Για το Ελληνικό Χρέος

Άρθρο του Βέλγου Ερίκ Τουσαίν φιλοξενούμε σήμερα, και πήραμε την μετάφραση από τον Γιώργο Μητραλιά. Πηγή προέλευσης η Ελληνική Επιτροπή Ενάντια στο Χρέος. Ο Τουσαίν είναι μέλος μιας Διεθνούς Επιτροπής για την ακύρωση του Χρέους των χωρών του Τρίτου Κόσμου και συγγραφέας πολλών βιβλίων. 

Το TVXS είχε δημοσιεύσει μια περίληψη του άρθρου προ ημερών και σήμερα δημοσιεύει το πλήρες κείμενο που είναι αυτό που ακολουθεί. Το άρθρο δημοσιεύεται και θα δημοσιευτεί σε γνωστές εφημερίδες της Ευρώπης.

Μιλά για το ελληνικό χρέος και δίνει μερικές καλές ιδέες. Το παραθέτω ως έχειμε τις υποσημειώσεις του.

Από τότε που προκηρύχτηκαν οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, η δυνατότητα του Σύριζα να βγει νικητής από τις κάλπες και να σχηματίσει κυβέρνηση παρουσιάζεται σαν απειλή στη κοινή γνώμη και ειδικά σε εκείνη της Ευρωζώνης. Και όμως, αυτοί που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου γνωρίζουν θαυμάσια πως ο Σύριζα έχει εξαγγείλει ότι δεν θα αναστείλει την αποπληρωμή του χρέους και δεν θα βγει από το Ευρώ όταν θα γίνει κυβέρνηση. Ο Σύριζα προτείνει την αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ευρωπαϊκό επίπεδο και εύχεται να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ωστόσο, ο Σύριζα δεσμεύεται να τερματίσει τα άδικα και αντικοινωνικά μέτρα που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η Τρόικα.

Αυτή η καμπάνια για τις υποτιθέμενες απειλές που εκφράζει ο Σύριζα στοχεύει να φοβίσει τους Έλληνες ψηφοφόρους ώστε να παραιτηθούν από το δικαίωμά τους στην αλλαγή. Στοχεύει επίσης στη περίπτωση νίκης του Σύριζα να στρέψει ένα μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης ενάντια στον ελληνικό Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο να κερδίσει το Podemos  τις ισπανικές εκλογές το φθινόπωρο του 2015. Θα μπορούσαμε να έχουμε και άλλες εκπλήξεις σε χώρες όπως η Πορτογαλία, η Σλοβενία ή Κύπρος αν οι πολίτες εκτιμήσουν ότι αξίζει το κόπο να προσπαθήσουν να αντικαταστήσουν μια υπερσυντηρητική καταστροφική πολιτική με μιαν αριστερή πολιτική. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα που τους υποστηρίζουν γνωρίζουν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Ευρωζώνης κάνει αρνητικό απολογισμό των πολιτικών που ασκούνται τα τελευταία χρόνια και ψάχνει να βρει τρόπο για να στηρίξει δυνάμεις που τάσσονται υπέρ της αλλαγής. Η νίκη του Σύριζα στην Ελλάδα θα συνιστούσε μεγάλη απειλή για τα παραδοσιακά κόμματα, τόσο τα συντηρητικά όσο και τα «σοσιαλιστικά», που φοβούνται ότι η  επιδημία θα μπορούσε να εξαπλωθεί και στην Ισπανία.

 Το χρέος που ζητάνε από την Ελλάδα να αποπληρώσει αντιπροσωπεύει το 175% του εθνικού πλούτου που παράγεται ετησίως και αποτελεί ένα αφόρητο βάρος για τον ελληνικό λαό.
Τι θα γίνει αν όντας στη κυβέρνηση , ο Σύριζα αποφάσιζε να πάρει τοις μετρητοίς το άρθρο 7 ενός κανονισμού  που υιοθετήθηκε το Μάη του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση και αφορά τις χώρες που υποβάλλονται σε ένα σχέδιο διαρθρωτικής προσαρμογής; Συγκεκριμένα, πρόκειται για  τη Πορτογαλία, την Ελλάδα και τη Κύπρο.

Το σημείο 9 του άρθρου 7 επιβάλλει  στα κράτη που βρίσκονται σε καθεστώς διαρθρωτικής προσαρμογής να πραγματοποιήσουν πλήρη λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους προκειμένου να εξηγήσουν γιατί το χρέος αυξήθηκε υπερβολικά και να εντοπίσουν παρατυπίες. Ιδού το πλήρες κείμενο:  « Τα κράτη μέλη που υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής διεξάγουν πλήρη έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία”(1).

 Η ελληνική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά απέφυγε επιμελώς να εφαρμόσει αυτή τη διάταξη του κανονισμού για να αποκρύψει από τον ελληνικό πληθυσμό τις πραγματικές αιτίες της αύξησης του χρέους και τις παρατυπίες που συνδέονται με αυτήν.  Το Νοέμβρη του 2012, το ελληνικό κοινοβούλιο στο οποίο κυριαρχούσε τότε η δεξιά είχε απορρίψει πρόταση του Σύριζα για τη συγκρότηση ερευνητικής επιτροπής για το χρέος, με 167 ψήφους κατά, 119 υπέρ και 0 αποχές.

 Είναι ξεκάθαρο ότι μετά την ενδεχόμενη εκλογική νίκη του Σύριζα, μια κυβέρνηση που θα σχηματιστεί υπό την ηγεσία του θα μπορούσε θαυμάσια να πάρει τοις μετρητοίς την Ευρωπαϊκή Ένωση και να συγκροτήσει επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους (με συμμετοχή πολιτών)  για να αναλύσει τη διαδικασία υπερβολικής χρέωσης της Ελλάδας, να εντοπίσει πιθανές παρατυπίες και να ταυτοποιήσει παράνομα, άνομα και απεχθή τμήματα …αυτού του χρέους.

Η συμμετοχή των πολιτών είναι καθοριστικής σημασίας σε μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου που θέλει να είναι σοβαρή και ανεξάρτητη. Αξίζει λοιπόν να σημειωθεί ότι στο προαναφερθέντα κανονισμό της ΕΕ, στο άρθρο 8, συνιστάται η συμμετοχή  «των κοινωνικών εταίρων και των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών» στην επεξεργασία του «προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής». Ένας λόγος παραπάνω για να τους κάνουμε να μετάσχουν ενεργά στο λογιστικό έλεγχο.

Ιδού ορισμένα στοιχεία κλειδιά που θα μπορούσαν να φωτιστούν από τη πραγματοποίηση του λογιστικού ελέγχου:

Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 113% του ΑΕΠ το 2009 πριν την έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει τα 4/5 αυτού του χρέους, έφτασε το 175% του ΑΕΠ το 2014. Κατά συνέπεια, την επέμβαση της Τρόικας ακολούθησε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους.

Από το 2010 και μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα χρησίμεψαν σε πολύ μεγάλο βαθμό για να εξοφληθούν οι κύριοι πιστωτές της Ελλάδας μέχρι εκείνη τη περίοδο, δηλαδή οι ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχής γενομένης από τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες (2). Περίπου το 80% του ελληνικού χρέους το κατείχαν το 2009 οι ιδιωτικές τράπεζες 7 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από μόνες τους, το 2009, οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες κατείχαν περί το 50% του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους.

Ένας λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους θα καταδείξει ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν πάρα πολύ τις πιστώσεις τους στην Ελλάδα ανάμεσα στα τέλη του 2005 και στο 2009 (οι πιστώσεις αυξήθηκαν πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ περνώντας από τα 80 δισεκατομμύρια στα 140 δισεκατομμύρια) χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τη πραγματική ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει.  Οι τράπεζες ενήργησαν τυχοδιωκτικά, βέβαιες  καθώς ήσαν ότι οι ευρωπαϊκές αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.

 Όπως διαφαίνεται πιο πάνω, ο λογιστικός έλεγχος θα καταδείξει ότι το σχέδιο της υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, που κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με τη βοήθεια του ΔΝΤ, χρησίμεψε στη πραγματικότητα για να επιτρέψει στις τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών που διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στα ευρωπαϊκά όργανα να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα μεταφέρουν το ρίσκο τους στα κράτη μέσω της Τρόικας.  Δεν είναι η Ελλάδα που σώθηκε αλλά μάλλον μια χούφτα μεγάλων ευρωπαϊκών  ιδιωτικών τραπεζών που εδρεύουν κυρίως στις πιο ισχυρές χώρες της ΕΕ. Έτσι, οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αντικαταστάθηκαν από την Τρόικα που έγινε ο κύριος πιστωτής της Ελλάδας από τα τέλη του 2010.

Ο λογιστικός έλεγχος θα αναλύσει κατά πόσο είναι νόμιμο και έννομο αυτό το σχέδιο διάσωσης. Είναι άραγε σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ (ειδικά με το άρθρο 125 που απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος να επωμιστεί τις οικονομικές δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους); Άραγε τηρήθηκε η κανονική ευρωπαϊκή διαδικασία λήψης αποφάσεων; Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (δηλαδή, τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δισεκατομμυρίων ευρώ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κλπ) άραγε σεβάστηκαν την αρχή της αυτονομίας της θέλησης του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας, ή μήπως επωφελήθηκαν από την απόγνωσή της μπροστά στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των χρηματαγορών για να της επιβάλλουν συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον;  Μήπως αυτοί οι δανειστές επέβαλαν λεόντειους όρους, ειδικά όταν απαιτούσαν υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής; (3) Άραγε τα 14 κράτη, μέλη που το καθένα τους χορήγησε διμερές δάνειο στην Ελλάδα, σεβάστηκαν τις νομικές και συνταγματικές διατάξεις της χώρας τους καθώς και εκείνες της Ελλάδας;

Πρέπει επίσης να γίνει ο λογιστικός έλεγχος της δράσης του ΔΝΤ. Γνωρίζουμε ότι μέσα στους κόλπους της ηγεσίας του ΔΝΤ πολλοί εκτελεστικοί διευθυντές (ο Βραζιλιάνος, ο Ελβετός, ο Αργεντινός, ο Ινδός, ο Ιρανός, ο Κινέζος, ο Αιγύπτιος) είχαν εκφράσει πολύ μεγάλες επιφυλάξεις για το δάνειο που παραχώρησε το ΔΝΤ τονίζοντας συγκεκριμένα ότι, με δεδομένες τις πολιτικές που της επιβάλλονταν,  η Ελλάδα δεν θα ήταν σε θέση να το εξοφλήσει (4).

Μήπως η ελληνική κυβέρνηση, σε συμπαιγνία με τον τότε Γενικό Διευθυντή του ΔΝΤ, είχε ζητήσει από τη διοίκηση την επιφορτισμένη με τις στατιστικές να παραχαράξει τα σωστά στοιχεία για να παρουσιάσει μια οικονομική κατάσταση τόσο κακή που θα επέτρεπε στο ΔΝΤ να ξεκινήσει σχέδιο διάσωσης; Αρκετοί ανώτερα στελέχη του δημοσίου βεβαιώνουν ότι αυτό όντως συνέβη. Μήπως η ΕΚΤ υπερέβη σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δικαιοδοσία της απαιτώντας από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει για το δικαίωμα στην απεργία ή για τον ορισμό των μισθολογικών επιπέδων;

Το Μάρτη του 2012, η Τρόικα οργάνωσε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που παρουσιάστηκε εκείνη την εποχή ως επιτυχία. Ας θυμηθούμε ότι ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου  είχε αναγγείλει στις αρχές Νοεμβρίου 2011 και την παραμονή μιας συνάντησης του G20, τη πρόθεσή του να οργανώσει τον Φεβρουάριο του 2012 δημοψήφισμα για αυτή τη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που προετοίμασε η Τρόικα. Κάτω από τη πίεση της Τρόικας, αυτό το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ και ο ελληνικός λαός είδε να του στερούν το δικαίωμα να αποφανθεί για τα νέα χρέη. Τα μεγάλα ΜΜΕ αναπαρήγαγαν το επιχείρημα ότι η αναδιάρθρωση επέτρεπε να μειωθεί κατά 50% το ελληνικό χρέος. Στη πραγματικότητα, το ελληνικό χρέος είναι μεγαλύτερο το 2015 από ό,τι ήταν το 2011, τη χρονιά που προηγήθηκε της μεγάλης διαγραφής του υποτιθέμενου 50%. Ο λογιστικός έλεγχος θα καταδείξει ότι αυτή η επιχείρηση αναδιάρθρωσης που συνιστούσε μια τεράστια εξαπάτηση συνδεόταν με το βάθεμα των πολιτικών που αντιβαίνουν στο συμφέρον της Ελλάδας και του πληθυσμού της.

Ο λογιστικός έλεγχος πρέπει επίσης να εκτιμήσει κατά πόσο οι αυστηροί όροι που επέβαλε η Τρόικα στην Ελλάδα σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις που της παραχωρήθηκαν συνιστούν μια χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων και συνθηκών  που οφείλουν να σέβονται  οι δημόσιες αρχές τόσο της πλευράς των πιστωτών όσο και εκείνης του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας. Ο καθηγητής νομικής  Andreas Fischer-Lescano, για λογαριασμό του Εργατικού Κέντρου της Βιέννης (5) απέδειξε  χωρίς καμιά αμφιβολία ότι τα προγράμματα της Τρόικας είναι παράνομα σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Τα μέτρα που προβλέπονταν από τα προγράμματα προσαρμογής και τα οποία επιβλήθηκαν στην Ελλάδα καθώς και οι συγκεκριμένες πολιτικές που αποτελούν τις άμεσες συνέπειές τους παραβιάζουν μια σειρά θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως το δικαίωμα στην υγεία, στη μόρφωση, στη στέγαση, στη κοινωνική ασφάλιση, σε ένα δίκαιο μισθό αλλά και την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και τη συλλογική διαπραγμάτευση. Όλα αυτά τα δικαιώματα προστατεύονται από πολυάριθμα νομικά κείμενα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο όπως από τη Χάρτα θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ευρωπαϊκή κοινωνική Χάρτα, τις δυο Συμβάσεις του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Χάρτα του ΟΗΕ, τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού,  τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, αλλά και από τις συμβάσεις της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) που έχουν καθεστώς γενικής αρχής του δικαίου (PGD). Ο κατάλογος των άρθρων που παραβιάστηκαν από τα Μνημόνια που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και που κατάρτισε με κάθε λεπτομέρεια ο καθηγητής Ficher-Lescano, είναι εντυπωσιακός και εμπλέκει τη νομική ευθύνη των οντοτήτων που συγκροτούν την Τρόικα ή που δημιουργήθηκαν από αυτήν (για παράδειγμα, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας).

Ο λογιστικός έλεγχος θα πρέπει να εξακριβώσει αν, όπως  το επιβάλλει ο προαναφερθείς Κανονισμός (ΕΕ) Νο 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2013, τα «πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής  σέβεται πλήρως το άρθρο 152 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το άρθρο 28 της χάρτας θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ο λογιστικός έλεγχος πρέπει επίσης να εξακριβώσει κατά πόσο τηρείται το ακόλουθο εδάφιο του Κανονισμού: ««Οι προσπάθειες δημοσιονομικής εξυγίανσης που καθορίζονται στο πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη να εξασφαλίζονται επαρκή μέσα για τις θεμελιώδεις πολιτικές, όπως είναι η εκπαίδευση και η δημόσια υγεία». Πρέπει επίσης να εξακριβωθεί κατά πόσο εφαρμόζεται η εξής θεμελιώδης αρχή του Κανονισμού: ««Σύμφωνα με το άρθρο 9 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ένωση πρέπει να λαμβάνει υπόψη κατά τον καθορισμό και την εφαρμογή των πολιτικών και των δράσεων της, τις απαιτήσεις που συνδέονται με  την προαγωγή ενός υψηλού επιπέδου απασχόλησης, με την εξασφάλιση επαρκούς κοινωνικής προστασίας, με την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και με το δικαίωμα στην εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, στη κατάρτιση και στη προστασία της ανθρώπινης υγείας».

Πρέπει να γίνει αντιπαραβολή των προαναφερθέντων με την έκθεση αξιολόγησης της εφαρμογής του δεύτερου προγράμματος διαρθρωτικής προσαρμογής που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2014 από τις αρμόδιες υπηρεσίες της ΕΕ και στο οποίο οι συντάκτες του χαιρετίζουν  τη μείωση κατά 20% των θέσεων εργασίας στο ελληνικό δημόσιο (6). Σε ένα πλαίσιο με τίτλο οι «επιτυχίες του οικονομικού προγράμματος προσαρμογής» («Success stories of the Economic Adjustment  Programme»), μπορούμε να διαβάσουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας επέτρεψαν να μειωθεί ο νόμιμος ελάχιστος μισθός και ότι καταργήθηκαν 150.000 θέσεις εργασίας στη δημόσια διοίκηση («decrease in general government employment by 150.000», σελ.10).

Ο λογιστικός έλεγχος θα πρέπει να μπορέσει  να δείξει ξεκάθαρα ότι τα μέτρα που έχουν υπαγορεύσει οι πιστωτές συνιστούν προφανή πισωγυρίσματα της άσκησης των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων και χαρακτηριστική παραβίαση μιας σειράς συμβάσεων. Μπορούν να ταυτοποιηθούν σημαντικές παρατυπίες. Κατά συνέπεια, η επιτροπή που θα επωμιστεί να διεξαγάγει το λογιστικό έλεγχο θα μπορεί να εκφέρει τεκμηριωμένη  γνώμη για το κατά πόσο το χρέος που έχει συνάψει η Ελλάδα με την Τρόικα είναι νόμιμο, άνομο ή άκυρο.

Σημειώσεις:

1. Κανονισμός (ΕΕ) Νο 472/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2013 σχετικά με την οικονομική και δημοσιονομική επιτήρηση των κρατών μελών της Ευρωζώνης  που γνωρίζουν ή κινδυνεύουν να γνωρίσουν σοβαρές δυσκολίες από την άποψη της οικονομικής τους σταθερότητας  http://eur-lex.europa.eu/legal-content/FR/TXT/?uri=uriserv:OJ.L_.2013.140.01.0001.01.FRA
2. C. Lapavitsas, A. Kaltenbrunner, G. Lambrinidis, D. Lindo, J. Meadway, J. MIchell, J.P. Painceira, E. Pires, J. Powell, A. Stenfors, N. Teles:  «The eurozone between austerity and default», September 2010. http://www.researchonmoneyandfinance.org/index.php/publication/eurozone-reports/33-second-rmf-report-on-the-eurozone-crisis-eurozone-between-austerity-and-default. Βλέπε επίσης Eric Toussaint « Grèce-Allemagne : qui doit à qui ? (2) Créanciers protégés, peuple grec sacrifié », publié le 8 octobre 2012,http://cadtm.org/Grece-Allemagne-qui-doit-a-qui-2
3. Τα απαιτούμενα επιτόκια που κυμαίνονταν μεταξύ 4% και 5,5% το 2010-2011 έπεσαν περίπου στο 1% το 2012 μετά από τις διαμαρτυρίες που έγιναν από πολλές πλευρές (συμπεριλαμβανομένης και της ιρλανδικής κυβέρνησης στην οποία είχε επίσης επιβληθεί ένα πολύ υψηλό επιτόκιο από τα τέλη του 2010). Ρίχνοντας πολύ τα επιτόκια, τα 14 κράτη μέλη αναγνώρισαν ντε φάκτο ότι τα προηγούμενα επιτόκια ήταν υπερβολικά.
4. Βλέπε τις αποκαλύψεις που έκανε η Wall Street Journal: http://blogs.wsj.com/economics/2013/10/07/imf-document-excerpts-disagreements-revealed/. Eπίσηςhttp://greece.greekreporter.com/2013/10/08/secret-imf-report-shows-greek-bailout-worries/
5. Βλέπε την έκθεση του «Human Rights in Times of Austerity Policy»,   που δημοσιεύθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2014, και είναι διαθέσιμη στο http://www.etui.org/content/downloa...).pdf.
6. European Commission, Directorate-General for Economic and Financial Affairs. The Second Economic Adjustment Programme for Greece, Fourth Review-April 2014, p.3.  Βλέπε:http://ec.europa.eu/economy_finance/publications/occasional_paper/2014/pdf/ocp192_en.pdfΗ έκθεση περιλαμβάνει 304 σελίδες.

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

Το βιντεάκι της νεολαίας Σύριζα, ένα 6-λεπτο ταινιάκι μικρού μήκους, δείχνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στην κοινωνία Σαμαρά-Μέρκελ.
Παίζει εξαίρετα ο φίλος μου Χάρης Σώζος!
Υπάρχει στο youtube.
Μπορείτε να το δείτε εδώ

Οικονομία και Πολιτική διαπλέκονται ισχυρά!

Δυο οικονομικά γεγονότα των τελευταίων ημερών αξίζει τον κόπο να σχολιάσουμε:

ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟ η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που «δικαίωσε» την κίνηση του κεντρικού τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι το 2012 να δηλώσει ότι η ΕΚΤ θα αγοράζει όλα τα ομόλογα των κρατών με χρέος στην Ευρώπη. Πράγμα που σήμαινε ότι η ΕΚΤ έδινε ένα δίχτυ προστασίας στις υπερχρεωμένες χώρες έναντι των «αγορών». Ακόμα κι αν τα σπρεντς ανέβαιναν λόγω των αγοραίων εκτιμήσεων θα υπήρχε πάντα αγοραστής τους, δηλαδή δεν θα οδηγούσαν σε χρεοκοπία. Αυτή η εξαγγελία του Ντράγκι είχε ηρεμήσει τις «αγορές» και η ηρεμία διαρκεί ως σήμερα.

                     

Στην απόφαση αυτή εναντιώθηκε η Γερμανία και το συνταγματικό της δικαστήριο προσέφυγε ΚΑΤΑ της απόφασης του Ντράγκι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Θεωρούσαν ότι υπερβαίνει τις εξουσίες που η Γερμανία είχε επιφυλάξει για την ΕΚΤ. Κεντρικός στόχος και βασικός όρος της Γερμανίας εξ’ άλλου για την ευρωπαϊκή ενοποίηση ήταν ο περιορισμός της ΕΚΤ σε συγκεκριμένο ρόλο μόνο θεματοφύλακα της νομισματικής σταθερότητας και της μη επέκτασής της σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Στην ουσία οι Γερμανοί έβλεπαν τον Ντράγκι να παραβιάζει τους δικούς τους θεμελιώσεις όρους της ΕΕ και προσέφυγαν στο ευρωπαϊκό δικαστήριο για να τον σταματήσουν. Όμως το ευρωπαϊκό δικαστήριο τον δικαίωσε. Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες της απόφασης αλλά η ουσία είναι ότι η κίνηση του Ντράγκι να καλύψει (ως ΕΚΤ) τις χώρες με χρέος αγοράζοντας τα ομόλογά τους δικαιώθηκε. Για τα τυπικά αναφέρω ότι ο εισαγγελέας είναι αυτός που τον δικαιώνει εισηγητικά και ότι η απόφαση θα γραφτεί σε μερικούς μήνες.

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Να σημειώσω ότι γράφτηκαν πολλά για μια αναφορά της Ραχήλ Μακρή σε μια συζήτηση ότι αν η ΕΚΤ σταματήσει την ρευστότητα προς την Ελλάδα θα μπορεί η Τράπεζα της Ελλάδας να «τυπώσει» χρήμα γύρω στα 100 δις. για να διατηρήσει την ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών. Δεν το γνώριζα το θέμα, διάβασα όμως (σε έντυπα όπως το Capital.gr συντάκτης Γ.Καισάριος κλπ.) ότι αυτή είναι μια πρακτική στην οποία ΗΔΗ είχε προσφύγει η Ελλάδα το 2010 εκδίδοντας χρήμα σε ύψος 110 δις. τότε και αυτή τη στιγμή τρέχει παρόμοια πρακτική στην Ιρλανδία όπου έχει «τυπωθεί» χρήμα ύψους 80 δις. ευρώ. Αυτά γίνονται υπό έκτακτες συνθήκες και προβλέπονται από τις ευρωπαίκές συνθήκες. Για μια τέτοια περίπτωση μίλησε η Ραχήλ Μακρή που φάνηκε πολύ πιο διαβασμένη από τους απίστευτα πολλούς άσχετους που της επιτέθηκαν χωρίς καν να έχουν ακούσει τι είπε και πως το είπε.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ η απόφαση της κεντρικής ελβετικής τράπεζας να καταργήσει ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ τη συμφωνία της με την ΕΕ για κατώτατο όριο ισοτιμίας Ευρώ-Ελβετικού Φράγκου στο 1 προς 1,2. Αυτομάτως η Ελβετία «υποτίμησε» μονομερώς το ευρώ κατά 30% περίπου. Να σημειώσω ότι μια ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ απόφαση της Ελλάδας στο ζήτημα του χρέους θα προκαλούσε πολύ μικρότερη ζημιά στην Ευρώπη και στις χώρες της που αποτιμούν τα αποθεματικά τους σε ευρώ και η υποτίμηση τα μειώνει σημαντικά.

Η απόφαση αυτή στηρίχτηκε μεταξύ άλλων (και κυρίως) στην «χαλάρωση» που διαπιστώνουν στην ΕΕ και την ΕΚΤ οι πιο πιστοί στο σημερινό χρηματοοικονομικό οικοδόμημα Ελβετοί. Η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου πρέπει να έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην στάση τους καθώς επιτρέπει και επισήμως (με δικαστική απόφαση) αυτή την χαλάρωση που ο Ντράγκι έχει εξαγγείλει και θα πραγματοποιήσει με την έκδοση ευρωομολόγου. Πιο Γερμανοί από τους Γερμανούς όπως πάντα οι Ελβετοί δεν θέλουν να συνδέσουν την τύχη του δικού τους νομίσματος με το ευρώ που το βλέπουν να παίρνει κατεύθυνση κεϋνσιανή, δηλαδή απαγορευμένη για την λογική της σταθερότητας.

Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι μακρινές και ξένες για την ελληνική οικονομία. Ήδη θεσμικοί παράγοντες και μέσα στην Γερμανία μιλούν για αλλαγή πολιτικής. Βλέπουν ότι η λιτότητα στην Ευρώπη έφερε ήδη αποπληθωρισμό, δηλαδή μείωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης. Αν συνεχιστεί αυτή η περιοριστική πολιτική η Ευρώπη θα χωθεί σε βαθιά ύφεση από την οποία θα μπορεί να ξεφύγει μόνο με μεγάλο κόστος. Και κάτι τέτοιο έχει αρχίσει να φαίνεται ήδη δυσβάστακτο. Όλα αυτά σχετίζονται άμεσα και με τις πολιτικές εξελίξεις και στην Ελλάδα, και στην Ισπανία και στις άλλες χώρες του νότου. Στην ουσία η πρόταση του Σύριζα είναι μια ευκαιρία για την Ευρώπη να αλλάξει. Ίσως να είναι και όρος επιβίωσης.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η ΚΤΕ ανακοίνωσε χτες ότι θα εξακολουθεί να εγγυάται τα ελληνικά ομόλογα για έξι ακόμα μήνες πέραν του Μαρτίου 2015 που έληγε η εγγύηση που είχε δώσει. Κατέρρευσε, λένε, ένας ακόμα μύθος, ότι θα αδειάσουν τα ΑΤΜ των τραπεζών αν βγει ο Σύριζα που στηριζόταν στον μύθο της ασφυξίας λόγω έλλειψης ρευστότητας των τραπεζών.

Ναι, αλλά τον ρόλο του τον έπαιξε, κάνοντας την κυρά-Μαρία, φίλη της πεθεράς μου να λέει ότι θα ψηφίσει ΝΔ γιατί αν βγει ο Σύριζα η σύνταξή της δεν θα φτάσει μέχρι τα ταμεία των τραπεζών. Κι από την άλλη, ποιος εμποδίζει την διακοπή της παροχής εγγυήσεων μετά από έξι μήνες;

Η ζωή δεν κινείται με γραμμικές εξισώσεις αλλά δυναμικά και με τρόπο απρόβλεπτο. Τα γεγονότα δεν προκύπτουν από κάποιες ΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ και κάποιους ΝΟΜΟΥΣ ώστε να είναι προβλέψιμα ανά πάσα στιγμή. Κάθε νέο γεγονός ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ σαν συνέπεια του άμεσου και απώτερου παρελθόντος και τυχαίων νέων περιστατικών, έτσι οι προβλέψεις είναι πάντοτε επισφαλείς. Όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν, οι Θεοί γελούν!

Ωστόσο, με όποιες διανοητικές δυνάμεις έχουμε, κάνουμε εκτιμήσεις που λίγο απέχουν από προβλέψεις. Στην ουσία βλέπουμε ένα θολό τοπίο που λέγεται «μέλλον» και κάνουμε μια ενέργεια προς μια γενική κατεύθυνση ελπίζοντας ότι θα επηρεάσει αυτό το μέλλον προς την επιθυμητή τάση.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πως θα εξελιχθεί το ντόμινο που θα ξεκινήσει στις 25 Ιανουαρίου με την εκλογή του Σύριζα. Πολλές ενδείξεις υπάρχουν ότι η Ελλάδα θα μπει σε μια νέα αναγεννητική πορεία και ότι η Ευρώπη θα βρει την αφορμή για να αλλάξει. Δεν αποκλείεται όμως η Ελλάδα να γίνει το «Κούγκι» στο οποίο θα αποτίνουν φόρο τιμής οι λοιποί Ευρωπαίοι αναγνωρίζοντας ότι με το δικό μας ολοκαύτωμα απελευθερώθηκαν αυτοί. Ωστόσο η πρόκληση παραμένει:

Θα συνεχίσει η Ελλάδα με την ουρά στα σκέλια, υπόδειγμα της τιμωρημένης και ρημαγμένης χώρας, βουτηγμένη σε αντιδημοκρατικό κατήφορο, και ζαλισμένη από τα τρομερά ψέματα περί μεταρρυθμίσεων, ανάπτυξης, πλεονασμάτων και όλων των άλλων που απλά προσβάλουν τη νοημοσύνη μας; Ή θα ψηφίσει Αριστερά για πρώτη φορά στην ιστορία της (και στην ιστορία της Ευρώπης νομίζω), διαλέγοντας να αγωνιστεί αντί να κρύβεται;

Τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά της πρότασης του Σύριζα πολλά. Τα «κατά» τα ακούτε κάθε μέρα σε υπερβολική ποσότητα από τα κανάλια. Τα «υπέρ» τα έχω αναλύσει και εγώ (και άλλοι πολύ καλύτερα βεβαίως) τα τελευταία χρόνια που τίθεται το θέμα. Δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω. Απλά, όσο πλησιάζουμε στις εκλογές έχω την αίσθηση ότι το δίλημμα ξεκαθαρίζει:

Θα φοβηθούμε και θα βάλουμε την ουρά στα σκέλια ή θα τολμήσουμε, έχοντας καλές πιθανότητες αλλά καμιά σιγουριά;

Αυτό νομίζω ότι θα είναι το μήνυμα της 25^ης Ιανουαρίου 2015. 

Μακάρι!

Οι εκλογές, σε δεκατρείς μέρες από σήμερα, αναμένεται να δώσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος πριν από τα αποτελέσματα της Κυριακής 25 Ιανουαρίου, ωστόσο συνηγορούν στο παραπάνω συμπέρασμα τρεις τουλάχιστον παράγοντες.

1.- οι δημοσκοπήσεις που δίνουν όλες ένα σαφές προβάδισμα του 3-5% στον Σύριζα, μη αναστρέψιμο μέσα σε δύο εβδομάδες.

2.- το γεγονός ότι ο φόβος του 50% περίπου του εκλογικού σώματος για τις συνέπειες που θα έχει στην μικροοικονομία η εκλογή του Σύριζα αντισταθμίζεται από έναν αντίστοιχο φόβο του άλλου 50% για το επίσης φοβερό ενδεχόμενο να ξαναβγεί η ΝΔ και να θεωρήσει δικαιολογημένα ότι ο ελληνικός λαός εγκρίνει όλα αυτά που έκανε και σκοπεύει να συνεχίσει να κάνει.

3.- όλοι οι ξένοι θεωρούν βέβαιο ότι θα υπάρξει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και ετοιμάζονται γι αυτήν. Κάτι πρέπει να ξέρουν.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήδη μας είπε ότι η κυβέρνησή του θα έχει μόνο 10 υπουργεία (αντί για 18 που έχει σήμερα) και δεν θα έχει γενικούς γραμματείς τις θέσεις των οποίων θα εμπιστευτεί στη δημόσια διοίκηση.

Επίσης ο Σύριζα έχει εξαγγείλει με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ότι θα διαθέσει:

Α) 1,8 δις για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης,

Β) 6,5 δις για την επανεκκίνηση της οικονομίας (μέτρα για ανάπτυξη),

Γ) 3 δις για την εργασία (άνεργοι κλπ.).

Τα χρήματα αυτά (11,3 δις) υπολογίζει να εισπράξει:

Α) 3 δις από τα οφειλόμενα (με τις ρυθμίσεις που θα κάνει)

Β) 3 δις από την φοροδιαφυγή και το οικονομικό έγκλημα

Γ) 3 δις από το ΕΣΠΑ και

Δ) 3 δις από το ΤΧΣ (ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας)

Σύνολο 11,3 δις. έξοδα με 12 δις. έσοδα. Μακάρι να το πετύχει.

Παράλληλα ακούσαμε και εξαγγελίες στο διαρκές συνέδριο του Σύριζα που συμπληρώνουν το πρόγραμμα έκτακτης ανάγκης της Θεσσαλονίκης και αφορούν στην Δικαιοσύνη, στην Δημοκρατία, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κλπ. Μακάρι να γίνουν και αυτά!

Πέραν αυτών, όμως, εκεί που θα παιχτεί το μεγάλο στοίχημα των πρώτων μηνών θα είναι στο πεδίο της Ευρωζώνης. 

Οι διεθνείς αναλυτές, και αρκετοί πολιτικοί, έχουν πεισθεί ότι η Ευρώπη θα πρέπει κάτι να δώσει στην Ελλάδα μετά από 5 περίπου χρόνια ύφεσης και άγριας λιτότητας. Ομολογούν επίσης αβίαστα ότι το κούρεμα είναι αναγκαίο και πρέπει να γίνει σύντομα. Το πρόβλημα είναι ότι με τον τρόπο αυτό θα είναι σαν να δέχεται η Μέρκελ την ήττα της, πράγμα που δεν θα δεχτεί και τόσο εύκολα. Θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος ώστε και το χρέος να μειωθεί και η ανάπτυξη να ξεκινήσει χωρίς κανείς να παραδεχτεί το λάθος ή την βιασύνη του. Αν βρεθεί αυτός ο τρόπος, θα προχωρήσουμε χωρίς μεγάλες αναταράξεις. Και θα είναι η ρύθμιση του πολιτικού «ελληνικού προβλήματος» οδηγός και για την Ισπανία ή την Ιρλανδία.

Για την Ευρώπη συνολικά, η «μετριοπαθής πρόταση για την κρίση του ευρώ» που πρότειναν από το 2010 αρχικά και με συνεχή updates (επικαιροποιήσεις) κατέθεσαν σε βιβλίο πρόσφατα, το 2014, οι Βαρουφάκης, Γκαλμπρέηθ, Χόλαντ θα μπορούσε να γίνει σε γενικές γραμμές δεκτή. Εξ άλλου εκτός από μετριοπαθής (σύμφωνη με τους σημερινούς θεσμούς και κανόνες) είναι και μια ευφυής πρόταση. Ελπίζω να είναι βουλευτής ο Βαρουφάκης (βάζει στη Β’ Αθηνών) και να την προωθήσει με δημοκρατική νομιμοποίηση και όχι ως τεχνοκράτης (κάτι που και ο ίδιος επιθυμεί). Μακάρι κάτι να πετύχει!

Για την Ελλάδα μια διαβεβαίωση της Μέρκελ (και του Σόιμπλε εννοείται) ότι θα γίνει κούρεμα γενναίο σύντομα αλλά όχι άμεσα, έστω κι αν επιμείνουν σε έμμεσο κούρεμα (παρατάσεις και χαμηλά επιτόκια) σαν δήθεν καλύτερη λύση, θα ήταν ικανή μια μετάθεση του προβλήματος για το μέλλον. Και μια συνεδρίαση της ΕΕ και της Ευρωζώνης ειδικά για την Ελλάδα θα μπορούσε να αντικαταστήσει την διεθνή διάσκεψη. Ακόμη μια ρύθμιση για το κατοχικό δάνειο θα λειτουργούσε εκτονωτικά. 

Με τις τρεις αυτές κινήσεις, ο Σύριζα θα είχε πετύχει τον στόχο του (εν μέρει βέβαια) και η Μέρκελ θα είχε κρατήσει τον τουπέ της. Η Ελλάδα όμως θα είχε απαλλαγεί οριστικά από τρόικα και μνημόνιο, θα έβρισκε πηγές για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη και θα δημιουργείτο κλίμα κατάλληλο για επενδύσεις που είναι αναγκαίες. Μακάρι!

Στο εσωτερικό μέτωπο η νομοθέτηση ξανά των εργατικών δικαιωμάτων (συλλογικές διαπραγματεύσεις, κατώτατος μισθός, μετενέργεια κλπ.) και η κατάργηση των αυταρχικών νόμων και των προγραμματισμένων απολύσεων, θα έδινε την αίσθηση ότι ο Σύριζα τηρεί τις υποσχέσεις του ενώ θα βελτιωνόταν το κλίμα στην κοινωνία. Η λύση του ασφαλιστικού με επαναφορά της εργοδοτικής εισφοράς και την αύξηση της ασφαλισμένης εργασίας, είναι κι αυτή ένα αναγκαίο βήμα. Η αναδιοργάνωση όλου του δικαστικού συστήματος, ο έλεγχος της αστυνομίας και του στρατού και η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτευχθούν αλλά θα πρέπει να αναληφθούν και προς τα εκεί πρωτοβουλίες. Μακάρι να γίνουν κι αυτά!

Πολλά «μακάρι» είπαμε αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Ζούμε μέρες ιστορικές καθώς για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία (εκτός από την κατοχή και το ΕΑΜ) η Αριστερά αυτοπροσώπως ετοιμάζεται να ανέλθει στην εξουσία. 

Θα λείπει το ΚΚΕ αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ούτε το ΚΚΕ πρέπει να φθαρεί, και η διακυβέρνηση είναι φθορά, ούτε η αριστερά πρέπει να απολογείται για τις αντιευρωπαϊκές θέσεις του ΚΚΕ που δεν έχουν περάσει ακόμα στον κόσμο. Η σύμπραξη ΚΚΕ-Σύριζα αυτή την εποχή θα ήταν καταστροφική και για τον Σύριζα και για το ΚΚΕ.

Ωστόσο ο Σύριζα του 2015 δεν είναι ΠαΣοΚ του ’81, δεν είναι «αριστρερίζον» κίνημα και εννοεί την αριστερή του φρασεολογία πολύ περισσότερο από όσο την εννοούσε ο Αντρέας. Γι αυτό και θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα αυτό που πάει να γίνει εδώ στην Ελλάδα σε δεκατρείς μέρες. Για πρώτη φορά η Αριστερά θα πάρει την εξουσία σε μια χώρα όπου «όλα παίζονται και την στιγμή που παίζονται». Και για πρώτη φορά την παρακολουθεί ο κόσμος όλος καθώς η πορεία της (καλή ή κακή) θα έχει πανευρωπαϊκές συνέπειες.

Μακάρι να μας βγει σε καλό!

Στιγμιότυπα και προσωπικές μαρτυρίες

Πολλά τα γεγονότα των ημερών. Το overdose των ειδήσεων και των σχολίων από τα μέσα ενημέρωσης δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθώ κι εγώ με αυτά εκτός δυο τριών μόνο επιλεγμένων σημείων:

Α.- Οι μεταγραφές.

Αυτή της Γκερέκου η πιο εντυπωσιακή. Όχι τόσο για το ίδιο το γεγονός αφού στην Κέρκυρα η Άντζελα είναι μια «ειδική περίπτωση» όπως και οι Κερκυραίοι είναι ειδική περίπτωση κι αυτοί. Περισσότερο θα σταθώ στην επιστολή Βενιζέλου σε Σαμαρά. Τόσο κλάμα! «Φίλε, γιατί μου το έκανες αυτό, μου φέρθηκες άτιμα φίλε ….!» και παρακάτω «στην τόσο πολιτισμένη Κέρκυρα βρήκες να το κάνεις;» δηλαδή αν το έκανε στη Φωκίδα (Δωριείς αγροίκοι) ή στην Αιτωλοακαρνανία (στα Κράβαρα) τότε θα ήταν όλα εντάξει;

Αυτή του Φορτσάκη ... έλεος! Τόσο γρήγορα και τόσο άμεσα θα εξαργυρώσει την ακροδεξιάς νοοτροπίας συμπεριφορά του στους φοιτητές;

Θέμα είναι ακόμα οι μεταγραφές που ΔΕΝ έγιναν γιατί ο Σύριζα είχε τα εσωτερικά προβλήματά του… Το ψυχρό και ξερό «άδειασμα» της Δημαρ δεν πολυσυζητήθηκε αλλά ήταν μια ενέργεια που καθόλου δεν τιμά τον Σύριζα στο σύνολό του.

Διαμαρτυρία του PEGIDA (Ευρωπαίοι κατά του Εξιλαμισμού) στη Γερμανία με τα ίδια επιχειρήματα όπως όλων των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και ίδια με εκείνα του Αντώνη Σαμαρά που -αν και του βγήκαν αυθόρμητα- έδειξε πλήρως συντονισμένος 

Β.- Η επίθεση στην Γαλλία

Είναι μια επίθεση φανατικών κατά της ελευθερίας στην χώρα που θεωρείται ο προμαχώνας της. Πολύ άγρια, πολύ αιματηρή, πολύ συμβολική. Για να κλείσουν τα στόματα όσων κοροϊδεύουν τον Προφήτη. Γιατί να το επιχειρήσει κανείς ξανά στο μέλλον, γιατί να πάει γυρεύοντας; Ο στόχος τους πέτυχε. Η Ευρώπη ολόκληρη κινδυνεύει να γίνει φρενοκομείο όπως έγινε η Αμερική μετά τους δίδυμους πύργους.

Γ.- Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα στην Β’ Πειραιά

Έντεκα υποψήφιοι όλοι καλοί και αγωνιστές με τα θετικά του και τα πλεονεκτήματά του ο καθένας. Περιλαμβάνει όμως και τρεις φίλους και γνωστούς μου για τους οποίους θέλω να γράψω μια καλή κουβέντα. Όχι σαν υπόδειξη αλλά σαν πληροφορία από πρώτο χέρι.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, φίλος από παλιά και συμφοιτητής μου στα χρόνια 1970-74, είναι γνωστός σε όλους, δεν χρειάζεται συστάσεις. Με τον Παναγιώτη συμπορεύτηκα πολιτικά μόνο σε περιόδους ανωμαλίας, στην χούντα (1971-73) και αργότερα στον Συνασπισμό την περίοδο της διάσπασης του ΚΚΕ (1990-94). Στη μεταπολίτευση (1974-89) εκείνος ήταν στο ΚΚΕ κι εγώ ανένταχτος και μετά το ’94 εγώ πήγα στο ΠαΣοΚ. Τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω τον Σύριζα αλλά δεν είμαι ενταγμένος κομματικά. Με τις απόψεις του συμφωνώ κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Η Εύη Καρακώστα από τις αρχές του ’80 ήταν επικεφαλής στην «Ανθρώπινη Πόλη» που ήταν στο Κερατσίνι «αδελφό σχήμα» των «Ανένταχτων» της Δραπετσώνας. Βρεθήκαμε μαζί στην Παμπειραϊκή Επιτροπή για την Ανάπλαση (2000-2008) και ξανά στην Πρωτοβουλία για την δική μας Ανάπλαση (2014). Είναι αρχιτέκτων, με μεγάλη δράση επαγγελματική αλλά και πολιτική (στον Δήμο, στην Περιφέρεια), στέλεχος των «Ενεργών Πολιτών» του Μανώλη Γλέζου. Πολύ αξιόλογος άνθρωπος με απόψεις που βλέπουν στο μέλλον και εγγύηση ότι το θέμα της Ανάπλασης δεν θα βαλτώσει τώρα που όλα μοιάζουν ευνοϊκά (Δήμος, Περιφέρεια και –πιθανότατα- Κυβέρνηση στα χέρια του Σύριζα). Πρωταγωνίστησε στην κατάθεση προσφυγής στο Σ.τ.Ε. από πολίτες (πέραν εκείνης του δήμου) για τον χώρο της Βιομηχανικής Ζώνης.

Ο Θανάσης Λαζαρίδης είναι Δραπετσωνίτης φιλόλογος που δεν διορίστηκε όταν έπρεπε και τώρα ψάχνει στα φροντιστήρια και σε άλλες δραστηριότητες (ραδιόφωνα, σπορ, σινεμά κλπ.) να βρει τρόπους για να επιβιώνει και να εξασφαλίσει σύνταξη. Τον καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσα να είμαι στη θέση του (αν δεν είχα κι εσένανε … που λέει και ο Πάριος). Συνεπής στην αριστερά, παρών σε όλα τα πολιτικά γεγονότα με όποιο προσωπικό κόστος, αξίζει να τιμηθεί κι αυτός με την ψήφο μας. Όποτε μιλήσει κανείς μαζί του θα συναντήσει πάντα ένα χαμόγελο και μια αισιόδοξη κουβέντα. Έχει απόψεις, είναι λογικός, έχει χιούμορ και είναι γνώστης της πολιτικής.

Το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο αποτελείται από άτομα για τα οποία έχω ακούσει πολλά ή λίγα αλλά δεν τα γνωρίζω προσωπικά (από καθόλου έως λίγο). Το αποτελούν: η Τζένη Βαμβακά, βουλευτής με πολλή δράση, η Καίτη Κυλάκου, αυτοδιοικητικό στέλεχος με πείρα, η Νίνα Κασιμάτη προερχόμενη από το ΠαΣοΚ, ο Σπ. Ραπανάκης νέος και δημοσιογράφος, ο Χρ. Σταυρακάκης, νέος, άνεργος, με δράση στην αλληλεγγύη, ο Βασίλης Σταυρόπουλος εξαιρετικός συνάδελφος εκπαιδευτικός, η Λία Φράγκου, ιδιωτική υπάλληλος και η Μαρία Χατζησταυράκη, βιολόγος.

Για πρώτη φορά η Ελλάδα θα διαπραγματευτεί επί της ουσίας!

Το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία (IFW) μέτρησε το κόστος που θα έχει για τη Γερμανία ένα ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ. Το αποτέλεσμα, όπως το αποτύπωσε η πασίγνωστη μεγάλη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung ήταν το εξής:

Αν το ελληνικό χρέος μειωθεί άμεσα ως ποσοστό του ΑΕΠ και πέσει από το 175% που είναι σήμερα στο 90% (απόλυτα διαχειρίσιμο και βιώσιμο), δηλαδή αν κουρευτεί κατά 50% περίπου, το κόστος για την Γερμανία από αυτό το κούρεμα θα ήταν περίπου 40 δις. ευρώ. Αυτό συμβαίνει γιατί από τα 320 περίπου δις. ευρώ του ελληνικού χρέους στην Γερμανία οφείλονται γύρω στα 80 δις.

Αν το ελληνικό χρέος παραμείνει εκεί που είναι σήμερα και η Ελλάδα μη μπορώντας να το εξυπηρετήσει (αποδεχόμενη τους όρους που βάζει η ευρωζώνη) αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ, τότε το χάσιμο για την Γερμανία θα ανέλθει στα 76 δις. ευρώ.

Η Γερμανία σήμερα ακολουθεί μια πολιτική τέτοια ώστε ούτε τα 76 δις. να χάσει, ούτε όμως και τα 40 δις. δηλαδή μια πολιτική που κρατάει την Ελλάδα στο ευρώ χωρίς να κουρεύεται το χρέος της. Για να ακολουθεί αυτή την πολιτική χρειάζεται Έλληνες πολιτικούς και ελληνική κυβέρνηση που να λένε -ψευδώς και εν γνώσει τους- ότι

Α) το χρέος είναι βιώσιμο,

Β) η θέση μας στο ευρώ αδιαπραγμάτευτη και

Γ) η αποπληρωμή του χρέους θα γίνεται με αποδοχή της λιτότητας που εξασφαλίζει τις δόσεις για τα χρέη.

Από τις 26 Ιανουαρίου όμως, ενδέχεται η Ελλάδα να αποκτήσει πολιτικούς και κυβέρνηση που να λένε ότι:

Α) Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται κούρεμα πάνω από 50%

Β) Το ευρώ δεν είναι φετίχ

Γ) η αποπληρωμή του χρέους θα γίνεται μόνο αφ’ όσον δεν θα εμποδίζει την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανάπτυξη

Από τις 26 Ιανουαρίου αρχίζει η ουσιαστική διαπραγμάτευση, αυτή που έπρεπε να γίνει το 2010 ή το 2012 υπό πολύ καλύτερες συνθήκες για την Ελλάδα. Έστω κι έτσι όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Λέτε να μην διαβάζουν Frankfurter Allgemeine Zeitung η Μέρκελ και ο Σόιμπλε; Λέτε να περιμένουν από το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία (IFW) για να μάθουν το κόστος που θα έχει για τη Γερμανία ή όποια επιλογή της σε αυτή τη διαπραγμάτευση;

OLD GREXIT ή NEW GRENTRY

Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε έναν ανελέητο βομβαρδισμό του Σύριζα. Χρησιμοποιούν δηλώσεις στελεχών του ως ενδεικτικές των βαθύτερων «ανομολόγητων» σχεδίων του. Χρησιμοποιούν Ξηρούς και Χλωρούς για να δείξουν πόσο φίλοι-τακίμια των τρομοκρατών και άθεοι είναι οι άνθρωποί του. Χρησιμοποιούν και δηλώσεις ξένων επισήμων που δείχνουν καθαρά ποιους θεωρούν «δικούς» τους ανθρώπους εδώ και επομένως τους αβαντάρουν για να στηρίξουν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Και, τέλος, χρησιμοποιούν και κάποια άλλα αθέμιτα μέσα που και την Ελλάδα βλάπτουν αλλά και τους ίδιους εκθέτουν.

Να το εξηγήσω λίγο καλύτερα αυτό το τελευταίο γιατί το βρίσκω να είναι βαριά κατηγορία. 

Λένε λοιπόν περιχαρείς ότι οι Ευρωπαίοι δεν φοβούνται το GREXIT γιατί τα έχουν βολέψει με τις τράπεζες και τις άλλες χώρες της επικίνδυνης ζώνης. Για αυτό λοιπόν, μας λένε, ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. 

ΕΡΩΤΗΜΑ: Αν πραγματικά δεν κινδύνευαν από το GREXIT αυτό θα έπρεπε να μας γεμίζει με χαρά ή με μελαγχολία; 

Αν είχαμε στερηθεί ένα τόσο βασικό επιχείρημα σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε γι αυτό; Και, τότε, γιατί η Νέα Δημοκρατία κι αυτή η δημοσιογράφος του Μέγκα που αναβαθμίστηκε σε ευρωβουλευτίνα χαίρεται;

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη -ευτυχώς- φοβάται το GREXIT. Το λένε σοβαροί αναλυτές, εφημερίδες όπως οι Financial Times και δίκτυα όπως ο Bloomberg. Λέω "ευτυχώς που το φοβάται", γιατί αυτό θα είναι ένα σημανικό διαπραγματευτικό ατού στα χέρια της κυβέρνησης του Σύριζα. Ο οποίος θέλει να υπάρχει η απειλή χωρίς να τείνει στην πραγμάτωσή της γιατί σε μια διαπραγμάτευση ποτέ δεν φτάνεις στο «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Λένε ακόμη οι Ευρωπαίοι (ο Σόιμπλε, ο Μοσκοβισί και κάποιοι άλλοι) ότι δεν υπάρχει λόγος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, εννοώντας τις δεσμεύσεις της Ν.Δ.. 

Γιατί άραγε θεωρούν ( ... λένε ...) ότι θα συμβεί κάτι που είναι απολύτως προφανές ότι δεν θα ισχύσει; 

Ξέρουν βέβαια ότι ο Σύριζα δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παριστάνουν, λοιπόν, τους χαζούς; Μήπως περιμένουν άραγε στη γωνιά για να απαλλαγούν από εμάς; Μήπως μας σπρώχνουν συνειδητά στην έξοδο; 

Σε αυτή την περίπτωση η Νέα Δημοκρατία, που θέλει το ευρώ, θα έπρεπε να ανησυχεί. Θα έπρεπε να τους καταγγέλλει ότι παίζουν παιχνίδια σε βάρος της χώρας μας. Αντ’ αυτού όμως δείχνει χαζοχαρούμενα τον Σύριζα λέγοντας «βλέπεις, θα γίνεις κι εσύ σαν εμάς, παραδέξου το!»

Μα ο Σύριζα δεν θα γίνει σαν κι αυτούς. Επομένως η απειλή που υποκρύπτεται πίσω από την δήθεν «εμπιστοσύνη τους» (που φυσικά θα διαψευστεί) είναι πραγματική. Όταν θέτεις σαν απαίτηση κάτι που ο ξέρεις καλά ότι ο άλλος δεν θα δεχτεί, σημαίνει ότι έχεις αποφασίσει να τα σπάσεις. Η απαίτηση τους να τηρήσει η επόμενη κυβέρνηση του Σύριζα τις δεσμεύσεις της προηγούμενης (της Ν.Δ.) είναι ένα τέτοιο πρόσχημα. Επομένως η προσπάθεια εκδίωξής μας από την Ευρώπη είναι ένας πραγματικός κίνδυνος. Και ο μεν Σύριζα δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί έχει εναλλακτική λύση (κι ας μην την διαλαλεί), η Νέα Δημοκρατία όμως θα έχει στην περίπτωση αυτή μέγα πρόβλημα.

Θα μου πείτε, πως γίνεται και να είναι πραγματικός κίνδυνος για την Ευρζώνη ένα GREXIT αλλά -παρά ταύτα- να τον επιδιώκουν και να τους καλαρέσει;

Η απάντηση είναι ότι ΕΥΡΩΠΗ δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε. Υπάρχουν -και πάντα υπήρχαν- κι άλλα πράγματα που την συναποτελούν εκτός από την σημερινή γερμανική ηγεσία.

Άλλος είναι αυτός που ηδονίζεται με μια εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη κι άλλος αυτός που την φοβάται. Και για άλλους λόγους ο καθένας. Η γερμανική ηγεσία δεν θέλει να αμφισβητηθεί ΘΕΣΜΙΚΑ η αυθεντία της (λόγοι πολιτικοί) και η ευρωπαϊκή οικονομία φοβάται πως μια έξοδος της Ελλάδας θα πυροδοτήσει διάλυση και νέα κρίση (λόγοι κοινωνικοοικονομικοί).

Η έξοδος της Ελλάδας του Τσίπρα από την Ευρωζώνη δεν φαίνεται κακή λύση στον Σόιμπλε, φαίνεται όμως κάκιστη σε όλους τους Ευρωπαίους, στους λαούς, τις μεσαίες τάξεις ακόμα και τις τράπεζες ... στην κοινωνία. Γιατί αν ο Σόιμπλε μπορεί να λέει "κάλλιο πέντε και στο χέρι" και να επιζητά την απομάκρυνση μιας πολιτικά μολυσματικής Ελλάδας από τα λημέρια του, οι κοινωνίες της Ευρώπης δεν θέλουν να υποστούν μια νέα κρίση με απροσδιόριστο τέλος.

Για την κυρία Σπυράκη όμως και τα ανησυζούντα ΜΜΕ της χώρας μας, αυτές οι διακρίσεις είναι πολυτέλειες. Όταν ο Σόιμπλε λέει πως είναι ασφαλισμένος από ένα GREXIT, αυτή η ασφάλεια δεν καλύπτει και τον Ευρωπαίο μισθωτό ή καταθέτη. Γι αυτό τα σχόλια των οικονομολόγων, Γερμανών και μη, λένε πως δεν πρέπει η Γερμανική κυβέρνηση να παίζει με αυτόν τον κίνδυνο, γιατί βλέπουν τη διαφορά οπτικής και συμφερόντων. Η Νέα Δημοκρατία όμως δεν βλέπει τίποτε! (μεταξύ μας, δεν ξέρω αν το βλέπουν και πολλοί στον Σύριζα αν κρίνω από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το ζήτημα...) Γι αυτό και προηγουμένως έγραψα ότι ο τρόπος που χειρίζεται αυτά τα θέματα είναι από βλαπτικός για την χώρα μέχρι ανόητος.

Ανεξάρτητα από τον «χαζό» τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο οποιοσδήποτε το ζήτημα, το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή το GREXIT βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των στοιχημάτων.

Οι Γερμανοί που κινούν τα νήματα στην ευρωζώνη θα ήθελαν να φύγουμε (από μόνοι μας κι εφ' όσον βέβαια έχουμε εκλέξει τον Τσίπρα) για λόγους κατά βάση ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ. 

Εμείς όμως θα μένουμε καθώς δεν υπάρχει διαδικασία εκδίωξης. Και θα διεκδικούμε λύση διαφορετική από αυτήν που έδιναν μέχρι τώρα ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Θα τους ζητάμε το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις, θα απαιτούμε κούρεμα λέγοντας πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα ζητάμε τερματισμό της λιτότητας που φέρνει την ύφεση. Και, το κυριότερο, θα ζητάμε από την Γερμανία να μην υπερβαίνει το όριο που υπάρχει για τις πλεονασματικές χώρες στο εμπορικό τους ισοζύγιο. Με νόμιμα και αποδεκτά από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μέσα θα ζητάμε αλλαγή πολιτικής.

Σύμμαχοί μας θα είναι δύο:
1ον: ΟΙ ΛΑΟΙ της Ευρώπης και 
2ον: ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ στην Ευρώπη. 

Ο Σύριζα δια του Τσίπρα προχτές ανακοίνωσε κάποια οικονομικά μέτρα και είπε μερικά πράγματα για την διαπραγμάτευση που θα κάνει.

Δεν μίλησε για πορεία εκτός Ευρώπης ούτε για δραχμή.

Μίλησε για πάλη μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με άλλη κατεύθυνση και με επιδίωξη συμμαχιών. Δεν μίλησε για κανένα EXIT αλλά περιέγραψε ένα NEW ENTRY της Ελλάδας στο παγκόσμιο και κυρίως ευρωπαϊκό σκηνικό.

Αυτό ακριβώς είναι που φοβάται η Γερμανία και που θα προτιμούσε να αποφύγει. 

Δεν την προβληματίζει το OLD EXIT, παρά τους μεγάλους κινδύνους του ντόμινο που ενεδρεύουν πίσω του, αλλά το NEW ENTRY που θα την βάλει σε θέση άμυνας τη στιγμή που πίστευε ότι με τον Ολάντ και τον Ρέντζι είχε καταφέρει να περιορίσει την γκρίνια και να κάνει την άγρια γερμανοκεντρική πολιτική της ανεκτή. 

Ο Τσίπρας θα είναι από τον Φεβρουάριο ένας κακός μπελάς στο κεφάλι της. Γιατί δεν μπαίνει με ξεροκεφαλιά και τσαμπουκά να πει "γεια σας, φεύγω και ξαναφέρνω και τη δραχμή" κι ας έχει αυτό το όπλο ανά χείρας για κάθε περίπτωση. Πάει λέγοντας "γεια σας, ήρθα για να διορθώσουμε μαζί τα κακώς κείμενα και τις αδικίες". Και με αυτόν τον χαιρετισμό θα βρει πολλούς υποστηρικτές. Γι αυτό η Μέρκελ και ο Σόιμπλε προβληματίζονται και ανακατεύεται το στομάχι τους.

Δεν είμαστε μόνοι!

Τα γερμανικά μέσα «ενημέρωσης» εξοργίζονται  με την Ελλάδα που εν μέσω κρίσης και πριν ακόμα εκπληρώσει τις «υποχρεώσεις» της απέναντι στη Γερμανία, κάνει εκλογές!

Μας φαίνεται παράξενο που σε μια δημοκρατική χώρα της Ευρώπης αμφισβητείται το δικαίωμα (ή και η σκοπιμότητα, έστω) των εκλογών; Αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε παρατηρήσει καλά την εξέλιξη της Ευρώπης μετά το 1990 και πολύ περισσότερο μετά το 2010. Δείχνει ότι δεν θυμόμαστε την αγωνία έως αγανάκτηση στις αποφάσεις των εθνικών κρατών να κάνουν δημοψηφίσματα για θέματα όπως το Ευρωσύνταγμα, την απόσχιση της Σκωτίας, το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης», το Ευρώ κλπ.. Δείχνει ότι δεν έχουμε επαφή με τις όλο και πιο αυταρχικές πολιτικές που ασκούνται σε παγκόσμιο επίπεδο από τα υπερμεγέθη «κράτη» ή κρατικά μορφώματα όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η ΕΕ, η Ρωσία κλπ.

Η Ευρώπη των τελευταίων χρόνων δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που οικοδομήθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και βάδισε εν μέσω δημοκρατίας και ευημερίας προς την ενοποίηση. Από την δεκαετία του ’70 ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση όταν καταργήθηκε ο κανόνας της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό. Ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και η Θάτσερ στην Μεγάλη Βρετανία ήταν οι πρώτοι που εξήγγειλαν το νέο δόγμα της κατίσχυσης των «αγορών», δηλαδή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, επί των λαών. Η Χιλή το πρώτο πειραματικό εργαστήρι της εφαρμογής του νέου δόγματος στις «αποικίες» χρέους.

Την δεκαετία του ’90, μετά την γερμανική ενοποίηση, άρχισε η αλλοίωση των χαρακτηριστικών της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αντί της πολιτικής ενότητας –ομοσπονδίας- που θα υποβοηθιόταν από την νομισματική ένωση, είδαμε την νομισματική ενότητα υπό το Ευρώ που στηρίχτηκε στην προϋπάρχουσα πολιτική ένωση, την ΕΕ.

Την τελευταία δεκαετία, μετά την παγκόσμια κρίση που έθεσε το μέγα ζήτημα «ποιος πληρώνει τα σπασμένα;» το αυταρχικό γερμανικό μοντέλο επιβλήθηκε ολοκληρωτικά στην Ευρώπη, υποτάσσοντας τους πολιτικούς και την Πολιτική στις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας και των γαλλογερμανικών, κυρίως, τραπεζών.

Σε αυτή την Ευρώπη κανείς δεν ενδιαφέρεται για την «δημοκρατία». Έτσι κι αλλιώς, εκ κατασκευής της η «αντιπροσωπευτική» κοινοβουλευτική δημοκρατία αγγλικού τύπου, έχει άπειρα μειονεκτήματα. Ελάχιστες φορές εκλέγει συγκεκριμένες απόψεις και πολιτικές, συνήθως εκλέγει κοτζαμπάσηδες που αποφασίζουν ό,τι θέλουν κατά βούληση και κατά το εικαζόμενο συμφέρον των εκλογέων τους. Έστω κι έτσι, όμως, η αντιπροσωπευτική λειψή δημοκρατία επιτρέπει στον λαό να εκφράζεται με δημοψηφισματικού χαρακτήρα ψηφοφορίες. Άλλοτε το ερώτημα είναι ένα και τίθεται ευθέως (δημοψήφισμα) κι άλλοτε το ερώτημα έχει πολλές παραμέτρους και η απάντηση δίνεται έμμεσα (εκλογές) με την υπερψήφιση μιας τάσης και ενός υποχρεωτικά θολού προγράμματος.

Αυτό το δικαίωμα αμφισβητείται σήμερα στην Ευρώπη. Η Μέρκελ δείχνει να μην αντέχει τους Έλληνες που «θέλουν πάλι εκλογές». Ο Σόιμπλε προειδοποιεί ότι δεν θα υπολογίσει τι λέει ο λαός που ψηφίζει αλλά θα μετρήσουν μόνο τα «ναι» που του είπαν οι προηγούμενοι και πλέον βολικοί συνομιλητές του. Ο Γιούνκερ κι ο Μοσκοβισί συμβουλεύουν τους Έλληνες πώς να ψηφίσουν, αφήνοντας να εννοηθεί σαφέστατα η απειλή που υποκρύπτεται πίσω από την συμβουλή τους. «Καλά θα κάνετε να ψηφίσετε έτσι, αλλιώς …»

Μπορεί να αλλάξει αυτή η διεθνής και ευρωπαϊκή κατάσταση; Μπορεί, μάλιστα, να την αλλάξει ο Σύριζα; … Τι ερώτημα κι αυτό! … και η απάντηση είναι βέβαια «όχι».

Και τότε τι; Τι μας απομένει να κάνουμε έχοντας υπ’ όψη μας ότι το βάρος (ειδικό και απόλυτο) των χωρών που μας εναντιώνονται είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας; Μπορούμε να χτυπήσουμε τη γροθιά μας στο μαχαίρι; Μπορούμε εμείς να αλλάξουμε τον ρου τη ιστορίας; Μήπως έχουμε αποτρελαθεί ζητώντας το αδύνατο;

Η απάντηση εδώ είναι «ναι»!!!

Γιατί στον κόσμο αυτόν και στην Ευρώπη αυτή δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχει μια γενικευμένη αντίδραση στην απροκάλυπτη επιβολή της ισχύος των τραπεζιτών πάνω στους λαούς. Και υπάρχει μια εξειδικευμένη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στις πολιτικές που ακολουθούν οι ηγέτες τους και στην οικονομική πολιτική και σε θέματα δημοκρατίας. Τα ρεύματα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα. Ακόμη και στα γερμανικά μέσα «ενημέρωσης» τα άρθρα που αμφισβητούν την πολιτική της Μέρκελ συναγωνίζονται εκείνα που είναι υπέρ της. Οι μεγάλοι τίτλοι αμφισβητούν το δικαίωμα της Ελλάδας να χαράξει άλλη πολιτική, οι μικρότεροι όμως τίτλοι στο εσωτερικό το αναγνωρίζουν. Και σε πολιτικό επίπεδο όλο και μεγαλώνει η αμφισβήτηση, άλλοτε εκ δεξιών κι άλλοτε εξ αριστερών του συστήματος. Δεν είμαστε μόνοι.

Ποιος θα αμφισβητήσει στην Ελλάδα τo δικαίωμα να θέλει να σπάσει το δόγμα λιτότητας που της έχει επιβληθεί με βίαιο τρόπο και την έχει οδηγήσει στην καταστροφή; Και ποιος θα tης αμφισβητήσει το δικαίωμα να ζητήσει κι εκείνη τα χρωστούμενα από τους Γερμανούς όπως εκείνoi της τα ζητούν με τόκους; Υπάρχει λοιπόν το περιθώριο για την άσκηση μιας άλλης πολιτικής, που μπορεί να ονομάζεται διαπραγμάτευση αλλά θα πρόκειται στην ουσία για μπρα ντε φερ ανάμεσα στις δυνάμεις της Ευρώπης που γνωρίσαμε και τις δυνάμεις της Ευρώπης στην οποία θέλουν να μας πάνε.