Το ΔΝΤ θα φύγει από το ελληνικό πρόγραμμα, το ξέρουμε αυτό. Όχι μόνο γιατί άλλαξε το καταστατικό του πρόσφατα και με τις νέες διατάξεις απαγορεύεται να μπει σε πρόγραμμα με χρέος μη βιώσιμο (κι έχει αποφασίσει πως το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο) αλλά και γιατί η διοίκηση Τραμπ το θέλει εκτός Ελλάδας. Αν μπει θα το κάνει με ενα μικρό ποσό για ένα μόνο χρόνο μέχρι το 2018 που λήγει και το ευρωπαϊκό πρόγραμμα δανειοδότησης του 3ου μνημονίου. Το πιθανότερο όμως είναι πως ούτε και τόσο λίγο δεν θα μπει, θα αποχωρήσει αμέσως μόλιες τελειώσουν οι γερμανικές εκλογές ώστε να μην δημιουργήσει πρόβλημα στους χριστιανοδημοκράτες.
Ο Σόιμπλε θα φύγει από καγκελάριος (οικονομικών) της Γερμανίας. Μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη είτε σχηματίσουν κυβέρνηση οι κεντροαριστεροί (Σοσιαλδημοκράτες με τους Πράσινους και την Αριστερά) είτε σχηματιστεί και πάλι ένας "μεγάλος" συνασπισμός (χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοικράτες) υπό τον όρο που έχουν θέσει Γκάμπριελ και Σουλτς να μην είναι ο Σόιμπλε στο Οικονομίας, και στις δυο περιπτώσεις ο Σόιμπλε φεύγει.
Στο τέλος αυτού του χρόνου ΔΝΤ και Σόιμπλε φεύγουν από μπροστά μας. Το θέμα η ζημιά που μπορούν να κάνουν μέχρι τότε, και δυστυχώς, μπορούν να κάνουν πολλά. Μπορούν να δυναμιτίσουν κάθε περίπτωση μελλοντικής ανάκαμψης της οικονομίας αν μας βυθίσουν σε ένα νέο φαύλο κύκλο ύφεσης και χρηματιπιστωτικής ασφυξίας. Να τα πάρουμε όμως ένα προς ένα:
Η ύφεση θα προέλθει από τις νέες περικοπές που απαιτούν στις συντάξεις και από τις νέες απολύσεις. Αν ρίξουν τις προσωπικές διαφορές και μειώσουν τη συμμετοχή του κράτους στο ασφαλιστικό, θα μειωθούν κατά 7-8% τα μισθολογικά έξοδα του κράτους, με αποτέλεσμα κατά 3-4% περίπου μείωση της κατανάλωσης με άμεση ισόποση επίπτωση στο ΑΕΠ. Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε στην Ελλάδα την τριετία 2010-2012 όταν με την μείωση των μισθπών και την κατάργηση των επιδομάτων (δώρων κλπ) κατά 30-40% έπεσαν τα μισθολογικά κόστη του δημοσίου και κατά συνέπεια η κατανάλωση και το ΑΕΠ κατά 25% παρασύροντας στον βυθό την ιδιωτική οικονομία με την μείωση της απασχόλησης και την εκτόξευση της ανεργίας. Σήμερα επιζητούν μιαν επανάληψη της ίδιας κατρακύλας με την ίδια και πάλι μέθοδο αλλά μέσω των συντάξεων αυτή τη φορά. Η απελευθέρωση των απολύσεων στοχεύει στην εύκολη μετακύλιση αυτής της πτώσης της κατανάλωσης και του ΑΕΠ στον ιδιωτικό τομέα. Γι αυτό και η επιμονή να ψηφιστούν οι δυο αυτές ρυθμίσεις (μετά...-ρυθμίσεις) ταυτόχρονα.
Η χρηματοπιστωτική ασφυξία είναι το όπλο που θα χρησιμοποιηθεί αν η Ελλάδα αντιδράσει με καθυστέρηση μέχρι το φθινόπωρο του 2017. Θα πρόκειται για έναν εκβιασμό ώστε να επιτευχθεί ο νέος τωρινός συμβιβασμός (όπως εκείνος του 2010-11). Κι επειδή τα μόνα όργανα που μπορούν να κάνουν τον εκβιασμό και να πετύχουν τη νέα μείωση του ΑΕΠ είναι ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ γι αυτό όλο το παιχνίδι παίζεται αυτούς τους μήνες, μέχρι την αποχώρηση και των δυο από το ελληνικό προσκήνιο.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να προσέξει, μήπως από αλλού φοβάται την ύφεση και από αλλού της προκύψει. Αν ο ΓΑΠ ήταν ήρωας, αφελής ή προδότης θα το κρίνει η ιστορία, αν όμως ο Σύριζα επαναλάβει την γκάφα του δεν θα χρειαστεί τόσος πολύς χρόνος.
