Για αγγλόφωνους: The problems in Redevelopment of the former Industrial Area

Έγραψα στα αγγλικά ένα σημείωμα για τη βιομηχανική ζώνη.

Είπα να το ανεβάσω κι εδώ. Το μπλογκ το διαβάζουν αρκετοί (Έλληνες προφανώς) από Αμερική και Αυστραλία και ίσως το βρουν ενδιαφέρον να διαβάσουν κάτι για τη χώρα τους στα αγγλικά. Επίσης μπορεί να ενδιαφέρει και κάποιους φίλους σαν άσκηση. Τυχόν διορθώσεις ευχαρίστως δεκτές, επιθυμητές.

Ακολουθούν το άρθρο και φωτογραφίες της περιοχής. 

The problems in Redevelopment of the former Industrial Area

Mainly in Drapetsona, but also in the wider Piraeus, by the late 1980’s, the request for a redevelopment was formalized. It concerned a 640 hectares of the industrial area. Until then, the factories of fertilizers (Lipasmata), Cement (AGET) and petroleum (BP and MOBIL) worked normally infecting and contaminating the soil, the sea, the air and, especially, the nearby living people's lives. The exchange was the offer of jobs in the factories, valuable enough after the disaster of 1922 and that of 1940-45. In the 1990’s the vision of a redevelopment of the area by turning from industrial zone to real estate and wide green park won even at institutional level. In 1997 the ORSA (Organization for the Athens Urban Plan) decided a reformation according to the existing legislation. These laws provided a) accessions to the city plan with building coefficient 0.4, b) uses of urban centre and c) contributions to earth and money around 50-60%. All these provisions ensured far-reaching green and infrastructure. To build a part of the area (about 20-30%) with building coefficient 0.4 was the fee for the grant of land by the owners. The new owners were: the National Bank og Greece for «Lipasmata» 250 hectares, the Lafarge for AGET 120 hectares, and Melissanidis Group for both BP and Mobil 100 hectares). In 2003 the Fertilizer factory almost razed but the beach and the areas have never been attributed to residents who remained stranded off the coast. Meanwhile the whole plan for town redevelopment by using the building coefficient 0.4 (which also provided a 400 acres green Park) became unworkable due to the collapse of the property market after 2011.

In 2012 the municipality «invaded» a part of the beach and opened up access for residents. The municipality is still there with the silent "tolerance" of the OLP (Port Organization) considered as the owner of a coast zone of about 80-100 meters depth. At the same time plans for creating rink formula-1 are promoted. They look to be quite imposiible as far as they require 800 millions to 1 billion Euro to construct the track, in addition to about 500 million Euro for its operation. It was a communication trick without chance of success from the first moment it appeared. Because of this idea precious time, for the Municipality and the State to proceed with the renovation before the crisis, was spent in vain.

After 2012, however we are moving backwards in comparison with the acquired status. The worst of all were the Government's decisions to decide industry between land uses and change the building coefficient institutionalizing 0.6 instead of 0.4. With these decisions, what we have won the 90’s and claimed (with organ studies, decisions, demonstrations etc.) goes back posthaste. OLP (the Port Organization) acquiesces in this direction following its own plans. The dream of a substantial upgrade turns to a nightmare. The ghosts of the past are waking up and residents mobilized again.

The new municipal authority of Drapetsona-Keratsini declared strong resistance to the Government's plans. The City Council has already appealed to the Supreme Court for annulment of ministerial decisions about the uses and building rates. New initiatives, set up by residents and associations, are organizing protests. The commotion that pervades Drapetsona and Keratsini shows that the backsliding of the State will find people ready to defend their right to a better environment and a more promising tomorrow.

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ένα σημερινό άρθρο του Νίκου Μάλιαρη στο TVXS προσπαθεί να βάλει το θέμα του ποδοσφαίρου στην ατζέντα της πολιτικής καθημερινότητας. Οι επισημάνσεις σωστές και οι προτάσεις του, άλλες πρωτότυπες κι άλλες γνωστές, πολύ σημαντικές. Το ζήλεψα, θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Σας το συστήνω λοιπόν να το διαβάσετε. Μπορείτε να το βρείτε πατώντας ΕΔΩ.

Αντί να αναμασήσω όσα γράφει το άρθρο, θα πάρω αφορμή από μια παράγραφό του και θα θυμίσω σε όσους θέλουν να αναπολήσουν, μερικά πράγματα σχετικά. Η παράγραφός του άρθρου αναφέρεται στις προσπάθειες της ΕΔΑ στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 να μπουν δικοί της άνθρωποι στον χώρο του ποδοσφαίρου και να περάσουν τις δικές τους απόψεις για έναν αθλητισμό συνδυασμένο με τον πολιτισμό και την πολιτική.

Γράφει ο αρθρογράφος:

Η επιστροφή της Αριστεράς στον αθλητισμό και ειδικά στο ποδόσφαιρο επιβάλλεται εκ των πραγμάτων. Να πάμε στα γήπεδα του χωριού, της πόλης, να γνωριστούμε με τους αθλούμενους νέους που βιώνουν την ανεργία, την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Να μιλήσουμε με τον άνεργο, τον οργισμένο, τον απολίτικος και ανασφαλή οπαδό ή φίλαθλο. Να μπούμε στα σωματεία, να μεταλαμπαδεύσουμε ένα άλλο πνεύμα στον χώρο. Το πείραμα του ’50 και του’60 αξίζει να επαναληφθεί πάνω σε νέες ιδέες οι οποίες θα αφουγκρασθούν τους πολίτες και τις δυνατότητες των τοπικών κοινωνιών. Να συνδέσουμε το αθλητικό κίνημα που συσπειρώνει εκατομμύρια νεολαίας και λαού με το υπόλοιπο κίνημα.

Ωραία λόγια, καλές προθέσεις, θα μπορούσε να πει κανείς, αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες! Κι εδώ τα πίτουρα είναι πάρα πολλά και οι κότες αφθονούν! Ίσως όμως αξίζει τον κόπο να πάρει κάποιος το ρίσκο. Και δεν εννοώ να πάρει κανείς την πρωτοβουλία με κομματική εντολή. Η κομματική στήριξη καλή αλλά λίγη. Χρειάζεται να αναλάβουν την πρωτοβουλία με όρεξη και διάθεση προσφοράς άνθρωποι πολλοί διαποτισμένοι με αίσθημα ευθύνης. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Κανείς δεν γνωρίζει και δεν θα μάθει αν δεν δοθεί ένα είδος συνθήματος εκκίνησης. Και αυτό είναι δουλειά ενός αριστερού κινήματος και κόμματος να το πραγματοποιήσει. Από εκεί και πέρα είναι υπόθεση των ανθρώπων αν θα λάβει χαρακτηριστικά κινήματος ή φωτοβολίδας.

Να θυμίσω τα λίγα που θυμάμαι από την εποχή του ’60. Ήμουν πολύ μικρός για να τα ζήσω ως φίλαθλος ή παράγοντας αφού μόλις το 1967 πήγα για πρώτη φορά στο γήπεδο, όμως το άρωμα αυτών των καταστάσεων το έζησα σαν απόηχο ακόμα και μέσα στη δικτατορία.

Ας ξεκινήσω με την Προοδευτική. Γνωρίζετε όλοι φαντάζομαι αυτή την Κορυδαλλιώτικη ομάδα. Γνωρίζετε ότι το όνομά της ήταν (και είναι;) Προοδευτική Νεολαία Κορυδαλλού; Στη διάρκεια της χούντας μου θύμιζε Λαμπράκηδες. Αν και ήμουν Εθνικός, την σεβόμουνα. Δεν ξέρω αν το “νεολαία” είχε καμιά σχέση με την αριστερά, σίγουρα όμως στο παιδικό μου μυαλό η ομάδα με τα βυσσινί ήταν αριστερή που είχε διασωθεί από την χούντα χάρη στο έμβλημά της που ήταν ίδιο με το έμβλημα της χούντας (αναγεννώμενος φοίνικας) αλλά προηγείτο πολύ αυτής.

Να συνεχίσω με τους Νέους Ευγένειας. Ένα σωματείο πραγματικά αριστερό και προοδευτικό που η χούντα το απαγόρευσε. Ήταν η κύρια πολιτιστική (και αθλητική βεβαίως) έκφραση μιας μεγάλης γειτονιάς του Κερατσινίου το σωματείο αυτό. Ακόμα και ο τίτλος του σωματείου είναι "Αθλητικός Πολιτιστικός και Ψυχαγωγικός Όμιλος Νέων" της Ευγένειας. Τα λέει όλα!

Και την Αθλητική Ένωση Ποντίων Δραπετσώνας κατάργησε η χούντα και την ξαναέστησε με νέα διοίκηση σαν ΑΣ Ποντίων (αθλητικός σύλλογος πλέον και όχι ένωση). Όταν το "AΕ" έγινε "ΑΣ" οι φίλαθλοι των Ποντίων αντί για "ε- ε- ένωση" φώναζαν "Συ -συ- σύλλογος" και οι αντίπαλοι φίλαθλοι στις εξέδρες τους φώναζαν “Σύ- Συ- Σύκα” που υπονοούσε την έλλειψη ανδρισμού. Πολλαπλό δηλαδή το κακό που έκανε στους Πόντιους η χούντα. Ήταν ένα σωματείο που ιδρύθηκε το '28 από πολύ γνωστούς Πόντιους Δραπετσωνίτες με τον Κυριάκο Χατζόπουλο πρώτο του πρόεδρο και την μπακαλοταβέρνα του για έδρα (σε ένα χώρο κάτω από τα βαρέλια με το κρασί).

Επικαιρότητα που θλίβει!

Μερικά από τα χτεσινά νέα:

Από χτες ξεκίνησαν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Βγήκαν στην ιστοσελίδα www.publicrevenue.gr τα πρώτα (μεγάλα) ακίνητα σε Ζάκυνθο, Χαλκίδα και αλλού.

Χτες επίσης διάβασα στο «Ποντίκι» ( www.topontiki.gr ) ότι με βάση μετρήσεις που γίνονται από το 2006 σχετικά με τους μισθούς, σε μια κλίμακα που παίρνει σαν δείκτη 100 το 2008 φτάσαμε στο κατώτατο επίπεδο του 82 όταν ακόμα και το 2006 ήμασταν στο 90. Πέσαμε μια δεκαετία και έχουμε δρόμο ακόμα.

Χτες τέσσερις μαυροφορεμένοι και με κεφάλι κουρεμένο γουλί χτύπησαν στην Κοκκινιά έναν Πακιστανό και σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες του φώναζαν «να φύγετε από τη χώρα». (www.left.gr)

Χτες στο κόκκινο ( http://www.stokokkino.gr ) η δικηγόρος των εκπαιδευτικών των τεχνικών λυκείων κ. Φουντέα που απολύθηκαν το καλοκαίρι μίλησε για την απόφαση του Σ.τ.Ε. (μη ομόφωνη) που απέρριψε την προσφυγή τους και μάλιστα είπε ότι έχουν βιντεοσκοπήσει κάποιους από τους δικαστές που κατά την διάρκεια της διαδικασίας κοιμόντουσαν!

Ξεκίνησε, λοιπόν, η δήμευση της ακίνητης περιουσίας, συνεχίστηκε η κάθετη πτώση των εισοδημάτων, συνεχίζονται οι ρατσιστικές επιθέσεις, τα ανώτατα δικαστήρια συνεχίζουν να δικαιώνουν τις μνημονιακές πολιτικές (πλην ένστολων και δικαστών) και η Νέα Δημοκρατία, το πιο πετυχημένο ελληνικό κόμμα που μεταμόρφωσε την ελληνική κοινωνία σύμφωνα με τα δικά της ιδεολογικά πιστεύω, γιορτάζει τα σαράντα της χρόνια.

Αναζητείται αντίδοτο σε αυτή την μαύρη εικόνα!

Εγώ, ως αντίδοτο, θα θυμίσω το ΕΑΜ (που έχει γενέθλια αφού σαν σήμερα δημιουργήθηκε πριν 41 χρόνια) την μεγάλη στιγμή του ελληνικού έθνους, την συνέχεια του έπους του ’40.

Το ΕΑΜ και το ’40 μαζί με την επανάσταση του 1821 είναι οι μόνες ενδείξεις που έχουμε ότι ίσως αξίζουμε το όνομα των Ελλήνων που πήραμε όταν φτιάχτηκε το κράτος μας.

Χρειαζόμαστε και σήμερα μιαν εθνική ανάταση της εμβέλειας του ’21 ή του ΕΑΜ, όμως είναι φανερό πως δεν έχουμε ούτε τις ηθικές δυνάμεις ούτε τις αντοχές. Έτσι θα αρκεστούμε σε λιγότερα. Αν δεν αποδειχθούμε ανάξιοι ακόμα και γι αυτά!

THE UNTOUCHABLE BALKANIANS

Το CNN τις προάλλες πήρε ένα θέμα “πεθαμένο” για τα εδώ δεδομένα, την Formula-1 στη Δραπετσώνα, και την προέβαλε σαν γεγονός οσονούπω επικείμενο. Προχθές το BBC πρόβαλε τον Παλαιοκώστα σαν σύγχρονο Ρομπέν των Δασών, σαν τον άνθρωπο που είναι ανέγγιχτος (untouchable) και ο οποίος ληστεύει τράπεζες και μοιράζει εκατομμύρια σε φτωχούς.

Αφορμή για το δημοσίευμα του CNN ήταν κάποιες δηλώσεις του Μπέρνι Έκλεστον ότι θα του άρεσε η Δραπετσώνα για αγώνες της formula-1 ενώ αφορμή για το δημοσίευμα του BBC ήταν μια ληστεία στα Άσπρα Σπίτια που αποδόθηκε από την Αστυνομία στον Παλαιοκώστα.

Η ελληνική αστυνομία, σε αντίθεση με την τοπική Πειραιώτικη κοινωνία που αντιμετώπισε το δημοσίευμα του CNN ψύχραιμα, αντέδρασε με δηλώσεις και τηλεοπτικές εμφανίσεις στις οποίες προσπάθησε να αποδομήσει την εικόνα του Παλαιοκώστα.

Το ερώτημα είναι:

Χρειάζεται ο Πειραιάς όνειρα όπως τη Formula-1 μέσα στην ένδεια που έχει περικυκλώσει τις πόλεις μας;

Χρειάζονται οι Έλληνες ήρωες σαν τον Ρομπέν των Δασών μέσα στην μαυρίλα που έχει σκιάσει τη ζωή μας;

Νομίζω πως η παιδιάστικη επιθυμία απαντάει εσπευσμένα με ένα ελαφρύτατο ΝΑΙ αλλά η πραγματικότητα της ανάγκης τελειώνει την συζήτηση με ένα βαρύ κι ασήκωτο ΟΧΙ.

Θα θέλαμε κάποια όνειρα με άρωμα Μονακό να παίρνουν τη θέση της σημερινής μιζέριας στην οποία πάει να μας καταδικάσει η κυβέρνηση με τα νομοσχέδια της ντροπής που ψηφίζει κατά των αιγιαλών, των περιοχών ανάπλασης και των κάθε λογής κτηματικών φιλέτων.

Θα θέλαμε να υπήρχαν ήρωες για να πάρουν τα χρήματα από τις αδηφάγες τράπεζες και να τα μοιράσουν στους ενδεείς φτωχοποιημένους συμπατριώτες μας, να αντιστρέψουν επιτέλους την συνεχή και νομοθετημένη ροή από τους φτωχούς προς τους πλούσιους.

Πόσο απέχει, όμως, αυτό το “θα θέλαμε” από το “έχουμε ανάγκη”; Πόσο βάσιμος είναι ένας τέτοιος πόθος;

Η απόσταση ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματοποίησή της είναι βασικός όρος για την απόλαυση της επιτυχίας, όμως αυτή η απόσταση έχει κάποια όρια. Μέγιστα και ελάχιστα. Αν βρεθεί κανείς πιο κοντά από όσο πρέπει, τότε η επιτυχία δεν προκαλεί την ηδονή αφού η επιθυμία ήταν πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της και δεν πρόλαβε να δημιουργήσει τον πόθο. Αν βρεθεί κανείς πιο μακριά από ένα όριο, τότε η επιτυχία καθίσταται αδύνατη και επομένως η επιτυχία και η ηδονή που απορρέει από αυτήν επίσης αδιανόητη. Παν μέτρον άριστον έλεγαν οι Έλληνες και, μεταξύ των άλλων, υπονοούσαν και την ύπαρξη αυτών των άνω και κάτω ορίων που δεν πρέπει να παραβιάζονται. Τι μπορεί να θυμάται μια φλόγα; [ρωτούσε ο ποιητής] αν θυμηθεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται σβήνει, αν θυμηθεί λίγο λιγότερο σβήνει, να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά.

Στη σημερινή Ελλάδα όλα έχουν παραβιαστεί. Η απόσταση ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματοποίησή της έχει γίνει τόσο μεγάλη που πιο λογικό είναι να μεγαλώνει περισσότερο με την πάροδο του χρόνου παρά να μειώνεται. Υπό το πρίσμα αυτό ακούγεται αστείο να επιθυμούμε ο,τιδήποτε. Ούτε η formula-1 έχει την παραμικρή πιθανότητα να έρθει σε μια αποικία χρέους, άρα δεν έχει νόημα να την αποδεχόμαστε ή να την απορρίπτουμε, ούτε ο σύγχρονος Ρομπέν των Δασών Παλαιοκώστας θα μπορέσει να πάρει από τις Τράπεζες τα 38 δισ. ευρώ των ανακεφαλαιοποιήσεων που έγιναν με δικά μας χρήματα (αφού τα φορτωθήκαμε σαν χρέος) για να τα μοιράσει στους έχοντες ανάγκη. Αυτό καλά-καλά δεν θα μπορέσει να το κάνει ούτε ο Τσίπρας!

Άσε λοιπόν το CNN και το BBC να ζουν τη δική τους πραγματικότητα. Εδώ είναι Βαλκάνια, έχουμε τους δικούς μας νόμους εμείς … και τους δικούς μας νομοθέτες, τον Άδωνη, την Βούλτεψη, τον Ταμήλο! … και με αυτούς δυστυχώς θα πορευτούμε μέχρι νεωτέρας.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Η Δραπετσώνα στις αρχές του 20ου αι. πριν την εγκατάσταση των προσφύγων

Την άλλη Κυριακή, στις 5 Οκτωβρίου 2014, θα γίνει μια περιήγηση στη Δραπετσώνα, οργανωμένη από τον Δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας. Για την ακρίβεια συνδιοργανωτές είναι το τμήμα Πολιτισμού και Αθλητισμού του δήμου, η Δημοτική βιβλιοθήκη, το ΑΣΚΙ (Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας) και η εκπομπή "Η ιστορία στο Κόκκινο". Ψυχή όλης της προσπάθειας η νεοεκλεγείσα Ελένη Κυραμαργιού, ιστορικός και συγγραφέας αλλά, κυρίως (για μένα), κόρη των φίλων μου Σταύρου και Χρυσούλας Κυραμαργιού.

Το γεγονός θα έχει ενδιαφέρον και θα γράψω γι αυτό την άλλη εβδομάδα. Σημειώνω ότι στους οργανωτές είναι και ο ραδιοφωνικός σταθμός "Στο Κόκκινο 105.5" επομένως θα το μάθουν πολλοί και φαντάζομαι ότι θα έχει πολύ κόσμο. Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρουν οι οργανωτές να τα βγάλουν πέρα με τόσο κόσμο ώστε όλοι να ακούνε και να βλέπουνε αυτά που θέλουν να τους δείξουν αλλά ελπίζω πως η δημοτική μηχανή θα βρει έναν τρόπο να φέρει το εγχείρημα σε πέρας.

Θα γράψω λοιπόν γι αυτή την περιήγηση την άλλη εβδομάδα, για σήμερα όμως σας δίνω δύο συνδέσεις με σελίδες όπου μπορείτε να διαβάσετε τα σχετικά ρεπορτάζ.

Πατώντας εδώ συνδέεστε με τις ιστοσελίδες Stagona4u και ΑΣΚΙ 

Η Δραπετσώνα μετά το 1922 με τα εργοστάσια και τις προσφυγικές εγκαταστάσεις

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

11.30 π.μ.  Σημείο εκκίνησης ο σταθμός του ΟΣΕ απέναντι από τη πύλη Ε3.

(δέκα λεπτά με τα πόδια από τον ηλεκτρικό-υπάρχει και το λεωφορείο του ΟΛΠ μέσα από το λιμάνι)

Καλωσόρισμα, ανακοίνωση του προγράμματος και σύντομη αναφορά στην ιστορία του συνοικισμού. Περνάμε το γεφυράκι που βρίσκεται πάνω από το σταθμό και μπαίνουμε στον παλιό προσφυγικό συνοικισμό.

Πρώτη στάση: Καστράκι.  Αναφορά στη Δραπετσώνα των αρχών του 20ού αιώνα, την περίοδο που εγκαθίστανται οι πρώτοι κάτοικοι και που ξεκινούν τη λειτουργία τους τα πρώτα εργοστάσια. Μπαίνουμε στην Εθνικής Αντιστάσεως.

Ελένη Κυραμαργιού (ιστορικός)

Δεύτερη στάση: τα πορνεία και οι φυλακές των Βούρλων. Οι ρεμπέτες, οι τεκέδες και τα πορνεία πριν το 1940

Βασίλης Πισιμισης (συλλέκτης-συγγραφέας)

Θωμάς Σιδερης (δημοσιογράφος)

Η μετατροπή των πορνείων σε φυλακές και η μεγάλη απόδραση των Βούρλων. Ελένη Κυραμαργιού

Τρίτη στάση:  2o Λύκειο-Δημαρχείο Δραπετσώνας. Στο κέντρο του προσφυγικού συνοικισμού θα μιλήσουμε για την προσφυγική εγκατάσταση, την αυτοστέγαση και τα παραπήγματα. Προβολή της ταινίας του 2ου Λυκείου «Πίσω από τη βιτρίνα η Δραπετσώνα» (10 λεπτά). Επίσκεψη στην έκθεση φωτογραφίας του σχολείου.

2ο λύκειο - Μαρία Ραυτοπουλου (φιλόλογος)

Τέταρτη Στάση: Γκρεμός, οδός Καζαντζάκη. Η αδιαφορία του Κράτους για την αποκατάσταση των προσφύγων, οι αγώνες των κατοίκων με αποκορύφωμα την μάχη της παράγκας και η αποκατάστασή την περίοδο της δικτατορίας.

Γιώργος Χατζοπουλος (συλλέκτης και συγγραφέας βιβλίων ιστορίας της περιοχής)

Νίκος Μπελαβιλας (αρχιτέκτονας)

Πέμπτη στάση: Η βιοτεχνική και βιομηχανική ανάπτυξη της περιοχής. Αναφορά στις επιχειρήσεις, το προσωπικό τους αλλά και τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις.

Νίκος Μπελαβιλας

Η εκλογική συμπεριφορά των κατοίκων της Δραπετσώνας και η κοινωνική μεταστροφή των κατοίκων, οι πρόσφυγες γίνονται εργάτες.

Ηλίας Νικολακοπουλος  (πολιτικός επιστήμονας)

Έκτη στάση: πάρκο εργατιάς, συνοικισμός Λιπασμάτων. Βόρειο σύνορο της Εταιρείας Λιπασμάτων. Συνοπτική παρουσίαση των τριών μεγαλύτερων εργοστασίων της περιοχής (Λιπάσματα, Βασιλειάδης, ΑΓΕΤ) και στο θέμα της Ανάπλασης της πρώην βιομηχανικής ζώνης.

Ελένη Κυραμαργιού

Γιώργος Τσιρίδης (μαθηματικός-συγγραφέας)

ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Αντιγράφω από την Βικιπέδια για τον Δημόκριτο.

Ο Δημόκριτος (περίπου 460- 370 π.Χ, ΕΤΥΜ. "ο κριτής του δήμου",δῆμος + -κριτός< κρίνω) ήταν προσωκρατικός φιλόσοφος, ο οποίος γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης. Ήταν μαθητής του Λεύκιππου. Πίστευε ότι η ύλη αποτελείτο από αδιάσπαστα, αόρατα στοιχεία, τα άτομα. Ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ο Γαλαξίας είναι το φως από μακρινά αστέρια. Ήταν ανάμεσα στους πρώτους που ανέφεραν ότι το σύμπαν έχει και άλλους "κόσμους" και μάλιστα ορισμένους κατοικημένους. Ο Δημόκριτος ξεκαθάριζε ότι το κενό δεν ταυτίζεται με το τίποτα ("μη ον"), είναι δηλαδή κάτι το υπαρκτό.

Τι να πρωτοσημειώσω … ότι ο άνθρωπος τον 5^ο π.Χ αι. είχε αντιληφθεί ότι ο Γαλαξίας είναι ομάδα πολύ μακρινών αστέρων; ότι στο σύμπαν υπάρχουν και άλλοι κόσμοι; ότι υπάρχει προφανώς ζωή και έξω από τη Γη; ότι το κενό δεν είναι τίποτα αλλά κάτι (αέρας, διαστρική ύλη κλπ.); ότι η ύλη αποτελείται από άτομα, αδιάσπαστα ΑΟΡΑΤΑ στοιχεία;

Ο Δημόκριτος δεν ήταν μόνο μεγάλος επιστήμονας αλλά και ο πιο μεγάλος φιλόσοφος. Ήταν ο αντίποδας του Πλάτωνα. Γι αυτό και τα έργα του αγαπημένου των χριστιανών πατέρων Πλάτωνα σώζονται σχεδόν όλα ενώ από του Δημόκριτου (όπως και του κατοπινού Επίκουρου ή του Αρίσταρχου κλπ.) το έργο δεν σώζεται ΤΙΠΟΤΑ. Έγραψε τουλάχιστον εβδομήντα (70) βιβλία με θεωρίες για τον κόσμο, τον άνθρωπο, την πολιτική, την ηθική … τα πάντα. Τον κατάλογο των έργων του γνωρίζουμε από τον Διογένη Λαέρτιο. Γνωρίζουμε ότι καταστράφηκαν έργα για τη Μουσική, τα Μαθηματικά, τις Τέχνες κλπ. Ό,τι γνωρίζουμε από τα γραπτά του Δημόκριτου είναι μόνο τριακόσια αποσπάσματα των έργων του που διασώθηκαν μέσα στο έργο άλλων που έγραψαν γι αυτόν παραθέτοντας κομμάτια από τον λόγο του.

Ο Δημόκριτος θεωρούσε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ζει με Ευθυμία (θα λέγαμε σήμερα: ψυχική ηρεμία), μοναδικό πολίτευμα που ενέκρινε ήταν η Δημοκρατία και για την συμβίωση των ανθρώπων θεωρούσε ότι έπρεπε να επικρατεί η Ομόνοια. Ήταν η Ευθυμία, η Δημοκρατία και η Ομόνοια λόγοι για να καταστρέψουν οι βάρβαροι φανατικοί σκοταδιστές το τεράστιο έργο του;

Οι καταστροφείς είναι κάτι “άγιοι” της κακιάς ώρας και κάτι “επίσκοποι” του κερατά. Για πολλά χρόνια λατρεύτηκαν στις εκκλησίες και στα εικονίσματα των “πτωχών των πνεύματι”. Φυσικά θα βρουν τη θέση που τους αξίζει στο μαύρο της ιστορίας ως εγκληματίες του πνεύματος, ως διεστραμμένοι εγκέφαλοι που με πρόσχημα την θρησκεία ενός -ανύποπτου για τους επιγόνους του- Ιησού (που δίδασκε “αγαπάτε αλλήλους”) κατέστρεψαν ό,τι ελληνικό βρήκαν μπροστά τους γιατί δεν το καταλάβαιναν και γιατί ένιωθαν πως τους απειλούσε. Ο Δημόκριτος, αντίθετα, θα θριαμβεύει στις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων γιατί είναι το έργο του και η ζωή του πολύ πιο σπουδαία από τις ποταπές υπάρξεις των διωκτών του.

Η μορφή του Δημόκριτου στο παλιό ελληνικό κατοστάρικο

Όπως κατανοείτε η ανάρτηση αυτή με την μορφή του Δημόκριτου στο παλιό καλό κατοστάρικο γίνεται για να ξεκινήσει μια νοσταλγία προς το ελληνικό νόμισμα και να προετοιμαστεί καλύτερα η μετάβαση στη δραχμή. Επιστρατεύονται όλοι οι ήρωες, θεοί και φιλόσοφοι των Ελλήνων για να κάνουν την ιδέα ελκυστική. Ακολουθούν ο Κολοκοτρώνης στο πεντοχίλιαρο, και ο Ποσειδών με την Μπουμπουλίνα στο χιλιάρικο. 

Τους συνέλαβαν γιατί ήταν ... Έλληνες!

Η Αφροδίτη της Μήλου γυμνή!!!
Με κομμένα χέρια φυσικά, αντάξια πλερωμή για την τόση ομορφιά!!!

Στο tvxs σήμερα, διάβασα δυο δηλώσεις, μία του Ολιβιέ Ζισουά και μία της Ελένης Γιώτη. Ο πρώτος είναι ο σκηνοθέτης ενός ντοκιμαντέρ για τον σκηνοθέτη Ματίας Λάνχοφ και η δεύτερη διευθύντρια παραγωγής αυτού του ντοκιμαντέρ. Και οι δύο βρίσκονται κατηγορούμενοι, μαζί με άλλα μέλη της παραγωγής, για προσβολή του μνημείου της Επιδαύρου (του αρχαίου θεάτρου) μέσα στο οποίο κινηματογραφούσαν σκηνές που θεωρήθηκαν από κάποιους φύλακες ως άσεμνες και καταγγέλθηκαν ως πορνογραφικές.

Όλοι τους λάτρεις της Ελλάδας όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Όλοι τους με την αγωνία να προβάλουν το ελληνικό ιδεώδες (την αγάπη για τη δημοκρατία, την ελευθερία, την φύση, τη γνώση), πιο Έλληνες από εμάς τους καταναλωτές των δημοσίων θεαμάτων που καμιά φορά τυχαίνει να έχουν και τον τίτλο μιας αρχαίας τραγωδίας. 

Για το τι είναι ο Λάνχοφ και για το πόσο ζωντανεύει (ή προσπαθεί να το κάνει) την Ελλάδα (την αρχαία … εννοείται) στον σύγχρονο κόσμο, μπορείτε να διαβάσετε στις δηλώσεις των δυο προαναφερθέντων ΕΔΩ (από το tvxs).

Για το τι είναι ο Ζισουά και η Γιώτη μπορείτε να κρίνετε από το ύφος και το περιεχόμενο των δηλώσεών τους. Δεν έχω τον αντίλογο, μου αρκεί όμως ότι βρίσκονται και οι δύο κατηγορούμενοι στο δικαστήριο αφού προηγήθηκε σύλληψή τους και προσαγωγή στο αστυνομικό τμήμα Ναυπλίου.

Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα!

Μπορεί να συνέβαιναν παρόμοια ξεφτιλίκια και σε άλλες εποχές, σήμερα όμως αυτές οι συμπεριφορές έχουν την αποδοχή μεγάλου μέρους του συντηρητικού κόσμου που “ξεψάρωσε” και βγήκε μπροστά (με την Χρυσή Αυγή στην πρωτοπορία του φυσικά) και διεκδικεί το “πατρίς - θρησκεία - οικογένεια” χωρίς ντροπή πλέον και χωρίς καμιά αίσθηση ενοχής. 

Η κυριαρχία των ιδεών της γαλλικής επανάστασης από το 1974 και μετά, έληξε κάπου στο 2011-2012 όταν ορθώθηκαν τα δεξιά αντίβαρα του Καρατζαφέρη, του Μιχαλολιάκου του Σαμαρά και εν μέρει των Καμένου, Τζήμερου, Βύρωνα Πολύδωρα κ.α.. Το ΠαΣοΚ, πιασμένο στο δόκανο των μνημονίων και όμηρος των επιλογών του και του ποινικώς κολάσιμου παρελθόντος του δεν υπήρχε πια ως φραγμός και ως πυλώνας ιδεολογικής αντίστασης.

Τώρα ο Αυγουστίνος Φλωρίνης, μετεμψυχωμένος σε Σεραφείμ Πειραιώς, είναι πλέον μόδα και λανσάρει δημάρχους, ο Μπέος εκλέγεται τραγουδώντας “να καούν, να καούν” και το όνειρο της νεολαίας είναι να βρει δουλειά.

Γιατί να μην κλείσουν μέσα τον ίδιο τον Ματίας Λάνχοφ, ή τους φίλους του Ολιβιέ Ζισουά και Ελένη Γιώτη;

Γυμνοί στην Επίδαυρο; Αμαρτία!

Τα γυμνά αγάλματα είναι κι αυτά αμαρτωλά αλλά τουλάχιστον είναι αυτά νεκρά και ακίνητα και επαρκώς τιμωρημένα με λειψά χέρια, κεφάλια πόδια και –αλλοίμονο- χωρίς γεννητικά όργανα.

Στο τμήμα λοιπόν με διαδικασίες αυτοφώρου! Και μηνύσεις για να καθίσουν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Στην Ελλάδα του 2014. Την χώρα που οι κάτοικοί της θέλουν να λέγονται Έλληνες αλλά κάθε μέρα αποδεικνύουν ότι δεν είναι!

Η ονομασία αυτής «Δραπετσώνα» .... Η προέλευση του ονόματος της πόλης

Η Δραπετσώνα από ψηλά. Μπροστά (ανατολικά) η Ηετιώνεια Πύλη (Καστράκι) και το κεντρικό λιμάνι (πλοία για Κρήτη). Στο βάθος (δυτικά) η περιοχή της ανάπλασης. Αριστερά το λιμάνι πάλι (πλοία για Δωδεκάνησα και δεξαμενές) και δεξιά (βόρεια) το Κερατσίνι.. Μια περιοχή υπό ανάπλαση ολόκληρη. 

Συνεχίζω κάποιες προδημοσιεύσεις από το βιβλίο "Από τον Πόντο και τη Μικρασία εδώ στον Πειραιά ... στη Δραπετσώνα" των Γιώργου Χατζόπουλου και Γ.Τσιρίδη που εκδίδει οσονούπω η Ένωση Ποντίων. Πρόκειται για προδημοσιεύσεις εξ ενός εκ των κεφαλαίων, εκείνου που αφορά στην ιστορία της Δραπετσώνας πριν την εγκατάσταση των προσφύγων. Να σημειώσω ότι το βιβλίο περιέχει υπερ-πολύτιμο υλικό από το φοβερό Αρχείο Χατζόπουλου και περιγράφει τη ζωή στη Δραπετσώνα πριν τον πόλεμο, μετά από αυτόν, το Ρεμπέτικο, τη μάχη της παράγκας, τους αγώνες και τις αγωνίες των προσφύγων, την ιστορία των Ποντίων και της Ένωσης Ποντίων, την κατοχή, τον εμφύλιο, τη σύγχρονη πόλη ... τα πάντα. Θα είναι μια σοβαρή παρακαταθήκη για το μέλλον. 

Σήμερα παραθέτω στοιχεία σχετικά με την προέλευση του ονόματος Δραπετσώνα. Έχουν ακουστεί τόσες και τόσες ανακρίβειες επί του θέματος που νομίζω πως μια εμπεριστατωμένη απάντηση ήταν καιρός να δοθεί.

Τμήμα του Πειραιά από γαλλικό χάρτη των αρχών του 20ου αιώνα. Φαίνονται στην περιοχή της Δραπετσώνας οι πολλοί τάφοι (tombes) που ακόμα είχαν σχήμα τραπεζίου και ήταν εμφανείς στις αρχές του 20ου αιώνα. Η περιοχή με τις τράπεζες (τους τύμβους) ονομαζόταν Τραπεζών και από εκεί προήλθε το "Δραπετσών". Αριστερά κάτω φαίνεται το μνημείο του Θεμιστοκλή. Αναφέρεται ως tombeau de Themistokles,όχι απλά tombe αλλά tombeau δηλαδή ταφικό μνημείο. Ακόμα, τότε, δεν το είχαν συσκοτίσει οι Λιπασματάδες και οι εν αγνοία ή εν συγχορδία ευρισκόμενοι "αδαείς-παντογνώστες". Φαίνεται επίσης το ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ (Aphrodision) πάνω ακριβώς στον σταθμό Λαρίσης (Gare de Larissa) που και αυτό οι αδαείς-παντογνώστες αμφισβητούν. Ευτυχώς που υπήρχαν και οι Γάλλοι!!! (που είχαν έρθει για να φτιάξουν σιδηροδρόμους και λιμάνι)  

Για το όνομα της Δραπετσώνας έχουν γραφτεί πολλά, τα οποία θα αναφέρουμε πιο κάτω, όμως η επιβεβαιωμένη πλέον από πολλές πλευρές άποψη για την αληθινή προέλευσή του είναι ότι πρόκειται για παραφθορά απόλυτα φυσιολογική και ευεξήγητη της λέξης «Τραπεζών» διαδοχικά σε Ντραμπεζόν (λατινικά DRAPEZON) και Δραπετσών-Δραπετσώνα.

Την άποψη αυτή εξέφρασε πρώτος ο γνωστός Δραπετσωνίτης Γιώργος Μαρκόπουλος μελετώντας τα αρχαία και νεότερα κείμενα και ερευνώντας το θέμα. Το επιβεβαιώνουν όμως:

Οι πολλοί τύμβοι—tombes που έχουν καταγραφεί ότι υπήρχαν διάσπαρτοι σε ολόκληρη την περιοχή της Ηετιώνειας, όπως ήταν το αρχαίο όνομα της περιοχής. Οι τύμβοι αυτοί είχαν επίπεδες πλάκες που -κατά τους αρχαίους- ονομάζονταν Τράπεζες, και οι περιοχές με τράπεζες ονομάζονταν Τραπεζώνες

Η επαναλαμβανόμενη καταγραφή του ονόματος TRAPEZONA, DRAPEZON, DRABZON, σε χάρτες και άλλα επίσημα έγγραφα των 17ου, 18ου και 19ου αιώνων, πολύ πριν την απελευθέρωση του νεοελληνικού κράτους από τους Τούρκους. Έτσι δεν ήταν παράξενο που η περιοχή είχε το όνομα «Τραπεζών» και που αυτό παραφθάρθηκε σε «Drapezon» και επανήλθε στην ελληνική σε συμβόλαια του 19ου αιώνα με το όνομα «Δραπετσών».

Η θέση ενός Τραπεζώνος των αρχαίων ήταν πάντα έξω από σημαντικές πύλες των τειχών τους, αφού εκεί θάβονταν οι σπουδαίοι νεκροί. Η περιοχή ακριβώς έξω από την Ηετιώνεια Πύλη ήταν η κατάλληλη περιοχή για έναν Τραπεζώνα, ένα αρχαίο νεκροταφείο δηλαδή.

Το αρχαίο όνομα ήταν Ηετιώνεια, για πολλές εκατονταετίες η περιοχή ονομαζόταν Ηετιώνεια ή Τραπεζών ισοδύναμα και μετά την απελευθέρωση επικράτησε το Δραπετσών– Δραπετσώνα. 

Στον παραπάνω χάρτη του 16ου ή 17ου αι. φαίνεται ότι η ονομασία της Δραπετσώνας στον μεσαίωνα (και την τουρκοκρατία) ήταν ΤΡΑΠΕΖΩΝΑ ή ΗΕΤΙΩΝΕΙΑ. Στον χάρτη η Πειραϊκή αναφέρεται ως ΜΟΥΝΥΧΙΑ και η Καστέλα ως ΦΑΛΗΡΟ. 

ΤΡΑΠΕΖΩΝ- Τραπέζιο

Ένα άλλο επιχείρημα για το όνομα Τραπεζών– Δραπετσώνα διατυπώθηκε από τον κ. Δημ. Κρασονικολάκη. Η άποψη αυτή   εν συντομία λέει ότι το όνομά της η Δραπετσώνα το πήρε από τη μορφολογία του εδάφους  καθώς μοιάζει με ένα τραπέζιο όλη η περιοχή.

Ο προαναφερόμενος τονίζει ότι πριν χτιστεί η πόλη (ενν. η σύγχρονη Δραπετσώνα) και πριν ισοπεδωθεί το φυσικό περιβάλλον, χαμηλοί πετρώδεις λόφοι κάλυπταν την επιφάνεια με αρκετά ομαλές κορυφές και ότι είναι πιθανό οι ημερωμένες επιφάνειες να έδωσαν την ιδέα ότι επρόκειτο για σχήμα σαν τραπέζι, ότι ήταν ένας Τραπεζών, που αργότερα μετασχηματίστηκε σε Δραπετσών. Πιστεύει μάλιστα ότι το τοπωνύμιο έφτασε από στόμα σε στόμα παραφθαρμένο και μέχρι σήμερα η Δραπετσώνα διατηρεί το αρχαίο της όνομα.

Δέχεται ο κ.Κρασονικολάκης ότι στον μεσαίωνα πρέπει το Τραπεζών να έγινε Drapezon και αναφέρει πολλές πόλεις που με παρόμοιο τρόπο πήραν τα ονόματά τους όπως η Τραπεζών στην Αντιόχεια της Συρίας, η Τραπεζούς στον Αραβικό κόλπο, η Τραπεζούς του Αλφειού Αρκαδίας, η Τραπεζούς του Πόντου κλπ.

Είτε λόγω της μορφολογίας του εδάφους της και του σχήματος της περιοχής, είτε λόγω των τραπεζών που συνόδευαν τους τύμβους, όνομα της περιοχής που στην αρχαιότητα ήταν η χερσόνησος της Ηετιώνειας, επικράτησε να είναι το Τραπεζών. Με αυτό το όνομα προσδιοριζόταν η συγκεκριμένη περιοχή και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, δεδομένου ότι αυτό προκύπτει από διάφορες πηγές.

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ

Πραγματικά, η Δραπετσώνα αναφέρεται ακόμη σε πολλά και διάφορα έγγραφα και χάρτες με το όνομά της από τον 17ο αιώνα τουλάχιστον. Παραθέτουμε μερικές εξ αυτών των αναφορών.

 Αναφορά σε ενετικό χάρτη του 1687 (Μαρκιανή, βιβλ. Κώδικας ΙΤ VII 94 φύλλο 117) ως DRAPEZONA

 Αναφορά σε Οθωμανικό έγγραφο του 1712 (Οθωμ. 1124) όπου αναφέρεται ότι κάποιος Αθηναίος με το όνομα Μαλαγάρης αγόρασε 50 στρέμματα στη Τραπετσώνα (όπως και στο Τζερατσίνι κλπ.)

 Το τοπωνύμιο Δραπετσώνα αναφέρεται και σε βιβλίο των Stuart και Revelt που γράφτηκε το 1756.

 Σε Γερμανικό επεξηγηματικό διάγραμμα με τις θέσεις Ελλήνων και Τούρκων το 1827 όπου αναφέρεται η TRAPEZONA

 Ο Χατζημιχάλης με ιππείς συνόδευσε τον Κόχραν από το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στα υψώματα της Δραπετσώνας για να δει καλύτερα το μοναστήρι του Άγιου Σπυρίδωνα που κατείχαν οι Τούρκοι, κλπ.

ΨΕΥΔΕΙΣ ΕΚΔΟΧΕΣ 

Με την παράθεση όλων αυτών των στοιχείων διαλύθηκαν και πολλές ανακρίβειες (όχι από κακή πρόθεση βέβαια αλλά από άγνοια των δεδομένων) που λέγονταν για αρκετά χρόνια περί της προέλευσης του ονόματος Δραπετσώνα από κάποια Νράπα ενός Τσώνη ή από τους Δραπέτες των φυλακών (των Βούρλων;;) ή από το λιμάνι των κλεφτών από όπου έφευγαν οι δραπέτες κλπ.

 Στην περίπτωση της ονομασίας της περιοχής ως Ντράπα του Τσώνη, αυτή προέρχεται από τον κ.Μπίρη, αρβανίτικης καταγωγής, γνώστη των αρβανίτικων, που άκουσε να την αποκαλούν έτσι Αρβανίτες της Σαλαμίνας. Δεν είναι παράξενο όμως που το προϋπάρχον όνομα Ντραπετσών μεταφράστηκε έτσι από Αρβανίτες μιας άλλης περιοχής αφού στη γλώσσα τους ακουγόταν σαν Ντράπα (στάνη– ρέμα) κάποιου Τσώνη. Είναι σαν να ετυμολογούμε εμείς οι έλληνες την Βαλτιμόρη σαν μέρος με Βάλτους γιατί ο ήχος Βαλτιμόρη στη δική μας γλώσσα μοιάζει να λέει κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, το γεγονός ότι οι Αρβανίτες της απέναντι περιοχής της Σαλαμίνας ονόμαζαν έτσι την περιοχή, και ασχέτως με την εξήγηση που οι ίδιοι έδιναν  στο όνομα, αποδεικνύει ότι το όνομα Δραπετσώνα είναι πολύ παλιό και φτάνει τουλάχιστον σε βάθος χρόνου μέχρι και τον 13ο και 14ο αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν οι Αρβανίτες στην Αττική προσκεκλημένοι από τους Ενετούς. Η παραφθορά (λόγω λατινικής γραφής) του Τραπεζών σε Ντραπετζόν κρατάει από τότε.

 Για την  εκδοχή να πρόκειται για ονομασία προερχομένη από «δραπέτες», αυτή είναι μια πολύ επιφανειακή και πρόχειρη αντιμετώπιση της ετυμολογίας του ονόματος όπου το Δραπε– της Δραπετσώνας θυμίζει σε κάποιους τους δραπέτες, όπως στους Αρβανίτες το Ντραπε- θύμιζε μια ντράπα.

Η είσοδος του λιμένα Φωρών (βοτσαλάκια ή όρμος Δραπετσώνας). Φωρών σημαίνει κλεπτών και από εδώ γινόταν το λαθρεμπόριο στα αρχαία χρόνια και όταν φτιάχτηκε το νεοελληνικό κράτος. Μέχρι εδώ έφτανε η αρχαία Τραπεζώνα, που ανήκε στπον δήμο Πειραιώς. Μετά από εδώ ήταν πια ο δήμος Θυμητάδων (το σημερινό Κερατσίνι)

Για την προέλευση της ονομασίας της Δραπετσώνας δεν υπάρχουν πλέον αμφιβολίες, μετά την πληθώρα των ντοκουμέντων που μαζεύτηκαν τα τελευταία χρόνια και προσδιορίζουν σαφώς ότι πρόκειται για μετεξέλιξη της λέξης «Τραπεζών» που δόθηκε ήδη στην περιοχή από τον Μεσαίωνα ή την αρχαιότητα και πέρασε πρώτα από την λατινική προφορά «Ντραπετζών» για να επανέλθει αργότερα στην ελληνική γλώσσα σαν Δραπετσών-Δραπετσώνα.

 

ΜΙΑ ΠΡΩΙΜΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ 

ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΔΡΑΠΕΤΣΩΝ»

Το 1950 σκέφτονταν να ονομάσουν την πόλη

«Νέα Τραπεζούντα»

Για πολλές δεκαετίες ακούγονταν διάφορα περί του ονόματος της πόλης. Στους διάφορους ονοματοθέτες ασκούσε μεγάλη επίδραση η ρίζα «δραπετ-» και έτσι έδιναν την εξήγηση ότι ήταν τόπος δραπετών  όπως π.χ. ο Χονδροματίδης ο Α. Μήλτσος (εδώ οι δραπέτες ήταν οι «φωροί»-κλέφτες του όρμου φωρών) κλπ.

  

Με την αποκάλυψη των πληροφοριών ότι το όνομα αυτό έρχεται από πολλά χρόνια πριν, και ότι η περιοχή ονομαζόταν Τραπεζών σε χάρτες του μεσαίωνα, οι εξηγήσεις για τους δραπέτες πήγαν περίπατο. Το γεγονός δε ότι δεν κατοικήθηκε η περιοχή από Αρβανίτες (ενώ κατοικήθηκε η Σαλαμίνα απέναντι) απομακρύνει και την εκδοχή της «δράπας» του άσχετου ή ανύπαρκτου κατά τα’ άλλα «Τσώνη». Οι «τραπεζώνες» (τάφοι ηρώων) μάλιστα παρατηρήθηκαν από παρατηρητές πριν την επανάσταση και πριν ο ΟΛΠ κάνει τις εκχερσώσεις του που έθαψαν τρομερά σπουδαίο αρχαιολογικό υλικό.

Ωστόσο, παραμένει ενδιαφέρουσα μια επιστολή του πρώτου δημάρχου Δραπετσώνας κ. Δ. Μισαηλίδη που δημοσιεύτηκε στις 8 Μαΐου 1950 στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ εις απάντηση ισχυρισμών (συντάκτη με το όνομα Αθηναίος) περί δραπετών  που έδωσαν στην πόλη μας το όνομά της. Την  δημοσιεύουμε αυτούσια.

 Εν Δραπετσώνα τη 8^η Μαΐου 1950 

Αγαπητέ Αθηναίε,

Περί το όνομα Δραπετσώνα και την αλλαγήν του, εδημοσιεύθησαν εις την «Καθημερινήν» επιστολαί των συμπολιτών μου κ. κ. Ηλία Ηλιού, Μελώ Παπακωνσταντίνου και του Καθηγητού κ. Αρ. Ταμασοκλή. Επερίμενα να δω αν θα ασχοληθούν και οι άλλοι με το επίμαχον αυτό θέμα.

Η άποψις του φίλου μου κ. Παπακωνσταντίνου, το όνομα Δραπετσώνα προήλθε από την λέξιν δραπέτης δεν με ευρίσκει σύμφωνον διότι ούτε ετυμολογικώς μπορεί να παράγεται από την λέξιν «δραπέτης – δραπέται» ούτε και λαϊκή γλωσσοπλαστική μπορούσε να φτιάξη από τον δραπέτη την λέξιν Δραπετσώνα. Ούτε και με τον κ. Καθηγητήν, ο οποίος παρασύρεται από την παρομοίωσιν Τραπεζούντα – Δραπετσώνα που μπορεί εκ πρώτης όψεως να παρουσιάζει κάποιαν αληθοφάνειαν χωρίς να μπορεί να υποστηρίζεται σοβαρώς και η άποψις αυτή, και μάλιστα όταν την αποδίδει εις την μετά την Μικρασιατικήν καταστροφήν έλευσιν Ελλήνων και Αρμενίων προσφύγων εις περιοχήν αυτήν οι οποίοι κατά τον εν λόγω κ. Καθηγητήν έδωσαν το όνομα εις την Δραπετσώνα, διότι η ονομασία της Δραπετσώνας είναι πολύ προγενέστερα της Μικρασιατικής καταστροφής. Εάν η Δραπετσώνα θα μετονομασθή εις Νέαν Τραπεζούντα η θα λάβη άλλο όνομα, αυτό είναι ζήτημα γενικώτερον. Δυστυχώς μέχρι σήμερον δεν μας έδωσε σήμερον κανείς τον ορισμόν της ονομασίας Δραπετσώνα. Το Δημοτικόν Συμβούλιον του Δήμου Δραπετσώνας προέβλεψε δια την αλλαγήν του ονόματος Δραπετσώνα, δι ειδικής αποφάσεώς του, εκρίναμε όμως σκόπιμον προς της αλλαγής του ονόματος να προσπαθήσωμεν να αλλάξουμε αισθητικώς την μορφήν της Δραπετσώνας και κατόπιν να επακολουθήση η αλλαγή και του ονόματος.

Πάντως πράκλησις μου είναι προς γνωρίζοντας να μας λύσουν την απορίαν πόθεν το όνομα Δραπετσώνα που εκτός του ότι, όπως τονίζει ο κ. Ηλιού δεν λέγει τίποτε, αποτελεί επί πλέον και μια βαρειά κάπως κληρονομιά δια τους σημερινού κατοίκους της.

Με πολλήν εκτίμησην   Δ. Μισαηλίδης  Δήμαρχος Δραπετσώνας

Είχε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο πρώτος Δήμαρχος της πόλης ένιωσε αμέσως την ανάγκη να απαντήσει στο άρθρο που γράφτηκε σχετικά με την ονομασία της πόλης και ότι έθεσε και ο ίδιος ζήτημα μετονομασίας του Δήμου. Όπως είναι φανερό και από την επιστολή του, είχε τεθεί προς συζήτηση το όνομα «Νέα Τραπεζούς», λογικό για την εποχή όπου οι Πόντιοι ήταν η σαφής πλειοψηφία του πληθυσμού.. Αργότερα, επί χούντας, μπήκε και πάλι ζήτημα μετονομασίας. Το όνομα τώρα θα ήταν «Δήμος Θεμιστοκλή». Το συζήτησε επίσημα η τότε δημοτική αρχή αλλά δεν προχώρησε. Το όνομα Δραπετσώνα τους καιρούς εκείνους ήταν αρνητικά φορτισμένο και αρκετά δυσφημισμένο ώστε να είναι ζήτημα προς συζήτηση η μετονομασία.