Ας αισιοδοξήσουμε! Η εκατοστή και διακοσιοστή επέτειος της κρατικής μας ύπαρξης, επιτρέπουν να νιώσουμε κάπως καλύτερα για το σήμερα.

Η νέα Ελλάδα, το σύγχρονο κράτος του οποίου είμαστε υπήκοοι, έχει πίσω του 200 περίπου χρόνια ζωής. Μια ανέλπιστη (για όλον τον τότε γνωστό κόσμο) επανάσταση έφτιαξε ένα "πρόχειρο" κράτος το 1821 με την απελευθέρωση μερικών περιοχών (Μοριάς και Ρούμελη), στη σκιά του αγώνα των Τούρκων κατά του Αλή Πασά. Ήταν ένα κράτος Ρωμιών (που μιλούσαν ελληνικά), Βλάχων (που μιλούσαν αρουμανικά) και Αρβανιτών (που μιλούσαν αλβανικά) οι οποίοι συμφώνησαν να λέγονται "Έλληνες" για να συγκινήσουν τις μεγάλες δυνάμεις ώστε να τους ανεχθούν και -γιατί όχι;- να τους βοηθήσουν όταν έρθουν τα δύσκολα.

Το 1822 φτιάξανε κρατικούς θεσμούς που θύμιζαν δημοκρατία (Άρειος Πάγος, Εθνοσυνέλευση, Βουλευτήριο κτλ.) όρισαν κυβερνήτες και στρατηγούς και ζήτησαν δάνεια από τους γνωστούς τοκογλύφους Άγγλους. Παράλληλα απέκρουσαν την μεγάλη τουρκική επίθεση που εξαπολύθηκε μόλις οι Οθωμανοί καθάρισαν με τον Αλή Πασά. Τα κατάφεραν. Πήραν διπλωματική στήριξη και τσάκισαν τον Δράμαλη.

Αμέσως μετά επιδόθηκαν απερίσπαστοι σε δύο εμφυλίους πολέμους. Στρατιωτικοί εναντίον πολιτικών, Ρουμελιώτες εναντίον Μοραΐτών, Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, καταδίκασαν τον Καραΐσκάκη, δολοφόνησαν τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Μπροστά στις ανεκδιήγητες πράξεις τους οι φοβερές τραγωδίες των αρχαίων προγόνων τους μοιάζουν με σαπουνόπερες.

Ύστερα κυριεύθηκαν από τη μεγάλη ιδέα. Να πάρουμε την Πόλη! Χρειάστηκαν εκατό χρόνια και παρά λίγο να το καταφέρουν. Το 1919 ο ελληνικός στρατός κυρίευσε την Μικρασία και το 1920 ελληνικές ναυτικές δυνάμεις έπιασαν Κωνσταντινούπολη. Είχε προηγηθεί ένας εμφύλιος διχασμός που ολοκληρώθηκε με έναν εκλογικό εμφύλιο. Ακολούθησε η κατάρρευση. 

Στους Ρωμιούς, Βλάχους κι Αρβανίτες προστέθηκαν κι οι Ανατολίτες (βασικά ελληνόφωνοι και μερικοί τουρκόφωνοι). Τώρα το νεοελληνικό κράτος απέκτησε την οριστική ταυτότητά του. Κράτος σχεδόν ομοιογενές μέσα στα όριά του, με μία γλώσσα, έναν λαό (κατά 97% περίπου), έναν κεντρικό κρατικό μηχανισμό. Έκανε έναν επιτυχή πόλεμο με τους Ιταλούς, υποδουλώθηκε για μερικά χρόνια στους Γερμανούς, απελευθερώθηκε και μπόρεσε επιτέλους να κάνει τον νέο του εμφύλιο πόλεμο. Τον πιο αιματηρό και αισχρό από όλους. Έτσι φτιάχτηκε το δικό μας κράτος, των πολιτών που γεννηθήκαμε κατά βάση μετά τον πόλεμο ή και λίγο πριν από αυτόν.

Σε λίγα χρόνια θα γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια από την απελευθέρωσή μας. Πριν εκατό χρόνια οι Μπολσεβίκοι κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα αλλάζοντας την ιστορία του 20ου αιώνα και στην Ελλάδα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος υποχρεώθηκε από τους Αγγλογάλλους σε παραίτηση για να τον διαδεχτεί ο γιος του Αλέξανδρος. Στον κόσμο μαινόταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, ο πιο φονικός ως τότε πόλεμος με εκατομμύρια νεκρών, και στην Ελλάδα ήμασταν υπό κατοχή και διχασμένοι σε δυο κράτη, ένα των Αθηνών και ένα της Θεσσαλονίκης. 

Σήμερα οι συγκρούσεις στον κόσμο υπάρχουν αλλά δεν συγκρίνονται με τις εκατόμβες των νεκρών των παγκοσμίων πολέμων και η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι διχασμένη ανάμεσα στο "φως" και το "σκότος" αλλά ο διχασμός αυτός είναι μια σκέτη κωμωδία μπροστά σε εκείνους του παρελθόντος, είτε διακόσια είτε εκατό χρόνια πιο πριν. Ίσως θα άξιζε να αισιοδοξήσουμε λίγο. Παρά τις περικοπές που έρχονται και παρά την "φοβερή" κοινοβουλευτική μάχη που θα δοθεί στις οθόνες μας σήμερα περί όνου σκιάς.

Αριστερά με πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά.

Στην υπόθεση της πώλησης όπλων από την Ελλάδα στη Σαουδική Αραβία (άλλη έκπληξη και τούτο: ... εμείς φτιάχνουμε βόμβες και τις πουλάμε σε Άραβες;;;) παρενέβη ο -κατά τα άλλα συμπαθής- Νίκος Φίλης και αναρωτήθηκε: 

«από τη σκοπιά της Αριστεράς που υπερασπίζεται πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά ... πως πουλάμε όπλα που προκαλούν θύματα στον άμαχο πληθυσμό και ανθρωπιστική καταστροφή;». 

Ο Κυρίτσης συμφωνεί μαζί του και το ίδιο κι ο Σκουρλέτης. Αριστεροί όλοι αυτοί με ανθρωπιστικό πρόσωπο! Κι εγώ συμφωνώ, και ο Τσίπρας και όλοι. Δεν μας αρέσει που κόβουμε τις συντάξεις αλλά τις κόβουμε, δεν γουστάρουμε υψηλό ΦΠΑ αλλά τον βάζουμε, δεν θέλουμε να πουλάμε όπλα αλλά πουλάμε. Real politik. Έχει κανείς αντίρρηση;

Την ώρα που ο Νίκος Φίλης έγραφε την επιστολή-ανάρτησή του στο F/B ο Αλέξης Τσίπρας βρισκόταν στο Παρίσι και βραβευόταν από εξέχοντες (δεξιούς) Ευρωπαίους για το πολιτικό του σθένος που έσωσε τη χώρα και έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση μιας ευρωπαϊκής χώρας. Ο Βενιζέλος (που είναι κι αυτός, σίγουρα, κατά της ανθρωπιστικής καταστροφής που επιφέρουν οι βομβαρδισμοί) δήλωσε πως εκτιμά την λεπτή γαλλική ειρωνεία ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έκανε δηλώσεις παρακολουθώντας ένα κωλόπαιδο από τα βουνά της Πίνδου να κάνει πραγματικότητα τα δικά του όνειρα. 

Το βραβείο, είπε ο Τσίπρας, ανήκει στον ελληνικό λαό, όμως όλοι γνωρίζουμε πως ο λαός βόγκηξε και τσίνισε και δεν του ανήκει η τιμή. Η τιμή για το πολιτικό σθένος πρωτίστως ανήκει στον Τσίπρα και ακόμη πιο «πρωτίστως» στους κυβερνητικούς βουλευτές που ψήφισαν τα μέτρα και στήριξαν την κυβέρνηση για να τα πάρει. Εν ολίγοις, το βραβείο πολιτικού σθένους ανήκει κατά ένα μέρος του στον Νίκο Φίλη. Ανήκει και στον Σκουρλέτη και τον Κυρίτση και σε όλους τους ανθρωπιστές αριστερούς. Ο Νίκος Φίλης πρέπει να μάθει πως ακόμα και όταν είναι έξω από την κυβέρνηση (για λάθος λόγους κατά τη γνώμη μου) είναι το ίδιο υπεύθυνος με όσους είναι μέσα. 

Με αυτά δεν θέλω να πω πως πρέπει όλοι να πάψουν να μιλάνε. Δεν είμαι της ρήσης: «αφού ψήφισες δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς». Καλύτερα να ακούγονται όλοι και όλα. Απλά, δεν θέλω να τραβήξω μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους αριστερούς με συνείδηση κι εκείνους χωρίς. Αυτή τραβήχτηκε στις εκλογές όπου ο Λαφαζάνης κι η Κωνσταντοπούλου έσυραν τον χορό. Είναι έξω και, τουλάχιστον, δικαιούνται δια να ομιλούν. Κατά τα άλλα η πολιτική μας ζωή συνεχίζει τη σχιζοφρενή της πορεία. Ο Σύριζα πραγματοποιεί επιτυχώς αυτά που δεν πιστεύει αλλά θεωρούν αναγκαία οι δανειστές μας και που η ΝΔ (που τα πιστεύει) δεν μπόρεσε να τα πετύχει. Ίσως γιατί η ΝΔ κουβαλάει μαζί της το βάρος μιας διακυβέρνησης 1936-2009 που μέσα σε εξήντα τρία χρόνια (με κάποια κεντρώα διαλείμματα) έφτιαξε την Ελλάδα του σήμερα, των λαμόγιων, των πλούσιων που φτιάχτηκαν από τον κρατικό κορβανά, των λαδέμπορων της κατοχής, του εμφύλιου, της ΕΡΕ και της χούντας, με τελική κατάληξη την χρεοκοπία. Αυτό είναι το σταθερό έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί η αριστερά να στέκεται και να εξασκεί ρεαλπολιτίκ και να βραβεύεται κι όχι ο ανθρωπισμός της. Αυτό, ο Φίλης και όλοι οι ανθρωπιστές αριστεροί πρέπει να το γνωρίζουν.

 

Κρίμα! Και με την έννοια της λύπης και με την έννοια του εγκλήματος!

Με την τραγωδία που συνέβη στην Μάντρα και στο Μεγάλο Πεύκο όλα τα άλλα θέματα της επικαιρότητας πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Δικαίως. 

Μέσα σε όλα όσα έγιναν, η περιφερειάρχης Ρένα Δούρου κατέθεσε και μια μήνυση κατά παντός υπευθύνου που, μεταξύ άλλων, αφορά και στην ίδια. Πέρα από το οξύμωρο της υπόθεσης, ήταν μια πολύ σωστή ενέργεια, αν και ο εισαγγελέας είχε ήδη ξεκινήσει αυτεπάγγελτα μια έρευνα αναζητώντας τους υπευθύνους. Οι οποίοι είναι γνωστοί βεβαίως. Κάτοικοι που έχτισαν στα ρέματα σπίτια παγίδες για τους ίδιους και τους συμπολίτες τους, πολιτικοί που τους συμπαραστάθηκαν από συμπόνοια και για την ψήφο τους, γραφειοκράτες που τους βοήθησαν με το αζημίωτο, κυβερνήσεις και αυτοδιοικήσεις που δεν φρόντισαν εγκαίρως να μπαλώσουν τις καταστάσεις. Η κοινωνία ολόκληρη, η νεοελληνική μας κοινωνία. Ας δούμε τι θα βγάλει η δικαστική έρευνα, γιατί δεν είναι ωραίο και το μπαλάκι του "όλοι φταίμε". Γιατί, έτσι, δεν φταίει στο τέλος κανείς! 

Κρίμα μόνο για τους ανθρώπους που πνίγηκαν μέσα σε μια νεροποντή. Στη λάσπη και στα ορμητικά νερά που ξαφνικά ξέσπασαν πάνω τους. Κρίμα για τους τόσους νεκρούς. Κρίμα για τις απέραντες -υλικές και μη- ζημιές, για την απίστευτη και ατελείωτη θλίψη και ταλαιπωρία που υπέστησαν απλοί άνθρωποι, οικογένειες, επιχειρηματίες και που θα την υφίστανται για πολύ καιρό ακόμη. Κρίμα! Κρίμα και με την ελληνική έννοια της αμαρτίας, αδικίας, ατυχίας που εκφράζουν λύπη και συμπάθεια και με την ξενική έννοια (crime, criminal) που σημαίνει παράβαση, έγκλημα.

RGR

Πρόσκληση 
για Παρουσίαση βιβλίου

Την Δευτέρα, 11 Δεκεμβρίου 2017, στις 7 μμ.
στο δημαρχείο Δραπετσώνας (3ος όροφος)
οι εκδόσεις «Ν & Σ Μπατσιούλας» παρουσιάζουν
το καινούριο βιβλίο του Γιώργου Τσιρίδη

Η ΑΡΓΥΡΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Πρόκειται για ένα «επικό» μυθιστόρημα, 610 σελίδων που εκτυλίσσεται την εποχή των Ατλάντων (9.600 π.Χ.) και την ύστερη νεολιθική εποχή (3.600 π.Χ.).
Στηριγμένο στον Πλάτωνα, τον Ησίοδο, στις σύγχρονες ανακαλύψεις για την προϊστορία και στην φαντασία του αναγνώστη. 

Δημοκρατία και καθημερινότητα

Καυγαδίζουν κυβέρνηση κι αντιπολίτευση για διάφορα ανούσια ζητήματα. Μας πρήζουν κάθε μέρα τα δελτία ειδήσεων που τρέφονται από αυτούς τους καυγάδες. Μάχες του φωτός με το σκότος δίνονται ανέξοδα και περί όνου σκιάς. Το ουσιαστικό διακύβευμα, που είναι η καθημερινότητά μας κι η δυνατότητά μας να είμαστε ενεργά μέλη της κοινωνίας, δεν θίγεται από κανέναν. Το ζήτημα της λαϊκής συμμετοχής στις αποφάσεις και τις πράξεις της κοινωνίας (νόμοι, διακυβέρνηση, δικαιοσύνη), δηλαδή το ζήτημα της δημοκρατίας, δεν βρίσκεται ποτέ στην ατζέντα των ΜΜΕ. Κι όμως, η Ελλάδα θα έπρεπε να δονείται από αυτή την υπόθεση.

Το έχουμε πει και ξαναπεί από αυτήν εδώ την ηλεκτρονική τοποθεσία: Ελληνισμός και Δημοκρατία είναι ταυτόσημα πράγματα.

Όταν λέμε δημοκρατία, βέβαια, δεν μιλάμε για τον κοινοβουλευτισμό που είναι ένα είδος ολιγαρχίας αλλά για το πατρώο ελληνικό πολίτευμα όπου όλοι παίρνουν θέσεις εξουσίας με κλήρωση. Στη δημοκρατία όλοι μετέχουν στην εξουσία. Ο κοινοβουλευτισμός με την εκλογή κυβερνήσεων και βουλής βγάζει ολιγαρχίες. Δίνει την εξουσία, και την νομοθετική και την εκτελεστική και την δικαστική, στους δυνατούς και σε όσους έχουν τα μέσα. Επιβάλλει πάντοτε τους «δικούς» του ανθρώπους που είναι άλλοτε της εξουσίας, άλλοτε του χρήματος, άλλοτε του κόμματος, άλλοτε των μέσων επικοινωνίας, άλλοτε του σταρ σύστεμ, πάντως ορισμένους, λίγους και σχεδόν πάντα τους ίδιους.

Η Δημοκρατία, το κράτος του δήμου (του λαού) είναι κάτι άλλο. Σε αυτό όλοι οι πολίτες εναλλάσσονται στα δημόσια αξιώματα (από Πρόεδρος δημοκρατίας μέχρι δημοτικός σύμβουλος, δικαστής, ειρηνοδίκης, βουλευτής κτλ.). Μπαίνουν στις θέσεις αυτές με κλήρωση, για ένα μόνο χρόνο (ή και λιγότερο ακόμα), δίνουν λόγο για την περιουσία τους όταν μπαίνουν και όταν βγαίνουν από την θέση τους, και ποτέ κανείς δεν κατέχει δεύτερη φορά το ίδιο αξίωμα. 

Όλοι αποφασίζουν αλλά και όλοι διοικούν και όλοι δικάζουν. 

Όπως γινόταν στην Ελλάδα (εννοείται στην αρχαιότητα) και όπως δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και πουθενά στον κόσμο. Παντού υπάρχουν διάφορα πολιτεύματα, είτε ολοκληρωτικά, είτε μοναρχικά, είτε ολιγαρχικά, αλλά πουθενά δημοκρατία. 

Όλα αυτά τα πολιτεύματα είναι μοναρχίες ή καθαρές ολιγαρχίες.

Οι καυγάδες περί αριστεράς ή δεξιάς άποψης, που δεν λαμβάνουν υπ' όψη αυτό το κεφαλαιώδες ζήτημα, είναι για μένα εκφυλιστικά φαινόμενα. Μοιάζουν με τους καυγάδες κάποιων πονόψυχων με σκληρούς, αφελών με πονηρούς κ.ο.κ.

Ο Σύλλογος Γονέων στηρίζει τον σύλλογο Δασκάλων που στηρίζει τον Διευθυντή κι όλοι μαζί αφαιρούν τη σημαία από τον άμοιρο Αμίρ!

Μεγάλος ο τίτλος του σημερινού άρθρου αλλά τα λέει όλα!

Τα γεγονότα:

Φάση Α'

Τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου της Δάφνης έκαναν κλήρωση για να βγει ανάμεσά τους ποιος θα κρατούσε τη σημαία. Τα παιδιά (παιδιά είναι ... δεν ξέρουν...) έβαλαν στην κληρωτίδα και το όνομα του Αμίρ που είναι Αφγανός. Θα μπορούσαν να μην το έχουν βάλει κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Αλλά δεν έχουν μπει ακόμα στην ... πουστιά... παιδιά είναι. Σπεύδουν, μάλιστα, να δώσουν μαζικά συγχαρητήρια στον Αμίρ που δεν είχε ιδέα ότι είχε μπει και το όνομά του στην κλήρωση. Το παιδάκι δηλώνει ενθουσιασμένο. Α ... η Ελλάδα είναι μια χώρα ευρωπαϊκή, φιλική, γεμάτη καλούς ανθρώπους, σκέφτεται....! Τι μαντεψιά ... βουλωμένο γράμμα διάβαζε!

Φάση Β'

Κάποιοι διαφωνούν. Θέλουν την Ελλάδα ευρωπαϊκή αλλά προς Λεπέν μεριά. Κι η Λεπέν ευρωπαία είναι κι οι Ολλανδοί κι οι Αυστριακοί ακροδεξιοί επίσης. Ο διευθυντής του σχολείου της Δάφνης, όπου είχε κληρωθεί να κρατήσει τη σημαία ο Αφγανός Αμίρ, έκανε μια "τροποποίηση". Ευαίσθητος στις αντιδράσεις των φιλοευρωπαίων (προς Λεπέν μεριά) κάνει μια ρύθμιση. Αναθέτει στον μικρό να κρατήσει την ταμπέλα με το όνομα του σχολείου. Κι επειδή δεν μπορούσε να κρατάει με το ένα χέρι την ταμπέλα (που είναι και βαριά) και με το άλλο τη σημαία (αυτή να δεις βάρος!) δίνει τη σημαία σε ένα άλλο παιδί, αναγνωρισμένα "ελληνάκι" με σφραγίδα ληξιαρχείου. Να βοηθήσει τον Αμίρ που δεν μπορεί να τα κουβαλάει και τα δυο!

Ενδιαφέρον έχει η δικαιολογία: δεν θα έμπαινε λέει στην εκκλησία με τη σημαία. Ο Αμίρ λέει ότι ευχαρίστως θα έμπαινε, το ίδιο κι η οικογένειά του αλλά ... αυτά θα λέμε τώρα; Αναρωτήθηκε ο διευθυντής αν θα έμπαινε στην εκκλησία με την ταμπέλα; Μήπως να του την έπαιρνε κι αυτήν; Τέλος πάντων ...

Φάση Γ'

Ο Σύλλογος δασκάλων βλέπει την σοφία του διευθυντή κι επικροτεί. Συμφωνεί με την "ρύθμιση". Είναι σύλλογος με ευαισθησίες. Ούτε να πυροδοτεί εντάσεις μια κωλοκλήρωση ούτε να μείνει με άδεια χέρια το παιδί. Κάτι θα κρατάει κι αυτό!

Φάση Δ'

Ο Σύλλογος Γονέων, κοινωνικά ευαίσθητος κι αυτός, συζητά το θέμα κι αποφασίζει να δώσει αμέριστη συμπαράσταση στον σύλλογο διδασκόντων και τον διευθυντή. Κατά τα άλλα στηρίζει -όπως λέει- όλα τα παιδιά χωρίς διακρίσεις. Ναι, ακριβώς, χωρίς διακρίσεις αλλά και χωρίς να μαγαρίζουνε τη σημαία μας. Το πολύ-πολύ μια ταμπέλα. Μετά την πλένουμε αν χρειαστεί.

Φάση Ε'

Κάποιοι Έλληνες (κωλοέλληνες; νεοέλληνες; εθνικάρες; ελληνάρες; ... κάποιοι ...) ρίχνουν πέτρες κατά του σπιτιού του Αμίρ. Σπάνε τζάμια, στέλνουν κι ένα μήνυμα "φύγετε". Ο Σύλλογος Γονέων και ο Σύλλογος διδασκόντων δεν ρωτήθηκαν (ή δεν το έμαθα ακόμα εγώ) για την ρατσιστική επίθεση. Είναι βέβαιο ότι θα την καταδίκαζαν. Γιατί ... στηρίζουν όλα τα παιδιά ... χωρίς διακρίσεις!

Φάση ΣΤ'

Ο Πρωθυπουργός καλεί τον Αμίρ στου Μαξίμου.

Όχι, δεν θα το έλεγα χάπι εντ. Ωστόσο ήταν κι αυτό κάτι ... ας πούμε ... ένα χάδι στο τραυματισμένο πρόσωπο της νεοελληνικής μας κοινωνίας και εκπαίδευσης.

Σενάρια εκλογών.

Μιλούσαν δυο φίλοι μου κι εγώ άκουγα.

«Θα γίνουν εκλογές μέσα στο '18» έλεγε ο Σ.

«Γιατί το λες αυτό;» ρώτησε ο Γ.

«Τα γκάλοπ δείχνουν διαφορά που δεν ανατρέπεται» εξήγησε ο Σ. «Θα κάνει λοιπόν ο Τσίπρας εκλογές πριν αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα που πήρε για αφορολόγητο και συντάξεις και πονέσει ο κόσμος. Θα κρατήσει έτσι ένα καλό ποσοστό.»

«Μα τα μέτρα τα έχει ήδη πάρει.» είπε ο Γ.

«Άλλο να μαθαίνεις για κάποια μέτρα κι άλλο να εφαρμόζονται, να νιώθεις την τσέπη σου να αδειάζει» είπε ο Σ.

«Μάλλον οι εκλογές θα γίνουν το '19» είπε ο Γ. «Ήδη οι δημοτικές έχουν μετατεθεί (στα λόγια ακόμα) για Σεπτέμβριο. Μάλλον θα γίνουν τότε μαζί με τις βουλευτικές. Εκτονώνεται ο κόσμος τον Απρίλιο στις ευρωεκλογές, ξαναεκτονώνεται και τον Σεπτέμβριο στις κάλπες για τις δημοτικές και περιφερειακές και για κυβέρνηση, στην άλλη κάλπη, ψηφίζει σταθερότητα...»

«Κι είναι αρκετό αυτό το σκεπτικό;» αναρωτήθηκε ο Σ.

«Κοίτα ολόκληρο το σκηνικό» είπε ο Γ. «Στις αρχές του '19 αρχίζουν να εφαρμόζονται τα σκληρά μέτρα αλλά η κυβέρνηση φωνάζει σε όλους τους τόνους ότι μας έβγαλε από το μνημόνιο. Γίνονται τον Απρίλιο οι Ευρωεκλογές και βλέπει ο καθένας -κι όχι μόνο η κυβέρνηση- σε πραγματική μέτρηση (κι όχι σε γκάλοπ) τι πιάνει. Έστω ότι προηγείται η ΝΔ σταθερά (όπως είναι το αναμενόμενο), είτε με μεγάλη είτε με μικρή διαφορά. Ο Τσίπρας προτείνει την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών. Λέει σε όλους "κοιτάξτε το αποτέλεσμα. Χωρίς μπόνους είστε ρυθμιστές, με μπόνους χαρίζετε παντοδυναμία στον Μητσοτάκη. Σας προτείνω να το καταργήσουμε". Θα χρειάζονται 200 ψήφοι για να καταργηθεί αλλά θα δυσκολευτεί πολύ ο μεσαίος χώρος να το καταψηφίσει. Θα είναι σαν να λέει "πάρτε έδρες από μένα και δώστε τις στον Μητσοτάκη για το καλό του τόπου". Ισοδύναμα θα είναι σαν να λέει: "είμαστε άχρηστοι"! Με απλή αναλογική (χωρίς μπόνους) οι εκλογές γίνονται ρουλέτα. Κι έρχεται το 2020, μόλις έξι μήνες μετά, η εκλογή Προέδρου οπότε, αν δεν πιάσει 180 ψήφους, ξαναγίνονται εκλογές!»

Ο Σ τα σκεφτόταν.

Ο Γ συνέχισε. «Θα εγκαταλείψει όλα αυτά τα όπλα ο Τσίπρας για να το σκάσει το '18 και να δει τα μέτρα "του" να εφαρμόζονται με τον Μητσοτάκη να τον δείχνει σαν υπαίτιο και χωρίς ο ίδιος να μπορεί να τα υπερασπιστεί; Είναι ο Τσίπρας τόσο ηλίθιος;»

Ο Σ σκεφτόταν ότι δεν ήταν και τόσο ηλίθιος. Το σενάριο έμοιαζε να έχει κάποιες καλές πιθανότητες.