Οι αρχές των Ελλήνων, η Δημοκρατία και η Κλήρωση

Πολλή συζήτηση έγινε τελευταία για εκλογές ή ένα δημοψήφισμα που θα μπορούσαν να δώσουν μια διέξοδο στην διαπραγμάτευση που διεξάγεται με πολλές δυσκολίες, εκβιασμούς και κόκκινες γραμμές. Είναι, όμως, το δημοψήφισμα ένας τρόπος για να εκφράζεται άμεσα ο λαός ή είναι μια απλή στιγμιαία καταγραφή των διαθέσεών του, κάτι σαν ένα επίσημο και θεσμοθετημένο γκάλοπ;

Στην αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία τέτοια ερωτήματα έχουν νόημα, και έχουν δύσκολες ή δυσνόητες απαντήσεις καθώς η σύγχυση γύρω από τους όρους που χρησιμοποιούνται είναι πλήρης. Τι θα πει “μιλά ο λαός”; τι θα πει “ψηφίζει”; Και πριν από όλα, τι είναι δημοκρατία; Είναι δημοκρατία το πολιτικό μας σύστημα; Ή μήπως αυτό που ονομάστηκε “δημοκρατία” από τους γεννήτορές του δεν είναι παρά ένα ... μάλλον άγνωστο ακόμα πολίτευμα;

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη αλλά και τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα και τον Θουκυδίδη και όλους τους Έλληνες συγγραφείς που μας περιέγραψαν και ανέλυσαν τα πολιτεύματα, το σημερινό μας σύστημα δεν είναι δημοκρατία. Όχι μόνο στην Ελλάδα, βέβαια, αλλά σε όλες τις χώρες με κοινοβουλευτισμό, δεν έχουμε Δημοκρατία αλλά Ολιγαρχία. Θα νόμιζε κανείς ότι δεν έχουμε δημοκρατία γιατί δεν “κρατεί ο δήμος” δεν είναι δηλαδή κυρίαρχος ο λαός αλλά “κρατούν οι λίγοι” οι Ολιγάρχες. Κι όμως, σύμφωνα με τους Έλληνες που όρισαν και την Δημοκρατία και την Ολιγαρχία, ο λόγος που το σημερινό πολίτευμα είναι ολιγαρχικό, είναι επειδή εκλέγουμε αυτούς που μας κυβερνάνε. Εκλογή των αρχόντων σημαίνει ολιγαρχία. Και το γεγονός ότι κυβερνούν λίγοι και πάντα οι ίδιοι είναι η συνέπεια και όχι η αιτία. Σε κάθε εκλογή, τελικά, διαμορφώνεται ένα σύστημα όπου κάποιοι έχουν προβάδισμα εκλογής και επανεκλογής και κρατούν την πολιτική εξουσία. Διασυνδεόμενοι στην συνέχεια με εκείνους που έχουν οικονομική δύναμη, γίνονται το ολιγαρχικό κατεστημένο, η αριστοκρατία που εμείς αναγνωρίζουμε ως Ολιγαρχία. Η γενεσιουργός αιτία όμως είναι η εκλογή!

Θα έλεγε κανείς ... και λοιπόν, να καταργήσουμε τις εκλογές; να διορίζουμε εκείνους που θα άρχουν; Η απάντηση των Ελλήνων σοφών είναι όχι. Γιατί όπως η εκλογή συνδέεται με το ολιγαρχικό πολίτευμα και την αριστοκρατία, έτσι και ο διορισμός συνδέεται με την βασιλεία και την τυραννία.

Μένει η κλήρωση. Όταν όλοι οι πολίτες αναλαμβάνουν εκ περιτροπής και με κλήρωση όλες τις θέσεις ευθύνης και εξουσίας, τότε κυβερνά ο Δήμος και το πολίτευμα λέγεται Δημοκρατία.

Γράφει ο Αριστοτέλης στα “πολιτικά” του:

“Η ελευθερία και η ισότητα υπάρχουν κατά κύριο λόγο στη δημοκρατία, αυτό θα ήταν έτσι στον μέγιστο δυνατό βαθμό εκεί όπου οι πολίτες –δίχως καμιά εξαίρεση– συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο στη διακυβέρνηση”

Και εξηγεί:

“Η άποψη ότι την εξουσία στην πόλη πρέπει μάλλον να την ασκεί το πλήθος παρά οι άριστοι που είναι λίγοι, νομίζω ότι μπορεί να συζητηθεί –με το νόημα ότι είναι μια άποψη που παρουσιάζει, βέβαια, κάποιες δυσκολίες, που περιέχει όμως ίσως και κάποια αλήθεια. Για το πλήθος μπορεί κανείς να πει τούτο: το κάθε επιμέρους άτομο μπορεί να μην είναι τίποτε το αξιόλογο, ενωμένοι όμως όλοι μαζί είναι ενδεχόμενο να είναι, όχι σαν άτομα αλλά σαν σύνολο, καλύτεροι από εκείνους - όπως ακριβώς τα δείπνα που γίνονται με τη συνεισφορά πολλών είναι καλύτερα από εκείνα που γίνονται με έξοδα ενός μόνο ανθρώπου. Πολλοί καθώς είναι, ο καθένας διαθέτει ένα μόριο αρετής και φρόνησης, και έτσι, ενωμένοι οι πολλοί γίνονται, κατά κάποιο τρόπο, ένας άνθρωπος με πολλά πόδια, με πολλά χέρια και με πολλές αισθήσεις –και με ανάλογη, βέβαια, αρετή και εξυπνάδα. Γι’ αυτό και οι πολλοί είναι σε θέση να κρίνουν καλύτερα τα έργα της μουσικής και των ποιητών: ο ένας κρίνει ένα μέρος, ο άλλος ένα άλλο, και όλοι μαζί το σύνολο.”

Από τον σύγχρονο κ. Αλέξανδρο Κόντο μαθαίνουμε ότι:

"τα πολιτεύματα είναι μονάχα τρία κατ' ουσία σύμφωνα με την αρχαία ελληνική πολιτική σκέψη και πράξη: η Μοναρχία, η Ολιγαρχία και η Δημοκρατία. Επομένως με βάση αυτά πρέπει να διερευνούμε την πολιτική ζωή τόσο την αρχαία όσο και τη σύγχρονη με την προϋπόθεση βέβαια ότι ενστερνιζόμαστε τα διδάγματα και τα συμπεράσματα της αρχαίας ελληνικής πολιτικής θεωρίας. Αυτά τα τρία πολιτεύματα διαφοροποιούνται το ένα από το άλλο πρώτ' απ' όλα από τον τρόπο με τον οποίο καθένα αναδείχνει τις αρχές του.

Υπάρχουν τέσσερις τρόποι για την ανάδειξη των αρχών: α) το κληρονομικό δικαίωμα, β) η εκλογή, γ) η κλήρωση και δ) ο διορισμός. Ας βάλουμε, για λίγο, κατά μέρος το διορισμό· οι άλλοι τρεις τρόποι ανάδειξης των αρχών συνθέτουν μια αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία με τα τρία πολιτεύματα: το κληρονομικό δικαίωμα εφαρμόζεται στη Μοναρχία, η εκλογή στην Ολιγαρχία και η κλήρωση χρησιμοποιείται σαν κύριος τρόπος ανάδειξης των αρχόντων στη Δημοκρατία”.

Ο διορισμός χρειάζεται στις περιπτώσεις που έχουμε ανάγκη εξειδίκευσης, όπως όταν θέλουμε στρατηγούς ή καλλιτέχνες, γυμνασιάρχες ή ληξίαρχους. Χρησιμοποιείται λοιπόν και ο διορισμός συμπληρωματικά και από τα τρία πολιτεύματα. Η διάρκεια της θητείας, όμως και ο αριθμός των διορισμένων εξαρτιόνται από τις αρχές που τους διορίζουν. Στην αρχαιότητα, στη Μοναρχία χρησιμοποιείτο ο διορισμός σαν κανόνας και τα διορισμένα πρόσωπα θήτευαν όσο ήθελε ο μονάρχης. Η Ολιγαρχία χρησιμοποιούσε τον διορισμό σε μεγάλο βαθμό, ενώ η Δημοκρατία τον χρησιμοποιούσε πολύ περιορισμένα. Και βέβαια οι διορισμοί γίνονταν από πρόσωπα που είχαν βρεθεί στη θέση να διορίζουν με κλήρωση και σύντομη θητεία κι αυτά.

Συνεχίζω με ένα ακόμη απόσπασμα από τον κ. Αλ Κόντο:

“Η πεποίθηση πως η Δημοκρατία ήταν συνυφασμένη με την κλήρωση και η Ολιγαρχία με την εκλογή ήταν τόσο εδραιωμένη ανάμεσα στους Έλληνες, ώστε ο Αριστοτέλης, γράφει πως η Σπάρτη λογίζεται σαν Ολιγαρχία από το γεγονός και μόνο ότι δε χρησιμοποιεί την κλήρωση αλλά την εκλογή για την ανάδειξη των Εφόρων και των Αρχών της γενικά”

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχαν τρεις λειτουργίες της εξουσίας, τα τρία “μόρια”: το νομικό, το δικανικό και το αρχικό, όπως και σήμερα έχουμε τις τρεις εξουσίες, την νομοθετική, την δικαστική και εκτελεστική. Τότε, όμως, οι θέσεις αυτών των εξουσιών ήταν κληρωτές.

Το νομοθετικό σώμα (το “νομικό μόριο”) ήταν η Εκκλησία του Δήμου όπου όλοι οι Αθηναίοι πολίτες συμμετείχαν χωρίς καμιά προϋπόθεση (περιουσίας κλπ.) και ισοβίως. Εκεί παίρνονταν όλες σχεδόν οι μεγάλες αποφάσεις.

Το δικαστικό σώμα (το “δικανικό μόριο”) ήταν η Ηλιαία που την αποτελούσαν 6.000 πολίτες που ορίζονταν με κλήρωση. Από αυτούς τους 6.000 πολίτες επιλέγονταν με κλήρωση πάντα 300 ή 500 ή 1.500 για να δικάσουν υποθέσεις. Όσο πιο σοβαρές τόσο πιο πολλοί δικαστές. Ακόμα και για τις κλεψύδρες, για τις κάλπες για κάθε τι το διαδικαστικό, ορίζονταν πολίτες με κλήρωση. Μόνο η κλήρωση μπορούσε να διαφυλάξει την ακεραιότητα των δικαστών, την αμεροληψία τους και την ανεξαρτησία τους από τις άλλες δύο εξουσίες του πολιτεύματος.

Η εκτελεστική εξουσία (το “αρχικό μόριο”) ήσαν οι Εννέα Άρχοντες που μαζί με το Γραμματέα των Θεσμοθετών έγιναν δέκα, για να αντιστοιχούν στις δέκα φυλές. Κάθε χρόνο η Βουλή κλήρωνε τους δέκα άρχοντες της επόμενης χρονιάς. Ο πρώτος από αυτούς και αρχαιότερος ονομαζόταν Βασιλιάς (βασιλεύς), δεύτερος σε αρχαιότητα ήταν ο Πολέμαρχος και τρίτος ο [κατ’ εξοχήν] Άρχοντας, ο οποίος είχε και περισσότερες αρμοδιότητες, μια και η δημιουργία αυτού του αξιώματος είχε γίνει σε χρόνους αρκετά προχωρημένου εκδημοκρατισμού· Ειδικά στο “Αρχικό μόριο” το ίδιο αξίωμα δεν επαναλαμβανόταν για το ίδιο πρόσωπο.

Πέρα από την διάρθρωση ενός πολιτεύματος που όλες σχεδόν οι θέσεις ευθύνης και εξουσίας ήταν κληρωτές (το 99% αυτών) υπήρχαν και δύο βασικές αρχές για την λειτουργία όλων των εξουσιών:

• Η πρώτη αρχή ήταν η συχνή αλλαγή των πολιτών στην εξουσία, έτσι ώστε να τη νέμονται όλοι.
• Η δεύτερη αρχή ήταν η ισότητα και ο μη επαγγελματισμός στην άσκηση της εξουσίας
• Η τρίτη αρχή ήταν η μη επαναληψιμότητα των αξιωμάτων, ειδικά της εκτελεστικής εξουσίας
• Η τέταρτη αρχή ήταν ότι η διάρκεια της θητείας κάποιου αξιώματος έπρεπε να είναι αντίστροφη των αρμοδιοτήτων του.

Η υπενθύμιση όλων των παραπάνω ίσως μοιάζει ανεπίκαιρη τώρα που η χώρα προσπαθεί να ξαναβρεί τα πατήματά της σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, ξεφεύγοντας από την παγίδα ύφεσης και αποπληθωρισμού με τρομακτική ανεργία και μεγάλη φτώχεια. Ωστόσο πάντοτε είναι καιρός για να αναβαπτιζόμαστε στις αρχές τις οποίες ένα αριστερό και δημοκρατικό κόμμα θέλει να υπηρετεί. Και να μην ξεχνάμε, ότι ακόμα και αυτή η δημοκρατία που υπερασπιζόμαστε, δεν είναι παρά ένα ολιγαρχικό πολίτευμα.

Η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία που κατέκτησε ο Σύριζα στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου μόνο πρόσκαιρη νομιμοποίηση μπορούν να του προσφέρουν. Στην ουσία όλη η δύναμη της σημερινής κυβέρνησης αντλείται από την αποδοχή της από τον κόσμο όπως την καταγράφουν τα γκάλοπ και από την ηθική της υπεροχή έναντι των αντιπάλων της. Για να λειτουργήσει, όμως, η δημοκρατία στον τόπο μας μακροπρόθεσμα και σταθερά χρειάζονται αλλαγές που αν δεν ακολουθούν κατά γράμμα τις αρχές των Ελλήνων σοφών, τουλάχιστον θα πρέπει να τις εμπνέει το πνεύμα τους και η πρακτική τους δράση.

• (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο τρέχον φύλλο του περιοδικού "ΠΟΛΙΤΕΣ" που βρίσκεται στα περίπτερα με την υπογραφή μου)

Η ώρα για ένα μεγάλο ΟΧΙ που μπορεί να φέρει ένα αξιοπρεπές ΝΑΙ

Η στιγμή είναι κρίσιμη. Οι εξελίξεις τρέχουν καθημερινά και εγώ διάλεξα σχεδόν μια εβδομάδα τώρα να μην μιλώ και να περιμένω. Οι προβλέψεις είχαν γίνει από καιρό, τα αναμενόμενα αναλύθηκαν κι αυτά από καιρό, τώρα ήταν η ώρα των διαπραγματευτών να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα. 

Ωστόσο, η σημερινή παρέμβαση του ΔΝΤ που ζητά μείωση των μισθών και των συντάξεων σε άμεση συγχορδία με τις εργοδοτικές οργανώσεις της χώρας, και με την αθέλητη ή αφελή συμπαράταξη των φιλο-ευρωπαϊκών διαδηλώσεων της Αθήνας με κάνουν να θέλω να πω τη γνώμη μου.

• Από τη στιγμή που το Ευρωγκρούπ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ υπό την πίεση των γεγονότων και των ηγετών και της Αμερικής να πει ένα δειλό “ΟΚ” στις προτάσεις των Αθηνών αποδεχόμενο ότι αποτελούν βάση διαπραγμάτευσης, και
• από τη στιγμή που ο Σόιμπλε δεν μίλησε και η κυρία Μέρκελ είπε ένα δειλό και τραβηγμένο ψιλο-Οκέι έστω κι αν ανέφερε πάλι τους “θεσμούς”, δηλαδή το πεδίο όπου παίζει μπάλα ο Σόιμπλε, και
• από τη στιγμή που άρχισε να διαφαίνεται ότι ο Σύριζα έκανε πολλά βήματα πίσω και ότι είναι πλέον η ώρα της Ευρώπης να “παίξει μπάλα”, κατά την προσφιλή έκφραση των Ευρωπαίων που αυτή τη φορά χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, και
• από τη στιγμή που έχουν αυτοεξευτελιστεί όλοι εκείνοι που απειλούν εδώ και καιρό τη χώρα μας με καταστροφή αλλά όλο και πηγαίνουν πιο εκεί τις απαιτήσεις τους και τις αυτοϊκανοποιούν χωρίς ενδοιασμούς,

νομίζω ήρθε η ώρα να πει η δική μας διαπραγματευτική ομάδα το επικίνδυνο αλλά καταλυτικό ΟΧΙ

Ένα ΟΧΙ που θα στοχεύει κατ ευθείαν στην νεοφιλελεύθερη πολιτική!

Αυτό που μας ζητούν τώρα είναι να ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΕΜΗΘΟΥΝ τα βάρη ΔΙΚΑΙΑ και ΑΝΑΛΟΓΑ με την δυνατότητα καθενός έστω κι αν έτσι το μεγαλύτερο μέρος πηγαίνει στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να ξαναβάλει τα βάρη στους εργαζόμενους του δημοσίου και στους συνταξιούχους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. 
Αν είναι να πούμε ΟΧΙ γι αυτόν τον λόγο, αξίζει τον κόπο. 
Όχι για λόγους μόνο δικαιοσύνης αλλά (κυρίως) και για λόγους διαπραγματευτικούς. Παγιδεύτηκαν σε ένα κατ' αρχήν ΟΚ και τώρα θέλουν να ξεφύγουν βάζοντας δύσκολα στον Σύριζα. Τα δύσκολα όμως γυρνάνε μπούμερανγκ. Έτσι όπως όλος ο κόσμος έχει επικεντρωθεί στην ελληνική διαπραγμάτευση, έτσι όπως μέσα ενημέρωσης και σχολιαστές δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω, θα είναι πολύ δύσκολο στους Ευρωπαίους ηγέτες να εξηγήσουν πως αναστατώνουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και πυροβολούν στο κεφάλι μία χώρα απλά και μόνο γιατί ΠΙΑΝΕΙ μεν τους στόχους που θέτουν εκείνοι αλλά επιθυμεί να το κάνει με τρόπο ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΟ (όσο δίκαιος γίνεται υπό τις συνθήκες αυτές).

Επομένως, αν θέλουμε ένα έντιμο και αμοιβαία επωφελές ΝΑΙ, είναι τώρα η ώρα για ένα δυνατό και αγέρωχο ΟΧΙ.

Έτσι κι αλλιώς χρόνος υπάρχει. Θα μας τον δώσουν ακόμα κι αν δεν τον ζητήσουμε. Μέχρι τις 19 Ιουλίου (εν όψει της πληρωμής της 20ης Ιουλίου) θα καταπιούν τα πάντα, ακόμη και την αθέτηση πληρωμής στο ΔΝΤ. Και ένα δικό μας ΟΧΙ θα επικρέμαται σαν πραγματική απειλή στα κεφάλια τους γιατί αυτό το "όχι" θα το προεξοφλήσουν πολύ γρήγορα τα χρηματιστήρια και οι αγορές ομολόγων.
Μας απείλησαν με το GRΕXIT, ας ανταποδώσουμε με την απειλή του  GRACCIDENT

Μας έπαιξαν πολλές φορές αυτό το παιχνίδι. Καιρός να το παίξουμε κι εμείς. Η διαβεβαίωση Τσίπρα ότι δεν πληρώνουμε αν δεν υπάρξει συμφωνία είχε προκαλέσει έναν κλυδωνισμό που τον υπολόγισαν στα σοβαρά. Μια νέα απειλή, με διπλωματικό και συγκεκαλυμμένο τρόπο διατυπωμένη, θα έφερνε τα πράγματα στα ίσια τους. Ας το επιχειρήσουν. Τώρα είναι ο καιρός! 

Επί τέλους η Αλήθεια! Τα συμπεράσματα της Επιτροπής για το Χρέος ένα σπουδαίο όπλο στα χέρια μας!

Αυτή η πρώτη έκθεση της επιτροπής για το χρέος, είναι ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Ακόμα δεν έχει τελειώσει η συνέντευξη τύπου και φαντάζομαι πως όλοι θα έχουμε το συγκλονιστικό κέιμενο στα χέρια μας από αύριο. Είναι μια τεράστια δικαίωση όλων όσοι υποπτεύθηκαν από την αρχή ή στην πορεία αυτή την υπόθεση του ελληνικού "δανεισμού" που ήταν στην ουσία διάσωση των άλλων (γαλλογερμανικών και ελληνικών τραπεζών) υπό τον ψευδεπίγραφο τίτλο της "ελληνικής διάσωσης".

Με στοιχεία και με την κατάλληλη επίσημη και συχνά νομική γλώσσα αποδεικνύεται όλη η σκηνοθεσία και η παρανομία που στήθηκε το 2010 και συνεχίστηκε μέχρι και το 2014. Ακόμη κι αν ο Σύριζα πέσει από την κυβέρνηση, θα έχουμε αυτό το κείμενο. Για να καταλάβουμε τη διαφορά, αρκεί να θυμηθούμε ότι μέχρι τώρα όλες οι τεκμηριώσεις μας ήταν κείμενα κάποιων μπλογκ και αναδημοσιεύσεις κάποιων άρθρων ξένων εφημερίδων.

Από σήμερα είναι μια άλλη μέρα.

Ακόμα κι αν τα σπάσουμε με τους "εταίρους" έχουμε στα χέρια μας τουλάχιστον μιαν απόφαση της Επιτροπής που μας επιτρέπει να πάμε σε διεθνή δικαστήρια και φόρα για να ζητήσουμε την δικαίωσή μας.

Παράλληλα σήμερα διαδηλώνουν πολίτες υπέρ της Ευρώπης. Δεν ξέρω τι νόημα έχει ακριβώς αυτό το συλλαλητήριο. Το χτεσινό μου φαινόταν κι αυτό τουφεκιά στον αέρα αλλά ... τέλος πάντων ... κάτι ήθελαν να πουν οι συγκεντρωμένοι. Σήμερα τι λένε; Να μπούμε στην Ευρώπη; μα ... είμαστε στην Ευρώπη! να μην φύγουμε; μα δεν θα φύγουμε ... εκτός εάν ...

Εδώ είναι που η απορία μεγαλώνει. Αν η πορεία της Ελλάδας μείνει στα ίδια χνάρια των τελευταίων χρόνων ποιος λόγος υπάρχει να μένουμε σε αυτή την Ευρώπη;

Και βέβαια, είναι γνωστό ότι για να αντιδράσουμε δεν χρειάζεται να φύγουμε. Οπότε ;

Τέλος πάντων, βλέπω στις ειδήσεις ότι είναι μια μέτρια συγκέντρωση, σχεδόν τόσο μέτρια όσο η χτεσινή. Όχι βέβαια σαν της Χιλής με τις κατσαρόλες αλλά ακόμα δεν είμαστε στο σημείο αυτό. Τώρα προκαταρκτικές βολές ρίχονται, δοκιμαστικά είναι όλα αυτά...

Ας ξεμπερδεύουμε με δυο μύθους!

Η ελληνική πλευρά αποχώρησε από τη διαπραγμάτευση και τους άφησε σύξυλους! Όταν κάποιος διαπραγματεύεται αυτό σημαίνει ότι έχει στο νου του και την ρήξη, αλλιώς είναι Σαμαράς και Βενιζέλος, δεμένοι πισθάγκωνα που το μόνο που παζαρεύουν είναι τα προσχήματα που θα τους δοθούν για να περάσουν την θέση των δανειστών πιο εύκολα στους Έλληνες. Αυτή η αλήστου μνήμης διαπραγμάτευση που μας έφτασε στο σημερινό χάλι έχει τελειώσει οριστικά.

Και τώρα;

Έχουμε καιρό. Έχουμε προθεσμία μέχρι τις 30 Ιουνίου οπότε λήγει το υπάρχον πρόγραμμα, εκείνο του Σαμαρά που εξ αιτίας του μας ζητούσαν τόσο καιρό να γονατίσουμε. Έσχατο όριο πρέπει να είναι οι 19 του Ιουλίου όπου έχουμε την πρώτη μεγάλη αποπληρωμή. Ως τότε θα πιέζουν και θα πιέζουμε στο δύσκολο αυτό μπρα ντε φερ.

Θέλω να ασχοληθώ με δυο μύθους. Ο ένας μύθος λέει ότι εμείς δεν πιέζουμε, μόνο δεχόμαστε πιέσεις. Ο άλλος λέει ότι η συνεχής παρεμβολή όλο και νέων εμποδίων από τους δανειστές είναι μια απλή τακτική κάποιων (λέγε με Σόιμπλε και για λόγους που μου διαφεύγουν τα δυο υποχείριά του, η Λαγκάρντ και ο Ντράγκι) για να μας σπρώξουν στην έξοδο.

ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ: Δεν πιέζουμε, μόνο δεχόμαστε πιέσεις. 

Λέω πως αυτό είναι μύθος γιατί αν ήταν αλήθεια τότε θα είχαμε προ πολλού αντιμετωπίσει το τελικό "take it or leave it" του ισχυρού διαπραγματευτή που μόνος αυτός πιέζει χωρίς να πιέζεται ιδιαιτέρως. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί μας συναντούν συνεχώς και γιατί συνδιαλέγονται τόσο καιρό μαζί μας; Γιατί δεν κάνουν το πολύ απλό που λέει ο Σόιμπλε "αφήστε τους στην τύχη τους χωρίς χρήμα από την δική τους τράπεζα, της οποίας τα κλειδιά κρατάμε εμείς, και όταν λιμοκτονήσουν θα έρθουν να μας παρακαλέσουν"; Ο Γερμανός κομπλεξικός και ναζιστόψυχος υπουργός των οικονομικών βάζει λυτούς και δεμένους να κινούνται σε αυτή τη γραμμή γιατί αυτός ΔΕΝ ΠΙΕΖΕΤΑΙ, θέλει να μας ξεφορτωθεί και ΠΙΕΖΕΙ σταθερά προς αυτή την κατεύθυνση. 

Κάποιοι όμως πιέζονται. ΟΙ ΗΠΑ, η Μέρκελ, το ΔΝΤ ... πιέζονται πολύ! Όσο καθυστερούμε κι όσο δείχνουμε ότι ούτε η στάση πληρωμών μας φοβίζει ούτε οι απειλές περί εξόδου μας τρομάζουν, τόσο περισσότερο ανησυχούν. Όχι πως τους έχει πιάσει πανικός, όπως είπε ο αμίμητος Κουρουπλής, όμως ανησυχούν ότι για λίγα "κωλολεφτά", που -σημειωτέον- τα εκτυπώνουν πιο φτηνά από όσο εκτυπώνω εγώ τα βιβλία μου, θα μπλέξουν σε παιχνίδια γεωπολιτικά (φόβος ΗΠΑ) και ευρω-δομικά (φόβος Μέρκελ) με ανυπολόγιστο ίσως κόστος. 

Ανησύχησαν πολύ όταν δεν πληρώσαμε την δόση του ΔΝΤ προ δεκαημέρου περίπου, τότε που αυτοπληρώθηκαν μόνοι τους. Ανησύχησαν εκ νέου όταν δεν ξαναπληρώσαμε, τότε που μας παρακάλεσαν να ζητήσουμε αναβολή πληρωμής και μας την έδωσαν πριν καν διατυπώσουμε το αίτημα. Θα ανησυχήσουν ξανά με την αποχώρησή μας. Επομένως πιέζουμε κι εμείς με τον τρόπο μας ... και πιέζουμε πολύ! Ίσως μας κόψουν εντελώς την ρευστότητα μεθαύριο Τετάρτη που συνεδριάζει η ΕΚΤ. Θα αποδειχθεί και πάλι αναποτελεσματική κι αυτή η άσκηση πίεσης. Στο κάτω-κάτω, ακόμη σε πρόγραμμα είμαστε, έστω και τυπικά.

ΜΥΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Τα αιτήματα που προβάλουν οι δανειστές είναι υπερβολικά και προσχηματικά, μόνος τους στόχος να μας χρεώσουν την έξοδο.

Κι αυτό μύθος είναι. Δικαιολογημένα όμως πολύς κόσμος σκέφτεται έτσι γιατί δεν έχει διασαφηνισθεί ένα σημείο. Μέχρι τώρα η διαπραγμάτευση γινόταν για την πέμπτη αξιολόγηση κι αναζητούσαμε μέτρα μη υφεσιακά που θα αντικαθιστούσαν το e-mail Χαρδούβελη. Αυτό τελείωσε. Μερικά από τα μέτρα που πρότεινε η κυβέρνηση συν την μείωση του φετινού αναμενόμενου πλεονάσματος, στην ουσία έκλεισαν αυτόν τον τομέα. 

Η απαίτηση των δανειστών τώρα έχει να κάνει με μέτρα όχι μιας μόνο χρονιάς αλλά ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΙΑΣ που θα μειώνουν χωρίς άλλη επέμβαση το δημοσιονομικό έλλειμμα και θα ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα σε βάθος πολλών χρόνων. Εξ ου και η επιμονή στο ασφαλιστικό και τα εργασιακά. Δεν είναι μόνο κόλλημα του Τόμσεν, αυτού του βρικόλακα που μας ξεζούμισε και συνεχίζει να ζητά φρέσκο αίμα. Είναι και θέμα της Μέρκελ και του Γιούνκερ. Που θέλουν την Ελλάδα εντός ευρώ αλλά δεν θέλουν να συνεχίσουν να την χρηματοδοτούν, ούτε καν με δάνεια. 

Όπως καταλαβαίνετε έχουμε ήδη μπει στην δεύτερη φάση της διαπραγμάτευσης. Για να ησυχάσουν τώρα οι δανειστές πρέπει να πιστέψουν ότι εξασφαλίζεται η δημοσιονομική ισορροπία και η ανταγωνιστικότητα με τρόπο μόνιμο. Στην ουσία ζητούν από την Ελλάδα μέτρα που θα δίνουν κάθε χρόνο 2 περίπου δις επί πλέον στον προϋπολογισμό για να καλύπτονται οι διαφορές εσόδων-εξόδων και να μένει κάτι για τους δανειστές. Αυτό το κάτι όμως θα μας εξοντώσει. Και εδώ γίνεται η διαπραγμάτευση επί της ουσίας.

Το ασφαλιστικό πρέπει να λυθεί. Αν όμως λυθεί με μέτρα περικοπών θα προκαλέσει πρόσθετη ύφεση και θα επιδεινωθεί αντί να λυθεί, λένε οι Έλληνες. Ζητούν χρόνο για να το λύσουν μέσω κάποιων μέτρων ενίσχυσης (ταμείο από τις αποκρατικοποιήσεις, επαναφορά εισφοράς εργοδοτών κλπ) και μέσω μείωσης της ανεργίας που θα ενισχύσει τα ταμεία. Οι δανειστές λένε εδώ και τώρα μέτρα για να είμαστε σίγουροι, γιατί αν πέσετε έξω στις εκτιμήσεις σας θα εκτεθούμε.

Το θέμα της ανταγωνιστικότητας πρέπει να λυθεί. Εδώ το κόλλημά τους στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων είναι γνωστό. Επίσης φοβούνται τα χειρότερα όταν δεν θα έχουν εργαλεία πίεσης. Αν δεν πάρουν τώρα δεσμεύσεις ότι η αγορά εργασίας θα παραμείνει απορυθμισμένη, τότε ο Σύριζα εν καιρώ θα αλλάξει όλο το πλαίσιο, όπως έχει εξαγγείλει, και τότε δεν θα μπορούν πλέον να επέμβουν όσο κι αν θα το ήθελαν. 

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ

Εμείς από την άλλη, όχι μόνο αντιστεκόμαστε στις ρυθμίσεις που αυτοί θέλουν να μας επιβάλουν μακροπρόθεσμα και πέρα από το e-mail Χαρδούβελη που δεν απασχολεί πλέον κανέναν άλλον πλην του Σόιμπλε, αλλά έχουμε απαιτήσεις.

Δεν δεχόμαστε καμιά συμφωνία που δεν θα καθιστά το χρέος πραγματικά βιώσιμο κι όχι όπως το έλεγαν μέχρι τώρα οι Γερμανοί και τα ελληνικά φερέφωνά τους. Για να γίνει όμως βιώσιμο χρειάζεται κούρεμα ή σοβαρή αναδιάρθρωση. Κι αυτό είναι κάτι που έχει τεθεί και όσο δεν αντιμετωπίζεται η ελληνική κυβέρνηση στυλώνει τα πόδια.

Εκτός από την ρύθμιση του χρέους, υπάρχει και το άλλο ισχυρό ελληνικό αίτημα που ασκεί μεγάλη πίεση. Είναι το αίτημα για την εξασφάλιση εργαλείων ανάπτυξης που το πιο σημαντικό από αυτά είναι η ποσοτική χαλάρωση και τα εξ αυτής άφθονα και φτηνά δάνεια για τις επιχειρήσεις. Για να μπούμε όμως σε αυτόν τον δρόμο, πρέπει η ΕΚΤ να καταπιεί τα ομόλογα που κακώς αγόρασε ο Τρισέ το 2010. Όσο δεν ρυθμίζεται αυτό το θέμα, η Ελλάδα στυλώνει τα πόδια. Στην ουσία ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΙΝΗΤΡΟ sine qua non, ήτοι εκ των ων ουκ άνευ, (εκτός των γεωπολιτικών επιχειρημάτων) για να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη είναι για να τύχουμε των ευεργετημάτων της ποσοτικής χαλάρωσης. Οποιαδήποτε συμφωνία που δεν θα το εξασφαλίζει αυτό, θα είναι αναποτελεσματική και απευκτέα. Χωρίς αυτό προς τι το ευρώ; Τίθεται λοιπόν από την ελληνική πλευρά με πολύ πιεστικό τρόπο.

Σε αυτό το σημείο είμαστε. Κι έχουμε περίπου ένα μήνα για να βρούμε μιαν άκρη. Μέχρι τότε, ας απολαύσουμε το ΟΧΙ του Σαββατοκύριακου κι ας δούμε τη συνέχεια που κανείς δεν ξέρει πραγματικά την έκβασή της. 

70 χρόνια από τον θάνατο του Άρη Βελουχιώτη.

Τη Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015 συμπληρώνονται 70 ακριβώς χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Άρης Βελουχιώτης. Ήταν ο μεγάλος στρατηγός της Ελεύθερης Ελλάδας που έφτιαξαν στα βουνά οι αντάρτες του ΕΛΑΣ με την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Δεν θα γράψουμε εδώ την βιογραφιία του ούτε θα ζωγραφίσουμε μιαν ακόμα αγιογραφία του. Η ίδια η ιστορία της εθνικής αντίστασης είναι το δικό του κουρίκουλουμ βίτε (βιογραφικό σημείωμα).

Θα βάλουμε ένα τραγούδι, το τραγούδι του. Να σημειώσω ότι το τραγούδι αυτό πρέπει να είναι δημοτικό λαϊκό μακεδονικό τραγούδι και τραγουδιόταν για τον μακεδονικό αγώνα την περίοδο 1903-1908 στον Βάλτο και στα άλλα μέρη όπου μάχονταν τα βαλκανικά κράτη για την κυριαρχία στην Μακεδονία.

Προφανώς, έγινε η διασκευή επί το λαϊκότερο την άλλη περίδο αντίστασης, το 1942-44 όταν ο ΕΛΑΣ υπό την καθοδήγηση και με τον προσωπικό ηρωισμό του Άρη έφτιαχνε την ελεύθερη Ελλάδα των βουνών. Σε ενορχήστρωση Μικρούτσικου και με τραγουδίστρια τη Μαρία Δημητριάδη σας θυμίζω το  έξοχο αντάρτικο τραγούδι και δίνω και τους στίχους.

Ο Άρης κάνει πόλεμο

Βαριά στενάζουν τα βουνά

ο ήλιος σκοτεινιάζει,

το δόλιο το Μικρό Χωριό

και πάλι ανταριάζει.

Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά,

πέφτουν ντουφέκια ανάρια

ο Άρης κάνει πόλεμο

μ' αντάρτες παλικάρια.

Έλα βρε άπιστε Ιταλέ,

κορόϊδο Μουσολίνι,

να μετρηθούμε οι δυό μαζί,

να δεις το τι θα γίνει.

Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους,

γυναίκες για να σφάξεις,

ούτε κορίτσια κι ορφανά,

ούτε χωριά να κάψεις.

Παπάδες για να τυραννάς,

στη μέση στο παζάρι,

έχεις μπροστά σου σήμερα

τ' αντάρτικα του Άρη.

Που γρήγορος σαν τον αητό,

σαν το γοργό τ' αγέρι,

φασίστες έσφαξε πολλούς

με δίκοπο μαχαίρι.

Το Μικρό Χωριό βρίσκεται στην Ευρυτανία, νότια από το Καρπενήσι και έχει κι ένα Μουσείο. Η ιστορία της εθνικής αντίστασης κάπου στο βάθος σε μια αίθουσα με ένα σωρό βιβλία κομμουνιστοφάγων και κάποιες φωτογραφίες ουδέτερες, είναι μια ντροπή για την Ελλάδα. Το μέρος όπου ήταν το αρχηγείο του Άρη, από όπου ξεκίνησε ουσιαστικά τον αγώνα του με λίγους χωρικούς να τον πιστεύουν και να τον αποδέχονται όχι ως Λένιν αλλά ως Κολοκοτρώνη, έχει αφήσει στο περιθώριο την πραγματική ιστορία λόγω σκοπιμοτήτων. Γιατί η αλήθεια είναι ότι όλοι όσοι ακολούθησαν τον Άρη και τον ΕΛΑΣ, ή υπήρχε γι αυτούς υποψία, κυνηγήθηκαν άγρια και είτε σκοτώθηκαν είτε -όσοι επέζησαν- πήραν το δρόμο της εξορίας, άλλοι για να κρυφτούν σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα κι άλλοι στις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Θριαμβευτές στην έρημη Ευρυτανία οι δεξιοί και οι ταγματασφαλίτες που επέβαλαν ένα καθεστώς δεξιοφροσύνης. Δεν μπορούν να αρνηθούν ούτε το Μικρό Χωριό, ούτε τους Κορυσχάδες (όπου η πρώτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας) τα έχουν όμως αφήσει όσο μπορούν στο περιθώριο. Εξ άλλου εκεί εκλέγονται παραδοισιακά οι Μπακογιάννηδες.

Όσο όμως κι αν το κρύβουν ή δεν θέλουν να το θυμούνται, η ιστορία έγραψε:

Βαριά στενάζουν τα βουνά ο ήλιος σκοτεινιάζει,

το δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει.

Ελληνικός θρίαμβος στο Μπακού! Ευχαριστούμε Δημήτρη Παπαϊωάννου για μια ακόμη φορά!

Είδατε την τελετή έναρξης στο Μπακού;

Εκπληκτική! Μόλις τελείωσε και είμαι ακόμη υπό το κράτος των εντυπώσεων που μου προξένησε αυτή η καταπληκτική γιγαντιαία παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Το μέγα-θέαμα του Πεκίνου το 2008 με τα σούπερ ακροβατικά (μέγα-τσίρκο) και το θέατρο σκιών του Λονδίνου το 2012 (επαρχιακή παμπ) δεν είχαν καμιά σχέση με την ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ που παρουσίασε η Αθήνα το 2004 και επίσης καμία σχέση με το υπέροχο, συναισθηματικό, διδακτικό, συγκινητικό και εσώψυχο θέαμα που παρουσίασε ο Έλληνας καλλιτέχνης στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μπακού.

Ήταν εκεί ο Πούτιν και ο Ερντογάν. Ο δικός μας ο Παυλόπουλος που ήταν; Τι τον βγάλαμε πρόεδρο; Θα έδινε και τα χαιρετίσματα του Καραμανλή και του Λαφαζάνη στον Πούτιν ... τέλος πάντων. Πάντως οι Αζέροι έβγαλαν πρώτη την ελληνική ομάδα και την ελληνική σημαία, όπως γίνεται στους Ολυμπιακούς. Μεγάλη τιμή για τη χώρα μας ... όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατεί και που πηγαίνει ...

Από το "the toc" παίρνω κάποιες δηλώσεις του Δ.Παπαιωάννου για τον τρόπο που αντιμετωπίζει αυτά τα υπερθεάματα (όπως το εκπληκτικό της Αθήνας)

 «Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε στο περιβάλλον έναν αρχιτεκτονικό χώρο που να φιλοξενεί εικόνες όχι σε κατακερματισμένες σκηνές... Αυτό προσπάθησα να κάνω στην Αθήνα, κι αυτή είναι η βασική μου αρχή κι εδώ. Το να έχεις ένα θέμα είναι ένα πράγμα. Το να έχεις ένα θέμα, όμως, αυτό δεν κάνει το σόου. Τι μέσα που χρησιμοποιείς για να εκφραστείς; Αυτό είναι το σόου», εξηγεί ο Παπαϊωάννου.

    Ο διεθνής ΄Ελληνας ομολογεί: «Είμαι διάσημος για το πόσο ψυχαναγκαστικά οργανωτικός είμαι. Μ' αρέσει να τεστάρω τα πάντα....» Τι είναι αυτό που τον πυροδοτεί με τη μεγαλύτερη ενέργεια; «Οι εθελοντές. Η ενέργεια των εθελοντών είναι πράγματι τεράστια Σε κάνει να ξεχνάς τις νύχτες αϋπνίες. Ολοι οι άνθρωποι κουράζονται. Αλλά αυτό συμβαίνει μ' αυτά τα πράγματα. Είναι σίγουρα αξέχαστα....»

Τι μου μένει από όλα αυτά;

Ζούμε και υπάρχουμε παρά τον κομπλεξικό Σόιμπλε και την ξερακιανή Λαγκάρντ (ποιος ξέρει από που την κρατάει ο Γερμαναράς). 

Σ' ευχαριστώ Δημήτρη Παπαϊωάννου για μια ακόμη φορά!

Το ευρωπαϊκό πόκερ περνά στη δεύτερη φάση του

Για σήμερα διαλέγω ένα φλας μπακ. Το άρθρο που ακολουθεί είναι το πρώτο που έγραψα, στις 27 Ιανουαρίου, αμέσως μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου που έδωσαν την κυβέρνηση στον Σύριζα με τους ΑνΕλ. Το έχω αναρτημένο στο μπλογκ μου (ΕΔΩ) και το έχω στείλει στους 600 περίπου αναγνώστες μου με e-mail (υπάρχει στο αρχείο σας με ημερομηνία 27 Ιανουαρίου).  

Το θυμίζω γιατί δείχνει πως όλη η μέχρι τώρα πορεία ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη για όποιον απλά παρακολουθούσε την επικαιρότητα τα τελευταία χρόνια. Το τελικό συμπέρασμα του κειμένου εκείνου με τίτλο "ευρωπαϊκό πόκερ" είναι μια καλή σύνοψη του σημείου στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή και ένας ανεμοδείμκτης για το που πάμε. Έλεγα, τότε, ότι:

"Αν καταφέρουμε να περάσουμε την πρώτη φάση του σκληρού πόκερ, εκεί που κινδυνεύουν όλοι να παίξουν τα ρέστα τους, και φτάσουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση οι πιθανότητές μας θα είναι πολύ καλές. Η πρώτη φάση θα διεξαχθεί γύρω στον Μάρτη. Εκεί θέλουμε ισοπαλία. Η επόμενη φάση, που θα κορυφωθεί τον Ιούνιο με Ιούλιο του 2015 θα είναι όλα τα λεφτά."

Εδώ νομίζω ότι βρισκόμαστε. Περάσαμε την πρώτη φάση όπου πραγματικά όλοι έπαιξαν σχεδόν τα ρέστα τους με ισοπαλία και φτάσαμε στην πραγματική διαπραγμάτευση που γίνεται αυτόν εδώ και τον επόμενο μήνα. Εδώ θα κριθεί η σχέση μας με την Ευρώπη και με το μέλλον μας ως χώρα.

Το άρθρο της 27 Ιανουαρίου είχε τίτλο ΠΟΚΕΡ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ, ήταν η πρώτη ματιά στο μέλλον και είχε το ακόλουθο περιεχόμενο:

ΠΟΚΕΡ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ

Τι θα βρει ο Τσίπρας στην πρώτη του επίσκεψη στα ευρωπαϊκά όργανα;

Μας δίνει μια ιδέα το στριμμένο ύφος του Σόιμπλε, τα φαρμακερά λόγια της Λαγκάρντ, οι ύπουλες διαβεβαιώσεις όλων των αξιωματούχων ότι «μας θέλουν», «θα μας βοηθήσουν», «θα συζητήσουν μαζί μας» αλλά εμείς πρέπει να «τηρήσουμε τις υποχρεώσεις» μας.

Τι σημαίνει, όμως, η φράση "να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις";

Βραχυπρόθεσμα, άμεσα δηλαδή, μας ζητάνε να δεχτούμε την πρώτη αξιολόγηση, που σημαίνει να δεχτούμε νέα μείωση συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ στις κατηγορίες που είναι μειωμένος, απολύσεις στο δημόσιο κλπ., αυτά που περιλαμβάνονται χοντρικά στο περίφημο e-mailΧαρδούβελη.

Μεσοπρόθεσμα μας ζητάνε να συνεχίσουμε στο «πρόγραμμα» δηλαδή να βγάζουμε μεγάλα δημοσιονομικά πλεονάσματα για να τους τα δίνουμε αποπληρώνοντας 7 δις. τον χρόνο για τόκους κλπ. Πράγματα αδύνατα βεβαίως εκτός κι αν τρώμε τις σάρκες μας.

Μακροπρόθεσμα μας ζητάνε (με βάση τις προβλέψεις των ψηφισμένων μνημονίων) να εξισωθούν τα εισοδήματά μας με εκείνα των γειτονικών χωρών Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Τήρηση των υποχρεώσεων σημαίνει επί πλέον φτωχοποίηση της χώρας με κατάληξη την έσχατη ένδεια. Τότε, θα μιλούν μαζί μας και θα μας βοηθούν υπό όρους πάντα, και όροι είναι αυτά που προεκτέθησαν και που είναι μέρος μόνο των μνημονιακών ρυθμίσεων.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής όμως, λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Η υπερψήφιση της νέας κυβέρνησης λέει ότι ο κόσμος διαφωνεί με την μείωση των συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ, την αποπληρωμή ληστρικών τόκων, το κατρακύλημα των εισοδημάτων και μισθών στα επίπεδα των 150-200 ευρώ τον μήνα. Και η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται από αυτή την εντολή πολύ περισσότερο από όσο δεσμεύεται από τις συμφωνίες της απελθούσας κυβέρνησης.

Επομένως ο διάλογος που «αποδέχονται» οι Ευρωπαίοι είναι χωρίς κανένα νόημα.

Φυσικά και οι διαβεβαιώσεις των στελεχών της κυβέρνησης ότι θα κάνουν διάλογο για ένα νέο πρόγραμμα είναι επίσης χωρίς κανένα νόημα. Γιατί να είναι αρκετός ένας διάλογος ώστε να μας δώσουν ένα νέο πρόγραμμα, όταν το υπάρχον τους συμφέρει πολύ περισσότερο; Και γιατί να κάνουν μια χάρη στον Τσίπρα … για να σπρώξουν περισσότερο τους Ποντέμος και όλους εκείνους που τους αμφισβητούν;

Ο διάλογος που θα γίνει λοιπόν, θα είναι προφανώς προσχηματικός. Για τα μάτια. Η σύγκρουση βρίσκεται αλλού. Έχει ήδη γίνει και εν πολλοίς έχει προεξοφληθεί.

Ο Σόιμπλε έχει ήδη μετρήσει το κόστος μιας ανοιχτής σύγκρουσης. Το είπε όταν πιέστηκε. «Ναι, δεν έχουμε καμιά άλλη πρόταση πλην της παραμονής της Ελλάδας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκεφτόμαστε, οι σκέψεις δεν απαγορεύονται» είπε. Εννοεί ότι αν τους πιέσουμε πολύ το έχουν μετρήσει και δεν τους νοιάζει. Θα μας διώξουν. Τα ίδια ακριβώς λέει και το παγωμένο βλέμμα της Μέρκελ. Έριξαν ήδη το πρώτο τους χαρτί στο τραπέζι. Μπλοφάρουν;

Ο Σύριζα έχει κι αυτός μετρήσει το κόστος (για την Ευρώπη) μιας ανοιχτής σύγκρουσης και ξέρει ότι το αποτέλεσμα θα είναι η διάλυση. Γνωρίζοντάς το, λέει «τα βλέπω». Το είπε ο Βαρουφάκης χτες στο BBC. «Αν ξεκινήσει ένα Grexit θα απελευθερωθούν δυνάμεις καταστρεπτικές που κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει» τους είπε. Ως πότε, όμως, θα μπορεί η κυβέρνηση να συνεχίσει να ποντάρει;

Πόσο μπορεί να αντέξει η κυβέρνηση σε αυτό το σκληρό πόκερ;

Αν οι δυο αντίπαλοι (Τσίπρας-Μέρκελ) αποφασίσουν να βρουν μια λύση που να μην οδηγεί στην αμοιβαία καταστροφή, τότε θα γίνει πραγματικός διάλογος. Και εκεί θα έχουμε πολλά όπλα και επιχειρήματα. Γιατί θα έχουμε εμείς το προβάδισμα τη γνώσης.

Το 2010 και το 2012 εμείς, οι Έλληνες, είμασταν «άσχετοι» (για να μην πω ζώα) και αλυσοδεμένοι σε λίστες (Χριστοφοράκου, εξοπλιστικών, υποβρυχίων κλπ) ενώ εκείνοι, οι δανειστές, ήταν τζιμάνια. Εξασφάλισαν έτσι συμφωνίες κερδίζοντας όσα περισσότερα μπορούσαν και δεσμεύοντάς μας με λεόντειες εις βάρος μας ρυθμίσεις.

Το 2015 εμείς έχουμε το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Βαρουφάκης (αλλά και άλλους διεθνούς φήμης οικονομολόγους) στα δικά μας χαρακώματα. Εκείνοι έχουν στην καμπούρα τους την αποτυχία του προγράμματος που οι ίδιοι επέβαλαν στην Ελλάδα (πρόβλεπαν ανεργία μέχρι 15% και ύφεση μόνο το 2011 και 2012).

Αν καταφέρουμε να περάσουμε την πρώτη φάση του σκληρού πόκερ, εκεί που κινδυνεύουν όλοι να παίξουν τα ρέστα τους και φτάσουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση οι πιθανότητές μας θα είναι πολύ καλές. Η πρώτη φάση θα διεξαχθεί γύρω στον Μάρτη. Εκεί θέλουμε ισοπαλία. Η επόμενη φάση, που θα κορυφωθεί τον Ιούνιο με Ιούλιο του 2015 θα είναι όλα τα λεφτά. 

Ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά.

Νομίζω πως είναι φανερό πως ό,τι έγινε ως τώρα (με κορύφωση τα γεγονότα του Μαρτίου) ήταν προδιαγεγραμμένο να γίνει με δεδομένες τις θέσεις και τις τοποθετήσεις των αντιπάλων πριν από τις ελληνικές εκλογές και με την νίκη του Σύριζα που έθετε τα νέα δεδομένα. 

Από εδώ και πέρα, κι αφού τα μαχαίρια βγήκαν από παντού και τα ρέστα παίχτηκαν, μπαίνουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση, εδώ όπου μπαίνουν τα θέματα του κουρέματος (ή αναδιάρθρωσης) και της βιωσιμότητας του χρέους και της δυνατότητας της Ελλάδας να επωφεληθεί της ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή των ζητημάτων της ανάπτυξης. Στην ουσία στον πρώτο γύρο με την ισοπαλία που πετύχαμε, κερδίσαμε τον αγώνα να μην μετατραπούμε σε αποικία. Τώρα διεκδικούμε την πραγματική μας είσοδο (έναντι της εικονικής της δεκαετίας του 2000) στον πυρήνα της Ευρώπης. Αν τα καταφέρουμε καλώς, αν όχι καλό θα είναι να τα μαζεύουμε και να φεύγουμε. Αν δεν μας αντέχουν στο κέντρο, τότε καλύτερα μόνοι μας κι ας τους αφήσουμε στην τύχη τους!

Μικροί Ευρωπαίοι και αλλόφρονες Συριζαίοι

Πόσο μικροί είναι αυτοί οι "Ευρωπαίοι"!

Το πρωί λένε ότι οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν και το βράδυ αισιοδοξούν ότι φτάνουμε όπου να 'ναι σε συμφωνία. Τη μια βάζουν ακατέβατες απαιτήσεις και την άλλη τις ξεχνάνε! Αν αυτό είναι διαπραγμάτευση τότε ο Χατζηαβάτης ήταν μέγας πραματευτής, γιατί αυτός πρώτος δίδαξε αυτά που κάνουν οι Ευρωπαίοι "εταίροι" και δανειστές.

Τι έχουν πάθει σοβαροί άνθρωποι; Γιατί συμπεριφέρονται τόσο ασταθώς; Γιατί ο Γιούνκερ είναι φίλος το πρωί, θυμωμένος το απόγευμα και πάλι φιλαράκι το βράδυ; Γιατί ο Σουλτς τη μια αγανακτεί με την Ελλάδα και την άλλη ζητάει την "αλληλεγγύη της"; Ναι ... έτσι ακριβώς το είπε, ζήτησε αλληλεγγύη! Τι κάνει τον Ντάισελμπλουμ να λέει και να ξελέει, Τι τρελαίνει το Σπήγκελ και το Μπλούμπεργκ και την Μπιλντ και κάτι άλλα μέσα -υποτίθεται σοβαρά- που μια τα λένε έτσι και την άλλη αλλιώς;

Σκόνη στον άνεμο όλα. Λάσπη στον ανεμιστήρα για να αποδομηθεί ο Βαρουφάκης, να ξεφτιλιστεί ο Τσίπρας, να καμφθεί η αριστερή κυβέρνηση που τους μπαίνει στο μάτι. Καμιά σοβαρότητα, καμιά σταθερότητα, εντέλει καμιά αξιοπιστία!

Όπως καταλαβαίνετε μόνο δυο παίκτες (και τέσσερα πρόσωπα) είναι σταθερά στις θέσεις τους και οδηγούν το παιχνίδι. 

Η ελληνική κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά τι της γίνεται και που το πάει. 

Η γερμανική κυβέρνηση ξέρει επίσης πολύ καλά που θέλει να μας πάει. 

Ο Τσίπρας είναι απολύτως σοβαρός και έξοχος διαπραγματευτής. 

Ο Βαρουφάκης και σοβαρός αλλά και ο απόλυτος γνώστης.

Η Μέρκελ αποδεικνύεται μοναδικός ηγέτης των αντιπάλων μας.

Ο Σόιμπλε ξέρει πολύ καλά τι θέλει να κάνει και το κάνει -δυστυχώς- πολύ καλά.

Ο Βαουφάκης κάνει τις προτάσεις και ο Τσίπρας τις προωθεί άριστα. Ο Σόιμπλε τις υπονομεύει και η Μέρκελ στρογγυλεύει τους εξτρεμισμούς του. Δυο χώρες με τέσσερις πολιτικούς παλεύουν και όλοι οι άλλοι χορεύουν στον ρυθμό τους και ξευτιλίζονται περιοδικά, πότε ο ένας και πότε ο άλλος. Τα ΜΜΕ, διεθνή και εντόπια, οι κυβερνήσεις, οι, σχολιαστές και όλοι οι άλλοι παρατρεχάμενοι [που αφελώς πιστεύουν ότι αυτά που μαθαίνουν από στοχευμένες διαρροές είναι και η αλήθεια] μένουν κάθε μέρα εκτεθειμένοι.

Ας είμαστε όλοι προσεκτικοί. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ξέρει την πραγματική αλήθεια, ίσως ούτε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Κανείς δεν ξέρει πότε ένα τηλεφώνημα του Ομπάμα παίζει ρόλο και γιατί έγινε και κανείς ακόμα δεν μπορεί να ξέρει πόσο μπορεί να επηρεάζει τα πράγματα μια δήλωση κάποιου Ρώσου ή ενός Κινέζου. Αυτά ίσως να τα μάθουμε σε 30-40 χρόνια. Προς το παρόν, ας χαμηλώσουν οι τόνοι. 

Αυτή η παραίνεση απευθύνεται σε όλους (συμπεριλαμβανομένου και εμού φυσικά). Μα πιο πολύ από όλους απευθύνεται στους Συριζαίους. Η σαστισμένη αντιπολίτευση ζει σε συνεχή νευρική κρίση και όλα δικαιολογούνται. Είναι ένοχη κι έχει πλήρη συνείδηση του γεγονότος με αποτέλεσμα να ειρωνεύεται και να φωνάζει όπως φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, Καλά αυτοί, δικαιολογούνται... Οι Συριζαίοι, όμως, τι έχουν πάθει;

Αυτό το τρελό πουλί ο Μητρόπουλος τι θέλει και μιλάει από κανάλι σε κανάλι για το νέο μνημόνιο; Είναι σοβαρός άνθρωπος όταν δεν τον πιάνει αυτή η μανία που τον έχει πιάσει τώρα ... Ο Τσίπρας είπε ότι δεν υπογράφει μνημόνιο, ας τον σεβαστεί λίγο  κι ας προσέξει τις διατυπώσεις του. Δεν μπορεί να μιλά σαν τον γέροντα Παΐσιο που μας καλεί να μετανιώσουμε πριν να είναι αργά. 

Κι η άλλη, η Ζωή ΠτΒ τι θέλει κι ασχολείται με τα κάτουρα των αστυνομικών; Επί Σαμαρά και Δένδια μπορούσε να φωνάζει όσο ήθελε, ήταν πολίτης κι εκείνοι ήταν εξουσία και μάλιστα αυταρχική όσο δεν παίρνει άλλο. Τώρα της μοιάζει ο Πανούσης για Κικίλιας; Δεν θέλω να υπερασπιστώ τον Πανούση αλλά θέλω να βάλω ένα ερώτημα: Ποιος από τον Σύριζα μπορεί να χειριστεί την αστυνομία που κατά 50% ψηφίζει χρυσή αυγή; 

Η κυβέρνηση έχει βάλει ένα στόχο: Να μείνουμε μεν εντός ευρώ αλλά να μην υπογράψουμε νέα υφεσιακά μέτρα και να μειωθεί το χρέος με τρόπο που να γίνει πραγματικά βιώσιμο. Αν δεν το καταφέρει, τότε θα πάει σε ρήξη. Με εκλογές ή δημοψήφισμα ή χωρίς, θα πάει σε ρήξη. Αυτή είναι η πολιτική που εξήγγειλε προεκλογικά και υπηρετεί συστηματικά μετεκλογικά. Ας την αφήσουμε να δοκιμάσει. Στο κάτω-κάτω αυτή την εντολή ζήτησε κι αυτήν πήρε ... και την παλεύει πολύ καλά σε πείσμα όλων όσοι αυτοξευτιλίζονται καθημερινά λέγοντας άλλα το πρωί και άλλα το βράδυ,
Το πιο μεγάλο πρόβλημα στον Σύριζα είναι ότι πολλοί (μα πάρα πολλοί) οπαδοί, μέλη,, υποστηρικτές του, θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα πολύ καλά και ότι έχουν ΧΡΕΟΣ να σταματήσουν την κυβέρνησή τους πριν το μπατάρει το καράβι. Καθόλου δεν σκέφτονται ότι ίσως κάποιοι άλλοι, σε πιο καίρια πόστα, ίσως και να ξέρουν κάτι περισσότερο; Δεν μιλάμε εδώ για πολιτικούς υποταγμένους και φερέφωνα των δανειστών. Υπάρχει το τεκμήριο της καθαρότητας και της εντιμότητας. Ας το αφήσουμε λίγο να μας δείξει τι μπορεί να κάνει ...  

Υπενθύμιση των e-παραγγελιών

Πλησιάζει η 10η Ιουνίου που θα δώσω για εκτύπωση βιβλία μου. Πρόκειται για 4 βιβλία για τα οποία πήρα ISBN από την εθνική βιβλιοθήκη και πρέπει να τους πάω από τρία αντίτυπα. Έτσι θα κάνω μια μαζική εκτύπωση κι έχω μια καλή τιμή ανά σελίδα Α4. Με την τιμή αυτή μπορώ να εκτυπώσω για όποιον μου το ζητήσει ένα ή δύο ή και όλα τα βιβλία αυτά. Ήδη αρκετοί φίλοι έχουν παραγγείλει κι έχω κρατήσει τις παραγγελίες τους, δεν χρειάζεται να το επαναλάβουν. Όποιος ακόμα θέλει μπορεί να το κάνει μέχρι την Τετάρτη που θα παραγγείλω την εκτύπωση.  

Σύμφωνα και με την παλιότερη ανάρτησή μου τα βιβλία (και δυο λόγια για το καθένα από αυτά) είναι:

1.- RGR Η Αργυρή Εποχή των Ανθρώπων 

σελίδες 394 (μεγέθους Α4), κόστος 12 ευρώ.

2.- Ο Δον Χουάν Ηρακλείδης και η ελληνορωμαϊκή πολιτεία 

σελίδες 262 (μεγέθους Α4), κόστος 8 ευρώ.

3.- Τρεις Γενιές Ονείρων, ένας σύντομος ελληνικός 20ος αιώνας, 

σελίδες 174 (μεγέθους Α4), κόστος 5 ευρώ. 

4.- Ενίοτε οι Εφιάλτες ... στην Ελλάδα της κρίσης, 

σελίδες 114 (μεγέθους Α4), κόστος 4 ευρώ.

RGR 

Η Αργυρή εποχή των Ανθρώπων

Είναι ένα μυθιστόρημα που αφορά στην προϊστορική εποχή. Διαδραματίζεται το 9.600 π.Χ. (εποχή της Ατλαντίδας) και το 3.600 π.Χ. (ύστερη νεολιθική εποχή), αλλά έχει αναφορές και στο 2010 (την σύγχρονη εποχή). Ο Προμηθέας και η Αριάδνη από το Δικταίο της Κρήτης ανατες

... στην Ελλάδα τζητούν μια κιβωτό που άφησαν οι Άτλαντες πριν το νησί τους καταποντιστεί, σαν οδηγό των μελλοντικών γενεών στην αναζήτηση της Αργυρής εποχής των ανθρώπων. Κλειδί για την ανακάλυψη της κιβωτού η μετάβαση της γραφής από την ιερογλυφική στην φωνητική της μορφή. Η καθημερινή ζωή στην νεολιθική εποχή αλλά και στην Ατλαντίδα δίνουν το χρονικό και χωρικό πλαίσιο ενώ οι προβληματισμοί Ατλάντων και Δικταίων με διαφορά 6.000 χρόνων σχετικά με το δέον γενέσθαι δίνουν το "πολιτικό" πλαίσιο της ιστορίας. Ο Πλάτων (Κριτίας, Τίμαιος), ο Ησίοδος (θεογονία), και ένας σύγχρονός μας Σκοτσέζος καθηγητής ελληνικών στη Βοστόνη, συνθέτουν όλοι μαζί μιαν ιστορία με βάθος δώδεκα περίπου χιλιάδων ετών. τες

... στην Ελλάδα τ

Το βιβλίο αποτελείται από 396 σελίδες μεγέθους Α4 (αν είχε το σχήμα ενός συνηθισμένου μυθιστορήματος θα είχε περίπου 750 σελίδες). Κόστος 12 ευρώ.

Ο Δον Χουάν Ηρακλείδης

και η ελληνορωμαϊκή πολιτεία

Είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται τον 16ο αιώνα και δραματοποιεί τις προσπάθειες των Ελλήνων (Γραικών, Ρωμιών) της εποχής να απελευθερωθούν από τους Οθωμανούς δυνάστες τους. Η Κωνσταντινούπολη, η Βενετία, η Μαδρίτη, η Αυγούστα, το Ιάσιο, η Αθήνα, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ρώμη, η Κρήτη, η Χίος, η Κέρκυρα, η Βιττεμβέργη ... ολόκληρη η Ευρώπη του 16ου αιώνα είναι το πλαίσιο δράσης. Ο Ιάκωβος Ηρακλείδης, ένας φλογερός Έλληνας "τυχοδιώκτης" που έγινε Ηγεμών της Μολδαβίας και ο Δον Χουάν της Αυστρίας, το τρομερό παιδί της χριστιανοσύνης που ήταν  επικεφαλής της Ιεράς Συμμαχίας στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ενσαρκώνουν τις ελπίδες και τα οράματα των εξεγερμένων.

Το βιβλίο αποτελείται από 262 σελίδες μεγέθους Α4 (αν είχε το σχήμα ενός συνηθισμένου μυθιστορήματος θα είχε περίπου 500 σελίδες). Κόστος 8 ευρώ.

Τρεις Γενιές Ονείρων, 

ένας σύντομος ελληνικός 20ος αιώνας

Είναι ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται μέσα σε τρεις γενιές στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Η πρώτη γενιά (γεννημένη γύρω στο 1900) έζησε πολέμους, προσφυγιά και χόρτασε από Δόξα και από Ντροπή. Η δεύτερη γενιά (γεννημένη γύρω στο '30) έζησε την κατοχή, τον εμφύλιο και το αυταρχικό μετεμφυλιακό καθεστώς. Η τρίτη γενιά (γεννημένη γύρω στο '50) μεγάλωσε στη λειψή δημοκρατία και ενηλικιώθηκε στη χούντα. Μια σύντομη ιστορία του ελληνικού 20ου αιώνα μέσα από τη ζωή των ανθρώπων που την υπέστησαν σαν κατάρα και θανατικό αλλά δεν εγκατέλειψαν ποτέ τους την ελπίδα να ζήσουν και να ερωτευτούν κυνηγώντας το όνειρο της ευτυχίας.   

Το βιβλίο αποτελείται από 173 σελίδες μεγέθους Α4 (αν είχε το σχήμα ενός συνηθισμένου μυθιστορήματος θα είχε περίπου 300 σελίδες). Κόστος 5,5 ευρώ.

Ενίοτε οι Εφιάλτες

... στην Ελλάδα της κρίσης

Ένα μυθιστόρημα που η δράση του εκτυλίσσεται μέσα στο 2013, στα χρόνια της κρίσης. Πρόκειται για μια πολιτικο-οικονομική ίντριγκα. Πρωταγωνιστής ένας πρώην πλούσιος που έχασε τα παντα και τρέφεται στα συσίτια της εκκλησίας. Δεν καταθλίβεται από την ανέχεια, απεναντίας βρίσκει έναν καινούριο τρόπο να ζει και να αισιοδοξεί. Το παρελθόν του τον εμπλέκει σε ιστορίες με εξοπλιστικά προγράμματα, ρώσικη μαφία και λίστες με ονόματα πολιτικών εμπλεκομένων σε σκάνδαλα. Οι αντιθέσεις του κόσμου των αστέγων και του κόσμου των πρωθυπουργών γραφείων καθώς και οι ερωτικές ιστορίες που αναδύονται μαπό την δράση, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Στο τέλος, μια δολοφονία για λόγους ερωτικής αντιζηλίας σπάει τα κελύφη, φανερώνει τα μεγάλα μυστικά και επέρχεται η κάθαρση.

Το βιβλίο αποτελείται από 114 σελίδες μεγέθους Α4 (αν είχε το σχήμα ενός συνηθισμένου μυθιστορήματος θα είχε περίπου 200 σελίδες). Κόστος 3,5 ευρώ 

ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μόλις έλαβα ένα άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη που απευθύνεται προφανώς προς τους Γερμανούς και την Άγκελα Μέρκελ. Επειδή έχει ενδιαφέρον ο τρόπος προσέγγισης (ισομερώς ευρωπαϊκός και βαλκανικός ταυτόχρονα) το μεταφράζω και το παρουσιάζω.

Ο τίτλος είναι "Μια Ομιλία Ελπίδας για την Ελλάδα" και προτρέπει την Μέρκελ να έρθει σε μια ελληνική πόλη και να κάνει μια ομιλία ελπίδας κατ' αναλογία με την ομιλία του Αμερικανού Υπουργού κ. Μπερνς που το 1946 πήγε στην Γερμανία (στη Στουτγκάρδη) κι έκανε μια "Ομιλία Ελπίδας" για τους Γερμανούς από την οποία επωφελήθηκε η Γερμανία κυρίως αλλά και όλη η μεταπολεμική Ευρώπη.

Το άρθρο έχει ως εξής:

"ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ"

Στις 6 Σεπτέμβρη του 1946 ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέημς Μπερνς ταξίδεψε στη Στουτγκάρδη για να κάνει την ιστορική του “Ομιλία της Ελπίδας”. Υπό την διεύθυνση του Μπερνς σημειώθηκε η μεταπολεμική αλλαγή της ψυχικής διάθεσης της Αμερικής έναντι των Γερμανών και δόθηκε σε ένα "πεσμένο έθνος" η ευκαιρία να φανταστεί την ανάκαμψη, την ανάπτυξη και την επιστροφή του στην ομαλότητα. Επτά δεκαετίες μετά, είναι η χώρα μου, η Ελλάδα, που χρειάζεται μια τέτοια ευκαιρία.

Μέχρι αυτή την ομιλία του Μπερνς οι Σύμμαχοι είχαν δεσμευτεί για “την μετατροπή της Γερμανίας σε μια χώρα με κυρίως γεωργικό και ποιμενικό χαρακτήρα." Αυτή ήταν η δεδηλωμένη πρόθεση του σχεδίου Μόργκενταου που επινοήθηκε από τον Αμερικανό υπουργό Χένρι Μόργκενταου τον νεώτερο και είχε συνυπογραφεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία δύο χρόνια νωρίτερα, το Σεπτέμβριο 1944.

Πράγματι, όταν οι ΗΠΑ, η Σοβιετική Ένωση και το Ηνωμένο Βασίλειο υπέγραψαν τη συμφωνία του Πότσνταμ τον Αύγουστο του 1945, συμφώνησαν για τη «μείωση ή την καταστροφή όλης της βαριάς βιομηχανία που θα μπορούσε να γίνει και πολεμική” και για την "αναδιάρθρωση της γερμανικής οικονομίας προς τη γεωργία και την ελαφριά βιομηχανία”. Μέχρι το 1946, οι Σύμμαχοι είχαν μειώσει τις εξαγωγές γερμανικού χάλυβα κατά 75% σε σχέση με το προπολεμικό επίπεδο. Η παραγωγή αυτοκινήτων κατρακύλησε στο 10% περίπου του προ του πολέμου επιπέδου. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας, 706 βιομηχανικές εγκαταστάσεις είχαν καταστραφεί.

Η ομιλία του Μπερνς σηματοδότησε για τον γερμανικό λαό μια αναστροφή αυτής της τιμωρητικής αποβιομηχάνισης. Φυσικά, η Γερμανία οφείλει την μεταπολεμική ανάκαμψη και τον πλούτο της στους ανθρώπους της και στη σκληρή δουλειά τους, στην καινοτομία, και στην αφοσίωσή τους σε μια ενωμένη, δημοκρατική Ευρώπη. Αλλά οι Γερμανοί δεν θα μπορούσαν να έχουν πραγματοποιήσει την εκπληκτική μεταπολεμική τους αναγέννηση χωρίς την υποστήριξη που καθόρισε εκείνη η «Ομιλία της Ελπίδας».

Πριν από την ομιλία του Μπερνς και για ένα κάποιο διάστημα μετά από αυτήν, οι σύμμαχοι της Αμερικής δεν ήταν πρόθυμοι να αποκαταστήσουν την ελπίδα για τους ηττημένους Γερμανούς. Αλλά από τη στιγμή που η κυβέρνηση του προέδρου Χάρι Τρούμαν αποφάσισε να αποκαταστήσει τη Γερμανία, δεν υπήρχε γυρισμός. Η αναγέννηση της διευκολύνθηκε από το Σχέδιο Μάρσαλ, από τις ΗΠΑ που καθοδήγησαν το κούρεμα του χρέους της το 1953 και από την εργασία των μεταναστών από την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.

Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να ενωθεί με ειρήνη και δημοκρατία χωρίς αυτήν την αλλαγή. Κάποιος έπρεπε να βάλει στην άκρη τις ηθικολογικές αντιρρήσεις και να δει ψύχραιμα μια χώρα μπλοκαρισμένη από ένα σύνολο περιστάσεων που θα μπορούσαν να αναπαράγουν μόνο τη διχόνοια και τον κατακερματισμό σε όλη την ήπειρο. Οι ΗΠΑ, που βγήκαν από τον πόλεμο ως η μόνη πιστώτρια χώρα, έκαναν ακριβώς αυτό.

Σήμερα, είναι η χώρα μου που είναι μπλοκαρισμένη σε παρόμοιες περιστάσεις και έχει ανάγκη από την ελπίδα. Αφθονούν και πάλι ηθικολογικού τύπου αντιρρήσεις για μια βοήθεια προς την Ελλάδα, στερώντας από τους ανθρώπους της την ευκαιρία για την δική τους αναγέννηση. Μεγαλύτερη λιτότητα ζητείται από μια οικονομία που έχει γονατίσει λόγω ακριβώς της σκληρής λιτότητας που της επεβλήθη, περισσότερης από όση οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να αντέξει σε καιρό ειρήνης. Καμία προσφορά ελάφρυνσης του χρέους. Κανένα σχέδιο για ενίσχυση των επενδύσεων. Και βεβαίως, ως τώρα τουλάχιστον, καμιά "Ομιλία της Ελπίδας" για τους “ηττημένους”.

Είναι χαρακτηριστικό κοινωνιών με μεγάλη ιστορία, όπως αυτές της Γερμανίας και της Ελλάδας, ότι οι σύγχρονες δοκιμασίες αναβιώνουν παλιούς φόβους και υποδαυλίζουν νέες διχόνοιες. Έτσι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οι έφηβοι δεν πρέπει να μαθαίνουν ότι εξ αιτίας ενός “προπατορικού αμαρτήματος” θα πρέπει να πηγαίνουν σε υποχρηματοδοτούμενα σχολεία και θα πρέπει να ζουν σε συνθήκες μαζικής ανεργίας, είτε στην Γερμανία του τέλους της δεκαετίας του '40 είτε στην Ελλάδα σήμερα.

Εν όσο γράφω αυτές τις γραμμές, η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια σειρά προτάσεων για βαθιές μεταρρυθμίσεις για τη διαχείριση του χρέους και ένα επενδυτικό σχέδιο για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Η Ελλάδα είναι πράγματι έτοιμη και πρόθυμη να έλθει σε μια συμφωνία με την Ευρώπη που θα εξαλείψει τις παραμορφώσεις που της προκάλεσε το γεγονός ότι ήταν το πρώτο σκέλος στην πτώση του ντόμινο του 2010.

Αλλά, για να εφαρμόσει η Ελλάδα τις μεταρρυθμίσεις με επιτυχία, οι πολίτες της χρειάζονται ένα συστατικό που λείπει: την Ελπίδα. Μια «Ομιλία της Ελπίδας» για την Ελλάδα θα κάνει όλη τη διαφορά τώρα - όχι μόνο για εμάς, αλλά και για τους πιστωτές μας, καθώς η δική μας μας ανάκαμψη θα τερματίσει τον κίνδυνο αθέτησης πληρωμών.

Τι θα πρέπει να περιλαμβάνει μια τέτοια δήλωση; Ακριβώς όπως η διεύθυνση Μπερνς είχε λίγες λεπτομέρειες, αλλά πολλούς συμβολισμούς, μια «Ομιλία της Ελπίδας» για την Ελλάδα δεν πρέπει να είναι τεχνική. Θα πρέπει απλά να σηματοδοτήσει μια αλλαγή, μια ρήξη με τα τελευταία πέντε χρόνια της προσθήκης όλο και νέων δανείων πάνω σε ένα ήδη μη βιώσιμο χρέος στα πλαίσια μιας τιμωρητικής πολιτικής λιτότητας.

Ποιος πρέπει να κάνει αυτή την ομιλία; Στο μυαλό μου, ο ομιλητής θα πρέπει να είναι η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, σε ένα ακροατήριο στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη ή σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη της επιλογής της. Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ευκαιρία για να υπαινιχθεί μια νέα προσέγγιση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ξεκινώντας από την χώρα που έχει υποστεί τα περισσότερα, που ήταν το θύμα τόσο του προβληματικού σχεδιασμού της νομισματικής ένωσης όσο και των δικών της αδυναμιών.

Η ελπίδα ήταν η δύναμη του καλού στη μεταπολεμική Ευρώπη, και μπορεί να γίνει και τώρα μια δύναμη της θετικής μεταμόρφωσης. Μια ομιλία του ηγέτιδας της Γερμανίας σε μια ελληνική πόλη θα μπορούσε να βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό σε κάτι τέτοιο.

Ιδέες για την τροποποίηση του Συντάγματος

Το σύνταγμα της Τροιζήνας (1827) δημοσιεύεται σε ΦΕΚ

Όλοι γνωρίζουμε ότι μια τροποποίηση στο Σύνταγμα είναι αναγκαία για να αλλάξουν κυρίως τα άρθρα εκείνα που εξασφαλίζουν στους βουλευτές το ακαταδίωκτο και τα ειδικά προ0νόμια. Ασυλίες που αίρονται μόνο από το ίδιο το βουλευτικό σώμα, παραγραφές στην αμέσως επόμενη Βουλή (και γρήγορα-γρήγορα μάλιστα, μέχρι τη 2η σύνοδο) για αδικήματα υπουργών και πολιτικών προσώπων, εξωφρενικά προνόμια, σύνδεση ανώτατων μισθών δικαστικών και βουλευτών (η τέλεια συνέργεια συμφερόντων), καμιά πρόβλεψη ανώτατου ορίου θητείας κλπ. 

Μέσα σε όλες τις προτάσεις θέλω να αναφέρω και μια πρόταση του Αλέξανδρου Κόντου (Α.Κ. στη συνέχεια), του γνωστού πανεπιστημιακού και συγγραφέα που προωθεί την ιδέα της κλήρωσης όλων των αξιωμάτων. Ο Α.Κ. στα βιβλία του και στις ομιλίες του ισχυρίζεται (και αποδεικνύει για την αρχαιότητα) ότι Δημοκρατία=Κλήρωση, με εναλλαγή θέσεων, περιορισμένη θητεία, άμεση λογοδοσία, πολυπληθή αποφασιστικά όργανα, εκκλησία του δήμου κλπ.. Επίσης ισχυρίζεται και αποδεικνύει ότι για τους αρχαίους των 6ου έως 4ου αιώνα Εκλογή=Ολιγαρχία (αριστοκρατία της πολιτικής και της οικονομίας σε αναπόφευκτη σύζευξη). 

Τους ισχυρισμούς αυτούς τους αποδέχομαι κι εγώ αν κι έχω τις ενστάσεις μου για το αν η ανθρωπότητα σήμερα είναι ικανή για ένα νέο ξεκίνημα. Βλέπω να χρειάζονται φοβερές δομικές αλλαγές στις τερατουπόλεις όπου ζούμε, στην σπάταλη χρησιμοποιούμενη τεχνολογία, στο "επιθυμητό", δια των διαφημίσεων, επίπεδο του υλικού πολιτισμού κλπ. Στην ουσία το όραμα μιας δημοκρατικής κοινωνίας (με συμμετοχή όλων στην εξουσία που την εξασφαλίζει η κλήρωση) δεν απέχει πολύ από το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας που εμφανίστηκε τον 19ο αιώνα κι ακόμα παραμένει σαν μια ουτοπία. 

Στην μαρξιστική "ουτοπία" ο άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από την τυραννία της εξειδίκευσης και της αλλοτρίωσης στην οποία τον οδηγεί η εμπορευματική κοινωνία και οι σχέσεις παραγωγής του καπιταλισμού. Στην δημοκρατική κοινωνία που ονειρεύεται ο Α.Κ. και που αποδέχονταν οι αρχαίοι σαν Δημοκρατία, είτε συμφωνούσαν είτε όχι με αυτήν (ο Πλάτων κι ο Αριστοτέλης ανάμεσά τους) ο άνθρωπος πρέπει να γίνει πολίτης με την καθολική, εναλλάξ και συνεχή ενασχόλησή του με τα κοινά σαν δικαστής, υπουργός, φύλακας, υπάλληλος, στρατιώτης κλπ. Ο πολίτης διαμορφώνεται ελεύθερα και αβίαστα από την δημοκρατία και ο άνθρωπος διαμορφώνεται ελεύθερα και αβίαστα μέσα από την εργασία χωρίς τις σχέσεις εξάρτησης και χωρίς την επιβολή της εμπορευματικής αξίας στο προϊόν της εργασίας. 

Δεν θα μπω όμως σήμερα πιο πολύ στα βαθιά νερά. Θα μείνω στην πρόταση του Α.Κ. που ανέσυρε από το Σύνταγμα της Τροιζήνας της νεαρής τότε (ανύπαρκτης νομικά) ελληνικής δημοκρατίας. Ήταν το δημοκρατικότερο σύνταγμα του καιρού του και από αυτό πήραν πολλά τα συντάγματα του Βελγίου και της Γαλλίας (οι πληροφορίες αυτές αναγράφονται στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους τόμος ΙΒ' σελ. 438). Στην Τροιζήνα εκλέχτηκε και ο Καποδίστριας σαν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας. Εδώ μιλάμε για κάποια άρθρα αυτού του συντάγματος που προβλέπουν αλλαγή βουλευτών (ήδη εκλεγμένων βέβαια) κάθε χρόνο με κλήρωση και άλλα τινά χρήσιμα και σήμερα. Πρόκειται για τα άρθρα 57, 58, 64 και 131 που λένε τα εξής:

Άρθρο 57. Οι Αντιπρόσωποι (δηλαδή οι βουλευτές) εκλέγονται δια τρία έτη· το τριτημόριον αυτών αλλάζει κατ’ έτος· το πρώτον και το δεύτερον έτος η αλλαγή γίνεται δια κλήρου.

Άρθρο 58. Ο αυτός δεν δύναται να εκλεχθεί Αντιπρόσωπος εις δύο κατά συνέχεια περιόδους.

Άρθρο 64. Τα μέλη της Βουλής λαμβάνουσι τον τεταγμένον μισθόν από το Εθνικόν Ταμείον, ενόσω είναι παρόντα, όπου η Βουλή συνεδριάζει· και όλον μεν, όσον καιρόν διαρκεί η Σύνοδος· τον ήμισυν δε, μετά την παύσιν αυτής.

Άρθρο 131. Οι Γραμματείς (δηλ. οι Υπουργοί) της Επικρατείας (δηλ. του Κράτους) είναι υπεύθυνοι και κατηγορούνται έμπροσθεν της Βουλής δια προδοσίαν, κατάχρησιν δημοσίων χρημάτων και δι’ υπογραφήν των εις διάταγμα αντιβαίνον εις τους θεμελιώδεις νόμους.

Δεν ξέρω αν θα λάβει κανείς υπ' όψιν του μια τέτοια πρόταση που "χαλάει" εν πολλοίς την σούπα της σημερινής ατελούς αλλά και  βολικής για πολλούς κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι ότι τα άρθρα αυτά και ο χρόνος στον οποίο ψηφίστηκαν, δείχνουν ότι κάτι υγιέστερο υπήρχε σε εκείνους τους άδολους καιρούς το 1827. Ήταν λίγο πριν η νίκη των Άγγλων-Γάλλων-Ρώσων κατά των Αιγυπτίων στο Ναβαρίνο (1827), η νίκη των Ρώσων επί των Τούρκων (συνθήκη της Αδριανούπολης, 1829) και το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830) επιφέρουν την οριστικοποίηση της ανεξαρτησίας μας, που την  είχαμε κερδίσει στα πεδία των μαχών το 1821-22 και κινδυνέψαμε να την χάσουμε από τις εμφύλιες διαμάχες μας και την αντεπίθεση των Τούρκων.

Τουλάχιστον να προλάβουν ...

Σαραντατρείς (43) μέχρι στιγμής βουλευτές του Σύριζα έχουν υπογράψει την παρακάτω δήλωση:

"Με κατάπληξη πληροφορηθήκαμε ότι η Έλενα Παναρίτη ορίστηκε εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Κι αυτό παρά το ότι η πολιτεία της βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες, τις αντιλήψεις και την πολιτική που πρεσβεύει -και με βάση την οποία εξελέγη- ο Σύριζα. Μια εξέχουσα εκπρόσωπος της μνημονιακής πολιτικής δεν μπορεί να εκφράζει τη σημερινή κυβέρνηση. Το ζήτημα δεν είναι συμβολικό, είναι πολιτικό. Είναι μια λάθος απόφαση και ζητάμε την άμεση ανάκλησή της"

Τι τους πείραξε η Παναρίτη;

Είναι εκπρόσωπος ΕΞΕΧΟΥΣΑ της μνημονιακής πολιτικής, λέει το κείμενο ... και τότε τι σόϊ διαπραγμάτευση κάνει με τον Βαρουφάκη στο Brussels Group; Πως την άφησαν εκεί να κάνει τα μνημονιακά της; και τον Παυλόπουλο πως τον ψήφισαν; Υπήρξε μνημόνιο που δεν υπέγραψε ο Παυλόπουλος;

Κι η Κατσέλη υπέγραψε μνημόνιο και είναι τώρα στην Εθνική Τράπεζα κουμανταδόρος. Και σωστά, γιατί υπέγραψε μνημόνιο στα πλαίσια της εκλογής της με το ΠαΣοΚ το 2009 αλλά στη συνέχεια αντιστάθηκε, με λόγια και με έργα. Το ίδιο έκανε και η Παναρίτη, που εξελέξη επίσης το 2009 και υπέγραψε μνημόνιο αλλά στη συνέχεια αντέδρασε. Δεν είχε τα αντανακλαστικά της Σακοράφα, είχε όμως κι αυτή μια στάση καθαρή και κυρίως τις γνώσεις για να αποκαλύψει τα προβλήματα του μνημονίου που μας έβαζε στο αγγλικό δίκαιο και που δεν είχε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις παρά μόνο δημοσιονομικά μέτρα που επίσης η Παναρίτη θεωρούσε αντιαναπτυξιακά και καταστροφικά. 

Δεν τα λέω αυτά για να την υπερασπιστώ, τα λέω για να δείξω ότι αν ήθελε κανείς να βρει θετικά σημεία της Παναρίτη ήταν πολύ εύκολο βλέποντας και μόνο τα βιντεάκια που κυκλοφορούν χρόνια τώρα στο youtube ενώ τα αρνητικά της υπάρχουν σε πολλούς που κυκλοφορούν σήμερα στις γραμμές του Σύριζα. Είναι φανερό ότι δεν αναζητείται η αλήθεια αλλά η στοχοποίηση ... και είναι φανερό επίσης ποιος είναι ο στόχος! Όχι η Παναρίτη φυσικά!

Μάλλον ο Βαρουφάκης τους έχει πειράξει κι αντί για τον Γάϊδαρο, χτυπάνε το Σαμάρι!

Και το ζήτημα είναι ... ο Τσίπρας ... τι κάνει; τι άποψη έχει; πότε θα μιλήσει;

Εκείνο που πιο πολύ από όλα μπερδεύει τα πράγματα είναι η δήλωση του υπουργού επικρατείας Νίκου Παππά που κι αυτός επέκρινε την επιλογή της Παναρίτη. Ο Νίκος Παππάς είναι το His Master's Voice του Αλέξη Τσίπρα σε όλα ... εδώ θα ξέφυγε; πολύ περισσότερο μάλιστα που ο ίδιος δέχτηκε κριτική -που την θεώρησε άδικη και υπερβολική- για τον Λάμπη Ταγματάρχη στην ΕΡΤ. Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό που έπαθε δεν μπορεί να το κάνει σε άλλους; 

Αν, πάλι, είναι ο ίδιος ο Τσίπρας που δεν ήθελε την Παναρίτη, γιατί δεν το είπε εγκαίρως στον Βαρουφάκη; 

Σηκώνω τα χέρια! Δεν ξέρω και δεν μπορώ να φανταστώ τι συμβαίνει. Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι από τη στιγμή που ο Νικος Παππάς εξέφρασε την αντίθεσή του δόθηκε ένα σήμα ότι ο Τσίπρας δεν έχει πρόβλημα και η συλλογή υπογραφών έγινε τσουνάμι.

Που θα βγάλουν όλα αυτά; Η Κωνσταντοπούλου (πολύ σωστή σε πάρα πολλά από όσα κάνει) το παίζει ανακρίτρια με σαδιστικό χαμόγελο, ο Μιχελογιαννάκης βεβαιώνει για τη θαυματουργή επίδραση των λειψάνων (και γι αυτό είναι, λέει, εναντίον της καύσης των νεκρών, δηλαδή όλα τα λείψανα είναι θεραπευτικά;) ο Μητρόπουλος (φωνή της λογικής πολλές φορές, φωνή των άκρων άλλες) χτυπά αδιακρίτως δεξιά κι αριστερά. Δεκαπέντε υπογράφουν κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ, σαρανταπέντε κατά της Παναρίτη, θα είναι αύριο εξηνταπέντε κατά του νέου μνημονίου;

Πριν το διαλύσουν το μαγαζί να προλάβουν τουλάχιστον να περάσουν μερικά νομοσχέδια. να μυρίσει λίγο αριστερά και μετά ας ξανάρθει η μούχλα. Αν τελικά αυτό είναι που θέλουν ....