Το παρακάτω είναι ένα άρθρο του ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ Φάνη Αναβάλογλου που δημοσίευσε στην Σταγπονα4u. Επειδή ο Φάνης είναι σοφός και μάς άφησε μόνους σε αυτόν τον τεράστιο κόσμο, ας διαβάσουμε λίγο τις σκέψεις του για παρηγοριά.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ:
Στο παγκάκι της πλατείας μας, χωράνε άνετα τρία άτομα. Κάθεσαι στην μία άκρη του, με μία ποιητική συλλογή στο χέρι και παρακαλάς νάρθει να θρονιαστεί δίπλα σου καμιά ωραία κυρία αναζητώντας λίγη ξεκούραση. Μετά, με λίγη καλή διάθεση μπορεί να προκύψει ενδιαφέρουσα συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων επί παντός του... πως το λένε και τότε ποιός τα χέζει τα ποιήματα του καλού ποιητή Μιχάλη Χρυσοχόου.
Εκείνο το ανοιξιάτικο απόγευμα δεν είχα τύχη. Αντί για ωραία κυρία είδα νάρχεται προς το μέρος μου συνάμενος-κουνάμενος, τετράποδος λεβέντης απροσδιορίστων διαθέσεων. Ανέβηκε στο παγκάκι μου, ξάπλαρε ανάσκελα, άνοιξε ξεδιάντροπα τα πόδια προς τον ουρανό και σε ένα λεπτό, ο κυνικότατος κοπρίτης κοιμότανε του καλού καιρού.
Γέλασα και άρχισα να του χαιδεύω απαλά το κεφάλι. Ήταν ένα καθαρόαιμο κοπρόσκυλο χρώματος κατάμαυρου, μακρύσωμο τόσο, που στο παγκάκι χώραγα πια τσίμα-τσίμα.
"Φιλόζωος κι εσείς;"
Ξαφνιασμένος γύρισα το κεφάλι προς την άγνωστη φωνή. Ήταν ένας καλοβαλμένος κύριος, σαρανταπεντάρης και ηλιοκαμένος. Κρατούσε σφιχτά στο χέρι του, το λουρί ενός θεριού που με κοίταζε με γουρλωμένα φονικά μάτια, με δόντια σουβλερά και κατάλευκα σαν καταξιωμένη τηλεπαρουσιάστρια και ρουθούνιζε έτοιμο να μου χιμήξει.
"Αν δεν με φάει αυτός ο δράκος τώρα, δεν θα με φάει ποτέ κανένας " σκέφτηκα.
"Ροτβάιλερ είναι" μου είπε καμαρώνοντας ο περαστικός."Έχω κι ένα κυνηγόσκυλο για το κυνήγι. Φιλόζωος κι εσείς;" με ξαναρώτησε.
"Όχι" του απαντάω, "φιλόλογος".
Χαιρέτησε και αναχώρησε μάλλον πειραγμένος.
Τι ερώτηση κι αυτή! Φιλόζωος επειδή χάιδεψα ένα σκυλί; Φτάνει αυτό για να με πεις φιλόζωο; Τόσο απλό είναι; Φιλόζωος σημαίνει αγαπάω τα ζώα έτσι δεν είναι; Κι όταν αγαπάω τα ζώα γίνεται να τα σκοτώνω; Όχι φυσικά! Κι όταν για κάποιο περίεργο λόγο τα σκοτώνω μπορώ να λέγομαι φιλόζωος; Oχι φυσικά! Τι να του πω τώρα του φίλου κυνηγού;
Τι να του πω που πιστεύει ότι είναι φιλόζωος, την ώρα που με την δίκαννη καραμπινάτη ισχύ του, παίρνει αμπάριζα και με μιά μπαταριά καθαρίζει ότι βρει μπροστά του από πουλιά μέχρι ζωάκια και που θήραμά του είναι ακόμα και η τσίχλα, πουλάκι τόσο δα δηλαδή, που χωράει στη χούφτα σου και είναι μιά μπουκιά φαί όλο κι όλο. Ε! λοιπόν εγώ δεν έχω δικαίωμα να φιγουράρω ως φιλόζωος. Διότι φίλε κυνηγέ, εγώ όπως και συ βέβαια και όλοι οι όμοιοί μας, σ' όλη μας τη ζωή δεν κάνουμε άλλη δουλειά: δολοφονούμε, εξολοθρεύουμε, βασανίζουμε, εκμεταλλευόμαστε ζώα, από αόρατα μέχρι φάλαινες. Τα σπίτια μας είναι γεμάτα από φονικά εργαλεία: εντομοκτόνα (αποτρόπαιος θάνατος από ασφυξία),φιδάκια, φάκες, ποντικοφάρμακα (θάνατος με φρικτούς πόνους) ξεσκονόπανα με κοντάρι για τις αράχνες, ηλεκτρικά κόλπα, μικροκύματα και ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει η επιστήμη για ολοκαυτώματα και γενοκτονίες ζώων. Ζώων! Διότι φίλε κυνηγέ και τα μυρμήγκια και τα κουνούπια και οι κατσαρίδες, ζώα είναι και αυτά. Γιατί η ζωή δεν λογίζεται μόνο από τους είκοσι πόντους μέγεθος και πάνω. Αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να μετρήσω πόσα όντα του θεού, στα χρόνια που περάσανε, έχασαν τη ζωή τους εξ αιτίας μου, θα ανατριχιάζανε ακόμα και εγκληματίες πολέμου. Μυριάδες ζωές! Και από αυτά τα χαμένα πριν την ώρα τους ζωάκια, ούτε ένα δεν είχε βλάψει ή απειλήσει ή πονέσει την δική μου πολύτιμη ύπαρξη, ώστε να θεωρηθεί ότι αντέδρασα εν αμύνει ευρισκόμενος. Τώρα αν πολλοί πιστεύουν ότι δικαιούμαι να σκοτώνω κάποια πλασματάκια επειδή μου τρώνε λίγα ψίχουλα ή μου τσιμπάνε λίγο τη μύτη ή αν μια αράχνη, που έφαγε η καϋμένη ώρες και ώρες για να στήσει τον αρχιτεκτονικό ιστό της, χαλάει την αισθητική ενός δωματίου μου δίπλα στην Γκουέρνικά μου και τον Τσόκλη μου, σ' αυτούς έχω να πω τούτο μόνο: Σκοτώστε όσο θέλετε, δηλητηριάστε όσο θέλετε, κυνηγήστε όσο θέλετε, ξεπαστρέψτε όσο θέλετε, πάψτε μόνο να γελοιοποιείτε αυτή την άγια, την βαρυσήμαντη για τη ζωή μας λέξη, την λέξη ΦΙΛΟΣ. Πάψτε επί τέλους να λέτε ότι είστε φιλόζωοι. Μεγάλη υποκρισία ρε παιδιά. Μεγάλη!
Από εδώ και πέρα τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ.
Ήρθε ένας καιρός που παραλίγο να νοιώσω σπουδαίος και τρανός ιδιοκτήτης, αφεντικό ζώων δηλαδή.
Απόκτησα από δώρα στη γιορτή μου, ένα σκύλο και μιά γάτα. Μου είπαν ότι είναι έτοιμα: μπολιασμένα, λουσμένα, ξετσιμπουριασμένα, κουρεμένα και ότι τώρα μπορώ να λογίζομαι και εγώ μέλος του Φιλοζωικού. Σ' εμένα έμενε η ευθύνη για τα βαφτίσια και την στείρωση τους. Την πρώτη υποχρέωση την τακτοποίησα εύκολα. Πρώτα ο σκύλος. Βαφτίζεται ο σκύλος του θεού Κεμάλ. Μετά η γάτα. Βαφτίζεται η γατούλα του θεού Αλίκη.
Όταν ήρθε η ώρα για την εκπλήρωση της δεύτερης υποχρέωσης, της στείρωσης, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Κάτι με βασάνιζε. Είχα ακούσει για στειρώσεις "μειονεκτούντων" ατόμων κατά την ναζιστική κυριαρχία στη Γερμανία. Είχα ακούσει για γενοκτονίες. Είχα ακούσει ότι στα στειρωμένα ζώα ενταφιάζεται για πάντα η δυνατότητα αναπαραγωγής τους, ότι καταπίπτει η ερωτική διάθεσή τους, ότι είναι ευδιάκριτη η απέραντη μελαγχολία τους και έτσι η κατεστραμμένη πια ύπαρξή τους, αξιοποιείται ως παιχνίδι στα χέρια των παιδιών και στους μεγάλους, ως συντροφιά ευνούχου ή σαν ευκαιρία ανταγωνισμού και επίδειξης και για ικανοποίηση εξουσιαστικών απωθημένων.
Το μελαγχολικό είναι ότι έγινε μόδα το κατοικίδιο που μεταδόθηκε ραγδαία σαν επικίνδυνη μολυσματική νόσος. Περισσότερο απ' όλα μούφερνε ένα σφίξιμο στο στήθος ότι με την στείρωση του Κεμάλ και της Αλίκης συμπράττω εν γνώσει μου στην αναπόφευκτη εξαφάνιση, αργά ή γρήγορα, του είδους "σκύλος " και του είδους "γάτα". Γενοκτονία χωρίς άμεσους και εμφανείς ενόχους. Και τώρα εγώ, ο υπηρέτης των τραπεζών, ο εκ γενετής δούλος του θεού, ο υπάκουος υπήκοος της χώρας, μ' άλλα λόγια, εγώ ένα ανθρωπάκι, ήρθε η ώρα να' απαντήσω, με δικαιώματα θεού στο δίλλημα: Να τα στειρώσω τα, αδύναμα να αντιδράσουνε ζώα, για να κάνω εγώ τα μικρόψυχα κεφάκια μου και δε μπά να περάσουνε μαύρη ζωή και δε μπά να εξαφανιστούνε στο τέλος ως είδος; Ή να τα πάρω, να τα πάω σ' ένα δασωμένο βουνό, να τ' αμολύσω, και η φύση τους ας τα οδηγήσει να ζήσουνε τη μικρούλα τους ζωή, όπως αυτά θέλουν και όχι όπως του καυλώσει του κάθε μαλάκα Φάνη;
Έπραξα το δεύτερο με κάποια λύπη για τον αποχωρισμό.
Φίλε κυνηγέ, όπως βλέπεις τα πράγματα είναι απλά: η ζωή είναι ζωή είτε πρόκειται για την τσίχλα και το μυρμηγκάκι, είτε πρόκειται για σένα και για μένα.
Εγώ πάντως, εδώ και πολλά χρόνια όποτε ακούω τη λέξη "φιλόζωος" το χέρι μου πηγαίνει στο μπιστόλι.
