Ας σφίξει η θηλιά στον λαιμό της κυβέρνησης, κι ας κάνει ο Δήμος μιαν Επιτροπή Ανάπλασης

Με τον Δήμο Δραπετσώνας ασχολούμαι ελάχιστα ή καθόλου σε αυτό εδώ το μπλογκ. Μόνο θέματα ιστορίας και ζητήματα σχετικά με την ανάπλαση της πρώην (... κάποτε λέγαμε "τέως" για να δείξουμε ότι τελειώσαμε οριστικά ...) βιομηχανικής ζώνης με κάνουν να γράφω γι αυτόν. Στα καθημερινά δημοτικά δεν βλέπω να χρειάζεται η οποιαδήποτε ανάμιξή μου. Καλά τα πάει η δημοτική αρχή. Αν αυτό οφείλεται στην τύχη της (κανείς πιο τυχερός από αυτήν!) ή στην ικανότητά της (εξαιρετικά ικανή έδειξε τουλάχιστον αυτό το καλοκαίρι) δεν με νοιάζει. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια, λένε οι Κινέζοι. Αφήνω λοιπόν την καθημερινότητα και πιάνω τα μεγάλα, την ανάπλαση.

Είχαμε βήματα μπροστά και βήματα πίσω. Για τρίτη φορά στην ιστορία της περιοχής η κυβέρνηση στάθηκε αρωγός κι όχι ενάντιος στην θέληση του δήμου και των κατοίκων. Πρώτη ήταν το 1992-93 όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη υιοθέτησε την ιδέα της ανάπλασης κι έφτιαξε την Πρότυπο υπό τον έλεγχο της τοπικής κοινωνίας. Δεύτερη ήταν το 1999-2003 όταν η κυβέρνηση Σημίτη έκλεισε τα Λιπάσματα και προχώρησε στην απελευθέρωση των χώρων. Τρίτη ήταν το 2015-17 όταν η κυβέρνηση Τσίπρα χάρισε στον δήμο 90 περίπου στρέμματα παραλίας. Τρία αποφασιστικά βήματα για την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο σκεφτόταν η ολιγαρχία (διοίκηση) και ο λαός (δήμος) το θέμα. Τρεις ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει ΘΕΤΙΚΑ γι αυτόν τον τόπο!

Οι δημοτικές αρχές έκαναν ό,τι μπορούσαν. Άλλες έτρεξαν με τα χίλια, άλλες πιο αργά, άλλες υπερασπίστηκαν κατακτήσεις κι άλλες άνοιξαν νέους δρόμους. Όλες όμως φρόντιζαν να φτιάχνουν επιτροπές με όλες τις παρατάξεις του δήμου μέσα σε αυτές αλλά και με κατοίκους επίσης, είτε ειδήμονες είτε ισχυρά ενδιαφερόμενους για το θέμα. Βουλευτές, πολιτευτές, όλοι είχαν θέση πάντα στις μάχες που δίνονταν. Μόνο δυο δημοτικές αρχές το αρνήθηκαν. Η δημαρχία Χρυσού στη Δραπετσώνα (κι αυτή μετά το 2008 όταν υπονομεύτηκε η προσπάθεια κοινής πορείας από τρίτους) κι η δημαρχία Βρεττάκου στο Κερατσίνι (που όμως αυτή έχει ακόμα το περιθώριο να αλλάξει ρότα). Κι οι δυο μοιάζουν αρκετά. "Συμμάζεψαν" τον δήμο κι ήταν (είναι) επιφυλακτικές σε συνεργασίες και συγχρωτισμούς. Έπαιξαν κι οι δυο το χαρτί της "καθαρότητας". Αυτό όμως δεν βοήθησε ιδιαίτερα την πόλη. Η καθαρότητα (όπως κι η καθαριότητα) βοηθούν, όμως η επιλογή του μη συγχρωτισμού βλάπτει.

Το γεγονός ότι η εταιρεία πετρελαιοειδών πήρε την άδεια λειτουργίας τον Ιανουάριο του 2015 και ζήτησε την άδεια εμπορίας από τον Ιανουάριο του 2017 χωρίς να κινηθεί ο δήμος, είναι λάθος αποφασιστικό. Οι κυβερνήσεις, που όλες θέλουν επενδύσεις, είναι πάντα πρόθυμες να δώσουν άδειες (π.χ. το ΠαΣοκ το 1986-87, ο Σύριζα το 2017) ή συντελεστές δόμησης (π.χ. το ΠασοΚ το 2003, η ΝΔ το 2014) κι ό,τι θέλουν οι μεγάλοι ιδιοκτήτες γης. Δουλειά του δήμου είναι πάνω από όλα να προσέχει αυτά τα ζητήματα και να τα προλαβαίνει. Να κινητοποιεί τον κόσμο και να προκαλεί φασαρία για να δημοσιοποιεί όσα πάνε να γίνουν εν κρυπτώ. Οι ανοιχτές επιτροπές στις οποίες μετέχουν ΟΛΟΙ, διοίκηση και αντιπολίτευση, σύμβουλοι και πολίτες, ειδικοί και μη, μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Αυτό που ξέφυγε από τον Χρήστο Βρεττάκο τον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιανουάριο του 2017 και τον Ιούλιο του 2017 δεν θα ξέφευγε από μια τέτοια επιτροπή ανάπλασης. Και η κινητοποίηση που ζητά (και σωστά) ο δήμος, θα ήταν έγκαιρη, εύκολη κι αποτελεσματική.

Το υπουργείο λέει ότι θα ανακαλέσει την άδεια. Θα είναι προσωρινή ανάκληση. Οι εγκαταστάσεις θα είναι εδώ μέχρι το 2026 τουλάχιστον. Εκείνο που πρέπει να επιδιωχθεί είναι ο χρονικός περιορισμός τους και η χρήση φίλτρων και μεθόδων ώστε να μην ρυπαίνεται το περιβάλλον, ούτε το θαλάσσιο από ρύπους ούτε ο αέρας από σωματίδια και μυρωδιές. Ας επικεντρωθεί σε αυτά η προσπάθεια. Η κυβέρνηση έχει πολλά προβλήματα σε γειτονιές σαν τις δικές μας (συντάξεις, ανεργία κτλ.). Δεν θα θέλει να φορτωθεί και με άλλα. Ό,τι μπορεί να κάνει για να περιορίσει τις επιπτώσεις, πρέπει να πιεστεί και θα το κάνει. Ας της σφίξει ο δήμος (με την έννοια του λαού) την θηλιά γύρω από τον λαιμό. Στο κάτω-κάτω για το δικό της καλό θα πιεστεί.

Η διοίκηση του δήμου ας δει την κριτική που της γίνεται θετικά κι όχι με νέα περιχαράκωση. Έχει δίκιο ο δήμαρχος όταν διαμαρτύρεται γιατί όλοι στρέφονται στη δική του παράλειψη κι όχι στην ίδια την κυβέρνηση που έδωσε την άδεια. Φυσικά η κυβέρνηση φταίει. Πάντα οι κυβερνήσεις φταίνε. Η προηγούμενη φταίει που μας καταδίκασε κι η τωρινή που δίνει την άδεια εμπορίας, αλλά πάντοτε η κάθε κυβέρνηση είναι εξ ορισμού ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ. Θέλουν επενδύσεις κι εμείς είμαστε ένα οικόπεδο σε τιμή ευκαιρίας. Φαιό νταμάρι! Όταν μια κυβέρνηση δίνει κάτι είναι γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Όλοι θα φωνάξουν εναντίον της.

Για την άγνοια όμως του τι συνέβαινε πίσω από την πλάτη μας ευθύνη έχει ο δήμος! Ας την αναλάβει αυτή την ευθύνη όχι με λόγια αλλά έμπρακτα. Ας κάνει Επιτροπή Ανάπλασης τώρα. Και, φυσικά, εγώ δεν θα μετάσχω. Ας μην νομίσει κανείς ότι το προτείνω για να βρω ρόλο. Δεν θέλω. Δεν πιστεύω στα πρόσωπα αλλά στα σύνολα και στους θεσμούς. Ας γίνει άμεσα, τώρα, η Επιτροπή Ανάπλασης. Υποδείγματα λειτουργίας υπάρχουν πολλά. Τουλάχιστον να υπάρξει ένα κέρδος για την πόλη.

Η εξαφάνιση ενός δήμου κι η εμφάνιση κάποιων φαινομένων δημοτικής άγνοιας!

Αύριο στον δήμο Δραπετσώνας θα συνέλθει το δημοτικό συμβούλιο για να πάρει αποφάσεις. Θα ψάξει τρόπους να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της πόλης έναντι των εταιρειών που απειλούν το περιβάλλον της και που την υποβαθμίζουν. Φυσικά, για συμβολικούς λόγους (κάτι σαν ... προσευχή πείτε το) η συνεδρίαση θα γίνει στην αίθουσα του πρώην δημοτικού συμβουλίου Δραπετσώνας, εκεί που ο λαός υπερασπιζόταν το συμφέρον του μέχρις ότου του αφαιρέθηκε η δυνατότητα.

Δυστυχώς ο "ακατανόμαστος" Ραγκούσης κατάργησε τον δήμο Δραπετσώνας το 2010. Το 2012-13 η ΒΡ και η ΜΟΜΠΙΛ έγιναν ΟΪΛ ΟΥΑΝ, το 2014 η Κυβέρνηση Σαμαρά επέτρεψε βιομηχανικές χρήσεις στην περιοχή, το 2015 δόθηκε η άδεια για διαχείριση-εκμετάλλευση πετρελαιοειδών και το 2017 δόθηκε και η άδεια εμπορίας.

Όσο υπήρχε ο δήμος Δραπετσώνας αυτά ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΥΜΒΕΙ!!!  Ποτέ δεν είχε πιαστεί ο δήμος στον ύπνο, πάντα προλάβαινε τις δυσάρεστες εξελίξεις που απεργάζονταν σε βάρος του και πάντα επενέβαινε προς όφελος της πόλης.

Τώρα οι προτεραιότητες είναι άλλες. Η ανάπλαση υπηρετήθηκε από την κυβερνητική απόφαση για παραχώρηση της έκτασης στον δήμο κι από τα έργα που έκανε ο δήμος φέτος το καλοκαίρι. Πολύς κόσμος, δεκάδες χιλιάδες, απέκτησαν πρόσβαση στη θάλασσα και από την μια χάρηκαν γι αυτό αλλά από την άλλη είδαν με τα μάτια τους και μύρισαν με την μύτη τους το τρομακτικό τοπίο στο οποίο ζούμε. Άρτος και θεάματα παραχωρήθηκαν αφειδώς. Πίσω από τα φαινόμενα, όμως, η ουσία παίζει και πάλι σε βάρος του λαού αυτής της πόλης.

Θα μπορέσει το δημοτικό συμβούλιο να βγάλει μιαν άκρη; Θέλει;

Μάλλον θέλει αλλά δεν το μπορεί. Δεν είναι βλέπεις μόνο η διοίκηση του Δήμου, είναι κι η αντιπολίτευση. Στη Δραπετσώνα η αντιπολίτευση και τα κινήματα σήκωναν το θέμα τη δεκαετία του '80 και η αντιπολίτευση με τα κινήματα επίσης το έσπρωχναν την πρώτη δεκαετία του 2000. Στο Κερατσίνι η αντιπολίτευση σχεδόν αγνοεί το θέμα (με εξαιρέσεις) και τα κινήματα περί άλλων νοιάζονται εκτός αν είναι κινήματα που ξεκινούν από τη Δραπετσώνα! 
Στην πραγματικότητα, αν ήθελε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας να προωθήσει το συμφέρον του δήμου (του λαού δηλαδή) η πρώτη του απόφαση πριν από οποιαδήποτε κινητοποίηση θα έπρεπε να είναι: "Επανασύσταση του δήμου Δραπετσώνας". Για να μειωθούν τα κρούματα "άγνοιας" των σημαντικών εξελίξεων που μας αφορούν. Μετά ας έπαιρνε το συμβούλιο τις αναγκαίες κατά τη γνώμη του αποφάσεις. Αυτή η απόφαση όμως θα έπρεπε να έχει προηγηθεί.

Όμως δύσκολα διδάσκεται κανείς από την ιστορία. Για αυτόν τον λόγο κυρίως νιώθω μιαν απογοήτευση και δεν αισιοδοξώ. Πάντως, εύχομαι καλή επιτυχία και θα είμαι κι εγώ εκεί.

Φλας μπακ!

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη σήμερα που θα ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με πράγματα που έλεγα στο παρελθόν. Πρόκειται για σχόλιό μου πριν πέντε (5) χρόνια. Αρκετά κοντά αφού είναι μετά το '10 αλλά και μακριά σε σχέση με το '17. 
Επειδή όσοι πολιτικολογούμε δημοσίως και σχολιάζουμε, καλό είναι να θυμόμαστε και τι λέγαμε σε άλλους, περασμένους καιρούς, γι αυτό έκανα ένα φλας μπακ και γύρισα στα λεγόμενά μου (γραφόμενα για την ακρίβεια) του 2012. Είναι η ανάρτησή μου της 2ης Αυγούστου 2012 που έγινε μετά τις δεύτερες εκλογές του 2012 όταν ο Σαμαράς της ΝΔ με το ΠαΣοΚ και τη Δημάρ έκαναν κυβέρνηση. Τότε είχα ψηφίσει Σύριζα (όπως και τις επόμενες φορές εξ' άλλου). Έγραφα λοιπόν για τις εξελίξεις όπως τις έβλεπα να έρχονται στο -τότε μακρινό- μέλλον. Τίτλος του άρθρου: "Επτά κόμματα, τρεις πολιτικές" και η διεύθυνση για το μπλογκ μου: 

http://giorgostsiridis2012.blogspot.gr/2012/08/blog-post_2.html

Το φλας μπακ μου άρεσε όχι μόνο γιατί είναι καλό να κοιτάμε πίσω στον χρόνο αλλά και γιατί η ματιά του παρελθόντος σήμερα έχει ουσιώδεις διαφορές με την ματιά εκείνης της στιγμής που τα γεγονότα ακόμη δεν έχουν εξελιχθεί. Ελπίζω το ίδιο να ενδιαφέρει και τον αναγνώστη, αλλιώς ζητώ προκαταβολικά ζητώ συγνώμη που απασχολώ κάποιον ή κάποιους με ένα μέρος του παρελθόντος μου.

Πέμπτη, 2 Αυγούστου 2012

ΕΠΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΡΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ!

Στην Ελλάδα υπάρχουν επτά κοινοβουλευτικά (εκπροσωπούμενα) κόμματα, ΝΔ, Συριζα, ΠαΣοΚ, ΑνεξΕλλ, ΧρυσΑυγή, ΔημΑρ, ΚΚΕ και επομένως επτά εκπροσωπούμενες στη Βουλή απόψεις για το πως πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στον σημερινό κόσμο, στα θέματα οικονομίας, γεωπολιτικής στρατηγικής, παιδείας κλπ. Σε ό,τι αφορά στο θέμα της Κρίσης Χρέους (και της αντιμετώπισής της) οι απόψεις δεν είναι επτά αλλά τρεις. Αυτές οι τρεις απόψεις διαπερνούν τους χώρους Αριστεράς και Δεξιάς γιατί δεν είναι δύσκολο να λάβει κανείς θέση έναντι της Μέρκελ ή της ΕΕ με βάση όχι στην αριστεροσύνη αλλά την συγκυρία. Κι αφού η συγκυρία ερμηνεύεται διαφορετικά και ΕΝΤΟΣ των ιδεολογικών τειχών, είναι επόμενο να διαπερνούν οι τρεις αυτές θέσεις τους ιδεολογικούς χώρους και να τους διχάζουν.
Στο θέμα λοιπόν της Κρίσης Χρέους και της αντιμετώπισής της οι τρεις απόψεις είναι:

1η: Η άποψη που εκφράζουν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία και η οποία λέει ότι χρειάζεται διόρθωση των ημαρτημένων των τελευταίων 30-40 ετών με την προσαρμογή της Ελλάδας στο μοντέλο που προτείνει η Τρόϊκα (ως εκφραστής της Μέρκελ, των Τραπεζών και της νεοφιλελεύθερης ευρωδεξιάς). Η άποψη αυτή λέει ότι το παιχνίδι το καθορίζει αυτός που έχει το χρήμα (Γερμανία, Τράπεζες) επομένως τον εξευμενίζουμε, στεκόμαστε στα πόδια μας και αλλάζουμε την Ελλάδα με τρόπο που να μπορεί να γίνει ανταγωνιστική στον καινούριο κόσμο της παγκοσμιοποίησης.
Είναι μια άποψη σεβαστή, που για να εφαρμοστεί, όμως, θέλει να την στηρίξει ο λαός με την υπομονή του και την συνειδητή εθελούσια κατάπτωσή του μέχρι στο επίπεδο εκείνο όπου θα μπορεί η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της (το επίπεδο αυτό, ο πάτος του βαρελιού, δεν έχει γίνει ακόμα ευδιάκριτο)

2η: Η άποψη που εκφράζουν το ΚΚΕ και η ΧρυσΑυγή και η οποία λέει ότι για να βγούμε από αυτή την κρίση πρέπει πρώτον να διώξουμε κλωτσηδόν αυτούς που την δημιούργησαν και δεύτερον να αποκτήσουμε εθνική πολιτική με όποιο κόστος. Αυτό σημαίνει αποδέσμευση από τη ΕΕ μέσα στην οποία δεν μπορείς να έχεις εθνική πολιτική. Η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μέσα από εθνικοποιήσεις και δημιουργία εντόπιας βιομηχανίας και γενικά οικονομίας (γεωργικής, υπηρεσιών κλπ). Τα αναγκαία εργαλεία είναι τα εξής δύο πράγματα: Α) το δικό μας νόμισμα που θα επιτρέπει να έχουμε και καθαρά δικές μας ελληνικές επιλογές στην οικονομική πολιτική (θέματα ανταγωνιστικότητας, δίκαιου καταμερισμού του πλούτου κλπ.) και Β) η κυριαρχία πάνω στα δικά μας αποθέματα πρώτων υλών στην ενέργεια και στα άλλα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και άσκηση εθνικής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Για να έχεις τα Α και Β (εθνική οικονομική πολιτική και εθνική κυριαρχία) πρέπει να βγεις εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ευρωζώνης φυσικά).

3η: Η άποψη που εκφράζουν ο Τσίπρας και ο Καμένος (Σύριζα και ΑνεξΕλλ) και η οποία τοποθετεί την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο συμμαχιών και οικονομίας (εντός ΕΕ και Ευρωζώνης) αλλά πιστεύει ότι η τακτική του κατευνασμού οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα αυτό που πας να αποφύγεις να το συναντήσεις μια ώρα αρχύτερα και με χειρότερες συνθήκες. Και οι δυο προτείνουν την “καταγγελία” αυτού του μνημονίου και την διαγραφή των χρεών γιατί αλλιώς η Ελλάδα θα μπει σε ένα φαύλο κύκλο που και μετά από 10 χρόνια θα έχει ακόμη χρέος κοντά στο 200% δηλαδή απολύτως μη βιώσιμο. Με την “καταγγελία” μπορεί να υποχρεώσεις την Ευρώπη (την Μέρκελ και την Γερμανία) να αλλάξουν πολιτική και είτε να διαλύσουν το Ευρώ από μόνοι τους είτε να το στηρίξουν αναλαμβάνοντας το χρέος της Ελλάδας. Ακόμα κι αν αυτό δεν κάτσει και η διαγραφή των χρεών σε βγάλει εκτός αγορών (και δανεισμού) και πάλι αυτή είναι η μόνη διέξοδος για να ορθοποδήσεις κάποτε. Στην περίπτωση αυτή βέβαια θα χρειαστεί να προχωρήσεις με τις πολιτικές που προτείνει η 2η άποψη.

Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, η καθαρότερη άποψη είναι η 2η (συνεπής και συνεκτική) αλλά περνάει μέσα από ένα διάστημα πραγματικής φτώχειας που δεν ξέρω αν μπορεί να το αντέξει ένας λαός συνηθισμένος (δυο γενιές τουλάχιστον) στα εύκολα. Επί πλέον στηρίζεται από δυο πολιτικούς φορείς που ιδεολογικά βρίσκονται ο ένας στον αντίποδα του άλλου και όχι μόνο να συνεργαστούν δεν θα μπορέσουν στην προοπτική επιβολής της κοινής άποψής τους αλλά και σε εμφύλιο είναι ικανοί να μας πάνε αν βρεθούν στα πράγματα ως συμπολίτευση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Καθαρή είναι και η 1η άποψη που λέει μεν να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε αλλά μας κρατά κοντά σε μια συμμαχία που έχει ένα γερό υπόβαθρο έστω κι αν συγκυριακά κλονίζεται και μοιάζει με πύργο της Βαβέλ. Δεν έχει όμως καμιά νομιμοποίηση στον λαό. Ψηφίστηκε μεν στις εκλογές αλλά με κολακείες και εκφοβισμούς που θα γίνουν σκόνη μόλις πάρει τα πρώτα σκληρά μέτρα. Πολύ εύκολα θα διαλύσει ο τριμερής συνασπισμός (η ΔημΑρ πόσο θα αντέξει με τους άλλους δυο;) και πολύ εύκολα θα αρχίσουν οι βουλευτές να λακίζουν. Έχουν δοθεί αφορμές πολλές με τις προεκλογικές “εξαγγελίες” για γκρίνια. Δείτε αυτόν τον Νικολόπουλο, ακούστε μια φορά τον Λομβέρδο ή τον Προκόπη Παυλόπουλο και θα καταλάβετε σε ποια ισορροπία τρόμου στηρίζεται αυτή η κυβέρνηση. Μη έχοντας λαϊκή στήριξη η 1η άποψη δεν μπορεί να προχωρήσει. Αν είχε (… αν είχε… λέω) τότε ίσως ήταν ένα πικρό ποτήρι που θα έφερνε μια κάποια γιατρειά. Τώρα δεν είναι παρά ένα δηλητήριο που δεν καταπίνεται.

Η 3η άποψη, που την υποστηρίζω τον τελευταίο καιρό, είναι φωτιά και λαύρα! Αν πετύχει (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο), τότε κάτι καλό μπορεί να βγει για μας και την Ευρώπη. Αν αποτύχει (πράγμα καθόλου απίθανο) θα μπούμε σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια. Σε κάθε περίπτωση η 3η πρόταση έχει ένα ρίσκο το οποίο όμως πρέπει να αναλάβουμε σαν χώρα καθώς δεν μας έχει μείνει τίποτε άλλο. Ίσως ο Τσίπρας μας πάει στον γκρεμό, όμως κανείς άλλος δεν μπορεί να οδηγήσει αυτή την χώρα.
 

Ο Σαμαράς είναι λίγος, οι σύμμαχοί του έχουν ήδη αναχωρήσει από την τριμερή και δεν τον κάνουνε παρέα (πρώτος αυτός τους την έφερε με την προγραμματισμένη αρρώστια που ακύρωνε για λόγους τεχνικούς κάθε έννοια αναδιαπραγμάτευσης) και ο λαός είναι πυρ και μανία με ό,τι έχει συμβεί (Τσοχατζόπουλος, Ζήμενς, Ομόλογα δομημένα, Εξοπλιστικά, Βατοπαίδιο κλπ.), επομένως οι διάδοχοι των ενόχων (που πιθανότατα είναι κι οι ίδιοι συνένοχοι) δεν μπορούν να οδηγήσουν την χώρα σε οποιαδήποτε έξοδο.
Η Παπαρήγα και ο Μιχαλολιάκος είναι δέσμιοι του παρελθόντος από το οποίο προέρχονται και δεν μπορούν να δώσουν λύση. Αν βρεθούν ποτέ στο προσκήνιο θα δείτε να αναβιώνουν οι συζητήσεις για το Άουσβιτς, τα Γκουλάγκ κλπ, και η ελληνική πολιτική σκηνή θα γυρίσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξ άλλου η καθαρότητα των πολιτικών τους έχει ένα τίμημα, την απομόνωση από συμμάχους πολιτικούς φορείς αλλά και από τον λαό.
Ο Τσίπρας είναι μικρότερος από σαράντα, έχει όλα τα χαρίσματα ενός μεγάλου πολιτικού και σιγά-σιγά ξεμπλέκει και από τα βαρίδια που έχει (ιδεολογικά και οργανωτικά). Στην ουσία η Ελλάδα θα κάνει και θα ξανακάνει εκλογές μέχρι να ηγηθεί ο Τσίπρας. Μετά όλα θα είναι δυνατά, μέχρι τότε όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Το γεγονός ότι σχεδόν νομοτελειακά θα έρθει η σειρά του Τσίπρα να κυβερνήσει, δεν σημαίνει, όπως σημείωσα και πιο πάνω, ότι ο Συριζα δεν μπορεί ωραιότατα να μας πάει κατ’ ευθείαν στον γκρεμό. Αν οι Σαμαροβενιζέλοι χορεύουν τον χορό της κοιλιάς, τον Τσίπρα τον βλέπω μια χαρά παλικάρι για ένα χορό του Ζαλόγγου. Μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων. Η διεθνής πολιτική έχει πολλούς τρόπους για να εξοντώσει έναν ηγέτη που δεν τον γουστάρει αν της μπει στη μύτη και η Ελλάδα έχει μέτωπα ανοιχτά από παντού. Μπορεί να θελήσουν να μας συνετίσουν (υπονομεύσουν) ακόμα με μια εθνική τραγωδία. Αλλά και οικονομικά η συνταγή Τσίπρα μπάζει από παντού. Θα τα βρει λέει από τους πλούσιους. Καλά τώρα, αν το καταφέρει θα τον πάρουν και στο ΔΝΤ σαν μεγάλη μάρκα και στην Ντισνεϋλαντ για μάγο! Όσο για την απειλή του ότι αν δεν αλλάξουν το μνημόνιο με μιαν άλλη πολιτική θα κηρύξει στάση πληρωμών (τοκοχρεωλυσίων) δεν ξέρω αν θα πιάσει. Εντάξει, δεν θέλουν διάλυση του ευρώ και θα φοβηθούν την απειλή μας για στάση πληρωμών, αν όμως υποχωρήσουν σε ένα εκβιασμό μας, μήπως θελήσουν να μας εκδικηθούν αλλιώς; Οι κίνδυνοι υπάρχουν και δεν υποτιμάω κανέναν που τους αναφέρει ή κανέναν που τους συνυπολογίζει και προτιμά το κλουβί από την ελευθερία. Απλά, εδώ που φτάσαμε, προτιμώ το “ελευθερία ή θάνατος” από τον αργό θάνατο που εξασφαλίζει η “προνοητικότητα” και ο συντηρητισμός.

Με αυτά κι αυτά ξεχάσαμε και τον Καρατζαφέρη! Ανακατεύτηκε με τα πίτουρα και τον έφαγαν οι κότες!

3η Σεπτέμβρη. Κάποτε ήταν εθνική γιορτή!

Την 3η Σεπτεμβρίου 1844 έγινε στην Ελλάδα ένα γεγονός. Μαζεύτηκε στρατός και λαός κάτω από το σπίτι του βασιλιά Όθωνα και του ζήτησε Σύνταγμα. Ως τότε το πολίτευμα ήταν μοναρχία ελέω θεού. Μετά από εκείνη την ημέρα (όχι ακριβώς ημέρα, χρειάστηκε ένα διάστημα για να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες) η Ελλάδα απέκτησε σύνταγμα. Σημειωτέον ότι η Ελλάδα είχε φτιάξει Σύνταγμα -και όχι μόνο ένα- το οποίο καταργήθηκε προσωρινά από τον Καποδίστρια και οριστικά όταν ήρθε ο Όθωνας.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ελλάδα λίγο πριν από αυτή την "επανάσταση" ήταν παρόμοια με τη σημερινή. Υπήρχε ένα δάνειο, του 1833 από τη Γαλλία, που έπρεπε να αποπληρωθεί κι οι δανειστές είχαν επιβάλει μέτρα όπως απολύσεις, περικοπές μισθών κλπ. Υπήρχε ένα κλίμα επαπειλούμενης πτώχευσης. Υπήρχε και ένας αυταρχισμός της εξουσίας που έκανε το μείγμα εκρηκτικό.

Φυσικά όλη η υπόθεση της 3ης Σεπτέμβρη ήταν μια διαδικασία ολιγαρχικής τακτοποίησης. Ο λαός έμαθε ότι κάτι τρέχει (γύρω από την Ομόνοια) κι ακολούθησε τους ολιγάρχες που ζητούσαν από τον Όθωνα το κατιτίς παραπάνω (ακριβέστερα: το κατιτίς λιγότερο ως προς το δούναι). Άνοιξαν κι οι φυλακές και έτρεξαν κι οι κρατούμενοι. Ο Μακρυγιάννης ήταν ο βασικός οργανωτής του κινήματος κι οι αρχηγοί του Αγγλικού και του Ρωσικού κόμματος Λόντος και Μεταξάς καθώς και ο συνταγματάρχης Καλλέργης βασικοί αρχηγοί του. Χωρίς τον Μακρυγιάννη δεν θα ξεκινούσε τίποτα, χωρίς τους Λόντο, Μεταξά δεν θα κινείτο κανείς και χωρίς τον Καλλέργη το κίνημα θα αποτύγχανε.

Όταν ο Όθων τους είδε μαζεμένους έξω από το σπίτι του (τη σημερινή Βουλή) το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μην σκοτωθεί κανένας. Θέλετε σύνταγμα, πάρτε το! Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαξε και τίποτε ουσιαστικά. Μόνο που έδωσε παράσημα στους κινηματίες κι έκανε εθνική εορτή την 3η Σεπτέμβρη.

Η καρικατούρα συντάγματος κάπως σουλουπώθηκε μόνο τριάντα χρόνια αργότερα επί Τρικούπη (με την "δεδηλωμένη") και η καρικατούρα κοινοβουλευτισμού κάπως συμμαζεύτηκε επί Βενιζέλου για να λειτουργήσει κανονικά από την μεταπολίτευση του 1974, εκατόν τριάντα χρόνια μετά την 3η Σεπτέμβρη του 1843. 

Να δούμε αν και πότε θα λειτουργήσει κάποτε κι η δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο. Πέρασαν τρεις χιλιάδες διακόσια πενήντα χρόνια από τότε που την εφάρμοσε πρώτος ο Θησέας και δυο χιλιάδες τριακόσια χρόνια από τότε που την κατάργησαν οι Μακεδόνες. Πολύς καιρός!!!

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Πριν πέντε χρόνια είχα βρεθεί στο Αννόβερο. Τέτοιες μέρες, πρώτη εβδομάδα του Σεπτεβρίου του 2012, είχα γράψει για πλάκα μερικούς στίχους. Ήταν ένα γράμμα από την μονίμως συννεφιασμένη Γερμανία στην Ελλάδα που στέναζε από τα μνημόνια. Δεν το είχα δημοσιεύσει γιατί, εκεί, δεν είχα τη δυνατότητα να έχω το μπλογκ μου και -κυρίως- δεν είχα ελληνικό πληκτρολόγιο. Το είχα στείλει λοιπόν στον Νίκο Χάνο (Δραπετσίνι) που -αν θυμάμαι καλά- το είχε αναρτήσει εκείνος. 

Ήταν τέσσερα ποιήματα "Γερμανικά". Όπως στον στρατό λέμε "γερμανικό" το τελευταίο νούμερο σκοπιάς, έτσι κι αυτά. Ήμουνα το νούμερο οχτώ τη στιγμή που τα συνέθετα. Για την ανάμνησή τους λοιπόν, ακριβώς πέντε χρόνια μετά, τα παραθέτω επετειακά.

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 1

Γερμανία Γερμανία

είσαι φουλ από ανία

κι έσβησες με βουλοκέρι

το ωραίο καλοκαίρι

Σύννεφα και ατονία

σκοτεινή χαλκομανία

καταντά να' ναι ξενύχτι

'κόμα και το μεσονύχτι

Ω Ελλάδα μπανανία

βουτηγμένη στην πενία

ζήσε εσύ την Άνοιξη

με γλυκιά κατάνυξη

κι άφησε στους Γερμανούς

νεφελώδεις ουρανούς

Γερμανία και Ελλάδα

γυριστή περικοκλάδα

Ιχ φερστέε νιχτ για νιχτ

Χοφεντλίχ Χοφεντλίχ

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 2

Είδα πως η Εθνική

κέρδισε στη Λετονία*

νίκη ουσιαστική

που στο μέλλον θα έχει αξία

Να μπορούσε και η πόλη

μια νίκη να πετύχει

μήπως κι ανασάνουμε όλοι

να ‘έχουμε κι εμείς μια τύχη.

Διάβασα το κάθε νέο

για τη δόλια πόλη μας

δεν ήταν όμως ωραίο

τέτοιο να'ν το χάλι μας

Πως κι ο Ευγενίου ακόμα**

που ήταν άνθρωπος αρχών

εφαγώθηκε απ΄ το κόμμα

των επτά αντιδημαρχών!

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 3

Όταν θα γυρίσω ελπίζω

να έχουνε αλλάξει όλα

όμως δυστυχώς νομίζω

θα ‘ χουν γίνει «πάρτα όλα»!

Άλλος παίρνει προεδρία

και άλλος αντιδημαρχία

σαν ιχθείς σε ενυδρεία

πλήρης λέμε αναρχία.

Λέτε να σοβαρευτούμε

κάποτε κι εμείς στην πόλη

κι ενωμένοι πια να δούμε

το κοινό μας μέλλον όλοι;

Είτε με την Φόρμουλα ένα

ή με πάρκα και αλέες

μην ξεχνιούνται από κανέναν

οι κυρίαρχες ιδέες

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  No 4

Ένα γράμμα πάω να γράψω

κι όχι βέβαια να κλάψω

κι όμως να που συγκινούμαι

και την ρίμα δεν αρνούμαι

Απ΄τ' Αννόβερο εδώ

Lathusenstrasse την οδό

στέλνω τους χαιρετισμούς

σ΄ όλους, φίλους και δικούς

Θα το πω ελληνικά

και μιλώ αληθινά

όλα εδώ είναι φτιαγμένα,

τέλεια οργανωμένα

Μα το κάτι που τους λείπει,

είναι το φως του αποσπερίτη

κι αυτό που 'χουμε εμείς

δεν το έχει εδώ κανείς

Εκεί, η πόλη η δική μας

ναι, η φτωχή εκείνη γη μας

η άσχημη κι αναρχική

ειν' βαθιά αισθηματική

Θέλει αγάπη μόνο λίγη

κι η καρδιά της τότε ανοίγει

εκεί βρίσκεται το φως

λαμπερός χρωματισμός

Αν θελήσω να το κάνω

ένα βήμα παραπάνω

τότε πιάνω ουρανό

φωτεινό και γαλανό.

Κερατσίνι Δραπετσώνα

πόλεις του σκληρού αγώνα

κρατηθείτε ζωντανές

θά ‘ρθουν κάποτε χαρές!

Αυτά!

Εντάξει, για πλάκα τα έγραψα, δεν διεκδικώ νόμπελ ή κρατικά βραβεία, ούτε καν έναν έπαινο. Είναι όμως δικά μου, δεν ντρέπομαι γι αυτά και τα δημοσιεύω. Έστω και με πέντε χρόνια καθυστέρηση. 

Υποσημειώσεις:

*     Λετονία-Ελλάδα 1-2 στις 7 Αυγούστου 2012

**   Ο Ευγενίου ήταν γενικός γραμματέας στον δήμο που καρατομήθηκε.

Γνώμη ή προπαγάνδα;

Πόσο μεροληπτική μπορεί να γίνεται μια δημόσια (κι επομένως και διακομματική) τηλεόραση; Ακόμα κι όταν λέει αλήθειες;

 

Η προβολή του ντοκιμαντέρ "ΑΓΟΡΑ" στην ΕΡΤ ήταν λάθος. Ήταν τόσο εμφαντικά προπαγανδιστική  η εκπομπή (επαναλαμβάνω: χρησιμοποιώντας αλήθειες) που σίγουρα θα έκανε πολλούς δεξιούς να "σπάσουν" τις τηλεοράσεις τους! Όμως η ΕΡΤ παίρνει το τέλος κι από δεξιούς κι από αριστερούς. Το ντοκιμαντέρ, μάλιστα, προβλήθηκε στα πλαίσια του Ντοκουμέντα με αποτέλεσμα να δυσφημίσει εκτός από τη δημόσια τηλεόραση και μια επίσης δημόσια πολιτιστική παρέμβαση. Που κι αυτή από το δημόσιο χρηματοδοτείται, δεξιό κι αριστερό εξ ίσου. Μ' ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια!

  

Μπορεί η δημόσια τηλεόραση να έχει γνώμη;

Κατά την άποψή μου, ναι! Να έχει και να την λέει.

Εκείνο που δεν μπορεί να κάνει είναι την προπαγάνδα.

Γιατί η προπαγάνδα διχάζει και λειτουργεί ανάποδα.

Λυπάμαι που η ΕΡΤ με ανάγκασε να της κάνω τέτοια κριτική. Θα την ήθελα άψογη, θριαμβεύτρια επί όλων εκείνων που με την πρώτη ευκαιρία την θάβουν. Θα την ήθελα πραγματική ΔΗΜΟΣΙΑ τηλεόραση κι όχι κυβερνητικό όργανο που κάνει προπαγάνδα. Δυστυχώς, όμως, το έκανε. Έπεσε στο επίπεδο κάποιων αξέχαστων στιγμών του Σκάι, του Μέγκα και του Αντένα. Αυτό είναι το χειρότερο όλων!

Καλά, ο Κοντονής δεν πήγε Εσθονία, ο Μητσοτάκης θα πήγαινε;;;

Ο Εσθονός υπουργός δικαιοσύνης, με επιστολή του προς τον Κοντονή στην οποία εξισώνει απολύτως ναζισμό-κομμουνισμό, δικαιώνει όσους μιλούν για παραζάλη στο επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας και των συμμάχων της.
   

Διάλεξε η Ν.Δ. να επικρίνει την κυβέρνηση γιατί δεν μετείχε σε ένα συνέδριο με τίτλο  «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». Το μέγα ερώτημα είναι: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Η Γεννηματά θα πήγαινε; Ο Θεοδωράκης θα πήγαινε; Θα υπερασπίζονταν, πηγαίνοντας, τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Μάλλον δεν τις γνωρίζουν!
   

Λέει ο υπουργός της Εσθονίας στην επιστολή του: "δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο Ναζισμό, το Φασισμό ή τον Κομμουνισμό". Λέει και πολλά άλλα, για τα γκουλάγκ, τον Σολτζενίτσιν κλπ. Λέει πολύ περισσότερα από όσα λένε οι τοπικοί χρυσαυγίτες. Και το ερώτημα παραμένει: Δηλαδή ο Μητσοτάκης θα πήγαινε; Κι άλλοι που βγήκαν να καταγγείλουν την κυβέρνηση σαν περίπου οπισθοδρομική, θα πήγαιναν;
   

Εντάξει, θέλουν την εξουσία, άργησε πολύ η επάνοδος, υπάρχει το σοκ από τις εκλογές του 2015 και το δημοψήφισμα, υπάρχει ένας διάχυτος φόβος ότι η κυβέρνηση μπορεί να επανακάμψει, αλλά κάθε πανικός έχει τα όριά του. Ας σοβαρευτούν στο μέτωπο της αντιπολίτευσης. 'Όπως η χώρα χρειάζεται μια στοιχειωδώς -έστω- σοβαρή κυβέρνηση, χρειάζεται και μια εξ ίσου σοβαρή αντιπολίτευση. Που θα κατακεραυνώνει τα, κατά τη γνώμη της, λάθη και θα προτείνει τα, κατά τη γνώμη της, σωστά. Που δεν θα ασχολείται με το να επιπλήττει την κυβέρνηση για τις σωστές αποφάσεις της πότε με πρόσχημα δήθεν την "αριστεία" και πότε τις δήθεν "ευρωπαϊκές αξίες".

Σε ένα δυτικό κόσμο όπου κυριαρχεί η δεξιά (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία κλπ) ίσως φανούν χρήσιμα σε κάποια φάση και τα δεξιά κόμματα. Ας μείνει σε αυτό η τοπική κεντροδεξιά. Δεν είναι ανάγκη να τριγυρνά στα σοκάκια της δημοσιογραφικής ανυποληψίας γυρεύοντας "λίγα ψίχουλα αγάπης" και να αστοχεί τόσο εμφατικά!

Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε κείνο το πρωί

Τον ξέρετε τον Κεμάλ του Χατζηδάκη και του Γκάτσου. Δεν μιλάω για το φυσικό πρόσωπο, τον νεαρό όμορφο μουσουλμάνο που γνώρισαν στη Νέα Υόρκη και τους ενέπνευσε το τραγούδι, μιλάω για το πρόσωπο του τραγουδιού. Για εκείνον που πήγε να αλλάξει τον κόσμο γιατί λυπήθηκε «της ερήμου τα παιδιά». Το τέλος της ιστορίας γνωστό. 

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Κι ακόμα χειρότερα στο τέλος του τραγουδιού:

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ!

Πάντα μου άρεσε η μελαγχολία του και πάντα μισούσα το δίδαγμα που άφηνε αυτό το τραγούδι. Την παραίτηση, την απόλυτη απελπισία! Όταν άκουγα να χειροκροτούν σε κάποια εκτέλεσή του (μπορεί να χειροκροτούσα κι εγώ) αγανακτούσα με το πλήθος. «Σας λέει πως δεν έχετε καμιά ελπίδα κι εσείς χειροκροτάτε;» διαμαρτυρόμουν από μέσα μου.

 

Φτάσαμε στο σημείο όπου το τραγούδι ισχύει πια για όλους μας. Για την Ελλάδα την σύγχρονη μιλάω, για τις μέρες που ζούμε. 

Η πρώτη μάχη που δόθηκε το 2010 ήταν καθοριστική. Το δάνειο των 110 δισ. που ξελάσπωσε τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και έδεσε την Ελλάδα ήταν η πιο μεγάλη μας ήττα. Μετά από αυτήν μας είχαν σχεδόν στο χέρι.Το 2011 ως τις αρχές του 2012 δόθηκαν οι άλλες δυο μεγάλες μάχες που χάθηκαν κι αυτές. Το PSI  και το αγγλικό δίκαιο μας έδεσαν χειροπόδαρα. Όλα είχαν χαθεί.

Όπως σε κάθε πόλεμο όμως πάντα ελπίζει κανείς. Η κατραπακιά του 2012 (εκλογή Σαμαρά) έδωσε τέλος στις τελευταίες ελπίδες. Δεν το ξέραμε όμως. και δώσαμε άλλη μια μεγάλη μάχη, το πρώτο εξάμηνο του 2015. Δεν ήταν μάχη, ήταν μακελειό. Νομίζαμε πως είχαμε ακόμα ζωή αλλά η ήττα μας ακούστηκε στα πέρατα του κόσμου. Ακόμη μας δονεί το περήφανο και πεισματικό όχι του δημοψηφίσματος. Δεν παραδίνομαι, σκότωσέ με καλύτερα!

Όλη η Ελλάδα ζει τα τελευταία χρόνια την καληνύχτα του Γκάτσου για τον Κεμάλ. Όλη η Ελλάδα ξέρει πως ο Γκάτσος είχε δίκιο.

Απομονωμένες οι 19 χώρες της ΕΕ που απείχαν από το Εσθονικό συνέδριο!

Ακούσαμε τις τελευταίες μέρες τον ορυμαγδό των δηλώσεων περί απομόνωσης της Ελλάδας από την Ευρώπη γιατί δεν μετέχει στο συνέδριο της Εσθονίας. Είναι εκείνο που γίνεται για να καταγγείλει τα εγκλήματα αριστεράς και δεξιάς βάζοντας σε ένα σακούλι θύματα και θύτες. Ώσπου το καρπούζι έσκασε και λέρωσε όσους ανηλεώς κατακεραύνωναν Κοντονήδες και Παπάδες που εξηγούσαν γιατί η Ελλάδα δεν μετείχε.

Ήταν ένα σκηνικό όπου η Ελλάδα -μόνη στο  κόσμο σαν το γαλατικό χωριό του Αστερίξ- στήριζε την οπισθοδρομική θέση του Σταλινισμού τη στιγμή που όλη η Ευρώπη δόξαζε τη "δημοκρατία". Αποκαλύφθηκε ότι μόνο οχτώ χώρες από τις εικοσιεπτά της ΕΕ πήγαν στο συνέδριο. Η Ελλάδα δεν ήταν μόνη τελικά. Ήταν μια από την μεγάλη πλειοψηφία των 19 χωρών που αγνόησαν τις εμμονικές αντισοβιετικές χώρες. Μόνες πιστές στο συνέδριο που υπέγραψαν την -απλά αντικομουνιστική- διακήρυξη ήταν οι τρεις βαλτικές χώρες Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία που είχαν υποδεχτεί τον Χίτλερ σαν ελευθερωτή, οι δυο της Τσεχοσλοβακίας, η Κροατία κι η Ουγγαρία που κι αυτές είχαν πάει με τον άξονα (κοντά τους και η συνήθης Πολωνία που είναι αντιρωσική με όποιο καθεστώς κι αν είναι η Ρωσία). Βασιλικότερες του βασιλέως ή μάλλον γερμανικότερες της Γερμανίας της ίδιας. Και οι οχτώ χώρες έχουν κι άλλο ένα κοινό: είναι τα βασικά στηρίγματα του Σόιμπλε. Μαζί τους συντάχθηκε η δική μας αντιπολίτευση όχι βέβαια από ιδεολογική ταύτιση αλλά από ανοησία!

Δεκαεννιά χώρες της ΕΕ απομονώθηκαν από τις οχτώ που μετείχαν κι υπέγραψαν! Φανταστικό, ε;

Η Ευρώπη αναπτύσσεται ταχύτερα από την Ελλάδα που θα έπρεπε να τρέχει με πολλαπλάσια ταχύτητα, ο Τσίπρας έχει υπογράψει τα πάντα και δυσκολεύεται να βρει ένα κάποιο αφήγημα για την Έκθεση της Θεσσαλονίκης κι η αντιπολίτευση του στρώνει το χαλί για να περάσει.

Ο τροβαδούρος της γενιάς μας

Τροβαδούρος, ο περιπλανώμενος τραγουδιστής που συνθέτει τραγούδια και τα τραγουδά ο ίδιος, κάτι σαν τον Σαββόπουλο.

Την λέξη την πήραμε από τα γαλλικά, trobadour. Είναι όμως αντιδάνειο, προέρχεται από την ελληνική λέξη «τρόπος» που ήταν ο μουσικός δρόμος. Ο τρόπος προέρχεται από το «τροπή» κι η τροπή είναι το σημείο που γυρίζει η μουσική, ο στίχος, η τονικότητα, εκεί που ο ήχος γίνεται τραγούδι.

Ετυμολογία της λέξης (από το Βικιλεξικό):

τροβαδούρος < γαλλική troubadour < αρχαία γαλλικά troubadour < παλαιά προβηγκιανή γλώσσα trobar < λατινική tropus < αρχαία ελληνική τρόπος (αντιδάνειο)

Τροβαδούρος της δικής μου γενιάς ο Διονύσης Σαββόπουλος. Δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, είναι η δική μου γενιά. Αυτά που έγραφε κι αυτά που έλεγε στις συνεντεύξεις του ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ αυτά που ήθελα να έχω πει εγώ. Που θα πει η ΑΠΟΛΥΤΗ έκφραση! Από το '68 με τον Ήλιο αρχηγό (σύντροφέ μου αχ τι κακό, μέρα κι ήλιο σαν κι αυτό να την τρώει τ' αφεντικό) και για είκοσι χρόνια ως τα τραπεζάκια έξω απόλυτη ταύτιση.

Από το '89 με τον Μητσοτάκ, ύστερα με τα ορθόδοξα τόξα κι ακόμα πιο πρόσφατα με το Δημάρι, ακόμα και με τον Σκάι βρεθήκαμε διαφωνούντες. Αλλάζει όμως τίποτε αυτό στη σχέση μας; Νομίζω πως όχι.

Ο Διονύσης ήταν και θα παραμείνει ο εκφραστής μιας γενιάς που γεννήθηκε στη φτώχεια, δεν γνώρισε πόλεμο, είδε τη ζωή της να καλυτερεύει συνεχώς και πρόλαβε να ζήσει την τελευταία καταστροφή.

Το βίντεο που ακολουθεί είναι του 1979. Ο Διονύσης στο Πήλιο με την Άσπα και τα παιδιά του. Τι καλύτερο, τι πιο αθώο, τι πιο σοφό, τι ωραιότερο!

Το βρήκα στο life-0 του δεκαπενταύγουστου.

 http://www.lifo.gr/videos/lifo_picks_people/156439

Έλληνες και Νεοέλληνες.

Διάβαζα πρόσφατα μια «ιστορία» της φυσικής του 20ου αιώνα.

Ξεκινώντας από το 1900 και τον Μαξ Πλανκ που διατύπωσε την κβαντική θεωρία και το 1905 με τον Άλμπερτ Αϊνστάιν που διατύπωσε την θεωρία της σχετικότητας ο αιώνας μπήκε με τη μεγαλύτερη ανατροπή στον τρόπο θεώρησης της φύσης από τον καιρό του Θαλή, του Δημόκριτου, του Αναξίμανδρου και του Αρίσταρχου. 

Ο Ράδερφορντ το 1909 εξήγησε την δομή του ατόμου και το 1915 ο Αϊνστάιν πάλι διατύπωσε την ειδική θεωρία της σχετικότητας εξηγώντας την δομή του χώρου και του χρόνου. Ο Νιλς Μπορ εξήγησε την φύση της ύλης το 1929 με την κβαντομηχανική και η συνέχεια δόθηκε με τις βόλτες στο Φεγγάρι, την πυρηνική φυσική (και την βόμβα βεβαίως), με τα τρανζίστορ, την απογείωση της επικοινωνίας, τους Η/Υ και την τεχνητή νοημοσύνη.

Ό,τι ήταν οι Έλληνες για την Φυσική και την Επιστήμη πριν πλακώσουν οι αυτοκράτορες, οι βάρβαροι κι οι φανατικοί των θρησκειών και ισοπεδώσουν τη σκέψη, ήταν για την ανθρωπότητα αυτοί οι Φυσικοί του 20ου αιώνα. Ας τους ανακηρύξουμε «Έλληνες»! Με την προφανή εξήγηση, βέβαια, ότι δεν εννοούμε τους σημερινούς κατοίκους της περιοχής που λέγεται Ελλάδα αλλά τους αληθινούς εκείνους προγόνους των οποίων τα ανόητα και άχρηστα τέκνα είμαστε εμείς.

Ας είναι αυτοί οι Έλληνες κι εμείς οι Νεοέλληνες. Όπως λέμε Φίλιππος ο Μακεδών και Γκλιγκόροφ ο Νεομακεδών. Κάπως έτσι...

Η πορεία του ανθρώπινου γένους

Ποίηση από Tom Waits για σήμερα

(... αν θέλεις να ξαναβρείς τα 
όνειρά σου ...)
Σήμερα, ο ουρανός είναι γκρίζος
και το αύριο, έχει δάκρυα
πρέπει να περιμένεις να έρθει το χτες 

με δικά μας λόγια:
αν ζητάς το καλύτερο, αλίμονό σου
το καλύτερο είναι πίσω, στο παρελθόν

YESTERDAY IS HERE

Οι στίχοι στα αγγλικά:

If you want money in your pocket

You want a top hat on your head

Hot meal on your table

And a blanket on your bed,

Well today is grey skies,

Tomorrow is tears,

You'll have to wait

Till yesterday is here.

I'm a going to New York City

I'll be leaving on a train

If you wanna see me

Till I come back again,

Well today is grey skies

Tomorrow is tears,

You'll have to wait till

Yesterday is here.

Now if wanna go

Where the rainbows end

You will have to say goodbye.

All our dreams come true

Baby up ahead,

In a town where your memories lie.

Now the road is out before me

And the moon is shining bright

What I want you to remember

As I disappear tonight

That today is grey skies

Tomorrow is tears

You'll have to wait till

Yesterday is here.

Για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ...!

Το γεγονός ότι η εισαγωγή της κλήρωσης στην επιλογή σημαιοφόρου και παραστατών προκάλεσε τόση φασαρία δείχνει πόσο χαζό κι ανάξιο του ονόματός μας έθνος είμαστε οι Νεοέλληνες και πόσο μακριά βρισκόμαστε από τους κανονικούς Έλληνες, τους αρχαίους.

Στην αρχαιότητα ακόμη κι ο επώνυμος άρχων (ο βασιλιάς δηλαδή) προέκυπτε με κλήρωση. Κι οι δικαστές κι οι βουλευτές κι οι άρχοντες και όλες οι αρχές (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) προέκυπταν από κλήρωση μεταξύ όλων των πολιτών. Μιλάμε για την Αθήνα του Περικλή, του Θεμιστοκλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σωκράτη, του Επίκουρου, του Αναξίμανδρου, του Πρωταγόρα, του Ευριπίδη, του Ισοκράτη, του Δημοσθένη του...του ...του ... όλων των μεγάλων πνευμάτων της εποχής αλλά και της ιστορίας.

Κι όχι μόνο η Αθήνα ... όλες οι ελληνικές πόλεις το ίδιο έκαναν. Έβγαζαν τους σημαιοφόρους και παραστάτες στα δημοτικά σχολεία αλλά και στα μεγαλύτερα σχολεία όπως και στα δικαστήρια (Ηλιαία), στη Βουλή (βουλευτές) κ.τ.λ. με κλήρωση και κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Κάτι ψιλογκρίνιες ακούγονταν από τους αριστοκρατικούς κύκλους αλλά σε γενικές γραμμές κι αυτοί σέβονταν τη δημοκρατία, δηλαδή την κλήρωση. Μόνο οι τύραννοι (οι τριάκοντα και κάποιοι άλλοι) πίστευαν πως πρέπει σημαιοφόροι στα δημοτικά να γίνονται οι «άριστοι», δηλαδή οι ίδιοι!

Αλλά βέβαια, για την αρχαιότητα θα μιλάμε τώρα ....!

Αριστοτέλης: Αριστεία = Αριστοκρατία

Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του λέει ότι δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου άρχουν οι πολλοί (όλοι) και ολιγαρχία εκείνο στο οποίο άρχουν λίγοι (οι «άριστοι»). Συνεχίζοντας λέει ότι ολιγαρχία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές (κυβέρνηση, δικαστές, βουλή) εκλέγονται και δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου οι Αρχές κληρώνονται. Με την εκλογή προκύπτουν ως Αρχή οι ολίγοι (λεγόμενοι «άριστοι») ενώ με την κλήρωση προκύπτουν όλοι (λεγόμενοι «δήμος» ή «λαός»).

Λαός ελεύθερος είναι ο λαός που δεν είναι υπήκοος κάποιων κυρίαρχων (μιας ολιγαρχίας) αλλά που αυτοκυβερνάται. Ο λαός είναι ελεύθερος όταν ο δήμος (δηλαδή όλοι οι πολίτες) αποκτά όλα τα αξιώματα της πολιτείας μέσω του μοναδικού τρόπου με τον οποίο μπορεί να γίνει αυτό, με την κλήρωση. Όλοι περνούν από όλες τις θέσεις εξουσίας με τυχαίο (άρα όχι προβλεπτό) τρόπο και για μικρό διάστημα, χωρίς ποτέ να επανέρχονται στο ίδιο αξίωμα. 
Αυτό είναι ελευθερία και δημοκρατία. 
Αυτό εννοούσαν οι αρχαίοι όταν έλεγαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Όταν έλεγαν ότι οι "άλλοι" είναι "βάρβαροι" εννοούσαν ότι είναι υπήκοοι ενός βασιλιά ή μιας ολιγαρχίας.

Σήμερα βρισκόμαστε πολύ μακριά από την ελληνική εκδοχή της ελευθερίας. Λέμε ελευθερία την επιλογή δυναστών με βάση την "εθνική" τους ταυτότητα, δηλαδή ένα έγγραφο. Κάποιοι νομίζουν ότι πίσω από το έγγραφο κρύβεται "αίμα" ή DNA.  Καθένας δικαιούται να είναι όσο ηλίθιος θέλει.
Έχοντας μάθει από μικρά παιδιά να ονομάζουμε "δημοκρατία" ένα σύστημα επιλογής της ολιγαρχίας που θα μας κυβερνά (εκλογές κομμάτων ανά τετραετία), μαθαίνουμε ταυτόχρονα και την αυταπάτη της "αριστείας", όπου οι άνθρωποι δεν θεωρούνται διαφορετικοί αλλά καλύτεροι ή χειρότεροι. 
Όπως με την εκλογή, έτσι και με την αριστεία εισάγουμε στην κοινωνία σχέσεις ανισοτικές, σχέσεις διάταξης, αντί των σχέσεων ισοδυναμίας.

Ένα πολύ μικρό, ένα τόσο δα μικρό βήμα πάει να γίνει. Να κληρώνονται μεταξύ ΟΛΩΝ των μαθητών μιας τάξης οι σημαιοφόροι κι οι παραστάτες της σημαίας στις εθνικές εορτές. Τι πιο απλό, τι πιο δίκαιο, τι πιο δημοκρατικό, τι πιο προφανές!!! 
Δεν έχουν όλοι οι μαθητές το δικαίωμα να κρατούν τη σημαία; Δεν είναι όλοι πατριώτες; Τότε τι νόημα έχει να την κρατά ο καλύτερος στη βαθμολογία; Τι κρύβεται πίσω από την άρνηση μιας απλής πράξης που προ πολλού έπρεπε να είχε εφαρμοστεί αλλά καθυστερήσαμε να την σκεφτούμε όπως δεν σκεφτόμαστε και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μας;
Πίσω από το «όχι» στην κλήρωση του σημαιοφόρου και του παραστάτη, δηλαδή πίσω από την άρνηση του δικαιώματος να έχουν ΟΛΟΙ πρόσβαση στο εθνικό σύμβολο, κρύβεται μια αριστοκρατική αντίληψη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική και ολιγόψυχη του ντόπιου συντηρητισμού.
Ίσως κάποιοι το θεωρούν δευτερεύον, όμως δεν είναι. Αντιθέτως είναι αποκαλυπτικό μιας βαθιάς αντιδημοκρατικότητας και μιας πολιτικής μυωπίας. 
Δεν είναι απλή υστέρηση στη σκέψη, είναι βαθύς συντηρητισμός και κόμπλεξ.

Λυπάμαι που επιτίθεμαι έτσι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω, αλλά, δεν μπορώ να πω λιγότερα όταν σε μια τόσο λαϊτ εκδοχή της δημοκρατίας κάποιοι το βρίσκουν αναγκαίο να αντισταθούν. 

Μαγική βραδιά στο Μέτσοβο!

Η έκπληξη μας βρήκε χτες βράδυ στο Μέτσοβο!

Μετά τη γίδα βραστή και τη χορτόπιτα και τον ημίγλυκο ... πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο, ακούσαμε την φωνή του Τζιμ Μόρισον, με ήχο ζωντανό και όχι μεγαφώνου, να έρχεται από ... κάπου.

Τα βουνά εδώ είναι ψηλά αλλά τέτοιους ήχους δεν βγάζουν. Το μέρος είναι μικρό για να χαθείς. Κι ο ήχος πολύ καλός για να τον αποφύγεις. Προσδιορίσαμε σχετικά εύκολα την προέλευσή του κι είδαμε την κιθάρα, το σαξόφωνο, τα πλήκτρα, τη φιγούρα του τραγουδιστή και την ομήγυρη. 

Και τι ομήγυρης! Όλο το Μέτσοβο ήταν εδώ. Νέοι, νεώτεροι, μεγάλοι, γεροντότεροι, γυναίκες και άντρες, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Βλάχοι κι Αρβανίτες και Ρωμιοί χωρίς έρμα και Σέρβοι κι Ιταλοί και Γάλλοι, καρότσια με μωρά, αγόρια, κορίτσια,έφηβοι ... όλοι!

Ένα μπαρ (το μοναδικό άραγε;) στο Μέτσοβο: χωμένο μέσα σε ανοίγματα και καλντερίμια, κάτω από τις βλοσυρές φιγούρες των μεγάλων Βλάχων που τα αγάλματά τους σε κοιτάζουν αφ' υψηλού, Τοσίτσες και Αβέρωφ και άλλοι. 

Το πεδίο βολής των ήχων: ένα αμφιθέατρο φυσικό, κάτω από ένα τεράστιο πλατάνι και άλλα αιωνόβια δέντρα, με "ψυχεδελικά" ελαφρά πειραγμένο δημοτικό φωτισμό, πάνω στο γρασίδι ή σε πέτρινα πεζούλια, γιατί τα καθίσματα του μπαρ είχαν εξαντληθεί προ πολλού. Σε έναν χώρο σαν αρχαίο θέατρο όχι μόνο οπτικά-εξωτερικά αλλά και σαν συναίσθημα, σαν διάθεση, σαν αυτό που -στα Μετσοβίτικα- το αποκαλούμε feeling, ο Τζιμ Μόρισον και οι Ντορς μας παρουσιάστηκαν αυτοπροσώπως! 

Για την ακρίβεια, ήταν μια από τις μετεμψυχώσεις του Μόρισον που είχε το επίγειο όνομα Τζοτρζ-Γιώργος Γάκης (αν άκουσα καλά) και το συγκρότημά του, δηλαδή οι φίλοι του! Όπως μας είπαν, πριν μια εβομάδα, έπαιξε support στους Scorpions  στη Ρωσία! Εκτελούσαν άψογα τα τραγούδια του θρυλικού συγκροτήματος λέγοντας στα ενδιάμεσα και την ιστορία των τραγουδιών και του τραγουδιστή που έγινε θρύλος στην Αμερική τις φοβερές δεκαετίες του '60 και του '70.

Θύμιζε κάτι από τους Ομηριστές που τριγυρνούσαν από πόλη σε πόλη στην αρχαία Ελλάδα και τραγουδούσαν τα έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Θύμιζε τους τροβαδούρους της Αναγέννησης που τραγουδούσαν στα χωριά τους εραστές της Τερουέλ, τον Ρωμαίο ή τον Ερωτόκριτο. Ο κόσμος ήξερε μέσες-άκρες την ιστορία αλλά την άκουγε για μια ακόμη φορά σαν καινούρια. Κι ο τραγουδιστής με τους φίλους του μουσικούς ερμήνευαν με τρόπο πιστό, στο αίσθημα και στον πόνο, τα καλύτερα κομμάτια των Doors.

Ομηρικό και το κοινό. Νέοι οι πιο πολλοί αλλά και μεγάλοι και παππούδες (παππούς θα ήταν ο Μόρισον αν ζούσε) και πιτσιρίκια στα καροτσάκια που τα σκέπαζαν με ένα κουβερτάκι για να κοιμηθούν, και κάπου εκεί -νά τα, περνούσαν- τα κορίτσια του Διονύση Σαββόπολου δυο-δυο,αλλά κι οι πιο "πειραγμένες" ηλικίες που ήξεραν τους στίχους και σιγοτραγουδούσαν.

Χτες βράδυ, σε ένα μικρό πλατειάκι στο Μέτσοβο, πάνω στα ψηλά βουνά της Πίνδου, δίπλα στις πηγές με το καθαρό νερό, ανάβρυζε μια φωνή πεντακάθαρη και κατάκλυζε τον χώρο ένα αίσθημα πολύ genuine και εντελώς pure, κάτι που δεν φανταζόμουν ότι θα το συναντούσα.

Εμπειρία που δεν μοιράζεται, αλλά την καταγράφω εδώ σαν φόρο τιμής στους μουσικούς, στον μπάρμαν που το οργάνωσε, στον κόσμο που το απόλαυσε και στο Μέτσοβο που δοξάστηκε όχι μόνο για το κοντοσούβλι του αλλά και για την ποιότητα που προσέφερε σε μας τους τυχαίους περαστικούς ταξιδιώτες του.