Δεν ξέρω κατά πόσο το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά, προχωράμε σαν είδος (ανθρώπινο) σε έναν περίπλοκο κόσμο για τον οποίο μάλλον δεν έχουμε ιδέα τι ευκαιρίες και τι κινδύνους περιέχει. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να μας κάνει άτρωτους, πανέξυπνους ακόμη κι αθάνατους ή να μας κάνει σκλάβους χρήσιμους μόνο για παροχή ιστών ή νευρώνων στα εξελιγμένα ρομπότ. Η κλιματική αλλαγή, συνέπεια του πολιτισμού μας μετά την βιομηχανική επανάσταση, απειλεί να μας εξαφανίσει από προσώπου γης. Τα όπλα που διαθέτουμε μπορούν να καταστρέψουν την χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη όχι μια αλλά και περισσότερες φορές. Ο υπερπληθυσμός απειλεί να μετατρέψει τον πλανήτη σε νέο πεδίο μάχης. Όλα κρέμονται σε μια κλωστή.
Η γενιές που θα βιώσουν αυτή την μέγιστη κρίση είναι πιθανότατα η μεθεπόμενη και η κατοπινή, οι γενιές που θα γεννηθούν μετά το 2050 ως το 2100. Τότε θα έχουν αναπτυχθεί πλήρως τα συστήματα της τεχνητής νοημοσύνης, θα έχουν μπει σε ανεπίστρεπτη τροχιά οι φυσικές καταστροφές λόγω κλιματικής αλλαγής και θα έχουν διογκωθεί τα πολιτικά προβλήματα από την διαχείριση του υπερπληθυσμού και την απομείωση των πόρων (νερού, ορυκτών κτλ.). Η δική μου γενιά δεν θα ζει τότε, θα ευθύνεται όμως κατά πολύ για αυτά που θα συμβαίνουν. Η επιβάρυνση όλων των δεικτών βιωσιμότητας είναι δική της δουλειά, κι ας είναι η γενιά που δημιούργησε τον παγκόσμιο ιστό και την τεχνητή νοημοσύνη. Η προηγούμενη και η πιο προηγούμενη από μένα γενιές ευθύνονται εξίσου. Αυτές είναι που ρήμαξαν την γη και προκάλεσαν δυο παγκόσμιους πολέμους. Κι ας πήγαν στο φεγγάρι ανοίγοντας τους γήινους ορίζοντες.
Το τι θα κάνει ο κάθε άνθρωπος μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις που έρχονται με πρωτόγνωρη ταχύτητα και ανεξέλεγκτη ορμή, είναι προσωπική υπόθεση. Δεν θα σταματήσουν οι κοινωνικοί αγώνες, δεν θα πάψουν να υπάρχουν ατομικές λύσεις. Το θέμα όμως δεν είναι πια το τί θα κάνει κανείς αλλά το πώς θα το κάνει. Για όλα αυτά θα μιλήσουμε στην επόμενη μας ανάρτηση.
