Μια
λύση έχουμε αν θέλουμε να μη σπάσουν τα
νεύρα μας αυτόν τον μήνα, να αλλάζουμε
κανάλι μόλις βάζει ειδήσεις.
Πίστευε
και μη ερεύνα, γιατί όταν ερευνάς γίνεσαι
το θύμα τους.
"Ο Blomberg είπε ότι θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ".
"Ο
Μπάσδακ είπε ότι θα βρεχει στην Ελλάδα
συνεχώς επί 200 μέρες αν δεν βγει πρόεδρος."
"Οι
Φούσκαλ Τάϊμς είπαν ότι κανείς δεν θα
αγοράζει ελληνικά ομόλογα αν δεν τα
υπογράφει ο Σαμαράς ή έστω ο Βενιζέλος."
Η
αλήθεια είναι ότι όσα λένε είναι αλήθεια! Είναι μάλλον ψύχραιμες εκτιμήσεις ανθρώπων
που θέλουν να προχωρήσει η Ελλάδα όπως
ξεκίνησε το 2010 και συνέχισε πλησίστια
το 2012 και να μην αλλάξει ρότα.
Οι οποίοι
όμως ξέρουν πως θα αλλάξει η ρότα και
είναι προετοιμασμένοι γι αυτό. Προσπαθούν
να προβλέψουν, φοβούνται ότι οι επιπτώσεις
στην Ευρωζώνη θα είναι σοβαρές και
κοιτούν τι εναλλακτικές υπάρχουν. Όλα
αυτά όμως μεταδίδονται εν είδη πολεμικού
ανακοινωθέντος από τα κανάλια και τα
ραδιόφωνα που προσπαθούν να βγάλουν
και από την μύγα ξύγκι.
Οι
ξένοι παρατηρητές εκτιμούν, προβλέπουν,
βλέπουν και λένε τη γνώμη τους. Οι ντόπιοι
αναμεταδότες όμως δεν είναι τόσο
ψύχραιμοι. Φοβούνται ότι από τα πρώτα
μέτρα που θα πάρει ο Σύριζα είναι να
τους βάλει να πληρώσουν αυτά που χρωστούν
στο κράτος και να κοστολογήσει τις
συχνότητες που ως τώρα χρησιμοποιούν
ελεύθερα. Φοβούνται πως θα έχουν να
κάνουν με ανθρώπους καινούριους, που
δεν έχουν διαφθαρεί και δεν έχουν
συνηθίσει να μιλούν με μίζες και
μπαχτσίσια.
Φοβούνται
ότι μέχρι να τους διαφθείρουν κι αυτούς
θα περάσει πολύς χρόνος και η ζημιά θα
έχει γίνει. Έτσι προτιμούν να φυλάνε τα
ρούχα τους για να έχουν τα μισά. Όπου
"φυλάω τα ρούχα μου" στην συγκεκριμένη
στιγμή που ζούμε σημαίνει εκλέγεται
πρόεδρος, παίρνει παράταση η γερμανόδουλη
κυβέρνηση και στους 18 μήνες που μεσολαβούν
ενώνεται η δεξιά με την ακροδεξιά κι
αφήνουν τον σύριζα με την γλύκα στο
στόμα.
Η
πραγματικότητα ωστόσο μοιάζει να έχει
κλειδώσει σε άλλη κατεύθυνση. Οι 180
φαίνονται να είναι πολύ μακρινή υπόθεση
και θα πρέπει να εξευτελιστούν πολλοί
άνθρωποι (ίσως και κόμματα) για να
επιτευχθεί ο στόχος. Θα έλεγε κανείς με
όρους οικονομικούς ότι η προσφορά
μειώθηκε, η ζήτηση αυξήθηκε τρελά και
το σημείο ισορροπίας προσφοράς ζήτησης
ανέβηκε σε τιμή πολύ υψηλή. Είναι η
ισορροπία Cournot-Bertrand (κατά την οικονομική
επιστήμη) που αν ξεφύγει από κάποια όρια
ανοίγει τόσο πολύ που το σημείο ισορροπίας
μετακινείται στο άπειρο. Λένε πως κάτι
τέτοιο έχει γίνει και τώρα.
Αν
έχουμε πραγματικά εκλογές στο τέλος
Ιανουαρίου ή αρχές Φεβρουαρίου, τότε
πραγματικά μέσα στον Φεβρουάριο που
λήγει και η παράταση των δύο μηνών του
μνημονίου θα παιχτούν πολλά. Τότε θα
δούμε αν ο Σύριζα εννοεί αυτά που λέει
αρνούμενος να διαπραγματευτεί στη βάση
που θέτει το Ευρωγρούπ και δηλώσει
άρνηση να εκπληρώσει τα κριτήρια. Θα
δούμε και την αντίδρασή του στις ταρζανιές
της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Θα δούμε αν θα τους
πει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βρίσκει
κάθε χρόνο 10 δισ. Ευρώ για να τρέφει τον
Μινώταυρο των δανειστών. Και αν καταφέρει
να έχει ανάπτυξη 6% όπως προβλέπουν τα
μνημόνια, τότε και μόνον τότε θα τους
επιστρέψει κάποια χρήματα που και εμείς
κι αυτοί θα θεωρήσουμε από κοινού
“λογικά”.
Ο
διεθνής καπιταλισμός αποτιμά τα ελληνικά
ομόλογα περίπου ως σκουπίδια και τα
πουλάει-αγοράζει στη δευτερογενή αγορά
σε τιμή 10-15% της αξίας τους. Δηλαδή η
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ, ο θεός του καπιταλισμού,
ΚΟΥΡΕΥΕΙ 85% το χρέος μας, γιατί τα ομόλογα
χρέος είναι. Επομένως πως μπορούν να
μην αποδέχονται οι θεσμικοί εταίροι κι
αυτοί ένα κούρεμα μικρότερο μεν αλλά
ικανό να κάνει αυτό το χρέος βιώσιμο
και επομένως δυνατό να αποπληρωθεί; Αν
ο Σύριζα με αυτό το επιχείρημα πάψει να
πληρώνει με νέα δάνεια τα παλιά δάνεια
και να ανακυκλώνει εντόκως το χρέος, το
Ευρωγκρούπ θα πρέπει να απαντήσει στα
πλαίσια της λογικής. Κι αν δεν το κάνει
δεν θα λάβει τίποτε παρά του μη έχοντος.
Θα
μου πείτε ... και επομένως ... δραχμή;
Μακάρι,
θα έλεγα, αλλά ... δυστυχώς για μέχρι τη
δραχμή υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Η
διάλυση της Ευρωζώνης θα είναι επί
τάπητος σε μια τέτοια περίπτωση. Ήδη η
Ιταλία απείλησε με αποχώρηση και η
Γαλλία απειλεί εμμέσως. Η Ισπανία έχει
τους Ποντέμος να μην φοβούνται την έξοδο
και η Ιρλανδία οδεύει επίσης προς τα
εκεί. Δεν θα είναι χωρίς συμμάχους στην
υπόθεση αυτή η Ελλάδα. Αρκεί να αποφασίσει
να έχει δικό της λόγο και να μην παπαγαλίζει
απλά τις εντολές του Σόιμπλε. Αυτή είναι
και η μόνη μας ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει
σε αυτόν τον κατήφορο στον οποίο έχουμε
βρεθεί.
