Η φωτογραφία είναι από παλιά κινητοποίηση. Σήμερα δεν είχα όρεξη ούτε φωτογραφία να βγάλω,
Σήμερα έγινε η κινητοποίηση για το εργοστάσιο σκουπιδιών στο Σχιστό. Πήγαμε στις έντεκα, λιαστήκαμε, ξεδιπλώσαμε τα πανό, ακούσαμε τραγούδια "πάγωσε η τσιμινιέρα" και άλλα τέτοια ωραία της νιότης μας, βγάλαμε φωτογραφίες, ακούσαμε και δυο-τρία συνθήματα από τον δήμαρχο και φύγαμε. Τι κάναμε; Μια τρύπα στο νερό. Το μόνο που άξιζε ήταν που είπαμε ζωντανά τα "περαστικά" στον δήμαρχο και δυο τρεις κουβέντες με τους -ίδιους πάντα- γνωστούς και φίλους.
Στις προηγούμενες κινητοποιήσεις κλείναμε την είσοδο, έστω την μία εκ των δύο οπότε έμπαιναν από την άλλη. Μετά κλείσαμε και την άλλη και δεν έμπαιναν από πουθενά. Τώρα όμως τις άνοιξαν και τις δυο τα ΜΑΤ κι εμείς πήγαμε στον τόπο του "εγκλήματος" να το γιορτάσουμε ... αλήθεια γιατί πήγαμε; Έχω πάει ως τώρα σε όλες τις κινητοποιήσεις, αλλά, αν ξανα-οργανωθεί τέτοιο χάλι, φυσικά, δεν θα ξαναπάω. Ακατανόητα όσα συμβαίνουν, εκτός κι αν είναι σχέδιο να δυσφημιστεί η υπόθεση και να σχολάσει το πανηγύρι μια ώρα αρχύτερα. Όχι γιατί η δημοτική αρχή είναι με τον Πατούλη, αλλά, γιατί δίνει έναν αγώνα που δεν τον πιστεύει. Δεν θα είναι εξάλλου και ο πρώτος τέτοιος "αγώνας" της. Βλέπε Όιλ Ουάν όπου προσπαθεί να φτιάξει κήπο στην αυλή του Μελισανίδη με την επιμονή σε μια απαλλοτρίωση του ελεύθερου χώρου αντί να κινηθεί σοβαρά για να της δυσκολέψει τη ζωή, βλέπε νεκροταφείο που ξεχάστηκε κτλ. Τώρα με τα σκουπίδια είπαμε μήπως γίνει κάτι πιο σοβαρό. Σήμερα αυτή η εντύπωση κλονίστηκε σοβαρά. Ελπίζω να μην γκρεμιστεί.
