Οι αγρότες στο Σύνταγμα

Μ' αρέσει που δείχνουν τις αγροτικές κινητοποιήσεις λες και γίνεται κάποια εξέγερση.

Η αγροτιά, που πέρσι ψήφισε δυο φορές κοντά στο 50% τον Μητσοτάκη και πάνω από 60% δεξιά γενικώς, τώρα τον χειμώνα που δεν έχει δουλειές, κατέβηκε στο Σύνταγμα. Ήρθε για να δώσει πολλά χαιρετίσματα στον αρχηγό της, τον κάου-μπόι της Θεσσαλίας, και να ζητήσει αν μπορεί να κόψει κάτι λίγα από αλλού και να τους τα δώσει, όπως έκαναν παλιά κι οι άλλοι "δικοί" της άνθρωποι.

Γεια σου αθάνατη περήφανη αγροτιά.

Στις ευρωεκλογές στείλε ένα μήνυμα, μείωσε κάπως το θηριώδες ποσοστό που τού έδωσες και μη φοβάσαι. Το 2027 έχει ο θεός, ξαναδίνεις τότε στον Μητσοτάκη το 50% συν κάτι και πάλι κι αυτός θα σε συγχωρήσει και θα σου δώσει πάλι λίγα ψίχουλα.

Άντε με τις υγείες μας!

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΗΕΤΙΩΝΕΙΑ ΑΚΡΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ο Σύλλογος Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών και άλλοι φίλοι έκαναν σήμερα μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Ηετιώνειας Άκρας του Πειραιά και μεταξύ άλλων συζητήθηκαν πολλά ζητήματα ιστορίας εν πολλοίς άγνωστα. Η περιήγηση στον χώρο σε συνδυασμό με την πληθώρα των πληροφοριών, έκαναν την περιήγηση ευχάριστη υπόθεση.

Δεν έχω φωτογραφίες από το σημερινό, κι ανεβάζω μια φωτογραφία από προηγούμενη επίσκεψη στον χώρο με σχολείο. Τα παιδιά ανέβηκαν στους πυργίσκους κι άκουσαν και τότε ιστορίες που τους ταξίδεψαν στον χρόνο.

Η Ελλάδα σήμερα

Όλα τα λεφτά, κι όλη η σημερινή Ελλάδα, βρίσκονται σε μια διαφήμιση του Υπουργείου Οικονομικών.

Η διαφήμιση ενημερώνει τους πολίτες των οποίων το σπίτι κινδυνεύει ότι, χάρη στις ρυθμίσεις του υπουργείου, υπάρχουν επτά τρόποι για να το σώσουν.

Εκείνο που δεν λέει είναι ότι οι πολίτες κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους ακριβώς με τις ρυθμίσεις του υπουργείου που θέλει να τους σώσει!!!

Όλη η Ελλάδα του 2024 στην διαφήμιση αυτή.

Ιδέες:

Εθνικιστές και λοιποί ελληνολάτρες (κι όσοι άλλοι προαιρείσθε) θα μπορούσατε να επιβάλετε με νόμο την υποχρεωτική κατάργηση των καταλήξεων σε -ογλου των επιθέτων που έχουν αρκετοί Έλληνες και την αντικατάσταση της κατάληξης με το -ίδης/-ίδη (που είναι η μετάφραση του -ογλου στα ελληνικά). Αυτό θα πει το όνομά μας είναι η ψυχή μας.

Μια πρόταση για τον Συριζα

Όταν διάβασα για πρώτη φορά την πρόταση για ένταξη του Συριζα στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών είπα "καλή πρόταση αλλά ας μείνει για αργότερα, γιατί κινδυνεύει ο Σύριζα να χάσει και την μοναδική ταυτότητα που έχει ως τώρα".

Ωστόσο μου φαίνεται όλο και πιο οικεία και καλή όσο περνάει ο καιρός και το ξανασκέφτομαι χωρίς ακόμα να έχω καταλήξει αν είμαι υπέρ ή κατά.

Παραθέτω, σχετικά με την πρόταση αυτή, μια συνέντευξη που πήρε το TVXS από τον Γιάννη Ραγκούση.

Γιάννης Ραγκούσης / Η μάχη των ευρωεκλογών έχει υπαρξιακά χαρακτηριστικά για τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. ως κόμμα εξουσίας - tvxs.gr

Κράτος μισάνθρωπο

Δεν γνωρίζω γι αυτόν τον Πολυχρονόπουλο που μοίραζε φαγητό εδώ και χρόνια τώρα, όπως δεν γνώριζα πολλά και για τον πάτερ-Αντώνιο, είδα όμως την μανία του εκδικητικού κράτους του Μητσοτάκη να εκδηλώνεται με παρόμοιο ύπουλο τρόπο για να πνίξει ό,τι δεν ελέγχει.

Διαβάζω αυτό που έγραψε ο άνθρωπος:

"Τόσες ημέρες κατηγορούμαι και διαπομπεύομαι χωρίς να έχει απαγγελθεί σε βάρος μου οποιαδήποτε κατηγορία, χωρίς να με έχει καλέσει οιαδήποτε Αρχή να δώσω, έστω, εξηγήσεις, χωρίς να έχω κληθεί να πω την άποψή μου.

Ουδέν επιλήψιμο, ουδέν μεμπτό υπάρχει σε βάρος μου, πολλώ δε μάλλον σε βάρος του «άλλου ανθρώπου». Δεν έχω εταιρίες, δεν έχω κρυφά σχήματα, δεν έχω στο όνομά μου ούτε ακίνητο, ούτε αυτοκίνητο, ούτε περιουσία, ούτε καταθέσεις, ούτε θυρίδες, ούτε πράγματα αξίας, ούτε «παπάκι» καν, ακόμα και σήμερα κοιμάμαι στην κουζίνα του «Άλλου Ανθρώπου», εκεί θα με βρείτε και σήμερα και αύριο. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό."

Αυτά λέει κι απορώ. Χωρίς να έχει απαγγελθεί κατηγορία ακόμα, πώς τον διαπομπεύουν τα κανάλια; Πώς δήθεν "πέφτουν από τα σύννεφα" χωρίς τίποτε να έχει αποδειχθεί, έστω και με ενδείξεις; Κι αυτά που λέει ότι δεν έχει καμιά περιουσία δική του είναι ψέματα; Θα δούμε και θα μάθουμε προσεχώς την αλήθεια που θα επιτρέψουν τα κανάλια κι οι ανακριτικές διαδικασίες, σημασία όμως έχει ότι το άπληστο κράτος Μητσοτάκη, κυνικό και σκληρό μέχρις αηδίας για όποιον θεωρεί εχθρό του,, δείχνει ξανά το πρόσωπό του

Η Καμάρα κι οι περιπέτειές της

 Με αφορμή άρθρο του Ν.Σαραντάκου που παρέπεμπε στην LEXILOGIA (από όπου τα παρακάτω) παραθέτω εδώ την ιστορία της ελληνικής λέξης κάμαρα που βρίσκεται στον Ηρόδοτο και παραλλάσσοντας σημασία στον Μεσαίωνα (στο αποκαλούμενο Βυζάντιο) πέρασε στην Βενετιά και την Δύση κι επέστρεψε σαν αντιδάνειο στις (τηλεοπτικές) κάμερες. και τους καμαράντ συντρόφους.

Παρακολουθήστε την ιστορία της λέξης.

Η λέξη καμαριέρα έχει απώτερη ελληνική καταγωγή, είναι αντιδάνειο δηλαδή. Η λέξη καμάρα υπάρχει στον Ηρόδοτο. Η καμάρα εδώ («ἐπὶ ζευγέων ἐν καμάρῃσι ἐλάσασαι πρὸς τὸ ἱρὸν ἑστᾶσι» λέγει ο Ηρόδοτος) είναι η σκεπαστή άμαξα, αλλά, από διάφορες σημασίες σε σχέση με θόλο, τον 1ο αιώνα π.Χ. επικράτησε η σημασία «θολωτό δωμάτιο», η οποία πέρασε στα λατινικά σαν camera. Η λατινική φράση in camera περιγράφει υποθέσεις που δικάζονταν όχι ενώπιον ακροατηρίου αλλά, παλιά, στο γραφείο του δικαστή (στα αγγλικά: in chambers), σήμερα «κεκλεισμένων των θυρών». Αργότερα, από τον σκοτεινό θάλαμο (camera obscura) φτάσαμε στη φωτογραφική μηχανή camera, που γύρισε στα ελληνικά σαν τηλεοπτική κάμερα.

Ενώ η λατινική camera γινόταν camara και επέστρεφε σε μας ως κάμαρα και κάμαρη και καμαράκι και καμαρούλα μια σταλιά, η καμάρα έπαιρνε τη σημασία της αψίδας. Από την άλλη, στα γαλλικά το δωμάτιο γινόταν chambre (βλέπε ρομπ ντε σαμπρ) και στα αγγλικά chamber (θάλαμος, θαλάμη όπλου, επιμελητήριο, τμήμα του κοινοβουλίου, π.χ. upper chamber άνω βουλή, chamber music μουσική δωματίου, chamber pot δοχείο νυκτός κτλ.

Στο Ετυμολογικό του Κέντρου Λεξικολογίας γράφει κάποια άκρως ενδιαφέροντα για το καμάρι:

Φαίνεται ότι ήδη κατά την ελληνιστική εποχή η λ. καμάρα πρέπει να είχε αρχίσει να συνδέεται με τη σημασία «κάτι το ξεχωριστό, που δηλώνει διάκριση». Υποκοριστικό τής λ. καμάρα είναι το ελληνιστικό καμάριον «μικρό δωμάτιο με καμάρες», ενώ το επίθ. καμαρωτός σήμαινε «αυτός που έχει καμάρες, αψιδωτός». Είναι γνωστό ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες έχτιζαν αψίδες για να απαθανατίσουν τους στρατιωτικούς θριάμβους τους, αλλά και για αρχιτεκτονικό διάκοσμο, ως κάτι εντυπωσιακό και ωραίο. Στοιχείο εντυπωσιακό, επίσης, ήταν οι αψιδωτές στοές, οι καμάρες στη ναοδομία στο Βυζάντιο κ.λπ., καθώς και η κατασκευή θολωτών στεγών σε ναούς και κτήρια. Από εκεί ίσως το επίθ. καμαρωτός να πέρασε βαθμηδόν στη σημασία «υπερήφανος», αφού καμαρωτά, δηλ. με καμάρες, ήταν τα σπουδαία κτήρια, δημόσια και ιδιωτικά, όχι τα χαμηλά φτωχόσπιτα (πβ. χαμόσπιτα). Συνεπώς, το μεσαιωνικό ρήμα καμαρώνω, εξέλιξη τού ελληνιστικού καμαρόω «διακοσμώ με καμάρες», μπορεί να απέκτησε ομοίως τη σημασία «υπερηφανεύομαι, καυχιέμαι για κάτι». Η λ. καμάρι, που μορφολογικά μπορεί να προέρχεται από το ελληνιστικό καμάριον «θολωτό δωμάτιο», δεν αποκλείεται να προέκυψε υποχωρητικά από το ρήμα καμαρώνω, όταν αυτό είχε ήδη αποκτήσει τη σημασία της καύχησης, οπότε να πρόκειται για μεσαιωνικό τύπο που είχε εξ αρχής αυτή τη σημασία. Στήριξη στην υπόθεση τής σημασιολογικής εξέλιξης από τη σημασία «καμάρα, αψίδα» στη σημασία «καύχηση, υπερηφάνεια για κάτι» παρέχει ίσως και το γεγονός ότι στη λαϊκή γλώσσα αφ' ενός η λ. καμάρα χρησιμοποιείται σε σύνθετα όπως καμαροφρύδα, για να δηλώσει την ωραιότητα που προσδίδει σε κάτι η τοξωτή γραμμή τής καμάρας, αφ' ετέρου το μεσαιωνικό καμαρώνω απαντά και με τις σημασίες «χαίρομαι, έχω εορταστική όψη», «θαυμάζω κάποιον για κάτι» και, προκειμένου για άλογα, «κυρτώνω τον τράχηλο (σχηματίζοντας καμάρα)», το δε καμαρωτός σήμαινε επίσης «αξιοζήλευτος, αξιοθαύμαστος». Οπότε από το «προκαλώ τον θαυμασμό» πέρασε στο «καυχιέμαι επειδή με θαυμάζουν» και απλώς «καυχιέμαι για κάτι». […]​

Δεν τελειώσαμε όμως με τις λέξεις που μας ήρθαν από την κάμαρα.

Στα γαλλικά αυτοί που μοιράζονταν τον ίδιο θάλαμο ονομάστηκαν camarades (και comrades στα αγγλικά) και νά η λέξη για τους συντρόφους (όχι τους παρτενέρ, άγιε).

Η ισπανική camarilla, που σημαίνει «καμαράκι, αντικάμαρα, αντιθάλαμος», μας έδωσε την καμαρίλα για τα άτομα που περιβάλλουν κάποιον ισχυρό, έναν ηγεμόνα, και τον επηρεάζουν παρασκηνιακά — μια πολύ ταιριαστή λέξη, αφού ριμάρει με διάφορες κακόσημες σε –ίλα, π.χ. σαπίλα, ξεφτίλα. Στα χρόνια του βασιλιά της Ισπανίας Φερδινάνδου Ζ΄ η καμαρίλα περιέγραφε τους μυστικοσύμβουλους του βασιλιά που συσκέπτονταν και συνωμοτούσαν στον αντιθάλαμο (μέχρι που έκαναν… αντικάμαρα και τον ανέτρεψαν).

Το καμαρίνι των ηθοποιών είναι από βενετσιάνικο υποκοριστικό camarin, όπως και ο καμαρότος από βενετσιάνικο camaroto για τον θαλαμηπόλο. Από εκεί μας ήρθαν και ο καμαριέρης και η καμαριέρα.

Η Δραπετσώνα και τα προσφυγικά της στο σήμερα και στο χθες

LIFE IN ATHENS άρθρο της Athens Voice της έκδοσης που κυκλοφορεί (25-31/1/24)

Άρθρο του Τάκη Σκριβάνου

*********

Η Δραπετσώνα και τα προσφυγικά της στο σήμερα και στο χθες

*********

Στεκόμασταν στην παλιά, σκουριασμένη γέφυρα του Αγίου Διονυσίου. Κάποτε ο Μάρκος Βαμβακάρης είχε πει ότι όποιος περνούσε από τη γέφυρα, θα πρέπει να ήταν πολύ μάγκας – φαίνεται θα ήταν πολύ ζόρικη η απέναντι περιοχή. Ακριβώς από κάτω οι εγκαταλειμμένες γραμμές του τρένου του σταθμού Λαρίσης. Από εδώ, από τη Δραπετσώνα, όπου έφταναν κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, ακόμα περισσότεροι έφευγαν μετανάστες με το τρένο για τη Γερμανία ή με το υπερωκεάνειο, απέναντι, από τις σημερινές Πύλες του λιμανιού Ε και ΣΤ, για την Αμερική.

Ο Γιώργος Τσιρίδης, συνταξιούχος μαθηματικός αλλά καθόλου αυστηρός, ξέρει τη Δραπετσώνα σαν την παλάμη του. Εδώ γεννήθηκε, ασχολείται με τα κοινά πάνω από 30 χρόνια και μαζί με τον Γιώργο Χατζόπουλο έχουν γράψει τον τόμο «Από τον Πόντο και τη Μικρασία στον Πειραιά εδώ στη Δραπετσώνα» (εκδ. Ινφογνώμων, σε επιμέλεια Χριστίνας Χαφουσίδου). Έτσι ωραία όπως τα λέει θα μπορούσε να ήταν ένας σπουδαίος παραμυθάς, αλλά οι ιστορίες που θα μας διηγηθεί για τα προσφυγικά της Δραπετσώνας, στο σήμερα και στο χθες, είναι αληθινές.

Η Δραπετσώνα πριν από τους πρόσφυγες και τα κρατικά πορνεία στα Βούρλα

Πολλά χρόνια πριν από την έλευση των προσφύγων στη Δραπετσώνα, η δημοτική αρχή του Πειραιά αποφάσισε να ανεγείρει νέους οίκους ανοχής, κρατικούς, σε απομακρυσμένο σημείο της πόλης. Ήταν το 1867 και η περιοχή που επελέγη ήταν τα Βούρλα – έτσι ονομάζονται και σήμερα, η πλατεία Βούρλων στη Δραπετσώνα βρίσκεται λίγα μόλις μέτρα μακριά από τη γέφυρα του Αγίου Διονυσίου. Τελικώς, το «έργο» ολοκληρώθηκε το 1876 και, όπως γράφει ο Βασίλης Πισιμίσης στο βιβλίο του «Βούρλα-Τρούμπα» (εκδ. Τσαμαντάκη), στις 66 χαμηλοτάβανες κάμαρες των τριών σειρών στεγάζονταν περίπου 70 ιερόδουλες.

Ο χώρος, λέει ο Γ. Τσιρίδης, ήταν περιφραγμένος, υπήρχε κάτι σαν κυλικείο καθώς και αστυνομικός σταθμός. Ο Μ. Βαμβακάρης αναφέρει στην αυτοβιογραφία του: «Εκεί έκανα και γω τον κουτσαβάκη. Ήμουνα κι αγαπητικός. Ό,τι έβλεπα από τους άλλους έκανα κι εγώ. Σιγά σιγά, σκαλί σκαλί πήρα τον κατήφορο. Ήμουν ένας σωστός μάγκας κι ένας φίνος χασικλής και δεν είχα ταίρι». Ήταν η ίδια περίοδος (1880) που δημιουργήθηκαν τα Σφαγεία, ενώ περίπου 30 χρόνια μετά ο Νικόλαος Κανελλόπουλος, μαζί με τον λεγόμενο «κύκλο της Ζυρίχης», που είχαν αναλάβει να βιομηχανοποιήσουν την Ελλάδα, έφτιαξαν τα Λιπάσματα, το μεγαλύτερο εργοστάσιο χημικών στα Βαλκάνια. Τεκέδες, παράγκες, βουστάσια, δεξαμενές έδιναν την εικόνα της περιοχής. Τα κρατικά πορνεία των Βούρλων έκλεισαν τελικά περίπου το 1935. Στην Κατοχή οι Γερμανοί τα μετέτρεψαν σε φυλακές και παρέμειναν έτσι και μετά το τέλος του πολέμου. Από αυτές τις φυλακές στις 17 Ιουλίου 1955 δραπέτευσαν 27 πολιτικοί κρατούμενοι, σκάβοντας μια υπόγεια σήραγγα περίπου 50 μέτρων, ξεκίνησαν από εκεί που βρίσκεται σήμερα η καφετέρια Bounty, εξευτελίζοντας τις αρχές. Πολλούς από αυτούς τους δραπέτες βοήθησαν οι κάτοικοι της Δραπετσώνας.

Ζώντας σε σπίτια από πέτρες και πισσόχαρτο

Τον Βαμβακάρη τον συναντάμε και μετά την έλευση των προσφύγων στη Δραπετσώνα. Μέλος της Ξακουστής Τετράς του Πειραιά, με Μπάτη, Παγιουμτζή και Δελιά, έπαιζαν στην ταβέρνα του Σαραντόπουλου. «Οι πρόσφυγες άλλαξαν και το ρεμπέτικο», λέει ο Γ. Τσιρίδης. «Πριν από αυτούς ήταν μάγκικο, οι πρόσφυγες το εξέλιξαν, έβαλαν βιολιά και σαντούρια, και το έκαναν το ρεμπέτικο που σήμερα γνωρίζουμε».

Σήμερα στη Δραπετσώνα κατοικούν περίπου 12.000 άνθρωποι. Ο πληθυσμός της περιοχής το 1928, σύμφωνα με την απογραφή, ήταν 17.000 και ήταν σχεδόν αμιγώς προσφυγικός, με εξαίρεση κάποιους λίγους νησιώτες από τη Σύμη και τις Σπέτσες. «Σε μια παράγκα γεννήθηκα κι εγώ, το 1953», λέει ο Γ. Τσιρίδης. «Την είχε χτίσει ο παππούς μου, όταν ήρθε από την Πόλη το 1923. Πλίνθινη, με πισσόχαρτα στο ταβάνι κι όποτε έβρεχε και έσταζε νερά, βάζαμε λεκάνες. Κάθε καλοκαίρι ο παππούς ανέβαινε στη στέγη για μικροεπισκευές, για επιπλέον πισσόχαρτα δηλαδή. Νερό δεν υπήρχε, αγοράζαμε από κάποιο άλλο σπίτι που είχε. Ούτε, βέβαια, και αποχέτευση. Σκάβανε όλοι βόθρους μέσα στα σπίτια τους». Οι παράγκες αυτές είχαν απόσταση ένα μέτρο η μία από την άλλη, ο «δρόμος» δηλαδή ανάμεσα σε αντικριστές παράγκες ήταν ένα μέτρο το πολύ. Ένας αληθινός λαβύρινθος. Κι όλοι οι δρόμοι χωματόδρομοι, γεμάτοι λάσπες κάθε που έβρεχε. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ασφαλτόστρωσε την περιοχή ο εμβληματικός δήμαρχος Μαρίνος Κοσκινάς (1919-2004). Πρόσφυγας και ο ίδιος, εκλεγόταν ανελλιπώς δήμαρχος από το 1954 έως το 1967, αγωνιστής της αριστεράς, με εξορία μετά τον Εμφύλιο και φυλακίσεις στη διάρκεια της δικτατορίας.

Η μάχη της παράγκας

Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήθελε να γκρεμίσει τις παράγκες και στη θέση τους να ανεγείρει πολυκατοικίες. Οι πρόσφυγες αντιδρούσαν, ήθελαν αυτοστέγαση – δηλαδή αντί για πολυώροφα κτίρια, δίπατες το πολύ κατοικίες για να στεγάζεται μια οικογένεια μόνο σε κάθε κτίριο. Το ξημέρωμα της 14ης Νοεμβρίου 1960 περισσότεροι από 1.000 αστυνομικοί με μπουλντόζες απέκλεισαν τον συνοικισμό. Καθώς οι περισσότεροι άντρες βρίσκονταν στις δουλειές τους, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι βγήκαν στον δρόμο και συγκρούστηκαν με τους αστυνομικούς. Μόλις τέσσερα παραπήγματα πρόλαβαν να κατεδαφιστούν και η επιχείρηση ανεστάλη. Οι κάτοικοι νίκησαν. Έναν χρόνο μετά, το 1961, έγινε η πρώτη ηχογράφηση του ζεϊμπέκικου «Στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή», σε μουσική Μίκυ Θεοδωράκη, στίχους Τάσου Λειβαδίτη και ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, με τον Mανώλη Χιώτη στο μπουζούκι.

Τελικά, οι παράγκες γκρεμίστηκαν από τη Χούντα το 1967. Οι πρόσφυγες-κάτοικοι για ένα, δύο ή τρία χρόνια λάμβαναν μια επιδότηση ενοικίου και στη θέση των παραγκών ανεγέρθηκαν τριών ειδών κατοικίες: δίπατες, τετραώροφες (χωρίς ασανσέρ) και οχταώροφες, με ασανσέρ αλλά χωρίς κεντρική θέρμανση, στα πρότυπα ιταλικών προπολεμικών πολυκατοικιών. Αποτελούνταν από «τριάρια» των 55 τ.μ. και από «τεσσάρια» των 70 τ.μ. Το 1970, κατόπιν κλήρωσης, μπήκαν στα σπίτια αυτά. Ήταν θέμα κλήρωσης αν κάποιος θα ζούσε σε ένα δίπατο σπίτι, στο ισόγειο ή στον τελευταίο όροφο μιας τεράστιας πολυκατοικίας.

Οι κατοικίες αυτές υπάρχουν και σήμερα και αποτελούν το 50% της έκτασης της Δραπετσώνας. Κάποια από τα δίπατα σπίτια, με μικρούς πεζόδρομους μπροστά τους, είναι πολύ περιποιημένα με τις μικρές τους αυλές και τα λουλούδια τους. Κάποια άλλα είναι παρατημένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ψηλές πολυκατοικίες. «Οι περισσότεροι που ζουν σήμερα στα προσφυγικά είναι ηλικιωμένοι. Φανταστείτε τους μεγάλους ανθρώπους να ζουν στον τρίτο ή στον τέταρτο όροφο χωρίς να έχουν ασανσέρ. Αρκετοί τα νοικιάζουν σε μετανάστες και οι ίδιοι μένουν αλλού. Οι νεότεροι θέλουν να φύγουν, αν μπορούν, να πάνε κάπου καλύτερα, γιατί εδώ είναι η άκρη της Γης» λέει ο Γ. Τσιρίδης.

Η Δραπετσώνα σήμερα

Καστράκι, Άγιος Διονύσιος, Άγιος Παντελεήμονας, Άγιος Φανούριος, Ανάληψη, Ταμπάκικο είναι οι μεγαλύτερες συνοικίες της Δραπετσώνας. Στις γειτονιές εκτός των προσφυγικών, στους ίδιους δρόμους εναλλάσσονται μονοκατοικίες με σύγχρονες πολυκατοικίες με πυλωτές. Κόσμος καθημερινός, μαμάδες με καροτσάκια κ.λπ. Κάποια σπουδαία αγορά δεν υπάρχει, γιατί ο Πειραιάς είναι πολύ κοντά και οι περισσότεροι πηγαίνουν εκεί. Ούτε κάποιου είδους νυχτερινή διασκέδαση.

Οι πιο νεαρές ηλικίες θα πάνε για καφέ στο Απρόοπτο, που δεν το λένε έτσι αλλά όλοι το ξέρουν έτσι, στη La Luna με θέα το λιμάνι. Όμως ακόμα και σήμερα σχηματίζονται ουρές για τον ξακουστό χαλβά του Κοσμίδη, ενώ από παντού έρχονται στη φημισμένη ταβέρνα του Κατσόγιαννη, με σπεσιαλιτέ τα γλυκάδια, στον Άγιο Παντελεήμονα. Φεύγοντας ξανά από τη γέφυρα του Αγίου Διονυσίου σκέφτηκα ότι και σήμερα είναι «μάγκες» όσοι την περνούν –και είναι εκατοντάδες καθημερινά– έτσι παμπάλαια που είναι. Προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήμουν, αν ζούσα εδώ, στο πέρασμα των προηγούμενων δεκαετιών. Θα μ’ άρεσε να ήμουν τεκετζής αλλά, ποιος ξέρει, μπορεί να ήμουν κι ένα απλό χαμίνι. Σίγουρα όμως κι εγώ, όπως κι όλοι, θα είχα καμάρι για την καταγωγή μου από αυτήν εδώ τη γειτονιά του Πειραιά.

Τα F-35

Πολεμοχαρής δεν είμαι αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω αυτό που συμβαίνει.

Την ημέρα ακριβώς που η Τουρκία "παίρνει" τα F-16 που επεδίωκε, η δική μας τηλεόραση πανηγυρίζει που «θα μάς δώσουν» τα F-35, όταν είναι αμφίβολο αν τα χρειαζόμαστε (ο Δένδιας το είπε, δείχνοντας την ανάγκη για ντρόουνς) και θα μάς χρεώσουν 6,5 δις οδηγώντας μας σε νέα χρεοκοπία.

Αυτή την τηλεόραση κι αυτή την κυβέρνηση ο ελληνικός λαός τις επιβραβεύει.

Πολεμοχαρής δεν είμαι αλλά ούτε και ηλίθιος.

Ο Έλληνας ό,τι υποφέρει το αξίζει και με το παραπάνω.

 Ποτέ άλλοτε κυβέρνηση δεν κορόιδεψε τόσο πολύ τόσους πολλούς όσο αυτή η κυβέρνηση του Μητσοτάκη. Κι όμως απολαμβάνει ασυλίας από έναν λαό που σπάει συνεχώς κάθε ρεκόρ ηλιθιότητας. 

Συγχαρητήρια και εις άλλα με υγεία.

Οι παππάδες για τα ομόφυλα ζευγάρια

Τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα έχουν το δικαίωμα, την δυνατότητα, να επιλέγουν αν θα γίνουν χριστιανοί ή όχι. Θετικό το βλέπω κι εύχομαι να επεκταθεί σε όλους.

Σε μια κοινωνία καθυστερημένη όπως η ελληνική, θα αργήσουμε να ξεκολλήσουμε από δεισιδαιμονίες και ψυχαναγκασμούς γι αυτό κάθε βήμα προς την ατομική ελευθερία είναι καλοδεχούμενο.

Tim Buckley

Από τον ατελείωτο λυρισμό της νιότης μας.

Ο τροβαδούρος Τιμ Μπάκλεϋ

Βάζω κατ' ευθείαν την (δική μου) μετάφραση των στίχων του τραγουδιού.

Ήμουν πολεμιστής και πάλευα σε ξένες αμμουδιές για σένα

Ήμουν κυνηγός κι έφερνα στο σπίτι φρέσκο κρέας για σένα

Ήμουν ο εραστής κι έψαχνα μεσ' τα μάτια σου για σένα

Σύντομα όμως θα έρθει κάποιος άλλος

για να σου πει ότι ήμουν απλά ένα ψέμα

Πού και πού αναρωτιέμαι, έτσι, για λίγο μόνο,

Άραγε θα με θυμάσαι;

Κι αν ακόμα ξεχάσεις τα χαζά όνειρά μας

Εγώ θα σε ψάχνω στις στάχτες των ερειπίων μας

Για τις μέρες που γελούσαμε, τις ανεξέλεγκτες ώρες

την μαγεία των ματιών μας, την σιωπή των λόγων μας

Πού κι πού αναρωτιέμαι, έτσι, για λίγο μόνο

Άραγε θα με θυμάσαι;

Ντρέπομαι για τα ΜΜΕ της χώρας.

Σε μια υπόθεση (ομόφυλα ζευγάρια) όπου η ΝΔ σφάζεται, δικαίως, γιατί το θέμα θίγει τον σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας του "πατρίς θρησκεία οικογένεια", ψάχνουν να βρουν αντίστοιχη "σφαγή" στον ΣΥΡΙΖΑ.

Φτιάχνουν, λοιπόν, ρεπορτάζ με συρραφές σκόρπιων δηλώσεων, χωρίς συνέχεια και χωρίς αφήγημα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καταθέσει νομοσχέδιο με την άποψή του για το θέμα κι έχει ξεκαθαρίσει ότι το ψηφίζει. Κι αφήνουν το υπονοούμενο ότι ενδιαφέρει το θέμα προσωπικά τον Κασσελάκη, υποδαυλίζοντας φτηνά ανακλαστικά των ψηφοφόρων τους.

Η δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ είναι το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας και της κοινωνίας μας. Η κυβέρνηση έπεται. Απλά είναι εκ των ων ουκ άνευ η εκλογική ανατροπή της αν θέλουμε να δούμε κάποτε (σε δεκαετίες ίσως) μια πραγματική αλλαγή σε αυτόν τον τόπο.

Κασσελάκης στο STAR

Εξαιρετικός και πάλι ο Κασσελάκης στο Σταρ. Άψογος εμφανισιακά και πολιτικά, άνετος κι ακομπλεξάριστος παρουσιάστηκε για μία ακόμη φορά βέβαιος ότι, όταν γίνουν οι εθνικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμφανιστεί με νέο πρόγραμμα και συνολική παρουσία που θα του δώσουν την νίκη. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, ξέρω όμως ότι είναι ο μόνος που μπορεί.

Αν δεν τα καταφέρει κι αυτός, τότε η μόνη απειλή που θα μένει για τον Μητσοτάκη θα είναι εκ δεξιών του, είτε ο Βελόπουλος, είτε ο Βορίδης ή κάποιος άλλος της δεξιάς πολυκατοικίας.

Η ισχυροποίηση του Κασσελάκη και του Σύριζα είναι ο μόνος δρόμος αυτήν την στιγμή για να μην βρεθούμε σε ατραπούς που πριν μερικά χρόνια θα ήταν αδιανόητες.

Μέχρι να σιχαθούμε τον εαυτό μας.

Ο Κούγιας, που δηλώνει φίλος και θαυμαστής του Μητσοτάκη, με προτροπή του άλλου φίλου του πρωθυπουργού, του Μαρινάκη, καταγγέλλει τον Δημητριάδη, ανιψιό του πρωθυπουργού που "παρακολουθούσε τους πάντες" ότι αυτός κι ο Μητσοτάκης τα έχουν κάνει μπάχαλο.

Τι συμβαίνει;

Νιώθουν τόσο σίγουροι ότι τα ζώα, εμείς..., οι πολίτες ψηφοφόροι, θα τους ψηφίζουμε ό,τι κι αν κάνουν; Μέσα στο '23 πήρε 41% ο Μητσοτάκης και 70% ο Μαρινάκης στον Πειραιά. Γιατί λοιπόν να φοβηθούν; γιατί να μην χτυπιούνται μεταξύ τους;

Ο Μαρινάκης λέει εγκληματική οργάνωση και λαθρέμπορο τον Μελισσανίδη γιατί και οι δύο έχουν απαλλαγεί από την δικαιοσύνη από κατηγορίες για Λαθρεμπόριο, Ναρκεμπόριο, εγκληματικές οργανώσεις κτλ. Και νιώθουν άνετα ότι μπορούν να χτυπιούνται μεταξύ τους χωρίς πρόβλημα. Γιατί εμείς τα ζώα ..., οι φίλαθλοι, θα συνεχίσουμε να τους θεωρούμε μάγους και τσαμπουκάδες που μάς βγάζουν πρωταθλητές.

Καλά παθαίνουμε λοιπόν, εμείς τα ζώα, οι "εχέφρονες" πολίτες κι οι "υγιείς" φίλαθλοι. Κι επειδή μάς έχουν σίγουρους θα συνεχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους σε δημόσια θέα ώσπου να σιχαθούμε τον εαυτό μας.