Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη σήμερα που θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με πράγματα που έλεγα στο παρελθόν. Πρόκειται για σχόλιό μου πριν πέντε (5) χρόνια. Αρκετά κοντά αφού είναι μετά το '10 αλλά και μακριά σε σχέση με το '17.
Επειδή όσοι πολιτικολογούμε δημοσίως και σχολιάζουμε, καλό είναι να θυμόμαστε και τι λέγαμε σε άλλους, περασμένους καιρούς, γι αυτό έκανα ένα φλας μπακ και γύρισα στα λεγόμενά μου (γραφόμενα για την ακρίβεια) του 2012. Είναι η ανάρτησή μου της 2ης Αυγούστου 2012 που έγινε μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012 όταν ο Σαμαράς της ΝΔ με το ΠαΣοΚ και τη Δημάρ έκαναν κυβέρνηση. Τότε είχα ψηφίσει Σύριζα (όπως και τις επόμενες φορές εξ' άλλου). Έγραφα λοιπόν για τις εξελίξεις όπως τις έβλεπα να έρχονται στο -τότε μακρινό- μέλλον. Τίτλος του άρθρου: "Επτά κόμματα, τρεις πολιτικές" και η διεύθυνση για το μπλογκ μου:
Επειδή όσοι πολιτικολογούμε δημοσίως και σχολιάζουμε, καλό είναι να θυμόμαστε και τι λέγαμε σε άλλους, περασμένους καιρούς, γι αυτό έκανα ένα φλας μπακ και γύρισα στα λεγόμενά μου (γραφόμενα για την ακρίβεια) του 2012. Είναι η ανάρτησή μου της 2ης Αυγούστου 2012 που έγινε μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012 όταν ο Σαμαράς της ΝΔ με το ΠαΣοΚ και τη Δημάρ έκαναν κυβέρνηση. Τότε είχα ψηφίσει Σύριζα (όπως και τις επόμενες φορές εξ' άλλου). Έγραφα λοιπόν για τις εξελίξεις όπως τις έβλεπα να έρχονται στο -τότε μακρινό- μέλλον. Τίτλος του άρθρου: "Επτά κόμματα, τρεις πολιτικές" και η διεύθυνση για το μπλογκ μου:
http://giorgostsiridis2012.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html
Το φλας μπακ μου άρεσε όχι μόνο γιατί είναι καλό να κοιτάμε πίσω στον χρόνο αλλά και γιατί η ματιά του παρελθόντος σήμερα έχει ουσιώδεις διαφορές με την ματιά εκείνης της στιγμής που τα γεγονότα ακόμη δεν έχουν εξελιχθεί. Ελπίζω το ίδιο να ενδιαφέρει και τον αναγνώστη, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά ζητώ συγνώμη που απασχολώ κάποιον ή κάποιους με ένα μέρος του παρελθόντος μου.
Το φλας μπακ μου άρεσε όχι μόνο γιατί είναι καλό να κοιτάμε πίσω στον χρόνο αλλά και γιατί η ματιά του παρελθόντος σήμερα έχει ουσιώδεις διαφορές με την ματιά εκείνης της στιγμής που τα γεγονότα ακόμη δεν έχουν εξελιχθεί. Ελπίζω το ίδιο να ενδιαφέρει και τον αναγνώστη, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά ζητώ συγνώμη που απασχολώ κάποιον ή κάποιους με ένα μέρος του παρελθόντος μου.
Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012
ΕΠΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ!
Στην
Ελλάδα υπάρχουν επτά κοινοβουλευτικά (εκπροσωπούμενα) κόμματα, ΝΔ,
Συριζα, ΠαΣοΚ, ΑνεξΕλλ, ΧρυσΑυγή, ΔημΑρ, ΚΚΕ και επομένως επτά
εκπροσωπούμενες στη Βουλή απόψεις για το πως πρέπει να προχωρήσει η
Ελλάδα στον σημερινό κόσμο, στα θέματα οικονομίας, γεωπολιτικής
στρατηγικής, παιδείας κλπ. Σε ό,τι αφορά στο θέμα της Κρίσης Χρέους (και
της αντιμετώπισής της) οι απόψεις δεν είναι επτά αλλά τρεις. Αυτές οι
τρεις απόψεις διαπερνούν τους χώρους Αριστεράς και Δεξιάς γιατί δεν
είναι δύσκολο να λάβει κανείς θέση έναντι της Μέρκελ ή της ΕΕ με βάση
όχι στην αριστεροσύνη αλλά την συγκυρία. Κι αφού η συγκυρία ερμηνεύεται
διαφορετικά και ΕΝΤΟΣ των ιδεολογικών τειχών, είναι επόμενο να
διαπερνούν οι τρεις αυτές θέσεις τους ιδεολογικούς χώρους και να τους
διχάζουν.
Στο θέμα λοιπόν της Κρίσης Χρέους και της αντιμετώπισής της οι τρεις απόψεις είναι:
1η: Η άποψη που εκφράζουν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία και η οποία λέει ότι χρειάζεται διόρθωση των ημαρτημένων των τελευταίων 30-40 ετών με την προσαρμογή της Ελλάδας στο μοντέλο που προτείνει η Τρόϊκα (ως εκφραστής της Μέρκελ, των Τραπεζών και της νεοφιλελεύθερης ευρωδεξιάς). Η άποψη αυτή λέει ότι το παιχνίδι το καθορίζει αυτός που έχει το χρήμα (Γερμανία, Τράπεζες) επομένως τον εξευμενίζουμε, στεκόμαστε στα πόδια μας και αλλάζουμε την Ελλάδα με τρόπο που να μπορεί να γίνει ανταγωνιστική στον καινούριο κόσμο της παγκοσμιοποίησης.
Είναι μια άποψη σεβαστή, που για να εφαρμοστεί, όμως, θέλει να την στηρίξει ο λαός με την υπομονή του και την συνειδητή εθελούσια κατάπτωσή του μέχρι στο επίπεδο εκείνο όπου θα μπορεί η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (το επίπεδο αυτό, ο πάτος του βαρελιού, δεν έχει γίνει ακόμα ευδιάκριτο)
2η: Η άποψη που εκφράζουν το ΚΚΕ και η ΧρυσΑυγή και η οποία λέει ότι για να βγούμε από αυτή την κρίση πρέπει πρώτον να διώξουμε κλωτσηδόν αυτούς που την δημιούργησαν και δεύτερον να αποκτήσουμε εθνική πολιτική με όποιο κόστος. Αυτό σημαίνει αποδέσμευση από τη ΕΕ μέσα στην οποία δεν μπορείς να έχεις εθνική πολιτική. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μέσα από εθνικοποιήσεις και δημιουργία εντόπιας βιομηχανίας και γενικά οικονομίας (γεωργικής, υπηρεσιών κλπ). Τα αναγκαία εργαλεία είναι τα εξής δύο πράγματα: Α) το δικό μας νόμισμα που θα επιτρέπει να έχουμε και καθαρά δικές μας ελληνικές επιλογές στην οικονομική πολιτική (θέματα ανταγωνιστικότητας, δίκαιου καταμερισμού του πλούτου κλπ.) και Β) η κυριαρχία πάνω στα δικά μας αποθέματα πρώτων υλών στην ενέργεια και στα άλλα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και άσκηση εθνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Για να έχεις τα Α και Β (εθνική οικονομική πολιτική και εθνική κυριαρχία) πρέπει να βγεις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ευρωζώνης φυσικά).
3η: Η άποψη που εκφράζουν ο Τσίπρας και ο Καμένος (Σύριζα και ΑνεξΕλλ) και η οποία τοποθετεί την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συμμαχιών και οικονομίας (εντός ΕΕ και Ευρωζώνης) αλλά πιστεύει ότι η τακτική του κατευνασμού οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα αυτό που πας να αποφύγεις να το συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα και με χειρότερες συνθήκες. Και οι δυο προτείνουν την “καταγγελία” αυτού του μνημονίου και την διαγραφή των χρεών γιατί αλλιώς η Ελλάδα θα μπει σε ένα φαύλο κύκλο που και μετά από 10 χρόνια θα έχει ακόμη χρέος κοντά στο 200% δηλαδή απολύτως μη βιώσιμο. Με την “καταγγελία” μπορεί να υποχρεώσεις την Ευρώπη (την Μέρκελ και την Γερμανία) να αλλάξουν πολιτική και είτε να διαλύσουν το Ευρώ από μόνοι τους είτε να το στηρίξουν αναλαμβάνοντας το χρέος της Ελλάδας. Ακόμα κι αν αυτό δεν κάτσει και η διαγραφή των χρεών σε βγάλει εκτός αγορών (και δανεισμού) και πάλι αυτή είναι η μόνη διέξοδος για να ορθοποδήσεις κάποτε. Στην περίπτωση αυτή βέβαια θα χρειαστεί να προχωρήσεις με τις πολιτικές που προτείνει η 2η άποψη.
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, η καθαρότερη άποψη είναι η 2η (συνεπής και συνεκτική) αλλά περνάει μέσα από ένα διάστημα πραγματικής φτώχειας που δεν ξέρω αν μπορεί να το αντέξει ένας λαός συνηθισμένος (δυο γενιές τουλάχιστον) στα εύκολα. Επί πλέον στηρίζεται από δυο πολιτικούς φορείς που ιδεολογικά βρίσκονται ο ένας στον αντίποδα του άλλου και όχι μόνο να συνεργαστούν δεν θα μπορέσουν στην προοπτική επιβολής της κοινής άποψής τους αλλά και σε εμφύλιο είναι ικανοί να μας πάνε αν βρεθούν στα πράγματα ως συμπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση.
Καθαρή είναι και η 1η άποψη που λέει μεν να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε αλλά μας κρατά κοντά σε μια συμμαχία που έχει ένα γερό υπόβαθρο έστω κι αν συγκυριακά κλονίζεται και μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Δεν έχει όμως καμιά νομιμοποίηση στον λαό. Ψηφίστηκε μεν στις εκλογές αλλά με κολακείες και εκφοβισμούς που θα γίνουν σκόνη μόλις πάρει τα πρώτα σκληρά μέτρα. Πολύ εύκολα θα διαλύσει ο τριμερής συνασπισμός (η ΔημΑρ πόσο θα αντέξει με τους άλλους δυο;) και πολύ εύκολα θα αρχίσουν οι βουλευτές να λακίζουν. Έχουν δοθεί αφορμές πολλές με τις προεκλογικές “εξαγγελίες” για γκρίνια. Δείτε αυτόν τον Νικολόπουλο, ακούστε μια φορά τον Λομβέρδο ή τον Προκόπη Παυλόπουλο και θα καταλάβετε σε ποια ισορροπία τρόμου στηρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Μη έχοντας λαϊκή στήριξη η 1η άποψη δεν μπορεί να προχωρήσει. Αν είχε (… αν είχε… λέω) τότε ίσως ήταν ένα πικρό ποτήρι που θα έφερνε μια κάποια γιατρειά. Τώρα δεν είναι παρά ένα δηλητήριο που δεν καταπίνεται.
Η 3η άποψη, που την υποστηρίζω τον τελευταίο καιρό, είναι φωτιά και λαύρα! Αν πετύχει (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), τότε κάτι καλό μπορεί να βγει για μας και την Ευρώπη. Αν αποτύχει (πράγμα καθόλου απίθανο) θα μπούμε σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια. Σε κάθε περίπτωση η 3η πρόταση έχει ένα ρίσκο το οποίο όμως πρέπει να αναλάβουμε σαν χώρα καθώς δεν μας έχει μείνει τίποτε άλλο. Ίσως ο Τσίπρας μας πάει στον γκρεμό, όμως κανείς άλλος δεν μπορεί να οδηγήσει αυτή την χώρα.
Στο θέμα λοιπόν της Κρίσης Χρέους και της αντιμετώπισής της οι τρεις απόψεις είναι:
1η: Η άποψη που εκφράζουν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία και η οποία λέει ότι χρειάζεται διόρθωση των ημαρτημένων των τελευταίων 30-40 ετών με την προσαρμογή της Ελλάδας στο μοντέλο που προτείνει η Τρόϊκα (ως εκφραστής της Μέρκελ, των Τραπεζών και της νεοφιλελεύθερης ευρωδεξιάς). Η άποψη αυτή λέει ότι το παιχνίδι το καθορίζει αυτός που έχει το χρήμα (Γερμανία, Τράπεζες) επομένως τον εξευμενίζουμε, στεκόμαστε στα πόδια μας και αλλάζουμε την Ελλάδα με τρόπο που να μπορεί να γίνει ανταγωνιστική στον καινούριο κόσμο της παγκοσμιοποίησης.
Είναι μια άποψη σεβαστή, που για να εφαρμοστεί, όμως, θέλει να την στηρίξει ο λαός με την υπομονή του και την συνειδητή εθελούσια κατάπτωσή του μέχρι στο επίπεδο εκείνο όπου θα μπορεί η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (το επίπεδο αυτό, ο πάτος του βαρελιού, δεν έχει γίνει ακόμα ευδιάκριτο)
2η: Η άποψη που εκφράζουν το ΚΚΕ και η ΧρυσΑυγή και η οποία λέει ότι για να βγούμε από αυτή την κρίση πρέπει πρώτον να διώξουμε κλωτσηδόν αυτούς που την δημιούργησαν και δεύτερον να αποκτήσουμε εθνική πολιτική με όποιο κόστος. Αυτό σημαίνει αποδέσμευση από τη ΕΕ μέσα στην οποία δεν μπορείς να έχεις εθνική πολιτική. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μέσα από εθνικοποιήσεις και δημιουργία εντόπιας βιομηχανίας και γενικά οικονομίας (γεωργικής, υπηρεσιών κλπ). Τα αναγκαία εργαλεία είναι τα εξής δύο πράγματα: Α) το δικό μας νόμισμα που θα επιτρέπει να έχουμε και καθαρά δικές μας ελληνικές επιλογές στην οικονομική πολιτική (θέματα ανταγωνιστικότητας, δίκαιου καταμερισμού του πλούτου κλπ.) και Β) η κυριαρχία πάνω στα δικά μας αποθέματα πρώτων υλών στην ενέργεια και στα άλλα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και άσκηση εθνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Για να έχεις τα Α και Β (εθνική οικονομική πολιτική και εθνική κυριαρχία) πρέπει να βγεις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ευρωζώνης φυσικά).
3η: Η άποψη που εκφράζουν ο Τσίπρας και ο Καμένος (Σύριζα και ΑνεξΕλλ) και η οποία τοποθετεί την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συμμαχιών και οικονομίας (εντός ΕΕ και Ευρωζώνης) αλλά πιστεύει ότι η τακτική του κατευνασμού οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα αυτό που πας να αποφύγεις να το συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα και με χειρότερες συνθήκες. Και οι δυο προτείνουν την “καταγγελία” αυτού του μνημονίου και την διαγραφή των χρεών γιατί αλλιώς η Ελλάδα θα μπει σε ένα φαύλο κύκλο που και μετά από 10 χρόνια θα έχει ακόμη χρέος κοντά στο 200% δηλαδή απολύτως μη βιώσιμο. Με την “καταγγελία” μπορεί να υποχρεώσεις την Ευρώπη (την Μέρκελ και την Γερμανία) να αλλάξουν πολιτική και είτε να διαλύσουν το Ευρώ από μόνοι τους είτε να το στηρίξουν αναλαμβάνοντας το χρέος της Ελλάδας. Ακόμα κι αν αυτό δεν κάτσει και η διαγραφή των χρεών σε βγάλει εκτός αγορών (και δανεισμού) και πάλι αυτή είναι η μόνη διέξοδος για να ορθοποδήσεις κάποτε. Στην περίπτωση αυτή βέβαια θα χρειαστεί να προχωρήσεις με τις πολιτικές που προτείνει η 2η άποψη.
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, η καθαρότερη άποψη είναι η 2η (συνεπής και συνεκτική) αλλά περνάει μέσα από ένα διάστημα πραγματικής φτώχειας που δεν ξέρω αν μπορεί να το αντέξει ένας λαός συνηθισμένος (δυο γενιές τουλάχιστον) στα εύκολα. Επί πλέον στηρίζεται από δυο πολιτικούς φορείς που ιδεολογικά βρίσκονται ο ένας στον αντίποδα του άλλου και όχι μόνο να συνεργαστούν δεν θα μπορέσουν στην προοπτική επιβολής της κοινής άποψής τους αλλά και σε εμφύλιο είναι ικανοί να μας πάνε αν βρεθούν στα πράγματα ως συμπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση.
Καθαρή είναι και η 1η άποψη που λέει μεν να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε αλλά μας κρατά κοντά σε μια συμμαχία που έχει ένα γερό υπόβαθρο έστω κι αν συγκυριακά κλονίζεται και μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Δεν έχει όμως καμιά νομιμοποίηση στον λαό. Ψηφίστηκε μεν στις εκλογές αλλά με κολακείες και εκφοβισμούς που θα γίνουν σκόνη μόλις πάρει τα πρώτα σκληρά μέτρα. Πολύ εύκολα θα διαλύσει ο τριμερής συνασπισμός (η ΔημΑρ πόσο θα αντέξει με τους άλλους δυο;) και πολύ εύκολα θα αρχίσουν οι βουλευτές να λακίζουν. Έχουν δοθεί αφορμές πολλές με τις προεκλογικές “εξαγγελίες” για γκρίνια. Δείτε αυτόν τον Νικολόπουλο, ακούστε μια φορά τον Λομβέρδο ή τον Προκόπη Παυλόπουλο και θα καταλάβετε σε ποια ισορροπία τρόμου στηρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Μη έχοντας λαϊκή στήριξη η 1η άποψη δεν μπορεί να προχωρήσει. Αν είχε (… αν είχε… λέω) τότε ίσως ήταν ένα πικρό ποτήρι που θα έφερνε μια κάποια γιατρειά. Τώρα δεν είναι παρά ένα δηλητήριο που δεν καταπίνεται.
Η 3η άποψη, που την υποστηρίζω τον τελευταίο καιρό, είναι φωτιά και λαύρα! Αν πετύχει (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), τότε κάτι καλό μπορεί να βγει για μας και την Ευρώπη. Αν αποτύχει (πράγμα καθόλου απίθανο) θα μπούμε σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια. Σε κάθε περίπτωση η 3η πρόταση έχει ένα ρίσκο το οποίο όμως πρέπει να αναλάβουμε σαν χώρα καθώς δεν μας έχει μείνει τίποτε άλλο. Ίσως ο Τσίπρας μας πάει στον γκρεμό, όμως κανείς άλλος δεν μπορεί να οδηγήσει αυτή την χώρα.
Ο
Σαμαράς είναι λίγος, οι σύμμαχοί του έχουν ήδη αναχωρήσει από την
τριμερή και δεν τον κάνουνε παρέα (πρώτος αυτός τους την έφερε με την
προγραμματισμένη αρρώστια που ακύρωνε για λόγους τεχνικούς κάθε έννοια
αναδιαπραγμάτευσης) και ο λαός είναι πυρ και μανία με ό,τι έχει συμβεί
(Τσοχατζόπουλος, Ζήμενς, Ομόλογα δομημένα, Εξοπλιστικά, Βατοπαίδιο
κλπ.), επομένως οι διάδοχοι των ενόχων (που πιθανότατα είναι κι οι ίδιοι
συνένοχοι) δεν μπορούν να οδηγήσουν την χώρα σε οποιαδήποτε έξοδο.
Η Παπαρήγα και ο Μιχαλολιάκος είναι δέσμιοι του παρελθόντος από το οποίο προέρχονται και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Αν βρεθούν ποτέ στο προσκήνιο θα δείτε να αναβιώνουν οι συζητήσεις για το Άουσβιτς, τα Γκουλάγκ κλπ, και η ελληνική πολιτική σκηνή θα γυρίσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξ άλλου η καθαρότητα των πολιτικών τους έχει ένα τίμημα, την απομόνωση από συμμάχους πολιτικούς φορείς αλλά και από τον λαό.
Ο Τσίπρας είναι μικρότερος από σαράντα, έχει όλα τα χαρίσματα ενός μεγάλου πολιτικού και σιγά-σιγά ξεμπλέκει και από τα βαρίδια που έχει (ιδεολογικά και οργανωτικά). Στην ουσία η Ελλάδα θα κάνει και θα ξανακάνει εκλογές μέχρι να ηγηθεί ο Τσίπρας. Μετά όλα θα είναι δυνατά, μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Το γεγονός ότι σχεδόν νομοτελειακά θα έρθει η σειρά του Τσίπρα να κυβερνήσει, δεν σημαίνει, όπως σημείωσα και πιο πάνω, ότι ο Συριζα δεν μπορεί ωραιότατα να μας πάει κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Αν οι Σαμαροβενιζέλοι χορεύουν τον χορό της κοιλιάς, τον Τσίπρα τον βλέπω μια χαρά παλικάρι για ένα χορό του Ζαλόγγου. Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων. Η διεθνής πολιτική έχει πολλούς τρόπους για να εξοντώσει έναν ηγέτη που δεν τον γουστάρει αν της μπει στη μύτη και η Ελλάδα έχει μέτωπα ανοιχτά από παντού. Μπορεί να θελήσουν να μας συνετίσουν (υπονομεύσουν) ακόμα με μια εθνική τραγωδία. Αλλά και οικονομικά η συνταγή Τσίπρα μπάζει από παντού. Θα τα βρει λέει από τους πλούσιους. Καλά τώρα, αν το καταφέρει θα τον πάρουν και στο ΔΝΤ σαν μεγάλη μάρκα και στην Ντισνεϋλαντ για μάγο! Όσο για την απειλή του ότι αν δεν αλλάξουν το μνημόνιο με μιαν άλλη πολιτική θα κηρύξει στάση πληρωμών (τοκοχρεωλυσίων) δεν ξέρω αν θα πιάσει. Εντάξει, δεν θέλουν διάλυση του ευρώ και θα φοβηθούν την απειλή μας για στάση πληρωμών, αν όμως υποχωρήσουν σε ένα εκβιασμό μας, μήπως θελήσουν να μας εκδικηθούν αλλιώς; Οι κίνδυνοι υπάρχουν και δεν υποτιμάω κανέναν που τους αναφέρει ή κανέναν που τους συνυπολογίζει και προτιμά το κλουβί από την ελευθερία. Απλά, εδώ που φτάσαμε, προτιμώ το “ελευθερία ή θάνατος” από τον αργό θάνατο που εξασφαλίζει η “προνοητικότητα” και ο συντηρητισμός.
Η Παπαρήγα και ο Μιχαλολιάκος είναι δέσμιοι του παρελθόντος από το οποίο προέρχονται και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Αν βρεθούν ποτέ στο προσκήνιο θα δείτε να αναβιώνουν οι συζητήσεις για το Άουσβιτς, τα Γκουλάγκ κλπ, και η ελληνική πολιτική σκηνή θα γυρίσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξ άλλου η καθαρότητα των πολιτικών τους έχει ένα τίμημα, την απομόνωση από συμμάχους πολιτικούς φορείς αλλά και από τον λαό.
Ο Τσίπρας είναι μικρότερος από σαράντα, έχει όλα τα χαρίσματα ενός μεγάλου πολιτικού και σιγά-σιγά ξεμπλέκει και από τα βαρίδια που έχει (ιδεολογικά και οργανωτικά). Στην ουσία η Ελλάδα θα κάνει και θα ξανακάνει εκλογές μέχρι να ηγηθεί ο Τσίπρας. Μετά όλα θα είναι δυνατά, μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Το γεγονός ότι σχεδόν νομοτελειακά θα έρθει η σειρά του Τσίπρα να κυβερνήσει, δεν σημαίνει, όπως σημείωσα και πιο πάνω, ότι ο Συριζα δεν μπορεί ωραιότατα να μας πάει κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Αν οι Σαμαροβενιζέλοι χορεύουν τον χορό της κοιλιάς, τον Τσίπρα τον βλέπω μια χαρά παλικάρι για ένα χορό του Ζαλόγγου. Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων. Η διεθνής πολιτική έχει πολλούς τρόπους για να εξοντώσει έναν ηγέτη που δεν τον γουστάρει αν της μπει στη μύτη και η Ελλάδα έχει μέτωπα ανοιχτά από παντού. Μπορεί να θελήσουν να μας συνετίσουν (υπονομεύσουν) ακόμα με μια εθνική τραγωδία. Αλλά και οικονομικά η συνταγή Τσίπρα μπάζει από παντού. Θα τα βρει λέει από τους πλούσιους. Καλά τώρα, αν το καταφέρει θα τον πάρουν και στο ΔΝΤ σαν μεγάλη μάρκα και στην Ντισνεϋλαντ για μάγο! Όσο για την απειλή του ότι αν δεν αλλάξουν το μνημόνιο με μιαν άλλη πολιτική θα κηρύξει στάση πληρωμών (τοκοχρεωλυσίων) δεν ξέρω αν θα πιάσει. Εντάξει, δεν θέλουν διάλυση του ευρώ και θα φοβηθούν την απειλή μας για στάση πληρωμών, αν όμως υποχωρήσουν σε ένα εκβιασμό μας, μήπως θελήσουν να μας εκδικηθούν αλλιώς; Οι κίνδυνοι υπάρχουν και δεν υποτιμάω κανέναν που τους αναφέρει ή κανέναν που τους συνυπολογίζει και προτιμά το κλουβί από την ελευθερία. Απλά, εδώ που φτάσαμε, προτιμώ το “ελευθερία ή θάνατος” από τον αργό θάνατο που εξασφαλίζει η “προνοητικότητα” και ο συντηρητισμός.
Με αυτά κι αυτά ξεχάσαμε και τον Καρατζαφέρη! Ανακατεύτηκε με τα πίτουρα και τον έφαγαν οι κότες!
