Μήπως
να μας εξηγήσει κανείς λίγο καλύτερα,
πως θα είναι η ζωή μας αν συγκρουστούμε
με την Γερμανία και τα σπάσουμε με την
Ευρωζώνη; Να το ξέρουμε και να είμαστε
προετοιμασμένοι, ρε αδελφέ.
- Θα φτιάξουμε μια καινούρια δραχμή (σε αντιστοιχία 1 δραχμή =1 ευρώ) και θα πορευτούμε;
- Θα φτιάξουμε ένα ελληνικό ευρώ αντίστοιχο της δραχμής, κάτι σαν κρατική επιταγή; [π.χ. Θα γράφει επάνω 50 ευρώ και θα σου δίνουν είκοσι τέτοια πενηντάρικα για μισθό ή σύνταξη χιλίων ευρώ. Θα έχει πάνω του σφραγίδες του κράτους και ταινίες γνησιότητας ενώ θα έχει και το σχήμα του πενηντάευρου για να μπορεί να μπαίνει στα ΑΤΜ. Θα το εξαργυρώνουν σούπερ-μάρκετ, δημόσιοι οργανισμοί κι όποιος έμπορος θέλει -αν τολμά ας μην θέλει]
- Θα συνδέσουμε το νόμισμά μας με το δολάριο ή με την τράπεζα των BRICS (που σημειωτέον είναι ακόμη υπό κατασκευήν);
Τι
θα κάνουμε τέλος πάντων και πως θα είναι
η ζωή μας αν πούμε ένα βροντερό ΟΧΙ στους
Ευρωπαίους, όπως θέλει σύμπας ο ελληνικός
λαός;
Θα
είναι πέρασμα στη νεολιθική εποχή, με
ανταλλαγές προϊόντων και εφόδους στα
σούπερ μάρκετ και στις αποθήκες σιτηρών;
Θα
είναι σαν την Αργεντινή (ποιου έτους),
σαν την Βενεζουέλα, σαν την Ελλάδα του
1949 ή σαν την Ελλάδα του 1999;
Κανείς
δεν κάνει αυτή τη συζήτηση για ευνόητους
λόγους, για να μην την προκαλέσει, να
μην φέρει πιο κοντά το ενδεχόμενο να
συμβεί. Όμως φτάσαμε σε κρίσιμο σημείο
και ίσως πρέπει επιτέλους να γίνει και
επ' αυτού ένας ειλικρινής και σε βάθος
δημόσιος διάλογος.
Σημειώνω
το τέλος ενός πρόσφατου άρθρου του
Λαπαβίτσα που -ως γνωστόν- είναι με τη
δραχμή αλλά λόγω συνεδριακών αποφάσεων
ανέχεται έστω και θεωρητικά το ευρώ,
και δέχεται να γίνει μια προσπάθεια να
λύσουμε τα προβλήματά μας μέσα στο ευρώ,
έστω κι αν δεν πιστεύει σε κάτι τέτοιο.
Καταλήγει
λοιπόν το άρθρο του ως εξής:
"Η
κυβέρνησή μας πρέπει να προσεγγίσει
τις διαφαινόμενες διαπραγματεύσεις
του Ιουνίου με διαφορετικό σκεπτικό
από αυτό του Φεβρουαρίου. Η ΟΝΕ δεν
μπορεί να μεταρρυθμιστεί και δεν θα
γίνει ποτέ μια πιο φιλική νομισματική
ένωση προς τον εργαζόμενο λαό. Η Ελλάδα
θα πρέπει να φέρει μια σημαντική γκάμα
επιλογών στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης
και θα πρέπει να προετοιμαστεί για
έκτακτα μέτρα ρευστότητας λαβαίνοντας
υπ’ όψιν ότι όλα τα ενδεχόμενα μπορούν
να είναι διαχειρίσιμα εάν ο λαός είναι
έτοιμος. Εν τέλει, η ΕΕ έχει ήδη οδηγήσει
τη χώρα στην καταστροφή.
Ο
ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίσει την ανασύνθεση
της Ευρωπαϊκής Αριστεράς μόνο εάν η
Αριστερά αποτινάξει τις αυταπάτες της
και αρχίσει να προτείνει λογικές
πολιτικές, οι οποίες θα βγάλουν επιτέλους
την Ευρώπη από τον παραλογισμό που μπήκε
με την επιβολή του κοινού νομίσματος.
Τότε, μπορεί να υπάρξει η ευκαιρία να
εξαλειφθεί η λιτότητα που μαστίζει
ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως, ο χρόνος
περνάει γρήγορα για όλους μας."
Στην
ουσία ο Λαπαβίτσας λέει κάτι που όλο
και περισσότεροι σιγοψιθυρίζουν. Να
βάλουμε τα θέματά μας γερά στην Ευρώπη,
κι αν δεν τα δεχτούν τότε να φύγουμε.
Όχι κατ' ανάγκη αμέσως από το ευρώ αλλά
πάντως να τους πούμε ότι δεν θέλουμε τα
χρήματά τους, επομένως δεν πληρώνουμε
τα χρέη μας και θα πορευτούμε όπως
μπορούμε.
Το
θέμα είναι: Πως; Πως είναι αυτή η πορεία
μιας χρεοκοπημένης εντός της ευρωζώνης
χώρας;
Ο
γνωστός δρόμος, φεύγω από την Ευρωζώνη
και εντός ολίγου φεύγω και από την ΕΕ
(ο δρόμος του ΚΚΕ) που θα μας πάει; Και
... κυρίως: Υπάρχει άλλος δρόμος;
Στα
ερωτηματικά αυτά εγώ έχω δώσει κατά
καιρούς τις δικές μου απαντήσεις, και
το ίδιο έχουν κάνει κι άλλοι πολλοί. Δεν
φτάνουν όπως οι προσωπικές απόψεις,
βασισμένες εξ άλλου σε ελλιπή ή εσφαλμένα
στοιχεία. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι
ένας δημόσιος διάλογος, μέσα από τον
οποίο η ελληνική κοινωνία θα βγει πιο
έτοιμη και πιο αποφασισμένη.
