Όπως έχω ενημερώσει, θα παρουσιάσω την Τετάρτη που μάς έρχεται δυο καινούργια μυθιστορήματά μου. Είναι ιστορίες βγαλμένες μέσα από την ζωή που ελπίζω να τις βρείτε ενδιαφέρουσες. Ελπίζω αφενός να τις απολαύσετε και αφετέρου να βρείτε σε αυτές κάποιο νόημα, έναν προβληματισμό. Στόχος μου είναι -πέρα από την ψυχαγωγία- να φωτίσω κάποιες πλευρές της ζωής που όλοι μας ζήσαμε τα τελευταία 25 χρόνια και να εξηγήσω πως πολλά από τα ανεξήγητα της καθημερινότητας είναι φυσιολογικές διεργασίες κάτω από κάποιες συνθήκες.
Πριν όμως μπω στις δικές μου ιστορίες, θα μιλήσω για μια μεγαλύτερη ιστορία, την ιστορία της ζωής στον πλανήτη Γη. Το κάνω αυτό γιατί η ιστορία της Γης είναι τόσο μεγαλειώδης και συναρπαστική που κάθε άλλη ιστορία ωχριά μπροστά της. Θέλω λοιπόν να τελειώνουμε με αυτήν πριν μπούμε στο θέμα μας, στις δικές μου ιστορίες.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Ως ανθρώπινα όντα έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι η ζωή έχει κάποιον σκοπό. Δεν αφήνουμε την ίδια φιλοδοξία στις μύγες, στην μούχλα, στα ζωϋφια ή τις νυφίτσες. Μόνος σκοπός τους είναι να μάς ωφελούν ή να μάς ενοχλούν. "Μύγα η ανωφελής" λέμε, εμείς, οι άνθρωποι! Για το εαυτό μας όμως έχουμε σχέδια, φιλοδοξίες, επιθυμίες και επωφελούμαστε από όσα μάς "έχουν διατεθεί" μαζί με την ύπαρξή μας.
Τι νόημα όμως έχει η ζωή για μια λειχήνα; Σημειωτέο ότι μια λειχήνα αναπτύσσεται σε βράχια, παγωνιές, με αέρηδες, χωρίς τροφή και περιμένει δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια για να αναπτυχθεί σε μέγεθος ενός πιάτου. Κι όμως η παρόρμησή της να υπάρξει και να επιβιώσει είναι εξίσου ισχυρή με την δική μας, ενδεχομένως ακόμα πιο ισχυρή. Αν μάς έλεγαν ότι είμαστε προορισμένοι να αφιερώσουμε δεκαετίες ολόκληρες παριστάνοντας το γουναρικό ενός βράχου, θα χάναμε ολότελα κάθε διάθεση να συνεχίσουμε. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις λειχήνες. Όπως όλα σχεδόν τα ανθρώπινα όντα είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία, να ανεχθούν κάθε προσβολή για να εξασφαλίσουν μιαν επιπλέον στιγμή ύπαρξης. Με λίγα λόγια η ζωή (κάθε ζωή, ανθρώπου, λειχήνας, μύκητα, χελώνας, σκνίπας κ.α.) θέλει να υπάρχει. Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι προκειμένου να υπάρξει δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις.
Αυτό ακούγεται λίγο παράξενο γιατί η ζωή είχε όλο τον καιρό να αναπτύξει φιλοδοξίες (κι επομένως να έχει απαιτήσεις). Η Γη έχει ηλικία άνω των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών. Κι όμως τα περισσότερα "σπαταλήθηκαν" χωρίς να εμφανιστεί πουθενά αυτό που εμείς ονομάζουμε νόημα της ύπαρξης (δηλαδή νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης).
Αν φανταστείτε τα 4,5 δισεκατομμύρια δύσκολα χρόνια της γήινης ιστορίας σαν να είναι συμπιεσμένα σε μια μέρα, ένα εικοσιτετράωρο τότε η Γη που ξεκινά στις 12 τα μεσάνυχτα, βλέπει την ζωή να ξεκινά στις 4.00 το πρωί.
Στις 4.00 π.μ. αναπτύσσονται οι πρώτοι μονοκύτταροι οργανισμοί κι υπάρχουν μόνο αυτοί για τις επόμενες δεκαέξι ώρες, ως τις 8.30μμ το βράδυ. Μέχρι τότε η Γη δεν έχει να επιδείξει τίποτε άλλο στο σύμπαν πέρα από αεικίνητα μικρόβια.
Στις 8.30μμ εμφανίζονται τα πρώτα θαλάσσια φυτά και είκοσι λεπτά αργότερα οι μέδουσες.
Στις 9.04μμ εμφανίζονται οι τριλοβίτες, μικρά ζωάκια σαν έντομα που τα βρίσκουμε τώρα πια μόνο σε απολιθώματα.
Λίγο πριν τις 10μμ (το βράδυ πάντα) ξεπροβάλλουν στην στεριά τα πρώτα φυτά και λίγο μετά τα πρώτα ζώα.
Από τις 10 και τέταρτο, και για ένα δεκάλεπτο περίπου, ολόκληρη η Γη καλύπτεται από δάση ανθρακοφόρα που τα κατάλοιπά τους είναι το κάρβουνο και το πετρέλαιο που χρησιμοποιούμε σήμερα ενώ εμφανίζονται και έντομα με φτερά.
Λίγο πριν τις 11μμ το βράδυ, (στις 10.55μμ) μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα, εμφανίζονται οι δεινόσαυροι που κυριαρχούν για τρία τέταρτα της ώρας.
Στις 12 παρά είκοσι εξαφανίζονται οι δεινόσαυροι κι ,αρχίζει η κυριαρχία των θηλαστικών
Μόλις ένα λεπτό και δεκαεπτά δευτερόλεπτα πριν τις δώδεκα εμφανίζονται οι άνθρωποι.
Το σύνολο της καταγεγραμμένης ιστορίας μας σε αυτή την κλίμακα δεν θα ξεπερνούσε τα λίγα δευτερόλεπτα ενώ η διάρκεια της ανθρώπινης ζωής θα ήταν μια στιγμή.
(ΣΗΜ.: για το ταξίδι αυτό της μιας πυκνής μέρας μάς έδωσαν χρόνους και περιγραφές οι Bill Bryson και Isaac Asimof)
Σε όλο αυτό το ταξίδι ένα είναι το συνεχώς επαναλαμβανόμενο. Όσο κι αν προσπαθούν να συγκεντρωθούν και να διατηρηθούν τα βιολογικά είδη, εντέλει συρρικνώνονται και εξαφανίζονται με βεβαιότητα. Κι όσο πιο πολύπλοκα είναι, τόσο πιο γρήγορα εξαφανίζονται. Ίσως αυτό είναι ο λόγος που τόσο πολλές μορφές ζωής δεν έχουν ιδιαίτερες φιλοδοξίες.
Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που ένα μόνο είδος μέσα στα δισεκατομμύρια που κατοίκησαν την Γη αποφάσισε ότι όλος αυτός ο κόσμος έγινε για πάρτι του, για να μπορέσει αυτό το είδος να δει και να κατανοήσει το σύμπαν, θέτοντας οτιδήποτε άλλο υπάρχει, ζωντανό ή άβιο στην υπηρεσία του.
Μίλησα για αυτό το μεγάλο μυθιστόρημα της ζωής για να μπορώ τις επόμενες μέρες να μιλήσω για τα μικρότερα που απασχολούν τα δικά μου μυθιστορήματα. Που ασχολούνται με την δική μου και την δική σας ζωή, και που τρέφονται από τον κόσμο που μάς περιβάλλει.
