Στις πρόσφατες εκλογές αλλά, διαχρονικά κι από το '19, ο Σύριζα στην. Βόρεια Ελλάδα πηγαίνει άσχημα. Σε Κιλκίς και Πιερία πήρε 11%, σε Ημαθία, Πέλλα 12% και γενικά στην Βόρεια Ελλάδα πήρε ποσοστά χαμηλότερα από τα 15-20% της Αθήνας και Νότιας Ελλάδας. Είναι προφανής η επίπτωση της συμφωνίας των Πρεσπών στο αποτέλεσμα των εκλογών. Και το ερώτημα είναι: Σκοπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει κάτι για αυτό ή θα εγκαταλείψει την βόρεια Ελλάδα στον Βελόπουλο;
Θα μού πει κανείς, και τι πρέπει να γίνει δηλαδή; Πρέπει να μεταλλαχτεί ο Σύριζα σε Νέα Δημοκρατία και να κάνει κωλοτούμπα ή να βάλει περικεφαλαία και να αρνηθεί την συμφωνία ως δεύτερος Βελόπουλος;
Όχι βέβαια, τίποτε από τα δυο δεν χρειάζεται.
Να πει αλήθειες, αυτό πρέπει να κάνει. Κι υπάρχουν αλήθειες που μπορούν και πρέπει να ειπωθούν.
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Η συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια μεγάλη διπλωματική επιτυχία της Ελλάδας. Χωρίς αυτήν το γειτονικό κράτος θα ονομαζόταν σκέτα Μακεδονία και θα συνέχιζε να λέει σε όλο τον κόσμο ότι άλλο ήταν οι Μακεδόνες (οι αρχαίοι) κι άλλο οι Έλληνες. Θα συνέχιζαν να λένε ότι αυτοί είναι Σλάβοι με αίμα των Μακεδόνων του Φιλίππου και του Αλέξανδρου που αναμίχτηκε με το δικό τους αίμα κι έκανε την νέα σλαβομακεδονική (μακεδονική θα την έλεγαν) εθνότητα. Γι αυτούς εμείς είμαστε... κάτι άλλο τέλος πάντων, κάτι από Δημοσθένη που έλεγε τους Μακεδόνες βαρβάρους. Υπάρχουν επιχειρήματα που εξοργίζουν όποιον ξέρει ιστορία αλλά μπορούν να προβληματίσουν όποιον έχει μια επιπόλαιη ή και καθόλου γνώση (και τέτοιοι είναι το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού). Επομένως η διεθνής ονομασία Μακεδονία μαζί με την ανεξέλεγκτη προπαγάνδα (που τώρα απαγορεύεται από την συμφωνία) θα μπορούσε να έχει μακροπρόθεσμα επιπτώσεις που δεν τις επιθυμούμε. Η συμφωνία, λοιπόν, είναι πολύ καλή και πρέπει να γνωρίζουμε πώς να την υπερασπιστούμε.
Ωστόσο, αυτή η συμφωνία που υποχρέωσε τους γείτονες να αλλάξουν ακόμη και το Σύνταγμα της χώρας τους, έχει και κάποιες αδυναμίες. Ας μιλήσουμε για αυτές.
Δύο είναι τα πιο σημαντικά προβλήματα της συμφωνίας:
α) η αναγνώριση της "μακεδονικής" εθνότητας και
β) η αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας.
Θα τα δούμε ένα-ένα.
Να σημειώσουμε πως θα μπορούσε η εθνότητα και η γλώσσα να λέγονται Σλαβομακεδονικές και τότε όλα θα ήταν καλά. Όμως αυτό που το προωθούσε ο ΟΗΕ το 1992, το εμπόδισε ένας ηλίθιος εθνικιστής πολιτικός, ο Σαμαράς το 1992-93 ρίχνοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη (πατέρα). Το 2018 ήταν πια πολύ αργά. Ήδη είχαν βάλει το βέτο τους οι Αλβανοί κι αλβανόφωνοι της γειτονικής χώρας (κι είναι πολλοί) και είπαν ότι δεν μπορεί η εθνότητα κι η γλώσσα να αφορούν μόνο την μία εθνική μειονότητα των Σλάβων και να αγνοείται η αλβανική ταυτότητα. Οπότε το πρόθεμα "σλαβο -" έφυγε. Εδώ έπρεπε να μπει το "βόρειο-" που όμως δεν μπήκε. Δυστυχώς.
Τώρα έχουμε το κράτος Βόρεια Μακεδονία ενός Μακεδονικού λαού που μιλά την Μακεδονική γλώσσα. Κουλουβάχατα.
Ας δούμε όμως ποιος φταίει.
Το όνομα της μακεδονικής γλώσσας έχει κατοχυρωθεί από το 1977 όταν στην Θεσσαλονίκη, επί Καραμανλή του μεγάλου, με πρόεδρο της αρμόδιας επιτροπής του ΟΗΕ τον Μπαμπινιώτη, υπογράψαμε σαν χώρα ότι το ΜΚ θα είναι το ακρωνύμιο (νομίζω έτσι λέγεται) για την Μακεδονική γλώσσα που είναι η γλώσσα της Δημοκρατίας της Μακεδονίας που ήταν κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας. Η γλώσσα τους από τότε είναι η makedonski, ήτοι μακεδονική, με υπογραφή Μπαμπινιώτη που εκπροσωπούσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τέλος. Αυτό με την γλώσσα, λοιπόν, το είχαμε χάσει από τότε, σαράντα χρόνια πριν τις Πρέσπες κι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το εξηγήσει στον κόσμο, όχι να λέει μόνο ότι η συμφωνία είναι καλή. Γιατί δίπλα στο καλό υπάρχει κι ένα πολύ κακό για το οποίο δεν ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά η δεξιά και μάλιστα ο εθνάρχης της. Τέλος.
Όσο για την ονομασία του γειτονικού λαού, ο πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας έπρεπε να λέγεται Βορειομακεδών όπως λέμε Βορειοκορεάτης ή Νοτιοαφρικανός. Αυτό έπρεπε να επιβληθεί στα χαρτιά έστω κι αν δεν το τηρούσε στην πράξη κανείς. Δεν το μπορέσαμε σαν Ελλάδα κι αυτό γιατί όπως λέει κι ο Κοτζιάς, μια συμφωνία πρέπει να αφήνει και στους δυο θετικά σημεία αν είναι να μακροημερεύσει. Η Ελλάδα υποχώρησε σε αυτό για να αποφύγει τα χειρότερα. Ας το δεχτεί ο Σύριζα, χωρίς ηττοπάθεια στην οποία τον οδηγεί η άκαμπτη στάση υπεράσπισης του συνόλου της συμφωνίας. Με την τακτική "ή όλα ή τίποτε" καταλήγουμε στο τίποτε κι αυτό είναι άδικο,
Ας πει λοιπόν ο Σύριζα τις αλήθειες χωρίς φόβο και ας τονίσει τον κίνδυνο που υπήρχε να έχουμε στα βόρεια σύνορά μας μια σκέτη Μακεδονία με έναν "Μακεδονικό" λαό απόγονο των Μακεδόνων που μιλά την "Μακεδονική" γλώσσα και που τον "καταπιέζει" μια "εθνικιστική" Ελλάδα ενώ τον υπερασπίζονται μια συγγενική και ομοιοπαθούσα Αλβανία και μια μεγάλη και γεμάτη κατανόηση Τουρκία. Θα είχαμε έναν δηλωμένο εχθρό με όλα τα όπλα του στην φαρέτρα. Κι ας δεχτεί ο Σύριζα, ας το πει κάποτε, πως δεν είναι όλα καλά στη συμφωνία. Το ένα από τα δύο μειονεκτήματα (γλώσσα) είναι έργο Καραμανλή-Μπαμπινιώτη και το άλλο αναγκαστική υποχώρηση. Ας θυμίσουμε κι ας θυμηθούμε πως το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού κι ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Με θάρρος λοιπόν στην βόρεια Ελλάδα να μην διστάσει ο Σύριζα να πει ψευτομακεδόνα και Σκοπιανό τον πρόεδρο του Βεμερό και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Β.Μ. που θέλουν να μιλούν για Μακεδονία και να ζητήσει να μπει άμεσα βέτο όπου μπορούμε να το κάνουμε σαν Ελλάδα, είτε στην ΕΕ αλλά και στο ΝΑΤΟ ακόμη, αν υπάρχουν εκεί περιθώρια. Με επιθετική πολιτική κι όχι πια με μεμψιμοιρίες.
