Διόνυσος Διγενής και Μελαναιγής

Μπούχτισα με τα περί κορωνοϊού. Μπούχτισα και με τους χρησμούς για το τι θα γίνει μετά την υγειονομική κρίση. Υπάρχει μια πιθανότητα να λέμε κορωνοϊός και να αναπολούμε παλιές και καλές μέρες, με αυτά που ΙΣΩΣ έρχονται. Ελπίζω ποτέ να μην φτάσουν. 

Τέλος πάντων μπούχτισα με όλα αυτά και ξαναγυρνώ στα ωραία.

Θα σας δώσω σήμερα ένα ακόμη κεφάλαιο από το βιβλίο μου «ΔΙΟΝΥΣΟΣ» με υπότιτλο «Ο αιώνιος έφηβος και το λυκόφως των θεών». Στο κεφάλαιο αυτό μιλά ο θεός Ερμής, που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στον Ορχομενό και την Νύσα, όπου κρύβεται ο Διόνυσος για να γλιτώσει από την μανία της Ήρας. Ο Ερμής τον φροντίζει για λογαριασμό του Δία κι η Ήρα τον κυνηγά σαν εξώγαμο του Δία. 

Στη Νύσα έχει καταφύγει ο Διόνυσος, μεταμφιεσμένος σε μαύρο κατσίκι, για να κρυφτεί από την μανία της Ήρας. Πρώτα τον πήγε ο Ερμής στον Ορχομενό αλλά εκεί τους ανακάλυψε η 'Ήρα. Έτσι ο Ερμής τον έφερε στη Νύσα. Εκεί, παρέα με τις Νύμφες που τον φροντίζουν και μαζί με κάποιους φίλους του, ετοιμάζει την μεγαλειώδη εξόρμησή του στον κόσμο.

Το κεφάλαιο έχει τίτλο "Διγενής και Μελαναιγής" που είναι δυο από τις πιο γνωστές προσωνυμίες που είχε ο Διόνυσος. Διγενής γιατί γεννήθηκε δυο φορές και Μελαναιγής γιατί είναι αίγα με μαύρα πόδια.

Σημειωτέον ότι ο μύθος στο κεφάλαιο αυτό είναι ακριβώς ο μύθος περί Διονύσου όπως αναγράφεται σε όλους τους αρχαίους και σύγχρονους συγγραφείς. Όπου, βέβαια, υπάρχουν διάφορες εκδοχές, ακολούθησα μία από αυτές. Μυθοπλασία είναι μόνο οι λεπτομέρειες.

Δ’ Διγενής και Μελαναιγής

(μιλά ο θεός Ερμής)

Το παιδί της Σεμέλης και του Δία είναι ένας ετεροθαλής αδελφός μου μια κι ο Δίας είναι πατέρας μου. Η μητέρα μου η Μαία είναι μια από τις Πλειάδες, θυγατέρες του Άτλαντα. Λένε πως ήταν η πιο όμορφη από όλες. Ο μεγάλος τιτάνας παππούς μου κρατά στις πλάτες του τον Ουρανό να μην πέσει στη γη. Με την τιτανίδα Πλειόνη, κόρη του Ωκεανού, έκανε πολλά παιδιά, ιδιαίτερα πολλές νύμφες. Γέννησε τις Πλειάδες, τις Υάδες, τις Εσπερίδες και την Καλυψώ.

Απίστευτα δυνατά κι όμορφα όντα είναι οι τιτάνες που ήταν κάποτε κυρίαρχοι τη γης. Παιδιά τους κι εγγόνια τους είναι κι οι Θεοί. Είμαι εγγονός του Άτλαντα από την πλευρά της μάνας μου Μαίας. Είμαι κι εγγονός του Κρόνου από την πλευρά του πατέρα μου Δία. Είμαι ο Ερμής. Ανήκω στους δώδεκα θεούς που κατοικούν στον Όλυμπο. Οι πρώτοι έξι ήταν οι νικητές της τιτανομαχίας, ο Δίας, ο Ποσειδών, ο Άδης, η Εστία, η Ήρα κι η Αφροδίτη. Όταν θριάμβευσαν οι Ολύμπιοι, ο Δίας μοίρασε τις εξουσίες με δικαιοσύνη. Έφερε στον Όλυμπο έξι ακόμα θεούς. Όλοι τους ήταν παιδιά του. Ο Ήφαιστος, ο Άρης, ο Απόλλων, η Άρτεμη κι η Αθηνά. Φυσικά κι εγώ που είμαι ο αγγελιοφόρος των θεών κι ο ψυχοπομπός των ψυχών στον Άδη. Είμαι ο προστάτης των κλεφτών, του εμπορίου, των τυχερών παιχνιδιών και το δεξί χέρι του Δία.

Εκτελώντας τις εντολές του πατέρα μου, πήγα το παιδί του Δία και της Σεμέλης στον Ορχομενό. Το άφησα στην Ινώ και στον Αθάμαντα. Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είχε θλιβερό τέλος. Η Ήρα έμαθε την κρυψώνα κι επενέβη δραστικά. Ένα άλλο σχέδιο, τότε, μπήκε σε εφαρμογή. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

...................................................

Στο παλάτι του Ορχομενού

....................................................

Για τρεις μήνες έμεινε το έμβρυο ραμμένο στο πόδι του Δία μετά από έξι μήνες στην κοιλιά της μάνας του. Συμπλήρωσε το εννεάμηνο της κύησης και βγήκε από τον μηρό. Είναι Διγενής ο νεαρός αφού γεννήθηκε δυο φορές. Μία τον γέννησε η Σεμέλη μέσα από την φωτιά που την τύλιξε. Άλλη μία τον γέννησε ο Δίας βγάζοντάς τον από τον μηρό του. Όταν τον γέννησε, δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να τον κρύψει στον Όλυμπο. Αν τον άφηνε μόνο του δεν θα είχε καμιά τύχη αντιμέτωπος με την εκδικητική μανία της Ήρας. Μέσα σε λίγες ώρες έγινε ανθρωπάκι και σε λίγες μέρες μεγάλωσε. Έτσι γίνεται με τα βρέφη που έρχονται από γενιά θεϊκή. Δεν αργούν καθόλου να γίνουν παιδιά κι έφηβοι οι οργανισμοί που φτιάχνονται από σπέρμα θεού.

«Ως πότε θα το κρύβεις, Ζευ, από την Ήρα;» ρωτούσαν με αγωνία οι Μούσες.

«Να μην ρωτάτε. Κάτι θα βρω να κάνω.»

Τις καλούσε εκείνος συχνά στο παλάτι του πάνω στον Όλυμπο. Τις ήθελε για παρέα τις Μούσες. Είναι πολύ ήρεμα στην κατοικία των θεών και πήζει ο μέγιστος από την ανία. Απολαμβάνει καμιά φορά τους τσακωμούς μεταξύ των θεών καθώς αυτοί έχουν τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον. Τις άλλες μέρες οι Μούσες ή οι Νύμφες τον βοηθούν να περνά τις ώρες του. Χάθηκαν οι πανέμορφες τιτανίδες που κάποτε κυνηγούσε στα βουνά και τους κάμπους. Η υπέροχη Μέδουσα, η Ύδρα κι η εκπληκτική Έχιδνα μεταμορφώθηκαν σε τέρατα. Ύστερα ο Δίας εξαπέλυσε τους ήρωες για το καλό των ανθρώπων. Τις κυνήγησαν και τις εξόντωσαν. Στερήθηκε, έτσι, ο βασιλιάς των θεών τις πιο όμορφες θηλυκές υπάρξεις. Έμεινε με τις θνητές και την Ήρα άγρυπνο φύλακα της ηθικής του.

«Πάλι καλά που έχω τις Νύμφες και τις Μούσες να μου κρατούν συντροφιά» μου έλεγε ο Δίας.

«Ως πότε θα το κουβαλάς μαζί σου αυτό το παιδί, Δία Πατέρα;» τον ρωτούσα κι εγώ.

Τότε μου έδωσε την εντολή.

«Δώσε το παιδί να το φυλάξει ένας βασιλιάς» μου είπε.

«Να το αφήσω στον Κάδμο;»

«Όχι στην Θήβα. Βρες κάπου αλλού να το πας.»

«Θα το πάω στον Ορχομενό. Εκεί ο Αθάμας είναι καλός άνθρωπος και καλός βασιλιάς. Θα προσέξει το παιδί σου και θα το αναθρέψει σωστά.»

Ο Αθάμας είναι παντρεμένος σε δεύτερο γάμο με την Ινώ, την αδελφή της Σεμέλης. Η Σεμέλη αγαπούσε τα παιδιά της Ινώς κι η Ινώ θα αγαπά το παιδί της Σεμέλης. Δεν ζήλευε η Ινώ την αδελφή της όπως έκαναν η Αυτονόη κι η Αγαύη. Αυτές οι δυο θρήνησαν την Σεμέλη που χάθηκε, μα, ανακουφίστηκαν κιόλας. Δεν θα έβλεπαν πια τον Δία να μπαίνει στο παλάτι του Κάδμου και να διαλέγει την Σεμέλη αντί γι αυτές. Με την Ινώ δεν ήταν το ίδιο. Ήταν η μόνη που σεβόταν την αδελφή της και την επιθυμία του Δία. Όχι μόνο δεν ζήλευε, αλλά, βοηθούσε όσο της περνούσε από το χέρι. Ταίριαζε, λοιπόν, να αναθρέψει εκείνη τον ανιψιό της. Μόνο που θα έπρεπε να κρυφτεί καλά ο ερχομός του νέου παιδιού. Θα μας υποπτευόταν αμέσως η Ήρα αν έβλεπε την Ινώ να έχει τρία αντί δύο αγόρια. Κι η υποψία θα την οδηγούσε να ανακαλύψει τι είχε συμβεί.

«Ξέρεις βέβαια, Γοργόφτερε, Ψυχοπομπέ, πως το παιδί αυτό είναι της Σεμέλης, ε;» μου λέει ο Δίας.

«Ξέρω» τού απαντώ. «Και ξέρω πως πρέπει να κρυφτεί καλά η παρουσία του.»

Φυσικά καταλαβαίνω τα πάντα. Έτσι κι αλλιώς είμαι καλά πληροφορημένος για ότι συμβαίνει στον ουρανό και τη Γη. Τα πουλιά του ουρανού είναι οι καλύτεροι πράκτορές μου. Είχα μάθει για τη Σεμέλη πριν το μάθουν οι άλλοι θεοί. Βέβαια, όλοι είχαν νιώσει τον θυμό και τον εκνευρισμό του πατέρα Δία. Όλοι είχαν δει τους κεραυνούς του να καίνε τα δώματα του γυναικωνίτη στο παλάτι του Κάδμου. Όλοι είδαν την Σεμέλη να τυλίγεται στις φλόγες και την Γη να προστατεύει το έμβρυο με τον κισσό. Όλοι είχαν δει τον Δία να τρελαίνεται από το κακό που είχε προξενήσει κι είχαν νιώσει τον πόνο του. Κανείς δεν ήξερε, όμως, τι είχε απογίνει το παιδί. Μόνο οι Μούσες, που τού έκαναν συντροφιά, κι εγώ, που είχα κατασκόπους, γνωρίζαμε. Όσο καιρό είχε ο Δίας το αγέννητο στον μηρό, όλοι πίστευαν πως πενθούσε. Αντιλαμβανόμουν πως έπρεπε να τον βοηθήσω να λύσει οριστικά το πρόβλημα.

«Δία Πατέρα, εσύ που είσαι σοφός γνωρίζεις καλά τι συμβαίνει. Πες μου τι θέλεις να κάνω; Τι να τους πω;»

«Ας γνωρίζουν κι η Ινώ κι ο Αθάμας ποιο είναι το παιδί. Θα κρατήσουν τον νεαρό Διγενή γιο μου σαν ένα ακόμα παιδί τους. Θα βρω τον τρόπο για να τον κρύψω.»

Ονομάζει τον νεαρό γιο του Διγενή, αφού γεννήθηκε δυο φορές αλλά και Διθύραμβο: "βαίνων από δίθυρο". Τον λέει έτσι γιατί ο μικρός έχει ήδη διαβεί μέσα από δύο θύρες, απ' την κοιλιά της Σεμέλης κι απ' τον μηρό του. Είναι Διγενής και Διθύραμβος μαζί. Τον πηγαίνω στο παλάτι του Ορχομενού. Ο Αθάμας είχε κάνει ήδη δυο παιδιά από έναν πρώτο γάμο του με την Νεφέλη. Ήταν ο Φρίξος κι η Έλλη. Είχαν φύγει για την Κολχίδα, σε ένα ταξίδι όπου χάθηκε η Έλλη. Μετά ο Αθάμας παντρεύτηκε με δεύτερο γάμο την Ινώ κι έκανε μαζί της άλλα δυο παιδιά. Ήταν τα δυο εγγόνια του Κάδμου, ο Λέαρχος κι ο Μελικέρτης. Δυο θαυμάσια παιδιά. Ο Διγενής-Διθύραμβος θα ήταν το τρίτο του παιδί. Εδώ, βεβαίως, ήθελε προσοχή. Η Ήρα ήξερε πως ο γιος της Σεμέλης ζούσε. Ήξερε πως ο σύζυγός της θα τον έκρυβε για να αποφύγει την μανία της. Έψαχνε παντού για να τον βρει Θα είχε στο νου της κάθε εμφάνιση αγοριού σε μια βασιλική οικογένεια. Ένα αγόρι στο παλάτι του Ορχομενού μπορεί να ήταν το παιδί της Σεμέλης. Θα υποψιαζόταν πως κάτι στραβό συνέβαινε εδώ.

«Ο μικρός θα εμφανιστεί σαν κορίτσι» μου εξηγεί το σχέδιό του. «Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρυφτεί η παρουσία του. Η Ήρα θα έχει στο νου της να μάθει για ένα αγόρι. Θα κοιτά και θα μετρά αγόρια. Δεν θα υποψιαστεί πως αυτό που αναζητά κρύβεται πίσω από κοριτσίστικα ρούχα και γυναικεία εμφάνιση.»

«Άντρας με ρούχα γυναικεία;» εκφράζω απορία.

Φυσικά, το αγόρι δεν είναι τυχαίο. Αντιλαμβάνομαι πως έχει θεϊκές ικανότητες, έτσι, θα μεγαλώσει σαν άντρας. Ωστόσο το μέλλον του είναι άδηλο ακόμα. Θα αποφασίσει γι αυτό ο ίδιος ο πατέρας του αργότερα.

«Πήγαινέ το στην Ινώ. Εξήγησέ της ποιο είναι το παιδί και πες της να το μαρτυρήσει μόνο στον Αθάμαντα. Ντύσε το με γυναικεία ρούχα και δώσε το να το βυζάξει η τροφός που είχε στα παιδιά της η Ινώ.»

Εκτελώ πιστά την εντολή. Ο Διγενής και Διθύραμβος γιος του Δία βρίσκεται στο παλάτι του Ορχομενού. Εκεί θα μεγαλώσει κρυφά από το βλέμμα της Ήρας που αποτελεί γι αυτόν θανάσιμο κίνδυνο. Τον βλέπω ντυμένο κοριτσάκι. Τού προσφέρουν την πρέπουσα ανατροφή. Περισσότερο από όλα, του προσφέρουν αγάπη. Ασχολούνται μαζί του, ιδιαίτερα η Ινώ, και του μαθαίνουν πράγματα. Το μικρό παιδί δείχνει έντονη διάθεση για παιχνίδια και απολαμβάνει και χαίρεται τη ζωή. Η Ινώ νιώθει πως μέσα από το κοριτσάκι αυτό, ξανασυναντά την αδελφή της. Παίζει μαζί του όπως έπαιζε με την Σεμέλη όταν ήταν μικρές.

Ο μικρός είναι έξυπνο και εξαιρετικά δραστήριο παιδί. Η γυναικεία του εμφάνιση δεν δείχνει να τον νοιάζει καθόλου. Διασκεδάζει με τα ζώα και την φύση πιο πολύ. Μιμείται τις κινήσεις των φυτών και των ζώων χωρίς να παραλείπει ακόμα και τα πιο μικρά. Βλέπει τους ψύλλους και τους μιμείται. Βλέπει την αγριοκερασιά να κουνιέται στον αγέρα. Κουνιέται κι αυτός στον ίδιο ρυθμό. Ασχολείται με τους ανθρώπους μόνο για να μαθαίνει την ψυχή τους. Ύστερα μιμείται κι αυτούς. Φτιάχνει προσωπεία που τους μοιάζουν. Συχνά τα προσωπεία δείχνουν έναν κρυφό, έναν εσώτερο εαυτό των ανθρώπων. Τα κρατά μπροστά στο πρόσωπό του και μιμείται τις φωνές τους. Μαθαίνει ταχύτατα. Ξέρει από μικρός να διαβάζει τις ψυχές των ανθρώπων και της φύσης.

Η Ινώ δεν πρέπει να πει σε κανέναν για το παιδί. Είναι ηλίου φαεινότερον το γιατί. Ορκίζεται στον Αθάμαντα και σε μένα ότι δεν θα το μαρτυρήσει σε κανένα. Στο "κανένας", όμως, δεν υπολογίζει την αδελφή της, την Αυτονόη. Όταν το μαθαίνει η Αυτονόη ορκίζεται πως δεν θα το πει σε κανέναν. Όμως στο "κανένας" δεν υπολογίζει καθόλου την αδελφή της, την Αγαύη. Έτσι η Αγαύη μαθαίνει πως ο καρπός του παράνομου έρωτα του Δία με την Σεμέλη βρίσκεται στο παλάτι του Ορχομενού. Είναι κρυμμένο το νόθο και παράνομο παιδί με κοριτσίστικα ρούχα. Όταν το μαθαίνει η Αγαύη πηγαίνει αμέσως σε ένα ιερό της Ήρας και το λέει στην αρχιέρεια. Από την αρχιέρεια το μαθαίνει η ίδια η θεά. Έτσι η Ήρα γνωρίζει πού κρύβεται το μπάσταρδο, κι ετοιμάζει τα σχέδιά της. Παίρνει κι ο Δίας τα μέτρα του κι αυτός.

Σαν έμαθε η Ήρα πως το παιδί της Σεμέλης βρισκόταν στον Ορχομενό, έτρεξε να το βρει. Κανείς δεν θα προλάβαινε να φτάσει πιο γρήγορα από μια θεά. Κανείς εκτός από εμένα που είμαι ο ταχύτερος των θεών και κινούμαι σαν την αστραπή. Την ώρα που η Ήρα έτρεχε να βρει τον Διγενή-Διθύραμβο στου Αθάμαντα, εγώ είχα προλάβει να τον φυγαδεύσω. Όλα είχαν γίνει, φυσικά, κατ' εντολήν του Δία.

«Αγγελιοφόρε, Ψυχοπομπέ γιε μου. Πήγαινε και πάρε αμέσως το παιδί. Η Ήρα τα έμαθε όλα» μου είπε ο Δίας αμέσως μόλις είδε την Ήρα ανήσυχη να κοιτά προς τον Ορχομενό.

Διέσχισα τους ουρανούς και την γη σαν αστραπή. Όταν η βασίλισσα του Ολύμπου, έφτασε στον Ορχομενό το πουλί έχει πετάξει. Φουρκίστηκε. Δεν μπορούσε να με αναγκάσει να φέρω πίσω το παιδί. Ούτε τα έργα του Δία μπορούσε να χαλάσει. Το παιδί είχε γλιτώσει. Οι αθάνατοι που το φρόντισαν ήταν στο απυρόβλητο. Οι θνητοί μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα και σ' αυτούς ξέσπασε η μανία της.

Πρώτα τα έβαλε με την Ινώ. Άφησε ήσυχη την Αγαύη, που μαρτύρησε, και την Αυτονόη, που διέρρευσε το μυστικό. Η Ινώ δέχτηκε εξ ολοκλήρου την κατάρα της. Μαζί της δέχτηκε κατάρα κι ο Αθάμας που μπήκε εκείνη τη στιγμή στο συζυγικό δωμάτιο. Είδε την γυναίκα του να έχει βλέμμα γεμάτο τρέλα κι απόγνωση. Μια γυναίκα όμορφη, με χιτώνα χυτό, με πολύτιμη ζώνη κι αστραφτερή χτένα στεκόταν δίπλα της. Φαινόταν να είναι η αιτία του κακού.

«Ποια είσαι εσύ; Τι έχεις κάνει στην γυναίκα μου;» την ρώτησε έξαλλος ο Αθάμας.

«Τής είπα μια ιστορία. Της διηγήθηκα το πώς η Σεμέλη υπέγραψε τον θάνατό της. Πώς θέλησε μόνη της να καεί.»

Ο Αθάμας έμεινε άφωνος κι απορημένος. Ήταν πολύ σοβαρό το ύφος της για να την πάρει στ' αστεία. Κοίταξε προς την γυναίκα του.

«Η γυναίκα αυτή είναι η Ήρα» τού είπε η Ινώ. «Έπεισε την αδελφή μου να ζητήσει από τον Δία να τής φανερωθεί σ' όλη του την μεγαλοπρέπεια. Κάηκε από τους κεραυνούς του. Η φωτιά δεν ήταν από τύχη.»

«Και γιατί δεν συγκρατήθηκε ο Δίας; Ήταν ανάγκη να κάνει ένα χατίρι τόσο θανατηφόρο;»

«Γιατί, και πάλι με τη συμβουλή της Ήρας, ο Δίας είχε δώσει όρκο στα ύδατα της Στυγός. Ο όρκος του έλεγε πως θα πραγματοποιήσει ό,τι κι αν του ζητούσε η αδελφή μου. Κι αυτή του ζήτησε να της φανερωθεί. Άκουσε την συμβουλή της Ήρας και κάηκε. Η δύστυχη Σεμέλη.»

«Ξένη, δεν ξέρω αν είσαι ή όχι η Ήρα. Δεν ξέρω τα σημάδια των θεών. Ακούς όμως αυτά που λέει η Ινώ. Τι έχεις να πεις; Είναι αλήθεια πως έσπρωξες τη Σεμέλη στον θάνατο;» ρώτησε την ξένη ο Αθάμας,

«Το παιδί που λέτε είναι μπάσταρδο. Ο Δίας σκορπά το σπέρμα του χωρίς να σκέφτεται. Θνητή που γεννά από σπέρμα Διός, δεν αξίζει για να ζήσει, ούτε αυτή ούτε το παιδί της. Όποιοι θνητοί βοηθούν τον Δία να ξεπορτίζει, θα με βρίσκουν απέναντί τους. Η Σεμέλη τιμωρήθηκε.»

«Κι από εμάς τι θέλεις τώρα, μεγάλη Θεά;»

«Εσείς βοηθήσατε να μεγαλώσει το μπάσταρδο κρυφά από μένα. Το ντύσατε κορίτσι για να με ξεγελάσετε. Όποιος, όμως, κοροϊδεύει και ξεγελά τους θεούς το πληρώνει. Κι εσείς θα τιμωρηθείτε» είπε η Ήρα.

Η Ήρα έδωσε ξανά την κατάρα της στην Ινώ και στον Αθάμαντα. Είδα αμέσως τι τούς είχε επιφυλάξει. Μοίρα φρικτή για γονείς, να βλάψουν τα ίδια τους τα παιδιά. Τρελάθηκαν κι οι δυο. Άρπαξαν τα παιδιά τους και τα σκότωσαν με τα ίδια τους τα χέρια. Χωρίς να ξέρουν τι κάνουν σκότωσαν τα σπλάχνα τους. Τι τιμωρία σκληρή κι απάνθρωπη. Πόσο πολύ μισεί η θεά τους ανθρώπους που δεν ακολουθούν την δική της εντολή! Τους λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Δεν μπορεί ούτε κι ο Δίας. Κανείς θεός δεν μπορεί να επέμβει στα έργα ενός άλλου θεού. Μόνο να απαλύνει τον πόνο των θυμάτων του μπορεί.

Βλέπω πως διαμορφώνει η Ήρα το μέλλον των θυμάτων της. Βλέπω πρώτα την Ινώ που φεύγει από τον Ορχομενό μαζί με τον ένα της γιο, τον Μελικέρτη. Δεν έχει να πάει πουθενά. Δεν ξέρει πού πάει. Μόνο φεύγει από το παλάτι και τρέχει σαν τρελή. Προσπαθεί να ξεφύγει από δαίμονες που νομίζει ότι την κυνηγούν. Τρέχει επί τρεις μέρες. Δεν τρώει, δεν πίνει και δεν κοιμάται, μόνο τρέχει. Τα ρούχα της έχουν σκιστεί, κουρέλια έχουν γίνει. Τα πόδια της πληγιάζουν, μα, αυτή τρέχει.

Φεύγει απ' τον Ορχομενό, φεύγει κι απ' την Θήβα. Στον Κιθαιρώνα ανεβαίνει, από τον Κιθαιρώνα κατεβαίνει κι ακόμα τρέχει. Μαζί της έχει τον μικρό Μελικέρτη. Φτάνει στην άκρη της θάλασσας, στη Μολουρίδα Πέτρα, κοντά στα Μέγαρα. Είναι ένα μεγάλο κι απόκρημνο ύψωμα όπου το κύμα κάτω σκάει με δύναμη, Τα βράχια είναι κοφτερά. Φαίνεται πως εδώ τελειώνει η διαδρομή για όλους τους άλλους, όχι όμως και γι αυτήν. Μόνο μια σύντομη ματιά ρίχνει στο κενό και, χωρίς άλλη σκέψη, πηδά. Μαζί της κι ο γιος της που τον σφίγγει στην αγκαλιά της για να τον προστατέψει. Από τι τον προστατεύει; Τσακίζονται κι οι δυο στα βράχια και πέφτουν αιμόφυρτοι στην θάλασσα. Πνίγονται.

Ο Αθάμας πίσω στο παλάτι, συναντά τον άλλο τους γιο, τον πρωτότοκο Λέαρχο. Τον βλέπει σαν δράκοντα. Η πόλη του, ο Ορχομενός, περιμένει από τον βασιλιά να την σώσει. Αρπάζει το όπλο και την βασιλική ασπίδα, βαριά και χρυσοποίκιλτη. Φορά την περικεφαλαία κι είναι έτοιμος για μάχη. Ο δράκος τον κοιτά. Από το στόμα βγάζει φωτιές. Θα κάψει το παλάτι όπως έκαψε στα χωράφια τις σοδειές.

«Ήρθε το τέλος σου» του φωνάζει ο Αθάμας.

Το θηρίο συνεχίζει να βρυχάται ξερνώντας φωτιά. Αυτό βλέπει ο βασιλιάς και δεν φοβάται. Όσοι τον βλέπουν ντυμένο με πανοπλία και κράνος παραξενεύονται. Απέναντί του δεν υπάρχει δράκος. Ο μικρός Λέαρχος, ο γιος του, μόνο στέκει και τον κοιτά. Ο Αθάμας ορμά στο θηρίο χωρίς να λογαριάσει κίνδυνο. Είναι γενναίος ο Αθάμας κι είναι μικρό παιδί, έφηβος ακόμα, ο Λέαρχος. Μένει άναυδο το παιδί με το θέαμα του μαινόμενου πατέρα του. Ο Αθάμας τον σκοτώνει με το πρώτο κιόλας χτύπημα. Το ξίφος του γίνεται κατακόκκινο από το αίμα του γιου του. Μέσα στην κρίση της τρέλας του, κόβει το κεφάλι του δράκου και το κρατά από τα μαλλιά. Όλοι πρέπει να δουν τον θρίαμβό του. Όλοι βλέπουν το δράμα του. Λυπάμαι για τον Λέαρχο που πέθανε νέος μα πιο πολύ λυπάμαι τον Αθάμαντα. Σύντομα θα δει τι έχει κάνει.

Όσο για τον Μελικέρτη και την Ινώ, βλέπω πως ο Δίας απάλυνε τον πόνο τους. Τούς χάρισε την αθανασία. Η Ινώ θα είναι πια η Λευκοθέα κι ο Μελικέρτης θα είναι ο Παλαίμων. Θεότητες της θάλασσας.

...................................................

Στην ευτυχισμένη Νύσα

....................................................

Προσέχω να μην με βλέπει η Ήρα κάθε φορά που ρίχνω μια ματιά προς τα βουνά. Η μεγαλοπρεπής σύζυγος του Δία και βασίλισσα των ουρανών, με παρακολουθεί άγρυπνα. Δεν με αφήνει να κάνω βήμα χωρίς να ξέρει πού πάω. Παρατηρεί το τι λέω, και το πού κοιτάω. Από το βλέμμα μου και μόνο μπορεί η βασίλισσα των θεών να καταλάβει τα πάντα. Κοιτάζω προς ένα μέρος υγρό από τα ποτάμια και τις λίμνες και πράσινο από τα δέντρα και τη βλάστηση. Βρίσκεται στην Ανατολή, στα μέρη της Ασίας. Κοιτάζω πάνω στις ράχες και τα βράχια. Αναζητώ ένα μαύρο κατσικάκι.

Το μέρος αυτό είναι ένας ευτυχισμένος τόπος. Είναι βουνό γεμάτο με δάση και λιβάδια ταυτόχρονα. Το τοπίο είναι γεμάτο από μικρά οροπέδια, σπηλιές, νερά κι υψώματα, λίμνες και ποτάμια. Κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται. Εγώ ξέρω γιατί είμαι θεός. Είναι ένα ευτυχισμένο μέρος και τόπος αναψυχής των παλιών τιτάνων. Εδώ είναι κρυμμένο το παιδί της Σεμέλης. Εδώ το κουβάλησα εγώ ο ίδιος μετά τη συμφορά στον Ορχομενό. Πάλι κατ' εντολή του Δία. Εδώ τα πράγματα πάνε καλύτερα. Δεν υπάρχουν εδώ αδελφικές ζήλιες. Δεν έχει εδώ ούτε Αυτονόη, ούτε Αγαύη ούτε καμιά ιέρεια της Ήρας για να μαρτυρήσει.

Το παιδί το φροντίζουν οι αδελφές των Πλειάδων, οι νύμφες Υάδες. Είναι θείες μου, αδελφές της μητέρας μου, της Μαίας. Αυτές επέλεξε ο Δίας για τροφούς του μικρού γιου του. Οι νύμφες του κάνουν παρέα και στην διαμάχη του με την Ήρα είναι αναφανδόν με το μέρος του. Αφού ο οίκος του Ορχομενού δεν μπόρεσε να μεγαλώσει τον γιο της Σεμέλης, ας αναλάβουν το έργο οι νύμφες. Ας γίνουν αυτές δασκάλες και τροφοί του.

Ο νεαρός ημίθεος είναι ένα μικρό μαύρο κατσικάκι. Θαυμάσιο, ευλύγιστο κι όμορφο, πηδά στα βράχια. Τού αρέσει να χώνεται στα φυτά, να ανεβαίνει στα δέντρα. Μαθαίνει την φύση, το χώμα, τον αέρα. Μαθαίνει την μητέρα γη, μαθαίνει να ζει. Και το σημαντικότερο όλων: Είναι ασφαλές. Όσο κι αν το ψάχνει η βασίλισσα του Ολύμπου, το παιδί μεγαλώνει χωρίς κίνδυνο στη μακρινή Νύσα.

Νύσα λέγεται αυτό το μέρος. Όταν το κοιτώ προσέχω να μην με δει η Ήρα. Ξέρει πως εγώ βοηθάω τον πατέρα των θεών και σύζυγό της στις κρυφές επιχειρήσεις του. Δεν πρέπει να μάθει ποτέ για την νέα κρυψώνα του παιδιού. Οι νύμφες το τρέφουν με νέκταρ κι αμβροσία. Το μαθαίνουν πώς είναι να φέρεσαι σαν άνθρωπος και πώς είναι σαν θεός. Τού μιλούν για θάνατο κι αθανασία. Δεν ξέρουν αν το μέλλον του θα είναι να ζήσει σαν θνητός ή σαν αθάνατος. Ο Δίας δεν έχει αποφασίσει ακόμα τι θα κάνει με αυτό το παιδί της Σεμέλης. Βγήκε από έναν μεγάλο έρωτα, επομένως, του αξίζουν μεγάλα πράγματα. Οι Νύμφες τού μαθαίνουν να παίζει μουσική και να χορεύει. Το χαϊδεύουν το φιλούν και το αποκοιμίζουν στη στοργική και ζεστή αγκαλιά τους.

Ο Δίας μου υπέδειξε την ευτυχισμένη Νύσα στην Ασία. Έπρεπε ο φυγάς νεαρός γιος του να εγκατασταθεί μακριά από τις γνωστές πόλεις. Αποφάσισε να το μεγαλώσει στη φύση. Για να αποφύγει την Ήρα του άλλαξε πάλι μορφή. Αυτή τη φορά όχι κορίτσι αλλά ζώο. Ένα μικρό κατάμαυρο αγριοκάτσικο θα ήταν ο γιος του Δία.

«Ας είναι ο νεαρός Διγενής και Διθύραμβος αλλά και Μελαναιγής» μού είπε.

«Μελαναιγής μεν αλλά σώος» είπα κι εγώ.

Στην Νύσα, ανάμεσα στα ψηλά κι απόκρημνα όρη, είναι μια κοιλάδα. Την κατοικούν οι Υάδες Νύμφες. Είναι γεμάτες καλοσύνη κι αξιοσύνη. Κόρες του Τιτάνα Άτλαντα που κρατά τον ουρανό ψηλά από την γη. και της Αίθρας, που ήταν κόρη του Ωκεανού. Θεότητες συνδεδεμένες με την γονιμοποιό βροχή που γεμίζει τα ποτάμια και τις λίμνες. Έξι νύμφες, καθεμιά με τη δική της χάρη. Αυτές θα φροντίσουν το παιδί της Σεμέλης.

«Θα τον μεγαλώσετε όπως αξίζει σε έναν γιο του Δία. Και με προσοχή: κρυφά από την Ήρα» τούς είπε ο Δίας.

«Δία πατέρα, δώσ' τον σε μένα. Εγώ θα μεγαλώσω το παιδί. Εγώ το έσωσα από τις φλόγες. Εμένα κάλεσε τότε η Γη» τού λέει η Κισσηίς. Ζει με τους κισσούς, είναι το πνεύμα των κισσών. Αναρριχάται σε κορμούς, τυλίγεται στους κλάδους, προστατεύει και τρέφεται από τους χυμούς τους. «Θα τον προστατεύω πάντα όπως έκανα τότε με τον κεραυνό σου» του υπόσχεται.

«Αν με αφήσεις, Δία πατέρα, θα τον κάνω θεό. Θα γίνει ο θεός του χορού, της μουσικής και του έρωτα» τού υπόσχεται η Ερατώ. Είναι η Μούσα της ποίησης κι εφευρέτης του χορού. Κυκλοφορεί παντού γυμνή και μαγεύει θνητούς κι αθανάτους με τους ήχους και την κίνησή της. Τού δείχνει ένα στεφάνι φτιαγμένο από τριαντάφυλλα. «Θα το φορέσω στο κεφάλι του μικρού σου γιου» τού λέει.

«Ζευπάτερ, δώσε τον νεαρό σε εμένα. Θα τον κρύψω όπως το έχει ανάγκη. Κι όταν στον ξαναδώσω, θα κατέχει την σοφία όλων των ζώων» είπε η Εριφεία, η Νύμφη των ζώων που τον διεκδικεί.

Πλησιάζει και κοιτά με βλέμμα όλο γαλήνη κι αγάπη τον μικρό.

«Θα το κοιμίζω στην αγκαλιά μου. Με τα ερίφια έμαθα να ζω. Θα τον κάνω ευτυχισμένο» τού υπόσχεται εκείνη.

Η πλειοδοσία όμως συνεχίζεται. Όλες προσπαθούν να πείσουν τον Δία να τους δώσει το παιδί. Η Βρωμία Νύμφη τού υπόσχεται πως θα το μεγαλώσει με τροφές των θεών.

«Νέκταρ κι αμβροσία θα γεύεται ο νεαρός ημίθεος όσο καιρό θα μένει στη Νύσα με τις Υάδες» τού λέει καθώς το χαϊδεύει προστατευτικά.

Μένουν η Πολυμνία και η Νύσα. Πλησιάζουν το μικρό που τους έφερα. Η Πολυμνία είναι η Μούσα των ιερών ύμνων και της ευγλωττίας. Από αυτήν ξεκινούν όλα τα άσματα που ψάλλονται προς τιμήν των θεών και των ηρώων. Όταν δεν συνθέτει, βυθίζεται στις σκέψεις. Στοχαστική θεότητα, σιωπηλή και κάτασπρα ντυμένη, κρατά ένα στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια. Το φορά στο κεφαλάκι του μικρού και μαύρου εριφίου.

«Θα τού μάθω την τέχνη της απομνημόνευσης. Έτσι θα μάθει και την τέχνη της μιμητικής» υπόσχεται η Πολυμνία στον Δία. «Ο νεαρός γιος σου Δία Πατέρα και νεφεληγερέτη, θα γίνει ο πρώτος στην τέχνη και θα την μάθει στους ανθρώπους. θα γίνει έτσι ο θεράπων των ψυχών τους.»

Είναι καλές οι προσφορές όλων των Νυμφών. Ο Δίας έχει αποφασίσει από πριν και ξέρει τι θα κάνει, αλλά τις ακούει. Τελευταία πλησιάζει η Νύσα, η Νύμφη που έφερε τις αδελφές της στο μυθικό αυτό μέρος.

«Έδωσα το όνομά μου σε αυτά τα μυθικά όρη και την υπέροχη κοιλάδα. Νύσα ονομάζεται η φύση γύρω μας. Έτσι θα δώσω ένα κατάλληλο όνομα και στον Μελαναιγή γιο σου» τού λέει. «Από σένα είναι του "Διός", από μένα της "Νυσός". Έτσι, Διόνυσος θα λέγεται ο ημίθεος που οι Νύμφες θα τον μάθουν πώς να γίνει θεός.»

«Δεν είναι άσχημο όνομα» μου έγνεψε ο Δίας. «Θα το κρατήσω. Θα τον λέω κι εγώ, και θα τον λέμε όλοι, Διόνυσο.»

Η δημοπρασία έφτανε στο τέλος της. Ο Δίας έπρεπε να πει στις Νύμφες την θέλησή του.

«Το παιδί θα το έχετε όλες μαζί και θα τού δώσετε όλες τις χάρες σας. Πρώτη όμως θα το πάρει η Εριφεία. Είναι η καταλληλότερη για έναν Μελαναιγή ημίθεο όπως είναι αυτή τη στιγμή ο νεαρός». Γυρνά στην Εριφεία και της επισείει την προσοχή. «Ο Διγενής μου θα έχει τη μορφή εριφίου» της λέει. «Ένα μικρό μαύρο κατσικάκι θα είναι το παιδί που θα το λέμε Διόνυσο. Κι εσύ θα το έχεις μαζί με όλα τα άλλα ζώα υπό την προστασία σου». Κατόπιν μίλησε σε όλες. «Θα το μεγαλώσετε όλες μαζί. Η μια μετά την άλλη θα του δίνετε τις γνώσεις σας. Πιο αναγκαίο, όμως, είναι να του δίνετε την αγάπη σας. Γιατί το παιδί μπορεί να μάθει και μόνο του τα πάντα. Αγάπη όμως δεν μπορεί να φτιάξει μόνο του για τον εαυτό του» τους λέει.

Ακουμπώ το παιδί στα χέρια τους.

«Ακόμα δεν έχω αποφασίσει την μοίρα του» λέει ο Δίας.

Πρέπει να αποφασίσει ο πατέρας των θεών αν το παιδί θα μείνει θνητός ή αν θα γίνει αθάνατος. Πρέπει επίσης να αποφασίσει αν θα μείνει ημίθεος ή αν θα γίνει θεός. Στον Όλυμπο δεν έχει θέση γι αυτό πάντως. Θα πάρει την απόφασή του αργότερα. Προς το παρόν, το παιδί θα μείνει στη Νύσα, στην στοργική αγκαλιά των Υάδων. Πατρίδα του δεν μπόρεσε να γίνει η Θήβα, ούτε ο Ορχομενός. Ας γίνει έστω η μυθική των τιτάνων χώρα, η Νύσα.

Αναρίθμητες πηγές και πυκνά δάση αποτελούν το τοπίο εδώ. Στην οργιαστική φύση υπάρχουν ρεματιές, αλσύλλια, λόφοι και λιβάδια. Το περιβάλλον είναι γεμάτο με ποτάμια, λίμνες, πηγές και καταρράκτες. Υγρασία παντού. Υπάρχουν σπηλιές δαιδαλώδεις, άλλες άγριες κι άλλες βατές. Μια τέτοια σπηλιά αποτελεί το σπίτι του παιδιού.

Είναι η πιο μεγάλη κι η πιο όμορφη του δάσους. Νερό και φως εισχωρούν από κάποια ανοίγματά της. Στο εσωτερικό της έχει λιμνούλες, ρεματάκια, ακόμα και φυτά και δέντρα. Οι Νύμφες την ονομάζουν "Ηγάθεον Νυσήιον". Είναι ένα παλάτι που έφτιαξε η φύση. Έχει επιβλητικά ψηλοτάβανα δωμάτια, έχει και μικρότερους πιο ζεστούς χώρους. Θα χωρούσαν πολλά κοπάδια στους χώρους του όμως το Ηγάθεον ανήκει σε μία και μόνο αίγα. Μια μαύρη κατσίκα που την θεωρούν ιερή καθώς είναι παιδί Διός. Εκεί ζει ο Διόνυσος κι εκεί μαθαίνει για τον κόσμο γύρω του ώσπου να ενηλικιωθεί.

Μαζί του μεγαλώνει κι ενηλικιώνεται ένα αναρριχητικό φυτό, δώρο της Κισσηίδας. Τα φύλλα του είναι πλατιά κι ο κορμός του αποτελείται από στεγνό και δυνατό ξύλο. Μοιάζει να έχουν την ίδια ηλικία, την ίδια ορμή και την ίδια ιστορία. Όσο ο νεαρός ημίθεος Διόνυσος ξαπλώνει νωθρά στο Ηγάθεον Νυσήιον τόσο το φυτό απλώνεται στον χώρο. Όταν ο Διόνυσος τρέχει και πηδά από βράχο σε βράχο κι από δέντρο σε δέντρο, το φυτό μεγαλώνει. Περνά πάνω από άλλα δέντρα και κάτω από άλλους κισσούς. Όσο ο Διόνυσος αναζητά τη γνώση, αυτό αναζητά με τα πλατιά του φύλλα το φως του ήλιου και τη ζέστη της μέρας. Μεγαλώνουν παράλληλα. Ο Διόνυσος τρέφεται από τα δαιμόνια των αιθέρων, τις Νύμφες. Το φυτό τρέφεται από την υγρασία του χώματος, από την ζέστη του ήλιου κι από την σκιά της σπηλιάς.

Ο Διόνυσος μιλά με τα φυτά, τα ζώα και τις Νύμφες.

«Πώς να το λένε, άραγε, αυτό το αναρριχητικό φυτό;»

«Άμπελος τ' όνομά του» αποκρίνεται η Νύσα.

Ο Διόνυσος το παρατηρεί. Έχει χυμώδεις καρπούς που είναι μαζεμένοι σε τσαμπιά. Κάθε τσαμπί έχει πολλές ρώγες.

«Δοκίμασε, Διόνυσε, τον καρπό της Αμπέλου. Θα δεις ότι είναι πικρός» τον προτρέπει η Νύμφη Βρωμία.

«Δοκίμασε» τού λέει κι ένα σαλιγκάρι. «Εγώ δεν μπορώ να δαγκώσω. Αν όμως φας εσύ από το τσαμπί, θα μείνει κάτι και για μένα.»

«Κι εμείς τρώμε τον καρπό της αμπέλου» τού λένε οι σφήκες. «Για μάς, γλυκός είναι.»

«Πέτα και σε μάς μια ρώγα» ζητούν τρία σκουλήκια.

«Έλα λοιπόν» του λένε τα πουλιά. «Δοκίμασέ το.»

Δοκιμάζει. Είναι πολύ ξινό. Κάνει να το φτύσει μα το κρατά. Θέλει να πιει το νερό που έχει αποθηκευτεί στον καρπό. Το μασάει αργά κι υπομονετικά. Στην αρχή πικρό, μετά γίνεται πιο μαλακό, κάπως γλυκίζει. Ηρεμεί το όξινο και σιγά-σιγά μια γλύκα έρχεται στην επιφάνεια. Δεν τού αρέσει ακόμα αλλά έχει μερικές ιδέες πώς να το τιθασεύσει. Ταυτόχρονα όμως σχεδόν ευθυμεί με την κατάποση. Ξινό ακόμα και του φέρνει ευθυμία. Αν ήταν και γλυκόπιοτο, τότε, θα συγκρινόταν με το νέκταρ των θεών,

«Έχει πολύ νερό σε κάθε ρώγα του τσαμπιού» λέει στη Βρωμία που τον παρακολουθεί. «Έχει και κάτι ακόμα μέσα του που μ' αρέσει. Θα το μελετήσω.»

Το μελετά κι ανακαλύπτει την άμπελο και τους χυμούς της. Βλέπει τις δυνατότητες που έχει να προσφέρει το φυτό κι ο ζουμερός καρπός του. Παίρνει πολλές ρώγες μαζί, τις τρίβει και τις πιέζει. Τις στύβει και βγάζει απ' αυτές έναν πηχτό χυμό. Διαλύει το περίβλημα της ρώγας και το αναμειγνύει κι αυτό με τα υπόλοιπα. Δοκιμάζει πάλι. Ο Διόνυσος γνωρίζει πως τα φυτά έχουν ζωή, έχουν και ψυχή. Αυτή την ψυχή θέλει να την απομονώσει και να την αναπαράγει.

Με τις δοκιμές του έρχεται μια διάθεση παιχνιδιάρικη. Για να το πετύχουν οι Θεοί, δοκιμάζουν μέλι. Δύσκολο το μέλι και πρέπει να το κλέψεις από τις μέλισσες. Αυτός εδώ ο χυμός δίνει καλύτερη διάθεση κι είναι εύκολος να τον αποκτήσεις. Του αρέσει η ανακάλυψη μα πιο πολύ τού αρέσει που ζει. Τού αρέσουν τα κατσικίσια πόδια του και τα γένια που φυτρώνουν στο σαγόνι του. Τού αρέσουν και τα κέρατα που βγαίνουν από το μέτωπό του. Με αυτά πειράζει τις νύμφες και τις κατσίκες που συνωστίζονται πάντοτε γύρω του.

«Τι έχεις και πηδάς έτσι σαν τρελό» ρωτάει η Εριφεία το παιδί. «Κάθε φορά που μασουλάς αυτόν τον χυμό της αμπέλου δεν μπορεί κανείς να σε φτάσει πουθενά.»

«Δεν μασουλάω. Ενσωματώνω την ουσία του.»

«Διόνυσε, άλλο είναι το φαγητό που αρμόζει σε σένα. Πρέπει να πίνεις και να τρως μόνο νέκταρ κι αμβροσία».

«Αυτός ο χυμός της αμπέλου είναι καλύτερος από την τροφή των θεών. Και μπορούν να τον πιουν ακόμα και θνητοί. Εξισώνει θνητούς κι αθανάτους» λέει το παιδί.

«Ε, λοιπόν, κι είναι καλό αυτό;» ρωτά η Νύσα.

«Ε, και λοιπόν, εσύ που το βρίσκεις το κακό;» της λέει ο Διόνυσος γελώντας.

«Οι θεοί ...» κάνει να πει η Νύσα.

«Άσε με ήσυχο με τους θεούς» της απάντησε βλάσφημα ο νεαρός.

Το επόμενο που κάνει ο Διόνυσος μας ξενίζει. Αρχίζει να πατά τον καρπό της αμπέλου. Τον στύβει. τον καθαρίζει απ' τα κουκούτσια κι παίζει με τα τσαμπιά. Η Βρωμία, η αρμόδια για το φαγητό του, απορεί. Απορεί κι η Κισσηίς, που είναι η αρμόδια για το φυτό. Ούτε η Νύσα καταλαβαίνει τι κάνει το παιδί. Έχω την εντύπωση πως ούτε κι ο Δίας καταλαβαίνει. Το ρωτώ, αλλά, δεν παίρνω απάντηση. Συνεχίζει να κτυπά τις ρώγες με πέτρες και να βάζει τον χυμό σε πέτρινα ποτήρια. Βάζει χυμό, βάζει νερό, μετά στραγγίζει τον χυμό και προσθέτει μυρωδικά. Φτιάχνει χυμούς που τους κρατά κι άλλους που τους πετά. Κάνει διάφορα πειράματα. Πολλά απ' αυτά αποτυχημένα αλλά κάποια τον αφήνουν ικανοποιημένο. Δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλει να πετύχει.

Όλη την ημέρα είναι τραγί. Ανεβαίνει στα ψηλά βράχια κι αγναντεύει στο βάθος του ορίζοντα. Παίζει με τα ελάφια, τα άλλα ερίφια, τους βατράχους και τους λαγούς. Χαριεντίζεται με τις αλεπούδες και τους λύκους. Δεν φοβάται κανέναν. Κι αν ένας βοσκός ή ένα άγριο ζώο κάνει να τον τρομάξει, το βλέμμα του Μελαναιγή είναι αρκετό. Ο επίδοξος εχθρός υποχωρεί. Είναι πάντα κεφάτος κι ορεξάτος ο νεαρός Διόνυσος.

Παίζει με τις Νύμφες των δασών που οι πιο πολλές είναι παιδιά των Υάδων. Κάνει έρωτα μαζί τους, παθιάζεται μέχρις εξαντλήσεως και το βράδυ γυρνά στη σπηλιά εξουθενωμένος. Τρέχουν πίσω του κι επωφελούνται τα πλάσματα του δάσους. Τραγιά και κατσίκες, ζαρκάδια κι ελαφίνες τον συνοδεύουν όπου πάει. Τρώνε φύλλα, ζητούν χυμό της αμπέλου που αυτός φτιάχνει μεσ' στη σπηλιά και τους δίνει. Χρησιμοποιεί τα ζώα για πειράματα. Σημειώνει αντιδράσεις, τα παρατηρεί. Το τραγί ο Διόνυσος είχε μια συνοδεία που τριγυρνά μαζί του και τον ακολουθεί παντού. Στις κοιλάδες, στις πηγές και στα ποτάμια. Από κοντά κι οι νύμφες του δάσους με ελάχιστα ρούχα πάνω τους και μια διάθεση εύθυμη κι ερωτική.

Όταν γυρίζει στη σπηλιά, άρχιζε πάλι να ασχολείται με την άμπελο και τα τσαμπιά της. Εκεί, στο Ηγάθεον Νυσήιον, κάνει κι άλλα πειράματα. Τον βλέπω που μένει ευχαριστημένος όλο και πιο πολύ με τις επιτυχίες του. Όλα κι όλες κι όλοι όσοι περιστρέφονται γύρω του είναι ικανοποιημένοι κι εύθυμοι. Έχει δημιουργήσει μιαν αυλή από όλα τα είδη του ζωικού και του φυσικού βασιλείου.

Σ' αυτή την αυλή ο μικρός Διόνυσος είναι βασιλιάς και θεός. Ο Δίας κι οι άλλοι θεοί εδώ έχουν ξεθωριάσει. Η αυλή αυτή είναι λαμπρή και τείνει να γίνει υπέρλαμπρη καθώς έρχονται κι άλλοι. Προστίθενται οι Σειληνοί, ο Παν, οι Σάτυροι κι οι Μαινάδες. Φτιάχνεται ένας θίασος που ποτέ και πουθενά δεν είχε ξαναφανεί όμοιός του. Δεν είναι βασίλειο αυτό σαν των θνητών μα ούτε σαν το Ολύμπιο των αθανάτων. Είναι ένας νέος γαλαξίας που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ξανά στον κόσμο ως τώρα όμοιός του.

Φωναξτε έναν πιτσιρικά να σας δείξει!

Με τίτλο «Καταιγίδα αντιδράσεων για τις «δια περιφοράς» αποφάσεις» δημοσιεύεται ένα άρθρο στο ΜΥΟΤΑ. [το βρίσκετε αν θέλετε  στη διεύθυνση https://www.myota.gr/2020/03/24/]. 

Όπως λέει κι ο τίτλος, το άρθρο μιλά για τις δια περιφοράς αποφάσεις που παίρνονται από τα δημοτικά συμβούλια τελευταία με αφορμή τον κορωνοϊό. Αυτό έγινε πρόσφατα και στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα. Θα μπορούσε να γίνει με τηλεδιάσκεψη αλλά δεν υπάρχει, προς το παρόν τουλάχιστον, η δυνατότητα αυτή στον δήμο. Έτσι, όμως, εκφράζεται μεν η θέση των παρατάξεων (με ημέιλ) όμως, δεν γίνεται ο αναγκαίος διάλογος που άλλοτε διευκρινίζει απορίες, άλλοτε προκαλεί τροποποιήσεις ή βελτιώσεις. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια πρόσφατη απόφαση του ΔΣ στην οποία οι παρατάξεις τοποθετήθηκαν με ΥΠΕΡ ή ΚΑΤΑ δια μέσου της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Μεταξύ των θεμάτων της Ημερήσιας Διάταξης ήταν η έγκριση ή μη ενός μεσοπρόθεσμου σχεδίου του δήμου, κάτι σαν τα πενταετή πλάνα της πάλαι ποτέ Σοβιετίας. Στους υπολογισμούς του προγράμματος αυτού, περιλαμβανόταν στα έσοδα και είσπραξη δημοτικών τελών ανάλογη με την ισχύουσα σήμερα. Λογικό είναι αυτό αφού η διοίκηση καθόρισε το δημοτικό τέλος και η διοίκηση κατήρτισε το πρόγραμμα. Η αντιπολίτευση ψήφισε ΟΧΙ στο μεσοπρόθεσμο κι έτσι αυτό εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Μια από τις παρατάξεις, όμως, ψήφισε ΥΠΕΡ, προφανώς θέλοντας να έχει ο Δήμος ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ερχόμενη σε αντίφαση με τον εαυτό της που είχε ψηφίσει ΟΧΙ στα δημοτικά τέλη. Πράγματι, τον Νοέμβρη είχε ψηφίσει μια πρόταση μείωσης του δημοτικού τέλους των κατοικιών και καταστημάτων σε αντίθεση με την διοίκηση. Σύμφωνα με εκείνη την στάση της, τώρα θα έπρεπε να μην εγκρίνει τις προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου. Όμως δεν το έκανε.

Αν η συζήτηση γινόταν ζωντανά, τέτοιο λάθος δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει. Θα σημείωναν οι άλλες παρατάξεις ότι το μεσοπρόθεσμο περιέχει ρυθμίσεις στα οικονομικά (όπως περιέχει και στα τεχνικά ζητήματα) με τις οποίες έχει διαφωνήσει (αφού ούτε το τεχνικό πρόγραμμα έχει ψηφίσει) και έτσι όλη η αντιπολίτευση θα ψήφιζε ΟΧΙ. Το λάθος έγινε λόγω του τρόπου ψήφισης των θεμάτων, δια περιφοράς, που δεν επέτρεψε τον ζωντανό διάλογο και την διαμόρφωση των θέσεων και της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης μέσα από αυτόν.

Λένε ότι το υπουργείο Εσωτερικών έχει επεξεργαστεί ένα σύστημα για να γίνονται οι συνεδριάσεις από απόσταση μεν, αλλά, ζωντανά. Η τεχνολογία έχει λύσει τέτοια ζητήματα πριν από πολλά χρόνια. Από τον δήμο δεν περιμένει κανείς τίποτε, είναι γνωστό πόσο πίσω από τις εξελίξεις τρέχει, το υπουργείο, όμως, μετά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης με τον κορωνοϊό, θα έπρεπε ήδη να έχει προωθήσει την λύση. Για να μην γίνει πουθενά στην Ελλάδα το κωμικό ευτράπελο της Θράκης. Εκεί είδαμε τον ίδιο τον υφυπουργό πολιτικής προστασίας που μας απαγορεύει συναθροίσεις και κυκλοφορία στους δρόμους με ύφος αυστηρό και σοβαρό, να έχει μαζέψει σε ένα δωμάτιο δεκάδες ανθρώπων για σύσκεψη κατά του ιού!!! Αν ακολουθήσουμε το παράδειγμά του θα τινάξουμε στον αέρα όλον τον κρατικό σχεδιασμό που αυτός έχει την ευθύνη να εφαρμόσει!!! 

Ελπίζουμε πως στις επόμενες συνεδριάσεις των Συμβουλίων σε όλη την Ελλάδα, και στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα (έστω και ασθμαίνοντας προς το τέλος της σειράς) θα υπάρξει η δυνατότητα της τηλεδιάσκεψης μέσω youtube ή μέσω οποιουδήποτε συστήματος επιλέξει το υπουργείο εσωτερικών. Αν δεν μπορούν οι ίδιοι, ας φωνάξουν έναν πιτσιρικά από το σπίτι (δεν μπορούμε πια να λέμε "από τον δρόμο") για να τους δείξει.

ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΚΟΤΣΙΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ;

Στην Ξάνθη έγινε μια σύσκεψη υπό τον υφυπουργό πολιτικής προστασίας κ. Χαρδαλιά.
Υπήρξε συνωστισμός προσώπων σε κλειστό χώρο όπως δείχνει η φωτογραφία.
Όταν ρωτήθηκε ο υφυπουργός γι αυτό απάντησε:
«Ας μην προσπαθούμε να εξειδικεύσουμε και να δημιουργήσουμε είδηση μέσα από μια διαδικασία που όλοι υπηρετούμε με συνέπεια.»

Από εδώ και πέρα σε κάθε όργανο που θα σας σταματά για έλεγχο, αντί για χαρτάκια και sms και άλλες τέτοιες κουταμάρες θα πρέπει να του λέτε:
«Σε παρακαλώ, όργανο, μη προσπαθείς να δημιουργήσεις θέμα μέσα από μια διαδικασία που υπηρετώ με συνέπεια.»
Αν σας πει «πού το άκουσες αυτό;» θα του πείτε
«από τον υπεύθυνο της κυβέρνησης για την πολιτική προστασία το άκουσα. Υπάρχει τίποτε πιο επίσημο από αυτό;»

Και κάτι τελευταίο:
Δεδομένης της φωτογραφίας και των παραβιάσεων που υπάρχουν (πάνω από 10 άτομα, μη τήρηση του μέτρου των 15 τετραγωνικών γύρω από τον καθένα κτλ) πότε θα πέσουν τα σχετικά πρόστιμα στους παρευρισκόμενους; Η ταυτότητά τους είναι γνωστή, οι παραβιάσεις της νομοθεσίας καταγεγραμμένες, ποιος θα έχει τα κότσια να εφαρμόσει τον νόμο;

Επέτειος 90 χρόνων για την μετονομασία της Πόλης σε Ιστανμπούλ

Σαν σήμερα πριν 90 χρόνια, στις 28 Μαρτίου του 1930, ο Κεμάλ Ατατούρκ μετονόμασε επισήμως την Κωνσταντινούπολη σε Ιστανμπούλ. Μέχρι τότε η επίσημη ονομασία της πόλης ήταν Κωνσταντινίγιε στα Τούρκικα και Constantinopole στα λατινικά, δηλαδή Κωνσταντινούπολη έτσι κι αλλιώς.

Ο Ατατούρκ έκανε τα πάντα προκειμένου να περάσει παντού το όνομα Ιστανμπούλ που ήταν το λαϊκό όνομα της Πόλης, αφού έτσι την αποκαλούσε ο τουρκικός λαός. Ακόμα και τα τηλεγραφήματα που έφταναν στην Πόλη με το Κωνσταντίνιγιε, τα έστελνε πίσω. Έπρεπε να γράφουν Ιστανμπούλ για να τα δεχτεί και να τα επιδώσει το ταχυδρομείο.

Με την ευκαιρία να πούμε πως η Κωνσταντινούπολη πριν την αναλάβουν οι Ρωμαίοι ήταν μια ελληνική αποικία των Μεγαρέων που την ίδρυσε ο Βύζας και γι αυτό ονομαζόταν Βυζάντιο. Πριν κι από τον Βύζαντα εκεί υπήρχε ένα χωριό με το όνομα Λύγος (κατά τον Πλίνιο). Ο Κωνσταντίνος, που την ίδρυσε, την έφτιαξε σαν αντίγραφο της Ρώμης. Της έδωσε το όνομα Νέα Ρώμη, που το διατηρεί στον τίτλο του ακόμα το Πατριαρχείο. Επί Θεοδοσίου, 100 χρόνια αργότερα, πήρε το όνομα Κωνσταντίνου Πόλις, ήτοι Κωνσταντινούπολις. Για τους Έλληνες ήταν η Κωνσταντίνου Πόλις, η Βασιλεύουσα, η Πόλη. Ο κάτοικος της Πόλης ανευρίσκεται σε γραπτά να ονομάζεται Πολίτης από τον 7ο μ.Χ,. αι.

Οι Βίγκιγκς που είχαν πολλές σχέσεις με την αυτοκρατορία την ονόμαζαν Μικλαγαρντ, που θα πει μεγάλη πόλη. Η ονομασία παραμένει στην Ισλανδία και τα νησιά Φερόε.

Οι Σλάβοι την έλεγαν (εν μέρει το χρησιμοποιούν ακόμα) Τσάργκραντ, δηλαδή πόλη του Τσάρου, του Καίσαρα, σαν να λέμε Βασιλεύουσα.

Επέτειος, λοιπόν, σήμερα, της μετονομασίας της Πόλης των Ρωμιών από το επίσημο Κωνσταντίνιγιε στο επίσημο Ιστανμπούλ, στα πλαίσια εκτουρκισμού του νέου κράτους που ίδρυσε ο Κεμάλ στα ερείπια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

Είναι βέβαια γνωστό ότι το Ιστανμπούλ βγαίνει από το "Στην Πόλη" που οι Άραβες το είχαν κάνει Στανμπούλ. Αυτό το Στανμπούλ πήραν η Τούρκοι και το έκαναν Ιστανμπούλ. Η τούρκικη γλώσσα δεν θέλει να αρχίζουν οι λέξεις από σίγμα και προσθέτει ένα γιώτα οπότε Σταμπούλ = Ισταμπούλ όπως Σμύρνη = Ισμίρ, Νίκαια = Ισνικ κτλ. Στην αρμένικη γλώσσα η Πόλη λέγεται Μπόλις (Πόλη).

Προβλέψεις για μετά την κρίση.

Τι έρχεται μετά;

Με τον φόβο του κορωνοϊού η κυβέρνηση σταμάτησε την οικονομία. Ήταν ένα απότομο σταμάτημα (λοκ ντάουν) κάθε δραστηριότητας, και της παραγωγικής και της καταναλωτικής πλευράς. Το ίδιο, λίγο περισσότερο, λίγο λιγότερο, έκαναν όλες οι κυβερνήσεις παγκοσμίως. Η παγκόσμια τράπεζα υπολογίζει την Ελλάδα στο -5,3% (έλλειμμα) και πτώση του ΑΕΠ γύρω στο -8,1% (χειρότερα από ό,τι το 2012). Παρόμοια ύφεση θα σημειωθεί παντού. Η Ευρώπη ειδικά θα πληγεί περισσότερο. Η Ιταλία κι η Ισπανία θα φλερτάρουν με την φτώχεια.

Τι θα συμβεί όταν, κάποτε, τελειώσουμε με αυτή την ιστορία που λέγεται πανδημία και καραντίνα και σταμάτημα της οικονομίας;  
Οι οικονομολόγοι λένε πως δεν ξέρουν τι θα συμβεί γιατί ποτέ στην ιστορία δεν συνέβη κάτι παρόμοιο. Δεν υπάρχει προηγούμενο κρίσης από ιατρικό παράγοντα. Ούτε είμαστε στην περίπτωση που η καπιταλιστική παραγωγή θέλει αναδιάρθρωση ούτε στην περίπτωση που η κατανάλωση έφτιαξε φούσκα. Οι καπιταλιστικές κρίσεις που είχαν γίνει ως τώρα στο παρελθόν, αντιμετωπίστηκαν με τρόπους που δεν μπορούν να δώσουν χρήσιμες ιδέες στην σημερινή κατάσταση. Βέβαιο πάντως είναι ότι, αν και όταν ξαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια κι οι γραμμές παραγωγής, θα πρέπει το παραγόμενο προϊόν να καταναλωθεί. Όχι μόνο τα υλικά προϊόντα (π.χ. αυτοκίνητα, πλοία, τρόφιμα κτλ.) αλλά κι οι υπηρεσίες (π.χ. τουρισμός, μεταφορές) και τα άυλα αγαθά (π.χ. χρηματοοικονομικά). Για να υπάρξει κατανάλωση, όμως πρέπει να υπάρχουν καταναλωτές, άνθρωποι με εισόδημα, όχι άνεργοι ή επιδοματούχοι. Κι εδώ είναι η δύσκολη πλευρά. Γιατί το τοπίο μετά την κρίση θα είναι άδηλο. Κι η πλευρά της εργασίας θα έχει πληρώσει μεγάλο τίμημα. Η ικανότητα κι η ετοιμότητα κάθε χώρας ή πολυεθνικής οντότητας να απαντήσει, είναι το βασικό κριτήριο για το αν θα υπάρξει ή όχι έξοδος από την κρίση. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μόνο μπορούν να γίνουν (και γίνονται) προβλέψεις.

Εγώ, που δεν ειδικεύομαι στην μελλοντολογία, που δεν προβλέπω σωστά τα πολύπλοκα γεγονότα, που δεν παίζω στοίχημα (γιατί χάνω, όπως όλοι όσοι παίζουν) θα τολμήσω προβλέψεις.

Τι θα γίνει με τα κράτη; 

Η ΕΕ θα ταρακουνηθεί σύγκορμη. Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία είναι τρεις μεγάλες χώρες που βάζουν το μαχαίρι στον λαιμό της Γερμανίας απαιτώντας ευρωομόλογο. Η πολιτική Σόιμπλε που έχει εφαρμοστεί μέχρι τώρα, μπούκωσε την Ευρώπη με αδύναμες οικονομίες. Αν δεν βγει ευρωομόλογο που να στηρίξει επενδύσεις και, τελικά, την κατανάλωση, η ΕΕ θα βουλιάξει. Ίσως πραγματικά μπει θέμα διάλυσής της. Δεν νομίζω ότι θα διαλύσει, όμως μια συζήτηση τοξική θα ξεκινήσει. Πίσω από τις ηγεσίες των πληττομένων χωρών της Ευρώπης, έρχονται ακροδεξιοί αντιευρωπαϊστές. Η εξουσία στα δικά τους χέρια θα δυναμιτίσει την ευρωπαϊκή ενότητα.

Η Αμερική μάλλον θα τα καταφέρει. Ήδη έφτιαξε, με διακομματική συναίνεση, πρόγραμμα πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να αντιμετωπίσει τοις συνέπειες της κρίσης με κεϋνσιανές μεθόδους. Οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι γίνονται Ρούσβελτ για να κρατήσουν όρθια την Αμερική. Γι αυτό πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν. Έχουν τους δικούς τους Σόιμπλε κι αυτοί, αλλά, είναι και πρακτικοί άνθρωποι. Έχουν και πιο καθαρό μυαλό από εμάς.

Η Κίνα θα τα καταφέρει εύκολα. Ξέρει να αντιμετωπίζει συλλογικά τις προκλήσεις κι έχει δυναμώσει πολύ σε αυτόν τον τομέα υπό την ηγεσία ενός αυταρχικού κόμματος που πήρε την πιο εξαθλιωμένη χώρα του κόσμου και την έχει κάνει πρώτη παγκόσμια δύναμη οικονομικά.

Ο κόσμος θα υποφέρει. Η ύφεση θα χτυπήσει όλες τις αδύναμες οικονομίες που θα πάρουν μέτρα καραντίνας. Ακόμη κι αυτές που θα τα αποφύγουν, θα επηρεαστούν σοβαρά στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που ζούμε.

Τι θα γίνει με τους πολίτες;
Για το τι θα γίνει με εμάς τους πολίτες, επί γης και στην χώρα μας, θα τα πούμε προσεχώς.

Η συμβαλή ενός ξένου στην εθνική μας ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Χτες ήταν η επέτειος της ελληνικής επανάστασης.

Δημοσίευσα ένα παλιό βιντεάκι μου, του 2013, σχετικά με την πραγματική έναρξη της επανάστασης που έγινε στις 22 Φεβρουαρίου 1821 (ένα μήνα πριν την 25η Μαρτίου) στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας, εκεί που σήμερα είναι η Μολδαβία. Στις 25 Μαρτίου 1821 οι Έλληνες, με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη επικεφαλής, μπήκαν στο Βουκουρέστι. Ναι, την ημέρα εκείνη μπήκαν στην σημερινή πρωτεύουσα της Ρουμανίας.

Σήμερα, μια μέρα μετά την επέτειο, θα δημοσιεύσω ένα άρθρο μου από το 2015. Είναι κομμάτια από άρθρα ενός ξένου που βλέπει την ελληνική επανάσταση  ως "τρίτος". Ήταν, μάλιστα, και κατάσκοπος της Βρετανικής αυτοκρατορίας, άρα είχε την ευχέρεια να μας δει από όσο αφ' υψηλού διάλεγε εκείνος. Μ' αρέσουν, χωρίς να με ξεγελάνε, οι οπτικές κάτι τέτοιων συγγραφέων. Ιδιαίτερα όταν είναι ευφυείς.

Το άρθρο εκείνο (μακροσκελές αλλά καλύπτει πολλά ζητήματα) έχει ως εξής: 

***
Λόγους θα έχετε ακούσει πολλούς. Από μικρά παιδιά μας βασανίζουν με αυτούς, έχω κι εγώ βασανίσει αρκετούς ως τώρα. Δεν θα επαναλάβω ένα ακόμη τέτοιο εθνεγερτήριο κατεβατό. Είπα να επιχειρήσω όμως να μας δω με το βλέμμα ενός τρίτου. 

Αρχικά σκέφτηκα τον Μαρκ Μαζάουερ. Σύγχρονος, διεισδυτικός, έξυπνος ιστορικός, βλέπει πράγματα που άλλοι αγνοούν συστηματικά. Θα τον αφήσω όμως για κάποια άλλη περίσταση. Πήγε ο νους μου στον Ρηντ, ξέρετε εκείνον τον Τζον Ρηντ που έγραψε για τις δέκα μέρες (της Οκτωβριανής επανάστασης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Είχε και για τους Έλληνες άποψη, καθόλου καλή μάλιστα. Αλλά μου φάνηκε ρηχός και περισσότερο συναισθηματικός από όσο θα άντεχα. Καταλήγω στον Άρνολντ Τόινμπι.

Είναι ένας Βρετανός που έχει χαρακτηριστεί, όχι άδικα, σαν ένας από τους πιο μεγάλους ιστορικούς παγκοσμίως, ένας σύγχρονος “Θουκυδίδης”. Και πραγματικά, έχει αναλύσει 26 πολιτισμούς και έχει εξετάσει την ιστορία υπό ένα αιρετικό πρίσμα που τον οδήγησε σε εκτυφλωτικά φωτεινά συμπεράσματα. 
Το 1915 ήρθε ως κατάσκοπος των Άγγλων στα Βαλκάνια, έζησε από κοντά τα γεγονότα του 1920-22, συμμετείχε στις διεθνείς διασκέψεις, παρακολούθησε από κοντά τον ελληνικό εμφύλιο και ήταν ελληνολάτρης όπως δείχνουν και τα έργα του. Πίστευε πως τρεις λαοί έχουν τις πιο μακροχρόνιες μνήμες, οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι Κινέζοι και ανέλυσε θαυμάσια τον νεοελληνικό χαρακτήρα ιδιαίτερα στο έργο του “Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους”. Πέθανε το 1975.

Καταχωρώ εδώ δυο παραγράφους από τις χιλιάδες των σελίδων που ο συγγραφέας έχει γράψει για τον ελληνισμό, αρχαίο, μεσαιωνικό και νεώτερο. Γράφει ο Τόινμπι για τη ν επανάσταση του '21:

Ο Άρνολντ Τόινμπι

“Το 1821 οι Έλληνες -και μαζί με αυτούς οι Αλβανοί και οι Βλάχοι ομόθρησκοί τους- εξεγέρθηκαν σχεδόν σε όλα εκείνα τα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα οποία ήσαν την εποχή εκείνοι πλειοψηφία: δηλαδή, στις ευρωπαϊκές κτήσεις της αυτοκρατορίας, στα βορειοανατολικά μέχρι τη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και στα περισσότερα από τα νησιά του Αιγαίου. Εξαίρεση αποτέλεσε η Ήπειρος, όπου οι Έλληνες και οι ορθόδοξοι Αλβανοί, αν και ήσαν η πλειοψηφία, δεν κατόρθωσαν να εξεγερθούν, επειδή ένας πανίσχυρος οθωμανικός στρατός ήταν ήδη συγκεντρωμένος εκεί για να πολεμήσει τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Στα 1821-22 οι Οσμανλήδες πέτυχαν να ξαναϋποτάξουν τους Έλληνες επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές οθωμανικές επικράτειες μέχρι τα βόρεια της Πελοποννήσου, με εξαίρεση το Τρίκερι και το Μεσολόγγι. Το Τρίκερι έπεσε το 1823 και το Μεσολόγγι το 1826, αλλά το 1822 οι Οσμανλήδες απέτυχαν να ανακαταλάβουν την Πελοπόννησο. Η αιτία αυτής της αποτυχίας ήταν η υπεροχή των Ελλήνων στη θάλασσα απέναντι στο οθωμανικό ναυτικό. Αυτό ανάγκασε τους Οσμανλήδες να περιορίσουν την επίθεσή τους κατά της Πελοποννήσου σε μια δια ξηράς εκστρατεία από τον βορρά. Η βάση των επιχειρήσεων των Οσμανλήδων για την επανυποδούλωση της περιοχής ήταν πολύ απομακρυσμένη, πράγμα που δεν επέτρεψε την καθυπόταξη ολόκληρης της Πελοποννήσου στη διάρκεια μιας μόνο εκστρατευτικής περιόδου.

Η στρατιωτική αποτυχία των Οσμανλήδων το 1822 ήταν πολιτικά σημαντική. Είχε αποτέλεσμα τη διατήρηση της de facto ανεξαρτησίας που είχε κερδηθεί από τους Οθωμανούς Έλληνες μέσα στα όρια της Πελοποννήσου και των Κυκλάδων, και αυτή η στρατιωτική επιτυχία των Ελλήνων επαναστατών εξασφάλισε τη ριζική μεταβολή στη δυτική στάση έναντι των Νεοελλήνων. Οι δυτικοί θιασώτες ενός εξιδανικευμένου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, που μέχρι τότε είχε προκαλέσει τον οίκτο, την περιφρόνηση και την συγκατάβαση για τους Έλληνες ως εκφυλισμένους απογόνους ενδόξων προγόνων, τώρα είδαν στην επανάσταση μια ηρωική πράξη που αποδείκνυε ότι οι Νεοέλληνες ήσαν άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων προγόνων τους. Οι φιλελεύθεροι δυτικοί είδαν επίσης την επανάσταση ως ένα πολιτικό γεγονός οικουμενικής σημασίας. Γι αυτούς η επανάσταση ήταν η πρώτη εξέγερση κατά της μεταναπολεόντειας παλινόρθωσης του “παλαιού καθεστώτος”. Αλλά και οι εκφραστές αυτής της παλινόρθωσης συμμερίζονταν τις γνώμες των φιλελευθέρων. Ο φιλελληνισμός των δυτικών φιλελευθέρων και τα φιλικά αισθήματα των δυτικών κυβερνήσεων υπέρ του Οθωμανού Πατισάχ, μολονότι αντιθετικές ήσαν συμπληρωματικές απόψεις της δυτικής αντίδρασης, και το υπέρ των Ελλήνων αίσθημα, που τώρα είχε φουντώσει στον δυτικό κόσμο και στη Ρωσία, ήταν αρκετά ισχυρό για να κινήσει τις χριστιανικές δυνάμεις, παρ' όλο το ενδιαφέρον των κυβερνήσεών τους για την αρχή της “νομιμότητας”, να σώσουν από τον αφανισμό την επισφαλή ντε φάκτο ανεξαρτησία των Ελλήνων.”

........................

(παραλείπω αρκετές παραγράφους και συνεχίζω)

.........................

“Είναι φανερό ότι για τον Κοραή ο “σύγχρονος δυτικός Διαφωτισμός” και ο “κλασικός Ελληνισμός” ήταν όροι εναλλάξιμοι. Με τον όρο “επανελληνικοποίηση” εννοούσε “εκδυτικοποίηση”. Ο “διαφωτισμός” της Ευρώπης ήταν θαυμαστός στα μάτια του, επειδή τον θεωρούσε ως παράγωγο φως, που εκπορεύεται από μιαν αρχική αρχαιοελληνική πηγή. Ο Κοραής δεν έλαβε υπ' όψη του τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ούτε την Ανατολικορθόδοξη Εκκλησία ή τους Φαναριώτες, και το δικό του σχέδιο, όχι του Ρήγα, για την δομή του μεταοθωμανικού χριστιανικού κράτους αποδείχθηκε πως ήταν “το κύμα του μέλλοντος”. Ωστόσο το σχέδιο του Ρήγα ανεφάρμοστο καθώς ήταν στη σύγχρονη εποχή, είχε κάποια ομοιότητα με την ιστορική δομή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν αυτή στη διάρκεια του αιώνα που τελείωσε το 1180, ενώ το πρόγραμμα του Κοραή, που εν τέλει πραγματώθηκε σε ένα τετελεσμένο γεγονός, δεν είχε κανένα προηγούμενο ούτε στη βυζαντινή ούτε στην αρχαιοελληνική ιστορία.

Ο αρχαιοελληνικός κόσμος υπήρξε, στο πολιτικό επίπεδο, ένας γαλαξίας κυριάρχων ανεξαρτήτων πόλεων-κρατών. Τα κράτη αυτά ποτέ δεν έτυχαν να συνενωθούν εκούσια σε ένα και μοναδικό ελληνικό κράτος. Η πλειοψηφία τους συνενώθηκε τελικά με τη βία από μια μη ελληνική δύναμη, τη Ρώμη. ...............

..........................

Έτσι το ενιαίο ομοιογενές εθνικό κράτος που συγκροτήθηκε από το 1831 ως το 1945 δεν είχε αληθινά προηγούμενα στα προηγούμενα στάδια της ελληνικής ιστορίας. Ούτε είχε καθόλου ρίζες στη νεοελληνική ζωή. Οι γηγενείς θεσμοί του νεοελληνικού λαού ήσαν η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η κοινότητα του χωριού και η οικογένεια. Κανένας από αυτούς τους θεσμούς δεν μπορούσε να αποτελέσει την υποδομή για ένα κράτος δυτικού τύπου, σε οποιαδήποτε από τις παραλλαγές αυτού του υποδείγματος τον 19ο αιώνα, στις οποίες ο Κοραής είχε δώσει την ευλογία του.

..............................

Ο Τόινμπι το 1925

[Ο Τόινμπι στη συνέχεια εξετάζει αναλυτικά τη συμβατότητα των τριών αυτών γηγενών θεσμών με το νέο εθνικό δυτικού τύπου κράτος. Θα αναφέρω εδώ μόνο δυο τρεις προτάσεις αντί των αρκετών παραγράφων τις οποίες αφιερώνει ο Τόινμπι στα ζητήματα αυτά.

...............................

Μια από τις πρώτες πράξεις του νέου ελληνικού εθνικού κράτους ήταν να επιβεβαιώσει την ανεξαρτησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στα όριά του κλπ .................

Ο δεύτερος ιθαγενής νεοελληνικός θεσμός τον οποίο καταπολέμησε το εθνικό κράτος είναι η τοπική αυτονομία και, το συνακόλουθό της, η τοπική ολιγαρχία κλπ. ...............

...................................

Και συνεχίζει με μια παράγραφο που θέλω να παραθέσω:]

"Συνεπώς η εθνική ανεξαρτησία δυτικού τύπου δεν έδωσε στους Έλληνες μια κυβέρνηση από, με και για το λαό. Οι Έλληνες εξακολουθούν να βλέπουν την κυβέρνηση της χώρας τους, όχι ως όργανο για την εκτέλεση της συλλογικής εθνικής τους θέλησης, αλλά ως επιβεβλημένη από τα πάνω εξουσία: το κράτος (=η εξουσία, η επιβολή με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης). Αυτή η σχέση μεταξύ λαού και κυβέρνησης δεν είναι τίποτα το νέο για τους Έλληνες: ένιωθαν αποξενωμένοι από την κυβέρνησή τους ήδη από το τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατράπηκε σε ένα γραφειοκρατικά διοικούμενο συγκεντρωτικό κράτος. Αλλά αυτή η μακρόχρονη εξοικείωση έχει διαπαιδαγωγήσει τους Έλληνες στην τέχνη της αντίστασης. Οι προσπάθειες της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης να επιβάλλει την εξουσία της προσκρούουν στην αλληλεγγύη της ελληνικής οικογένειας. Γιατί η οικογένεια δεν είναι απλώς η βασική ελληνική κοινωνική μονάδα, είναι, επίσης, η βασική μονάδα της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, και αυτό όχι μόνο στη γεωργία και στην οικιακή οικονομία, αλλά και στο εμπόριο και στη βιομηχανία. Επιπλέον, αυτές οι οικογενειακές μονάδες συνδέονται με ένα δίκτυο ατομικών σχέσεων μεταξύ πατρώνων και των πελατών τους."

Παρέθεσα τα παραπάνω αποσπάσματα επ' ευκαιρία της επετείου για να δείξω πως βλέπουν οι ξένοι, οι δυτικοί, την εθνική μας απελευθέρωση και αυτά που κληρονομήσαμε και κουβαλάμε σαν έθνος από εκείνα τα χρόνια. 
Υπάρχουν πολύ διεισδυτικές αναλύσεις όχι μόνο ξένων αλλά και Ελλήνων. Το βιβλίο "Τα καπάκια" του Κωστή Παπαγιώργη με είχε εντυπωσιάσει, ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν πάντα εύστοχος και αναλυτικός εκτός από διασκεδαστικός, ο Λιαντίνης όποτε αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα ήταν καταλυτικός. 
Δυστυχώς, ακόμη δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και ίσως γι αυτό δυσκολευόμαστε να τον αλλάξουμε. Αν δεν τον αποδεχτούμε δεν θα προχωρήσουμε ούτε βήμα  μπροστά. Όσο νομίζουμε ότι έχουμε Δημοκρατία, τόσο θα βουλιάζουμε στην Ολιγαρχία, όσο νομίζουμε ότι είμαστε Δίκαιοι, τόσο θα σκορπάμε δίπλα μας και θα ανεχόμαστε την Αδικία ... και οι Στέλιοι Ράμφοι θα μπορούν να παίζουν το ρόλο του Σοφού, λέγοντας κοινοτυπίες και μπερδεμένα λόγια.  Μια ευχή λοιπόν με την ευκαιρία της επετείου: Αυτογνωσία!

Επετειακό

Για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, ανεβάζω σήμερα ένα βιντεάκι που είχα φτιάξει με το movie maker το 2013 και το είχα ανεβάσει στο youtube.

Αφορά την επανάσταση στην Μολδοβλαχία, που ξεκίνησε στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 και τελείωσε τον Σεπτέμβρη εκείνου του έτους. Ήταν μια θυσία που σκόρπισε ελπίδες και βοήθησε (έκανε δυνατή) την νίκη της επανάστασης στον Μοριά.

Η παραγωγή είναι δική μου, η υπέροχη μουσική είναι του Rodrigo Leao.

Το βιντεάκι βρίσκεται στην  διεύθυνση:

https://www.youtube.com/watch?v=89ERYwztwQA&t=2s

Περίπτωση Ιταλίας.

Παίρνω μερικά κομμάτια από ένα άρθρο του Γιώργου Νικολαΐδη σημερινό (24/3/2020) στο TVXS. Στο άρθρο προσπαθεί να αναλύσει το "φαινόμενο Ιταλία" ως προς τον κορωνοϊό. Χρησιμοποιεί μεταξύ άλλων στοιχεία της Στατιστικής υπηρεσίας του Publ Med και του Science Direct αλλά και άλλων επιστημονικών φορέων ή στατιστικών υπηρεσιών.

Λέει μεταξύ άλλων:

Κάθε χρόνο στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας δηλώνονται πως πεθαίνουν από διάφορα είδη γρίπης 18.500 με 25.500 άνθρωποι (Science Direct). Όλες οι επιστημονικές μελέτες των τελευταίων ετών τονίζουν ότι οι αριθμοί αυτοί είναι κατά πάσα πιθανότητα μια υποεκτίμηση, καθώς πολύ περισσότεροι θάνατοι κάθε χρόνο ταξινομούνται σε κατηγορίες όπως «άλλη λοίμωξη του κατώτερου αναπνευστικού» ή «πνευμονία», μέρος των οποίων υποκρύπτει λοίμωξη από κάποιον ιό γρίπης ο οποίος δεν ανιχνεύτηκε ποτέ (επειδή ο θανών δεν ελέγχτηκε ποτέ προς τούτο) (Publ Med). Και η απόκλιση είναι τεράστια.

Τώρα συνεπώς στις πόλεις της Βόρειας Ιταλίας που διανύουν ήδη την 3η ή και την 4η βδομάδα τους σε καραντίνα λόγω κορονοϊού όλοι πεθαίνουν σε νοσοκομείο και όλοι όσοι πεθαίνουν ελέγχονται για κορονοϊό. Άρα καταγράφονται περισσότεροι ως θάνατοι από τον ιό (που πέρσι ή πρόπερσι θα καταγράφονταν ως θάνατοι από «πνευμονία» ή κάποια ανάλογη αιτία). Πέραν τούτου είναι πολύ πιθανόν στην Ιταλία αυτές τις μέρες ο αριθμός των θανάτων που δηλώνεται ότι οφείλεται σε κορονοϊό να υπερεκτιμάται και για έναν ακόμα λόγο. Καθώς σύμφωνα με τα μέχρι σήμερα δεδομένα τα ¾ των ανθρώπων που εκτίθενται στον ιό δεν εκδηλώνουν συμπτώματα νόσου, είναι πολύ πιθανό αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι αυτές τις μέρες πεθαίνουν στα νοσοκομεία του Μπέργκαμο και άλλων πόλεων της Λομβαρδίας να δηλώνονται ως θάνατοι από τον ιό απλώς και μόνο επειδή έχουν θετικό το τεστ και χωρίς να υφίσταται πράγματι αιτιακή συνάφεια ανάμεσα στην έκθεση στον ιό και στο θάνατό τους.

Το άρθρο ολόκληρο θα το βρείτε στη διεύθυνση

https://tvxs.gr/news/kosmos/paradokso-tis-italias

Προσέξτε επ' ευκαιρία μερικά σημεία:

1.

Όλοι όσοι πεθαίνουν ελέγχονται για κορονοϊό.

Άρα καταγράφονται περισσότεροι ως θάνατοι από τον ιό που πέρσι ή πρόπερσι θα καταγράφονταν ως θάνατοι από «πνευμονία» ή κάποια ανάλογη αιτία.

2.

Αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι αυτές τις μέρες πεθαίνουν στα νοσοκομεία του Μπέργκαμο και άλλων πόλεων της Λομβαρδίας αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι αυτές τις μέρες πεθαίνουν στα νοσοκομεία του Μπέργκαμο και άλλων πόλεων της Λομβαρδίας να δηλώνονται ως θάνατοι από τον ιό απλώς και μόνο επειδή έχουν θετικό το τεστ και χωρίς να υφίσταται πράγματι αιτιακή συνάφεια ανάμεσα στην έκθεση στον ιό και στο θάνατό τους δηλώνονται ως θάνατοι από τον ιό απλώς και μόνο επειδή έχουν θετικό το τεστ και χωρίς να υφίσταται πράγματι αιτιακή συνάφεια ανάμεσα στην έκθεση στον ιό και στο θάνατό τους.

*****************************************************************

Αν τα δύο παραπάνω ισχύουν τότε όλη αυτή η υπόθεση της πανδημίας δεν είναι παρά ένα φιάσκο.

Τα κρούσματα κι οι θάνατοι (στατιστικά αναμενόμενοι ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ) από διάφορες ιογενείς πνευμονίες καταγράφονται ως θύματα του κορωνοϊού. Τα θύματα της πνευμονίας από γρίπη είναι πάνω από 20.000 ετησίως και από άλλες ιογενείς αιτίες πολύ περισσότερα (τεράστια απόκλιση την αναφέρει ο αρθρογράφος).

Δεν λέω ότι είναι σίγουρα φιάσκο. Μπορεί να είναι.

******************************************************************

Προβληματίζομαι με όλα αυτά, αλλά, δεν τα αφήνω να με εμποδίζουν στην "ατομική μου ευθύνη". Που θα πει ότι εγώ προσωπικά τηρώ όλα τα μέτρα της πολιτείας σχολαστικά και συμβουλεύω όλους να κάνουν το ίδιο. 

Οι αρμόδιοι, δηλαδή οι εξουσίες (κυβέρνηση, δήμοι, περιφέρειες), οι αυθεντίες (επιστήμονες) και οι διακινητες πληροφορίας (μέσα ενημέρωσης) παίρνουν και προωθούν τις αποφάσεις. Αυτές τις αποφάσεις -σωστές ή μη- πρέπει να τις ακολουθούμε όλοι για να μην υπονομεύουμε την κοινή προσπάθεια.

Απλά, αυτό δεν μας στερεί καθόλου το δικαίωμα να σκεφτόμαστε.

Η Δρακοσπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου

Τις τελευταίες μέρες δημοσιεύω τμήματα από το βιβλίο μου, το ιστορικό μυθιστόρημα "ΕΡΩΤΑΣ κι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" που κινείται στα χρόνια 1818-1822.

Σήμερα θα βάλω ένα μικρό σχετικά κομμάτι (800 λέξεις) από ένα ακόμη άγνωστο κομμάτι της επανάστασης. Τα γεγονότα πριν τον εμφύλιο που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων.

Στο κομμάτι που ακολουθεί, ένας ήρωάς μου (ο Ομερ) βρίσκεται μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στην Δρακοσπηλιά του (κάπου στην Λιβαδιά) όταν έρχονται απεσταλμένοι του Κωλέτη να τον συλλάβουν (η και να τον σκοτώσουν). Προλαβαίνει και τους συλλαμβάνει εκείνος. Τα παλικάρια ρτου τους σκοτώνουν.  

_______________________________________________________________

Τελείωνε ο Μάης όταν ο Ομέρ ειδοποιήθηκε πως είχαν έρθει αντιπρόσωποι από τον Άρειο Πάγο. Ο ίδιος ήταν στη Δρακοσπηλιά¹, το λημέρι και ταυτόχρονα σπίτι-αετοφωλιά, του Ανδρούτσου. Αμέσως πήγε μαζί να τους βρει. Συνάντησε πρώτα τον Γιάννη Λάπα. Είχε πάνω του μιαν επιστολή με εθνόσημο που ο Ομέρ την πρόσεξε και του την ζήτησε.

 

«Γιάννη, δώσε μου αυτή την επιστολή με το εθνόσημο να την δω» του είπε ευγενικά.

 

Ο Λάπας εμφανώς συγχυσμένος προσπάθησε να την κρύψει. Θα προτιμούσε να μην μάθει ο Ανδρούτσος ούτε κάν την ύπαρξή της. Όμως το λάθος είχε γίνει, ο Ομέρ την είχε δει..

 

«Δεν είναι τίποτε Ομέρ» του είπε. «Δεν σε αφορά.»

 

Ο Ομέρ την είχε δει και δεν θα πιανόταν κορόιδο.

 

«Γιάννη, μην με αναγκάσεις» του είπε απειλητικά.

 

Το μαχαίρι στη ζώνη του και το σπαθί στο πλευρό του έδειχναν πως δεν αστειευόταν. Ωστόσο ο Λάπας προσπάθησε να ξεφύγει. Ο Ομέρ τον πρόλαβε. Πήρε την επιστολή και την διάβασε. Το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι του. Με αυτά που διάβασε θα σκότωνε πρόθυμα τους απεσταλμένους του Αρείου Πάγου. «Καθαίρεση του Οδυσσέα Ανδρούτσου και θάνατος» ήταν η εντολή των ολιγαρχικών. Έδεσε τον Λάπα τον πήγε μαζί με την επιστολή στον Ανδρούτσο.

 

«Την βρήκες πάνω στον Γιάννη;» ρώτησε ο Οδυσσέας.

 

«Ναι. Τον πίεσα κι ομολόγησε ότι τέτοιες εντολές έχουν κι ο Παλάσκας κι ο Νούτσος. Μην τους παίρνεις αψήφιστα.»

 

Γνώριζαν καλά τον Νούτσο και τον Παλάσκα από την αυλή του Αλή Πασά. Φιλικοί κι οι δυο ήταν καλοί πατριώτες πριν κηρυχθεί ο Αλής φιραρής από τον Σουλτάνο. Πούλησαν τον Αλή και προσχώρησαν στη νομιμότητα. Μετά τον θάνατο του πασά είχαν μετάσχει στην εκστρατεία κατά των Ελλήνων. Στο Χάνι της Γραβιάς ήταν με τον Βρυώνη απέναντι στον Ανδρούτσο και τα παλικάρια του. Ύστερα άλλαξαν πάλι και προσχώρησαν στην επανάσταση χάρη στον Οδυσσέα.

 

«Εσύ τους έβαλες Δυσσέα στο ρεμπελιό» είπε ο Ομέρ. «Εγγυήθηκες γι αυτούς και τώρα σε προδίνουν ψυχρά!»

 

«Αχαριστία» ήταν το μόνο που είπε ο Ανδρούτσος.

 

«Πριν από εδώ, πήγαν στον πρίγκιπα² για να τον πείσουν να γυρίσει στον Μοριά.»

«Μα αυτό θα είναι σε βάρος της πατρίδας! Άρα είναι προδότες αυτοί που δίνουν αυτές τις εντολές. Ο Νούτσος κι ο Παλάσκας είναι απλά ηλίθιοι που τις ακούν» είπε ο Οδυσσέας.

 

«Μπορεί να είναι φιλόδοξοι» είπε ο Ομέρ. «Ο Νούτσος ήρθε από τον Μαυροκορδάτο για πολιτικός καθοδηγητής. Ο Κωλέττης έστειλε τον Παλάσκα για στρατηγό στη θέση σου.»

Ο Οδυσσέας το σκέφτηκε κι έσκασε στα γέλια.

 

«Α, χα, ωρέ Ομέρ, αυτό κι αν είναι αστείο πια!»

«Γιατί γελάς Δυσσέα;»

«Δεν το ξέρεις ότι ο Κωλέττης έχει μορόζα³ του, την γυναίκα του Παλάσκα; Α, ο άτιμος, στέλνει εδώ τον Παλάσκα για να τον σκοτώσω εγώ, να του μείνει η γυναίκα του αμανάτι. Βρε τον άθλιο!»

Είχε ξεραθεί στα γέλια. Δεν την έπαιρνε την υπόθεση στα σοβαρά. Είχαν προσπαθήσει πάλι να τον δολοφονήσουν. Μια φορά στο καράβι του καπετάν Βισβίκη. Τον είχαν καλέσει κι είχαν δώσει εντολή στον καπετάνιο να τον δολοφονήσει. Εκείνος, τελικά, δίστασε και δεν το έκανε. Μιαν άλλη φορά είχαν στείλει εντολή στον Νικηταρά να σκοτώσει τον Δυσσέα. Ο Νικηταράς τούς έστειλε στο διάολο.

 

«Αν με κατηγορούν εμένα για τουρκισμό, αυτούς που είχαν πάει με τον Βρυώνη δεν τους φοβούνται;»

Αυτή ήταν η αλήθεια. Ο Νούτσος κι ο Παλάσκας είχαν εντολή του Αρείου Πάγου, δηλαδή του Κωλέττη και του Νέγρη. Αυτοί οι δυο ήταν η φωνή του Μαυροκορδάτου στην ανατολική Στερεά. Θα σκότωναν τον Οδυσσέα και θα έπαιρναν τη θέση του. Οι άθλιοι ήθελαν να εξοντώσουν τον ήρωα στον οποίο υποκλίνονταν οι οπλαρχηγοί και που ο λαός θεωρούσε σωτήρα. Οι Νούτσος και Παλάσκας κυκλώθηκαν κι αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Πάνω τους βρέθηκαν οι εντολές του Νέγρη κι οι δόλιοι διορισμοί τους.

 

«Δίκη» απαίτησαν τα παλικάρια του Οδυσσέα.

 

«Ποια δίκη; Αν γίνει δίκη θα τους καταδικάσετε» τους είπε ο Δυσσέας.

 

«Να γίνει δίκη!» του ζήτησαν και πάλι.

 

Ο Ανδρούτσος γνώριζε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας δίκης. Για να το αποτρέψει θα έπρεπε να τους το αρνηθεί. Όμως δίστασε κι άφησε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους. Η καταδίκη σε θάνατο βγήκε πολύ εύκολα. Τα γράμματα, η ομολογία τους, η επιστολή του Γιάννη Λάπα δεν άφησαν αμφιβολίες. Κι οι τρεις καταδικάστηκαν σε θάνατο. Η καταδίκη εκτελέστηκε αμέσως. Δεν πρόλαβε ο Δυσσέας να μετανιώσει και τους δώσει χάρη.

 

Μόνο τον Λάπα πρόλαβε να σώσει. Εκτελέστηκαν όλοι οι άλλοι στη Δρακοσπηλιά. Έπεσε λάδι στη φωτιά. Η κόντρα του Οδυσσέα με τον Άρειο Πάγο μετά από αυτό αγρίεψε κι άλλο. Δεν θα ησύχαζαν πια αν δεν τον σκότωναν, κι ο Ομέρ βρέθηκε μέσα στην δίνη αυτής της εξοντωτικής διαμάχης.

 

Η εκτέλεση έγινε στις εικοσιέξι Μαΐου. 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:  

1 Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος είχε κάνει σπίτι του αυτή τη σπηλιά στον Παρνασσό. Είχε μπροστά ένα μεγάλο άνοιγμα κι έτσι ήταν ευάερη κι ευήλια. Βρισκόταν σε μεγάλο ύψος κι αγνάντευε τον κάμπο της Λοκρίδας. Ανέβαινε κανείς επάνω μόνο από μια ξύλινη σκάλα. Εκεί έμεναν η αδελφή του Ταρσίτσα, ο Άγγλος Τρελόνι και τέσσερις φύλακες εκ των οποίων ο ένας ήταν ο Μπαμπά Αχμέτης κι ο άλλος ο Ούγγρος Καμαρόν σπουδαίος ιππέας που δίδαξε και τον Ανδρούτσο.

2 Όταν λένε "πρίγκιπα" εννοούν τον Δημήτριο Υψηλάντη, αδελφό του Αλέξανδρου

3 Μορόζα = ερωμένη