ΕΛΛΑΔΑ και ΕΥΡΩΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΣ

Η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, θέτει επί τάπητος το ζήτημα που τόσο καιρό όλοι, και προπαντός οι Ευρωπαίοι εταίροι της ΕΕ, έκρυβαν κάτω από το χαλί.

Ποια Ελλάδα θα έχουμε αύριο; Ποια Ευρώπη θα έχουμε αύριο;

Η παγκόσμια κρίση των τραπεζών του 2008 έγινε ευρωπαϊκή κρίση των εθνικών κρατών το 2010 αφού η ΕΕ επέλεξε να σώσει το τραπεζικό σύστημα που πτώχευε μεταθέτοντας τα βάρη στις πλάτες των λαών. Η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο αυτής της πολιτικής με τις γνωστές συνέπειες για όλους μας.

Η πολιτική αυτή δεν αμφισβητήθηκε από την πολιτική τάξη της χώρας μας που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να διαγνώσει έγκαιρα το είδος της κρίσης και των δεσμών που μας επιβάλλονταν. Τα νέα δάνεια χαρίζονταν στις τράπεζες και αποπλήρωναν απαξιωμένα ομόλογα γλυτώνοντας του χρεοκοπημένους οργανισμούς και χρεοκοπώντας, αντί γι αυτούς, τους Έλληνες πολίτες.  

Η πολιτική αυτή δεν αμφισβητήθηκε ούτε και από τους Ευρωπαίους πολιτικούς που έβλεπαν φοβισμένοι την τρικυμία να έχει φτάσει στην ευρωζώνη. Βολεύονταν να αισθάνονται ότι πριν από αυτούς υπήρχαν άλλοι στη σειρά για να πνιγούν.

Η εποχή της αποφυγής των προβλημάτων της ΕΕ και της ευρωζώνης με την εφαρμογή πολιτικών «τιμωρίας» που έκρυβαν το πρόβλημα πίσω από την σχεδιασμένη «ελληνική τραγωδία» τελείωσε. Τώρα θα μπει επί τάπητος το πραγματικό πρόβλημα για την Ευρώπη. Οι λαοί δεν θέλουν να πληρώνουν άλλο τις συνέπειες των ανωμαλιών που δημιούργησαν οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες. Πρώτος θα πει το «όχι» ο ελληνικός λαός και θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Οι Ιταλοί το έχουν πει ήδη ψιθυριστά δια του Ρέντζι, οι Γάλλοι έχουν προειδοποιήσει με τον ελλειμματικό προϋπολογισμό τους και οι Ισπανοί ετοιμάζονται να εκλέξουν τους «Ποντέμος» φωνάζοντας κι αυτοί ένα ηχηρό όχι όπως το επερχόμενο της Ελλάδας.

Τους επόμενους μήνες, και ιδιαίτερα τον Μάρτη και τον Απρίλη, θα παιχτεί ολόκληρο το έργο που η πρώτη του πράξη το 2010-2012 έληξε με νίκη των «κακών» και της Μέρκελ. Στο β’ μέρος θα δούμε τη συνέχεια. Με την ελπίδα ότι οι πολιτικές της λιτότητας θα αλλάξουν και ότι το βάρος της διάσωσης των τραπεζών θα το αναλάβει επί τέλους η ΕΚΤ. Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει ήδη από το 2009 και που χρειάστηκε επιτακτικά μια λύση το 2010, θα τεθεί επί τάπητος στο 2015 ξανά, χάρη στην ψήφο των Ελλήνων.

Η ελπίδα των πολλών είναι ο φόβος των ολίγων.

Από τη μια, οι πολλοί ελπίζουν να γλιτώσουν από την υποχρέωση να πληρώνουν με τη ζωή τους και το βιοτικό τους επίπεδο τα χρέη των τραπεζών και των πολιτικών που τις στήριζαν και τις θεράπευαν.

Από την άλλη οι λίγοι, τραπεζίτες, μεγάλοι ομολογιούχοι (funds) και πολιτικοί, φοβούνται ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ο Γιώργος Ιωακειμίδης, δήμαρχος Ρέντη παλιότερα και Νίκαας-Ρέντη τώρα, ανέβασε στο φέϊσμπουκ για τις γιορτινές αυτές μέρες μια ιστοριούλα όπως την έζησε.
Την μεταφέρω εδώ αυτούσια γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί.

Τοσα χρονια δημαρχος και συνεχιζω να εκπλησσομαι ευχαριστα απο τους ανθρωπους της πολης μας. 

Ενας απο αυτους ο κυριος Χρηστος. 

Πριν λιγες μερες παρουσιαστηκε σε μια γιορτη ενος ΚΑΠΗ και ζητησε απο το προσωπικο να του διορθωσουν καποια ποιηματα που ειχε γραψει για τη γυναικα του.
Αυτο θα ηταν το δωρο του για τα Χριστουγεννα, καθως χρηματα για δωρο δεν ειχε.

Ειναι μαζι απο το 1949, 65 χρονια παντρεμενοι, και δε σταματησε να της εκφραζει ποτε την αγαπη του με στιχους. 

Απιστευτος;  το λιγοτερο που μπορει να πει κανεις. 

Δε σας εχω πει ομως ακομα το σημαντικοτερο. Η γυναικα του πασχει εδω και χρονια απο Αλτσχαιμερ (ανοια) και ισως δεν καταλαβαινει κανεναν απο τους στιχους που της αφιερωνει. Αυτος ομως συνεχιζει να της γραφει και να της αφιερωνει ποιηματα, οπως την πρωτη μερα που τη γνωρισε. 

Σας μεταφερω λιγες στροφες απο τους στιχους του: 

"Θελω τα ματια σου να βλεπω

Καθε στιγμη, καθε λεπτο

Κι αυτο ποτες μου δεν το κρυβω

Ποσο πολυ σε αγαπω

Αυτο που θελω απο σενα

Αυτο που μονο σου ζητω

Ασε με να σε αγαπαω

Αυτο μοναχα θελω εγω..."

Αν μπορουσαμε να αγαπησουμε και να νιωσουμε τοσο βαθια αγαπη, σιγουρο ειναι οτι θα ειχαμε παρει αλλο δρομο.

Κυριε Χρηστο να σε εχει ο Θεος καλα, να εισαι γερος να μας δειχνεις τη σημασια και την αξια της αγαπης στη ζωη μας.

Καλα Χριστουγεννα σε ολους με αγαπη στην καρδια σας!!!

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου: μια συνηθισμένη μέρα στη Βουλή!

Είναι Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014, κι έχει ήδη ξεκινήσει από τις 12 το μεσημέρι η τρίτη και φαρμακερή ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τις δηλώσεις που έχουν προηγηθεί η κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να πιάσει τους 180 ψήφους υπέρ Σταύρου Δήμα. Τα μικρά κόμματα των ΑνΕλ και ΔημΑρ έχουν επιβεβαιώσει την θέση τους να ψηφίσουν "παρών" και ο Σύριζα, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή δεν έχουν αλλάξει σε τίποτε την θέση τους που είναι το "παρών".

Η κυβέρνηση μέχρι και το πρωί συνέχιζε να διαδίδει ότι έχει ελπίδες να εκλέξει πρόεδρο αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το παιγνίδι έχει πλέον μεταφερθεί στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Όλα όσα λέγονται εκεί αποσκοπούν. Η κυβέρνηση θέλει να συντηρήσει την δήθεν "αγωνία" για να δείχνει ισχυρή ακόμα και μέσα στους ανεξάρτητους βουλευτές και να θυμίζει στον κόσμο ότι δεν ευθύνεται εκείνη για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αλλά ο Σύριζα. Εκείνη έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό.

Μέσα στη Βουλή η διαδικασία έχει αρχίσει. Τα "Σταύρος Δήμας" από τους βουλευτές της Α' Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας ακούγονται κανονικά, όπως και στις δύο προηγούμενες ψηφοφορίες και τα "παρών" του Σύριζα επίσης. Και ξαφνικά σκάει η βόμβα. Ακούγεται ο πρόεδρος να εκφωνεί: "Νίκος Μιχαλολιάκος" και η απάντηση "Σταύρος Δήμας" τους κάνει όλους να πεταχτούν από τις καρέκλες τους.

Ο Σαμαράς γουρλώνει τα μάτια και κοιτάζει τον Μπαλτάκο, ο Μπαλτάκος κοιτάζει προς τον Αποστολόπουλο και ο Μελάς χαριτολογεί λέγοντας κάτι άσχετο στην κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου ντε Γκρές.

-Να σας γνωρίσω μαντάμ τον γιο μου, θα είναι στη νέα Βουλή συνάδελφος

-Μα δεν είναι για τέτοια τώρα γιατρέ, δεν βλέπετε; ο Μιχαλολιάκος ψήφισε τον Σταύρο Δήμα, του κάνει αυτή ανήσυχη

-Ε, και; αναρωτιέται ο Μελάς

-Τι "και" ρε Παναγιώτη, η Χρυσή Αυγή μας ψηφίζει ... τι θα κάνουμε;

-Α, τους άτιμους, θα τα έχουν πάρει ... δεν εξηγείται αλλιώς

-Γιατί να τα έχουν πάρει ρε Παναγιώτη, εσύ τα πήρες που ψήφισες;

-Άλλο εγώ, είπε ο αξιότιμος βουλευτής και κοίταξε προς τα έδρανα της κυβέρνησης

Ο Σαμαράς είχε σκύψει και κάτι έλεγε με τον Βενιζέλο. Από κάτω στα έδρανα του ΠαΣοΚ γινόταν αναβρασμός.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε σηκωθεί όρθιος και φώναζε "Η δημοκρατία στο απόσπασμα, πράσινη ανάπτυξη τώρα!" και κάτι άλλα στα αγγλικά που κανείς δεν τα καταλάβαινε γιατί ήταν πολύ προχωρημένα.

Λίγο πιο εκεί, ο Σπύρος Λυκούδης κοίταζε μια τον Ψαριανό και μια το κινητό του να δει αν του είχε γράψει κάτι με μήνυμα SMS  ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Στο μεταξύ κι άλλοι χρυσαυγίτες της Α' Αθηνών ψήφιζαν κι αυτοί "ναι". Δεν ήταν συνεπώς από λάθος το “Σταύρος Δήμας” του αρχηγού, υπήρχε σχέδιο. Κι όταν η Χρυσή Αυγή οργάνωνε σχέδιο, το εκτελούσε κι όλας. Ήταν ολοφάνερο, λοιπόν, που πήγαινε το πράγμα. Θα έβγαινε πρόεδρος με τις ψήφους της "εγκληματικής οργάνωσης". Ο Δένδιας είχε χάσει το χρώμα του.

Στην αντιπολίτευση επικρατούσε σχετική ευθυμία. Δεν τους πολυάρεσε η εξέλιξη αλλά έβλεπαν το χρώμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και τους έφτιαχνε το κέφι. Μόνο ο Τσίπρας τα είχε βάψει μαύρα. Το όνειρο να ξυπνήσει πρωθυπουργός μέσα στον Φεβρουάριο του νέου έτους απομακρυνόταν. Κοίταξε τον Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν σε πλήρη σύγχυση με την εξέλιξη και σκεφτόταν πως να αντιδράσει.

"Θέλουν να μας ξεφτιλίσουν, θέλουν να μας κάνουν να ψηφίσουμε μόνοι μας εναντίον του Δήμα, θέλουν να κοροϊδέψουν τη δημοκρατία, την πατρίδα, τα κόκαλα της Πηνελόπης Δέλτα!" φώναζε

Μόνη ελπίδα πια ήταν οι ανεξάρτητοι. Αυτοί που είχαν ψηφίσει Δήμα στη δεύτερη ψηφοφορία παρ' όλο που είχαν καταψηφίσει τον προϋπολογισμό, οι δεκατρείς που στήριζαν χωρίς ανταλλάγματα την Νέα Δημοκρατία. Αν ψήφιζαν “παρών” θα ακυρωνόταν το χρυσαυγίτικο σχέδιο. Κοίταξε προς τον Λυκούδη με βλέμμα σχεδόν ικετευτικό. Άραγε θα τον έσωζαν για μια ακόμη φορά;

Ο Λυκούδης είδε τον πρωθυπουργό και τον λυπήθηκε. Είχε βέβαια άλλες σκέψεις καθώς δεν τον ένοιαζε τόσο ο Σαμαράς αλλά ενδιαφερόταν κυρίως για το Σύνταγμα και το μέλλον της Χώρας.

"Έστω κι έτσι” σκέφτηκε προς στιγμήν “αν είναι για να σωθεί η Ελλάδα ... χαλάλι, ας βγει ο Δήμας και με τους ναζί”.

Είδε όμως το αγωνιώδες βλέμμα του Σαμαρά και κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Σαμαράς του έγνεφε να ψηφίσουν “όχι”. Κοίταξε ξανά στο κινητό του. Είδε ότι η εντολή του Σταύρου (του Θεοδωράκη βεβαίως) ήταν σαφής: "Δήμας και ξερό ψωμί" έλεγε.

Κοίταξε δίπλα του τον Ψαριανό. Αυτός σήκωσε τους ώμους και του ψιθύρισε "αφού αυτή είναι η γραμμή ρε Σπύρο, τι να κάνουμε. Δήμα και ξερό ψωμί".

Στενοχωρημένος ο σοβαρός μεταρρυθμιστής πολιτικός έγνεψε με το φρύδι του στον Σαμαρά αρνητικά. "Δεν μπορούμε να σας σώσουμε εμείς πρόεδρε", ήταν σαν να του έλεγε.

Στο μεταξύ ο Παπανδρέου, η άλλη ελπίδα του Σαμαρά, ο άνθρωπος που τον είχε βγάλει από την λήθη και τον είχε κάνει πρωθυπουργό, ο συγκάτοικός του στο Χάρβαρντ, αφού κατήγγειλε τους πάντες και τα πάντα ψήφισε κι αυτός Σταύρο Δήμα. “Από αυτόν τον μ ... περίμενες να σε σώσει;” ακούστηκε η φωνή του αντιπροέδρου από δίπλα με κακεντρέχεια.

Ο Σαμαράς κάθισε στο έδρανο και έπαψε να ακούει τον οποιονδήποτε. Ήθελε να συγκεντρωθεί λίγο. Η ψηφοφορία προχωρούσε. Όσοι ήταν να ψηφίσουν Δήμα, οι περίπου 168 ψήφιζαν. Μαζί με τους χρυσαυγίτες που ψήφιζαν κι αυτοί ο αριθμός των 180 θα ξεπερνιόταν. Ο Δήμας θα έβγαινε πρόεδρος αλλά με τις ψήφους των "εγκληματιών" όπως τους χαρακτήριζε μέχρι χτες. 

Κάτι μέσα του όμως άρχισε να τον γλυκαίνει. "Τέλος πάντων ... εγκληματίες ... ναζιστικά καθάρματα ... αλλά εντάξει, μην το παρακάνουμε, είναι και πατριώτες ... στον Μελιγαλά μόνο εγώ κι ο Μιχαλολιάκος πηγαίναμε πριν καταργηθεί το μνημόσυνο και στο κάτω-κάτω για την πατρίδα παλεύουνε κι αυτοί όπως κι εγώ, από μια κοινή μήτρα προερχόμαστε ... είναι βέβαια καθάρματα αφού δεν με στηρίζουνε, όμως τώρα  ... να ... δες ... είδανε φαίνεται το φως το αληθινό”.

Θα ήταν και το 2015 πρωθυπουργός, και το μισό 2016, και ...

"Που ξέρεις; ... εικοσιέξι τοις εκατό εμείς και καμιά δεκαριά η Χρυσή Αυγή πάμε στο τριανταέξι, προσεγγίζουμε την αυτοδυναμία” σκέφτηκε κι ήταν σαν να ονειρευόταν, τόσο όμορφο του ακουγόταν

"Κι αντί για τον Βενιζέλο αντιπρόεδρο θα έχω τον Μιχαλολιάκο ... ε, και τι έγινε; και γραμματέα θα έχουμε τον Μπαλτάκο”

Θυμήθηκε τον Μπαλτάκο. Τον είχε υποτιμήσει αλλά αυτός το έκανε το θαύμα του. Έπρεπε να θυμηθεί να του πει ένα ευχαριστώ τουλάχιστον.

Τον ξύπνησε ένα σούσουρο από την πλευρά της συμπολίτευσης και τα νέα χάχανα από την αντιπολίτευση.

Ήταν γιατί εκείνη τη στιγμή ένας Νεοδημοκράτης βουλευτής από κάποιον παραμεθόριο νομό στην άκρη του πουθενά είχε μόλις ψηφίσει “παρών” και όλων τα βλέμματα είχαν γουρλώσει και πάλι. Τι είχε συμβεί;

Ένας ακόμα νεοδημοκράτης, που ούτε γνώριζε το όνομά του, ψήφισε κι αυτός παρών. Το όνειρο είχε αρχίσει να ξεφτίζει. Ποιος τους είχε πει να την κάνουν γυριστή;

"Τι γίνεται, δεν έμαθαν ότι αλλάξαμε γνώμη; Ποιος μαλάκας τους λέει να ψηφίζουν παρών;”

Κατάλαβε ότι είχε γίνει μπέρδεμα. Είχε αλλάξει γνώμη αλλά εκείνοι δεν το γνώριζαν. Ο Σαμαράς έχασε για δεύτερη φορά το χρώμα του. Από δίπλα του ο Βενιζέλος έπαιρνε στο κινητό του τον Σόιμπλε να του καρφώσει την καινούρια εξέλιξη. Έπρεπε εκεί στο Βερολίνο να γνωρίσουν τέλος πάντων ποιος ήταν άξιος και ποιος παρλαπίπας.

Ο πρωθυπουργός ούτε που πρόσεχε πια τις κινήσεις του αντιπροέδρου. Τον απασχολούσε η καινούρια εξέλιξη. Κάποιοι ακολουθούσαν την αρχική του εντολή ψηφίζοντας παρών όμως αυτός είχε ήδη αλλάξει γνώμη. Έπρεπε να τους σταματήσει πριν τον καταστρέψουν! Δεν ήταν ο Λυκούδης και οι μεταρρυθμιστές που του χάλαγαν τη δουλειά, αυτοί ψήφιζαν κανονικά. Οι δικοί του προφανώς έφταιγαν. Ούτε ο Χρύσανθος ήταν. Ούτε ο Μπαλτάκος, οι Χρυσαυγίτες συνέχιζαν να ψηφίζουν Σταύρο Δήμα. Έψαξε να τον Αποστολόπουλο. Τον είδε κάπου στο βάθος των εδράνων να μιλάει με κάτι νεοδημοκράτες βουλευτές από τους διεθνώς αγνώστους. Κι αμέσως μετά αυτοί ψήφιζαν “παρών”.

“Ο μ... ο Αποστολόπουλος την έκανε τη δουλειά!” σκέφτηκε

Τον πήρε αμέσως τηλέφωνο.

“Τι κάνεις μωρέ;” του φώναξε

“Πρόεδρε, την εντολή σου εκτελώ, χαλάω τα σχέδια της Χρυσής Αυγής”

Ο δέκατος Νεοδημοκράτης ψήφιζε εκείνη την ώρα Παρών. Ό,τι και να γινόταν πια ο Δήμας δεν θα εκλεγόταν. 

Φτάνει πια κύριε Λυκούδη! Εντάξει, δεν είστε αργυρώνητος, είστε όμως ασυγχώρητος! Δεν έχει καμιά σημασία ότι στηρίζετε τσάμπα τον Σαμαρά, σημασία έχει ότι τον στηρίζετε για να μείνει ακόμα 18 μήνες στην εξουσία!

Δεν συμφωνώ με την δήλωση των Βουδούρη-Παραστατίδη, όχι γιατί είδα την εκ των υστέρων απαξίωσή της αλλά γιατί έγινε εν βρασμώ και γιατί θεώρησε ως δεδομένη την καθυποταγή της κυβέρνησης στα γεγονότα.

Δεν κατάλαβαν ότι τα γεγονότα αλλάζουν αν έχεις μαζί σου μερικά κλειδιά της εξουσίας στον δημόσιο βίο και η κυβέρνηση δεν έχει απλά μερικά κλειδιά, τα έχει όλα.

Δεν πιστεύω επίσης ότι ο κ. Λυκούδης είναι αργυρώνητος. Νομίζω πως αν έκαναν το λάθος να του προσφέρουν χρήματα για να πει ναι, τότε εκείνος θα ψήφιζε όχι στον πρόεδρο. Τώρα ψηφίζει ναι.

Άκουσα και την αγανάχτηση του κ. Λυκούδη που οι δυο βουλευτές τον έβγαλαν στη σέντρα κι αυτόν καίγοντας μαζί με τα ξερά (αν υπάρχουν) και τα χλωρά.

Δεν αντέχω όμως άλλο αυτή την αγανάχτηση. Φτάνει πια κύριε Λυκούδη. Έχετε δίκιο αλλά το να ζητάτε την κεφαλή των ανθρώπων επί πίνακι σας κάνει Σαλώμη.

Και εξηγήστε μας καλύτερα κύριε Λυκούδη γιατί ψηφίζετε Δήμα;

Μη μου πείτε ότι δεν καταλαβαίνετε ούτε εσείς ότι το θέμα δεν είναι ο Δήμας ή ο οποιοσδήποτε πρόεδρος, πολλών δε μάλλον η λειτουργία του συντάγματος ...

Αν το σύνταγμα ήθελε να βγαίνει οπωσδήποτε πρόεδρος θα πρόβλεπε γι αυτή τη βουλή ό,τι προβλέπει για την επόμενη (150 ψήφοι και αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτό τότε με απλή σχετική πλειοψηφία μεταξύ των δύο πρώτων).

Όμως το σύνταγμα ήθελε να δώσει ένα όπλο στην αντιπολίτευση και αυτό το όπλο χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές, δεν είναι τώρα η παρθενική. Λειτουργία καλή του συντάγματος είναι και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών είτε από την κυβέρνηση (όποτε το κρίνει) είτε από την αντιπολίτευση (όποτε το μπορεί)!

Μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε πως με την ψήφο σας αβαντάρετε μια κυβέρνηση που έζησε με μνημόνια και ξεπουλήματα και θέλει να συνεχίσει τον δρόμο αυτό για δεκαοχτώ μήνες ακόμα με την βοήθειά σας;

Ελάτε, τώρα, μην πείτε πως τώρα τα ακούτε όλα αυτά για πρώτη σας φορά ...

Βρίζετε τον Βουδούρη και τον Παραστατίδη που την πάτησαν με την δήλωσή τους, αλλά το σημαντικό δεν είναι η δήλωσή τους αυτή αλλά η ψήφος σας κύριε Λυκούδη. 
Τα λόγια είναι έπεα πτερόεντα, η ψήφος σας όμως στοχεύει στο ΕΚΑΣ της πεθεράς μου, στη σύνταξή μου, στη ζωή όλων των Ελλήνων. Εσείς θα συνεχίσετε να παίρνετε τη βουλευτική αποζημίωση αλλά κάποιοι θα πεινάσουν, κάποιοι θα πάθουν κατάθλιψη και κάποιοι θα αυτοκτονήσουν εξ αιτίας σας.

Εσείς βέβαια μπορείτε να επαναλάβετε το τροπάρι των Σαμαρά-Άδωνι-Βούλτεψη, ότι αν έρθει ο Σύριζα θα πάμε στη δραχμή κι αυτό θα είναι καταστροφή για την ... πατρίδα (!!!) κι επομένως πρέπει να το εμποδίσετε ακόμα κι αν χωθείτε στο ποτάμι, ακόμα κι αν τώρα στηρίξετε ΝΔ. Πείτε το όμως ... κι αφήστε ήσυχους τους δυο βουλευτές που σας έθιξαν. 

Σας θίγει που σας είπαν ότι ψηφίζετε γιατί τα πήρατε και δεν σας θίγει που ψηφίζετε;

Τότε δεν είστε πολιτικός, είστε εμποράκος.

Δεν μας νοιάζει η τιμή της ψήφου σας κύριε Λυκούδη που μπορεί και να την δίνετε τσάμπα (και αυτό πιστεύω ότι κάνατε), μας νοιάζει αυτή η ίδια η ψήφος σας που κατευθύνεται στη ΣΤΗΡΙΞΗ του Σαμαρά και του Βενιζέλου και επιδιώκει ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ που μας επιβάλει η Μέρκελ.

Δεν είστε αργυρώνητος κύριε Λυκούδη, είστε όμως ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ

Ρε σύντροφοι, είναι ζωή, τώρα, αυτό που ζούμε; Υποζύγια των πλούσιων ... !

Επετειακό με την συμπλήρωση ενενήντα χρόνων (πριν μας αφήσει το 2014) από τον Herman Schuurman του 1924 το παρακάτω κείμενο.

Ηχεί κάπως παράδοξο σε μια κοινωνία που παραπονιέται για το 27% των ανέργων της. Είναι όμως μια άποψη που καλά θα κάνουμε να την έχουμε υπ' όψιν μας κι αυτήν.

Την παραθέτω ως έχει (υπάρχει σε πολλά site κυρίως αναρχοαυτόνομου περιεχομένου).

.
Λέει λοιπόν ο εξαίρετος κύριος Herman Schuurman:

"Υπάρχουν στη γλώσσα λέξεις και φράσεις που πρέπει να απαλείψουμε, καθώς προσδιορίζουν τις έννοιες που συναποτελούν το καταστροφικό και διεφθαρμένο περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος.

Πρώτα-πρώτα, η λέξη για την εργασία, και όλες οι έννοιες που σχετίζονται με αυτήν – “εργάτης”, “εργαζόμενος”, “χρόνος εργασίας”, “μισθός”, “απεργία”, “άνεργος”, “άεργος”.

Η εργασία είναι η ύψιστη ύβρις και η μεγαλύτερη πράξη εξευτελισμού που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα ενάντια στον εαυτό της.

Τούτο το κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός, βασίζεται στην εργασία· έχει δημιουργήσει μια τάξη που πρέπει να εργάζεται – και μια τάξη που δεν εργάζεται. Οι εργάτες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται, αλλιώς θα πεθάνουν της πείνας. “Όποιος δεν εργάζε Herman Schuurman του 1924 ται δεν τρώει” μας λένε τα αφεντικά, που σαν να μη φτάνει αυτό, παριστάνουν ότι εργάζονται όταν υπολογίζουν και προστατεύουν τα κέρδη τους.

Υπάρχουν οι άνεργοι, και αυτοί που δε δουλεύουν. Οι πρώτοι δεν εργάζονται χωρίς να φταίνε, οι δεύτεροι απλά δεν εργάζονται. Αυτοί που δε δουλεύουν είναι οι εκμεταλλευτές, που ζουν από την εργασία των εργατών. Οι άνεργοι είναι εργάτες που δεν επιτρέπεται να εργαστούν, επειδή δε μπορεί να βγει κέρδος από αυτούς. Οι ιδιοκτήτες του μηχανισμού της εργασίας έχουν ορίσει το χρόνο εργασίας, έχουν στήσει τα εργοστάσια και έχουν ορίσει πώς και πάνω σε τι πρέπει οι εργάτες να εργάζονται.

Οι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο να μην πεθαίνουν από την πείνα, και όσο να μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους όταν είναι μικρά. Τα παιδιά τους θα πάνε στο σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να αρχίσουν να δουλεύουν. Και τα παιδιά των αφεντικών πάνε σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να γίνουν αφεντικά όταν μεγαλώσουν.

Η εργασία είναι μια κατάρα. Παράγει ανθρώπους δίχως πνεύμα και ψυχή.

Για να βάλει κανείς τους άλλους να δουλέψουν γι’ αυτόν, θα πρέπει να μην έχει προσωπικότητα. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που πάει να δουλέψει. Πρέπει κανείς να σέρνεται, να κάνει παζάρια, να προδίδει, να εξαπατά και να λέει ψέματα.

Για τους πλούσιους που δεν εργάζονται, η εργασία (των εργατών) είναι το μέσο για να παρέχουν στους εαυτούς τους μιαν εύκολη ζωή. Για τους εργάτες η εργασία είναι ένας ζυγός, μια κακή μοίρα που τους επιβλήθηκε από τη γέννησή τους, κάτι που τους εμποδίζει να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Η ζωή για εμάς θα ξεκινήσει όταν πάψουμε να εργαζόμαστε.

Η εργασία είναι εχθρός της ζωής. Ένας καλός εργάτης είναι ένα ζώο στον ζυγό, με τραχιά μέλη, και ένα βλακώδες και άψυχο βλέμμα.

Ο άνθρωπος όταν αποκτήσει συνείδηση της ζωής, δε θα ξαναδουλέψει.

Δε θα προσποιηθώ ότι λέω στον οποιοδήποτε να παρατήσει τη δουλεία του αύριο το πρωί και μόνο μετά να ψάξει πώς θα συνεχίζει να ζει χωρίς να δουλεύει, νομίζοντας ότι η ζωή του μόλις τώρα ξεκινά. Θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όποιος το επιχειρήσει. Το να μην εργάζεται κανείς θα έχει σαν αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να ζει σε βάρος των συντρόφων του. Αν όμως μπορείς να ζήσεις κλέβοντας και πλιατσικολογώντας -όπως λένε οι τίμιοι πολίτες- χωρίς να σε εκμεταλλεύεται ένα αφεντικό, τότε γιατί όχι; Ας μην έχουμε βέβαια την αυταπάτη ότι έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Η εργασία είναι μια αρρώστια της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία εχθρεύεται τη ζωή, και μόνον καταστρέφοντάς την, και καταστρέφοντας όλες τις κοινωνίες της εργασίας που θα έρθουν μετά -με άλλα λόγια, μόνο με επανάσταση πάνω στην επανάσταση- θα εξαφανιστεί η εργασία.

Μόνο τότε η ζωή -η πλήρης ζωή, η πλούσια ζωή- θα γίνει πραγματικότητα. Ο καθένας θα νιώθει την ανάγκη, από καθαρό ένστικτο, να δημιουργεί. Κάθε άνθρωπος θα είναι δημιουργός και θα παράγει μόνον ό,τι είναι όμορφο και καλό· δηλαδή μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Δε θα υπάρχουν πια άνθρωποι-εργάτες, αλλά μόνο άνθρωποι· ο καθένας μας θα αισθάνεται μια ανθρώπινη ζωτική ανάγκη, μια εσωτερική αναγκαιότητα, να δημιουργεί ό,τι θα καλύπτει -μέσα σε λογικά πλαίσια- τις ζωτικές του ανάγκες. Τότε δε θα υπάρχει παρά ζωή -μια ζωή σπουδαία- καθαρή και συμπαντική. Τα δημιουργικά πάθη θα είναι η ύψιστη ευτυχία μιας ανθρώπινης ζωής χωρίς περιορισμούς, μιας ζωής που δε θα καθορίζεται από την πείνα ή το μισθό, ούτε από το χρόνο ή τον τόπο. Μιας ζωής που δε θα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από παράσιτα.

Η δημιουργία είναι μια έντονη απόλαυση, η εργασία ένα αφόρητο βάσανο.

Υπό τις σημερινές εγκληματικές κοινωνικές σχέσεις κάθε δημιουργία είναι αδύνατη.

Κάθε εργασία είναι εγκληματική.

Να εργάζεσαι σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος, να κάνεις κέρδη, να εκμεταλλεύεσαι. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις απάτες, στις ατιμίες, στο φενακισμό. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις πολεμικές προετοιμασίες, σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στην δολοφονία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εργασία καταστρέφει τη ζωή.

Αν κατανοήσουμε καλά τα παραπάνω, η ζωή μας θα πάρει ένα άλλο νόημα. Αν αισθανόμαστε μέσα μας μια δημιουργική ορμή, αυτή θα εκφραστεί με την καταστροφή αυτού του αχρείου και εγκληματικού συστήματος. Και αν, λόγω των περιστάσεων, πρέπει να εργαστούμε για να μην πεθάνουμε από την πείνα, οφείλουμε μέσω της εργασίας μας να συμβάλλουμε στη συντριβή του καπιταλισμού.

Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε για τη συντριβή της ανθρωπότητας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ που εμείς σαμποτάρουμε ενσυνείδητα κάθε καπιταλιστική επιχείρηση. Σε κάθε αφεντικό προξενούμε ζημιές. Εκεί που εμείς, η εξεγερμένη νεολαία, αναγκαζόμαστε να εργαστούμε, οι πρώτες ύλες, οι μηχανές, τα προϊόντα εν τέλει αχρηστεύονται. Ανά πάσα στιγμή ένα γρανάζι μπορεί να φύγει από τη θέση του, τα μαχαίρια και τα ψαλίδια να σπάσουν, τα πιο απαραίτητα εργαλεία να κάνουν φτερά – και παντού διαδίδουμε τρόπους και μέσα σαμποτάζ.

Δε θέλουμε να μας εξοντώσει ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και θα τον εξοντώσουμε εμείς.

Θέλουμε να δημιουργούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, όχι να δουλεύουμε σα σκλάβοι· γι’ αυτό θα καταστρέψουμε αυτό το σύστημα της σκλαβιάς. Ο καπιταλισμός οφείλει την ύπαρξή του στην εργασία των εργατών· ιδού ο λόγος που δε θέλουμε να είμαστε εργάτες, ιδού γιατί σαμποτάρουμε την εργασία.χωρίς ανταλλάγματα;"

Αυτά έλεγε ο κ. Herman Schuurman το 1924 και τα είχαν πει και άλλοι πολύ νωρίτερα ακόμα, από τις απαρχές του καπιταλισμού που αλλοτρίωσε τον άνθρωπο και τον μετέτρεψε από παραγωγό σε καταναλωτή.

Στην πραγματικότητα κατήργησε την ιδιότητα του ανθρώπου να είναι ολοκληρωτικός παραγωγός των αγαθών που είχε ανάγκη, και ανταλλάκτης ορισμένων αγαθών που είχαν οι διπλανοί του. Τον μετέτρεψε σε καταναλωτή των προϊόντων της βιομηχανίας και παραγωγό μιας πολύ μικρής μόνο πλευράς ενός εντελώς εξειδικευμένου προϊοντος με το οποίο συνήθως δεν έχει καμιά σχέση.

Αυτή η πρόοδος άλλαξε και τον χαρακτήρα της εργασίας όπως και των αγαθών. Η εργασία από δημιουργία έγινε βάσανο και το αγαθό από αξία (χρήσης) μετατράπηκε σε εμπόρευμα με αξία ανταλλακτική και μόνο.

Θα επανέλθω για περισσότερα στο άμεσο μέλλον.

Θεωρώ ότι με το κείμενο αυτό και κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν (του Ευτύχη Μπιτσάκη, του Μπάουμαν και άλλων που θα δώσουν μιαν ευρύτερη προοπτική στο θέμα) ανοίγω ένα θέμα που έχει να κάνει με την σύγχρονη πραγματικότητα, την παγκόσμια κρίση, τις λύσεις που πρέπει να δοθούν για μια "βιώσιμη" κι ευτυχισμένη ζωή κλπ.

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη;

Τι χρειαζόταν αυτό το σόου όλη τη μέρα σήμερα;

Πληρώνει λέει κάποιος (δηλαδή ο Σαμαράς;) βουλευτές για να ψηφίσουν για πρόεδρο. Βρήκαμε αποδείξεις!

Παπαδάκης ρωτά Λαζόπουλο στον Αντ1: Έχετε ονόματα; βεβαίως!

Γιατί να γίνει αυτό; Ποιος το χρειαζόταν;

Η πρώτη ψηφοφορία είχε βγει τζούφια για την κυβέρνηση. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες Δημαρ και ΑνΕλ είχαν ξεκαθαρίσει κατ' επανάληψη και είχαν και πάλι επιβεβαιώσει ότι δεν ψηφίζουν για Πρόεδρο. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαιο. Προς τι όλο το σημερινό ανακάτεμα της τράπουλας;

θα μου πείτε ... και να περάσουν όλα έτσι ... να μην μαθευτεί τι έτρεξε πίσω από τις κουρτίνες όλον αυτόν τον καιρό;

θα έλεγα ... ας μην μαθευτεί ...

μήπως δεν είναι τόσα αυτά που ξέρουμε αλλά δεν αποκαλύπτονται ποτέ;

πιστεύει κανείς ότι δίνονται ΟΛΑ τα έργα χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι γίνονται ΟΛΕΣ οι προμήθειες μεγάλες χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι ψηφίζουν κάποιοι σε ΟΛΕΣ τις κρίσιμες ψηφοφορίες χωρίς ανταλλάγματα;

Πόσο σοβαρό πρόσωπο είναι αυτός ο Αποστολόπουλος;

Όχι πως αν ήθελαν να τα χώσουν σε ένα βουλευτή των ΑνΕλ δεν θα επέλεγαν ένα πρόσωπο σαν αυτόν τον τύπο αλλά αν είναι πρόσωπο που λέει πολλά και λέει φούσκες, τότε μπορεί να πούλαγε αέρα. Πόσο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται για φαιδρό πρόσωπο;
Κι ό,τι κι αν είναι, γιατί τώρα;

Γιατί να μην αποκαλυφθεί αυτή η υπόθεση λίγο αργότερα, όταν θα είχε λήξει η υπόθεση της εκλογής, μετά τις 29 δηλαδή;

Δεν μου αρέσει αυτός ο Ποτάμιας, ο Θεοδωράκης, που αν και εκτός βουλής έλεγε ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές κι έδινε γραμμή να εκλεγεί πρόεδρος προσφέροντας άλλοθι στους Λυκούδηδες και λοιπούς.

Όμως τώρα έκανε μια σωστή -κατά την γνώμη μου- πρόταση.

Εκλογές την 1η Φεβρουαρίου (όπως θα γίνει κι αν δεν εκλεγεί πρόεδρος) αλλά εκλογή προέδρου από τώρα, ώστε να μην υπάρχξει θέμα ποιος ψηφίζει και ποιος όχι, και για ποιον λόγο (κυρίως) το κάνει.

Να σταματήσουν οι μηνύσεις και να δει η δικαιοσύνη (τέλος πάντων) με την ησυχία της την υπόθεση, αν υπάρχει σοβαρότητα να δικάσει αν είναι φαιδρότητα να γελάσουμε.

Το ερώτημα παραμένει: Γιατί τώρα;

Γιατί να ανακατευτεί μια τράπουλα όταν έχεις στρωμμένο το χαρτί και σίγουρη την παρτίδα;

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη να πας στον Ατνένα και να βάλεις το μπουρλότο;

Δεν λέω, βέβαια, ότι σαμποτάρει ο Λάκης τον Σύριζα, αναρωτιέμαι μόνο μήπως έχει σημειωθεί αυτογκολ. Εν πάσει περιπτώσει αν δεν είναι αυτογκολ είναι σίγουρα μια καλή ευκαιρία (η τελευταία) στον αντίπαλο.

Ήταν ανάγκη;

Στο Μέρκελ-Τσίπρας υπάρχει φαβορί αλλά υπάρχει και αουτσάϊντερ

Φίλος μου από την Κέρκυρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι στοιχηματίζει πεντακόσια ευρώ στο ντέρμπι Τσίπρας-Μέρκελ που αναμένεται να εξελιχθεί σε ψυχόδραμα για τους Ευρωπαίους και τις αγορές τον Φεβρουάριο και τον Μάριο κυρίως. Εγώ δεν έχω πεντακόσια ευρώ για στοίχημα αλλά κι αν τα είχα θα το σκεφτόμουνα πολύ.

Ήδη ο Bloomberg ένας από τους πιο έγκυρους -για τις αγορές- αναλυτές άρχισε να αλλάζει τροπάρι. Πρέπει να σταματήσει, λέει η λιτότητα στην Ελλάδα και να μειωθεί το χρέος. Πρέπει να απαλλαγεί η Ελλάδα από το βάρος να εξυπηρετεί ένα χρέος που είναι μη βιώσιμο και να μην ζητείται από την χώρα να συμπιέσει ανάλογα τον προϋπολογισμό της. Αυτά έλεγε χτες μόλις ο Bloomberg και είναι -ίσως- πιο αισιόδοξα και από ό,τι ζητάει για την Ελλάδα ο κ. Σταθάκης.

Οι Έλληνες έχουν πεισθεί ότι θα γίνουν εκλογές που θα τις κερδίσει ο Σύριζα. Μιλούν μόνο με βάση αυτό το σενάριο και αναρωτιούνται που θα οδηγηθούμε. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια αλλά κανείς δεν θεωρεί ότι ο Σύριζα θα παίξει το ίδιο παιχνίδι με τη συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΠαΣοΚ. Ακόμη κι αυτοί που πιστεύουν ότι τα περιθώρια εναλλακτικής πολιτικής είναι στενά ή ανύπαρκτα θεωρούν ότι ο Σύριζα θα διαπραγματευτεί. 
Πιστεύουν οι Έλληνες ότι από την κόντρα του με την Τρόικα ή την Μέρκελ θα προκύψει είτε ένα κάποιο κέρδος για την Ελλάδα ή μία καταστροφή. Το σενάριο της καταστροφής το προωθούν ο Άδωνις, ο Σαμαράς, η Βούλτεψη και μερικοί ανεγκέφαλοι που πιστεύουν την κυβερνητική προπαγάνδα και την αναπαράγουν σαν δική τους ιδέα. Το σενάριο της ήπιας προσαρμογής των ευρωπαϊκών απαιτήσεων σε πιο λογικές για την χώρα πιέσεις, φαίνεται πολύ πιθανό για τον περισσότερο κόσμο. Να πάρει δηλαδή ο Σύριζα κάποια μέτρα για την φοροδιαφυγή και για την σύλληψη του πλούτου που διαφεύγει και να έχει την ανοχή της ΕΕ μέχρις ότου αυτή η προσπάθεια αποφέρει (ή δεν αποφέρει) απτά αποτελέσματα. Στην ουσία θα δώσουν στον Σύριζα ένα περιθώριο χρόνου (αποπληρώνοντας τις δόσεις ή δίνοντας περίοδο χάριτος) και θα περιμένουν να δουν αν θα λειτουργήσουν τα δικά του ισοδύναμα μέτρα. Αν σας θυμίζει Κουβέλη η έκφραση “ισοδύναμα” να σας θυμίσω κι εγώ ότι ο κυρ Φώτης Κουβέλης θα είναι προφανώς ένας από του συνδιαμορφωτές της πολιτικής της νέας κυβέρνησης και οι δικές του ιδέες θα είναι αρκετά δημοφιλείς κόντρα σε εκείνες του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Αν τα πράγματα κυλήσουν έτσι, τότε ο φίλος που στοιχηματίζει υπέρ της Μέρκελ ίσως και να χάσει το στοίχημα το οποίο μέχρι στιγμής μοιάζει στάνταρ Μέρκελ. Κανείς δεν ξέρει αν η ΕΕ είναι έτοιμη να ρισκάρει τόσα πολλά όσα θα διακινδυνέψουν με ένα GREXIT. Δεν είναι μόνο ο Σύριζα που αμφισβητεί αυτή την Ευρώπη. Οι Ποντέμος στην Ισπανία, ο Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, η Λεπέν στην Γαλλία, ο Νάιτζελ Φάρατζ στην Αγγλία και άλλοι εκ δεξιών και αριστερών στην Ευρώπη αμφισβητούν το οικοδόμημα της Μέρκελ και ίσως ο Σύριζα τους δώσει την ευκαιρία να εκδηλώσουν βροντερά την δυσφορία τους.

Η επέτειος μιάς σφαγής

Από τον φιλίστορα Γιάννη Ζήβα μαθαίνουμε για τη σφαγή των Καλαβρύτων που έγινε σαν χτες και είναι ένα από τα αποτρόπαια εγκλήματα των Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής. Τη σχετική ανάρτηση πήρα από το γκρουπ των "Δρόμων Φιλίας και Πολιτισμού" (χωρίς να ρωτήσω κανέναν βέβαια αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται ειδική άδεια).

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ, 13 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 1943

  Χτες συμπληρώθηκαν 71  χρόνια  ενός  από  τα  μεγαλύτερα  εγκλήματα  του  Β' Παγκοσμίου  Πολέμου, την  σφαγή  των  Καλαβρύτων.  Νομίζω  ότι  κομίζω  γλαύκα  εις  Αθήνας  μιλώντας  για  τις  θηριωδίες  της  Βέρμαχτ  στον  ελληνικό  χώρο. Απλά , τα  ζητήματα  αυτά  καθίστανται  επίκαιρα, λόγω  και  της  ενδυνάμωσης  του  ναζιστικού  μορφώματος  στην  εποχή  μας. 

  Πέρα  από  το  υπό  αμφισβήτηση  γεγονός  της  θανάτωσης  από  ανταρτικό  τμήμα  του  ΕΛΑΣ  Βόρειας  Πελοποννήσου  90  Γερμανών  αιχμαλώτων  ως  προς  τον  χρόνο  τέλεσής  της ( πρό  ή  μετά  την  σφαγή), δεν  χωρά  αμφιβολία  ότι  οι  νίκες  του  ΕΛΑΣ  σε  πολλές  μάχες  στην  ανωτέρω  περιοχή, είχαν  φέρει  σε  δύσκολη  θέση  τους  Γερμανούς. Είχε  βέβαια  προηγηθεί  η  συνθηκολόγηση  της  Ιταλίας ( Σεπτέμβριος  1943), και  διεξαγόταν  η  απόβαση  των  συμμάχων  στην  Σικελία. Έτσι  η  Γερμανία  απέμενε  μόνη  κυρίαρχη  αλλά  και  χωρίς  στήριγμα. Κύριος  στόχος  όμως  των  εκκαθαρίσεων  που  διεξήγε  ήταν  η  κατατρομοκράτηση  του  άμαχου  πληθυσμού. Πρό  της  επιχείρησης  στα  Καλάβρυτα  είχαν  καταστραφεί  μια  σειρά  χωριών  της  ευρύτερης  περιοχής (Ρογοί, Κερπινή, Ζαχλωρού, ) και  το  Μέγα  Σπήλαιο. 

Τέθηκε  λοιπόν  σε  εφαρμογή  η  επιχείρηση  "ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ". Συνέρρευσαν  πολλές  μάχιμες  μονάδες  καταδρομών  από  διάφορες  πόλεις  της  Πελοποννήσου, και  ενώ  έδωσαν  στον  πληθυσμό  της  πόλης  την  διαβεβαίωση  ότι  δεν  θα  πειραχθεί  κανείς, πολλοί  άρχισαν  να  επιστρέφουν  στην  πόλη, νομίζοντας  ότι  όλα  θα  έβαιναν  καλώς. Από  τις  10  Δεκεμβρίου  οι  Ναζί  άρχισαν  να  καίουν   και  να  λεηλατούν  τα  σπίτια  των  κατοίκων  που  ήταν  ενταγμένοι  στην  αντίσταση. Την  13η  Δεκέμβρη  συγκέντρωσαν  τον  γυναικείο  πληθυσμό  και  τα  παιδιά  στο  Δημοτικό  Σχολείο  της  πόλης  και  παράλληλα  άρχισαν  την  πυρπόληση   της  πόλης. Τους  άνδρες  από  13  ετών  και  άνω  τους  μετέφεραν  στον  λόφο  του  Καπή  και  μέσα  σε  λίγη  ώρα  είχαν  εκτελέσει  περίπου  800  άτομα, εκ  των  οποίων  σώθηκαν  13  επειδή  έτυχε  να  μείνουν  κάτω  από  τα  πτώματα  των  εκτελεσθέντων.

Οι  γυναίκες  και  τα  παιδιά  μπόρεσαν  να  γλυτώσουν  τον  θάνατο, όταν  ο  αυστριακός  λοχίας  που  επιτηρούσε  το  σχολείο  άνοιξε  την  πόρτα  και  έτσι  σώθηκαν  από  το  επαπειλούμενο  κάψιμο  του  σχολείου. Κατόπιν  ο  αυστριακός  λοχίας  εκτελέσθηκε .

 Οι  ναζί  δεν  αρκέστηκαν  στο  σφαγείο , αλλά  λεηλάτησαν  περιουσίες  και  πλιατσικολόγησαν  μεταφέροντας  με  τον  οδοντωτό  σιδηρόδρομο  φορτία  πολύτιμων  αντικειμένων. 

  Οι  γυναίκες  που  απέμειναν  με  τα  παιδιά  έθαψαν  σε  αυτοσχέδιους  τάφους  υπό  δραματικές  συνθήκες  τους  άνδρες, ενώ  μερικούς  τους  μετέφεραν  στο  νεκροταφείο  της  πόλης.

  Οι  σφαγείς  των  Καλαβρύτων  φόν  Σιουρί  και  Τέρνερ  ουδέποτε  τιμωρήθηκαν, αλλά  λεπτομέρειες  για  την  μετέπειτα  ζωή  τους  δεν  είναι  γνωστές. 

  Το  μεγάλο  έγκλημα ,  σήμερα   σηματοδοτείται  από   το  επιβλητικό  μνημείο  στον  λόφο  του  θανάτου  με  τα  ονόματα  των  εκτελεσθέντων  και  μεγάλο  σταυρό.

 Η  εκτέλεση    των    90  αιχμαλώτων  Γερμανών  από  το  αντάρτικο  σώμα  με  επικεφαλής  τον  καπετάνιο  του  ΕΛΑΣ  Μίχο, στην  θέση  Μαγέρου  στις   νότιες   πλαγιές  του  Χελμού  δεν  αμφισβητείται. Εκείνο  που  αμφισβητείται  είναι  ο  χρόνος  εκτέλεσης. Νεώτερες  μαρτυρίες  κάνουν  λόγο  για  εκτέλεση  των  αιχμαλώτων  μετά  την  σφαγή  και  όχι  πρό  αυτής. Πάντως  το  γεγονός  της  εκτέλεσης  αιχμαλώτων  είναι  απαράδεκτο  ούτως  ή  άλλως.

Γιάννης  Ζήβας

Θα συμπληρώσω στην παραπάνω αφήγηση ένα κομμάτι που παίρνω από το μπλογκ "Νέμεσις" όπου υπό τον τίτλο Untermehmen Kalavryta έχει την ιστορία της σφαγής και αναφέρει για την τύχη των επικεφαλής του εγκλήματος τα εξής:

Από τους υπεύθυνους αξιωματικούς που διέταξαν τη σφαγή μόνο ο Φέλμυ καταδικάστηκε στη Νυρεμβέργη, στη λεγόμενη δίκη των στρατηγών τη ΝΑ Ευρώπης, και εξέτισε τρία χρόνια φυλακή για μια πράξη που δεν διέταξε και δεν γνώριζε, είχε όμως διατάξει γενικώς παρόμοια "μέτρα εξιλασμού". Ο Λε Σουίρ πέθανε αιχμάλωτος των Σοβιετικών το 1955 και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του στη Βαυαρία με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Ο Εμερσμπέργκερ πέθανε στο Ανατολικό μέτωπο. Ο Ακαμπχούμπερ πέθανε στην Αυστρία το 1972 σε ηλικία 67 ετών. Ο Νταίνερτ πάθενα στην Αυστρία το 1979 σε ηλικία 64 ετών.

Όπως αναφέρει και ο Γιάννης Ζήβας και η "Νέμεσις" διαπιστώνει ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε για το έγκλημα των Καλαβρύτων.
Το αίτημα της Ελλάδας για πολεμικές αποζημιώσεις αφορά μεταξύ άλλων και στην περίπτωση των Καλαβρύτων.

Η Ευρώπη και Εμείς

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Αν την είχαμε αφήσει στη θέση της, τώρα θα την είχαν καταλάβει οι Τζιχαντιστές!

Είπα να μη γράψω τίποτε για την πολυδιαδεδομένη από τα ΜΜΕ δήλωση του κ. Γιούνκερ, προέδρου της ΕΕ υπέρ του Σαμαρά ούτε και για την εξήγηση που έδωσε ο τοποθετημένος από την Νέα Δημοκρατία εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Σχοινάς. Η απορία μου μόνο παραμένει ... εντάξει .. με αυτά που κάνουν θέλουν να βοηθήσουν τον Σαμαρά, όμως προς ποια ακριβώς κατεύθυνση αποβλέπει αυτή η βοήθεια ... στο να παραμείνει πρωθυπουργός ή στο να φύγει από τη θέση αυτή με βεβαιότητα;

Τα ΜΜΕ κάθε βράδυ μιλούν και θα συνεχίσουν να μιλούν για αμφίρροπη μάχη και για θρίλερ περί την προεδρία τη στιγμή ακριβώς που τα ρεπορτάζ τους θα μιλούν για μάχη που έχει κριθεί. Και θα ακολουθεί ο ορυμαγδός των πολεμικών ανακοινωθέντων για όσα κακά κι ανάποδα θα μας συμβούν αν ο Σαμαράς πέσει και έρθει οι ακραίος Σύριζα. 

Δεν νομίζω ότι μπορούν πια να φοβίσουν τον ελληνικό λαό. Βλέποντας γύρω μου νιώθω πως το κλίμα είναι πολύ αλλαγμένο. Κανείς δεν θεωρεί το ευρώ σαν ταμπού. Αντιλαμβάνονται όλοι ότι για να έχουμε το ευρώ υπό τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην ΕΕ ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός. Να τηρήσουμε το πρόγραμμα στο οποίο συμφώνησαν Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς μαζί με τους τραπεζίτες (Παπαδήμος και Στουρνάρας). Το οποίο λέει πολλά (περί μιας δραστικής εσωτερικής υποτίμησης μέχρι να φτάσουμε στα επίπεδα της Βουλγαρίας) αλλά για να τα συνοψίσουμε θα αναφέρω μόνο ένα:

Πρέπει τα προσεχή πάρα πολλά χρόνια να διατηρούμε ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο 6% (πράγμα αδύνατο για οποιαδήποτε χώρα στη δύση) και να δίνουμε στους δανειστές μας ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ένα ποσό γύρω στα 9 δισ. Ευρώ !!!

Σκεφτείτε το, 9 δισ. ευρώ κάθε χρόνο!!!

Όταν για μέτρα ύψους 2-3 δισ. γίνονται απολύσεις, μειώνονται μισθοί και συντάξεις και φορολογούνται άγρια οι Έλληνες πολίτες, εμείς έχουμε υποσχεθεί σαν κράτος (οι παραπάνω αναφερθέντες) ότι θα εξοικονομούμε κάθε χρόνο και θα δίνουμε 9 δισ. για να ξεπληρώνουμε ένα χρέος που ΠΕΤΥΧΑΝ να το δανειστούν αυτοί οι κύριοι.

Για να μην δηλώσουν την χρεοκοπία του 2010 -που σημειωτέον ήταν χρεοκοπία όλων σχεδόν των ευρωπαϊκών τραπεζών- δανείστηκαν τεράστια ποσά. Ανέβασαν συνειδητά το χρέος μας στα ύψη και δεσμεύτηκαν ότι θα το αποπληρώσουμε ξεσκίζοντας τις σάρκες μας για πολλές δεκαετίες. Αυτό είναι το πρόγραμμα που χωρίς Σαμαρά και Βενιζέλο ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ να ακολουθήσουμε. Και για αυτή μας την αδυναμία κλαίνε ο Γιούνκερ και η Μέρκελ και ο κ. Σχοινάς και τα εδώ φερέφωνά τους. Αυτό το πρόγραμμα θέλει ο Σόιμπλε να τηρήσει η Ελλάδα κι ας έχει πρωθυπουργό τον Σαμαρά ή τον Τσίπρα ή τον διάβολο, δεν τον νοιάζει ο πρωθυπουργός, το πρόγραμμα τον νοιάζει, τα 9 δισ. κάθε χρόνο τον νοιάζουνε!

Και ο Σύριζα τι θα κάνει; ρωτάνε

Πρώτη παρατήρηση: Παλιά ρωτούσαν από αγωνία ... τώρα ρωτάνε από περιέργεια ...

Τους αρκεί που ο Σύριζα θα πει όχι. Κι ας γίνει ό,τι θέλει. Όχι σε αυτό που αποφάσισαν για εμάς και που μας οδηγεί στην εθνική ταπείνωση, στην ολική κατάθλιψη και στον χαμό μιας ή δύο γενεών. Κι ας γίνει ό,τι θέλει ... Γι αυτό δεν θα βγει πρόεδρος και γι αυτό θα κυβερνήσει ο Σύριζα, γι αυτό δεν εκφοβίζεται κανείς, γι αυτό τα πολεμικά ανακοινωθέντα των Σκάι, Αντένα, Μέγκα και Σταρ είναι πεταμένα λεφτά. Γιατί εδώ που φτάσαμε κανείς δεν φοβάται ούτε τον Σύριζα, ούτε την απώλεια του ευρώ ούτε τη δραχμή ούτε την ΕΕ.

Θέλαμε να είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες γιατί οι Ευρώπη είχε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ενώ εμείς χούντα, γιατί η Ευρώπη είχε ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ κι μείς κακομοιριά και γιατί η Ευρώπη είχε γκλαμουριά, ωραίες πόλεις, πεζοδρόμια, αυτοκινητόδρομους. Ε, λοιπόν, τώρα βλέπουμε την ΕΕ να μας στερεί την δημοκρατία, έστω την λειψή μεταπολιτευτική που αποκτήσαμε μόνοι μας, μας στερεί το κοινωνικό κράτος που φτιάξαμε με δανεικά ή τον κόπο μας και με τις κυβερνήσεις μας (ακόμα κι αν ήταν πελατειακές ή διεφθαρμένες) και δεν τη ζηλεύουμε πια για την ομορφιά της αφού την είδαμε και καταλάβαμε ότι εμείς έχουμε την πιο ωραία χώρα στον κόσμο. Ποιος νοιάζεται πια να είναι Ευρωπαίος, όταν αυτή η Ευρώπη μας στερεί τα στοιχειώδη και κυρίως την ελπίδα και το μέλλον;

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν τα γράφει αυτά ένας αντι-ευρωπαϊστής. Θαυμάζω τον γαλλικό Διαφωτισμό που άλλαξε τον κόσμο, υποκλίνομαι στην αγγλική δημοκρατία που αντικατέστησε την απολυταρχία του μεσαίωνα. Ζηλεύω την ιταλική Ιστορία, που είναι η μάνα-ιστορία της Δύσης και της τέχνης της και με εντυπωσιάζει ο γερμανικός δυναμισμός που βρίσκεται κάτω από όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην πολιτική και στην φιλοσοφία.

Θα ήθελα η Ελλάδα, η χώρα των Ρωμιών, να μην ήταν τόσο απομονωμένη για χίλια τουλάχιστον χρόνια από τα ρεύματα που άλλαξαν τον κόσμο. 

Θα ήθελα να καλύψουμε το χαμένο έδαφος μπαίνοντας σε ένα ευρωπαϊκό κοινό ρεύμα, με ανοιχτά σύνορα και -ει δυνατόν- με κοινό νόμισμα. 

Θα ήθελα .....

Όμως σε αυτή τη γερμανική Ευρώπη που διαμορφώθηκε από το 1990 και μετά, έχω τις αντιρρήσεις μου για τη συμμετοχή μας. Δεν την αμφισβήτησε κανείς (πλην του ΚΚΕ), όσο το γερμανικό οικοδόμημα κτιζόταν, από το Μάαστριχτ του 1992 μέχρι την αντικατάσταση των εθνικών νομισμάτων το 1999. Μετά τα τελευταία γεγονότα όμως, και την γερμανική αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης με λιτότητα και στήριξη των τραπεζών, τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Η δημοκρατική αριστερά (όχι η Δημαρ, γενικά μιλάω), της οποίας συνέχεια είναι και ο Σύριζα, ήταν πάντοτε φιλοευρωπαϊκή. Το 1980, κατά την εισδοχή μας στην ΕΟΚ, το τότε ΚΚΕ Εσωτερικού παραβρισκόταν στην τελετή στο Ζάππειο ενώ απουσίαζαν το ΚΚΕ και το ΠαΣοΚ. Επίσης ο Συνασπισμός κύρωσε την συνθήκη του Μάαστριχτ. Κριτικά αποδέχτηκε μόνο το ευρωσύντταγμα το οποίο όμως έτσι κι αλλιώς δεν προχώρησε. Κι όμως, αυτή η δημοκρατική αριστερά (ο Σύριζα και οι σύμμαχοί του) είναι που αποτελούν σήμερα την μεγάλη απειλή για το ευρωγερμανικό οικοδόμημα.
Η πορεία αυτή δείχνει και την κατάπτωση της Ευρώπης, που αν ελπίζει σε κάτι είναι στην αντίδραση των λαών της. Μόνο έτσι θα υπάρξει μια ανανέωση της ευρωπαϊκής φυσιογνωμίας σύμφωνη με τις δημοκρατικές παραδόσεις της. Ο Σύριζα εδώ, οι Ποντέμος στην Ισπανία, τα κινήματα σε Ιταλία, Σλοβενία, Γαλλία και αλλού ίσως καταφέρουν να παίξουν αυτόν τον ρόλο.

Αλλάζετε κανάλι μόλις αρχίζει να βρέχει ειδήσεις. Θα μας τις πετάνε με καταπέλτη στο κεφάλι μήπως και συνέλθουμε και βγει πρόεδρος!

Μια λύση έχουμε αν θέλουμε να μη σπάσουν τα νεύρα μας αυτόν τον μήνα, να αλλάζουμε κανάλι μόλις βάζει ειδήσεις.

Πίστευε και μη ερεύνα, γιατί όταν ερευνάς γίνεσαι το θύμα τους.

"Ο Blomberg είπε ότι θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ".

"Ο Μπάσδακ είπε ότι θα βρεχει στην Ελλάδα συνεχώς επί 200 μέρες αν δεν βγει πρόεδρος."

"Οι Φούσκαλ Τάϊμς είπαν ότι κανείς δεν θα αγοράζει ελληνικά ομόλογα αν δεν τα υπογράφει ο Σαμαράς ή έστω ο Βενιζέλος."

Η αλήθεια είναι ότι όσα λένε είναι αλήθεια! Είναι μάλλον ψύχραιμες εκτιμήσεις ανθρώπων που θέλουν να προχωρήσει η Ελλάδα όπως ξεκίνησε το 2010 και συνέχισε πλησίστια το 2012 και να μην αλλάξει ρότα. 

Οι οποίοι όμως ξέρουν πως θα αλλάξει η ρότα και είναι προετοιμασμένοι γι αυτό. Προσπαθούν να προβλέψουν, φοβούνται ότι οι επιπτώσεις στην Ευρωζώνη θα είναι σοβαρές και κοιτούν τι εναλλακτικές υπάρχουν. Όλα αυτά όμως μεταδίδονται εν είδη πολεμικού ανακοινωθέντος από τα κανάλια και τα ραδιόφωνα που προσπαθούν να βγάλουν και από την μύγα ξύγκι.

Οι ξένοι παρατηρητές εκτιμούν, προβλέπουν, βλέπουν και λένε τη γνώμη τους. Οι ντόπιοι αναμεταδότες όμως δεν είναι τόσο ψύχραιμοι. Φοβούνται ότι από τα πρώτα μέτρα που θα πάρει ο Σύριζα είναι να τους βάλει να πληρώσουν αυτά που χρωστούν στο κράτος και να κοστολογήσει τις συχνότητες που ως τώρα χρησιμοποιούν ελεύθερα. Φοβούνται πως θα έχουν να κάνουν με ανθρώπους καινούριους, που δεν έχουν διαφθαρεί και δεν έχουν συνηθίσει να μιλούν με μίζες και μπαχτσίσια.

Φοβούνται ότι μέχρι να τους διαφθείρουν κι αυτούς θα περάσει πολύς χρόνος και η ζημιά θα έχει γίνει. Έτσι προτιμούν να φυλάνε τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά. Όπου "φυλάω τα ρούχα μου" στην συγκεκριμένη στιγμή που ζούμε σημαίνει εκλέγεται πρόεδρος, παίρνει παράταση η γερμανόδουλη κυβέρνηση και στους 18 μήνες που μεσολαβούν ενώνεται η δεξιά με την ακροδεξιά κι αφήνουν τον σύριζα με την γλύκα στο στόμα.

Η πραγματικότητα ωστόσο μοιάζει να έχει κλειδώσει σε άλλη κατεύθυνση. Οι 180 φαίνονται να είναι πολύ μακρινή υπόθεση και θα πρέπει να εξευτελιστούν πολλοί άνθρωποι (ίσως και κόμματα) για να επιτευχθεί ο στόχος. Θα έλεγε κανείς με όρους οικονομικούς ότι η προσφορά μειώθηκε, η ζήτηση αυξήθηκε τρελά και το σημείο ισορροπίας προσφοράς ζήτησης ανέβηκε σε τιμή πολύ υψηλή. Είναι η ισορροπία Cournot-Bertrand (κατά την οικονομική επιστήμη) που αν ξεφύγει από κάποια όρια ανοίγει τόσο πολύ που το σημείο ισορροπίας μετακινείται στο άπειρο. Λένε πως κάτι τέτοιο έχει γίνει και τώρα.

Αν έχουμε πραγματικά εκλογές στο τέλος Ιανουαρίου ή αρχές Φεβρουαρίου, τότε πραγματικά μέσα στον Φεβρουάριο που λήγει και η παράταση των δύο μηνών του μνημονίου θα παιχτούν πολλά. Τότε θα δούμε αν ο Σύριζα εννοεί αυτά που λέει αρνούμενος να διαπραγματευτεί στη βάση που θέτει το Ευρωγρούπ και δηλώσει άρνηση να εκπληρώσει τα κριτήρια. Θα δούμε και την αντίδρασή του στις ταρζανιές της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Θα δούμε αν θα τους πει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βρίσκει κάθε χρόνο 10 δισ. Ευρώ για να τρέφει τον Μινώταυρο των δανειστών. Και αν καταφέρει να έχει ανάπτυξη 6% όπως προβλέπουν τα μνημόνια, τότε και μόνον τότε θα τους επιστρέψει κάποια χρήματα που και εμείς κι αυτοί θα θεωρήσουμε από κοινού “λογικά”.

Ο διεθνής καπιταλισμός αποτιμά τα ελληνικά ομόλογα περίπου ως σκουπίδια και τα πουλάει-αγοράζει στη δευτερογενή αγορά σε τιμή 10-15% της αξίας τους. Δηλαδή η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ, ο θεός του καπιταλισμού, ΚΟΥΡΕΥΕΙ 85% το χρέος μας, γιατί τα ομόλογα χρέος είναι. Επομένως πως μπορούν να μην αποδέχονται οι θεσμικοί εταίροι κι αυτοί ένα κούρεμα μικρότερο μεν αλλά ικανό να κάνει αυτό το χρέος βιώσιμο και επομένως δυνατό να αποπληρωθεί; Αν ο Σύριζα με αυτό το επιχείρημα πάψει να πληρώνει με νέα δάνεια τα παλιά δάνεια και να ανακυκλώνει εντόκως το χρέος, το Ευρωγκρούπ θα πρέπει να απαντήσει στα πλαίσια της λογικής. Κι αν δεν το κάνει δεν θα λάβει τίποτε παρά του μη έχοντος.

Θα μου πείτε ... και επομένως ... δραχμή;

Μακάρι, θα έλεγα, αλλά ... δυστυχώς για μέχρι τη δραχμή υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Η διάλυση της Ευρωζώνης θα είναι επί τάπητος σε μια τέτοια περίπτωση. Ήδη η Ιταλία απείλησε με αποχώρηση και η Γαλλία απειλεί εμμέσως. Η Ισπανία έχει τους Ποντέμος να μην φοβούνται την έξοδο και η Ιρλανδία οδεύει επίσης προς τα εκεί. Δεν θα είναι χωρίς συμμάχους στην υπόθεση αυτή η Ελλάδα. Αρκεί να αποφασίσει να έχει δικό της λόγο και να μην παπαγαλίζει απλά τις εντολές του Σόιμπλε. Αυτή είναι και η μόνη μας ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον κατήφορο στον οποίο έχουμε βρεθεί.

Ο ΚΥΒΟΣ ΕΡΡΙΦΘΗ

Το μεσημέρι αναρωτιόμασταν πόσοι θα στηρίξουν το παράλογο, πόσοι θα ψηφίσουν παράταση της θητείας για 1,5 χρόνο μιας κυβέρνησης με την πολιτική (οικονομική) της οποίας διαφωνούν. Δηλαδή να δούμε πόσοι που ψήφισαν ΜΑΥΡΟ στις 7 Δεκεμβρίου θα ψηφίσουν ΑΣΠΡΟ στις 17.

Είναι δύσκολο να το κάνουν 22 ανεξάρτητοι μέσα σε ένα κλίμα όπου η αποστασία έχει ήδη καταγγελθεί και κανείς δεν τρώει κουτόχορτο. Κανείς βέβαια δεν ξέρει ποτέ.

Πέρα από τα παραπάνω, ας δούμε και το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των εξελίξεων έτσι όπως διαμορφώνονται:

Χτες ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός με ελάχιστους ανεξάρτητους να δίνουν πράσινο φως. Μάρκου, Ψαριανός, Καπερνάρος και δυο τρεις άλλοι μόνο έδειξαν ότι θα είναι πρόθυμοι να κάνουν το μαύρο άσπρο. Στην Ευρώπη το είδαν και κατάλαβαν ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος τους κοροϊδεύουν.

Σήμερα το Ευρωγκρούπ είπε ότι δίνει δύο μόνο μήνες παράταση στο μνημόνιο. Στην ουσία έδωσαν εντολή στους Σαμαρά-Βενιζέλο για άμεση προσφυγή σε εκλογές. Τέλος οι κοροϊδίες, τους είπαν. Αν μπορείτε να πάρετε παράταση χρόνου, κάντε το εδώ και τώρα, δεν θα μας σέρνετε για μήνες μέχρι να πείσετε τους 22 ανεξάρτητους.

Στις 17, 22 και 27 Δεκέμβρη (με μικροδιαφορές ενδεχομένως στις ημερομηνίες) θα γίνουν οι τρεις ψηφοφορίες.

Στη συνέχεια θα προκηρυχτούν εκλογές για τις 18 ή στις 25 Ιανουαρίου.

Η νέα κυβέρνηση θα ορκιστεί στις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου.

Μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου θα πρέπει να κλείσει η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Θα ζητηθεί μια μικρή παράταση αλλά μέχρι τέλους Φεβρουαρίου όλα θα έχουν παιχτεί.

Ο Μάρτιος θα περιέχει:

Πτώση του χρηματιστηρίου στις 600 μονάδες

Άνοδο των σπρέντς των ομολόγων στις 2.000 μονάδες διαφορά από το γερμανικό επιτόκιο

Διαγγέλματα Σόιμπλε και Μέρκελ ότι θα βυθίσουν την Ελλάδα.

Επαναστατικό κλίμα σε όλη την Ευρώπη για συμπαράσταση στην Ελλάδα.

Μέσα στον Απρίλιο η Ευρωζώνη θα έχει τεθεί μπροστά στο μεγάλο δίλλημμα, με την Μέρκελ ή με τον Τσίπρα;

Σας φαίνεται πολύ; Περιμένετε και θα δείτε.