Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και τα μυαλά στα κάγκελα

   

Με αφορμή την ανάγνωση μια παλιότερης -προ δεκαετίας- ανάρτησής μου, έκατσα να γράψω αυτό το άρθρο σήμερα. Μου βγήκε μεγάλο και προτίμησα να το χωρίσω σε τρία μέρη, ένα για κάθε μέρα γύρω από την 25η Μαρτίου. Σήμερα θα μιλήσω για το ιδεολογικό υπόστρωμα επί του οποίου συνέβησαν όλα (Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός). Αύριο θα γράψω για την επανάσταση του '21 και τις συνιστώσες του νέου ελληνισμού (επανάσταση των Νεοελλήνων) και μεθαύριο θα γράψω για το κράτος που δημιουργήθηκε (το Νεοελληνικό κράτος).

Γιορτάζουμε μεθαύριο την 25η Μαρτίου του 2021, που συμπίπτει με τα διακόσια χρόνια από το ξεκίνημα της επανάστασης που έφερε σαν αποτέλεσμα το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Η παράωλεψη του γεγονότος ότι η επανάσταση ξεκίνησε νωρίτερα, κατά ένα μήνα (στις 20 Φεβρουαρίου στο Ιάσιο) ή μια εβδομάδα (στις 17 Μαρτίου στην Μάνη), έχει μεγάλη σημασία. Η καθιέρωση μιας γιορτής είναι πάντα μια πολιτική απόφαση. Στην προκειμένη περίπτωση επιλέχτηκε η 25η Μαρτίου για να συνδέεται το γεγονός της επανάστασης με μια θρησκευτική γιορτή ώστε να προκαλείται σύγχυση. Ο ελληνισμός που ξυπνά κι η ορθοδοξία που γιορτάζει. Τούτου ουδέν αναληθέστερον. Η αλήθεια είναι ότι ο ελληνισμός ξύπνησε παρ' όλο που η ορθοδοξία τού ψιθύριζε "κοιμήσου". Στη σύγχυση αυτή πάτησε κι η "εθνοσωτήριος επανάστασις" της 21η Απριλίου που εγκωμίασε τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και θέλησε να τον υπηρετήσει. Στην ίδια σύγχυση πάτησαν κι ένα σωρό παραδοσιακές ελληνοχριστιανικές ανοησίες με τις οποίες ανατράφηκαν γενιές και γενιές νεοελλήνων. Χάρη σ' αυτές βέβαια αποκτήσαμε σήμερα την εθνική μας ομοιογένεια, αλλά, γεμίσαμε και με νευρώσεις που δεν μας επιτρέπουν να έχουμε μιαν ευνομούμενη Πολιτεία.

Ο ελληνοχριστιανισμός σαν γεγονός δεν είναι ανυπόστατος. Σήμερα, εμείς οι ελληνόφωνοι και κατά πλειοψηφία κάτοικοι της χώρας που λέγεται Ελλάδα, είμαστε κατά βάση χριστιανοί, και μάλιστα ορθόδοξοι. Επομένως το σημερινό μας στάτους είναι ακριβώς αυτός ο ελληνοχριστιανισμός. Έλληνες και Χριστιανοί ίσον ελληνοχριστιανοί. Δεν είναι όμως έτσι αν θελήσουμε να κυριολεκτήσουμε. Οι λέξεις έχουν η κάθε μια την σημασία τους και την αντλούν -κυρίως- από την ιστορία. Η λέξη "Ελλάδα" παραπέμπει στην διαχρονική Ελλάδα και κυρίως στην αρχαία, αυτή που αναγνωρίζει ο κόσμος ολόκληρος σαν ένα παντοτινό φωτοδότη. Κι η λέξη "χριστιανισμός" δεν είναι απλά μια ταυτότητα αλλά μια ιστορία που ξεκινά με το τέλος της αρχαιότητας, που διαπνέει ολοκληρωτικά τον μεσαίωνα κι εξακολουθεί να επιβιώνει μέχρι σήμερα.

Βλέποντάς τα στις ιστορικές, φιλοσοφικές και πραγματικές τους διαστάσεις, Ελλάδα και Χριστιανισμός είναι δυο πράγματα πάρα πολύ διαφορετικά και, μάλιστα, εντελώς αντίθετα. Μαζί δεν μπορούν να σταθούν. Θυμηθείτε, από την μια, την όψη των γυμνών αγαλμάτων των αρχαίων με την απίθανη ομορφιά τους. Η θέα τους και μόνο ερεθίζει τις αισθήσεις. Συμβαδίζουν με μια ελευθερία που παραπέμπει στην δημοκρατία και στην παντελή έλλειψη ιερών βιβλίων και ιερατείου. Από την άλλη, φέρτε στο νου σας την όψη των αυστηρών και λιγνών μορφών των βυζαντινών εικόνων. Η θέα τους σε κάνει είτε να βυθίζεσαι σε μια άυλη ιερότητα είτε να αποστρέφεις το πρόσωπο. Απόλυτος άρχων Γης και Ουρανού με απόλυτες διδαχές βιβλίων που τα συνέγραψε αυτοπροσώπως ο μοναδικός Θεός δια του Αγίου Πνεύματος κι ένα Ιερατείο βγαλμένο από τα Ταλμούδ. Αυτά τα δυο δεν μπορούν να σταθούν δίπλα-δίπλα. 

Από την μια η ελληνικότητα έχει μιαν απίστευτη ποικιλία χιλιάδων παιχνιδιάρηδων, ερωτιάρηδων, γενναίων ή δικαίων αλλά και ζηλιάρηδων ή και μνησίκακων κάποιες φορές θεών των Ελλήνων. Οι πολίτες μπορούν να μιλούν όπως θέλουν και μόνο χρέος τους να υπερασπίζονται την Πόλη και το πατρώο τους πολίτευμα. Η ζωή είναι αυτή που ζούμε εδώ στη Γη και πρέπει με καρτερία και γενναιότητα να το αποδεχτούμε. Από την άλλη στέκεται ο ένας και μοναδικός αυστηρός, απόλυτος, άχρονος, αδιάστατος, πανταχού παρών και παντοδύναμος τιμωρός θεός των Εβραίων και των Χριστιανών. Οι υπήκοοι μπορούν μόνο να πιστεύουν τυφλά στον θεό και στον χρισμένο επί γης εκπρόσωπό του, τον αυτοκράτορα. Η ζωή εδώ είναι απλά ένα πέρασμα, μια κρίση για μιαν επόμενη ζωή κάπου αλλού, σε μια δευτέρα παρουσία.

Από την μια είναι οι Έλληνες θεοί γεννήθηκαν και ζουν στα ελληνικά βουνά και τις πόλεις, βγήκαν μέσα από τις ελληνικές θάλασσες και κατοικούν στον Όλυμπο. Πάνε μαζί με τους Έλληνες στον πόλεμο και στην ειρήνη και κατοικούν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Από την άλλη, ο Γιεχωβά, ο θεός των Χριστιανών και των Εβραίων, ο θεός της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης, καθοδήγησε τον δικό του εκλεκτό λαό των Εβραίων μέχρις ότου γεννήθηκε ο Ιησούς στην Βηθλεέμ του Ισραήλ κι έγινε οδηγός των εθνικών, των υπολοίπων δηλαδή λαών πλην του εκλεκτού.

Η Ελλάδα δοξάστηκε με τον Λεωνίδα, τον Περικλή, τον Αισχύλο, τον Αρχιμήδη, τον Σωκράτη, τον Μεγαλέξανδρο, τον Αχιλλέα, τον Έκτορα, τον Ποσειδώνα και την Αθηνά, τον Απόλλωνα και τον Ασκληπιό, τον Ευκλείδη και τον Θαλή και τον Σόλωνα και τον Λυκούργο και τον Φειδία και όλους τους σοφούς, τους καλλιτέχνες, τους ήρωες, τους θεούς και τους φιλοσόφους της. Ο χριστιανισμός πορεύτηκε με τους Ιεράρχες του, τον Αυγουστίνο, τους πατέρες της εκκλησίας, τον Λούθηρο, τον Ριχάρδο Λεοντόκαρδο, τον Μότζαρτ, τον Μελάγχθωνα, τον Ιουστινιανό, τον Βουλγαροκτόνο, τον Ναπολέοντα, τον Λίνκολν τον Τζέφερσον, τους Μεδίκους, τον Νταβίτσι, τον Ελ Γκρέκο, τον Μπετόβεν και τον Μακιαβέλι του.

Η Νέα Σημερινή Ελλάδα ποια σχέση έχει με όλα αυτά; Ποια σχέση έχει με τον χριστιανισμό ως στάση ζωής κοινωνικής όπως είναι για τους καθολικούς ή στάση ζωής ατομικής όπως είναι για τους προτεστάντες; Έχει μια δική της ορθοδοξία. Έχει ένα τυπικό που είναι αντίγραφο του εβραϊκού και μια φιλοσοφία αντιδυτική και ξενόφοβη. Ποια σχέση έχει αυτή η Νέα Ελλάδα με την Ελλάδα των αρχαίων Ελλήνων της λογικής, της κληρωτής δημοκρατίας, της λαοκρατίας, του πνεύματος και του μέτρου; Καμιά απολύτως σχέση δεν έχει η Ελλάδα του σήμερα με τον αρχαίο ένδοξο και φωτεινό πολιτισμό. Δεν μιλώ εδώ για το αίμα, που μπορεί να είναι το ίδιο, ή για το DNA, που μπορεί να ταιριάζει. Δεν μιλώ για τα φυσικά εγγόνια των αρχαίων Ελλήνων. Εμείς είμαστε οι απόγονοι, εμείς μένουμε εδώ, εμείς μιλάμε την γλώσσα τους, εμείς είμαστε τα μακρινά τους εγγόνια. Τι θλίψη όμως να είμαστε εμείς οι απόγονοι εκείνου των υπέροχου λαού. Μιλώντας για την αληθινή κληρονομιά του αρχαίου πολιτισμού, βλέπω πως από εκείνον δεν πήραμε απολύτως τίποτε.

Η Νέα σημερινή Ελλάδα, όμως, δεν έχει όμως σχέση ούτε και με το φως που έλαμψε μέσα από το μεσαιωνικό σκοτάδι του χριστιανισμού και δημιούργησε τον δυτικό πολιτισμό. Έμεινε μακριά (όχι με ευθύνη της) από την κατάκτηση του κόσμου, την βιομηχανική επανάσταση, την τεχνολογική επανάσταση, από ότι θετικό έδωσε ο χριστιανισμός στα κράτη που τον είχαν σαν θρησκεία. Κυρίως όμως η Ελλάδα έμεινε μακριά από το ταξίδι της Αναγέννησης, του Ουμανισμού, της Μεταρρύθμισης και του Διαφωτισμού, δηλαδή μακριά από τον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό που έκανε τον χριστιανισμό πολιτιστικά και ιδεολογικά κυρίαρχο στην οικουμένη.

Σταματώ εδώ. Μίλησα με γενικότητες. Θα συνεχίσω με τα επόμενα δύο άρθρα αύριο και μεθαύριο , που θα λένε την γνώμη μου για το τι συνέβη το 1821 και πως φτιάξαμε το σημερινό μας κράτος-έθνος.

ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΟΘΕΙΕΣ;

[στη φωτογραφία βλέπουμε ότι Δημοκρατικοί διαδηλώνουν φοβούμενοι ότι δεν θα μετρήσει η ψήφος τους. Εδώ βέβαια δεν θα ήταν νοθεία αλλά δικαστική απόφαση που θα τους απέρριπτε.]

ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΝΟΘΕΙΕΣ ΣΕ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΩΝ Η.Π.Α.

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΣΟ ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;

 

Ο Μπάιντεν κι οι δημοκρατικοί οδήγησαν τον Τραμπ, ενόσω ήταν πρόεδρος ακόμα, σε ανακρίσεις, απολογίες, δίκες για ανάμιξη της Ρωσίας στην εκλογή του το 2016. Είπαν ευθέως ότι σε Πολιτείες των ΗΠΑ είναι δυνατόν να γίνει νοθεία και μάλιστα από επέμβαση ξένης χώρας. Δεν μπόρεσαν να το αποδείξουν και ο Τραμπ αθωώθηκε, όμως η καταγγελία έδειξε ότι το θεωρούν δυνατό και πιθανό να συμβεί. Κι ο ίδιος ο Τραμπ αμφισβήτησε την καθαρότητα του αποτελέσματος του 2016 αλλά όταν 'έγινε Πρόεδρος απέσυρε την καταγγελία του και σταμάτησε την έρευνα. Όμως το έψαξε κι αυτός, όπως οι δημοκρατικοί, σαν κάτι πιθανό να έχει συμβεί.

 

Πρόσφατα ο Τραμπ αμφισβήτησε την επικράτηση Μπάιντεν επιμένοντας ότι υπήρξε εκτεταμένη νοθεία σε Πολιτείες των ΗΠΑ στις εκλογές του 2020. Οι αιτιάσεις του απορρίφθηκαν από δικαστήρια στα οποία προσέφυγε, όμως κανείς δεν είπε ότι αυτό είναι αδύνατο. Απλά, ισχυρίστηκαν ότι νοθεία δεν έγινε και βγήκε δίκαι ο Μπάιντεν. Ο Τραμπ θεωρεί όχι απλά πιθανό αλλά βέβαιο ότι νοθεία είναι δυνατόν να γίνει στις εκλογές των Πολιτειών.

 

Τώρα πάλι, ο Μπάιντεν καταγγέλλει την Ρωσία ότι στις εκλογές του 2020 παρενέβη υπέρ του Τραμπ με νοθείες οι οποίες όμως δεν ήταν αρκετές ή δεν πέτυχαν. Το θεωρεί λοιπόν και πάλι πιθανό και (σίγουρα δυνατό) να έχει γίνει νοθεία στα εκλογικά αποτελέσματα κάποιας Πολιτείας, ή και περισσοτέρων.

 

Στην πιο μεγάλη δημοκρατική χώρα του κόσμου, την πιο προηγμένη τεχνολογικά, την πιο εκτεθειμένη σε διεθνή δημοσιότητα, την χώρα με τα πιο ανεξάρτητα όργανα ελέγχου, τα δυο μεγάλα κόμματα, οι Πρόεδροι των ΗΠΑ και τα πιο μεγάλα συγκροτήματα, θεωρούν ότι είναι δυνατό και μάλιστα πολύ πιθανό να έγινε νοθεία στις εκλογές του 2016 ή του 2020. Μιλάμε για μια τεράστια χώρα, αλλά η νοθεία, αν έγινε, γίνεται σε εκλογικές περιφέρειες μεγέθους Ελλάδας. Ούτε οι Καλιφόρνια και Νέα Υόρκη που δίνουν 60-70% υπέρ των Δημοκρατικών μετράνε, ούτε κάποιες μεσοδυτικές Πολιτείες που ψηφίζουν πάντα Ρεπουμπλικανούς. Οι Πολιτείες με πληθυσμούς σαν την Ελλάδα όπου τα αποτελέσματα είναι αμφίρροπα είναι εκείνες για τις οποίες συζητείται η πιθανή εκλογική νοθεία. Χάρη στα ηλεκτρονικά συστήματα (όπως αυτά που έχουμε και στην Ελλάδα), η νόθευση του αποτελέσματος, ακόμα και εξωχωρίως, είναι δυνατή, κατά την γνώμη των Προέδρων των ΗΠΑ, της Ρωσίας, των κομμάτων κτλ. Μπορεί να λένε ότι δεν έγινε από τον Τραμπ το 2016 ή ότι δεν έγινε από τον Μπάιντεν το 2020 όμως αμφότεροι θεωρούν ότι δεν είναι αδύνατο να συμβεί. Κι όλα αυτά στις ΗΠΑ, όχι σε χώρες όπως η Γεωργία ή η Λιθουανία όπου οι νοθείες θεωρούνται καθημερινότητα.

 

Εμείς εδώ στην Ελλάδα πώς είμαστε τόσο σίγουροι;

Μήπως τα κόμματα της εκάστοτε αντιπολίτευσης, της ΝΔ (όταν ήταν) του Σύριζα (τώρα που είναι) το ΚΚΕ, το Κιναλ κτλ θα έπρεπε να προσέξουν καλύτερα αυτό το ζήτημα; Μια σκέψη κάνω.

22 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ. 6β)

 Η συζήτηση στη Ρώμη με τον Δον Χουάν ολοκληρώνεται κι ο Χάρμος γίνεται υπασπιστής του. 

Η ιστορία του Δον Χουάν μέχρι να αναγνωριστεί ως πρίγκιπας εκτυλίσσεται ανάγλυφη. Ο Χάρμος γνωρίζει πολλά για τον πρίγκιπα, μερικά μάλιστα δεν τα γνωρίζει ο Δον Χουάν και δεν θα είχε άλλο τρόπο να τα μάθει. Αυτό τον εντυπωσιάζει και τον συγκινεί.

******************************

Κεφ. 6β

Ο Πάπας, αρχηγός της δυτικής χριστιανοσύνης τον 16ο αι.

..............

Ο Δον Χουάν έδειξε ικανοποιημένος και πέρασε στα πιο προσωπικά μου.

«Έμαθα πως έχεις μια ωραιότατη σύζυγο κι επίσης μια θαυμάσια μικρή κορούλα.»

«Μάλιστα Εξοχότατε» είπα. «Γυναίκα μου είναι η δόνα Διονίζια, Διονυσία στα ελληνικά. Κόρη μου η μικρή Δηιάνειρα. Τις έχω μαζί μου, εδώ στη Ρώμη.»

«Θα μου τις γνωρίσεις το συντομότερο δυνατόν» είπε.

«Μόλις το επιτρέψουν οι ασχολίες σας, Εξοχότατε, θα το κανονίσω να τις παρουσιάσω. Θα είναι τιμή και χαρά τους να γνωρίσουν την Υψηλότητά σας.»

«Μετακινούμαι συχνά» με προειδοποίησε. «Μπορείς να παίρνεις τις γυναίκες σου μαζί μερικές φορές αλλά κάποιες άλλες θα φεύγεις μόνος. Τα γνωρίζεις αυτά, σινιόρ;»

«Βεβαίως Εξοχότατε. Ίσως, όμως, θα πρέπει να έχω και μια σταθερή έδρα σαν γραμματέας» είπα.

«Δεν θά ’σαι απλός γραμματέας, Κύριε Χάρμο. Σε θέλω για τρίτο στη σειρά υπασπιστή μου» είπε.

Ήταν αναβάθμιση που δεν την περίμενα τόσο γρήγορα. Με ικανοποιούσε αφού έτσι θα ήμουν πιο κοντά του. Η θέση είχε καλύτερο μισθό και σεβασμό από τους παρατρεχάμενους των βασιλικών αυλών.

«Με τιμάτε Κύριε» του είπα. «Σας ευχαριστώ πολύ.»

Η συζήτηση αυτή διακόπηκε όταν ο Ροντρίγκες μπήκε στην αίθουσα όπου με είχε ο Δον Χουάν. Ήταν πολύ γνωστοί κι ο Ροντρίγκες συμπεριφερόταν με άνεση και οικειότητα λες κι ήταν θείος του νεαρού.

«Εξοχότατε, σε χαιρετώ και μπαίνω στο θέμα» είπε ο Ματίας πλησιάζοντάς μας. «Γνώρισες τον Γραικό φίλο μου, έτσι δεν είναι; Πώς σου φάνηκε;»

«Ματίας, σε χαιρετώ και χαίρομαι πολύ που σε βλέπω» είπε ο πρίγκιπας με φανερό σεβασμό. «Τον προστατευόμενό σου, τον προσέλαβα ήδη τρίτο υπασπιστή μου. Όμως ο Ντε Βιλλ φεύγει αυτές τις μέρες για την πατρίδα του. Ο Γραικός φίλος σου θα προβιβαστεί σε δεύτερος υπασπιστής. Θα είναι μέλος της ατομικής μου φρουράς. Είσαι ευχαριστημένος;»

«Χουάν, είσαι γενναιόδωρος και φροντίζεις να δίνεις περισσότερα απ’ όσα σου ζητώ!»

«Αλλοίμονο» είπε ο πρίγκιπας. «Σ’ ένα κουρσάρο σαν κι εσένα καμιά χάρη δεν είναι ποτέ αρκετή.»

«Έχει καλώς» είπε με σεβασμό ο Ροντρίγκες. «Να ξέρεις ότι αυτός ο Γραικός μου έσωσε τη ζωή. Θα σού είναι πιστός μέχρι θανάτου. Μπορείς να εμπιστευτείς.»

«Φίλος του Διασσωρίνου, του Παλαιολόγου και του Ματίας! Αυτά κι αν είναι διαπιστευτήρια!» είπε ο Δον Χουάν.

«Ήταν επίσης ο καλύτερος φίλος, αδελφός θα έπρεπε να πω, με έναν ακόμη Ιάκωβο, τον Ηρακλείδη. Αυτός ήταν φίλος του αυτοκράτορα πατέρα σου. Ήταν Ίλαρχος στον στρατό του κι ύστερα ηγεμόνας στη Μολδαβία.»

«Θυμάμαι τον Υψηλότατο κύριο Ηρακλείδη κι ας μην τον είχα γνωρίσει» είπε ο Δον Χουάν. «Λυπάμαι που είχε άδοξο τέλος. Ο θείος μου Φερδινάνδος είχε βοηθήσει στην άνοδό του στον θρόνο της Μολδαβίας.»

«Ο σινιόρ Χάρμο δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα» είπε ο Ροντρίγκες πιάνοντας τον ώμο μου. «Ήταν σπουδαίος ευγενής και φιλόσοφος. Ο Χάρμο ήταν πιστός υπασπιστής του αλλά πιο πολύ ήταν σαν αδελφός του.»

«Ελπίζω σινιόρ» μου είπε ο Δον Χουάν «να είσαι και σε μένα πιστός και αφοσιωμένος! Αυτή η στάση θα ανταμειφθεί πολλαπλά εκ μέρους μου.»

«Δεν ζητώ ανταμοιβές άλλες από την εκτίμησή σας Εξοχότατε» είπα. «Μια και μιλήσαμε, όμως, για τον φίλο μου θα άξιζε να σας διηγηθώ μια ιστορία του.»

«Βεβαίως να μας πείτε» είπε πρόθυμα ο Δον Χουάν. «Αφορά στον κύριο Ηρακλείδη και σε ποιόν άλλον;»

«Σε εσάς, Εξοχότατε» είπα.

Τον είδα που εξεπλάγη. Ο Ροντρίγκες αιφνιδιάστηκε κι αυτός και τέντωσε τα αυτιά του να ακούσει.

«Τότε σας ονόμαζαν ακόμα Ιερώνυμο Μάσσι.»

«Το γνωρίζεις κι αυτό;» έκανε έκπληκτος ο Δον Χουάν. «Μα … φυσικά, θα στα έχουν πει όλα οι Γραικοί φίλοι σου.»

«Δεν τα έμαθα από αυτούς Εξοχότατε» του είπα. «Αν σας πω την ιστορία θα καταλάβετε.»

«Βεβαίως να ακούσουμε» έκανε ο Ροντρίγκες. «Μήπως θα έπρεπε να βγω εγώ από την αίθουσα;»

«Μα τι λες τώρα Ματίας. Κάθισε να ακούσουμε τι άλλο ενδιαφέρον έχει να μας πει αυτός ο Γραικός φίλος σου. Όπως βλέπω, ξέρει κάποιες παλιές ιστορίες για μένα που κι εγώ ο ίδιος ακόμα τις αγνοώ.»

«Όπως σας είπε και ο κύριος Ροντρίγκες» ξεκίνησα την αφήγηση «ο Ηρακλείδης έγινε φίλος με τον αυτοκράτορα. Τον βοήθησε να διαφύγει από την Καρινθία μετά την ήττα στο Ίνσμπρουκ. Ο αυτοκράτορας αυτό δεν το ξέχασε ποτέ.»

Τους είπα για τη συνάντηση μας με τον Κάρολο Ε’ στην Αυγούστα. Τότε είχε αναγνωρίσει τους τίτλους του Ιάκωβου και του είχε δώσει κι άλλες διακρίσεις. Τους είπα για τον διάλογο που είχαν οι δυο τους. Με άκουγαν έκπληκτοι.

«Έτσι λοιπόν αποκτήσατε δάσκαλο και παιδαγωγό τον Διασσωρίνο» είπα. «Όλα έγιναν με υπόδειξη του Ιάκωβου που ικανοποίησε την επιθυμία του αυτοκράτορα.»

Ο Δον Χουάν είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό.

«Ο Διασσωρίνος σάς ακολούθησε όταν πέθανε ο θετός σας πατέρας Μάσσι. Βρέθηκε μαζί σας στη Βιλαγκαρτσία με τον καινούριο τότε προστάτη σας, τον Λούις Κιγιάδα και τη Μαγδαληνή. Όλα αυτά έγιναν με γνώση και καθοδήγηση του αυτοκράτορα πατέρα σας.»

«Η Μαγκνταλένα ήταν σαν πραγματική μου μάνα, κι ο Διασσωρίνος ο αγαπημένος μου δάσκαλος» είπε ο Δον Χουάν.

Με κοίταξε για να πω περισσότερα. Οι διηγήσεις μου ήταν αφορμές για πολύ γλυκές δικές του αναμνήσεις.

«Μου θυμίζεις, Χάρμο, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Πες μου τι άλλο γνωρίζεις;»

«Η πραγματική σας μητέρα ήταν μια καλλονή» είπα.

Ήρθε κοντά μου και σχεδόν με έπιασε από τον γιακά αναστατωμένος. Προς στιγμή τον φοβήθηκα. Δεν διέκρινα θυμό αλλά ανυπομονησία.

«Την γνώρισες κι αυτήν διαβολο-Γραικέ; Μίλησέ μου λοιπόν! Τι ξέρεις για όλα αυτά;»

Ήταν πραγματικά διψασμένος για να μάθει όλα όσα γνώριζα κι ακόμη περισσότερα.

«Δεν την γνώρισα, Εξοχότατε. Ο αυτοκράτορας μίλησε στον Ιάκωβο κι από εκείνον τα ξέρω. Την έλεγαν Βαρβάρα κι ο πατέρας σας την θυμόταν με μεγάλη συγκίνηση. Θεωρούσε ότι ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που είχε γνωρίσει στη ζωή του. Την είχε αγαπήσει πολύ, αυτό μου είπε ο Ιάκωβος.»

«Σε αυτή έμοιασες, Χουάν» είπε ο Ροντρίγκες πατρικά. «Με την ομορφιά της μητέρας σου και την προσωπικότητα του πατέρα σου, είσαι πολύ τυχερός αγόρι μου!»

«Πες μου περισσότερα» μου ζήτησε ο Δον Χουάν. «Τι άλλο γνωρίζεις, κύριε Χάρμο;»

«Ο πατέρας σας ήθελε να σας αναγνωρίσει σαν γιο του νωρίτερα. Δεν το έκανε σκεπτόμενος την θέση του αυτοκράτορα. Φρόντιζε για σας έστω κι αν δεν το γνωρίζατε. Ο λόγος που σας αγαπούσε με τον δικό του τρόπο από μακριά, ήταν γιατί ήσασταν καρπός μιας πολύτιμης σχέσης. Έστω κι αν ήταν μια εφήμερη σχέση, όμως δεν την ξέχασε ποτέ του. Θεωρούσε την μητέρα σας σαν το καλύτερο πράγμα που είχε συμβεί στη ζωή του. Είχε νιώσει βαθύ κι αληθινό συναίσθημα. Κι εσείς είστε η ζωντανή συνέχεια εκείνου του έρωτα.»

«Ματίας, τι είναι αυτός ο Γραικός, ποιητής ή θεατρίνος; Μου τον σύστησες για να μου γράφει συμβόλαια κι επιστολές ή για να γράφει ρομάντζα και να απαγγέλει ποιήματα;»

Ήταν εμφανώς συγκινημένος ο Δον Χουάν.

«Χουάν, αυτά που λέει ο Γραικός δεν μου φαίνονται ρομάντζα αλλά αλήθεια!»

«Πάντα θα υπάρχει μια γωνιά της ζωής μου εντελώς άγνωστη!» είπε εκείνος.

Ο νεαρός πρίγκιπας έμεινε σκεφτικός. Περνούσαν ξανά από το μυαλό του οι πολλές ανατροπές που είχαν συμβεί στη ζωή του. Άλλαζε μανάδες και πατεράδες σαν τα πουκάμισα. Άλλαζε πόλεις και χώρες διαμονής σε καταιγιστικούς ρυθμούς. Κάθε φορά μάθαινε για μια νέα εκδοχή της ζωής του, αλλά, πάντα μια ομίχλη κάλυπτε το παρελθόν του. Τίποτε δεν ήταν σταθερό για να βασιστεί σε αυτό. Ωστόσο αυτά όλα δεν είχαν επιδράσει, ευτυχώς, άσχημα πάνω του. Δεν είχε καταντήσει κακότροπος, καχύποπτος ή κλειστός χαρακτήρας. Είχε μιαν ανασφάλεια που τον συνόδευε πάντα και παντού, όμως, γενικά ήταν ανοιχτόκαρδος κι ευαίσθητος. Πριν προλάβουμε να του πούμε πως αποχωρούμε για να τον αφήσουμε μόνο του με τις σκέψεις του, άρχισε να μας μιλά. Ήταν σαν να εκμυστηρευόταν πράγματα μέσα από την ψυχή του.

«Όταν έμαθα για την αληθινή μου ταυτότητα από τον Φίλιππο, ήμουν ήδη δώδεκα χρονών. Ούτε κι εκείνος γνώριζε την ύπαρξή μου, από την αυτοκρατορική διαθήκη με έμαθε. Εκεί διάβασε ότι ο πατέρας μας παρακολουθούσε την εξέλιξη μου έστω κι αν ποτέ δεν μου αποκάλυψε την αλήθεια.»

«Ο αδελφός σου δεν έχει δώσει ακόμα όσα δικαιούσαι» του είπε ο Ροντρίγκες.

«Ήταν καλό όμως που, έστω κι αργά, όταν το έμαθε, με αναγνώρισε. Με αγκάλιασε και μου είπε ότι θα ο αγαπημένος του αδελφός. Υπάρχει ακόμα μια αβεβαιότητα για το μέλλον μου. Για χρόνια ήμουν σε κατάσταση ανασφάλειας για το τι θα με περίμενε στην επόμενη στροφή.»

Δεν διακόπταμε τον συλλογισμό και την διήγησή του. Δεν ήταν ώρα για λόγια συμπάθειας. Δεν έδειχνε να χρειάζεται παρηγοριά. Ήταν σε φάση όπου η αυτογνωσία ήταν γι αυτόν σημαντικός τομέας κι ήθελε να μάθει την θέση του στον κόσμο. Ακόμη δεν ήταν ούτε καν είκοσι ετών κι οι πληροφορίες μου συμπλήρωναν κάποια κενά στη ζωή του.

«Νόμιζα πως τα είχα μάθει όλα, και νά που σήμερα εδώ μαθαίνω καινούρια πράγματα για μένα. Πώς να ήξερα ότι η Μάμα είχε προσλάβει τον Διασσωρίνο με φροντίδα του πατέρα μου; Ούτε ήξερα πως ο δάσκαλός μου γνώριζε ποιος ήμουν.»

Ο Ροντρίγκες τον πλησίασε και τον άγγιξε στον ώμο.

«Παιδί μου, να φύγουμε; Ίσως πρέπει να μείνεις μόνος.»

«Σήμερα πολλά πράγματα μπαίνουν στη θέση τους» συνέχισε ο Δον Χουάν σαν να μην τον άκουσε. «Μ’ αρέσει που το ενδιαφέρον του αυτοκράτορα για μένα ήταν συνεχές, έστω κι αν δεν μου μίλησε ο ίδιος όσο ζούσε. Ο θετός μου πατέρας, ο μουσικός, με αγαπούσε πολύ. Η Άννα, η γυναίκα του, που την πίστευα για μητέρα μου, με φρόντιζε σαν μωρό της. Ύστερα ο Λουίς κι η Μαγκνταλένα ήταν παραπάνω από μάνα μου και πατέρας μου. Δεν έχω παράπονο. Είχα περισσότερη αγάπη από αυτή που ένιωσε ποτέ ο αδελφός μου κι από εκείνη που νιώθει ο Δον Κάρλος⁽ⁱ⁾. Δεν ήμουν παρατημένος ποτέ, δεν ήμουν γιος ενός άκαρδου πατέρα και μιας αδιάφορης μάνας. Αξιώθηκα μεγάλης πατρικής και μητρικής αγάπης!»

Η εξομολογητική του διάθεση απαγόρευε κάθε σκέψη για διακοπή. Η πληροφορία για τη συζήτηση του Κάρολου με τον Ιάκωβο είχε πυροδοτήσει μέσα του ένα ωκεανό σκέψεων. Οι συλλογισμοί του καθρέφτιζαν την ψυχική του κατάσταση κι εκτιμούσε καλύτερα όσα είχε αξιωθεί.

«Χουάν, αγόρι μου, έχεις ήδη καταλάβει ότι η ζωή είναι σκληρή» είπε ο Ροντρίγκες. «Όπως είδες, όμως, δεν σου έλειψε η σωστή φροντίδα.»

«Η πραγματική μου μητέρα, αυτή η χορεύτρια … ήταν τόσο όμορφη;»

«Θα χάριζε μιαν αυτοκρατορία για χάρη της!» του είπα. «Αυτά ήταν τα λόγια που είχε πει ο πατέρας σας στον Ιάκωβο.»

«Προτίμησε να χάσω την αγκαλιά της προκειμένου να έχω ένα μέλλον κοντά του» είπε ο Δον Χουάν.

Δεν ήταν συνηθισμένο να εξομολογείται γεγονότα της ζωής του ένας γαλαζοαίματος. Ο νεαρός που είχαμε μπροστά μας, όμως, δεν ήταν συνηθισμένος. Δεν ήταν απ’ τους ευγενείς που ζουν μακριά απ’ την πραγματική ζωή. Εκείνοι ήξεραν μόνο να απαιτούν. Υποτάσσονταν πρόθυμα στις αυστηρές ιεραρχίες διαδοχών και πρωτοκόλλων κι έκρυβαν τον εαυτό τους. Χωρίς συμπλέγματα τέτοιου είδους ο Δον Χουάν μπορούσε να γίνεται ειλικρινής και ευαίσθητος όσο ένα παιδί.

«Δεν σου έλειψε η στοργή γιε μου» είπε ο Ροντρίγκες. «Σκέψου τον δύσμοιρο Κάρλος. Γεννήθηκε βασιλιάς κι όμως ποτέ του δεν ένιωσε αυτή τη στοργή.»

«Έχεις δίκιο Ματίας» είπε ο νεαρός. «Κανείς δεν ξέρει ποτέ πως εκδηλώνει την πρόνοια ή την αποστροφή του ο Θεός. Μόνο εκ των υστέρων αντιλαμβανόμαστε τη σοφία του.»

«Η ζωή έχει επιφυλάξει σπουδαία μοίρα για σένα» του είπε ο Ροντρίγκες.

«Ξέρετε, Κύριοι, έχω πραγματικά την ανάγκη να μείνω για λίγο μόνος» μας είπε. «Εσύ κύριε Χάρμο προσλαμβάνεσαι. Κι αυτό έγινε πριν αραδιάσεις τις δακρύβρεχτες ιστορίες με τις οποίες γέμισες το μυαλό μου σήμερα. Εγκρίνω την πρόσληψη για τα προσόντα σου κι όχι γιατί είσαι καλός παραμυθάς όπως ήταν οι Γραικοί φίλοι σου.»

«Γι αυτό δεν ανέφερα εξαρχής τον Διασσωρίνο ή τον Ηρακλείδη, Εξοχότατε» είπα. «Για να μην νομίσετε ότι έρχομαι για παραμυθάς.»

«Τυχαίνει Κύριοι, τα όμορφα, δακρύβρεχτα παραμύθια που ακούσαμε προ ολίγου, να είναι η ίδια η ζωή μου!»

«Δεν είναι και τόσο άσχημα νεαρέ πρίγκιπα» του είπε ο Ροντρίγκες. «Τουλάχιστον δεν έπληξες ποτέ σου. Κι έχεις ένα λαμπρό μέλλον κι ένδοξο.»

Πριν φύγουμε ο Δον Χουάν με σταμάτησε και μου είπε. «Θέλω να μου πεις όλα όσα γνωρίζεις για την παιδική μου ηλικία.»

«Ευχαρίστως Εξοχότατε.»

«Ωραία λοιπόν» είπε ο Δον Χουάν. «Συνεννοήσου για τις λεπτομέρειες με τον κύριο Σάντσεθ και τον κύριο ντε Βιλλ.»

Μόλις βγήκαμε από το γραφείο του ο Ροντρίγκες μού έσφιξε το χέρι και με χτύπησε φιλικά στην πλάτη.

«Χάρμο, συγχαρητήρια για την καινούρια σου θέση. Νομίζω ότι ξεκίνησες πολύ καλά.»

«Σε ευχαριστώ για όλα, Ματίας» του είπα.

«Συναρπαστική η σημερινή μέρα. Δεν φανταζόμουν ότι γνώριζες τόσα πράγματα για τον Χουάν.»

«Ο πρίγκιπας είναι εξαίσιος άνθρωπος, ευαίσθητος κι έξυπνος» είπα. «Θα βρω ευκαιρία να του μιλήσω.»

«Αυτό το αγόρι θα γίνει θρύλος σ’ όλη την Ευρώπη αν συνεχίσει έτσι» είπε ο Ματίας. «Όλες οι αυλές συζητούν γι αυτόν κι όλες οι γυναίκες τον ονειρεύονται.»

Προχωρήσαμε μαζί προς την έξοδο.

«Θα φύγετε για Μαδρίτη σύντομα» με πληροφόρησε. «Να συζητάτε συχνά με τον Χουάν. Θα συμπαθήσει ακόμα περισσότερο τους Γραικούς με τον τρόπο αυτό.»

«Θα είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Εξ άλλου αυτή η πρόσληψη δεν είναι μια απλή επαγγελματική αποκατάσταση. Έχουμε ένα σκοπό και σκοπεύω να τον υπηρετήσω όσο πιο καλά γίνεται» είπα.

«Πολύ ωραία λοιπόν» είπε ο Ροντρίγκες. «Θα σε δω οπωσδήποτε πριν φύγετε.»

παραπομπή:

i Ο Δον Κάρλος, γιος του Φίλιππου Β’ και διάδοχος του ισπανικού θρόνου, ήταν συνομήλικος με τον Δον Χουάν και οι δυο νεαροί, θείος κι ανιψιός, έκαναν παρέα σαν φίλοι. Η μητέρα του Κάρλος ήταν η Μαρία Εμμανουέλλα, πριγκίπισσα της Πορτογαλίας, που δεν είχε προλάβει να χαρίσει μητρικό χάδι στον γιο της καθώς είχε πεθάνει κατά τη γέννα. Ο Κάρλος είχε προβλήματα από μικρό παιδί. Αυτή η προβληματική προσωπικότητα του Δον Κάρλος δημιούργησε αργότερα δράματα στην ισπανική αυλή.

******************************

Αύριο Τετάρτη 24/3 συνέχεια (στη Μαδρίτη) με το κεφ. 6γ.

21 Δον Χουάν Ηρακλείδης (κεφ. 6α)

Από σήμερα μπαίνουμε στο 6ο κεφάλαιο με τίτλο "Ο Εξοχότατος". 

Υπάρχουν δυο μέρη στα οποία διαδραματίζεται η δράση. Στη Ρώμη και στη Μαδρίτη. Την εβδομάδα αυτή, με πέντε δημοσιεύσεις θα δούμε σε δύο μέρη 6α και 6β τα συμβάντα της Ρώμης και σε άλλα τρία 6γ, 6δ και 6ε τα συμβάντα της Μαδρίτης. 

Στόχος της Αδελφότητας είναι να προσεγγίσει τον Δον Χουάν και να του προτείνει να μπει επικεφαλής. Ο Χάρμος γίνεται το κύριο εργαλείο αυτής της προσπάθειας.

************************************

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Ο ΕΞΟΧΟΤΑΤΟΣ

 

Δον Χουάν, ετεροθαλής αδελφός του Φιλίππου

*** ΡΩΜΗ ***

Συνάντησα τον Δον Χουάν στη Ρώμη το 1566. Ο νεαρός στα δεκαεννιά του χρόνια ήταν ήδη ένα λαμπερό αστέρι που η λάμψη θα τύφλωνε σε λίγο την Ευρώπη. Η ομορφιά, οι τρόποι, το μυαλό και το κορμί του βρίσκονταν όλα σε μια αρμονία που έμοιαζε απόλυτα φυσική. Μπροστά στους άλλους άνδρες ήταν σαν την λάμψη του φεγγαριού μπροστά στο αδύναμο φως των άστρων. Έλαμπε σαν το Απολλώνιο φως σε μια εποχή σκότους. Η ύπαρξή του διέψευδε στην πράξη τις κυρίαρχες ασκητικές φωνές για απαγορεύσεις κι ενοχές για κάθε τι όμορφο. Ήταν χαμογελαστός, γεμάτος χιούμορ, γαλήνιος κι αποφασιστικός. Η ομορφιά και το μυαλό του τον έκαναν απόλυτο όνειρο για τις γυναίκες και πρότυπο για τους άντρες.

Ο Δον Χουάν ήθελε πολύ να βρίσκεται στο στόλο του Ντ’ Όρια όταν αυτός αναχώρησε από την Βαρκελώνη. Δεν πρόφτασε να επιβιβαστεί στα πλοία και να ενσωματωθεί στην αρμάδα που έσωσε τη Μάλτα. Έχασε την ευκαιρία να δοξαστεί πρόωρα, παίρνοντας μέρος στη μάχη της 11^ης Σεπτεμβρίου και την σφαγή των Τούρκων. Αυτή η νίκη έδιωξε τον οθωμανικό στόλο οριστικά από την δυτική Μεσόγειο. Τα ηρωικά κάστρα του Μπίργκου και της Σένγκλια, μετά την τετράμηνη πολιορκία, ανακουφίστηκαν. Στην Μάλτα η χριστιανοσύνη υπερασπίστηκε, μετά την Βιέννη, και το θαλάσσιο φρούριό της πριν την Ρώμη. Η οθωμανική επέλαση για κατάληψη του χριστιανικού κέντρου και της δύσης διεκόπη στο κέντρο της Μεσογείου.

Ο θρίαμβος της Μάλτας πανηγυρίστηκε λαμπρά σ’ όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Ιδιαίτερα πανηγύρισαν στη Βιέννη, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη. Στην Βενετία δέχτηκαν τα χαρμόσυνα νέα, αλλά, δεν πανηγύρισαν κρατώντας ισορροπίες. Ο Δον Χουάν δεν ήταν ενεργό μέρος του μεγάλου θριάμβου κι εμείς είχαμε χάσει την καλή ευκαιρία να του μιλήσουμε. Μέσα στην χαρά θα του λέγαμε για τον δικό μας στόχο.

Συνάντησα τον Ροντρίγκες στη Ρώμη τα Χριστούγεννα του 1565. Είχα φύγει από τη Μάλτα με τα πλοία του Ντ’ Όρια τον Οκτώβριο κι ο Ροντρίγκες είχε φτάσει εκεί λίγο αργότερα. Το κλίμα στη αιώνια πόλη ήταν έτσι κι αλλιώς εορταστικό λόγω των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Φέτος υπήρχε μια επί πλέον πηγή χαράς λόγω της νίκης στη Μάλτα που, για τον Πάπα, ισοδυναμούσε με σωτηρία της Ρώμης. Ο Σουλεϊμάν από καιρό τώρα απειλούσε τον Πάπα και τον Ισπανό βασιλιά με άμεση επέμβαση στις χώρες τους. Θα πραγματοποιούσε την απειλή του αν τα είχε καταφέρει στη Μάλτα. Ήθελε ένα τέτοιο αβύθιστο ορμητήριο στο μέσον της Μεσογείου. Οι επιδρομές στα παράλια της Ιταλίας και της Ισπανίας θα ήταν συνεχείς. Μια απόβαση στην πρωτεύουσα της χριστιανοσύνης δεν θα ήταν πια πολύ μακριά. Τώρα όμως το ενδεχόμενο αυτό, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε αποσοβηθεί κι έτσι μπορούσαν να γιορτάζουν.

Ο Ροντρίγκες, ως Ιππότης του Αγίου Ιωάννη, ήταν και αξιωματικός του Παπικού στρατού. Ήταν προσκεκλημένος του Ποντίφικα που ήθελε να τον ευλογήσει για την προσφορά του στην υπεράσπιση της Μάλτας. Εγώ ήμουν προσκεκλημένος του Φραντσέσκο Καστιλιόνι που είχε γίνει Καρδινάλιος εδώ κι ένα χρόνο. Για να πάρει αυτόν τον τίτλο, είχε γίνει επίσκοπος σε μια πόλη κοντά στο Τουρίνο. Στη Ρώμη ο Φραντσέσκο είχε αναλάβει ανεπισήμως τον ρόλο του υπουργού εξωτερικών του Πάπα. Ο Φραγκίσκος ήθελε να μάθει για την επική διάσωση του Βαλέρη και του Ροντρίγκες κι όσα είχαν συμβεί στη Μάλτα. Ήθελε να δει αν μπορούσε να γίνει κάτι για να αποτρέψουμε την αποτελμάτωση της Αδελφότητας. Ένιωθε πολύ άσχημα με τα γεγονότα της Κύπρου και της Μολδαβίας.

Ο Ματίας Ροντρίγκες τιμήθηκε από τον Πάπα σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στον επιβλητικό ναό του Αγίου Πέτρου. Δέχτηκα κι εγώ ένα βραβείο τιμής. Ο Ροντρίγκες δήλωσε πως ο ίδιος κι ένας ακόμη Ιππότης του Αγίου Ιωάννη, ο Βαλέρης, μου όφειλαν τη ζωή τους. Τους είπε για το βράδυ που επιχειρήσαμε να σπάσουμε τον αποκλεισμό του Σαν Έλμο. Μετά τις τελετές ο Ροντρίγκες, ο Καστιλιόνης, εγώ κι η Διονυσία συναντηθήκαμε. Βρεθήκαμε σε ένα επιβλητικό γραφείο όπου είχε την έδρα του ο Καρδινάλιος. Με το επίσημο τελετουργικό που είχαμε καθορίσει στην Αυγούστα μυήσαμε τον Ροντρίγκες στην Αδελφότητα.

«Φίλοι μου, είμαι ευτυχής που θα υπηρετήσω τον σκοπό της απελευθέρωσης της Ελλάδας» είπε επίσημα.

«Όπως είπαμε, αγαπητέ Ματίας» είπε ο Φραγκίσκος «η είσοδός σου ενδέχεται να σου δημιουργήσει ένα ηθικό δίλημμα. Σε ρωτώ, λοιπόν, αν εξακολουθείς να είσαι βέβαιος ότι μπορείς να το ξεπεράσεις. Υπάρχει το ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί μια ενέργειά μας ως, δήθεν, αντίθετη στα συμφέροντα του Πάπα. Δεν θα είναι αληθινά αντίθετη, αν όμως ονομαστεί έτσι, εσένα μπορεί να σε προβληματίσει. Σε αυτή την περίπτωση θα είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό που πρέπει;»

«Με προβλημάτισες, Καρδινάλιε, εχτές με την ανάλυσή σου. Το σκέφτηκα καλά. Είμαι έτοιμος θέσω σε προτεραιότητα τον σκοπό της Αδελφότητας. Η δημιουργία ενός κράτους των Γραικών είναι ευγενικός και σταυροφορικός σκοπός.»

«Να ξέρεις, Ματίας, ότι αν δημιουργηθεί ποτέ ηθικό δίλημμα, μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Μόνη σου δέσμευση να μη μιλήσεις για τις ενέργειές μας σε κανέναν» του υπενθύμισε ο Φραγκίσκος. «Είναι μια δικλείδα χρήσιμη και για μένα.»

«Δεν θα χρειαστεί αυτή η δικλείδα, Καρδινάλιε» είπε ο Ροντρίγκες. «Είμαι βέβαιος ότι ο σκοπός είναι σταυροφορικός. Η απελευθέρωση χριστιανικών πληθυσμών και περιοχών από κατακτητές μουσουλμάνους, δεν μου προκαλεί ηθικό δίλημμα. Ως ιππότης σταυροφόρος οι προτεραιότητές μου είναι απόλυτα συμβατές με τον σκοπό μας.»

«Επομένως δέχεσαι ανεπιφύλακτα;»

«Δέχομαι Κύριε και προτάσσω!» είπε ο Ροντρίγκες.

Έφερε τη δεξιά γροθιά του στο μέρος της καρδιάς με βάση το καθορισμένο τυπικό. Κάθε νέο μέλος της οργάνωσης έπρεπε να απαντήσει ότι αποδεχόταν το δίλημμα. Να ξέρει ότι θα πρότασσε τον σκοπό μας έναντι της οποιασδήποτε άλλης δικής του ιδεολογικής ή ηθικής δέσμευσης. Θα είχε μόνο το δικαίωμα να απόσχει ενεργειών με την υποχρέωση να τηρήσει απόλυτη μυστικότητα. Ο Φραγκίσκος, που ήταν καρδινάλιος της καθολικής εκκλησίας, του είχε εξηγήσει την ισορροπία. Ο Ροντρίγκες δέχτηκε χωρίς δισταγμούς την προτεραιότητα του σταυροφορικού ιδεώδους. Δεν του έμεναν συνεπώς αμφιβολίες. Συγχαρήκαμε τον Ματίας και το γιορτάσαμε. Η Διονυσία είχε ετοιμάσει ένα καλό γεύμα με κρασί από την Τοσκάνη. Είχε και κλασικά ελληνικά κι ισπανικά εδέσματα που ήξερε ότι του άρεσαν. Συζητήσαμε το ενδεχόμενο να αναλάβει ο Δον Χουάν την αρχηγία της Αδελφότητας. Ήταν έξοχη ιδέα κι έπρεπε να την χειριστούμε σωστά για να μην την κάψουμε.

«Ίσως είναι ακόμα κάπως νωρίς» είπε η Διονυσία.

«Συμφωνώ» είπα κι εγώ. «Πρέπει πρώτα ο πρίγκιπας να μάθει αρκετά πράγματα για μάς και την κίνησή μας. Πρέπει και να πεισθεί για την σοβαρότητά της.»

«Ας μιλήσουμε για αρχηγία όταν θα πλησιάζει ο καιρός της εξέγερσης» είπε ο Ματίας.

«Να φροντίσουμε να βρεθεί ο Χάρμος κοντά του για να του μεταφέρει τις κατάλληλες πληροφορίες. Να ετοιμάσει το έδαφος για την μύησή του» είπε ο Φραγκίσκος.

«Ο Χουάν θα έρθει στη Ρώμη» είπε ο Ροντρίγκες.

«Να κανονίσουμε λοιπόν» είπε ο Φραγκίσκος «να μπει ο Χάρμος στην ακολουθία του.»

«Υπασπιστής ξανά;» ρώτησα εγώ.

«Είναι η δουλειά που ξέρεις καλύτερα από κάθε άλλον, φίλε μου» είπε ο Φραγκίσκος.

«Αυτό μπορεί να γίνει και θα γίνει» είπε ο Ροντρίγκες.

Ήταν Μάρτιος του 1566 όταν ο Δον Χουάν έφτασε στη Ρώμη. Με μια μεγαλοπρεπή υποδοχή ο Πάπας έδειξε την μεγάλη εκτίμηση του στον νεαρό. Πάνω του βάσιζε πολλές ελπίδες για το μέλλον του καθολικισμού.

Ο αγώνας του Πάπα ήταν διττός. Από την μια ήταν το Ισλάμ κι από την άλλη οι αιρετικοί προτεστάντες. Ο Ροντρίγκες είχε στο παπικό περιβάλλον διασυνδέσεις και μου κανόνισε ένα ραντεβού μέσω της Αγίας Έδρας. Ο πρώτος υπασπιστής του πρίγκιπα θα με εξέταζε σαν υποψήφιο για την υπηρεσία του. Φυσικά ο Ροντρίγκες γνώριζε τον Δον Χουάν πολύ καλά, όμως προτιμήσαμε να προέλθει η πρόσληψή μου από το Βατικανό. Ο υπασπιστής ήταν γνωστός του Ροντρίγκες και του Φραγκίσκου και με ενέκρινε εύκολα. Μετά από αυτό, μου κανόνισαν μια ακρόαση από τον ίδιο τον πρίγκιπα. Θα με εξέταζε κι ο ίδιος για να με δεχτεί στην προσωπική του φρουρά.

Έμενε σε ένα αρχοντικό σπίτι στο κέντρο της πόλης με ένα σωρό φρουρούς. Όμορφες νεαρές γυναίκες έκαναν δουλειές οικονόμου ή γραμματέως. Φαινόταν να τις έχει διαλέξει ο ίδιος. Η εικόνα ταίριαζε απόλυτα με τη φήμη του, ως θαυμαστή των ωραίων γυναικών, που συνόδευε τον νεαρό πρίγκιπα.

«Ώστε, λοιπόν, είσαι Γραικός!» είπε όταν τον πλησίασα.

Είχε ήδη ακούσει τις θετικές εισηγήσεις του υπασπιστή του για μένα.

«Χάρμος Γεωργιάδης, Υψηλότατε. Χάρμο Χορχιάτε.»

«Μου είπαν ότι μιλάς πολύ καλά τα ισπανικά.»

«Γνωρίζω επίσης τα λατινικά, τα ιταλικά, τα γερμανικά και τα τουρκικά.»

«Όλες τις χρήσιμες γλώσσες της εποχής μας, δηλαδή» είπε χαμογελώντας.

«Ελπίζω, Κύριε, να σας φανώ χρήσιμος.»

Περίμενα ότι θα με ρωτούσε κάποια πράγματα για το παρελθόν μου αλλά εκείνος δεν έδειχνε καμιά τέτοια διάθεση.

«Κύριε Χάρμο Χορχιάτε προσλαμβάνεσαι» είπε αμέσως.

«Σας ευχαριστώ πολύ, Υψηλότατε» είπα.

Ήταν λοιπόν προαποφασισμένο, δεν ήθελε να μάθει και πολλά περισσότερα για μένα.

«Γνωρίζεις βεβαίως ότι η θέση αυτή θα είναι απόλυτα εμπιστευτική» συνέχισε. «Είναι μια θέση πολύ κρίσιμη για τα συμφέροντά μου. Δεν φτάνουν οι ικανότητες μόνο, χρειάζεται κι ανάλογη ψυχική διάθεση.»

Έγνεψα καταφατικά και περίμενα τη συνέχεια.

«Την πρόσληψή σου την ζήτησε ο Ματίας που εκτιμώ αφάνταστα. Με βεβαίωσε για τα προσόντα σου. Ο υπασπιστής μου, ο κύριος Σάντσεθ είπε ότι ενδιαφέρθηκε για σένα η Αγία Έδρα. Αυτά είναι υπεραρκετά, είναι συστάσεις εγγυημένες.»

«Σας ευχαριστώ, Υψηλότατε» είπα με μια υπόκλιση.

«Θα με αποκαλείς “Εξοχότατο”. Είναι οι μόνος τίτλος που μου έδωσε ο αδελφός μου, επομένως, εκεί θα μένεις κι εσύ!» μου είπε σε απροσδόκητα φιλικό τόνο.

«Μάλιστα Εξοχότατε.»

«Θέλω όμως να μου πεις κάτι σινιόρ Χάρμο» συνέχισε.

Είχε τελειώσει γρήγορα με την τυπική διαδικασία της πρόσληψής μου για να περάσει σε ένα επόμενο στάδιο.

«Γνώριζες τον Ιάκωβο Διασσωρίνο;»

«Μάλιστα Εξοχότατε, ήταν ανιψιός του πιο καλού μου φίλου» είπα.

Δεν γνώριζε πώς η πρόσληψη του Διασσωρίνου ως παιδαγωγού του μού ήταν γνωστή από πρώτο χέρι.

«Ήταν δάσκαλος μου!» συνέχισε. «Ήμουν βέβαια πολύ μικρός, οκτώ χρονών. Μου έμαθε τα πρώτα μου γράμματα, κι αγαπούσε πολύ την πατρίδα σας, την Γραικία.»

«Ήταν γενναίος κι εξαιρετικός άνδρας» είπα. «Πλήρωσε για την αγάπη του προς την ελευθερία.»

«Γιατί δεν ανέφερες στις συστάσεις ότι τον γνώριζες;»

«Δεν ήταν προσόν, ήταν μια φιλία μόνο» είπα.

«Επαναστάτησε στην Κύπρο κατά των Βενετών, ε;»

«Είχε μια σχολή ελληνικών εκεί κι οι Βενετοί ήθελαν να του την κλείσουν.»

«Κι ήταν λόγος ικανός αυτός για να ξεκινήσει μιαν ολόκληρη επανάσταση; Για μια σχολή;»

«Νομίζω, Κύριε, ότι τον διέβαλαν κάποιοι Τούρκοι στους Ενετούς. Ήταν γενναίος στρατιώτης και σπουδαίος φιλόσοφος. Ίσως πιέστηκε υπερβολικά … τι να πω;»

«Ότι ήταν καλός στρατιώτης και μεγάλος φιλόσοφος το ξέρω καλά. Τον εκτιμούσα» είπε με ανυπόκριτο θαυμασμό για τον Διασσωρίνο ο πρίγκιπας.

Μου άρεσε που είχε τόσο καλή γνώμη για αυτόν.

«Ένας άνθρωπος μόνος, χωρίς να έχει κανέναν Βασιλιά πίσω του, επαναστάτησε κατά των Βενετών. Μα την αλήθεια, δεν έχω ξανακούσει τέτοια τρέλα! Καλά τους έκανε. Οι Βενετοί έχουν καταντήσει τσιράκια των Οθωμανών» είπε.

Φρόντισα να μην δείξω ότι συμφωνούσα μαζί του παρ’ όλο που μου άρεσε η θέση του για τους Βενετούς. Η Μαδρίτη κι η Ρώμη απεχθάνονταν τις συμφωνίες τους με τους Οθωμανούς για το εμπόριο στην Ανατολή. Όμως δεν μπορούσα να λέω κάθε φορά ό,τι σκεφτόμουν. Εκείνος ήταν πρίγκιπας. Μπορούσε να εκφέρει ελεύθερα τέτοιες κρίσεις. Για μένα ήταν αμετροέπεια να κάνω απαξιωτικά σχόλια για την Γαληνοτάτη ακόμα κι αν ο συνομιλητής μου συμφωνούσε. Μάλλον εκτίμησε τη σιωπή μου και συνέχισε.

«Θα μπορούσες να μου κάνεις και μερικά μαθήματα αρχαίων ελληνικών; Μ’ αρέσουν τα επιγράμματα των αρχαίων και θα ήθελα να θυμηθώ μερικά από αυτά.»

«Βεβαίως και μπορώ Εξοχότατε. Όποτε το θελήσετε θα είμαι στη διάθεσή σας.»

«Μήπως γνώριζες, Χάρμο, και τον άλλο μου δάσκαλο, τον Ιάκωβο Παλαιολόγο;»

«Έχω την τιμή να είμαι και δικός του φίλος» είπα

«Αυτός είναι απόγονος των τελευταίων βασιλέων των Γραικών. Έτσι δεν είναι;»

«Ο τελευταίος των Παλαιολόγων ήταν πρόγονός του. Έπεσε στα τείχη υπερασπιζόμενος την πόλη. Δεν παραδόθηκε κι ας γνώριζε πως θα έχει βέβαιο θάνατο.»

«Όλοι γνωρίζουν για τον μαρμαρωμένο Βασιλιά» είπε ο Δον Χουάν. «Όσο για τον δάσκαλό μου, πάντα αναρωτιόμουν γιατί τον έλεγαν τυχοδιώκτη ενώ ήταν ένας σοφός!»

«Οι πιο σοφοί των Γραικών αναγκάζονται να γίνονται τυχοδιώκτες, Εξοχότατε.»

«Οι δυο Ιάκωβοι, ο Διασσωρίνος κι ο Παλαιολόγος, με έκαναν να συμπαθήσω το γένος σας. Αφού είσαι φίλος τους είμαι βέβαιος πως θα τα πάμε καλά.»

«Θα προσπαθήσω τα μέγιστα, Κύριε» είπα.

«Είχα κι άλλους δασκάλους, σοφούς και καλούς στη Χετάφε και στο Βαλιαδολίδ. Οι Ιάκωβοι, όμως, ήταν Γραικοί όπως εσύ, σινιόρ Χάρμο, γι αυτό στάθηκα σε αυτούς και έκανα αυτή τη συζήτηση.»

Ήταν κάτι περισσότερο από απλοί συμπατριώτες μου κι οι δυο. Ο πρίγκιπας ήταν κοινός μας στόχος στα πλαίσια του Σχεδίου του Ηρακλείδη. Γι αυτό ο Παλαιολόγος είχε βρεθεί κοντά του μετά τον Διασσωρίνο και γι αυτό κι εγώ βρισκόμουν σήμερα εδώ. Είχαμε συνειδητό σκοπό να επηρεάσουμε τον γιο του Καρόλου. Θέλαμε να τον βάλουμε σε έναν δρόμο που θα βοηθούσε στην ελευθερία της Γραικίας. Δεν τον είχαμε σκεφτεί σαν αρχηγό παλιότερα τώρα όμως, και μετά την απώλεια του Ηρακλείδη, το επιδιώκαμε. Όλα όσα φαίνονταν σε εκείνον σαν τυχαία, για μας ήταν σκόπιμες διεισδύσεις.

«Ελπίζω να φανώ αντάξιός τους, Κύριε, και να έχετε κι από εμένα καλές αναμνήσεις» είπα.

«Θέλω επίσης να μάθω και κάτι ακόμα Κύριε Χάρμο» με ρώτησε. «Ποια ακριβώς πίστη έχεις; ορθόδοξος, καθολικός ή προτεστάντης;»

«Είμαι Έλληνας, Εξοχότατε» απάντησα.

Αυτή την απάντηση είχε δώσει κι ο Ηρακλείδης κάποτε στον πατέρα αυτού εδώ του νεαρού. Με κοίταξε παράξενα. Πριν θυμώσει με την ασάφειά μου, συμπλήρωσα.

«Είμαι ορθόδοξος, όπως κι η γυναίκα μου. Με το τυπικό της ανατολικής εκκλησίας παντρευτήκαμε.»

«Ωραία λοιπόν» συμπέρανε. «Γκρέκο Ορτοντόξο. Είστε σχισματικοί αλλά όχι επικίνδυνοι όπως οι προτεστάντες. Αυτοί έχουν βαλθεί να διαλύσουν την Χριστιανοσύνη. Επιβάλλουν την θρησκεία τους με επαναστάσεις.»

......(συνεχίζεται)

************************************

Αύριο Τρίτη 23 Μαρτίου το δεύτερο μέρος του 6ου κεφαλαίου. Η συζήτηση στη Ρώμη συνεχίζεται.