...και μη μου πεις ότι δεν έβλεπες πάλι
όταν χτυπούσαν τον Ζακ στο κεφάλι...
Στις ειδήσεις της TV δεν θυμούνται την σκηνή που χτυπούσαν τον Ζακ στο κεφάλι. Στις ειδήσεις της TV πρωταγωνιστούν τα μικροεπεισόδια, οι μάσκες κι η δίκη για το βιτριόλι κι απουσιάζει η ενημέρωση για την δίκη των δολοφόνων του Ζακ. Αν δεν υπήρχε η καταγραφή της απόπειρας (κι εντέλει πραγματωθείσας) ανθρωποκτονίας ον κάμερα, είναι αμφίβολο αν θα υπήρχε δίκη. Κι ο Ζακ θα έμενε ληστής και πρεζόνι, ενώ ήταν θύμα βίας ρατσιστικής και θεσμικής. Πολίτες τον ξυλοκόπησαν με αγριότητα που δεν συναντάς ούτε σε σκηνές βίας στην μικρή οθόνη. Αστυνόμοι και νοσοκόμοι κατηγορούνται για αυτά που έδειξαν οι κάμερες και δεν μπόρεσαν να κουκουλωθούν.
Ένα θέμα με διεθνή διάσταση και ευρύτερο παγκόσμιο ενδιαφέρον, ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ρατσιστικής και θεσμικής βίας "θάβεται". Οι συντάκτες των ειδήσεων ακολουθούν το γενικό ρεύμα που εκφράζει η κυβέρνηση: Σιωπή σε ό,τι ενοχλεί και προβολή λαϊκών αναγνωσμάτων στον δημόσιο διάλογο.
Αν ερωτηθούν οι πολίτες σε δημοσκοπήσεις κατά πόσον είναι σοβαρό αυτό το θέμα, θα το έχουν τελευταίο γιατί δεν το γνωρίζουν. Αυτή είναι η κοινωνία μας που ανέχεται αυτούς τους μιντιάρχες, αυτή την δικαιοσύνη, αυτή την κυβέρνηση και δεν τα αλλάζει συνθέμελα.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όσο ατελής κι αν είναι, έχει τις δικλείδες για την διόρθωσή της. Αρκεί να εκμεταλλευτούμε δεόντως την κατάλληλη στιγμή. Ναι, όλον τον χρόνο αγωνιζόμαστε, ναι όλο τον χρόνο είμαστε ενεργοί πολίτες, αλλά υπάρχει μία κρίσιμη στιγμή, εκείνη των εκλογών, που σε αυτό το σύστημα είναι καταλυτική. Εκεί κρίνονται όλα, από την ίδια την τύχη του Ζακ μέχρι την τύχη του "ζητήματος Ζακ" ή την τύχη της "δίκης Ζακ". Μαζί με τον Ζακ κρίνεται κι η ελληνική κοινωνία, όπως κρινόταν κάποτε με την "Σπυριδούλα" ή με το Κωσταλέξι. Κι όταν λέμε "κοινωνία" δεν ξεχνάμε ότι την αποτελούμε όλοι εμείς, φταίχτες και αδιάφοροι, αγωνιζόμενοι ή μη.
