Η ΕΣΤΙΑ, μια εφημερίδα με μαύρο παρελθόν που έδειχνε κάποια βήματα εκσυγχρονισμού τα τελευταία χρόνια, ξαναγυρνά στον 19ο αιώνα και πιο πίσω.
Με ερωτήματα που παραπέμπουν στο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια υπηρετεί και πάλι (σήμερα) το σκοτάδι.
Μην μας πει κανείς ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν τέτοιες απόψεις. Φυσικά, έχουν. Ρόλος του δημόσιου μέσου επικοινωνίας όμως είναι και η διαπαιδαγώγηση. Πολλοί κλέβουν, ακόμη περισσότεροι θα ήθελαν ίσως να κλέψουν, το δημόσιο μέσο, όμως, δεν επιβραβεύει την κλεψιά.
Κι επί της ουσίας. Κάθε άνθρωπος έχει μια οικογένεια από την οποία προέρχεται και φτιάχνει την δική του οικογένεια, μέλος τη μεγάλης ευρείας οικογένειας με θείους, ξαδέλφες, ανίψια κτλ. Στην δική του κλειστή οικογένεια, που είναι μέρος κι αυτή της ευρύτερης, δικαιούται να θεωρεί οικογένεια αυτούς που τον συντροφεύουν στις καθημερινές έγνοιες κι αγωνίες του. Κι εκεί δεν μας πέφτει κανένας λόγος.
Κρίμα γιατί στην (καλή) εφημερίδα γράφει κι ο φίλος Καπράνος που δεν έχει βέβαια ευθύνη για την οπισθοδρομικότητά της. Η Εστία ξύπνησε σήμερα και θέλησε να τιμήσει την παλιά αντιδραστική της παράδοση.
Το brain drain κόστισε πολλά μυαλά και πολλούς νέους ανθρώπους. Αυτό πρέπει να κοιτάξει η Εστία πώς θα αντιμετωπίσει. Και (παραδόξως), ο Κασσελάκης, φαίνεται να έχει βάλει σαν πρώτο του στόχο να πετύχει την αναστροφή αυτού του ρεύματος.
