Ακούω θριαμβευτικές κραυγές για τις μεγάλες συγκεντρώσεις, κι ακούω παράπονα γιατί ο λαός μιλάει αλλά δεν υπάρχει αντιπολίτευση για να δώσει στην φωνή του σχήμα.
Αλήθεια;
Ξεχνάμε λοιπόν τόσο εύκολα ότι αντιπολίτευση δεν υπάρχει γιατί έτσι αποφάσισε ο λαός;
Ο λαός το 2023, γνωρίζοντας το έγκλημα που έγινε στα Τέμπη σε όλες σχεδόν τις διαστάσεις του, γνωρίζοντας την συμπεριφορά της κυβέρνησης κι από τις υποκλοπές, έχοντας δει εκδηλώσεις μνήμης και θυμού σε όλη την Ελλάδα, έδωσε 41% στην εταιρεία Μητσοτάκης ΑΕ και έφτυσε τον Τσίπρα που τα καταδίκαζε σε υψηλούς τόνους ρίχνοντάς τον από το 32,5 στο 17,8%. Κι έφτυσε κι όλη την υπόλοιπη αντιπολίτευση δίνοντάς της μικρά ποσοστά που ισοδυναμούσαν με απόρριψη.
Και μην μού πει κανείς ότι δεν υπήρχε άλλος καλύτερος. Ας ψήφιζαν τον όποιον άλλον -τον όχι καλύτερο- για να δείξουν πως το έγκλημα πρέπει να έχει και τιμωρία. Ας ψήφιζε όποιον ήθελε ο καθένας, αντί να ξαναμπεί στην στρούγκα ή να πάει για μπάνιο στην θάλασσα.
Και τώρα τι γίνεται;
Προχτές λοιπόν, ο άξιος λαός έδωσε πάλι μαθήματα δηλώνοντας θυμό και ενσυναίσθηση, όμως στις εκλογές τι πρόκειται να κάνει; Σε αυτό το ελάχιστο περιθώριο της μιας φοράς ανά τέσσερα χρόνια που μάς επιτρέπει το ολιγαρχικό πολίτευμα να εκφέρουμε γνώμη, τι θα κάνει ο λαός "ο μικρός ο μέγας"; Μήπως θα τιμωρήσει πάλι την αντιπολίτευση γιατί είναι "ανύπαρκτη" όταν ο ίδιος την έχει καταδικάσει σε ανυπαρξία; Μήπως θα την κατηγορήσει ότι δεν είναι αρκετά αποτελεσματική όταν εκείνος τής έχει κόψει τα πόδια;
Χαίρομαι που ο λαός κατέβηκε στους δρόμους. Νιώθω όμως ταυτόχρονα και ντροπή για αυτόν τον λαό που ξέρει μόνο να κλαίγεται. Ντροπή του που ανέχεται να τον δουλεύουν. Ντροπή που βλέπει ουσιώδεις μάρτυρες να παθαίνουν δυστυχήματα και δεν τού περνά από το μυαλό ότι ίσως και να μάς κυβερνά μια μαφία. Νιώθω ντροπή και κάτι να με σφίγγει, κάτι να μην με αφήνει να μετάσχω στην γενική χαρά και την συγκίνηση.
Συγνώμη, αλλά, σε κανέναν λαό δεν θα πω συγχαρητήρια αν δεν τον δω την κρίσιμη στιγμή, την μοναδική στην τετραετία που μπορεί να μιλήσει, να δείχνει ανάστημα. Ούτε θα χαρώ με τον ανέξοδο θυμό του. Θα μετέχω, θα ελπίζω αλλά δεν θα χαρώ με τα προεόρτια. Θα περιμένω να τον δω την κρίσιμη στιγμή κι ως τότε θα βλέπω τα πάντα με επιφύλαξη.
