ΜΙΑ ΚΛΕΦΤΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ξέρω ότι πολλοί θεωρούν τρομακτική την δύναμη των αλγορίθμων και της τεχνητής νοημοσύνης καθώς και το ενδεχόμενο δημοσιοποίησης όλων των προσωπικών μας δεδομένων, αλλά, ας ακούσουμε και τις παρακάτω σκέψεις (κλεμμένες από τον Γιουβαλ Χαράρι). για ένα μόνο παράδειγμα από τα πολλά που περιέχει η καθημερινότητά μας.
Παλιά χρησιμοποιούσα πολύ το αυτοκίνητό μου. Στο σχολείο, στον Δήμο, στα ιδιαίτερα, στα μπαρ, στις εκδηλώσεις κ.α. κάθε μέρα έκανα ένα σωρό χιλιόμετρα που δεν μπορούσαν να καλυφθούν με μέσα μαζικής μεταφοράς ή ταξί γιατί θα ήταν ασύμφορο και από πλευράς κόστους αλλά κυρίως από πλευράς σπατάλης χρόνου. Τώρα χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο σπάνια, μια ή δυο -το πολύ- φορές την ημέρα ή, συνηθέστερα, καθόλου. Το αμάξι είναι σχεδόν μονίμως στο πάρκινγκ.
Δίπλα και γύρω μου κάποιοι χρησιμοποιούν το δικό τους αυτοκίνητο για να πάνε στην δουλειά μια συγκεκριμένη ώρα και κάποια άλλη για να γυρίσουν ενώ βγαίνουν βράδυ σπάνια. Τις πιο πολλές ώρες τα αυτοκίνητα είναι κλειστά στα πάρκινγκ.
Σκεφτείτε να υπήρχε ένα έξυπνο σύστημα επεξεργασίας δεδομένων που θα ήταν μια δεξαμενή οχημάτων. Κάθε φορά που θα χρειαζόμουν αυτοκίνητο αυτό θα ήταν έξω από την πόρτα μου κι όποτε το ήθελα εκτάκτως θα το ζητούσα κι αυτό θα με περίμενε. Με αυτόματη ρομποτική πλοήγηση, δηλαδή με απόλυτη ασφάλεια, και με την αυτόματη επιλογή της καλύτερης πάντα διαδρομής. Το ίδιο κι ο καθένας μας. Ο υπολογιστής θα έστελνε κάθε φορά το πιο κοντινό αυτοκίνητο για να με εξυπηρετήσει και το ίδιο θα έκανε με όλους. Και, απλά, αντί να μπει σε πάρκινγκ, μετά από εμένα, θα ήταν στον δρόμο για την εξυπηρέτηση άλλων. Ο υπολογιστής θα έκανε την καλύτερη κατανομή χρησιμοποιώντας τα αυτοκίνητα με τον οικονομικότερο τρόπο και κριτήριο την εξυπηρέτησή μας.
Με τον τρόπο αυτόν, αντί για ένα δισεκατομμύριο ιδιωτικά αυτοκίνητα στον κόσμο, θα αρκούσαν πενήντα μόνο εκατομμύρια. Επίσης θα χρειάζονταν πολύ λιγότεροι δρόμοι, λιγότερες γέφυρες, σήραγγες και χώροι πάρκινγκ. Η δε οικονομία χρημάτων και πόρων θα ήταν ασύλληπτων διαστάσεων.
Αρκεί βέβαια να απαρνηθούμε κι εγώ κι ο καθένας μας την ιδιωτικότητά μας και να επιτρέψουμε στους αλγόριθμους να ξέρουν τις συνήθειές μας και τις επιθυμίες μας. Να ξέρουν πού είμαι και πού θέλω να πάω κάθε στιγμή.
Στο τέλος του 2024 ρίξαμε μια κλεφτή ματιά στο μέλλον που άλλοι το βρίσκουν εκπληκτικό κι άλλοι δυστοπικό. Το οποίο όμως θα έρθει είτε μάς αρέσει είτε όχι καθώς δεν αποφασίζουμε εμείς για αυτό αλλά η ανθρωπότητα γενικώς. Αυτό θα πει ότι το μέλλον το φτιάχνουν πια όχι οι πολιτικοί ή οι μάζες ή έστω κάποιοι βασιλιάδες αλλά ένα ανώνυμο πλήθος ανθρώπων που συνεργάζονται σε μεγάλους αριθμούς χωρίς καν να το επιδιώκουν. Το μέλλον το φτιάχνουν επιστήμονες που εν αγνοία τους ανακαλύπτουν καινοτομίες, μαθηματικοί που λύνουν εξισώσεις, μηχανικοί που κάνουν απίθανες κατασκευές σε εργαστήρια και πληροφορικάριοι που βελτιώνουν ή εφευρίσκουν εφαρμογές. Το φτιάχνουν όλοι αυτοί, κι ένα σωρό άλλοι σε διαφορετικά μέρη του κόσμου με πολύ ποικίλες επιδιώξεις στο μυαλό τους, δηλαδή πρακτικά ΚΑΝΕΙΣ, ούτε κάν αυτοί που θα επενδύσουν στην νέα τεχνολογία για να επωφεληθούν από αυτήν.
Καλώς ήρθατε όλοι στον θαυμαστό καινούριο κόσμο μας. Και πού να δεις τί σού 'χω για μετά.
