Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;

Για τον Κωνσταντίνο Κουκκίδη ο λόγος σήμερα.

Ποιος είναι; Είναι ο ήρωας-φρουρός που, όταν μπήκαν στην Αθήνα σαν κατακτητές οι Γερμανοί στις 27 Απριλίου 1941 και ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να υψώσουν την γερμανική σημαία, τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και έπεσε μαζί της από την Ακρόπολη αυτοκτονώντας.

Έπεσε; ε, ... τώρα ... έπεσε!

Θρύλος, αντάξιος με το κρυφό σχολειό; 

Τουλάχιστον το κρυφό σχολειό υπήρξε, έστω κι αν δεν ήταν κρυφό παρά για περιορισμένο χρονικό διάστημα όταν έκλειναν κάποιο από τα φανερά διδασκαλεία οι Τούρκοι σαν τιμωρία ενός χωριού ή μιας περιοχής. 

Για τον Κουκίδη, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπήρξε.

Πως έχω πεισθεί; ... διαβάζοντας τον Νίκο Σαραντάκο που μάζεψε τα στοιχεία. Σήμερα μας ξανάστειλε (σε όσους τον διαβάζουμε) μια ανάρτηση και μας τα ξαναθυμίζει. Την αναφέρω λοιπόν για να την δει όποιος θέλει να μάθει κάτι επ' αυτού. Φυσικά μπορεί κανείς να δει και τις δυο απόψεις

Διαβάζοντας το άρθρο θα δει την άποψη που λέει ότι Κουκίδης και αυτοκτονία με τη σημαία δεν υπήρξαν και βλέποντας ένα βίντεο (που επίσης παραθέτω και παραθέτει και ο Σαραντάκος) θα δει την άποψη που λέει ότι όλα αυτά υπήρξαν και ότι όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο είναι ανθέλληνες.

Η ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου ΕΔΩ

Έχει τίτλο "Και πάλι για τον ανύπαρκτο ήρωα Κωνσταντίνο Κουκίδη"

Το άρθρο στηρίζεται κυρίως σε μια αναφορά του αρμόδιου για την περίπτωση αντιστρατήγου Ιωάννη Κακουδάκη που αποφάσισε το 2001 να βάλει τα πράγματα στη θέση τους κι αφού ένα χρόνο πριν (το 2000) ο Αβραμόπουλος έχει φτιάξει και αναθηματική στήλη στο μνημείο που έφτιαξε στους πρόποδες της Ακρόπολης για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη.

Σαν να του φάνηκε ότι το αστείο παρατράβηξε.

Λέει ο αντιστράτηγος στο περιοδικό "Πόλεμος και Ιστορία" στο τεύχος 47 του Δεκεμβρίου 2001 στη σελίδα 4

Τον Εύζωνα Κουκίδη δεν τον είδε κανένας ποτέ. Δεν βρέθηκε ποτέ η Σημαία. Δεν βρέθηκε ποτέ το πτώμα. Ψάξαμε παντού, όπου υπάρχει περίπτωση να υπάρχει το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης. Στα νεκροταφεία, στα νεκροτομεία, στα ληξιαρχεία και στις συγκεκριμένες ημέρες δεν υπάρχει καμία εγγραφή. Από τους καταλόγους του ΟΤΕ και από όλα τα Ληξιαρχεία της Αττικής ψάξαμε για επιζώντες με αυτό το όνομα και ερευνήσαμε σχετικά. Μετά από όλα αυτά δεν υπάρχει καμία επίσημη τεκμηρίωση του συγκεκριμένου περιστατικού και αν το συγκεκριμένο πρόσωπο υπήρξε στην πραγματικότητα. Βέβαια καμία στρατιωτική υπηρεσία δεν μπορεί να χάσει κάποιο στρατιώτη της χωρίς να το ξέρει ή χωρίς να έχει γραφεί σε κάποια κατάσταση.

Στη ΔΙΣ ήλθε μέχρι και ο Ιατροδικαστής Αθηνών με το βιβλίο που είχε η υπηρεσία του τότε και κατέγραφαν όλες τις ιατροδικαστικές πράξεις -όλους τους νεκρούς- όπου δεν σημειωνόταν κανένας νεκρός στρατιώτης την περίοδο 27-30 Απριλίου 1941.

Να σημειώσω ότι η Προεδρική Φρουρά, τότε Ανακτορική Φρουρά, δεν έβαζε και δεν βάζει ποτέ φρουρούς στην Ακρόπολη. Ζει ακόμα στο Παγκράτι ο τότε Επιλοχίας της Ανακτορικής Φρουράς, τον όποιο και συνάντησα και ο όποιος με διαβεβαίωσε ότι τους ήξερε όλους τους στρατιώτες του “απέξω και ανακατωτά” και στρατιώτης με το όνομα Κώστας Κουκίδης δεν υπήρχε στην Ανακτορική Φρουρά. Όπως επίσης ότι δεν τοποθετούσαν φρουρούς στον Βράχο της Ακρόπολης. Βέβαια με την λέξη “Εύζωνας” υπάρχει το ενδεχόμενο να ήταν στρατιώτης των Ευζωνικών Ταγμάτων. Όμως τα συντάγματα αυτά δέν έδρευαν στην Αθήνα.

Κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι τέτοιο πρόσωπο υπήρξε, άλλα από την άλλη είναι θετικό να πλανάται ένα τέτοιο γεγονός. Διότι πραγματικά πρόκειται για κάτι το συγκλονιστικό, εάν έγινε. Επομένως το ερώτημα αν το περιστατικό αυτό είναι αληθές η όχι δεν τεκμηριώνεται ιστορικά. Χωρίς να αποκλείεται. Και για τον λόγο αυτό έχουμε έναν ογκωδέστατο φάκελο με όλα τα στοιχεία που έχουμε συγκεντρώσει, μετά από όλες αυτές τις έρευνες για το συγκεκριμένο θέμα, από όπου δεν τεκμηριώνεται η ύπαρξη του προσώπου και του γεγονότος.

Δηλαδή, ο αντιστράτηγος βρίσκει θετικό να πλανάται ο μύθος αλλά ξεκαθαρίζει με χειρουργική ακρίβεια ότι Κωνσταντίνος Κουκίδης δεν υπήρξε.

Η ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ γράφει στο λήμμα Κωνσταντίνος Κουκίδης:

Με το όνομα Κωνσταντίνος Κουκίδης αναφέρεται πως υπήρξε ένας εύζωνας κατά τη διάρκεια του Β´ παγκοσμίου πολέμου στην Αθήνα, του οποίου η ιστορική διάσταση αμφισβητείται. Σύμφωνα με το χρονικό της διήγησης, ο Κουκίδης αρνήθηκε να παραδώσει την Ελληνική σημαία στους Γερμανούς κατακτητές όντας φρουρός στην Ακρόπολη, και κρατώντας την, αυτοκτόνησε πηδώντας από τον βράχο.

Τι καταλάβατε; Ε, τι να καταλάβετε, βικιπέδια είναι όχι Δομή...!

Σε άρθρο που γράφτηκε επετειακά για τον Κουκίδη, πρόσθεσαν κάποια φορά και μια φωτογραφία Ευζώνου. Από τότε η φωτογραφία αυτή συμβολίζει (θρύλος είναι) τον Κουκίδη

Ωστόσο κάποιοι επιμένουν. Το σχετικό βίντεο στο youtube που θα βρείτε ΕΔΩ είναι ένα δεκαεπτάλεπτο "ρεπορτάζ" της έγκριτης ΕΡΤ στην εκπομπή "Αληθινά Σενάρια" και παραθέτει τα στοιχεία που υπάρχουν για την περίπτωση Κουκίδη, αυτά που αναιρεί ο Σαραντάκος.

Δείτε μόνοι σας και το άρθρο που λέει ότι Κουκιδης δεν υπήρξε και το βίντεο που λέει ότι όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο δεν ξέρει τι του γίνεται και αποφασίστε. Ίσως έτσι καταλάβετε με ποιο λαό έχετε να κάνετε. 

Ηλίθιοι είμαστε; ή μήπως είμαστε Εθελόδουλοι; 

Μόνοι μας σβήνουμε την ιστορία μας; ή μήπως μόνοι μας γράφουμε την ιστορία μας;

Αλήθεια ή Μύθος; 

Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; 

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟ τεκμηρίωση

Συνεχίζω την χτεσινή ανάρτηση, όπου το κυριότερο σημείο που τόνιζα ήταν ότι στην παραλία των Λιπασμάτων, η τρύπα με τις αρχαίες πέτρες δίπλα στην ... καντίνα(!!!) είναι το Θεμιστόκλειο.

Επειδή κάποιοι ίσως να μην γνωρίζουν τι στοιχεία υπάρχουν επ' αυτού, θα τα εκθέσω σήμερα εν συντομία για να μπορούν όλοι να μάθουν, αν το θέλουν:

Τα στοιχεία είναι τα ΓΡΑΠΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ και τα ΑΝΑΣΚΑΦΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ. 

Έχουμε Γραπτές τρεις αρχαίες μαρτυρίες. Μία του Πλούταρχου (η κυριότερη) είναι εκείνη που αναφέρει τα λόγια του Διόδωρου του Περιηγητή, τα εξής:

"Διόδωρος δε ο περιηγητής εν τοις περί μνημάτων είρηκεν, ως υπονοών μάλλον ή γιγνώσκων, ότι περί τον λιμένα του Πειραιώς, από του κατά τον Άλκιμον ακρωτηρίου, πρόκειταί τις οίον αγκών και κάμψαντι τούτον εντός, ή το υπεύδιον της θαλάσσης, κρηπίς εστίν ευμεγέθης και περί αυτήν βωμοειδές, τάφος Θεμιστοκλέους"

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Ιάκωβου Δραγάτση, του 1906

Με βάση τα παραπάνω, ο Ιάκωβος Δραγάτσης προσδιόρισε από το 1906 με τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης τον χώρο του Θεμιστόκλειου στην δεξιά ακτή όπως εξέρχεται κανείς από τον Πειραιά και συγκεκριμένα στην ακτή της Δραπετσώνας (Τραπεζώνος) όπου, το 1909, χτίστηκε το εργοστάσιο. Ανασκεύασε επίσης ο Δραγάτσης μιαν άποψη που επικράτησε επ' ολίγον ότι δήθεν το μνημείο βρισκόταν στην απέναντι Πειραϊκή Ακτή (στη θέση Ξυλοφάναρο).

Το κύριο επιχείρημα του Ιάκωβου Δραγάτση για το ότι ο τάφος δεν μπορούσε να βρίσκεται στο Ξυλοφάναρο (ούτε στον χώρο της σχολής Ναυτικών Δοκίμων όπου επιχειρήθηκε να “τοποθετηθεί” αργότερα) ήταν ότι οι τύμβοι που βρέθηκαν στις θέσεις της Πειραϊκής ήταν οικογενειακοί τάφοι. Όμως ο Θεμιστοκλής δεν χρειαζόταν τάφο (που να χωράει ολόκληρο το σώμα ενός νεκρού) αλλά οστεοφυλάκιο μια και είχε πεθάνει και είχε ταφεί στην Μαγνησία. Επίσης ο τύμβος είχε κατασκευαστεί για τον μεγάλο στρατηγό και δεν θα ήταν κοινός με άλλους ενταφιασθέντες εκεί. Το γεγονός λοιπόν ότι ήταν ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΙ και ότι ήταν ΤΑΦΟΙ αρκούσε για να αποδειχθεί ότι δεν ήταν τύμβοι που αναφέρονταν στον Θεμιστοκλή. Αντίθετα ο τύμβος στη Δραπετσώνα όχι μόνο πληρούσε τις προδιαγραφές των περιγραφών του Διόδωρου αλλά επί πλέον ήταν τύμβος που είχε μία μόνο κρύπτη για ένα οστεοφυλάκιο και επί πλέον βρισκόταν στον καταλληλότερο χώρο για να χτιστεί το μνημείο καθώς εκεί μπροστά είχαν βυθιστεί τα πλοία των Περσών στην ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Επί πλέον ο Δραγάτσης έκανε την ορθή μετάφραση του χωρίου του Διόδωρου του Περιηγητή, όπως την διέσωσε ο Πλούταρχος, κι αυτό ήταν αρκετό για τον προσδιορισμό του χώρου. Η λανθασμένη μετάφραση κάποιου Γερμανού αναζητητή αρχαιοτήτων είχε προκαλέσει την αναζήτηση του τάφου στους τύμβους της Πειραϊκής.

Λέει ο Δραγάτσης: 

“Το χωρίο του Διόδωρου που παραθέτει ο Πλούταρχος, ερμηνεύτηκε με λάθος τρόπο ή παρεξηγήθηκε με τρόπο που δεν έπρεπε να γίνει, κι αυτό έγινε σε καιρούς που η τοπογραφική έρευνα στη χώρα μας ήταν ακόμα στα σπάργανα". 

Στην συνέχεια ο Ιάκωβος Δραγάτσης εξηγεί ποιο ήταν το μεταφραστικό λάθος που έκαναν αγνοώντας το "περί τον λιμένα" αγνοώντας το "πρόκειται οίων αγκών" και διαβάζοντας λάθος το "από του κατά τον Άλκιμον"

Σχεδιάγραμμα του Δραγάτση που δείνει τον "αγκώνα" την "κάμψη εντός" όπου το "υπεύδειον"

Αντί να πάνε απέναντι (από του ...) από το ακρωτήριο του Άλκιμου (το σημερινό Χατζηκυριάκειο) πήγαν σε αυτό. Αγνόησαν το "από του". Επίσης δεν είδαν τον αγκώνα που είναι η εξοχή όπου αργότερα έγινε ο μώλος του Κράκαρη δεξιά όπως βγαίνουμε από το λιμάνι. Στην άλλη πλευρά (αριστερά όπως βγαίνουμε) δεν εμφανίζεται τίποτα που να μοιάζει με εξοχή ("πρόκειταί τις οίων αγκών"). Ούτε έδωσαν σημασία στο "κάμπτεται εντός" πράγμα που συμβαίνει μόνο στην παραλία Λιπασμάτων μόλις βγούμε από τον Κράκαρη, και δεν μπορεί να αγνοηθεί ότι το μνημείο βρισκόταν στο "υπεύδειον της θαλάσσης" εκεί όπου παύει το κύμα (στην Φρεττύδα το κύμα δεν παύει καθόλου).

Αλλά ακόμη μόνο στη Δραπετσώνα το ταφικό μνημείο είναι "κρηπίς ευμεγέθης" και υπάρχει "περί την κρηπίδα βωμοειδές". Στην Φρεαττύδα δεν υπάρχει βωμοειδές και είναι τετράγωνος ο περίβολος ενώ στη Δραπετσώνα στρογγυλός (βωμοειδής).

Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα ακόμα, μέχρι και οι "αφύες" (αθερίνα) τα ψάρια που αναφέρει ο Αριστοτέλης συνηγορούν ότι το μνημείο βρίσκεται σε αυτή τη θέση και όχι απέναντι. 

Σχεδιάγραμμα του Δραγάτση για την ανασκαφή που έκανε με τον Σαχτούρη

Να σημειώσω ότι ο Ιάκωβος Δραγάτσης έκανε και ανασκαφή μαζί με τον Αλ. Σαχτούρη, διοικητή της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων όπου εκείνος δίδασκε. Βρήκαν συλημένο τον τάφο, βρήκαν αρχαίες πέτρες,  βρήκαν την κοιλότητα βάθους 0,77 και διαμέτρου 0,75 όπου είχαν αποτεθεί τα οστά, βρήκαν και οστά, όχι του Θεμιστοκλή κατ' ανάγκη αλλά ίσως και άλλων που μπορεί να είχαν ταφεί αργότερα, μετά την σύληση, εκεί. 

Σχεδίασμα του Πομπάρντι 18ος αι.

Η ίδια παραλία σήμερα

Τα επιχειρήματα του Ιάκωβου Δραγάτση δεν εξαντλούνται εδώ. Θυμίζει εκφράσεις του Παυσανία, του Πλούταρχου, του Διόδωρου, του Πλάτωνα κωμικού κλπ., χωρία με τα οποία δείχνει πόσο ταιριάζει αυτή η θέση σε όλες τις περιγραφές. Επίσης θυμίζει ότι στον τόπο αυτό ακόμα ψαρεύεται η αθερίνα (αφύες) όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης αλλά και όπως θα υποδείξει ο τυχαίος ψαράς που θα τον ρωτήσεις.

Σταματάω εδώ τα επιχειρήματα με την αναλυτική σκέψη και δράση του Ιάκωβου Δραγάτση.

Υπάρχουν αρχαίες πέτρες στο Θεμιστόκλειο που γράφουν "ΘΕ .. ΚΛΗΣ..." ή "ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟΝ" κλπ. Βοά ο τόπος ότι εδώ είναι το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή, το Θεμιστόκλειο. Υπάρχουν γκραβούρες που το δείχνουν, (παραπάνω βλέπετε την ομοιότητα των τοπίων) υπάρχουν χάρτες που το σημειώνουν, υπάρχουν τοπογραφικά των Λιπασμάτων του '38 του '53 και του '96 που το υποδεικνύουν, υπάρχουν ιστορικές αναφορές του Φωτιάδη στην εποχή του 1827 που προσδιορίζουν το Θεμιστόκλειο στον χώρο του εργοστασίου Λιπασμάτων, τι άλλο περιμένουμε;

Πρέπει να έρθει άμεσα η Αρχαιολογική υπηρεσία και να ερευνήσει τα δεδομένα, να πραγματοποιήσει ανασκαφή και να επιβεβαιώσει τον χώρο ως αρχαιολογικό. Η τραγική καθυστέρηση τελικά παρά λίγο να μας βγει σε κακό. Όμως έστω και τώρα, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να τρέξουμε.  Ό,τι κερδήθηκε επί Χρονόπουλου γύρω στο 2000 και ό,τι κερδήθηκε επί Τζανή το 2013-14 δεν πρέπει να πάει χαμένο. Η αρχαιολογική υπηρεσία είναι ενημερωμένη, περιμένει όμως το δικό μας αίτημα. Προγράμματα σχετικά για χρηματοδότηση ανασκαφικής έρευνας υπάρχουν (σα να λέμε ... λεφτά υπάρχουν!) ... δεν μπορούμε άλλο να στεκόμαστε αδρανείς.

Ό,τι κι αν γίνει στο μέλλον, προβλήτες πάνω σε αρχαιολογικό χώρο δεν στήνονται. Ας το καταλάβει γρήγορα η δημοτική αρχή και ας πράξει αναλόγως.

Δενδροφύτευση από τον Δήμο στην παραλιακή ζώνη της Δραπετσώνας από τον Κράκαρη ως το Θεμιστόκλειο (ποιο Θεμιστόκλειο; εκείνη η τρύπα δίπλα στην καντίνα μωρέ ...)

Μεθαύριο Τετάρτη το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας συγκαλείται εκτάκτως για να αποφασίσει ΔΕΝΔΡΟΦΥΤΕΥΣΗ 120 δέντρων (αρμυρίκια και πεύκα) στο παραλιακό μέτωπο της Δραπετσώνας, από τον Κράκαρη ως το Θεμιστόκλειο. Μαζί θα οργανώσει και μια εκπαιδευτική δράση για παιδιά. Λίγο φλου αυτό το τελευταίο αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος ... Σημασία έχει η απόφαση για δράση σε ένα χώρο που είναι διεκδικούμενος και που ελπίζουμε να περάσει επιτέλους στους δημότες, ελευθερώνοντας ένα κομμάτι της ακτής.

Πρόκειται για μια ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΣΗ της κυβερνητικής απόφασης για παραχώρηση αυτής της ζώνης στον Δήμο και της εξαίρεσής της από την -μέσω ΤΑΙΠΕΔ- πώλησή της στο ιδιώτη που θα πάρει τον ΟΛΠ. Σαν απάντηση στην εξαιρετικά θετική απόφαση της κυβέρνησης έρχεται αυτή η επίσης πολύ θετική ενέργεια του δήμου που είναι αναγκαία και γίνεται στην κατάλληλη στιγμή.

Να σημειώσω μιαν αγκύλωση που μπορεί να οφείλεται σε άγνοια ή παρανόηση της πραγματικότητας μπορεί, όμως, και σε ανοησία. Ελπίζω να μην είναι παρά μια απλή παράλειψη. Περιγράφοντας την περιοχή της δενδροφύτευσης το έγγραφο του δήμου την οριοθετεί ως εξής: 

"Θα διαμορφωθεί η περιοχή 

από την είσοδο του μώλου Κράκαρη ως τη θέση της καντίνας". 

Της καντίνας !!!!!! 

Ποια καντίνα ρε παιδιά, αυτή σήμερα είναι εδώ αύριο πιο εκεί μεθαύριο πάρα πέρα. Είναι η καντίνα τοπόσημο; Και δεν γνωρίζετε ότι εκεί (στην ... καντίνα!!!) υπάρχει εδώ και δυόμιση περίπου χιλιάδες χρόνια το ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟ, ο τάφος, το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή;;;

Μόνοι σας βάζετε τα χέρια σας και βγάζετε τα μάτια σας; 

Τα Λιπάσματα το έκρυβαν γιατί φοβόντουσαν μην πλακώσει η αρχαιολογία.

Κάποιοι Γερμανοί του 19ου αιώνα είχαν μεταφράσει λάθος τον Διόδωρο τον Σικελιώτη και έψαχναν για το μνημείο κάπου απέναντι (αλλά δεν υπήρχε πουθενά)

Ο Ιάκωβος Δραγάτσης έχει αποδείξει ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ από το 1906 ότι το Θεμιστόκλειο βρίσκεται στην παραλία των Λιπασμάτων κι είναι εκεί που το γνωρίζουμε όλοι (εκεί ... κοντά στην καντίνα ... μια τρύπα στρογγυλή με κάτι αρχαίες πέτρες ...)

Το μνημείο ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι εκεί για όποιον θέλει να το δει και κράζει ότι πρόκειται για το Θεμιστόκλειο.

Κι εμείς το αμφισβητούμε; ή φοβόμαστε να το ονομάσουμε με το όνομά του; 
Είμαστε με τα καλά μας;

Ελπίζω να πρόκειται για απλή παράλειψη. Όχι μόνο γιατί γινόμαστε ΜΟΝΟΙ μας βλάκες όταν δεν βλέπουμε τον αρχαιολογικό θησαυρό που έχουμε στα χέρια μας αλλά επί πλέον γιατί ο οριστικός χαρακτηρισμός του μνημείου ως τέτοιου και από την επίσημη αρχαιολογία (που περιμένει την αίτησή μας για να έρθει να το κάνει) θα ήταν το καλύτερο ΟΠΛΟ κατά της ιδιωτικοποίησης της περιοχής. Θα εξαιρείτο αυτομάτως όπως εξαιρέθηκε το Καστράκι. Γιατί το Θεμιστόκλειο δεν μπορούν να το κάνουν προβλήτα, ενώ την καντίνα μπορούν!

Αν είχε προχωρήσει ο χαρακτηρισμός του αρχαιολογικού χώρου δεν θα παρακαλούσαμε για τις εξαγγελίες Τσίπρα, ούτε θα μπορούσε εκεί να ονειρεύεται προβλήτα ο ΟΛΠ. Μια καντίνα όμως δεν είναι εμπόδιο για κανέναν, ούτε για τα Λιπάσματα παλιότερα ούτε για τον ΟΛΠ σήμερα ούτε για τον όποιο επενδυτή αύριο. 

Επιμένετε ακόμα στην καντίνα;

Ελπίζω στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου να το διορθώσει η κατά τα λοιπά συμπαθής δημοτική αρχή.

Απόλυτα Θετικές οι εξαγγελίες για την παραλία Λιπασμάτων, ελλοχεύει, όμως, ο κίνδυνος να μην υλοποιηθούν!

Μετά τα δημοσιεύματα του τύπου, έμαθα ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μίλησε στη Βουλή για την κυβερνητική απόφαση να μείνει ελεύθερη η παραλία των Λιπασμάτων (του πρώην εργοστασίου) και να μην δοθεί από το ΤΑΙΠΕΔ στον νέο αγοραστή του ΟΛΠ. Όλοι χαιρέτησαν αυτή την απόφαση κι εγώ μαζί και -γιατί όχι;- πρώτος από όλους ως ιδιαιτέρως ενδιαφερόμενος για έναν χώρο με τον οποίο ασχολήθηκα πολιτικά επί σαράντα χρόνια, είχα συνεχή και πλούσια δράση σε θεσμικό επίπεδο αλλά και κινηματικό, για τον οποίο έγραψα δύο βιβλία και εκατοντάδες άρθρα και αναφορές και επί του οποίου έκανα και μια διπλωματική μεταπτυχιακή εργασία.

Ωστόσο θέλω να επισημάνω μερικά στοιχεία από τις χτεσινές εξαγγελίες που ενδέχεται να παρουσιάσουν στο μέλλον προβλήματα. 

Σημείο πρώτο: Η παραχώρηση στον δήμο της ιδιοκτησίας της παραλίας δεν θα αναιρέσει την επιθυμία του ΟΛΠ να φτιάξει εκεί προβλήτες. Έστω και χωρίς χρήση της σημερινής λιμενικής ζώνης μπορεί να απλωθεί στη θάλασσα και να αποκλείσει την "ελεύθερη" παραλία εγκλωβίζοντάς την μέσα σε ένα ευρύτερο λιμενικό σύστημα. Το αν θα το κάνει ή όχι εξαρτάται από την ανάγκη του να μετακινήσει τις προβλήτες άφιξης-αναχώρησης των πλοίων για Κρήτη από εκεί που είναι σήμερα (δίπλα στις δεξαμενές) σε κάποιον άλλο χώρο.

Σημείο δεύτερο: Ο τρόπος με τον οποίο επιλέχτηκε να γίνει η παραχώρηση (μελλοντική τροπολογία) ίσως προκαλέσει προβλήματα. Το κύριο πρόβλημα είναι ότι αυτή η παραλία έχει ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ (επί Σαμαρά ή και Παπαδήμου ακόμα) καταγραφεί σαν μέρος της περιουσίας του ΟΛΠ που πωλείται. Οι προσφορές που έγιναν είχαν δεδομένη την παραμονή της ιδιοκτησίας της παραλίας στον ΟΛΠ και επίσης δεδομένη την δυνατότητα κατασκευής προβλήτας για επέκταση του λιμανιού. Αν τώρα μια τροπολογία μειώνει την περιουσία πάνω στην οποία έγιναν οι προσφορές (επί Σαμαρά) τότε ενδέχεται να μπουν ενστάσεις και να δικαιωθούν. Αν το κράτος αναγκαστεί να μειώσει το τίμημα και το θέμα λήξει εκεί, καλώς, υπάρχει όμως περίπτση να αναγκαστεί να αποσύρει την τροπολογία και να μείνουμε με τις διαμαρτυρίες μας. 

Σημείο τρίτο: Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτός που τελικά θα επιλεγεί για να πάρει τον ΟΛΠ θα είναι η ΚΟΣΚΟ. Κάποιες φορές, βέβαια, τέτοιες γνώσεις αποδεικνύονται "διαδεδομένοι μύθοι" ωστόσο εδώ φαίνεται πως αυτό ισχύει γιατί συντρέχουν ισχυροί λόγοι με κυριότερο το γεγονός ότι η Κίνα έχει ήδη επενδύσει στην Ελλάδα και είναι φυσικό να θέλει να ενισχύσει την επένδυσή της. Στην περίπτωση αυτή, όμως, οι Κινέζοι θα αποβλέπουν όχι μόνο στο λιμάνι αλλά και στον χώρο του πρώην εργοστασίου των Λιπασμάτων για την επένδυση, είτε σε Logistics (μεταφορές, δίκτυα) είτε σε μεταποίηση (για ευρωπαϊκοποίηση των προϊόντων τους). Στην περίπτωση αυτή η χρήση της παραλίας στον δήμο τους θίγει στρατηγικά συμφέροντα και γι αυτό ενδέχεται να ανατρέψουν την λογική της εκχώρησης με την αγορά του χώρου του πρώην εργοστασίου και την περικύκλωση της "ελεύθερης" παραλίας από δραστηριότητες μη συμβατές με αυτή την "ελευθερία". 

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, οι φόβοι που εκφράζω έχουν να κάνουν με τις ρυθμίσεις που έχουν προηγηθεί των σημερινών κυβερνητικών αποφάσεων όπως είναι η σύμβαση ΟΛΠ-HEC και Oil One του 2013, όπως είναι η υπουργική απόφαση Μανιάτη και η τροπολογία για τις χρήσεις γης του 2014, όπως είναι η εκκίνηση της διαδικασίας ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ του 2014 κλπ 

Για την αποτροπή αυτών των υπαρκτών κινδύνων, στον βαθμό που μπορούμε να τους αποτρέψουμε, είναι πολύ βασική και επείγουσα πλέον η υπερψήφιση της τροπολογίας του ΥΠΕΚΑ που απαγορεύει την χρήση "μεταποίηση" στον χώρο και δίνει το δικαίωμα πολεοδομικού σχεδιασμού της περιοχής στον δήμο. Σε αυτό το σημείο πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να επικεντρωθούν όσοι επιθυμούν να υπερασπίσουν την δυνατότητα των δυτικών περιοχών του Πειραιά να αποκτήσουν ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές και έναν αξιόλογο πνεύμονα πρασίνου.

Πρώτη στον κόσμο η ελληνική εμπορική ναυτιλία

Τα σημερινά ρεπορτάζ των ΜΜΕ (π.χ. στο LEFT εδώ) αναφέρουν πως η ελληνική ναυτιλία βρίσκεται και πάλι στην ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ παγκοσμίως. Τα στοιχεία που ανακοίνωσε η UNCTAD (united nations conference on trade and development) λένε πως το 16% περίπου του παγκόσμιου εμπορικού στόλου (πάνω από 4.000 πλοία αξιόλογης χωρητικότητας) είναι ελληνικής πλοιοκτησίας. Δεύτερη η Ιαπωνία με 13%, τρίτη η Κίνα με 9% και τέταρτη η Γερμανία με 7%. Μπορείτε να συλλάβετε τα μεγέθη; Η Κίνα έχει πληθυσμό πάνω από 1.500 εκατομμύρια κι εμείς μόνο 10 αλλά διπλάσια περίπου πλοία (οι χωρητικότητες μετρούν), κι η οικονομική υπερδύναμη Γερμανία έχει λιγότερα από τα μισά πλοία από εκείνα των Ελλήνων.

Αν έχει κάτι να υπερηφανεύεται το ρωμαίικο στη σύγχρονη εποχή είναι για την ικανότητά του να είναι πάντοτε στις πρώτες θέσεις στην εμπορική ναυτιλία. Δεν είναι πολλά τα κατορθώματα του νεοελληνικού κράτους ... η επανάσταση του '21, η αντίσταση του '40 (με τη συνέχειά της του '42-'44), η ενσωμάτωση του τεράστιου πλήθους των προσφύγων (για την δημιουργία ομοιογενούς κράτους) και η ναυτιλία του! Μιλάω για κατορθώματα που αναγνωρίζονται διεθνώς άσχετα με το πως εμείς τα αξιολογούμε. 

Επανέρχομαι στη ναυτιλία. Είναι κρίμα που οι Έλληνες εγκατέλειψαν την ναυτοσύνη, συνέπεια των καλύτερων συνθηκών εργασίας και ζωής που προσέφερε η στεριανή απασχόληση. Είναι κρίμα που το κράτος απαξίωσε τις ναυτικές σχολές σε βαθμό που σήμερα να φυτοζωούν. Είναι κρίμα να έχουμε ανεργία 28% και να μην υπάρχουν αξιωματικοί για να στελεχώσουν τα ελληνικά πλοία της ποντοπόρου ναυτιλίας. Κι όσοι ασχολούνται θέλουν υπαλληλίκι σε πλοία γραμμής Πειραιάς-Νήσοι. Όμως το θαύμα της ελληνικής ναυτιλίας βρίσκεται στις ανοιχτές θάλασσες. Το 95% των πλοίων ελληνικής πλοιοκτησίας εκτελεί δρομολόγια ελεύθερης ναυσιπλοΐας μεταφέροντας φορτία από λιμάνι σε λιμάνι με ναύλους που κλείνονται στην ελεύθερη αγορά του παγκόσμιου χωριού που λέγεται Γη. Δεν έχουν πλοία γραμμής οι Έλληνες, πλοία επιβατικά ή πλοία με κοντέϊνερ ή τάνκερ που εκτελούν τακτικά και συγκεκριμένα δρομολόγια. Τα ελληνικά πλοία τρέχουν τις θάλασσες αναλαμβάνοντας το ρίσκο να μη βρουν φορτίο ή να βρουν πολύ χαμηλές τιμές και με την προσδοκία να πετύχουν μεγάλα κέρδη. Κι όταν η ναυτιλία "πέφτει" (όπως αυτόν τον καιρό) τότε οι Έλληνες αγοράζουν τα πλοία που όλοι οι άλλοι εγκαταλείπουν ως οικονομικά ασύμφορα. Αντίθετα, όταν η ναυτιλία ανεβαίνει, οι Έλληνες πουλούν, φυσικά πανάκριβα.     

Δεν θα πω ιστορίες τώρα για ναυτικούς ... απλά ήθελα να σημειώσω ότι η Εμπορική Ναυτιλία και κυρίως η Ελεύθερη Ναυσιπλοΐα είναι κάτι για το οποίο η Ελλάδα μπορεί να νιώθει περήφανη. Δεν θα μας γεμίσει το στομάχι, δεν θα μας λύσει τα προβλήματα, ίσως όμως μας δείξει έναν δρόμο ...  

Πρόταση Δράσης για την Βιομηχανική Ζώνη Δραπετσώνας-Κερατσινίου

Για την πρώην (και ξανά νυν από το 2014) βιομηχανική ζώνη Δραπετσώνας-Κερατσινίου έχω γράψει αρκετές φορές. Παλιότερα, μάλιστα, είχα και ειδική ιστοσελίδα μόνο γι αυτό το θέμα, από το 2007 ως το 2011 (στο http://anaplasibzdrapetsonas.blogspot.gr/) ενώ έχω γράψει και δυο βιβλία επί του θέματος. Ό,τι είχα να πω λοιπόν, νόμιζα ότι το είχα πει και καθάρισα, κι ανακουφίστηκα που βρέθηκαν νέοι να συνεχίσουν την προσπάθεια, και θεσμικά (δήμος, περιφέρεια) και κινηματικά (τερψηχώρος, πρωτοβουλία, συντονιστικό κλπ.). Ώσπου ήρθαν οι νέες εξελίξεις που με βγάζουν και πάλι στα παράθυρα αφού στους δρόμους δεν έχει πια καμιά γοητεία.

Η ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ

Στη σημερινή συγκέντρωση-διαδήλωση ήταν λίγος σχετικά κόσμος που άλλα είχε στο νου του. Ετερόκλητο πλήθος με πολλές άγνωστες φάτσες που άλλοι ήθελαν να πάνε στα Λιπάσματα κι άλλοι στο ΥΕΝ, όπου ο Σύριζα συμμετείχε αλλά κάποιοι ήθελαν να διώξουν από την πορεία τους “μνημονιακούς” του βουλευτές, κι όπου ο κόσμος κοίταζε αμήχανος μια πορεία σπασμένη σε κομμάτια που το κάθε κομμάτι έλεγε τα δικά του συνθήματα πολλά εξ αυτών αλληλοσυγκρουόμενα. Μεγάλη ποικιλία, καμιά όμως γοητεία και αποτέλεσμα πρακτικά μηδέν (για την ανάπλαση μιλάω, για άλλα πράγματα μπορεί και να “τσίμπησαν” κάτι, δεν ξέρω).

Ελάχιστοι (μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών) οι Δραπετσωνίτες, οι κυρίως ενδιαφερόμενοι που άλλοτε έσερναν μόνοι τους το κάρο!

Κάπως περισσότεροι αλλά λίγοι κι αυτοί από το Κερατσίνι κυρίως λόγω του τοπικού Σύριζα και του ΚΚΕ που έφεραν Κερατσινιώτες για να πλαισιώσουν τα πανό τους.

Λίγο περισσότεροι από τον Πειραιά, ένεκα το Λιμάνι της αγωνίας.

Περισσότεροι οι “απ' 'έξω”, οι κινηματικοί (Ανταρσυα, ΕΠΑΜ, Τροτσκιστές κλπ) που κατά βάση διαδήλωναν κατά του μνημονίου και της πώλησης του ΟΛΠ.

Όπως ήταν φυσικό, η πορεία ξεκίνησε από το Δημαρχείο (Δραπετσώνας) προχώρησε μέχρι του Εφραιμίδη κι έστριψε την Κανελλοπούλου προς Πειραιά για να πάει στο ΥΕΝ, αφού εκείνος ήταν ο πραγματικός της στόχος κι όχι η Ανάπλαση.

Η ΑΝΑΠΛΑΣΗ

Μιλάω με κάποια δεδομένα που ξέρουμε ότι υπάρχουν και δεν πρόκειται (γιατί και να θέλουμε δεν μπορούμε) να τα αλλάξουμε.

ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ: Ο ΟΛΠ πουλήθηκε, όχι απλά σαν χρήση αλλά σαν πλειοψηφικό πακέτο μετοχών. Επομένως ο δημόσιος χαρακτήρας του πάει περίπατο. Για την ανάπλαση αυτό είναι κακό παρά το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια ο ΟΛΠ λειτουργούσε σαν “κράτος εν κράτει” αγνοώντας συστηματικά τον λαό του Πειραιά και τους θεσμούς (την τοπική αυτοδιοίκηση ακόμα και την κυβέρνηση). Τουλάχιστον είχε την υποχρέωση ο δημόσιος ΟΛΠ να δικαιολογεί τις πράξεις του επικαλούμενος το δημόσιο όφελος, τώρα ο ιδιώτης θα μπορεί δικαίως να επικαλείται απλά και μόνο το προσδοκώμενο κέρδος! Αυτό και μόνο φτάνει. Η πώληση του ΟΛΠ θα συμπαρασύρει και την πώληση των Λιπασμάτων και στην περίπτωση αυτή η επιδίωξη για μια ανάπλαση όπως την ονειρευόμασταν θα πισωγυρίσει ολοκληρωτικά.

ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η αγορά ακινήτων έχει καταρρεύσει άρα καμιά ανάπλαση στηριγμένη στην αξία της γης δεν έχει πλέον νόημα. Οι προτάσεις της εικοσαετίας από το 1990 ως το 2010, χρήσιμες τότε και καταλυτικές (που δυστυχώς δεν εισακούστηκαν) είναι παρελθόν. Τώρα πια οι επενδυτές είναι ο Μελισσανίδης, η Λαφάρτζ, και η ΚΟΣΚΟ. Επομένως ο Δήμος και το Κίνημα τα μόνα που μπορούν να κάνουν είναι: 1) να περιορίσουν την, περιβαλλοντική κυρίως, καταστροφή και 2) να επιδιώξουν μέσα από το δημόσιο κάποιο ικανοποιητικό πράσινο και κάποιες ελεύθερες ακτές. Πολύ σύντομα πρέπει να συμβιβαστούμε. Από εκεί που, τρέχοντας με χίλια τη δεκαετία του '90, ΤΑ ΘΕΛΑΜΕ ΟΛΑ τώρα πρέπει να περιοριστούμε σε κάποιους εφικτούς στόχους και να τους πετύχουμε, όσο ακόμα μπορούμε!

Η ΠΡΟΤΑΣΗ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΚΤΗ: 

Στηριγμένοι στην υπόσχεση του πρωθυπουργού στο Κερατσίνι για ελεύθερη ακτή και πράσινο, μπορούμε να ζητήσουμε να εξαιρεθεί της παραχώρησης στον νέο ΟΛΠ μια λωρίδας παραλίας Αυτή η λωρίδα δεν μπορεί να είναι το τμήμα από τον Κράκαρη ως το Θεμιστόκλειο γιατί εκεί θα γίνει προβλήτα για τα επιβατικά πλοία, επομένως ρεαλιστικό και άμεσο αίτημα είναι να ζητήσουμε την λωρίδα από το Θεμιστόκλειο ως τον Όρμο Σφαγείων. Για (λελογισμένο) μαξιμαλισμό θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και τον Όρμο αλλά δεν το βλέπω να μας δίνεται αν πάρουμε την προηγούμενη παραλιακή ζώνη.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ: Σε περίπτωση που ο ΟΛΠ χρειάζεται όλο το ανοιχτό προς τη θάλασσα μέτωπο της παραλίας για προβλήτες (σύμφωνα με τα παλιότερα σχέδιά του από το 2007) θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε τον Όρμο Σφαγείων καθώς θα είναι το μόνο προσβάσιμο για τους κατοίκους τμήμα της παραλίας Λιπασμάτων. Τα διατηρητέα των Σφαγείων στην περίπτωση αυτή θα είναι εφικτός στόχος για τον Δήμο.

ΠΡΑΣΙΝΟ:

Η πρόθεση του Δήμου για απόκτηση λωρίδας γης από τα Λιπάσματα θα πρέπει να συνδυαστεί με τον παραπάνω στόχο. Η λωρίδα αυτή πρέπει να εκτείνεται στον άξονα ανατολή-δύση από τον δρόμο (Κράκαρη) στα ανατολικά μέχρι την παραπάνω λωρίδα (δυτικά) και στον άξονα βοράς-νότος από την ζώνη του ΟΛΠ (νότια) μέχρι τον δρόμο που υπάρχει και σήμερα (βόρεια). Θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και περισσότερη γη ανάλογα με τα διαθέσιμα χρήματα από την περιφέρεια και τον δήμο. 

Αν μας δοθεί ο Όρμος Σφαγείων θα πρέπει και το προς αγορά ή απαλλοτρίωση τμήμα της γης να τροποποιηθεί ανάλογα ώστε να έχει επαφή με την ελεύθερη ακτή, πράγμα πολύ εύκολο αν χρειαστεί να γίνει. 

Η τιμή σε περίπτωση απαλλοτρίωσης θα είναι πολύ μικρή λόγω της αυταποζημίωσης μεγάλης και μακρόστενης λωρίδας γης και χαμηλής αντικειμενικής αξίας εφ' όσον έχει προηγηθεί χαρακτηρισμός του χώρου ως πρασίνου.

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΔΡΑΣΗ

Την πρόταση αυτή θεωρώ ότι πρέπει να την υιοθετήσουν ο Δήμος και η Περιφέρεια καθώς και οι μαζικοί φορείς. Ιδιαίτερα φορείς κινηματικοί των πολιτών όπως η Πρωτοβουλία για τη Δική μας Ανάπλαση και ο Τερψηχώρος που επικεντρώνονται και σε πρακτικά ζητήματα θα πρέπει να συνεννοηθούν και να κινηθούν επιθετικά. Αν προωθήσουν την πρόταση οι τοπικοί βουλευτές (Α' και Β' Πειραιά) και ο Υπουργός ΕΝ κ. Δρίτσας, τότε είμαι βέβαιος ότι κάτι καλό  θα πετύχουμε. Όσο πάμε μαξιμαλιστικά με το "ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ" και με διάθεση να ρίξουμε απλώς την ευθύνη στον άλλον, δεν θα κερδίσουμε το παραμικρό για την πόλη και τους κατοίκους. Η στιγμή είναι κρίσιμη και χρειάζονται υπευθυνότητα και λεπτοί χειρισμοί. Σε μερικές εβδομάδες ή μέρες μπορεί να κριθούν τα πάντα.

7 Οκτωβρίου, επέτειος της Ναυμαχίας της Ναυπάκτου

Σαν σήμερα, στις 7 Οκτωβρίου του 1571, έγινε η Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Ήταν μια μεγάλη μάχη στη Μεσόγειο, ίσως μια από τις τρεις πιο σπουδαίες της ιστορίας, που έγιναν όλες στον ίδιο περίπου χώρο, μαζί με εκείνην της Σαλαμίνας κι εκείνην του Άκτιου.

Σαν συνεισφορά στην ιστορική μνήμη θα παραθέσω ένα μικρό κομμάτι από ένα βιβλίο (Δον Χουάν Ηρακλείδης) στο οποίο αυτή η ναυμαχία περιγράφεται συνοπτικά.

Το άγαλμα του Θερβάντες, συγγραφέα του Δον Κιχώτη, στη Ναπακτο. Ο Θερβάντες ήταν ένας από τους Ισπανούς που πολέμησαν στη ναυμαχία. 

"Οι οδηγίες της μάχης είχαν δοθεί έτσι κι αλλιώς από πριν. Ο χριστιανικός στόλος προσπαθούσε να κρατηθεί στις συμφωνημένες γραμμές. Αντίστοιχοι ελιγμοί γίνονταν και από τον οθωμανικό στόλο. Η «Σουλτάνα», η ναυαρχίδα του Αλή Πασά, βρισκόταν απέναντι από την «Ρεάλ», τη δική μας ναυαρχίδα του χριστιανικού στόλου με τον Δον Χουάν επικεφαλής. Ένα δυτικό αεράκι που φύσηξε φάνηκε να μας ευνοεί ελαφρά. Οι Ιμάμηδες προσεύχονταν στο τουρκικό στόλο όπου ανέμιζε η μεγάλη πράσινη σουλτανική σημαία και οι καθολικοί ιερείς εξομολογούσαν τον στόλο με την μεγάλη γαλάζια παπική σημαία. Ο Αλή Πασάς έριξε το πρώτο βλήμα για να αρχίσει η μάχη. Ο Δον Χουάν απάντησε με μια βολή κι αυτός. Ήμασταν ακριβώς στην έναρξη της πιο μεγάλης ναυμαχίας όλων των αιώνων, μιας ναυμαχίας που ενέπλεκε στις δυο πλευρές πάνω από 130.000 πολεμιστές και κωπηλάτες και πάνω από 600 πλοία. Εδώ είχαν συγκεντρωθεί σχεδόν τα τρία τέταρτα του ναυτικού δυναμικού της Μεσογείου. Κι εκείνη τη στιγμή, στο κέντρο αυτής της δίνης, ο Δον Χουάν έκανε κάτι ασυνήθιστο, κάτι που εξέπληξε τους πάντες και που τον χαρακτήριζε πάντα.

Μέσα στην εκθαμβωτική ασημένια και χρυσή πανοπλία του έλαμπε εκτυφλωτικά κάτω από το φως του μεσημεριανού ήλιου, γονάτισε και ευχήθηκε να του δώσει ο θεός τη νίκη. Αμέσως μετά σηκώθηκε κι έριξε ένα βλέμμα στην Μαρία τη χορεύτρια που ήταν ντυμένη στρατιώτης του ισπανικού στρατού αλλά το βλέμμα της έκαιγε γι αυτόν. Προς έκπληξη όλων, έριξε, έναν χορό, μια γκαγιάρντ, υπό τους ήχους ενός φλάουτου που έπαιζε ένας στρατιώτης. Τελειώνοντας με τον χορό, ο νεαρός πρίγκιπας σήκωσε ψηλά το σπαθί και ο στόλος ξεκίνησε.

Η ναυμαχία της Ναυπάκτου, όπως καταγράφτηκε και έμεινε στην ιστορία εκείνη η τρομερή μέρα, κρίθηκε όταν σε κάποια φάση της μάχης οι δυο ναυαρχίδες επιτέθηκαν η μία στην άλλη και στο κατάστρωμά τους δόθηκαν μάχες με απίστευτη αγριότητα. Ο τουρκικός στρατός χίμηξε και μπήκε πρώτος στο κατάστρωμα του “Ρεάλ”. Ο Δον Χουάν τραυματίστηκε ελαφρά αλλά κράτησε. Γρήγορα η επίθεση των Τούρκων αναχαιτίστηκε. Η απειλή αντιστράφηκε καθώς ο ισπανικός στρατός χίμηξε πάνω στην “Σουλτάνα” κι έδωσε εκεί άλλες φονικές μάχες. Ήταν ένα σφαγείο όπου παίζονταν όλα. Ο ναύαρχος του τουρκικού στόλου Αλή Πασάς έπεσε σε εκείνη την επιδρομή που κατά ένα μεγάλο ποσοστό έκρινε την τελική έκβαση της μάχης.

Υπήρξαν και άλλα κρίσιμα σημεία σε εκείνη την ναυμαχία. Ο Ουλούτζ Αλή κτύπησε σε κάποια στιγμή την πλευρά των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, με σκοπό να περικυκλώσει τον υπόλοιπο χριστιανικό στόλο. Οι Ιππότες υπερασπίστηκαν τις θέσεις τους με τρομερές θυσίες. Ο Ουλούτζ κατάφερε να πάρει το λάβαρο του τάγματος δεν κατάφερε όμως να σπάσει τις γραμμές τους και να βγει πίσω από την χριστιανική αρμάδα. Μια άλλη κίνηση του τουρκικού στόλου, να ξεπεράσει τους Ενετούς πλέοντας κοντά στα ρηχά, μπορεί να άλλαζε τον ρου της μάχης, όμως κι αυτή η κίνηση δεν είχε αίσιο τέλος. Ο τουρκικός στόλος καταστράφηκε. Μόνο ογδόντα πλοία υπό τον Ουλούτζ Αλή ξέφυγαν ενώ πάνω από διακόσια βυθίστηκαν στο Ιόνιο πέλαγος.

Η μάχη κράτησε τέσσερις με πέντε ώρες. Τα αστραφτερά κράνη των Ισπανικών και Χριστιανικών δυνάμεων και τα τουρμπάνια των μουσουλμάνων ανακατεύτηκαν πολύ γρήγορα σε μάχες που απλώνονταν στα καταστρώματα των πλοίων. Αυτά εμβόλιζαν το ένα το άλλο και κολλούσαν αναμεταξύ τους φτιάχνοντας τεράστιες πλωτές εξέδρες όπου οι στρατιώτες έδιναν τις μάχες τους. Τα κανόνια χτυπούσαν, τα βέλη έσκιζαν τον αέρα και μετά τα σπαθιά μιλούσαν στις μάχες που δίνονταν σώμα με σώμα. Πριν ακόμα ο ήλιος αρχίσει να πέφτει, η θάλασσα είχε γίνει κόκκινη από το αίμα των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και από τις δυο πλευρές, με συντριπτική όμως την πλειοψηφία στην πλευρά των Οθωμανών. Η ζωή εκείνη τη μέρα δεν άξιζε σχεδόν τίποτε. Τα επιπλέοντα κορμιά το έδειχναν αυτό περίτρανα. Τα καμένα ξύλα και τα πανιά των τσακισμένων πλοίων συμπλήρωναν το εφιαλτικό τοπίο.

Ήταν η πιο μεγάλη μέρα της χριστιανοσύνης, η πρώτη και η πιο μεγάλη ήττα των Τούρκων, ήταν ο απόλυτος θρίαμβος του νεαρού Δον Χουάν που το όνομά του, μετά από αυτό, δίκαια εκτοξεύτηκε στην κορυφή του κόσμου."

Κριτική ενός δόκτωρα που θεωρεί πως κάποια μυαλά -έτσι που ψηφίζουν- είναι ανεξιχνίαστα και χαλάνε τις σούπες!

Ένας ΔΟΚΤΩΡ επιτιμά τους Έλληνες ψηφοφόρους!

Τον κύριο Σωτήρη Μητραλέξη δεν τον γνωρίζω, ούτε προσωπικά, ούτε από άλλα γραπτά του. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος βάζει σαν υπότιτλους στο όνομά του είναι δόκτωρ φιλοσοφίας στο Freie Universität Berlin και είναι συνεργαζόμενος ερευνητής στο ΙΝΣΠΟΛ (τι σημαίνει δεν ξέρω, πιθανά Ινστιτούτο Πολιτικής). Ο κύριος αυτός εκτίθεται γράφων δημοσίως και επομένως μου δίνει το δικαίωμα να τον κρίνω κι εγώ ως αναγνώστης από τα γραπτά του.

Θαυμάστε τον λοιπόν μαζί μου!

Αφού κρίνει τον Τσίπρα το ΚΚΕ, την ΛΑΕ κλπ. φτάνει στον Καμένο και τους ΑΝΕΛ. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη. Τίποτε το περίεργο, πολλοί έχουν κακή γνώμη για τον Καμένο και τους ΑΝΕΛ. Ο κύριος Σωτήρης όμως προχωρά παραπέρα. Λέει και τη γνώμη του για τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τους ΑΝΕΛ. 

Διαβάζουμε:

“Ο απόλυτος σουρεαλισμός των εκλογών ήταν η επιβίωση των ΑΝΕΛ. ... Το κόμμα αυτό ... ξαναμπήκε στη Βουλή για πραγματικά ανεξιχνίαστους λόγους, από πολίτες που δεν γνωρίζω τί ακριβώς είχαν στο μυαλό τους, με συνέπεια να γίνουν σύσσωμα τα αποτελέσματα της κάλπης μια απαράδεκτη σούπα."

Η κάλπη λοιπόν έβγαλε μια ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΟΥΠΑ για ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ κάποιοι πολίτες που ο κύριος Μητραλέξης δεν γνωρίζει τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους (θα το μάθουμε όμως ... που θα πάει) ψήφισαν ΑΝΕΛ. Ενώ δεν έπρεπε να το κάνουν όπως μας εξηγεί στα σημεία που στο παραπάνω κείμενο έχω βάλει τελίτσες.

Ωραίος ο δόκτωρ! Με τα μυαλά που κουβαλάνε αυτοί που ψήφισαν τον Καμένο -ενώ δεν έπρεπε!- από την κάλπη βγήκε μια απαράδεκτη κι όχι μια παραδεκτή σούπα. Αν, ας πούμε, έμεναν έξω -όπως ήταν το σωστό- οι ΑΝΕΛ τώρα ο Τσίπρας θα υποχρεωνόταν σε συνεργασία με το ΠαΣοΚ και το Ποτάμι κι η σούπα θα ήταν παραδεκτή!!! Ωραίο Πανεπιστήμιο αυτό το “ελεύθερο πανεπιστήμιο του Βερολίνου”, ... άραγε να είναι και ιδιωτικό; ... δεν ξέρω. Ίσως γι αυτό ο δόκτωρ είναι στο ΙΝΣΠΟΛ, ίσως εκεί εξερευνούν τι κρύβουν τα ανεξιχνίαστα μυαλά που ψηφίζουν τα μη πρέποντα κόμματα.

Να σημειώσω πως στο άρθρο του αυτό στην HuffPost που μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ ο κύριος Σωτήρης λέει και άλλα με τα περισσότερα των οποίων συμφωνώ. Το βασικό του μοτίβο ότι η χώρα τα προσεχή χρόνια θα κυβερνηθεί από την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) και έναν υψηλόβαθμο γραφειοκράτη των Βρυξελλών, με βρίσκει σύμφωνο. Δεν του χαρίζομαι όμως στην εκδήλωση μιας νοοτροπίας που την έχουν κατά κόρον κάποιοι ελιτίστικοι κύκλοι στον δημόσιο βίο μας. Κυκλοφορούν όλοι αυτοί γύρω από το Ποτάμι και το ΠαΣοΚ-Δημαρ και φτύνουν πολύ εύκολα όλες τις επιλογές του λαού που δεν τους βολεύουν. Έτσι κάνει και ο δόκτωρ Σωτήρης στο καθώς πρέπει άρθρο του, όπου βέβαια δεν χάνει την ευκαιρία να βρίσει κι άλλους που δεν τον εμπνέουν.

Το δικό μου ανεξιχνίαστο μυαλό χάρηκε πολύ με την είσοδο των ΑΝΕΛ στη Βουλή. Θα ήθελα μάλιστα να πάρουν κι άλλους ψήφους! Τι έχω; Να έρθω στο ΙΝΣΠΟΛ να με ψάξετε, μήπως και βρεθεί η χαλασμένη μου βίδα; Γνωρίζω κι έναν που ψηφίζει ΑΝΕΛ -ναι, τι φοβερό!- τι λέτε, κύριε Σωτήρη, να τον φέρω κι αυτόν μαζί μου;

Η κρυφή γοητεία της αλαζονείας

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν γεμάτο πολιτικά γεγονότα. 
Ολοκληρώθηκε μέσα στον Ιούνιο μια διαπραγμάτευση με στάση πληρωμών προς τους δανειστές, ακολούθησε ένα δημοψήφισμα με ελέγχους συναλλάγματος και απειλή χροκοπίας επί θύραις, ήρθε ένα εκπληκτικό ΟΧΙ που αντιμετωπίστηκε σαν μια σύγχρονη έξοδος του Μεσολογγίου, και ολοκληρώθηε η φάση αυτή με μια διαπραγμάτευση για όρους ανακωχής που κατέληξε στη συμφωνία θρίλερ της 13ης Ιουλίου και την εν συνεχεία διαδικασία ψήφισης των προαπαιτούμενων στη Βουλή με τις διαρροές του Σύριζα. Και κατόπιν είχαμε την εξαγγελία των εκλογών και το 7,5% της διαφοράς του Σύριζα όταν οι δημοσκοπήσεις έλεγαν ότι όλα θα κριθούν με λίγες ψήφους. 

Αν σε όλα αυτά προστεθούν και μια-δυο περίοδοι διακοπών για την κάθε οικογένεια και τα συνήθη 20-25 μπάνια του λαού, αν συνυπολογιστεί και η επίμονη καλοκαιρία των 36 βαθμών Κελσίου με τον καταγάλανο ουρανό, τότε δικαιολογημένα θα λέγαμε ότι το μενού αυτού του καλοκαιριού παραβάρυνε.

Τα μπουρίνα και οι περαστικές πλην καταιγιστικές κακοκαιρίες των τελευταίων ημέρων ήρθαν αμέσως μετά τις εκλογές, λες και αποφάσισαν οι θεοί να ξεπλύνουν όλο αυτό το βάρος με μιας και να ελαφρύνουν τους ώμους μας!

 

ΟΛΥΜΠΟΣ, ο τόπος από όπου ο νεφεληγερέτης Δίας μας στέλνει τα νέφη του για να ξεπλύνουν το φετινό καλοκαίρι με το OVERDOSE της πολιτικής που λίγο έλειψε να κάψει τα μυαλά πολλών φίλων και συνανθρώπων μας. (φωτο από το Travel Book)

Παρ' όλα αυτά κάποιοι επιμένουν.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το ράδιο μεταδίδει την είδηση ότι στη Βουλή η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει συγκαλέσει την επιτροπή αλήθειας για το χρέος και συνεδριάζει μαζί της κεκλεισμένων των θυρών. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό όλο το σημαίνον και το σημαινόμενο του πράγματος. Η Ζωή εξακολουθεί να είναι Π.τ.Β. (έτσι λέει το Σύνταγμα) παρά τις εκλογές που έγιναν. Θέλει να ολοκληρώσει μια διαδικασία που ξεκίνησε με την κάλυψη του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα έστω κι αν οι δρόμοι τους έχουν πλέον χωρίσει. 

Άραγε έχει κατανοήσει τίποτε; 

Έχει αντιληφθεί ότι η δύναμή της να είναι "ο 3ος πολιτειακός παράγοντας της χώρας", όπως επαιρόταν να λέει, στηριζόταν στην αποδοχή της από τον "ψεύτη" πρωθυπουργό που την διόρισε στη θέση της και στην ψήφο των "συμβιβασμένων" και "εθελόδουλων" ψηφοφόρων που δεν την ακολούθησαν στην ασυμβίβαστη πολιτική της και οι οποίοι έδιναν τη δύναμη στον πρωθυπουργό για να την βάζει στην θέση που την έβαλε; Πίστευε πως η δύναμη ήταν δική της; Οποία αλαζονεία!

Η Αριστερή Πλατφόρμα υπέκυψε από αλαζονεία. Δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι μέσα από τον ενιαίο Σύριζα ήταν ένας κεντρικός παίκτης στην πολιτική ζωή του τόπου και ότι μπορούσε να παλεύει για καθολική επικράτηση των απόψεών της. Δεν πίστεψε ότι αντλούσε δύναμη μόνο μέσα από το ενωμένο κόμμα του οποίου ήταν σημαντικός παράγοντας. Πίστεψε ότι το "δίκιο" και η "συνέπεια" θα επικρατήσουν της δύναμης και του ρεαλισμού. Αν ήταν έτσι η Ελλάδα δεν θα περίμενε 400 χρόνια για να ελευθερωθεί, ούτε θα χάναμε τη μάχη με τον Σόιμπλε, ενώ οι Μαοϊκοί θα είχαν από χρόνια τώρα την θέση του ΚΚΕ κι όχι μονάχα 0,2%.

Η Λαϊκή Ενότητα θα ακολουθήσει τώρα τον δύσκολο δρόμο της για τέσσερα χρόνια χωρίς πόρους, χωρίς προβολή από τα μέσα, χωρίς τον κεντρικό ρόλο που της έδινε το γεγονός ότι είχε τραφεί ΕΝΤΟΣ του Σύριζα και εξ αυτού αντλούσε τη δύναμή της.

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει, έχει πάντως στελέχη αξιόλογα, με πρώτον τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που έχουν περάσει πολύ δυσκολότερα στη ζωή τους και άντεξαν.

Να θυμίσω με την ευκαιρία και μιαν αναλογία της σημερινής εποχής με μιαν άλλη, πριν 22 ολόκληρα χρόνια. 
Τότε, οι εκλογές του 1993 είχαν γίνει και πάλι αιφνιδιαστικά τον Σεπτέμβρη γιατί η τότε κυβέρνηση είχε χάσει την δεδηλωμένη. Ο τότε Συνασπισμός, προερχόμενος από μια διάσπαση (του ΚΚΕ) κατέβηκε στις εκλογές με την Μαρία Δαμανάκη επικεφαλής και παίρνοντας 2,9% έμεινε εκτός Βουλής. 
Μοιάζει με την σημερινή ΛΑΕ που, προερχόμενη κι αυτή από μια διάσπαση, κατέβηκε στις εκλογές που έγιναν αιφνιδιαστικά Σεπτέμβρη επειδή η κυβέρνηση έχασε την δεδηλωμένη, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη επικεφαλής και πήρε πάλι 2,9% μένοντας εκτός Βουλής. Και τότε και τώρα το όριο εισόδου ήταν και είναι 3%. Το 1993 ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε αυτό το όριο για να αποκλείσει αμιγώς μουσουλμανικούς ή σλαβομακεδονικούς συνδυασμούς να κατεβούν με εθνικό μειονοτικό χαρακτήρα και να μπουν στη Βουλή. Και στις δυο περιπτώσεις η ανανεωτική πλευρά έμεινε με 2,9% έξω. Τότε η Δαμανάκη παραιτήθηκε και στη θέση της μπήκε ο Κωνσταντόπουλος. Λέτε τώρα να πάρει τη θέση του Λαφαζάνη η κόρη του; Θα είναι μια κωμωδία από αυτές στις οποίες έχει αδυναμία η ιστορία και ο θεός Διόνυσος, λάτρης κάθε φάρσας!

ALL STAR TSIPRAS 2012-2019 και βλέπουμε!

Μια μάχη ακόμη δόθηκε και μια μάχη ακόμα κερδήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Σύριζά του.

ALL STAR TSIPRAS 2012-2019 και βλέπουμε!

Το πιο βαρύ πυροβολικό από στελέχη και απόψεις (ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης) αποχώρησαν αλλά το ποσοστό του Σύριζα ελάχιστα πειράχτηκε και η διαφορά με τη ΝΔ επίσης. 

Η συνεπής άποψη, ο "βαθειά ψυχή" λόγος του Σύριζα του 2012-2014 δεν περνά ούτε το όριο του 3% αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος που ο Σύριζα από το '12 και μετά προσελκύει τα μεγάλα ποσοστά, όπως από λάθος εκτίμηση πίστεψαν πολλοί μέχρι τώρα.

Ο ρόλος του Σύριζα ως το αντιδεξιό μέτωπο αναδείχτηκε στις εκλογές αυτές. Η συνήθης "κατηγορία" που του απέδιδαν οι της "αριστερής" πλευράς του, ότι δηλαδή είχε πάρει τη θέση του ΠαΣοΚ, επαληθεύτηκε με τραγικό γι αυτούς τρόπο. Γιατί χωρίς να γίνει ΠαΣοΚ πήρε τη κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή που το ΠαΣοΚ δεν μπόρεσε να υπηρετήσει διαβρωμένο από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που εξέθρεψε και το σάπισαν. 

Είναι λάθος όλες οι αναλύσεις που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους την ανάγκη του λαού να έχει ένα "λαϊκό" κόμμα, της αριστεράς ή του κέντρου, στο οποίο να μπορεί να ακουμπήσει για να διώξει την σκληρή δεξιά. 

Ο λαός αυτός διάλεξε τον Σύριζα όταν το ΠαΣοΚ υποτάχτηκε στη δεξιά (χάνοντας τον κύριο αν όχι και μοναδικό του ρόλο καθ' όλη την μεταπολίτευση) και, παρά την κρίση εμπιστοσύνης μετά τα γεγονότα του Ιουλίου, προτίμησε να κρατήσει αυτό το όπλο σαν μια ασπίδα προστασίας για τα προσεχή χρόνια που προβλέπονται να είναι δύσκολα.

Η αντιμνημονιακή ρητορική αποδείχτηκε πολύ λίγη μπροστά στην αντιδεξιά. και είναι απολύτως φυσιολογικό, δεδομένου ότι αντιμνημονιακά κόμματα ήταν και το ΚΚΕ και ο Σύριζα αλλά και οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν θα κρατούσε για πάντα ενώ ο διαχωρισμός δεξιά-δημοκρατική παράταξη έχει παρελθόν άνω των εκατό χρόνων και μέλλον ευοίωνο.

Και μια παρατήρηση υφολογικού περιεχομένου: Να ήταν μόνο τα λόγια και οι κινήσεις του Αλέξη που θυμίζουν τον Αντρέα, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για συνειδητή μίμηση. Μοιάζει όμως τόσο πολύ και η χροιά της φωνής του που λες πως εδώ παίζει μια σύμπτωση στα όρια του εξωλογικού.

Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Σύριζα!

Πολλοί φίλοι μου που ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο και στήριξαν με ενθουσιασμό το ΟΧΙ τον Ιούλιο, είναι εδώ και δυο μήνες (από τις 12 Ιουλίου) σε κατάσταση μελαγχολίας. Είδαν το όνειρό τους να διαψεύδεται και δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι ο αρχηγός προτίμησε να παραδώσει το Κούγκι αντί να το τινάξει στον αέρα.

Οι περισσότεροι θα ψηφίσουν ξανά Σύριζα για να μην έρθει η δεξιά και για να μην ανακοπεί μια ελπιδοφόρα πορεία που καλά καλά δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Αυτοί νιώθουν σχετικά καλά καθώς ξεπερνούν το σοκ αποδεχόμενοι το γεγονός ότι βρισκόμαστε πια σε νέες συνθήκες όπου επιλέγουμε μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για την διαχείριση των οικονομικών υποχρεώσεων και για την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης ή μιας δημοκρατικής πολιτικής στα κοινωνικά ζητήματα του τόπου.

Μερικοί θα ψηφίσουν ΛΑΕ επιμένοντας πως δεν χάσαμε τον αγώνα αλλά απλά δεν το παλέψαμε μέχρι τέλους. Αυτοί θα ζήσουν την απελπισία της επανεκκίνησης μιας αριστεράς από τα ιστορικώς παραδεκτά χαμηλά ποσοστά της με προβολή ενός οράματος που ξεθώριασε. Γιατί κι αυτή η νέα αριστερά του Λαφαζάνη, αν μεγαλώσει με την αποδοχή των λαϊκών μαζών πάλι στα ίδια θα καταλήξει κι αυτή, τον συμβιβασμό και την διάσπαση. Θα πρέπει να ψάξει ουσιαστικά για έναν νέο λαό, πράγμα γενικώς δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.

Κάποιοι παραμένουν διστακτικοί. Ξέρουν ότι χάσαμε το παιχνίδι αλλά δεν θέλουν ακόμη να το παραδεχτούν. Προβλέπω πως οι ολίγιστοι εξ αυτών θα μείνουν σπίτι τους μη πηγαίνοντας στην κάλπη και οι περισσότεροι θα αποφασίσουν μέσα στο παραβάν να ψηφίσουν Σύριζα δαγκωτό, με την έννοια όχι του φανατικού υποστηρικτή αλλά του εκνευρισμένου που νιώθει εκβιαζόμενος.

Ο κυριότερος υποστηρικτής του Σύριζα, που δεν έχει ακόμα συνέλθει από το χαστούκι που δέχτηκε στις Βρυξέλλες, είναι ο Μεϊμαράκης. Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι εκείνο που μπορεί να επιστρατεύσει δυνάμεις που θα μείνουν μέχρι και την είσοδο ακόμη στο εκλογικό κέντρο αναποφάσιστες. Δεν είναι πολλοί, είναι όμως η κρίσιμη μάζα που είναι απαραίτητη για να μην ζήσουμε την απογοήτευση της επιβεβαίωσης της αριστερής παρένθεσης. Η απροκάλυπτη επίθεση του παλαιοκομματισμού προκειμένου να συγκαλυφθούν υποθέσεις και να διασωθεί το σύστημα της διαφθοράς, είναι η ελπίδα του Σύριζα πως ο κόσμος που κλείστηκε στην μελαγχολία του θα απαντήσει έστω και την τελευταία στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο.

Μαρία Καλογεροπούλου

16 Σεπτεμβρίου 1977 πεθαίνει η Μαρία Κάλας. 

Είχε γεννηθεί το 1923, ήταν 54 ετών.

Εδώ ακούτε την Κάστα Ντίβα, ίσως στην κορυφαία της στιγμή!

(από το Youtube)