Ότι θα έβγαζαν 70,000 ψηφίσαντες στις εκλογές του Σύριζα το είχαμε πει ήδη από αρκετές μέρες. Μάλιστα οι άνθρωποι με σεμνότητα έβγαλαν ακριβώς αυτό το νούμερο και δεν το ανέβασαν στο εκατό (δεν ήταν δύσκολο). Έδειξαν έτσι για μια φορά ακόμα μετά το συνέδριο τις ικανότητές τους στην πολιτική μαγειρική. Λένε ότι αν διαιρέσετε με δύο τα νούμερα θα είστε πιο κοντά στην αλήθεια. Τέλος πάντων, όσοι πήγαν πήγαν και με τις υγείες τους να πορευτούν με τον νέο-παλιό Σύριζα με τα "γεμάτα πουκάμισα" και την οσμή της φθοράς.
Από τον Σύριζα του 2015 έχουν ήδη προκύψει έξι κόμματα, η ΛΑΕ του Λαφαζάνη, το Μέρα25 του Βαρουφάκη, η Πλεύση Ελευθερίας της Κωνσταντοπούλου, η Νέα Αριστερά της Αχτσιόγλου, η Κίνηση Δημοκρατίας του Κασσελάκη και ο εναπομείνας Σύριζα ΠΣ του Φάμελλου. Έξι λοιπόν κόμματα, τα τέσσερα στην Βουλή και ο πολυκερματισμός μπορεί να συνεχιστεί. Πώς να μην είναι αξιωματική αντιπολίτευση το ΠαΣοΚ που παρά τις δικές του διασπάσεις δείχνει τελευταία να συσπειρώνεται και να καθίσταται μοναδικός πόλος αντίστασης (τρόπος του λέγειν) στην Μητσοτάκης ΑΕ; Μέχρι στιγμής η ΝεΑρ κι ο Σύριζα παρακαλούν τον Ανδρουλάκη να τούς βάλει κάτω από τις φτερούγες του και ο Κασσελάκης ελπίζει να καταγράψει δυναμική κυβερνησιμότητας, αλλά αυτό είναι ακόμα ζητούμενο.
Όλα πλέουν πλέον δεξιά στην Ελλάδα και η μόνη ουσιαστική αμφισβήτηση της κυριαρχίας Μητσοτάκη θα είναι ένα σχήμα επίσης δεξιό υπό τον Σαμαρά αν δεχτούν να τεθούν υπό την προσωρινή αρχηγία του (με πολιτικά ανταλλάγματα) ο Βελόπουλος και η Νίκη, ή ακόμη κι η Λατινοπούλου (αν μπορέσει να απαλλαγεί από τον Κασιδιάρη). Δεν είναι παράξενο να εισαχθεί και στην Ελλάδα το φρούτο που ανθίζει τελευταία στην Ευρώπη. Είναι η Μελόνι στην Ιταλία, η Λεπέν στην Γαλλία, ο Όρμπαν στην Ουγγαρία και τα κόμματα των Πολωνών, των Γερμανών, των Αυστριακών ή των Ολλανδών ακροδεξιών που πρωταγωνιστούν στις χώρες τους.
Αν συμβεί αυτό το (πολύ πιθανό για μένα) σενάριο, τότε η μάχη θα δίνεται ανάμεσα σε έναν καθαρόαιμο δεξιό-ακροδεξιό συνασπισμό με επικεφαλής τον Σαμαρά και σε μια κεντροδεξιά υπό τον Μητσοτάκη με την συνεργασία ΝΔ και ΠαΣοΚ να αποτελούν το "δημοκρατικό ανάχωμα" στην χώρα.
Τότε, βέβαια, η πολυτέλεια των επτά κομμάτων στην αριστερά (έξι από τον Σύριζα κι ένα το ΚΚΕ) θα είναι μια καταστροφή που θα οδηγήσει όλους αυτούς τους σχηματισμούς σε ποσοστά ανυπαρξίας (ειδικά μάλιστα αν υιοθετηθεί το κατώφλι του 5%). Κι όσοι τώρα αρμενίζουν σε ήρεμα νερά, μπορεί αύριο να βρεθούν με πολλές φουρτούνες στο κεφάλι και με τον λαό να πληρώνει για μια ακόμη φορά τα λάθη τους.
Γιατί τα λέω αυτά; Χωρίς λόγο και χωρίς σκοπό. Γιατί περίπτωση να διορθωθούν δεν υπάρχει. Μόνο η "δικαίωση" υπάρχει σε έναν χώρο όπου σημασία έχει να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Κι όταν ζητάς δικαίωση (κι όχι διόρθωση) για τις επιλογές σου, τότε η μόνη προοπτική που έχεις είναι η επόμενη ήττα και η επόμενη διάσπαση. Και στο τέλος θα φτάσουμε να ψηφίζουμε εξ ανάγκης Μητσοτάκη για να αποφύγουμε τα χειρότερα. Με τις υγείες μας!
