Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

24 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ. 6δ)

Τα στοιχεία που έχει φέρει μαζί του ο Παλαιολόγος αποκαλύπτουν την συνωμοσία του Δον Κάρλος κατά του πατέρα του Φιλίππου. Η Αδελφότητα αποφασίζει να χειριστεί το σπουδαίο αυτό θέμα μέσω του Δον Χουάν.

***************************


 κεφ. 6δ

.........

«Εμείς που εμπλεκόμαστε;» ρώτησε η Διονυσία.

«Τα σχέδια του Δον Κάρλος και του Ιωσήφ Νέζη δεν μας συμφέρουν» είπε ο Παλαιολόγος. «Αν πετύχουν, ο Νέζης θα γίνει πανίσχυρος. Ο Ισπανοεβραίος έχει τον Σελίμ στην Πόλη. Με τη βοήθεια που θα δώσει στον Δον Κάρλος θα αποκτήσει την ίδια σχέση και με τη Μαδρίτη. Θα πατάει στις πιο μεγάλες αυλές του κόσμου. Στη Μαδρίτη θα έχει υποχείριό του τον μισοπάλαβο νεαρό Δον Κάρλος. Στην Πόλη θα έχει υποχείριό του έναν άλλον μισοπάλαβο, μεθύστακα νεαρό, τον Σελίμ. Θα είναι ο κυρίαρχος του κόσμου!»

«Κι ο Σοκουλού τρέμει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ε;»

«Ακριβώς. Προτιμά τον Φίλιππο, που είναι πιο συνετός και δείχνει και μια έντονη αντιπάθεια προς τη Βενετία. Ο Σοκουλού δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει χριστιανικές χώρες. Θέλει να ικανοποιήσει την πείνα του Σελίμ για κατακτήσεις χωρίς να προκληθεί νέος πόλεμος, οικονομικά καταστρεπτικός. Προτιμά λοιπόν να μην έχει τον Δον Κάρλος απέναντί του. Και βέβαια δεν θέλει να έχει τον Ιωσήφ Νέζη, τον Ζοάο Μιγκέζ, πανίσχυρο δίπλα του και δίπλα στον σουλτάνο.»

«Όλα αυτά είναι σπουδαία, αλλά, πώς θα τα πούμε Φίλιππο;» απόρησε ο Ροντρίγκες.

«Έχω μια ιδιόγραφη επιστολή του Σοκουλού για τον Βασιλιά. Την γνησιότητά της μπορεί να την πιστοποιήσει ο Τούρκος πρεσβευτής εδώ» είπε ο Παλαιολόγος.

«Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Ο Βασιλιάς δεν πρόκειται να αγνοήσει κάτι τέτοιο.»

«Κι έχω και κάτι ακόμα πιο σοβαρό. Αυτό κόστισε στον Σοκουλού μια περιουσία για να το αποκτήσει και άλλη μια στον Καντακουζηνό για να του το πάρει.»

Τον κοιτάξαμε με απορία και ενδιαφέρον.

«Έχω μια επιστολή του ίδιου του Δον Κάρλος προς τον Νέζη, γραμμένη με τα ίδια του τα χέρια. Έχει τον γραφικό του χαρακτήρα και την σφραγίδα του στο τέλος. Είναι ατράνταχτες αποδείξεις γνησιότητας του εγγράφου.»

«Και τι λέει η επιστολή;»

«Γράφει για εμπόριο του Σουλτανάτου και των Κάτω Χωρών όταν αλλάξουν τα πράγματα στην Ισπανία. Μιλάει για ανταλλαγή της Κύπρου με το χρυσόμαλλο δέρας.»

«Αυτό πάλι τι νόημα έχει;» ρώτησε η Διονυσία.

«Λέει “χρυσόμαλλο δέρας”; Ο Φίλιππος θα καταλάβει αμέσως το νόημα» είπε ο Ροντρίγκες

«Εξηγήστε μας να καταλάβουμε;» τον ρωτήσαμε.

«Το απόσπασμα αυτό είναι μια άμεση προτροπή για τη δολοφονία του Φιλίππου. Υπάρχει ένα τάγμα, λέγεται “Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος”» είπε ο Ροντρίγκες.

«Ήμουν παρών όταν ο Δον Χουάν χρίστηκε Ιππότης αυτού του τάγματος» είπα εγώ.

«Πολύ πιο πριν, Ιππότης του τάγματος είχε χριστεί κι ο Δον Κάρλος, σαν διάδοχος του θρόνου. Όλοι οι ευγενείς του βασιλικού οίκου των Αψβούργων γίνονται Ιππότες στο τάγμα» είπε ο Ροντρίγκες. «Αρχηγός είναι ο Φίλιππος. Ανταλλαγή του Χρυσόμαλλου Δέρατος με την Κύπρο σημαίνει ανταλλαγή του ισπανικού θρόνου με την Κύπρο. Ο Δον Κάρλος θα τους δώσει την Κύπρο, κι οι Τούρκοι θα του δώσουν το χρυσόμαλλο δέρας. Ο Δον Κάρλος θα γίνει βασιλιάς της Ισπανίας.»

«Για να γίνει βασιλιάς ο Δον Κάρλος πρέπει να εκλείψει ο Φίλιππος» είπε ο Παλαιολόγος.

«Άρα δολοφονία του Βασιλιά» είπε ο Ροντρίγκες.

Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό για την συμφωνία που έγραφε η επιστολή. Αποδείκνυε την συνωμοσία,

«Αυτή είναι μια μπομπάρδα ικανή να τινάξει στον αέρα τον βασιλικό οίκο!» είπα.

«Αν τιναχτεί αυτός ο βασιλικός οίκος» μου απάντησε ο Ροντρίγκες «θα τιναχτεί στον αέρα κι η Ισπανία. Μαζί της κι ολόκληρη η χριστιανοσύνη!»

«Αυτά τα έγγραφα πρέπει να τα δει οπωσδήποτε ο Βασιλιάς» είπε ο Παλαιολόγος.

«Δεν θα τα δώσουμε στον βασιλιά» πετάχτηκα εγώ «Θα τα δώσουμε στον Δον Χουάν. Θα του δώσουμε το σχέδιο των Τούρκων και του Νέζη με τον Δον Κάρλος. Ο Χουάν θα δώσει τα στοιχεία στον ίδιο τον Φίλιππο.»

«Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε» είπε ο Ροντρίγκες. «Έτσι θα κερδίσει ο Δον Χουάν την εμπιστοσύνη του Βασιλιά κι εμείς την δική του εμπιστοσύνη.»

«Θα μοιάζει, όμως, με προδοσία του φίλου του Κάρλος» παρατήρησε η Διονυσία. «Δεν θα αρέσει στον Εξοχότατο.»

«Δεν πρόκειται για μια νεανική τρέλα, σινιόρα Δονίζια» της είπε ο Ροντρίγκες. «Με αυτά που κάνει ο Κάρλος προσπαθεί να μπλέξει την Ισπανία σε ένα εμφύλιο πόλεμο στο εσωτερικό της. Εκθέτει τα παράλιά της στους πειρατές. Χιλιάδες αθώα θύματα θα πληρώσουν. Είναι διάδοχος, μα βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω από τη χώρα του, την εκθέτει σε κίνδυνο. Έχουμε χρέος να προστατέψουμε την Ισπανία και, πρώτος απ’ όλους, ένα τέτοιο χρέος το έχει ο Δον Χουάν!»

«Η αλήθεια είναι ότι το παράκανε» είπε η Διονυσία.

«Κι ο Δον Χουάν πρέπει να τα μάθει όλα και να δει τι θα κάνει» είπα εγώ ανυπόμονος.

«Τι θα κάνει ο Βασιλιάς;» αναρωτήθηκε Διονυσία

«Ο Φίλιππος θα τρελαθεί αν μάθει τι σχεδιάζει ο ίδιος του ο γιος πίσω από την πλάτη του. Γνωρίζει ότι είναι σχεδόν παλαβός, αλλά, όχι κι έτσι!» είπε ο Ροντρίγκες

«Η καημένη Ισαβέλλα» είπε η Διονυσία. «Βρέθηκε στο επίκεντρο της ερωτικής διαμάχης τους και τώρα θα ρίξει όλο το φταίξιμο στον εαυτό της. Θα τρελαθεί!»

«Ας πρόσεχε!» είπε ο Ροντρίγκες. «Αυτή τον άναψε τον νεαρό. Κι αυτός, τρελός όπως είναι και θεοπάλαβος, σκέφτηκε να σκοτώσει τον πατέρα του για να την κατακτήσει.»

«Δεν το χωνεύω ότι ο ισχυρότερος θρόνος του κόσμου, παίζεται με τέτοιους όρους» είπε ο Ιάκωβος.

«Κι όμως Ιάκωβε, όλα γίνονται για την καρδιά της Ελισάβετ των Βαλουά» του είπα. «Η ομορφιά της έχει κάνει τον πατέρα και τον γιο θηρία ανήμερα. Και να σκεφτείς ότι εκείνη λιώνει για τον Δον Χουάν. Τι ειρωνεία!»

«Μα ο Δον Κάρλος είχε πάντα μια ψυχή διαταραγμένη» είπε ο Ιάκωβος

«Στον περίγυρο της βασίλισσας λένε ότι ο ινφάντες είναι και νεκρόφιλος. Λατρεύει λείψανα, λένε, κι άλλα τέτοια τρομακτικά» είπε η Διονυσία.

«Τέλος πάντων» είπε ο Ροντρίγκες. «Το πιο σημαντικό τώρα είναι να μάθει τα καθέκαστα ο Δον Χουάν και να πάρει στα χέρια του τις επιστολές. Πρέπει να τις δείξει στον Βασιλιά αλλά, όπως και να το κάνουμε, την τελική απόφαση θα την πάρει εκείνος.»

«Να κάνουμε με την ευκαιρία και μια αναφορά στην Αδελφότητά μας» είπα.

«Θα υποχρεωθούμε, έτσι κι αλλιώς να εξηγήσουμε πώς πήραμε αυτά τα έγγραφα και γιατί τα έφερε εδώ ο Ιάκωβος. Δεν μπορεί όλα αυτά να έγιναν τυχαία. Ούτε πρέπει να νομίσει πως είναι δουλειά εχθρών μας για να αλληλοσκοτωθούν στον βασιλικό οίκο της Ισπανίας.»

Κανονίσαμε συνάντηση με τον Χουάν στου Ροντρίγκες. Ήταν ένας πύργος με ανέσεις και υπηρέτες, κατάλληλος για να υποδεχτεί έναν πρίγκιπας. Ο νεαρός, βέβαια, δεν νοιαζόταν για τα πρωτόκολλα. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε μια ταβέρνα στις φτωχογειτονιές της Μαδρίτης, αλλά εδώ θα είχαμε άνεση κι εχεμύθεια. Ο πρίγκιπας ήρθε τελευταίος και μας χαιρέτισε όλους εγκάρδια.

«Δάσκαλε» είπε ο Δον Χουάν στον Ιάκωβο «ο φίλος σου ο κύριος Χάρμο Χορχιάτε είναι υπασπιστής μου.»

«Τα έχω μάθει όλα, Υψηλότατε.»

«Και δεν σου είπε ακόμα ότι δεν είμαι “Υψηλότατος”; Ο αξιότιμος αδελφός μου δεν με έχει ορίσει ακόμα ως infante» είπε ο Δον Χουάν. «Κι ούτε πρόκειται.»

«Μέσα σε αυτά που θα συζητήσουμε είναι και το θέμα του διαδόχου, Εξοχότατε» είπε ο Παλαιολόγος. «Επιτρέψτε μου μόνο να το πω στην ώρα του.»

«Όπως θέλεις δάσκαλε, δεν θα σου στερήσω τη χαρά να μου κάνεις ένα ακόμη μάθημα με τον δικό σου τρόπο.»

«Τι σημαίνει αυτό Εξοχότατε;» τον ρώτησε ο Ροντρίγκες. «Μοιάζει με υπονοούμενο

«Σημαίνει ότι ο Γραικός δάσκαλος μου είχε πάντα ένα μαγικό τρόπο να ξεφεύγει από το κυρίως μάθημα. Κατάφερνε πάντα να αρχίζει ατελείωτες ιστορίες για θεούς και ήρωες.»

«Α, βέβαια, αλίμονο. Αυτοί οι Γραικοί από θεούς κι από ήρωες, άλλο τίποτα.»

«Αν και συχνά ασεβείς οι ιστορίες, ωστόσο ήταν πάντα συναρπαστικές. Με περίεργο τρόπο μάλιστα ήταν κι εξαιρετικά διδακτικές» είπε ο Δον Χουάν.

«Ιστορίες για ιππότες και πρίγκιπες είχατε κι από τη μητέρα σας» είπε η Διονυσία.

«Μα, βέβαια σινιόρα Δονίζια. Αυτές πλάθουν τα νεαρά μυαλά» είπε ο Δον Χουάν.

Το γεύμα ξεκίνησε με μια πρόποση από τον πρίγκιπα. Είπε ευχές για τον Βασιλιά και τη Βασίλισσα κι έκανε μια σύντομη προσευχή στον Θεό και τον Άγιο Ιωάννη. Στη συνέχεια δοκιμάσαμε τα θεσπέσια φαγητά των σεφ του Ροντρίγκες και τις πίττες της Διονυσίας. Το κρασί της Ανδαλουσίας ήταν πολύ καλό κι ο Ροντρίγκες είχε ποσότητες ώστε να μας ικανοποιήσει πλήρως. Δεν ήπιαμε όμως πολύ, γιατί είχαμε σοβαρή κουβέντα να κάνουμε.

«Ο Ιάκωβος έχει στα χέρια, Εξοχότατε, μια μπομπάρδα. Είναι ικανή να βάλει φωτιά στο παλάτι αν σκάσει ανεξέλεγκτα» είπε σαν εισαγωγή ο Ροντρίγκες.

«Μπομπάρδα;» είπε ο Δον Χουάν χαμογελώντας. «Και πού βρέθηκε τόσο μπαρούτι;»

«Το μπαρούτι αυτής της μπομπάρδας είναι από μελάνι και χαρτί. Πρόκειται για δυο επιστολές που έφερε ο Ιάκωβος απ’ την Ισταμπούλ!»

«Επιστολές από ποιον προς ποιον;» ρώτησε ο Χουάν.

«Η πρώτη επιστολή προέρχεται από τον μεγάλο βεζίρη του Σουλτάνου, τον Σοκουλού Μεχμέτ. Απευθύνεται προς τον Βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο!» είπε ο Ροντρίγκες.

«Γιατί δεν ήρθε φυσιολογικά δια μέσου του πρεσβευτή;» ρώτησε ο Δον Χουάν

«Γιατί είναι εμπιστευτική κι εκτός πρωτοκόλλου. Δεν είναι σε κλειστό φάκελο. Είναι σφραγισμένη έχει υπογραφή και γράφτηκε ιδιοχείρως από τον Μεγάλο Βεζίρη. Ο γραφικός του χαρακτήρας αποδεικνύει την γνησιότητά της.»

«Θα χρειαστεί ίσως να πιστοποιηθεί η αυθεντικότητά της» είπε ο Χουάν.

«Αυτό θέλει κι ο ίδιος ο Σοκουλού» είπε ο Παλαιολόγος.

«Μπορεί να πιστοποιήσει τις σφραγίδες ο Οθωμανός πρεσβευτής στη Μαδρίτη. Υπάρχουν και βασιλικοί σύμβουλοι. Μπορούν να κάνουν συγκρίσεις με άλλες αυθεντικές επιστολές του Σοκουλού» είπε ο Ροντρίγκες.

«Υπάρχει στο δικό μας αρχείο επιστολή του Σοκουλού. Μπορείτε να ελέγξετε, Εξοχότατε, την αυθεντικότητα πριν καν φτάσει στους βασιλικούς συμβούλους» του είπα εγώ. «Να είστε βέβαιος για την αυθεντικότητά της πριν την δει άλλος. Είναι πολύ σημαντικό το περιεχόμενό της.»

Ο Παλαιολόγος έδωσε την επιστολή στον Δον Χουάν. Ήταν ανοιχτή και μπορούσε να την διαβάσει αν ήθελε, αλλά, προτίμησε να ακούσει το περιεχόμενό της ζωντανά. Άκουσε μια περίληψη πρώτα.

«Ο Βεζίρης Σοκουλού προειδοποιεί τον Βασιλιά Φίλιππο για μια συνωμοσία. Την εξυφαίνει ο γιος και διάδοχός του Δον Κάρλος με τον Ζοάο Μιγκέζ. Είναι ο Ισπανοεβραίος που έφυγε απ’ τις Κάτω Χώρες πάμπλουτος κι εγκαταστάθηκε στην Πόλη. Τώρα λέγεται Ιωσήφ Νέζη.»

«Συνωμοσία εναντίον ποιανού;» ρώτησε ο Δον Χουάν.

«Εναντίον του βασιλιά» είπε σταθερά ο Παλαιολόγος.

«Αγαπητέ δάσκαλε, σε εκτιμώ. Το γνωρίζεις. Εκτιμώ και τον οικοδεσπότη μας. Καταλαβαίνεις, όμως, πόσο σοβαρά είναι αυτά που εκστομίζεις;»

«Σας είπα τι λέει η επιστολή κι ότι είναι αυθεντική» είπε ο Παλαιολόγος. «Γνωρίζω πως αστεία ή ψέματα με αυτά τα πράγματα δεν γίνονται κι ότι κοστίζουν το κεφάλι αυτού που τα λέει. Έχω πλήρη συνείδηση.»

«Και πως γνωρίζεις ότι δεν σε έχουν κοροϊδέψει; Ότι δεν σε εφοδίασαν με μια πλαστή επιστολή για να πλήξουν την βασιλική οικογένεια;»

«Την παρέλαβα εγώ ο ίδιος από τον Μεγάλο Βεζίρη!»

«Εσύ ο ίδιος;» έκανε εντυπωσιασμένος ο Δον Χουάν. «Τότε είναι οπωσδήποτε αυθεντική. Δεν αμφισβητώ επ’ ουδενί τον λόγο σου, δάσκαλε. Και πάλι όμως πώς ξέρουμε ότι αυτά εδώ στέκουν και δεν είναι παραμύθια του Βεζίρη; Ίσως έχει σκοπό να βλάψει πρόσωπα και την χώρα μας.»

«Υπάρχει η δεύτερη επιστολή που επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές» είπε ο Ιάκωβος.

Ο Δον Χουάν πήρε στα χέρια του το δεύτερο γράμμα. Αναγνώρισε αμέσως τον γραφικό χαρακτήρα του Δον Κάρλος. Ήταν άστατος όπως η προσωπικότητά του και τα λάθη του ήταν πιστοποιητικά αυθεντικότητας.

«Δείτε, Εξοχότατε» είπε ο Παλαιολόγος. «Η επιστολή απευθύνεται στον Νέζη Πασά.»

«Νέζη; Το δεξί χέρι του Σελίμ; Ο Ζοάο Μιγκέζ; Και τι δουλειά έχει ο Δον Κάρλος με τον Νέζη;»

«Θα το δείτε διαβάζοντας την επιστολή, Εξοχότατε» είπε ο Παλαιολόγος.

Καθώς διάβαζε το γράμμα, γραμμένο στα ισπανικά, τη μητρική γλώσσα του Νέζη και του Κάρλος, ο Χουάν πάγωνε. Έβλεπε την στενή συνεργασία τους. Αρχικά φαινόταν πως οι κοινοί στόχοι τους ήταν εμπορικοί, κι αυτό έμοιαζε εντελώς παράξενο στον Δον Χουάν.

«Διαβάστε εδώ Εξοχότατε» υπέδειξε ο Ροντρίγκες.

Του έδειξε εκεί που έγραφε για το χρυσόμαλλο δέρας.

«Μιλά σαν άρχοντας των Κάτω Χωρών για εμπόριο με τον Νέζη. Στη συνέχεια όμως του γράφει ότι θα ανταλλάξουν την Κύπρο με το Χρυσόμαλλο δέρας!»

Ο Δον Χουάν διάβασε φωναχτά την παράγραφο.

«Εμείς η Υψηλότητά μας Δον Κάρλος συμφωνούμε με τον Νέζη Αφέντη, εκπρόσωπο του Μεγάλου Σουλτάνου. Εσείς θα πάρετε την Κύπρο με τη βοήθειά μας. Εμείς θα πάρουμε το χρυσόμαλλο δέρας με τη βοήθειά σας!»

«Απίστευτο!» έκανε έκπληκτος ο Δον Χουάν κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Τον είδαμε να το διαβάζει ξανά και ξανά και να κοιτά τις προηγούμενες και τις επόμενες φράσεις. Όλες επιβεβαίωναν την επαίσχυντη συμφωνία.

«Πρόκειται για εσχάτη προδοσία!» είπε σοκαρισμένος.

Πήρε ξανά την επιστολή του Σοκουλού στα χέρια του. Ο μεγάλος Βεζίρης έγραφε στον Φίλιππο για συνωμότες μέσα στο παλάτι της Μαδρίτης. Θα τον σκότωναν για να αναλάβει ο Δον Κάρλος, αμέσως, βασιλιάς και να τους αμνηστεύσει.

«Όσα γράφει ο Σοκουλού είναι απίστευτα. Προειδοποιεί τον Φίλιππο ότι οι οχιές που θα τον δαγκώσουν κυκλοφορούν στο ίδιο του το σπίτι. Έχουν ανοιχτή επαφή με τον γιο του!»

«Κι έχουμε πληροφορίες για ολόκληρη την συμφωνία του διαδόχου με τον Νέζη.»

«Πείτε μου γι αυτές» ζήτησε ο Δον Χουάν.

«Θα γίνουν τρία χτυπήματα. Θα εξεγερθούν οι Μορίκος της Ανδαλουσίας. Θα επιτεθούν πειρατές απ’ την Μπαρμπαριά στις ισπανικές ακτές. Θα επαναστατήσουν κι οι Κάτω Χώρες ζητώντας να ανέλθει στον θρόνο ο Δον Κάρλος. Ο φόνος του Βασιλιά θα δικαιολογηθεί σαν ανώτερη ανάγκη για ειρήνευση» είπε ο Παλαιολόγος.

«Όσα ακούω με αφήνουν άφωνο» είπε ο Δον Χουάν.

«Είναι όμως τεκμηριωμένα, Εξοχότατε»

«Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Ο Δον Κάρλος είναι ο διάδοχος. Γιατί βιάζεται; Γιατί δεν περιμένει; Κάποια στιγμή ο θρόνος θα γίνει δικός του.»

«Cherchez la femme, Εξοχότατε» είπε η Διονυσία.

Ο Δον Χουάν γύρισε απότομα προς το μέρος της σαν να τον τσίμπησε μύγα. Το βλέμμα του είχε θλίψη, όχι θυμό.

«Σενιόρα, ήσουν έμπιστη της Ισαβέλλας. Γνωρίζεις ότι πολλά που λέγονται δεν έχουν καμιάν αξία.»

«Ο απελπισμένος έρωτας του Δον Κάρλος για την Βασίλισσα ξεπερνά κατά πολύ τον δικό της για εσάς!» είπε η Διονυσία με περισσό θάρρος ή θράσος.

«Και φτάνει αυτή η απελπισία, όπως την λες, για να πετάξει τη ζωή του και τη ζωή του πατέρα του στα σκουπίδια; Μόνο σε αρχαιοελληνικές τραγωδίες έχω συναντήσει τέτοιες ιστορίες. Λες κι ήθελε ο αγαπητός μου δάσκαλος να ζωντανέψει τις δολοπλοκίες του Άργους και των Θηβών στη Μαδρίτη. Ο Αγαμέμνων κι η Κλυταιμνήστρα ωχριούν μπροστά σ’ αυτά που αποκαλύπτονται εδώ!»

«Στη χριστιανική και θεοσεβούμενη πόλη του Φιλίππου» συμπλήρωσε σαρκάζοντας ο Ροντρίγκες.

«Θα ήθελα τώρα να μάθω πώς έγινες κάτοχος αυτών των επιστολών, ιδιαίτερα του Κάρλος. Ποιος σε έστειλε εδώ, αγαπητέ μου δάσκαλε;» είπε ο Δον Χουάν.

«Οι επιστολές βρέθηκαν στην Ισταμπούλ! Αγοράσαμε την επιστολή του Δον Κάρλος. Την άλλη μας την έδωσε ο ίδιος ο Σοκουλού Αφέντης. Ήρθαν στα χέρια μας και παραδίνονται σε εσάς από μια οργάνωση ελεύθερων Ελλήνων.»

«Έχουν οι Γραικοί οργανώσεις;» έκανε ο Δον Χουάν.

.......(συνεχίζεται).....

***************************

Αύριο η συνέχεια με το 6ε που ολοκληρώνει το έκτο κεφάλαιο. Στην Ισπανία τα γεγονότα είναι κοσμοϊστορικά.

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2021

Η επανάσταση των Νεοελλήνων


Ας μιλήσουμε για μιαν επανάσταση που δημιούργησε το πρώτο ανεξάρτητο εθνικό κράτος στην Ευρώπη και (σχεδόν ταυτόχρονα με την Λατινική Αμερική) στον κόσμο απελευθερώνοντας σκλαβωμένα εδάφη μιας αυτοκρατορίας.

Το 1821 συνέβη ένα εκπληκτικό πράγμα. Μια απροσπέλαστη, ανίκητη, τεράστια και πλούσια σε πόρους ανθρώπινους και υλικούς αυτοκρατορία, η Οθωμανική, αντιμετώπισε μια τοπική εξέγερση. Δεν ήταν η πρώτη που τής συνέβαινε. Λίγο νωρίτερα είχαν εξεγερθεί οι Σέρβοι. Ακόμα και μουσουλμάνοι ηγεμόνες είχαν εξεγερθεί στην Ήπειρο-Αλβανία, στην Αίγυπτο, στη Βουλγαρία. Αυτή όμως η εξέγερση, καθοδηγημένη από Έλληνες μιας κρυφής Εταιρείας (των Φιλικών) και στηριγμένης σε δυνάμεις του ρωμαίικου γένους απλωμενες σε όλη την Ευρώπη, εξελίχτηκε σε διεθνές πρόβλημα. Προξένησε ένα κύμα φιλελληνισμού και κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία των Οθωμανών να επικρατήσει. Η αυτοκρατορία έχασε ένα τμήμα της που αποσπάστηκε, όχι σαν μια αυτόνομη υποτελής περιοχή αλλά, σαν ένα πλήρως ανεξάρτητο εθνικό κράτος.

Ήταν η πρώτη φορά που τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χανόταν οριστικά για την αυτοκρατορία από το 1071 περίπου μ.Χ. όταν ξεκινούσε η τουρκική προέλαση με την μάχη στο Ματζικέρτ, και πολύ περισσότερο από το 1402 όταν οι Μογγόλοι είχαν νικήσει τους Οθωμανούς κι είχαν προσωρινά ανακόψει την επέλασή τους. Ας πάμε όμως, λίγο πίσω στον χρόνο. Δύο χιλιάδες χρόνια πριν.

Οι Έλληνες είχαν υποδουλωθεί από το 146 π.Χ. στους Ρωμαίους. Έχασαν την ανεξαρτησία τους και η δημοκρατία τους μετατράπηκε σε μια απλή τοπική αυτονομία. Διατήρησαν όμως το πνεύμα τους καθώς οι Ρωμαίοι δέχτηκαν τον ελληνικό πολιτισμό σαν δικό τους. Τα πράγματα άλλαξαν όταν οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να ανάγάγουν τον χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία τους, επί Θεοδοσίου. Τότε άρχισαν απηνείς και πολύχρονες διώξεις των Ελλήνων. Για δυο και τρεις εκατονταετίες υπήρξε σθεναρή αντίσταση, η μάχη όμως ήταν άνιση. Το ελληνικό πνεύμα ξεριζώθηκε από τα μέρη μας από τον 4ο ως τον 8ο αι. μ.Χ. με την οριστική νίκη του χριστιανισμού επί του ελληνισμού που κατέληξε στην εξαφάνιση των Ελλήνων. Κι όσοι έμειναν ζωντανοί, έγιναν χριστιανοί κι άρχισαν να ονομάζονται απλά Ρωμιοί, αφού το όνομα Έλλην ήταν αστικά (με ποινή την απώλεια περιουσίας) και ποινικά (με ποινή την απώλεια ζωής) κολάσιμο επί πολλούς αιώνες.

Μια νέα εθνική συζήτηση νεοελλήνων ορθοδόξων αυτή τη φορά, άρχισε να διεξάγεται γύρω στον 13ο αιώνα μετά τη λατινική κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Αυτή η εθνική ταυτότητα ακόμη περισσότερο δυνάμωσε και εκδηλώθηκε με επαναστάσεις κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και μέχρι την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους από τον 15ο ως τον 19ο αι.. Ένα βασικό στοιχεία του νέου ελληνισμού είναι η πολυσυλλεκτικότητά του που αφομοίωσε Γραικούς (Ρωμιούς και Μικρασιάτες), Αλβανούς (Αρβανίτες), Βλάχους και άλλους Βαλκάνιους κάτω από τρία κυρίως στοιχεία:

1.- Την θρησκεία (Ορθοδοξία)

2.- Την γλώσσα (Ελληνική)

3.- Την αποδοχή του εθνικού μύθου της ιστορικής συνέχειας.

Τα στοιχεία της θρησκείας και της γλώσσας είναι εύκολα κατανοητά. Για το τρίτο, όμως, πρέπει να πούμε μερικά πράγματα. Όταν λέμε "εθνικός μύθος" δεν εννοούμε κάποιο ψέμα, αλλά, μια "εθνική αφήγηση". Η αφήγηση αυτή μπορεί να περιέχει αλήθειες αλλά και υπερβολές ή ψέματα, σημασία όμως έχει να παίζει ρόλο ενοποιητικό. Κι ο δικός μας εθνικός μύθος έπαιξε τον ρόλο του. Το κυριότερο στοιχείο αυτού του μύθου ήταν η "συνέχεια του ελληνισμού". Ήταν απαραίτητο στοιχείο προκειμένου να προκληθεί το κύμα του φιλελληνισμού πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν όλες οι προεπαναστατικές κινήσεις, αλλά, και η υποστήριξη του αγώνα όταν κινδύνευσε να καταρρεύσει. Αυτή η συνέχεια, όμως, έκρυβε πολλά μικρά ή μεγάλα ψέματα. Και δεν μιλώ για το DNA. Στον τομέα αυτό η συνέχεια πιθανότατα υπάρχει καθώς ακόμα και έρευνες στο DNA αρχαίων σκελετών δείχνουν την μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο λαό συγγένειά τους με το DNA των σημερινών Ελλήνων. Ακόμα και οι ομοιότητες στις κρανιακές κατατομές αρχαίων και νέων Ελλήνων συνηγορούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Κατά πάσα πιθανότητα είμαστε μακρινοί εγγονοί, έστω και με προσμίξεις, εκείνων των αρχαίων Ελλήνων, η ομοιότητα όμως σταματά εδώ. Μπορεί κανείς να είναι γιος κάποιου αλλά να διαφέρει ριζικά σε όλα από τον πατέρα του. Είναι θέμα αγωγής και παιδείας, κι εμείς, σε σχέση με τους αρχαίους μας προγόνους είμαστε η μέρα με την νύχτα. 

Η σχέσεις μας με την αρχαία Ελλάδα ως πολιτισμός, νοοτροπία, στάση ζωής κτλ είναι άκρως προβληματικές αν όχι ανύπαρκτες. Οι Νεοέλληνες δεν έχουμε την παραμικρή σχέση με ό,τι οι Έλληνες θεωρούσαν ως τα πατρώα χαρακτηριστικά τους. Μόνο κάποιες παραδόσεις διατηρήθηκαν όπως κάποια τελετουργικά που επέζησαν στην ορθόδοξη λειτουργία ή κάποια ήθη και έθιμα όπως η βεντέτα, η οικογένεια, η πατρική εστία κτλ. Όλα αυτά όμως είναι εξωτερικά στοιχεία και δεν έχουν σχέση με το περιεχόμενο του όρου "ελληνισμός" όπως τον εκφράζουν τα αρχαία κείμενα και τα ερείπια των ναών και των αγαλμάτων. Ούτε από δημοκρατία γνωρίζουμε (την κληρωτή, των αρχαίων) ούτε φιλοσοφία έχουμε, ούτε είμαστε ο περήφανος λαός που τον αναγνώριζαν και τον σέβονταν σε κάθε γωνιά του γνωστού τότε κόσμου. Πολύ στενότερες είναι οι σχέσεις των Νεοελλήνων με το Βυζάντιο, την Ρωμιοσύνη, αφού και τους ρωμαίικους τρόπους έχουμε σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής μας, αλλά, ακόμα και την θρησκεία των Ρωμαίων της ανατολής διατηρήσαμε ως δική μας νεοελληνική θρησκεία. 

Όταν για πρώτη φορά επαναστατήσαμε στα τέλη του 18ου αιώνα (Ορλοφικά με παρότρυνση της Ρωσίας) οι αναφορές μας ήταν στο Βυζάντιο και την ορθοδοξία. Την επόμενη φορά όμως, στις αρχές του 19ου αιώνα, το 1821 και λίγο πριν από αυτό, οι αναφορές στο Βυζάντιο είχαν εκλείψει ολοσχερώς. Κανείς δεν μίλησε τότε για τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο, ή για τον Ηράκλειο ή τον Ιουστινιανό. Ούτε καν για Κωνσταντίνο Παλαιολόγο δεν μίλησε κανείς. Οι αναφορές τώρα ήταν στον Λεωνίδα και τον Επαμεινώνδα, στο αρχαίο κλέος της Ελλάδας κι όχι της Ρωμιοσύνης. Ξεσηκώθηκαν Ρωμιοί του Φαναρίου (εκτός Πόλης βεβαίως), της κυρίως Ελλάδας, του Πόντου (Οδησσός), των νησιών κι όλων των περιοχών της αυτοκρατορίας με ελληνόφωνους όπου δεν υπήρχε συντριπτική πλειοψηφία μουσουλμάνων. Μαζί με τους Ρωμιούς ξεσηκώθηκαν οι Αλβανοί Χριστιανοί (Αρβανίτες) κι οι Βλάχοι, επίσης Χριστιανοί, της Πίνδου και της Θεσσαλίας. Όλοι αυτοί, αν και μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες (ελληνικά, αλβανικά και βλάχικα) βρήκαν τον τρόπο να ομονοήσουν ως ένα έθνος με το όνομα αυτού Ελλάς. 

Ως Έλληνες, όλοι μαζί, αντιμετώπισαν την οθωμανική αυτοκρατορία και στο τέλος την νίκησαν. Ήταν μια εποποιία νεοελληνική, αντάξια σε μέγεθος των αρχαίων ελληνικών επιτυχιών. Ήταν η πρώτη απόδειξη ότι αυτό το νέο κράτος έκρυβε μέσα του δυνάμεις που είχαν σχέση με την Ελλάδα, την αρχαία βεβαίως. Κι όπως τότε υπήρχαν Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς και Δωριείς, ακόμη και Πελασγοί και Προέλληνες, έτσι και τώρα υπήρχαν φύλλα Ρωμιών, Αλβανών, Βλάχων και άλλων που εθελούσια ενοποιήθηκαν και με συνεκτικό δεσμό έναν κοινό εθνικό μύθο έφτιαξαν την ιστορία τους. Εμφανώς περισσότεροι οι Ρωμιοί, με δικό τους τον κυρίαρχο μύθο (συνέχεια από την αρχαιότητα) και το όνομα Ελλάς, κυριάρχησαν και έδωσαν το δικό τους χρώμα στην Νεοελληνικότητα. Η γλώσσα του νέου κράτους έμεινε μόνο η ελληνική, η θρησκεία έμεινε μόνο η χριστιανική ορθόδοξη και ιστορία έμεινε μόνο η ιστορία των αρχαίων Ελλήνων και των διαδόχων τους Ρωμιών της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Αύριο, 25η Μαρτίου, θα μιλήσουμε για το νέο κράτος που φτιάχτηκε με την επανάσταση του '21.

23 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ. 6γ)

Στην Μαδρίτη όπου μεταφέρεται το σκηνικό, ο Χάρμος κι η Διονυσία βρίσκουν μιαν αυλή σχεδόν διαλυμένη καθώς πατέρας Βασιλιάς και γιος Διάδοχος του ισπανικού θρόνου, ο Φίλιππος κι ο Κάρλος, τσακώνονται για την καρδιά της βασίλισσας Ισαβέλλας. Την είχαν τάξει στον Κάρλος που την ερωτεύτηκε, αλλά ο Βασιλιάς προτίμησε να την κρατήσει για τον εαυτό του καθώς την ερωτεύτηκε κι αυτός.

Μέσα σε αυτό τον χαμό, φτάνει στη Μαδρίτη ο Παλαιολόγος με νέα και ντοκουμέντα που μπορούν να βάλουν μπουρλότο στην ισπανική αυλή.

************************

κεφ. 6γ

Ο Βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος κι ο γιος του και διάδοχος του θρόνου Δον Κάρλος

*** ΜΑΔΡΙΤΗ ***

Έτσι έγινε η πρόσληψή μου στην υπηρεσία του Δον Χουάν της Αυστρίας του τρομερού παιδιού της χριστιανοσύνης. Είχα ακούσει γι αυτόν αρκετές ιστορίες όμως όσα έζησα σχεδόν δεν περιγράφονται. Η αληθινή ζωή μαζί του απέχει πολύ από κάθε εξιστόρηση όσο απίθανη κι αν φανεί. Ήταν ένας θρύλος για όσους δεν τον γνώριζαν, για εκείνους όμως που τον έζησαν από κοντά ήταν κάτι περισσότερο. Σίφουνας συναισθημάτων, πράξεων και ψυχισμού είχε μιαν αυθόρμητη κι αυτοδίδακτη σοφία. Εντυπωσίαζε όσους βρίσκονταν γύρω του κι έριχνε τις γυναίκες στην αγκαλιά του με ρυθμό καταιγιστικό.

Έμεινα κοντά του δυόμιση χρόνια. Απ’ τον Μάρτιο του 1566 που ανέλαβα υπηρεσία ως το φθινόπωρο του 1568 που φύγαμε οικογενειακώς για την Βενετία. Όλον αυτόν τον καιρό τον ακολουθούσα, με την ιδιότητα του γραμματέα και λοχαγού της φρουράς του. Ζούσαμε στη Μαδρίτη και σε όλη την Ισπανία. Έγινα ο έμπιστός του και, σε κάποιες περιπτώσεις, η σκιά του. Φρόντιζα για την ζωή και την ακεραιότητά του. Φρόντιζα και για τις ερωτικές του περιπέτειες στα παρασκήνια στις οποίες είχε την τάση να εμπλέκεται.

Ο Δον Χουάν δεν είχε καμιά θέση στη σειρά διαδοχής του ισπανικού θρόνου καθώς δεν είχε τον τίτλο του «infante». Ο βασιλιάς Φίλιππος δεν τον είχε κάνει «Υψηλότατο» ώστε να παραμείνει η διαδοχή για τον γιο του Δον Κάρλος. Ίσως, όμως, αυτό να μην ήταν παρά το πρόσχημα προκειμένου να αφήνει ο Βασιλιάς τον ετεροθαλή αδελφό του χαμηλά. Δεν τον ήθελε στο ίδιο επίπεδο με την καθαυτό βασιλική οικογένεια. Ο Φίλιππος, συντηρητικός και βαθιά θρησκευόμενος, δεν είχε χωνέψει ποτέ του πώς είχε επιτρέψει ο Θεός τέτοια αδικία. Είχε δώσει στο παράνομο κι εξώγαμο παιδί όλη τη χάρη που ταίριαζε σε ένα βασιλιά. Σ’ εκείνον είχε αφήσει μόνο την φλόγα της υπεράσπισης της πίστης. Αυτός ο φιλόδοξος νεαρός καταδείκνυε, με την παρουσία του και μόνο, όλες τις δικές του βασιλικές αδυναμίες. Αυτή η ζήλια τον κατάτρωγε.

Ο Φίλιππος ήταν σοβαρός βασιλιάς, με πλήρη αίσθηση καθήκοντος κι ασκητική ζωή. Ήταν ο φανατικός καθολικός που πίστευε στην ανάγκη να αποκρουστεί ο μουσουλμανικός κίνδυνος. Πάνω από όλα, όμως, τον ένοιαζε να σβηστεί από το χάρτη η προτεσταντική αίρεση. Η νέα σταυροφορία, κατά τη γνώμη του, θα έπρεπε να στοχεύει τυπικά και μόνο προς την ανατολή. Ουσιαστικά η σταυροφορία έπρεπε να στραφεί στον βορά προς τους εξεγερμένους προτεστάντες των Κάτω Χωρών. Ο δεύτερος στόχος της θα έπρεπε να είναι οι πειρατές της Μπαρμπαριάς. Αυτοί απειλούσαν το κράτος του, στα παράλια της Ισπανίας και στις ιταλικές του κτήσεις.

Ο Φίλιππος ήθελε να επιβάλει την τάξη στον κόσμο, όμως, δεν κατάφερε να το κάνει ούτε μέσα στην οικογένειά του. Μετά από δυο γάμους σκοπιμότητας(i) ερωτεύτηκε, τελικά, την Ελισάβετ των Βαλουά(ii) που την φώναζαν χαϊδευτικά Ιζαμπέλα. Η νεαρή βασίλισσα του χάρισε δυο κόρες αλλά δεν τον έκανε ποτέ ευτυχισμένο. Και ο μόνος γιος που είχε από προηγούμενο γάμο του, ο Δον Κάρλος, δεν ήταν και πολύ σταθερός ψυχικά. Δεν είχε τις δυνατότητες για να γίνει βασιλιάς αντάξιος –έστω- του πατέρα του.

Κόντρα σε όλα αυτά ο Δον Χουάν ήταν ένα αστέρι που έλαμπε. Με την λάμψη του θάμπωνε και τον Φίλιππο, και τον Δον Κάρλος και την -Ιζαμπέλα και όλους βρίσκονταν γύρω του. Είχε κερδίσει την αγάπη και την εκτίμηση ολόκληρης της αυλής. Χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα, έμπαινε στην ψυχή των ανθρώπων και δύσκολα τους απογοήτευε. Ήταν φοβερό που όλοι αναζητούσαν την εύνοιά του. Τον ερωτεύτηκε κι η Ιζαμπέλα που ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερή του. Όταν ο Φίλιππος την παντρεύτηκε, εκείνη ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών μικρό παιδί. Εξαρχής την προόριζαν για σύζυγο του συνομήλικού της Δον Κάρλος και την είχαν αρραβωνιάσει μαζί του. Ο Φίλιππος, όμως, αντί να την φυλάξει για τον γιο του, προτίμησε να την κρατήσει για τον εαυτό του. Παντρεύτηκε την παιδούλα που θα παντρευόταν ο γιος του για να απολαύσει τη νεανική της ορμή και ζωντάνια. Απέκτησε αγόρια που θα αντικαθιστούσαν τον Δον Κάρλος στην διαδοχή.

Ο Φίλιππος με όλα αυτά που έκανε διάλυσε την ζωή της οικογένειάς του. Χειροτέρεψε πολύ τον ήδη διαταραγμένο Δον Κάρλος κι έκανε τη ζωή της νεαρής βασίλισσας κόλαση. Της στέρησε την εφηβική της ηλικία και την μεταχειρίστηκε άσχημα. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας απαγόρευε κάθε επικοινωνία μεταξύ τους. Την πίεσε υπερβολικά να κάνει ένα τουλάχιστον αγόρι κι εκείνη του έκανε δυο κορίτσια. Έζησε μια θλιβερή ζωή, μέσα σε ένα συνεχές άγχος να φανεί αντάξιά του.

Ο Βασιλιάς ήταν ένας απαιτητικός άντρας κι αυστηρός πατέρας για την Ιζαμπέλα. Έπρεπε να είναι «ενάρετη» σε μια ηλικία που ζητούσε έρωτες και παιχνίδια κι η καταπίεσή της ήταν απόλυτη. Αντί να παίζει, παρίστανε αμήχανα την πρώτη κυρία της Ισπανίας. Αντί να ερωτεύεται, ονειρευόταν τα βράδια μέσα στη μοναξιά της τον Χουάν. Ήταν ανίκανη να ερωτευτεί τον προβληματικό Κάρλος ή να νιώσει το παραμικρό πάθος για τον σύζυγό της. Στον νεαρό πρίγκιπα Χουάν είδε έναν ήλιο που άναψε φωτιά στην καρδιά της. Το πάθος της ήταν ασίγαστο. Τον ήθελε παράφορα, έστω και χωρίς ανταπόδοση, παρ’ όλο που ήταν πολύ όμορφη και ποθητή γυναίκα.

Ο Χουάν δεν θέλησε ποτέ να ατιμάσει τον αδελφό του πηγαίνοντας με τη γυναίκα του. Πολλές φορές επικοινωνούσε μαζί του μέσω εμού ή της κουβερνάντας της, ή της Διονυσίας. Έφταναν γράμματα, σημειώματα, δώρα κι άλλα σημάδια από την βασίλισσα στον Δον Χουάν γεμάτα πάθος κι άκρατο πόθο. Φάκελοι ποτισμένοι με αρώματα και με τριαντάφυλλα να τους συνοδεύουν έμεναν όλα αναπάντητα! Όταν ο Χουάν χρίστηκε απ’ τον Βασιλιά Ιππότης του Χρυσόμαλλου Δέρατος, εκείνη με δυσκολία συγκρατήθηκε. Ήθελε να ξεσπάσει δημόσια και να φωνάξει τον έρωτά της γι αυτόν. Μέσ’ στην ασημένια στολή του, με τα ξανθά μακριά μαλλιά και τα γένια του, με τα λαμπερά μάτια του ήταν ένας ημίθεος. Η ολύμπια ηρεμία κι η αδιαφορία του για τις τιμές που τού γίνονταν ήταν θεϊκές. Ο Φίλιππος τον έχρισε Ιππότη με το κοφτερό σπαθί του να ακουμπάει τον ώμο του αδελφού του. Πολύ θα το ήθελε ο Βασιλιάς εκείνη τη στιγμή, να του το κάρφωνε στον λαιμό για να γλιτώσει μια και καλή. Τόσο τον ζήλευε και τον μισούσε.

Παρά τον ασκητισμό και συντηρητισμό του, ο Βασιλιάς παρέμενε φλογερός άντρας ερωτευμένος με την νεαρή Ιζαμπέλ. Τον Χουάν τον έβλεπε σαν αντίζηλο από τον οποίο είχε κιόλας νικηθεί. Ο αγώνας που δινόταν στην καρδιά της πανέμορφης και θλιμμένης βασίλισσας είχε κριθεί πολύ νωρίς.

Αντίθετα με τον Δον Χουάν, ο Δον Κάρλος, ήταν τρελά ερωτευμένος με τη θετή του μητέρα. Ο πόθος του Κάρλος για την πριγκίπισσα των Βαλουά είχε ξεκινήσει πριν ακόμα κι απ’ τους αρραβώνες τους. Την θεωρούσε δική του αγαπημένη από τα παιδικά του χρόνια και δεν την ξεπέρασε ποτέ. Όταν έμαθε ότι θα την παντρευόταν ο πατέρας του, πήρε ένα μαχαίρι και του όρμησε. Θα τον σκότωνε με τα ίδια του τα χέρια. Η σκέψη της δολοφονίας του άστοργου πατέρα, που του είχε κλέψει τα παιδικά όνειρα, δεν έφυγε ποτέ από μέσα του. Η Ιζαμπέλα τους είχε κατακάψει. Ο Φίλιππος την έβλεπε γυμνή και κολαζόταν. Την βίαζε εξαντλώντας τον πόθο του και μετά αυτοτιμωρείτο με νηστείες και προσευχές. Τον Κάρλος, ένας ώμος της γυμνός τον έφερνε σε κατάσταση τρέλας. Ο Κάρλος κράτησε κρυφό τον πόθο του για χρόνια. Τον βασάνιζε και τον άφηνε άγρυπνο τις νύχτες. Το φάντασμά της τον κυνηγούσε ακόμα και με το φως της μέρας. Όμως κάποτε ο απελπισμένος του έρωτας για την βασίλισσα μητέρα του μαθεύτηκε. Οι αυλές της Ευρώπης αναστατώθηκαν από το φοβερό σκάνδαλο!

Το καλοκαίρι του 1567 ξέσπασε η μεγάλη καταιγίδα στην ισπανική βασιλική αυλή. Ο Κάρλος, σε μια στιγμή που δεν άντεχε τη ζωή του χωρίς την Ιζαμπέλ, όρμησε στα διαμερίσματά της. Είχε μαζί της μιαν έντονη κι αποκαλυπτική κουβέντα που κατέληξε σε καυγά. Την πίεσε αφόρητα. Την ανάγκασε να τον επιπλήξει γιατί την έφερνε σε δύσκολη θέση. Τον διάλογο μάνας και γιου διέκοψε ο ίδιος ο βασιλιάς. Μπήκε στο δωμάτιό της ειδοποιημένος απ’ τον δούκα της Άλμπα, τον μυστικό σύμβουλό του. Οι φωνές τους ακούστηκαν σε ολόκληρο το παλάτι. Ο Φίλιππος, ο «συνετός» βασιλιάς, έχασε κάθε έλεγχο του εαυτού του. Νιώθοντας απατημένος ήρθε στα χέρια με τον γιο του. Η βασίλισσα είχε καταρρεύσει κι ο Κάρλος κατηγορούσε ανοιχτά τον Φίλιππο για αυταρχισμό.

Μέσ’ στον θυμό και την απελπισία του ο προβληματικός και ερωτευμένος διάδοχος, έκανε κηρύγματα φιλελευθερισμού. Ο βασιλιάς έγινε έξαλλος(iii). Έδιωξε τον Κάρλος από το παλάτι, στέλνοντάς τον αμέσως στις Κάτω Χώρες, και τσακώθηκε άγρια με την βασίλισσα. Της καταλόγιζε ότι είχε ανοίξει διάλογο με το παιδαρέλι τον γιο του. Μια ηρεμία του τρόμου επικράτησε στο παλάτι. Οι νεανικές ψυχές της Ισαβέλλας και του Κάρλος, καταπιεσμένες από έναν τυραννικό βασιλιά, υπέφεραν. Ο πόθος του Κάρλος για την Ισαβέλλα κι εκείνης για τον Χουάν δεν μπορούσαν να βρουν ησυχία.

Ο Δον Κάρλος έφυγε για τις Βρυξέλλες. Τέθηκε υπό τις διαταγές του μισητού του δούκα της Άλμπα, του Μαρκησίου ντε Πόζα. Αυτός είχε τρέξει να ανακατέψει τον βασιλιά στη συζήτησή του με την Ιζαμπέλα. Ο Μαρκήσιος πήρε την θέση του γενικού διοικητή των Κάτω Χωρών, θέση που ο Φίλιππος είχε υποσχεθεί στον Δον Κάρλος. Φυσικά, μετά από όσα είχαν γίνει κι αποκαλυφθεί δεν υπήρχε περίπτωση να τηρήσει ο πατέρας του την παλιά υπόσχεση. Παράλληλα, ο πατήρ Ντομίνγκο που ήταν εξομολόγος του Δον Κάρλος, αποκάλυψε στον βασιλιά τις σκέψεις του γιου του. Ο Κάρλος είχε δολοφονικές διαθέσεις για τον πατέρα του. Ο ιερός νόμος απαγόρευε τέτοιες αποκαλύψεις, όμως η ανάγκη για βασιλική εύνοια πρυτάνευσε για τον πάτερ Ντομίνγκο. Ο δυστυχής Δον Κάρλος απέκτησε και πιστοποιητικό φρονημάτων πατροκτόνου(iv).

Στις Κάτω χώρες όλα χειροτέρεψαν. Διωγμένος από τον Βασιλιά, χωρίς την Ισαβέλλα κι υπό επιτήρηση ο Δον Κάρλος άρχισε να σκέφτεται αλλιώς. Ο διάδοχος του θρόνου άρχισε να ονειρεύεται τη ζωή του χωρίς εμπόδια. Αν εξέλειπε ο Φίλιππος τότε αυτός θα γινόταν βασιλιάς! Η Ισαβέλλα στο πλευρό του, θα ήταν βασίλισσά του! Ο Μαρκήσιος θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης! Θα ήταν ο ισχυρός ηγέτης του κόσμου. Η τόσο καταπιεσμένη προσωπικότητά του θα μπορούσε επί τέλους να βρει δικαίωση. Αυτές οι σκέψεις, καρφωμένες στο μυαλό του, μετέτρεπαν τα όνειρά του σε παραδείσους ή εφιάλτες. Όταν, όμως, ανακατεύτηκαν με την πολιτική τότε δεν γινόταν παρά να καταλήξουν σε συνωμοσία.

Έμαθα για την συνωμοσία με δραματικό τρόπο από τον Παλαιολόγο, όταν τον φιλοξένησα τον Σεπτέμβρη του 1567. Έδωσε τα διαπιστευτήριά του στον Δον Χουάν που χάρηκε όταν είδε τον παλιό του δάσκαλο. Ο Ιάκωβος όμως δεν είχε έρθει εδώ, έξι χρόνια μετά, για να ξαναδεί παλιούς γνωστούς. Ήταν απεσταλμένος της Ελένης, του Παππά, του Μητροφάνη που είχε γίνει Πατριάρχης, και του Καντακουζηνού. Είχε πληροφορίες για τον Δον Κάρλος και τον ισπανικό θρόνο που, στη Μαδρίτη, ήταν περιζήτητες. Τις συζητήσαμε στο σπίτι μου, εγώ η Διονυσία κι ο Ροντρίγκες και, φυσικά, ο Ιάκωβος.

«Ο Σελίμ, όταν διαδέχτηκε τον Σουλεϊμάν, θέλει να κάνει κάποιες επιτυχίες. Εξαπέλυσε επίθεση στο Αιγαίο, πήρε ακόμα και την Χίο αλλά δεν του φτάνει. Κι αφού δεν μπορούν να πάρουν τη Ρώμη, θέλουν να πάρουν την Κύπρο που είναι στα πόδια τους. Οι Βενετοί δεν μπορούν να την υπερασπιστούν αν γίνει απόβαση.»

«Σκοπεύουν να κάνουν απόβαση τώρα;» ρώτησα.

«Ο Σοκουλού, θέλει να πάρει την Κύπρο αναίμακτα για να δείξει πόσο μεγάλος πολιτικός είναι» είπε ο Ιάκωβος. «Όμως την Κύπρο την θέλει ο Νέζης για δικά του σχέδια. Ο Νέζης ήταν πανίσχυρος στις Κάτω Χώρες πριν μετακομίσει στην Πόλη. Αυτός βρήκε τον Δον Κάρλος για να τους βοηθήσει.»

«Πώς ανακατεύεται ο Δον Κάρλος;» απόρησα εγώ.

«Αυτό ήρθα να σας πω. Θα αναστατωθεί η Μαδρίτη όταν το μάθει» είπε ο Παλαιολόγος. «Ο Ινφάντες έχει χάσει τα μυαλά του. Πιστεύει πως τον θέλουν για βασιλιά στις Κάτω Χώρες. Γι αυτό ο Φίλιππος είναι ένα απλό εμπόδιο στα σχέδια του Θεού για ειρήνευση στις Κάτω Χώρες. Θέλει να βγάλει τον πατέρα του από τη μέση. Προκειμένου να το καταφέρει βρήκε για σύμμαχους τους Τούρκους, μέσω του Νέζη!»

«Μα πως;»

«Τους ζήτησε να προκαλέσουν ταραχές στο νότο της Ισπανίας ξεσηκώνοντας τους Μορίκος(v). Τους είπε να στείλουν αλγερινά πειρατικά στις ακτές της Ισπανίας για λεηλασίες. Θα απασχολήσουν τον ισπανικό στρατό και το ναυτικό κι εκείνος θα πάρει τον θρόνο από τον πατέρα του.»

«Θα πάρει τον θρόνο; Και τι είναι ο θρόνος για να τον πάρει;» απόρησε ο Ροντρίγκες.

«Πιστεύει ότι, αν ο Βασιλιάς μείνει χωρίς στρατό, μόνο με τη φρουρά του, τότε θα τον χτυπήσει εύκολα. Έχει δικούς του έμπιστους εδώ, θα έχει και τη βοήθεια των Μαυριτανών που ανήκουν στον ισπανικό στρατό. Όλοι μαζί θα κάνουν έφοδο για να συλλάβουν και να σκοτώσουν τον Βασιλιά. Θα ανεβάσουν τον διάδοχο στον θρόνο.»

«Και γιατί να τον βοηθήσουν οι Τούρκοι;»

«Γιατί κι αυτός θα τους βοηθήσει να πάρουν ειρηνικά την Κύπρο από τους Βενετούς. Αυτό είναι το σχέδιο του Νέζη που δεν μπορεί να αρνηθεί ο Σοκουλού»

«Με τους ξεσηκωμένους Μορίκος τι θα γίνει;»

«Θα τους πουλήσουν οι Τούρκοι. Θα τους αφήσουν στο έλεος του ισπανικού στρατού μόλις πάρουν την Κύπρο. Ο Δον Κάρλος, σαν βασιλιάς πλέον, θα τους τσακίσει και θα δοξαστεί σαν ελευθερωτής.» 

............... (συνεχίζεται) ... 


παραπομπές: 

i Η πρώτη γυναίκα του Φίλιππου Β’, Μαρία Εμμανουέλα (1527-1545) πριγκίπισσα της Πορτογαλίας, ήταν ξαδέλφη του και είχε πεθάνει 18 ετών κατά τη γέννηση του πρωτότοκου γιου του Κάρλος. Ο Φίλιππος ξαναπαντρεύτηκε σε ένα γάμο με πολιτικές σκοπιμότητες την Μαρία Α’ της Αγγλίας (1516-1558), διεκδικώντας έτσι και το αγγλικό στέμμα. Η Μαρία του έδωσε πραγματικά το μισό στέμμα καθώς ο Φίλιππος χρίστηκε συμβασιλέας με την σύζυγό του αλλά η ιστορία τους δεν ήταν καθόλου ρομαντική. Ο Φίλιππος και η φανατική καθολική Μαρία προσπάθησαν να επιβάλουν δια της βίας τον καθολικισμό στην Αγγλία και με μια μόνο τους πράξη σκότωσαν τριακόσιους επιφανείς Άγγλους διανοούμενους, θεολόγους, λόρδους και άλλους κατηγορούμενους για τις προτεσταντικές τους απόψεις, με αποτέλεσμα η Μαρία να αποκληθεί αιματηρή βασίλισσα και η Άγγλοι να την αποκαλούν από τότε Bloody Mary.

ii Ελισάβετ των Βαλουά αποκαλούμενη Ιζαμπέλα (1545-1568) κόρη του Ερρίκου Β’ της Γαλλίας και της Αικατερίνης των Μεδίκων, ήταν τρίτη σύζυγος του Φιλίππου Β’ στον οποίο χάρισε δύο κόρες. Πέθανε νεαρότατη, 23 ετών. Ήταν συνομήλικη με τον θετό γιο της και πρώην αρραβωνιαστικό της Δον Κάρλος και δυο χρόνια μεγαλύτερη του Δον Χουάν.

iii Στο θεατρικό έργο του Σίλερ «Δον Κάρλος» όπου καταγράφεται, ποιητική αδεία, ο έντονος διάλογος Βασιλιά-Διαδόχου, ο ποιητής βρίσκει την ευκαιρία να παραθέσει τις φιλελεύθερες απόψεις του κατά της απολυταρχίας

iv Για όλα τα γεγονότα της ισπανικής αυλής στα μέσα του 16ου αι. έχουν γραφτεί εκατοντάδες έργα ιδιαίτερα μετά τον 18ο αι. με κυριότερα και γνωστότερα εξ αυτών, ίσως, τα θεατρικά «Δον Κάρλος» του Φρίντριχ Σίλερ και «Δον Χουάν» του Νόελ Μπάϊρον καθώς και την όπερα «Δον Τζιοβάνι» του Βέρντι. Τα δύο θεατρικά είναι οι βασικότερες πηγές για τις αναφορές που γίνονται σε αυτό το βιβλίο καθώς και το βιβλίο η «Αυτοκρατορία των θαλασσών» του Ρότζερ Κρόουλυ

v Μορίκος ονομάζονταν οι Μαυριτανοί του νότου της Ισπανίας

************************

Αύριο Πέμπτη, 25η Μαρτίου, εμείς συνεχίζουμε. Στο κεφάλαιο 6 θα είμαστε πάντα και στη συνέχεια 6γ. Την Παρασκευή θα ολοκληρώσουμε το 6ο κεφάλαιο με το δ' μέρος του.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2021

Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και τα μυαλά στα κάγκελα

   

Με αφορμή την ανάγνωση μια παλιότερης -προ δεκαετίας- ανάρτησής μου, έκατσα να γράψω αυτό το άρθρο σήμερα. Μου βγήκε μεγάλο και προτίμησα να το χωρίσω σε τρία μέρη, ένα για κάθε μέρα γύρω από την 25η Μαρτίου. Σήμερα θα μιλήσω για το ιδεολογικό υπόστρωμα επί του οποίου συνέβησαν όλα (Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός). Αύριο θα γράψω για την επανάσταση του '21 και τις συνιστώσες του νέου ελληνισμού (επανάσταση των Νεοελλήνων) και μεθαύριο θα γράψω για το κράτος που δημιουργήθηκε (το Νεοελληνικό κράτος).

Γιορτάζουμε μεθαύριο την 25η Μαρτίου του 2021, που συμπίπτει με τα διακόσια χρόνια από το ξεκίνημα της επανάστασης που έφερε σαν αποτέλεσμα το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Η παράωλεψη του γεγονότος ότι η επανάσταση ξεκίνησε νωρίτερα, κατά ένα μήνα (στις 20 Φεβρουαρίου στο Ιάσιο) ή μια εβδομάδα (στις 17 Μαρτίου στην Μάνη), έχει μεγάλη σημασία. Η καθιέρωση μιας γιορτής είναι πάντα μια πολιτική απόφαση. Στην προκειμένη περίπτωση επιλέχτηκε η 25η Μαρτίου για να συνδέεται το γεγονός της επανάστασης με μια θρησκευτική γιορτή ώστε να προκαλείται σύγχυση. Ο ελληνισμός που ξυπνά κι η ορθοδοξία που γιορτάζει. Τούτου ουδέν αναληθέστερον. Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνισμός ξύπνησε παρ' όλο που η ορθοδοξία τού ψιθύριζε "κοιμήσου". Στη σύγχυση αυτή πάτησε κι η "εθνοσωτήριος επανάστασις" της 21η Απριλίου που εγκωμίασε τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και θέλησε να τον υπηρετήσει. Στην ίδια σύγχυση πάτησαν κι ένα σωρό παραδοσιακές ελληνοχριστιανικές ανοησίες με τις οποίες ανατράφηκαν γενιές και γενιές νεοελλήνων. Χάρη σ' αυτές βέβαια αποκτήσαμε σήμερα την εθνική μας ομοιογένεια, αλλά, γεμίσαμε και με νευρώσεις που δεν μας επιτρέπουν να έχουμε μιαν ευνομούμενη Πολιτεία.

Ο ελληνοχριστιανισμός σαν γεγονός δεν είναι ανυπόστατος. Σήμερα, εμείς οι ελληνόφωνοι και κατά πλειοψηφία κάτοικοι της χώρας που λέγεται Ελλάδα, είμαστε κατά βάση χριστιανοί, και μάλιστα ορθόδοξοι. Επομένως το σημερινό μας στάτους είναι ακριβώς αυτός ο ελληνοχριστιανισμός. Έλληνες και Χριστιανοί ίσον ελληνοχριστιανοί. Δεν είναι όμως έτσι αν θελήσουμε να κυριολεκτήσουμε. Οι λέξεις έχουν η κάθε μια την σημασία τους και την αντλούν -κυρίως- από την ιστορία. Η λέξη "Ελλάδα" παραπέμπει στην διαχρονική Ελλάδα και κυρίως στην αρχαία, αυτή που αναγνωρίζει ο κόσμος ολόκληρος σαν ένα παντοτινό φωτοδότη. Κι η λέξη "χριστιανισμός" δεν είναι απλά μια ταυτότητα αλλά μια ιστορία που ξεκινά με το τέλος της αρχαιότητας, που διαπνέει ολοκληρωτικά τον μεσαίωνα κι εξακολουθεί να επιβιώνει μέχρι σήμερα.

Βλέποντάς τα στις ιστορικές, φιλοσοφικές και πραγματικές τους διαστάσεις, Ελλάδα και Χριστιανισμός είναι δυο πράγματα πάρα πολύ διαφορετικά και, μάλιστα, εντελώς αντίθετα. Μαζί δεν μπορούν να σταθούν. Θυμηθείτε, από την μια, την όψη των γυμνών αγαλμάτων των αρχαίων με την απίθανη ομορφιά τους. Η θέα τους και μόνο ερεθίζει τις αισθήσεις. Συμβαδίζουν με μια ελευθερία που παραπέμπει στην δημοκρατία και στην παντελή έλλειψη ιερών βιβλίων και ιερατείου. Από την άλλη, φέρτε στο νου σας την όψη των αυστηρών και λιγνών μορφών των βυζαντινών εικόνων. Η θέα τους σε κάνει είτε να βυθίζεσαι σε μια άυλη ιερότητα είτε να αποστρέφεις το πρόσωπο. Απόλυτος άρχων Γης και Ουρανού με απόλυτες διδαχές βιβλίων που τα συνέγραψε αυτοπροσώπως ο μοναδικός Θεός δια του Αγίου Πνεύματος κι ένα Ιερατείο βγαλμένο από τα Ταλμούδ. Αυτά τα δυο δεν μπορούν να σταθούν δίπλα-δίπλα. 

Από την μια η ελληνικότητα έχει μιαν απίστευτη ποικιλία χιλιάδων παιχνιδιάρηδων, ερωτιάρηδων, γενναίων ή δικαίων αλλά και ζηλιάρηδων ή και μνησίκακων κάποιες φορές θεών των Ελλήνων. Οι πολίτες μπορούν να μιλούν όπως θέλουν και μόνο χρέος τους να υπερασπίζονται την Πόλη και το πατρώο τους πολίτευμα. Η ζωή είναι αυτή που ζούμε εδώ στη Γη και πρέπει με καρτερία και γενναιότητα να το αποδεχτούμε. Από την άλλη στέκεται ο ένας και μοναδικός αυστηρός, απόλυτος, άχρονος, αδιάστατος, πανταχού παρών και παντοδύναμος τιμωρός θεός των Εβραίων και των Χριστιανών. Οι υπήκοοι μπορούν μόνο να πιστεύουν τυφλά στον θεό και στον χρισμένο επί γης εκπρόσωπό του, τον αυτοκράτορα. Η ζωή εδώ είναι απλά ένα πέρασμα, μια κρίση για μιαν επόμενη ζωή κάπου αλλού, σε μια δευτέρα παρουσία.

Από την μια είναι οι Έλληνες θεοί γεννήθηκαν και ζουν στα ελληνικά βουνά και τις πόλεις, βγήκαν μέσα από τις ελληνικές θάλασσες και κατοικούν στον Όλυμπο. Πάνε μαζί με τους Έλληνες στον πόλεμο και στην ειρήνη και κατοικούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Από την άλλη, ο Γιεχωβά, ο θεός των Χριστιανών και των Εβραίων, ο θεός της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης, καθοδήγησε τον δικό του εκλεκτό λαό των Εβραίων μέχρις ότου γεννήθηκε ο Ιησούς στην Βηθλεέμ του Ισραήλ κι έγινε οδηγός των εθνικών, των υπολοίπων δηλαδή λαών πλην του εκλεκτού.

Η Ελλάδα δοξάστηκε με τον Λεωνίδα, τον Περικλή, τον Αισχύλο, τον Αρχιμήδη, τον Σωκράτη, τον Μεγαλέξανδρο, τον Αχιλλέα, τον Έκτορα, τον Ποσειδώνα και την Αθηνά, τον Απόλλωνα και τον Ασκληπιό, τον Ευκλείδη και τον Θαλή και τον Σόλωνα και τον Λυκούργο και τον Φειδία και όλους τους σοφούς, τους καλλιτέχνες, τους ήρωες, τους θεούς και τους φιλοσόφους της. Ο χριστιανισμός πορεύτηκε με τους Ιεράρχες του, τον Αυγουστίνο, τους πατέρες της εκκλησίας, τον Λούθηρο, τον Ριχάρδο Λεοντόκαρδο, τον Μότζαρτ, τον Μελάγχθωνα, τον Ιουστινιανό, τον Βουλγαροκτόνο, τον Ναπολέοντα, τον Λίνκολν τον Τζέφερσον, τους Μεδίκους, τον Νταβίτσι, τον Ελ Γκρέκο, τον Μπετόβεν και τον Μακιαβέλι του.

Η Νέα Σημερινή Ελλάδα ποια σχέση έχει με όλα αυτά; Ποια σχέση έχει με τον χριστιανισμό ως στάση ζωής κοινωνικής όπως είναι για τους καθολικούς ή στάση ζωής ατομικής όπως είναι για τους προτεστάντες; Έχει μια δική της ορθοδοξία. Έχει ένα τυπικό που είναι αντίγραφο του εβραϊκού και μια φιλοσοφία αντιδυτική και ξενόφοβη. Ποια σχέση έχει αυτή η Νέα Ελλάδα με την Ελλάδα των αρχαίων Ελλήνων της λογικής, της κληρωτής δημοκρατίας, της λαοκρατίας, του πνεύματος και του μέτρου; Καμιά απολύτως σχέση δεν έχει η Ελλάδα του σήμερα με τον αρχαίο ένδοξο και φωτεινό πολιτισμό. Δεν μιλώ εδώ για το αίμα, που μπορεί να είναι το ίδιο, ή για το DNA, που μπορεί να ταιριάζει. Δεν μιλώ για τα φυσικά εγγόνια των αρχαίων Ελλήνων. Εμείς είμαστε οι απόγονοι, εμείς μένουμε εδώ, εμείς μιλάμε την γλώσσα τους, εμείς είμαστε τα μακρινά τους εγγόνια. Τι θλίψη όμως να είμαστε εμείς οι απόγονοι εκείνου των υπέροχου λαού. Μιλώντας για την αληθινή κληρονομιά του αρχαίου πολιτισμού, βλέπω πως από εκείνον δεν πήραμε απολύτως τίποτε.

Η Νέα σημερινή Ελλάδα, όμως, δεν έχει όμως σχέση ούτε και με το φως που έλαμψε μέσα από το μεσαιωνικό σκοτάδι του χριστιανισμού και δημιούργησε τον δυτικό πολιτισμό. Έμεινε μακριά (όχι με ευθύνη της) από την κατάκτηση του κόσμου, την βιομηχανική επανάσταση, την τεχνολογική επανάσταση, από ότι θετικό έδωσε ο χριστιανισμός στα κράτη που τον είχαν σαν θρησκεία. Κυρίως όμως η Ελλάδα έμεινε μακριά από το ταξίδι της Αναγέννησης, του Ουμανισμού, της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού, δηλαδή μακριά από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό που έκανε τον χριστιανισμό πολιτιστικά και ιδεολογικά κυρίαρχο στην οικουμένη.

Σταματώ εδώ. Μίλησα με γενικότητες. Θα συνεχίσω με τα επόμενα δύο άρθρα αύριο και μεθαύριο , που θα λένε την γνώμη μου για το τι συνέβη το 1821 και πως φτιάξαμε το σημερινό μας κράτος-έθνος.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΟΘΕΙΕΣ;

[στη φωτογραφία βλέπουμε ότι Δημοκρατικοί διαδηλώνουν φοβούμενοι ότι δεν θα μετρήσει η ψήφος τους. Εδώ βέβαια δεν θα ήταν νοθεία αλλά δικαστική απόφαση που θα τους απέρριπτε.]


ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΝΟΘΕΙΕΣ ΣΕ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΣΟ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;
 
Ο Μπάιντεν κι οι δημοκρατικοί οδήγησαν τον Τραμπ, ενόσω ήταν πρόεδρος ακόμα, σε ανακρίσεις, απολογίες, δίκες για ανάμιξη της Ρωσίας στην εκλογή του το 2016. Είπαν ευθέως ότι σε Πολιτείες των ΗΠΑ είναι δυνατόν να γίνει νοθεία και μάλιστα από επέμβαση ξένης χώρας. Δεν μπόρεσαν να το αποδείξουν και ο Τραμπ αθωώθηκε, όμως η καταγγελία έδειξε ότι το θεωρούν δυνατό και πιθανό να συμβεί. Κι ο ίδιος ο Τραμπ αμφισβήτησε την καθαρότητα του αποτελέσματος του 2016 αλλά όταν 'έγινε Πρόεδρος απέσυρε την καταγγελία του και σταμάτησε την έρευνα. Όμως το έψαξε κι αυτός, όπως οι δημοκρατικοί, σαν κάτι πιθανό να έχει συμβεί.
 
Πρόσφατα ο Τραμπ αμφισβήτησε την επικράτηση Μπάιντεν επιμένοντας ότι υπήρξε εκτεταμένη νοθεία σε Πολιτείες των ΗΠΑ στις εκλογές του 2020. Οι αιτιάσεις του απορρίφθηκαν από δικαστήρια στα οποία προσέφυγε, όμως κανείς δεν είπε ότι αυτό είναι αδύνατο. Απλά, ισχυρίστηκαν ότι νοθεία δεν έγινε και βγήκε δίκαι ο Μπάιντεν. Ο Τραμπ θεωρεί όχι απλά πιθανό αλλά βέβαιο ότι νοθεία είναι δυνατόν να γίνει στις εκλογές των Πολιτειών.
 
Τώρα πάλι, ο Μπάιντεν καταγγέλλει την Ρωσία ότι στις εκλογές του 2020 παρενέβη υπέρ του Τραμπ με νοθείες οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές ή δεν πέτυχαν. Το θεωρεί λοιπόν και πάλι πιθανό και (σίγουρα δυνατό) να έχει γίνει νοθεία στα εκλογικά αποτελέσματα κάποιας Πολιτείας, ή και περισσοτέρων.
 
Στην πιο μεγάλη δημοκρατική χώρα του κόσμου, την πιο προηγμένη τεχνολογικά, την πιο εκτεθειμένη σε διεθνή δημοσιότητα, την χώρα με τα πιο ανεξάρτητα όργανα ελέγχου, τα δυο μεγάλα κόμματα, οι Πρόεδροι των ΗΠΑ και τα πιο μεγάλα συγκροτήματα, θεωρούν ότι είναι δυνατό και μάλιστα πολύ πιθανό να έγινε νοθεία στις εκλογές του 2016 ή του 2020. Μιλάμε για μια τεράστια χώρα, αλλά η νοθεία, αν έγινε, γίνεται σε εκλογικές περιφέρειες μεγέθους Ελλάδας. Ούτε οι Καλιφόρνια και Νέα Υόρκη που δίνουν 60-70% υπέρ των Δημοκρατικών μετράνε, ούτε κάποιες μεσοδυτικές Πολιτείες που ψηφίζουν πάντα Ρεπουμπλικανούς. Οι Πολιτείες με πληθυσμούς σαν την Ελλάδα όπου τα αποτελέσματα είναι αμφίρροπα είναι εκείνες για τις οποίες συζητείται η πιθανή εκλογική νοθεία. Χάρη στα ηλεκτρονικά συστήματα (όπως αυτά που έχουμε και στην Ελλάδα), η νόθευση του αποτελέσματος, ακόμα και εξωχωρίως, είναι δυνατή, κατά την γνώμη των Προέδρων των ΗΠΑ, της Ρωσίας, των κομμάτων κτλ. Μπορεί να λένε ότι δεν έγινε από τον Τραμπ το 2016 ή ότι δεν έγινε από τον Μπάιντεν το 2020 όμως αμφότεροι θεωρούν ότι δεν είναι αδύνατο να συμβεί. Κι όλα αυτά στις ΗΠΑ, όχι σε χώρες όπως η Γεωργία ή η Λιθουανία όπου οι νοθείες θεωρούνται καθημερινότητα.
 
Εμείς εδώ στην Ελλάδα πώς είμαστε τόσο σίγουροι;

Μήπως τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, της ΝΔ (όταν ήταν) του Σύριζα (τώρα που είναι) το ΚΚΕ, το Κιναλ κτλ θα έπρεπε να προσέξουν καλύτερα αυτό το ζήτημα; Μια σκέψη κάνω.