ΕΘΝΟΓΕΝΝΕΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι Κούρδοι θέλουν δικό τους κράτος. Οι Βάσκοι θέλουν δικό τους κράτος. Οι Καταλανοί θέλουν δικό τους κράτος, Οι Κοσοβάροι θέλουν δικό τους κράτος. Ο κατάλογος δεν τελειώνει εδώ. Η ανατολική Ουκρανία, η Κουρδική περιοχή της Τουρκίας, η Σερβική περιοχή της Βοσνίας, η Σκοτία, η Παντανία, η Φλαμανδία είναι μερικές από τις περιοχές που έχουν ζητήσει την αυτονόμησή τους είτε με δημοψηφίσματα, είτε με κινήματα, είτε ακόμη και με ένοπλο αγώνα.

Στις πιο πολλές περιπτώσεις (αν όχι σε όλες) είναι οι τοπικές ολιγαρχίες, οι αστικές τάξεις και τα τοπικά συστήματα εξουσίας που θέτουν τα αιτήματα. Δεν διατυπώνεται από πουθενά ένα αίτημα ουσιαστικής δημοκρατίας. Η περίπτωση της κλήρωσης στα αξιώματα, η άμεση δημοκρατία, η καθολική συμμετοχή στις αποφάσεις και την διακυβέρνηση της κάθε εθνότητας δεν ακούγονται καν σαν αίτημα πουθενά. Μόνο η νομή της εξουσίας από τις τοπικές ολιγαρχίες είναι που ενδιαφέρει. Κι αυτό κάνει τα αιτήματα να ακούγονται σαν συντηρητικά μάλλον παρά σαν ριζοσπαστικά. Όταν το αίτημα για δημοκρατία ξεχνιέται, κάτι στραβό υπάρχει στο αίτημα για αυτοδιάθεση. 

Πέρα από αυτά όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών; Έχει χυθεί πολύ αίμα στους προηγούμενους αιώνες, δέκατο ένατο και εικοστό, για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα αυτό. Ποιος θα το αρνηθεί στον εικοστό πρώτο αιώνα;

Από την άλλη, ποιος μπορεί να συναινέσει με την διάλυση των κρατών και τη δημιουργία μικρών οντοτήτων βασισμένων σε εθνότητες; Και που σταματάει το ξήλωμα του πουλόβερ, αν αυτό αρχίσει να ξετυλίγεται;

Μόνο μια υπερεθνική ενότητα σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (που είναι) ή την Σοβιετική Ένωση (που ήταν) ή την Ευρωπαϊκή Ένωση (που θα είναι) θα μπορούσε να κάνει αυτά τα αιτήματα να ατονίσουν εντελώς. Με την πλήρη εθνική αυτονόμηση και την πλήρη συγχώνευση στην υπερεθνική ενότητα.

Αυτές οι σκέψεις γίνονται εν όψει του δημοψηφίσματος της Καταλωνίας που έρχεται και του δημοψηφίσματος του Ιρακινού Κουρδιστάν που μόλις έγινε. Οι διακρατικές συμφωνίες που υπάρχουν μιλάνε για διατήρηση του στάτους κβο και των υπαρχόντων συνόρων. Παρόμοιες συμφωνίες απαγόρευαν και στην Ελλάδα να υπάρξει αλλάζοντας τα σύνορα της Οθωμανικής τότε αυτοκρατορίας. Όμως έγινε η αλλαγή κι από τότε τέτοιες αλλαγές γίνονται συνεχώς. Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν τα πιο δυνατά παραδείγματα δημιουργίας νέων κρατών. Θα σταματήσει η διαδικασία αυτή τώρα;

Ο Παναθηναϊκός στη Γ' Εθνική! Ε ..., και τι πειράζει;

Ο Παναθηναϊκός ήταν από ιδρύσεώς του το πιο νοικοκυρεμένο σωματείο της Ελλάδας, εξ ου και οι επιτυχίες του. Ο Ολυμπιακός, με μεγάλους χορηγούς και φανατικούς φίλους κάποτε, κι ειδικά τη δεκαετία 1950-60, θριάμβευε (και πήρε το όνομα "θρύλος) αλλά σε μεγάλα διαστήματα δεν μπορούσε να τον συναγωνιστεί ακριβώς γιατί είχε να αντιμετωπίσει μια νοικοκυρεμένη και σταθερή κατάσταση.

Είτε με Νικολαΐδη και Πανουργιά, είτε με Μαντζαβελάκη, είτε με τους χουντικούς, είτε με οποιονδήποτε επι κεφαλής, ο Παναθηναϊκός είχε μια σταθερή διοίκηση και από το '80 με τους Βαρινογιάννηδες έγινε ο ισχυρότερος σύλλογος στην Ελλάδα. Με τη δική του παράγκα φυσικά αλλά και χώρο για τους άλλους να αναπνέουν. Η ισορροπία άλλαξε με τον Κόκαλη και την νεα παράγκα που ήταν πιο πιεστική.

Ύστερα ήρθαν οι "φίλαθλοι"-οπαδοί. Η μάστιγγα που απομάκρυνε από τα γήπεδα τον κόσμο. Τα γεμάτα γήπεδα άδειασαν κι η αλητεία κυριάρχησε. Μικρή εξαίρεση ο Ολυμπιακός για τον μοναδικό λόγο ότι έρχονταν οι τίτλοι και "χόρταινε" το κόκκινο θηρίο. Δεν χόρταινε όμως ούτε το πράσινο, ούτε το κίτρινο ούτε το ασπρόμαυρο. Η ΑΕΚ έπεσε, ο ΠΑΟΚ υπέστη τα πάνδεινα και ο Παναθηναϊκός πέφτει τώρα.

Ας γυρίσουμε λοιπόν στον Παναθηναϊκό. Με διαδηλώσεις (!!!) οι οπαδοί έδιωξαν τον Βαρδινογιάννη. Με εκδηλώσεις αποδοκιμασίας έδιωξαν και τον Αλαφούζο που τον κρατούσε με σωληνάκι τα τελευταία χρόνια. Τώρα ας τον σώσουν αυτοί! Ακόμα κι ο παλαβός Δ. Γιαννακόπουλος ανάρτησε βίντεο που τον έβριζαν. Γιατί να αναλάβει; Για να έχει την τύχη των Βαδινογιάννη και Αλαφούζου; Ας αναλάβουν οι οπαδοί όπως είχαν αναλάβει την ομάδα του Άρη οι οπαδοί του κι ακόμα βολοδέρνει το μεγάλο σωματείο της Θεσσαλονίκης.

Ας πέσει λοιπόν κι Παναθηναϊκός. Ποιος νοιάζεται; Έτσι κι αλλιώς ακόμα και στα ντέρμπυ κανείς δεν πάει να τον δει. Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Πλατανιάς, Καλλονή (υπάρχει ακόμα αυτή;), ΑΟ Κασιόπη και Νέος Πανιώνιος (ο παλιός που είναι;) θα συνεχίσουν να δοξάζουν ένα πρωτάθλημα που από χρόνια τώρα δεν βλέπεται. με μόνιμο πρωταθλητή το Ολυμπιακό (είναι οικονομικά κι αθλητικά ασυναγώνιστος κι ας έχασε από την ΑΕΚ), μόνιμους διεκδικητές μέχρι Νοέμβριο το πολύ τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και τον Κούγια, τον Μπέο, τον Μαρινάκη και τα άλλα τα παιδιά να γελοιοποιούν -στην Ελλάδα- ένα άθλημα που κάποτε ήταν όπιο του λαού. Τώρα είναι κουτόχορτο των οπαδών του.

Υ.Γ.: Μακάρι να πέσω σε όλα έξω. Μακάρι το φετινό πρωτάθλημα να κρατήσει ως τον Μάϊο, μακάρι να βρεθεί λύση για τον ΠΑΟ, μακάρι να αποκτήσει υπόληψη το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και να ξαναγυρίσουν οι φίλαθλοι στις κερκίδες. Δυστυχώς όμως οι πιθανότητες για όλα αυτά τα "μακάρι" είναι λίγες.

Έφυγε ο φίλος μου και φίλος όλων μας Γιώργος Αλβανός.

Ναι, είναι αλήθεια! Σήμερα το πρωί έφυγε από τον κόσμο μας ο φίλος μου και φίλος όλων μας Γιώργος Αλβανός. 

Ρωτάτε που πάει; Εκεί που βρισκόταν πριν γεννηθεί. Γίνεται ξανά μέλος μιας παγκόσμιας ανυπαρξίας που, μέσα στο άπειρο χάος της, γεννά νησίδες τάξης, αυτό που εμείς ονομάζουμε «ζωή» ή «κόσμο» μας!

Ήταν φίλος μου και φίλος των φίλων μου αλλά και φίλος όλων μας με την έννοια ότι το χόμπυ του ήταν να βοηθάει τους άλλους. Σταματάω εδώ τη νεκρολογία. Πολλά θα ειπωθούν στην κηδεία του αύριο Πέμπτη 21/8/17 στο Νεκροταφείο Σχιστού στις 4 μμ, Φυσικά θα είναι πολιτική κηδεία και θα μιλήσουν όσοι τον ήξεραν. Έκανε πάρα πολλά στη ζωή του, σχεδόν όλα αξιομνημόνευτα. Στα πηγαδάκια θα λένε ότι τον έφαγε το τσιγάρο, και θα έχουν δίκιο.

Του αφιερώνω το τραγούδι που ζήτησε ο ίδιος να τον συνοδεύει όταν θα έφευγε. Το "πρωινό τσιγάρο", ζήτησε, ναι αυτό το άτιμο! 

Ας μην ξαναπιαστούμε στον ύπνο! Να φροντίσει ΑΜΕΣΑ ο δήμος για την θαλάσσια ρύπανση από την διαρροή!

Τις τελευταίες μέρες επικεντρώθηκε το ενδιαφέρον του δήμου (και καλώς) στο θέμα της άδειας εμπορίας πετρελαίου που εκδόθηκε από το Υπ. Εμπορίου. Ωστόσο, παράλληλα με αυτό, τρέχει ένα τεράστιο ζήτημα της οικολογικής καταστροφής μεγάλων τμημάτων του Σαρωνικού από την διαρροή πετρελαίου από το πλοίο "Αγία Ζώνη" (που βυθίστηκε ή το βύθισαν) ή και από το μπλουσταρ "Πάτμος" (που προσάραξε στην Ίο κι ήρθε εδώ για επισκευές). Ο ιδιοκτήτης του Αγ. Ζώνη λέει πως η διαρροή οφείλεται στο Πάτμος. Έχω ακούσει πως τα "φράγματα" που υπήρχαν για το Πάτμος μετακινήθηκαν (πολύ κακώς) για να καλύψουν το Αγ. Ζώνη κι ο αέρας που φύσηξε προκάλεσε την μετακίνηση και την καταστροφή. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες όμως, αυτά είναι δουλειά του Λιμενικού και του Εισαγγελέα. Κι επειδή δεν εμπλέκονται στο θέμα αυτό τα "μεγάλα κεφάλια", η υπόθεση μάλλον θα αποκαλυφθεί πλήρως. 

Ό,τι κι αν έχει γίνει, όμως, η ρύπανση είναι γεγονός. Στη Δραπετσώνα μυρίζει πετρέλαιο έντονα. Ανάλογα με τον αέρα η μυρωδιά έρχεται και φεύγει και, δυστυχώς, ξανάρχεται. Κι αυτό όμως θα περάσει. Εκείνο που κινδυνεύει να μην περάσει ποτέ, είναι η καταστροφή των ακτών και της θάλασσας (σε βάθος). Για να το αποφύγουμε αυτό ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Να μπουν ΦΡΑΓΜΑΤΑ που να μπλοκάρουν το πετρέλαιο που έχει διαρρεύσει ώστε να απορροφηθεί και να απαλλάξει την θάλασσα και τις ακτές.  

Ήδη το Πέραμα, η Γλυφάδα, η Βούλα και πολλοί παράκτιοι δήμοι έχουν ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Ο δικός μας δήμος τι κάνει; Αδρανεί; Βγήκε να αναζητήσει αυτά τα φράγματα;  

Το όποιο κόστος είναι μηδαμινό μπροστά στο οικολογικό κόστος για την ανάπλαση και την περιοχή σε βάθος χρόνου. Εξ άλλου θα υπάρξουν σίγουρα αποζημιώσεις για κάθε αντιρρυπαντικό μέτρο που θα ληφθεί. Δεν είναι λοιπόν οικονομικό το θέμα. Το σημαντικό είναι να ληφθεί! Άμεσα και αποτελεσματικά! Και να πάρει την πρωτοβουλία ο δήμος.

Ελπίζω πως σε αυτό το θέμα δεν θα υπάρξει ολιγωρία και πως σύντομα ο δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας θα βγει να πει πως έχει περιορίσει με φράγματα τη ρύπανση και πως αρχίζει η απορρόφηση των ρύπων (μαζούτ). Μεχρι να δω αυτή την ανακοίνωση ανησυχώ. Γιατί κάθε ώρα (όχι μέρα ... ώρα!) είναι εις βάρος μας. Ελπίζω να το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό στον δήμο.

Ας σφίξει η θηλιά στον λαιμό της κυβέρνησης, κι ας κάνει ο Δήμος μιαν Επιτροπή Ανάπλασης

Με τον Δήμο Δραπετσώνας ασχολούμαι ελάχιστα ή καθόλου σε αυτό εδώ το μπλογκ. Μόνο θέματα ιστορίας και ζητήματα σχετικά με την ανάπλαση της πρώην (... κάποτε λέγαμε "τέως" για να δείξουμε ότι τελειώσαμε οριστικά ...) βιομηχανικής ζώνης με κάνουν να γράφω γι αυτόν. Στα καθημερινά δημοτικά δεν βλέπω να χρειάζεται η οποιαδήποτε ανάμιξή μου. Καλά τα πάει η δημοτική αρχή. Αν αυτό οφείλεται στην τύχη της (κανείς πιο τυχερός από αυτήν!) ή στην ικανότητά της (εξαιρετικά ικανή έδειξε τουλάχιστον αυτό το καλοκαίρι) δεν με νοιάζει. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια, λένε οι Κινέζοι. Αφήνω λοιπόν την καθημερινότητα και πιάνω τα μεγάλα, την ανάπλαση.

Είχαμε βήματα μπροστά και βήματα πίσω. Για τρίτη φορά στην ιστορία της περιοχής η κυβέρνηση στάθηκε αρωγός κι όχι ενάντιος στην θέληση του δήμου και των κατοίκων. Πρώτη ήταν το 1992-93 όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιοθέτησε την ιδέα της ανάπλασης κι έφτιαξε την Πρότυπο υπό τον έλεγχο της τοπικής κοινωνίας. Δεύτερη ήταν το 1999-2003 όταν η κυβέρνηση Σημίτη έκλεισε τα Λιπάσματα και προχώρησε στην απελευθέρωση των χώρων. Τρίτη ήταν το 2015-17 όταν η κυβέρνηση Τσίπρα χάρισε στον δήμο 90 περίπου στρέμματα παραλίας. Τρία αποφασιστικά βήματα για την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο σκεφτόταν η ολιγαρχία (διοίκηση) και ο λαός (δήμος) το θέμα. Τρεις ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ΘΕΤΙΚΑ γι αυτόν τον τόπο!

Οι δημοτικές αρχές έκαναν ό,τι μπορούσαν. Άλλες έτρεξαν με τα χίλια, άλλες πιο αργά, άλλες υπερασπίστηκαν κατακτήσεις κι άλλες άνοιξαν νέους δρόμους. Όλες όμως φρόντιζαν να φτιάχνουν επιτροπές με όλες τις παρατάξεις του δήμου μέσα σε αυτές αλλά και με κατοίκους επίσης, είτε ειδήμονες είτε ισχυρά ενδιαφερόμενους για το θέμα. Βουλευτές, πολιτευτές, όλοι είχαν θέση πάντα στις μάχες που δίνονταν. Μόνο δυο δημοτικές αρχές το αρνήθηκαν. Η δημαρχία Χρυσού στη Δραπετσώνα (κι αυτή μετά το 2008 όταν υπονομεύτηκε η προσπάθεια κοινής πορείας από τρίτους) κι η δημαρχία Βρεττάκου στο Κερατσίνι (που όμως αυτή έχει ακόμα το περιθώριο να αλλάξει ρότα). Κι οι δυο μοιάζουν αρκετά. "Συμμάζεψαν" τον δήμο κι ήταν (είναι) επιφυλακτικές σε συνεργασίες και συγχρωτισμούς. Έπαιξαν κι οι δυο το χαρτί της "καθαρότητας". Αυτό όμως δεν βοήθησε ιδιαίτερα την πόλη. Η καθαρότητα (όπως κι η καθαριότητα) βοηθούν, όμως η επιλογή του μη συγχρωτισμού βλάπτει.

Το γεγονός ότι η εταιρεία πετρελαιοειδών πήρε την άδεια λειτουργίας τον Ιανουάριο του 2015 και ζήτησε την άδεια εμπορίας από τον Ιανουάριο του 2017 χωρίς να κινηθεί ο δήμος, είναι λάθος αποφασιστικό. Οι κυβερνήσεις, που όλες θέλουν επενδύσεις, είναι πάντα πρόθυμες να δώσουν άδειες (π.χ. το ΠαΣοκ το 1986-87, ο Σύριζα το 2017) ή συντελεστές δόμησης (π.χ. το ΠασοΚ το 2003, η ΝΔ το 2014) κι ό,τι θέλουν οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης. Δουλειά του δήμου είναι πάνω από όλα να προσέχει αυτά τα ζητήματα και να τα προλαβαίνει. Να κινητοποιεί τον κόσμο και να προκαλεί φασαρία για να δημοσιοποιεί όσα πάνε να γίνουν εν κρυπτώ. Οι ανοιχτές επιτροπές στις οποίες μετέχουν ΟΛΟΙ, διοίκηση και αντιπολίτευση, σύμβουλοι και πολίτες, ειδικοί και μη, μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Αυτό που ξέφυγε από τον Χρήστο Βρεττάκο τον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιανουάριο του 2017 και τον Ιούλιο του 2017 δεν θα ξέφευγε από μια τέτοια επιτροπή ανάπλασης. Και η κινητοποίηση που ζητά (και σωστά) ο δήμος, θα ήταν έγκαιρη, εύκολη κι αποτελεσματική.

Το υπουργείο λέει ότι θα ανακαλέσει την άδεια. Θα είναι προσωρινή ανάκληση. Οι εγκαταστάσεις θα είναι εδώ μέχρι το 2026 τουλάχιστον. Εκείνο που πρέπει να επιδιωχθεί είναι ο χρονικός περιορισμός τους και η χρήση φίλτρων και μεθόδων ώστε να μην ρυπαίνεται το περιβάλλον, ούτε το θαλάσσιο από ρύπους ούτε ο αέρας από σωματίδια και μυρωδιές. Ας επικεντρωθεί σε αυτά η προσπάθεια. Η κυβέρνηση έχει πολλά προβλήματα σε γειτονιές σαν τις δικές μας (συντάξεις, ανεργία κτλ.). Δεν θα θέλει να φορτωθεί και με άλλα. Ό,τι μπορεί να κάνει για να περιορίσει τις επιπτώσεις, πρέπει να πιεστεί και θα το κάνει. Ας της σφίξει ο δήμος (με την έννοια του λαού) την θηλιά γύρω από τον λαιμό. Στο κάτω-κάτω για το δικό της καλό θα πιεστεί.

Η διοίκηση του δήμου ας δει την κριτική που της γίνεται θετικά κι όχι με νέα περιχαράκωση. Έχει δίκιο ο δήμαρχος όταν διαμαρτύρεται γιατί όλοι στρέφονται στη δική του παράλειψη κι όχι στην ίδια την κυβέρνηση που έδωσε την άδεια. Φυσικά η κυβέρνηση φταίει. Πάντα οι κυβερνήσεις φταίνε. Η προηγούμενη φταίει που μας καταδίκασε κι η τωρινή που δίνει την άδεια εμπορίας, αλλά πάντοτε η κάθε κυβέρνηση είναι εξ ορισμού ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ. Θέλουν επενδύσεις κι εμείς είμαστε ένα οικόπεδο σε τιμή ευκαιρίας. Φαιό νταμάρι! Όταν μια κυβέρνηση δίνει κάτι είναι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όλοι θα φωνάξουν εναντίον της.

Για την άγνοια όμως του τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη μας ευθύνη έχει ο δήμος! Ας την αναλάβει αυτή την ευθύνη όχι με λόγια αλλά έμπρακτα. Ας κάνει Επιτροπή Ανάπλασης τώρα. Και, φυσικά, εγώ δεν θα μετάσχω. Ας μην νομίσει κανείς ότι το προτείνω για να βρω ρόλο. Δεν θέλω. Δεν πιστεύω στα πρόσωπα αλλά στα σύνολα και στους θεσμούς. Ας γίνει άμεσα, τώρα, η Επιτροπή Ανάπλασης. Υποδείγματα λειτουργίας υπάρχουν πολλά. Τουλάχιστον να υπάρξει ένα κέρδος για την πόλη.

Η εξαφάνιση ενός δήμου κι η εμφάνιση κάποιων φαινομένων δημοτικής άγνοιας!

Αύριο στον δήμο Δραπετσώνας θα συνέλθει το δημοτικό συμβούλιο για να πάρει αποφάσεις. Θα ψάξει τρόπους να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της πόλης έναντι των εταιρειών που απειλούν το περιβάλλον της και που την υποβαθμίζουν. Φυσικά, για συμβολικούς λόγους (κάτι σαν ... προσευχή πείτε το) η συνεδρίαση θα γίνει στην αίθουσα του πρώην δημοτικού συμβουλίου Δραπετσώνας, εκεί που ο λαός υπερασπιζόταν το συμφέρον του μέχρις ότου του αφαιρέθηκε η δυνατότητα.

Δυστυχώς ο "ακατανόμαστος" Ραγκούσης κατάργησε τον δήμο Δραπετσώνας το 2010. Το 2012-13 η ΒΡ και η ΜΟΜΠΙΛ έγιναν ΟΪΛ ΟΥΑΝ, το 2014 η Κυβέρνηση Σαμαρά επέτρεψε βιομηχανικές χρήσεις στην περιοχή, το 2015 δόθηκε η άδεια για διαχείριση-εκμετάλλευση πετρελαιοειδών και το 2017 δόθηκε και η άδεια εμπορίας.

Όσο υπήρχε ο δήμος Δραπετσώνας αυτά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ!!!  Ποτέ δεν είχε πιαστεί ο δήμος στον ύπνο, πάντα προλάβαινε τις δυσάρεστες εξελίξεις που απεργάζονταν σε βάρος του και πάντα επενέβαινε προς όφελος της πόλης.

Τώρα οι προτεραιότητες είναι άλλες. Η ανάπλαση υπηρετήθηκε από την κυβερνητική απόφαση για παραχώρηση της έκτασης στον δήμο κι από τα έργα που έκανε ο δήμος φέτος το καλοκαίρι. Πολύς κόσμος, δεκάδες χιλιάδες, απέκτησαν πρόσβαση στη θάλασσα και από την μια χάρηκαν γι αυτό αλλά από την άλλη είδαν με τα μάτια τους και μύρισαν με την μύτη τους το τρομακτικό τοπίο στο οποίο ζούμε. Άρτος και θεάματα παραχωρήθηκαν αφειδώς. Πίσω από τα φαινόμενα, όμως, η ουσία παίζει και πάλι σε βάρος του λαού αυτής της πόλης.

Θα μπορέσει το δημοτικό συμβούλιο να βγάλει μιαν άκρη; Θέλει;

Μάλλον θέλει αλλά δεν το μπορεί. Δεν είναι βλέπεις μόνο η διοίκηση του Δήμου, είναι κι η αντιπολίτευση. Στη Δραπετσώνα η αντιπολίτευση και τα κινήματα σήκωναν το θέμα τη δεκαετία του '80 και η αντιπολίτευση με τα κινήματα επίσης το έσπρωχναν την πρώτη δεκαετία του 2000. Στο Κερατσίνι η αντιπολίτευση σχεδόν αγνοεί το θέμα (με εξαιρέσεις) και τα κινήματα περί άλλων νοιάζονται εκτός αν είναι κινήματα που ξεκινούν από τη Δραπετσώνα! 
Στην πραγματικότητα, αν ήθελε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας να προωθήσει το συμφέρον του δήμου (του λαού δηλαδή) η πρώτη του απόφαση πριν από οποιαδήποτε κινητοποίηση θα έπρεπε να είναι: "Επανασύσταση του δήμου Δραπετσώνας". Για να μειωθούν τα κρούματα "άγνοιας" των σημαντικών εξελίξεων που μας αφορούν. Μετά ας έπαιρνε το συμβούλιο τις αναγκαίες κατά τη γνώμη του αποφάσεις. Αυτή η απόφαση όμως θα έπρεπε να έχει προηγηθεί.

Όμως δύσκολα διδάσκεται κανείς από την ιστορία. Για αυτόν τον λόγο κυρίως νιώθω μιαν απογοήτευση και δεν αισιοδοξώ. Πάντως, εύχομαι καλή επιτυχία και θα είμαι κι εγώ εκεί.

Φλας μπακ!

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη σήμερα που θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με πράγματα που έλεγα στο παρελθόν. Πρόκειται για σχόλιό μου πριν πέντε (5) χρόνια. Αρκετά κοντά αφού είναι μετά το '10 αλλά και μακριά σε σχέση με το '17. 
Επειδή όσοι πολιτικολογούμε δημοσίως και σχολιάζουμε, καλό είναι να θυμόμαστε και τι λέγαμε σε άλλους, περασμένους καιρούς, γι αυτό έκανα ένα φλας μπακ και γύρισα στα λεγόμενά μου (γραφόμενα για την ακρίβεια) του 2012. Είναι η ανάρτησή μου της 2ης Αυγούστου 2012 που έγινε μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012 όταν ο Σαμαράς της ΝΔ με το ΠαΣοΚ και τη Δημάρ έκαναν κυβέρνηση. Τότε είχα ψηφίσει Σύριζα (όπως και τις επόμενες φορές εξ' άλλου). Έγραφα λοιπόν για τις εξελίξεις όπως τις έβλεπα να έρχονται στο -τότε μακρινό- μέλλον. Τίτλος του άρθρου: "Επτά κόμματα, τρεις πολιτικές" και η διεύθυνση για το μπλογκ μου: 

http://giorgostsiridis2012.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html

Το φλας μπακ μου άρεσε όχι μόνο γιατί είναι καλό να κοιτάμε πίσω στον χρόνο αλλά και γιατί η ματιά του παρελθόντος σήμερα έχει ουσιώδεις διαφορές με την ματιά εκείνης της στιγμής που τα γεγονότα ακόμη δεν έχουν εξελιχθεί. Ελπίζω το ίδιο να ενδιαφέρει και τον αναγνώστη, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά ζητώ συγνώμη που απασχολώ κάποιον ή κάποιους με ένα μέρος του παρελθόντος μου.

Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012

ΕΠΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ!

Στην Ελλάδα υπάρχουν επτά κοινοβουλευτικά (εκπροσωπούμενα) κόμματα, ΝΔ, Συριζα, ΠαΣοΚ, ΑνεξΕλλ, ΧρυσΑυγή, ΔημΑρ, ΚΚΕ και επομένως επτά εκπροσωπούμενες στη Βουλή απόψεις για το πως πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στον σημερινό κόσμο, στα θέματα οικονομίας, γεωπολιτικής στρατηγικής, παιδείας κλπ. Σε ό,τι αφορά στο θέμα της Κρίσης Χρέους (και της αντιμετώπισής της) οι απόψεις δεν είναι επτά αλλά τρεις. Αυτές οι τρεις απόψεις διαπερνούν τους χώρους Αριστεράς και Δεξιάς γιατί δεν είναι δύσκολο να λάβει κανείς θέση έναντι της Μέρκελ ή της ΕΕ με βάση όχι στην αριστεροσύνη αλλά την συγκυρία. Κι αφού η συγκυρία ερμηνεύεται διαφορετικά και ΕΝΤΟΣ των ιδεολογικών τειχών, είναι επόμενο να διαπερνούν οι τρεις αυτές θέσεις τους ιδεολογικούς χώρους και να τους διχάζουν.
Στο θέμα λοιπόν της Κρίσης Χρέους και της αντιμετώπισής της οι τρεις απόψεις είναι:

1η: Η άποψη που εκφράζουν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία και η οποία λέει ότι χρειάζεται διόρθωση των ημαρτημένων των τελευταίων 30-40 ετών με την προσαρμογή της Ελλάδας στο μοντέλο που προτείνει η Τρόϊκα (ως εκφραστής της Μέρκελ, των Τραπεζών και της νεοφιλελεύθερης ευρωδεξιάς). Η άποψη αυτή λέει ότι το παιχνίδι το καθορίζει αυτός που έχει το χρήμα (Γερμανία, Τράπεζες) επομένως τον εξευμενίζουμε, στεκόμαστε στα πόδια μας και αλλάζουμε την Ελλάδα με τρόπο που να μπορεί να γίνει ανταγωνιστική στον καινούριο κόσμο της παγκοσμιοποίησης.
Είναι μια άποψη σεβαστή, που για να εφαρμοστεί, όμως, θέλει να την στηρίξει ο λαός με την υπομονή του και την συνειδητή εθελούσια κατάπτωσή του μέχρι στο επίπεδο εκείνο όπου θα μπορεί η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (το επίπεδο αυτό, ο πάτος του βαρελιού, δεν έχει γίνει ακόμα ευδιάκριτο)

2η: Η άποψη που εκφράζουν το ΚΚΕ και η ΧρυσΑυγή και η οποία λέει ότι για να βγούμε από αυτή την κρίση πρέπει πρώτον να διώξουμε κλωτσηδόν αυτούς που την δημιούργησαν και δεύτερον να αποκτήσουμε εθνική πολιτική με όποιο κόστος. Αυτό σημαίνει αποδέσμευση από τη ΕΕ μέσα στην οποία δεν μπορείς να έχεις εθνική πολιτική. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μέσα από εθνικοποιήσεις και δημιουργία εντόπιας βιομηχανίας και γενικά οικονομίας (γεωργικής, υπηρεσιών κλπ). Τα αναγκαία εργαλεία είναι τα εξής δύο πράγματα: Α) το δικό μας νόμισμα που θα επιτρέπει να έχουμε και καθαρά δικές μας ελληνικές επιλογές στην οικονομική πολιτική (θέματα ανταγωνιστικότητας, δίκαιου καταμερισμού του πλούτου κλπ.) και Β) η κυριαρχία πάνω στα δικά μας αποθέματα πρώτων υλών στην ενέργεια και στα άλλα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και άσκηση εθνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Για να έχεις τα Α και Β (εθνική οικονομική πολιτική και εθνική κυριαρχία) πρέπει να βγεις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ευρωζώνης φυσικά).

3η: Η άποψη που εκφράζουν ο Τσίπρας και ο Καμένος (Σύριζα και ΑνεξΕλλ) και η οποία τοποθετεί την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συμμαχιών και οικονομίας (εντός ΕΕ και Ευρωζώνης) αλλά πιστεύει ότι η τακτική του κατευνασμού οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα αυτό που πας να αποφύγεις να το συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα και με χειρότερες συνθήκες. Και οι δυο προτείνουν την “καταγγελία” αυτού του μνημονίου και την διαγραφή των χρεών γιατί αλλιώς η Ελλάδα θα μπει σε ένα φαύλο κύκλο που και μετά από 10 χρόνια θα έχει ακόμη χρέος κοντά στο 200% δηλαδή απολύτως μη βιώσιμο. Με την “καταγγελία” μπορεί να υποχρεώσεις την Ευρώπη (την Μέρκελ και την Γερμανία) να αλλάξουν πολιτική και είτε να διαλύσουν το Ευρώ από μόνοι τους είτε να το στηρίξουν αναλαμβάνοντας το χρέος της Ελλάδας. Ακόμα κι αν αυτό δεν κάτσει και η διαγραφή των χρεών σε βγάλει εκτός αγορών (και δανεισμού) και πάλι αυτή είναι η μόνη διέξοδος για να ορθοποδήσεις κάποτε. Στην περίπτωση αυτή βέβαια θα χρειαστεί να προχωρήσεις με τις πολιτικές που προτείνει η 2η άποψη.

Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, η καθαρότερη άποψη είναι η 2η (συνεπής και συνεκτική) αλλά περνάει μέσα από ένα διάστημα πραγματικής φτώχειας που δεν ξέρω αν μπορεί να το αντέξει ένας λαός συνηθισμένος (δυο γενιές τουλάχιστον) στα εύκολα. Επί πλέον στηρίζεται από δυο πολιτικούς φορείς που ιδεολογικά βρίσκονται ο ένας στον αντίποδα του άλλου και όχι μόνο να συνεργαστούν δεν θα μπορέσουν στην προοπτική επιβολής της κοινής άποψής τους αλλά και σε εμφύλιο είναι ικανοί να μας πάνε αν βρεθούν στα πράγματα ως συμπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Καθαρή είναι και η 1η άποψη που λέει μεν να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε αλλά μας κρατά κοντά σε μια συμμαχία που έχει ένα γερό υπόβαθρο έστω κι αν συγκυριακά κλονίζεται και μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Δεν έχει όμως καμιά νομιμοποίηση στον λαό. Ψηφίστηκε μεν στις εκλογές αλλά με κολακείες και εκφοβισμούς που θα γίνουν σκόνη μόλις πάρει τα πρώτα σκληρά μέτρα. Πολύ εύκολα θα διαλύσει ο τριμερής συνασπισμός (η ΔημΑρ πόσο θα αντέξει με τους άλλους δυο;) και πολύ εύκολα θα αρχίσουν οι βουλευτές να λακίζουν. Έχουν δοθεί αφορμές πολλές με τις προεκλογικές “εξαγγελίες” για γκρίνια. Δείτε αυτόν τον Νικολόπουλο, ακούστε μια φορά τον Λομβέρδο ή τον Προκόπη Παυλόπουλο και θα καταλάβετε σε ποια ισορροπία τρόμου στηρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Μη έχοντας λαϊκή στήριξη η 1η άποψη δεν μπορεί να προχωρήσει. Αν είχε (… αν είχε… λέω) τότε ίσως ήταν ένα πικρό ποτήρι που θα έφερνε μια κάποια γιατρειά. Τώρα δεν είναι παρά ένα δηλητήριο που δεν καταπίνεται.

Η 3η άποψη, που την υποστηρίζω τον τελευταίο καιρό, είναι φωτιά και λαύρα! Αν πετύχει (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), τότε κάτι καλό μπορεί να βγει για μας και την Ευρώπη. Αν αποτύχει (πράγμα καθόλου απίθανο) θα μπούμε σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια. Σε κάθε περίπτωση η 3η πρόταση έχει ένα ρίσκο το οποίο όμως πρέπει να αναλάβουμε σαν χώρα καθώς δεν μας έχει μείνει τίποτε άλλο. Ίσως ο Τσίπρας μας πάει στον γκρεμό, όμως κανείς άλλος δεν μπορεί να οδηγήσει αυτή την χώρα.
 

Ο Σαμαράς είναι λίγος, οι σύμμαχοί του έχουν ήδη αναχωρήσει από την τριμερή και δεν τον κάνουνε παρέα (πρώτος αυτός τους την έφερε με την προγραμματισμένη αρρώστια που ακύρωνε για λόγους τεχνικούς κάθε έννοια αναδιαπραγμάτευσης) και ο λαός είναι πυρ και μανία με ό,τι έχει συμβεί (Τσοχατζόπουλος, Ζήμενς, Ομόλογα δομημένα, Εξοπλιστικά, Βατοπαίδιο κλπ.), επομένως οι διάδοχοι των ενόχων (που πιθανότατα είναι κι οι ίδιοι συνένοχοι) δεν μπορούν να οδηγήσουν την χώρα σε οποιαδήποτε έξοδο.
Η Παπαρήγα και ο Μιχαλολιάκος είναι δέσμιοι του παρελθόντος από το οποίο προέρχονται και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Αν βρεθούν ποτέ στο προσκήνιο θα δείτε να αναβιώνουν οι συζητήσεις για το Άουσβιτς, τα Γκουλάγκ κλπ, και η ελληνική πολιτική σκηνή θα γυρίσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξ άλλου η καθαρότητα των πολιτικών τους έχει ένα τίμημα, την απομόνωση από συμμάχους πολιτικούς φορείς αλλά και από τον λαό.
Ο Τσίπρας είναι μικρότερος από σαράντα, έχει όλα τα χαρίσματα ενός μεγάλου πολιτικού και σιγά-σιγά ξεμπλέκει και από τα βαρίδια που έχει (ιδεολογικά και οργανωτικά). Στην ουσία η Ελλάδα θα κάνει και θα ξανακάνει εκλογές μέχρι να ηγηθεί ο Τσίπρας. Μετά όλα θα είναι δυνατά, μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το γεγονός ότι σχεδόν νομοτελειακά θα έρθει η σειρά του Τσίπρα να κυβερνήσει, δεν σημαίνει, όπως σημείωσα και πιο πάνω, ότι ο Συριζα δεν μπορεί ωραιότατα να μας πάει κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Αν οι Σαμαροβενιζέλοι χορεύουν τον χορό της κοιλιάς, τον Τσίπρα τον βλέπω μια χαρά παλικάρι για ένα χορό του Ζαλόγγου. Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων. Η διεθνής πολιτική έχει πολλούς τρόπους για να εξοντώσει έναν ηγέτη που δεν τον γουστάρει αν της μπει στη μύτη και η Ελλάδα έχει μέτωπα ανοιχτά από παντού. Μπορεί να θελήσουν να μας συνετίσουν (υπονομεύσουν) ακόμα με μια εθνική τραγωδία. Αλλά και οικονομικά η συνταγή Τσίπρα μπάζει από παντού. Θα τα βρει λέει από τους πλούσιους. Καλά τώρα, αν το καταφέρει θα τον πάρουν και στο ΔΝΤ σαν μεγάλη μάρκα και στην Ντισνεϋλαντ για μάγο! Όσο για την απειλή του ότι αν δεν αλλάξουν το μνημόνιο με μιαν άλλη πολιτική θα κηρύξει στάση πληρωμών (τοκοχρεωλυσίων) δεν ξέρω αν θα πιάσει. Εντάξει, δεν θέλουν διάλυση του ευρώ και θα φοβηθούν την απειλή μας για στάση πληρωμών, αν όμως υποχωρήσουν σε ένα εκβιασμό μας, μήπως θελήσουν να μας εκδικηθούν αλλιώς; Οι κίνδυνοι υπάρχουν και δεν υποτιμάω κανέναν που τους αναφέρει ή κανέναν που τους συνυπολογίζει και προτιμά το κλουβί από την ελευθερία. Απλά, εδώ που φτάσαμε, προτιμώ το “ελευθερία ή θάνατος” από τον αργό θάνατο που εξασφαλίζει η “προνοητικότητα” και ο συντηρητισμός.

Με αυτά κι αυτά ξεχάσαμε και τον Καρατζαφέρη! Ανακατεύτηκε με τα πίτουρα και τον έφαγαν οι κότες!

3η Σεπτέμβρη. Κάποτε ήταν εθνική γιορτή!

Την 3η Σεπτεμβρίου 1844 έγινε στην Ελλάδα ένα γεγονός. Μαζεύτηκε στρατός και λαός κάτω από το σπίτι του βασιλιά Όθωνα και του ζήτησε Σύνταγμα. Ως τότε το πολίτευμα ήταν μοναρχία ελέω θεού. Μετά από εκείνη την ημέρα (όχι ακριβώς ημέρα, χρειάστηκε ένα διάστημα για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες) η Ελλάδα απέκτησε σύνταγμα. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα είχε φτιάξει Σύνταγμα -και όχι μόνο ένα- το οποίο καταργήθηκε προσωρινά από τον Καποδίστρια και οριστικά όταν ήρθε ο Όθωνας.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ελλάδα λίγο πριν από αυτή την "επανάσταση" ήταν παρόμοια με τη σημερινή. Υπήρχε ένα δάνειο, του 1833 από τη Γαλλία, που έπρεπε να αποπληρωθεί κι οι δανειστές είχαν επιβάλει μέτρα όπως απολύσεις, περικοπές μισθών κλπ. Υπήρχε ένα κλίμα επαπειλούμενης πτώχευσης. Υπήρχε και ένας αυταρχισμός της εξουσίας που έκανε το μείγμα εκρηκτικό.

Φυσικά όλη η υπόθεση της 3ης Σεπτέμβρη ήταν μια διαδικασία ολιγαρχικής τακτοποίησης. Ο λαός έμαθε ότι κάτι τρέχει (γύρω από την Ομόνοια) κι ακολούθησε τους ολιγάρχες που ζητούσαν από τον Όθωνα το κατιτίς παραπάνω (ακριβέστερα: το κατιτίς λιγότερο ως προς το δούναι). Άνοιξαν κι οι φυλακές και έτρεξαν κι οι κρατούμενοι. Ο Μακρυγιάννης ήταν ο βασικός οργανωτής του κινήματος κι οι αρχηγοί του Αγγλικού και του Ρωσικού κόμματος Λόντος και Μεταξάς καθώς και ο συνταγματάρχης Καλλέργης βασικοί αρχηγοί του. Χωρίς τον Μακρυγιάννη δεν θα ξεκινούσε τίποτα, χωρίς τους Λόντο, Μεταξά δεν θα κινείτο κανείς και χωρίς τον Καλλέργη το κίνημα θα αποτύγχανε.

Όταν ο Όθων τους είδε μαζεμένους έξω από το σπίτι του (τη σημερινή Βουλή) το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην σκοτωθεί κανένας. Θέλετε σύνταγμα, πάρτε το! Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαξε και τίποτε ουσιαστικά. Μόνο που έδωσε παράσημα στους κινηματίες κι έκανε εθνική εορτή την 3η Σεπτέμβρη.

Η καρικατούρα συντάγματος κάπως σουλουπώθηκε μόνο τριάντα χρόνια αργότερα επί Τρικούπη (με την "δεδηλωμένη") και η καρικατούρα κοινοβουλευτισμού κάπως συμμαζεύτηκε επί Βενιζέλου για να λειτουργήσει κανονικά από την μεταπολίτευση του 1974, εκατόν τριάντα χρόνια μετά την 3η Σεπτέμβρη του 1843. 

Να δούμε αν και πότε θα λειτουργήσει κάποτε κι η δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο. Πέρασαν τρεις χιλιάδες διακόσια πενήντα χρόνια από τότε που την εφάρμοσε πρώτος ο Θησέας και δυο χιλιάδες τριακόσια χρόνια από τότε που την κατάργησαν οι Μακεδόνες. Πολύς καιρός!!!

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Πριν πέντε χρόνια είχα βρεθεί στο Αννόβερο. Τέτοιες μέρες, πρώτη εβδομάδα του Σεπτεβρίου του 2012, είχα γράψει για πλάκα μερικούς στίχους. Ήταν ένα γράμμα από την μονίμως συννεφιασμένη Γερμανία στην Ελλάδα που στέναζε από τα μνημόνια. Δεν το είχα δημοσιεύσει γιατί, εκεί, δεν είχα τη δυνατότητα να έχω το μπλογκ μου και -κυρίως- δεν είχα ελληνικό πληκτρολόγιο. Το είχα στείλει λοιπόν στον Νίκο Χάνο (Δραπετσίνι) που -αν θυμάμαι καλά- το είχε αναρτήσει εκείνος. 

Ήταν τέσσερα ποιήματα "Γερμανικά". Όπως στον στρατό λέμε "γερμανικό" το τελευταίο νούμερο σκοπιάς, έτσι κι αυτά. Ήμουνα το νούμερο οχτώ τη στιγμή που τα συνέθετα. Για την ανάμνησή τους λοιπόν, ακριβώς πέντε χρόνια μετά, τα παραθέτω επετειακά.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 1

Γερμανία Γερμανία

είσαι φουλ από ανία

κι έσβησες με βουλοκέρι

το ωραίο καλοκαίρι

Σύννεφα και ατονία

σκοτεινή χαλκομανία

καταντά να' ναι ξενύχτι

'κόμα και το μεσονύχτι

Ω Ελλάδα μπανανία

βουτηγμένη στην πενία

ζήσε εσύ την Άνοιξη

με γλυκιά κατάνυξη

κι άφησε στους Γερμανούς

νεφελώδεις ουρανούς

Γερμανία και Ελλάδα

γυριστή περικοκλάδα

Ιχ φερστέε νιχτ για νιχτ

Χοφεντλίχ Χοφεντλίχ

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 2

Είδα πως η Εθνική

κέρδισε στη Λετονία*

νίκη ουσιαστική

που στο μέλλον θα έχει αξία

Να μπορούσε και η πόλη

μια νίκη να πετύχει

μήπως κι ανασάνουμε όλοι

να ‘έχουμε κι εμείς μια τύχη.

Διάβασα το κάθε νέο

για τη δόλια πόλη μας

δεν ήταν όμως ωραίο

τέτοιο να'ν το χάλι μας

Πως κι ο Ευγενίου ακόμα**

που ήταν άνθρωπος αρχών

εφαγώθηκε απ΄ το κόμμα

των επτά αντιδημαρχών!

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 3

Όταν θα γυρίσω ελπίζω

να έχουνε αλλάξει όλα

όμως δυστυχώς νομίζω

θα ‘ χουν γίνει «πάρτα όλα»!

Άλλος παίρνει προεδρία

και άλλος αντιδημαρχία

σαν ιχθείς σε ενυδρεία

πλήρης λέμε αναρχία.

Λέτε να σοβαρευτούμε

κάποτε κι εμείς στην πόλη

κι ενωμένοι πια να δούμε

το κοινό μας μέλλον όλοι;

Είτε με την Φόρμουλα ένα

ή με πάρκα και αλέες

μην ξεχνιούνται από κανέναν

οι κυρίαρχες ιδέες

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 4

Ένα γράμμα πάω να γράψω

κι όχι βέβαια να κλάψω

κι όμως να που συγκινούμαι

και την ρίμα δεν αρνούμαι

Απ΄τ' Αννόβερο εδώ

Lathusenstrasse την οδό

στέλνω τους χαιρετισμούς

σ΄ όλους, φίλους και δικούς

Θα το πω ελληνικά

και μιλώ αληθινά

όλα εδώ είναι φτιαγμένα,

τέλεια οργανωμένα

Μα το κάτι που τους λείπει,

είναι το φως του αποσπερίτη

κι αυτό που 'χουμε εμείς

δεν το έχει εδώ κανείς

Εκεί, η πόλη η δική μας

ναι, η φτωχή εκείνη γη μας

η άσχημη κι αναρχική

ειν' βαθιά αισθηματική

Θέλει αγάπη μόνο λίγη

κι η καρδιά της τότε ανοίγει

εκεί βρίσκεται το φως

λαμπερός χρωματισμός

Αν θελήσω να το κάνω

ένα βήμα παραπάνω

τότε πιάνω ουρανό

φωτεινό και γαλανό.

Κερατσίνι Δραπετσώνα

πόλεις του σκληρού αγώνα

κρατηθείτε ζωντανές

θά ‘ρθουν κάποτε χαρές!

Αυτά!

Εντάξει, για πλάκα τα έγραψα, δεν διεκδικώ νόμπελ ή κρατικά βραβεία, ούτε καν έναν έπαινο. Είναι όμως δικά μου, δεν ντρέπομαι γι αυτά και τα δημοσιεύω. Έστω και με πέντε χρόνια καθυστέρηση. 

Υποσημειώσεις:

*     Λετονία-Ελλάδα 1-2 στις 7 Αυγούστου 2012

**   Ο Ευγενίου ήταν γενικός γραμματέας στον δήμο που καρατομήθηκε.