Που είναι ο πάτος ρε παιδιά;

Από το 2010 που μπήκαμε στην περιπέτεια του χρέους και των δανείων για την εξυπηρέτησή του, το διαρκέστερο και συνεχώς επανερχόμενο ερώτημα είναι: "ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ, ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;"

Ο Σαμαράς είχε ισχυριστεί πως ο πάτος ήταν το 2013 και πως από το 2014 και μετά άρχιζε η επάνοδος στην κανονικότητα. Ήταν το περίφημο SUCCES STORY (στο εξής το Succes story Σαμαρά θα το λέμε SSΣ), η "ιστορία μιας επιτυχίας" επί το ελληνικότερο. Έφτιαξε πρωτογενές πλεόνασμα, βγήκε πειραματικά στις αγορές και κατάφερε μια ελάχιστη ανάπτυξη για το 2014, βρήκε ένα φρένο στην αύξηση της ανεργίας ενώ το χρέος χαρακτηριζόταν βιώσιμο (κι ας μην ήταν). Όλα αυτά ήταν τα σημάδια της επιστροφής. Έδειχναν πως μόλις είχαμε φτάσει στον πάτο του βαρελιού και τον ξεπερνούσαμε επιτέλους.

Οι συγκυρίες δεν επέτρεψαν στο SSΣ (του Σαμαρά) να αποδείξει αν ήταν αυθεντικό -όπως ισχυριζόταν ο ίδιος- ή μαϊμουδένιο -όπως ισχυριζόταν η αντιπολίτευση- καθώς το πήραν παραμάσχαλα οι προκαθορισμένες εξελίξεις (ευρωεκλογές, εκλογή ΠτΔ). Ναι μεν τα νούμερα ήταν θετικά όμως οι δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί έδειχναν πως η εικόνα ήταν μάλλον ψεύτικη ή -τέλος πάντων- υπερβολική. Μόνο να θυμηθεί κανείς τρεις από αυτές τις δεσμεύσεις του αρκεί για να καταλάβει την έωλη βάση πάνω στην οποία στηριζόταν το SSΣ. Τις αναφέρω:

α) η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις συντάξεις (πρακτικά: συντάξεις ολίγων εκατοντάδων ευρώ για όλους), νέα μείωση της κατανάλωσης και μείωση του ΑΕΠ 

β) η υποχρέωση για πλεονάσματα 4,5% κατ'έτος (!!!) (πρακτικά: μέτρα φοροεισπρακτικά πλήρους ασφυξίας της οικονομίας) και 

γ) η δέσμευση για επί πλέον 14.000 αρχικά και πολύ περισσότερες στη συνέχεια απολύσεις από το δημόσιο (πρακτικά: νέα μείωση της κιατανάλωσης και αύξηση της ανεργίας) 

Αυτές οι δεσμεύσεις έκαναν αμφίβολη την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ επιτυχία του SSΣ και βέβαιη την πολιτική εκδίωξη του Σαμαρά (που θα πλήρωνε το κόστος για να φτάσει σε αυτό το SSΣ) το αργότερο ως τον Μάρτιο του 2015, εππομένως την ακύρωση των όποιων "επιτυχιών" του.

Σήμερα, χωρίς να ονομάζεται έτσι, κυκλοφορεί το Succes story του Σύριζα, θα το λέμε στο εξής "SS του Τσίπρα" δηλαδή SST. Το νέο SSΤ στηρίζεται στις ίδιες πάνω κάτω ενδείξεις: Πάτος το 2015 με φρένο το 2016 και ανάπτυξη από το 2017 (μικρότερη στην αρχή και γύρω στο 3% τα έτη 2018 και 2019). Θα βγούμε πειραματικά και πάλι στις αγορές (ήδη έχει εξαγγελθεί), φτιάχτηκαν και πάλι πρωτογενή πλεονάσματα, η ανεργία μειώνεται και για το χρέος θα υπάρξει μια κάποια "υπόσχεση λύσης", κάτι αντίστοιχο του πιστοποιητικού βιωσιμότητας που υπόσχονταν στον Σαμαρά. Τα "φαινόμενα" είναι πάνω κάτω τα ίδια ... θα έχουν άραγε και το ίδιο αποτέλεσμα;

Εδώ πρέπει να δούμε πως αντίθετα με το SSΣ όπου η συγκυρία ήταν καταπέλτης, στο SSΤ η συγκυρία βοηθάει την κυβέρνηση να παγιώσει αυτή την "ιστορία επιτυχίας". Οι πρώτες εκλογές που έχει μπροστά της είναι το 2019 (ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές και εθνικές) ενώ οι προεδρικές είναι το 2020 και βοηθούν στη δημιουργία σεναρίων "παρένθεσης". Ενώ ο Σαμαράς είχε έτος καμπής για το SSΣ το 2014 και έμπαινε στο "σφαγείο" της κάλπης το 2014 και το 2015, ο Τσίπρας έχει για το δικό του SSΤ κρίσιμο έτος το 2017 και διετές περιθώριο εμπέδωσης του σεναρίου του με "σφαγείο" δυο χρόνια αργότερα, το 2019, όταν  θα μπορεί να έχει παγιώσει την οικονομική ανάκαμψη και να κάνει τον "πάτο του βαρελιού" πραγματικότητα χωρίς τον κίνδυνο να ανοίξει τρύπα και "να χυθεί το γάλα από την καρδάρα". 

Αυτά όλα σημαίνουν ότι:

- Η οικονομική επιτυχία (το SST) αυτή τη φορά μπορεί να έχει βάση και να μην ανατραπεί εν τη γενέσει της, όπως έγινε με το SSΣ, πράγμα που θα είναι καλό για την Ελλάδα και τους Έλληνες ασχέτως αν θα ωφελήσει τη μια ή την άλλη πολτική δύναμη

- Το νέο SST μπορεί να είναι καθυστερημένο κατά 3 χρόνια σε σχέση με το παλιό SSΣ όμως αυτή η απώλεια των 3 χρόνων συνοδεύεται από αλλαγές α) στα αναμενόμενα ετήσια πλεονάσματα (3% αντί 4,5% και με προοπτική περαιτέρω μείωσης) β) λιγότερα υφεσιακά μέτρα μείωσης μισθών και συντάξεων ή απολύσεων και μικρή έστω αύξηση της απασχόλησης και γ) από πιθανή μείωση χρέους το 2018 αντί ενός πιστοποιητικού βιωσιμότητας

- Η βιασύνη του Μητσοτάκη για εκλογές, κοιταγμένη από την εντελώς δική του προσωπική σκοπιά, είναι δικαιολογημένη αφού το 2019 η κατάσταση μπορεί να έχει αλλάξει (χωρίς να είναι βέβαιο ότι ένα οικονομικό SST θα συνεπάγεται μονοσήμαντα και εκλογική επιτυχία)

- Η ακατανόητη καταψήφιση του δώρου που έκανε ο Σύριζα στα "μικρά" κόμματα με την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, θα γίνει το 2019 μπούμεραγκ. Προφανώς η πόλωση θα είναι μεγάλη και η εικόνα του περιπάτου της ΝΔ που ψευδώς μεταδίδουν τα ΜΜΕ αυτόν τον καιρό θα έχει ξεχαστεί.

Νόμπελ στον Ντύλαν

Μου αρέσει πολύ ο Μπομπ Ντύλαν.

Μ' αρέσουν πολύ οι στίχοι των τραγουδιών του αλλά και η μουσική του.

Μου άρεσε που η Αμερική τον βράβευσε το 2012 για την προσφορά του στην αμερικανική λογοτεχνία με την πρωτοποριακή στιχουργική του που άλλαξε σημαντικά τον τρόπο που οι Αμερικάνοι έβλεπαν τον εαυτό τους. Ο Ομπάμα οπαδός του. Σημειωτέον ότι στα τέλη της δεκαετίας του '60 είχε ένα σοβαρό "ατύχημα" με μηχανή (δυο χρόνια στο κρεβάτι με σπασμένο λαιμό) που λένε ότι ήταν δουλειά της CIA για να ξεμπερδεύει μαζί του καθώς το κίνημα των νέων τον είχε πηγή έμπνευσής του.

Κάποια στιγμή άρχισε τις γελοιότητες. Από Εβραίος που ήταν (και πιθανά άθεος όπως πολλοί Εβραίοι) έγινε "αναγεννημένος" χριστιανός!!! Τότε ήταν που σταμάτησα και να τον θαυμάζω και να τον παρακολουθώ. Πάντως μετά ξαναγύρισε στα ιουδαϊκά πάτρια.

Για να πάρει το Νόμπελ όμως νομίζω πως δεν έπαιξαν ρόλο όλα αυτά. Νομίζω πως βραβεύεται απλά γιατί είναι Εβραίος, ένας ακόμη φανταστικός Εβραίος μέσα στον τεράστιο κατάλογο έξοχων Εβραίων του 20ου αιώνα. Αυτή η φυλή-θρησκεία-κοινότητα κυριαρχεί στην τέχνη, τη λογοτεχνία και την επιστήμη του σύγχρονου κόσμου και έχει όλα τα μέσα ακόμη και για να δώσει βραβείο Νόμπελ στον Κίσσινγκερ, γιατί όχι στον Ζίμμερμαν (το Μπομπ Ντύλαν ήταν ψευδώνυμο). Γιατί όχι και στον Λέοναρντ Κοέν αύριο;

Αν άξιζε το Νόμπελ; 

Ας αντιστρέψουμε το ερώτημα: τι αξία έχει ένα Νόμπελ;

Πάντως αν το Νόμπελ σημαίνει την ύψιστη λογοτεχνική αναγνώριση στον κόσμο, τότε υπήρχαν άλλοι καταλληλότεροι από τον Ντύλαν για να το πάρουν. Όχι πως τους ξέρω  όλους, αλλά η γλώσσα κι η φυλετική "ασημαντότητα" (ολιγανθρωπία κυρίως) είναι ένα αξεπέραστο εμπόδιο για να γίνει γνωστός ένας λογοτέχνης κι αν αυτό το εμπόδιο δεν το ξεπερνά ένα παγκόσμιο βραβείο τότε το βραβείο δεν αξίζει δεκάρα. Ως τώρα το έκανε ικανοποιητικά, φέτος (κατά τη γνώμη μου πάντα) ενέδωσε στα στερεότυπα.

Μια μικρή δόση κανονικότητας για τα παιδιά των προσφύγων

Ξεκινάει η σχολική χρονιά για κάποιες χιλιάδες παιδιά των προσφύγων και μετναστών που φιλοξενούνται στην Ελλάδα. Άλλοι αντιδρούν σηκώνοντας την ελληνική σημαία και βάζοντας λουκέτα στις πόρτες των σχολείων, άλλοι πανηγυρίζουν για τον θρίαμβο της "ανθρωπιάς" κι άλλοι -οι πολλοί- στέκουν αδιάφοροι και μάλλον με θετικά συναισθήματα χωρίς να αξιολογούν το γεγονός ούτε ως καταστροφικό ούτε ως θριαμβευτικό αλλά απλά ως αναγκαίο. Όπως κι αν το βλέπουν όμως οι γηγενείς Έλληνες ή οι Αλλοδαποί που ζουν στη χώρα κι έχουν μια τακτοποιημένη ζωή, φτωχή είτε πλούσια, με φουρτούνες ή χωρίς, σημασία έχει πως το βλέπουν τα ίδια αυτά τα παιδιά. 

Χωρίς να φταίνε ατομικά αλλά ούτε και με κάποιο συλλογικό τρόπο (π.χ. σαν γενιά, σαν οικογένεια) τα παιδιά αυτά βρέθηκαν μακριά από τις πατρίδες τους, πολλά από αυτά χωρίς γονείς, ξεκρέμαστα, χωρίς πατρίδα και χωρίς μέλλον. Για όσο κινούνταν από πρόχειρο καταυλισμό σε καράβι, σε τρένο και σε άλλο καταυλισμό, σε βάρκα ή σε πλοίο, σε σωσίβιο ή σε κάποιο υπόστεγο, όσο κινούνταν και έτρεχαν για να φύγουν από κάπου ή να φτάσουν κάπου αλλού, το πράγμα κυλούσε. Μόλις όμως έμειναν πια σε μια εγκατάσταση, μάλλον προσωρινή κι αυτή αλλά πιο σταθερή πια, με ταβάνι για τον ήλιο και τη βροχή και κρεβάτι για τον βραδινό ύπνο, μόλις μπόρεσαν να σκεφτούν επί τέλους για τη ζωή και το μέλλον τους, τότε θα ήρθε σαν ταφόπλακα να τους σκεπάσει η μαύρη ομίχλη που έχει καλύψει τη ζωή τους.

Δεν το βλέπεις όταν τρέχεις να σωθείς, δεν το παρατηρείς όταν ελπίζεις κάπου να τερματίσεις, το νιώθεις όμως όταν κάνεις μιαν ανάπαυλα για να σκεφτείς. Κι αυτά τα παιδιά βλέπουν τα χρόνια τους να φεύγουν χαμένα. "Δεύτερη ζωή δεν έχει" λέει ο ποιητής κι αν αυτή τη μόνη ζωή που έχουν την χάσουν στις διαδρομές Αϊβαλί-Μυτιλήνη-Ειδομένη-Πειραιάς το τραύμα θα είναι δυσαναπλήρωτο. Γι αυτό η κανονικότητα είναι η μόνη θεραπεία και μια και είναι αδύνατο στο ελληνικό κράτος να τους την προσφέρει με τρόπο ολοκληρωμένο (εδώ δεν μπορεί να το κάνει στα δικά του τα παιδιά) τουλάχιστον ας τους δώσει το ελάχιστο που μπορεί πέραν του αυτονόητου (της τροφής και της στέγης). Και το πρώτο παραπανίσιο που μοιάζει με κανονικότητα, είναι το σχολείο.

Ίσως να ήταν η πρώτη φορά σήμερα που αυτά τα παιδιά ξύπνησαν για να πάνε σχολείο όχι με την γκρίνα γιατί έχασαν τον ύπνο αλλά με την προσμονή και τη λαχτάρα πως κάτι θα ακούσουν, κάτι θα δουν, κάτι θα συναντήσουν που να τους θυμίσει πως είναι κι αυτά άνθρωποι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ, παιδιά που θα έχουν κάποτε κι αυτά στον ήλιο μοίρα.

Γι αυτό και ας πούμε μια "καλημέρα" και μια "καλή αρχή" σε αυτά τα παιδιά, στους δασκάλους και τους γονείς για τους οποίους αρχίζει μια σχολική χρονιά μέσα σε τόσο δραματικές γι αυτού συνθήκες ζωής. Κι ας κλείνουν κάποιοι τις πόρτες των σχολείων με τα λουκέτα. Ευτυχώς, δεν κάνουν (ακόμα) αυτοί κουμάντο στη χώρα.

ΟΙ ΤΣΑΜΗΔΕΣ

Υπάρχει θέμα Τσάμηδων;

Βεβαίως και υπάρχει αφού 1) το θέτουν κάποιοι στην Αλβανία μετ' επιτάσεως (ακόμα και η Βουλή τους) και 2) το συζητά επικινδύνως μέρος των ΜΜΕ και ακροθιγώς η Νέα Δημοκρατία για να δείξει ότι όλα πάνε χάλια επί κυβέρνησης αριστεράς.

Ο Αλβανός υποργός έθεσε το θέμα στην Έλληνα ομόλογό του κι εκείνος του απάντησε ότι "δεν συζητάμε τέτοιο θέμα". Άρα συζητήσατε λένε οι Αλβανοί και επαναλαμβάνουν οι κουτοχορτοφάγοι νεοφιλελεύθεροι που πιάνονται από ό,τι κινείται στον αέρα, τις δηλώσεις Φίλη, τις δηλώσεις Ερντογάν, τις δηλώσεις Αλβανού ΥΠΕΞ, τις δηλώσεις Κοντομηνά, τις δηλώσεις Μητσοτάκη  κ.ο.κ. για να δείξουν ότι όπου νά' ναι τελειώνουν τα ψέματα, πέφτουν οι αριστεροί κι έρχονται οι εκλογές. 

(ΣΣ.: Μια απορία: δεν φοβούνται ότι θα τις χάσουν και πάλι; κανένα μάθημα από την ιστορία;). 

Πάντως αν αυτό το "δεν συζητάμε" του Κοτζιά είναι διάλογος, τότε κατανοεί κανείς απολύτως γιατί συχνά τα ίδια μέσα ονομάζουν πληροφόρηση τη χυδαία ή και ψευδή προπαγάνδα.

Αλβανοί ζούσαν (και ζουν ως Αρβανίτες χριστιανοί) στην δικιά μας Νότια Ήπειρο όπως ζουν και Έλληνες (Ρωμιοί) στην δικιά τους Βόρεια. Μόνο που από την Ελλάδα οι μουσουλμάνοι αρβανίτες ονομάστηκαν "τουρκαλβανοί" και εκδιώχθηκαν όταν βρέθηκε η ευκαιρία που, βεβαίως, την έδωσαν οι ίδιοι οι Τσάμηδες συνεργαζόμενοι μαζικά με τον Ιταλό φασίστα και κατόπιν με τον Γερμανό ναζί κατακτητή. Πάνω από 1.700 καταδίκες δοσιλόγων Τσάμηδων εκδόθηκαν, τη στιγμή που η πλειοψηφία των πραγματικών δοσίλογων συνεργατών των Γερμανών με τις κουκούλες και τις γερμανικές στολές αθωώθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος. Όχι μόνο κυβέρνησε ο δοσιλογισμός στην Ελλάδα είτε ως χούντα είτε ως παρακράτος αλλά τώρα συσπειρώνεται πίσω από την Χρυσή Αυγή αναζητώντας μια ρεβάνς.

Η "δικιά μας" νότια Ήπειρος ήταν το κέντρο του κράτους του Αλή Πασά, του πιο μεγάλου Αλβανού που ξύπνησε τον αλβανικό εθνικισμό. Τα Γιάννινα ήταν η πρωτεύουσά του και το Τεπελένι στη Βόρεια Ήπειρο η γενέτειρά του. Μπορεί να μην είχε ΚΑΙ Αλβανούς το κέντρο της κυριαρχίας του; Ε, λοιπόν αυτοί ήταν οι Τσάμηδες, κατά πλειοψηφία μουσουλμάνοι όπως κι ο Αλής. 

Όσοι ήταν χριστιανοί πολιτογραφήθηκαν (εθελούσια και συνειδητά) Έλληνες. Ο διαχωρισμός Ελλήνων-Τούρκων δεν έγινε με βάση την καταγωγή (αγνοήθηκε) ούτε το αίμα (ήταν αδύνατο) άρα δεν έγινε με φυλετικά κριτήρια. Έγινε με βάση την θρησκεία. Όλοι οι χριστιανοί, Ρωμιοί, Αλβανοί, Βλάχοι, Καππαδόκες, Λαζοί, Κάρες κλπ. ονομάστηκαν Έλληνες κι όλοι οι μουσουλμάνοι (Τουρκοκρητικοί, Μακεδόνες, Πομάκοι κλπ) Τούρκοι. Έγιναν πολλές εθνοκαθάρσεις και μια δυο "αιματηρές" (κατά Φίλη) που ισοδυναμούν με γενοκτονίες (δηλαδή είναι γενοκτονίες). 

Επίσημη εθνοκάθαρση ήταν κι η Λωζάνη κι η συμφωνία ανταλλαγής των πληθυσμών. Εθνοκάθαρση και η εκδίωξη των 250.000 Ρωμιών της Πόλης. Μια από τις προ-τελευταίες "εθνοκαθάρσεις" ήταν αυτή των 18 έως 20 χιλιάδων Τσάμηδων που έδωσαν όπως είπαμε μια καλή αφορμή για να τους ξεφορτωθεί ο ΕΔΕΣ του Ζέρβα και το κράτος του εμφυλίου. Το ΕΑΜ αντίθετα είχε μικτά σώματα χριστιανών και μουσουλμάνων με αντιφασίστες Τσάμηδες μέσα του οι οποίοι φυσικά δεν γλίτωσαν καθώς ήταν δυο φορές χαμένοι και σαν "Τουρκαλβανοί»" και σαν "Κομμούνια".

Θέμα Τσάμηδων για την Ελλάδα δεν υπάρχει. Για την ακρίβεια υπάρχει στο ίδιο βαθμό που υπάρχει θέμα επιστροφής της Πόλης στην Ελλάδα ή της Βορείου Ηπείρου. Γιατί και στο Τσάμικο και στο Πολίτικο οι εθνοκαθάρσεις έγιναν, τα κράτη πήραν τα σχήματά τους, ομογενοποιήθηκαν στον μέγιστο δυνατό βαθμό και αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει. 

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 

*******************

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

για όποιον θέλει περισσότερα ιστορικά στοιχεία.

    

Η Ήπειρος ήταν από την αρχαιότητα η ΚΟΙΝΗ κοιτίδα Αλβανών και Ελλήνων. Από εκεί προέρχονται οι ελληνικές θρησκείες (Δωδώνη πρώτο Ιερό και αργότερα σταδιακή κάθοδος των Ιερών προς Δελφούς και Δήλο), από εκεί προέρχονται οι Αχαιοί, οι Ίωνες, οι Αιολείς και οι Δωριείς. Από εκεί και οι Ιλλυριοί, οι πρόγονοι των Αλβανών. Για το αληθές, κοιτάξτε την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Α' σελ. 364.

Τα ψηλά βουνά της Πίνδου φιλοξένησαν για χιλιάδες χρόνια μετά τον κατακλυσμό (της 10ης χιλιετίας πΧ) τον ανθρώπινο πληθυσμό που αργότερα κατά κύματα κατήλθε προς τα παράλια μέρη. Όσοι κατήλθαν προς νότο και ανατολάς ήταν (έγιναν) οι Ελληνες, όσοι έφυγαν προς τις βορειοδυτικές ακτές ήταν (έγιναν) οι Ιλλύριοι. Οι πιο νότιοι Έλληνες κυβερνήθηκαν με ισονομία και δημοκρατία, χωρίς θέσφατα και ιερατεία, με συμμετοχή όλων στην εξουσία και έφτιαξαν το γνωστό ελληνικό θαύμα. Οι βόρειοι ομόρριζοι έμειναν ορεισίβιοι μέχρι προσφάτως. 

Οι Έλληνες κατακτήθηκαν, βιάστηκαν, αλλαξοπίστησαν, έχασαν το όνομά τους και τσαλαπατήθηκαν τα επιτεύγματά τους και κυρίως το πολιτικό τους σύστημα, ο γεννήτορας όλων των υπολοίπων. Οι ορεισίβιοι Αλβανοί έμειναν κυρίαρχοι των βουνών, αδιάφοροι για κάθε θρησκεία κι έγιναν άγριοι πολεμιστές. Εν πολλοίς χάρη σε αυτούς απελευθερώθηκε (στρατιωτικά) η Ελλάδα το 1821. Ατύχησαν όμως ο Κολοκοτρώνης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, όλοι οι μεγάλοι μας ήρωες όταν προσπάθησαν να φτιάξουν την ελληνοαλβανική συμμαχία. Την πέτυχαν δύο φορές, μια το 1807 (Κολοκοτρώνης και Φαρμάκης την προώθησαν) και μια το 1821 (υπογράφτηκε τον Ιανουάριο του 1821) αλλά και τις δυο φορές την έφαγαν οι σκοπιμότητες. Ίσως γιατί η ελληνοαλβανική επανάσταση θα έμοιαζε με εσωτερικό ζήτημα της Οθωμανικής εξουσίας (όπως ο Πασβάνογλου στο Βιδίνι ή ο Αλή Πασάς στα Γιάννινα ή ο Ιμπραήμ στην Αίγυπτο) ενώ η σκέτη χριστιανική Ελλάδα (με το όνομα "Ελλάδα" μάλιστα) φαινόταν πιο πολύ σαν σύγκρουση χριστιανισμού-ισλάμ, ή δύσης-ανατολής, ή ακόμη πολιτισμού -βαρβαρότητας. Ίσως ήταν ένα παραμύθι αναγκαίο για την επιβίωσή της, ωστόσο αυτό μας χώρισε από τους Αλβανούς κι ίσως αυτό μας έδωσε την ανεξαρτησία μας.

Οι Έλληνες δεν είναι έθνος ανάδελφον, όπως έλεγε ο αξέχατος Σαρτζετάκης. Κι αν τέλος πάντων δεν έχουμε αδέλφια, έχουμε τουλάχιστον ξαδέλφια. Είναι οι Αλβανοί είτε λέγονται Τσάμηδες, είτε Τόσκηδες είτε Γκέκηδες. Μόνο που έχουν μεγάλο δρόμο ακόμα να διανύσουν για να φτάσουν έστω και στην δική μας ημιάγρια (πολιτιστικά και πολιτικά) κατάσταση. Κι ως τότε θα διεκδικούν πάντα κάποια συκιά από το παλιό κτήμα του "θείου".

Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας!

Η δημοσκόποηση της Public Issue που δημοσίευσε η Αυγή μόλις εχτές βγάζει τη Νέα Δημοκρατία και τον Μητσοτάκη μπροστά από τον Σύριζα και τον Τσίπρα με αξιόλογες διαφορές και λέει πως η πλειοψηφία θέλει εκλογές

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να πρόκειται για μια συνωμοτική κίνηση σκοτεινών εγκεφάλων του Σύριζα που στόχο έχει να κοιμήσει τη ΝΔ και να αναγκάσει τον Μητσοτάκη να γίνει βαρετός και προβλέψιμος φωνάζοντας ακόμη πιο δυνατά για εκλογές εδώ και τώρα. Είναι όμως έτσι;

Η αίσθηση που έχω είναι ότι τα αποτελέσματα στην κοινωνία είναι διαφορετικά από ό,τι δείχνουν οι δημοκσοπήσεις. Ούτε τη ΝΔ βλέπω να προηγείται με διαφορές, ούτε τον Μητσοτάκη βλέπω να θεωρείται από κανέναν καλύτερος για να κυβερνήσει, ούτε βλέπω να θέλει ο κόσμος εκλογές. Βλέπω τους συμπολίτες μας να γκρινιάζουν για τα βάρη που τους βάζει στην πλάτη η κυβέρνηση, όχι όμως γιατί προτιμούσαν τα βάρη της ΝΔ αλλά γιατί ο Σύριζα δεν δείχνει διαφορετικός στον τομέα αυτόν από τους προηγούμενους. Η αποστασιοποπίηση από τον Σύριζα δεν κατευθύνεται προς την ΝΔ (ή τα παράγωγά της ΠαΣοΚ και Ποτάμι) αλλά προς τα αριστερότερα, μόνο που κι εκεί δεν βρίσκει υποδοχείς με αποτέλεσμα να μένει σε εκκρεμότητα.

Η στασιμότητα της ΝΔ, η καθίζηση του "κέντρου", οι απώλειες του Σύριζα κι η αύξηση του ποσοστού των "εκκρεμών" ψήφων (των "δεν απαντώ" που καταγράφονται αλλά κυρίως αυτών που πραγματικά δεν απαντούν, και των "δεν ξέρω", "άλλο" κλπ.) είναι κοινή αίσθηση και δική μου και όλων των ανθρώπων με τους οποίους μιλώ. Αυτό θα δικαιολογούσε ένα ελαφρύ σχετικό προβάδισμα σε απόλυτα νούμερα της ΝΔ που δεν μπορεί όμως να μετρηθεί και στην πρόθεση ψήφου καθώς οι εκκρεμείς ψήφοι δεν κατανέμονται ισοβαρώς. Κι ο κόσμος δεν θέλει εκλογές, μόνο ο Μητσοτάκης τις θέλει.

Τα παραπάνω "ευρήματα", που αποτελούν νομίζω κοινή αίσθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των συμπολιτών μας, αν πειραχτούν κάπως (και πειράζονται τα τελευταία χρόνια συνεχώς) βγάζουν την εικόνα των δημοσκοπήσεων που είναι εξ ολοκλήρου λάθος καθώς η (φυσιολογική και πολιτικά ορθή) διόρθωση που πρέπει να κάνουν οι αναλυτές στο εκάστοτε εύρημά τους μέσω των αναγωγών, γίνεται προς την αντίθετη από την σωστή κατεύθυνση με αποτέλεσμα να προκύπτει ψεύδος.

Γιατί η Αυγή δημοσιεύει αυτό το "κατά συνθήκη" ψεύδος; Για να κοιμήσει τους αντιπάλους της; για να τους σπρώξει σε νέα λάθη; για να συσπειρώσει τις εκκρεμείς ψήφους γύρω από την κινδυνεύουσα κυβέρνηση; Δεν ξέρω γιατί και δεν νομίζω πως το κάνει για όλους αυτούς τους λόγους. Υποψιάζομαι πως, απλά, θέλει να παίξει με τους κανόνες μιας "αστικής δημοκρατίας" που δεν την κατέχει με αποτέλεσμα να γίνεται κορόιδο του συστήματος. Νομίζω δηλαδή πως είτε το κάνει για λόγους συνωμοσιολογικούς, είτε κινδυνολογικούς είτε παραπλανητικούς, για όποιον λόγο κι αν το κάνει η Αυγή, κάνει λάθος. Η εταιρεία Public Issue έδινε στις τελευταίες εκλογές προβάδισμα στη ΝΔ κατά 1,5% δυο εβδομάδες πριν την ψηφοφορία και ισοπαλία με θρίλερ μια εβδομάδα πριν. Και το αποτέλεσμα το ξέρετε, θρίαμβος με 7,5% μπροστά για τον Σύριζα. Στο δημοψήφισμα έδειχνε επικράτηση του όχι με 0,5% και το όχι επικράτησε με 23% διαφορά. Η Εταιρεία όχι μόνο έπεσε έξω αλλά αποδείχτηκε περίτρανα πως έκανε εσκεμένη παραπληροφόρηση, εκτός πια κι αν είναι τόσο άχρηστη που πραγματικά είχε μαύρα μεσάνυχτα οπότε θα έπρεπε να αλλάξει όλα της τα στελέχη και τις μεθόδους της για να ξαναβγεί στην αγορά. Κι όμως η Αυγή στα πλαίσια της αστικής νομιμοποίησής της την "εμπιστεύεται" και σφραγίζει έτσι με τίτλους "εγκυρότητας" (αφού το παραδέχεται και ο αντίπαλος) την προπαγάνδα της ΝΔ για ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και έλλειψη (ηθικής) νομιμοποίησης της κυβέρνησης. 
Το κοροϊδάκι της δεσποινίδας!