Κάποιοι βρήκαν την ομιλία του πρωθυπουργού στο Κογκρέσο ιστορική και καλή. Κι εγώ καλή την θεωρώ, αλλά έχω και τις ενστάσεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν γεμάτη γκάφες υπερβολές και ανοησίες, όπως θα ανέμενε κανείς από έναν Μητσοτάκη, ωστόσο είχε τα δικά της φάουλ. Υπερέβαλλε στο ουκρανικό όταν συνέκρινε την Μαριούπολη με το Μεσολόγγι (θα μπορούσε να αναφερθεί στη μάχη της Κρήτης, ταίριαζε περισσότερο) και επίσης υπερέβαλλε σε αντιρωσισμό σε μια ομιλία για την ανεξαρτησία μας όταν η Ρωσία ήταν μια από τις τρεις χώρες στις οποίες οφείλουμε αυτή την ανεξαρτησία. Βέβαια ήταν μια δήλωση νομιμοφροσύνης προς τις ΗΠΑ που ίσως είχε την δική της σκοπιμότητα και από την άποψη αυτή την κατανοώ. Πετυχημένη η αναφορά στην Κύπρο μάζεψε αρκετό χειροκρότημα κι αυτό ίσως έχει την σημασία του. Αισχρή και απαίσια η αναφορά του στους λαϊκιστές (εννοώντας τον Σύριζα) για τους οποίους "πληρώσαμε βαρύ τίμημα". Δεν έφταιγαν αυτοί που μας χρεοκόπησαν αλλά αυτοί που προσπάθησαν να μας σώσουν. Αντιστροφή της πραγματικότητας αντάξια ενός Μητσοτάκη. Διαστρέβλωση της αλήθειας και δικαίωση των λαμόγιων που υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια. Χοντρικά υπονόησε (χωρίς βεβαίως να μπορεί να το πει με το όνομά του) ότι Μητσοτάκης ίσον Μπάιντεν και Τσίπρας ίσον Τραμπ. Αυτό ήταν το πιο αισχρό και ψευδές σημείο της τοποθέτησής του.
