Κυβέρνηση και Δήμος πρέπει να νιώσουν την λαϊκή πίεση

Το προσεχές Σαββατοκύριακο 4-6 Ιουνίου το Μερα25 θα πραγματοποιήσει όλο το τριήμερο εκδηλώσεις για δικές του διαδικασίες στον χώρο της Ανάπλασης και το Σάββατο 5 Ιουνίου ο Δήμος οργανώνει εκδήλωση διαμαρτυρίας για την Όιλ Ουάν. Θετικά όλα αυτά που συντηρούν την κινητικότητα γύρω από το μείζον θέμα της πόλης, όπως θετική ήταν και η σημερινή συζήτηση κατοίκων για το θέμα της Όιλ Ουάν στον Κράκαρη. Το θέμα όμως παραμένει. Τι κάνουμε; 

Οι δημότες πρέπει να πιέσουν αφόρητα τον δήμο να ξεκουνηθεί. Όχι να κάνει και πάλι φραστικές εξεγέρσεις ή περιπατητικές ασκήσεις πεδίου. Με δυο πανό και λόγια του αέρα ή τροπολογίες που δεν έχουν άμεσο στόχο δεν γίνεται αγώνας. Αυτό που χρειάζεται η πόλη και πρέπει να κάνει άμεσα ο δήμος είναι:

1.- Να χαρακτηριστεί αμέσως, τώρα, η προς ανάπλαση έκταση των 640 στρεμμάτων ως ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ σύμφωνα με τον νόμο 2508/97 και με τον ίδιο νόμο άρθρο 10 να προχωρήσει ο δήμος σε Πολεοδομική Μελέτη Ανάπλασης, όπως προβλέπει και ο νόμος του 2015 που άλλαξε τις χρήσεις γης. Η μελέτη αυτή θα γίνει από μεγάλο γραφείο με διεθνή διαγωνισμό. Έχει καθυστερήσει ο δήμος τόσο πολύ και τόσο αδικαιολόγητα που θα έλεγε κανείς πως το κάνει επίτηδες. Ως τώρα δεν έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο, όμως, οι υποψίες αρχίζουν ήδη να γίνονται σαφείς.

2.- Να κληθεί από τον δήμο ειδικός ερευνητής (εταιρεία), κατά προτίμηση ξένη, που να ελέγξει αν η άδεια που έχουν οι επιχειρήσεις της περιοχής μας είναι νόμιμες και συμβατές με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και αν εφαρμόζονται οι προβλέψεις των αδειών αυτών. Και εδώ η καθυστέρηση, οφειλόμενη στο ότι έψαχναν κάτι αντίστοιχο ο Δημόκριτος και το Αστεροσκοπείο, δεν δικαιολογείται. Πρέπει κι αυτό άμεσα να το κυνηγήσει ο δήμος αν θέλει να μας πείσει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα και όχι προσχηματικά και μόνον.

Φυσικά, η λαϊκή κινητοποίηση είναι το άλφα και το ωμέγα των αγώνων. Ωστόσο τα δύο παραπάνω σημεία είναι υπόθεση της δημοτικής αρχής και όσο δεν τα προχωρά είναι φυσικό να απογοητεύει τον κόσμο που θεωρεί ότι λύση δεν υπάρχει. 

Η κινητοποίηση του κόσμου πρέπει να στρέφεται:

α.- Κατά της κυβέρνησης που δεν διώχνει τον βραχνά από τις ζωές μας.

β.- ,Κατά του δήμου που καθυστερεί και δεν κάνει αυτά που του αναλογούν.

ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε "σκοτεινό διάλειμμα" την περίοδο της αντίστασης του ελληνικού λαού στις επιβουλές των ξένων όταν λεηλάτησαν την χώρα μας με αφορμή την χρεοκοπία στην οποία μας οδήγησε η παράταξή του.

Χαρακτήρισε "σκοτεινή" την πιο φωτεινή εξέγερση του ελληνικού λαού κατά των καταπιεστών του από την εποχή του Πολυτεχνείου.

Ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε "λαϊκισμό" το εξάμηνο που η Ελλάδα προσπάθησε (ανεπιτυχώς) να ξεφύγει από την μέγγενη που μας είχαν επιβάλει οι ξένοι, και στην οποία ο λαός μας απάντησε με ένα μνημειώδες 63% στο δημοψήφισμα του 2015.

Ποτέ άλλοτε δεν έχει αντιστραφεί η ιστορία τόσο σύντομα, τόσο οικτρά και με τόσο θράσος. Ποτέ άλλοτε δεν έχει ακουστεί τόσο ρεβανσιστικός λόγος. Ντροπή!

 

Η Πόλη έπεσε σαν σήμερα, 29 Μαΐου του 1453

Σκηνή από την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ τον Β' όπως την κατέγραψαν οι ζωγράφοι, που έληξε με την πτώση της Πόλης στις 29 Μαΐου 1453.

Την 29η Μαΐου του 1453 έπεσε η αυλαία του τέλους μιας χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας. Έπεσε η Κωνσταντινούπολη και τη θέση της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πήρε η Οθωμανική αυτοκρατορία. Την θέση των απολυταρχικών χριστιανών δολοφόνων και απατεώνων των λαών πήραν οι απολυταρχικοί μουσουλμάνοι δολοφόνοι και απατεώνες των λαών. Μια αλλαγή φρουράς, επί τα χείρω καθώς οι νεότεροι, που αντικατέστησαν τους παλαιότερους, ήταν άγριος λαός της στέπας, απολίτιστος, πρώην νομάς, ένας λαός βοσκών και πειρατών της ξηράς.  

Έλληνες και Τούρκοι θυμούνται αυτή την επέτειο με τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Βλέπουν τα γεγονότα από την δική του οπτική γωνία ο καθείς. Η πτώση της "Βυζαντινής Αυτοκρατορίας" (όπως την αποκαλούν από τον 16ο αιώνα οι δυτικοί για να απαλείψουν την "ρωμαϊκότητά" της) είναι “πληγή” για τους Έλληνες που την θεωρούν ως την μεσαιωνική τους κληρονομιά. Αντίθετα, είναι μια νίκη θριάμβου για τους Τούρκους που γνωρίζουν τις οθωμανικές τους ρίζες.

Η ιστορία είναι γνωστή και δεν θα την επαναλάβω. Λίγοι Ρωμιοί και κάποιοι Ιταλοί (Γενουάτες) υπερασπίστηκαν την Πόλη απέναντι σε μια δύναμη με συντριπτική υπεροχή σε στρατό, πλοία και όπλα. Οι πολλοί νέοι της Ρωμιοσύνης (οι εκατοντάδες χιλιάδες) βρίσκονταν στα μοναστήρια και προσεύχονταν να σωθεί η Πόλη αλλά να σκοτωθούν οι αναθεματισμένοι υπερασπιστές της που ήταν είτε ενωτικοί (Παλαιολόγος) είτε καθολικοί (Ιταλοί) όλοι δηλαδή παπικοί. Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι οι σύγχρονη Ελλάδα, όσο κι αν στηρίχτηκε κυρίως στην αρχαία της κληρονομιά, κατά βάση είναι ένα θλιβερό υπόλειμμα της αυτοκρατορίας που κράτησε περίπου εννιακόσια χρόνια (τα επτακόσια εκ αυτών ένδοξα) κι έπεσε το 1453. Λίγο αργότερα έπεσαν και τα τελευταία ελληνικά κράτη, η Τραπεζούς κι ο Μυστράς. Οι σημερινοί Νεοέλληνες είμαστε κατά βάση Ρωμιοί, δηλαδή Έλληνες μετασχηματισμένοι, τροποποιημένοι πνευματικά  απ' τον χριστιανισμό και κυρίως την ορθοδοξία.

Την Τρίτη το βράδυ (πριν ξημερώσει ακόμη) 29 Μαΐου 1453 εκδηλώθηκε η γενική τουρκική επίθεση. Οι πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως η πόλις, εντέλει, εάλω. Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων που έγιναν πλέον παράγοντας διαμόρφωσης της ευρωπαϊκής πολιτικής. Στα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Η πρώτη ουσιαστική ανεξαρτητοποίηση εδάφους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η δημιουργία της Ελλάδας μετά την επανάσταση του 1821.

Πώς να ξεφύγουμε από ένα Θάλαμο Αερίων;

Η μακέτα αυτή είναι μια πρόταση δική μου (σε διπλωματική διατριβή) του 2009 με συντελεστή δόμησης 0.4, και περιέχει ενιαίο πάρκο 400 στρεμμάτων. Δηλαδή ακόμη κι έτσι η ανάπλαση θα είναι ένας παράδεισος. Σήμερα ο συντελεστής δόμησης είναι 0.15 και οι χρήσεις πιο βολικές για τον  δήμο.

Σε μια χτεσινή κάρτα-ανάρτηση της Ελισάβετ Μποτώνη που έλεγε απλά «ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΘΑΛΑΜΟ ΑΕΡΙΩΝ» έγινε ο παρακάτω διάλογος, με ένα σχόλιο του Λάκη Ιγνατιάδη και μια απάντηση δική μου:

ΛΑΚΗΣ:
«Εδώ και 6 χρόνια όλα όσα κάναμε (κάτοικοι, δήμος και περιφέρεια Πειραιά καθώς και παρατάξεις και σύλλογοι) με καταγγελίες, μάζεμα υπογραφών, πορείες διαμαρτυρίας και έρευνες, όπως και με διάφορες παρουσιάσεις σε κάποια μέσα, δεν έχουν αποδώσει τίποτα, κανείς δεν μας έδωσε σημασία. Αυτή είναι η αλήθεια. Η μία επιλογή είναι να συνεχίσουμε ανεβάζοντας τον πήχη των παρεμβάσεων, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα εισακουστούν από την κυβέρνηση οι δίκαιες διαμαρτυρίες μας και θα μετεγκατασταθεί η Oil One. Η άλλη επιλογή είναι να αλλάξουμε το αίτημα της μετεγκατάστασης με την αυστηροποίηση των περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας της Oil One και τη χρήση νέας σύγχρονης τεχνολογίας ώστε να έχουμε τις σχεδόν μηδενικές επιπτώσεις που έχουν παρόμοιες μονάδες σε Ευρωπαϊκά και Αμερικάνικα λιμάνια. Το αναγκαίο πάντως είναι να συζητηθεί εξ αρχής το θέμα από τους άμεσα ενδιαφερόμενους.»

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: 

«Κατ' επανάληψη έχω γράψει ότι όλα αυτά, αν δεν συνοδεύονται από τα δύο που θα αναφέρω πιο κάτω, είναι απλά μέτρα ψυχολογικής στήριξη των κατοίκων για να νομίζουν ότι κάτι κάνουν και να υπομένουν την κατάσταση. (Παρένθεση: Φυσικά οι κινητοποιήσεις είναι λύση όταν είναι μαζικές, αλλά αυτό έχει αποδειχθεί ότι δεν "δουλεύει" στην περιοχή μας, στις μέρες μας. Ας το προσπαθούμε αλλά μην το υπερεκτιμήσουμε). Δύο πράγματα πρέπει να γίνουν παράλληλα με τις κινητοποιήσεις, τις καθημερινές διαμαρτυρίες τις καταγγελίες, τα ψηφίσματα,τις τροπολογίες. Δύο:

Α) Χαρακτηρισμός της περιοχής ως ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ και άμεση προώθηση Πολεοδομικής μελέτης Ανάπλασης. Χωρίς αυτό δεν έχει νόημα καμιά διαμαρτυρία. Τι θέλουμε, σου λέει ο άλλος, να φύγει η εγκατάσταση και να μείνει εκεί ένα κενό; Κανείς δεν μας συζητάει σοβαρά από τότε που ο δήμος ΑΠΈΡΡΙΨΕ την πολεοδομική του μελέτη αντί να την τροποποιήσει ή να την αντικαταστήσει με μιαν άλλη. Λουκούμι προσέφερε στους ιδιοκτήτες γης και συνεχίζει να τους κερνά ούζα και μεζέ όσο κρατά αυτή την στάση

 

Β) Προσφυγές κατά της άδειας λειτουργίας της εταιρείας που σίγουρα παραβιάζεται (εξ ου και η ρύπανση μόλυνση) αλλά κανείς δεν την ελέγχει. Καλές οι μετρήσεις που έχουμε από δήμο και περιφέρεια αλλά, τί τις κάνουμε; Κορνίζα; Ναι, μόνο για κορνίζα κάνουν όσο δεν προχωράμε σε νομικές ενέργειες κατά της εταιρείας. Και φυσικά, οι έλεγχοι και οι προσφυγές πρέπει να γίνουν από κατάλληλους φορείς που συνήθως βρίσκονται στο εξωτερικό.

 

Κινητοποιήσεις και τροπολογίες και καθημερινές καταγγελίες καλές είναι, αλλά, μόνο σε συνδυασμό με αυτά τα δύο που ανέφερα παραπάνω έχουν νόημα. Και βέβαια, υπάρχει κι ένας ακόμη παράγων, που ξεφεύγει από την δυνατότητα του δήμου αλλά όχι και του λαού. Να καταψηφιστεί η κυβέρνηση που έφερε την Όιλ Ουάν και την αδειοδότησε και να ψηφιστεί μια κυβέρνηση που θα την αποτελούν κόμματα που θα δεσμευτούν προεκλογικά να την διώξουν. Που θα πει: Μέρα 25, ΚΚΕ και Κιναλ το έχουν ήδη κάνει. Ο Σύριζα που το είπε στα λόγια ( κι έχει δείγμα θετικό την παραχώρηση της παραλίας) αλλά, περιμένουμε την γραπτή του δέσμευση.»

Όπως συμβαίνει πάντα στο Φ/Μ ο διάλογος συνεχίστηκε, εγώ όμως θέλω να τονίσω τα παραπάνω γιατί βλέπω ότι η κοινωνία της πόλης μας δεν έχει ακόμη καταλάβει πλήρως το ΜΕΙΖΟΝ (τι να κάνουμε) και συχνά κατατρίβεται με το ΕΛΑΣΣΟΝ (ποιος φταίει περισσότερο). 

Πιστεύει κανείς πως τα σχέδια ανάπλασης τα οποία κατέληξαν το 2003 στο κλείσιμο και γκρέμισμα του εργοστασίου Λιπασμάτων ήταν άμοιρα αυτής της εξέλιξης;

Το γεγονός ότι η Λαφάρτζ ήρθε στο δημαρχείο Δραπετσώνας το 2001 και παρουσίασε το δικό της σχέδιο μετασχηματισμού των Λιπασμάτων σε εμπορικό κέντρο με κάλυψη κάτω του 25% και πράσινο άνω του 50% για τον χώρος της;

Πιστεύει κανείς ότι ο μαρασμός και το κλείσιμο της Μόμπιλ και της ΒΡ ήταν ανεξάρτητες από τα σχέδια ανάπλασης, την πολεοδομική μελέτη που φτιάχτηκε και τον χαρακτηρισμό της περιοχής ως ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ το 1997;

Είναι τυχαίο που η Όιλ Ουάν επανήλθε στη μεταποίηση και η Λαφάρτζ θέλει επέκταση και η ΚΟΣΚΟ ορέγεται λοτζίστικς αφού το 2014 ο χαρακτηρισμός σαν περιοχής ανάπλασης ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ και η Πολεοδομική μελέτη του δήμου Δραπετσώνας εγκαταλείφθηκε από τον νέο δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας;

Η δημοτική αρχή πρέπει σύντομα να συνέλθει. Ο λαός πρέπει να μάθει για να πιέσει σωστά. Η κοινωνία μας πρέπει να αντιδράσει, αλλιώς ελπίδα δεν υπάρχει καμιά και πουθενά.

ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η 29η ΜΑΪΟΥ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1918. ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ "ΑΒΕΡΩΦ" ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Τα ελληνικά θωρηκτά, το "Αβέρωφ", το "Κιλκίς" και η υπόλοιπη μοίρα, στην Κωνσταντινούπολη το 1918 με φόντο την Αγία Σοφία.

 

Ποιος είπε ότι τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα;

Απλά, ενίοτε, γίνονται κι εφιάλτες.

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1918. Μικτή ναυτική μοίρα ελληνικού, αγγλικού και γαλλικού στόλου εισέρχεται στα Στενά και αγκυροβολεί στην Κωνσταντινούπολη. Βλέπουμε το Κιλκίς και διακρίνεται το Αβέρωφ.

 

Πόσοι Νοταράδες κυκλοφορούν ανάμεσά μας;

Ο συμμαχικός στρατός, Γαλλικός, Αγγλικός, Ιταλικός κι Ελληνικός εισέρχεται στην Κωνσταντινούπολη στις 13 Νοεμβρίου 1918. Μαζί τους και 795 Έλληνες στρατιώτες, ενώ στους δρόμους της Πόλης έχουν υψωθεί ελληνικές ,σημαίες.

Πλησιάζει η 29η Μαΐου, η μέρα που πριν από 568 χρόνια "η Πόλις εάλω", έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων. Από τότε δεν επανήλθε σε ελληνικά χέρια ποτέ. Μόνο το 1918-19, μαζί με τους συμμάχους νικητές του Μεγάλου πολέμου (εκ των υστέρων τον είπαμε Α' παγκόσμιο), μπήκε και δικός μας στρατός, 800 μόνο στρατιώτες έστω και συμβολικά, στην Πόλη, όπως και ένα πλοίο του στόλου μας έφτασε στον Κεράτιο. Σύντομα όμως αποχώρησε το ελληνικό τμήμα, παίρνοντας την εντολή για τη Σμύρνη. Τον στρατό μας τον ήθελαν και για άλλες δουλειές μια και είχε ανοίξει μέτωπο στην Ουκρανία κι οι Γάλλοι βρίσκονταν σε δεινή θέση.

Θα θέλαμε, άραγε, να ήταν δική μας η Κωνσταντινούπολη; Όπως είναι σήμερα, με τα 18 εκατομμύρια Τούρκων (και βάλε), θα μάς έπνιγε. Όπως ήταν τότε, όμως, δεν θα μας κακόπεφτε. Όμως ούτε οι διεθνείς συγκυρίες το επέτρεπαν, ούτε οι δυνάμεις του έθνους τότε το άντεχαν. Δεν διεκδικήσαμε την Πόλη, ενσωματώσαμε όμως την Ανατολική Θράκη και θα την κρατούσαμε αν δεν ήταν το κακό το ριζικό μας. Διώξαμε τον μεγάλο Έλληνα Λευτέρη Βενιζέλο και φέραμε τον ηλίθιο, τον ελιά ελιά και Κωτσο βασιλιά, Κωνσταντίνο. Και πήγαν όλα στράφι, κι η Σμύρνη, κι ο Πόντος κι η Μικρασία κι η Ανατολική Θράκη κι η Πόλη.

Ας αφήσουμε λοιπόν την σύγχρονη Πόλη στην ησυχία της. Ας δούμε εκείνη την παλιά Κωνσταντινούπολη, την βασιλεύουσα, την πιο όμορφη και μεγάλη πόλη του κόσμου, παρά τις πληγές της. Πρώτη φορά πληγώθηκε ανεπανόρθωτα το 1204, διακόσια πενήντα χρόνια πριν την άλωσή της από τους Τούρκους (1453). Ποτέ δεν συνήλθε από εκείνο το κτύπημα. Κατόπιν πληγώθηκε από την διαμάχη ορθοδοξίας παπισμού. Οι αυτοκράτορες ήθελαν την βοήθεια του δυτικού κόσμου που μόνο ο Πάπας μπορούσε να κινητοποιήσει. Γι αυτό ήταν ενωτικοί. Το ιερατείο μισούσε τον Πάπα γιατί θα το είχε σε υποδεέστερη θέση. Για αυτό ήταν ανθενωτικοί. 

Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να μην έχει άμυνες η Πόλη των Πόλεων απέναντι στον Μωάμεθ τον πολιορκητή και κατόπιν Πορθητή. Είχε μείνει με πληθυσμό μικρό, γύρω στις ογδόντα μόνο χιλιάδες την κατοικούσαν. Από τους 8.000 υπερασπιστές της οι μισοί ήταν ξένοι, Γενουάτες και κάποιοι μισθοφόροι. Η νεολαία των Ρωμιών βρισκόταν στα μοναστήρια και παρακαλούσε τον Θεό για την σωτηρία της βασιλεύουσας. Είδαμε πόσο εισακούστηκαν. Χρήματα δεν υπήρχαν στα ταμεία. Η Πόλη άντεξε περίπου δύο μήνες κι έπεσε. Όχι από μια κερκόπορτα. Έπεσε γιατί δεν υπήρχε κανείς που να την υπερασπιστεί, εκτός από κάποιες ηρωικές μορφές, που ήταν ελάχιστες. Έπεσε μεταξύ άλλων γιατί ο στρατηγός του Παλαιολόγου, ο Λουκάς Νοταράς είχε πει το περίφημο «Κρειττότερον εστίν ειδέναι εν τη μέση τη πόλει φακίολον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν.» Τον σκότωσε και πούλησε την γυναίκα του σκλάβα ο Μωάμεθ, όταν μπήκε με το φακιόλιό του στην Πόλη, κι ας του παρέδωσε το θησαυροφυλάκιο του κράτους ο Νοταράς για να γλιτώσει. Υπάρχουν παντού και πάντα Νοταράδες, άραγε, ή ήταν δημιούργημα εκείνου του τυφλού μίσους των θρησκευομένων φατριών, ενωτικών και ανθενωτικών; Μπορεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχουν και σήμερα φατρίες το ίδιο τυφλωμένες;

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ

 

8 Μαΐου 2021

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.

 

Λυπηρά επεισόδια είχαμε χτες στο δημαρχείο. Ο σύλλογος εργαζομένων, υλοποιώντας μια ομόφωνη απόφασή του, παρενέβη στο γραφείο του δημοτικού συμβουλίου για να παρεμποδίσει την διεξαγωγή της συνεδρίασης του ΔΣ που είχε θέμα τον ΟΕΥ (τις θέσεις και ευθύνες των εργαζομένων του δήμου). Ζήτησε να μην γίνει το χτεσινό ΔΣ και να προηγηθεί νέος διάλογος μεταξύ της δημοτικής αρχής και των εργαζομένων.

 

Το συμβούλιο, έτσι κι αλλιώς, δεν θα είχε απαρτία. Ολόκληρη η αντιπολίτευση είχε ταχθεί εναντίον του δημάρχου και της δημοτικής αρχής και υπέρ του αιτήματος των εργαζομένων να διεξαχθεί ένας ουσιαστικός διάλογος μεταξύ αυτών και της διοίκησης. Η απαράδεκτη επιμονή της δημοτικής αρχής σε μια κόντρα χωρίς νόημα με τους εργαζόμενους του δήμου, κατέληξε σε τραγικά αποτελέσματα.

Υπήρξε έντονη φασαρία με λεκτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ της διοίκησης και του δημάρχου από την μια και μελών του σωματείου εργαζομένων από την άλλη. Η δυναμική αντίδραση του συλλόγου είχε ως αποτέλεσμα την μη διεξαγωγή της συνεδρίασης και την μη διαπίστωση της έλλειψης απαρτίας. Οι εργαζόμενοι επέβαλαν έστω και προσωρινά την θέλησή τους. Μένει να δούμε αν η διοίκηση μετά από αυτό θα οδηγηθεί στον νέο διάλογο που της ζητούν ή αν θα επιμείνει στην άρνηση.

• Είναι λυπηρό να ξεπέφτει η διοίκηση του δήμου τόσο χαμηλά. 
• Είναι λυπηρό να μην δέχεται να κάνει έναν ουσιαστικό διάλογο με τους εργαζόμενους του δήμου για θέματα που τους αφορούν όταν της το ζητούν με επιμονή εδώ και καιρό.
• Είναι λυπηρό να βλέπουμε να κρατά τόσο αντεργατική στάση ένας δήμαρχος που θέλει να εμφανίζεται ως αριστερός και που στο παρελθόν αγωνίστηκε κι αυτός δυναμικά για εκείνα που θεωρούσε σωστά.
• Είναι λυπηρό που ο Σύριζα υποστήριξε κι ακόμα στηρίζει αυτήν την δημοτική αρχή. Επικροτεί αυτή την αδιάλλακτη στάση;

Αναφέρουμε τον πολιτικό φορέα που τον στήριξε (Σύριζα) γιατί αυτός έχει μια μεγαλύτερη ευθύνη. Η δημοτική αρχή εξελέγη χάρη στις παροχές που αφειδώς τής έδωσαν η Κυβέρνηση του Σύριζα κι η Περιφέρεια των Δούρου-Γαβρίλη την περασμένη τετραετία. Η παραλία λιπασμάτων, τα πολλά έργα της Περιφέρειας, η πλούσια χρηματοδότηση και η πολιτική στήριξη έδωσαν στην δημαρχία Βρεττάκου μια μεγάλη νίκη το 2019, όμως, δεν έλυσαν τα προβλήματα. 

Ο δήμος έχει πάψει να κινείται αρκούμενος στα περασμένα μεγαλεία. Όχι μόνο δεν έχει δικές του ιδέες, αλλά, απορρίπτει και κάθε ιδέα που τού προτείνουν οι άλλοι, έστω κι αν βλέπει καλοπροαίρετα προς το μέλλον της πόλης. Τώρα βάζει απροκάλυπτα απέναντί του και τους εργαζόμενους του δήμου.

Κάποιος πρέπει να τα δει όλα αυτά και να ακούσει τα καμπανάκια να ηχούν.

Το θέμα είναι να μην παρασύρει αυτή η διοίκηση στην κατηφόρα μαζί της και την πόλη.

 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ 'Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ' Γ.ΤΣΙΡΙΔΗΣ

Πότε θα ασχοληθεί και με τα δύσκολα η δημοτική αρχή;

Σήμερα το βράδυ υπάρχει δημοτικό συμβούλιο με θέμα τον Οργανισμό Εσωτερικής Υπηρεσίας (ΟΕΥ). Είναι ένα θέμα που η διοίκηση έπρεπε να έχει λύσει και να έχει ψηφίσει εύκολα προς όφελος και του δήμου, αλλά, και των εργαζομένων του. Το θέμα αυτό, όμως, έχει γίνει αγκάθι που ταλαιπωρεί την δημοτική αρχή και καθυστερεί όλα τα σοβαρά θέματα του δήμου.

 

• Όταν υπάρχει τέτοια αγκύλωση στα εύκολα, τι θα γίνει με τα δύσκολα που έχει μπροστά της η δημοτική αρχή; 
  
• Πόσο περίτρανα θα δείχνει με κάθε της ενέργεια ότι ήταν ΕΤΕΡΟΦΩΤΗ, στηριγμένη στις ΙΔΕΕΣ, τις ΠΡΑΞΕΙΣ και τα ΧΡΗΜΑΤΑ της κυβέρνησης του Σύριζα και της Περιφέρειας της Δούρου και του Γαβρίλη;
• Τώρα που χρειάζεται και η δική της πρωτοβουλία κι η δική της συμμετοχή στις ιδέες και τις πράξεις, γιατί άραγε εμφανίζεται τόσο λίγη;

 

Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα τελειώσει αυτό το βάσανο του ΟΕΥ. Θα μπορέσει επιτέλους να βρει μια κοινή γλώσσα με τους εργαζόμενους και θα φτιάξει ένα νέο οργανόγραμμα για να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά στους άλλους τομείς όπου η πόλη κινδυνεύει να μείνει απαράδεκτα και αδιόρθωτα πίσω.

Ο φόβος είναι ότι θα συνεχιστεί το αλαλούμ που αποδυναμώνει τον δήμο και ναρκοθετεί το μέλλον του.

Ο Εβλιά Τσελεμπή ερωτεύεται την Αθήνα (Δ')

4η ανάρτηση και τελευταία με τον Εβλιά Τσελεμπή και τις εντυπώσεις του από την Αθήνα. Γεγονός είναι ότι ο άνθρωπος, αδαής κι ας ήταν ο πιο σπουδαίος εκ των Οθωμανών, ερωτεύτηκε την Αθήνα και τα καλά της. Εξ ου και ο τίτλος. 

Ο Εβλιά Τσελεμπή αποκαλύπτει τον έρωτά του για την Αθήνα του 17ου αι. (ΙV) 

Θα συνεχίσω και σήμερα με τον Εβλιά Τσελεμπή και θα τελειώσω με αυτό το 4ο μέρος την παρουσίαση του βιβλίου του για την Αθήνα. Δεν θα δίνω μία-μία τις σελίδες του βιβλίου του αλλά θα παραθέσω μερικά αποσπάσματα από τα γραπτά του. Θα αποφύγω τις κοτσάνες που περιέχει η διήγησή του και που αφορούν όλες στην ιστορία έτσι όπως του την μαθαίνανε και θα μείνω σε αυτά που είδε και βίωσε με τις αισθήσεις του ο ίδιος, αυτά δηλαδή που αποτελούν την αξιόπιστη μαρτυρία του.

Ο Εβλιά Τσελεμπή, ο Ξενοφών και Θουκυδίδης και Πτολεμαίος των Τούρκων, δυο χιλιάδες χρόνια μετά τους μεγάλους γεωγράφους και ιστοριογράφους είναι ένας αφελής και ημιμαθής αξιωματούχος της αυτοκρατορίας. Περιγράφει τα κάλλη των τόπων που κυρίευσαν οι γιοι του Οσμάν για να δείξει τη δόξα του σουλτανάτου. Είναι όμως και συναισθηματικός τύπος και παρασέρνεται, άλλοτε από τις ομορφιές των τόπων κι άλλοτε από τις ομορφιές των ανθρώπων και ιδιαίτερα των νέων. Είναι ένας ανατολίτης που θαυμάζει πράγματα που δεν καταλαβαίνει και δοξάζει τον θεό του που επέτρεψε να γίνουν όλα αυτά. Σίγουρα πάντως φεύγει από την Αθήνα ερωτευμένος με την πόλη αυτή.

Ας δώσω όμως τώρα τα αποσπάσματα:

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Στη σελ. 185 του βιβλίου του γράφει για τον Πειραιά, το λιμάνι του Δράκου, όπου βέβαια του κάνει εντύπωση το λιοντάρι, αυτό που πενήντα χρόνια αργότερα το πήρε ο Μοροζίνι λάφυρο στη Βενετία μια και δεν μπορούσε να σηκώσει ολόκληρη την Ακρόπολη όπως θα ήθελε:

ΥΜΗΤΤΟΣ (σελ. 186 του βιβλίου): Ο Εβλιά ανέβηκε και πάνω στον “Τρελό” τον Υμηττό. Του άρεσαν οι μυρωδιές και δεν παρέλειψε να αναφέρει όλα τα είδη λουλουδιών που βρήκε ή του είπαν ότι φύονται εκεί.

 

ΣΟΥΝΙΟ (σελ. 191 του βιβλίου του): Πήγε και μέχρι το Σούνιο. Άντε πάλι τα μάρμαρα μπροστά του. Όπου πάει κολώνες και αγάλματα … μένει εκστατικός.

 

ΚΛΙΜΑ ΚΑΙ ΛΑΟΣ (σελ. 193 του βιβλίου): Του αρέσουν οι Αθηναίες που τις βρίσκει να είναι οι πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου. Αλλά και οι νεαροί είναι πιο όμορφοι από τις νεράϊδες του δάσους. Όσο για το κλίμα … υπέροχο! Λέτε να μην την ερωτεύτηκε την Αθήνα ο Εβλιά; Δείτε τι γράφει στο απόσπασμα αυτό:

ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (σελ. 194 του βιβλίου): Πλησιάζει ο καιρός που ο Τσελεμπή θα φύγει από την Αθήνα. Ξετρελαμένος από το μέλι και τα κεράσια κι από αυτά που βλέπει, γράφει σαν ποιητής υμνώντας την πόλη. “Κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει αυτή την πόλη, μακάρι να υπάρχει για πάντα” λέει πριν την αφήσει σαλπάροντας για την Αίγινα.

 

ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ S.O.S.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΠΕ ΣΤΟΝ ΛΑΤΣΗ.

***************************************

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΟΣΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

****************************************

Αυτό πρέπει πραγματικά να μας ανησυχήσει. Κάπως έτσι ακούστηκε η πρώτη είδηση και μετά ήρθε ο Μελισσανίδης. Τώρα η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χαρίσει τα ΕΛΠΕ στον Λάτση.

 

Το σχετικό ρεπορτάζ της επικαιρότητας είναι από το TVXS. Λέει πως ενώ τώρα το δημόσιο έχει την πλειοψηφία στο ΔΣ των ΕΛΠΕ, σε λίγο, με κυβερνητικές ενέργειες, η πλειοψηφία θα δοθεί στον Λάτση. Ο όμιλος Λάτση θα μπορεί να φτιάξει ό,τι θέλει (αν του επιτραπεί) ή να πουλήσει όπου θέλει (κι εδώ δεν χρειάζεται να του επιτραπεί τίποτε).

 

Στον χώρο που βρισκόταν η Μobil φτιάχτηκε η Oil One. 

Στον χώρο που βρίσκεται η ΒΡ (και τώρα είναι τα ΕΛΠΕ) τι θα μας βρει;

 

Η δημοτική αρχή πρέπει να μάθει, να τρέξει, να προλάβει.

Αλλιώς θα τρέχουμε πάλι πίσω από τις εξελίξεις και δεν θα προλαβαίνουμε. Θα είναι ασυγχώρητη αν δεν κινηθεί. 

Ήδη, η μόνη μας πραγματική αντίσταση, ο χαρακτηρισμός της περιοχής σαν ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ και η Πολεοδομική μελέτη Ανάπλασης έχουν καθυστερήσει. 

Πριν πιάσουμε πάτο, πρέπει κάποιοι να ξυπνήσουν. Πριν να είναι αργά.

Η Αθήνα του 17ου αι. (Από το βιβλίο του Εβλιά Τσελεμπή Γ’ μέρος)

Το Γ' μέρος της ανάρτησης της 19ης Οκτωβρίου 2014. Είναι "Η Αθήνα του 17ου αι. (Εβλιά Τσελεμπή Γ’ μέρος" Οι δύο πρώτες μας αναρτήσεις έγιναν στις 28 και 30 Απριλίου. Συνεχίζω σήμερα. Βλέπουμε πρώτα την Αθήνα του 16ου αιπώνα που είδε κι ο Τσελεμπή. Εδώ είναι η αγορά.

 Συνεχίζω με τον Εβλιά Τσελεμπή, το τρίτο μέρος της παρουσίασής μου. Προσπερνάω τη σελίδα 176 του βιβλίου όπου περιγράφει βασικά το τζαμί μέσα στον Παρθενώνα και πηγαίνω στην επόμενη, που αφορά στην Αθήνα (σελ. 177 βιβλίου) και την μεθεπόμενη σελ. 178. Διαβάστε τι λένε:

 

σελ. 178

Αφού θαυμάζει τις κολώνες και τον τρόπο που είναι δεμένες βλέπει τις μετόπες και τα χάνει. Τα γλυπτά και τα αγάλματα είναι “θαύματα των θαυμάτων” και ξεπερνούν σε σύλληψη και κατασκευή τις δυνατότητες του νου των απλών ανθρώπων.

Γύρισε όλο τον κόσμο ο Εβλιά αλλά δημιουργήματα σαν κι αυτά που είδε εδώ δεν υπάρχουν πουθενά μας λέει.

Ξαναβάζω ξεχωριστά το κομμάτι αυτό όπου ο Εβλιά υμνεί αυτά που βλέπει σαν δημιουργήματα θεών.

Να σημειώσω ότι ο Εβλιά, όπως έχουμε δει πολλές φορές, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ τι θα πει αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, φιλοσοφία, επιστήμη, τραγωδία, ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά δεν ξέρει. Δεν ξέρει τι θα πει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τι θα πει ΠΟΛΗ, τι θα πει ΠΟΛΙΤΗΣ, τι θα πει ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ, τι θα πει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Δεν ξέρει ούτε γιατί φτιάχτηκαν όλα αυτά, ούτε τι υμνούν. Δεν ξέρει την ουσία που εκφράζουν. Βλέπει μόνο το επικάλυμμα και αυτό είναι τόσο εντυπωσιακό που τον αφήνει άφωνο!

Καημένε Εβλιά Τσελεμπή, πόσα έχασες βλέποντας μόνο το θαύμα με τα μάτια και χάνοντας το θαύμα της ψυχής και του μυαλού!

Κι από εμάς αγαπητοί συν-Έλληνες, πόσοι μπορούμε να δούμε κάτι πέρα από το επικάλυμμα που είδε και ο Τσελεμπή, πόσοι είδαμε στο Μουσείο της Ακρόπολης κάτι περισσότερο από αγάλματα και μάρμαρα;

Στην σελίδα 179 του βιβλίου περιγράφει τον τούρκικο μαχαλά και μετά περιγράφει τα σπίτια και τις συνήθειες των Ελλήνων. Ας πάμε λοιπόν στην σελίδα 180 βιβλίου και στη σελίδα 181 του βιβλίου.

 

Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός, η Βιβλιοθήκη του Αδριανού, ο Ναός του Ηφαίστου (Θησείο) παρελαύνουν από τις περιγραφές του. Και ο Εβλιά, μουσουλμάνος ο ίδιος, δεν διστάζει να γράψει:

“Οι μουσουλμάνοι κάτοικοι δεν χαίρουν μεγάλης εκτίμησης και θεωρούνται παρακατιανοί. Κι αυτό γιατί οι καφίρηδες (άπιστοι) είναι πλούσιοι έμποροι κι έχουν συνεταίρους στα πέρατα της Ευρώπης.”

Και βέβαια το βιολί του ο παραμυθάς και παραμυθιασμένος Ηρόδοτος των Τούρκων, η Βαλκίδα (Μπαλκίς) που τριγυρνούσε με τον Σολομώντα κι έκτιζε πόλεις για παραθερισμό … Παλάτι της είναι ο ναός του Ολυμπίου Διός που οι τεράστιοι Στύλοι του εντυπωσίαζαν και τότε τον περιηγητή.

Η Αθήνα του 17ου αι. (Εβλιά Τσελεμπή Β’ μέρος)

 Συνεχίζω με την δεύτερη ανάρτηση του βιβλίου του Εβλιά Τσελεμπή. Παραθέτω σελίδες του βιβλίου και δύο σκίτσα εκείνης της εποχής της τουρκοκρατίας, των προπυλαίων και του Παρθενώνα.

*******************************************

Η Αθήνα του 17ου αι. (Εβλιά Τσελεμπή Β’ μέρος)

Προχωρώ στην δεύτερη ανάρτηση για το ταξίδι του Εβλιγιά Τσελεμπί στην Αθήνα που συνεχίζει την χτεσινή. Αύριο μεθαύριο θα γνωρίζω αν έχει ενδιαφέρον για να συνεχίσω αλλιώς θα το κόψω.

Θα αναρτήσω λοιπόν σήμερα τη συνέχεια. Πρόκειται για την περιγραφή του βράχου της Ακρόπολης και για τον Παρθενώνα που όπως ήταν φυσικό εντυπωσίασαν τον Εβλιγιά ή Εβλιά.

Η πρώτη του εντύπωση, από τον όγκο και το σχήμα του Ιερού Βράχου, είναι ότι τέτοιο φρούριο σαν κι αυτό “δεν ματάγινε στον κόσμο”. Σας δίνω το υπόλοιπο της 5ης σελίδας (σ. 172 του βιβλίου):

Στην επόμενη 6η σελίδα (σελ. 173 του βιβλίου) μαθαίνουμε για τον Παρθενώνα που μέσα του έχει κτιστεί τζαμί. Ήταν χριστιανικός (ορθόδοξος) ναός που κατόπιν έγινε λατινικός και τώρα είναι πια τζαμί.

Ο Τσελεμπή τα είδε με τα μάτια του. Παρ’ όλες τις καταστροφές που έχουν ήδη γίνει, βλέπει τις μαρμάρινες κολώνες, βλέπει τις τέσσερις ρουμπινί (από κόκκινο μάρμαρο) κολώνες, βλέπει τα κιονόκρανα και θαυμάζει τον πλούτο που ακόμη έχει απομείνει. Βεβαίως για τον καημένο τον Εβλιά, όπως θα δούμε στην επόμενη 7η σελίδα (σελ. 174 του βιβλίου), όλα τα έκανε ο Πλάτων για να ανεβαίνει και να διδάσκει τον λαό και να ανάβει και κανένα καντήλι. Αυτός ο Οθωμανός που ξεχωρίζει από τους αγράμματους (!) ομοίους του, δεν μπορεί να φανταστεί τίποτε άλλο για έναν σοφό παρά έναν άμβωνα και να κάνει κήρυγμα. Δυο χιλιάδες χρόνια έχουν περάσει και η Αθήνα του Περικλή είναι η Αθήνα των θρησκόληπτων βαρβάρων ανατολής και δύσης. Χάλι μεγάλο και κατάντημα για το οποίο έκλαιγε σε αυτούς εδώ τους βράχους πριν από 400 χρόνια ο Μιχαήλ Ακομινάτος.

Μας περιγράφει το τζαμί με ένα φανερό θαυμασμό για ό,τι βλέπει και για τον θείο Ιλαχί Εφλατούν! Καημένε Πλάτωνα, μου φαίνεται πως τα ήθελες κι εσύ έτσι που έγινες αγαπημένος των χριστιανών και μουσουλμάνων! Ψυχή και κουραφέξαλα και ο κόσμος εδώ είναι ψεύτικος ενώ ο αληθινός είναι αλλού. Τέτοια έλεγες και σε κάνανε ιμάμη!

Εδώ γίνεται η αποκάλυψη ότι η Ακρόπολη καταστράφηκε τη μέρα που γεννήθηκε ο Μωάμεθ ο προφήτης. Ταρακούνησε ο Θεός όλα τα άντρα των άπιστων, ταρακούνησε και την ακρόπολη της Αθήνας και τα έκανε όλα γης μαδιάμ!

Στη συνέχεια θα δούμε πώς αντέδρασε ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης στους σεισμούς του Μωάμεθ και θα δείτε τον ειλικρινή θαυμασμό του Εβλιά Τσελεμπί για ό,τι βλέπει. Και θα κατέβουμε από την Ακρόπολη για να δούμε την υπόλοιπη Αθήνα.

Η Αθήνα του Εβλιά Τσελεμπή

Με αφορμή έναν διάλογο στο Φ/Μ κοίταξα κάποιες παλιές μου αναρτήσεις. Σε τέσσερις από αυτές, παρουσίαζα ένα ταξιδιωτικό βιβλίο του Εβλιά Τσελεμπή, ενός ξακουστού Τούρκου ιστοριογράφου, λαογράφου, περιηγητή, που είδε τα πέρατα της οθωμανικής αυτοκρατορίας, είδε και την Ελλάδα. Οι αναρτήσεις αυτές έγιναν πριν από 7 χρόνια περίπου, από 17 έως 20 Οκτωβρίου του 2014. Θα τις επαναλάβω γιατί παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, όχι μόνο για το πως ήταν τα πράγματα εδώ αλλά και για το φριχτό πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων που μας κυβερνούσαν ως κατακτητές επί τετρακόσια χρόνια. Καλός άνθρωπος ο Εβλιά Τσελεμπή, μας αγαπά, αλλά δεν έχει τον θεό του ο αθεόφοβος, δεν έχει υπ' όψη του ούτε τι ήταν η Αθήνα ούτε τι έχει γραφτεί γι αυτήν εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν από αυτόν. Οι Ρωμαίοι την έκτισαν και μάλιστα 3η στη σειρά. Πρώτα έκτισαν την Φιλιππούπολη, μετά έκτισαν την Κωνσταντινούπολη και 3η έφτιαξαν την Αθήνα. Όλα σε τάξη.

 Ο τίτλος της ανάρτησης της 17ης Οκτωβρίου 2014 είναι:

Η Αθήνα του 17ου αιώνα, με τα μάτια του Εβλιά Τσελεμπή και ο Εβλιά Τσελεμπή με τα δικά μου μάτια. 

Σκουπίδια και διαμάντια ανακατεμένα.

  

Έχω παρατηρήσει ότι κάθε αναφορά στην παλιά Αθήνα γίνεται “ανάρπαστη”, δηλαδή διαβάζεται, σχολιάζεται, αντιμετωπίζεται θετικά και ευχάριστα. Τέτοιες αναφορές πολλές, που συγκινούν και προκαλούν ενδιαφέρον, έχουμε για την αρχαία Αθήνα, την Αθήνα του 19ου αιώνα και την Αθήνα του μεσοπολέμου.

Σήμερα και τις προσεχείς μέρες θα ταξιδέψουμε σε μια άλλη Αθήνα, εκείνη της Τουρκοκρατίας. Θα την δούμε μέσα από τα μάτια ενός από τους ελάχιστους (ίσως να μην υπάρχει και άλλος) περιηγητές και συγγραφείς των Οθωμανών: Τον Εβλιά Τσελεμπή.

Ο τύπος αυτός έγραψε δέκα βιβλία με περιηγήσεις του κι εξ αυτών έχω διαβάσει μόνο δύο, ένα για την Κωνσταντινούπολη κι ένα για την Ελλάδα. Έχει γράψει για τις χώρες του Καυκάσου, την Τρανσυλβανία, την Ταυρίδα, την Βαγδάτη, Ολλανδία, Πρωσία, Πολωνία, Μολδαβία και Βλαχία, Μακεδονία, Θράκη, Κρήτη, Ρόδο, Χίο, Αίγυπτο, Αιθιοπία. Όλα αυτά μεταξύ 1630 και 1672, τον 17ο αιώνα. Είναι στην υπηρεσία των Σουλτάνων (του Μουράτ Δ’ κυρίως) και ακολουθεί Πασάδες σε εκστρατείες τους.

Κατά την εκστρατεία των Οθωμανών για την κατάληψη της Κρήτης από τους Βενετούς, ο Εβλιά Τσελεμπή γυρίζει και περιγράφει όλη σχεδόν την Ελλάδα στο όγδοο βιβλίο του.

Θα δείτε με πόση αφέλεια αντιμετωπίζει ο Εβλιά Τσελεμπή την ιστορία της Αθήνας. Έχουν προηγηθεί γίγαντες της ιστορίας, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Πλούταρχος, μεγάλοι περιηγητές Διονύσιος, Πολύβιος και άλλοι, σπουδαίοι σοφοί, τραγωδοί, φιλόσοφοι, ποιητές και ιστοριογράφοι όχι μόνο οι αρχαίοι αλλά και Βυζαντινοί και Φράγκοι που έχουν καταγράψει για την Αθήνα τα πάντα, και παρ’ όλα αυτά ο Εβλιά Τσελεμπή αραδιάζει ανοησίες για μικρά παιδιά.

Είναι να λυπάσαι που δυο ολόκληρες χιλιάδες χρόνια μετά από την άνθιση των ΓΙΓΑΝΤΩΝ της σκέψης (5ος αι. π.Χ), των Ελλήνων, ένας ΑΦΕΛΗΣ και ΜΩΡΟΠΙΣΤΟΣ και ΑΔΑΗΣ τύπος  είναι ο εκπρόσωπος του πνεύματος των νέων κυρίαρχων αυτής της γης, των Τούρκων.

 

Ας γελάσουμε με αυτά που γράφει ΠΕΡΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ο αφελής Εβλιά και ας τα πετάξουμε στα σκουπίδια. Ας διαβάσουμε όμως με προσοχή ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΔΕ Ο ΙΔΙΟΣ. Εκεί, μέσα από τον ανυπόκριτο θαυμασμό του, μέσα από τις αισθήσεις του (γιατί χρώματα βλέπει, μυρωδιές οσφρίζεται και ήχους ακούει) θα δούμε μια θαυμαστή εικόνα της Αθήνας ακόμα και σε εκείνη την μαύρη εποχή της σκλαβιάς.

Για πολλούς λόγους λοιπόν αξίζει να περιηγηθούμε μαζί του την τουρκοκρατούμενη Αθήνα του 17ου αιώνα. Θα σας δώσω τις τέσσερις πρώτες σελίδες του τμήματος του βιβλίου που μιλάει για την Αθήνα (σελ. 168-172)

Ξεκινάμε από την 1η σελίδα (σ. 168 του βιβλίου), όταν ο Τσελεμπή Εβλιά φτάνει στην Αθήνα, και συναντάει πρώτα ένα πλούσιο χωριό, την Κηφισιά.

 

 

Μερικές σημειώσεις για την σελίδα αυτή και κάποιες άγνωστες λέξεις. Χακίμης είναι ο δικαστής, σερντάρης ο αρχηγός των γενιτσάρων, κεχαγιάς κάτι σαν δήμαρχος. Σερίδες είναι οι πιστοί και καφίρηδες οι άπιστοι. Μεστζίτ ειναι το τζαμί χωρίς μιναρέ, μεντρεσές το ιεροδιδασκαλείο. Όπως βλέπετε την Αθήνα την ίδρυσε ο Σολομών, μεγάλη η χάρη του!!! Και μαθαίνουμε ιστορία αλλά τούρκα: Ο Βασιλιάς του Σαβά, στην Υεμένη, είχε κόρη την Βαλκίδα, την βασίλισσα του Σαβά…. και … πάμε στην επόμενη 2η σελίδα (σ.169)

 

Όπως βλέπετε καθώς πέταγαν στα ουράνια ο Σολομών με τη βασίλισα του Σαβά φτιάξανε και την Αθήνα για να παραθερίζουνε!! Ο σοφός Φίλικος αν δεν το καταλάβατε είναι ο Φίλιππος ο Μακεδών. Ήταν απόγονος πέμπτης γενιάς του Σολομώντα! Χαίρε βάθος αμέτρητον! Κι ο γιος του ο Ισκεντέρ (ο Μεγαλέξανδρος) δικός μας ήτανε, ας τα ακούσουνε αυτά οι Σκοπιανοί.

Τέτοια ωραία πόλη έφτιαξαν ο Σολομών και οι απόγονοί του Φίλιππος και Αλέξανδρος που οι σοφοί είπανε να την κατοικήσουνε…. Είχε και ωραίο κλίμα βλέπεις. Ο Εφλατούν είναι ο Πλάτωνας αλλά ο Μπάλτιμος ξέρετε ποιος είναι; Ο Πτολεμαίος! Όχι που θα μας ξέφευγε! 

Πάμε στην τρίτη σελίδα (σ. 170) γιατί υπάρχει και συνέχεια …

 

 Τριακόσια χρόνια ζούσαν οι σοφοί άνθρωποι αλλά ο Ιλαχί Πλάτωνας προτίμησε τη θρησκεία του Χιζίρ (του Προφήτη, έγινε μουσουλμάνος ο άνθρωπος για όποιον δεν το γνώριζε!) και έζησε 45 χρόνια στην πόλη Πετσεβί. Πρόκειται για το Πετς της Αυστρίας που τότε λεγόταν Πετσεβί και το είχαν κατακτήσει οι Τούρκοι από την εποχή του Σουλεϊμάν, Σημειωτέον ότι Σουλεϊμάν είναι ο Σολομών στα Τούρκικα, αλλά όχι, δεν ήταν ο Σουλεϊμάν προπάτορας του Φιλίππου και του Αλέξανδρου, εντάξει, μην υπερβάλουμε κι όλας …! Όσο για τον Ιπποκράτη ήταν μέγας ατζαμής κι ούτε τον εαυτό του δεν κατάφερε να γιατρέψει ο απαίσιος. Και δίνουμε και όρκο στο όνομά του!

 

 Προς το τέλος της σελίδας αρχίζουμε να διαβάζουμε αυτά που ΕΙΔΕ με τα μάτια του ο Εβλιά κι εδώ όλα αλλάζουν. Πάνε οι χαζομάρες περί Ιλαχί Εφλατούν και Φιλίκου και περνάμε στον γνήσιο θαυμασμό του αφελούς Τούρκου που βλέπει μπροστά του ερείπια μεν αλλά τόσο θαυμαστά που δεν μπορεί να κρύψει τον θαυμασμό του. Περνάμε με αγωνία στην επόμενη τέταρτη σελίδα (σ.171), και μια παράγραφο από την 5η σελίδα (σ. 172) για να σταματήσουμε.

 

 

 Τώρα εδώ, ανάκατα με την συγκίνηση για ό,τι ΒΛΕΠΕΙ, μας ξαναλέει για την ιστορία για να ξέρουμε ότι μπορεί ο Σολομών να έφερε εδώ τους σοφούς, όμως οι Ρωμαίοι ήταν που την έκαναν πόλη και μάλιστα στα χρόνια του Δαβίδ. Έκτισαν πρώτα την Φιλιππούπολη, μετά έφτιαξαν την Κωνσταντινούπολη και μετά, 3η στη σειρά, έχτισαν και την Αθήνα.

 

 Προσοχή, δεν σκανάρισα το βιβλίο για να το ξευτελίσω και να το κοροϊδέψω. Φυσικά κοροϊδεύω τα ανιστόρητα μυθεύματα που δείχνουν και το φριχτό επίπεδο των κυρίαρχων Τούρκων, όμως στις προσεχείς δημοσιεύσεις των επόμενων σελίδων θα βρείτε και περιγραφές αυτών που είδε και τον άδολο θαυμασμό του γι αυτά και θα συγκινηθείτε. Επαναλαμβάνω, οι πληροφορίες που κουβαλάει είναι σκουπίδια, αυτά που βλέπει όμως ως αυτόπτης μάρτυς είναι διαμάντια. Γι αυτό αξίζει νομίζω που καθίσαμε μαζί και διαβάσαμε ένα μέρος από το βιβλίο του. Προσεχώς θα έχουμε και συνέχεια.

Κερατσίνι-Δραπετσώνα: Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά, έλα πάρε κι εμένα ...

Ο ΔΗΜΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ, ΓΙΑΤΙ

ΤΩΡΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟΝ "ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ".

Η Ελλάδα αναπλάθεται, η Αττική αναπλάθεται με έργα που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση για να αναθερμάνει τις οικονομίες μετά την πανδημία. Οι άλλοι τρέχουν, εμείς όμως εδώ στο Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα κοιμόμαστε!

Γιατί η δημοτική αρχή έχει αγκυλώσεις και δεν μπορεί να δει το προφανές, πως αν δεν κινηθεί ΑΜΕΣΑ ο δήμος θα μείνουμε εκτός εξελίξεων.

Διστάζει να χαρακτηρίσει την περιοχή μας (με απόφαση ΔΣ) ως ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ, αποφεύγει να συζητήσει για την ένταξη έργων στο ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΑΚΑΜΨΗΣ.

Κωφεύει σε προτάσεις που κάνει η αντιπολίτευση σύσσωμη, γιατί:

1) απλούστατα, δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί τα θέματα,

2) δεν έχει πλέον τον Σύριζα στην κυβέρνηση και τον Γαβρίλη στην Περιφέρεια να τον τροφοδοτούν με έργα και ιδέες και

3) γιατί δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίσκιο της.

Ό,τι τής έδωσε ο Σύριζα τα έτη 2015-19, την παραλία, τις νέες χρήσεις γης, το κέντρο υγείας, το ζεστό χρήμα στα ταμεία για την καθημερινότητα, τον Καχραμάνογλου κτλ. το πήρε και το προχώρησε. Το έτοιμο φαγητό το έστρωσε και το έφαγε με όρεξη πολλή. Καλά έκανε και της το αναγνωρίζουμε. Κάτι όμως πρέπει να κάνει και αυτή από μόνη της. Κάποτε πρέπει να βγει από τον "ύπνο του δικαίου".

Προτείναμε να χαρακτηριστεί η βιομηχανική ζώνη "Περιοχή Ανάπλασης" και να προχωρήσει η πολεοδομική μελέτη και μας αγνόησε, αν δεν μας εμπαίζει κιόλας. Με τα ιδεοληπτικά της κολλήματα αδυνατεί να δει πως πρέπει να τρέξουμε αν δεν θέλουμε να μείνουμε στο περιθώριο παρίες για πάντα.

Προτείναμε να συζητήσουμε για το Ταμείο Ανάκαμψης ώστε να εντάξουμε την πολεοδομική μελέτη για την βιομηχανική ζώνη και την προκαταρκτική μελέτη της παραλίας από ΕΥΔΑΠ ως Ιχθυόσκαλα (παραλία Κερατσινίου). Της προτείναμε να συζητήσουμε για να δούμε όλοι μαζί πώς δεν θα χάσουμε κι αυτό το τρένο, και μας αγνόησε, δεν δέχτηκε ούτε καν να το συζητήσουμε στο δημοτικό συμβούλιο.

Πρέπει να ξυπνήσει πριν να είναι πολύ αργά.

[Το ρεπορτάζ από το "Δραπετσίνι" του Νίκου Χάνου δείχνει τι οργασμός γίνεται αλλού και σε πόσο βαθύ ύπνο βρίσκεται η δημοτική αρχή εδώ στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα.]

ΔΡΑΠΕΤΣΙΝΙ

 

45 Δον Χουάν Ηρακλείδης (Επίλογος)

Ο Χάρμος κάνει απολογισμό της ζωής του που είναι και μια αναθεώρηση όσων γράφτηκαν στο Γ' μέρος του βιβλίου μετά την περίφημη Ναυμαχία της Ναυπάκτου.

Για εμάς, που γνωρίζουμε την ιστορία όπως την γράφουν τα βιβλία μας, η Ελληνορωμανία δεν ήταν παρά ένα όνειρο στο ταραγμένο μυαλό του. Ήταν μια δυνατότητα που δεν υλοποιήθηκε. Με παρόμοιο τρόπο όλα αυτά που δεν έγιναν τον  16ο αιώνα, πραγματοποιήθηκαν διακόσια πενήντα χρόνια μετά. Τότε μια οργάνωση (Φιλική Εταιρία) προκάλεσε μιαν εξέγερση και υποδαύλισε τις ξένες δυνάμεις να δουλέψουν για μιαν ανεξάρτητη Ελλάδα που ήδη είχε καταφέρει πολλά μόνη της.

Ας ακούσουμε τον Χάρμο που έχει πια αποσυρθεί σε ένα μοναστήρι στον Πόντο, εκεί από όπου ξεκίνησε μια πολυτάραχη πορεία εξήντα χρόνια πριν με τον Ιάκωβο Ηρακλείδη.

**************************

ΕΠΙΛΟΓΟΣ, ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Κοιτάζω μπροστά μου την Μαύρη Θάλασσα και τον συννεφιασμένο ουρανό της. Ο αέρας φυσάει δυνατά και αραιές ψιχάλες πέφτουν στα βιτρό τζάμια του λιτού δωματίου που με φιλοξενεί. Ένα τζάκι ανάβει συνέχεια, νύχτα και μέρα όλον τον χειμώνα και με ζεσταίνει. Βρίσκομαι και πάλι στο σημείο από όπου ξεκίνησα κι ας έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε. Είμαι στην Τραπεζούντα, στον αγαπημένο μου Πόντο, αυτόν τον συννεφιασμένο και κρύο Ιανουάριο του 1581. Η υγεία μου έχει κλονιστεί και ξέρω καλά ότι σύντομα θα αφήσω εδώ τα κόκαλά μου. Δεν βρίσκομαι μακριά από την Κερασούντα όπου γεννήθηκα πριν εβδομήντα ακριβώς χρόνια. Είναι κοντά ο τόπος όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Την ίδια εικόνα της ίδιας θάλασσας και τα ίδια μαύρα σύννεφα έβλεπα τότε, τα ίδια βλέπω και τώρα. Στο διάστημα αυτό όμως κύλησε η ζωή μου και μεσολάβησαν πολλά! Λίγοι άνθρωποι στον αιώνα μου πρόλαβαν να δουν και να ζήσουν τόσο πολλά.

Όταν έμαθα για τον τραγικό θάνατο του Ιάκωβου στη Μολδαβική Σουτσεάβα ταράχτηκα. Τα χατζάρια των Βογιάρων κατάφεραν και στο μυαλό μου μια πρώτη μαχαιριά. Ήταν σαν να είχε χαθεί το νόημα της ζωής, τόσο παράλογο μου φαινόταν αυτό που είχε συμβεί. Εκείνος με τον οποίο είχα ζήσει σε όλη μου τη ζωή αχώριστος δεν υπήρχε. Εκείνος, που το όραμά του είχε γίνει όραμα όλων μας, δεν ζούσε πια! Για πρώτη φορά ο θάνατος με είχε αγγίξει τόσο βαθιά. Για πρώτη φορά ένιωσα τον παραλογισμό της ζωής! Δεν καταλάβαινα γιατί θα έπρεπε να ζούμε αφού στο τέλος θα πεθαίναμε.

Άντεξα την απώλεια του Ιάκωβου ώσπου δέχτηκα το δεύτερο χτύπημα. Το νήμα της ζωής της Διονυσίας μου και της κορούλας μας Δηιάνειρας κόπηκε κι αυτό απότομα. Τότε η παλιά μαχαιριά ξαναπόνεσε. Αυτή τη φορά ο πόνος ήταν ακόμα πιο δυνατός. Δεν ήταν πια μόνο η ίδια η ζωή παράλογη, ακόμα πιο παράλογος ήταν ο τρόπος που είχαμε διαλέξει να την ζούμε. Ένας τρόπος ζωής συνυφασμένος με πολέμους, ιερούς ή μη, γεμάτος θανάτους και απώλειες! Καμιά σκέψη μεταθανάτιας ζωής δεν με καθησύχαζε. Θα ήταν παρήγορο να σκέφτομαι ότι -έστω και κάπου μακριά- ο Ιάκωβος κι η Διονυσία εξακολουθούσαν να ζουν. Θα τους ξαναζωντάνευα έτσι από την πίσω πόρτα. Ωστόσο, βαθιά μέσα μου ήξερα πως η σκέψη αυτή ήταν παρηγοριά για τους δειλούς. Την ενδόμυχη τάση να μην παραδεχτείς τον θάνατο την ενίσχυαν οι παπάδες, οι φιλόσοφοι κι οι θεολόγοι. Επικαλούνταν ιερές γραφές και προσέφεραν έναν αυριανό παράδεισο. Ταυτόχρονα έχτιζαν μια κόλαση στην σημερινή πραγματική ζωή.

Είπαν πως το μυαλό μου σάλεψε αλλά αποδείχτηκα αρκετά δυνατός κι η Φουέντε έγινε το μεγάλο μου στήριγμα. Άντεξα και κρατήθηκα και την ερωτεύτηκα. Στήριξα εκ νέου πάνω της τη ζωή μου και τις ελπίδες μου ότι δεν θα βουλιάξω στο παράλογο που με περιτριγύριζε. Με τον Δον Χουάν έχτισα ξανά από την αρχή το όνειρό μου.

Με αυτούς τους δυο έζησα τη μεγαλύτερη μάχη των αιώνων. Στα δοξασμένα νερά, ανοιχτά της Ναυπάκτου, έγινα μέρος της μεγάλης νίκης επί του Οθωμανού δυνάστη της χώρας μου. Ωστόσο, ο απρόσμενος χαμός της Φουέντε στην αγκαλιά μου, με αποτελείωσε. Το βέλος που τρύπησε την καρδιά της, διαπέρασε και τη δική μου ψυχή, διέλυσε το μυαλό μου. Όλα τα γεγονότα από εκεί και μετά είναι θολά. Πέρσι έμαθα για τον θάνατο του λαμπερού ήλιου, του πρίγκιπα Δον Χουάν, στα τριάντα του μόλις χρόνια. Μια αρρώστια των ελών των Κάτω Χωρών τον κατέβαλε. Νιώθω πως κι η δική μου ζωή πλησιάζει πια ταχύτατα προς το τέλος της. Δεν θα περιμένω αυτό το τέλος με παρακάλια και δάκρυα σαν δειλός. Θα το δώσω εγώ, αύριο κιόλας, με αξιοπρέπεια κι εγκαρτέρηση.

Σ’ όλους τους ανθρώπους, στη διάρκεια του βίου τους, συμβαίνουν πολλά, σε μένα όμως συνέβησαν περισσότερα. Άλλοτε ήμουν απλός θεατής-ακροατής κι άλλοτε συμμέτοχος πράξεων σπουδαίων και ξεχωριστών. Αυτά που έζησα και είδα ήταν πολλά κι ασυνήθιστα γι αυτό τα διηγήθηκα και, μάλιστα, τα κατέγραψα. Η ιστορία μου είναι η ιστορία του αιώνα μου και της γενιάς μου. Κι αν η διήγησή μου γεμίζει με κουραστικές λεπτομέρειες, είναι γιατί πάντα ήμουν ένας γραμματέας. Οι σημειώσεις μου είναι τόσο λεπτομερείς που γεμίζουν από μόνες τους μια βιβλιοθήκη.

Γνωρίζω πως κάποια από τα γραπτά μου θεωρούνται, απλά, δικές μου φαντασιώσεις. Δέχονται όλοι ότι όσα γράφω μέχρι την ναυμαχία της Ναυπάκτου είναι ακριβή, είναι ιστορία. Όλη μου η υπόλοιπη διήγηση αμφισβητείται. Μετά την μεγάλη μάχη των θαλασσών στη Ναύπακτο τον Οκτώβρη του 1571 λένε πως τα έχασα. Λένε πως εκεί χτυπήθηκε η Φουεντίνα και πως αυτό σάλεψε τα λογικά μου. Μέχρι την επίθεση των ληστών, στον Μαραθώνα τον Αύγουστο του 1574 αμφισβητούνται οι διηγήσεις μου. Λένε πως τίποτε δεν είναι αληθινό, όλα βγήκαν από το κεφάλι μου το ταραγμένο. Ο αναγνώστης των γραπτών μου ας με διαβάσει και ας κρίνει μόνος του αν αυτά που γράφω συνέβησαν ή όχι.

Κάποιοι διηγούνται την ιστορία αλλιώς και λένε πως τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Λένε ότι Ελληνορωμαϊκή Πολιτεία δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά αλλού, παρά μόνο μέσα στο ταραγμένο μου μυαλό. Τα έχω ακούσει κι εγώ αυτά και μ’ έχουν πληγώσει. Λένε πως το κακό έγινε στην κορύφωση της ναυμαχίας έξω από τη Ναύπακτο. Το κατάστρωμα του «Ρεάλ» είχε γίνει ένα με το κατάστρωμα της «Σουλτάνα». Η Μαρία η Χορεύτρια κι η φλογερή Φουέντε όρμησαν πάνω στην τουρκική ναυαρχίδα. Με τις αστραφτερές πανοπλίες τους και με τα μαλλιά τους μαζεμένα, ρίχτηκαν σαν άντρες στο εχθρικό πλοίο. Όρμισαν μαζί με την πρώτη ριψοκίνδυνη ομάδα Ισπανών. Λίγο μετά ο Αλή Πασάς έχασε το κεφάλι του κι οι Τούρκοι έχασαν την αρμάδα τους. Λένε πως τότε έγιναν όλα όσα με έφεραν στο αξιολύπητο σημείο να χάσω τα μυαλά μου.

Λένε πως εγώ ακολούθησα σαν τρελός κι αλαφιασμένος τις δυο τρελές γυναίκες. Κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου τη Φουέντε όταν δέχτηκε ένα δηλητηριασμένο εχθρικό βέλος ίσια στην καρδιά. Λένε πως έκλαψα σαν μικρό παιδί όταν εκείνη ξεψύχησε στα χέρια μου. Λένε πως δέχτηκα ένα χτύπημα στο κεφάλι που με έριξε σε κώμα από το οποίο δεν συνήλθα ποτέ μου οριστικά.

Αλήθεια, πού ήμουν εγώ όταν χτυπήθηκε η Φουέντε από το δηλητηριασμένο βέλος; Στον Μαραθώνα ήμουν ή στη “Σουλτάνα” όταν την κράτησα στα χέρια μου κι ένιωσα να φεύγει η τελευταία της πνοή;

Μα, μήπως έχει καμιά σημασία το πότε δέχτηκε το βέλος στην καρδιά της η γλυκιά μου Φουεντίνα και από ποιον;

Ποια είναι η διαφορά αν το βέλος αυτό ήρθε από έναν Τούρκο γενίτσαρο ή από έναν ληστή Τουρκαλβανό;

Ποια η διαφορά αν ο θάνατός την βρήκε στο κατάστρωμα της ναυαρχίδας, ανοιχτά της Ναυπάκτου ή στον Μαραθώνα;

Τι κι αν το βέλος έσκισε την μεγάλη καρδιά της πριν από επτά ή πριν από δέκα χρόνια;

Γιατί ο τόπος κι η ημερομηνία αυτής της χαριστικής βολής να είναι στοιχεία καθοριστικά;

Τα ερωτήματα αυτά, για το πού και το πώς του τέλους της Φουέντε, θα μείνουν αναπάντητα. Για μένα ο θάνατός της ισοδυναμεί με το τέλος των πάντων στον απέραντο χρόνο και στον άπειρο χώρο.

Όταν η γλυκιά μου Φουέντε ξεψύχησε στην αγκαλιά μου, μαζί με την δική της ζωή τελείωσε κι η δική μου. Κι όταν ο κόσμος μου χαμήλωσε τα φώτα κι έσβησε, κανένα γεγονός πια δεν είχε καμιά σημασία. Μήτε αν πραγματοποιήθηκε εντέλει το όνειρό μας κι η επανάστασή μας πέτυχε. Μήτε αν ιδρύθηκε η Ελληνορωμαϊκή Πολιτεία κι η Φουέντε χάθηκε στον Μαραθώνα απ’ το βέλος του Τουρκαλβανού. Μήτε αν η μεγάλη ναυμαχία ήταν μια νίκη που δεν αξιοποιήθηκε και δεν οδήγησε πουθενά. Μήτε αν η επανάσταση πνίγηκε για μια ακόμη φορά στο αίμα. Μήτε αν το τέλος επήλθε στην σουλτανική ναυαρχίδα από το βέλος του γενίτσαρου.

Πώς να βάλεις στην ίδια ζυγαριά και να συγκρίνεις ένα τεράστιο γεγονός με ένα προσωπικό βίωμα; Η δημιουργία της Ελληνορωμαϊκής Πολιτείας αλλάζει την ιστορία του κόσμου. Ο πρόωρος θάνατος μιας γυναίκας είναι ένα ασήμαντο γεγονός μέσα στην απειρία των συμβάντων πάνω στη γη. Πώς να μην είσαι άδικος όταν αδιαφορείς για το μεγάλο, το σπουδαίο κι ο κόσμος σου γίνεται το μικρό και το ασήμαντο; Όμως για μένα η Φουέντε ήταν το παν, όπως κι η Διονυσία κι η Διηάνειρα κι ο Ιάκωβος κι ο Δον Χουάν. Μπορεί να θυσίαζα πρόθυμα την ζωή μου για ένα μεγάλο σκοπό, για μιαν Ελλάδα, όμως το νόημα της ζωής μου ήταν τα μικρά. Οι άνθρωποι, τα πράγματα, οι τόποι, αυτά είχαν σημασία για την ζωή μου.

Στη μυρμηγκοφωλιά που βλέπω εδώ μπροστά μου, ένα μυρμήγκι ξέφυγε και περπατά μονάχο του. Ποια να ήταν άραγε η σημασία της μάχης της Ναυπάκτου γι αυτόν τον πλάνητα μέρμηγκα; Εκεί έξω, κάτω από την μεγάλη μηλιά, ένα σκουλήκι σέρνεται στις κοπριές ενός γαϊδάρου. Πόσο μεγάλη σημασία έχει γι αυτό το σκουλήκι αν πέθανε ή αν ζει η Φουεντίνα; Ποια σημασία έχει για τον μέρμηγκα το πού ακριβώς και πότε δέχτηκε το βέλος στην καρδιά της η γλυκιά κοντέσα; Σε ποια κατάστιχα γράφονται τα σπουδαία και σε ποια τα δευτερεύοντα; Αν είναι μονάχα στα κατάστιχα του μυαλού μας καταγεγραμμένα, τότε ποια η αληθινή τους σημασία;

Αλήθεια, πώς μας ήρθε να αναστήσουμε μιαν Ελλάδα που είχε πάψει να υπάρχει εδώ και πάνω από χίλια χρόνια; Πώς μας ενέπνευσε αυτή η ιδέα τόσο ώστε να της διαθέσουμε ακόμα και την ίδια μας την ζωή; Με ποιο κριτήριο ορίζαμε σαν μεγάλες απώλειες τους θανάτους του Ιάκωβου Ηρακλείδη και του Δον Χουάν; Πώς ξεχώριζαν οι δυο –μονάχα δυο- θάνατοι, όταν στον κόλπο της Ναυπάκτου χάθηκαν χιλιάδες; Πέθαναν εκεί μέσα σε πέντε ώρες πάνω από τριάντα χιλιάδες πολεμιστές ή κωπηλάτες κι από τις δύο πλευρές; Οι χιλιάδες νεκροί μας έδιναν χαρά για την ελευθερία μας κι οι δυο νεκροί μας έκαναν να λέμε πως χάθηκε το άνθος της γης. Ποιος ζυγίζει τις ζωές και βρίσκει τις δυο από αυτές να είναι βαρύτερες από πολλές χιλιάδες άλλες;

Η Διονυσία τίναξε στον αέρα τα πλοία του Σοκουλού Μεχμέτ και πήρε την τρομερή της εκδίκηση. Μαζί με τα πλοία τίναξε στον αέρα και τον εαυτό της, τίναξε και την ψυχική μου ισορροπία. Και τι εκδίκηση ήταν αυτή στ’ αλήθεια; Πώς ήξερε, όταν πια αυτή δεν θα υπήρχε, ότι θα είχαν μείνει πίσω της Τούρκοι για να θρηνούν τις απώλειες; Μέσα από ποιον τάφο θα πανηγύριζε την εκδίκησή της η γλυκιά μου γυναίκα; Πρέπει να έχει κανείς μεγάλη πίστη στην αθανασία για να ζυγιάζει όσα θα γίνουν μετά τον θάνατό του. Το να αγνοεί κανείς τον θάνατο προκλητικά, μου φαίνεται πια εξίσου παράλογο με το να τον φοβάται. Τα ζώα, τα δέντρα, το χώμα ούτε αγνοούν τον θάνατο ούτε τον φοβούνται. Ζουν με σεβασμό και στη ζωή και στον θάνατο και διαρκούν όσο τους ζητά η φύση τους. Μόνο ο άνθρωπος ζει τον παραλογισμό να δίνει στον θάνατο ιδιότητες λυτρωτή ή τιμωρού.

Οι πρώτες απώλειες του Ιάκωβου, της Διονυσίας και της Δηιάνειρας, κόντεψαν να με κάνουν να χάσω τα λογικά μου. Με την απώλεια της Φουέντε φαίνεται πως τα έχασα οριστικά. Η πρόσφατη απώλεια του Δον Χουάν με βρήκε σαν φρούτο που έχει ωριμάσει πολύ κι έχει πια σαπίσει στο εσωτερικό του. Ένα φρούτο που αύριο θα γυρίσει στο μαλακό χώμα της γης που το γέννησε και το περιμένει. Σχεδόν με ανακούφιση σκέφτομαι για εκείνη την στιγμή.

Για χάρη της γυναίκας και της κόρης μου θα τίναζα ολόκληρο το τουρκικό στράτευμα στη Λευκωσία αν μπορούσα. Για χάρη της φλογερής κοντέσας πρόθυμα θα δεχόμουνα εγώ το δηλητηριασμένο βέλος που σφηνώθηκε στην καρδιά της. Για χάρη του φίλου μου Ιάκωβου θα ξεπάστρευα αν μπορούσα όλο το γένος των Βογιάρων. Για χάρη του πρίγκιπα Δον Χουάν θα δεχόμουνα ευχαρίστως να μολυνθώ εγώ από την αρρώστια που τον έλιωσε. Θα έμπαινα, ευχαρίστως, συνειδητά στη θέση του αν ήταν εκείνος να ζήσει. Ο λόγος που θα τα έκανα όλα αυτά με αυταπάρνηση κι ευχαρίστηση, είναι γιατί πίστευα σε ένα σκοπό. Τώρα πια δεν έχω σκοπό κανένα για να κρατηθώ, γι αυτό και δεν λυπάμαι που θα φύγω. Ούτε καν απορία δεν έχω για το πώς θα αποτιμηθεί η ζωή μου μετά την αυτοχειρία.

Ψάχνω να βρω ποιο ήταν, άραγε, το μέτρο για όλες τις ως τώρα επιλογές μου. Τί με οδηγούσε σ’ αυτές, τί τις δικαίωνε και τί τις δικαιολογούσε. Ήμουν άραγε εγώ αυτό το μέτρο; Δεν έβλεπα έναν ωφελιμισμό στις πράξεις μου, κάποιος άλλος θα ήταν ο κριτής μου. Μήπως ο κόσμος γύρω μου; Μα θα θυσίαζα χιλιάδες από αυτόν τον κόσμο για μια και μόνο ζωή! Όχι, το μέτρο δεν ήμουν ούτε εγώ ούτε ο κόσμος! Το μέτρο της ζωής μου, τελικά, ήταν οι άνθρωποί μου και τα όνειρά μου! Ήταν ο Ηρακλείδης, ο Δον Χουάν, η Διονυσία, η Δηιάνειρα, η Φουέντε! Ήταν τα μέλη της Αδελφότητας, το όραμα της επανάστασης και της ελεύθερης πατρίδας! Αυτοί έκαναν σπουδαίους τους σκοπούς μου, αυτοί έκαναν την κάθε μέρα άξια για να την ζω. Αυτοί ήταν το μέτρο με το οποίο μετρούσα τα πάντα! Ήταν το μόνο συμπέρασμα που έβγαζε νόημα.

Λένε για μένα πως οι ιστορίες μου είναι αληθινές. Λένε πως περιγράφουν γλαφυρά τον αιώνα μου κι όσα έζησα μέχρι τη στιγμή που η Φουέντε ξεψύχησε στην αγκαλιά μου. Για όλα τα άλλα λένε πως είναι απλές ονειροφαντασίες που συνέβησαν μονάχα μέσα στο ταραγμένο μου μυαλό.

Λένε πως η μεγάλη νίκη στη Ναύπακτο πήγε χαμένη γιατί δεν οδήγησε πουθενά. Δεν πήγε ποτέ το «Ρεάλ» στον Βόσπορο φωταγωγημένο. Ο Δον Χουάν κι ο Ουλούτζ Αλή δεν έδωσαν μάχη στην Ελαφόνησο, εξαντλήθηκαν μόνο σε κάποιους ανούσιους ελιγμούς. Ύστερα, ο ισπανικός στόλος έφυγε για τη Βόρεια Αφρική κι οι Βενετοί σύναψαν μια συμμαχία με τον Σουλτάνο. Η επανάσταση των Ελλήνων, για μια ακόμη φορά, προδόθηκε και πνίγηκε στο αίμα. Λένε πως όσοι οπλαρχηγοί και στρατιώτες σώθηκαν πέρασαν στα Ιόνια νησιά ή στην Κάτω Ιταλία. Λένε πως οι τελετές ενθρόνισης του Δον Χουάν και του Ιάκωβου στον ελληνορωμαϊκό θρόνο δεν έγιναν ποτέ. Ούτε η Φλωρεντία ούτε το Ναύπλιο είδαν εστεμμένο. Απλά οι Βενετοί υπέγραψαν μίαν ακόμη ταπεινωτική συνθήκη με τους Οθωμανούς και δέχτηκαν την απώλεια της Κύπρου. Κι εγώ βρίσκομαι εδώ, για το υπόλοιπο του βίου μου, σε ένα μοναστήρι στην Τραπεζούντα. Ήρθα εδώ μετά από προσωπική συνεννόηση του Δον Χουάν με τον Σουλτάνο.

Δεν με πειράζει ό,τι κι αν λένε. Αυτά που διηγούμαι ίσως να είναι η πραγματική ιστορία, ίσως να είναι απλά και μόνο μια ονειροφαντασία. Ίσως έγιναν όλα ή ίσως να τα έζησα μέσ’ στο μυαλό μου. Τίποτα, ωστόσο, δεν αναιρεί την αλήθεια των προσώπων, των χαρακτήρων τους και των καταστάσεων. Τίποτα δεν αναιρεί την οπτική μου για την Ελληνορωμαϊκή Πολιτεία. Ελάχιστοι μπορούν να γνωρίζουν όσα είδα κι έζησα και κυρίως όσα ονειρεύτηκα. Τη δική μου αλήθεια κατέγραψα εδώ σε αυτό το ησυχαστήριο ήρεμα και χωρίς καμιά ιδιοτέλεια. Και τώρα μπορώ, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό μου, να δώσω μόνος μου ένα τέλος στη δυσβάσταχτη πλέον ζωή μου!

ΤΕΛΟΣ

***************************

Δεν έχει άλλη συνέχεια. Ελπίζω, όσοι το διαβάσατε ολόκληρο ή αποσπασματικά, να το απολαύσατε.