Ο φίλος μου Μιχάλης Τζιώτης μου έστειλε ένα ποίημά του, φρέσκο, του Μαρτίου 2022.
Μου άρεσε και το μοιράζομαι μαζί σας.
***************************************
Επίγραμμα σε ανώνυμο μνήμα
Δυνάστες, ιδεολογίες, στείροι χρηματιστές
κατακρεούργησαν τα κόκκινα όνειρά μου
παπάδες, αισχροκερδείς λειτουργοί, τυμβωρύχοι θεοί
σακάτεψαν την ανεμόεσσα ψυχή μου
ξεβρασμένα κορμάκια παιδιών, λιτανείες μισαλλόδοξων σκιών
βίασαν την ανύποπτη αγνότητά μου
αδηφάγα βλέματα, επίορκοι αγύρτες, άξονες του Καλού
ξεστράτισαν τη αετίσια ματιά μου
φόβος του σκότους, δάση αποφυλλωμένων σκελετών, ρόγχος γυναικών
ρήμαξαν τη γύφτισσα ψυχή μου
φολιδωτά δίποδα τέρατα, οπλοφόρες ευλογίες, δρεπανοφόρες κραυγές
χαράκωσαν το πρόσωπο του μέλλοντος Κόσμου.
Και μένω άναυδος, κεραυνοβολημένος, όρθιος
στη σιωπή του αιματοβαμμένου πεδίου μιας μάχης
που δεν ήταν δική μου,
με μόνο τον άνεμο να σφυρίζει
σκεπάζοντας τον Πλανήτη με την αποφορά των πτωμάτων
Αλλά, ώ ξείνε, εκλιπαρώ σε,
τίποτ΄ απ' αυτά μην αγγείλεις στα εγγόνια μου,
μόνο τούτο:
«Μόχθησα τον κάματο της κάθε μου μέρας σαν νά 'μουν αθάνατος
ρούφηξα την ηδονή της κάθε μου μέρας σαν νά 'ταν η τελευταία»
