Το γαρ πολύ της εμμονής γεννά παραφροσύνη

Η ευρωπαϊκή εμμονική τρέλα στο ουκρανικό συνεχίζεται αμείωτη. Μετά την εξαγγελία των 28 σημείων του Τραμπ, που έτσι κι αλλιώς απείχε πολύ από το να γίνει αποδεκτή από την Ρωσία, άρχισαν να αντι-σχέδια των νέων 28 σημείων και των 19 σημείων που απλά εντείνουν την παρανοϊκή κατάσταση των Ευρωπαίων στο θέμα αυτό.

Ας τα δούμε ένα-ένα. Πρώτα την πρόταση 28 σημείων του Τραμπ. Αυτή προβλέπει διατήρηση στρατού 600.000 για την Ουκρανία (!!!) και αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας που θα μπορούσαν να ενεργοποιηθούν ανά πάσα στιγμή στο μέλλον κατά της Ρωσίας. Δηλαδή απαιτεί να δεχτεί η Ρωσία έναν στρατό δίπλα της που θα μπορεί να ενεργοποιηθεί με αμερικανική συμμετοχή χωρίς δική της έγκριση. Κι εκτός από αυτό, η πρόταση Τραμπ αναγνωρίζει εδαφικές παραχωρήσεις μόνο ντεφάκτο κι όχι ντεγιούρε. Υπάρχουν κι άλλα σημεία, ωστόσο και μόνον αυτά που ανέφερα την καθιστούν άκαρπη ως απολύτως αδύνατο να γίνει αποδεκτή από την Ρωσία.

Κι έρχονται μετά οι Ευρωπαίοι και προτείνουν ένα άλλο σχέδιο 28 σημείων που ισοδυναμεί με συνθήκη παράδοσης της Ρωσίας, σαν να έχει χάσει τον πόλεμο. Ζητούν ακόμη και αποζημιώσεις. Δεν είναι χαζοί, είναι τρελοί. Μιλάμε για παράνοια.

Ύστερα παρουσιάστηκε ένα σχέδιο 19 σημείων για συμφωνία Αμερικής-Ουκρανίας που θα μπορούσε δήθεν να γίνει αποδεκτό από την Ρωσία από το οποίο όμως απουσιάζουν τα θέματα ασφάλειας και εδαφικών παραχωρήσεων, δηλαδή έχει αφαιρεθεί κάθε ουσία διαπραγμάτευσης.

Η Δύση τα έχει χάσει. Ένας ψυχοπαθής, μεγαλομανής και εγωπαθής Πρόεδρος των ΗΠΑ εμφανίζεται πιο λογικός από ένα σωρό Ευρωπαίους "ηγέτες" που έχουν χάσει την μπάλα. Ο Τραμπ θέλει να ξεμπερδέψει με την Ευρώπη και να στραφεί εκεί που είναι το ενδιαφέρον των ΗΠΑ, στην Ανατολή, γι αυτό φέρεται λογικά και θέλει να ξεμπερδέψει με έναν πόλεμο άδικο κι αχρείαστο αναγνωρίζοντας ότι ουσιαστικά η Ουκρανία ήταν η επιτιθέμενη από το 2014. Οι Ευρωπαίοι, τυφλοί από ιστορία και γεωγραφία, οδηγούν την Ευρώπη σε μια ατελείωτη στρατιωτική ανάφλεξη (γιατί αυτό θα γίνει μόλις αναχωρήσει η Αμερική) την οποία είναι παντελώς ανίκανοι να διαχειριστούν στρατιωτικά. Με τον τρόπο αυτό χάνουν και κάθε ικανότητα να την διαχειριστούν έστω διπλωματικά.

Το μέλλον είναι δυσοίωνο. Η τρομακτική ανικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών θα φέρει στο κοντινό μέλλον ακροδεξιές δυνάμεις στην εξουσία. Η Μελόνι στην Ιταλία κι ο Όρμπαν στην Ουγγαρία είναι ήδη εδώ. Η Λεπέν στην Γαλλία, οι Εναλλακτικοί στην Γερμανία κι ο Φάρατζ στην Βρετανία έρχονται. Η Ρωσία αντί να διαλυθεί -όπως πίστευαν- βρίσκει νέες αγορές και νέους συνεργάτες και οσονούπω θα διαλύσει εκείνη τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμα θα αντέξει ένα ευρώ να παραμένει κοινό νόμισμα χωρίς κοινή πολιτική. Σε έναν κόσμο ταραγμένο το ευρώ δεν παράγει ανάπτυξη πια, αντιθέτως δημιουργεί χρέη στα κράτη και λιτότητα στους λαούς και μόνο με την ύπαρξή του. Κανείς δεν ξέρει αν η Ευρώπη μπορεί να αντέξει την ρητορική μίσους κατά της Ρωσίας που καλλιεργεί συστηματικά μέσω των ελίτ της. Παράλληλα η Ευρώπη προτιμά να αγνοεί το αναπότρεπτο γεγονός ότι η Ανατολή αναδεικνύεται πια ως ο βασικός παραγωγός προϊόντων για ολόκληρη την ανθρωπότητα και ως η τεχνολογική της αιχμή.

Φοβάμαι (είμαι βέβαιος όπως έχουν τα πράγματα) ότι η Ευρώπη, παραμένοντας εμμονική στην αντιρωσική πολιτική, θα περάσει πολύ σύντομα στο περιθώριο της παγκόσμιας ιστορίας πληρώνοντας όχι μόνο με οικονομική δυσπραγία αλλά και με την απώλεια των όποιων δημοκρατικών ελευθεριών και παραδόσεών της. Δυστυχώς για μάς και τα παιδιά μας.

Περί της συμπαράστασης στον δημότη ή την επιχείρηση

Προς ενημέρωση των φίλων και αναγνωστών των αναρτήσεών μου οφείλω να πω δυο λόγια για την χθεσινοβραδινή διαδικασία επιλογής ενός "Συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης" στον δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας στην οποία διαδικασία ενεπλάκην προσωπικά.

Ο θεσμός αυτός είναι ένα καταφύγιο των πολιτών ή των επιχειρήσεων που νιώθουν πως αδικούνται ή αγνοούνται από τις υπηρεσίες του δήμου, είτε λόγω λανθασμένης ερμηνείας των νόμων είτε κι επειδή κάποιοι υπάλληλοι αδιαφορούν για τον δημοτη ή την επιχείρηση. Πριν απευθυνθούν σε δικηγόρους και δικαστήρια για να βρουν το δίκιο τους μπορούν να απευθύνονται σε αυτόν τον Συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης για να ενεργήσει εκείνος για λογαριασμό τους αναζητώντας στοιχεία και άκρες στις υπηρεσίες και τους θεσμούς της Πολιτείας με τρόπο θεσμικό κι επομένως όσο γίνεται πιο αποτελεσματικό.

Στον Δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας προκηρύχθηκε η θέση και υποβλήθηκαν δύο υποψηφιότητες, η δική μου και της κυρίας Βάνας Δατσέρη. Έγιναν δύο ψηφοφορίες άκαρπες. Στην πρώτη πήρα 18 ψήφους και στην δεύτερη 21 (ψήφοι της διοίκησης). Η κυρία Δατσέρη πήρε 11 ψήφους και στις δύο ψηφοφορίες (ψήφοι της αντιπολίτευσης). Το ΚΚΕ απείχε των ψηφοφοριών καθώς έχει αρνητική γνώμη για τον θεσμό. Για την εκλογή χρειάζονταν τα 2/3 των ψήφων του συνόλου των συμβούλων. Με το 21-11 έλαβα τα 2/3 των ψηφισάντων όχι όμως τα 2/3 του συνόλου των συμβούλων (24 ψήφοι) οπότε δεν εξελέγη κανείς των υποψηφίων. Ο Δήμος θα πορευτεί χωρίς Συμπαραστάτη του δημότη και της επιχείρησης όπως πορεύεται από το 2013 ως σήμερα.

Για μένα όλο αυτό ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. Για τον δημότη και τον επιχειρηματία δεν ξέρω.

Δυστυχώς η παράταξη της ΝΔ στον δήμο, με την στάση της, στέρησε τον δημότη και τον μικρό επιχειρηματία της πόλης από έναν θεσμό που έχει φτιαχτεί για να τούς υπερασπίζεται. Κι όποιος έχει θέση (αιτιολογημένη) εναντίον του θεσμού (το ΚΚΕ κι εν μέρει ο ίδιος ο δήμαρχος) επειδή είναι μια διαδικασία που "σβήνει" προβλήματα χωρίς να δίνει θεσμικές λύσεις, έχει κάθε λόγο να μην θέλει τον Συμπαραστάτη. Η παράταξη της ΝΔ όμως, που έχει τον θεσμό περί πολλού, στην Δραπετσώνα και το Κερατσίνι διάλεξε να στερήσει τον δημότη και το μικρό επιχειρηματία από έναν συμπαραστάτη.

Εδώ που τα λέμε είναι τόσο πολλά αυτά που η κυβέρνηση στερεί από το Κερατσίνι και την Δραπετσώνα που ο συμπαραστάτης μάς μάρανε.

La Terre Vue du Ciel

Το κομμάτι "La Terre Vue du Ciel", (που θα πει: η Γη όπως την βλέπουμε από τον ουρανό) είναι του εκπληκτικού Αρμένιου Armand Amar (για την ακρίβεια Γαλλο-ισραηλινο-αρμένιου). Έντυσε το ομώνυμο ντοκυμαντέρ σε σκηνοθεσία Renaud Delourme (2004), που παρουσιάζει τον πλανήτη μέσα από εικόνες που είναι ταυτόχρονα μαγευτικές και ανησυχητικές για το μέλλον του. Το ντοκυμεντέρ (επομένως και η μουσική) ασχολείται με την κόντρα της φύσης και της ανθρωπότητας και κυρίως με το πώς διαταράσσεται η οικολογική ισορροπία με την ερημοποίηση, την εντατική γεωργία και κτηνοτροφία, την ρύπανση και την αποψίλωση των δασών.

Για τον Armand Amar έχω ξαναγράψει, με το σημερινό σημείωμα την εκπληκτική μουσική του θέλω να σάς μεταφέρω.

Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με ένα κρότο, μα μ' ένα λυγμό.

«This is the way the world ends. Not with a bang but a whimper.» [T. S. Eliot, «The Hollow Men» (1925)]

Γνωρίζετε βέβαια για την εξωφρενική απόφαση της ΕΕ να ξοδέψει δισεκατομύρια για εξοπλισμούς ώστε να αντιμετωπίσει την "ρωσική απειλή".

Ψυχοπαθείς ή Ανόητοι; Διαλέξτε!

Το τέλειο μηδέν στο οποίο βρίσκεται αυτή την στιγμή η Ευρώπη αποκαλύπτεται από την πλήρη έλλειψη ακόμη και του παραμικρού οράματος για το μέλλον.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι "ηγέτες" μετατρέπουν την ΕΕ σε έναν πολεμοκάπηλο οργανισμό ΧΩΡΙΣ στρατό και χωρίς δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου σε οποιαδήποτε κλίμακα, ακόμα και την πιο μικρή.

Είναι επίσης εκπληκτικό το γεγονός ότι εμμένουν στην συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία παρόλο που αυτός ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί και απομένει μόνο να δούμε την έκταση της επερχόμενης ουκρανικής κατάρρευσης.

Η ΕΕ καταρρέει αλλά κι η Δύση ολόκληρη (ΗΠΑ, Βρετανία κτλ) καταρρέουν. Η Κίνα έχει ήδη την τεχνολογική πρωτοπορία και έχει ξεφύγει στην καινοτομία, η Ευρώπη έχει αποβιομηχανοιηθεί, η Ρωσία εισέρχεται στην γεωπολιτική σκηνή με δυναμισμό και τα δημογραφικά δεδομένα του "αναπτυγμένου κόσμου" δείχνουν ότι η τάση κατάρρευσης θα συνεχιστεί. Θα έλεγε κανείς ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος γίνεται όλο και πιο πιθανός. Δεν το νομίζω και θυμίζω τον στίχο του Έλιοτ: "Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με ένα κρότο αλλά με ένα λυγμό".

Είναι γνωστό ότι όταν κανείς φτάνει αντιμέτωπος με ολοκληρωτικά αδιέξοδα, βρίσκει σαν μόνη διέξοδο τον πόλεμο. Όμως, ο λόγος που η Δύση δεν θα προχωρήσει (κατά την γνώμη μου) σε αυτή την "λύση" είναι η υπερβολικά μεγάλη αδυναμία της. Μια κοινωνία γερασμένη που δανείζεται από το μέλλον για να τροφοδοτεί το παρόν (ασφαλιστικά συστήματα και συστήματα υγείας κυρίως) δεν έχει τον δυναμισμό ή το κουράγιο να προκαλέσει πόλεμο. Απλά, όταν έρθει η ώρα της θα παραδοθεί ησυχα-ήσυχα.

Τι ήταν το Πολυτεχνείο; ... μια απάντηση ήταν!

 Μάς έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τούς τα τρίψαμε κι εμείς στη μούρη!

Οσο ήμουν στο σχολείο, έβγαζα κάποιες φορές τον λόγο σε επετείους. Έγραφα έναν λόγο αλλά δεν διάβαζα σχεδόν τίποτε από αυτόν. Μιλούσα προφορικά, στο ίδιο κλίμα του "λόγου", στα ίδια συναισθηματικά ή λογικά μονοπάτια, αλλά με άλλες λέξεις καινούργιες που μού έρχονταν στην ροή του λόγου μου. Ωστόσο μού έμενε το κείμενο στο κομπιούτερ μου. Έτσι τώρα έχω εδώ έναν "λόγο" για το Πολυτεχνείο, Νομίζω ήταν για την 17η Νοέμβρη του 2010, όταν ήμασταν ακόμα ζαλισμένοι από την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια και την υπονόμευση του μέλλοντός της. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά-καλά τι ακριβώς είχε υπογράψει ο Γιώργος εκείνο τον Απρίλιο όταν μάς μιλούσε από το γραφικό Καστελόριζο.

Ακολουθεί ο λόγος όπως τον είχα γράψει τότε:

"Σε κάθε επέτειο, όταν μου ζητούσαν να εκφωνήσω τον πανηγυρικό, έψαχνα να βρω το βαθύτερο νόημά της, την ουσία του εορτασμού, για να το μεταφέρω στους ακροατές, να το μεταδώσω με ακρίβεια, να ανανεώσω –αν θέλετε- τα διδάγματά του. Το ίδιο έκανα και τώρα που θα εκφωνούσα έναν ακόμα πανηγυρικό στο σχολείο μας, όπως κάθε χρόνο την 17η Νοέμβρη και στις άλλες εθνικές επετείους.

Προσπάθησα λοιπόν να ξαναθυμηθώ ποιο ήταν το νόημα αυτής της ημέρας. Μου ήρθαν στο νου τα βασικά συνθήματα για ψωμί, παιδεία ελευθερία, για ακαδημαϊκές ελευθερίες, για μια λαϊκή εξέγερση που σήμανε το τέλος μιας δικτατορίας, για το μεγάλο γεγονός οι πολλοί να ξεπερνούν ο καθένας το δικό του εγώ και να διαχέονται μέσα σε ένα μεγάλο εμείς, για τον ηρωισμό των παιδιών, των φοιτητών, για το έπος μιας γενιάς και λοιπά και λοιπά. Όλα σωστά αλλά όλα μη ικανοποιητικά. Κάτι δεν καθόταν καλά, κάτι δεν με έπειθε πως αυτά τα λόγια θα έδιναν με τρόπο σωστό και πλήρη το νόημα της μέρας. Και σκέφτηκα να ψάξω λίγο περισσότερο μέσα μου.

Γιατί μέσα μου; Γιατί είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους τύπους που τους λένε γενιά του Πολυτεχνείου. Λόγω ηλικίας βασικά… Το 1973 ήμουν 20 χρονών και τριτοετής στη φυσικομαθηματική σχολή. Ήμουν ακριβώς η "γενιά του πολυτεχνείου" και βρέθηκα στο επίκεντρο των γεγονότων. Στις καταλήψεις, στη πρώτη και τη δεύτερη Νομική, στη πορεία της Φυσικομαθηματικής, στο Χημείο που κατέληξε στο Πολυτεχνείο το απόγευμα της Τετάρτης 15ης Νοέμβρη. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου –δεν μπορεί- θα ήταν σκέψεις και συναισθήματα όλων των συνομηλίκων μου, των συμφοιτητών μου, της γενιάς μου. Αρκούσε να ψάξω μέσα μου και θα έβρισκα το ακριβές νόημα του Πολυτεχνείου. Έκανα λοιπόν μια ενδοσκόπηση. Και αναβίωσα εκείνα τα βράδια, όπως τα έζησα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, τα δύο πρώτα ήσυχα αλλά εντατικά (την Πέμπτη μάλιστα γύρισα και κοιμήθηκα το βράδυ στο σπίτι μου) και την Παρασκευή μες στους καπνούς και τις φωτιές, υπό τον ήχο των όπλων.

Θυμήθηκα κάποια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Θυμήθηκα τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έλεγαν «μην πας εκεί» αν κι ήταν αριστεροί. Θυμήθηκα ακόμη και ένα μεγαλύτερο φίλο μου, που δεν ζει πια, που μου έλεγε «κωλόπαιδο, μην πας!». Όλο το βράδυ έβλεπα σφαίρες, τραυματισμένους να τούς φέρνουν μέσα στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί, ακόμα κι ένα σκοτωμένο είδα, κι εγώ σκεφτόμουν τα δικά μου, γυρνούσα στις αίθουσες και ζούσα την ένταση των στιγμών. Όμως το πιο σπουδαίο ήταν που είχα μιαν έντονη αίσθηση πως ζούσα την Ιστορία την ίδια στιγμή που αυτή γραφόταν. Ο δικός μου μικρόκοσμος κι η ιστορία της Ελλάδας συγχρωτίζονταν αρμονικά και ταυτόχρονα μέσα μου.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ήταν ατελείωτες. Θα σάς πω τι σκέφτομαι για όλα αυτά. Σκέφτομαι πως ήμουν τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές. Εσείς, οι σημερινοί μαθητές μου, δεν θα τις ζήσετε ίσως ποτέ με τον τρόπο αυτό και με την ένταση εκείνη, γιατί εσείς ποτέ δεν θα βυθιστείτε στη μιζέρια η οποία είχε προηγηθεί του «πολυτεχνείου». Δεν θα ζήσετε –κι ευτυχώς για εσάς- τη γελοιότητα μιας δικτατορίας που, επειδή δεν μπορούσες να την αντιμετωπίσεις, ένιωθες γελοίος και μικρός κι εσύ μαζί της. Και τότε θυμήθηκα πως ζούσαν οι Έλληνες εκείνη την αλήστου μνήμης επταετία. Χωρίς να μπορούν να μιλούν ενάντια στο καθεστώς, επί ποινή καταδίκης μιας ολόκληρης ζωής, με φακέλους στην ασφάλεια, λογοκρισία, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να διαβάσουν ελεύθερα μια εφημερίδα, χωρίς να διαλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούσαν, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις. Γελοία συνθήματα όπως το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια» είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερο τραγούδι, χωρίς ελεύθερη έκφραση, χωρίς τις στοιχειώδεις ελευθερίες της ζωής.

Και οι νεοέλληνες τι έκαναν; Υπέμεναν επί έξι ολόκληρα χρόνια αυτό τον ζυγό αγόγγυστα. Δουλοπρεπείς και μικροί, προτιμούσαν να σκύβουν το ανάστημά τους για να περάσει η θύελλα παρά να αντιμετωπίσουν θαρραλέα τη σαπίλα και τον αυταρχισμό. Σκέφτηκα πόσο πολύ ντρεπόμουν για όλα αυτά, πόσο ντρεπόμουν που ήμουν Έλληνας. Να ανέχομαι τη βλακεία να με κυβερνά και να σκύβω το κεφάλι από φόβο. Θυμήθηκα τη ντροπή που ένιωθα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και θυμήθηκα επίσης, πως εκείνο το βράδυ, στο Πολυτεχνείο, ξέπλυνα επιτέλους αυτή τη ντροπή.

Οι Έλληνες κάποτε ήταν ένας περήφανος, λαός. Είπαν «όχι στους Πέρσες» στο Μαραθώνα, είπαν «μολών λαβέ» στις Θερμοπύλες, λάτρεψαν θεούς με ασύγκριτη ομορφιά και γέννησαν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την τραγωδία, τη δημοκρατία μελετώντας καλύτερα και βαθύτερα από κάθε άλλον λαό την έννοια της ζωής και του θανάτου. Κάποτε όμως υποτάχτηκαν στη Ρώμη, αργότερα στην Τουρκιά, κι έφτασε ο νεοέλληνας να είναι ευνουχισμένος από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εκείνου του αρχαίου λαού που έζησε στα χώματα που πατάμε σήμερα. Στερήθηκε το πατρώο πολίτευμα της δημοκρατίας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια του βίου και την περιφρόνηση του θανάτου τη στιγμή που η πορεία αυτού του βίου έφτανε στο τέλος της. Την αξιοπρέπεια να άρχει και να άρχεται εξ ίσου, την χαρά την ώρα της ζωής και την ήρεμη λύπη την ώρα του θανάτου. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, μας λείπουν σήμερα και μας έλειψαν αποφασιστικά στη διάρκεια των πρώτων έξη χρόνων της επταετίας.

Τους σημερινούς νεοέλληνες μας έκοψαν από τις πραγματικές παραδόσεις μας. Μας γέμισαν με φόβους, μας πότισαν με την νοοτροπία του δούλου και του καραγκιόζη και μας πέταξαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί για να διέλθουμε τον βίο μας σε αυτό το αμερικάνικο παγκόσμιο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Μας έμαθαν μόνο να σταυροκοπιόμαστε και να καίμε λιβάνια. Και κάθε φορά που απαιτήσαμε λίγο από τα δικαιώματά μας ή δείξαμε πως μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι για να πούμε ένα καινούριο «όχι» μας έβαλαν να το πληρώνουμε ακριβά. Με εμφύλιο πληρώσαμε το «όχι» στον Τούρκο κατακτητή, με εμφύλιο πληρώσαμε και το «όχι» στον Γερμανο-ιταλό φασίστα. Όμως αυτή η γενιά που έζησε τους εξευτελισμούς της λειψής μεταπολεμικής δημοκρατίας, βρήκε τον δικό της Μαραθώνα, βρήκε τις δικές της Θερμοπύλες, τα Δερβενάκια, την Κορυτσά. Είπε ένα μαζικό «όχι» στους δικτάτορες, στην εσωτερική κατοχή, στα τανκς στην αστυνομία και την χωροφυλακή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.

Θυμήθηκα τότε ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δίπλα από τους κρότους των όπλων, που πυροβολούσαν ασταμάτητα, δίπλα από τα καπνογόνα, τις φωτιές, τα μαντίλια στο πρόσωπο, τον φόβο και το μούδιασμα του πολιορκημένου που δεν ξέρει ποια μέρα θα τού ξημερώσει, δίπλα από όλα αυτά υπήρχε μια άγρια χαρά. Ήμασταν κι εμείς λαός ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή ο γαλλικός Μάης, ήμασταν η εξέγερση των αμερικανών φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, είχαμε πάψει να είμαστε η ψωροκώσταινα, ξαναμπαίναμε θριαμβευτικά στον χώρο των πολιτισμένων και δημοκρατικών χωρών της φαντασίας μας, δίναμε στα όνειρά μας την εκδίκηση που αναζητούσαν.

Το Πολυτεχνείο το έκανε μια γενιά όπως εσείς, οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί φοιτητές, μια γενιά όμοια με τη δική σας. Εκείνη την γενιά του ’60 και του ’70 την είχαν πήξει στο ψέμα και την είχαν κάνει να ντρέπεται που λεγόταν νέα ελληνική γενιά. Εκείνους, εμάς δηλαδή, την δική μου ηλικία, μάς έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τους τα τρίψαμε στη μούρη. Στη Νομική, στη Φυσικομαθηματική, στο Πολυτεχνείο, έγιναν κάποιες εξεγέρσεις για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει.

Εσάς, νεαροί μαθητές μου, σας πήζουν στην ανία και στην αποβλάκωση. Μόνο που δεν το κάνει μια παρέα φασίστες που, στο κάτω-κάτω, εύκολα τους βλέπεις και εύκολα ή δύσκολα μπορείς και τους πετροβολάς. Το κάνει μια ολόκληρη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία, και το κάνει ύπουλα, μέσα από διαφημίσεις για κινητά και μπιχλιμπίδια, μέσα από μια κουλτούρα που θεοποιεί το στυλ και δεν δίνει δεκάρα για την ουσία των πραγμάτων. Σας μετατρέπουν σιγά αλλά σταθερά σε ένα ανθρώπινο πελτέ και το κάνουν κρυφά και γλυκά ώστε να μην γίνεται αντιληπτό. Δίπλα στα λιβανιστήρια και τα σταυρουδάκια σας βάζουν χαλκάδες στη μύτη και τριπάκια στις φλέβες. Όμως κάποτε θα πέσουν κι εδώ οι μάσκες και θα πείτε κάποτε κι εσείς το δικό σας «όχι».

Το δικό σας Πολυτεχνείο θα είναι μια άλλου τύπου επανάσταση. Δεν θα σας υποδείξω εγώ ούτε τον τρόπο, ούτε τα μέσα. Όταν όμως θα πραγματοποιήσετε κι εσείς τη δική σας εξέγερση, θα δώσετε την ώθηση που χρειάζεται η νεοελληνική κοινωνία μας για να πάει μπροστά. Κι εσείς θα ζήσετε κάτι που θα αξίζει για μια ζωή. Σας το εύχομαι και θα είμαι συμπαραστάτης, κι εγώ κι όλοι όσοι ζήσαμε τότε εκείνη την εμπειρία. Καλό αγώνα!"

Αυτά έλεγα-έγραφα τότε, το 2010, και λίγο μετά ακολούθησε η πλατεία και ο ξεσηκωμός του 2011 που έληξε άδοξα με το δημοψήφισμα του 2015.

Έφυγε η Ξένια Φωτίου

Προχτές το απόγευμα έφυγε από την ζωή η Ξένια Φωτίου, διακεκριμένη Δραπετσωνιτίσσα, σπουδαία φιλόλογος, αντιδήμαρχος στον Δήμο Δραπετσώνας (επί δημαρχίας Χρυσού) και ξεχωριστή μορφή σε όλους τους αγώνες, τοπικούς και κοινωνικούς, που αφορούσαν τους συνανθρώπους της. Για μένα υπήρξε συνεργάτης στην πολιτική σκηνή και δασκάλα μου στα γερμανικά.

Αιώνια θα είναι σίγουρα η μνήμη της.

Η κηδεία στο Σχιστό την Τρίτη (18/11) στην 1μμ.

 

Ο Ζελένσκι στην Ελλάδα ξανά

Έρχεται σήμερα στην Ελλάδα ο Ζελένσκι, ο φίλος του Μητσοτάκη και μάλλον το μεγάλο θύμα και κορόιδο των Αμερικανών. Τον συνοδεύουν φήμες για εκτεταμένη διαφθορά στην χώρα του αλλά κάπως έτσι είχε γίνει και με τον Γιαννουκόβιτς το 2014. Υποθέτω ότι αυτή την φορά ο Ζελένσκι έρχεται χωρίς τα ούγκανα που είχε φέρει μαζί του στην προηγούμενη επίσκεψή του. Δεν θα πάρει πολλά, καθώς ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, θα υπογράψει όμως κάποιες συμφωνίες για τα φυσικά αέρια που ενδιαφέρουν τους Αμερικανούς.

Με τον Ζελένσκι δεν ξέρω αν πρέπει να τον λυπάμαι, να τον συμπονάω ή να τον μισώ. Σίγουρα παίζει ρόλους που δεν τούς αποφάσισε ο ίδιος (από Λεωνίδας μέχρι Τσολάκογλου) και έχει βρεθεί στο κέντρο ενός κυκλώνα από όπου δεν μπορεί να ξεφύγει. Να νικήσει τον Πούτιν δεν μπορεί, να πάψει την σφαγή του λαού του και της χώρας του δεν μπορεί (ίσως και να μην το θέλει) και να σταματήσει αυτό το μακελειό στο οποίο έμπλεξε επίσης δεν μπορεί.

Για να βγει από το αδιέξοδο πρέπει α) να υπογράψει τον διαμελισμό της Ουκρανίας και β) να αποφασίσει ο Πούτιν να τερματίσει τον πολεμο (πράγμα όχι και πολύ πιθανό).

Ο Ζελένσκι βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα όπου επικρατεί νηνεμία (όπως τώρα) αλλά μόλις πας να ξεφύγεις σε πιάνει ο στροβιλισμός και διαμελίζεσαι (όπως θα γίνει σε λίγο). Είναι λοιπόν σε μια τραγική θέση στην οποία τον έβαλαν οι Αμερικανοί κι οι Ευρωπαίοι (ιδιαίτερα οι Τζο Μπάϊντεν και Μπορίς Τζόνσον) και δεν μπορεί να βγει. Ταλαιπωρεί και καταστρέφει την χώρα του και μαζί της εξευτελίζει και καταστρέφει την Ευρώπη και φυσικά τον αδύνατο κρίκο της, την Ελλάδα. Έμπλεξε με έναν δικτάτορα Πούτιν που γνωρίζει καλά από γεωπολιτική και έχει αποφασίσει να διαλύσει την Ευρώπη, την τόσο πρόθυμη να αυτοδιαλυθεί αποδεχόμενη ακόμη και τον τορπιλισμό του Νορντ Στριμ ως έργο αντίστασης ενώ είναι ολοκάθαρα αμερικανικό σαμποτάζ εναντίον της βιομηχανίας της Γερμανίας.

Τον λυπάμαι τον Ζελένσκι όπως και τον ουκρανικό λαό, τον λυπήθηκα κι όταν ο άξεστος Αμερικάνος Κάου-μπόης στον Λευκό Οίκο τού πεταγε τις αλήθειες μες στα μούτρα σαν να τον έφτυνε, όμως δεν μπορώ να τον συμπαθήσω αυτόν και την γούβα στην οποία έχωσε την Ευρώπη και απειλεί να την θάψει μέσα στην ζαλάδα του.

Θέλουν να μάς τρελάνουν με τα ψέματά τους.

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα, πλην της εποχής της χούντας, δεν έβλεπε κανείς τόση διαστρέβλωση των γεγονότων και των εννοιών στον δημόσιο χώρο όσο το βλέπει σήμερα.

Η Ελλάδα γίνεται "κόμβος" μεταφοράς ακριβού φυσικού αερίου από το Τέξας στην ανατολική Ευρώπη όπου το φυσικό αέριο κοστίζει το 1/10 της τιμής του αμερικανικού. Για όσο καιρό η Αμερική επιβάλλει στους υπηκόους της Ευρωπαίους να θεωρούν (ψεύτικα κι ανόητα) την Ρωσία αιώνιο εχθρό για να πουλάνε το δικό τους πανάκριβο φυσικό αέριο (και τα όπλα), ο αγωγός αυτός έχει νόημα για τις ΗΠΑ, μετά θα είναι άχρηστος. Και το ψέμα αυτό προβάλλεται ως επιτυχία και "ανάπτυξη". Σαν να λέμε ότι ο Μελισσανίδης είναι ανάπτυξη για την Δραπετσώνα ή το Σχιστό είναι επιτυχία για το Κερατσίνι. Σκουπιδότοποι και χαντάκια για αγωγούς επικίνδυνων υγρών προς όφελος τρίτων είναι όλα αυτά κι όχι ανάπτυξη.

Η Ελλάδα (όπως κι η πόλη μας), η νέα γενιά κι όλοι εμείς οι παλιότεροι, πρέπει να βρούμε ξανά την αγωνιστικότητα και την αγάπη προς την αλήθεια. Να ξαναδώσουμε την μάχη της παράγκας (όπως εκείνη της 14ης Νοεμβρίου του 1960) για να έχουμε ζωή. Δεν υπάρχει χρόνος για να σπαταληθεί, το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο.

Χαιρέτα το φυσικό αέριο στο Ιόνιο που χάνεις

https://www.youtube.com/shorts/LcMbzmnVw-U

Τα ίδια ακριβώς με τον Νίκο Μπόγια που μιλά στο βίντεο, λέει γι αυτό το θέμα κι ο Βαρουφάκης (πέρα από την παπαριά περί μακεδονικού βέβαια που ο ομιλητής την χώνει ανάμεσα στα λόγια του για να πείσει το κοινό του ότι είναι εθνικόφρων)

Υπάρχει αντίλογος σε αυτό;

Η Εξον (τρείς ιδιώτες) παίρνουν ΟΛΟ το φυσικό αέριο του Ιονίου (όπως η Ελληνικός Χρυσός, η CVC-φαντς κ.ά.) και η Ελλάδα φορολογεί με 22% τα κέρδη της Εξον-Ελλάς (που θα δημιουργηθεί) και η οποία θα εμφανίζει κέρδη μηδαμινά αφού θα φουσκώνει τα έξοδά της με πλασματικές αγορές από δικές της εξωχώριες εταιρείες. Το ίδιο κόλπο παντού!

Αυτοί οι φιλελεύθεροι κεντρώοι δημοκράτες θα συνεχίσουν για πολύ να κρατούν τα μάτια και τα αυτιά τους κλειστά ενόσω θα καυαστρέφεται και θα ξεπουλιέται ολόκληρη η χώρα;

Δεν μπορούν να δουν έστω για μια και μόνη φορά την μεγάλη εικόνα, ότι η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης και ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο αυτής της πολιτικής;

Ως πότε θα παριστάνπουν τους σόφρωνες στηρίζσοντας την Μητσοτάκης ΑΕ και την απαξίωση της χώρας;

Θεμιστόκλειο

Βλέπω ότι προγραμματίζονται επισκέψεις στο Θεμιστόκλειο στον χώρο της σχολής ναυτικών δοκίμων στον Πειραιά κι αναρωτιέμαι για πόσο άραγε θα λειτουργεί αυτό το παραμύθι. Όσοι πηγαίνουν εκεί καλό θα είναι να γνωρίζουν την αλήθεια.

Το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή βρίσκεται στην απέναντι ακτή εκεί όπου ήταν τα Λιπάσματα. Ο Ιάκωβος Δραγάτσης, από τα τέλη του 19ου αιώνα, έδειξε που ακριβώς βρίσκεται το ταφικό μνημείο. Το 1897 πραγματοποίησε και ανασκαφή μαζί με τον Σαχτούρη, διοικητή τότε της Σχολής ναυτικών δοκίμων. Ο Δραγάτσης με το βιβλίο του "Το Θεμιστόκλειο" (έκδοση του 1906) εξήγησε και για ποιον λόγο έχει γίνει η παρεξήγηση (λάθος μετάφραση χωρίου του Διοδώρου του Σικελιώτη) και πιστεύεται ότι το μνημείο ήταν στον Άλκιμο.

Το εργοστάσιο Λιπασμάτων που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1909 φρόντισε να προκαλέσει την σύγχυση ώστε να μην ενοχληθεί το λιμανάκι που είχε φτιάξει ακριβώς μπροστά στο αληθινό μνημείο του Θεμιστοκλή.

Δυστυχώς, η αρχαιολογική υπηρεσία αντί να κάνει το καθήκον της, να βεβαιώσει την αλήθεια και να πραγματοποιήσει ανασκαφή (πέραν εκείνης του 1897 των Δραγάτση-Σαχτούρη), επιτρέπει να διαιωνίζεται η σύγχυση. Στον χώρο όπου βρίσκεται το αληθινό ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή, μετά το κλείσιμο των Λιπασμάτων, από το 2013 που ο Δήμος μπήκε στον χώρο, υπάρχει σχετικό ανάγλυφο του Π.Γεωργαρέα και το ίδιο το μνημείο, φυσικά παρατημένο στην τύχη του.

Ποιο "ελληνικό FBI" ρε ηλίθιοι;

Νέα μόδα. Όλοι (σχεδόν) οι δημοσιογράφοι σε όλα (σχεδόν) τα κανάλια, την Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος την λένε "το ελληνικό ΕφΜπιΆι". Γιατί;

Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η παραπλανητική ονομασία το μόνο που δείχνει είναι μιαν απαράδεκτη υποτίμηση της ελληνικής γλώσσας αλλά και της ελληνικής αστυνομίας, που ως ελληνική είναι ανίκανη ενώ ως αμερικανικού τύπου (στα λόγια βέβαια) είναι ακαταμάχητη!

Πρόκειται για μια τέλεια κατάπτωση κάθε εθνικής υπερηφάνιας και για υποκρυπτόμενη παραδοχή της εντόπιας ανικανότητας αφού μόνο το FBI μπορεί!

Γνωρίζουν ότι το F στο FBI σημαίνει Ομοσπονδιακό (Federal); Είναι η Ελλάδα Ομοσπονδία; Γνωρίζουν ότι το ΒΙ στο FBI σημαίνει γραφείο ερευνών; Η Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος είναι γραφείο ερευνών; Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι οι δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο; Πόσο υποτελείς κάθε αμερικανιάς και πόσο επιφανειακοί στην αντίληψή τους;

Θα πάει, λέει, το ελληνικό FBI στην Κρήτη στα Βορίζια. Θα είναι το "Κρητικό FBI"; Ναι, γιατί ο εξευτελισμός πρέπει να γίνει τέλειος!

Το τέλος της ευημερίας για την Δύση

Στην Νέα Υόρκη σύντομα θα βγει δήμαρχος ένας Μουσουλμάνος που γεννήθηκε στην Ουγκάντα, ο Ινδός Ζόχραν Μαμντάνι.

Προηγείται με 45% (έναντι 30% και 20% των αντιπάλων του).

Ο Τραμπ έχει απειλήσει ότι αν βγει ο Ινδός μουσουλμάνος από την Ουγκάντα δήμαρχος στην Νέα Υόρκη θα κόψει κάθε πιθανή ομοσπονδιακή επιχορήγηση.

Δεν θα είναι ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος μεγάλης πόλης της δύσης. Ήδη δήμαρχος στο Λονδίνο είναι ο Πακιστανός μουσουλμάνος Σαντίκ Καν, αυτός όμως γεννήθηκε στην Βρετανία.

Άντε και στο Παρίσι.

First we take manhattan then we take berlin

Η εισπήδηση μειονοτήτων είναι μια πραγματικότητα στην Δύση. Μεταναστεύουν είτε πλούσιοι που επενδύουν (σε χρηματιστήρια ή σε σπίτια) είτε πάμπτωχοι που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί. Ο πληθυσμός των μειονοτικών προσφυγικών ροών αυξάνεται και ο πληθυσμός των γηγενών μειώνεται παντού. Κι όχι μόνο μειώνεται αλλά και γερνάει κιόλας με αποτέλεσμα να κλονίζει τα ασφαλιστικά συστήματα και τα συστήματα δημόσιας υγείας.

Είναι μια κατάσταση ανισορροπίας που προϊδεάζει για συμφορές στις χώρες που την περίοδο 1950-2010 έζησαν μια συνεχή άνοδο και ευημερία.