Σήμερα ασχολιόμαστε με ένα θέμα που ίσως δεν ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο, έχει όμως μεγάλο ενδιαφέρον για όσους ασχολούνται με τον δημόσιο βίο και τον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα. Αφορμή παίρνω από το γεγονός ότι αυτές τις μέρες ψηφίζονται τα Δημοτικά Τέλη, το Τεχνικό Πρόγραμμα και ο Προϋπολογισμός σε κάθε δήμο της χώρας.
Σε ένα Δήμο ο προϋπολογισμός κάθε χρονιάς είναι το βασικό όργανο οικονομικής διαχείρισης κάθε διοίκησης. Οι περισσότερες εγγραφές κονδυλίων, είτε στα έσοδα είτε στα έξοδα, είναι καθορισμένες. Ελάχιστα αλλάζουν και δεν επηρεάζουν σε τίποτε την ουσία των προβλέψεων. Δύο αποφάσεις, μόνο, οι οποίες προηγούνται του προϋπολογισμού, είναι οι βασικοί πυλώνες για την κατάρτισή του. Πρόκειται για τα Δημοτικά Τέλη στα έσοδα και για το Τεχνικό Πρόγραμμα στα έξοδα. Από την θέση κάθε παράταξης στα δύο βασικά αυτά θέματα εξαρτάται κι η στάση της στον προϋπολογισμό. Κι η θέση της κάθε παράταξης στα τρία βασικά ζητήματα, τα δημοτικά τέλη, το τεχνικό πρόγραμμα και τον προϋπολογισμό, την κατατάσσει στην συμπολίτευση, στην συμπλέουσα αντιπολίτευση ή στην καθαρή αντιπολίτευση. Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε μέχρι να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας η ΝΔ και το υπουργείο εσωτερικών ο Τάκης Θεοδωρικάκος και να ανακατέψουν την τράπουλα τόσο ώστε να χαθεί το παιχνίδι.
Μέχρι το 2019 όταν ένας σύμβουλος ψήφιζε παρών ή λευκό ή ακόμα κι όταν απείχε, στην ουσία ψήφιζε όχι, κι αυτό γιατί μια πρόταση για να εγκριθεί έπρεπε να συγκεντρώνει τις περισσότερες ψήφους των παρόντων, το 50% συν ένα, όπως λέγαμε πάντα. Έπρεπε τα ναι να είναι περισσότερα από τα όχι, τα παρών και τα λευκά. Η απαρτία έπρεπε να προκύπτει από τους παρόντες στη διάρκεια της ψηφοφορίας. Η αποχή ενός συμβούλου ήταν ένα λειψό όχι αφού δυσκόλευε την συγκρότηση απαρτίας κι αν ήταν αποχή αρκετών συμβούλων ακύρωνε την δυνατότητα να ληφθεί απόφαση αφού δεν σχηματιζόταν απαρτία. Έτσι υπήρχαν πολλών ειδών ΟΧΙ. Σκληρό όχι, πιο ουδέτερη ή ακόμα και καταγγελτική στάση με αποχή από την ψηφοφορία, πιο μαλακό όχι με ένα παρών ή ένα λευκό. Όλα αυτά καταργήθηκαν. Όλα αυτά έγιναν ΝΑΙ μετά το 2019.
Πραγματικά, η ανατροπή έγινε από την ΝΔ και τον Θεοδωρικάκο πριν ακόμα αναλάβουν οι δημοτικές αρχές το 2019, στο καλοκαίρι μεταξύ εκλογής (Μάϊο) και ανάληψης καθηκόντων (Σεπτέμβριο). Τώρα η απαρτία μετριέται στην αρχή της συνεδρίασης και ισχύει ακόμα κι αν μείνουν σε αυτήν ένα η δύο άτομα. Άρα η αποχή, η αποχώρηση από το ΔΣ για να μην έχει απαρτία, δεν έχει πια νόημα. Επίσης τα παρών και τα λευκά δεν μετράνε στην ψηφοφορία. Έτσι μια πρόταση σε ένα ΔΣ μπορεί να περάσει ΟΜΟΦΩΝΑ ακόμα κι αν ληφθεί με μία μόνο ψήφο υπέρ κι ας διαφωνήσουν με αυτήν λέγοντας παρών ή λευκό όλοι οι άλλοι. Ένα συμβούλιο που ξεκινά με απαρτία (π.χ. με 30 παρόντες σε σύνολο 41 συμβούλων) φτάνει σε ένα θέμα στο οποίο οι σύμβουλοι αποχωρούν. Μένουν παρόντες πέντε (μόνο 5) σύμβουλοι και ψηφίζουν. Λέει ο ένας υπέρ και οι άλλοι λένε λευκό. Η πρόταση αυτή εγκρίνεται και μάλιστα θεωρείται απόφαση ληφθείσα ομοφώνως!!! Ναι αυτά τα τραγικά ισχύουν στα δημοτικά συμβούλια μετά την επέμβαση Θεοδωρικάκου προκειμένου να ακυρωθεί η απλή αναλογική με την οποία είχε γίνει η εκλογή των συμβουλίων.
Μετά από αυτά, καταλαβαίνει κανείς ότι στον προϋπολογισμό, ακόμα και την παραμικρή διαφωνία να έχει κάποιος σύμβουλος πρέπει να ψηφίσει όχι, αλλιώς ο προϋπολογισμός θα θεωρείται ομόφωνα εγκεκριμένος. Αυτό κάνει την στάση των παρατάξεων απέναντι στα μεγάλα θέματα του συμβουλίου, τα δημοτικά τέλη, το τεχνικό πρόγραμμα και τον προϋπολογισμό να ψηφίζουν όχι, ακόμα κι αν σε γενικές γραμμές συμφωνούν. Έτσι κι αλλιώς η διοίκηση μπορεί πάντα να περνά την θέλησή της στα θέματα αυτά όπως και σε όλα τα θέματα που φέρνει στο ΔΣ χωρίς να χρειάζεται την συνδρομή της αντιπολίτευσης.
