Μοιάζει παράλογο να καταψηφίζεις μια πολιτική αλλά να στηρίζεις την εφαρμογή της... ωστόσο ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο ...!

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΙΝΕΙ ΤΟ ΚΩΝΕΙΟ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΝΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ

Για την περίπτωση του Γρηγόρη Ψαριανού τι μπορεί να πει κανείς;

Τον έχουν βρίσει πολλοί, σχεδόν τόσοι όσοι τον εκθείαζαν όταν έκανε τις ραδιοφωνικές του εκπομπές στους 92.6 (μου άρεσε κι εμένα, τον είχα στις επιλογές στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου).

Μετά έγινε δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα. Ήταν φυσικό να τον στηρίξουν οι ακροατές του σε μια άδολη προσπάθεια να μπει στα πράγματα ένας τόσο ιδιαίτερος κριτής των πάντων. Στο κάτω-κάτω αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρίνει κανείς τους ανθρώπους. Δίνοντάς τους την εξουσία!

Αλλά πάλι ... σε ένα δημοτικό συμβούλιο τι να δει και τι να κρίνει κανείς; ... το επόμενο βήμα ήταν η Βουλή ... και φυσικά μέσω της αριστεράς ... που τότε λεγόταν Σύριζα.
Ελεύθερος λόγος στις μεσονύκτιες εκπομπές λόγου αλλά η "Αρχή" εκείνη που "άνδρα δείκνυσι" μακριά από μας ακόμα.

Ύστερα ήρθε η διάσπαση και ο Ψαριανός βρέθηκε στη Δημαρ. Και μαζί με τη Δημαρ βρέθηκε παρέα με τον Άδωνη και τον Βορίδη κολλητός της Νέας Δημοκρατίας.
Εδώ ήταν οι Αρχές του τόπου και εδώ άρχισε το "δείκνυσι ..."

Δεν του άρεσε που έφυγε η Δημαρ από την κυβέρνηση ... και δεν χάνει ευκαιρία να το δείχνει. Ώσπου άρχισε να δηλώνει ότι μπορεί και να ψηφίσει για Πρόεδρο, ετοιμάζοντας το κλίμα ώστε να φανεί φυσιολογικό ένα προσεχές άλμα στο κενό της πολιτικής που η Ξουλίδου το είπε κερδοφόρο.

Χτες το βράδυ ψήφισε λευκό στον προϊπολογισμό.

Ο άλτης έχει πάρει θέση στο σκάμμα. Παίρνει φόρα και ο θεατής κρατά την ανάσα του. Όπως με τον Παπανικολάου το 1970 που περιμέναμε κάθε εβδομάδα το νέο του άλμα στο "Καραϊσκάκης" εν αναμονή του προαναγγελθέντος παγκόσμιου ρεκόρ.

Μου άρεσαν τα ελεύθερα σχόλια και η ακράτητη γλώσσα του Γρηγόρη Ψαριανού στο ραδιόφωνο πριν ακόμα μπλέξει με την πολιτική.

Μου άρεσε και η "ελεύθερη" στάση του στην αρχή της πολιτική του διαδρομής.

Με προβλημάτισε η φιλελεύθερη μετάλλαξή του.

Με απωθεί εντελώς η νεοφιλελεύθερη τελική του πορεία.

Με τρομάζει το λευκό στον προϋπολογισμό που είναι μια προεγγραφή στο "ναι" για πρόεδρο, δηλαδή για παράταση της θητείας αυτής της κυβέρνησης της οποίας την οικονομική πολιτική ο Γρηγόρης Ψαριανός επιδοκίμασε χτες ηχηρά. Το λευκό του σαν μοναδικό ήταν ακόμη πιο ηχηρό από τα 155 ναι καθώς σε αυτό γίνεται πάντοτε μνεία ότι ήταν δικό του. και φυσικά προσμετρήθηκε στα μαξιλάρια που είπε ο Σαμαράς ότι έχει. Μπράβο του!
Είναι τόσο κρίμα να βλέπεις μια φωνή που κάποτε ηχούσε παράταιρα και σε ερέθιζε θετικά, τώρα να βολεύεται με τα ποταπά.

Επί της ουσίας τώρα: Θα γίνουν εκλογές; Νομίζω πως ναι.
Αλλά κι αν δεν γίνουν τώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος. Έχουν γίνει τόσα πολλά τα δυο τελευταία χρόνια της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου που ενάμισης χρόνος ακόμη δεν θα αλλάξουν πολλά.

Κάποιοι θα υποφέρουν περισσότερο από περικοπές και μειώσεις (κι εγώ προσωπικά μεταξύ αυτών).

Κάποιοι θα απολυθούν με στεγνές διαδικασίες

Κάποιοι θα αυτοκτονήσουν.
Μετρήσιμες παράπλευρες και μέσα στα στατιστικώς αναμενόμενα πλαίσια απώλειες. Κανείς από όσους θα έχουν ψηφίσει δεν πρόκειται να αυτοκτονήσει από τύψεις.
Θα γίνουν και μερικά άλλα, πιθανώς επανορθώσιμα ... θεσμικά.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που μας χάρισε η μεταπολίτευση θα συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο.

Και η πορεία προς την δραχμή θα γίνει αμετάκλητη. Όχι μόνο θα είναι αναγκαία η προσφυγή σε δικό μας νόμισμα μετά από ενάμιση ακόμα χρόνο ισοπέδωσης των πάντων αλλά θα έχει γίνει πλέον δημοφιλής επιλογή και στον κόσμο.

Είκοσι με εικοσιπέντε ανεξάρτητοι βουλευτές έχουν αυτό το δίλημμα:

Να τους βυθίσουμε λίγο ακόμα (τους Έλληνες) και να κερδίσουμε εμείς λίγο ρευστό; Και δεν εννοώ εδώ τα εκατομμύρια της Ξουλίδου ... μετράω μόνο τις βουλευτικές αποζημιώσεις για τους 15 περίπου μήνες που ξεπερνούν τις 150.000 ευρώ για τον καθένα τους.

Τι απαντάς σε αυτό το δίλημμα;

Εξαρτάται από την ελαστικότητα της συνείδησής σου και την ανελαστικότητα της τσέπης σου. Εκτός από τους ιδεολόγους βέβαια, που όμως δεν είναι και τόσο πολλοί (μιλάμε πάντα για τους ανεξάρτητους βουλευτές).

Σύντομα θα δείξει.

Οι 160 περίπου που ψήφισαν ναι (ή λευκό ή απουσίαζαν δικαιολογημένα) στον προϋπολογισμό είναι η προεδρική πλειοψηφία αυτή τη στιγμή. Οι άλλοι είκοσι, αν βρεθούν, θα είναι μεταξύ εκείνων που απέρριψαν τον προϋπολογισμό αλλά ... θέλουν να εφαρμοστεί ...!
Σαν τον Σωκράτη που ακολούθησε τον νόμο και ήπιε το κώνειο (μάλλον γιατί τους είχε βαρεθεί πια).

Να δούμε πόσοι θα στηρίξουν αυτό το παράλογο.

Το μέλλον θα τους μαυρίσει, προς το παρόν όμως ... κάνουν μαύρους στο ξύλο αυτοί τους αντιφρονούντες!

Αυτός είναι ο Ρωμανός.

Δείτε τον, μπορεί σε μερικές μέρες να μην τον ξαναδείτε.

Εννοεί αυτά που λέει. 

'Ηδη αυτό είναι αρκούντως τρομακτικό!

Δεν θέλει να συναντηθούν οι γονείς του με τον Σαμαρά, δεν θέλει να τον υποβάλλουν στο μαρτύριο της αναγκαστικής σίτισης, σκέφτεται να κόψει και το νερό.

Δεν τον φοβίζει ο θάνατος.

Αυτό είναι πιο τρομακτικό για όλους μας από την οποιαδήποτε "τρομοκρατική" του πράξη!

Ο Μπόμπυ Σαντς εξέπνευσε σε 61 μέρες. Ήταν ήρωας και έκανε απεργία πείνας για να του αναγνωριστεί η ιδιότητα του πολιτικού κρατουμένου, κάτι που η στεγνή Θάτσερ του αρνήθηκε. 

Η αποκληθείσα ως "σιδηρά κυρία" σκότωσε τον Μπόμπυ Σαντς και εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανούς που εξέθεσε στο κρύο και την πείνα στερώντας τους τα βασικά κοινωνικά δικαιώματα για να τα χαρίσει στους πλούσιους. 

Με μια τρελή θεωρία που έλεγε "δώστε τα όλα στους πλούσιους, δεν θα έχουν τι να τα κάνουν και θα τα ξαναγυρίσουν σε σας υπό μορφή επενδύσεων" (που την ονόμασαν κατ' ευφημισμόν νεοφιλελευθερισμό), η τρελόγκα Μάργκαρετ και ο "ηθοποιός" Ρέηγκαν έφτιαξαν τον σημερινό κόσμο. 

Ποτέ δεν τιμωρήθηκαν για τα εγκλήματά τους καθώς κυριαρχεί στον κόσμο το δικό τους σύστημα. Κάποτε θα λάβουν το αντίτιμο που τους αξίζει. Κάποτε τα βιβλία της ιστορίας (ηλεκτρονικά ή ολογραφήματα) θα γράφουν για αυτούς ως "τους γελοίους υπηρέτες της μαφίας που κυβερνούσε τον κόσμο" και θα λένε ότι "έφτασε ο καιρός για να πεταχτούν επιτέλους στα σκουπίδια της ιστορίας". 

Προς το παρόν εμείς ζούμε με τον Σαμαρά και τον Κικίλια που κατάφεραν να φορέσουν κουκούλες στους αστυνομικούς και να τους μετατρέψουν σε κουκουλοφόρους για να στήσουν την προβοκάτσια για την οποία έγραφα εχτές. 

Κάποτε (έστω και σε ένα μακρινό μέλλον) οι ίδιοι οι αστυνομικοί θα ξεπλύνουν την ξεφτίλα φτύνοντας κατάμουτρα τις φωτογραφίες του ακροδεξιού Σαμαρά που καβάλησε το κουφάρι της ΝΔ και του υπουργού δικαιοσύνης κ. Αθανασίου που απ' 'ό,τι πληροφορήθηκα (από τον Άρη Χατζηστεφάνου του infoworld) είναι γιος ταγματασφαλίτη και Χίτη της κατοχής, δηλαδή γερμανοτσολιά. (Άξιος γιος του κατάλληλου πατέρα)

Ο Αθανασίου "νίπτει τας χείρας του" λέγοντας ότι η πολιτεία έκανε ό,τι μπορούσε για τον Ρωμανό ... 

Ό,τι μπορούσε; 

Ας του έδινε το δικαίωμα να έχει άδειες. 

Για αξιοπρέπεια ψάχνει ο νεαρός, είτε μέσα από τις παρέες του, είτε μέσα από τις σπουδές, είτε μέσα από την ακραία δράση στην οποία τον οδήγησε ο Κορκονέας, το δημιούργημα των Σαμαρά-Αθανασίου.

Όμως το Σαββατοκύριακο δεν τελείωσε. Υπάρχει ακόμα χρόνος και για προβοκάτσιες και για σκληράδες. Ελπίζω να τα αποφύγουμε. Κι από τις δυο πλευρές.

ΟΡΓΗ εναντίον ΕΞΟΥΣΙΑΣ στο γήπεδο της δεύτερης

Επανέρχομαι μετά από 10 μέρες που δεν είχα ιντερνετ και σας άφησα στην ησυχία σας.

Γίνανε πολλά ... γίνονται κάθε μέρα πολλά και ετοιμάζονται πολλά για σήμερα. Πρόβα επανάστασης για κάποιους, ευκαιρία για προβοκάτσια ολκής για κάποιους άλλους.

Χτες είχαμε συγκέντρωση συμμαθητών της τάξης του 1970. Αποφαοιτήσαμε όλοι από το 1ο Μικτό Γυμνάσιο Δραπετσώνας πριν 44 χρόνια (ήταν εξατάξιο τότε Γυμνάσιο και Λύκειο μαζί). Ήμασταν πολλοί αλλά όχι όλοι. Κάποιοι έλειπαν σε δουλειές ... δυο έχουν πεθάνει. Θυμήθηκα μεταξύ άλλων και την εποχή. Ήταν χούντα χωρίς αντίλογο. Δεν είχε ακόμα οργανωθεί κάποια συγκροτημένη μαζική αμφισβήτηση (που ξεκίνησε το 1971-72). Πέπλο φτώχειας με ένα αχνό αλλά πεντακάθαρο φως ελπίδας στο βάθος. Ελπίζαμε όλοι στο καλύτερο ... ίσως γιατί ήμασταν νέοι.

Σήμερα οι νέοι έχουν άλλα να τους απασχολούν. Βλέπουν με σιγουριά πως το πέπλο της φτώχειας απλώνεται γύρω τους χωρίς να αχνοφέγγει τίποτα στον ορίζοντα. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος το 2008 στα Εξάρχεια σκοτώθηκε από σφαίρα αστυνομικού και ο φίλος του Νίκος Ρωμανός, αυτόπτης μάρτυς εκείνης της δολοφονίας, χαροπαλεύει με μια απέλπιδα απεργία πείνας στις φυλακές.

Θα έχουμε μια επανάληψη του Δεκέμβρη του 2008; ... θα δούμε και πάλι την Οργή να ορθώνει ανάστημα εναντίον της Εξουσίας, στο γήπεδο της δεύτερης ...;

Οι νεαροί θερμόαμοι στα σχολεία και στις πλατείες βράζουν. Θέλουν εκδίκηση για τα χαμένα όνειρά τους. Ονειρεύονται ίσως ένα ξέσπασμα και μια βίαιη απάντηση στην μαυρίλα που θυμίζει την χούντα της δικής μου γενιάς.

Η ακροδεξιά κλίκα που βρίσκεται στον κόρφο της σημερινής εξουσίας επιθυμεί αν δεν πυροδοτεί κι όλας την σύγκρουση. Θέλει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την αναρχική νεολαία και δεν θα χάσει την ευκαιρία να απαλλαγεί και από την πίεση του "νομιμόφρονα" Σύριζα φορτώνοντάς του την ευθύνη των επεισοδίων.

Σήμερα το βράδυ ή ίσως αύριο θα ξέρουμε το αποτέλεσμα. Θα νικήσει το φαβορί, η Εξουσία ή θα γυρίσει το ματς; Ο ΠΑΟΚ το έκανε την Τετάρτη, γιατί όχι και Οργή το Σαββατοκύριακο;

Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ

Όπως είχα ξαναγράψει, ο γνωστός δημοσιογράφος Στέλιος Ελληνιάδης βρίσκεται στην Ουκρανία αυτές τις μέρες και κάνει ρεπορτάζ για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού "105.5 ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ". Μας στέλνει τα νέα του με e-mail και υπό τον γενικό τίτλο "Δελτία Θυέλλης".

Δημοσιεύω εδώ το 6ο δελτίο του που αφορά σε ένα ρεπορτάζ στις περιοχές που κατέχουν οι Ρωσόφωνοι αντάρτες.

Το ξέρετε ότι εκεί έχει ανακηρυχτεί "Λαϊκή Δημοκρατία"; 

Σε 6 βαθμούς υπό το μηδέν ο Στέλιος Ελληνιάδης μας γράφει τα παρακάτω:

(Δελτίο Θυέλλης Νο 6)

Από την Ουκρανία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ!

Χτες, Τετάρτη, πέρασα στην αντίθετη πλευρά, στο καινούργιο κράτος. Πήγα στο Ντονιέτσκ. Οι φίλοι μου στη Μαριούπολη προσπάθησαν να με αποτρέψουν, όχι μόνο γιατί συνεχώς πέφτουν αδέσποτες οβίδες εδώ κι εκεί, αλλά και γιατί στη διαδρομή από τη Μαριούπολη στο Ντονιέτσκ, λένε ότι υπάρχουν ένοπλες συμμορίες που ληστεύουν τους περαστικούς. Αλλά εγώ, έχοντας δει την ουκρανική πλευρά και έχοντας συνομιλήσει και με αξιωματικούς του ουκρανικού στρατού, για να έχω πληρέστερη και πιο ισορροπημένη άποψη, ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο Ντονιέτσκ. Τελικά, μία φίλη μου έδωσε τη λύση. Μου είπε ότι είναι καλύτερα να πάω με το λεωφορείο της γραμμής αφενός για να μην κινήσω υποψίες, αφετέρου γιατί στα λεωφορεία που μεταφέρουν κυρίως συνταξιούχους γίνεται μικρότερος έλεγχος και, το βασικό, στα πολλαπλά λεγόμενα μπλοκποστ, τα λεωφορεία περνούν εκτός της τεράστιας ουράς των ΙΧ και των φορτηγών, που σε ώρες αιχμής, η αναμονή σε ένα σημείο μπορεί να κρατήσει ώρες. Πράγματι, πήρα το λεωφορείο των 7.15 το πρωί, από Μαριούπολη για Ντονιέτσκ. Οι δύο πόλεις ενώνονται με ένα φαρδύ αυτοκινητόδρομο, με διάζωμα στη μέση, μήκους περίπου 115 χλμ. σε ευθεία γραμμή. Περάσαμε τα τέσσερα μπλοκποστ του ουκρανικού στρατού, μεσολάβησε ένας μη ελεγχόμενος χώρος περίπου 30 χλμ., και στη συνέχεια περάσαμε άλλα τέσσερα μπλοκπόστ του στρατού της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ (DNR). Δυστυχώς, δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες, γιατί όλοι έβλεπαν την κάμερα σαν φονικό όπλο. Έτσι, έχασα κι ένα μοναδικό πλάνο, σ’ ένα μπλοκπόστ των αυτονομιστών του DNR, που είχαν τρεις σημαίες δίπλα-δίπλα, μία με τα χρώματα τους, μία με τον Ιησού Χριστό και μία με τον Τσε Γκεβάρα!

Γενικά, οι στρατιώτες που έκαναν τους ελέγχους σε όλα τα σημεία δεν φέρονταν με αγριάδα, αλλά έβλεπα τους συνταξιδιώτες μου πολύ μουδιασμένους στη θέα των καλάσνικοφ μέσα στο λεωφορείο και ιδιαιτέρως στα μπλοκ που ελέγχονται από τα «μπαταλιόν» των μασκοφόρων εθνικιστών από τη δυτική Ουκρανία, που η παρουσία τους υποδηλώνεται από τις σημαίες που είναι αναρτημένες δίπλα στις ουκρανικές, όπως είναι οι μαυροκόκκινες του Δεξιού Τομέα ή του τάγματος της Αγίας Μαρίας (Σάντα Μαρία).

Σε περίπτωση εμπλοκής, επειδή οι δημοσιογράφοι θεωρούνται ύποπτοι, θα ισχυριζόμουν ότι είμαι δάσκαλος από την Ελλάδα, που επισκέπτεται το σχολείο της ελληνικής κοινότητας στο Ντονιέτσκ, αλλά δεν χρειάστηκε.

Στο σταθμό των λεωφορείων, με περίμεναν για να με ξεναγήσουν στο Ντονιέτσκ, για να σχηματίσω από πρώτο χέρι μια ιδέα για την κατάσταση που επικρατεί στον επίκεντρο της ανακηρυγμένης Λαϊκής Δημοκρατίας, που διαθέτει πλέον πρόεδρο και κοινοβούλιο μετά τις τοπικές εκλογές της 2ας Νοεμβρίου.

Στο Ντονιέτσκ έχω πάει πολλές φορές. Είναι μια ωραία πόλη, που τη διασχίζει ένα ποτάμι που εκβάλλει στην Αζοφική Θάλασσα, γεμάτη φροντισμένα πάρκα, με πολλά ωραία κτήρια, κλασικά και πολύ μοντέρνα, μεγάλη και υπερσύγχρονη, με βιβλιοθήκες, όπερες και εστιατόρια. Όμως, τώρα, σαν συνέπεια του πολέμου, υπολειτουργεί. Λίγα αυτοκίνητα στους δρόμους, χωρίς τράπεζες και τα περισσότερα μεγάλα εμπορικά κέντρα κλειστά. Φαίνεται, όμως, ότι οι καινούργιες αρχές είναι σε φάση αναδιοργάνωσης των υπηρεσιών. Υπάρχουν συγκοινωνίες, τραμ, λεωφορεία και τρόλεϊ, και οι οδοκαθαριστές κρατούν την πόλη πεντακάθαρη. Επίσης, τα νοσοκομείο είναι ανοιχτά, καθώς και τα σχολεία. Η ουκρανική κυβέρνηση πίεσε τη διοίκηση του πανεπιστημίου του Ντονιέτσκ, που είναι ένα από τα σημαντικότερα, να μεταφέρει τις σχολές του στη Βίνιτσα, μια πόλη στην κεντροδυτική Ουκρανία! Όμως, η πλειοψηφία των καθηγητών αρνήθηκε να υπακούσει και το πανεπιστήμιο συνέχισε τη λειτουργία του προσπαθώντας να καλύψει τις θέσεις που εκκενώθηκαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Σαχτιόρ, ο πλουσιότερος ολιγάρχης της Ουκρανίας, ο Ρενάτ Αχμέτοφ, μετέφερε την έδρα της ομάδας στο Λβιβ/Λβοβ, στην ανατολική Ουκρανία.

Οι πολίτες με τους οποίους συνομίλησα, με διαβεβαίωσαν ότι παρ' όλες τις φοβερές δυσκολίες θα τα καταφέρουν, και παρ’ όλο που υπάρχει όλο και μεγαλύτερη στενότητα χρημάτων. Ήδη ιδρύθηκε νέα τοπική τράπεζα και πιστεύουν ότι σε μερικές βδομάδες θα εγκατασταθούν παραρτήματα ρώσικων τραπεζών που θα τονώσουν τη ρευστότητα που χρειάζεται η αγορά. Οι ίδιοι επέμεναν ότι η εικόνα που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης του Κιέβου για τη δημοκρατία του Ντονιέτσκ είναι τελείως πλαστή. Είναι γεγονός ότι η πόλη δεν είναι γεμάτη στρατεύματα, ούτε αποτελεί πεδίο μαχών, παρ’ όλο που σε κάποιο σημείο, περιφερειακά, όλο και κάποιος σκοτώνεται από βλήματα, σφαίρες και ρουκέτες. Εξαίρεση αποτελεί η περιοχή του αεροδρομίου, που είναι έξω από την πόλη και ελέγχεται από τον ουκρανικό στρατό. Μόνο στο τελευταίο κομμάτι της λεωφόρου, κοντά στην έξοδο από την πόλη, δεν φαίνεται να υπάρχουν κάτοικοι, αφού, όπως είδα με τα μάτια μου, όλα τα σπίτια κατά μήκος, δεξιά κι αριστερά, έχουν υποστεί μεγάλες ή μικρές ζημιές από πυροβόλα όπλα.

Μέσα στην πόλη, μερικά σημαντικά μέγαρα έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές ή έχουν καταστραφεί εντελώς από στοχευμένους βομβαρδισμούς. Μεταξύ άλλων, φωτογράφισα και βιντεοσκόπησα το μουσείο της πόλης του Ντονιέτσκ που σακατεύτηκε στη μία του πλευρά, ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο από το οποίο διασώζονται μόνο οι εξωτερικοί του τοίχοι, μία αίθουσα συναυλιών που έχει βληθεί από όλες τις πλευρές, ακόμα και το χάι-τεκ στάδιο της πόλης που έχει μερικές τρύπες στο γυάλινο σώμα του από βλήματα. Σε γενικές γραμμές, όμως, η πόλη είναι ακέραια.

Οι εντόπιοι υποστηρίζουν ότι τόσο η πολύ μεγάλη αποχή στις εκλογές που οργάνωσε η κυβέρνηση του Κιέβου, όσο και η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές που διεξάχθηκαν στις αυτονομημένες περιοχές, δείχνουν ότι η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ στηρίζεται στο λαό της περιοχής. Παραδέχτηκαν, βέβαια, ότι έχουν φύγει αρκετοί άνθρωποι από την πόλη, ιδίως οι πιο πλούσιοι, από τους οποίους, όμως, υπολογίζουν ότι οι περισσότεροι θα γυρίσουν πίσω μόλις η τοπική κυβέρνηση αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει το νέο υπό διαμόρφωση κράτος του Ντονιέτσκ. Στις κατηγορίες των αντιπάλων ότι το νέο καθεστώς αποτελείται από αλήτες και ναρκομανείς, αντιτάσσουν την πραγματική εικόνα της πόλης και προβάλλουν τον εκλεγέντα πρόεδρο Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο ως σοβαρό και ικανό άνθρωπο.

Στο σταθμό των λεωφορείων, για την επιστροφή στη Μαριούπολη, οι ουρές για εισιτήρια στα ταμεία παρέμεναν μεγάλες. Με την απόφαση της κυβέρνησης του Κιέβου να μην καταβάλει τις οφειλόμενες συντάξεις στους κατοίκους των αυτονομημένων περιοχών δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, που αναγκάζει μια φορά το μήνα τους ηλικιωμένους ανθρώπους να μετακινούνται με τα λεωφορεία σε άλλες πόλεις της Ουκρανίας, για να εισπράξουν τις πενιχρές συντάξεις τους. Δηλαδή, κίνδυνος ζωής, ταλαιπωρία και έξοδα για τα άτομα τρίτης ηλικίας, που κι αυτά χρησιμοποιούνται σαν μέσο πίεσης στον ακήρυχτο πόλεμο που αποσυνθέτει την Ουκρανία.

Στα μπλοκπόστ και της μιας και της άλλης πλευράς, νυχτώνοντας, με 6 βαθμούς υπό το μηδέν, μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου, φαίνονταν από τις ανταύγειες της φωτιάς μόνον οι στρατιώτες, που στέκονταν γύρω από τα βαρέλια στα οποία καίγονταν ξύλα από τα γύρω δέντρα, για να ζεσταθούν. Εκείνη την ώρα που οι πλούσιοι στο Κίεβο έπιναν τις βότκες τους στα πολυτελή εστιατόρια της πόλης και μοίραζαν μεταξύ τους τη λεία του πολέμου, με τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να συνεχίζουν τη διελκυστίνδα τους πάνω από το βαριά πληγωμένο σώμα της Ουκρανίας.

Στέλιος Ελληνιάδης

(Ανατολική Ουκρανία, 26 Νοεμβρίου 2014)

Από περιέργεια υπάρχω

Αναζητώντας τα περιθώρια που έχει η Ελλάδα, μια χώρα των 11 εκατομυρίων ανθρώπων μόνο και μιας μικρής σχετικά έκτασης (γύρω στα 132.000 τ.χμ.), να ζήσει μόνη της και να ανακάμψει στον σύγχρονο κόσμο, βλέπεις ότι οι ελπίδες της είναι περιορισμένες.

Όσο ο κόσμος κυριαρχείται από έναν επιθετικό και άκρατο καπιταλισμό, που δείχνει τα δόντια του με καθε ευκαιρία, είναι δύσκολο για χώρες όπως η Ελλάδα να έχουν δική τους πολιτική και να αποτελέσουν νησίδες ευτυχίας μέσα σε ένα κόσμο ταραγμένο και βρώμικο.

Για να απαλλαγούμε όμως από τους έξω, πρέπει πρώτα να είμαστε ικανοί για αυτο-διοίκηση. Να μπορούμε σαν νεο-Έλληνες να αποφασίζουμε για τα του οίκου μας. Να ξέρουμε τι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε. Αυτό μοιάζει σήμερα με όνειρο μακρινό. Πρώτα θα πέσει ο καπιταλισμός κι ύστερα θα μάθουμε εμείς απο που ερχόμαστε και που τραβάμε. Ας επανέλθουμε, όμως, στον κόσμο του οποίου ένα μικρό μέρος είμαστε κι εμείς.

Μας περιβάλει μια πολιτική τάξη που εργάζεται για να ελέγχει τους ανθρώπους και να τους καθοδηγεί εκεί που θέλει η κυρίαρχη ολιγάριθμη τάξη των ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ του πλανήτη. Δήθεν κυβερνήσεις, δήθεν υπερεθνικά όργανα δουλεύουν όλα στην εντέλεια είτε με τη βία είτε με την πειθώ. Η βία χρησιμοποιείται από τα μέσα καταστολής και η πειθώ ασκείται από τα ΜΜΕ κυρίως και το life style.

Στον κόσμο μας ονομάζουμε δημοκρατία ένα σύστημα ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ στο οποίο εκλέγονται αντιπρόσωποι με μεθόδους που αποκλείουν τον λαό, τους πολίτες. Οι "αντιπρόσωποι" υπηρετούν κόμματα και ομάδες που βρίσκονται μέσα σε κάποια πολύ ασφυκτικά πλαίσια περιορισμένων και συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Ακόμα και όταν επιτρέπονται κάποιες εκλογές δήθεν "ανεξέλεγκτες", σε μικρούς φορείς, συνδικαλισμό, σωματεία, δήμους κλπ. και πάλι υπάρχουν κανονισμοί που μετατρέπουν τις νησίδες αντίστασης σε μακριά χέρια της ίδιας ολιγαρχίας μαζί με το επιπρόσθετο κέρδος για τους Ολιγάρχες ότι συσκοτίζουν την πραγματικότητα και μεταδίδουν μια ψευδαίσθηση συμμετοχής του πολίτη. 

Γελειογραφία του Ριζοσπάστη. Την αφιερώνει στον Σύριζα
που τον θεωρεί σοβατζή του παλιού πολιτικού συστήματος.

Ένα στρατοκρατικό σύστημα (αστυνομία, στρατός, δημόσιοι υπάλληλοι σε εφορίες, ταμεία κλπ., πληροφορικά συστήματα και καταγραφείς υπερσύγχρονοι) γίνεται το μακρύ χέρι του κράτους που εργάζεται για τις ολιγαρχίες. Όσο πληρώνεις λογαριασμούς πάει καλά. Για να πληρώσεις, όμως, σκύβεις όλο και πιο χαμηλά το κεφάλι. Και για να σκύψεις το πρώτο που παθαίνεις είναι ότι σταματάς να σκέφτεσαι. Το σύστημα σε θεωρεί πολίτη με ένα νούμερο ΑΦΜ ή ΑΔΤ ή ΑΜΚΑ κλπ. και σου στέλνει απλά τους λογαριασμούς του, την ΔΕΗ, την εφορία, τα δάνεια κλπ. Μόλις αυτή η τάξη αρχίσει να ανατρέπεται (συνήθως από αδυναμία του πολίτη να πληρώνει σκύβοντας και φιλώντας το χώμα) τότε έρχεται ο στρατοκρατικός μηχανισμός, αρχικά σαν δημόσιος υπάλληλος, μετά σαν όργανο από το αστυνομικό τμήμα και στο τέλος σαν αστυνομία ή ακόμα και στρατός. Ό,τι χρειαστεί για τον καθένα, όχι τόσο για την προσωπικότητα όσο για την δύναμη αντίστασης και για την "περίπτωση" του καθενός.

Ένα νομικό σύστημα που νομιμοποιεί όλα τα παραπάνω, φροντίζει για την ανεξέλεγκτη δράση ενός αόρατου ιστού της αράχνης πάνω από τους πολίτες μέσω του φόβου και του παραλογισμού με τον οποίο απονέμεται, της ανισομέρειας, της προκλητικής αγνόησης της κοινής γνώμης την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί κλπ. Το νομικό σύστημα, αντί να προστατελυει τους πολίτες γίνεται έτσι το ανώτατο όργανο επιβολής των ολιγαρχών πάνω στους πολίτες αλλά και πάνω στα όργανα που πρέπει να επιβλέπουν τους πολίτες. Σχεδόν στεγανό, το νομικό αυτό σύστημα ρίχνει βαριά τη σκιά του σε όλες τις εκφάνσεις του "δημόσιου βίου" όπως αποκαλούμε την τηλεοπτική μας ζωή. Ενδιαφέρεται μόνο για μιά προσχηματική δημοκρατική νομιμότητα μέσω ελεγχόμενων εκλογών για τα διατηρεί έναν μύθο συμετοχικότητας. (σημ.: δημοκρατία θα είχαμε μόνο με κλήρωση των αξιωμάτων σε όλους τους πολίτες, διαβάστε τα σχετικά στα βιβλία του κ.ΑΛ. ΚΟΝΤΟΥ)

Αυτό είναι το παρόν μας και το μέλλον μας όλων εμάς που ζούμε τον 21ο αιώνα. Τι συστήνω; Ψυχραιμία και όχι λογική!

Διαβάστε βιβλία, σκεφτείτε ότι όλοι περαστικοί είμαστε και το "εγώ" μας, αυτό το δημιούργημα της διάνοιάς μας θα καταστραφεί μαζί με τα κύτταρά μας. Σκεφτείτε όμως ακόμη πως όπως ΟΛΑ όσα γίνονται στο σύμπαν κάπου καταγράφονται με τη βοήθεια των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων που βρίσκονται παντού. Τα χαράγματα αυτών των κυμάτων μένουν ανεξίτηλα πάνω σε όλα τα υλικά γύρω μας που κι αυτά βρίσκονται παντού. Δεν θα χαθεί ποτέ ούτε το "εγώ" σας έστω κι αν λιώσουν οι νευρώνες που το δημιούργησαν και ο φλοιός που το συντηρεί. Ίσως μάλιστα μια επόμενη γενιά τα ανασυστήσει όλα αυτά σαν ολογραφήματα και επιβεβαιώσει πως υπάρχει δευτέρα παρουσία. Οποία έκπληξη! Οι πρώτοι που θα κουφαθούν βέβαια είναι αυτοί που σήμερα πιστεύουν σε αυτήν!

Κατά κάποιο τρόπο τα τραγούδια τα έχουν πει μέσα στους στίχους τους όλα:

"Από περιέργεια υπάρχω" λέει ο Ρασούλης

"Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό" απαντάει ο Θανάσης

Προβλέψεις και γνώμες για την πορεία μας στο μέλλον

Ό,τι κι αν γίνει από εδώ και πέρα το βέβαιο είναι ότι κάποια στιγμή, πολύ σύντομα ή έστω κάπως πιο αργά, ο Σύριζα θα πάρει την πολιτική εξουσία και ο Τσίπρας θα γίνει πρωθυπουργός.

Από τη μια είναι οι δημοσκοπήσεις που, όσο κι αν χειραγωγούνται, επιμένουν πως ο Σύριζα θα είναι νικητής των επομένων εκλογών. Κρατούν μόνο (οι πιο ξεφωνημένες) τη διαφορά μικρή για να προσφέρουν ελπίδες-προσχήματα σε βουλευτές που θέλουν να συνταχτούν με το σύστημα ότι το χαρτί της ΝΔ δεν είναι ολοσχερώς καμένο. Το φοβερό είναι ότι "βάζουν" τους πολίτες να θέλουν μεν τον Σύριζα αλλά να προτιμούν την παραμονή της Νέας Δημοκρατίας (!!!), ζητώντας  εκλογή προέδρου και επομένως παράταση του βίου της! Αθάνατοι Έλληνες εκλογολόγοι!

Από την άλλη είναι τα συμφέροντα και το πολύ χρήμα που κυκλοφορεί, είτε σε δεσμίδες είτε σε οφσόρ εταιρείες είτε σε υποσχέσεις είτε σε μορφή πολλαπλών εκβιασμών που σκοπεύουν να πείσουν τους ανεξάρτητους βουλευτές να ψηφίσουν υπέρ της παράτασης του βίου αυτής της κυβέρνησης (δια του όποιου προέδρου).

Όπως κι αν πάνε τα πράγματα όμως, αργά ή γρήγορα, η εποχή του Τσίπρα ξεκίνησε. Εκείνο που έχει σημασία είναι το πως θα τελειώσει. Άλλοι ελπίζουν ότι θα λήξει με μια μορφή εθνικής ανάκαμψης και άλλοι φοβούνται μια μορφή εθνικής καταστροφής.

Και οι ελπίδες και οι φόβοι είναι βάσιμα ενδεχόμενα. Πολλοί θα του βάλουν τρικλοποδιές κυρίως από το εξωτερικό και πολλοί θα χαρούν ιδιαίτερα και θα γελάσουν χαιρέκακα στην ενδεχόμενη αποτυχία του, κυρίως στο εσωτερικό. Πάρα πολλά πράγματα, όμως, αν όχι και το ίδιο το μέλλον της Ελλάδας θα καθοριστούν από τα πεπραγμένα αυτής της κυβέρνησης Τσίπρα. 
Πιστεύω πως μέσα στο ευρώ η αποτυχία της αριστερής κυβέρνησης είναι σχεδόν δεδομένη. Όχι μόνο γιατί θα παίξουν σενάρια εξωτερικής πολιτικής και διεθνείς απειλές, ούτε γιατί στο εσωτερικό θα αντιμετωπίσει το σύνολο των θεσμών να βάλει εναντίον της (δικαιοσύνη, στρατός, αστυνομία κλπ). Θα είναι προβλήματα μεγάλα όλα αυτά αλλά το κυριότερο αδιέξοδο θα προέλθει από την ίδια την οικονομία. 
Το λέω αυτό γιατί πιστεύω ότι περιθώρια να κινηθεί μια αριστερή κυβέρνηση εντός του ευρώ δεν υπάρχουν. Για να εξασφαλίζει ρευστότητα στις τράπεζες και χρήματα για τον προϋπολογισμό θα πρέπει να ακολουθεί τα προγράμματα-προστάγματα των δανειστών, επομένως ευρώ χωρίς μνημόνιο δεν γίνεται. Όταν ο Σύριζα λέει όχι στα μνημόνια είναι σαν να λέει όχι στο ευρώ. Κι αν δεν το λέει είναι για ψηφοθηρικούς και μόνο λόγους τους οποίους κατανοώ. Πιστεύω όμως ότι θα βρει το πρόβλημα μπροστά του κι ελπίζω να είναι αρκετά προετοιμασμένος ώστε να μην πανικοβληθεί και τα χάσει. Η προσφυγή στον λαό θα είναι η μόνη διέξοδος έστω και με τον κίνδυνο να νικήσουν οι ευρωλάγνοι και να δεθεί η χώρα δια παντός. Έτσι κι αλλιώς, όμως, δεμένη είναι χειροπόδαρα!

Γι αυτό πιστεύω πως μια τέτοια κυβέρνηση θα αναγκαστεί να μας βγάλει έξω από το σκληρό ευρωγερμανικό νόμισμα. Θα το προσπαθήσει με ένα δημοψήφισμα για να έχει τη συναίνεση του κόσμου κι αν δεν τα καταφέρει θα τα παρατήσει δίνοντας την εξουσία πίσω. 

Να τα εξηγήσω όμως όλα τα παραπάνω και με ιστορικούς όρους:

Με την οικονομική (και εξωτερική) της πολιτική να έχει εκχωρηθεί στους δανειστές, η Ελλάδα δεν έχει καμιά ελπίδα να αποφύγει την Μερκελική τιμωρία. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτή την τιμωρία είναι που υφιστάμεθα όλον αυτόν τον καιρό. Και να μην ξεχνάμε ότι είναι μια τιμωρία αντιστάθμισμα για την παραμονή μας στο ευρώ. Το είχαν πει ξεκάθαρα και ο Σόιμπλε και η Μέρκελ και ο Γιούνκερ το 2010. Δεν μπορεί η Ελλάδα να μένει στο ευρώ έχοντας κάνει όσα έκανε. "Kι επειδή ΠΡΕΠΕΙ να μείνει στο ευρώ (αλλιώς χαθήκαμε όλοι μας!!!) γι αυτό θα την κρατήσουμε αλλά θα την τιμωρήσουμε τόσο σκληρά που να τρομάξουν όλοι οι άλλοι". 
Για τους Γερμανούς η Ελλάδα ΕΜΕΙΝΕ στο ευρώ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ και επειδή ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ αλλιώς αλλά ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΕ και θα συνεχίσει ΝΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ώστε να πληρώσει για το έγκλημά της!

Τα θύμισα αυτά για όποιον δεν θυμάται ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο συντελέστηκε και συνεχίζει να συντελείται η διάσωση της χώρας από τους Ευρωπαίους. Και πως τώρα που αυτοί έχουν θωρακιστεί (αμφίβολο αλλά αυτό πιστεύουν) από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ μπορούν να σκληραίνουν τη στάση τους. "Δεν έφυγε, δεν την διώξαμε, το 2010 γιατί θα μας παρέσερνε κι εμάς και τις τράπεζές μας στην χρεοκοπία και την καταστροφή, ας φύγει τώρα, είτε γιατί δεν μπορεί ο Σαμαράς να αντέξει τα μέτρα που του προτείνει η τρόικα είτε γιατί δεν θέλει ο Τσίπρας να ακολουθήσει την πεπατημένη".

Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, αν η Ελλάδα μάθει να καταναλώνει χωρίς δανεικά, και να παράγει όσα εισάγει, τότε ο Τσίπρας θα χαρακτηριστεί σαν ο άνθρωπος που έκανε το ξεκίνημα μιας νέας εποχής. Θα είναι ήρωας με όποιο νόμισμα κι αν κυκλοφορούμε στις τσέπες μας. Αν όμως η αριστερή κυβέρνηση διαχειριστεί απλά την επιβεβλημένη από την Γερμανία πολιτική, με κάποιες έστω διορθώσεις, τότε θα συγκαταλεχθεί μεταξύ των σκουπιδιών της ιστορίας μαζί με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και τον ΓΑΠ και τον Καραμανλή και όλο το παλιό πολιτικό σύστημα με το οποίο θα μοιάζει. Δεν νομίζω, όμως, ότι ο Τσίπρας είναι αυτής της κοψιάς πολιτικός ούτε ότι ο Σύριζα είναι τόσο ανόητος σχηματισμός. Εντάξει, είναι άπειρος ... εντάξει, είναι αεροβατών ... ωστόσο κάτι έχει πάρει χαμπάρι η ηγετική του ομάδα και ιδιαίτερα οι Τσίπρας-Λαφαζάνης ώστε να μην αφήσουν το καράβι να βουλιάξει αμέσως μετά την έξοδό του από το λιμάνι, όταν μάλιστα έχει έναν ωκεανό μπροστά του για να διασχίσει.

Δελτίο Θυέλλης από την Αζοφική Θάλασσα

Ο Στέλιος Ελληνιάδης, για λογαριασμό του ραδιοφωνικού σταθμού "105.5 ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ" βρίσκεται στην Ουκρανία, κοντά στην εκεί ελληνική ομογένεια, με την οποία έχει μακροχρόνιους και πολύ στενούς δεσμούς.

Μας έστειλε χτες την εξής επιστολή (3η) που είναι ταυτόχρονα και πολεμική ανταπόκριση και διαβάζεται μονορούφι. Ο Στέλιος στέλνει συνεχώς τέτοιες ανταποκρίσεις (μόλις πριν λίγο ήρθε η 4η, δηλαδή το "4ο δελτίο θυέλλης"). Δεν θα τις δημοσιεύω όλες, θα πρέπει να τις κάνει βιβλίο, θα αναρτώ όμως κάποιες από αυτές για ενημέρωση αλλά και ευαισθητοποίηση. Εκεί πέρα έχουν μεγάλη ανάγκη από φάρμακα.

Φίλες και Φίλοι,

Χτες κηδεύτηκε ο Αθανάσιος Κοσσέ, Ρωμιός από το χωριό Ραζντόλνιε-Καράκουμπα. Ο Αθανάσιος γύρισε στο χωριό του από την Ελλάδα όπου έμενε πολλά χρόνια και σκοτώθηκε από τον κυβερνητικό στρατό. Βιντεοσκοπούσε τον πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή του, ανέβαζε αποσπάσματα στο youtube για να ενημερώνεται ο κόσμος για το συμβαίνει στην ανατολική Ουκρανία και, τελικά, εντάχθηκε, καθώς λένε οι μαρτυρίες, στο στρατό της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ. Άλλος ένας Έλληνας νεκρός σ’ αυτό το χαμηλής δημοσιογραφικής επικαιρότητας μακελειό.

Η Ευρώπη δεν θέλει να ανησυχούν οι πολίτες της για όσα διαδραματίζονται στην Ουκρανία με μεγάλη ευθύνη των κυβερνήσεων και των πολιτικών της Ευρώπης. Η μητέρα του Θανάση που διαμένει στο Ντονιέτσκ, είδε να σκεπάζουν το γιό της τα χώματα του Ραζντόλνιε-Καράκουμπα, ενός ελληνικού χωριού που σε όλες τις μεγάλες συμφορές του 20ου αιώνα, πρόσφερε το δικό του μερίδιο απώλειας και πόνου, από την επανάσταση του 1917, τις διώξεις του 1937-38 και την επέλαση των γερμανικών στρατευμάτων στο δρόμο για το Στάλινγκραντ μέχρι τη σημερινή καταστροφή της ανατολικής Ουκρανίας. Η χαροκαμένη μάνα είχε την ελπίδα ότι ο γιος της θα ήταν ασφαλής στην Ελλάδα, αλλά η μοίρα έγραφε άλλα. Το όνομα Κοσσέ συναντιέται συχνά στις ελληνικές οικογένειες της Αζοφικής Θάλασσας.

Χτες, το απόγευμα της Παρασκευής, 21 Νοεμβρίου, στο χωριό Σαρτανά, το μεγαλύτερο από τα ελληνικά χωριά της Αζοφικής, με επτά περίπου χιλιάδες κατοίκους ελληνικής καταγωγής, τιμήθηκε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του Ελληνισμού της Μαύρης Θάλασσας, ο διευθυντής της εφημερίδας «Έλληνες της Ουκρανίας» (Έλληνι, στη διάλεκτο), Ανατόλη Μπαλτζή. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο πρώην δήμαρχος, γιος του εξαίρετου ποιητή Λεόντι Κυριάκοφ, τον οποίο επισκεπτόμουν συχνά και είχα την ευκαιρία να μαγνητοσκοπήσω συζητώντας και απαγγέλλοντας ποιήματά του στη ρωμέικη διάλεκτο που μιλούσε άπταιστα, αλλά και ο νυν δήμαρχος, ο φίλος μου Στέφανος Μαχσμά.

Ο Ανατόλη, αποσυρμένος τώρα λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας, πέρασε όλη τη ζωή του κάνοντας αγώνα για τη διάσωση, αναγέννηση και συνέχιση του ελληνικού πολιτισμού της Αζοφικής Θάλασσας, με ρίζες στην Κριμαία και την ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Αγωνίστηκε για την καταγραφή και ανάδειξη της ιστορίας των Ελλήνων, με έρευνα, καταγραφή, άρθρα, βιβλία και εκδηλώσεις, υποστήριξε με όλες του τις δυνάμεις το Πολιτιστικό Κέντρο με τις ομάδες μουσικής, χορού και θεάτρου και το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο των Ελλήνων, στο Σαρτανά, ήταν ένθερμος συμπαραστάτης στη διδασκαλία της νέας ελληνικής στο σχολείο του Σαρτανά και πήρε μέρος σε όλες τις δράσεις των Ελλήνων, όλων των κοινοτήτων σε πόλεις και χωριά, με αφοσίωση και ζήλο.

Στην τιμητική εκδήλωση, στο ωραίο Πολιτιστικό Κέντρο, οι ιθύνοντες της Ομποσπονδίας των Ελληνικών Συλλόγων και κοινοτήτων, ο δήμαρχος, ο συντονιστής εκπαίδευσης του ελληνικού υπουργείου Παιδείας που βρέθηκε στη Μαριούπολη από την Οδησσό και ο υπογράφων Κωνσταντινουπολίτης, εξέθεσαν πολύ παραστατικά το έργο και την προσφορά του Ανατόλη Μπαλτζή, ενώ οι συνομήλικοι φίλοι του τον προσφώνησαν φιλόσοφο και οι νέοι μουσικοί, τραγουδιστές και χορευτές τού αφιέρωσαν επί σκηνής ρωμέικα, ρώσικα και ουκρανικά τραγούδια. Ξεχωριστή ήταν η στιγμή που η ρωμέισσα ποιήτρια … Πάπους απήγγειλε ένα ποίημα που έγραψε ειδικά για τον Ανατόλη. Και, βέβαια, η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τοπικά φαγητά, βότκα και κρασί, συζητήσεις, κεράσματα και προπόσεις, και μια υπέροχη σπιτική τούρτα με ελληνικότητα διακόσμηση!

Ήταν μια πολύ συγκινητική, με νόημα, εκδήλωση στο μακρινό από την Ελλάδα ελληνικό χωριό Σαρτανά, στη στέπα, στα βόρεια της Αζοφικής Θάλασσας, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Με νόημα ξεχωριστό λόγω της ιδιόμορφης κατάστασης που βιώνουν οι άνθρωποι εκεί, με στρατιωτικά μπλόκα γύρω από το χωριό, με ένοπλους στρατιώτες και οχήματα του ουκρανικού στρατού μέσα στο χωριό, που, αν μη τι άλλο, συμβολίζουν τον τεχνητό διχασμό που διαλύει την Ουκρανία, μια χώρα που μέχρι πριν από λίγους μήνες αποτελούσε πρότυπο ειρηνικής συμβίωσης πάνω από εκατό διαφορετικών εθνοτήτων, από Ουκρανούς, Ρώσους, Έλληνες, Τάταρους, Βούλγαρους, Αρμένιους, Εβραίους, Ρουμάνους μέχρι λαούς και φυλές από τη Σιβηρία και την Άπω Ανατολή. Μία θαυμαστή πολυεθνοτική συνύπαρξη που βρίσκεται πλέον σε πολύ μεγάλο κίνδυνο. Κίνδυνο που επί δεκαετίες άνθρωποι σαν Ανατόλη πάλεψαν με όλο τους το είναι για να μην επανεμφανιστούν.

Δυστυχώς, η παρουσία ένοπλων στρατιωτών στην εκδήλωση έδειχνε με τον πιο καταφανή τρόπο ότι αυτός ο κίνδυνος, όσο υπάρχουν ιμπεριαλιστές και ολιγάρχες, δεν μπορεί να εκλείψει. Και ότι για να γίνει ο κόσμος ειρηνικός και οι λαοί να συνυπάρχουν με ομόνοια δημιουργικά και διαχρονικά θα χρειαστούν ακόμα πολλοί άνθρωποι των ιδεών και των θυσιών σαν τον Ανατόλη Μπαλτζή.

Από το ελληνικό χωριό Σαρτανά, στη νοτιοανατολική Ουκρανία,

με αγάπη,

Στέλιος Ελληνιάδης (Παρασκευή βράδυ, 21 Νοεμβρίου 2014)

ΤΟ ΕΝΣΤΟΛΟ ΚΡΑΤΟΣ

Η προοπτική να αναλάβει ο Σύριζα σχετικά σύντομα την πολιτική εξουσία εμπεδώνεται σιγά-σιγά στην κοινωνία, ωστόσο η προσδοκία αυτή δεν συνοδεύεται από ανάλογη αισιοδοξία. Το κλίμα εδώ και αρκετό καιρό έχει στραβώσει και η φρενιτιώδης διάθεση για αλλαγή των πάντων “εδώ και τώρα” έχει ανακοπεί. Κάποιοι, απλά, ελπίζουν ότι αύριο θα ξημερώσει μια καλύτερη μέρα ενώ κάποιοι άλλοι παλεύουν για να φτιάξουν αυτό το καλύτερο αύριο. Για την πλειοψηφία του κόσμου, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι πολλοί, είτε αδυνατούν να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο, αφήνοντας τον εαυτό τους να βυθίζεται στην απελπισία, είτε δυσκολεύονται πολύ να κάνουν κάτι για να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε να έρθει το καλύτερο. Πρόκειται για μια τάση του γενικού πληθυσμού που αποτυπώνεται εξ ίσου καλά τόσο από τις μετρήσεις των ευρωβαρόμετρων και των εντοπίων δημοσκοπήσεων όσο και από την καθημερινή εμπειρία των συζητήσεων με φίλους και γνωστούς.

Εξαίσιοι συγγραφείς ή πρωτόγονοι σημειωματογράφοι προβάλουν όψεις της καθημερινότητας ή προβλέπουν τα μελλούμενα με τρόπο που μαυρίζει η ψυχή του άδολου αναγνώστη. Το πλήθος των πληροφοριών στο διαδίκτυο, οι απόψεις που ακούγονται από όλα τα στρώματα και τις κατηγορίες των ανθρώπων οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Μια βαθιά απαισιοδοξία κυριαρχεί παντού.

Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι αυτή η εικόνα δεν είναι ψυχοπαθολογικό σύμπτωμα ή ψευδαίσθηση. Κάποιοι πεινούν, ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι αξιοποιήσιμο. Τα συσσίτια είναι γεμάτα, άστεγοι κατασκηνώνουν σε κεντρικούς δρόμους. Άλλοι δεν κρύβουν την αγωνία τους για το αύριο, αν αρρωστήσουν, αν χάσουν τη δουλειά τους, αν βρεθούν σε μια ανάγκη. Οι φυλακές έχουν γεμίσει με οφειλέτες και πάρα πολλοί πρώην τακτοποιημένοι μικροαστοί νιώθουν τη μέγγενη των κόκκινων δανείων να σφίγγει γύρω τους. Έχουν γίνει πια πάρα πολλοί εκείνοι που νιώθουν μια τεράστια απογοήτευση γιατί η ζωή τους, που καλυτέρευε επί αρκετές δεκαετίες αλλά, τώρα, κατέληξε σε ένα νεκροταφείο ελπίδων. Κανείς δεν ελπίζει πια στο αύριο!

Από αυτόν τον μαρασμό το κράτος εξαίρεσε τους δικούς του ανθρώπους. Παπάδες, αστυνομικοί στρατιωτικοί, δικαστικοί και άλλοι ένστολοι πήραν πίσω τα εισοδήματα και τα επιδόματά τους και τώρα περιμένουν τα αναδρομικά. Εδώ το φαινόμενο της κατάθλιψης αντιστράφηκε και αν δεν πανηγυρίζουν δημόσια είναι γιατί, συνετά, προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους. Χαίρονται για τους μισθούς που παίρνουν και τα χρήματα που θα τους επιστραφούν αλλά, κυρίως, νιώθουν δικαιωμένοι. Σε ανώτατο δικαστικό επίπεδο, κρίθηκε ότι για το πραγματικό κράτος, τους ένστολους που το αποτελούν, δεν πρέπει να υπάρχει κρίση. Το κράτος που επιβάλει τη λιτότητα στους πολίτες του οδηγώντας πολλούς στην εξαθλίωση και άλλους στην απελπισία, πρέπει να μείνει αλώβητο. Όχι μόνο οι υπουργοί και οι τραπεζίτες και οι βουλευτές αλλά και όλοι όσοι το συναποτελούν σαν μηχανισμοί διατήρησης και επιβολής πρέπει να εξαιρεθούν της καταστροφής.

Είναι σαν να μας λένε ότι για να μπορέσει η καταστροφή να ολοκληρωθεί πρέπει το σύστημα που την καθοδηγεί και την επιβάλει να μην υποστεί τις διαβρωτικές της συνέπειες. Οι υπουργοί αποφασίζουν άρα πρέπει να διασωθούν. Οι βουλευτές αποφασίζουν, άρα πρέπει κι αυτοί να διασωθούν. Οι δικαστικοί επικυρώνουν τις αποφάσεις περί λιτότητας ή διορθώνουν τα ”λάθη”, άρα να διασωθούν. Οι παπάδες ευλογούν άρα να διασωθούν. Οι αστυνομικοί με το μονοπώλιο της βίας επιβάλλουν τις αποφάσεις, άρα να διασωθούν. Οι στρατιωτικοί είναι οι τελικοί εγγυητές της εφαρμογής, άρα να διασωθούν. Μαζί τους και οι πυροσβέστες που δεν υπήρχε λόγος να διασωθούν αλλά ήταν τυχεροί γιατί φορούν κι αυτοί στολές, έστω και κόκκινες.

Οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε είναι γιατροί, είτε καθηγητές, είτε επιστήμονες είτε γραφιάδες είτε οδοκαθαριστές είτε καθαρίστριες, είναι όλοι τους αναλώσιμοι. Θα υποστούν τις “θυσίες” δηλαδή την αφαίμαξη, και δεν θα μπορούν να διαμαρτύρονται γιατί οι αποφάσεις έχουν ανώτατη δικαστική σφραγίδα και η εκτέλεσή τους, για όποιον διαφωνήσει, εναπόκειται στο κυρίως κράτος των ένστολων.

Η ανισορροπία στην κοινωνία επιβλήθηκε πλήρως. Από τις σχέσεις ισοδυναμίας, όπως θα έλεγε ένας μαθηματικός, περάσαμε στις σχέσεις διάταξης. Δεν είμαστε πια ένα σύνολο με ομάδες που συνδέονται με σχέσεις ισοβαρείς ανάμεσά τους αλλά με σχέσεις ανισότητας, ιεραρχίας. Οι από πάνω και οι από κάτω. Και στην κορυφή οι Γερμανοί!

Όχι πως ήταν όλοι ίσοι πριν το 2010, ούτε καν απέναντι στον νόμο, είχαμε όμως ένα κράτος που διακήρυττε την ισότητα ακόμα και όταν την καταπατούσε. Τώρα το κράτος διακηρύσσει την ανισότητα για να βάλει τις μηχανές του κοινωνικού αυτοματισμού να δουλέψουν στο φουλ. Είναι το ίδιο το κράτος που διαχωρίζει την κοινωνία για να την διασπάσει και να της επιβληθεί. Σπρώχνει στην πρώτη σειρά της επικαιρότητας φαιδρές προσωπικότητες (π.χ. Αδώνηδες, Γιακουμάτους και Βούλτεψες) για να μας δείξει ότι αυτοί μας αξίζουν. Όταν αυτοί είναι οι “επάνω” από εμάς, σκέψου πόσο λίγο αξίζουμε εμείς! Ο Μπαλούρδος μένει έξω από την κρίση ενώ ο Γλέζος κι ο Θεοδωράκης, που δέχονται τα χτυπήματά του στην πλατεία, είναι όντα ενός κατώτερου θεού. Όσο δεν ορθώνεται πειστική απάντηση σε αυτό, ο μηχανισμός που μας κυβερνά θα θριαμβεύει.

Υπάρχει διέξοδος; Είναι αρκετή η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από ένα κόμμα (τον Σύριζα) για να αλλάξει η κατάσταση; Υπάρχει το αντικειμενικό πλαίσιο που θα στηρίξει την αλλαγή;

Καμιά εύκολη απάντηση δεν υπάρχει σε αυτά τα ερωτήματα. Γι αυτό και η πλειοψηφία του κόσμου είναι βυθισμένη σε μια βουβή απελπισία. Πως θα πάρει εμπρός η οικονομία για να μειωθεί η ανεργία; Θα μας δώσουν κεφάλαια αυτοί ακριβώς που μας τα έκοψαν για να μας βάλουν σε αυτόν τον δρόμο; Πως θα ξαναστηθεί στα πόδια του το σύστημα υγείας, πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους τα ταμεία; Πως θα ξαναφτιαχτούν οι κοινωνικές δομές που διαλύθηκαν; Όλοι ξέρουν, είτε κυβερνητικοί, είτε αντιπολιτευόμενοι, ότι όλα αυτά δεν ξαναγίνονται εύκολα, θα χρειαστούν ίσως δεκαετίες. Ό,τι χάθηκε, χάθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια!

Πως θα κινηθεί ξανά η οικονομία; Με επενδύσεις που, όταν και αν γίνουν, θα δίνουν μισθούς των 400 ευρώ; Με την κατανάλωση να έχει μειωθεί κι άλλο εξ αιτίας των νέων περικοπών στις συντάξεις και με την εξάντληση, λόγω φόρων και υποχρεώσεων, και των τελευταίων μικρών αποταμιεύσεων; Τώρα που τα ακίνητα έχουν μετατραπεί από σίγουρη επένδυση σε επικίνδυνη παγίδα, ποιος θα αγοράσει σπίτι, με τι χρήματα, με ποιο δάνειο από ποια τράπεζα και με ποια δυνατότητα αποπληρωμής; Κι αν δεν αγοράζει πια κανείς, πως θα κτιστούν νέα σπίτια για να δουλέψει η οικοδομή και να κινηθεί η οικονομία;

Από που θα αντλήσει αυτός ο νέος ελληνισμός το κουράγιο να ξανασηκωθεί; Ο Σύριζα υπόσχεται πως θα προσπαθήσει. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει, δίνει όμως τη μία και μοναδική ελπίδα αυτή τη στιγμή ότι μπορεί ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ίσως έτσι να ξεπροβάλει η νεράιδα μάγισσα και να μας λυτρώσει. Δεν είναι άσχημο να υπάρχει η ελπίδα, είναι όμως πολύ άσχημο να την βλέπεις να πεθαίνει. Αυτός ακριβώς είναι ο φόβος που συνοδεύει τον Σύριζα, μήπως μαζί του πεθάνει και η τελευταία ελπίδα.

Χωρίς όμως την οικονομική ανάκαμψη, η προσπάθεια να στηθεί στα πόδια του ξανά ένα κράτος δικαίου, μια κοινωνία που θα έχει ως αξίες της την ισοδυναμία και όχι την διάταξη, την ισότητα και όχι την ιεραρχία, δεν έχει ελπίδες να πετύχει. Ποιος όμως θα πετύχει να φέρει την οικονομική ανάκαμψη αλλάζοντας ταυτόχρονα το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η κοινωνία και το οποίο από το 2010 τρέχει με επιταχυνόμενους ρυθμούς προς τα δεξιά και ακροδεξιά;

Δεν υπάρχει άλλος για να το κάνει, μόνο εμείς, ο λαός, μπορούμε Με τις επιλογές μας και με τη στήριξη που θα δώσουμε στις δυνάμεις που θα θελήσουν και θα μπορέσουν να μας εκπροσωπήσουν. Όχι με εκχωρήσεις και αναθέσεις αλλά με συμμετοχή και καθημερινό αγώνα.

Θα είναι πολύ δύσκολο, το ξέρουμε. Οι νεοφιλελεύθεροι ξένοι θα θέλουν να συντρίψουν την αριστερά στην Ευρώπη. Φοβούνται τις ελπίδες που θα γεννήσει αν την αφήσουν να ανθίσει. Θα θέλουν πολύ να την τσακίσουν και θα έχουν στο οπλοστάσιό τους πυρηνικά οικονομικά όπλα απέναντι στα γιαταγάνια του κοιμώμενου λαϊκού κινήματος. Παρ’ όλα αυτά, το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να αγωνιστούμε. Με γνώση των δυσκολιών και με αρκετή υπομονή και καρτερία.

Καμιά ελπίδα δεν έχουμε όσο πορευόμαστε την ίδια στραβή πορεία. Και δεν πρέπει να διστάσουμε να περάσουμε από καθαρτήριο πυρ αν πρόκειται να χαράξουμε έναν καινούριο δρόμο. Ακόμα κι αν αυτός ο δρόμος περνά από την δραχμή που θα συνοδευτεί με ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ανέχεια. Ακόμα κι αν περνά μέσα από μερικά τρανταχτά όχι στην ΕΕ και σε μια προσωρινή απομόνωσή μας. Χωρίς κόστος και ρίσκο δεν μπορεί να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μόνο την είσοδο των βαρβάρων και την αργή μας πτώση ως τον πάτο του βαρελιού που ακόμα δεν έχει καν διαφανεί ως ποιο απύθμενο βάθος φτάνει.

(πρόκειται για άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ πριν από ένα μήνα περίπου)

ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙ

Είχα σκοπό να γράψω κάποια πράγματα κι άνοιξα το chrome. Έπεσα πάνω στο άρθρο του Στέλιου Κούλογλου. Με εκφράζει απόλυτα, λέει την αλήθεια γυμνή και καθαρή. Αξίζει νομίζω να το διαβάσετε, δεν σας δίνω απλά ένα λινκ. Το παραθέτω ολόκληρο. Στο σημερινό TVXS δημοσιεύτηκε. Και λέει τα παρακάτω:

Δουλεύοντας ένα ντοκιμαντέρ για την δικτατορία καθώς και ένα βιβλίο για την αντίσταση, αυτό που μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον, υπό το φως και των σημερινών εξελίξεων, είναι η ανοχή που επέδειξε η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού στο καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών.

Τα νεότερα κινηματογραφικά αρχεία δείχνουν πλήθος κόσμου να υποδέχεται και να επευφημεί τους δικτάτορες, σε όλα τα μέρη της Ελλάδος. Η αντίσταση ξεκίνησε από τις πρώτες ώρες, αλλά από μια χούφτα αγωνιστές, απομονωμένους από τον πληθυσμό. Ο Μανόλης Καραπιπέρης, ένας από τους αφανείς ήρωες που βασανίστηκε απάνθρωπα στο κολαστήριο της Μπουμπουλίνας, διηγείται ότι όταν τον ανέβαζαν στην ταράτσα για την φάλαγγα, οι γείτονες που άκουγαν τις κραυγές του αντιδρούσαν κλείνοντας τα παράθυρα.

Τα ξημερώματα του πραξικοπήματος, ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να περάσει την είδηση σε μια έκτακτη έκδοση της «Αυγής», βλέπει τους εργάτες στην Ομόνοια που φθάνουν με τα λεωφορεία για να πάνε στην δουλειά τους, χώνεται ανάμεσα τους και αρχίζει να φωνάζει συνθήματα: «κάτω η χούντα», «δημοκρατία». Παγωνιά. Δεν τον ακολουθεί κανείς. Όταν μετά από μήνες ο Καραπιπέρης απελευθερώνεται, τσακισμένος από τα βασανιστήρια, στο καφενείο της γειτονιάς του δεν του μιλάει κανείς, ούτε ο θείος του. «Για αυτόν τον λαό αγωνίζομαι;» αναρωτιέται κάποια στιγμή. 

Η πλειοψηφία υιοθετεί συμπεριφορά Χατζηαβάτη: φοβισμένος και δειλός, ένας ραγιάς με ευλύγιστη μέση έτοιμος να κολακέψει, να συνεργαστεί ή να ανεχθεί τους ισχυρούς. Αυτή η στάση δίνει την απάντηση σε ένα άλλο αμείλικτο ερώτημα που προκύπτει ακούγοντας  και βλέποντας στα επίκαιρα τις ανεκδιήγητες δηλώσεις και τα καμώματα των δικτατόρων:  πως δηλαδή μπόρεσε να κρατηθεί στην εξουσία για εφτά χρόνια ένα τόσο απάνθρωπο αλλά και γελοίο καθεστώς.

Σε όλο αυτόν τον πληθυσμό που κλήθηκε να «απολογηθεί» για την στάση του όταν η χούντα κατέρρευσε προδίδοντας την Κύπρο, η  εξέγερση της 17ης του Νοέμβρη  αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι: υποτίθεται ότι ακόμη και αν δεν μπήκαν στο Πολυτεχνείο κάπου πέρασαν απ' έξω εκείνες τις μέρες. Ακόμη και αν δεν πλησίασαν, είχαν το... θάρρος να ακούσουν τον ραδιοφωνικό σταθμό ή τέλος πάντων είχαν κάποιο συγγενή ή γνωστό εκεί μέσα. Είναι γεγονός ότι τις μέρες της εξέγερσης σημειώθηκαν συγκινητικά περιστατικά λαϊκής συμπαράστασης, όπως εκφράστηκε με τις προσφορές στους έγκλειστους φοιτητές και την περίθαλψη τους μετά την είσοδο των τανκς. Αλλά όλα αυτά συμβαίνουν τον έκτο χρόνο που η οικονομία έχει μπει σε κρίση, η δικτατορία παραπατάει δίνοντας σήματα ότι δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ-ο Χατζηαβάτης κοιτάει ήδη για άλλο αφεντικό- και δείχνει το αποκρουστικό της πρόσωπο με το μακελειό και τους δεκάδες νεκρούς.

Για όσους δεν έχουν να επιδείξουν καμιά από τις προηγούμενες «αντιστασιακές» περγαμηνές, υπάρχουν και οι επέτειοι του Πολυτεχνείου: oι πρώτες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις λειτουργούν σαν γιγαντιαίες κολυμβήθρες του Σιλωάμ. Ξαφνικά, η Ελλάδα αποκτά 9 εκατομμύρια αντιστασιακούς. Για τους δικούς τους λόγους, τα κόμματα της αριστεράς επίσης επενδύουν στην εξέγερση και η «γενιά του Πολυτεχνείου» αποκτά μυθικές διαστάσεις. Στην πραγματικότητα πρόκειται για 2-3 χιλιάδες φοιτητές σε όλη την Ελλάδα, που πλαισιώθηκαν την Παρασκευή 17 Νοέμβρη του 1973 από μερικές δεκάδες χιλιάδες άτομα που εξεγέρθηκαν.

Το «ιστορικό καθήκον» αυτής της γενιάς ήταν να ρίξει την χούντα, στόχο στην επίτευξη του οποίου συνέβαλλε με επιτυχία. Αλλά αυτή η γενιά, δεν κυβέρνησε ποτέ: με την αποκατάσταση της δημοκρατίας για την πορεία της χώρας αποφασίζουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Τον Νοέμβριο του 1974, τέσσερις μήνες μετά την πτώση της χούντας, ο Κ. Καραμανλής κερδίζει τις εκλογές με 54, 37 %. Ούτε ένας από την «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν τον έχει ψηφίσει. Το ίδιο και στις εκλογές του 1977, στις οποίες η ΝΔ επανεκλέγεται. Το 1981 το ΠΑΣΟΚ κερδίζει τις εκλογές με 48%. Μόνο το 5%-10% της «γενιάς του Πολυτεχνείου», δηλαδή των 3.000 του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος, υποστηρίζουν τότε τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1974 ο Καραμανλής επαναφέρει στις κυβερνήσεις του όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό της ΕΡΕ. Είναι γεγονός ότι το 1981, το σύστημα εξουσίας του ΠΑΣΟΚ θα πλαισιώσουν στελέχη του φοιτητικού κινήματος, αλλά ως μικρή μειοψηφία. Ο βασικός κορμός των κυβερνήσεων Παπανδρέου αποτελείται από πολιτευτές της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου ή στελέχη που ανήκουν ηλικιακά στις προηγούμενες γενιές από αυτήν του Πολυτεχνείου. Στην οικουμενική κυβέρνηση του 1990 ο πρωθυπουργός Ξ. Ζολώτας είναι 80 ετών και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί που συναποφασίζουν για την πορεία της χώρας πάνω από 70. Που είναι η «γενιά του Πολυτεχνείου»;

Φαινόμενα διαφθοράς σημειώθηκαν τα επόμενα χρόνια σε πολιτικούς αυτής της γενιάς, αλλά η συλλογική ενοχοποίηση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που υποτίθεται ότι ευθύνεται για όλα τα σημερινά κακά της χώρας εξυπηρετεί πολλαπλές σκοπιμότητες. Πιο εμφανής είναι η ακροδεξιά: μέσω της γενιάς του Πολυτεχνείου, αμφισβητείται η ίδια η εξέγερση και εξαγνίζεται η χούντα.

Υπάρχει όμως και μια αφανής σκοπιμότητα που εξυπηρετεί τον χατζηαβατισμό: οι ίδιες μάζες που είχαν ενσωματωθεί στο σύστημα εξουσίας της χούντας, έχουν περάσει... αρμονικά στο σύστημα της μεταπολίτευσης. Κολακεύουν τους ισχυρούς και τους υποστηρίζουν, ανταλλάσσοντας. όπως ο Χατζηαβάτης στον Καραγκιόζη,  την υποταγή με ένα ρουσφέτι ή κάποιο διορισμό, με το ξεροκόμματο που θα θυμίσει ο Πάγκαλος στο διαβόητο «μαζί τα φάγαμε». 

Χωρίς να μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της, η ανύπαρκτη άλλωστε, γενιά του Πολυτεχνείου είναι ένας ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος, μια νέα κολυμβήθρα εξαγνισμού.

Τον ίδιο χατζηαβατισμό παρατηρούμε και σήμερα: είναι όλες αυτές οι μάζες που φοβούνται το μέλλον, δειλιάζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, υπακούουν και στην νέα τηλεοπτική εξουσία -αν δεν συνοδεύουν τα παιδιά τους στα ριάλιτι- και την βρίσκουν με το κυνήγι του νεκρού στην Αμφίπολη, όπως διασκέδαζαν με τα κιτς προγονοπληξίας της χούντας στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι η εξουσία τους δουλεύει ψιλό γαζί, αγνοώντας τον εθνικό διασυρμό μιας χώρας που κυβερνάται με e-mail της τρόικας. Στην φετινή επέτειο ακούστηκε κατά κόρο ότι το αίτημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Είναι αλήθεια, αλλά για να ικανοποιηθεί κάποτε, οι Έλληνες πρέπει να γίνουν από Χατζηαβάτες  συνειδητοί πολίτες, με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Που θα τηρούν τις τελευταίες και συγχρόνως θα αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, χωρίς να υποκλίνονται με γαλιφιές στην όποια εξουσία ή να περιμένουν τα πάντα από αυτήν.

Το τίμημα που θα πληρώσουμε, θα είναι δυστυχώς πολύ βαρύ!

Το 2026 θα φτάσουμε στα επίπεδα του 2007 αν όλα πάνε καλά!

Με βάση τις εκτιμήσεις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που ανέλυσε τα επίσημα στοιχεία και τις προβλέψεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργανισμών, του Ευρωγκρούπ δηλαδή, οι χώρες της Ευρώπης θα χρειαστούν (ή χρειάστηκαν) ορισμένα χρόνια για να επιστρέψουν στα προ της κρίσης επίπεδα. Δεν μιλάμε για την απώλεια των ευκαιριών ανάπτυξης όλα αυτά τα χρόνια, μιλάμε μόνο για την αποκατάσταση των επιπέδων που είχαν πριν αρχίσει για την κάθε μια η κρίση. Η καλύτερη προ κρίσης χρονιά ήταν το 2007 για την Ιρλανδία και την Ελλάδα και το 2008 για Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο. Για τις χώρες αυτές πήρα τα στοιχεία από σημερινό άρθρο του Π. Παναγιώτου στο TVXS.

Ας δούμε τις χώρες αυτές και την ημερομηνία επανόδου για την κάθε μια:

Γερμανία  χρειάστηκε 3 χρόνια για επάνοδο,  έτος επιστροφής 2011

Ιρλανδία  θα χρειαστεί 8 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2015

Ισπανία   θα χρειαστεί 9 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2017

Πορτογαλία θα χρειαστεί 12 χρόνια με έτος επιστροφής το 2020

Κύπρος  θα χρειαστεί 13 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2021

Ελλάδα  θα χρειαστεί 19 χρόνια για επάνοδο, έτος επιστροφής 2026

Αυτά προβλέπουν επισήμως στο Ευρωγκρούπ. Αν όλα πάνε καλά…

Έχετε κουράγιο να περιμένετε ως το 2026 για να αποκτήσετε αυτά που είχατε το 2007; Και … προσέξτε … όταν μιλάμε για επάνοδο του ΑΕΠ, αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχουν όλοι οι Έλληνες το ίδιο μερίδιο σε αυτό το ΑΕΠ, έστω αυτό το μερίδιο που είχαν. Γιατί τα σπίτια που χάνονται δεν θα επιστρέψουν, οι νεκροί λόγω μνημονίου δεν θα ξαναζωντανέψουν, οι απώλειες δεν θα αναπληρωθούν. Και, ακόμα χειρότερα … όταν οι άλλοι θα μπαίνουν στο δικό τους 2026 εμείς θα φτάνουμε καταϊδρωμένοι στο 2007!

Αυτό το μέλλον προδιαγράφουν με τις επίσημες προβλέψεις τους οι Μέρκελ-Σόϊμπλε για την Ελλάδα την οποία με τον τρόπο αυτό θα καταφέρουν να συντρίψουν !!! όπως ακριβώς αποφάσισαν το 2011 όταν το είπαν ξεκάθαρα στον Τίμοθυ Γκάϊτνερ. Ήταν θέμα “ηθικό” για την προτεσταντική τους ηθική να τιμωρηθεί σκληρά η Ελλάδα. και το έκαναν με ακρίβεια χειρούργου στηριγμένοι στους ντόπιους λακέδες τους, τους χειροπόδαρα δεμένους από τους πάτρωνές τους.

Η Αργεντινή παράδειγμα προς μίμηση!

Επειδή όμως έχει πολύ ενδιαφέρον δανείζομαι και ένα ακόμη στοιχείο από το άρθρο του Π. Παναγιώτου. Είναι η αντίστοιχη πορεία της Αργεντινής.

Η Αργεντινή βρέθηκε στην δύσκολη θέση το 1998 και από τότε άρχισε να χάνει το ΑΕΠ της, λόγω της εφαρμογής μιας οικονομικής πολιτικής αντίστοιχης με την δική μας. Κανείς δεν ξέρει πότε θα έληγε το δικό της μαρτύριο. Όμως αποφάσισε να σταματήσει τις πληρωμές στους δανειστές της και να κηρύξει χρεοκοπία. Αυτό έγινε το 2002. Από τότε άρχισε η άνοδος και έφτασε στα επίπεδα του 1998 (στο ξεκίνημα της δικής της κρίσης) μέσα σε 3 τρία μόλις χρόνια! Το 2005 είχε ξεπεράσει την κρίση!

Προς γνώση και συμμόρφωση!

Εξ άλλου ο ίδιος ο Τίμοθυ Γκάϊτνερ το είπε (κάπως έμμεσα) στο βιβλίο του. Όταν άκουσε τους Ευρωπαίους να λένε πως θα ξεπατώσουν την άτακτη χώρα, είδε ότι η μόνη λύση ήταν να ξεφύγει η Ελλάδα από τα χέρια τους. Είχε μάλιστα αρκετά όπλα για να το κάνει άφοβα καθώς η δική της αναχώρηση από το Ευρώ θα κατέστρεφε ολόκληρο το οικοδόμημα.

Να ξεκαθαρίσουμε και κάτι. Όταν λέμε “Ευρωπαίοι” εννοούμε την Μέρκελ και τον Σόιμπλε καθώς όλοι οι άλλοι εκείνες τις μέρες του φόβου απλά κουνούσαν το κεφάλι καταφατικά σε ό,τι έλεγαν οι Γερμανοί. Και πιο καταφατικά από όλους ο δικός μας σοσιαλιστής ΓΑΠ, πρόεδρος της “σοσιαλιστικής διεθνούς”, τρομάρα του!

Δεν λέω ότι έπρεπε να πουλήσουμε τσαμπουκά. Όταν όμως εκείνοι έπιασαν την βέργα να μας δείρουν, θα έπρεπε να πούμε το δικό μας όχι.

Κι αν δεν το είπαμε τότε που έπρεπε, κάποτε πρέπει να δείξουμε κι εμείς ότι υπάρχουμε. Ότι είμαστε μια χώρα με ανθρώπους που μπορούν να κρατούν την αξιοπρέπειά τους και να αντιστέκονται και όχι ανθρωπάκια που τρέμουν και λένε ναι σε όλα με τίμημα που θα πληρώσει η χώρα πολύ βαριά. Δεν είναι μόνο το ΑΕΠ που θα ξαναφτάσει στα επίπεδα του ’07 μετά από 19 χρόνια, είναι οι βαθιές χαρακιές που έχουν τραυματίσει σοβαρά την λειψή έστω και αντιπροσωπευτική δημοκρατία της μεταπολίτευσης. Είναι ο φασισμός (ο καθημερινός, όχι αυτός ο εμφανής της Χρυσής Αυγής) που σήκωσε κεφάλι και δεν θα υποχωρήσει παρά μετά από δεκαετίες. Είναι οι χαμένες γενιές. Είναι πολύ μεγαλύτερο το τίμημα από αυτό που καταγράφουν οι στατιστικές!

Επιτέλους, καιρός να κοιτάξουμε λίγο πιο ψηλά. Φέρουμε ένα όνομα (των Ελλήνων) που δεν μπορούμε να το κακομεταχειριζόμαστε επ’ άπειρον! Μας το δάνεισαν τα αγάλματα, οι κολώνες, οι θεοί και οι ήρωες που έζησαν εδώ, σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, για να πορευτούμε με κάποια εφόδια στον σύγχρονο κόσμο.

Ας το κάνουμε αξιοπρεπώς. Δεν μας το εμπιστεύτηκαν αυτό το όνομα για να το εξευτελίζουμε.