Ο ΑΛΗΘΗΣ ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ (διήγημα)

Της Αγίας Βαρβάρας σήμερα. Δεν δίνω σημασία στις γιορτές, αλλά για σήμερα έχω ένα δοκίμιο που πάει γάντι. Είναι μια "μυθολογική" νουβέλα που ανασυνθέτει την ιστορία της Αγίας Βαρβάρας με τρόπο που θα μπορούσε να είναι πιο αληθινός από τους βίους των Αγίων. Φυσικά στηρίζεται εξ ολοκλήρου στον «βίο της Αγίας Βαρβάρας» όπως τον διαβάζει κανείς στις αποστολικές διακονίες, στην βικιπέδια και αλλού, μόνο που εδώ είναι μύθος (λες και στα άλλα δεν είναι μύθος). Το διήγημα έχει τίτλο «Ο αληθής βίος της Αγίας Βαρβάρας» και είναι το πρώτο από μια συλλογή διηγημάτων που έγραψα το 2016. Συνολικά η συλλογή έχει τίτλο «ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ΒΑΡΒΑΡΑ» και περιέχει επτά διηγήματα με πρωταγωνίστριες Βαρβάρες. Κάποια εξ αυτών έχω δημοσιεύσει στο παρελθόν. 

Σήμερα λοιπόν, της Αγίας Βαρβάρας, σας δίνω αυτό το διήγημα τεσσάρων χιλιάδων λέξεων (4.011 για την ακρίβεια). Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει τον βίο της Αγίας από τα επίσημα θρησκευτικά βιβλία για να βρει την ιστορία μου πιο διασκεδαστική.

ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΤΣΙΡΙΔΗΣ

“ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ΒΑΡΒΑΡΑ”

Διήγημα 1ο:

Ο αληθής βίος της Αγίας Βαρβάρας

Κεφάλαιο Α'

Όταν πέθανε ο θείος μου, οι συγγενείς διαμαρτυρήθηκαν σιωπηρά για τις πολλές δωρεές που άφησε με τη διαθήκη του σε σωματεία φιλανθρωπικά και σε ένα σύλλογο όπου είχε διατελέσει Πρόεδρος και Γραμματέας για πολλά χρόνια. Λίγα πράγματα έμεναν τους κληρονόμους του. Εμένα μου επέτρεψαν απλά την πρόσβαση στη βιβλιοθήκη του για να πάρω όποιο βιβλίο θα θεωρούσα χρήσιμο. Ήταν γεμάτη η παλιά, βαριά δρύινη βιβλιοθήκη με συγγράμματα επιστημονικά και εγκυκλοπαίδειες, με λεξικά, ιστορικά περιοδικά κι αραχνιασμένες σειρές απάντων αρχαίων και νέων συγγραφέων. Εγώ έψαχνα για μια Παλαιά Διαθήκη που είχε κάπου φυλαγμένη. Ήταν κι αυτή κληρονομιά από τους προ παππούδες μας, και μου την είχε δείξει κάποτε για να την ξεφυλλίσω.

Σε ύψος κάτω από τη μέση μου, υπήρχε μια σειρά από ντουλάπια. Αποτελούσαν τη βάση της βαριάς βιβλιοθήκης που ήταν σχεδόν χτισμένη στον τοίχο. Είχα βρει κάποια κλειδιά που φαίνονταν να ταιριάζουν με τις κλειδαριές στα πορτάκια. Τα δοκίμασα όλα και κατάφερα να τα ανοίξω, Μόνο ένα ακριανό ντουλάπι που έμοιαζε να έχει πολλά χρόνια, μερικές δεκαετίες, να το αγγίξει άνθρωπος, δεν άνοιγε με κανένα κλειδάκι. Αναγκάστηκα να το διαρρήξω καθώς με έτρωγε η περιέργεια να δω τι υπήρχε εκεί μέσα. Το άνοιξα και βρήκα παλαιά βιβλία γεμάτα σκόνες, αράχνες αλλά και περιττώματα από ποντίκια. Εκεί ήταν κι η Παλαιά Διαθήκη που έψαχνα.

Δεν άντεξα τη μυρωδιά και πήγα αμέσως να πλυθώ. Όσα βιβλία και περιοδικά είχα βγάλει τα είχα παρατήσει στο πάτωμα και γύρισα να τα μαζέψω. Τα τακτοποιούσα όταν άκουσα ένα θόρυβο που έδειχνε πως το ντουλάπι στο βάθος του ήταν κούφιο. Έλεγξα από περιέργεια και είδα πως το πίσω μέρος του ντουλαπιού ήταν στην ουσία πόρτα για έναν άλλο χώρο κρυμμένο στο βάθος, ίσως θέση που θα πρέπει να βρισκόταν το κούφωμα του τοίχου. Είχα ανακαλύψει κατά τύχη μια κρύπτη που θα έμενε στην αφάνεια μέχρι τουλάχιστον να έπεφταν αυτοί οι τοίχοι, αν κάποτε το σπίτι γκρεμιζόταν ολόκληρο.

Ήθελα οπωσδήποτε να μάθω τι είχε κρύψει εκεί μέσα ο θείος. Από το μυαλό μου πέρασαν κάτι σκέψεις για ένα κρυμμένο θησαυρό κι έτσι αρχικά απογοητεύτηκα όταν άνοιξα κι αυτή την κρυφή πόρτα διαρρηγνύοντάς την επίσης. Δεν βρήκα κασετίνες με κοσμήματα ή κάτι άλλο πολύτιμο. Το μόνο που υπήρχε ήταν ένας χειρόγραφος κώδικας, ένα βιβλίο δηλαδή μιας πολύ παλιάς εποχής που έδειχνε να έχει μεγάλη αξία. Ο χρόνος είχε αποτυπωθεί στο χρώμα και στη μυρωδιά των σελίδων του. Τα γράμματα ήταν ευανάγνωστα αλλά η γλώσσα φαινόταν αρχαΐζουσα και στρυφνή. Τουλάχιστον αυτό ήταν μια κάποια αποζημίωση. “Για να το έχει κρύψει εκεί ο θείος” σκέφτηκα “θα πρέπει να έχει μεγάλη αξία”.

Έκλεισα καλά τα πορτάκια που είχα διαρρήξει, το μπροστινό του ντουλαπιού και το κρυφό του τοίχου, τακτοποίησα όσο καλύτερα μπορούσα τα βιβλία και κράτησα την Παλαιά Διαθήκη κι ένα-δυο ακόμα για ενθύμιο. Έβαλα ανάμεσά τους τον πολύτιμο χειρόγραφο κώδικα και βγήκα από το δωμάτιο. “Αυτά θα πάρω” είπα στους συγγενείς που ήταν εκεί και μου έδωσαν μια τσάντα για να τα κουβαλήσω πιο εύκολα.

Φυσικά η περιέργειά μου ήταν μεγάλη. Ήθελα να δω τι ήταν αυτό που είχε κρύψει σε μια τέτοια κρύπτη ο θείος και ακόμα είχα την περιέργεια να δω ποιο θέμα πραγματευόταν. Πήγα λοιπόν ίσια στο γραφείο μου, άφησα στην άκρη τα άλλα βιβλία κι έπιασα στα χέρια μου τον κώδικα. Ήταν πραγματικά μεγάλης αξίας, αν ήθελα να το πουλήσω θα έβγαζα αρκετά χρήματα. Στην πρώτη του κιόλας σελίδα έγραφε πως ο αντιγραφέας θα ήθελε να μείνει το βιβλίο κρυφό από το κοινό, κτήμα ολίγων μόνο ανθρώπων.

Η απορία μου λύθηκε μόλις άρχισα να το διαβάζω. Η γλώσσα του, αττική και αρχαΐζουσα, με κούρασε ώσπου να το κατανοήσω αλλά με αποζημίωσε με το περιεχόμενό του. Και μόνο ο τίτλος του έφτανε: “Ο πραγματικός βίος ψευδών τινων αγίων και η αληθής εξιστόρησις του κρυφού βίου της, φερομένης ως αγίας, Βαρβάρας του Διοσκόρου εξ Ηλιουπόλεως Φοινίκης”!

Και μόνο το “ψευδών αγίων” ή το “φερομένης” ήταν αρκετά για να με κάνουν να το ρουφήξω μονομιάς. Δεν λογάριασα ούτε τον κόπο που χρειάστηκε να καταβάλω για να μεταφράσω ένα κείμενο γεμάτο λεκτικές ακροβασίες ούτε την τοξική σκόνη που ήταν κρυμμένη στα φύλλα και, αναδυόμενη, πότιζε τον αέρα που ανέπνεα προκαλώντας μου φταρνίσματα και δάκρυα στα μάτια. Θα νόμιζε κανείς πως διάβαζα μια ιστορία δραματική που με έκανε να κλαίω.

Αμέσως κατάλαβα πως ήταν ένα κείμενο απαγορευμένο τόσον από την Ορθοδοξία όσο κι από τον Καθολικισμό, αφού το περιεχόμενό του ήταν το λιγότερο σκανδαλώδες. Ως γνωστόν οι “βίοι των Αγίων” θεωρούνται σήμερα ιερά κείμενα της εκκλησίας. Πολλά από τα καταγεγραμμένα “θαύματα”, που στηρίζουν το θεόπεμπτο της θρησκείας μας, βασίζονται στις περιγραφές των βίων των αγίων του χριστιανισμού. Αν ανατραπεί κάποιο από αυτά τα θαύματα με κάποια αξιόπιστη μαρτυρία, έστω και σε μια μόνον περίπτωση, η αμφιβολία θα αρχίσει να εγείρεται και για όλα τα άλλα. Είναι γνωστό πως η αμφιβολία είναι ιός που κατατρώγει κρυφά την υγεία του οργανισμού στον οποίο εισέρχεται. Όταν ο ιός τελειώσει το έργο του, αφήνει την αρρώστια να εκδηλωθεί πλήρως. Αυτός ήταν ο λόγος που το βιβλίο των “ψευδό-αγίων” ήταν βαθιά κρυμμένο ώστε κανείς να μην το διαβάσει ποτέ. Αν αυτά που ήταν γραμμένα εκεί μέσα γινόταν γνωστά κι ευρέως αποδεκτά, τότε θα καταρριπτόταν ένας από τους πυλώνες πάνω στους οποίους βασίζονται οι εκκλησίες, τόσο η ανατολική των Ορθοδόξων όσο και η δυτική των Καθολικών.

Το χειρόγραφο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου τροποποιεί τον γνωστό “βίο” κάποιων αγίων. Παρουσιάζει διαφορετικές εκδοχές της ζωής τους, δηλαδή της ιστορίας που μας έχει δοθεί γι αυτούς. Αλλού οι παραλλαγές είναι μικρές κι ασήμαντες αλλού κάπως πιο σημαντικές, πουθενά όμως δεν αποτελούν πραγματική ανατροπή των παραδεδεγμένων εκτός από μια περίπτωση. Πρόκειται για την φερομένη ως “αγία” Βαρβάρα, η οποία μνημονεύεται και στον τίτλο του βιβλίου. Στην περίπτωσή της η ανατροπή είναι όχι απλά σημαντική αλλά απόλυτη.

Πρόκειται για τον πραγματικό βίο της Βαρβάρας, κόρης του Διόσκορου, που όπως γράφεται στο χειρόγραφο δεν ήταν ούτε καν χριστιανή, αντιθέτως ήταν πιστή της εθνικής των Ελλήνων θρησκείας και το μαρτύριό της δεν ήταν καθόλου θρησκευτικό αλλά ερωτικό. Ιδού τι έγραφε το χειρόγραφο για τον πραγματικό βίο εκείνης της Βαρβάρας που η Εκκλησία του Χριστού την θέλει Αγία.

===

Κεφάλαιο Β'

Η Βαρβάρα έζησε στο τέλος του 3ου μΧ αι. κατά τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός (284-305 μΧ). Γεννήθηκε στην Ηλιούπολη της Φοινίκης (στο Μπάαλμπεκ του σημερινού Λιβάνου) κι ήταν θυγατέρα του πλουσίου τοπάρχη της περιοχής Διόσκορου. Το όνομά της το οφείλει πιθανώς στην μητέρα της που ήταν μια γυναίκα προερχόμενη εκ βαρβαρικής φυλής και η οποία πέθανε κατά την γέννα. Ο πατέρας της την μεγάλωσε με ελληνική παιδεία και αρετή και την μύησε από νωρίς στην εθνική θρησκεία των Ελλήνων. Ήταν πολύ όμορφη, δεν είχε αδέλφια κι ο Διόσκορος την αγαπούσε ιδιαιτέρως. Ήθελε να την κρατήσει μακριά από τις ανθρώπινες ατυχίες σε μια εποχή ταραγμένη κατά την οποία η αυτοκρατορία συγκλονιζόταν από παντού από εισβολές βαρβάρων στα εκτεταμένα εδάφη της. Ζούσαν σε μιαν έπαυλη μεγάλη κι οχυρωμένη σαν πύργος για να τους προστατεύει από ληστές ή συμμορίες που ξεπετάγονταν από το πουθενά για λεηλασίες κι απαγωγές που θα ξεπληρώνονταν με λύτρα. Την ανατροφή της είχε αναλάβει μια χριστιανή παραμάνα.

Στον πύργο του πατέρα της η κόρη καλλιεργούσε το πνεύμα της. Μελετούσε σοφούς και ποιητές των αρχαίων και ένδοξων χρόνων της Ελλάδας καθώς και την ιστορία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Κάποτε ο πατέρας της θέλησε να καλλωπίσει τον πύργο τους και διέταξε τους εργάτες του να κτίσουν σε ένα σημείο του ένα λουτρό με δύο παράθυρα. Ανέλαβε να φροντίσει για την κατασκευή ένας ωραίος νεαρός που καταγόταν από την Αθήνα κι είχε γνώσεις μηχανικής και οικοδομικής.

Έτσι τον γνώρισε η Βαρβάρα. Ο νεαρός ήταν εκατόνταρχος στον ρωμαϊκό στρατό κι αυτή τη δουλειά την ανέλαβε μόνο και μόνο για χάρη του Διόσκορου που ήταν πολύ αγαπητός όχι μόνον στον λαό της Ηλιούπολης αλλά και στους Ρωμαίους Η καθημερινή επαφή του εκατόνταρχου με την ωραία κόρη ήταν αρκετή για να ανθίσει ανάμεσά τους ένα ειδύλλιο. Αρχικά και οι δυο κρατούσαν σταθερά τη θέση τους και δεν εκδήλωναν ανάρμοστες επιθυμίες. Όταν όμως οι κατασκευές τελείωσαν κι ο εκατόνταρχος θα ξαναγύριζε στο στρατό, η νεαρή Βαρβάρα του ζήτησε να ανοίξει και ένα τρίτο παράθυρο στο λουτρό ώστε να τον καθυστερήσει. Δεν ήθελε πολύ να γίνει η επαφή τους στενότερη. Τα βλέμματα που αντάλλασσαν κι η ένταση που προξενούσε η παρουσία του ενός στον άλλον δεν περνούσαν πλέον απαρατήρητα. Οι δυο νέοι αφέθηκαν να πέσουν συνειδητά ο ένας στα ερωτικά δίχτυα του άλλου. Όχι πως υπήρξε μεταξύ τους σαρκική επαφή, όμως οι υποσχέσεις που δόθηκαν εκατέρωθεν συνιστούσαν μια δέσμευση του ενός προς τον άλλον με χαρακτηριστικά αιωνίου συμβολαίου.

Η Βαρβάρα, συνήθιζε από μικρή να φεύγει μόνη της προς ένα κοντινό λόφο όπου υπήρχε ένας βράχος στον οποίο καθόταν και μιλούσε με τους θεούς κι ιδιαίτερα με την θεά της σοφίας Αθηνά. Ο βράχος είχε ένα ευρύχωρο κοίλωμα, σχεδόν σαν μικρό δωμάτιο. Είχε σκορπίσει εδώ κι εκεί διάφορα αντικείμενα που έδειχναν ότι ο χώρος αυτός ήταν δικός της και της θεάς. Άρχισε να συναντιέται εκεί με τον εκατόνταρχο. Δεν προχωρούσαν σε άλλες περιπτύξεις πέρα από κάποιες σφιχτές αγκαλιές και από πολλά φιλιά καθώς η παρθενία της Βαρβάρας ήταν μια αρετή που ο εκατόνταρχος την σεβόταν απόλυτα. Φρόντιζε λοιπόν, όσο κι αν ήταν δύσκολο, να συγκρατείται και να μην βάζει ούτε κι εκείνην σε πειρασμό. Όμως αυτό δεν μπορούσε να κρατήσει πολύ. Συμφώνησαν πως όταν θα γύριζε από μια αποστολή που είχε να εκτελέσει πηγαίνοντας με τον ρωμαϊκό στρατό στην περιοχή της Παλμύρας, θα ζητούσε από τον πατέρα της να την παντρευτεί.

Ωστόσο τα πράγματα κύλησαν διαφορετικά. Για την Βαρβάρα την ομορφιά και τη χάρη της έμαθε ο Μαρκιανός, ο Ρωμαίος άρχοντας της περιοχής της Παφλαγονίας, και την ζήτησε από τον Διόσκορο. Εκείνος, που του χρωστούσε μεγάλη χάρη, το θεώρησε τιμή του και την υποσχέθηκε. Όταν της το είπε η Βαρβάρα αντί να χαρεί έβαλε τα κλάματα. Την ίδια κι όλας μέρα εξαφανίστηκε από τον πύργο και κρύφτηκε στον βράχο πάνω στον λόφο της. Ο εκατόνταρχος που θα μπορούσε να την “κλέψει” έλειπε κι ο πατέρας της δεν θα μπορούσε ποτέ του να καταλάβει την αντίδρασή της στο ιερό του δικαίωμα να καθορίσει την τύχη της. Εξ άλλου, όπως πίστευε, ενεργούσε αποκλειστικά για το δικό της καλό. Είχε βεβαίως μιαν υποχρέωση στον Μαρκιανό, όμως, πέρα από αυτήν, η Βαρβάρα θα γινόταν πριγκίπισσα και θα περνούσε σαν βασίλισσα δίπλα στον άρχοντα της Παφλαγονίας.

Η Βαρβάρα γνώριζε πως το πατροπαράδοτο και νόμιμο, επομένως και σωστό, ήταν να ακούσει τον πατέρα της και να γίνει γυναίκα του Μαρκιανού. Μίλησε με τον Διόσκορο και του ομολόγησε πως η καρδιά της ήταν δοσμένη στον εκατόνταρχο. Εκείνος δεν δέχτηκε τον νεαρό σαν αντάξιο της και της είπε πως η εντολή του ήταν να ξεχάσει τον εφηβικό της έρωτα και να φύγει για την Παφλαγονία. Η Βαρβάρα, όσο κι αν τον σεβόταν, αποφάσισε να μην ενδώσει και να μην υποταχθεί στην εντολή του. Εξ αιτίας των όσων διάβαζε και των όσων της δίδασκε ο ίδιος ο πατέρας της, εξ αιτίας και του βαρβαρικού κι ελεύθερου αίματος που έτρεχε στις φλέβες της, δεν δέχτηκε την πατρική απόφαση. Ρώτησε τους θεούς με αναίμακτες θυσίες με αρώματα κι άνθη. Η Αθηνά αλλά κι η Ήρα της είπαν ότι εκείνη έχει το δίκιο και ότι η καρδιά -όταν γεμίζει με θεϊκή μανία όπως ο έρωτας- είναι πάνω από τους νόμους των Ρωμαίων. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει από το πατρικό τους. Δεν είχε που να πάει αλλά δεν την ένοιαξε. Ήταν έτοιμη να φύγει και από τη ζωή ακόμη αν η ζωή της επιφύλασσε την σκλαβιά μεταμφιεσμένη σε συζυγικό βίο.

Κατέφυγε στον λόφο της και έκανε σπίτι της τον βράχο της όπου είχε τα απαραίτητα για να κοιμηθεί και να περάσει μερικές μέρες χωρίς να χρειαστεί να ψάξει για τροφή. Ο Διόσκορος αντελήφθη την φυγή της και τρελάθηκε. Την έψαχνε παντού αλλά κανείς δεν την είχε δει πουθενά. Η Βαρβάρα κοιμόταν και ξυπνούσε χωρίς να ζητά από τους θεούς να την συντηρήσουν και χωρίς να ελπίζει σε τίποτε. Είχε αποφασίσει να τελειώσει τη ζωή της στη σχισμή των βράχων, έξω από μια κοινωνία που δεν την καταλάβαινε και δεν την συναισθανόταν.

Ο Διόσκορος την βρήκε δέκα μέρες μετά την φυγή της. Στάθηκε τυχερός που συνάντησε δυο βοσκούς που φάνηκαν να γνωρίζουν κάτι. Τους πίεσε πολύ να του πουν και τους υποσχέθηκε χρυσάφι για να τους αποσπάσει πληροφορίες για την κόρη του. Του έδειξαν ένα κοίλωμα των βράχων πάνω σε κάποιον λόφο όπου την είχαν δει παλιότερα να τριγυρίζει άλλοτε μόνη της κι άλλοτε μαζί με έναν νεαρό στρατιωτικό. Την βρήκε σε κακό χάλι, πεινασμένη κι αφυδατωμένη σχεδόν ετοιμοθάνατη. Αφού την συνέφερε, χωρίς πολλά-πολλά, την έβαλε σε μια άμαξα και την συνόδευσε ο ίδιος στα Ευχάριστα της Παφλαγονίας, στην έδρα του Μαρκιανού. Την παρέδωσε στον Ηγεμόνα που την περίμενε πως και πως. Του απέσπασε την υπόσχεση πως δεν θα την πίεζε με κανένα τρόπο και πως θα την παντρευόταν μόνο αν θα κατάφερνε να κερδίσει την συμπάθεια και τη συναίνεσή της στον γάμο.

Ο Μαρκιανός ήταν συγκλητικός και πολύ περήφανος για να μην αποδεχτεί την πρόκληση. Υποσχέθηκε στον Διόσκορο πως θα την κάνει να τον θελήσει η ίδια και να του ζητήσει να την παντρευτεί και από την επόμενη κι όλας μέρα άρχισε τις προσπάθειές του. Η Βαρβάρα, αδύνατη κι εμφανώς καταβεβλημένη, εξακολουθούσε να παραμένει πανέμορφη. Αν και την περνούσε είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια, ο Ρωμαίος διοικητής της Παφλαγονίας πολύ σύντομα έπεσε σε έναν βαθύ έρωτα για την Βαρβάρα.

Κεφάλαιο  Γ'

Ο έρωτας του Μαρκιανού για τη Βαρβάρα παρέμενε μονομερής και χωρίς ανταπόδοση παρά το γεγονός ότι ο Ρωμαίος διοικητής της Παφλαγονίας ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος. Η μεταξύ τους μεγάλη διαφορά ηλικίας κι η προσήλωσή της στον δικό της έρωτα για τον εκατόνταρχο ήταν ο λόγος που απέκλειε την ανταπόκρισή της στο έντονο αίσθημά του. Ο καρτερικός κι ευγενικός τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζε ενίσχυε την πεποίθηση του Ρωμαίου ότι αυτή η γυναίκα έπρεπε κάποτε να σταθεί στο πλάι του. Έτσι, δεν απογοητευόταν και προσπαθούσε με συζήτηση και διάφορα καλοπιάσματα να κερδίσει την συμπάθειά της, Η υπομονή του κράτησε πολύ καιρό αλλά κάποια στιγμή εξαντλήθηκε. Δεν ήταν καθόλου συνηθισμένος να τον αγνοούν κι η συνεχής αδιαφορία της του έσπαγε τα νεύρα.

Η Βαρβάρα ήταν αμετάπειστη. Δεν στόλιζε τα δωμάτιά της με τα δώρα που της έστελνε, δεν εκτιμούσε τα μύρα και τα υφάσματα που της χάριζε, δεν ήθελε ούτε καν να ακούει τις αυλήτριες που της προσέφερε για να της γαληνεύουν την ψυχή με τις μουσικές και τα τραγούδια τους. Μιλούσε μόνο με την Ιουλιανή, την πιστή φίλη κι ακόλουθό της που είχε έρθει μαζί της από την Ηλιούπολη. Της έλεγε τον πόνο της που βρισκόταν εδώ φυλακισμένη. Έκανε βόλτες στην εξοχή, αγαπούσε μόνο τη φύση και το γράψιμο και δεν ήθελε να ακούσει λέξη για γάμο ενώ στις γεμάτες πάθος προσπάθειες του Μαρκιανού να την κάνει δική του αντιδρούσε βίαια με τρόπο ανεπίτρεπτο για γυναίκες.

Καθώς η πολιορκία της κρατούσε πολύ, ο Μαρκιανός άρχισε να γίνεται πολύ πιο πιεστικός. Όρισε ημερομηνία γάμου, έδιωξε από δίπλα της και φυλάκισε σε μπουντρούμι την Ιουλιανή ενώ έκλεισε στα διαμερίσματά της την Βαρβάρα.

Ο πατέρας της, που βρισκόταν κι αυτός στην Παφλαγονία, μετείχε στις προσπάθειες του Μαρκιανού να της αλλάξει τα μυαλά. Με τον καιρό, όμως, άρχισαν να αλλάζουν τα δικά του μυαλά αντί για εκείνα της Βαρβάρας. Έβλεπε την αμείωτη επιθυμία της να φύγει, την παρακολουθούσε που πιεζόταν από την επιμονή του Ρωμαίου κι ένιωθε τύψεις για το αδιέξοδο στο οποίο την είχε μπλέξει. Ο Μαρκιανός θα την παντρευόταν με το ζόρι για να έχει δικαιώματα ζωής ή θανάτου πάνω της. Κατάλαβε πως η πολυαγαπημένη του κόρη θα ζούσε δυστυχής κι όχι ευτυχισμένη σαν βασίλισσα όπως νόμιζε όταν συγκατένευσε στο προξενιό.

Άλλαξε γνώμη, κατάλαβε το λάθος του που δεν σεβάστηκε την επιθυμία της κι αποφάσισε να δράσει. Δεν μπορούσε να την πάρει και να φύγουν. Η προσβολή θα ήταν πολύ μεγάλη αφού ο γάμος είχε οριστεί. Θα έχανε το κεφάλι του κι ας ήταν κι εκείνος Ρωμαίος αξιωματούχος. Όσο έμενε στο παλάτι του Μαρκιανού, βρισκόταν στην απόλυτη εξουσία του. Αν ήθελε να σώσει την κόρη του και να σωθεί κι ο ίδιος έπρεπε βρει ένα τρόπο να φύγουν κι οι δυο χωρίς να προκαλέσουν τον Άρχοντα της Παφλαγονίας και χωρίς να του δώσουν το δικαίωμα να τους κυνηγήσει.

Στα κρυφά, έστειλε μήνυμα στον εκατόνταρχο γράφοντας πως η Βαρβάρα τον χρειαζόταν. Του περιέγραψε την δύσκολη θέση τους και του είπε να μην εμφανιστεί επίσημα στο παλάτι αλλά να έρθει για να καταστρώσουν ένα σχέδιο διαφυγής. Όλα αυτά τα έκανε με μεγάλη προσοχή ώστε να μη γίνει αντιληπτή η μεταστροφή του και να εξακολουθεί ο Μαρκιανός να πιστεύει πως τον είχε με το μέρος του. Έδειχνε όλο και πιο αυστηρός με τη κόρη του που αρνιόταν τον γάμο. Ζητούσε να του επιτραπεί να την τιμωρήσει ο ίδιος σκληρά. Την αποκήρυσσε δημόσια κι είπε να την ρίξουν κι αυτήν σε μπουντρούμι μέχρι να συνετιστεί.

Μόνο κάποιες ματιές του επέτρεψαν στη Βαρβάρα να καταλάβει πως ο πατέρας της, που έδειχνε θυμωμένος σαν θεριό, παρίστανε τον άγριο αλλά στην πραγματικότητα ήταν με το μέρος της. Τον ήξερε καλά από μωρό παιδί κι αντιλαμβανόταν πως κάτι ετοίμαζε κι ας μην ήξερε τι. Κι ο Διόσκορος πραγματικά κατέστρωσε ένα σχέδιο που θα το έθετε σε εφαρμογή μόλις ο εκατόνταρχος έφτανε στο παλάτι του Μαρκιανού.

Για να το πετύχουν χρειάζονταν τη βοήθεια των κάποιων χωρικών της περιοχής. Ο Διόσκορος βρήκε μια δεμένη ομάδα που μπορούσε να κρατήσει μυστικά και που υπάκουε τυφλά στον αρχηγό της. Ήταν μια ομάδα χριστιανών που είχαν την τοπική τους εκκλησία. Επικεφαλής τους ήταν ένας Πρεσβύτερος που όλοι τον σέβονταν. Με αυτόν ήρθε σε επαφή ο Διόσκορος κι αυτός έβαλε κατόπιν στο κόλπο τους χωρικούς.

Οι χωρικοί γνώριζαν ότι ο Μαρκιανός είχε πάνω τους δικαιώματα ζωής και θανάτου κι ότι μπορούσε να τους πουλήσει σκλάβους ή να τους τιμωρήσει για ψύλλου πήδημα. Ήταν σκληρός άρχοντας που ενέπνεε φόβο κι οι χωρικοί δεν τον συμπαθούσαν καθόλου. Αν μπορούσαν να τον βλάψουν θα το έκαναν με μεγάλη ευχαρίστηση. Όταν έμαθαν ότι ο Διόσκορος στην δική του περιοχή ήταν πολύ καλός κι ανεκτικός με την δική τους θρησκεία δέχτηκαν να τον βοηθήσουν. Έβαζαν πάνω από όλα την πίστη τους και γι αυτό συμφώνησαν να διακινδυνέψουν βοηθώντας έναν άνθρωπο που τους συμπαθούσε. Στο κάτω-κάτω την κόρη του ήθελε να σώσει από τον σκληρό Μαρκιανό.

Κάποιοι από τους χριστιανούς δούλευαν στο παλάτι και κάποιοι είχαν δικά τους κάρα που μετέφεραν τρόφιμα από τα χωριά. Με μια επιχείρηση καλά οργανωμένη, μάζεψαν από το μπουντρούμι την Ιουλιανή, πήραν και την Βαρβάρα που της είχε μιλήσει ο πατέρας της κι είχε βγει από τον γυναικωνίτη για μια βόλτα και τις φόρτωσαν σε ένα κάρο με σανό. Τις πέρασαν από τους φρουρούς, τις έβγαλαν από το παλάτι και τις παρέδωσαν στον εκατόνταρχο. Περιττό να αναφερθεί πόσο ευτυχισμένη έγινε η Βαρβάρα όταν βρέθηκε από την χρυσή φυλακή του παλατιού στην αγκαλιά του εκατόνταρχου παρέα με την αγαπημένη της φίλη Ιουλιανή. Της είπαν ότι για όλα αυτά είχε φροντίσει ο πατέρας της και πως έπρεπε να τον περιμένουν για να μάθουν τι θα γινόταν από εδώ και πέρα. Εκείνος τους οδήγησε στο χωριό Γελασσό της Νύσσου που απέχει περίπου τέσσερις ώρες με τα πόδια από τα Ευαχάϊτα της Παφλαγονίας. Εκεί υπήρχε μια άλλη ομάδα χριστιανών που τους έκρυψε καλά ώστε κανείς να μην μπορεί να υποψιαστεί την ύπαρξή τους.

Ο Διόσκορος στο παλάτι έδειξε αναστατωμένος κι οργισμένος με την κόρη του αλλά και την Ιουλιανή που το είχαν σκάσει. Περίμενε να κάνει πρώτος τις έρευνές του ο Μαρκιανός κι ύστερα ξεκίνησε κι ο ίδιος να ψάχνει. Με τον τρόπο αυτό έφυγε από το παλάτι όπου ένιωθε αιχμάλωτος. Φυσικά γνώριζε που να πάει και συναντήθηκε με την κόρη του και τον εκατόνταρχο. Έμειναν όλοι στη Γελασσό, φιλοξενούμενοι του Πρεσβύτερου και του Συμεώνος Μεταφράστη. Εκείνες τις μέρες, σε ένα διπλανό χωριό θρηνούσαν τον ομαδικό φόνο μιας οικογένειας που την ξεκλήρισαν ληστές. Δυο κόρες της οικογένειας ήταν χριστιανές κι οι ληστές τις είχαν αποκεφαλίσει. Η ιδέα που κατέβηκε στο μυαλό του εκατόνταρχου ήταν διαβολική αλλά ταυτόχρονα έξυπνη και βολική. Προσέφερε μια καλή διέξοδο στο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί. Ρώτησε αν μπορούσαν να πάρουν τα δυο πτώματα. Στην απορία τους γιατί να βεβηλώσουν δυο νεκρές ο εκατόνταρχος απάντησε λεπτομερώς και τους έπεισε να βοηθήσουν καθώς τους παρουσίασε τα οφέλη που θα είχαν όλοι από την καλή εκτέλεση του σχεδίου του.

Θα έλεγαν στον Μαρκιανό ότι ο Διόσκορος βρήκε την Βαρβάρα αλλά εκείνη του ομολόγησε την πίστη της στον χριστιανισμό και τον έκανε έξαλλο. Την πίεσε πάρα πολύ να απαρνηθεί τον Χριστό, να ξαναγυρίσει στην πατρώα θρησκεία και να παντρευτεί τον Μαρκιανό αλλά εκείνη δεν έκανε πίσω. Ο Διόσκορος ζήτησε από την Ιουλιανή να τον βοηθήσει αλλά ήταν κι εκείνη χριστιανή σαν την Βαρβάρα. Αγανακτισμένος τις απείλησε ότι θα τις σκοτώσει. Τις υπέβαλε σε βασανιστήρια και στο τέλος δεν άντεξε. Όχι μόνο αφαίρεσε τη ζωή τους αλλά τις αποκεφάλισε κι όλας. Ύστερα τις έθαψε και αποφάσισε να ζήσει με τον πόνο του κάνοντας θυσίες στους θεούς για να βρει την εξιλέωση.

Ήταν ο μόνος τρόπος για να σταματήσει η καταδίωξη της Βαρβάρας και να μην φορτωθεί ο Διόσκορος την προσβολή του Μαρκιανού και την εκδίκησή του. Η Βαρβάρα κι ο εκατόνταρχος θα έπρεπε να εξαφανιστούν και να ζήσουν μαζί. Κανείς δεν ήξερε ότι ο εκατόνταρχος ήταν εδώ και κανείς δεν θα τον υποψιαζόταν. Στην Αθήνα θα εμφάνιζε την Βαρβάρα σαν μια γυναίκα από την Ιωνία που την είχε κάνει γυναίκα του. Ο Διόσκορος θα γύριζε στην Ηλιούπολη και θα γνώριζε πως η κόρη του ζει ευτυχισμένη στην Αθήνα, την πιο λαμπρή πόλη του κόσμου.

Οι χριστιανοί που θα βοηθούσαν να εφαρμοστεί αυτό το σχέδιο, θα είχαν την ευκαιρία να ανακηρύξουν την Βαρβάρα αγία της πίστης τους και να προκαλέσουν τον θαυμασμό όλης της Παφλαγονίας, και της Ανατολίας για την ιστορία της κοπέλας που απαρνήθηκε τα βασίλεια της Ηλιούπολης και της Παφλαγονίας για να μείνει πιστή στον Χριστό και πως αποκεφαλίστηκε γι αυτό. Μάρτυς θα ήταν και η Ιουλιανή που ακολούθησε την φίλη της στον θάνατο. Ο Συμεών ο Μεταφράστης ανέλαβε να γράψει την ιστορία που θα φώτιζε ολόκληρη την οικουμένη.

Συμφώνησαν ότι ήταν ένα καλό και εφαρμόσιμο σχέδιο που θα τακτοποιούσε όλες τις εκκρεμότητες. Ο Διόσκορος πήγε στο χάνι της περιοχής και είπε τον καημό του ότι βρήκε την κόρη του και πως θέλει να την σκοτώσει γιατί έγινε χριστιανή κι απαρνιέται όχι μόνο τους πατρώους θεούς αλλά και την θέληση του πατέρα της και τους ρωμαϊκούς νόμους που προστάζουν να υπακούσει τον άρχοντα και να τον παντρευτεί χωρίς αντιρρήσεις. Ο Πρεσβύτερος κανόνισε με το διπλανό χωριό να πάρει τα πτώματα των κοριτσιών για να τα κηδέψει στη Γελασσό. Διέδωσαν παντού ότι ο Διόσκορος βρήκε την κόρη του με την ακόλουθό της και διαπίστωσε ότι η άρνησή της να παντρευτεί τον Μαρκιανό οφειλόταν στο ότι ήταν πιστή χριστιανή. Τις βασάνισε και τις δυο αλλά εκείνες επέμειναν στην πίστη τους. Φοβερά θυμωμένος τις αποκεφάλισε. Μάλιστα την Ιουλιανή την αποκεφάλισε δήμιος ενώ την Βαρβάρα ο πατέρας της με τα ίδια του τα χέρια.

Κήδεψαν τα δυο πτώματα των κοριτσιών με χριστιανική τελετή και τα έθαψαν βάζοντας μαζί τους τα ρούχα της Βαρβάρας και της Ιουλιανής καθώς και χτένες, κοσμήματα κι άλλα προσωπικά μικροαντικείμενα. Αν ήθελε ο Μαρκιανός να τις ξεθάψει για να διαπιστώσει τι είχε γίνει, θα έβρισκε πτώματα νεαρών κοριτσιών με τα αντικείμενα της Βαρβάρας και της Ιουλιανής τοποθετημένα μέσα στους τάφους τους.

Ο Διόσκορος έγραψε μιαν επιστολή στον Μαρκιανό διηγούμενος αυτή την ιστορία και παραδεχόμενος ότι αποκεφάλισε ο ίδιος την κόρη του. Αποκαρδιωμένος, έφευγε για την Ηλιούπολη θρηνώντας την κατάντια του. Ο Συμεών Μεταφράστης, έγραψε στη Γελασσό τον βίο της Αγίας Βαρβάρας που μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού και βρήκε φριχτό θάνατο.

Η Βαρβάρα έζησε ευτυχισμένη με τον εκατόνταρχο στην Αθήνα, την αγαπημένη της πόλη. Ο Διόσκορος την επισκεπτόταν τακτικά, κάθε τρία τέσσερα χρόνια, για να βλέπει τα εγγόνια του. Στην Γελασσό ο θρύλος της Αγίας έκανε θραύση. Προσκυνητές έφταναν από παντού για να γονατίσουν μπροστά στα άγια λείψανα και το μικρό χωριό ζωντάνεψε κι έγινε μεγάλη και πλούσια πολιτεία. Ο Πρεσβύτερος σύντομα έγινε επίσκοπος και λίγο αργότερα χρίστηκε και Μητροπολίτης.

---

Έκλεισα το χειρόγραφο και μύρισα τη φορμόλη μέσα στην οποία συντηρείτο τόσα χρόνια. Άνοιξα το βιβλίο που είχα ακουμπήσει εκεί δίπλα μου με τίτλο “Βίος της Αγίας Βαρβάρας, του Συμεώνος Μεταφράστη”. Έσκασα ένα χαμόγελο!

===

ΤΕΛΟΣ

ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

Σήμερα έγινε ένα δικαστήριο που με αφορούσε. Δικαζόμασταν 9 δημοτικοί σύμβουλοι (ήμασταν 11 ο ένας πέθανε, ο άλλος εξαιρέθηκε για λόγους υγείας) για μια απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του 2004, προ δεκαπενταετίας!!! Η δίωξη είχε ασκηθεί γιατί δήθεν εξαπατήσαμε το ΑΣΕΠ με μια απόφαση που πήραμε τότε στο δημοτικό συμβούλιο κι έτσι κάποιοι επί χρόνια εργαζόμενοι ως συμβασιούχοι μονιμοποιήθηκαν στον δήμο με τον "νόμο Παυλόπουλου". 

Δεν ήταν αστείο το δικαστήριο. Μας κατηγορούσαν ότι ζημιώσαμε το δημόσιο για δύο (2) περίπου εκατομμύρια ευρώ. Δεν είπε, βέβαια, κανείς ότι πήραμε εμείς τα χρήματα αυτά, μέτρησαν όμως όλους τους μισθούς που πήραν οι εργαζόμενοι επί δέκα τουλάχιστον χρόνια κι έβγαλαν το νούμερο αυτό. Παραπεμφθήκαμε οι 11 στο Τριμελές Εφετείο κακουργημάτων Πειραιά. Ναι, στο Τριμελές Εφετείο και μάλιστα των κακουργημάτων! Αντιμετωπίζαμε ποινές που έφταναν (αρχικά) μέχρι και ισόβια!!! Τρέλα; Εμ, βέβαια, τι άλλο;

Τέλος πάντων το δικαστήριο μετά από μια 8-ωρη συνεδρίαση εξέτασε τα πάντα. Στο ακροατήριο αποδείχθηκε περίτρανα ότι ούτε εξαπατήσαμε κανέναν ούτε με την απόφασή μας μονιμοποιήσαμε κανέναν. Υπήρχαν, μετά από εμάς, το Υπηρεσιακό Συμβούλιο που γνωμοδοτούσε και το ΑΣΕΠ που αποφάσιζε έχοντας υπ' όψιν του όλα τα στοιχεία που αφορούσαν τους εργαζόμενους. Επομένως η δική μας απόφαση, του δημοτικού συμβουλίου, που εκκινούσε τη διαδικασία δεν είχε πρόβλημα. Δεν ήταν καν εκτελεστή απόφαση, ήταν κρίση, ήταν εισήγηση. Κι ούτε είχαμε πρόθεση να βλάψουμε τον δήμο, αντιθέτως. Ούτε ζημιώσαμε τον δήμο αφού οι εργαζόμενοι αυτοί δούλεψαν για να πάρουν τον μισθό τους κι ακόμα δουλεύουν. Άρα ο δήμος δεν ζημιώθηκε. Ο εισαγγελέας πρότεινε πλήρη αθώωση και το δικαστήριο αποφάσισε πλήρη αθώωση.

Το αναφέρω όλα αυτά αφ' ενός για την ανακούφιση που νιώθει κανείς όταν κρίνεται αθώος. Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβήθηκα ούτε μία στιγμή ότι μπορούσε να προκύψει οτιδήποτε άλλο σαν αποτέλεσμα. Είχα εμπιστοσύνη στους δικαστές πως, όταν ακούσουν την υπόθεση, θα κρίνουν οπωσδήποτε θετικά για εμάς. Ωστόσο άλλο πρόβλεψη, άλλο πραγματικότητα. Επίσης τα αναφέρω για να δείξω πόσο επικίνδυνο είναι το "επάγγελμα" του πολιτικού. Με μια καταγγελία αστήριχτη, αν βρεθείς στο στόχαστρο κάποιων ελεγκτικών μηχανισμών μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος. Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου ήταν του 2004, δεκαπέντε χρόνια πριν από σήμερα. Την ψήφισαν ΟΛΕΣ οι παρατάξεις του δημοτικού συμβουλίου. Αφορούσε εργαζόμενους που δούλευαν χρόνια στον δήμο (κάποιοι από το 1993 και 1997, άλλοι από το 2000) κι αυτοί οι εργαζόμενοι δουλεύουν ακόμη ΟΛΟΙ στον δήμο, πλην κάποιων που πέθαναν ή συνταξιοδοτήθηκαν. Η μονιμοποίησή τους έγινε από το ΑΣΕΠ και πριν από αυτήν προηγήθηκε ανταλλαγή εγγράφων μεταξύ δήμου και ΑΣΕΠ επί τρία έως επτά χρόνια! Κι όμως, σε μια τόσο καθαρή απόφαση, εμείς που την λάβαμε, βρεθήκαμε σήμερα στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Είμαστε ικανοποιημένοι που αποδόθηκε δικαιοσύνη κι εμείς αποδοθήκαμε πεντακάθαροι στην κοινωνία, αλλά, είμαστε και εξουθενωμένοι. Ζήσαμε όλοι μιαν αδικαιολόγητη ταλαιπωρία καθώς είμαστε επί οχτώ χρόνια τώρα (από το 2011 που βγήκε ένα πόρισμα) καταδιωκόμενοι. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα είχαμε και απαγόρευση εξόδου από την χώρα. Λες και θα παίρναμε από τους εργαζόμενους τους μισθούς που αυτοί λάμβαναν επί δέκα χρόνια και θα το σκάγαμε για ξένες χώρες! 

Τέλος πάντων, τέλος καλό όλα καλά!

Σε κρίσιμο σταυροδρόμι ο άνθρωπος.

Δεν ξέρω κατά πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά, προχωράμε σαν είδος (ανθρώπινο) σε έναν περίπλοκο κόσμο για τον οποίο μάλλον δεν έχουμε ιδέα τι ευκαιρίες και τι κινδύνους περιέχει. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να μας κάνει άτρωτους, πανέξυπνους ακόμη κι αθάνατους ή να μας κάνει σκλάβους χρήσιμους μόνο για παροχή ιστών ή νευρώνων στα εξελιγμένα ρομπότ. Η κλιματική αλλαγή, συνέπεια του πολιτισμού μας μετά την βιομηχανική επανάσταση, απειλεί να μας εξαφανίσει από προσώπου γης. Τα όπλα που διαθέτουμε μπορούν να καταστρέψουν την χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη όχι μια αλλά και περισσότερες φορές. Ο υπερπληθυσμός απειλεί να μετατρέψει τον πλανήτη σε νέο πεδίο μάχης. Όλα κρέμονται σε μια κλωστή.

Η γενιές που θα βιώσουν αυτή την μέγιστη κρίση είναι πιθανότατα η μεθεπόμενη και η κατοπινή, οι γενιές που θα γεννηθούν μετά το 2050 ως το 2100. Τότε θα έχουν αναπτυχθεί πλήρως τα συστήματα της τεχνητής νοημοσύνης, θα έχουν μπει σε ανεπίστρεπτη τροχιά οι φυσικές καταστροφές λόγω κλιματικής αλλαγής και θα έχουν διογκωθεί τα πολιτικά προβλήματα από την διαχείριση του υπερπληθυσμού και την απομείωση των πόρων (νερού, ορυκτών κτλ.). Η δική μου γενιά δεν θα ζει τότε, θα ευθύνεται όμως κατά πολύ για αυτά που θα συμβαίνουν. Η επιβάρυνση όλων των δεικτών βιωσιμότητας είναι δική της δουλειά, κι ας είναι η γενιά που δημιούργησε τον παγκόσμιο ιστό και την τεχνητή νοημοσύνη. Η προηγούμενη και η πιο προηγούμενη από μένα γενιές ευθύνονται εξίσου. Αυτές είναι που ρήμαξαν την γη και προκάλεσαν δυο παγκόσμιους πολέμους. Κι ας πήγαν στο φεγγάρι ανοίγοντας τους γήινους ορίζοντες. 

Το τι θα κάνει ο κάθε άνθρωπος μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις που έρχονται με πρωτόγνωρη ταχύτητα και ανεξέλεγκτη ορμή, είναι προσωπική υπόθεση. Δεν θα σταματήσουν οι κοινωνικοί αγώνες, δεν θα πάψουν να υπάρχουν ατομικές λύσεις. Το θέμα όμως δεν είναι πια το τί θα κάνει κανείς αλλά το πώς θα το κάνει. Για όλα αυτά θα μιλήσουμε στην επόμενη μας ανάρτηση. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΕΛΗ στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας.

Αντιπολίτευση σημαίνει και πάλι ευθύνη, αλλά, από νέες θέσεις.
************************************************

Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση είχε ένα αφήγημα. Έλεγε ότι μέσα στις δυσκολίες του μνημονίου, αφού δεν μπορεί να βρει επιπλέον χρήμα, κάνει τουλάχιστον μια δίκαιη αναδιανομή εισοδημάτων. Παίρνει, έλεγε, από τους μεγάλους και μοιράζει κάτι λίγο στους φτωχούς. Άλλοι τον πίστεψαν κι άλλοι όχι, όμως, αυτό ήταν το βασικό του επιχείρημα.

Μεταξύ όσων έκανε για να υπηρετήσει αυτό το αφήγημα, έδωσε και το δικαίωμα στους δήμους, ιδίως τους "δικούς του", να φορολογήσουν τις μεγάλες επιχειρήσεις με τον νόμο που ψήφισε το 2018. Μπορούσαν έτσι οι δήμοι να πάρουν δημοτικά τέλη από τις μεγάλες επιχειρήσεις και να ελαφρύνουν τα νοικοκυριά και τα μικρά καταστήματα.

Στον δήμο μας, αν Τα τέλη σπιτιών και μαγαζιών δεν μειώθηκαν ούτε πέρσι ούτε φέτοςκαι ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε τον δήμαρχο και το 2014 και το 2019, ο νόμος αυτός δεν λειτούργησε έτσι όπως σχεδιάστηκε. Τα τέλη των μεγάλων αυξήθηκαν αλλά οι μικροί δεν είχαν κανένα όφελος. Τα τέλη σπιτιών και μαγαζιών δεν μειώθηκαν ούτε πέρσι ούτε φέτος.

Στην προχτεσινή άρνηση της διοίκησης να αποδεχτεί την πρόταση σύσσωμης της αντιπολίτευσης (Δαβγιώτη, Δατσέρη, Καμάς, Τσιρίδης κατέθεσαν πλήρη πρόταση, το ΚΚΕ ζήτησε το ίδιο ανεξάρτητα, συμφώνησαν και υιοθέτησαν την πρόταση Διαλινάκης και Καμπούρης) για μείωση των δημοτικών τελών των σπιτιών και των καταστημάτων με αύξηση των τελών των μεγάλων επιχειρήσεων συνέπραξαν, φυσικά, με την ψήφο τους και οι δημοτικοί σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκονται στον συνδυασμό του δημάρχου.

Το ερώτημα είναι: ρωτήθηκαν από τον δήμαρχο οι σύμβουλοι του ΣΥΡΙΖΑ για την πρόθεση της διοίκησης να μην κάνει μειώσεις στους δημότες, πράγμα αντίθετο με το βασικό αφήγημα του κόμματός τους; Σε μια φάση που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ενώσει τον κόσμο σε μια πολιτική φιλολαϊκή, δεν είναι τραγικό να ψηφίζει και να δέχεται η δεξιά την ελάφρυνση των νοικοκυριών, αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ να την αρνείται; Ο δήμαρχος είπε ότι παίρνει προσωπικά την πολιτική ευθύνη γι αυτή την απόφαση. Μήπως αυτό σημαίνει παγίδευση του Σύριζα σε μια λογική εισπρακτική που βρίσκεται σε αντίθεση με αυτό που προσπάθησε να περάσει σαν κυβέρνηση -όταν ήταν κυβέρνηση- και που προσπαθεί να υπερασπιστεί τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση;

Ξέρω πως κάποιοι που πήγαν τον Σύριζα στον Βρεττάκο θα πειραχτούν με αυτά που γράφω και θα μού απαντήσουν. Ας το κάνουν, δημοκρατία έχουμε. Το ερώτημα, όμως, θα συνεχίσει να ίπταται. Στήριξαν την σημερινή διοίκηση επειδή είχαν επενδύσει πάνω της για πέντε χρόνια. Υπάρχει λόγος να συνεχίσουν να στηρίζουν μια πολιτική η οποία (τώρα που τελείωσαν τα έτοιμα) λειτουργεί πια σαν μηχανισμός που ενδιαφέρεται μόνο για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του; Ας δουν το θέμα περισσότερο ΠΟΛΙΤΙΚΑ και λιγότερο σαν αυτοσκοπό.

Έπεσε το προσωπείο της Δημοτικής Αρχής

***********************************************************

ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ

ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, ΟΜΩΣ, ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ!

**********************************************************

Χτες βράδυ στο δημοτικό συμβούλιο συζητήθηκαν τα δημοτικά τέλη. Κι έγιναν κάποια ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ που αξίζει να τα μάθει ο κόσμος.

Η διοίκηση κι ο δήμαρχος είχαν μια μοναδική ευκαιρία να μειώσουν για πρώτη τους φορά τα δημοτικά τέλη, χάρη σε έναν νόμο του Σύριζα (του 2018) που επιτρέπει να φορολογούνται οι μεγάλες επιχειρήσεις με υψηλότερα δημοτικά τέλη, διπλάσια από ό,τι πλήρωναν μέχρι σήμερα. Κι αφού οι λίγοι και μεγάλοι θα πλήρωναν διπλάσια, μπορούσε επιτέλους να υπάρξει μια ελάφρυνση για τον πολύ κόσμο. Αυτό ήταν και το νόημα του νόμου που ψήφισε ο Σύριζα το 2018. Να ελαφρυνθεί κάπως το μικρό νοικοκυριό κι η μικρή επιχείρηση της γειτονιάς με επιβάρυνση των μεγάλων επιχειρήσεων.

*******************************************************************

Με αυτόν τον νόμο του '18 μάς έκαναν ένα δώρο που η διοίκηση κι ο δήμαρχος αποφάσισαν πως δεν το αξίζαμε!

*******************************************************************

Μπορούσε ο δήμαρχος να εισπράξει περισσότερα τέλη στο σύνολο του λογαριασμού μειώνοντας κατά 20% το τέλος που πληρώνουν τα σπίτια και τα μαγαζιά. Αρκεί από 1,61 ευρώ το τ.μ. που είναι σήμερα να το έκανε 1,30 όπως πρότειναν οι τέσσερις συνδυασμοί (Δαβγιώτη, Δατσέρη, Καμάς, Τσιρίδης) με κοινή τους μελέτη-πρόταση και το ΚΚΕ ξεχωριστά και που το δέχτηκε και υιοθέτησε όλη η αντιπολίτευση. Θα έβαζε στο ταμείο του δήμου 1 εκ. ευρώ περισσότερα από πέρυσι και θα μείωνε τα βάρη των σπιτιών και των μαγαζιών κατά 20%. Αυτή την μοναδική ευκαιρία η Διοίκηση κι ο Δήμαρχος την αρνήθηκαν. Γιατί ήθελαν αντί για 1 εκ. ευρώ περισσότερα από πέρυσι να εισπράξουν 3,5 εκ. ευρώ περισσότερα από πέρυσι!!!

Πέρυσι και πρόπερσι ο δήμος εισέπραξε 10 εκ. από τα δημοτικά τέλη. Φέτος, με την μείωση για σπίτια και μαγαζιά κατά 20% θα εισέπραττε 11 εκ. ευρώ. Ένα εκατομμύριο δεν ήταν καλό, δεν ήταν αρκετό; Ας "έτρωγε" το φιλέτο ο δήμος κι ας έμενε και κανένα κοκαλάκι για το πόπολο. Όμως η δημοτική αρχή το αρνήθηκε.

************************************************************************

Στο ερώτημα "με τον λαό ή με το ταμείο" ο δήμαρχος χτες βράδυ απάντησε ξεκάθαρα. Με το ταμείο κι άγιος ο θεός!

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ ... ΤΟΣΟ ΦΙΛΟΛΑΪΚΑ !!!!

************************************************************************

Δεν μου φτάνει το 1 εκ. θέλω 3,5. Και για μείωση θα δούμε πώς θα πάει φέτος και βλέπουμε....!

Ο δήμαρχος, πολύ φιλολαϊκός στα λόγια αλλά μια χαρά χαρατσοεισπράκτορας στην πράξη, κι η δημοτική αρχή του τάχτηκαν με το δημοτικό ταμείο κι όχι με μια ελάφρυνση των δημοτών. Ο δήμαρχος είπε πως το κάνει γιατί έχει πολλούς εργαζόμενους να πληρώσει. Και πρέπει να πληρώνουν μεροκαματιάρηδες άνθρωποι ή άνεργοι τα δημοτικά τέλη στον λογαριασμό της ΔΕΗ για να μπορεί εκείνος να προσλαμβάνει υπαλλήλους;

Δεν είναι αυτή η αλήθεια. Γιατί υπαλλήλους είχε και πέρσι και πρόπερσι χωρίς αυξήσεις των δημοτικών τελών; Απλά, είχε τα χρήματα των προηγούμενων διοικήσεων (από ΟΛΠ του Χρονόπουλου και από ΕΥΔΑΠ του Τζανή) μέχρι που τα σκόρπισε και το ταμείο του δήμου έμεινε άδειο. Και τώρα για να το ξαναγεμίσει, χρησιμοποιεί έναν νόμο που ψήφισε ο Σύριζα και εισπράττει 3,5 εκ. ευρώ παραπάνω αντί να αφήσει ένα μέρος από αυτό το "κέρδος" του δήμου στον λαό που ακόμη δεν έχει συνέλθει από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση.

Του χρόνου δεν θα τού περάσει. Η αντιπολίτευση έχασε την χτεσινή ψηφοφορία με 18-16 ψήφους γιατί δεν περίμενε ίσως πως ο δήμαρχος δεν θα υποχωρούσε. Το φιλολαϊκό προσωπείο που λάνσαρε όλα αυτά τα χρόνια δεν θα επέτρεπε να επιμείνει στα 3,5 εκ.ευρώ κέρδος και θα έκανε ένα σκόντο για τους δημότες. Έκανε λάθος. Το προσωπείο έπεσε. Του χρόνου, όμως, δεν θα ξανασυμβεί το ίδιο. Με την νέα χρονιά, θέλει δεν θέλει η δημοτική αρχή θα αναγκαστεί να μειώσει τα δημοτικά τέλη. Γιατί πλέον θα ξεσηκωθεί ο λαός και θα πάρει το σκουπόξυλο.

Περιοχή Ανάπλασης της πρώην Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου

Στην περιοχή ανάπλασης έχουν προταθεί διάφορα σχέδια, άλλα μεγαλεπήβολα κι άλλα ταπεινά. Σημασία δεν έχει τι ονειρεύεται κανείς, αλλά, τι μπορεί να πραγματοποιήσει.
Σήμερα, στο τέλος του 2019, τρέχουν στην περιοχή μας κάποιες εξελίξεις που έχουν να κάνουν με την περιοχή της ανάπλασης της βιομηχανικής ζώνης. Αυτές είναι η ευκαιρία μας. Να προχωρήσουμε στην πολεοδόμηση της περιοχής, με δημόσιο σχεδιασμό και ιδιωτικές επενδύσεις που θα φέρουν δουλειές, θα αναπτύξουν την περιοχή, θα ανεβάσουν τις αξίες των ακινήτων και θα βγάλουν την πόλη από το τέλμα. Με το 50-60% της γης να παραχωρείται στον δήμο, με υποχρεωτική εισφορά σε χρήμα των ιδιωτών προς τον δήμο και με δύο μητροπολιτικά πάρκα 150-200 στρεμμάτων.
Ας μην χαθεί μια ακόμα ευκαιρία.
Οι σκέψεις αυτές γίνονται για τον δημόσιο διάλογο που πρέπει να αναπτυχθεί ώστε ο δημότης, ενημερωμένος, να μπορεί να εκφέρει αξιόπιστη γνώμη.

Το βίντεο που ανήρτησα στο youtube πραγματεύεται ακριβώς αυτό το ζήτημα εξετάζοντας τις προτάσεις που βρίσκονται αυτόν τον καιρό στο τραπέζι.  

Διάθεση Βιβλίων

Τα βιβλία που παρουσίασα πρόσφατα («Τρεις Γενιές Ονείρων» και «Έρωτας κι Επανάσταση») είναι διαθέσιμα για όποιον τα θέλει.

Σε βιβλιοπωλείο δεν θα τα βρείτε. 

Επικοινωνείτε μαζί μου με έναν από τους εξής τρόπους:

• Πάρτε με τηλέφωνο στο 6972093606 ή στείλτε μου SMS
• Ενημερώστε με μέσω Μέσεντζερ στο Tsiridis Georgios 
• Με μέσω Φέϊσμπουκ στη διεύθυνση https://www.facebook.com/G.Tsiridis
• Με email στη διεύθυνση gtsiridis2012@gmail.com

Για το βιβλίο «Από τον Πόντο και τη Μικρασία, στον Πειραιά ... εδώ στη Δραπετσώνα» μπορείτε να επικοινωνείτε με την 

• Ένωση Ποντίων (Κώστας Ανδρονικίδης τηλ. 6973693819)

Σαββατοκύριακο με τη Δραπετσώνα και την προσφυγιά

Το Σάββατο 23/11 το μεσημέρι 12 με 1 μμ. στην εκπομπή "Αφύλακτη Διάβαση" της ΕΡΤ, πρώτο πρόγραμμα, μιλάμε για Δραπετσώνα και προσφυγιά.
Την Κυριακή 24/11 το πρωί στις 11 πμ. από τον Σταθμό Λαρίσης στον Αγ. Διονύση ξεκινά Ιστορικός περίπατος στη Δραπετσώνα με σταθμούς τη Γέφυρα, τα Βούρλα, τον προσφυγικό οικισμό, το Καστράκι, τις δεξαμενές. Θα προβληθούν και κομμάτια της ταινίας του Γιώργου Χατζοπούλου, θα υπάρχουν επεισόδια θεατρικά, ζωντανή μουσική, φωτογραφικό υλικό και όλα τα κόλπα που ξέρει να κάνει ο Θωμάς Σίδερης για να δημιουργεί συναρπαστικές καταστάσεις εντρυφώντας στην ιστορική μνήμη.
Ακούστε μας το Σάββατο και ελάτε παρέα μας την Κυριακή.

Το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα.

Έριξε το Πολυτεχνείο την Χούντα;

Νά ένα ερώτημα που επανέρχεται, με καλές ή κακές προθέσεις, κάθε τέτοια επέτειο. Ας το δούμε, λοιπόν, κάπως καλύτερα αυτό το θέμα:

 

Ως γνωστόν το Πολυτεχνείο έγινε στις 14 ως 17 του Νοέμβρη του 1973 ενώ η χούντα έπεσε στις 24 Ιουλίου του 1974. Υπάρχει μια απόσταση οχτώ περίπου μηνών στις οποίες είχαμε το καθεστώς Ιωαννίδη (από τις 25 Νοεμβρίου 1973 που πήρε τον έλεγχο εκδιώκοντας τον Παπαδόπουλο). Η χούντα έπεσε στην κυριολεξία από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο στην οποία δεν αντιστάθηκε είτε γιατί δεν μπορούσε είτε γιατί δεν ήθελε. 

Είχε, όμως, ουσιαστική συμβολή σε αυτή την πτώση το Πολυτεχνείο ή όχι. Θα έπεφτε η χούντα ούτως ή άλλως με την υπόθεση της Κύπρου; Θα συνέβαινε αυτό ακόμα κι αν δεν είχε προηγηθεί το Πολυτεχνείο και η όλη αναταραχή από το φοιτητικό κίνημα;

Όταν λέμε φοιτητικό κίνημα μιλάμε κυρίως για τις δημόσιες εκδηλώσεις των φοιτητών κατά του καθεστώτος. Ξεκίνησαν με την πορεία της Φυσικομαθηματικής τον Μάρτιο του 1972, πέρασαν από την διαδήλωση στην Πλατεία Κοτζιά, συνεχίστηκαν με την Νομική τον Μάρτιο του 1973 κι έφτασαν ως τα γεγονότα του Νοέμβρη του '73. Χωρίς αυτά θα είχε πέσει ή θα είχε διατηρηθεί η χούντα;

Φυσικά εδώ χωρά η επιστημονική φαντασία και ειδικά η θεωρία των άπειρων συμπάντων. Ωστόσο, χωρίς να καταφύγουμε στην μυθοπλασία, ας δούμε καθαρά τα γεγονότα.

Α.- Το Πολυτεχνείο και το φοιτητικό κίνημα έδιωξαν αναμφίβολα τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Η αντικατάστασή του ήταν άμεση, μια εβδομάδα μετά το Πολυτεχνείο όταν ξαναβγήκαν τα τανκς στους δρόμους.

Β.- Η πτώση του Παπαδόπουλου έδειξε πως η χούντα ήταν τρωτή και ασταθής. Αυτό ίσως άνοιξε την όρεξη των Τούρκων αλλά παράλληλα καταδίκασε οριστικά στη συνείδηση όλων των Ελλήνων και ξένων την ίδια τη Χούντα.

Γ.- Μετά το Πολυτεχνείο δεν υπήρχε πια κανένα περιθώριο ούτε για φιλελευθεροποίηση ούτε για την παραμικρή διεθνή αποδοχή ή ανοχή. Οι ώρες της χούντας Ιωαννίδη ήταν μετρημένες.

Μετά το Πολυτεχνείο, η χούντα έμεινε να κυβερνά ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ και χωρίς plan B. Το δυστύχημα είναι ότι οι γελοίοι χουντικοί δεν κατάλαβαν ότι εκτός από τον εσωτερικό εχθρό υπήρχε κι εξωτερικός. Κι έτσι αυτοί, στρατιωτικοί όντες, δεν έλαβαν τα μέτρα τους για το μόνο με το οποίο έπρεπε να απασχολούνται, με την προστασία από τον εξωτερικό κίνδυνο. 

Δυστυχώς,την πλήρη αποδυνάμωση της χούντας, που οδηγείτο νομοτελειακά σε κατάρρευση, πρόλαβαν και την εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι. Το Πολυτεχνείο βεβαίως κι έριξε την χούντα, μεσολάβησε όμως παρένθετος οργανισμός (το τουρκικό κράτος) σαν καταλύτης. Αυτό έχει επιτρέψει να διατυπώνονται επιχειρήματα ότι την χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο. Λες και η εξέγερση έγινε για να αλλάξει ο δικτάτορας και να μπει στη θέση του Παπαδόπουλου ο Ιωαννίδης. Όχι βέβαια! Απλά, οι χουνταίοι ήταν πιο ηλίθιοι και πιο προδότες από όσο μπορούσε κανείς να τους φανταστεί.

Σήμερα Είμαστε Όλοι Βρεττάκοι!

Σήμερα εκδικάζεται αγωγή του Μελισσανίδη κατά του δημάρχου Χ.Βρεττάκου. Ο καταγγέλλων θεωρεί ότι ο δήμαρχος τον δυσφημίζει λέγοντας ότι η βρόμα στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι εκπορεύεται από το δικό του εργοστάσιο επεξεργασίας αποβλήτων των πλοίων.

Πέρα από το άδικο της κατηγορίας, η ουσία της υπόθεσης έχει κριθεί, νομίζω, με τις προ μηνών ανακοινώσεις του Δημόκριτου που καταδεικνύουν τον καταγγέλλοντα ως δράστη της μυρωδιάς που κατακλύζει την περιοχή. Αυτά όμως θα κριθούν στο δικαστήριο. Εκείνο που θέλω να τονίσω σήμερα οίνοι ότι τυχόν δικαίωση του Μελισσανίδη, έστω και για ένα ευρώ, θα του επιτρέψει να συνεχίσει την δραστηριότητά του χωρίς να αναγκαστεί σε κανένα επιπλέον μέτρο προστασίας του περιβάλλοντος. Το αίτημα για απομάκρυνση των εργοστασίων, που ορθώνεται πλέον ως επιτακτικό από τους κατοίκους και τους φορείς, θα δεχτεί πλήγμα. 

Για όλους αυτούς τους λόγους, σήμερα είμαστε όλοι Βρεττάκοι και θα είμαστε έξω από τα δικαστήρια για να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην ποινικοποίηση της πολιτικής.   

Να φύγετε, να πάτε αλλού!

«Το πρόβλημα στα νησιά είναι εκρηκτικό. Έξω και πέρα από κάθε δυνατότητα διαχείρισης.»

Αυτά ήταν τα λόγια του του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη προχτές Τετάρτη όταν μίλησε σε μια σχετική Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου (πηγή: ΤVXS σήμερα).

Καλά έκανε και τα είπε τραγικά ο Υπουργός μιλώντας στην Ε.Ε. ώστε να κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους για να μας βοηθήσουν όσο γίνεται περισσότερο. Δείχνουν όμως όλα αυτά 1) το μεγάλο πρόβλημα που έχει η κυβέρνηση (και συνεπώς η Ελλάδα) αλλά και 2) την ανεπάρκειά μας να το αντιμετωπίσουμε. Δείχνουν επίσης ότι 3) το πρόβλημα είναι διαχρονικό και δεν είναι θέμα Σύριζα ή θέμα Νέας Δημοκρατίας αλλά θέμα Ελλάδας, δηλαδή όλων μας, όποια κι αν είναι η κομματική μας τοποθέτηση κι όποια κι αν είναι η άποψή μας για την "καθαρότητα" της φυλής.

Αυτοί που φωνάζουν "όχι μετανάστες στην πόλη μας" δεν είναι όλοι ρατσιστές και φασίστες. Οι πιο πολλοί φοβούνται ενδόμυχα την υποβάθμιση της εικόνας της γειτονιάς τους και προτιμούν να φωνάξουν "να φύγετε, να πάτε αλλού!" Όταν τους λέμε "ρατσιστές" τους διώχνουμε και τους σπρώχνουμε σε πολιτικούς φορείς που ενδίδουν στον ρατσισμό ή τον υποθάλπουν αφού μόνο εκεί τους "καταλαβαίνουν".

Ο καιρός που θα πουν πως η κυρά-Τασία είχε δίκιο δεν είναι μακριά. Και το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο κυνισμός της παραδοχής, ούτε η δικαίωση της κυρά-Τασίας, αλλά, ότι για μιαν ακόμη φορά αποδεικνύουμε σαν έθνος, σαν κράτος, σαν πολίτες και σαν πολιτεία πόσο ανεύθυνα βιαστικοί είμαστε στις κρίσεις και τις αποφάσεις μας.