Ψυχραιμία παιδιά!

Ακούω σήμερα στα δελτία σαν πρώτη είδηση, με τυμπανοκρουσίες μάλιστα, ότι ο Ερντογάν είπε στη Σμύρνη (σε προεκλογική του συγκέντρωση) ότι οι Έλληνες έβαλαν φωτιά στη Σμύρνη όταν έφευγαν. Κι απάντησε ο Παυλόπουλος και σχολίασαν τα κόμματα κι οι τηλεσχολιαστές και συνεχίστηκε ο θόρυβος περί του θέματος για ένα-δυο λεπτά ακόμα, ουκ ολίγα για τηλεοπτικό χρόνο.

Έχω ξαναγράψει για το πόσο κακό κάνουν όσοι αναμεταδίδουν αυτούσιες τις δηλώσεις Ερντογάν ή άλλων Τούρκων που είναι συνήθως απειλητικές για την Ελλάδα. Δεν λέω να τις αλλάζουν ή να τις λογοκρίνουν, αλλά, να τις μεταδίδουν σε τρίτο πρόσωπο, όπως όλες τις ειδήσεις, κι όχι κατάμουτρα. Ας μας δείχνουν την εικόνα κι ας μας λένε τι είπε σε πλάγιο λόγο. Έτσι όπως μεταδίδουν την εικόνα και την φωνή -με τον τσαμπουκαλίδικο τόνο που της δίνει ο Τούρκος πρόεδρος- κάνουν αυτό ακριβώς που θέλουν ο Ερντογάν κι οι σκληροί της Άγκυρας. Γίνονται οι αναγκαίοι "χρήσιμοι ηλίθιοι" σε έναν ψυχολογικό πόλεμο που θα ήταν απολύτως αναποτελεσματικός χωρίς αυτούς. Αυτό το γράφω για τις απειλές των Τούρκων και τις αμφισβητήσεις των συνόρων που μεγεθύνονται από τα ελληνικά ΜΜΕ.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως -την σημερινή- δεν πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο αλλά για ταπεινή προεκλογική προπαγάνδα. Προσπαθεί ο Ερντογάν να κερδίσει τους Σμυρνιούς ψηφοφόρους, τάχα, υπερασπιζόμενος την τιμή τους και ταυτόχρονα υπενθυμίζοντας ότι ο Κεμάλ Ατατούρκ έκαψε την πόλη τους. Γιατί βέβαια όλοι γνωρίζουν τι έγινε, ακόμα κι οι Τούρκοι. Στο κάτω-κάτω ο ελληνικός στρατός είχε φύγει από τη Σμύρνη μια εβδομάδα πριν την πυρκαγιά. Κι η πυρκαγιά εκκένωσε την Σμύρνη από τους Έλληνες και τους Αρμένιους που βρέθηκαν να "συνωστίζονται" στην προκυμαία κι έγιναν θύματα των τσετών αρχικά και του τουρκικού σχεδίου εξόντωσης στη συνέχεια.

Στην Τουρκία δεν πολυασχολούνται με την Ελλάδα. Έχουν τον Ερντογάν, τις φυλακίσεις, τις διώξεις, το αυταρχικό κράτος, έχουν το Κουρδικό ζήτημα που απειλεί και θα διασπάσει τη χώρα τους, έχουν την εισβολή στη Συρία να διαχειριστούν κι έχουν τα πολύ σοβαρά οικονομικά τους προβλήματα. Δεν τους νοιάζει ούτε η Ευρώπη (με Ερντογάν δεν μπαίνουν) ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία ούτε η Ελλάδα. Όλα αυτά τα μέτωπα χρησιμοποιούνται ευκαιριακά για να αντιμετωπιστούν τα σημαντικά προβλήματα, το κουρδικό (μέρος του είναι το Συριακό) και το οικονομικό. Ας μην μασάμε λοιπόν εδώ στην Ελλάδα τόσο εύκολα. 

Καλή και χρήσιμη η τηλεθέαση για τα κανάλια αλλά ας κρατήσουν επιτέλους και λίγη σοβαρότητα στα "εθνικά" λεγόμενα θέματα. Αρκετά με τον Ερντογάν και την απειλή του. Ας μετρηθεί στο ύψος που πραγματικά βρίσκεται αυτή η απειλή κι όχι με μέτρα που δεν της πάνε. Λίγη ψυχραιμία δεν βλάπτει.

Η συστολή του χρόνου!

Αυτό με τον Άγιο Πορφύριο τον καυσοκαλυβίτη το μάθατε;

Είναι ο αγαπημένος άγιος του κ. Χριστόδουλου Πρωτοπαπά, του νέου προέδρου του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού μετά την παραίτηση του κ Σταμάτη Κριμιζή. Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Ο κ. Κριμιζής ήταν διαστημικός επιστήμονας με συμμετοχή σε μεγάλα προγράμματα των ΗΠΑ και της ΝΑΣΑ και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Τον έβαλε ο Σύριζα (ο υπουργός Ν.Παππάς) επικεφαλής του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού. Μπράβο! 

Μετά από ένα μήνα περίπου ο Κριμιζής παραιτήθηκε. Στην επιστολή παραίτησής του τα λέει όλα: 

«Πολύ σύντομα μου έγινε σαφές ότι ο κ. Γ.Γ. Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (Β.Μαγκλάρας) έχει αναλάβει, υπό την ανοχή του κ. Υπουργού, το ρόλο του «Τσάρου του Διαστήματος» στην Ελλάδα, αν και δεν έχει καμία γνώση και εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Φαίνεται λοιπόν πως εγώ περισσεύω, εφόσον δεν δέχομαι να είμαι φερέφωνο κανενός. Προσπάθησα να κάνω το καλύτερο δυνατόν, αξιοποιώντας τους καλύτερους. Δυστυχώς η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε».
Και πάλι μπράβο! Αυτή τη φορά όχι στον Σύριζα αλλά στον κ. Κριμιζή που δεν μάσησε.

Στη θέση του κ. Κριμιζή, μπαίνει τώρα ο Χριστόδουλος Πρωτόπαπας. Είναι Κύπριος κι έχει διατελέσει πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαϊκών Δορυφορικών Οργανισμών. Δεν έχει τα προσόντα του Κριμιζή και επί πλέον γράφει κάτι κουφά στο Φ/Β όπως τα παρακάτω:

Είναι 3 Απριλίου 2016 και το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο τον εμπνέει: "Η Ελλάδα και η Ρωμιοσύνη δεν πεθαίνει ποτέ κουφάλες Ευρωπαίοι. Όταν εμείς κτίζαμε ναούς και γράφαμε κωμωδίες και τραγωδίες εσείς ζούσατε στις λάσπες, τρώγατε ωμό κρέας και μιλούσατε άπλυτοι με άναρθρες κραυγές." 

Σε άλλη ανάρτησή του λέει: «... μοναδικό και μεγαλύτερο θαύμα του Αγίου (Πορφυρίου του καυσοκαλυβίτη), η συστολή του χρόνου όχι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου που πασχίζουν σήμερα οι φυσικοί που ασχολούνται με τη θεωρία της σχετικότητας και τη φυσική των υψηλών ενεργειών να πραγματοποιήσουν, αλλά πάνω από μια ώρα» (σημειωτέον ότι την συστολή του χρόνου την έκανε ο Άγιος για να προλάβει μια μοναχή να γυρίσει στο μοναστήρι!!!)

Τι να πούμε ... και πάλι μπράβο; Ε, όχι! Έλεος θα πούμε, έλεος!

Πολιτική μαυρίλα ... κι όποιος αντέξει

Όλο και πιο "μαύρη" ως προς τις προοπτικές της γίνεται η πολιτική ζωή της χώρας. Βλέπω ειδήσεις, διαβάζω εφημερίδες, κοιτάω το διαδίκτυο, είμαι στην επικαιρότητα. Και τι βλέπω; Μαυρίλα!

Όπως πάνε τα πράγματα -το έχω ξαναπεί- θα ψηφίσω τον Σύριζα ξανά. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που "επικοινωνεί" τα θέματα (από το σκοπιανό ως τα οικονομικά) ούτε ο τρόπος που τα χειρίζεται (π.χ. συντάξεις, φορολόγηση, ελληνοτουρκικά κτλ) όμως βλέπω πως οι εναλλακτικές λύσεις που μας προσφέρονται είναι είτε -εξ αριστερών- ουτοπικές ή απλά -εκ δεξιών- χειρότερες. Σε όλα τα θέματα η αξιωματική αντιπολίτευση προτείνει στην καλύτερη περίπτωση τα ίδια ή -συνήθως- κάτι πιο κοινωνικά βάρβαρο ή κάτι πιο λαϊκίστικο-εθνοκεντρικό. Μπλεγμένη σε ιστορίες με χρηματισμούς (ζήμενς, νοβάρτις, Μαλέβα οφ-σορ, λίστες κάθε είδους κτλ) και πατριδοκαπηλίες σε στυλ εθνομπαρόκ, είναι μια λύση αυτοκτονική για την ελληνική κοινωνία. Το δε ΠαΣοΚ έχει παγιδευτεί στην τυφλή αντισύριζα ρητορεία του των τελευταίων χρόνων. Ο μόνος χώρος που δεν δεσμεύεται από το πολιτικό κόστος, αφού το έχει υποστεί, έχει δεσμεύσεις άλλου τύπου και γίνεται ουρά μιας μερίδας της ΝΔ.

Πέρα από τα οικονομικά, στα οποία η κυβέρνηση δεν έχει παρά έναν ελάχιστο μόνο έλεγχο, πέρα κι από τα γεωπολιτικά όπου άλλοι, πιο μεγάλοι, κρατούν την μπαγκέτα, υπάρχουν κάποια θέματα στα οποία έπρεπε να έχουν γίνει βήματα πολλά από την, αυτοχαρακτηριζόμενη ως προοδευτική, κυβέρνηση. Κι όμως, ούτε σε αυτά γίνεται κάτι θετικό. Αναφέρω μια σειρά από τέτοια ζητήματα: 

Το θέμα του χωρισμού εκκλησίας κράτους, το θέμα της μείωσης του αριθμού των βουλευτών και των αποζημιώσεών τους, το θέμα της συνταγματικής αλλαγής, το θέμα της αλλαγής του συστήματος δικαιοσύνης (με πολλούς ενόρκους στις δίκες και με επιτάχυνση των διαδικασιών σαν πρώτα βήματα) το θέμα του εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης (παρά το ΣτΕ), το θέμα της εμβάθυνσης της δημοκρατίας (δημοψηφίσματα, κλήρωση αξιωμάτων κτλ) και άλλα τέτοια είναι ζητήματα στα οποία δεν βλέπω καμιά πρόοδο. Μόνο την απλή αναλογική θα μπορέσουν ενδεχομένως να επιβάλουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, αλλά, κι αυτή από μόνη της θα είναι απλά μια αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού εξουσίας μεταξύ των ολιγαρχιών. Από τα θεσμικά, στα οποία η κυβέρνηση έχει πολλούς βαθμούς ελευθερίας, μόνο τα θέματα που ενδιαφέρουν τους ξένους προχωρούν, όπως τα αντιρατσιστικά, η μείωση των πλαστικών και της γαρδούμπας κτλ.

Μετά από αυτά, πως να μην μιλήσω για μαυρίλα; Κι έχουμε και το προβλεπόμενο μπάχαλο που θα έρθει από τα τέλη του 2019 αν δεν ξαναβγεί ο Σύριζα, πράγμα που δεν είναι απίθανο. Με την ακυβερνησία που θα φέρει η απλή αναλογική (στην οποία θα καταφύγει ο Ανδρέας ... συγνώμη ο Αλέξης) και την αδυναμία εκλογής προέδρου την άνοιξη του 2020 ...! Κι όλα αυτά στα πρώτα βήματα της εξόδου από τα μνημόνια όταν η Ελλάδα θα πρέπει να βρει δρόμους ανάπτυξης κι όταν τα βάρη που θα σηκώσουν οι συνταξιούχοι κυρίως το 2019, το 2020 και εφεξής θα είναι ασήκωτα. Μπορεί να υπάρχει μια δικαιολογημένη αισιοδοξία πως η Ελλάδα βγαίνει επιτέλους από το τούνελ στο οποίο την έσπρωξε το παλιό πολιτικό σύστημα (ΝΔ και ΠαΣοΚ), ωστόσο για να γίνουμε κανονική χώρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Αναρωτιέμαι πόσοι θα τον αντέξουν ...

Μελέαγρος και Αταλάντη

Μόλις τελείωσα ένα ακόμη βιβλίο. Είναι πάλι ένα "ιστορικό" μυθιστόρημα, και βάζω τα εισαγωγικά στη λέξη "ιστορικό" γιατί δεν έχει να κάνει με ιστορία το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η υπόθεση αλλά με την μυθολογία. Θα μπορούσε να είναι ένα "μυθολογικό" μυθιστόρημα αν ο όρος υπήρχε ή ήταν σε χρήση.

Ο τίτλος του είναι "ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ και ΑΤΑΛΑΝΤΗ" και υπότιτλός του "στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου". Η υπόθεση εκτυλίσσεται μια γενιά πριν τα Τρωικά (γύρω στο 1.300 π.Χ.) κι έχει να κάνει με ιστορίες που ξέρουμε από την Ιλιάδα και από τους τραγωδούς.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, εξ άλλου τρία κομμάτια (από τα κεφάλαια 1ο και 3ο) έχω δημοσιεύσει σε παλιότερες αναρτήσεις. Θέλω όμως να πω δυο μόνο λόγια για την αίσθηση που είχα όλον αυτόν τον καιρό που το έγραφα. Το άρχισα κάπου στις αρχές Απριλίου και το τελείωσα πριν λίγες μέρες. Θέλει ξαναδιάβασμα, γράψιμο, διορθώσεις, επιμέλεια κτλ. αλλά σε γενικές γραμμές γράφτηκε. Αυτόν τον ενάμιση μήνα βρέθηκα σε κόσμους εκπληκτικούς, κόσμους τιτάνων και θεών και ηρώων. Είδα τους ανθρώπους και τη φύση με ένα βλέμμα που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Δεν ξέρω τι θα κερδίσουν οι αναγνώστες -αν φτάσει ποτέ σε αυτούς το βιβλίο- ξέρω όμως πως εγώ κέρδισα πολλά γράφοντάς το. Γιατί βέβαια για να γράψει κανείς μια σελίδα, διαβάζει δυο και σκέφτεται τρεις.

Αντί να λέω λόγια, θα παραθέσω ένα απόσπασμα ακόμη.

Είναι η ερωτική σκηνή, ανάμεσα σε Μελέαγρο και Αταλάντη. Αυτοί οι δυο έκαναν παιδί, τον Παρθενοπαί που ήταν κι ένας από τους Επτά επί Θήβαις. 

Η Αταλάντη ήταν παρθένα. Ο Μελέαγρος αφού καθάρισε με τους εχθρούς της Καλυδώνας ήρθε και την βρήκε. Την άλλη μέρα θα σκοτωνόταν από τον Απόλλωνα. Πάνω κάτω το ήξεραν κι οι δυο. Η περιγραφή είναι σε πρώτο πρόσωπο. Μιλά η Αταλάντη και μας τα διηγείται σε χρόνο ενεστώτα.

Το απόσπασμα (ένα μέρος από 13ο κεφάλαιο):

Μιλά η ερωτευμένη Αταλάντη

    Είναι βράδυ, μετά την μεγάλη μάχη. Όλη μέρα πολεμούσε. Μέχρι το απόβραδο, ο Μελέαγρος είχε εξολοθρεύσει σχεδόν όλους τους Κουρήτες κι είχε σώσει την Αιτωλία. Έμενε μόνο να γίνει η σύλληψη του Θέστιου. Αύριο πια, με το ξημέρωμα, οι Αιτωλοί θα έμπαιναν στην Πλευρώνα, είτε με μάχη είτε με παράδοση. Η νίκη είχε κριθεί κι έμεναν τα μεθεόρτια. Η Καλυδώνα ήταν οριστικά ελεύθερη. Η Πλευρώνα από αύριο θα αποκτούσε ξανά το πατρώο της πολίτευμα χωρίς επικυρίαρχους Κουρήτες. Ο μέγας ήρωας εμψυχωτής και θριαμβευτής τιμήθηκε όσο κανείς άλλος από τον ευγνωμονούντα λαό της Αιτωλίας. Είπαν πως του αξίζει αιώνια τιμή και πως θα του αναγείρουν αγάλματα. Είπαν πως ραψωδοί θα τον υμνούν κι ότι το όνομά του θα χαραχθεί στις μαρμάρινες στήλες για να μείνει αθάνατο. Εκείνος, τους μάζεψε έξω από τα τείχη της Πλευρώνας κι έστησε τις σκοπιές. Τους είπε να τον περιμένουν να γυρίσει το ξημέρωμα. Έφυγε τρέχοντας για να με συναντήσει. Κι είναι τώρα μαζί μου.

    Τον έφερε ως τους πρόποδες ο Τειρεσίας. Ύστερα τον οδήγησε ως εμένα άλογο που του έδωσε ο Ασκληπιός. Σαν να μην πέρασε λεπτό από τη στιγμή του αποχωρισμού μας, ανταλλάξαμε φιλιά κι αγκαλιαστήκαμε θερμά. Κι είμαστε τώρα μαζί. Ανάβουμε μια φωτιά για να μας ζεσταίνει και να μας φωτίζει. Καθόμαστε κοντά της. Στην αρχή μου λέει τα καθέκαστα της ημέρας. Αν και μιλά για τον θάνατο στα μάτια του βλέπω τη ζωή.

    «Έτσι τελείωσαν οι Κουρήτες» μου λέει. «Κάποιοι λίγοι που επέζησαν έφυγαν προς την Ευρυτανία.»

    Ύστερα δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου, μόνο κοιταζόμαστε. Στα μάτια του μέσα βλέπω τον κόσμο ολόκληρο και δεν με νοιάζει ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον. Με νοιάζει μόνο αυτή η στιγμή που είναι μια αιωνιότητα. Στο πρόσωπό του βλέπω να αποτυπώνεται το ίδιο συναίσθημα. Είναι κάτι σαν ωκεανός ή σαν ποτάμι ορμητικό. Απέραντο και θυελλώδες. Είναι έρωτας!

     Τρώμε, πίνουμε, γελάμε, απολαμβάνουμε την φύση γύρω μας, τον έναστρο ουρανό, τι μυρωδιές των δένδρων. Λίγο μετά, εκείνο το βράδυ, ξαπλώνουμε μαζί. Με αγκαλιάζει και με σφίγγει στα δυνατά του μπράτσα. Εγώ κουρνιάζω στα χέρια του, πάνω στο στήθος του, ήρεμη, ανακουφισμένη, ευτυχής.

     «Δεν ξέρω αν είμαι ήρωας στ’ αλήθεια ή ενεργούμενο των θεών. Ξέρω όμως, σίγουρα, πως είμαι ερωτευμένος» μου λέει.

     «Δεν ξέρω πώς να αγαπώ» του ψιθυρίζω. «Είμαι παρθένα κι ανέγγιχτη. Δεν ξέρω αν είμαι ηρωίδα, ξέρω όμως, σίγουρα, ότι είμαι ερωτευμένη.»

     Κλείνουμε κι οι δυο τα μάτια κι ονειρευόμαστε. Τον βλέπω πάνω σε μια κορυφή του Αράκυνθου. Είναι ένα όρνεο μεγάλο σαν αετός, κυανόχρους, με βλέμμα γερακιού και με πόδια δυνατά σαν του Πήγασου. Είναι ένας φτερωτός ιππαετός. Εγώ είμαι ένας κύκνος στον Πάρνωνα, με ωχρά πόδια φοράδας, κατάλευκο σώμα και με μακριά πορφυρά χαίτη. Ξέρω πως όπως μας βλέπω εγώ, έτσι μας βλέπει κι εκείνος. Σφίγγω το χέρι μου και νιώθω την παλάμη του να με σφίγγει κι αυτή. Σφίγγω τα πόδια μου και νιώθω το κορμί του να με αγκαλιάζει.

     «Κύκνεια παρθένα, είμαι ο ιππαετός Μελέαγρος και θέλω να κάνουμε μαζί ένα παιδί» μου φωνάζει από τον Αράκυνθο.

     «Ήρωα ελευθερωτή, είμαι η ανέγγιχτη Αταλάντη και θέλω να κάνω μαζί σου ένα παιδί» του φωνάζω από τον Πάρνωνα.

     «Γιατί φοράς φτερούγες στα πλευρά» με ρωτά.

     «Γιατί μόλις με πλησιάσεις θα πετάξω σαν κύκνος στον ουρανό» του απαντώ.

     «Θα σε κατακτήσω» μου λέει. Ακούγεται σαν υπόσχεση.

     Πετάγομαι ψηλά στον σκοτεινό ουρανό, που τον φωτίζουν μόνο το φεγγάρι και τα άστρα και ξοπίσω μου τρέχει ο ιππαετός. Πετάμε κι οι δυο πάνω απ’ τα βουνά και τους κάμπους, γλιστράμε στα χωράφια και αγγίζουμε τα σπαρτά. Δεν ακούγονται χτυπήματα από τις οπλές μας, μόνο ο αγέρας που σκίζεται στα δυο καθώς τον διασχίζουμε. Έχει σταθεί η σελήνη, μας κοιτάζει. Τα άστρα έχουν διακόψει για λίγο την κυκλική τροχιά τους και μας κοιτάζουν. Δεν υπάρχει πιο χαρούμενος καλπασμός από τον δικό μας. Τι άλογα υπέροχα που είμαστε. Ίππος κι αετός εκείνος, θηλυκός ίππος και κύκνος εγώ. Δεν είναι γήινη η ομορφιά μας, είναι θεϊκή. Καλπάζουμε όχι στην γη, μα, στον αέρα. Καλπάζοντας ο ιππαετός με προλαβαίνει κι αγγίζει το φτερό του στο πλάι μου. Κάνω να ξεφύγω μα δεν μπορώ. Ημερεύω. Πετάμε μαζί καθώς αφήνεται κι εκείνος στην ορμή μου. Τρέχουμε με μεγάλη ταχύτητα προς την Ηώ, την Αυγή.

     «Όχι στην Ηώ, εκεί κοντά είναι ο Ήλιος» του φωνάζω.

     «Δεν με νοιάζει ο Ήλιος, είμαι ευτυχισμένος» μου φωνάζει.

     «Στην Ηώ θα τελειώσει το ταξίδι» φωνάζω στον ιππαετό. «Ας γυρίσουμε πίσω να κρατήσει κι άλλο.»

     «Όλα τελειώνουν κάποτε» μου λέει εκείνος ιδρωμένος από το απίστευτο τρεχαλητό και το έξοχο παιχνίδι. «Όπως τελείωσε ο Καλυδώνιος Κάπρος, έτσι θα τελειώσω κι εγώ.»

     «Σ’ αγαπώ, κι είμαι ευτυχισμένη» του φωνάζω, «και ... θα γεννήσω το δικό σου παιδί!»

     Με αφήνει για λίγο. Μου λείπει το άγγιγμά του αλλά δεν παύω να καλπάζω μόνη μου στον αέρα. Απολαμβάνω τον ψυχρό και σκοτεινό ουρανό και χαιρετώ τα άστρα που χαίρονται με την χαρά μου. Γυρνώ αργά τον κύκνειο λαιμό μου προς το μέρος του ιππαετού συντρόφου μου. Στρέφω το αλογίσιο σώμα μου, τρέχω να τον προλάβω. Πέφτουμε μαζί.

     «Είμαι ευτυχισμένος» μου λέει όταν φτάνω. Με χαϊδεύει απαλά στον λαιμό αγγίζοντάς με τρυφερά. Πέφτει μόνος του.

     Ξυπνάω τρομαγμένη. Κρατιέμαι σφιχτά στην αγκαλιά του. Ξυπνά κι εκείνος. Ξέρω πως έχουμε ζήσει το ίδιο όνειρο.

     «Είσαι όμορφη, Κυκνοφοράδα» μου λέει χαμογελώντας.

     «Κι εσύ, Ιππαετέ» του απαντώ.

     «Ξημερώνει, πρέπει να φύγω» μου λέει.

     «Να σε περιμένω εδώ;» τον ρωτάω.

     «Έχω υποχρεώσεις με τους Ολύμπιους και τους Χθόνιους θεούς, δεν ξέρω πότε θα τελειώσω με όλα αυτά» μου λέει.

     Αγγίζω την κοιλιά μου. Ξέρω πως έχω συλλάβει το παιδί μας. Τον έχω κιόλας ονομάσει: ο Παρθενοπαίς.

Απόσπασμα

    «Δεν είναι πάντα καλοί και δίκαιοι με τους ανθρώπους οι θεοί» είχε πει κάποτε σε ένα βοσκό ο τιτάνας Προμηθέας.
    «Και ποια ανάγκη έχουμε των θεών;» τον είχε ρωτήσει ο θνητός βοσκός.
    «Εμείς δεν τους έχουμε ανάγκη» είχε απαντήσει ο σοφός Προμηθέας. «Οι τιτάνες ήταν κύριοι του κόσμου, ζούσαν με την αταξία. Μόνο όποιος έχει ανάγκη την τάξη, έχει και την ανάγκη των θεών. Εσύ τι λες; ... οι θνητοί έχουν ανάγκη την τάξη;»
    «Δεν ξέρω για σας τους αθανάτους, όμως οι θνητοί ... την έχουν. Θέλουν να ξέρουν ότι μετά τη νύχτα θα ακολουθήσει η μέρα. Πρέπει να είναι σίγουροι πως μετά τον χειμώνα θα έρθει η άνοιξη κι ύστερα το καλοκαίρι» είπε ο βοσκός.

Κακοπαιγμένο βινύλιο!

Μόλις παρακολούθησα ένα μισάωρο περίπου από την εκπομπή ΒΙΝΥΛΙΟ που την φτιάχνει η ομάδα του "Ράδιο Αρβύλα", Κανάκης, Σερβετάς, Κιούσης κτλ. Καθισμένοι σε στρογγυλό τραπέζι, σοβαροί, με κάτι ακουστικά στα αυτιά (για ποιο λόγο τα ακουστικά; για να δείχνουν ότι δήθεν κάνουν ... ράδιο;), με ύφος θλίψης για την κατάντια του ανθρώπου, με αμπελοφιλοσοφίες καφενείου (αδικώ το καφενείο) κι εκκωφαντικές ανακρίβειες (π.χ. ανακάλυψε πρόσφατα η επιστήμη ότι δεν υπάρχει χρόνος και άλλα τέτοια), κάνουν μιαν εκπομπή που είναι το ακριβώς αντίθετο του Ράδιο Αρβύλα. Αντί να σταχυολογούν τις κοτσάνες των άλλων που εκτίθενται στο γυαλί, παραδίδουν τις δικές τους κοτσάνες για σταχυολόγηση.

Τι θεόρατο κόμπλεξ!

Τι θέλουν, άραγε, οι άνθρωποι; αναρωτήθηκα. Θέλουν να δείξουν ότι εκτός από την πλάκα που κάνουν μπορούν και να γίνουν σοβαροί; ... και σοβαρότητα θεωρούν αυτή την τόσο προσποιητή σοβαροφάνεια και την ελαφρά διαφαινόμενη θλίψη στα πρόσωπά τους; ... ε, όχι ...

Καλοί ήταν σαν Αρβύλες, αν και τελευταία ταυτίστηκαν τόσο πολύ με το κατεστημένο που, ώρες-ώρες, γίνονταν ακόμη κι εκνευριστικοί. Το χιούμορ όμως δεν το είχαν χάσει. Πέρα από την ψιλοδικαιολογημένη αντικυβερνητική τους μανία, που δεν κρυβόταν, παρέμεναν αστείοι. Αυτό το βινύλιο τι το ήθελαν; για να μας αποδείξουν ότι μπορούν να μας προσφέρουν και σοβαρή δόση φιλοσοφίας μέσα από τον Αντένα; Δεν έχω ξαναδεί τόσο κακοπαιγμένη παράσταση.

Εντάξει ρε παιδιά, δεν αμφιβάλουμε ότι εκτός από χιούμορ και λεφτά και γκόμενες έχετε και ένα επίπεδο, είστε και φιλοσοφημένοι, ... ο-κέι, να το δεχτούμε. Αλλά αυτή η φιλοδοξία να παραδώσετε μαθήματα ζωής σε ένα ακροατήριο που σας δέχτηκε σαν τους πιο καλούς "κράχτες" είναι νομίζω υπερβολή. 

Ίσως είμαι κι εγώ υπερβολικός που μόλις τους άκουσα εκνευρίστηκα τόσο που κάθομαι και γράφω αυτόν τον λίβελο, όμως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Το θέαμα (με τα ακουστικά και το σοβαροφανές ύφος) και το ακρόαμα (με τις φιλοσοφημένες κοινοτοπίες) μου φάνηκαν τόσο κακόγουστα που είπα να τα κράξω κι εγώ γραπτώς. Αυτά και ... συγνώμη αν ξέφυγα.

Η οικονομία θα φάει την Τουρκία του Ερντογάν.

Ακούγοντας τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα την τηλεόραση, αποκτά κανείς φανταστικές εντυπώσεις γύρω από τα ελληνοτουρκικά και τα "τουρκικά" γενικώς. Δεν τολμά ο Ερντογάν ή κάποιος παρατρεχάμενός του να πει κάπου με στόμφο ότι θα μας ρίξει στη θάλασσα ή ότι θα ρίξει ένα χέρι ξύλο στους Αμερικανούς ή του Ρώσους και τα ελληνικά μέσα το μεταδίδουν με φωνή καμπάνα και υπότιτλους και επεξηγηματικά σχόλια. Μη χάσουμε λέξη από την κάθε προεκλογική κορόνα του Τούρκου Προέδρου ή των υπουργών ή των συμβούλων του... Αν δεν είναι κόμπλεξ και φόβος τότε είναι λαϊκισμός προς άγρα τηλεθεατών ... ή ... απλή βλακεία ...!

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν, μετά το εις βάρος του πραξικόπημα, ενεργεί υπό ειδικό ψυχικό καθεστώς. Τρομοκρατημένος ο ίδιος για τη ζωή του απολαμβάνει να τρομοκρατεί τις ζωές των άλλων. Οι "Γκιουλενιστές" που κυνηγά δεν είναι ούτε "λαϊκοί κεμαλιστές" (που είναι οι ουσιαστικοί του αντίπαλοι) ούτε "φιλοκούρδοι" (οι άλλοι του μεγάλοι αντίπαλοι). Είναι θρησκευόμενοι όπως αυτός, σουνίτες όπως αυτός, σουλτανικοί όπως αυτός και λαϊκιστές όπως αυτός. Την ίδια Τουρκία του ισλαμικού νόμου ονειρεύονται και τη θέση του σεϊχουλισλάμη (κάτι σαν τον Πατριάρχη των χριστιανών) εποφθαλμιούν. Ίδιοι κι απαράλλαχτοι είναι και μαζί σκάβανε τα θεμέλια του λαϊκού κράτους της Τουρκίας ως το 2013. Αδέλφια που σκοτώνονται στο μοίρασμα της πατρικής κληρονομιάς του Ερμπακάν είναι κι οι δυο. Το γεγονός όμως ότι ο Ερντογάν ως ανεξέλεγκτος είναι κι επικίνδυνος, δεν πρέπει να μας κάνει τυφλούς.

Η στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας είναι υπό αμφισβήτηση μετά τις αθρόες διώξεις των στρατιωτικών των τελευταίων χρόνων. Η θέση της στον νέο κόσμο του Τραμπ είναι κι αυτή αμφιλεγόμενη και υπό αμφισβήτηση. Προς το παρόν κανείς δεν την θέλει εναντίον του αλλά και κανείς δεν την θέλει για παρέα του. Η γεωπολιτική της θέση δεν είναι σταθερή και -κυρίως- δεν είναι θέση υπερδύναμης, ούτε γι αστείο. Το πρόβλημά της Τουρκίας, όμως, δεν είναι ούτε οι γεωπολιτικές ούτε οι στρατιωτικές της αδυναμίες. Αυτές ξεπερνιούνται με περισσότερα κονδύλια και περισσότερη καταπίεση του λαού της. Το πρόβλημα που η Τουρκία δεν μπορεί να ξεπεράσει είναι το οικονομικό.

Το νόμισμά της, η τουρκική λίρα, πέφτει συνεχώς. Οι διεθνείς οίκοι την υποβαθμίζουν και την απαξιώνουν ως χώρα για επενδύσεις. Ο πληθωρισμός της ανεβαίνει και η ανεργία αυξάνεται. Κι όλα αυτά σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια (πριν τρελαθεί εντελώς ο Ερντογάν) σημείωνε αυξήσεις ρεκόρ του ΑΕΠ με όλους τους δείκτες της οικονομίας της να κινούνται ανοδικά. Σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν έγινε αποδεκτός από τους Τούρκους. Με τα νέα δεδομένα είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσει να έχει υποστήριξη στο εσωτερικό παρά την γενικευμένη τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει κατά οποιουδήποτε αντίθετου. 

Η Τουρκία έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα σαν χώρα, δεν το συζητάμε σαν ανθρώπινο δυναμικό. Εκεί βρίσκεται η αδυναμία της κι εκεί μπορούν οι "μεγάλοι" (τους οποίους προκαλεί) να την πατήσουν "στον λαιμό". Αν πάει από κάτι ο Ερντογάν και η "Τουρκία του", θα είναι από οικονομική ασφυξία.

Προτάσεις για βελτίωση του Πάσχα!

Πάσχα στο χωριό!

Τα καλύτερα Πάσχα τα έχω περάσει στα χωριά, κι απ' όλα τα "χωριά" το καλύτερο είναι η Κέρκυρα!

Φέτος, η μεγάλη Παρασκευή στο Πόρτο Ράφτη ήταν πολύ καλή γιατί η ατμόσφαιρα εδώ είναι γιορτινή και από την τηλεόραση είδα τον επιτάφιο της Κέρκυρας.

Η γιορτές του Πάσχα, ίσως ακριβώς επειδή είναι εβραίικες, είναι πολύ πετυχημένες. Αν ποτέ καταργηθεί η τρέχουσα επίσημη θρησκεία ή επανέλθει ο ελληνισμός στην δική του πατρώα, θα πρέπει το Πάσχα να διατηρηθεί. Ο χρόνος και ο χώρος τέλεσης (άνοιξη και Ελλάδα) ταιριάζουν απόλυτα με το κατανυκτικό περιεχόμενο του δράματος. Η κατάλληλη μουσική (από Ρωμανό μελωδό ως Αλμπινόνι) αναδεικνύει αυτόν τον συνδυασμό με τρόπο τέλειο. Γι αυτό νομίζω πως το ελληνικό πάσχα είναι τόσο πετυχημένο. Στην Κέρκυρα, μάλιστα, έχουν πιάσει το νόημα με τρόπο απόλυτο. Οι μπάντες είναι όλο το μυστικό. 

Μόνη παραφωνία οι σούβλες και τα κοκορέτσια. Αν ποτέ αποφασίσουν να βελτιώσουν το έθιμο, θα προτείνω να ψήνουν πίτες (τυρόπιτες, σπανακόπιτες) και πατάτες στη θράκα. Με κόκκινο ή κίτρινο κρασί για συνοδεία. Κι ας κρατήσουν, αν το θέλουν, τα κόκκινα αυγά ... 

Καλές γιορτές σε όλους.

Στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Τουρκίας.

Η συμφωνία Πούτιν-Ερντογάν είναι ό,τι χειρότερο για την ελληνική εξωτερική πολιτική έχει συμβεί τα τελευταία (δέκα, πενήντα, εκατό ή διακόσια;) χρόνια.

Η συμφωνία αυτή περιλαμβάνει: 

• Ανάπτυξη πυρηνικού προγράμματος της Τουρκίας που θα κάνει τον πρώην παρία του δυτικού κόσμου κανονική υπερδύναμη με πυρηνικά. 
• Αγορά των σύγχρονων πυραύλων S-400 όταν οι προ σαράντα χρόνων αγορασμένοι ελληνικοί S-300 έχουν θαφτεί κάπου στην Κρήτη. 
• Απόλυτη συμφωνία και συνεργασία στη Συρία. Τούρκοι και Ρώσοι την μοιράζουν την ώρα που οι Αμερικάνοι αποχωρούν. 
• Στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Ιράν-Τουρκίας για την Συρία και την ευρύτερη περιοχή.

Όσοι έβλεπαν το ελληνικό "μέλλον" στις σχέσεις μας με τη Ρωσία θα πρέπει τώρα να το ξανασκεφτούν. Παραμένει μόνος άξονας στρατηγικής συμμαχίας για την Ελλάδα η Ευρώπη, έστω κι αν είναι αδύναμη αυτή τη στιγμή, κι η δύση γενικώς (π.χ. ΗΠΑ, Ισραήλ). Η Κίνα είναι πολύ μακριά για να αποτελέσει στρατηγικό εταίρο σε άλλο τομέα πλην της οικονομίας. 

Να υπενθυμίσω ότι η σημασία της δημιουργίας άξονα Ρωσίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ προς το συμφέρον της Ελλάδας. Το 1821-30 στην επανάσταση, η Ρωσία ήταν με το μέρος μας. Το ίδιο το 1881 όταν μας δόθηκε η Θεσσαλία εξ αιτίας της ρωσικής νίκης επί των Οθωμανών. Το 1912-13 στον βαλκανικό πόλεμο και την ελληνική επέκταση η Ρωσία ήταν ευνοϊκά διακείμενη χώρα και σύμμαχος στον Μεγάλο Πόλεμο. 

Αντίθετα, στην μόνη πραγματική και μεγάλη ήττα των Ελλήνων από τους Τούρκους, στην  καταστροφή του 1922, η Ρωσία ήταν σύμμαχος της Τουρκίας και ενίσχυσε με κάθε τρόπο την επικράτηση του Κεμάλ.

Η ιστορία, ως γνωστόν, μπορεί να βοηθήσει μόνο στο να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα για το παρόν και για να σχεδιάσουμε το πολύ κοντινό μέλλον. Ας την αφήσουμε να το κάνει και τώρα.

Ας παινέψω το σπίτι μου πριν πέσει να με πλακώσει!

Ναι, ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης είναι "ας παινέψω το σπίτι μου"

Μόλις χτες ήρθε στα χέρια μου το κείμενο του Κωνσταντίνου Μπούρα, ενός πολυτάλαντου συγγραφέα, επιστήμονα, λογοτέχνη, κριτικού, θεατρολόγου κλπ κλπ ο οποίος είχε μιλήσει για το βιβλίο μου "Ο Φονιάς των Αθηνών" σε μια παρουσίασή του που είχε γίνει στο ΜΟΝΚ στο Μοναστηράκι το 2016. 'Ηταν μια πολύ θετική για το βιβλίο κριτική από έναν άνθρωπο που είναι πολύ αυστηρός στις κρίσεις του. Γι αυτό την αναζήτησα και τώρα που την  έχω στα χέρια μου δεν κρατιέμαι να μην την δημοσιεύσω.

Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο, λέω ότι είναι ιστορικό μυθιστόρημα, εκτυλίσσεται το 1860 (επί Όθωνα) και είναι περιπετειώδες, αστυνομικό, κοινωνικό κλπ. με περιεχόμενο που θίγει και το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας.

Ακολουθεί το κείμενο του Κωνσταντίνου Μπούρα (παρουσιάζει -μεταξύ άλλων- και στην ΕΡΤ μια εκπομπή για το βιβλίο). Είναι μεγάλο αλλά δεν το περικόπτω αφού δεν έχω ρωτήσει για να πάρω την άδεια του.

Για το βιβλίο: "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" του Γ.Θ.ΤΣΙΡΙΔΗ των εκδόσεων Ν&Σ Μπατσιούλας

Το ιστορικό μυθιστόρημα στα πάλαι ποτέ (έτσι νόμιζα, τουλάχιστον μέχρι τώρα)… το ιστορικό μυθιστόρημα, λοιπόν, στα πάλαι ποτέ καλύτερά του. Υπερ-αναλυτικές περιγραφές, εκτενείς ψυχογραφίες των ηρώων (και ηρωίδων, βεβαίως) από τον «παντογνώστη» τριτοπρόσωπο αφηγητή, συναισθηματικώς κλιμακούμενη δράση που οδηγεί σε πολλά προ-οικονομημένα crescendi πριν την τελική κορύφωση, γεωμετρική δομή, συμμετρία, σοφά υπολογισμένες ανατροπές, χωρίς ποτέ να εκπίπτουν στο στοιχείο του μελοδραματικού. Ο μαθηματικός νους τού συγγραφέα Γιώργου Θ. Τσιρίδη, που γεννήθηκε στην Δραπετσώνα το 1953 και δηλώνει ευθαρσώς Πειραιώτης, που σπούδασε Μαθηματικός στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακά Ναυτιλίας στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, φαίνεται ότι σκάρωσε έναν αλγόριθμο που μόνος ένας ιδιοφυής λογοτέχνης θα μπορούσε να τον ακολουθήσει κατ’ αρχήν και να τον επιλύσει στο τέλος. Η διαφορική εξίσωση των πραγματικών ανθρωπίνων συναισθημάτων που κινούνται ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, όπως παίζει ο ήλιος με τη σκιά τις πρώτες ανοιξιάτικες και τις ύστερες φθινοπωρινές μέρες, η βαθιά γνώση και κατανόηση της ευτελούς και τυχάρπαστης ανθρώπινης φύσης, η ανάγκη για εκδίκηση όταν διαστραφεί και καταπιεστεί το υγιές ερωτικό ένστικτο, οι απίστευτες δυνάμεις των καταπιεσμένων-κακοποιημένων-βιασμένων στο πιο μύχιο κομμάτι τους, το πλέον ιερό… αλλά και η ακατανίκητη ανάγκη να αγαπήσουμε και ν’ αγαπηθούμε (με αυτή τη σειρά κι όχι ανάστροφα), όλη αυτή η στρεψοδικία για να μην πούμε στον άλλον το πασιφανές: ότι τον αγαπάμε κι ότι θα θέλαμε να ζήσουμε ΜΕΣΑ του/της για πάντα… αυτή είναι – κατά την ταπεινή μου γνώμη – η αιτία της πολιτισμικής πολυεπίπεδης Κρίσης που βιώνουμε σήμερα. Δεν πρόκειται για «πόλεμο θρησκειών» (όπως γράφεται συχνά από τους αδαείς και τους απλοϊκούς) αλλά για πόλεμο καταπιεσμένων, δυστυχισμένων κι αντι-ερωτικών φανατικών, μισαλλόδοξων, που αρπάζονται από την Εξουσία και το Χρήμα (ως μέσο για την απόκτηση εξουσίας κι αργότερα ως αυτοσκοπός)… ενώ το μόνο που τους χρειάζεται για να περάσουν τη μέρα τους – εκτός από ένα πιάτο φακές [με ή χωρίς χωριάτικο λουκάνικο, καρότο, άγρια χόρτα του βουνού και δάφνη, απαραιτήτως – οι απλές χαρές της ζωής] – …κυνηγάνε το Χρήμα και την Εξουσία, θέλω να πω, ενώ το μόνο που τους χρειάζεται είναι ένα χάδι στο μάγουλο από το χέρι το παινεμένο, το ποθητό, το ακριβό και πολυαγαπημένο. Τόσο απλά. Κι όταν δεν υπάρχει αυτό το πρόσωπο, οφείλουμε να αγαπάμε έτσι τον εαυτό μας. Γιατί [όπως αποδεικνύεται περίτρανα σε αυτό το υπέροχα δομημένο μυθιστόρημα], γιατί αν δεν αγαπάμε πρωτίστως τον εαυτό μας δεν μπορούμε να αγαπήσουμε (πολλώ δε μάλλον ν’ αγαπηθούμε) από κανέναν άλλον, χωρίς να τον πληγώσουμε, χωρίς να σπείρουμε τον όλεθρο και την καταστροφή γύρω μας, χωρίς να βλάψουμε εν τέλει τον πανέμορφο γαλαζοπράσινο πλανήτη με το μητρικό όνομα Γαία, που μας φιλοξενεί… Τα ψέματα κι η ενδοοικογενειακή βία γενούν τέρατα. Και για τα τέρατα μόνο λύπηση μπορεί να νιώσει κανείς, αφού μισούν κι εκείνα τον εαυτό τους, πρωτίστως τον εαυτό τους και μετά όλους τους άλλους, εκτός ίσως από τον βασανιστή τους (σύνδρομο της Στοκχόλμης) ή ένα άλλο τυχαίο, αθώο πλάσμα, το πρώτο που θα τους κοιτάξει στα μάτια με την αθωότητα ενός σκύλου, με τη φιλοσοφική κατανόηση μιας γάτας, με την ηχώ ενός παπαγάλου, με την χειριστικότητα ενός ψαριού στη γυάλα, που πρέπει κάθε μέρα να δείχνει την πιο καλή πλευρά του για να εξασφαλίσει το πίτουρο το …επιούσιον. Οι άνθρωποι που είναι θύματα χειριστικών συμπεριφορών από το στενό οικογενειακό ή κοινωνικό περιβάλλον γίνονται με τη σειρά τους χειριστικοί κι οι ίδιοι. Κι έτσι «σόι πάει το βασίλειο». Ολόκληροι οίκοι (και δεν εννοώ μόνον τον κανιβαλιστικό Οίκο των Ατρειδών ή τον αιμομεικτικό κι αιμοχαρή κι ανελέητον Οίκο των Λαβδακιδών [που γεννήθηκαν από τα σπαρμένα δόντια του Δράκοντα – ποιανού δράκοντα, κι από ποιόν πλανήτη μας ήρθε τούτος; Ερωτήματα, ερωτήματα, χωρίς απάντηση, παρά μόνο αν διαβάσεις ανάποδα την μυθολογία, με τη βοήθεια του Λοξία Απόλλωνα]… Ολόκληροι οίκοι (και δεν εννοώ λοιπόν μόνον τον κανιβαλιστικό Οίκο των Ατρειδών ή τον αιμομεικτικό κι αιμοχαρή κι ανελέητον Οίκο των Λαβδακιδών), ξεκληρίστηκαν ακριβώς επειδή κάποιοι βίασαν τρυφερά ανήλικα σώματα κι αγγελικές ψυχούλες. Αυτό νομίζω (τι λέω; είμαι σίγουρος) είναι το πλέον ειδεχθές έγκλημα. Και γίνεται ειδεχθές, ιδιώνυμο και έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, όταν συνδυαστεί με εκφοβισμό, καλά κρυμμένα μυστικά και ψέματα συκοφαντικά.

Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μυθιστόρημα για την ενδοοικογενειακή σεξουαλική κακοποίηση παιδιού και δεν το αφήνω στη μέση. Γιατί εδώ ο συγγραφέας ακούει όλες τις γνώμες, δίνει τόπο στην οργή και δέχεται να εξετάσει το θέμα σφαιρικά κι απ’ όλες τις απόψεις. Εξ άλλου, ως καλός φυσικομαθηματικός γνωρίζει ότι οι ιριδισμοί είναι απλώς αποτέλεσμα της ανάλυσης του λευκού φωτός από το πρίσμα της τρίτης διάστασης στην οποία είμαστε εγκλωβισμένοι, χωρίς ούτε καν τη χάρη να περνοδιαβαίνουμε ελεύθερα στην τέταρτη, απολαμβάνοντας τα προνόμια των πνευμάτων που έχουν καθαρθεί από τα εγκλήματα κι έχουν τιμωρηθεί δεόντως, απαλλασσόμενα έτσι από τις αδίστακτες κι αιμοβόρες Ερινύες των ενοχών τους.

Συγχαρητήρια στον ώριμο πια εξηντατριάρη Γιώργο Θ. Τσιρίδη. Ξέρει να γράφει, ξέρει να αναπτύσσει μυθιστορηματικώς ένα θέμα, ξέρει να δομεί σοφά γλωσσικά αρχιτεκτονήματα, είναι μάστορας του μέτρου και του ρυθμού, δεν πλατειάζει και δεν ξεπέφτει στον μελοδραματισμό… Δεν είναι και λίγα αυτά.

Τα θερμότερα «εύγε» ανήκουν όμως στους εκδότες Νίκο και Στέργιο Μπατσιούλα, που διείδαν πίσω από τα ηλεκτρονικά ή τυπωμένα ψηφία μια αδιόρατη μελωδία, από εκείνες που σου εγγράφονται ανεξίτηλα στο αυτί… Ειδικά ο Νίκος Μπατσιούλας είναι κι ο ίδιος μάστορας του καλογραμμένου ιστορικού μυθιστορήματος. Κι αυτό συντείνει στην κατανόηση κι αυτής της επιτυχημένης εκδοτικής επιλογής.

Θα ήμουνα ακόμα πιο ενθουσιώδης, αν δεν κινδύνευα να παρεξηγηθώ. Γι’ αυτό σταματώ εδώ. Όσοι όμως με γνωρίζουν καλώς και με ξέρουν κι από την καλή και από την ανάποδη, για ένα μπορούν να βάλουν με σιγουριά το χέρι τους στη φωτιά: όταν κάτι με συναρπάζει, δεν μπορώ και δεν θέλω να καταπιέσω την αβίαστη εκδήλωση των ιδεογραμμάτων-συναισθημάτων μου. Όταν πάλι, κάτι όντας τεχνικώς άρτιο με αφήνει παγερά αδιάφορο, τότε γίνομαι κι εγώ σχολαστικός και με επιστημονικό τρόπο διεκπεραιώνω το κριτικό μου σημείωμα. Κάτι που δεν συνέβη όπως καταλαβαίνετε στην εξαιρετέα κι εξαιρετική περίπτωση τού Γιώργου Θ. Τσιρίδη και του απολαυστικού, ψυχαγωγικού και άρτιου από επιστημονικής πλευράς έργου του «Ο Φονιάς των Αθηνών» (ιστορικό μυθιστόρημα χωρίς επιφυλάξεις, μετ’ επαίνων ανυπερθέτως). Και τα ελληνικά του, τέλεια. Ούτε καν οι επαγγελματίες φιλόλογοι και πολλοί ομότιμοι καθηγητές πανεπιστημίων που ανακαλύπτουν την Γραφή (κι άλλοι εξ αυτών τη συν-ραφή) στα στερνά τους, δεν είναι τόσο αποτελεσματικοί και τελεσφόροι όσο ο Γιώργος Θ. Τσιρίδης. Τον συγχαίρω κι αναμένω με απολαυστική αγωνία το επόμενο πόνημά του.

Μετά λόγου γνώσεως,

Κωνσταντίνος Μπούρας

www.konstantinosbouras.gr

Μοιράζομαι την χαρά μου!

Αυτή η ανάρτηση γίνεται για να εκφράσω την δική μου χαρά για μια επιτυχία φίλων μου ... κι όποιος θέλει την μοιράζεται, όποιος το βαριέται, την προσπερνά.

Ο φίλος μου Στέφανος Σαββόπουλος (και η Ασπασία, η Λίνα, ο Ηρακλής, η Μαρία, η Κική, ο Σπηλιάδης και άλλοι) με τον παντελώς ανεξάρτητο συνδυασμό τους, πέτυχαν στον σύλλογο εργαζομένων Κερατσινίου-Δραπετσώνας έναν ανεπανάληπτο εκλογικό θρίαμβο, συγκεντρώνοντας 194 ψήφους έναντι 148 του δεύτερου (περίπου Σύριζα και άλλοι) και λίγο πάνω από 96 του τρίτου (κατά βάση ΚΚΕ). Ο Στέφανος αριστερός είναι, μη  μπερδευτεί κανείς ... Η διαφορά από τον δεύτερο ήταν στις περασμένες εκλογές 12 ψήφοι κι έγινε σχεδόν πενήντα!

Στις εκλογές της ομοσπονδίας, ο συνδυασμός αυτός παίρνει 3 έδρες στις 6 (ενώ την περασμένη φορά είχε 3 στις 7, ήταν περισσότερες οι διαθέσιμες). 

Με τον Στέφανο και τους συνεργάτες του συμπορευτήκαμε πολιτικά σε εθνικές και δημοτικές εκλογές επί τριάντα (30) περίπου χρόνια. Κάποιοι είναι κολλητοί μου, οι άλλοι είναι φίλοι μου χωρίς αστερίσκους. Γι αυτό η χαρά μου είναι ειλικρινής, χωρίς δεύτερες σκέψεις και από το σημείο αυτό θέλω να την εκφράσω και να τους δώσω δημοσίως τα συγχαρητήρια.

Εντάξει, το παν είναι η υγεία ... το ξέρουμε. Αν υπάρχει όμως λόγος για να ζούμε, είναι για να χαιρόμαστε τις χαρές ... κι όχι μόνο να υπομένουμε τις λύπες.

Χωρίς ελπίδα καμιά!

Χτες που βρισκόμουν στο κέντρο του Πειραιά κατά τις 5.30 το απόγευμα, έπεσα ακριβώς πάνω στο ξεκίνημα και την εξέλιξη των επεισοδίων των οπαδών του Ολυμπιακού στην πλατεία Κοραή. Θα είδατε οι περισσότεροι σκηνές από αυτήν την "διαμαρτυρία" στις οθόνες της τηλεόρασης. Δεν χρειάζεται ρεπορτάζ εκ μέρους μου πέρα από το ότι και ο ίδιος ως αυτόπτης μάρτυρας άκουσα κάποιους από τους μασκοφορεμένους αγανακτισμένους νεαρούς να φωνάζουν στους "μπάτσους" ότι "κακώς υπερασπίζονται τον ΠαοΚτζή υπουργό με τα εξακόσια μόνο ευρώ που παίρνουν για μισθό".

Αναρωτιούνταν κάποιοι, μεταξύ τους κι εγώ, πως γίνεται ένας δήμαρχος, που δημαρχεύει βέβαια δι' αντιπροσώπου, να βάζει πενήντα ανθρώπους του ("φανατικοί οπαδοί" ονομάζονται) να καίνε την πόλη του. Δεν υπήρχε βέβαια φανερή σχέση εξάρτησης αλλά οι σκέψεις τρέχουν. Ύστερα όμως σκέφτηκα ότι είναι πολύ βαρετό πια να αναρωτιέται κανείς γιατί η Ελλάδα εξάντλησε τόσο γρήγορα, μέσα σε διακόσια μόνο χρόνια, τα καύσιμα που της έδωσε με την γέννησή της το αρχαίο της όνομα και η τόσο λαμπερή κληρονομιά του. 

Είδα, ως άλλος Νέρων, το υπόλοιπο της φωτιάς και πήγα αργότερα στον Τσακαλώτο που μιλούσε σε ένα γεμάτο -φίσκα- "Θεοξένεια". Σήμερα το πρωί διάβασα ανακοίνωση που έλεγε πως στο "Θεοξένεια" ήταν μόνο είκοσι άτομα! Αφήστε το, δεν έχουμε καμιά ελπίδα.

Τα περιθώριά μας με την Τουρκία

Η Τουρκία συζητείται όλο και πιο πολύ στις μέρες μας στον δημόσιο λόγο. Τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, μας πληροφορούν για την ισχύ της. Ακούμε τον ίδιο τον σουλτάνο της, τον Ερντογάν, και άλλους αξιωματούχους να επιδεικνύουν τον δυναμισμό τους και να απειλούν ευθέως τους ισχυρούς του κόσμου και τους ανίσχυρους. Ισχυροί είναι η ΕΕ, οι ΗΠΑ, η Ρωσία κι αδύνατοι εμείς, η Κύπρος, η Συρία, το Ιράκ κτλ. Ως πότε θα συνεχίζεται το παιχνίδι του ποντικού που βρυχάται κανείς δεν το γνωρίζει. Προς το παρόν η ελαστικότητα των διεθνών σχέσεων αντέχει. Άντεξε τις απειλές του Βορειοκορεάτη που απειλούσε με πυρηνική καταστροφή, άντεξε παλιότερα τις απειλές των αγιατολάχ, δεν θα αντέξει έναν Ερντογάν; Το θέμα είναι αν η δική μας ελληνική "περηφάνια" έχει όρια εντός της διεθνούς ελαστικότητας, άρα αντέχει κι αυτή, ή μήπως είμαστε "εκτός ορίων";

Από ένα ελληνοτουρκικό επεισόδιο, η Τουρκία δεν έχει να φοβηθεί ... όπως ο βρεγμένος που δεν φοβάται την  βροχή. Εξ άλλου συντηρεί έναν υπέρογκο στρατό που αν δεν τον χρησιμοποιεί για εξωτερικές δράσεις θα στραφεί εναντίον της (του καθεστώτος Ερντογάν). Εμείς, αντίθετα, έχουμε να χάσουμε πολλά. Στην πορεία μας για επιστροφή στην κανονικότητα, ένα επεισόδιο, που θα έβλαπτε σοβαρά τον τουρισμό και θα ανέβαζε την τιμή των ομολόγων, θα ήταν καταστροφικό για τις προοπτικές ανάπτυξης της οικονομίας μας. Κι αυτήν την προοπτική την έχουμε ανάγκη ως χώρα μπας και βγούμε κάποτε -με Σύριζα ή χωρίς- από το τέλμα. Γι αυτό πρέπει το περιθώριο ελιγμών μας να παραμείνει εντός της διεθνούς ελαστικότητας σχέσεων και να μην την υπερβεί. 

Όσο για την ισχύ του Ερντογάν, έχω την γνώμη πως είναι υπερτιμημένη. Τον προτιμούν σύμμαχο αντί για αντίπαλο όλοι οι "μεγάλοι", ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ, όμως αυτή η προτίμηση έχει περιορισμούς και όρια. Κι η αντοχή του Ερντογάν θα εξαρτηθεί κατά πολύ, όχι τόσο από τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, όσο από την οικονομία. Η ανάπτυξη στην Τουρκία έχει επιβραδυνθεί και τα ομόλογά της είναι πολύ πεσμένα (σκουπίδια τα χαρακτήρισαν) άρα ο δανεισμός της αμφίβολος και ακριβός. Το κόστος συντήρησης ενός τεράστιου κράτους και μιας πολυέξοδης πολεμικής μηχανής έχει ανέβει πολύ. Ένα οικονομικό κραχ, θα έκοβε τις προοπτικές του Ερντογάν και της Τουρκίας να έχει λόγο διεθνώς ενώ θα προκαλούσε εσωτερικές εξελίξεις. Κι αυτή η προοπτική δεν είναι πολύ μακρινή. 

25η Μαρτίου 2121

Σε τρία χρόνια θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση που ήταν το ξεκίνημα του νέου ελληνισμού. Βρισκόμαστε σε κατάσταση εθνικής υποχώρησης μια κι είμαστε -λόγω χρέους- πτωχευμένη χρεοδουλοπαροικία της δύσης και υπό την απειλή του νεο-οθωμανού wannabe σουλτάνου Ερντογάν. Η Ελλάδα ονειρεύεται, απλά, να ξαναγίνει μια "κανονική" χώρα.

Πριν από 100 χρόνια, τον Μάρτη του 1921, η Ελλάδα γιόρταζε τα 100 χρόνια από το ξεκίνημά της. Ήταν χρεωμένη αλλά αυτό δεν φαινόταν απειλητικό καθώς είχε εξέλθει νικήτρια από τους δύο βαλκανικούς πολέμους και τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο. Είχε πολλαπλασιάσει την έκταση και τον πληθυσμό της κι ο στρατός της βάδιζε κατά της Άγκυρας. Βρισκόταν σε εθνική ανάταση.

Πως θα είναι τα πράγματα σε 100 χρόνια; Σε επίπεδο εξελίξεων και κοινωνικής πραγματικότητας, η απόσταση του 2021 από το 2121 θα είναι -λογικά- πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση του 1921 από το 2021 και ακόμη περισσότερο από την απόσταση 1921-1821. Αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι ο χρόνος συμπυκνώνεται όσο προχωράμε στο μέλλον, ιδιαίτερα μετά τον μεσαίωνα. Το 1821 δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως, αυτοκίνητα ή σιδηρόδρομος, ούτε ατμοκίνητα πλοία (που υπήρχαν το 1921). Το 1921 όμως δεν υπήρχαν ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, τηλέφωνα (πόσο μάλλον κινητά) ίντερνετ, διαστημόπλοια κτλ. που υπάρχουν σήμερα. Το 2121 θα υπάρχουν πράγματα καθοριστικά για τη ζωή των ανθρώπων (και των κρατών) που σήμερα ούτε καν μπορούμε να τα φανταστούμε. Θα ζουν σε σπίτια οι άνθρωποι ή θα έχουν ο καθείς το δικό του "ατομικό" σπίτι με το οποίο θα επικοινωνεί, θα εργάζεται, θα κινείται; Θα ζει στην γη ο άνθρωπος ή θα έχει αρχίσει η μετακίνηση σε άλλους πλανήτες; Θα έχουν νόημα τα σύνορα; Θα έχουν καταργηθεί οι τοπικές διάλεκτοι (οι γλώσσες;). Και το πιο σημαντικό ερώτημα: Θα υπάρχει οικουμένη σε εκατό χρόνια; Θα υπάρχει, δηλαδή, το ανθρώπινο είδος όπως περίπου το γνωρίζουμε ή θα έχει αρχίσει η απαλλαγή της γης από το πιο ενοχλητικό εκ των δημιουργημάτων της;

Θα δούμε. Όσοι ζήσουμε ως το 2121 θα λύσουμε τότε τις απορίες μας.

Ένα ακόμη απόσπασμα

Σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, καταχώρησα το πρώτο κεφάλαιο ενός νέου βιβλίου μου που πάει σε παλιές εποχές, στη μυθολογία. Το βιβλίο λέγεται “Ο Μελέαγρος και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου” ή θα έχει τίτλο “Οργή θνητών και αθανάτων”.

Παραξένεψε πολλούς το γεγονός ότι σε αυτό το πρώτο κεφάλαιο μιλά σε πρώτο πρόσωπο ο Καλυδώνιος Κάπρος που πριν μεταμορφωθεί σε κάπρο ήταν Τιτάνας όμορφος και δυνατός.

Για να ενισχύσω αυτή την ευχάριστη (για αρκετούς που μου το είπαν) έκπληξη θα καταχωρήσω κι ένα επόμενο κεφάλαιο του βιβλίου, το τρίτο. Σε αυτό μιλά -σε πρώτο πρόσωπο και πάλι- η Κρομμυωνία Υς (υς στα αρχαία σημαίνει γουρούνα). Είναι η μάνα του Καλυδώνιου Κάπρου, πρώην πανέμορφη τιτανίδα κι αυτή, η Φαία, που την μεταμόρφωσαν οι θεοί σε θηλυκό κάπρο, γουρούνα. Την εξόντωσε ο Θησέας σε έναν από τους άθλους του. Εδώ, η Κρομμυωνία Υς ή Φαία, μας μιλά αφού πια την έχει σκοτώσει ο Θησέας, στον δρόμο της προς τον Άδη, την χώρα των νεκρών.

Θα βρείτε το κείμενο στην επόμενη ανάρτηση με τίτλο "Μιλά η Κρομμυωνία Υς" όπως είναι ο τίτλος του τρίου κεφαλαίου στο βιβλίο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί η χωρητικότητα του μπλογκ δεν επιτρέπει να έχω και αυτόν τον πρόλογο και όλο το κείμενο σε μια ανάρτηση.
Η επόμενη ανάρτηση βρίσκεται εδώ