Συζητώντας για τον ΟΛΠ στην Κέρκυρα

Χτες βράδυ αργά, στην ωραία καλοκαιρινή Κέρκυρα, είχα μια συζήτηση με φίλους και έφτασα να έχω μια κόντρα με τον αγαπητό φίλο Κ. γύρω από τον ΟΛΠ και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη που σύντομα επεκτάθηκε και σε όλη την οικονομία και τελικά σε όλη μας τη ζωή. Έτσι, δηλαδή, όπως γίνεται πάντα με τις νυχτερινές συζητήσεις που δεν τελειώνουν αν δεν γκρινιάξει μια γυναίκα ότι η ώρα πέρασε ... (και είχε περάσει ...)

Υποστήριξα κι εγώ όπως και άλλοι από την παρέα ότι οι εργαζόμενοι του ΟΛΠ, με προεξάρχοντες τους Μανιάτες που -κατά Χαριτόπουλο- είναι οι masters του λιμανιού, εκμεταλλεύτηκαν την ισχυρή θέση του δημόσιου οργανισμού και αποκόμισαν κέρδη χάρη στην παντοτινή πανταχού παρούσα συναλλαγή ελληνικού τύπου μεταξύ πολιτικής εξουσίας (κυβερνήσεων και διοικήσεων του ΟΛΠ) αφ'ενός και ψηφοφόρων (εν προκειμένω εργαζομένων στον ΟΛΠ) αφ' ετέρου. Παραδείγματα είχαμε όλοι μας πολλά. Όμως η γενίκευση αυτής της κατάστασης και των αντίστοιχων επιχειρημάτων κάπου δικαίωνε τους Γερμανούς ότι δηλαδή είμαστε ανίκανη και διεφθαρμένη χώρα και ότι επομένως (για το καλό μας!) πρέπει να μας διοικούν αυτοί. Ποιος είδε τον κύριο Κ. και δεν τον φοβήθηκε! Η συζήτηση πήρε φωτιά, έγινε και προσωπική και κατηγορήθηκα σε κάποια στιγμή με βαριές επικρίσεις ότι αλλιώς μιλάω σε ένα νυχτερινό τραπέζι κι αλλιώς αρθρογραφώ όπου στρογγυλεύω τα πράγματα. Κι επειδή η κατηγορία δεν ήταν και εντελώς άτοπη και αστήρικτη, αν και ήταν μάλλον υπερβολική και κάπως άδικη, βοηθούσης και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η κουβέντα γενικεύτηκε.

Μπορεί κανείς να λέει τα ίδια σε ένα μπαρ και σε ένα άρθρο; Ο φίλος Κ. έλεγε πως ναι, εγώ δεν έφερα αντίρρηση αλλά το σκεπτόμουν. Κι επειδή μετά που κοιμήθηκα το ξανασκεφτόμουν (μάλλον στον ύπνο μου με βασάνισε) είπα να καταγράψω κάποιες από τις σκέψεις μου αυτές επί του θέματος. Πήγα να δω ποιες αναρτήσεις έχω κάνει τελευταία για τον ΟΛΠ. Η πιο πρόσφατη που βρήκα είναι του καλοκαιριού του 2014 (επί Σαμαρά) όταν στην διαδικασία πώλησης που κόντευε να ολοκληρωθεί είχαν μείνει τρεις προσφορές από την ΚΟΣΚΟ, την ΜΕΡΣΚ και μια Δανέζικη. Έγραφα τότε:

"Οι φορείς του Πειραιά, ξεκινώντας από τα επιμελητήρια και τις ενώσεις ναυτικών αλλά και των εφοπλιστών, από τον δικηγορικό σύλλογο και τις ενώσεις των επαγγελματοβιοτεχνών, καταστηματαρχών και φτάνοντας μέχρι και τις δημοτικές κινήσεις κλπ. όλοι διαφωνούν με την παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτου της ΟΛΠ ΑΕ σε ιδιώτες. Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι αλλά τουλάχιστον τώρα έχει περιθώρια βελτίωσης καθώς η τοπική και η ευρύτερη ελληνική κοινωνία μπορεί να έχει λόγο στο λιμάνι. Αν πουληθεί το 67% όλοι γνωρίζουν ότι ο Πειραιάς θα χάσει το δικό του λιμάνι και η Ελλάδα ένα σημαντικό εργαλείο για την αναγκαία ανασυγκρότησή της. Κι αυτό είναι που ενοχλεί όλους και τόσο πολύ."

Δεν βρήκα πως αυτό συνιστά το έγκλημα άλλα να λέει κανείς στα γραπτά κι άλλα στα προφορικά του. Βέβαια δεν μπήκα (ούτε έμπαινα γενικώς) με κάθε ευκαιρία στην αναλυτική περιγραφή των κακώς εχόντων αλλά αυτό είναι μια φυσιολογική άμυνα προκειμένου να μην δίνω τροφή στην προπαγάνδα που θέλει όλα να είναι διαλυμμένα στην Ελλάδα και για όλα να φταίει η κακοδαιμονία μας. Τι θα πει αυτή η φράση: "Όχι ότι τους αρέσει ο ΟΛΠ όπως είναι ..."; Θα πει πως όλοι γνωρίζουμε-γνωρίζαμε τις κακοδαιμονίες ενός οργανισμού που επειδή είναι -θέλοντας και μη- κερδοφόρος (πρόκειται ουσιαστικά για ένα συνδυασμό εξυπηρετήσεων και διοδίων) αποτέλεσε την χρυσοτόκο κότα των κάθε λογής πολιτικών, κυβερνητικών και διοικητικών παραγόντων και ενός καθεστώτος των εργαζομένων που αποτέλεσαν την "εργατική αριστοκρατία" όπως την αποκάλεσε εύστοχα ο Κ.. Απλά όλοι θεωρούσαμε πως αυτές οι κακοδαιμονίες δεν θα έπρεπε να στερήσουν τη χώρα από μια πηγή καθαρού πλούτου.

Ας έρθουμε τώρα στο θέμα μας. Ο ΟΛΠ δόθηκε στους Γερμανούς είτε με την θέληση των κυβερνήσεων Γ.Παπανδρέου και Σαμαρά είτε με την επιβολή της γερμανικής θέλησης στον Τσίπρα το περασμένο καλοκαίρι. Οι Γερμανοί απαίτησαν την παράδοσή του στους Κινέζους, έναντι αγνώστων ανταλλαγμάτων που είναι υπόθεση σχέσεων Γερμανίας-Κίνας. Εμείς απλά πληρώσαμε για λογαριασμό του επικυρίαρχου. Η συζήτηση για τις κακοδαιμονίες γίνεται πλέον για ιστορικούς λόγους. Και για να μοιράσουμε μεταξύ μας ευθύνες: Εσύ φταις που τους υπέθαλψες, εσύ φταις που τους έδωσες, εσύ φταις που ακόμα τους στηρίζεις. Το κακό έγινε, η μάχη χάθηκε και το λιμάνι του Πειραιά είναι κινέζικο.  

Το μόνο ουσιαστικό ερώτημα που μένει για τον Πειραιά και την Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη είναι: Θα αναπτυχθεί το λιμάνι από τους Κινέζους ή όσα λέει η κυβέρνηση είναι αστεία;

Ο Τσίπρας λέει ότι Κινέζοι θα κάνουν τον Πειραιά πρώτο λιμάνι στην Ευρώπη και βάση όλου του εμπορίου τους με τη γηραιά ήπειρο. Κάποιοι άλλοι όμως, που ασκούν κριτική κυρίως από "θέση δραχμής" λένε πως οι συμφωνίες αυτές είναι φαντασιώσεις και πως ο Πειραιάς θα μείνει απλά σαν ένα μεσαίο κέντρο διαμετακόμισης της ανατολικής Μεσογείου. Ο Τσίπρας επίσης λέει πως η επένδυση των Κινέζων στη Ζώνη θα αναζωογονήσει τις επισκευές πλοίων στην Ελλάδα ενώ άλλοι δεν το πιστεύουν.

Σε αυτά τα ερωτήματα θα απαντήσει σύντομα η ιστορία, ο χρόνος. Και δεν θα είναι πολύ αργά. Απλά εμείς θα μείνουμε στις παραλίες της Κέρκυρας ή του Πειραιά να μαλώνουμε στοιχηματίζοντας πάνω σε πολιτικές που δεν γνωρίζουμε την πλήρη ανάπτυξή τους, που έχουμε μάθει κάτι μισόλογα για την έναρξή τους και που απλά και μόνο υποπτευόμαστε το τέλος τους. Και μακάρι να έχει δίκιο η κυβέρνηση γιατί ο ΟΛΠ ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ, (όποιος κι αν φταίει για ό,τι έγινε) χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα για τη χώρα για πολλές δεκαετίες στο μέλλον. 

Η παρουσίαση του "ΦΟΝΙΑ των ΑΘΗΝΩΝ" στην Κέρκυρα, θα γίνει το Σάββατο 30/7 στις 8μμ.

Το Σαββάτο 30 Ιουλίου 2016 θα γίνει, τελικά, η παρουσίαση του βιβλίου -μυθιστορήματος εποχής- του εκδοτικού οίκου Ν&Σ Μπατσιούλα, με τίτλο:

 "Ο ΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ" 

Εκτός από εμένα που είμαι ο συγγραφέας, για την παρουσίαση θα φροντίσουν οι:
Γιώργος Κατσαΐτης, εκδότης της ημερήσιας και παραδοσιακής εφημερίδας της Κέρκυρας "ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ"
Μαρία Σουπιώνη, εκπαιδευτικός, επί πολλά χρόνια στα σχολεία της Κέρκυρας
Γρηγόρης Καρύδης, εκαιδευτικός επίσης, διευθυντής σε σχολεία της Κέρκυρας.
Το βιβλίο εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Ν. και Σ. Μπατσιούλας

Όπως αναγράφει η πρόσκληση:
"Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εποχής, αστυνομικό, ερωτικό, περιπετειώδες.
Θα γίνει συζήτηση για την ενδιαφέρουσα εποχή του 1860 στην οποία αναφέρεται το βιβλίο".

Ο χώρος όπου θα γίνει η παρουσίαση, το Σάββατο βράδυ στις 8 μμ είναι το ΑΚΤΑΙΟΝ. Για τους Κερκυραίους δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, για τους λοιπούς φίλους σας δίνω την φωτογραφία του χώρου όπου θα γίνει η παρουσίαση (φωτογραφία του βραδινού της Πέμπτης)

Φανταστικό μέρος; Ε, καλά τώρα ... εννοείται ... για το ΑΚΤΑΙΟΝ μιλάμε!

Ο Βασίλης Σώζος που μας φιλοξενεί (κανει συχνά τέτοιες εκδηλώσεις στο μαγαζί) είναι φίλος μου από το 1986, όχι γνωστός, φίλος! Φίλοι μου είναι και αυτοί που θα παρουσιάσουν το βιβλίο, η Μαρία, ο Γρηγόρης, ο Γιώργος Κατσαΐτης. Εκείνο το βράδυ θα είμαι μεταξύ φίλων οπότε θα περάσω καλά. Ευελπιστώντας βεβαίως και σε αγοραστές του βιβλίου, ακόμα καλύτερα θα περάσω αν πουν για το βιβλίο καλά και ειλικρινή λόγια οι πολλοί φίλοι που το έχουν ήδη διαβάσει από χειρογράφου.

Ο Αλλάχ είναι μεγάλος, θεός φυλάξοι!

Για τα χτεσινοβραδινά γεγονότα στην Τουρκία δεν θα πω τίποτε περισσότερο. Τα έχετε δει όλοι, τα διαβάσατε και οι περισσπότεροι τα ζήσατε σε ζωντανές συνδέσεις. Η τελική νίκη είναι του Ερντογάν που όχι μόνο δεν ανατράπηκε αλλά συνέλαβε και τους πραξικοπηματίες. Δεκάδες νεκροί από σφαίρες στρατιωτών, ελικοπτέρων, ταννκς και αστυνομικών με το πλήθος να μπλοκάρει και να καταλαμβάνει τα τανκς και να λιντσάρει τους στρατιώτες. 

Το θεωρούσαμε προφανές ότι πλέον, με τα μέσα επικοινωνίας στα χέρια του κάθε πολίτη, πραξικόπημα δεν γίνεται. Το πραξικόπημα στηρίζεται στον φόβο κι ο φόβος στην άγνοια. Αν σπάσει η άγνοια, τερματίζονται όλα. Αυτό έγινε και στην Τουρκία. Όσο οι άνθρωποι βρίσκονταν σε άγνοια όλοι φοβόντουσαν και τα πάντα είχαν παγώσει. Όταν βγήκαν τα βιντεάκια που καλούσαν τον κόσμο να βγει στους δρόμους, τότε τα πάντα τελείωσαν. 

Εγώ θα μείνω στη θέα του πλήθους που αντιμετώπισε τους πραξικοπηματίες και τελικά τους νίκησε. Τους άκουσα σε πέντε-δέκα σημεία να φωνάζουν και να παλεύουν με τα τανκς. Δεν έλεγαν "Ζήτω η Δημοκρατία" δεν έλεγαν ούτε καν "Ζήτω ο Ερντογάν". Όχι. Δεν ήταν το θέμα ούτε η δημοκρατία, ούτε ο Ερντογάν. Φώναζαν "Ο ΑΛΛΑΧ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ". Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρουν τι είναι η δημοκρατία, όχι μόνο αυτοί, ούτε και οι επαΐοντες δυτικοί δεν ξέρουν καλά-καλά. Γι αυτούς δημοκρατία είναι να ψηφίζουν κάθε τέσσερα περίπου χρόνια και να βγάζουν κυβερνήτη τον άνθρωπο που θέλει ο Αλλάχ. Που θα καταλύσει σιγά-σιγά το λαϊκό κράτος που έφτιαξε κάποτε ο Αττατούρκ, που θα ξαναφέρει (ξαναέφερε) τις μαντίλες, που θα κατατροπώσει τους Κούρδους και τους άπιστους και θα τους δώσει ψωμί να φάνε (και πραγματικά τους έδωσε στο μέτρο του δυνατού). Γι αυτό ούτε ο Ερντογάν δεν επευφημείτο. Πριν τον Ερντογάν ήταν ο Ερμπακάν και αργότερα θα είναι άλλος. Εκείνος που θα μείνει για πάντα ο ίδιος και είναι ο κομματάρχης του κόμματος των Ερντογάν-Ερμπακάν, είναι ο ίδιος ο Αλλάχ!

Νίκησε η δημοκρατία χτες βράδυ; Ε, όχι βέβαια! Έχασε η δικτατορία; Ναι, αυτή έχασε.

Ας μην ξεχάσουμε πάντως ότι ήταν μια δικτατορία που πήγαινε κόντρα στο κράτος του Αλλάχ και στόχευε στην προστασία του λαϊκού κράτους. Με λάθος τρόπο, μέσω δικτατορίας, αλλά αυτό είναι εγγενές πρόβλημα της Τουρκίας από γεννησιμιού της. Ο στρατός (με τον Αττατούρκ) ενεργώντας δικτατορικά, επέβαλε δυτικούς θεσμούς, κατάργησε την μαντίλα, κατάργησε τη σαρία, κατάργησε τα αραβικά γράμματα και εφάρμοσε τα λατινικά και προσπάθησε να δυτικοποιήσει το πιο ανατολίτικο κράτος της περιοχής. Δηλαδή με "δικτατορία" επιχείρησε να επιβάλει "δημοκρατία". Και οι αντίθετοι στο λαϊκό κράτος, οι ισλαμιστές, οι σκοταδιστές, χρησιμοποιούν τη "δημοκρατία" για να φτιάξουν τη δική τους "κοινωνική δικτατορία". Σχιζοφρενικό; ναι, αν πιστέψει κανείς ότι υπάρχει δημοκρατία που απειλήθηκε ή διαστρεβλώθηκε. 

Στην πραγματικότητα η δημοκρατία δεν έχει καμιά -μα καμιά- σχέση με όλα αυτά. Οι Τούρκοι, για εκατό χρόνια τώρα, επιλέγουν μεταξύ μιας θεοκρατικής ολιγαρχίας και μιας χρηματοκρατικής ολιγαρχίας επίσης. Μέχρι στιγμής οι θεκορατικοί νικούν. Κι όσο γινόταν το αντίθετο, η Τουρκία και οι Τούρκοι δεν έβλεπαν καλύτερες μέρες. 

Ο τούρκικος λαός απέδειξε ότι παραμένει κατά μεγάλο ποσοστό πιστός στον Αλλάχ, όχι ψεύτικα πιστός όπως οι Έλληνες, κανονικά πιστός όπως οι ανατολίτες. Με τις υγείες του!

Βιβλιοπαρουσίαση στην Κέρκυρα

Ο ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ

Με την ευκαιρία που η εταιρεία "Μαρινόπουλος" ζήτησε ένταξη στο άρθρο 99 , δηλαδή ουσιαστικά δήλωσε πτώχευση, διάβασα δυο άρθρα για τους Μαρινόπουλους. Το ένα ήταν ένα μικρό αλλά καυστικό σχόλιο της Έλενας Ακρίτα που το δημοσίευσε σ"ΤΑ ΝΕΑ" στις 4/7 και το πήρα από το Masternews (ΕΔΩ) και το άλλο ένα μακροσκελές αλλά πολύ κατατοπιστικό άρθρο χτεσινό της 6/7 στο Economy.gr (ΕΔΩ) 

Τα καταστήματα του Μαρινόπουλου μου άρεσαν. Πήγαινα εκεί τη μάνα μου να ψωνίζει και ήταν η βόλτα της στον κόσμο (εκτός από κάτι επί πλέον τσάρκες στην παραλία). Δεν μου αρέσει να θάβω κανέναν αλλά να κινδυνεύουν 12.500 χιλιάδες εργαζόμενοι και 2.000 προμηθευτές να μείνουν στο κενό εξ αιτίας του εγωισμού και της κλεψιάς μιας οικογένειας πάει πολύ.

Για να μην κουράζεστε με τα λινκ σας δίνω τα άρθρα και εδώ.

Πρώτα το απολαυστικό άρθρο της Έλενας Ακρίτα:

*****************

Κύριε Μαρινόπουλε, φιλάκια στο πανέμορφο Μαϊάμι.

“Οι μικρές μύγες πιάνονται. Οι μεγάλες σκίζουν το δίχτυ και βγαίνουν.”

Κύριε Μαρινόπουλε, ειλικρινά δεν κατανοώ το γεγονός ότι νοιάζονται όλοι τους 12.000 εργαζόμενους κι όχι εσάς που, όσο να πεις, ένα δράμα θα το ζείτε εκεί στα ξένα. Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια – εκεί στο Μαϊάμι το ‘χετε σεις το ρητό; Ή έστω στο Κατάρ όπου εναποτίθενται τρυφερά κολοσσιαίες περιουσίες;

Για την δική σας περιουσία – εικάζω – δεν έχετε ‘ενοχληθεί’ ακόμα από τις αρμόδιες αρχές; Δεν έχετε λογοδοτήσει ακόμα σε ελεγκτές και εφοριακούς; Δεν έχετε παραθέσει ακόμα τα οικονομικά σας πεπραγμένα να δούμε αν έχετε τίποτα εξωχώριες, εξωλέμβιες, εξωντέρτιακαικαημοί; Στο σπίτι στο Μαϊάμι όλα καλά, θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς να δώσετε. Απ’ ό,τι διαβάζουμε, η σύζυγός είναι διακοσμήτρια σκαφών (όχι η ‘σκάφη’, το ‘σκάφος’). Εξ ου και θεωρώ λανθασμένη την κίνηση σας να πετάξετε τόσους νοματαίους στο δρόμο. Αν – τώρα οι άνεργοι υπάλληλοι, ταμίες, φορτοεκφορτωτές, φορτηγατζήδες – πουλήσουν τα κότερά τους; Αν η καθαρίστρια με το σφουγγαρόπανο δώσει σκάφη και σκάφος κοψοχρονιά; Αν ο κυρ Μπάμπης στα ψαρικά ξεφορτωθεί τα γιοτ του; Τι θα διακοσμεί τότε μια τεθλιμμένη ντεκορατρίς; Αν μείνουν 12.000 χωρίς κότερο, μην μου πεινάσετε εσείς κι η κυρία σας, εγώ για το καλό σας.

Εμένα που λέτε, κύριε Μαρινόπουλε, η γιαγιά μου πήγαινε στο Κολέγιο μαζί με τη γιαγιά σας. Κι εγώ στο Αρσάκειο ήμουνα συμμαθήτρια με μια από τις κόρες της οικογένειας. Κάπου εδώ τελειώνει μια μεγάλη ιστορία αγάπης που δεν άρχισε ποτέ.

Και συγχωρέστε μου την ένταση – όσο να πεις, δεν είναι της τάξεως μας – αλλά όσο κάποιος μελετάει το έργο και την πολιτεία σας, τόσο του γυρίζει το μάτι. Γιατί εδώ οι συνολικές όφειλες σας αντιστοιχούν στο 1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (1,3 δισεκατομμύρια ευρώ). Χρωστάτε σε ό,τι κινείται κι ό,τι δεν κινείται. Σε ανθρώπους, ζώα, φυτά, χλωρίδες, πανίδες, στο σύμπαν. Μόνο έναν ξάδελφό μου στην Αργεντινή δεν έχετε ‘φεσώσει’ – επιτρέψτε μου une expression déclassée.

Κύριε Μαρινόπουλε, αυτή την υγιή επιχειρηματικότητα να την κοιτάξετε μη σας βγάλει κάνα πολύποδα. Και τι δεν ανοίξατε αγαπημένε, τόσες δεκαετίες. Starbucks ανοίξατε. Beauty Shop ανοίξατε. Sephora, Marks and Spencer, Grand Optical, της Παναγιάς τα μάτια ανοίξατε. Και μετά τους γυρίσατε την ηλιοκαμένη σας πλατούλα, τα κλείσατε και βρέθηκαν οι φουκαράδες οι μικρέμποροι με το franchise στο χέρι. Όποια αλυσίδα του εξωτερικού βρίσκατε μπροστά σας, πρώτα την φέρνατε και μετά την ξωπετάγατε.

Φάγατε, φάγατε, φάγατε. Φάγατε από παντού. Φάγατε απ’ τα τσιμέντα, τα υδραυλικά, τα πόμολα, τους σωλήνες, τα κεραμίδια, τα κουφώματα, τα πατώματα, φάγατε απ’ τους προμηθευτές, τους εμποράκους, τα μαγαζάκια, τους εργαζόμενους με τα ‘ελαστικά ωράρια’ και τα μεροκάματα του τρόμου, φάγατε, φάγατε, φάγατε. Και δεν σας σταμάτησε κάνεις τόσες δεκαετίες. Δεν σας είπε καμιά κυβέρνηση ‘όπα λεβέντη παρ’ το αλλιώς γιατί βρίσκεις’. Τίποτα. Μούγγα. Κιχ.

Ξέρετε, κύριε Μαρινόπουλε, ως πελάτισσα, έκανα κάθε Πέμπτη τα ψώνια της εβδομάδας στο Καρφούρ της Κηφισίας. Συνήθως πήγαινα να μου τα ‘χτυπήσει’ η ίδια ταμίας. Ένα υπέροχο γλυκό κορίτσι που ξεροστάλιαζε από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα μισθό-πουρμπουάρ. Δεν λέω το όνομά της, μην την στοχοποιήσουμε κι από πάνω.
Την σκέφτομαι έντονα αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω που είναι, δεν ξέρω τι απέγινε, δεν ξέρω τι θ’ απογίνει. Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην πουλήσει τον στόλο των ιστιοφόρων της. Όχι τίποτα άλλο, μη σας μείνει κι η ντεκορατρίς στους πέντε δρόμους.

“Οι μικρές μύγες πιάνονται. Οι μεγάλες σκίζουν το δίχτυ και βγαίνουν.”

Κύριε Μαρινόπουλε, φιλάκια στο πανέμορφο Μαϊάμι.

**************

Για να τα γράφει η Ακρίτα, κάτι ξέρει. Αυτή κάτι ξέρει. Ήταν και συμμαθήτρια με μια Μαρινοπούλου της οικογένειας (κι εμείς ξέρουμε τη Μαρινοπούλου του Κερατσινίου αλλά αυτές οι δυο έχουν μια διαφορά). Ψωνίζει και από την Κηφισίας ... κάτι παραπάνω θα ξέρει. και είναι τόσο καλό το άρθρο που αξίζει να της πούμε συγχαρητήρια! 

Καταλάβατε λοιπόν; 

Ακολουθεί το χτεσινό κατατοπιστικό και μακροσκελές άρθρο του Economy.gr για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τους Μαρινόπουλους. 

***************

Η εταιρεία αγκομαχάει και οι Μαρινόπουλοι… Μαϊάμι, Λονδίνο, Ντουμπάι, Μύκονο, πάρτι και ιπποδρομίες

Για δεκαετίες ολόκληρες οι Μαρινόπουλοι, ήταν μια οικογένεια – αντικείμενο θαυμασμού. Επιτυχημένοι, μεγαλοαστοί και με ζωή τζετ-σέττερς πάντα αντίστοιχη της περιουσίας τους, υπήρξαν η ελληνική εκδοχή της «Δυναστείας».

Σήμερα, με την επιχείρησή τους να «παλεύει» στον Πτωχευτικό Κώδικα, η λάμψη έχει ξεθωριάσει. Δεν είναι όμως αυτό το πρόβλημα: Στην αγορά πληθαίνουν τα ερωτήματα για του «πού πήγαν» τα λεφτά της οικογένειας η οποία εξακολουθούσε να ζει μέσα στη χλιδή ακόμη και τα τελευταία χρόνια για τα οποία κανείς δεν αμφιβάλει ότι τα πράγματα είχαν στριμώξει. Και την ίδια στιγμή οι φήμες που κυκλοφορούν στην αγορά για μεγάλες εξαγωγές χρήματος από τα «ταμεία» της Μαρινόπουλος σε λογαριασμούς του εξωτερικού, αλλά τις πωλήσεις ακινήτων του ομίλου με τα χρήματα να οδεύουν στους ίδιους προορισμούς, έστω κι αν διαψεύστηκαν, έχουν εξαγριώσει τόσο τους 12.500 εργαζόμενους της επιχείρησης, όσο και τις οικογένειες των 2.000 προμηθευτών της που κινδυνεύουν να βρεθούν στον αέρα.

Πολλοί δεν θεωρούν άσχετη με την υπεροψία που διακατέχει γενικότερα την οικογένεια, ότι ένα μέλος της, ο Πάνος Μαρινόπουλος, ο γνωστός και ως Πανάρας, φωτογραφήθηκε στο εξοχικό του στα Hampton’s της Νέας Υόρκης (πρόκειται για το θέρετρο της αφρόκρεμας της αμερικανικής μεγαλούπολης στοLong Island), λίγους μήνες πριν την κατάρρευση του επιχειρηματικού ομίλου.

Ο Πανάρας Μαρινόπουλος και η πρώην σύζυγός του, Ιωάννα, ήταν αναμφίβολα τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα της επιχειρηματικής δυναστείας, η οποία βρίσκεται στην τρίτη γενιά από το 1893 οπότε ο Δημήτριος Μαρινόπουλος, από την Ελίκη Αιγιαλείας, εγκαινίαζε το πρώτο φαρμακείο που έφερε το όνομά του στη Νεάπολη της Αθήνας, βάζοντας το πρώτο λιθάρι για το χτίσιμο της Μαρινόπουλος.

Ο Δημήτρης Μαρινόπουλος, και ο αδελφός του Πάνος που συνεργάστηκε μαζί του λίγο αργότερα, εκτός από την επιχείρηση άρχισαν να χτίζουν και τον «όνομα» της οικογένειας που από τότε υπήρξε συνώνυμο τους ελληνικού μεγαλοαστισμού. Διόλου τυχαίο, ότι τα φαρμακεία τους έφεραν με περηφάνια το διακριτικό «προμηθευτής της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως και του Διαδόχου», προσελκύοντας με αυτό τον τρόπο πολλές επιφανείς προσωπικότητες της εποχής.

Μεταπολεμικά, οι δύο γιοι του Πάνου Μαρινόπουλου, Δημήτρης και Ιωάννης, αποφασίζουν ότι έχει έρθει η ώρα για να περάσουν στη βιομηχανική παραγωγή φαρμάκων, ιδρύοντας το 1949 τη φαρμακοβιομηχανία ΦΑΜΑΡ με αντικείμενο την παραγωγή φαρμάκων και καλλυντικών για λογαριασμό τρίτων στην Ευρώπη. Η ίδια γενιά ξεκίνησε το 1962 τη δραστηριότητα στο λιανεμπόριο με τα Self Service Μαρινόπουλος.

Τα τελευταία χρόνια, τα ηνία του ομίλου πέρασαν στην τρίτη γενιά, τα τέσσερα παιδιά των Δημήτρη και Γιάννη Μαρινόπουλου: Τον Λεωνίδα και τον Πάνο του Δημήτρη, και τον Πάνο και Στέφανο του Γιάννη. Τα τέσσερα ξαδέλφια, μπορεί να έχουν ελάχιστες ομοιότητες στον τρόπο ζωή τους μοιράζονται όμως τον ίδιο μεγαλοαστισμό και μια τεράστια περιουσία σε ακίνητα (κυρίως το εξωτερικό), επαύλεις στα ακριβότερα σημεία της Ελλάδας (Ψυχικό, Μύκονο, Ύδρα, Βούλα), συλλογές έργων τέχνης, κοσμημάτων, αλλά και πανάκριβων ρούχων από τις κοσμικές συζύγους. Από εκεί και μετά, ο χαρακτήρας του καθενός από τα ξαδέλφια καθόρισε και το πως διαχειρίστηκε το αμύθητο οικογενειακό χρήμα.

Ο… Άγγλος λόρδος με τον Πρέσβη

Γνήσιος εκπρόσωπος της οικογενειακής μεγαλοαστικής «τάσης» είναι ο Λεωνίδας Μαρινόπουλος στον οποίο «έλαχε» να διαχειριστεί ως επικεφαλής και την απανταχούσα της ελεγχόμενης πτώχευσης. Όσοι τον γνωρίζουν μιλούν για έναν πολύ προσεκτικό άνθρωπο, με στυλ και αισθητική που προσομοιάζει σε Άγγλο Λόρδο. Ψηλός, ευθυτενής και αναμφίβολα αριστοκρατικός ίσως θα προτιμούσε να είναι όντως ...Βρετανός και για το λόγο αυτό διατηρεί σπίτι στο Λονδίνο και ειδικότερα στην αριστοκρατική Belgravia. Και ως ...Βρετανός αγαπά την ιππασία την οποία παρακολουθεί συχνά στους αγώνες του Ascot. Διατηρεί μάλιστα και δικά του άλογα ιπποδρομιών.

Ένα απ’ αυτά, ο ΠΡΕΣΒΗΣ που θεωρείται καθΓια να τα γράφει η Ακρίτα, κάτι ξέρει. Αυτή κάτι ξέρει. Ήταν και συμμαθήτρια με μια Μαρινοπούλου της οικογένειας (κι εμείς ξέρουμε τη Μαρινοπούλου του Κερατσινίου αλλά αυτές οι δυο έχουν μια διαφορά). Ψωνίζει και από την Κηφισίας ... κάτι παραπάνω θα ξέρει. και είναι τόσο καλό το άρθρο που αξίζει να της πούμε συγχαρητήρια! 
Καταλάβατε λοιπόν; 
Ακολουθεί το χτεσινό κατατοπιστικό και μακροσκελές άρθρο του Economy.gr για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τους Μαρινόπουλους. αρόαιμο διεθνούς φήμης διακρίθηκε παλαιότερα και στους διάσημους αγώνες του Μεϊντάν στο Dubai σε μια κούρσα που ...χάρισε στον Λεωνίδα Μαρινόπουλο 5.000.000 δολάρια, αφού αυτό ήταν το έπαθλο της νίκης. Για τον επικεφαλής της Μαρινόπουλος ήταν από τις πιο δυνατές συγκινήσεις, αφού συνδύαζε όλες του τις αγάπες: την πολυτέλεια, την ιππασία, το εκλεκτό περιβάλλον και τη γυναίκα του Μαρίνα που φωτογραφήθηκε δίπλα του σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις της.

Η Μαρίνα Μαρινοπούλου θεωρείται η πιο «άγνωστη» από τις συζύγους των Μαρινοπουλαίων, αποφεύγει την κοσμική ζωή και προτιμά όπως και ο σύζυγος της τους κλειστούς κύκλους, τα γιότ και τη βίλα στη Μύκονο.

Αντίθετα, πολύ πιο γνωστή είναι η Σάντρα Μαρινοπούλου –Φιξ, παντρεμένη με τον Πάνο, αδελφό του Λεωνίδα Μαρινόπουλου. Ο γάμος τους, υπήρξε άλλη μια επιβεβαίωση του μεγαλοαστισμού των Μαρινόπουλων, που θέλει τις μεγάλες οικογένειες να διασταυρώνονται. Και μπορεί οι Φιξ να μην έχουν την αίγλη του παρελθόντος, έχουν όμως το όνομα. Στην περίσταση του ζευγαριού, ίσως η Σάντρα να επισκιάζει το σύζυγό της σε διασημότητα, αφού η ίδια είναι επικεφαλής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Τα χρήματα των Μαρινοπουλαίων, έδωσαν ώθηση στην –πράγματι αξιέπαινη- προσπάθεια της νύφης να ενισχύσει της αναγνωρισιμότητα της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς διοργανώνοντας εκθέσεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο Πάνος έχει αναλάβει τον τομέα καλλυντικών της φαρμακοβιομηχανίας ΦΑΜΑΡ και έχει μεγάλη αγάπη στην ακίνητη περιουσία, ιδίως του εξωτερικού. Κορωνίδα του σχετικού περιουσιολογίου το λεγόμενο «παλάτι» του ζεύγους στο Knightsbridge του Λονδίνου στο οποίο φιλοξενείται και μια αξιολογότατη συλλογή έργων τέχνης.

Ο εξάδελφος Πάνος, ο γνωστότερος ως Πανάρας μπορεί να μην έχει το παλάτι του έτερου Πάνου, έχει όμως μια μεγάλη συλλογή από κατακτήσεις. Ο Πανάρας άφησε ...ιστορία στην κοσμική ζωή της Αθήνας (πρώτος του έρωτας η Μπέλλα Αδαμοπούλου, πρώτη του σύζυγος η Όλγα Γουλανδρή της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας σε μια άλλη επιβεβαίωση του μεγαλοαστισμού) τις προηγούμενες δεκαετίες μέχρις ότου «έπεσε» στην δεύτερη σύζυγό του, την καλλονή Ιωάννα, που ξεπέρασε σε αναγνωρισιμότητα  τη Σάντρα Φιξ και έγινε η top wife της οικογένειας.

Πρώην μοντέλο με καταγωγή από τη Μάνη, η Ιωάννα έγινε η πρωταθλήτρια της οικογένειας στο ... spending οδηγώντας τον Πανάρα σε διάφορες αγορές μεταξύ των οποίων μια έπαυλη στα Hampton’s και μια βίλλα στο Miami.

Σε αυτή λέγεται ότι συνεχίζει να διαμένει και η Ιωάννα, μετά το διαζύγιό της με τον Πανάρα πριν περίπου ενάμισι χρόνο.

Οι φήμες φέρουν το πρώην ζευγάρι να μοιράζεται το σπίτι που είχαν χτίσει στη διάρκεια του γάμο τους στη Μύκονο (σ.σ. στο νησί έχουν σπίτι όλα τα μέλη της οικογένειας) και το οποίο είχε διακοσμήσει η Ιωάννα, την περίοδο που ασχολείτο με το interior design. Η βίλα της Μυκόνου είναι από τα πιο πολυσυζητημένα σπίτια και είναι από τα πρώτα κτίσματα που φαίνονται όταν μπαίνει κανείς στο λιμάνι της Μυκόνου. Τα πάρτι που δόθηκαν από το (πρώην) ζευγάρι έχουν μείνει στην ιστορία του νησιού την περίοδο της ευμάρειας, με την κοσμική Αθήνα να δίνει το παρών, και την τροχαία του νησιού να δίνει ειδικές άδειες για να παρκάρουν οι καλεσμένοι τα πολυτελή τους αυτοκίνητα στον περιφερειακό...

**************

Η ανάρτησή μου ΠΡΙΝ το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015

Αυτή την ανάρτηση, την πήρα από το Ιστολόγιό μου και την δημοσιεύω ξανά γιατί την βρίσκω επίκαιρη. Εξηγεί πολλά από εκείνα που γίνονταν εκείνες τις μέρες. Εξηγεί γιατί ήταν σαφές ότι η κυβέρνηση χρειαζόταν ένα μεγάλο ΟΧΙ για να μπορέσει να φτάσει σε μια καλύτερη συμφωνία από εκείνη στην οποία την είχε μπλοκάρει ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ μέσω του Ευρωγκρούπ

ΤΙΤΛΟΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ:   

Η ώρα για ένα μεγάλο ΟΧΙ που μπορεί να φέρει ένα αξιοπρεπές ΝΑΙ

Η στιγμή είναι κρίσιμη. Οι εξελίξεις τρέχουν καθημερινά και εγώ διάλεξα σχεδόν μια εβδομάδα τώρα να μην μιλώ και να περιμένω. Οι προβλέψεις είχαν γίνει από καιρό, τα αναμενόμενα αναλύθηκαν κι αυτά από καιρό, τώρα ήταν η ώρα των διαπραγματευτών να φτάσουν σε ένα αποτέλεσμα. 

Ωστόσο, η σημερινή παρέμβαση του ΔΝΤ που ζητά μείωση των μισθών και των συντάξεων σε άμεση συγχορδία με τις εργοδοτικές οργανώσεις της χώρας, και με την αθέλητη ή αφελή συμπαράταξη των φιλο-ευρωπαϊκών διαδηλώσεων της Αθήνας με κάνουν να θέλω να πω τη γνώμη μου.

• Από τη στιγμή που το Ευρωγκρούπ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ υπό την πίεση των γεγονότων και των ηγετών και της Αμερικής να πει ένα δειλό “ΟΚ” στις προτάσεις των Αθηνών αποδεχόμενο ότι αποτελούν βάση διαπραγμάτευσης, και
• από τη στιγμή που ο Σόιμπλε δεν μίλησε και η κυρία Μέρκελ είπε ένα δειλό και τραβηγμένο ψιλο-Οκέι έστω κι αν ανέφερε πάλι τους “θεσμούς”, δηλαδή το πεδίο όπου παίζει μπάλα ο Σόιμπλε, και
• από τη στιγμή που άρχισε να διαφαίνεται ότι ο Σύριζα έκανε πολλά βήματα πίσω και ότι είναι πλέον η ώρα της Ευρώπης να “παίξει μπάλα”, κατά την προσφιλή έκφραση των Ευρωπαίων που αυτή τη φορά χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας, και
• από τη στιγμή που έχουν αυτοεξευτελιστεί όλοι εκείνοι που απειλούν εδώ και καιρό τη χώρα μας με καταστροφή αλλά όλο και πηγαίνουν πιο εκεί τις απαιτήσεις τους και τις αυτοϊκανοποιούν χωρίς ενδοιασμούς,

νομίζω ήρθε η ώρα να πει η δική μας διαπραγματευτική ομάδα το επικίνδυνο αλλά καταλυτικό ΟΧΙ

Ένα ΟΧΙ που θα στοχεύει κατ ευθείαν στην νεοφιλελεύθερη πολιτική!

Αυτό που μας ζητούν τώρα είναι να ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΕΜΗΘΟΥΝ τα βάρη ΔΙΚΑΙΑ και ΑΝΑΛΟΓΑ με την δυνατότητα καθενός έστω κι αν έτσι το μεγαλύτερο μέρος πηγαίνει στις επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να ξαναβάλει τα βάρη στους εργαζόμενους του δημοσίου και στους συνταξιούχους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. 

Αν είναι να πούμε ΟΧΙ γι αυτόν τον λόγο, αξίζει τον κόπο. 

Όχι για λόγους μόνο δικαιοσύνης αλλά (κυρίως) και για λόγους διαπραγματευτικούς. Παγιδεύτηκαν σε ένα κατ' αρχήν ΟΚ και τώρα θέλουν να ξεφύγουν βάζοντας δύσκολα στον Σύριζα. Τα δύσκολα όμως γυρνάνε μπούμερανγκ. Έτσι όπως όλος ο κόσμος έχει επικεντρωθεί στην ελληνική διαπραγμάτευση, έτσι όπως μέσα ενημέρωσης και σχολιαστές δεν αφήνουν τίποτε να πέσει κάτω, θα είναι πολύ δύσκολο στους Ευρωπαίους ηγέτες να εξηγήσουν πως αναστατώνουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα και πυροβολούν στο κεφάλι μία χώρα απλά και μόνο γιατί ΠΙΑΝΕΙ μεν τους στόχους που θέτουν εκείνοι αλλά επιθυμεί να το κάνει με τρόπο ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΟ (όσο δίκαιος γίνεται υπό τις συνθήκες αυτές).

Επομένως, αν θέλουμε ένα έντιμο και αμοιβαία επωφελές ΝΑΙ, είναι τώρα η ώρα για ένα δυνατό και αγέρωχο ΟΧΙ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Αυτή την ανάρτηση την έκανα στις 24 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015, μερικές μέρες πριν ο Τσίπρας εξαγείλει δημοψήφισμα και προτείνει ΟΧΙ για να διαπραγματευτεί καλύτερα καθώς η μέχρι τότε διαπραγμάτευση είχε κολλήσει στον Σόιμπλε και το ΔΝΤ.

Βρίσκεται ΕΔΩ για όποιον θέλει επιβεβαίωση.

Το "ΟΧΙ που θα οδηγήσει σε ένα έντιμο και αμοιβαία επωφελές ΝΑΙ" που εγώ ζητούσα από την κυβέρνηση (δια της Βουλής) εκείνη αποφάσισε να το μεταβιβάσει στον ελληνικό λαό για να το πει εκείνος. Κι αυτό ακριβώς έγινε.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΙΣ 7 ΣΤΡΟΦΕΣ

Αύριο Κυριακή, 3 Ιουλίου 2016, στις 8 μμ στις 7 στροφές (στο συνεταιριστικό καφενείο στην πλατεία Ευγενείας) θα πραγματοποιηθεί η εκδήλωση 

α) της προ-παρουσίασης του βιβλίου που εξέδωσε η Ένωση Ποντίων με συγγραφείς τους Γιώργο Χατζόπουλο και Γιώργο Τσιρίδη και επιμελήτρια την Χριστίνα Χαφουσίδου με τίτλο:

"ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ, 

ΕΔΏ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ ... ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ" 

και 

β) της προβολής της ταινίας του Γιώργου Χατζόπόυλου (παραγωγής 1980-81) με τίτλο:

"ΑΥΤΗ Η ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ 

ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ"

Για το βιβλίο περιττεύει νομίζω να πω ότι είναι μια πολυτελής αλλά και τεχνικά άρτια έκδοση (η υπογραφή "εκδόσεις ΜΙΛΗΤΟΣ" το εγγυάται) 500 σελίδων (βάρος 3 κιλά ακριβώς) όσο για το περιεχόμενο ξεπερνά την φαντασία όσων έχουν συνηθίσει να βλέπουν ανάλογες εκδόσεις διαφόρων δήμων ή φορέων που αναθέτουν σε ομάδα ιστορικών μια τέτοια συγγραφή. Εδώ περιέχονται μαρτυρίες και παρουσίες (χιλιάδεες ονόματα και μικρές ιστορίες) που κάνουν το βιβλίο πραγματικό ΠΑΝΟΡΑΜΑ μιας πόλης και αρκετών γενεών.

Η ταινία καταγράφει τη Δραπετσώνα με συναίσθημα και ακρίβεια όπως ήταν την εποχή που γυρίστηκε, το 1980-81 και δεν θυμάμαι καμιά φορά που να παίχτηκε χωρίς να συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό, ακόμα και μη Δραπετσωνίτες.

Θα παρευρίσκονται και θα μιλήσουν οι Γιώργος Χατζόπουλος και Γιώργος Τσιρίδης καθώς και εκπρόσωποι της Ένωσης Ποντίων.

Σημειώνω ότι για την προβολή της ταινίας έχουν υπάρξει κάποια προβλήματα αλλά θα ξεπεραστούν (τόσοι φορείς υπάρχουν, είναι και ο δήμος ... είναι δυνατόν να μη βρουν λύση;)

Η κανονική (και επιβλητική όπως πιστεύω) παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από την Ένωση Ποντίων τον Οκτώβρη. Ως τότε θα αρκεστείτ4ε στην προ-παρουσίαση στις 7 στροφές ... και μόνο που θα έχετε την ευκαιρία να ξεφυλλίσετε ένα τέτοιο βιβλίο αξίζει τον κόπο!