ΜΕΘΑΥΡΙΟ, στις 7μμ στο δημαρχείο Δραπετσώνας

Θέλω να σας θυμίσω ότι μεθαύριο, Τετάρτη 30/10 στις 7 μμ. το απόγευμα, στο Δημαρχείο Δραπετσώνας, παρουσιάζω δυο νέα βιβλία μου, δυο μυθιστορήματα.

Θα μιλήσουν γι αυτά μια λογοτέχνης, η κυρία Μαίρη Μπριλή, και μια φιλόλογος, η κυρία Ματούλα Λαμπρίδη-Τριανταφυλλίδη. Θα μιλήσω κι εγώ γι αυτά, κι όπως πιστεύω, θα γίνει ένας διάλογος με τους παρευρισκόμενους. Έτσι, τουλάχιστον, γινόταν ως τώρα με τις παρουσιάσεις των βιβλίων μου και δεν νομίζω ότι θα αλλάξει αυτό.

Τα βιβλία έχουν ενδιαφέρον. Μας ταξιδεύουν σε εποχές παλιότερες αλλά όχι πολύ παλιές. Το ένα εξ αυτών, "Έρωτας κι Επανάσταση" τιτλοφορείται, μάς πάει στην περίοδο της ελληνικής επανάστασης, από το 1818 ως το 1822. Είναι ερωτικές ιστορίες που μπλέκονται σε μια εποχή γεμάτη από ιστορία. Νομίζω πως η πλοκή όσο και το ιστορικό πλαίσιο έχουν και τα δυο μεγάλο ενδιαφέρον. Πιστεύω ότι θα τραβήξουν το ενδιαφέρον  του αναγνώστη. Είχα πάντα την αξίωση τα βιβλία μου να διαβάζονται "μονορούφι" όπως λέμε, κι ελπίζω πως κι αυτό ανήκει σε τούτη την κατηγορία. 

Το άλλο βιβλίο τιτλοφορείται "Τρεις γενιές ονείρων" και μιλά για όνειρα που έχουν διαψευστεί, καθώς η εποχή στην οποία εξυφαίνονται δεν είναι καθόλου ευνοϊκή. Ξεκινώντας από το 1922 και την μικρασιατική καταστροφή, έχουμε δικτατορίες, έναν παγκόσμιο πόλεμο, έναν εμφύλιο, το μετεμφυλιακό αυταρχικό κράτος και μια χούντα. Το έργο τελειώνει το 1972. Η πλοκή διαπερνά τρεις γενιές. Η πρώτη γεννήθηκε στις αρχές του αιώνα, η δεύτερη την δεκαετία του '30 και η τρίτη την δεκαετία του '50. Από την συμφορά του 1922 ως την κάθαρση που επέρχεται το 1972 μεσολαβούν πενήντα χρόνια που είναι ουσιαστικά ο ελληνικός 20ος αιώνας. Πιστεύω πως κι αυτό το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι, έτσι μού είπαν όσοι μέχρι ώρα το έχουν διαβάσει.

Σας προσκαλώ όλους (όσοι μπορείτε βεβαίως) να έρθετε και να αγοράσετε τα βιβλία μου. Θα είναι διαθέσιμο και το βιβλίο η "Αργυρή εποχή των ανθρώπων", που το παρουσίασα πέρσι. Θα δίνονται σε τιμή ειδική που μπορεί να πετυχαίνει ο συγγραφέας όταν παρουσιάζει ο ίδιος τα βιβλία του. 

Σας περιμένω μεθαύριο Τετάρτη, στις 7μμ στο δημαρχείο Δραπετσώνας.

Γ.Τσιρίδης

Το ΟΧΙ των Ελλήνων είχε αγγλική χροιά

Η εικοστή ογδόη Οκτωβρίου είναι η δεύτερη μεγάλη επέτειος της νέας Ελλάδας. Πρώτη η 25η Μαρτίου, η μέρα που οδήγησε στην απελευθέρωση του νεοελληνικού έθνους από τον οθωμανικό ζυγό. Καθιερώθηκε σαν εθνική γιορτή επί Όθωνα. Η 28η Οκτώβρη γιορτάζεται μέσα από την κατοχή, όταν εκείνη την ημέρα διοργανώθηκε διαδήλωση στην Αθήνα. Επομένως, καθιερώθηκε από τον ίδιο τον λαό και τις αντιστασιακές του οργανώσεις. Όπως είναι φυσικό, μετά την απελευθέρωση η γιορτή έγινε εθνική πλέον.

Πολλά έχουν ακουστεί για την γιορτή αυτή και για το γεγονός που αναδεικνύει. Πολλά είναι κοινότυπα. Στις γνωστές κοινοτοπίες και κοινοτυπίες ανήκουν οι προβληματισμοί κατά πόσον ήταν ο Μεταξάς ή ο Λαός που είπε το όχι. Ίσως κάποτε παραδεχτούμε ότι το "όχι" της Ελλάδας το είπε η Αγγλία. Αυτή ήταν που επέβαλε στον βασιλιά Γεώργιο και τον Μεταξά να πουν όχι, όποιες κι αν ήταν οι σκέψεις τους. Όσο φιλογερμανός και φασίστας (άρα θαυμαστής του Μουσολίνι) κι αν ήταν ο Μεταξάς, την εξουσία στην Ελλάδα την είχε ελέω βασιλιά και Αγγλίας. Αν σκεφτόταν να πει "ναι", ο βασιλιάς θα τον άλλαζε μέσα σε μια μέρα με κάποιον που θα έλεγε "όχι". Κι ο Γεώργιος ήταν τοποτηρητής των Άγγλων στον ελληνικό θρόνο. Τον είχε καταλάβει το 1936 χάρη στην πίεση της Βρετανικής κυβέρνησης και το αποτυχημένο πραξικόπημα των φιλοβενιζελικών.  Η Αγγλία εξάλλου τον φιλοξενούσε στο Λονδίνο από το 1924 όταν είχε εγκαθιδρυθεί η δεύτερη ελληνική δημοκρατία.

Ασχέτως του πώς ειπώθηκε το όχι, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ήταν μια τρελή ενέργεια την εποχή της. Ο Χίτλερ ήδη μέχρι το καλοκαίρι του '40, δηλαδή μήνες πριν το ελληνικό "όχι", είχε καταλάβει ΟΛΟΚΛΗΡΗ σχεδόν την Ευρώπη. Είχε νικήσει κι είχε καταλάβει την Δανία, την Νορβηγία, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Γαλλία κι είχε συμμάχους (δικές του χώρες δηλαδή) την Ουγγαρία, την Ρουμανία, την Βουλγαρία και τις φασιστικές Ιταλία (που είχε και την Αλβανία), Ισπανία και Πορτογαλία. Ακόμα κι η Σοβιετική Ένωση (που είχε μπει στη μισή Πολωνία και στη Φινλανδία) είχε συνάψει μαζί του συμφωνία.  Ολόκληρη η Ευρώπη ήταν υπό την κατοχή του Άξονα με μοναδικές εξαιρέσεις την Αγγλία και την Ελλάδα. Ουδέτερες παρέμεναν η Ελβετία κι η Σουηδία. Ουδέτερη ήταν και η Αμερική ακόμη. Δηλαδή η Ελλάδα είπε όχι σε μια δύναμη που πίσω της ήταν ολόκληρη η Ευρώπη πλην μιας Αγγλίας που βομβαρδιζόταν κι απλά άντεχε. Ήταν πολύ γενναίο αυτό το όχι. Αν σκεφτεί κανείς, μάλιστα, πως συνοδεύτηκε όχι από θυσία αλλά από θρίαμβο και νίκη, τότε μιλάμε κυριολεκτικά για θαύμα!

Αυτό το θαύμα γιορτάζουμε στις 28 Οκτώβρη. Δικαίως! 

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τώρα πώς κατάφερε η Κεραμέως να πει, στο διάγγελμά της, ότι όλα αυτά έγιναν στις "παραμονές του παγκοσμίου πολέμου" είναι ένα μυστήριο. Μόνο στην αγνή, αβυσσαλέα και σοφή ελληνορθόδοξη διάνοιά της θα ανακαλύψετε ίσως κάποιο λόγο. Άσχετη -κι ως εκ τούτου επικίνδυνη σε μια τέτοια θέση- είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς].

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου. Πρόσκληση

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

Ο εκδοτικός οίκος ΕΝΤΥΠΩΣΗ σας προσκαλει

την Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 2019 στις 7 μμ.

στον Δημαρχείο Δραπετσώνας όπου παρουσιάζονται

τα νέα ιστορικά μυθιστορήματα του Γιώργου Τσιρίδη

α) Έρωτας κι Επανάσταση

Μια περιπέτεια όπου ο Έρωτας εμπλέκεται με την Επανάσταση του '21. Το ιστορικό πλάισιο είναι η περίοδος 1818-1822

β) Τρεις Γενιές Ονείρων

Η Ελλάδα της περιόδου 1922-1972, μέσα από αγωνίες, θριάμβους και περιπέτειες των τριών γενεών μιας οικογένειας

Θα προλογίσουν και θα μιλήσουν για τα βιβλία

ο συγγραφέας, η Μαίρη Μπριλή

και η Ματούλα Λαμπρίδη-Τριανταφυλλίδη

Ο εκδοτικός Οίκος ΕΝΤΥΠΩΣΗ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ
ΣΥΣΣΩΜΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ
ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΧΤΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΕΔΕΙΞΕ 

ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Χτες συνεδρίασε το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Το κλίμα ήταν γενικά καλό έως πολύ καλό. Ήταν τριανταοχτώ παρόντες (από το σύνολο 41).
Ομοφωνήσαμε σε ένα ψήφισμα για τον αναπτυξιακό νόμο της κυβέρνησης που πλήττει τους εργαζόμενους και τους δήμους.
Συνεχίσαμε συζητώντας το οικονομικό, κυρίως, πρόβλημα του δήμου. Πάλι υπήρχε κλίμα διαλόγου παρά τις διαφορετικές απόψεις σε κάποια ζητήματα.
Ώσπου φτάσαμε στην Παιδεία

Εκεί η διοίκηση πρότεινε μέλη για τις δύο Επιτροπές Παιδείας, [μια 15-μελή για την α-βάθμια και μια 15-μελή για την β-βάθμια εκπαίδευση]. Από τα 30 συνολικά μέλη, τα έξι είναι δοτά από φορείς (δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς, μαθητές) και μένουν άλλα εικοσιτέσσερα να οριστούν από το δημοτικό συμβούλιο, οχτώ δημοτικοί σύμβουλοι και δεκαέξι "λαϊκά" μέλη. Εξ αυτών η διοίκηση είχε ήδη ορίσει με ονόματα τους είκοσι (τέσσερις δικούς της συμβούλους και δεκαέξι λαϊκά μέλη εκ των οποίων οι δύο Πρόεδροι) κι είχε αφήσει τέσσερις θέσεις για τους δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης. Κι αυτό το "επέτρεψε" γιατί τής το επιβάλλει ρητά ο νόμος. Αν ήταν στο χέρι της θα τους όριζε όλους εκείνη. Γιατί «εκείνη ξέρει....». Όλοι οι υπόλοιποι για τα μπάζα!

Ζητήθηκε από όλες τις παρατάξεις να αλλάξει άποψη η διοίκηση και να τείνει προς μια πιο δημοκρατική τακτική. Όπως γινόταν πάντα στα θέματα παιδείας. Να μπορεί κι η αντιπολίτευση (επτά παρατάξεις την αποτελούν) να ορίσει μερικά "λαϊκά" όπως λέγονται μέλη. Τίποτε. Η διοίκηση ήταν ανένδοτη. Αυταρχισμός ή ξεροκεφαλιά -πείτε το όπως θέλετε- στο έπακρο! Φυσικά, κατήγγειλαν τον αυταρχισμό της όλες οι παρατάξεις και αποχώρησαν σύσσωμες!
Σε ένα θέμα όπως της παιδείας, τι έχει να φοβηθεί η διοίκηση; Εντάξει, μοιράζονται κονδύλια στις επιτροπές παιδείας και γίνονται ρυθμίσεις για τα σχολεία που θέλει να τις ελέγχει.
Ας τις ελέγχει. αφού το θέλει τόσο πολύ κι ας μοιράζει τα χρήματα όπως θέλει. Να αποκλείει, όμως, τις άλλες παρατάξεις με τρόπο τόσο ετσιθελικό και χωρίς την παραμικρή διάθεση συνεννόησης ή υποχώρησης, δεν είναι φυσιολογικό. Έχει να κρύψει κάτι; Φοβάται τον έλεγχο; Ή μήπως είναι απλά μια αντιδημοκρατική συμπεριφορά κι αυταρχισμός αυτά που την οδηγούν; Λέω πως είναι το τελευταίο, όμως, αυτό μένει να αποδειχθεί στη συνέχεια. Γιατί αυτή η κρυψίνοια και η επιμονή στην κατίσχυση της δικής της άποψης δεν είναι καλός οιωνός.

Κι ο Σύριζα που στηρίζει αυτήν την διοίκηση αλλά κατακεραυνώνει την Κεραμέως, που είναι; Έχει εκλέξει κάποιους (λίγους) δημοτικούς συμβούλους στο ψηφοδέλτιο του Βρεττάκου. Γιατί δεν μιλούν; Όταν φέρεται αυταρχικά η ΝΔ την καταγγέλλουμε αλλά εκεί που το πεπόνι και το μαχαίρι είναι δικό μας κάνουμε τα στραβά μάτια; Καθόλου καλό ξεκίνημα της πορείας του Σύριζα προς ένα δημοκρατικό "άνοιγμα", τουλάχιστον εδώ στα δικά μας τα Πειραιώτικα.

Αντιφάσεις και Αποτελέσματα.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας ανέντιμος οργανισμός. Υποσχέθηκε σε μια μικρή χώρα ότι θα την αρραβωνιασθεί και παίρνει τον λόγο της πίσω. Ίσως όμως να έχει δίκιο. Τί δουλειά έχει μια τέτοια χώρα στα σαλόνια της Ευρώπης; Το γεγονός είναι ότι χωρίς δικαιολογία, παρά μόνο με κάποια προσχήματα, επέβαλαν αυτή την θέση στην Ε.Ε. η Γαλλία, η Ολλανδία και η Δανία. Αυτό είναι μια αρνητική ή θετική εξέλιξη ανάλογα με το πρίσμα που βλέπει κάποιος τα πράγματα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε πει ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από το βέτο που έχει η χώρα στην Ε.Ε.. Είχε πει ό,τι θα το ασκήσει όταν φτάσει το θέμα της έναρξης διαπραγματεύσεων ένταξης της πρώην-πρώην ΓΔ Μακεδονίας στα χέρια του. Το θέμα ήρθε, κι εκείνος όχι μόνο βέτο δεν άσκησε, αλλά, αρνητική κριτική άσκησε σε όσους έθεσαν βέτο. Αυτό είναι επίσης μια αρνητική ή θετική εξέλιξη ανάλογα με την οπτική γωνία του καθενός.

Τί κάνει μιαν εξέλιξη να είναι θετική και τί την κάνει αρνητική; Το πρίσμα υπό το οποίο την βλέπουμε. Κι αυτό το πρίσμα είναι, φυσικά, το προσδοκώμενο αποτέλεσμα! Για όποιον είναι υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών, η εξέλιξη στην Ε.Ε. είναι αρνητική κι η εξέλιξη του Μητσοτάκη θετική. Για όποιον είναι ενάντιος στην συμφωνία των Πρεσπών, η εξέλιξη στην Ε.Ε. είναι θετική κι η στάση Μητσοτάκη αρνητική εξέλιξη.

Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια; Μάλλον όχι. Απλά, μετά από αρκετά χρόνια μπορούν να βγουν κάποια πιο ψύχραιμα συμπεράσματα και, μετά από εκατοντάδες χρόνια, κάποια ακόμη πιο "σωστά". Όσο πιο αποστασιοποιημένος είναι κάποιος από τα γεγονότα, τόσο πιο "αμερόληπτα" τα κρίνει, αλλά, και πάλι τίποτε δεν είναι βέβαιο. Μέσα από αβεβαιότητες προχωρά η ζωή μας κι η πολιτική προκύπτει μέσα από ακόμη μεγαλύτερες ασάφειες.

Παρ' όλα αυτά τα γενικά, είναι γεγονός ότι η Ε.Ε. αποφάσισε κάτι που εμπεριέχει μιαν αντίφαση κι ο Μητσοτάκης, επίσης, λειτούργησε αντιφατικά σε σχέση με τις υποσχέσεις του. Δεν μπορούμε να δούμε το σωστό ή το λάθος, να διακρίνουμε το καλό από το κακό γιατί χρησιμοποιούμε κριτήριο εξωτερικό για να τα αξιολογήσουμε. Κριτήρια είναι το κέρδος, το συμφέρον μας. Μπορούμε τουλάχιστον να δούμε το συνεπές και το αντιφατικό γιατί εδώ χρησιμοποιούμε μόνο ό,τι προκύπτει από το εσωτερικό των πραγμάτων. Κανένα εξωτερικό κριτήριο δεν μας χρειάζεται για να πούμε ότι η πρόταση "Το Α είναι Β και το Α δεν είναι Β" περιέχει αντίφαση.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, μπορούμε να πούμε ότι οι δυο στάσεις, της Ε.Ε. και του Κυριάκου, ήταν αντιφατικές. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, εξαρτάται από τον "πελάτη". Εκείνος αγοράζει, εκείνος θα κρίνει. Εμείς μόνο να σχολιάζουμε μπορούμε.

  

 

ΔΥΟ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ

Την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου (όχι αυτή που μας έρχεται, την επόμενη) θα γίνει η παρουσίαση των δύο βιβλίων μου. Στο δημαρχείο Δραπετσώνας, στις 7μμ.

Σύντομα θα κυκλοφορήσει η σχετική πρόσκληση.

Τα εξώφυλλα φιλοτεχνήθηκαν από τον φίλο Κώστα Κρεμμύδα και τα δημοσιεύω εδώ.

Ο Τραμπ γιατρός της ανθρωπότητας.

Ξεκινάω το σημερινό σχόλιο αντιγράφοντας ένα κομμάτι από το σημερινό άρθρο του TVXS. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσουν όσοι θέλουν να έχουν μια, γενική έστω, ιδέα για το πού βαδίζουμε σαν ανθρωπότητα.

«Περίπου πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι, ιδίως στην Αφρική και τη Νότια Ασία, είναι πιθανό να αντιμετωπίσουν ελλείψεις τροφίμων και καθαρού νερού τις επόμενες δεκαετίες, καθώς οι πόροι της φύσης μειώνονται.  Αυτές τις τρομακτικές προβλέψεις κάνει το πρώτο επιστημονικό μοντέλο που εξετάζει πώς η φύση και οι άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν μαζί.

"Ελπίζω να μην αποτελεί… έκπληξη για κάποιους το γεγονός ότι δισεκατομμύρια ανθρώπων θα επηρεαστούν μέχρι το 2050", λέει η Περιβαλλοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Rebecca Chaplin-Kramer, μιλώντας στο National Geographic. «Γνωρίζουμε ότι είμαστε εξαρτημένοι από τη φύση», λέει η Chaplin-Kramer, επικεφαλής συγγραφέας του έκθεσης «Global Modeling of Nature's Contributions To People» που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science.

Σύμφωνα την πρώτη παγκόσμια αξιολόγηση της βιοποικιλότητας που δημοσιεύθηκε νωρίτερα αυτό το έτος, αυτή η φύση από την οποία εξαρτώμαστε, στερεύει. Η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει οδηγήσει σε σοβαρές αλλαγές σε πάνω από το 75% των χερσαίων περιοχών της Γης και στο 66% των ωκεανών, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο εξαφάνισης ένα εκατομμύριο είδη, σύμφωνα με την Παγκόσμια Έκθεση Αξιολόγησης για τη Βιοποικιλότητα και τις Υπηρεσίες Οικοσυστημάτων.»

Αυτά δεν τα λέει κάποιος καταστροφολόγος.  Είναι η επίσημη άποψη των οργάνων που η ίδια η ανθρωπότητα έβαλε να μετρήσουν και να προβλέψουν τις καταστάσεις για λογαριασμό της. Τα έλεγε κι ο Χώκινς, τα λένε κι άλλοι επιστήμονες ολκής. Αυτοί όλοι είναι κάτι σαν ένα διαγνωστικό κέντρο. Σού λέει από τι πάσχεις, κάνει την ακτινογραφία και σε στέλνει στον γιατρό να σού βρει τρόπο θεραπείας. Στην προκειμένη περίπτωση γιατρός είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, δηλαδή ο Τραμπ, ο Πούτιν και κάτι άλλα παρόμοια με αυτούς παλικάρια. Γι αυτό, σου λέω, δεν έχει καμιά ελπίδα αυτό το γένος. Ούτε και προλαβαίνει να μετακομίσει σε άλλους πλανήτες. Εδώ θα γευτεί όλη την καταστροφή.  

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Είχα την χαρά και την τιμή να αποκαλούμαι καταστροφολόγος κι εγώ και κάποιοι φίλοι μου (κυρίως ο φίλος μου ο Φάνης) όταν προβλέπαμε μια τέτοια εξέλιξη γύρω στο 1970. Πριν μάθουμε για την Οικολογία, πριν εμφανιστεί το Πράσινο κύμα, πριν ξεκινήσουν οι Εναλλακτικοί να προειδοποιούν. Τότε ήταν η πρώτη φορά που είχα γίνει χορτοφάγος ύστερα το έχασα κι επανήλθα πριν μερικά χρόνια). Τότε, βέβαια, μιλούσαμε με βάση την λογική σκέψη και χωρίς κανένα επιστημονικό τεκμήριο, χωρίς μελέτες και χωρίς επίσημους οργανισμούς να υπονοούν κάτι. Φυσικά η λογική σκέψη από μόνη της είναι αρκετή, αλλά αυτό δεν το πιστεύει πολύς κόσμος.  

Προσοχή στο Ελληνικό. Ας δουν τον Νιάρχο.

Όχι πως συμφωνώ με όλες τις θέσεις που κατά καιρούς έχουν εκφράσει οι αρχιτέκτονες με την φωνή των επισήμων οργάνων τους. Ούτε έχω την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει σήμερα πεδίο για να ακουστούν απόψεις όπως του Αλεξ. Κόντου. Θυμίζω πως προτείνει (για την Ελλάδα) την δημιουργία τριακοσίων πόλεων των σαράντα χιλιάδων κατοίκων σε κάθε μια. Μια τέτοια λογική πρόταση που θα επέτρεπε να ζήσουν οι άνθρωποι με τρόπο φυσιολογικό, οικολογικό, χωρίς άγχη και κυρίως με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δεν είναι του καιρού μας. Ο "καιρός" μας εντυπωσιάζεται από φαραωνικές προτάσεις τύπου Κατάρ, Λας Βέγκας και ... για τα καθ' ημάς, του Ελληνικού και των "Καρυάτιδών" του.

Μιλώ για το σχέδιο ουρανοξύστη, ύψους διακοσίων μέτρων, που παρουσίασε η μια εταιρεία για καζίνο στο ελληνικό. Η Ελληνική Αρχιτεκτονική Εταιρεία λέει: 

«... Τούτο σημαίνει ότι τα φαραωνικά ύψη των 150-200 μ. (για τους ουρανοξύστες) πρέπει να συγκριθούν με τα 45-55 μ. το πολύ του συνόλου του μνημείου (του βράχου της Ακρόπολης) που αποτελεί έκφραση ενός άλλου πολιτισμού. Η εταιρεία εκφράζει τη βαθιά της λύπη γι’ αυτές τις εξελίξεις που αφορούν τον τελευταίο "θησαυρό" της αττικής γης (εννοεί την Ακρόπολη) ανυπολόγιστης υλικής, πολεοδομικής, ιστορικής και συμβολικής αξίας, αλλά και το κορυφαίο μνημείο της Ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού». 

Συμφωνώ μαζί της. Όχι γιατί απλά σέβομαι τον τίτλο της, αλλά γιατί κι η δική μου αισθητική άποψη ενοχλείται από αυτό που είδα σχεδιασμένο και προορισμένο να με εντυπωσιάσει θετικά. Πέτυχε το αντίθετο! 

Από την ανακοίνωση της Εταιρείας Αρχιτεκτόνων παίρνω και το παρακάτω κομμάτι που θεωρώ σημαντική παρατήρηση: 

«ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ για τους λόγους αυτούς η άμεση κινητοποίηση όλων των πνευματικών και επιστημονικών δυνάμεων αυτού του τόπου για να αποφευχθεί η πρωτοφανής πραγματοποίηση γιγαντιαίων ξενόφερτων κατασκευών. Aυτές μπορούν στο μέλλον να αποτελέσουν εθνικό όνειδος σαν όψιμη εισαγωγή του διεθνώς εξαπλούμενου μεγαπολτού απανταχού του πλανήτη, μέσα από τον μύθο ενός δήθεν εκσυγχρονισμού για ένα υποτιθέμενο άλμα στο μέλλον».

Με λίγα λόγια, θα ανοίξει η όρεξη των εργολάβων για να γίνει η Αθήνα μια πόλη σαν τις αμερικανικές και θα χάσει τον χαρακτήρα της ιστορικής πόλης (όπως η Ρώμη).

Το πρότζεκτ του Ελληνικού σε γενικές γραμμές μού αρέσει. Περιμένω το μητροπολιτικό πάρκο των 2,5 χιλιάδων στρεμμάτων που θα είναι ένα υπέροχο σημείο, το καλύτερο της Αθήνας. Περιμένω την παραλία και τα άλλα κοινόχρηστα που θα ανεβάσουν την ποιότητα της ζωής μας. Δεν θέλω, όμως, κοντά σ' αυτά να μού φορτώσουν μιαν υποβάθμιση του μέλλοντος. Γι αυτό είμαι αντίθετος στους πολλούς ουρανοξύστες. Θα γίνουν πέντε αφού ο λαός προτίμησε τον Άδωνη να χειριστεί το θέμα,. Φτάνουν όμως, ας σταματήσει εκεί η γιγάντωση κι ας προσεχτούν καλύτερα τα σχέδια των "Καρυάτιδων" που μοιάζει να έχουν βγει από κόμικς. Υπόδειγμα ανάπτυξης φιλικής προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο υπάρχει κι είναι δίπλα μας. Το "Νιάρχος". Μικρότερο βέβαια και κατά βάση δημόσιο, όχι ιδιωτικό. Ωστόσο, χώρος μεγάλος, αναπλασμένος με κοινόχρηστα κομμάτια και μεγάλες ειδικές χρήσεις (βιβλιοθήκη και λυρική σκηνή). Ας το δουν κι ας πάρουν από αυτό μαθήματα.

 

Μια γνώμη για τα Ελληνοτουρκικά

Η Τουρκία είναι προβλέψιμη χώρα, με την έννοια ότι προαναγγέλλει αυτά που πρόκειται να κάνει. Γι αυτό είναι σχετικά εύκολο να καταλαβαίνει κανείς την εξωτερική της πολιτική. Διακηρύσσει, ας πούμε, σε υψηλούς τόνους ότι προτεραιότητές της είναι η ασφάλεια στο εσωτερικό των συνόρων της και η προστασία των αδελφών της στο εξωτερικό. Μετά από αυτό:

Για την εσωτερική ασφάλειά της:

α) ονομάζει τρομοκράτες τους Κούρδους,

β) κάνει εσωτερικό ανταρτοπόλεμο, και

γ) όταν χρειαστεί -και μπορέσει- επεμβαίνει και στη Συρία για να αποκόψει τους Κούρδους της Τουρκίας από εκείνους της Συρίας και τους άλλους του Ιράκ.

Για τα αδέλφια της εκτός συνόρων:

α) Κάνει εισβολή στην Κύπρο,

β) στηρίζει Αλβανούς, Κόσοβο και Βοσνία αλλά και Αζέρους και Ουιγούρους και

γ) αμφισβητεί το δικαίωμα των Ελληνοκυπρίων να νέμονται αποκλειστικά τους πόρους του νησιού.

Είναι τα συμφέροντα της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο -όπως εκείνη τα εννοεί- που την οδηγούν σε προστριβές με τους γείτονές της και ιδιαίτερα με την Συρία και την Ελλάδα. Με την Συρία λόγω κουρδικού και με την Ελλάδα λόγω κυπριακού.

Μπορεί η Τουρκία να αντεπεξέλθει και στα δύο μέτωπα; Ναι, αναμφίβολα μπορεί γιατί στη μεν Συρία δρουν χερσαίες δυνάμεις, στην δε Κύπρο δρουν ναυτικές δυνάμεις. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει η αεροπορική εμπλοκή αλλά είναι μόνο για υποστήριξη.

Μπορεί η Τουρκία να κερδίσει και στα δυο μέτωπα; Ναι, και μάλιστα όπως δείχνουν τα πράγματα έχει ήδη κερδίσει και στα δυο. Ζώνη στο έδαφος της Συρίας "ελεύθερη Κούρδων" (δηλαδή χωρίς Κούρδους) φτιάχνει μέρα με τη μέρα. Στην Κύπρο συνομιλίες ετοιμάζονται υπό την απειλή όπλων και της θαλάσσιας εισβολής στην ΑΟΖ, δηλαδή σε συνθήκες πίεσης ή ήττας.

Τι θα κερδίσει από όλα αυτά μακροπρόθεσμα η Τουρκία; Τίποτε! Γιατί όταν το καθεστώς Ερντογάν φύγει και καταλαγιάσει ο εθνικισμός, θα γίνει φανερό πως τα προβλήματα θα έχουν μείνει εκεί χωρίς λύση. Το κουρδικό θα είναι πάντα εκεί σαν αίτημα απελευθέρωσης μιας πατρίδας και το κυπριακό θα εξακολουθεί να είναι αγκάθι στο πλευρό της αφού το νησί έχει πλειονότητα Ελλήνων κι αυτό δεν αλλάζει.

 

ΕΠΙΤΥΧΗΣ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΣΚΟ

Η χτεσινή κινητοποίηση του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας (όπως και του Περάματος) για την Κοσκο στην ΕΣΑΛ (υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας) ήταν επιτυχής. Ο δήμος κατέβασε απορριμματοφόρα και μαζεύτηκε κόσμος από πολιτικούς φορείς, εργάτες της ζώνης κτλ. Ήρθαν κι από το Πέραμα. Φασαρία πολλή, πίεση και τελικά ... αναπάντεχη επιτυχία. Οι Κινέζοι υποχώρησαν κι είπαν «ασ' το για αργότερα», όποτε η ΕΣΑΛ ψήφισε αναβολή της επένδυσης της επέκτασης των κοντέινερ. Άφησε και την επισκευαστική ζώνη στην ησυχία της. Όποτε όλα καλά.

Η κινητοποίηση λοιπόν είχε θετικό αποτέλεσμα καθώς τα σχέδια της Κοσκο πήραν τουλάχιστον αναβολή.
Το ζήτημα είναι να γίνει το ίδιο και στα επόμενα θέματα της πόλης. Στο νεκροταφείο Ανάστασης ίσως χρειαστούν δυναμικές κινήσεις εκ μέρους του κόσμου και της δημοτικής αρχής. Στην Όιλ Ουάν και την Λαφάρτζ (αν επιδιώξει να φτιάξει σκυρόδεμα) τα απορριμματοφόρα του δήμου κι οι γερανοί κι ό,τι άλλο μέσο έχουμε για να πιέσουμε, θα είναι απαραίτητα κι εκεί όπως στο λιμάνι.

Η πόλη δέχεται από παντού επίθεση. Να προσπαθήσουμε να την αποκρούσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Εμφύλιος κι Ελλάς, έννοιες αξεδιάλυτες.

Τα δυο βιβλία που θέλω να παρουσιάσω προς το τέλος Οκτώβρη (και μάλλον στο δημαρχείο Δραπετσώνας), έχουν να κάνουν και τα δυο με την ιστορία μας και την ιστορική μας ταυτότητα. Κι αφού καταπιάνονται με αυτό το θέμα, δεν θα μπορούσαν να μένουν έξω από αυτά οι εμφύλιοι πόλεμοι στους οποίους εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ξεχωριστή ικανότητα.

Στο ένα βιβλίο (Έρωτας κι Επανάσταση) ο πρώιμος ελληνικός εμφύλιος του 1822 μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών (Οδυσσέας Ανδρούτσος) και πολιτικών (Άρειος Πάγος Αθηνών) είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ολοκληρώνεται το δράμα των προσώπων του μύθου.

Στο άλλο (Τρεις Γενιές Ονείρων) ο εμφύλιος κυριαρχεί σε πολλά κομμάτια του (μεταξύ άλλων Μακρόνησος, ξερονήσια και χούντα) και είναι παρών ακόμα και μέχρι το τέλος του (το 1972).

Και στα δύο βιβλία διακρίνει κανείς τον διχασμό του έθνους και τους εμφυλίους που προκαλεί αυτός ο διχασμός. Και στα δύο είναι φανερό πως ο πόνος για τους ανθρώπους ατομικά περισσεύει όταν κυριαρχεί αυτή η διχαστική αντίληψη. 

Έγραψα πιο πριν ότι οι Έλληνες έχουν ειδικότητα στους εμφυλίους. Είναι αλήθεια πως δεν το βρίσκεις αυτό σε όλες τις ιστορίες, ούτε καν των γειτονικών μας κρατών. Δεν έκαναν εμφύλιους πολέμους οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι, οι Σέρβοι, παρά τις μεγάλες διαφορές που παρουσιάστηκαν στο εσωτερικό τους. Γιατί οι Έλληνες; Είναι αυτό που λένε "ίδιον της φυλής"; Θα μας κατατρέχει πάντοτε και παντού; Είναι ένα ερώτημα που το διερεύνησαν σπουδαίοι ιστοριογράφοι ή φιλόσοφοι χωρίς να δώσουν απάντηση. Ούτε εγώ μπορώ να απαντήσω, φυσικά. Μόνο μέσα από τους χαρακτήρες των βιβλίων, μέσα από την καθημερινότητά τους, βγαίνουν ίσως κάποια ισχνά συμπεράσματα.

Οι νεο-Έλληνες της περιόδου της επανάστασης, κουβάλησαν στην πλάτη τους ένα όνομα βαρύ, το όνομα των Ελλήνων. Αυτό προκάλεσε ένα κύμα συμπαράστασης, διεθνώς, που από την μια έσωσε την επανάσταση κι από την άλλη τους προσέφερε εξουσία (ακόμα και χρήμα, μέσω των δανείων) που δεν είχαν φανταστεί. Αυτό υποδαύλισε τον διχασμό που έτρεφαν οι ψυχολογικές και πολιτισμικές διαφορές (δυτικότροποι, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες κτλ) μεταξύ των πρωταγωνιστών με ολέθρια αποτελέσματά.

Οι νεο-Έλληνες του 20ου αιώνα κουβάλησαν κι αυτοί ένα όνομα βαρύ αλλά κι ένα παρελθόν που συμπυκνώθηκε μετά την μικρασιατική καταστροφή. Η διαφορές στρατηγικής (με τους Συμμάχους ή τις κεντρικές αυτοκρατορίες) έγιναν εμφύλιος διχασμός με τον "ξενομερίτη" Βενιζέλο. Οι διαφορές δεξιών-αριστερών έγιναν εμφύλιος μετά την μείξη των πληθυσμών "ξενομεριτών" και "ντόπιων".

Όπως είπε κι ο Βενιζέλος, η Ελλάδα ήταν μια χώρα μικρή και διχασμένη και δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτό που κέρδισε μετά από μια δεκαετία πολέμων (1912-22). Αυτός ο διχασμός ενισχύθηκε στον μεσοπόλεμο (επί Μεταξά) και κατέληξε σε δυο στρατόπεδα που πάλεψαν μέσα στην κατοχή και έκαναν εμφύλιο πόλεμο μετά την απελευθέρωση.

Στο πρόσφατο παρελθόν μας, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, διχαστήκαμε ξανά σε "μενουμευρωπαίους" και "δραχμολάγνους". Ευτυχώς εδώ ο διχασμός εκτονώθηκε εκλογικά με νίκη των μενουμευρωπαίων το 2012, νίκη των δραχμολάγνων το 2015 και ρεβάνς των μενουμευρωπαίων το 2019. Ο πόλεμος ήταν αναίμακτος αν εξαιρέσουμε κάποιες αυτοκτονίες, κάποιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και μια αυτοπυρπόληση. Πολλές καριέρες και ζωές καταστράφηκαν κι επήλθε μια γενική υποβάθμιση της ζωής μας. Πάλι καλά, αν το δει κανείς ιστορικά που αποφύγαμε τα χειρότερα.

Θα σας περιμένω στην βιβλιοπαρουσίαση για να μιλήσουμε γι αυτό το θέμα διεξοδικότερα. Θα βγει πρόσκληση που θα ειδοποιεί για το πού και πότε επακριβώς.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Χτες έγραψα για το ένα από τα δύο βιβλία που θα παρουσιάσω προσεχώς, το «Τρεις γενιές ονείρων». Σήμερα θα γράψω για το επόμενο, το «Έρωτας κι Επανάσταση». Θα παρουσιαστούν και τα δυο μαζί κι όποιος θέλει θα παίρνει και τα δυο ή μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Εγώ φυσικά θα θέλω να τα πάρετε και τα δυο. Όχι μόνο για να πουλήσω, αλλά, και γιατί θέλω να τα διαβάσετε και να τα χαρείτε καθώς έχουν αρκετό κόπο και διάβασμα για να γραφτούν. Το πιο σημαντικό όμως είναι να σας αρέσουν. Αυτό είναι το τελικό (αν όχι το μοναδικό) κριτήριο.

Δυο λόγια τώρα για το δεύτερο βιβλίο.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, όχι απλά γιατί η δράση λαμβάνει χώρα σε παλιότερη εποχή (πριν από διακόσια χρόνια)  αλλά και γιατί η εποχή καθορίζει την ροή των γεγονότων.

Η δράση ξεκινά το 1818, λίγα χρόνια πριν την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης και τελειώνει το 1822, περίπου ενάμιση χρόνο μετά την επιτυχή έναρξή της.

Οι τόποι των δραματικών εξελίξεων είναι τα Ιόνια νησιά, τα Γιάννινα του Αλή Πασά, η Πίζα, η Πρέβεζα, η Οδησσός, η Μολδοβλαχία, η Λιβαδειά και η Αθήνα.

Οι τέσσερις βασικοί ήρωες του βιβλίου, ο Οδυσσέας κι η Ναυσικά, ο Ομέρ κι η Μερσίνα, ζουν και κινούνται μαζί με πρόσωπα που, κάποια είναι του μύθου, αλλά, πολλά (ίσως τα περισσότερα) εξ αυτών είναι ιστορικά πρόσωπα. Η διαδρομή τους γίνεται μέσα από γνωστά και άγνωστα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας. Η Ιόνιος Πολιτεία, η επικράτεια του Αλή Πασά, ο κύκλος της Πίζας, η επανάσταση στην Μολδοβλαχία, παίζουν ένα ξεχωριστό ρόλο. 
Οι πρωταγωνιστές ζουν έντονες στιγμές. Οι έρωτές τους εκτείνονται από στιγμιαίες αναλαμπές μέχρι αιώνιες αγάπες. Η επανάσταση κυριαρχεί με την καταλυτική επίδραση στα γεγονότα της ψυχής τους και φτιάχνει έναν μύθο που βρίσκει την λύση του πάνω στην Ακρόπολη, την ώρα που ο ιερός βράχος πέφτει και πάλι σε χέρια Ελλήνων ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια.

Μεταξύ άλλων, ελπίζω πως ο αναγνώστης, πέρα από τον μύθο, θα δει όψεις της επανάστασης που έχουν μείνει άγνωστες. Ελπίζω πως θα μάθει πράγματα για την ιστορία μας που τα έχει ίσως ακούσει σε αδρές γραμμές, αλλά, δεν έχουν φωτιστεί στα μάτια του όσο θα τούς άξιζε.

Πάνω απ' όλα ελπίζω πως θα ευχαριστηθεί το βιβλίο, θα ονειροπολήσει εξ αιτίας του και θα παρακινηθεί να διαβάσει περισσότερο.

ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ

Προσεχώς, μέσα στον Οκτώβρη, σκοπεύω να παρουσιάσω δυο νέα μου βιβλία. Λεπτομέρειες για το πώς, πού, πότε της παρουσίασης θα δημοσιεύω αργότερα, όταν θα πλησιάζουμε στην εκδήλωση.

Ήδη έχω αναφέρει τους τίτλους των δύο νέων μου βιβλίων. Είναι το «Τρεις Γενιές Ονείρων» και το «Έρωτας κι Επανάσταση». Είναι και τα δυο ιστορικά μυθιστορήματα. Θα γράψω σήμερα μερικά στοιχεία παραπάνω για το πρώτο.

«ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΙΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ»

Το βιβλίο αυτό το έγραψα το 2015 κι έκανα μια πρώτη στοιχειώδη παρουσίασή του (φωτοτυπίες του βιβλίου) στις ΕΠΤΑ ΣΤΡΟΦΕΣ. Ήταν το (πολιτιστικό) καφενείο που λειτούργησε για ένα περίπου χρόνο στην πλατεία Ευγενείας. Από όσους μίλησαν γι αυτό κι όσους το διάβασαν στη συνέχεια, το βιβλίο έτυχε ζεστής υποδοχής. Μερικοί, μάλιστα, το βρήκαν πολύ καλό. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως θα αγαπηθεί από τους αναγνώστες του και το συστήνω άφοβα.

ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ:

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, με μικρές διακοπές, η Ελλάδα έζησε μεγάλους πολέμους, θριάμβους και καταστροφές, δικτατορίες και εμφυλίους. Χόρτασε από δόξα και από ντροπή. Στις ζωές των απλών ανθρώπων αυτές οι μεγάλες στιγμές ενός έθνους πέφτουν σαν θανατικό.
Τρεις γενιές έζησαν και ονειρεύτηκαν στην ιστορία που περιγράφεται σε αυτό το βιβλίο. Τα γεγονότα σε όλες τις χρονικές στιγμές των τριών αυτών γενεών συνδέονται, άλλοτε ως όνειρα για το μέλλον, άλλοτε
ως εφιάλτες του παρελθόντος.

Η πρώτη γενιά, γεννημένη γύρω στο 1900 έζησε τον μεγάλο πόλεμο, την μικρασιατική καταστροφή, τους διωγμούς και την προσφυγιά.
Η δεύτερη γενιά, γεννημένη γύρω στο '30, έζησε έναν παγκόσμιο πόλεμο, τον εμφύλιο και το μετεμφυλιακό κράτους του αυταρχισμού.
Η τρίτη γενιά, γεννημένη γύρω στο '50, μεγάλωσε στη λειψή δημοκρατία και ενηλικιώθηκε στην χούντα.

Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου είναι τα πενήντα χρόνια από το 1922 ως το 1972. Από την μικρασιατική καταστροφή και το τέλος της μεγάλης ιδέας μέχρι το μεσουράνημα της χούντας. Πρόκειται για την συνοπτική ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα. Εδώ η ιστορία εμφανίζεται ανάγλυφα μέσα από το βλέμμα των ανθρώπων που έζησαν τις συνέπειές της. Αυτοί, εξ άλλου, ήταν κι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της. 
Η ιστορία (ο μύθος) ξετυλίγεται ανάμεσα στα μέλη μιας ευρύτερης οικογένειας. Έρωτες και πολιτική, συμφορές και θρίαμβοι, διαμορφώνουν ένα σκηνικό περιπετειών που διαρκούν επί τρεις γενιές. Όλα ξεκινούν με μια καταστροφή και λήγουν με μία κάθαρση.

Σε επόμενη ανάρτησή μου θα μιλήσω λίγο και για το άλλο βιβλίο, το "Έρωτας κι Επανάσταση". Έχει κι εκείνο το ενδιαφέρον του. Θα σας περιμένω στην παρουσίαση των βιβλίων που θα γίνει, πιθανότατα, στο δημαρχείο Δραπετσώνας. Θα ειδοποιήσω σχετικά με πρόσκληση του εκδότη.

Το Μάστερ Πλαν της Κόσκο στο Κερατσίνι

Χτες βράδυ όλες οι πτέρυγες του δημοτικού συμβουλίου του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας είπαν ΟΧΙ στο μάστερ πλαν (στην τελευταία του τροποποίηση για την ακρίβεια) της ΚΟΣΚΟ. 

Με ένα τεράστιο κέντρο εμπορευματοκιβωτίων (νέα προβλήτα με επέκταση άλλα 130 μ. μέσα στη θάλασσα) και με δέκα μεγάλους γερανούς στου Σκλαβενίτη δημιουργείται πρόβλημα. Το σχέδιο της ΚΟΣΚΟ προβλέπει λειτουργίες που δημιουργούν οπτική ακουστική κι αισθητική ρύπανση υποβαθμίζοντας το Κερατσίνι. Κλείνει και την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στην ιχθυόσκαλα.

Στο βίντεο που ανέβασα στο youtube κι ακολουθεί, εξηγώ το γιατί του ΟΧΙ και σχολιάζω το γεγονός ότι, κακώς, παρουσιάστηκαν 4 προτάσεις με κατάληξη κι οι τέσσερις στο ΟΧΙ.

https://www.youtube.com/watch?v=pRkL_DNdGrw&feature=youtu.be