Ερίκ Σατί. Περιγελώντας την εποχή του

ΕΡΙΚ ΣΑΤΙ

Για τον Ερίκ Σατί (γεννήθηκε το 1866 και πέθανε το 1925) ηξερα μόνο ότι ήταν συνθέτης κάποιων έργων που μού άρεσαν πολύ, όπως Gymnopedies (για τον Σατί ο γυμνός χορός των νεαρών Σπαρτιατών) και το Gnossienne (για τον Σατί ο χορός του Θησέα κόντρα στον Μινώταυρο). Μού άρεσαν αυτές οι αρχαιοελληνικές του αναφορές πέρα από τις υπέροχες μελωδίες του για τις οποίες ήμουν θαυμαστής του.

Τον αναφέρω εδώ γιατί έμαθα λίγο περισσότερα πράγματα για την ζωή του που αξίζει νομίζω να τα αναφέρω.

Ο Έρικ Σατί, λοιπόν, ήταν μυστηριώδης, φευγαλέος, μουσικός, ποιητής και φιλόσοφος. Εκεί που νόμιζες ότι τον έπιασες, ήταν ήδη αλλού. Στη ζωή του, εξαφανιζόταν τακτικά. Ουδείς γνώριζε πού έμενε. Συναναστρεφόταν την παριζιάνικη μουσική μπουρζουαζία -την οποία σιχαινόταν- συμμετέχοντας/ζώντας μια ζωή ασκητική, πάμφτωχη, κάνοντας μαθήματα μαγειρικής στα παιδιά της γειτονιάς. Όντας ταυτόχρονα κομμουνιστής, ντανταϊστής, μποέμ και θαμώνας σε κακόφημα στέκια. Ο Σατί περιγέλασε την εποχή του μέσα από την οργή και το γέλιο. Ήταν από τους πρωτοπόρους της μουσικής και εισηγητής του λεγόμενου «μινιμαλισμού». Τη «λευκή» μελωδία του πρέπει να την προσεγγίσει κανείς με ταπεινότητα και με την αξία της σιωπής. Πέθανε στο Παρίσι, μια μέρα σαν την σημερινή το 1925, αλκοολικός.

Δεν θα κολλήσω κάτω κάποια έργα του, μπορείτε να τα βρείτε στο youtube αν το θελήσετε, θα βάλω μόνο μια φωτογραφία του αποτίοντας φόρο τιμής σε έναν τύπο που με έκανε πολλές φορές να συγκινηθώ, να σκεφτώ, να απολαύσω την μουσική κι όσα την συνοδεύουν.