Μια και πέθανε ο Μητσοτάκης ας θυμίσω κι εγώ (εν είδη μνημοσύνου όπως λένε) την πολύ θετική συμβολή του στην υπόθεση της Ανάπλασης της βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου το 1993 όταν πήρε καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον της περιοχής.
Θα έλεγα ότι χωρίς την παρέμβαση της δικής του κυβέρνησης οι εξελίξεις στην περιοχή θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Πιθανότατα θα είχε περάσει το σύνολο της περιοχής στον ΟΛΠ και θα ήταν εδώ ένα τέρμιναλ πλοίων ή αποθηκευτικοί χώροι. Ωστόσο η δυναμική κίνηση της αυτοδιοίκησης τα χρόνια 1991-93 (που ήταν ΠαΣοΚ και Συνασπισμός), στα χρόνια της δικής του διακυβέρνησης (Ν.Δ.), βρήκαν ανταπόκριση στους αρμόδιους και κυρίως στον τότε ΥΒΕΤ κ. Αδριανόπουλο και τον τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας κ. Βρανόπουλο. Πάνω από όλους και με καθοριστική παρέμβαση ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Γι αυτό γράφω αυτό το σημείωμα σήμερα. Δεν περίμενα βεβαίως τώρα για να τα αναφέρω όλα αυτά, τα έχω γράψει στο βιβλίο μου "Η Δική μας Ανάπλαση" έκδοση του 2010.
Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σχετικό με τα παραπάνω:
***************************************
Σε όλη τη
διάρκεια του 1992 το εργοστάσιο λειτούργησε με
δεδομένη την προσωρινότητα αυτής της
λειτουργίας και με την ελπίδα ότι χάρη
στην παρέμβαση του Δήμου και στις νέες
προτάσεις θα μπορέσουν τα πράγματα να
κυλήσουν ομαλά.
Ο Δήμος
Δραπετσώνας σαν πιο κοντινός στο
εργοστάσιο πίεζε την κατάσταση με
πολλούς τρόπους επιχειρώντας να μην
αφήσει το θέμα να καταλαγιάσει. Απέδειξε
για μια ακόμη φορά την επικινδυνότητα
του εργοστασίου μέσα από μια επιτροπή ειδικών που έφτιαξε ενώ μόλις πήρε τη
Μελέτη στα χέρια του άρχισε να την
στέλνει και να την προπαγανδίζει (μαζί
με το Κερατσίνι) στους επίσημους κρατικούς
ή Ιδιωτικούς φορείς ώστε να την καταστήσει
κέντρο των εξελίξεων. Παράλληλα τον
ίδιο χρόνο, τα Λιπάσματα με τις δικές
τους δυνάμεις ετοίμασαν μια Μελέτη
βιωσιμότητας του εργοστασίου στην οποία
έδειχναν ότι με συγκεκριμένες ενέργειές
τους και ένα ορισμένο όγκο παραγωγής
το εργοστάσιο μπορούσε να τα βγάλει
πέρα. Το σημαντικότερο αίτημα που
προέκυπτε από αυτή τη μελέτη ήταν ότι
χρειαζόταν μια χρηματοδότηση (δάνειο)
ύψους τουλάχιστον 3 δις. δρχ. για πρώτες
ύλες κλπ. ώστε το εργοστάσιο να καταφέρει
να επιζήσει χωρίς να μπαίνει μέσα.
Η Κυβέρνηση,
έχοντας μπροστά της το πρόβλημα της
απελευθέρωσης των τιμών που οδηγούσε
σε κατάρρευση όλες τις ελληνικές χημικές
βιομηχανίες, αναζήτησε ένα σχέδιο
αναδιάρθρωσης της Λιπασματοβιομηχανίας.
Ήταν ένα σχέδιο που έριχνε το μπαλάκι
στις Τράπεζες που ήταν ιδιοκτήτες των
βιομηχανιών (κυρίως η Εθνική και η
Εμπορική) προτείνοντάς τους κάποιες
μειώσεις προσωπικού και μοίρασμα της
παραγωγής αλλά και χρηματοδότηση με
κεφάλαια κίνησης ώστε να ξεπεράσουν το
πρόβλημα. Πρότεινε ουσιαστικά στις
υπάρχουσες και ακόμα λειτουργούσες
λιπασματοβιομηχανίες να μοιράσουν την πίττα με ένα τρόπο που
να μπορούν να επιβιώσουν και να τροφοδοτούν
την ελληνική τουλάχιστον αγορά με
λίπασμα. Στα πλαίσια αυτά οι άνθρωποι
της εταιρείας της Δραπετσώνας ήλπιζαν
ότι θα πάρουν ένα σημαντικό κομμάτι
αυτής της παραγωγής και ότι θα συνεχίσουν
να επιβιώνουν με αυτόν τον τρόπο κρατώντας
το εργοστάσιο ζωντανό.
Από την άλλη
οι Δήμοι έβλεπαν ότι είχαν προχωρήσει
πολύ στον δρόμο της προώθησης του
εγχειρήματος της Ανάπλασης που είχαν
καταφέρει να γίνει σαν Σχέδιο αποδεκτό
πριν καν το παρουσιάσουν, πριν καν
προλάβει η ΑΝΔΗΠ να το καταγράψει. Ήταν
βέβαιοι ότι και η συνέχεια θα ήταν
ανάλογη και περίμεναν την κυβέρνηση να
τοποθετηθεί. Πραγματικά η μελέτη και η πρόταση του δήμου εξετάστηκαν σε επίπεδο κορυφής από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το βεβαίωσαν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος και ο Μιχάλης Βρανόπουλος που είχαν εισηγηθεί να εξεταστεί το σχέδιο των Δήμων με θετικό τρόπο. Στο κάτω-κάτω τα προβλήματα της αποβιομηχάνισης της χώρας και των κλυδωνισμών λόγω της ένταξης της χώρας μας στις αυστηρές ρυθμίσεις του Μάαστριχτ είχαν συσσωρευτεί και η πρόταση του δήμου έδινε μια διέξοδο όχι μόνο για το μέλλον του ευρύτερου Πειραιά που είχε πολύ μεγάλα ποσοστά ανεργίας αλλά και της Ναυτιλίας. Η απάντηση στο πρόβλημα της λιπασματοβιομηχανίας θα μπορούσε να δώσει λύση και σε άλλα προβλήματα αν γινόταν ένας σωστός και έγκαιρος χειρισμός.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκέφτηκε να αποφύγει το πρόβλημα πετώντας το μπαλάκι στην Εθνική Τράπεζα όπου διοικητής ήταν ο Μιχάλης Βρανόπουλος, ένας ικανός δικηγόρος και φίλος του πρωθυπουργού που μπορούσε να δει ένα τέτοιο θέμα με ευρύτητα πνεύματος και όχι με το στενό βλέμμα του τραπεζίτη. Και ο Βρανόπουλος ανταποκρίθηκε στον ρόλο αυτό με τρόπο και γρήγορο αλλά και ευφυή. Είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλα γεγονότα πριν προκριθεί οριστικά η λύση της Ανάπλασης.
*******************************************
