Η παράγραφος της κυρίας Λουλέ που τα λέει όλα

Για την Νίτσα Λουλέ δεν ξέρω πολλά πράγματα, ξέρω όπως και οι περισσότεροι τον Κώστα Λουλέ, ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ. Η κόρη του, Νίτσα, εκλέχτηκε βουλευτής του Συνασπισμού κι αυτή το 1996 στη Λάρισα. Είναι δημοσιογράφος, γράφει και βιβλία.

Πρόσφατα παρουσιάστηκε το βιβλίο της "ΑΞΙΖΕ" που περιέχει κατά βάση την αλληλογραφία του Κώστα Λουλέ με τη γυναίκα του αλλά και τα παιδιά του την περίοδο 1947-1974 όσο δηλαδή βρισκόταν σε φυλακές και εξορίες.

Ντοκουμέντο το βιβλίο και ενδιαφέρον για την ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ της προηγούμενης γενιάς, εκείνης που γεννήθηκε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι έζησε τον παρατεταμένο εμφύλιο τριαντάχρονο πόλεμο 1944-1974 που ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά κορυφώθηκε δύο φορές με τον εμφύλιο 1946-49 και τη χούντα 1967-74 και έληξε με τη μεταπολίτευση.

Κάνω αυτή την αναφορά για να καταχωρήσω εδώ ένα μικρό κομμάτι του βιβλίου, μια παράγραφο, που αξίζει νομίζω να την διαβάσουμε κι ας ξέρουμε όλοι τα ίδια γεγονότα. Ας δούμε το χρώμα που τους δίνει η Νίτσα Λουλέ, κόρη ενός βασανισμένου ανθρώπου (πρώτη ιδιότητα) και αγωνιστή (δεύτερη ιδιότητα).

Η παράγραφος της κυρίας Λουλέ:

"Έτσι πορευτήκαμε μια ζωή. Από το '49 ως το '74. Μέχρι που ήρθε η Δημοκρατία στον τόπο μας. Θυμώνω όταν ακούω κάποιους να λένε "Σιγά μην έχουμε Δημοκρατία". Κοντή η μνήμη, το ξέρουμε όλοι, αλλά από κοντή μέχρι ανύπαρκτη απέχει πολύ. Ναι φίλε, έχεις δημοκρατία γιατί μπορείς να μιλάς, να διαβάζεις, να τραγουδάς, να βρίζεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ! 
Θυμώνω όταν ακούω να μιλούν για κονσερβοκούτια και Μελιγαλάδες και αγνοούν την άλλη όψη του νομίσματος που έχει εξόντωση, φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες, εκτελέσεις. Η γενιά μου και η γενιά του Πολυτεχνείου φόρτωσαν τους νεώτερους με χρέη, ανεργία, διαφθορά, μέλλον αβέβαιο. Δεν έχουν δικαίωμα να τους φορτώσουν και το αίμα που χύθηκε ένθεν κακείθεν. Ο τόπος μας έχει ανάγκη μονοιασμένους. Η διχόνοια δεν βοήθησε κανέναν και πουθενά."