Τώρα που έγινε κι η κηδεία του Νιόνιου κι ακούστηκαν όλα τα καλά και τα στραβά του, κι αφού τον ξεφτίλισαν κι ο Μητσοτάκης κι ο Μπακογιάννης αποκαλώντας τον φίλο τους, θέλω κι εγώ να πω δυο πράγματα για τον άνθρωπο που με συγκίνησε και με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον στην νεότητά μου.
Όποιος δεν έζησε τον Σαββόπουλο τις δεκαετίες του '60 και του '70 είναι αδύνατον να καταλάβει γιατί μισήθηκε και περιφρονήθηκε (ακόμα κι αν συγκρατήθηκαν και δεν μίλησαν εναντίον του) από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που τον αγάπησαν υπερβολικά.
Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε βουλευτής και υπουργός της ΝΔ, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν Καραμανλικός, έγινε και διευθυντής στην κρατική ραδιοφωνία, ο Ξαρχάκος έγινε αντιδήμαρχος σε δεξιά δημοτική παράταξη, ο Μικρούτσικος έγινε υπουργός, αλλά, όλοι αυτοί έχουν τον απεριόριστο σεβασμό αριστεράς και δεξιάς. Κέρδισαν πολλά χρήματα και πήραν μερίδιο εξουσίας, κανείς όμως δεν έφτυσε στον τάφο τους (καλά... το ξέρουμε.. ο Ξαρχάκος ζει) όπως είδαμε να συμβαίνει αυτές τις μέρες. Και δεν είναι θέμα "βαρβαρότητας" της αριστεράς ούτε θέμα απόρριψης ενός καλλιτέχνη για το έργο του.
Αυτό που έγινε με τον Σαββόπουλο ήταν κάτι διαφορετικό. Κάτι σπάνιο. Με πολύ απλά λόγια λέγεται "πούλημα", παρόλο που ο Σαββόπουλος με την μετάλλαξή του έχασε φήμη και χρήμα, κόντεψε να πεινάσει, χρεοκόπησε και ποτέ δεν πήρε μερίδιο εξουσίας. Κι αν συνήλθε οικονομικά αυτό οφείλεται στις συναυλίες που έκανε κι όχι σε κρατικές επιχορηγήσεις. Είναι βέβαιο πως αν συνέχιζε τον καταγγελτικό του λόγο, θα γέμιζε στάδια, θα έβγαζε λεφτά και θα γινόταν κι αυτός μια μέρα υπουργός πολιτισμού. Αυτό ήταν το κέρδος του όταν "πουλήθηκε". Το βλέπετε εσείς για πούλημα αυτό;
Ήταν μια τραγική φιγούρα ο Διονύσης. Για να μείνει πιστός στις ιδέες του και τις αλλαγές του χρεώθηκε με την ρετσινιά του προδότη ιδεών, του ξεπουλημένου στην εξουσία, ίσως γιατί ήταν ο μόνος που την είχε αμφισβητήσει τόσο καίρια. Όμως έθιξε την ουσία της ύπαρξής μας όταν αποφάσισε να κουρευτεί ενώ εμείς ήμασταν ακόμη γενειοφόροι και μακρυμάλληδες. Έθιξε ιερά και όσια τραγουδώντας Μητσοτάκ λες κι οι δικοί του φίλοι κι ακόλουθοι ήμασταν η "Αυριανή" ή ο Τόμπρας. Με άλλους θύμωσε αλλά έβρισε εμάς. Ο Μητσοτάκ του Διονύση ήταν η απόλυτη έκφραση του Κωλοέλληνα, αλλά, βιάστηκε να τον αποδόσει στους εκδρομείς του '60. Κι αυτό θέλει πολύ καλή διάθεση για να τού το συγχωρήσεις, θέλει υπομονή που δεν υπάρχει ιδιαίτερα σήμερα που ένας άλλος Μητσοτάκ βυθίζει την Ελλάδα σε σκάνδαλα, μαρασμό, υποκλοπές και όλα όσα ο Διονύσης μίσησε στον Ανδρέα του '87-'90.
Γειά σου λοιπόν, φίλε μας Διονύση Σαββόπουλε, από εμάς τους μόνους που έχουμε δικαίωμα στην κληρονομιά σου, γιατί εμείς είμαστε η νιότη σου κι η Νέμεσή σου μαζί.
