Το βιβλίο μου ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ παρουσιάζεται την Τετάρτη 30/11 στις 8μμ στο Μοναστηράκι

Αυτή την Τετάρτη 30/1116 στις 8 μμ στο ΜΟΝΚ στο Μοναστηράκι (Πλατεία Αγίας Ειρήνης, Καρόρη 4) ο εκδοτικός οίκος "Ν&Σ Μπατσιούλας" παρουσιάζει το βιβλίο μου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ".
Θα μιλήσουν για το έργο οι:
Απόστολος Αθανασάκης, ομ. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια
Κωνσταντίνος Μπούρας, κριτικός θεάτρου και λογοτεχνίας, συγγραφέας

Είναι ένα μυθιστόρημα εποχής, μια περιπέτεια με ιστορίες ερωτικές, αστυνομική πλοκή, κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο που κυριαρχούν. (Ναι, τα έχει όλα, κι οι αναγνώστες θα κρίνουν κατά πόσο το μείγμα πέτυχε!) Πολλοί που το διάβασαν το είπαν εξαιρετικό και με γέμισαν χαρά. Ελπίζω να φτάσει σε πολλούς αναγνώστες που θα το ευχαριστηθούν. Δεν πάω ρούπι πίσω από τα προαπαιτούμενα (τα έχω αναφέρει ξανά) που έχω θέσει για ένα μυθιστόρημα και που είναι:

• Αν ένα μυθιστόρημα δεν σας τραβήξει την προσοχή στην οποιαδήποτε τυχαία σελίδα στην οποία θα το ανοίξετε 
• Αν δεν σας υποχρεώσει η πλοκή του να μην θέλετε να το αφήσετε, κι όταν υποχρεωθείτε να το κάνετε να ανυπομονείτε να το ξανανοίξετε για να δείτε τη συνέχεια, 
• Αν στο τέλος του δεν νιώσετε μια ικανοποίηση και μια ευχαρίστηση διαβάζοντας ακόμα και την τελευταία παράγραφο ή και την τελευταία φράση του βιβλίου, 
• Αν, κλείνοντας το βιβλίο αφού το τελειώσετε δεν σταθείτε λίγο να το αναλογιστείτε και αν δεν πείτε "ωραίο ήτανε, άξιζε τον κόπο!" 

τότε το μυθιστόρημα δεν αξίζει, αναζητήστε άλλον συγγραφέα.

Στο ΜΟΝΚ το βράδυ της Τετάρτης (όπως είμαι βέβαιος) θα έχουμε μια ωραία βραδυά με ζεστή ατμόσφαιρα και ενδιαφέρουσα συζήτηση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δευτέρα ή Τρίτη θα κάνω μια νέα ανάρτηση υπενθύμιση της εκδήλωσης, ελπίζω να μην θεωρήσετε ότι σας ζαλίζω. Επίσης κάποιοι θα πάρετε και μηνύματα SMS, έστι θα έχετε στο τηλέφωνό σας τον χρόνο και τον τόπο. 

Ο ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ένα μέρος (τρία αποσπάσματα) από ένα ανέκδοτο βιβλίο μου με τίτλο "Ακήρυχτος πόλεμος" θα παραθέσω σήμερα. 

Τα δυο πρώτα αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο δείχνουν το πως έβλεπαν, κι ακόμα βλέπουν, οι Αμερικάνοι το πρόβλημα Κίνα και παγκιοσμιότητα σε σχέση με τις δικές τους πολιτικές εξελίξεις. Τότε ήταν οι Ρόμνεϋ και Σαντόρουμ που διεκδικούσαν το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για να αντιμετωπίσουν στις προεδρικές εκλογές τον Ομπάμα. Η πτέρυγα των "γερακιών" δεν τα είχε καταφέρει τότε (το 2012) ενώ τώρα, το 2016, ο Τραμπ το κατάφερε. 

Το τρίτο απόσπασμα είναι ένα σχόλιο πάνω στο πόσο "τυφλά" και μονόπλευρα αντιμετωπίζουμε τα ζητήματα της παγκοσμιότητας όσοι ανήκουμε στον "δυτικό" κόσμο.

Στην ουσία οι πολιτικές που περιγράφω στα αποσπάσματα που παραθέτω παρακάτω επανέρχονται συνεχώς όλο και δριμύτερες.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ

Στο πρώτο απόσπασμα μιλούν σε πρώτο πρόσωπο ένας Έλληνας -Πέτρος το όνομά του- που έγινε πράκτορας της CIA αναζητώντας να βρει άκρη σε δικές του υποθέσεις κι ένας Ισπανός επίσης πράκτορας της CIA. Η συζήτηση γίνεται στο Λάγκλεύ της Βιρτζίνια, στην έδρα της υπηρεσίας. Συζητούν το 2011, τότε που γραφόταν και το βιβλίο (το βιβλίο τελείωσε τον Μάρτιο του 2012). 

...................................

Στο Λάγκλεϋ ήρθε και με βρήκε και ένας φίλος μου από τον καιρό που είχαμε κάνει και οι δυο σεμινάρια στο Λάγκλεϋ στο ξεκίνημα της σχέσης μου με την αμερικανική αντικατασκοπία. Ήταν ένας Ισπανός, ο Εουσέμπιο Γκουτιέρες, και χάρηκα όταν τον είδα. Μέναμε κι οι δυο στις εγκαταστάσεις φιλοξενίας της CIA και μπορούσαμε να μιλάμε καθαρά έχοντας εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον.

-Χαίρομαι που σε βλέπω εδώ Πάντσο, του είπα

Πάντσο ήταν το παρατσούκλι του Γκουτιέρες στη σχολή και είχα αρκετή οικειότητα μαζί του ώστε να μπορώ να τον αποκαλώ έτσι.

-Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω φίλε μου, μου είπε αυτός, αν και ξαφνιάστηκα λίγο όταν έμαθα ότι είσαι εδώ

-Γιατί ξαφνιάστηκες Ισπανέ; τον ρώτησα απορημένος

-Εδώ είμαι για την αξιολόγηση του «Blue Condor 2011», κι απ’ όσο ξέρω η Ελλάδα δεν συμμετείχε σε αυτή την αποβατική άσκηση

Πραγματικά η Ελλάδα ήταν έξω από τέτοιες ασκήσεις τα τελευταία χρόνια.

-Δεν μας υπολογίζουν και πολύ για συμμάχους φαίνεται, του απάντησα

Για δικούς τους λόγους είχαν την Ελλάδα έξω από την “δυτική συμμαχία”.

-Για άλλο λόγο βρίσκομαι εδώ, του εξήγησα χαμογελώντας, η άσκηση που ήρθες να αξιολογήσεις είναι μέρος κανονικού πολέμου, ενώ εγώ εξασκούμαι στον ψυχρό πόλεμο

-Μα βέβαια, εσύ είσαι ένας 007! μου είπε χαμογελώντας πλατιά

-Προς το παρόν είμαι κι εγώ ένας 000, μηδέν σε όλα, του είπα, και αν θέλεις να ξέρεις, μόλις πριν λίγο υπέβαλα αίτηση για εξάμηνη άδεια από την υπηρεσία και ταυτόχρονα οριστική παραίτηση για να την εξετάσουν

-Τότε τα πράγματα είναι σοβαρά, αποφάνθηκε ο Ισπανός

-Μια συνεργάτιδά μου, πράκτορας κι αυτή της υπηρεσίας, που την είχε βάλει η CIA να με προσέχει, δολοφονήθηκε, του είπα

-Ξέρεις από ποιόν; με ρώτησε με ενδιαφέρον

-Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι Κινέζοι, η μαλαισιανή κινέζικη μαφία

-Λυπάμαι φίλε μου, μου είπε, στον δικό σας πόλεμο τα θύματα έχουν αρχίσει να είναι πραγματικότητα, εμείς ευτυχώς ακόμα είμαστε στις εικονικές πραγματικότητες και στις προσομοιώσεις

-Ναι, η αλήθεια είναι ότι σε μας ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, του είπα, εσείς έχετε ακόμη την πολυτέλεια να αξιολογείτε και να σχολιάζετε. Αλήθεια τι είδους άσκηση ήταν αυτός ο Blue Condor 2011»;

-Είχαμε μια προσομοίωση επέμβασης στο Ιράν, αλλά ο πραγματικός στόχος ήταν η Κίνα, και μάλιστα η Νότια Κίνα, είπε ο Γκουτιέρες

-Από εκεί που διεξάγεται το ένα τρίτο του παγκόσμιου εμπορίου, είπα

-Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος θα είναι με την Κίνα, είπε ο Ισπανός

-Ο ακήρυχτος ψυχρός πόλεμος πάντως έχει αρχίσει προ πολλού, του είπα

-Αυτό το ξέρουν κι οι πέτρες εδώ, μου επιβεβαίωσε

Πραγματικά, για τους γνώστες της υπηρεσίας και των διεθνών σχέσεων δεν λέγαμε κάτι καινούριο. Στους κύκλους αυτούς και ειδικά στο Λάγκλεϋ κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία και συζητήσεις όπως αυτή που κάναμε τώρα ακούγονταν πια σαν κοινοτυπία. Στα τέλη Δεκεμβρίου μάλιστα, λίγο πριν τα τελευταία Χριστούγεννα, ένα πλοίο σαν το “Στάρσιπ 3” που ερχόταν από Γερμανία και μετέφερε πολεμικό υλικό στην Κίνα είχε συλληφθεί από Σουηδούς. Ήταν ένα φορτηγό πλοίο με σημαία από τις νήσους Μαν, το “Theodor Lion”, και είχαν βρει πάνω του πυραύλους Πάτριοτ και τόνους εκρηκτικά. Δεν επρόκειτο πια για φήμες αλλά για σύλληψη επ’ αυτοφώρω

-Οι δημοσιογράφοι βέβαια έχουν επικεντρωθεί στην επέμβαση στο Ιράν κι όχι στην Κίνα, είπε ο Γκουτιέρες

-Μα και στον τύπο της Αμερικής αλλά και στον προεκλογικό αγώνα που αρχίζει όπου να’ ναι όλο αυτό το θέμα του Ιράν συζητιέται, είπα

-Το Ιράν θα είναι ένας κρίκος μόνο στην περικύκλωση της Κίνας, ήδη υπογράφτηκε συμφωνία με τις Φιλιππίνες και όπου να’ ναι υπογράφονται συμφωνίες και με Βιετνάμ και Ταϋλάνδη, όσο για την Ιαπωνία αυτή είναι ένας αιώνιος εχθρός, να ξέρεις ότι σύντομα η Κίνα θα είναι περικυκλωμένη από παντού, συμπλήρωσε ο Γκουτιέρες

-Αν δεν διαβρωθεί από τα μέσα, το καθεστώς δεν θα πέσει, είπα εγώ προσθέτοντας την δική μου εμπειρία

-Αυτό το έχουν καταλάβει καλά οι εγκέφαλοι εδώ, είπε ο Γκουτιέρες, και γι αυτό ενδιαφέρονται πολύ για τη δουλειά σας

Ήθελα να του ξαναπώ εδώ ότι το δικό μου ενδιαφέρον για αυτή τη δουλειά είχε σχεδόν σβήσει αλλά το άφησα να περάσει.

-Πες μου όμως, τι γίνεται στην Ελλάδα, το ξέρεις ότι έχετε γίνει πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο;

-Η Ελλάδα έχει πάθει την πλάκα της, διαλύουν την κοινωνία με τα μέτρα που μας επιβάλλουν, του είπα

-Αρχίσανε από εσάς αλλά θα συνεχίσουν και με μας τους Ισπανούς και με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ιταλία. Τα έχουν βάλει τώρα με τους PIGS αλλά η γάγγραινα θα φτάσει και στη Γερμανία ή και την Αμερική, και βέβαια τότε θα φουλάρουν όλες οι μηχανές για να εξοντωθεί ο κίτρινος γίγαντας, είπε ο Γκουτιέρες, και ο πόλεμος τότε να δεις που θα γίνει πραγματικός και ολοκληρωτικός

-Δεν θα περιμένει τόσο πολύ η Αμερική, του είπα, τους βλέπω ανυπόμονους

-Σωστά, τα γεράκια του πενταγώνου διψούν για πόλεμο, μου είπε κι αυτός

-Ο Ομπάμα θα τους κάνει το χατίρι; αναρωτήθηκα

Μου εξήγησε ότι αυτό που πίστευαν σχεδόν όλοι στο Λάγκλεϋ αλλά και στα κέντρα όπου καθοριζόταν η εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης ήταν ότι χρειαζόταν οπωσδήποτε μια παρέμβαση, βίαιη ή μη, για να αλλάξουν οι ισορροπίες. Τα “γεράκια του πενταγώνου”, ήθελαν ανοιχτή επέμβαση, όπως στο Ιράκ ή στην Λιβύη, ενώ οι “συνταγματικοί κύκλοι της Ουάσιγκτον”, και μαζί τους ο Πρόεδρος, προτιμούσαν πιο ήπιους τρόπους επέμβασης στο δημόσιο βίο της Κίνας που θα οδηγούσαν σιγά-σιγά σε αποδυνάμωση της κεντρικής κυβέρνησης και πτώση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Η οικονομία ήταν το κύριο ενδιαφέρον τους.

-Όσο οι Κινέζοι πληρώνονται με εκατό και εκατόν-πενήντα δολάρια τον μήνα, καμιά ισορροπία ανατολής δύσης δεν μπορεί να επιτευχθεί, είπε ο Γκουτιέρες, οι βιομηχανίες της δύσης θα συνεχίσουν να κλείνουν και η ανεργία θα γίνεται από μέρα σε μέρα εφιάλτης

-Και δεν είναι μόνο οι μισθοί, συμπλήρωσα, είναι που η κυβέρνηση της Κίνας φροντίζει ώστε αυτό το σύστημα να διατηρείται, δεν επιτρέπει ούτε καν μια στοιχειώδη αυτορρύθμιση των αγορών

-Πομπώδεις εκφράσεις διανοουμένων, είπε ο Γκουτιέρες ακούγοντας την λέξη “αυτορρύθμιση”

-Εννοώ ότι ούτε οι εργάτες μπορούν να διεκδικήσουν περισσότερα ούτε με κάποιο τρόπο να αυξηθεί το κόστος της εργασίας. Ακόμη και όταν οι Κινέζοι θέλουν να γυρίσουν στα χωριά τους, επεμβαίνει και το απαγορεύει η κυβέρνηση, τους στέλνει υποχρεωτικά στις μεγάλες πόλεις για να υπάρχει πάντα φτηνό εργατικό δυναμικό

-Για να αλλάξουν αυτά χρειάζεται μια επανάσταση, είπε ο Γκουτιέρες

-Το δουλεύει και αυτό το σενάριο η υπηρεσία, του είπα χαμογελώντας

-Ξέρω, με έκοψε, σας βάζουν να τους ξεσηκώσετε

-Ναι, στήνουμε εκεί πέρα μια αντιπολίτευση

-Δεν ξέρω όμως αν κάνετε καλά ή αν τους στέλνετε όλους αυτούς στην κρεμάλα, είπε προβληματισμένος ο Γκουτιέρες

-Γιατί το λες αυτό; έκανα, είμαστε πολύ προσεκτικοί

-Τα γεράκια της CIA και της DIA και του Πενταγώνου θέλουν μια αντιπολίτευση μόνο και μόνο για να τους δώσει πρόσχημα για επέμβαση. Θέλουν απλά να έχουν κάποιους εκεί μέσα για να καλέσουν τα νατοϊκά αεροπλανοφόρα σαν σωτήρες

-Πιστεύεις ότι θα τους θυσιάσουν για να αποκτήσουν απλά ένα πρόσχημα;

-Και βέβαια το πιστεύω, ο Μάϊλς δεν αντέχει να ακούει ότι θα μπορέσει να υπάρξει αλλαγή στην Κίνα χωρίς να παίξουν ρόλο τα όπλα της Αμερικής και οι διάφοροι Μάϊλς είναι πολλοί εδώ

-Έτσι όπως το λες Πάντσο ακούγεται απειλητικό

-Δεν είναι απειλητικό, είναι απλά αληθινό, μου είπε εκείνος γελώντας

-Ευτυχώς δηλαδή που πρόλαβα και αποχώρησα οικειοθελώς, είπα εν είδη αστείου που όμως δεν προκάλεσε γέλιο

Ο Γκουτιέρες μου εξήγησε ότι τα γεράκια της CIA πιστεύουν ότι μπορούν να αρχίσουν έναν πόλεμο και να τον κρατήσουν σε επίπεδο “χαμηλής έντασης” όπως τον ονόμαζαν. Θα ήταν μια παρενόχληση και ένας αποκλεισμός μεγάλης διάρκειας στις ακτές της Κίνας με ταυτόχρονη στρατιωτική και κυρίως ναυτική περικύκλωση. Αυτά τα σχέδια στηρίζονταν στις ικανότητες που είχαν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, έτσι ώστε να μη σημειώνονται μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό. Επίσης πολλά στηρίζονταν στις μυστικές υπηρεσίες, που θα μπορούσαν να διαβρώσουν το καθεστώς από μέσα. Ίσως να προχωρούσαν ακόμα και σε καθαρές τρομοκρατικές πράξεις ή σε εξεγέρσεις αιματηρές που θα δικαιολογούσαν έξωθεν επέμβαση

-Και οι Κινέζοι θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια;

-Πιστεύουν πως το καθεστώς θα θελήσει να κρατηθεί στην εξουσία πάση θυσία και δεν θα αποτολμήσει πόλεμο από φόβο μην τον χάσει

-Και δεν νοιάζονται που οι καθεστωτικοί Κινέζοι και το κόμμα θα σκληρύνουν τη στάση τους, δεν τους νοιάζει που θα περάσουν από φωτιά και τσεκούρι την αντιπολίτευση; Θα θυσιάσουν όλον αυτόν τον κόσμο που σήμερα τον εκπαιδεύουν για επανάσταση και για μια, τέλος πάντων, ριζική αλλαγή;

-Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι αυτό, μου είπε κυνικά

.................................

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ

Εδώ μιλούν πάλι ο Έλληνας (σε πρώτο πρόσωπο) Πέτρος κι ο Ισπανός Γκουτιέρες ή Πάντσο, πράκτορες της CIA και συζητούν για τις ενέργειες της Αμερικής σε σχέση με τις ΗΠΑ θέτοντας και το πολιτικό πλαίσιο. Εκείνο τον καιρό εκπρόσωπος της άκρας δεξιάς στις ΗΠΑ ήταν ο Ραπουμπλικανός Σαντόρουμ (κάτι σαν τον Τραμπ) αλλά πιθανός αντίπαλος του Ομπάμα ήταν ο επίσης δεξιός Ρόμνεϋ.

....................................

-Στην Ελλάδα γίνονται συνέχεια απεργίες, όλοι έχουν ξεσηκωθεί, είπα

-Τα βλέπω Πήτερ, και στην Ισπανία βιώνουμε παρόμοια κατάσταση

-Η Γερμανία απλώνει όλο και περισσότερο τα πλοκάμια της, του είπα, στην Ελλάδα έχει κάνει κανονική κατοχή

-Και σε μας αλλά και σε όλο τον Νότο παίζουν το ίδιο παιχνίδι

-Η ανάπτυξη στην Κίνα κι η ύφεση στη Δύση θα κρατήσουν για πολύ; τον ρώτησα θέλοντας να φτάσω δια της πλαγίας στο θέμα μου

-Τα έχουμε πει αυτά, Αμερική κι Ευρώπη κάνουν την προσπάθεια να αντιστρέψουν την κατάσταση, όμως θέλει πολύ χρόνο ένα τέτοιο σχέδιο για να πετύχει, η αντιστροφή αυτής της πορείας θέλει αλλαγές στην Κίνα που θα αργήσουν πολύ ακόμα

-Εκτός κι αν γίνει κάποιο μπαμ, ε;

-Ποιο “μπαμ”, με ρώτησε κοιτώντας με έντονα

-Ε … να … ένας πόλεμος, ένα επεισόδιο …, είπα

-Ετοιμάζεις κανένα επεισόδιο Πήτερ; με ρώτησε απότομα δείχνοντας πως είτε είχε αμέσως καταλάβει κάτι από την αντίδρασή μου, είτε γνώριζε κάποια πληροφορία έστω και όχι επιβεβαιωμένη

-Εγώ πως να ετοιμάσω; του είπα, δεν έχω εγώ αυτή τη δυνατότητα, όπως ξέρεις σενάρια φτιάχνει μόνο η υπηρεσία

-Η υπηρεσία από όσο ξέρω δεν φτιάχνει κανένα σενάριο, εκτός από τις γνωστές και προγραμματισμένες ασκήσεις. Κανένα ειδικό σενάριο για γενικό ή περιορισμένο πόλεμο ή για κάποιο επεισόδιο δεν τρέχει σε κανένα τομέα αυτή τη στιγμή, εκτός βέβαια από τη Μέση Ανατολή, εσύ όμως βρίσκεσαι εδώ για να μετάσχεις σε μια επιχείρηση, έτσι δεν είναι;

Ήδη μου είχε πει ότι κανένα σχέδιο της CIA σαν και αυτό για την Κίνα δεν υπήρχε, επισήμως τουλάχιστον. Το θέμα ήταν αν πραγματικά δεν υπήρχε ή απλά εκείνος δεν μπορούσε να το γνωρίζει

-Η CIA επιχειρεί συνεχώς Πάντσο, είτε πραγματικά είτε φανταστικά, είπα, φτιάχνει σχέδια και μας βάζει να τα προχωράμε σαν να είναι απολύτως πραγματικά και εφαρμόσιμα, το γνωρίζεις αυτό, όπως επίσης γνωρίζεις ότι δεσμεύομαι με συμβόλαιο σιωπής να μην μιλάω για τη δουλειά μου στην υπηρεσία

-Μα είχες ζητήσει άδεια, έξι μήνες άδεια…, μου τόνισε, δεν στη δώσανε;

-Τη ζήτησα και την πήρα, του είπα, αλλά … ανεστάλη για λίγο

-Είχες κάποιον ιδιαίτερο λόγο; με ρώτησεκαι που ΔΕΝ ακολούθησαν οι Αμερικάνοι το 2012, τώρα 

Απέφευγα να του απαντήσω. Συνεχίσαμε να τρώμε και να πίνουμε, ακόμα και να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, χωρίς να αναφερθούμε ξανά στο θέμα που είχαμε αρχίσει πιο πριν. Η κουβέντα μας βέβαια δεν είχε τελειώσει, κάναμε όμως ένα μικρό διάλειμμα που κράτησε όσο και το φαγητό. Μας έφεραν τους καφέδες και αφήσαμε και τα χρήματα για τον λογαριασμό, όπως πάντα μισά-μισά. Εκείνος, όμως, δεν θα ησύχαζε αν δεν μάθαινε κάτι από μένα, τον έβλεπα που καθόταν σε καρφιά.

-Πάντως, είσαι εδώ για μια δουλειά, έτσι δεν είναι;

Είδε ότι δίσταζα να απαντήσω

-Δεν θέλω να μου πεις την δουλειά, απλά πες μου μόνο αν βρίσκεσαι στο Λάγκλεϋ για μια επιχείρηση

-Δεν θα σου πω τίποτα επ’ αυτού Πάντσο, του είπα, λυπάμαι…

Τον κοίταξα και με ένα παράξενο ύφος σηκώνοντας το ένα φρύδι μου σαν να του έλεγα “μπορεί να μας ακούνε”. Δεν είχα δει τίποτα αλλά η υπηρεσία είχε πάντα μια έμφυτη περιέργεια για όλα. Εκείνος με κοίταξε σκεφτικός σαν να συμφωνούσε. Ήξερε πως δεν θα μου έβγαζε λέξη με αυτόν τον τρόπο και άλλαξε τροπάρι.

-Ωραία λοιπόν, μην μου πεις εσύ τίποτα, θα σου πω εγώ, σε πειράζει;

-Κάθε άλλο! του είπα πρόθυμος

-Λοιπόν άκου μια ιστορία, άρχισε να μου λέει, του χρόνου τον Νοέμβριο γίνονται εκλογές εδώ στις ΗΠΑ και ο Ομπάμα είναι το φαβορί. Ας πούμε τώρα ότι γίνεται ένα θερμό επεισόδιο με την Κίνα ή με τη Ρωσία ή με το Ιράν για το οποίο ο Ομπάμα δεν έχει ιδέα ενώ αντιθέτως οι Ρεπουμπλικάνοι όπως ο Ρόμνεϊ ή ο Σαντόρουμ όχι μόνο αντιλαμβάνονται αμκαι που ΔΕΝ ακολούθησαν οι Αμερικάνοι το 2012, τώρα έσως τι τρέχει αλλά μάλιστα δίνουν και τη λύση επιβάλλοντας μέσω του Κογκρέσου που ελέγχεται από το κόμμα τους το δίκιο της Αμερικής. Πως θα το έβλεπαν αυτό οι ψηφοφόροι; Πρόσεξε τις λεπτομέρειες, γίνεται ένα τρομοκρατικό επεισόδιο με το Ιράν ή κάποιον τέλος πάντων ανταγωνιστή μας και ο Πρόεδρος όχι μόνο δεν γνωρίζει τι γίνεται κάτω από τη μύτη του αλλά επί πλέον, έκπληκτος, παρακολουθεί τους Ρεπουμπλικάνους υποψήφιους να γνωρίζουν το θέμα, να το χειρίζονται διεθνώς και να τον κάνουν στην άκρη βγάζοντάς τον ουσιαστικά ανίκανο!

-Μπορεί, όμως, ο Πρόεδρος Ομπάμα να δείξει δυναμισμό και να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο πόντους στο εκλογικό σώμα, ο Μπους ήθελε τον πόλεμο πριν τις εκλογές, του θύμισα

-Μα, ο Ομπάμα δεν είναι Μπους

-Υποψήφιοι στην Αμερική είναι κι οι δυο και θέλουν επανεκλογή

-Είτε επικρατήσει η Αμερική στη σύγκρουση, είτε χάσει, είπε ο Εουσέμπιο, ο μόνος σίγουρος χαμένος θα είναι ο Πρόεδρος Ομπάμα που δεν θα έχει καταφέρει όχι μόνο να χειριστεί την κρίση αλλά ούτε και να την ελέγξει

-Είναι ένα ευφάνταστο σενάριο, είπα, θα πληγεί ο Ομπάμα αλλά έχει τον χρόνο να ανακάμψει αφού οι εκλογές γίνονται σε ένα χρόνο.

-Άκου και το άλλο σενάριο: σε τρεις μήνες προκηρύσσονται οι εσωκομματικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων για τον δικό τους υποψήφιο στις Προεδρικές εκλογές. Ο Μιτ Ρόμνεϊ είναι πολυεκατομμυριούχος και φαβορί για να πάρει το χρίσμα στην κούρσα αλλά μετά από ένα θερμό επεισόδιο με το Ιράν ή την Κίνα ή μια άλλη χώρα δυνατή και ανταγωνιστική μας, οι Αμερικάνοι καταλαμβάνονται από ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης και βγάζουν τον Σαντόρουμ της θρησκευτικής δεξιάς σαν υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων, αυτό είναι ένα πιθανό σενάριο;

-Αυτό το σενάριο έχει καλές πιθανότητες αλλά δεν θα φόβιζε τον Ομπάμα μια τέτοια προοπτική, θα θέλει νομίζω αντίπαλό του τον ακραίο Ρικ Σαντόρουμ, είπα

-Άρα … λοιπόν, είπε, κάποιοι μπορεί να δουλεύουν τέτοια σενάρια είτε για να αδυνατήσουν τον Ομπάμα έναντι του οποιουδήποτε Ρεπουμπλικάνου είτε για να προωθήσουν τον Σαντόρουμ έναντι του Ρόμνεϊ σαν προεδρικό αντίπαλο του Ομπάμα. Όλα αυτά τα σενάρια, όπως και άλλα που θα μπορούσα να σου πω, στηρίζονται σε μια εξτρεμιστική ενέργεια που θα έβγαζε τον Πρόεδρο ανίκανο ή αφελή

-Μπορεί …, είπα, εμάς όμως τι μας ενδιαφέρει αυτό;

-Θα έχει συνέπειες στη ζωή όλων, αλλά και προσωπικά, αν το θες, μπορεί να έχει πολύ δυσάρεστες παρενέργειες, συνέχισε ο Γκουτιέρες

-Όπως ….;

-Ακόμα και στελέχη όπως εσύ κι εγώ θα μπορούσε να επηρεάσει. Εσύ … ας πούμε, αν είσαι ανακατεμένος σε μια τέτοια υπόθεση, αποδεικνύεσαι τρομοκράτης ή αποδιοπομπαίος τράγος, είσαι και Έλληνας άρα λαμόγιο, επομένως δεν χρειάζονται πολλά. Συλλαμβάνεσαι και όταν θα ψάχνεις για συνήγορο θα βρίσκεσαι ήδη στο Γκουαντάναμο. Και για μένα τον Ισπανό βέβαια το ίδιο θα ήταν, Γκουαντάναμο θα με περίμενε κι εμένα έτσι και με έμπλεκαν σε μια τέτοια ιστορία

-Και ποιος θα πίστευε ότι ένας άνθρωπος θα μπορούσε να έχει κάνει ανάστατο τον κόσμο; Ένα τέτοιο σενάριο δεν θα εκπορεύεται από έναν πολίτη ή μια απλή οργάνωση, θα είναι σχέδιο της CIA!

-Να μην είσαι τόσο σίγουρος, μου είπε κοφτά και κατηγορηματικά, σου είπα ότι κανένα τέτοιο σχέδιο δεν εξυφαίνει αυτή τη στιγμή η υπηρεσία!

Ήταν σαφές αυτό που ήθελε να μου πει. Για κείνον η επίσημη CIA δεν είχε ιδέα για το πρότζεκτ που υποπτευόταν ότι είχα αναλάβει

-Κοίτα Πήτερ, συνέχισε ο Γκουτιέρες, αν προκληθεί διεθνής αναστάτωση ούτε ψύλλος στον κόρφο εκείνων που θα μπλεχτούν με μια τέτοια υπόθεση, είτε βγει ο Ομπάμα είτε χάσει

-Και πως έφτασες να πιστεύεις ότι υπάρχεικαι που ΔΕΝ ακολούθησαν οι Αμερικάνοι το 2012, τώρα  τέτοια υπόθεση; τον ρώτησα

-Πίστευα πως αυτό θα μου το έλεγες εσύ, μου είπε

-Εγώ δεσμεύομαι να μην μιλάω για επιχειρήσεις της υπηρεσίας, το ξέρεις

-Αν βέβαια είναι επιχείρηση της υπηρεσίας κάτι τέτοιο… μου είπε

-Δεν έχω άλλο εργοδότη, όταν μετέχω κάπου, αυτό είναι της υπηρεσίας

-Πόσο σίγουρος είσαι γι αυτό, Πήτερ; με ρώτησε αινιγματικά

-Μα … κάθε επιχείρηση που την γνωρίζουν και την οργανώνουν στελέχη υψηλόβαθμα, είναι επιχείρηση της υπηρεσίας, είπα

-Θα έλεγα ότι αν το γνωρίζει ο Πρόεδρος ή έστω ο Ντέϊβιντ Πετρέους, τότε είναι της υπηρεσίας, αλλιώς όλα είναι πιθανά, πολλοί έχουν αποθρασυνθεί τελευταία, μιλούν για την απομάκρυνση Ομπάμα σαν να μιλούν για τη σωτηρία της Αμερικής από τον διάβολο αυτοπροσώπως, ειδικά οι συντηρητικοί θρησκευόμενοι τον θεωρούν επί γης Αντίχριστο, αυτοί όλοι πολύ ευχαρίστως θα έκαναν του κεφαλιού τους χρησιμοποιώντας το όνομα της CIA για κάλυψη!

................................

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΡΙΤΟ

Εδώ συνομιλούν ο Πέτρος που μιλά σε πρώτο πρόσωπο (και στα δυο προηγούμενα αποσπάσματα ο ίδιος ήταν) με την Ρίτα, την αγαπημένη του με την οποία είχαν χαθεί για τρία χρόνια (εξ αιτίας μιας ίντριγκας της CIA) και για χάρη της οποίας ο Πέτρος είχε γίνει πράτκτορας (ώστε να την βρει). Η Ρίτα είναι μπλεγμένη σε αναρχο-οικολογικές ομάδες ενώ ο Πέτρος ακόμη εργάζεται για την CIA, ωστόσο πρέπει να συνεργαστούν για να λύσουν ένα πρόβλημά τους. Μιλούν μεταξύ τους για τις πολιτικές τους θέσεις.

...........................................

Η Ρίτα δεν ένιωθε και τόσο καλά που θα απευθυνόμαστε στους Αμερικάνους στους οποίους χρέωνε όχι μόνο την δική της περιπέτεια αλλά, επί πλέον, περίπου και όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Ακόμη και εγώ βρισκόμουν στη συνείδησή της άτυπα κατηγορούμενος για την συνεργασία μου με την κατασκοπία τους τα τελευταία χρόνια

-Πως μπόρεσες όλον αυτόν τον καιρό να δουλεύεις για την CIA; ρώτησε κάποια στιγμή

-Μια δουλειά ήταν κι αυτή, συμβατή με εκείνην του αρχιμηχανικού και πολύ πιο ενδιαφέρουσα, της είπα αλλά ήδη ένιωθα άβολα με την ερώτηση

-Παίζουν με τις μοίρες εθνών, σκατώνουν τις ζωές λαών ολόκληρων, κάνουν όταν χρειαστεί πραξικοπήματα, χτυπούν σαν τρομοκράτες, δεν είναι αθώες οι μυστικές υπηρεσίες Πέτρο!

-Δεν θέλω να σου δικαιολογηθώ Ριτάκι, της είπα αλλά να ξέρεις ότι τίποτε από όλα αυτά δεν άγγιξε ποτέ εμένα, ίσως γιατί δεν ήμουν παρά ένας περιφερειακός συνεργάτης σε μια συγκεκριμένη δουλειά παράλληλη με τη δουλειά μου σαν αρχιμηχανικού. Υλικό στην Κίνα μεταφέραμε και σ’ αυτή την ιστορία δεν είχα μπλεξίματα με φόνους και με βαρβαρότητες. Εξ άλλου από εκεί μέσα ήλπιζα να μάθω κάτι περισσότερο για σένα, είτε αν ζεις είτε γιατί έφυγες

-Ναι … … μου είπε κι ο πατέρας μου την άποψή του … το συζητήσατε λέει

-Δεν φέρνω τον πατέρα σου σαν δικαιολογία αλλά αυτή ήταν η αλήθεια

-Κανείς όμως δεν μπορεί να δηλώνει Πόντιος Πιλάτος, γλυκέ μου, μου είπε

-Ριτάκι κορίτσι μου, δεν είμαι ο αδιάφορος τύπος που κοιτάει μόνο τη δουλειά του και δεν τον νοιάζει τι γίνεται δίπλα του, αλλά νομίζω ότι στον κόσμο που ζούμε έτσι κι αλλιώς κανείς δεν είναι αθώος του αίματος

-Τι εννοείς; με ρώτησε

-Ξέρεις, μωρό μου, πως ζουν στην Κίνα ή στην Ινδία; Ξέρεις ότι ζουν με δυο και τρία δολάρια τη μέρα, μέσα στη βρώμα, την φτώχια, χωρίς μόρφωση, χωρίς κανένα από αυτά που λέμε ανθρώπινα δικαιώματα; Και το ξέρεις επίσης πως όσο αυτοί ζουν και ζούσαν έτσι εμείς εδώ στην Ελλάδα και γύρω μας στην Ευρώπη παίρναμε επιδόματα ανεργίας σε ένα μήνα περισσότερα από όσα βγάζουν αυτοί σε ένα χρόνο;

-Θα πρέπει να ανεβεί το επίπεδο ζωής εκεί, όχι να πέσει εδώ, μου είπε

-Και πως θα ανέβει το επίπεδο ζωής στα δυο δισεκατομμύρια της Κίνας και στο άλλο ενάμιση της Ινδίας; Για να κερδίσουν από ένα δολάριο μόνο παραπάνω κάθε μέρα τα τρία δισεκατομμύρια Κινέζων και Ινδών θα πρέπει ο κάθε ένας από τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων να δίνει σε ένα ταμείο βοήθειας … 300 δολάρια κάθε μέρα!!! Κάνε τη διαίρεση και θα δεις ότι αυτό είναι το νούμερο!

-Κι αυτό σημαίνει ότι “κανείς δεν είναι αθώος του αίματος” όπως είπες;

-Μα για να μπορείς να απολαμβάνεις εδώ ένα υψηλό επίπεδο ζωής με ένα καλό εισόδημα καταδικάζεις τα παιδιά της Αφρικής σε πείνα και τους Πακιστανούς ή τους Κινέζους σε φτώχεια και κακομοιριά! Πως μπορεί λοιπόν κάποιος που ζει στον “αναπτυγμένο” κόσμο να ισχυριστεί ότι είναι αθώος του αίματος;

-Κι αυτό σε δικαιολογεί να δουλεύεις για τους Αμερικάνους;

-Αυτό εξηγεί τον ακήρυχτο πόλεμο που έχει ξεσπάσει, η ανισότητα αυτή δεν μπορεί να συντηρείται με ευχές, κι εσύ κι εγώ είμαστε έτσι κι αλλιώς μέρος αυτής της αδικίας

-Δηλαδή εμένα προστατεύει η CIA με τη δράση της;

-Για σκέψου το, της είπα, και συ στο ευνοημένο και πλούσιο μέρος του κόσμου ανήκεις, ακόμα τουλάχιστον. Αυτό το τμήμα της Γης καταδίκασε τον τρίτο κόσμο στην φτώχεια για να απομυζά τους πόρους του, απλά οι δούλοι ξυπνάνε και μας απειλούν!

-Εγώ επιμένω πως δεν είναι ανάγκη να φτωχύνει η δύση για να γίνουν πιο πλούσιες οι χώρες αυτές, μου είπε με πείσμα

-Και που θα βρεθεί τόσος πλούτος για όλους μωρό μου; η Γη εξαντλείται πλέον, την σκάψαμε και την γεμίσαμε πόλεις, δρόμους και τσιμέντο, τα δάση κόπηκαν για να γίνουν χωράφια και πόλεις και δρόμοι και βοσκοτόπια, ο “Μέλας Δρυμός” της Ευρώπης, που ήταν ένα αδιαπέραστο και πυκνό δάσος, είναι τώρα χωράφια και πόλεις από τη Γερμανία μέχρι τις στέπες της Ρωσίας …

-Αυτά μου τα έλεγαν στην Κύπρο οι οικολόγοι φίλοι μου, αυτοί όμως δεν με κατηγορούσαν όπως εσύ …

-Σου είπαν πόση ενέργεια αντιστοιχεί ανά άτομο σε μας και στην Αφρική;

-Δεν ήξερα πως η CIA υπερασπίζεται και την οικολογία…! είπε ειρωνικά

-Δεν είναι δολοφόνος μόνο ο εκτελεστής, είναι και ο εντολοδόχος!

-Και εσύ θεωρείς ότι η CIA είναι η παγκόσμια αστυνομία που μας προφυλάσσει για να καταναλώνουμε ενέργεια; είναι το δικό μου μακρύ χέρι στην τσέπη των φτωχών του τρίτου κόσμου;

-Είτε το θέλεις είτε όχι, σε αυτόν τον κόσμο ανήκεις … και έξω από αυτή τη λέσχη των πλουσίων είναι που προσπαθεί να πετάξει την Ελλάδα και τους υπόλοιπους βρωμομεσόγειους η Άνγκελα Μέρκελ!

-Πολύ ιδεαλιστική η σκοπιά σου, παρατήρησε η Ρίτα

-Δεν είναι ιδεαλισμός, είναι συνέπεια αυτού του πολέμου, ίσως η Μέρκελ να είναι ο ναυαγός που πατάει πάνω στον διπλανό του και τον βυθίζει για να κερδίσει μια τελευταία ανάσα

-Πάντως, δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για αυτή την πολιτική, είπε σχεδόν θυμωμένη η Ρίτα, αν ήταν ιμπεριαλιστική η Αγγλία ή η Αμερική, δεν είναι αποικιοκράτης και ο κάθε Άγγλος κι ο κάθε Αμερικανός

-Όμως ο κάθε Άγγλος ή Αμερικανός ή Γερμανός ζει στο επίπεδο που του επιτρέπει η χώρα του, κι αυτό το επίπεδο το προστατεύουν οι πύραυλοι και οι μυστικές υπηρεσίες είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι

-Εκμηδενίζεις έτσι τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και των ιδεών τους, τότε, ποιο το νόημα για οποιονδήποτε αγώνα;

-Απλά λέω πως αν είναι να παλεύεις για το δίκιο, σε αυτό να μην ξεχνάς να συμπεριλαμβάνεις και τον Ινδό, τον Κινέζο και τον Αφρικανό

-Μου βγαίνεις τώρα από αριστερά ή είναι η ιδέα μου;

-Να συμπληρώσω κι όλας ότι η υπερκατανάλωση στη δύση ευθύνεται και για την υπερεξάντληση των πόρων στη Γη! το βρίσκεις εσύ σωστό αυτό;

-Επομένως καλά έκανες και δούλευες για την CIA; αυτό μου λες γλυκέ μου;

-Όχι ακριβώς αλλά … κάπως έτσι, της είπα χαμογελώντας

-Αυτή την οικολογική διάσταση της αμερικανικής κατασκοπίας δεν την είχα σκεφτεί, μου είπε, όπως δεν είχα σκεφτεί πως και οι δολοφονίες βοηθούν στην συγκράτηση του υπερπληθυσμού

-Δεν είναι η Γη ανεξάντλητη για να αυξάνεται ο πλούτος απεριόριστα και η μοιρασιά των πόρων αυτή τη στιγμή είναι πολύ άδικη, μόνο τα όπλα και η δύναμη διατηρούν αυτή την αδικία

-Μπορεί όμως να γίνει τουλάχιστον δικαιότερη, είπε

-Ναι, αλλά εσύ και οι φίλοι σου είστε έτοιμοι, μωρό μου, να παραχωρήσετε μέρος από τον πλούτο σας για τους φτωχότερους λαούς της Γης;

-Για μένα και τους φίλους μου μπορώ να σου απαντήσω πως “ναι”

-Και σε πιστεύω! Αν κρίνω από τη ζωή σας και από τη σκέψη σας, τότε σας πιστεύω! … όμως είστε μειοψηφία. Οι πλειοψηφίες στις χώρες της δύσης δεν θα παραιτηθούν τόσο εύκολα από την θέση τους στον κόσμο. Θα παλέψουν για να την κρατήσουν και σε αυτή την πάλη θα παίζουν τον πρώτο ρόλο τέτοιες υπηρεσίες όπως η CIA και οι παραφυάδες της

-Εγώ θα σε προτιμούσα αθώο του αίματος

-Έτσι κι αλλιώς παραιτήθηκα κι έφυγα, της είπα, μετά τις δύο δολοφονίες και τη διαφυγή μου από την Κίνα, ζήτησα να αποχωρήσω και το δέχτηκαν

-Δεν ανήκεις πια σε αυτούς;

-Όχι, ουσιαστικά έχω φύγει και τυπικά θα είμαι σε λίγο οριστικά παρελθόν

..............................................

Δεν ξέρω αν το διαβάσατε κι αν τα βρήκατε ενδιαφέροντα. Το βιβλίο βεβαίως ("Ακήρυχτος Πόλεμος" ο τίτλος του, 2012) ασχολείται με πολλά πράγματα, είναι περιπέτεια αστυνομική, κατασκοπική, κοινωνική, πολιτική και φυσικά ερωτική. Κινείται στα χρόνια 2011-2012 και ολοκληρώνεται την ημέρα της μεγάλης διαδήλωσης της 12ης Φεβρουαρίου 2012 με τις φωτιές στις τράπεζες κλπ. Τα παραπάνω αποσπάσματα δίνουν μιαν οπτική των διεθνών σχέσεων και του ανταγωνισμού που κινεί τα νήματα στις μέρες μας. Κι επειδή νομίζω πως είναι πάντα επίκαιρα, είπα να παραθέσω αυτά τα αποσπάσματα σαν έναν άλλον τρόπο για να κάνω σχόλια.

Ένας καλός άνθρωπος

Τον Στήβεν Χώκινγκ τον ξέρετε, όλοι τον ξέρουμε, είναι ο πιο διάσημος φυσικός εν ζωή, ένας Αϊσντάϊν, ένας Νεύτων της εποχής μας. Όταν λέει κάτι ο Στήβεν Χώκινγκ το ακούς, δεν το πετάς.

Αυτός ο καλός άνθρωπος, μας δίνει 1000 χρόνια πάνω στη Γη πριν κατατραφούμε ολοσχερώς, μιλάει για όλους μας, για το ανθρώπινο γένος, είδος, όπως θέλετε πείτε το.

Το άρθρο στην Huffikgton Post (μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ) έχει τίτλο: 

ΣΤΗΒΕΝ ΧΩΚΙΝΓΚ: "Μας απομένουν ακόμα μόνο 1.000 χρόνια στη Γη" 

Μέσα σε αυτό το άρθρο αναφέρεται ότι κατά τη γνώμη του μεγαλύτερου επιστήμονα της εποχής μας το ανθρώπινο είδος είναι καταδικασμένο να μην μπορέσει να ζήσει πάνω στη Γη για περισσότερα από χίλια ακόμη χρόνια κυρίως λόγω τριών παραγόντων: Των πυρηνικών όπλων, της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης. Τρεις είναι, δηλαδή, οι πιο μεγάλες απειλές για τον άνθρωπο: Η ίδια του η φύση (πυρηνικός όλεθρος), η σπατάλη των φυσικών πόρων (υπερθέρμανση) και η τεχνολογία (τεχνητή νοημοσύνη).

Καλός άνθρωπος ο Χώκινγκ, δεδομένου ότι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις που είχα κάνει με τον φίλο μου Φ.Α. ήδη από το 1973, ο κόσμος μας δεν είχε περισσότερα από 150 χρόνια ζωής, και μια και πέρασαν από τότε τα 43, δεν μας μένουν πολύ περισσότερα από 107 ακόμα.

Τις δυσοίωνες εκτιμήσεις ενισχύει κι ένας λιγότερο γνωστός επιστήμονας, ένας μαθηματικός από το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, ο Φέργκους Σίμσον που δίνει πιθανότητα 1 προς 500 (ή 0,2%) να καταστραφεί ο κόσμος μέσα στο 2017. (σχετικό άρθρο ΕΔΩ) Φαίνεται μικρή πιθανότητα αλλά είναι μεγαλύτερη από την πιθανότητα που είχε η εθνική μας να κερδίσει το euro το 2004 ή η Λέστερ το αγγλικό πρωτάθλημα πέρσι. Ο Σίμσον λέει ότι σε μια εποχή όπου οχτώ κυρίαρχα κράτη έχουν στην κατοχή τους πυρηνικά όπλα όλα είναι πιθανά. Σημειώνει μάλιστα ότι ένας από τους οχτώ ηγέτες που τα έχουν υπό την κατοχή τους (Κορέα) έχει εκτελέσει όλη του την οικογένεια. Ένας άλλος είναι ο Τραμπ. 

Καταλαβαίνει κανείς μετά από όλα αυτά ότι ο Στήβεν Χώκινγκ που μας δίνει 1000 χρόνια πάνω στη Γη είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος!

Πολλά χρόνια σκλαβιάς βαραίνουν το κεφάλι μας!

Όταν ο κόσμος (η λεγόμενη Δύση) μάθαινε από τους αρχαίους Έλληνες τέχνη, πολιτισμό και επιστήμες, όταν ανακάλυπτε τον Θουκυδίδη και τον Αριτοτέλη, εμείς εδώ στην Ελλάδα, και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν και έζησαν αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι, είχαμε αφέντες τους Οθωμανούς κατακτητές. Ήταν η συνταγή για να ξεχάσεις κι όσα λειψά ήξερες. Μετά τη λαίλαπα των Ρωμαίων, που ξεκίνησαν ήπια με την λειψή έστω "δημοκρατία" τους (π.Χ.) και συνέχισαν με τον απολυταρχισμό (πρώτοι αιώνες μ.Χ) και τη θεοκρατία (ρωμαιοχριστιανική περίοδος 4ος - 15ος αι. μ.Χ.), αντί για μιαν ανάσα και μιαν αναγέννηση, εμείς εδώ είχαμε μια νέα λαίλαπα να κάθεται επί της κεφαλής μας. 

Για του λόγου το αληθές θα σας δώσω σήμερα ένα κείμενο του Τούρκου Στράβωνα ή Πλούταρχου ή Θουκυδίδη, που λέγεται Εβλιά Τσελεμπή και που με αυτοκρατορικά έξοδα ταξίδεψε την οθωμανική αυτοκρατορία τον 17ο αιώνα και περιέγραψε τους τόπους των σουλτάνων της Ισλαμπόλ (έτσι ονομάζει την Κωνσταντινούπολη ο Εβλιά Τσελεμπί, πόλη του Ισλαμ όπως εξηγεί). Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν γι αυτή την υπόθεση αλλά μια και ξανάπεσαν στα χέρια μου τα βιβλία του, θα ήθελα να δείτε κι εσείς μαζί με μένα μέσα από ποιο μαγγανοπήγαδο πέρασε ο ελληνισμός. Ίσως να πείτε κι εσείς ένα "πάλι καλά!"

Λέει ο Εβλιά Τσλεμπί, ο Τούρκος Θουκυδίδης, για την Αθήνα όταν την επισκέφτηκε.

"Κατά πως λένε οι Χριστιανοί και οι Κόπτες ιστορικοί, την πόλη ίδρυσε ο σοφός Σολομών (ας έχει ειρήνη). Ο βασιλιάς του Σεμπά στη Γιεμενί, είχε μια πεντάμορφη κόρη, την Μπαλκίς. Ο Σολομώντας λοιπόν, έβαλε μια νύχτα τις νεράιδες του να την αρπάξουν και να του την πάνε (έτσι όπως ήταν με τα νυχτικά της). Την ίδια εκείνη νύχτα την έκανε γυναίκα του.

Όταν κάποτε η Μπαλκίς θέλησε να αλλάξει τον αέρα της ο Σολομών διέταξε τον άνεμο να τους σηκώσει και τους δυο -έτσι όπως ήταν καθισμένοι επάνω στον θρόνο- και να τους μεταφέρει από την Ιερουσαλήμ, στην πιο ψηλή κορυφή του βουνού Ασφακιέ, στο νησί της Κρήτης. Εκεί ο σοφός βασιλιάς έχτισε για χάρη της Μπαλκίς ένα λαμπρό παλάτι. 

Άμα βαρέθηκαν σ' αυτό το μέρος, ξανανέβηκαν στον θρόνο τους, και τούτη τη φορά ο άνεμος τους έφερε στην πόλη της Αθήνας, στη χώρα των Ρουμ. Εκεί -στη θέση "Παραδείσια"- ο σοφός βασιλιάς έχτισε για χάρη της συζύγου του ένα ακόμα παλάτι.

Τον Σολομωντα διαδέχτηκε στον θρόνο ο γιος του Ρεντζεΐμ, που κι αυτός με τη σειρά του συνέβαλε στη διακόσμηση της πόλης. Μετά κι απ' αυτόν ο σοφός Φίλικος (που υπήρξε βασιλιάς των Γιουνάν, ιδρύοντας πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και η Καβάλα και κυριαρχώντας πάνω στους Ρωμαίους, στους Άραβες και στους Πέρσες) απόγονος καταπώς λένε της πέμπτης γενιάς του Σολομώντα, φρόντισε να διακοσμήσει ικανά την πόλη.

Τον Φίλικο διαδέχτηκε στον θρόνο ο "δικέρατος κοσμοκράτορας" Ισκεντέρ, που -αναθρεμμένος από τον ίδιο- έγινε στη συνέχεια "ο βασιλιάς των βασιλιάδων". Ο Ισκεντέρ μερίμνησε με τη σειρά του να λαμπρύνει την πόλη με διάφορα σπουδαία μνημεία." ...

Λέει κι άλλα πολλά ο Τούρκος Πλούταρχος που γράφει περίπου το 1650 μΧ όταν στη Δύση έχουν ήδη ξεκοκαλίσει τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και τον Θουκυδίδη και τον Πλούταρχο και τον Απολλώνιο, τον Αρχιμήδη, τον Ήρωνα, τον Πτολεμαίο κλπ.. Αυτά που γράφει είναι τόσο γελοία και ξεκαρδιστικά που σε κάνουν να λυπάσαι όχι αυτόν που τα γράφει αλλά το δύστυχο γένος που κάτω από το σπαθί του βρέθηκε να τον προσκυνάει για τετρακόσια χρόνια. Σε αγαστή συνεργασία με το χριστιανικό κατεστημένο που όχι μόνο συντηρούσε την υποδούλωση και την αγραμματοσύνη αλλά τροφοδοτούσε και με ιστορίες γι αγρίους τους Τσελεμπίδες. Όλα όσα ξέρει περί Σολομώντα κλπ. από τους Χριστιανούς και Κόπτες τα έχει μάθει ο Τούρκος Θουκυδίδης.

Δεν είναι τυχαίος ο Εβλιά Τσλεμπή, όπως είπαμε. Παραμυθάς μεν αλλά και σουλτανικός επίσημος ιστορικός και γεωγράφος. Όπου πάει έχει μια μεγάλη ακολουθία στρατιωτών, υπηρετών, γραφιάδων, με άλογα, άμαξες, ζώα, χρήμα κλπ. Είναι αξιοσέβαστος και αποτελεί την τοπ διανόηση της τουρκικής ιντελιγκέντσιας. Κλάφτα Χαράλαμπε! Διακόσια χρόνια από τότε που απαλλαχτήκαμε κι ακόμα δεν γλιτώσαμε από την αμορφωσιά και τον κλήρο. 

ΠΑΡΕΜΠΙΠΤΟΝΤΩΣ: 

Η παρουσίαση του βιβλίου "ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ... ΕΔΩ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ" που επρόκειτο να γίνει στις 26 Νοεμβρίου από τον εκδότη του βιβλίου την Ένωση Ποντίων Πειραιά, ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ τελικά εκείνη την ημερομηνία. Κρίθηκε αναγκαία η μετάθεση της εκδήλωσης λόγω ενός αναπάντεχου γεγονότος. Θα ακολουθήσει ανακοίνωση της νέας ημερομηνίας και σχετική πρόσκληση.

Η παρουσίαση του βιβλίου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" θα γίνει κανονικά στις 30 Νοεμβρίου στο Μοναστηράκι (8.00 μμ. ΜΟΝΚ, πλατεία Αγίας Ειρήνης)

Μια πρώτη ματιά στη νίκη του Τραμπ

7.20 το πρωί της Τετάρτης και στις ΗΠΑ ο Τραμπ φαίνεται πως όχι απλά προηγείται αλλά κερδίζει κι όλας. Μια νίκη τόσο εκπληκτική (!) όσο ήταν το Brexit κι όσο ήταν το ελληνικό δημοψήφισμα. Μια νίκη κόντρα στα Μέσα Ενημέρωσης που είχαν βγάλει τον νικητή (Χίλαρυ), κόντρα στο κατεστημένο (όλους τους "θεσμούς" που είχαν πάρει ξεκάθαρα θέση υπέρ της Χίλαρυ), κόντρα ακόμα και σε κυβερνήσεις (και την ΕΕ) που είχαν πρωτοφανώς τοποθετηθεί εναντίον του. Μια νίκη κόντρα σε όλους και σε όλα!

Όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε δημοσκοπήσεις (όλες σχεδόν ασυνείδητα φτιαχτές) ας το ξανασκεφτούν. Προσωπικά εμένα δεν μου πάει ο Τραμπ, προτιμούσα πάντα τους δημοκρατικούς, θα ήθελα τον Σάντερς που τον "έφαγε λάχανο" η Χίλαρυ, φοβάμαι τους δεξιούς ειδικά στο τιμόνι της υπερδύναμης και πολλά από όσα είπε ο Τραμπ με έκαναν αρνητικό απέναντί του. Δεν άλλαξα γνώμη από την νίκη του. Βγάζω όμως μερικά συμπεράσματα κι αυτά καταγράφω εδώ πέρα.

Στις ΗΠΑ εξελέγη ένας τύπος που είναι αλλοπρόσαλλος, δεξιός, ρατσιιστής κλπ. αλλά που δεν ελέγχεται από τους Ρόθτσιλντ, Τζεϊ-Πι-Μόργκαν, Ουάσιγκτον Πόστ, Γουόλ Στριτ κλπ.. Είναι ένας άγνωστος εφιάλτης που ξαμολύθηκε ελεύθερος από τους γνωστούς εφιάλτες. Είναι ένα αγκάθι στους πυλώνες της παγκόσμιας αυτοκρατορίας. Πανηγυρίζει ο Πούτιν και δικαίως. Βρήκε το ταίρι του. Όμως κανείς δεν γνωρίζει αν ο Τραμπ θα τραβήξει την Αμερική στο καβούκι της αφήνοντας ήσυχη την Ευρώπη (κι επομένως και την Ρωσία και την Ουκρανία και τη Συρία) ή αν θα γίνει κι αυτός εύκολα κι απλά γεράκι, μένει να το δούμε.

    

Δυο βιβλία μου παρουσιάζονται μέσα στον Νοέμβριο

Στα τέλη Νοεμβρίου θα γίνουν δυο παρουσιάσεις βιβλίων μου.

Στις 26 Νοεμβρίου, ημέρα Σάββατο, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου "ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, ΕΔΩ ... ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ" που γράψαμε με τον Γιώργο Χατζόπουλο, το 2010, επιμελήθηκε η Χριστίνα Χαφουσίδου και εξέδωσε η Ένωση Ποντίων φέτος το 2016. Η παρουσίαση θα γίνει στην Ποντιακή Στέγη της Δραπετσώνας.

Στις 30 Νοεμβρίου, ημέρα Τετάρτη, θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" που έγραψα το 2011 κι εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλας φέτος, το 2016. Η παρουσίαση θα γίνει στο ΜΟΝΚ στο Μοναστηράκι, στην πλατεία Αγίας Ειρήνης.

Και τις δυο εκδηλώσεις διοργανώνουν οι εκδότες, η Ένωση Ποντίων το Σάββατο 26/11 για το πρώτο βιβλίο που είναι η Ιστορία της Δραπετσώνας και ο Σ. Μπατσιούλας την Τετάρτη 30/11 για το δεύτερο βιβλίο που είναι ένα μυθιστόρημα εποχής, περιπετειώδες, ερωτικό, αστυνομικό. 

Για τις εκδηλώσεις αυτές θα δημοσιεύσω προσκλήσεις και θα στείλω μηνύματα. Θα υπάρχουν προσκλήσεις αλλά η διακίνησή τους δεν είναι απλή υπόθεση και μοιάζει κάπως ξεπερασμένη. Πάντως θα ενημερώσω ξανά και ξανά, σήμερα είναι μια πρώτη ανακοίνωση.

Ευτυχώς, πέφτουν οι τόνοι!

Για τον ανασχηματισμό τι να πει κανείς ... δεν νομίζω ότι χρειαζόταν να γίνει, ούτε νομίζω πως ήταν ανάγκη να δώσει την αίσθηση ότι η κυβέρνηση υπέκυψε στις απαιτήσεις των ταλιμπάν με την αποπομπή Φίλη, όμως σε τελική ανάλυση ένας ανασχηματισμός είναι υπόθεση του πρωθυπουργού. Δικοί του συνεργάτες είναι οι υπουργοί και δικές του πολιτικές εκτελούν, επομένως πρέπει να είναι δικές του επιλογές και τα πρόσωπα.

Τα γκάλοπ δείχνουν την ρευστότητα του πολιτκού σκηνικού. Η τελευταία δημοσκόπηση της ALCO δίνει 22% στη ΝΔ και 16% στον Σύριζα με 30% λευκό-αποχή-άκυρο και βέβαια όλα αυτά αφορούν τους απαντήσαντες κι όχι τους ερωτηθέντες, καθώς είναι γνωστό ότι μεγάλο ποσοστό πολιτών αρνείται καν να μετάσχει στις δημοσκοπήσεις και να πει τη γνώμη του. Τα ποσοστά των αρνουμένων να απαντήσουν φτάνουν τα τελευταία χρόνια στο 30-50% περίπου με αποτέλεσμα καμιά δημοσκόπηση να μην δίνει αξιόπιστα συμπεράσματα. Στην ουσία στο σύνολο των ψηφοφόρων η ΝΔ παίρνει ποσοστό γύρω στο 12-13% και ο Σύριζα γύρω στο 9-10% με ένα 60% των ψηφοφόρων να μην εκδηλώνουν τις προθέσεις τους. Κάπως έτσι φτάσαμε να έχουμε τα τραγικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων των τελευταίων ετών που άλλα έδιναν στις μετρήσεις κι άλλα, τα εντελώς αντίθετα, έβγαζαν οι κάλπες.

Η κυβέρνηση δείχνει να αποκτά ένα σταθερό βάδισμα κυρίως γιατί έχει πλέον συγκεκριμένους στόχους που είναι πιθανό να τους πετύχει έστω και εν μέρει (ρύθμιση χρέους, ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, μείωση ανεργίας, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μάχη κατά της διαφθοράς, ρύθμιση του τηλεοπτικού πεδίου κλπ), επομένως έχει έναν οδικό χάρτη για μέχρι το 2019. Η ΝΔ αντίθετα, παρά την φασαρία και την τηλεοπτική στήριξη, αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση επικεντρώνοντας τον βηματισμό της πότε στον ένα στόχο και πότε στον άλλον. Ο Κυριάκος πρέπει να προσέξει πολύ (κι ο Θεοδωρικάκος μαζί του) αν δεν θέλει να απογοητεύσει τελικά τους δεξιούς και κεντρώους υποστηρικτές του. Η συνεχής απαίτηση για εκλογές μοιάζει πιο πολύ με μια επιθυμία να τονίσει ότι πιστεύει στον εαυτό του παρά με μια πίστη ότι η κυβέρνηση είναι τόσο καταστροφική που πρέπει να φύγει αμέσως από την εξουσία.

Στο κοινωνικό επίπεδο τα πραγματικά ζητήματα είναι τα εργασιακά που παίζονται τώρα στην δεύτερη αξιολόγηση. Τι θα κάνει η νέα τριαντάχρονη υπουργός δεν ξέρω αλλά το διεθνές πλαίσιο δεν είναι καλύτερο από πέρσι ή πρόπερσι. Όσο για το προσφυγικό η κατάσταση έχει βαλτώσει και κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί. Το σκηνικό στα ανατολικά μας, είτε σε Συρία και Ιράκ είτε στην Τουρκία, είναι εντελώς ασταθές και απρόβλεπτο.

Με τον ανασχηματισμό να μην στέλνει κανένα ιδιαίτερο μήνυμα, με τις δημοσκοπήσεις να μην δίνουν αξιόπιστα συμπεράσματα και με την αντιπαράθεση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης να είναι άγονη, το πολιτικό σκηνικό δεν προσφέρει συγκινήσεις. 

Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Ίσως είναι πια αναγκαίο μετά την ένταση που επικράτησε στους δρόμους κατά τις περιόδους 2011-12 και 2015 στη συνέχεια και την κοινοβουλευτική ένταση των ετών 2013-14 και 2016. Ας ελπίσουμε ότι από το 2017, που δεν αργεί, να γίνουν τα πράγματα πιο φυσιολογικά και κυρίως πιο ουσιαστικά.

Η μάχη του Κανάλ γκράντε!

Θα σταματήσει αυτή η ανόητη διαμάχη για τα κανάλια επιτέλους;

Η κυβέρνηση προσπάθησε. Έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει στριμωγμένη στις συμπληγάδες των δύο ΟΧΙ που συνάντησε: 

Το ένα ΟΧΙ που βρήκε μπροστά της είναι το σύνταγμα που έχει φτιάξει ο Βενιζέλος. Τα άρθρα περί παραγραφής των υπουργικών ευθυνών και περί 4/5 στο ΕΣΡ κι οι άλλοι σκελετοί που θα βγουν στο μέλλον, όλα δικά του είναι. 

Το άλλο ΟΧΙ το βρήκε από τους δικαστές που δεν του έκαναν τη χάρη να παραβλέψουν τις δευτερεύουσες (αλλά σαφείς) ρυθμίσεις του συντάγματος εν ονόματι των ουσιωδέστερων (ασαφών όμως) όπως έκαναν σε τόσες περιπτώσεις. Οι 11 από τους 25 δέχτηκαν να το κάνουν αλλά η πλειοψηφία στάθηκε στο γράμμα του συντάγματος και απέρριψε την πολλή καλή ως τώρα προσπάθειά του Παππά που είχε και εντυπωσιακά αποτελέσματα (άψογος και αποδοτικός διαγωνισμός κλπ). 

Πάει αυτό, τελείωσε. Έβγαλε και την ανακοίνωσή της η κυβέρνηση όπου ξέχεζε δεόντως το ΣτΕ για άλλες αποφάσεις του με τις οποίες στήριζε τις δεξιές κυβερνήσεις ενώ τώρα γύρισε την πλάτη στους αριστερούς. Για τον Βενιζέλο και το νόμο με τα 4/5 κουβέντα (... μήπως το είχε ψηφίσει στην αναθεώρηση ο τότε ΣΥΝ; δεν θυμάμαι). Τέλος πάντων, τα είπαμε, τελειώσαμε! Όλα τα άλλα είναι περιττά. Καλό το αστείο με τον Πολύδωρα αλλά στην πολιτική δεν κάνεις τέτοια αστεία γιατί μπορεί να σου βγουν ξινά.

Ας μετρήσουμε κέρδη και ζημίες:

Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να περηφανεύεται ότι κέρδισε. ΟΚ, δικαστική νίκη ήταν, δεν τρέχει και τίποτα. Μόνο η επιμονή του Σύριζα κάνει το θέμα σπουδαίο και τονίζει τη νίκη της που αλλιώς θα ήταν απλά μια μεσολάβησή της υπέρ των καναλιών και τίποτε περισσότερο.

Ο Βαρδινογιάννης κι ο Κοντομηνάς μπορούν να χαίρονται. Συνεχίζουν χωρίς να πληρώσουν. Ο Σκάϊ και ο Αντένα δεν χαίρονται και πολύ. Αντί να έχουν 1/4 της πίττας (κι ας πλήρωναν) επί 10 χρόνια θα έχουν το 1/10. Γιατί στα 8 κανάλια χώθηκαν και οι Μαρινάκης, Σαββίδης, Καλογρίτσας που δεν θα εγκαταλείψουν εύκολα. Το Μέγκα μένει εκτεθειμένο τώρα που δεν ρίχνει μαύρο η κυβέρνηση αλλά τα μαύρα σύννεφα παραμένουν πάνω του. 

Ο Σύριζα απέκτησε ένα ακόμα πιστοποιητικό ότι δίνει αγώνες (και τους χάνει) αλλά δεν είναι διαπλεκόμενος όπως οι άλλοι. Το ηθικό πλεονέκτημα που λέγαμε ...

Ακούω πως θα αποσύρουν τον Πολύδωρα, θα πάρουν πίσω τον νόμο και θα αφήσουν τον χρόνο να κυλήσει (να γραφτεί η απόφαση του ΣτΕ και βλέπουμε). Είναι η καλύτερη εξέλιξη.  

Που είναι ο πάτος ρε παιδιά;

Από το 2010 που μπήκαμε στην περιπέτεια του χρέους και των δανείων για την εξυπηρέτησή του, το διαρκέστερο και συνεχώς επανερχόμενο ερώτημα είναι: "ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;"

Ο Σαμαράς είχε ισχυριστεί πως ο πάτος ήταν το 2013 και πως από το 2014 και μετά άρχιζε η επάνοδος στην κανονικότητα. Ήταν το περίφημο SUCCES STORY (στο εξής το Succes story Σαμαρά θα το λέμε SSΣ), η "ιστορία μιας επιτυχίας" επί το ελληνικότερο. Έφτιαξε πρωτογενές πλεόνασμα, βγήκε πειραματικά στις αγορές και κατάφερε μια ελάχιστη ανάπτυξη για το 2014, βρήκε ένα φρένο στην αύξηση της ανεργίας ενώ το χρέος χαρακτηριζόταν βιώσιμο (κι ας μην ήταν). Όλα αυτά ήταν τα σημάδια της επιστροφής. Έδειχναν πως μόλις είχαμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και τον ξεπερνούσαμε επιτέλους.

Οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο SSΣ (του Σαμαρά) να αποδείξει αν ήταν αυθεντικό -όπως ισχυριζόταν ο ίδιος- ή μαϊμουδένιο -όπως ισχυριζόταν η αντιπολίτευση- καθώς το πήραν παραμάσχαλα οι προκαθορισμένες εξελίξεις (ευρωεκλογές, εκλογή ΠτΔ). Ναι μεν τα νούμερα ήταν θετικά όμως οι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί έδειχναν πως η εικόνα ήταν μάλλον ψεύτικη ή -τέλος πάντων- υπερβολική. Μόνο να θυμηθεί κανείς τρεις από αυτές τις δεσμεύσεις του αρκεί για να καταλάβει την έωλη βάση πάνω στην οποία στηριζόταν το SSΣ. Τις αναφέρω:

α) η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις συντάξεις (πρακτικά: συντάξεις ολίγων εκατοντάδων ευρώ για όλους), νέα μείωση της κατανάλωσης και μείωση του ΑΕΠ 

β) η υποχρέωση για πλεονάσματα 4,5% κατ'έτος (!!!) (πρακτικά: μέτρα φοροεισπρακτικά πλήρους ασφυξίας της οικονομίας) και 

γ) η δέσμευση για επί πλέον 14.000 αρχικά και πολύ περισσότερες στη συνέχεια απολύσεις από το δημόσιο (πρακτικά: νέα μείωση της κιατανάλωσης και αύξηση της ανεργίας) 

Αυτές οι δεσμεύσεις έκαναν αμφίβολη την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ επιτυχία του SSΣ και βέβαιη την πολιτική εκδίωξη του Σαμαρά (που θα πλήρωνε το κόστος για να φτάσει σε αυτό το SSΣ) το αργότερο ως τον Μάρτιο του 2015, εππομένως την ακύρωση των όποιων "επιτυχιών" του.

Σήμερα, χωρίς να ονομάζεται έτσι, κυκλοφορεί το Succes story του Σύριζα, θα το λέμε στο εξής "SS του Τσίπρα" δηλαδή SST. Το νέο SSΤ στηρίζεται στις ίδιες πάνω κάτω ενδείξεις: Πάτος το 2015 με φρένο το 2016 και ανάπτυξη από το 2017 (μικρότερη στην αρχή και γύρω στο 3% τα έτη 2018 και 2019). Θα βγούμε πειραματικά και πάλι στις αγορές (ήδη έχει εξαγγελθεί), φτιάχτηκαν και πάλι πρωτογενή πλεονάσματα, η ανεργία μειώνεται και για το χρέος θα υπάρξει μια κάποια "υπόσχεση λύσης", κάτι αντίστοιχο του πιστοποιητικού βιωσιμότητας που υπόσχονταν στον Σαμαρά. Τα "φαινόμενα" είναι πάνω κάτω τα ίδια ... θα έχουν άραγε και το ίδιο αποτέλεσμα;

Εδώ πρέπει να δούμε πως αντίθετα με το SSΣ όπου η συγκυρία ήταν καταπέλτης, στο SSΤ η συγκυρία βοηθάει την κυβέρνηση να παγιώσει αυτή την "ιστορία επιτυχίας". Οι πρώτες εκλογές που έχει μπροστά της είναι το 2019 (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και εθνικές) ενώ οι προεδρικές είναι το 2020 και βοηθούν στη δημιουργία σεναρίων "παρένθεσης". Ενώ ο Σαμαράς είχε έτος καμπής για το SSΣ το 2014 και έμπαινε στο "σφαγείο" της κάλπης το 2014 και το 2015, ο Τσίπρας έχει για το δικό του SSΤ κρίσιμο έτος το 2017 και διετές περιθώριο εμπέδωσης του σεναρίου του με "σφαγείο" δυο χρόνια αργότερα, το 2019, όταν  θα μπορεί να έχει παγιώσει την οικονομική ανάκαμψη και να κάνει τον "πάτο του βαρελιού" πραγματικότητα χωρίς τον κίνδυνο να ανοίξει τρύπα και "να χυθεί το γάλα από την καρδάρα". 

Αυτά όλα σημαίνουν ότι:

- Η οικονομική επιτυχία (το SST) αυτή τη φορά μπορεί να έχει βάση και να μην ανατραπεί εν τη γενέσει της, όπως έγινε με το SSΣ, πράγμα που θα είναι καλό για την Ελλάδα και τους Έλληνες ασχέτως αν θα ωφελήσει τη μια ή την άλλη πολτική δύναμη

- Το νέο SST μπορεί να είναι καθυστερημένο κατά 3 χρόνια σε σχέση με το παλιό SSΣ όμως αυτή η απώλεια των 3 χρόνων συνοδεύεται από αλλαγές α) στα αναμενόμενα ετήσια πλεονάσματα (3% αντί 4,5% και με προοπτική περαιτέρω μείωσης) β) λιγότερα υφεσιακά μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων ή απολύσεων και μικρή έστω αύξηση της απασχόλησης και γ) από πιθανή μείωση χρέους το 2018 αντί ενός πιστοποιητικού βιωσιμότητας

- Η βιασύνη του Μητσοτάκη για εκλογές, κοιταγμένη από την εντελώς δική του προσωπική σκοπιά, είναι δικαιολογημένη αφού το 2019 η κατάσταση μπορεί να έχει αλλάξει (χωρίς να είναι βέβαιο ότι ένα οικονομικό SST θα συνεπάγεται μονοσήμαντα και εκλογική επιτυχία)

- Η ακατανόητη καταψήφιση του δώρου που έκανε ο Σύριζα στα "μικρά" κόμματα με την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, θα γίνει το 2019 μπούμεραγκ. Προφανώς η πόλωση θα είναι μεγάλη και η εικόνα του περιπάτου της ΝΔ που ψευδώς μεταδίδουν τα ΜΜΕ αυτόν τον καιρό θα έχει ξεχαστεί.

Νόμπελ στον Ντύλαν

Μου αρέσει πολύ ο Μπομπ Ντύλαν.

Μ' αρέσουν πολύ οι στίχοι των τραγουδιών του αλλά και η μουσική του.

Μου άρεσε που η Αμερική τον βράβευσε το 2012 για την προσφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία με την πρωτοποριακή στιχουργική του που άλλαξε σημαντικά τον τρόπο που οι Αμερικάνοι έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Ομπάμα οπαδός του. Σημειωτέον ότι στα τέλη της δεκαετίας του '60 είχε ένα σοβαρό "ατύχημα" με μηχανή (δυο χρόνια στο κρεβάτι με σπασμένο λαιμό) που λένε ότι ήταν δουλειά της CIA για να ξεμπερδεύει μαζί του καθώς το κίνημα των νέων τον είχε πηγή έμπνευσής του.

Κάποια στιγμή άρχισε τις γελοιότητες. Από Εβραίος που ήταν (και πιθανά άθεος όπως πολλοί Εβραίοι) έγινε "αναγεννημένος" χριστιανός!!! Τότε ήταν που σταμάτησα και να τον θαυμάζω και να τον παρακολουθώ. Πάντως μετά ξαναγύρισε στα ιουδαϊκά πάτρια.

Για να πάρει το Νόμπελ όμως νομίζω πως δεν έπαιξαν ρόλο όλα αυτά. Νομίζω πως βραβεύεται απλά γιατί είναι Εβραίος, ένας ακόμη φανταστικός Εβραίος μέσα στον τεράστιο κατάλογο έξοχων Εβραίων του 20ου αιώνα. Αυτή η φυλή-θρησκεία-κοινότητα κυριαρχεί στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την επιστήμη του σύγχρονου κόσμου και έχει όλα τα μέσα ακόμη και για να δώσει βραβείο Νόμπελ στον Κίσσινγκερ, γιατί όχι στον Ζίμμερμαν (το Μπομπ Ντύλαν ήταν ψευδώνυμο). Γιατί όχι και στον Λέοναρντ Κοέν αύριο;

Αν άξιζε το Νόμπελ; 

Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: τι αξία έχει ένα Νόμπελ;

Πάντως αν το Νόμπελ σημαίνει την ύψιστη λογοτεχνική αναγνώριση στον κόσμο, τότε υπήρχαν άλλοι καταλληλότεροι από τον Ντύλαν για να το πάρουν. Όχι πως τους ξέρω  όλους, αλλά η γλώσσα κι η φυλετική "ασημαντότητα" (ολιγανθρωπία κυρίως) είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο για να γίνει γνωστός ένας λογοτέχνης κι αν αυτό το εμπόδιο δεν το ξεπερνά ένα παγκόσμιο βραβείο τότε το βραβείο δεν αξίζει δεκάρα. Ως τώρα το έκανε ικανοποιητικά, φέτος (κατά τη γνώμη μου πάντα) ενέδωσε στα στερεότυπα.

Μια μικρή δόση κανονικότητας για τα παιδιά των προσφύγων

Ξεκινάει η σχολική χρονιά για κάποιες χιλιάδες παιδιά των προσφύγων και μετναστών που φιλοξενούνται στην Ελλάδα. Άλλοι αντιδρούν σηκώνοντας την ελληνική σημαία και βάζοντας λουκέτα στις πόρτες των σχολείων, άλλοι πανηγυρίζουν για τον θρίαμβο της "ανθρωπιάς" κι άλλοι -οι πολλοί- στέκουν αδιάφοροι και μάλλον με θετικά συναισθήματα χωρίς να αξιολογούν το γεγονός ούτε ως καταστροφικό ούτε ως θριαμβευτικό αλλά απλά ως αναγκαίο. Όπως κι αν το βλέπουν όμως οι γηγενείς Έλληνες ή οι Αλλοδαποί που ζουν στη χώρα κι έχουν μια τακτοποιημένη ζωή, φτωχή είτε πλούσια, με φουρτούνες ή χωρίς, σημασία έχει πως το βλέπουν τα ίδια αυτά τα παιδιά. 

Χωρίς να φταίνε ατομικά αλλά ούτε και με κάποιο συλλογικό τρόπο (π.χ. σαν γενιά, σαν οικογένεια) τα παιδιά αυτά βρέθηκαν μακριά από τις πατρίδες τους, πολλά από αυτά χωρίς γονείς, ξεκρέμαστα, χωρίς πατρίδα και χωρίς μέλλον. Για όσο κινούνταν από πρόχειρο καταυλισμό σε καράβι, σε τρένο και σε άλλο καταυλισμό, σε βάρκα ή σε πλοίο, σε σωσίβιο ή σε κάποιο υπόστεγο, όσο κινούνταν και έτρεχαν για να φύγουν από κάπου ή να φτάσουν κάπου αλλού, το πράγμα κυλούσε. Μόλις όμως έμειναν πια σε μια εγκατάσταση, μάλλον προσωρινή κι αυτή αλλά πιο σταθερή πια, με ταβάνι για τον ήλιο και τη βροχή και κρεβάτι για τον βραδινό ύπνο, μόλις μπόρεσαν να σκεφτούν επί τέλους για τη ζωή και το μέλλον τους, τότε θα ήρθε σαν ταφόπλακα να τους σκεπάσει η μαύρη ομίχλη που έχει καλύψει τη ζωή τους.

Δεν το βλέπεις όταν τρέχεις να σωθείς, δεν το παρατηρείς όταν ελπίζεις κάπου να τερματίσεις, το νιώθεις όμως όταν κάνεις μιαν ανάπαυλα για να σκεφτείς. Κι αυτά τα παιδιά βλέπουν τα χρόνια τους να φεύγουν χαμένα. "Δεύτερη ζωή δεν έχει" λέει ο ποιητής κι αν αυτή τη μόνη ζωή που έχουν την χάσουν στις διαδρομές Αϊβαλί-Μυτιλήνη-Ειδομένη-Πειραιάς το τραύμα θα είναι δυσαναπλήρωτο. Γι αυτό η κανονικότητα είναι η μόνη θεραπεία και μια και είναι αδύνατο στο ελληνικό κράτος να τους την προσφέρει με τρόπο ολοκληρωμένο (εδώ δεν μπορεί να το κάνει στα δικά του τα παιδιά) τουλάχιστον ας τους δώσει το ελάχιστο που μπορεί πέραν του αυτονόητου (της τροφής και της στέγης). Και το πρώτο παραπανίσιο που μοιάζει με κανονικότητα, είναι το σχολείο.

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά σήμερα που αυτά τα παιδιά ξύπνησαν για να πάνε σχολείο όχι με την γκρίνα γιατί έχασαν τον ύπνο αλλά με την προσμονή και τη λαχτάρα πως κάτι θα ακούσουν, κάτι θα δουν, κάτι θα συναντήσουν που να τους θυμίσει πως είναι κι αυτά άνθρωποι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ, παιδιά που θα έχουν κάποτε κι αυτά στον ήλιο μοίρα.

Γι αυτό και ας πούμε μια "καλημέρα" και μια "καλή αρχή" σε αυτά τα παιδιά, στους δασκάλους και τους γονείς για τους οποίους αρχίζει μια σχολική χρονιά μέσα σε τόσο δραματικές γι αυτού συνθήκες ζωής. Κι ας κλείνουν κάποιοι τις πόρτες των σχολείων με τα λουκέτα. Ευτυχώς, δεν κάνουν (ακόμα) αυτοί κουμάντο στη χώρα.