Δραγατσάνι

Σαν σήμερα, 22 Μαρτίου του 1821, ξέσπασε στην Καλαμάτα η ελληνική επανάσταση που κατέληξε στην δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους μετά από εκατοντάδες χρόνια.

Η επανάσταση είχε ξεκινήσει δυο μήνες νωρίτερα, στις 22 Φεβρουαρίου 1821 όταν ο Υψηλάντης διέβη τον Προύθο και κινήθηκε προς το Ιάσιο στην Μολδοβλαχία.

Σαν αφιέρωμα μικρό στα 199 χρόνια από την έκρηξη της επανάστασης που είναι κι η ιδρυτική πράξη του νεοελληνικού κράτους, θα σας δώσω ένα μικρό κομμάτι από ένα βιβλίο μου. Πρόκειται για το "Έρωτας κι Επανάσταση" που είναι ιστορικό μυθιστόρημα κι εκτυλίσσεται τα χρόνια 1818-1822. Το μικρό αυτό απόσπασμα (μόνο 300 λέξεις) αναφέρεται στην μάχη που δόθηκε στο Δραγατσάνι. Τα γεγονότα που αναφέρονται είναι πραγματικά, εκτός από τον Οδυσσέα που είναι πρόσωπο μυθιστορηματικό.

**********************************

Ο Οδυσσέας έφυγε από το Γαλάτσι κι έφτασε μετά από πέντε μέρες ποδαρόδρομο, ξεθεωμένος, στο Τιργοβίστι. Πήγε στο Γενικό Στρατόπεδο του Υψηλάντη, κι εντάχθηκε στον Ιερό Λόχο. Δυο μέρες μετά, ο στρατός του Υψηλάντη ετοιμαζόταν να φύγει από το Τιργοβίστι προς τη Μικρή Βλαχία. Δυστυχώς για τον πρίγκιπα, ο Κεχαγιά Καρά Αχμέτ, διοικητής των Τούρκων, τον πρόλαβε. Τον πλησίασε με οχτώ χιλιάδες άνδρες, ιππείς και πεζούς. Είχε μαζί του και πολλά κανόνια. Θα του έκανε μεγάλη ζημιά αν τον έβρισκε σε πορεία κι όχι σε οργανωμένη άμυνα. Αυτό τον ανάγκασε να μείνει στην περιοχή χωρίς να εφαρμόσει το σχέδιο που είχε καταρτίσει. Είχε σκοπό να κάνει εκείνος επιθετική κίνηση για να αιφνιδιάσει τους Τούρκους. Τώρα, με την άφιξη του τουρκικού στρατεύματος, αυτό το σχέδιο εκ των πραγμάτων εγκαταλείφθηκε.

 Ο Οδυσσέας πολέμησε σε μικρές ή μεγάλες μάχες στη Βλαχία και σύντομα έγινε μπαρουτοκαπνισμένος. Παρ' όλο που ο ίδιος κι οι συμπολεμιστές του ήταν άπειροι, έμαθαν γρήγορα να μάχονται. Το πνεύμα της αυτοθυσίας και του θάρρους επισκίαζε την έλλειψη ειδικής στρατιωτικής εκπαίδευσης. Είδε δίπλα του να μάχονται γενναίοι άνδρες, είδε όμως κι ανάξιους αξιωματικούς να προκαλούν ζημιές. Με μεγάλη του λύπη διαπίστωσε πως κάποιοι έβαζαν την δική τους σωτηρία ή βολή πάνω από το σύνολο.

Ο Δούκας διέφυγε από μια μάχη στη Μονή Νοτσέτου. Για να κρύψει ότι φοβήθηκε κι άφησε τη θέση του διέδωσε ότι μόνο αυτός σώθηκε. Είπε πως οι Έλληνες έπαθαν τρομακτική καταστροφή. Δημιούργησε σύγχυση στο Γενικό Στρατόπεδο στο Τιργοβίστι και προκλήθηκε κύμα φυγής. Η αλήθεια ήταν ότι οι Έλληνες όχι μόνο δεν καταστράφηκαν αλλά απέκρουσαν στο Νοτσέτου τους Τούρκους. Δεν ηττήθηκαν, παρά την απουσία του Δούκα. Η ζημιά όμως στο στρατόπεδο είχε γίνει.

Ο Σάββας Καμινάρης, βασικός οπλαρχηγός του τόπου, πρόδωσε. Άρχισε να συνεργάζεται με τους Τούρκους. Το ίδιο έκανε ακόμη πιο φανερά ο Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου. Τόσο ο Σάββας όσο κι ο Βλαδιμηρέσκου κλονίστηκαν όταν οι Ρώσοι αποκήρυξαν την επανάσταση. Προχώρησαν σε επαφές με τους Τούρκους, ανοιχτά ο Βλαδιμηρέσκου κι αμφιλεγόμενα ο Σάββας. Ακόμη ο Γιώργος Καραβιάς, γενναίος αξιωματικός που είχε διακριθεί στην αρχή του αγώνα, τα έκανε θάλασσα. Ήταν επικεφαλής του Ιερού Λόχου, αλλά, έπινε. Λόγω συμπεριφοράς παύθηκε από τη θέση του. 

Με τέτοια φαινόμενα, ο Υψηλάντης ένιωσε προδομένος κι εγκαταλειμμένος. Δεν άφησε τη μάχη κι ούτε έχασε την πίστη του στη νίκη. Εξ άλλου υπήρχαν υπέροχοι αγωνιστές που έδιναν τα πάντα για την πατρίδα. Σε αυτούς στηριζόταν. Τέτοιος ήταν κι ο Οδυσσέας.

Τα πράγματα κύλησαν άσχημα τις επόμενες μέρες, στις αρχές Ιουνίου, για την επανάσταση. Οι συνεχιζόμενες βροχές ήταν καταρρακτώδεις. Οι συνεχείς μετακινήσεις είχαν προκαλέσει κούραση. Οι συγκρούσεις ήταν καθημερινές. Ο Υψηλάντης αποφάσισε να δώσει τη μάχη στο Δραγατσάνι. Στο σημείο αυτό είχε δυνάμεις υπέρτερες των αντιπάλων του.

Είχε πέντε χιλιάδες πεζούς και δυόμιση χιλιάδες ιππείς μαζί του. Ήταν μια δύναμη ικανή να του δώσει τη νίκη. Ήθελε να την διευθύνει ο ίδιος για σιγουριά. Έπιασε θέσεις από τις τρεις Ιουνίου και σχεδίαζε να επιτεθεί στις οχτώ. Έκανε στο μεταξύ τις απαραίτητες προετοιμασίες. Όμως η κακή τύχη του οδήγησε στην έκρηξη της μάχης νωρίτερα με ένα τρόπο που ανέτρεπε τα σχέδιά του. Μια μέρα πριν την επίθεση, στις επτά Ιουνίου, ο Καραβιάς, γεμάτος οράματα νίκης και μεθυσμένος, επιτέθηκε. Ρίχτηκε σε μια Μονή όπου είχαν κλειστεί Τούρκοι και έμπλεξε σε μάχη. Αυτή η πρόωρη αχρείαστη μάχη, εν τέλει, εξελίχθηκε σε μεγάλη καταστροφή.

Ο Καραβιάς, ενήργησε έξω από διαταγές και σχέδια. Με τις άστοχες ενέργειές του έφερε κοντά του μεγάλα τμήματα του εχθρού. Αυτό ανάγκασε τον Ιερό Λόχο, που ήταν κοντά, να σπεύσει να τον βοηθήσει. Ακόμα μεγαλύτερα τμήματα των Τούρκων ήρθαν στην περιοχή. Ο Ιερός Λόχος έδωσε μαζί τους μια ηρωική μάχη αλλά οι αντίπαλοι ήταν οχταπλάσιοι με ιππείς και κανόνια. Οι Ιερολοχίτες νεαρά παιδιά στην πλειοψηφία τους, ήταν ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες και την πείνα. Παρέλασαν κάτω από τους ήχους εμβατηρίων με βήμα γρήγορο και υπό καταρρακτώδη βροχή. Ο Καραβιάς, οι πεζοί κι οι ιππείς είχαν δώσει εξαντλητική μάχη αλλά τώρα αποχώρησαν. Έμεινε μόνος ο Ιερός Λόχος να δίνει τη μάχη απέναντι σε κύματα ιππέων που έπεφταν ορμητικά πάνω τους. Οι συνεχείς βολές του πυροβολικού τούς αποδεκάτιζαν.

 
Ο Καρά Φεΐζ, επικεφαλής των Τούρκων, μόλις έπεφτε λίγη ησυχία έβαζε να φωνάζουν: «Παραδοθείτε. Εγγυώμαι για τη ζωή σας». Από απέναντι του απαντούσαν: «Οι Έλληνες δεν παραδίνονται!» Έτσι, οι επελάσεις συνεχίζονταν με μεγάλες απώλειες. Διακόσιοι άνδρες χάθηκαν. Ένας συμπολεμιστής ιερολοχίτης δίπλα του είπε στον Οδυσσέα:

«Υποχωρήστε, δεν υπάρχει ελπίδα!»

«Θα σε πάρω μαζί μου» του είπε ο Οδυσσέας.

«Δεν έχω ελπίδα. Πάρε μόνο αυτό το γράμμα για τους δικούς μου.»

 
Ο ιερολοχίτης του έδειξε το τραύμα του. Ήταν σχεδόν ξεκοιλιασμένος κι είχε μόνο λίγο χρόνο ζωής. Ο Οδυσσέας πήρε το γράμμα και το έβαλε στην τσέπη του. Εκεί είχε και το δικό του αποχαιρετιστήριο γράμμα για τη Ναυσικά. Αισθάνονταν ή ήξεραν πως αύριο, επτά Ιουνίου, θα ήταν η τελευταία μέρα. Πολλοί ιερολοχίτες είχαν γράψει γράμματα για τους δικούς τους. Του Οδυσσέα το γράμμα απευθυνόταν «Στην σύζυγό μου Ναυσικά Καμπά-Κάρδη, Ιάσιο, Οδησσό, Κέρκυρα». Είχε μάθει για την μετακίνηση όλων από το Γαλάτσι στο Ιάσιο αλλά δεν ήξερε που θα την έβρισκε το γράμμα.

 
«Έλα πατριώτη, πάμε» του είπε Οδυσσέας.

 
Τον κράτησε με το ένα χέρι πυροβολώντας με το άλλο. Ήθελε να τον τραβήξει πίσω από ένα λοφάκι και προχώρησαν μερικά μέτρα όταν ένα βόλι τον βρήκε κι αυτόν. Τρέκλισε κι άφησε τον άλλον, πέφτοντας δίπλα του.

 
Κοίταξε το δικό του τραύμα κι είδε ότι η αιμορραγία ήταν ακατάσχετη. Σε λίγο θα έχανε τις αισθήσεις του. Ένιωσε πως ερχόταν το τέλος. Βρέθηκε δίπλα του, όμως, ο Γεωργάκης Ολύμπιος¹. Είχε προστρέξει σε βοήθεια του Ιερού Λόχου και προσπαθούσε να σώσει όσους μπορούσε. Γνώριζε τον Οδυσσέα και προφανώς και τον άλλον που τον φώναξε με το όνομά του.

 
«Οδυσσέα, Ερρίκο², ελάτε μαζί μου» τούς είπε.

«Εμείς δεν πάμε πουθενά πατριώτη» είπε ο Οδυσσέας.

 
Ο άλλος, ο Ερρίκος, δεν μίλησε, είχε ήδη τελειώσει. Ο Οδυσσέας τελείωνε κι αυτός. Μιλούσε μόνο με πολύ κόπο.

«Πάρε αυτά τα δύο γράμματα Γεωργάκη» του είπε. «Εσείς νικήστε για την Ελλάδα. Εμείς φεύγουμε εδώ.»

«Μια προσπάθεια, βρε Οδυσσέα.»

Ο Οδυσσέας δεν μίλησε. Έκανε ένα νεύμα λέγοντας «πήγαινε εσύ» κι έκλεισε τα μάτια. Το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να ξεκουραστεί. Ήξερε πως από αυτή την ξεκούραση δεν θα ξαναγύριζε ποτέ, κι ήταν σχεδόν ευχαριστημένος. Θα είχε τον ένδοξο θάνατο που πάντα ονειρευόταν. Επιπλέον, ήταν αρκετά αηδιασμένος με τη ζωή ώστε να μην τον νοιάζει η συνέχειά της. Κοίταξε το γαληνεμένο πρόσωπο του Ερρίκου και του έκλεισε τα μάτια.

 
«Ωραία μέρα για να πεθάνει κανείς» σκέφτηκε.

 
Τα δυο μοναδικά πράγματα που άξιζαν στη ζωή του ήταν ο έρωτας κι η επανάσταση. Ο έρωτας φαινόταν χαμένος από τότε που η Ναυσικά έχασε το παιδί και, μαζί, τον εαυτό της. Η επανάσταση εδώ δεν πήγαινε καλά, αλλά, στον Μοριά είχε επικρατήσει. Ο θάνατός του δεν θα έβλαπτε καμία από αυτές τις δυο αξίες. Ο έρωτάς του θα έμενε σαν ακίνητο άγαλμα στην στιγμή του χαμού του. Η επανάσταση θα μετρούσε και το δικό του αίμα στους ποταμούς αίματος που χρειαζόταν για να ανθίσει. «Όλα καλά λοιπόν» σκέφτηκε κι αφέθηκε σε έναν γλυκύτατο ύπνο που ελάχιστα διέφερε από τον θάνατο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Στρατιωτικός ηγέτης στη Μολδοβλαχία επί Σούτσου και Φιλικός. Πολέμησε με τον Υψηλάντη και διακρίθηκε σαν μεγάλος ήρωας. Γεννημένος στον Όλυμπο, από όπου και το όνομά του, ήταν οπλαρχηγός στη Θεσσαλία πριν έρθει στις Ηγεμονίες.

2 Ερρίκος ντε Μπορντέ, Ελβετός φιλέλληνας, πολέμησε με τον Ιερό Λόχο κι έπεσε στο Δραγατσάνι

Ελέφαντας πηδά από βράχο φοβούμενος την επίθεση μιας γάτας.

Καθηγητής Ιατρικής κι Επιδημιολογίας στο Στάνφορντ των ΗΠΑ κ. Ι.Ιωαννίδης μιλά για την πιθανότητα να έχουμε «ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ».

Για τα μέτρα που λαμβάνονται λέει πως:

«είναι σαν ένας ελέφαντας να δέχεται επίθεση από μια γάτα.Στην απόγνωση του και προσπαθώντας να αποφύγει τη γάτα, ο ελέφαντας πηδάει από ένα βράχο και πεθαίνει.»

*******************************************************************

Σε άρθρο της 20/03/20 (προχτεσινό) που δημοσιεύεται στο TVXS υπάρχει κι εκτίθεται ένας προβληματισμός από τον καθηγητή Ιατρικής, Επιδημιολογίας και Υγείας του Πληθυσμού και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο του Stanford, Γιάννη Ιωαννίδη.

Για όποιον θέλει να το διαβάσει, η τηλε-διεύθυνση είναι:

https://tvxs.gr/news/ygeia/kathigitis-epidimiologias-stanford-kindyno-na-briskomaste-mprosta-sto-fiasko-toy-aiona

Ο ανωτέρω καθηγητής είναι της επίσημης ιατρικής, ίσως ένας από αυτούς που έκαναν τον Τσιόρδα να κλάψει δημόσια. Μιλώ για την χτεσινή εμφάνισή του, όταν απάντησε σε διακεκριμένο καθηγητή που του είχε πει «τι κάνετε εκεί πέρα;»

'Όσα γράφω εγώ τον τελευταίο καιρό, τα στηρίζω στην λογική μου και μόνο (και σε κάποιες βασικές πληροφορίες κοινά αποδεκτές από γνωστές πηγές). Δεν έχω δίπλωμα ιατρικής ή επιδημιολογίας, έχω μόνο την απλή λογική ενός ανθρώπου.

Ο καθηγητής, όμως, μιλά από άλλη σκοπιά. Είναι κι αυτός μια "αυθεντία". Και μάλιστα στο πιο μεγάλο πανεπιστήμιο της Αμερικής (ή ένα από τα πιο μεγάλα), στο Στάνφορντ. Ας ακούσουμε ένα απόσπασμα αυτών που λέει.

Το άρθρο ξεκινάει με τον τίτλο-υπότιτλο:

------------------------------------------------------------------------------

«Ενώ βρισκόμαστε μπροστά στην πανδημία του αιώνα, ίσως ταυτόχρονα να αποτελέσει και το φιάσκο του αιώνα.»

------------------------------------------------------------------------------

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 1ο:

«Το φιάσκο της έλλειψης δεδομένων δημιουργεί τεράστια αβεβαιότητα για τη θνητότητα από τον ιό. Τα επίσημα νούμερα είναι ανούσια μιας και οι διαγνωστικές αναλύσεις πραγματοποιούνται κυρίως σε αυτούς με σοβαρή νόσο και κακή πρόγνωση. Και αυτή η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί όσο εξελίσσεται η επιδημία.»

-----------------------------------------------------------------------------

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 2ο:

«Εάν δεν γνωρίζαμε για έναν νέο ιό εκεί έξω και δεν είχαμε ελέγξει τα άτομα με δοκιμές PCR, ο αριθμός των συνολικών θανάτων που οφείλονται σε «γριπώδη συνδρομή» δεν θα φαινόταν ασυνήθιστο φέτος. Το πολύ, ίσως να παρατηρούσαμε ότι η γρίπη αυτή τη σεζόν φαίνεται να είναι κάπως χειρότερη από το μέσο όρο. Η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης θα ήταν μικρότερη από ό,τι για ένα παιχνίδι NBA μεταξύ των δύο πιο αδιάφορων ομάδων.»

----------------------------------------------------------------------------

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 3ο:

«Αυτό το τεράστιο εύρος στη θνητότητα επηρεάζει σημαντικά την εκτίμηση για το πόσο σοβαρή είναι η πανδημία και τι πρέπει να γίνει. Ποσοστό θνητότητας της τάξης του 0,05% είναι χαμηλότερο από την εποχική γρίπη. Εάν αυτό είναι πραγματικό ποσοστό, το lock-down σε όλο τον κόσμο, με ενδεχομένως τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες μπορεί να είναι εντελώς παράλογο.

Είναι σαν ένας ελέφαντας να δέχεται επίθεση από μια γάτα. Στην απόγνωση του προσπαθώντας να αποφύγει τη γάτα, ο ελέφαντας πηδάει από ένα βράχο και πεθαίνει.»

---------------------------------------------------------------------------

Για την θέση και στάση μου:
Σε ό,τι αφορά την προσπάθεια "Μένουμε στο Σπίτι", κι επειδή οι καιροί είναι πονηροί, ας διατυπώσω για μια ακόμη φορά την θέση μου σε σχέση με την κινητοποίηση την οποία εγώ προσωπικά ακολουθώ ευλαβικά.

Η ευθύνη του χειρισμού τέτοιων καταστάσεων πέφτει στα αρμόδια όργανα της κοινωνίας, που εν προκειμένω είναι οι κυβερνήσεις, οι επιστημονικές οργανώσεις και τα μέσα ενημέρωσης. Επομένως στηρίζω όλα τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, που εισηγούνται οι επιστήμονες και που προπαγανδίζουν τα μέσα ενημέρωσης και κάθομαι σπίτι μου. Παίρνω όλα τα μέτρα που ανακοινώνονται και το ίδιο συνιστώ στους αναγνώστες μου.

Τα κάνω όλα αυτά πειθαρχώντας στην συλλογική προσπάθεια που είναι εθνική, αλλά, και παγκόσμια. Ωστόσο, έστω και κλεισμένος στο σπίτι μου, όπως οφείλω, δεν απεμπολώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι. Ελπίζω πως κανείς άλλος επίσης δεν το απεμπολεί. Και για να σκέφτεται κανείς, εκτός από ελευθερία, χρειάζεται και τον αντίλογο σε κάθε λόγο που εκπέμπουν οι εξουσίες (κυβέρνηση) οι αυθεντίες (επιστήμονες) και οι διακινητές (μέσα μαζικής ενημέρωσης).

Έναν άλλον κόσμο θα θέλαμε.

Εντάξει, είμαστε σε κατάσταση πολιορκίας, όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι θα τα ανεχτούμε όλα.

• Μας παρουσιάζουν τα φέρετρα των νεκρών προσφύγων της Λαμπεντούζα του 2013 σαν πομπές φέρετρων στο Μπέργκαμο.
• Μας παρουσιάζουν άδειασμα καταστήματος στη Γερμανία όταν λάνσαρε ένα καινούριο προϊόν σε καλή τιμή, με άδειασμα των σούπερ μάρκετ από τους Γερμανούς λόγω πανικού.
• Κάτι τηλεπαρουσιαστές μας απειλούν συνεχώς ότι θα επιβληθεί πλήρης απαγόρευση εντός ολίγου φουσκώνοντας τα γεγονότα ότι δήθεν αγνοούν οι ηλίθιοι κι εγκληματίες Έλληνες τις υποδείξεις.

Μετά από τις τρεις παραπάνω επισημάνσεις, λέω να σκεφτώ και πάλι λίγο πάνω στο γνωστό θέμα που μας απασχολεί. Αρχικά, ξαναδίνω το λήμμα ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ από την ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ:
 

Η πνευμονία παρουσιάζεται ετησίως σε περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους, επτά επί τοις εκατό του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού και προκαλεί περίπου 4 εκατομμύρια θανάτους.
(Αναλογικά αυτά τα νούμερα σημαίνουν ότι το 7% του πληθυσμού νοσεί και 0,06% του πληθυσμού πεθαίνει ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ από, πνευμονία.)
 

Για την Ελλάδα (10,8 εκ. πληθυσμός) τα νούμερα αυτά σημαίνουν ότι θα νοσήσουν φέτος 750.000 Έλληνες (βασικά οι ευπαθείς ομάδες) από πνευμονία. Προβλέπεται (μέσος όρος είναι) να πεθάνουν ΦΕΤΟΣ περίπου 6.500 Έλληνες από πνευμονία, και φυσικά το πιθανότερο είναι πως θα πρόκειται για άτομα από τις ευπαθείς ομάδες (με διαβήτη, καρδιά κτλ) αλλά όχι μόνο. (Τα νούμερα είναι σωστά αν η Βικιπέδια που είναι η πηγή μου αναφέρει σωστές στατιστικές)

Αναμένονται στατιστικά εξήμισι χιλιάδες θάνατοι από πνευμονία φέτος! Οι περισσότεροι από αυτούς θα έχουν περάσει και από ΜΕΘ.

Πόσοι θα είναι από τον κορωνοϊό; 

Η είδηση για τον Κορωνοϊό θα μπορούσε να αντιστραφεί. Να μας πουν:
 

«Εδώ και 20 περίπου χρόνια ένας νέος ιός, κοντά στους δεκάδες ή εκατοντάδες άλλους, εμφανίζεται κάθε φορά που εξετάζουμε αρρώστους από πνευμονία. Έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και θα τον ονομάζουμε κορωνοϊό. 

Φέτος, ο κορωνοϊός που παρατηρείται στους πάσχοντες από πνευμονία, νοσούντες ή και νεκρούς, έχει αυτά τα χαρακτηριστικά και λέγεται COV-19. 

Αν ο ιός αυτός μεταδοθεί σε υγιή άτομα, προκαλεί ελαφριά συμπτώματα όπως η γρίπη.»
 

Αν είχαμε αυτές τις ανακοινώσεις στη θέση του φόβου που επικρατεί, θα είχαμε έναν άλλον κόσμο, το ίδιο άρρωστο ή υγιή με τον σημερινό, αλλά, λιγότερο τρελαμένο και σκυφτό.

Σε ό,τι αφορά την προσπάθεια "Μένουμε στο Σπίτι", κι επειδή οι καιροί είναι πονηροί, ας διατυπώσω για μια ακόμη φορά την θέση μου σε σχέση με την κινητοποίηση την οποία εγώ προσωπικά ακολουθώ ευλαβικά.

Η ευθύνη του χειρισμού τέτοιων καταστάσεων πέφτει στα αρμόδια όργανα της κοινωνίας, που εν προκειμένω είναι οι κυβερνήσεις, οι επιστημονικές οργανώσεις και τα μέσα ενημέρωσης. Επομένως στηρίζω όλα τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, που εισηγούνται οι επιστήμονες και που προπαγανδίζουν τα μέσα ενημέρωσης και κάθομαι σπίτι μου. Παίρνω όλα τα μέτρα που ανακοινώνονται και το ίδιο συνιστώ στους αναγνώστες μου.

Τα κάνω όλα αυτά πειθαρχώντας στην συλλογική προσπάθεια που είναι εθνική, αλλά, και παγκόσμια. Ωστόσο, έστω και κλεισμένος στο σπίτι μου, όπως οφείλω, δεν απεμπολώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι.

Μακάβριες, αλλά, χρήσιμες στο μυαλό μετρήσεις.

Διαβάζω στη ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ στο άρθρο με τίτλο ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ (στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://el.wikipedia.org/wiki/Πνευμονία) όπου όλοι έχουμε πρόσβαση:

Η πνευμονία παρουσιάζεται ετησίως σε περίπου 450 εκατομμύρια ανθρώπους, επτά επί τοις εκατό του συνολικού παγκόσμιου πληθυσμού και προκαλεί περίπου 4 εκατομμύρια θανάτους.

Μετράω τώρα εγώ βάσει του παραπάνω στοιχείου. 

ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ:

Με παγκόσμιο πληθυσμό γύρω στα 7,5 δισ. το 7% που νοσεί ξεπερνά τα 500 εκατομμύρια ανθρώπων. Οι θάνατοι φτάνουν (με ποσοστό το 0,65 περίπου της Βικιπέδιας) στους 4.900.000. Δηλαδή για κάθε χίλιους ανθρώπους του πλανήτη Γη νοσούν ΕΤΗΣΙΩΣ από πνευμονία περίπου 70 άτομα και εξ αυτών πεθαίνουν περίπου 6 με 7. 

Για όλον τον κόσμο αυτό σημαίνει ότι ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ νοσούν από πνευμονία 1.238.000 άνθρωποι (πάνω από ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες) και πεθαίνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ περίπου 13.400 άνθρωποι. 

Δεκατρείς χιλιάδες θάνατοι κάθε μέρα στην γη από πνευμονία!

Αν τους αποδώσουμε στον κορωνοϊό, πρέπει να μπούμε άμεσα σε ατομικά καταφύγια όλοι. Ή μήπως μπήκαμε ήδη;

******************************************************

ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ:
Φυσικά σε όλους τους θανάτους από πνευμονία, άμα το ψάξεις θα βρεις κορωνοϊό, θα βρεις και ιό της γρίπης, θα βρεις κι ένα σωρό άλλους ιούς. Ο οργανισμός όταν πολεμά την πνευμονία, με φάρμακα ή μόνος, φτιάχνει πολλούς ιούς. Ως τώρα βρίσκαμε διάφορους, μερικούς τούς λέγαμε "αιτίες" της πνευμονίας. Τώρα βρίσκουμε και κορωνοϊούς. Η επιστημονική κι η πολιτική κοινότητα είπε πως είναι όχι αποτέλεσμα της πνευμονίας αλλά αιτία. Επομένως τα κεφάλια μέσα.  

****************************************************** 

ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

Για όλη την Ελλάδα των 10,8 εκατομμυρίων κατοίκων αναμένεται να νοσήσουν φέτος από πνευμονία (με τα διεθνή στάνταρ) 650.000 άτομα και προβλέπεται να πεθάνουν οι 7.000

ΕΡΩΤΗΜΑ: Θα έχουμε από τον κορωνοϊό 650.000 αρρώστους και 7.000 θανάτους; 

Αν έχουμε 7.000 (όχι 3 ή 4, ούτε 300 ή 400 ούτε 3.000 αλλά 7.000, επτά χιλιάδες!!!) θανάτους τότε έχουμε τον φυσιολογικό, αναμενόμενο αριθμό θανάτων από πνευμονία. 

Πόσους θα σκοτώσει ο κορωνοϊός; Περισσότερους;

Οι γιατροί και οι ΕΟΔΥ κτλ. κι ο Μητσοτάκης κι ο Τσίπρας κι η Γεννηματά κι ο Κουτσούμπας (εννοείται κι ο Βελόπουλος) και όλοι τέλος πάντων, μας λένε ότι ο κορωνοϊός είναι πιο επικίνδυνος από την γρίπη, ότι τον κολλάμε εύκολα κι ότι είναι πιο θανατηφόρος; Πόσους θανάτους υπολογίζουν;

Αυτά τα μακάβρια νούμερα τα παρέθεσα για όποιον θέλει να σκεφτεί. 

ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν λέω να δράσει, λέω να σκεφτεί! Μια και είμαστε όλοι στα σπίτια μας, μια και δεν έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε, ας σκεφτούμε λίγο περισσότερο, δεν βλάπτει. Τα παραπάνω νούμερα είναι για να βοηθήσουν τις σκέψεις μας. 

Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, ας διατυπώσω για μια ακόμη φορά την θέση μου σε σχέση με την κινητοποίηση Μένουμε Σπίτι, την οποία ακολουθώ ευλαβικά.

Η ευθύνη του χειρισμού τέτοιων καταστάσεων πέφτει στα αρμόδια όργανα της κοινωνίας, που εν προκειμένω είναι οι επιστημονικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις. Επομένως στηρίζω όλα τα κυβερνητικά μέτρα, κάθομαι σπίτι μου και παίρνω όλα τα μέτρα που ανακοινώνονται. Το ίδιο συνιστώ και στους αναγνώστες μου.
Τα κάνω όλα αυτά πειθαρχώντας στην συλλογική προσπάθεια που είναι εθνική, αλλά, και παγκόσμια. Ωστόσο, έστω και κλεισμένος στο σπίτι μου όπως οφείλω, δεν απεμπολώ το δικαίωμα μου να σκέφτομαι.

Θα κάτσω σπίτι, θ' αράξω σπίτι

Μένουμε σπίτι.

Πριν 10-11 χρόνια είχαμε και πάλι έναν ιό αντίστοιχο με τον κορωνοϊό, τότε λεγόταν Η1Ν1 ενώ τώρα COV-2. Και τότε ήταν "φονικός", όπως ο σημερινός, και είχε χαρακτηριστεί Πανδημία από  τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας.
Τότε την βγάλαμε καθαρή με μαντηλάκια και αλκοολούχο καθαριστικό υγρό. Τώρα έχει αναστατωθεί η ζωή μας όλη. Δεν υπονοώ ότι θα έπρεπε να έχουμε κάνει κάτι άλλο. Η πολιτεία τα καθορίζει αυτά σε συνεργασία με τους αρμόδιους επιστήμονες. Εξάλλου ο πανικός ξεκίνησε από την Κίνα, προχώρησε με την Ιταλία κι έχει πιάσει όλον τον κόσμο.
Ατομική ευθύνη λοιπόν πάνω απ' όλα. Μένουμε σπίτι, τι καλύτερο στο κάτω-κάτω της γραφής. Και μια σύντομη βόλτα περπατώντας ή τρέχοντας (για άσκηση) στους άδειους δρόμους της πόλης δεν νομίζω πως θα βλάψει κανέναν.

Δείτε το σαν ευκαιρία για καλό. Όσοι βέβαια δεν υποφέρετε από την οικονομική δυσκολία που προκαλεί αυτή η κατάσταση, δηλαδή, κυρίως στους ελεύθερους επαγγελματίες που είτε κλείνουν τα μαγαζιά τους ή εκτίθενται στους κινδύνους για να μας εξυπηρετήσουν. Για αυτούς κάποια μέτρα ανακοινώθηκαν κι ελπίζω να τύχουν στο μέλλον κάποιας αποζημίωσης, δεν ξέρω πώς.

Θα κάτσω σπίτι θ' αράξω σπίτι
Λοιπόν απόψε δεν πρόκειται να βγω
Θα κάτσω σπίτι θ' αράξω σπίτι
Κι άμα πεινάσω τηγανίζω κάνα αυγό
ΛΟΥΚΙΑΝΌΣ ΚΗΛΑΗΔΌΝΗΣ

Τρέλα!

Αναδημοσιεύω μια ανάρτησή μου της 27ης Σεπτεμβρίου του 2019. Είχα κάνει πολλές ανάλογες και πιο πριν. Δεν τις κάνω συχνά για να μην φαίνομαι σαν ένας γκρινιάρης ηλικιωμένος που όλα τα βλέπει άσχημα. Ωστόσο η πεποίθησή μου για την κακή μοίρα του πλανήτη να φιλοξενεί και να κυριαρχείται από ένα είδος σαν τον άνθρωπο, είναι πολύ παλιά, από τις αρχές της δεκαετίας του '70 κρατά.

Με την ευκαιρία του κορωνοϊού, και των μέτρων που επιβάλλονται σιγά-σιγά (και στο κοντινό μου περιβάλλον πολύ αυστηρά), είπα να υπενθυμίσω αυτήν την σχετικά πρόσφατη ανάρτησή μου. Για μένα, όσα γράφω εκεί έχουν μεγάλη σχέση με όσα περνάμε.

Έλεγα λοιπόν τότε:

*****************************************************

Θα επιβιώσει το ανθρώπινο γένος;

Η ιστορία με την κλιματική αλλαγή όλο και παίρνει διαστάσεις. Μοιάζει με την οικολογία που ήταν κάτι καινούργιο την δεκαετία του '70 αλλά τώρα τα οικολογικά κινήματα είναι ρουτίνα. 

Η κλιματική αλλαγή δεν είναι το μόνο από τα δεινά που απειλούν την ανθρωπότητα. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να καταστήσει το ανθρώπινο είδος άχρηστο, ικανό μόνο για τα σκουπίδια της ιστορίας. Τα πυρηνικά όπλα είναι σαν μια μεγάλη φιάλη υγραερίου στο σπίτι μας που αν εκραγεί θα τα διαλύσει όλα. Οι ελλείψεις σε τροφή, νερό, πρώτες ύλες κτλ. είναι ένας άλλος μεγάλος φόβος. Η απειλή έρχεται από πολλές πλευρές, αν όχι από παντού.

Η μεγάλη αιτία για όλα είναι ως γνωστόν ο ίδιος ο πολιτισμός. Από μόνη της η αιτία, όμως δεν φτάνει. Θέλει ένα κατάλληλο περιβάλλον για να προκαλέσει αίτια σε μεγάλη κλίμακα. Το περιβάλλον στο οποίο οι εφαρμογές του πολιτισμού γίνονται τοξικές είναι ο υπερπληθυσμός. Γιατί τότε όλα τα φαινόμενα παίρνουν πάντα την κακή-τοξική τους όψη και γιατί διαδίδονται σε όλο τον πλανήτη με ταχύτητα φωτός.

Όταν ο Αμερικάνος έχει 0,8 αυτοκίνητα ανά άτομο κι ο Ευρωπαίος 0,55 ενώ ο Ινδός κάτω από 0,1 κι ο Αφρικάνος χειρότερα, τότε η αυτοκινητοβιομηχανία δεν μπορεί να σταματήσει την εξάπλωσή της (πολιτισμός). Κι όταν αυτοί που θα πρέπει να ικανοποιηθούν δεν είναι κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες (όπως π.χ. οι Βαλκάνιοι τον 19ο αιώνα) αλλά δισεκατομμύρια όπως οι Κινέζοι κι οι Ινδοί, τότε οδός διαφυγής δεν υπάρχει. Κι αν δεν υπάρχει τέλος στην αυτοκινητοβιομηχανία, πόσο μάλλον δεν υπάρχει τέλος στην διατροφή.  Άπειρα στρέμματα γης και πρασίνου ξοδεύονται για ζωοτροφές ώστε να γίνουν  στη συνέχεια αυτά τα ζώα διατροφή των δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Τόνοι σκουπιδιών σε κάθε πόλη καθημερινά, τόνοι τοξικών αποβλήτων, απίστευτα ποσά ραδιενέργειας, και κατανάλωση του εσωτερικού της γης (λιγνίτες, πετρέλαια, πολύτιμα μέταλλα κτλ.). Δεν είναι παράξενο που χαλάει πρώτο το κλίμα. Θα ακολουθήσουν τα νερά κι ο αέρας. Οι νεκροί (είτε επιδημίες τις λένε, είτε φυσικές καταστροφές) θα μετριούνται σε εκατόμβες (εκατομμυρίων).

Όλα αυτά δεν είναι μια κατάρα ενός στυλίτη μοναχού ή μια δυσοίωνη πρόβλεψη ενός μάγου. Είναι τα συμπεράσματα της επιστήμης που εδώ και χρόνια προειδοποιεί αλλά δεν εισακούγεται. Ώσπου βγήκε μια πιτσιρίκα Σουηδή, η Γκρέτα, κι έγινε φασαρία. Με πιτσιρίκες μόνο συνδιαλέγεστε τηλεορασόπληκτοι και φεϊσμπουκάδες; Με πιτσιρίκα θα σας αντιμετωπίσουμε, είπε το μέτωπο λογικής. Κι έβγαλε την Γκρέτα. Δεν ξέρω τι ψάρια θα πιάσει, ξέρω όμως ότι τελικά θα αποτύχει. Όχι η Γκρέτα, το ανθρώπινο γένος. Γιατί δεν του αξίζει και τίποτε καλύτερο. Αν πάτε σε ένα σφαγείο (μην πάτε! αρκεστείτε σε φωτογραφίες στο ίντερνετ) θα καταλάβετε ότι σκληρότερο και βαρβαρότερο ον από τον άνθρωπο δεν έχει υπάρξει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μπροστά στους άκακους δεινόσαυρους, αυτό το ύπουλο και θρασύ ον που λέγεται άνθρωπος είναι πραγματικό τέρας. Νομίζω πως δεν θα επιβιώσει ούτε πάνω σε αυτόν τον πλανήτη ούτε σε κανέναν άλλον. Άλλοι μπορεί να νομίζουν ότι θα τα καταφέρει. Είναι προς απόδειξη το τί θα συμβεί. Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν τού αξίζει να επιβιώσει. Καθόλου δεν τού αξίζει. 

*******************************************************

Αυτά έλεγα στο άρθρο. Σήμερα, βλέποντας τις έρημες πόλεις και την τρέλα που, μέσω και λόγω της τηλεόρασης, γίνεται όλο και πιο μεταδοτική, μπορώ να φανταστώ και πιο παραστατικά τις σκηνές από το μέλλον.

Ορδές εξαθλιωμένων ανθρώπων θα προσπαθούν να μεταναστεύσουν λόγω συνεπειών της κλιματικής αλλαγής (έλλειψη νερού, φυσικές καταστροφές κτλ) ενώ τείχη προφύλαξης θα υψώνονται από τους μέχρι εκείνη την στιγμή "τυχερούς" του κλίματος. Δεν έχει σημασία αν θα λέγεται ανθρακοϊός, κορωνοϊός, έιτζ, έμπολα, πόλεμος, πλημμύρα, έλλειψη νερού, σεισμός ή καταποντισμός. Η αναστάτωση θα αφορά φυσικά τους "απλούς" ανθρώπους που θα επισύρουν πάνω τους όλα τα άσχημα της ανθρωπότητας. 

Βλέπω και μια γενιά πλούσιων, καπιταλιστών βεβαίως, τεχνολογικά προηγμένων, κυνικών και συνειδητοποιημένων ρατσιστών, που θα επιζεί μέσα σε απόρθητα φρούρια με την βοήθεια των ρομπότ και της τεχνητής νοημοσύνης. 

Αυτοί θα γράψουν το τέλος.


Υ.Γ. Για όποιον πιστεύει πως είμαι απαισιόδοξος και δεν βλέπω λύση, γράφω το εξής: 
Βλέπω λύση. Είναι η δημοκρατία των πολιτών που όχι μόνο θα αποφασίζουν οι ίδιοι για τις υποθέσεις τους αλλά θα τις διαχειρίζονται κιόλας. Δηλαδή λαός που θα νομοθετεί, θα κυβερνά και θα δικάζει μόνος του κι όχι μέσω κάποιων εκλεγμένων αντιπροσώπων. Με κλήρωση, για να νομοθετούν, να κυβερνούν και να δικάζουν ΟΛΟΙ, και με σύντομη θητεία κι εναλλαγή. Φυσικά, το μόνο σύστημα που θα αρμόζει σε μια τέτοια δημοκρατική πολιτεία θα είναι ένας σοσιαλισμός, αλλά, αυτό ας το αποφασίσουν οι ίδιοι οι πολίτες όταν θα μπορούν να το κάνουν. Δυστυχώς, δεν βλέπω να γίνεται ποτέ αυτή η αναγκαία δημοκρατική αλλαγή (κάποιοι θα την ονόμαζαν επανάσταση), γι αυτό και δεν βλέπω κανένα τρόπο να αντιστραφεί η τρελή πορεία προς την καταστροφή.

ΑΝΑΒΟΛΗ

Είχα προαναγγείλει την παρουσίαση ενός βιβλίου μου, με τίτλο ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ για τον Απρίλιο. Την αναγγελία είχα κάνει στις 25 Φεβρουαρίου, λίγο πριν χτυπήσει ο κορωνοϊός τα μυαλά των ανθρώπων.

Μετά την απαγόρευση συγκεντρώσεων άνω των χιλίων ατόμων, αναγκάζομαι κι εγώ να αναβάλλω την εκδήλωση.

Αν η εξάπλωση του ιού υποχωρήσει, κι αν η τρέλα που έχει κατακτήσει τον κόσμο όλον υποχωρήσει, θα γίνει η παρουσίαση Μάιο ή Ιούνιο. Αλλιώς θα πάει φθινόπωρο. Κατά την γνωστή λενινιστική πρακτική, βλέποντας και κάνοντας.

ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

Ημέρα της γυναίκας σήμερα.

Θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα μέσα από τα βιβλία μου. 

Θα είναι δυο γυναίκες - δύο κόσμοι. Δυο ιέρειες, η κάθε μια με τον τρόπο της.

Η μία σχεδόν θεά, η άλλη πόρνη σε δημόσιο πορνείο.

Η μία μιλά για αιώνιους έρωτες, η άλλη ζει μια και μοναδική στιγμή έστω και από λάθος. 

Θα γράψω για δυο γυναίκες. Η μία είναι η ΑΡΙΑΔΝΗ, η κόρη του Μίνωα, η αγαπημένη του Διόνυσου. Μιλά η ίδια λίγο για τον εαυτό της σε ένα απόσπασμα από ένα πρόσφατο βιβλίο μου (Ο Διόνυσος). Η άλλη είναι η ΕΥΘΑΛΙΑ, μια πόρνη στα Βούρλα στις αρχές του 20ου αιώνα. Μιλώ γι αυτήν σε ένα βιβλίο που πρόκειται να εκδώσω σύντομα (Το Δίδυμο Άστρο).

ΑΡΙΑΔΝΗ

Από το βιβλίο μου "ΔΙΟΝΥΣΟΣ"

Η Αριάδνη, κόρη του Μίνωα, θνητή αλλά ισόθεη, μιλά για τον εαυτό της και για τον Διόνυσο.

Είμαι η Αριάδνη. Γεννήθηκα στην Κνωσσό κι είμαι η πολύτιμη κόρη του Μίνωα και της Πασιφάης. Μέσα μου τρέχει αίμα γενιάς βασιλικής αλλά δεν το βρίσκω σημαντικό. Εκείνο που μετρά είναι η καρδιά του ανθρώπου κι εγώ σε αυτήν δίνω σημασία. Με αγάπησαν πολλοί και με θέλησαν για γυναίκα τους ζητώντας με από τον Μίνωα. Συνάντησαν όλοι την άρνησή μου. Κανείς, δεν μπόρεσε να μ' αποκτήσει, κανείς δεν μπόρεσε ούτε καν να με πλησιάσει. Μόνο τρεις γενναίοι άντρες έμπλεξαν τη ζωή τους μαζί μου. Γι αυτούς μιλώ.

Μιλώ πρώτα για τον ακατάβλητο ήρωα των Αθηνών, τον Θησέα. Τον έλεγαν γιο του Αιγέα και της Αίθρας, αλλά, τέκνο του Ποσειδώνα ήταν, στ' αλήθεια, ο Θησέας. Ήρθε στην Κρήτη για να ελευθερώσει την πόλη του από ένα φοβερό άγος. Ήταν ο πρώτος άνδρας που μπήκε στη ζωή μου. Με αγάπησε, και με εγκατέλειψε, πριν προλάβω να τον αγαπήσω κι εγώ. Ο Θησέας με ελευθέρωσε από τα δεσμά της οικογένειας. Με παράτησε ένα πρωί, αλλά, τού το συγχωρώ.

Μιλώ κατόπιν, για τον γιο του Δία και της Σεμέλης, τον Διόνυσο. Με κέρδισε στην Νάξο που, τότε, την έλεγαν Δία. Με έκλεψε μέσα από τα χέρια του Θησέα. Αυτός με αγάπησε και τον αγάπησα κι εγώ. Ο Διόνυσος με πήρε μαζί του στη δίνη του έρωτα και του πάθους. Όταν χρειάστηκε, μ' επανέφερε από τον Άδη και μ' ανέβασε στους ουρανούς.

Μιλώ, τέλος, για έναν ακόμη γιο του Δία, τον Περσέα. Σκότωσε την Μέδουσα κι ελευθέρωσε την Ανδρομέδα. Θέλησε να με κλέψει από τον Διόνυσο, αλλά, δεν κατάφερε να χαλάσει τον έρωτά μου. Ο Περσέας μ' αγάπησε με έναν άδοξο, τραγικό τρόπο και, στο τέλος, με σκότωσε.

«Τι άξιζε τελικά στη ζωή σου, Αριάδνη;» με είχε ρωτήσει μια φορά ο Δίας, ο Μέγιστος των θεών.

«Το πάθος κι ο έρωτας, Μεγάλε Δία. Που θα πει, ο γιος σου ο Διόνυσος» του είχα απαντήσει.

Ο Διόνυσος μπήκε στη ζωή μου αναπάντεχα. Ήταν ένα μικρό χαρούμενο αγόρι που τού φόρτωσαν ένα κόσμο ολόκληρο στην πλάτη. Του ζήτησαν να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι Θεοί κι οι Τιτάνες. Του είπαν να γίνει αυτός -ένα παιδί- ο σωτήρας του κόσμου. Μυστήριο πράγμα να χρειάζεται το σύμπαν έναν σωτήρα, κι όμως οι Ολύμπιοι κι ο Μέγας Δίας εκεί κατέληξαν. Στην ουσία σωτηρία χρειάζονταν οι ίδιοι. Το σύμπαν ήταν πολύ πιο μεγάλο από αυτούς και δεν θα πάθαινε τίποτε. Έβαλαν την αγάπη μου, τον έρωτά μου, το αγόρι μου, να ζήσει ανήκουστα πάθη. Έτσι πέθανε, έτσι αναστήθηκε, κι έτσι έσωσε τον κόσμο, αν και όχι για πολύ. Μαζί του πέρασα πολλά από τα πάθη του κι εγώ. Γιατί από τότε που δεθήκαμε με τα δεσμά του έρωτα, τίποτε δεν μπόρεσε να μας χωρίσει.

Το όνομά μου, Αριάδνη, θα πει αγνή κι αγία. Με έχουν για αληθινή αγία τους σε πολλά μέρη και με προσκυνούν. Εγώ τους σιχαίνομαι. Δεν θέλω να με προσκυνούν, ούτε θέλω να τους βλέπω να σέρνονται στο χώμα σαν τα ερπετά. Το βλέπω ότι υποφέρουν. Παρακαλούν να ζήσουν μια δεύτερη ζωή, γιατί ξέρουν πως τούτη, που τους δόθηκε, κάποτε τελειώνει. Όλη η φύση γεννιέται και πεθαίνει, όμως, αυτοί θέλουν να διώξουν τον θάνατο από την σκέψη τους. Είναι θνητοί και θέλουν να γίνουν αθάνατοι. Δειλοί και μοιραίοι, φοβούνται τον θάνατο κι έτσι φοβούνται και την ζωή. Με παρακαλούν εμένα γιατί εγώ πήγα στον κάτω κόσμο και γύρισα. Γνωρίζω, τάχα, τον δρόμο της επιστροφής και θα οδηγήσω κι αυτούς πίσω ξανά στην θλιβερή ζωή τους. Δεν αντέχω την κακομοιριά τους. Προτιμώ ν' ατενίζουν οι θνητοί την ζωή θαρραλέα. Που θα πει, ν' ατενίζουν τον ίδιο τον θάνατο θαρραλέα. Όμως, φοβούνται κι ο φόβος του θανάτου τους κάνει να σέρνονται. Ίσως να τους κατανοώ, ωστόσο, τους σιχαίνομαι.

ΕΥΘΑΛΙΑ

Από το βιβλίο μου "ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ"

Η Ευθαλία είναι πόρνη στα Βούρλα, το 1906. Ο Θοδωρής επισκέπτεται τα Βούρλα νομίζοντας ότι πάει σε ξενοδοχείο.

Του έδειξε το δωμάτιο της Ευθαλίας. Ήταν στο ισόγειο του κτηρίου που ήταν πολύ κοντά στην Πορτάρα, όπου μιλούσε τώρα με τον αστυνομικό.

«Πήγαινε, θα σε περιμένει» του είπε και του έδειξε με το χέρι του να προχωρήσει.

Ο Θοδωρής είδε την Ευθαλία που κούνησε κι αυτή το χέρι της προς τον αστυφύλακα σαν να του έλεγε “ευχαριστώ”. Από μακριά φαινόταν όμορφη γυναίκα με τα σγουρά μαλλιά της και τα πολύ λίγα ρούχα που φορούσε. Για τον Θοδωρή, μια γυναίκα με τέτοια εμφάνιση ήταν ο απαγορευμένος καρπός στον οποίο ήταν αδύνατο να αντισταθεί.

«Μη ξεχάσεις να δώσεις στον Ψάρακα εικοσιπέντε δραχμές πριν φύγεις» του υπενθύμισε ο αστυφύλακας.

«Ποιος είναι ο Ψάρακας;»

«Ο νταβατζής με το τσιγκελωτό μουστάκι, Μην ανησυχείς και δεν θα τον χάσεις! Θα σε περιμένει αυτός στην Πορτάρα. Δεν φεύγεις αν δεν πληρώσεις το χρέος.»

Εικοσιπέντε δραχμές ήταν τα πέντε τάλαρα που του είχαν κοστολογήσει το δωμάτιο, σκέφτηκε ο Θοδωρής. Θυμήθηκε ότι κι ο Παπακυριάκος, στο νησί, τέτοιες τιμές του είχε πει ότι είχαν τα ξενοδοχεία στην Αθήνα. Πριν προχωρήσει προς το δωμάτιο της Ευθαλίας άκουσε από την αυλή ήχους. Έβγαιναν από ένα κουτί κι ήταν μουσική που έμοιαζε στον σκοπό με επτανησιακή καντάδα. Ο Θοδωρής κοίταξε έκπληκτος κι ο αστυφύλακας ανέλαβε να του εξηγήσει.

«Είναι μια ρομβία, μουσικό όργανο» του είπε. «Δεν έχεις ξαναδεί ποτέ σου λατέρνα;»

«Όχι» είπε ο Θοδωρής, «τι είναι η ρομβία;»

«Αυτό το κουτί που βλέπεις! Γυρνάνε τη μανιβέλα και αυτό παίζει μουσική.»

Υπό τους ήχους της “ρομβίας” ο Θοδωρής πλησίασε προς το δωμάτιο της Ευθαλίας διστακτικά. Εκείνη, χαμογελαστή, τον περίμενε και του άνοιξε την πόρτα.

«Έλα, μην φοβάσαι!» του είπε.

Ήταν γεματούλα αλλά τα πληθωρικά της προσόντα ήταν πλεονέκτημα. Κομμάτια του κορμιού της, που εξείχαν από το κοντό φουστάνι και το πανωφόρι της, τον έκαναν να χάσει τη μιλιά του. Πριν προλάβει να της ζητήσει πρώτα να ντυθεί και μετά να του μιλήσει, εκείνη τον ρώτησε.

«Έχεις πάει ποτέ σου με γυναίκα;»

Ο Θοδωρής κοκκίνισε ολόκληρος. Αν μπορούσε να ανοίξει η Γη για να τον καταπιεί θα πήγαινε ευχαρίστως στα έγκατά της. Η Ευθαλία τον άγγιξε στο πηγούνι και σήκωσε ψηλά το πρόσωπό του ώστε να την κοιτάξει ίσια στα μάτια. Κατέβασε το ραντάκι του φορέματός της από τη μια μεριά. Φάνηκε ο γυμνός της ώμος και το φούσκωμα του στήθους της. Το πρότεινε προκλητικά προς το μέρος του και του χαμογέλασε.

«Σαν παντζάρι έγινες!» του είπε με ύφος προστατευτικό. «Έλα, μην ντρέπεσαι. Θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά!»

Στο δωμάτιο υπήρχε μια γλάστρα με γεράνια, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες και στην άκρη μια κανάτα με νερό. Κολλημένο στον τοίχο υπήρχε ένα κρεβάτι που φαινόταν καθαρό. Ήταν καλυμμένο με ένα κοκκινωπής απόχρωσης σεντόνι.

«Έλα» του είπε τρυφερά σαν να πρόσεχε μην τον πληγώσει.

Ο Θοδωρής δεν τολμούσε να δεχτεί ότι μπροστά του είχε μια γυναίκα που ήταν κάτι άλλο από εργαζόμενη στο “ξενοδοχείο”. Όσο προκλητικά κι αν φερόταν προτιμούσε να σκέφτεται ότι ήταν καμαριέρα που φερόταν παράξενα ή, έστω, ανήθικα. Αναρωτιόταν πότε θα έφευγε αυτή η “καμαριέρα” για να τον αφήσει μόνο του να ξεκουραστεί. Η αλήθεια, όμως, ήταν ότι καθόλου δεν τον χάλαγε η παρουσία της.

«Σου αρέσουν αυτά που φοράω;» τον ρώτησε η καμαριέρα με απαλή φωνή.

Φορούσε σοσόνια κοκκινωπά, ίδιο χρώμα με τις παντόφλες της. Κόκκινη κι η κορδέλα που την είχε δεμένη στα μαλλιά της. Τα βυζιά της εξείχαν από το πανωφόρι της. Φαινόταν ολοκάθαρα η σχισμή ανάμεσα στις δυο στρογγυλές μπάλες. Οι ώμοι της έξω, σε κοινή θέα, είχαν ένα όμορφο ροδαλό χρώμα, ίδιο με το χρώμα που είχαν τα γόνατα και τα πόδια της. Αν ήταν γυμνή θα τον ερέθιζε λιγότερο.

«Έχεις πλυθεί καθόλου;» τον ρώτησε.

Αναρωτήθηκε γιατί τον ρωτούσε, τι την ένοιαζε;

«Ναι, στο ναυπηγείο, εκεί που μας μάζεψαν, με έβαλαν και πλύθηκα με ζεστό νερό.»

«Θέλεις να ξαπλώσεις;»

Ένα άρωμα πατσουλί που φορούσε τον έκανε να χάσει την αναπνοή του.

«Που να ξαπλώσω;» την ρώτησε αμήχανα.

«Εδώ στο κρεβάτι, μαζί μου» του είπε με απαλή φωνή.

Εντάξει, δεν ήταν καμαριέρα, έπρεπε να το παραδεχτεί. Πώς όμως είχαν βρεθεί αυτός κι αυτή εδώ σε ένα δωμάτιο μόνοι με ένα κρεβάτι να τους περιμένει; Δεν ήξερε ότι υπήρχαν μέρη σαν κι αυτό που το είχε νομίσει για ξενοδοχείο. Έτσι είναι λοιπόν ο κόσμος; σκέφτηκε. Έτσι είναι οι γυναίκες; Δεν είχε πλησιάσει ποτέ τόσο κοντά σε γυναίκα, εκτός από την μάνα του βέβαια. Εκείνη τον φρόντιζε, αλλά, ποτέ της δεν ήταν ντυμένη έτσι, ούτε μύριζε όπως αυτή εδώ.

«Μη με φοβάσαι» του ψιθύρισε.

«Δεν … δεν …» ψέλλισε εκείνος χωρίς να ξέρει τι να πει.

«Μην μιλάς, δεν χρειάζεται» του είπε.

Τον βοήθησε να ξαπλώσει ήρεμα στο κρεβάτι. Του έβγαλε τα παπούτσια.

«Θέλεις να ξεκουραστείς;» τον ρώτησε. «Ξάπλα κι εγώ θα κάτσω ήσυχα δίπλα σου.»

«Μα … δεν έχεις άλλη δουλειά;» τη ρώτησε.

«Εσύ είσαι η δουλειά μου, αγόρι μου» του απάντησε εκείνη με σιγανή, απαλή και σίγουρη φωνή που σχεδόν τον υπνώτιζε.

Ο Θοδωρής έκλεισε για λίγο τα μάτια. Την ένιωσε να τον χαϊδεύει τρυφερά και να τον φιλάει στον λαιμό. Ήταν παγωμένος εξωτερικά μένοντας ακίνητος σαν άγαλμα, εσωτερικά, όμως, έκαιγε. Ήταν τόσο ξαναμμένος που δεν θα άντεχε ούτε ένα λεπτό πριν ξεσπάσει. Με ένα βαθύ αναστεναγμό η Ευθαλία, που ήξερε τι του συνέβαινε, τρίφτηκε πάνω του. Κατέβασε το πάνω μέρος του φορέματός της. Ο Θοδωρής αντίκρισε το πλούσιο στήθος της και δεν κρατήθηκε ούτε ένα δευτερόλεπτο. Καθώς το παντελόνι του βρεχόταν ένιωσε ντροπή και ενοχή ταυτόχρονα. Η Ευθαλία δεν τον άφησε να νιώσει άσχημα. Τον χάιδεψε τρυφερά στο πρόσωπο και γεμάτη κατανόηση του ψιθύρισε.

«Δεν πειράζει αγόρι μου. Έχουμε κι άλλο χρόνο μπροστά μας, ησύχασε.»

Δεν ήξερε αν έπρεπε να βάλει τα κλάματα από την ντροπή του ή να σηκωθεί και να ουρλιάξει από την χαρά του. Το χέρι της Ευθαλίας έστρεψε το πρόσωπό του προς το μέρος της. Την κοίταξε και δεν χόρταινε να βλέπει το γλυκό της πρόσωπο στεφανωμένο από τα καστανά σγουρά μαλλιά της. Δεν χόρταινε να κοιτά και να αγγίζει το πλούσιο γυμνό της στήθος. Ανταποκρίθηκε όταν εκείνη τον φίλησε απαλά. Σε λίγο αγκαλιάστηκαν δυνατά και τα κορμιά τους βυθίστηκαν σε μια βουβή και βιαστική ερωτική συναλλαγή. Σφράγιζαν έτσι την έντονη επιθυμία τους να σμίξουν ως το τέλος του χρόνου.

Από σπόντα!

Σε ποσοστά 80-90% το ελληνικό κοινό επιδοκιμάζει την σκληρή στάση της κυβέρνησης και σε ποσοστό 60% αποδοκιμάζει την (εικαζόμενη) πιο μαλακή στάση του Σύριζα. Αυτό δίνουν τα γκάλοπ κι αυτό βλέπουμε καθημερινά στον κόσμο. Το βλέπουμε σ' αυτόν που γράφει τις σκέψεις του, σ' αυτόν που μιλάει δεξιά κι αριστερά και σ' αυτόν που, απλά, ακούει αλλά δείχνει με ποιον συμφωνεί και με ποιον διαφωνεί. Με αυτά τα ποσοστά πορεύεται η Ελλάδα.

Πού την πάει την χώρα αυτή η πορεία; Σε πλήρες αδιέξοδο.

Τα βάζουμε με την Τουρκία από την οποία, όμως, φοβόμαστε όχι μόνο τον πόλεμο αλλά ακόμα και ένα απλό θερμό επεισόδιο. Στον πόλεμο οι Τούρκοι έχουν καλύτερα όπλα από εμάς. Πυραύλους, αεροπλάνα, ντρονς, πλήθος στρατού, υποβρύχια κτλ. Επιπλέον έχουν ετοιμοπόλεμο στρατό που ασκείται σε πεδία πραγματικών μαχών (Συρία, Ιράκ, Κουρδιστάν, Λιβύη). Αλλά, ακόμα κι αν δεν γίνει πόλεμος, με ένα μόνο θερμό αλλά σοβαρό επεισόδιο εμείς θα χάσουμε τον τουρισμό που είναι η (μοναδική ίσως) βαριά μας βιομηχανία. Η Τουρκία σαν αντίπαλος, επομένως, μόνο ζημιά μπορεί να μας προκαλέσει, μεγάλη ή μικρή. Για κέρδος δεν το συζητάμε, δεν τίθεται καν θέμα.

Τα βάζουμε με τους πρόσφυγες. Δεν είναι πρόσφυγες, λέμε, είναι μετανάστες, είναι ΛΑΘΡΟμετανάστες, είναι πράκτορες, είναι βαλτοί, συνεχίζουμε στο ακροδεξιό μας κρεσέντο. Αν, όμως, γίνει φανερό κάποιο ατύχημα με ένα παιδάκι ή μια μάνα θα μείνουμε εκτεθειμένοι σε όλη την διεθνή κοινότητα. Θα μιλούν (ήδη το κάνουν οι Τούρκοι, κάτι είπαν κι οι Δανοί) για τον βάρβαρο τρόπο μας, εμείς οπλισμένοι να φερόμαστε άτιμα απέναντι σε άοπλους και αδύναμους. Η ζημιά κι η φθορά έχουν ήδη ξεκινήσει, αλλά, ένα επεισόδιο φανερό θα τις εκτινάξει και θα τις πολλαπλασιάσει σε κάθε επίπεδο. 

Ας σκεφτούμε ότι δεν έχουμε πια σχεδόν ούτε ένα σύμμαχο σε όλο τον κόσμο (ίσως την Γαλλία αλλά κι αυτό αμφισβητούμενο). Έχουμε ενάντιους και ουδέτερους. Σε μια τέτοια ατυχή αλλά όχι απίθανη περίπτωση θα τους έχουμε όλους εναντίον μας. Οι πρόσφυγες σαν αντίπαλος μόνο ζημιά μπορούν να μας προκαλέσουν. Για μιαν άλλη αντιμετώπιση, που να δίνει και σε εμάς κέρδος (σαν κοινωνία εννοώ, όχι τα 700 εκ. ευρώ) δεν μπορεί κανείς να συζητήσει σοβαρά. Το κλίμα είναι τόσο αρνητικό που το αδιέξοδο γίνεται οριστικό.

Ζούμε μέρες εθνικής έξαρσης και περισσής αφασίας (για να μην πω ανοησίας). Διέξοδος δεν υπάρχει. Ελπίζουμε μόνο να τα βρουν Ρώσοι και Τούρκοι ή Αμερικάνοι και Ρώσοι ή Γερμανοί και Αμερικάνοι και τέλος πάντων να γίνει κάτι χωρίς εμάς και μακριά από εμάς που να μας ωφελήσει από σπόντα. Γιατί η Ελλάδα είναι πλήρως απομονωμένη από κάθε σύμμαχο (η Γαλλία δεν μπορεί να παίξει κανένα ρόλο). Οι αποφάσεις παίρνονται ερήμην της χώρας μας. Αν η Ελλάδα σταθεί τυχερή, μπορεί να βγει αλώβητη. Η ίδια όμως έχει τα χέρια της δεμένα. Μόνη της παρηγοριά το διαδίκτυο κι η τηλεόραση με τους φαντασιακούς θριάμβους και τις φοβερές "λακεδαιμόνειες" κραυγές «αού, αού, αού!». Θα πρόσθετα «Αού, αού κι άγιος ο Θεός!» 

Από ουσία τίποτε. Μόνο από σπόντα μήπως βγει κάτι!

Άλαλος διατελώ!

Άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Έτσι νιώθω. Σαν ασεβής που δεν έχω πια τίποτε να πω.

Γύρω μου κυριαρχεί μια αφασία. Αυταρχικοί και δεξιοί πολίτες, μαζί με αριστερούς και αναρχικούς μαχητές, μαίνονται κατά του "δεξιού κι αυταρχικού" κράτους με ρόπαλα και μολότοφ. Αριστεροί και δημοκρατικοί πολίτες, μαζί με δεξιούς αναλυτές, ξιφουλκούν κατά της "αριστερής και δημοκρατικής" αντιπολίτευσης.

Κάπως έτσι ήμασταν όταν μας βρήκε η κρίση. Τότε ήταν κρίση οικονομική, τώρα είναι κρίση εθνική. Ακόμα χειρότερα δηλαδή.

Τότε ψηφίσαμε (σαν λαός εννοώ) τον Παπανδρέου τον μικρό κι αμέσως μετά τον κοροϊδεύαμε. Καταψηφίσαμε (σαν λαός και πάλι) τον Καραμανλή τον μικρό και τον αγιοποιήσαμε. Ο μικρός Καραμανλής μας έχωσε στα χρέη (το πήγε στο 120% του ΑΕΠ), ο μικρός Παπανδρέου βρήκε χρήματα να τα πληρώσουμε (και μας πήγε στο 180% του ΑΕΠ) αλλά καταδικάστηκαν κι οι δυο εξίσου αυστηρά, για να βγει στη θέση τους ο Σαμαράς!!! Κι ύστερα έριξε τον Σαμαρά ο Τσίπρας, ένα παιδί που ακόμα παιδί είναι.

Άτρωτη από τον κορονοϊό η θεία πίστης και η θεία κοινωνία αλλά από τους Αγίους Τόπους και μια προσκυνηματική εκδρομή εξαπλώνεται τώρα στην δυτική Ελλάδα. 

Μοιάζει με θεϊκή τιμωρία. 

Σαν τον Αχιτόφελ που μαχόταν τον Δαβίδ στην συνωμοσία του Αβεσσαλώμ με ψεύδη και ο Εβραίος βασιλιάς ευχήθηκε «ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν ἐν ὑπερηφανίᾳ καὶ ἐξουδενώσει.» Από τις γραφές όλα αυτά (Παλαιά Διαθήκη)

Άλαλα τα χείλη των ασεβών. Κι εγώ ασεβής είμαι!

Η Γάτα και το Ποντίκι!

Για τους κινδύνους από ανατολών γνωρίζουμε όλοι. Επίσης γνωρίζουμε αρκετά πια και για την αφασία της κυβέρνησης που στέλνει τα ΜΑΤ ενάντια στους πολίτες της (νησιώτες, φοιτητές, διαδηλωτές κτλ) τη στιγμή που χρειάζεται ομοψυχία και περίσκεψη. Κι η αντιπολίτευση, βέβαια, δεν έχει σπουδαία πράγματα εκτός από γκρίνια να αντιπροτείνει.

Είδαμε τις τουρκικές προκλήσεις να αυξάνονται στη Μεσόγειο, ανατολικά της Κρήτης και τον Ερντογάν να προκαλεί πως θα ανοίξει τις πύλες της Τουρκίας για να ξεχυθούν οι πρόσφυγες στα παράλιά μας. Παρ' όλα αυτά, στο επίκεντρο των ΜΜΕ και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης παρέμεινε ο μικρόκοσμος της πολιτικής μας σκηνής, μέχρι που μας προέκυψε η κανονική εισβολή μεταναστών και προσφύγων στα σύνορά μας με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Δεν θα γράψω για ένα θέμα που "καίει" την στιγμή που η φωτιά έχει ανάψει. Θα σημειώσω, όμως, κάτι που με ενοχλεί σαν κάτοικο και πολίτη αυτής της χώρας.

Ο Ερντογάν παίζει μαζί μας σαν την γάτα με το ποντίκι.

Παίζει τη γάτα με το ποντίκι στο θέμα των ΑΟΖ. 

Μας προκαλεί ευθέως στις αποκαλούμενες δικές μας ΑΟΖ. Τις λέω αποκαλούμενες γιατί οι ΑΟΖ καθορίζονται με συμφωνίες με γειτονικά κράτη κι εμείς δεν έχουμε σχεδόν καμιά συμφωνία με κανένα γειτονικό κράτος για ΑΟΖ. Ό,τι θέλουμε το λέμε δική μας ΑΟΖ κι ότι θέλουν οι Τούρκοι το λένε δική τους. Αυτοί μάλιστα βρήκαν ένα κράτος να συμφωνήσουν (την Λιβύη) και μας έχουν στριμώξει για τα καλά. Αφού ο Ερντογάν καθόρισε σαν ΑΟΖ της Τουρκίας αυτό που εκείνος νόμιζε σαν δίκαιο, μπαίνει με τα σεισμογραφικά πλοία του και τα γεωτρύπανά του και κάνει βόλτες σε αυτά που εμείς διαλαλούσαμε σαν δικά μας νερά. «Αφού δεν μπορείτε να τα υπερασπιστείτε, δεν είναι δικά σας, ηλίθιοι» μας λέει. Υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΟΗΕ θα εγκρίνει τους χάρτες του κι εμείς δεν θα αντιδράσουμε γιατί η Χάγη (μόνο πιθανή διεθνής αντίδραση) κρύβει το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε στην συνεκμετάλλευση; Υπάρχει κανείς που δεν βλέπει ποιος είναι η γάτα και ποιος το ποντίκι; 

Παίζει την γάτα με το ποντίκι στο θέμα των διεθνών σχέσεων. 

Τον λέμε "απομονωμένο διεθνώς" και μοιάζουμε ακόμα πιο ηλίθιοι καθώς εμείς μετέχουμε στις διασκέψεις των δυτικών Βαλκανίων ή στην τετραμερή, το πολύ, ενώ εκείνος στους GREAT 20 δηλαδή στους "20 μεγάλους", στις είκοσι ισχυρότερες χώρες του κόσμου. Τον λέμε απομονωμένο αλλά εκείνος με ένα τηλεφώνημα μας αποκλείει από την διάσκεψη του Βερολίνου για την Λιβύη και μιλά όποτε θέλει και -κυρίως- όπως θέλει με Πούτιν, Τραμπ και Μέρκελ καθημερινά. Το ΝΑΤΟ τον γλείφει για να τον κρατήσει κι η ΕΕ δεν ασκεί πάνω του την παραμικρή επιρροή. Τα μόνα διεθνή "όπλα" μας εναντίον του είναι εντελώς παροπλισμένα. Υπάρχει αμφιβολία για το περί γάτας αφήγημα;

Παίζει τη γάτα με το ποντίκι στο προσφυγικό.

Μας στέλνει πότε βάρκες στα νησιά και πότε καραβιές στον Έβρο καθοδηγώντας τους καημένους πρόσφυγες πώς να μας προσπελάσουν. Τους κάνει όργανά του και χρησιμοποιεί μωρά παιδιά και χαροκαμένες μάνες. Όπως οι Γερμανοί που έβαζαν γυναικόπαιδα μπροστά στις αυτοκινητοπομπές τους για να αποφύγουν τα πυρά των ανταρτών. Θα μας φέρει σε δύσκολη θέση ό,τι κι αν κάνουμε. Ήδη αυτός ο Τσαβούσογλου λέει πως είμαστε «σκληρός κι άκαρδος λαός» που θα πει πως δεν παίζουν, απλά, μαζί μας αλλά το γλεντάνε κιόλας. Υπάρχει αμφιβολία επί τούτου;

Παίζει τη γάτα με το ποντίκι στο στρατιωτικό.

Ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι δεν έχει να δίνει λόγο σε κανέναν, ούτε σε μια αντιπολίτευση, ούτε σε κανέναν λαό. Ξοδεύει τα τουρκικά χρήματα κατά το δοκούν, ήτοι σε πολεμικές προετοιμασίες. Ακολουθεί το αμερικανικό (και παντοτινά αποικιοκρατικό) δόγμα ότι η πολεμική ισχύς αποφέρει οικονομικά οφέλη. Αντί να επενδύει σε υποδομές ή στην οικονομία, επενδύει στον στρατό. Έτσι, γέμισε τον στρατό του με πυραύλους, ρωσικούς κι αμερικανικούς κι απέκτησε μεγάλο αριθμό υποβρυχίων και αεροπλάνων νέας τεχνολογίας που εμείς δεν μπορούμε να τα πλησιάσουμε. Με την ισχύ αυτή και με το μεγάλο πλήθος στρατού που διαθέτει (ίσως και πάνω από τριπλάσιο του δικού μας) μπορεί να μας βγάζει την γλώσσα. Ένας σύμβουλος του Ερντογάν εκτιμούσε πρόσφατα ότι η Ελλάδα για την Τουρκία είναι υπόθεση μερικών ωρών. Αν η Τουρκία μπει σε πόλεμο με εμάς, θα υποστεί μια κάποια ζημιά στον τουρισμό αλλά θα έχει ανάπτυξη από την βιομηχανία όπλων που διαθέτει και από τον κατασκευαστικό τομέα, ενώ εμείς, εξαρτώμενοι σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον τουρισμό θα υποστούμε καθίζηση. Υπάρχει κανείς που αμφιβάλει ότι το πολεμικό επεισόδιο είναι επί θύραις;

Δεν μου αρέσει να είμαι Έλληνας και να παρακολουθώ αυτό το παιχνίδι σε βάρος της χώρας μου. Δεν μου αρέσει να είμαι το ποντίκι και να με παίζει μια γάτα ώσπου να βαρεθεί και να με καταβροχθίσει. Σε κανέναν Έλληνα, νομίζω, δεν αρέσει. Ιδιαίτερα όταν γάτα είναι ένας παμπόνηρος ανατολίτης που όλο του το στυλ, ο τρόπος που μιλά και φέρεται κι η όλη του πολιτεία, μού προκαλούν απέχθεια.

Ας μαζευτούν οι αρχηγοί κι οι υπαρχηγοί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δούμε τι θα βγάλουν. Δεν ελπίζω σε τίποτε, απλά, ας κάνει το πολιτικό μας σύστημα και μια τελευταία προσπάθεια. 

Στο τέλος, πάλι εμείς τα υποζύγια θα τα υποστούμε όλα. Θα μας βγάλουν ύμνους και θα μας πουν ωραία λόγια όπως μας είπαν για τις θυσίες που κάναμε ώστε να βγούμε από την κρίση. Έχετε δει εσείς πως θυσιάζουν ζώα κι αυτά χτυπιούνται για να γλιτώσουν το μαχαίρι; Τέτοιες θυσίες κάναμε, χωρίς να ερωτηθούμε και χωρίς την θέλησή μας. Ελπίζω να μην χρειαστεί να θυσιαστούμε και για την πατρίδα. Γιατί πάλι για σφαγείο θα πρόκειται. Ο Ερντογάν, πάντως, για εκεί το πάει παίζοντας αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι.

ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

Τις προάλλες με μια ανάρτησή μου στο Φέισμπουκ απέδωσα στο star news την γενναιότητα να δείξει πρώτο τα γεγονότα στα νησιά με την απόβαση των ΜΑΤ και τις συγκρούσεις των ντόπιων με αυτά. εξέθεσε όλα τα κανάλια. Μέχρι να σπάσει το εμπάργκο, τα άλλα κανάλια, με τις ΕΡΤ μέσα σε αυτά, έδειχναν στα δελτία τους επί 15-20 λεπτά ρεπορτάζ και συνεντεύξεις για τον κορονοϊό κι είχαν δυο λόγια μόνο για κάποιες αντιδράσεις στα νησιά, οι οποίες βέβαια ήταν -για τα κανάλια- εντελώς αδικαιολόγητες.
Βγήκε το star με ένα ρεπορτάζ που έδειχνε τις αντιδράσεις των νησιωτών στην εισβολή των δυνάμεων από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Τα ματ, που αποβιβάστηκαν σε σχηματισμό σαν στρατός κατοχής, έδιναν μάχη με τους κατοίκους (και παπάδες ανάμεσά τους) με φωτιές, χημικά, και πολεμικό κλίμα ενώ τα μέσα ενημέρωσης υποβάθμιζαν και μας έκρυβαν το θέμα.

Να κάνω εδώ τις εξής παρατηρήσεις:

Α.- Την εποχή του Φέισμπουκ και των κινητών τηλεφώνων, κάθε τέτοια απόπειρα είναι καταδικασμένη. Η παραχώρηση, μάλιστα, της διάδοσης της αλήθειας σε αυτά τα μέσα (Φ/Μ και Κινητά) δεν είναι καθόλου θετική εξέλιξη καθώς εδώ τα Φεϊκ Νιους μπορούν να σαρώσουν. Ωστόσο σαν άμυνα απέναντι σε απόπειρες φίμωσης και συσκότισης,  είναι αποτελεσματικά.

Β.- Η πλύση εγκεφάλου που έχουν επιβάλει τα κανάλια εδώ και αρκετά χρόνια δεν μπορεί να διαρκέσει αιώνια. Κάπου κάποτε θα σπάσει. Στην υπόθεση της εισβολής των ΜΑΤ στα νησιά, αυτό φάνηκε καθαρά.

Γ.- Οι προστατευόμενοι μάρτυρες στην προανακριτική επιμένουν στις καταθέσεις τους διατηρώντας και πολιτικούς στο κάδρο. Λένε επιπλέον ότι κανείς δεν τούς έβαλε να μιλήσουν, άρα δεν έχουμε μια "κατασκευή" του θέματος από κάποιον Ρασπούτιν. Παρ' όλα αυτά, τα κανάλια εξακολουθούν να βλέπουν ότι υπάρχει σκευωρία!!! Δεν είδαν οι μάρτυρες να τα παίρνουν πολιτικοί, λένε μέσ' την καλή χαρά. Ανεξάρτητα από το ποιον βολεύει (κομματικά) ο κουρνιαχτός, τα κανάλια δείχνουν αλληλέγγυα όχι με τον πολίτη-θύμα αλλά με τον διαχειριστή-θύτη. Πού οφείλεται αυτό; Στο γεγονός ότι δεν συντηρούμε εμείς οι θεατές-ακροατές τα μέσα με την ακροαματικότητά μας αλλά οι ιδιοκτήτες τους με τα μαύρα ή άσπρα χρήματα με τα οποία επενδύουν στην "ενημέρωσή" μας.

Το συμπέρασμα είναι δυσάρεστο και οι αιτίες ευδιάκριτες.
Οι πολλοί, ο λαός, δεν αποτελούμε -καθώς φαίνεται- μια κρίσιμη μάζα ικανή να αντιμετωπίσει τους λίγους που ελέγχουν τα μέσα και εντέλει και την εξουσία.
Περάσαμε μια χρεοκοπία με συνεπακόλουθο μια κρίση που ισοδυναμούσε με πόλεμο (μείον 25% το ΑΕΠ και αύξηση του χρέους κατά 50%). Παρ' όλα αυτά μας κυβερνούν οι ίδιοι που μας έχωσαν στην κρίση.
Είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε την μοίρα μας που μας καθηλώνει σε ένα καθεστώς λειψής δημοκρατίας, διαφθοράς και υποβάθμισης. Μια υπέροχη χώρα -κλιματικά, γεωγραφικά, ιστορικά- μόνο μας σώνει μέχρι στιγμής, όπως μια φοβερή ιστορία (των αρχαίων Ελλήνων) μας βοήθησε να υπάρξουμε εδώ και διακόσια χρόνια στην παγκόσμια σκηνή. Κάποτε όμως ακόμα κι αυτά τα καύσιμα θα εξαντληθούν.

Το Δίδυμο Άστρο

Τον Απρίλη και μάλλον στις 29 που είναι Τετάρτη (και ελπίζω ότι δεν θα έχει δημοτικό συμβούλιο ή καμιά σύσκεψη), θα παρουσιάσω ένα καινούργιο βιβλίο μου. Καινούργιο, τρόπος του λέγειν, αφού το έγραψα το 2012 και απλά το επιμελήθηκα τώρα εκ νέου. Ως τότε θα υποστεί κι άλλη επιμέλεια και όταν παρουσιαστεί θα είναι έτοιμο. Λέγεται «ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ ΑΣΤΡΟ». Του έχω κι έναν υπότιτλο, "στις αρχές του 20ου αιώνα", που υποδεικνύει τον ιστορικό χρόνο στον οποίο κινείται το έργο.

Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται ολόκληρη μέσα σε μια χρονιά που απέχει πάνω από εκατό χρόνια από το σήμερα. Από την άνοιξη ως το φθινόπωρο του 1906 συμβαίνουν πολλά και διάφορα στην μικρή Ελλάδα που έφτανε ως τον Τύρναβο και στην μικρή Αθήνα των διακοσίων χιλιάδων κατοίκων. Το έργο, φυσικά, εκτυλίσσεται στον Πειραιά, στο Κέντρο, στις δεξαμενές, στα Βούρλα, στον Ηλεκτρικό, σε όλα τα γνωστά κι αγαπητά μου μέρη. Εκτείνεται όμως και στον Κοπανά (στου Ζωγράφου) όπου έφτιαξε το "παλάτι" της η Ισιδώρα Ντάνκαν (που είναι στο σκίτσο), στα Κύθηρα, από όπου ξεκινά ο ήρωας και φτάνει ως την Μακεδονία -στα μέρη του Βάλτου όπου δινόταν ο μακεδονικός αγώνας- και στο ολόφωτο Παρίσι. Βασικά, όμως, διαδραματίζεται μέσα στις ψυχές των ανθρώπων, στις ίντριγκες και στα όνειρά τους και προπαντός στους έρωτες που τους κινούν.

Γραμμένο από το 2012 το βιβλίο έχει διαβαστεί από πολλούς φίλους, σε φωτοτυπίες, όπως κυκλοφορώ τα βιβλία μου όταν ακόμα είναι φρέσκα. Ακούγοντάς τους, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι έκανε πολύ καλή εντύπωση. Άκουσα ενθουσιαστικές κριτικές και βεβαιώθηκα πως καλά επιμελημένο και ξαναδουλεμένο, θα είναι ένα βιβλίο άξιο να εκδοθεί. Έτσι θα προχωρήσω στην έκδοσή του. Περισσότερες λεπτομέρειες γι αυτό θα γράψω σε επόμενες αναρτήσεις μου.