Είμαστε, έστω, μια σταγόνα στον Ωκεανό;

Η ζωή είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Και πολύ λέω!

Βλέποντας προς τον μικρόκοσμο, αποτελούμαστε από μόρια, που αποτελούνται από άτομα, και τα άτομα είναι ένας πολύ μικρός πυρήνας με κάποια ηλεκτρόνια, με μάζα σχεδόν μηδενική σε τεράστια απόσταση από τον πυρήνα που γυρίζουν σαν σβούρες. Όλο αυτό το άτομο δεν περιέχει μάζα ούτε στο ένα εκατομμυριοστό του όγκου του. Είναι δηλαδή ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΔΕΙΟ. Κι εκεί που υπάρχει μάζα, σε αυτό το εκατομμυριοστό, στον πυρήνα, η "μάζα" αυτή είναι εν τέλει κάποια κουάρκς, απειροελάχιστα "σωματίδια" που πιο πολύ δεν υπάρχουν παρά έχουν πραγματική υπόσταση, αφού εν τέλει δεν πρόκειται για κάτι με ύλη αλλά η ουσία τους είναι ότι πρόκειται για ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ να κινείται κάτι άϋλο. Όσο πάμε στον μικρόκοσμο δεν βρίσκουμε τίποτα. Αν μπορούσαμε να γίνουμε σημείο και να ταξιδέψουμε μέσα μας, μέσα σε οποιοδήποτε "υλικό" σώμα, δεν θα συναντούσαμε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως, μόνο τη πιθανότητα σε κάποια σημεία να κινείται κάτι ανύπαρκτο μεν αλλά κινούμενο. 

Αυτό είμαστε, το ΤΙΠΟΤΑ. 

Αν ήθελε κανείς να προσεγγίσει περισσότερο την υφή της υλικής ύπαρξής μας θα έπρεπε να μας φανταστεί σαν τα στοιχεία ενός ονείρου. Το είχα πρωτοδιαβάσει σε ένα βιβλίο του ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΦΛΩΡΑΚΗ (λεγόταν "Τα πονοτρόνια κι οι αναρχικοί του απόλυτου"): "Σκεφτείτε έναν αετό. να πετάει στον ουρανό, να ανοίγει τα φτερά του, να κάνει βουτιές στο κενό...." Δεν έχει υλική υπόσταση, αλλά υπάρχει στο μυαλό μας η εικόνα του. Τέτοιες εικόνες είμαστε κι εμείς, όχι μόνο οι άνθρωποι ή το ηλιακό μας σύστημα αλλά το σύμπαν ολόκληρο. Και στο μυαλό ποιανού κυκλοφορούμε; Πες του Θεού να τελειώνουμε.... Για το κάθε είδους άγνωστο έχουμε μια λέξη που ταιριάζει σε όλα: "Θεός!"

Σαν να λέμε δηλαδή, κάποιο ον, άυλο επίσης όπως εμείς, κάνει μια σκέψη. Αυτή η σκέψη δεν είναι παρά μια αρμαθιά αρχικές συνθήκες. Αυτές τις αρχικές συνθήκες εμείς τις λέμε φυσικούς νόμους, και αυτές καθορίζουν ένα Μπιγκ Μπαγκ στην αρχή του χρόνου, λένε πως η βαρύτητα θα έχει αυτή την σταθερά να κανονίζει την εκάστοτε τιμή της, λένε πως αυτή θα είναι η ταχύτητα του φωτός για να χαρακτηρίζει όλη την κίνηση του σύμπαντος, λένε πως ο χρόνος θα τρέχει προς αυτή την κατεύθυνση, λένε πως η σταθερά του Πλανκ θα έχει αυτή την τιμή κτλ. Και αφού το ον που λέγεται "θεός" ονειρευτεί αυτούς τους φυσικούς νόμους και τις αρχικές συνθήκες, αφήνει το σύμπαν να κινηθεί μόνο του για κάποια δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι που να διαλυθεί σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα με ένα ανάποδο Μπιγκ Μπαγκ ή μέχρι που να διαχυθεί σε μια απέραντη ομοιομορφία μέσα στην οποία δεν θα υπάρχει καμιά αταξία για να ξεχωρίζουμε το ένα γεγονός από το άλλο. Και σε αυτό το τεράστιο όνειρο των άπειρων χρόνων, των άπειρων χώρων και των άπειρων κινήσεων για τις οποίες καταλαβαίνουμε ένα ελάχιστο, ένα ελαχιστότατο μόνο και λειψό μέρος, μέσα σε αυτό ζούμε την εκατόχρονη ή κατά μέσο όρο ογδοντάχρονη ζωή μας. Ένα ΤΙΠΟΤΑ στην κυριολεξία.

Βέβαια εμείς κρατάμε αρχείο πόσα πρωταθλήματα πήρε η ομάδα μας, ποια ήταν ακριβώς η σημασία της εξέγερσης του όχλου την τάδε χρονική στιγμή της ιστορίας, αν η μασέλα του Κρο Μανιόν ήταν μεγαλύτερη από την μασέλα του Αυστραλανθρώπου, αν αγαπούσες περισσότερο την Αννούλα ή την Φωτούλα και ποια αγάπη είχε διάρκεια ή μεγαλύτερο βάθος, για το αν πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα στις καφετέριες, για την κλήση του τροχονόμου, τα μαλλιά του, τα μπούτια της, τα μάτια του και τα μάτια της, το επίδομα παιδιού, την τιμή του πετρελαίου μπρεντ, τα πίξελ του κινητού κλπ.

Τι γίνεται τώρα; Αφού είμαστε ένα ΤΙΠΟΤΑ μέσα στο απέραντο σύμπαν και αφού δεν αποτελούμαστε από ΤΙΠΟΤΑ άλλο παρά μόνο από κενό και κάτι που το λέμε κίνηση άϋλων μορφών, μήπως λοιπόν ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία;

Τι σημασία έχει η ηθική που αναβρύζει από μέσα μας σαν μετασχηματισμός των κανόνων επιβίωσης ή που έρχεται από έξω μας σαν καταστάλαγμα εμπειριών της συλλογικής μας ζωής; Έχουν καμιά σημασία η αγέλη κι οι κανόνες της όταν είναι αμφίβολη η ίδια η ύπαρξη και της αγέλης και της ηθικής της; Γιατί να "περνάμε καλά" γιατί να αγαπάμε, γιατί να μας νοιάζει το διαδίκτυο ή ο φίλος μας αφού όλα είναι τόσο μικρά και τόσο ασήμαντα και εν τέλει κάτι ακόμα χειρότερο: ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ;

Από την άλλη πάλι, τι είναι αυτό το μυαλό που συλλαμβάνει το Σύμπαν, την απεραντοσύνη του, την έννοια του άπειρα μικρού και του άπειρα μεγάλου; Ποιος είμαι "εγώ" ή "εσύ" ή "αυτός"; Αν σε κάποιον κόψουμε το χέρι, λέμε "το χέρι του", άρα το χέρι δεν είναι "αυτός". Όμοια το δικό μου χέρι δεν είμαι εγώ, είναι το "χέρι μου". Ποιανού; Ποιος είναι το "εγώ" που έχει αυτό το χέρι; Τι πρέπει να αφαιρεθεί για να αφαιρεθώ εγώ από το σώμα μου; Είμαι το μυαλό μου; Είσαι το μυαλό σου; Και ποιο μυαλό ακριβώς; Οι συνάψεις, τα νεύρα, το αίμα που τρέχει, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις, τι ακριβώς; Όταν τρώμε το μυαλό ενός αρνιού τρώμε το αρνί ή απλά ένα μέρος του όπως τρώμε το πόδι του ή τον πατσά του; Κι αν το μυαλό δεν είναι ακριβώς η ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ του οργάνου, τότε ποιο είναι το μυαλό και ποιος είναι ο "εγώ" ο "εσύ" κλπ. Είμαστε ένα, επίσης, άυλο όνειρο που επικάθεται πάνω σε αυτό το όργανο που λέμε μυαλό; και ποιο όνειρο, ποιανού;

Το απέραντο σύμπαν των βιβλίων μας και των μικροσκοπίων ή των γιγάντιων τηλεσκοπίων μας είναι άραγε πιο απέραντο από το τεράστιο σύμπαν των μυρμηγκιών; Τεράστιο φυσικά αφού κι αυτά με τον τρόπο τους έχουν συλλάβει το άπειρο που εκτείνεται μακριά από τη φωλιά τους, που προκαλεί ανεξήγητα φαινόμενα και που μοιάζει να μην έχει αρχή ούτε τέλος άσχετα από τις μυρμηγκικές ιδέες περί ενός δημιουργού-θεού που έχει καρφωμένα στο δικό του μυαλό το κάθε ταπεινό μυρμήγκι. Και το ίδιο φαντάζομαι θα συμβαίνει με τα ποντίκια που κι αυτά χρειάζονται τον Θεό τους για να απλοποιήσει την έννοια του άπειρου που κι αυτά με το δικό τους μυαλό συνέλαβαν και έχουν καταγράψει στη δική τους βικιπέδια.

Πριν από καιρό θυμάμαι που η γυναίκα ενός φίλου και συναδέλφου μου είχε πάθει εγκεφαλικό. Δεν ήταν ούτε πενήντα και πίστευε ότι θα ήταν πάντα νέα, πάντα υγιής, πάντα δυνατή για να πληρώνει τα δάνεια, να κτίζει εξοχικά, να κουμαντάρει τον φίλο μου και το σπίτι τους. Πήγα να δώσω αίμα γιατί το χρειαζόταν. Όσο κι αν το ήξερα, πηγαίνοντας στο Κρατικό, ότι όλα είναι ανύπαρκτα και πως ό,τι αντιλαμβανόμαστε σαν πρόβλημα ή σαν αρρώστια δεν είναι παρά ένα Όνειρο κάποιου απίθανου όντος χωρίς υλική υπόσταση επίσης, ωστόσο εκείνη τη στιγμή το πιο σημαντικό νέο ήταν πως η γυναίκα του Βασίλη κινδύνευε. Από τότε, η γυναίκα του κι ο Βασίλης πέθαναν κι οι δυο. Πέρασαν στην "πραγματική" ανυπαρξία. Κανείς δεν ανησυχεί πια γι αυτούς.

Πρόταση για τον Δημοτικό Έλεγχο: ΜΕΛΕΤΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ

 

Εισήγηση από τον Γιώργο Τσιρίδη

για την Δημοκρατική Προοδευτική Κίνηση.

 

ΘΕΜΑ: 

ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΤΕΩΣ

 ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

Κυρίες και κύριοι σύμβουλοι,

Σε περιπτώσεις όπως η περιοχή των 640 στρεμμάτων της τέως βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου κι επειδή η περιοχή είναι ειδικού ενδιαφέροντος, ο νόμος προβλέπει να προχωράμε ως εξής:

α) Φτιάχνεται μια Προκαταρκτική Πρόταση από τον Φορέα (τον Δήμο) που εγκρίνεται από το δημοτικό συμβούλιο. Η πρόταση συμπληρώνεται με μελέτες εφικτότητας και βιωσιμότητας του έργου, υποχρεώσεις των ιδιοκτητών γης κτλ. και φυσικά περιλαμβάνει και τις απόψεις των ιδιοκτητών γης. Εγκρίνεται από τον Δήμο, πάει στο ΣΧΟΠ και τον Υπουργό και γίνεται ΦΕΚ. 

β) Με βάση τα παραπάνω, φτιάχνεται "Πρόγραμμα Ανάπλασης" (άρθρο 9) με Φορέα Ανάπλασης τον Δήμο που κάνει όλες τις αναγκαίες μελέτες και κινήσεις για χρηματοδότηση έργων, προσέλκυση επενδυτών ή δημόσιων ή ευρωπαϊκών προγραμμάτων χρηματοδότησης με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα. 

γ) Μόλις γίνουν αυτά, τότε φτιάχνεται "Μελέτη Ανάπλασης" (άρθρο 10) που περιλαμβάνει όλες τις μελέτες, την Πολεοδομική, την Οικονομοτεχνική, μια ειδική Αρχιτεκτονική και τις κτιριακές μελέτες.

Έτσι γίνεται η Ανάπλαση. Όταν λέμε "ανάπλαση" δεν κάνουμε έναν ευφημισμό. Ανάπλαση είναι όρος πολεοδομικός και νομικός που καθορίζεται από άρθρα του νόμου 2508/97. Είναι το ισχυρό πολεοδομικό εργαλείο που μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε την μοίρα της πόλης μας.

Για την περιοχή της τέως βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου πρέπει να εφαρμοστούν τα παραπάνω. Πρέπει να χαρακτηριστεί "Περιοχή Ανάπλασης". Να σημειωθεί ότι αυτό είχε γίνει ήδη από το 1997 με την απόφαση του ΟΡΣΑ της 9ης Απριλίου 1997 με χαρακτηρισμό (τότε) της περιοχής ως "κέντρου πόλης". Πάντως από τότε είναι "Περιοχή Ανάπλασης" και όλες οι τροποποιήσεις του ΓΠΣ την χαρακτηρίζουν ως "μητροπολιτική περιοχή" και "περιοχή ανάπλασης". Πρέπει τώρα να επαναβεβαιώσουμε τον χαρακτηρισμό και να προχωρήσουμε.

Επομένως η πρόταση είναι η εξής:

Το δημοτικό συμβούλιο αποφασίζει:

Α.

Χαρακτηρίζεται ως «περιοχή ανάπλασης» με βάση το άρθρο 8 του νόμου 2508/97 η περιοχή των 640 στρεμμάτων της τέως βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας και Κερατσινίου με ιδιοκτήτες τον Δήμο, την ΕΤΕ, την Λαφάρτζ, την Όιλ Ουάν, τα ΕΛΠΕ και το ελληνικό δημόσιο.

Η περιοχή μπορεί να χαρακτηριστεί Περιοχή Ανάπλασης γιατί:

1) πρόκειται για περιοχή ειδικού ενδιαφέροντος που πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου, και 

2) έχει ήδη χαρακτηριστεί στο παρελθόν ως «περιοχή ανάπλασης» με την απόφαση της 9ης Απριλίου 1997 της Ε.Ε. του ΟΡΣΑ και ο χαρακτηρισμός ατόνησε μετά την ψήφιση του νόμου   4277 του 2014 οι σχετικές διατάξεις του οποίου αναιρέθηκαν με νόμο του 2015. Επομένως η περιοχή μπορεί να χαρακτηριστεί εκ νέου περιοχή ανάπλασης. 

Β.

Ορίζεται ως Φορέας Ανάπλασης ο Δήμος Κερατσινίου Δραπετσώνας με στόχους:

1) Την κατάρτιση Προκαταρκτικής Πρότασης σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.2508/97

2) Την κατάρτιση Προγράμματος Ανάπλασης με βάση το άρθρο 9 του νόμου 2508/97

3) Την κατάρτιση Πολεοδομικής Μελέτης Ανάπλασης με βάση το άρθρο 10 του νόμου 2508/97

Γ.

Σε όλα τα παραπάνω θα προχωρήσουμε με βάση τις παρακάτω βασικές αρχές:

Α) Με τον ισχύοντα σήμερα συντελεστή δόμησης 0.15 

Β) Με τις ισχύουσες σήμερα χρήσεις γης πολιτισμό, αναψυχή, παιδεία, υγεία

Γ) Με εισφορά σε γη 50% τουλάχιστον.

Δ) Με τον αποχαρακτηρισμό της παραλίας ώστε από λιμενική ζώνη να γίνει αιγιαλός.

21 Ιανουαρίου 2021

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ 

"Η Δική μας Πόλη"

Γιώργος Τσιρίδης

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ και ΚΕΡΔΗ

30 ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΛΥΜΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΧΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΥΛΗ

Η ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΗ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑ

 

Μητσοτάκης, Πατούλης, Χαρδαλιάς κτλ. ενώ σχεδιάζουν το μέλλον μας

Θέλουν να δεσμεύσουν για 29 χρόνια το Σχιστό σαν το ένα από τα δύο εργοστάσια σκουπιδιών στο λεκανοπέδιο. Το άλλο είναι η Φυλή που την δεσμεύουν ένα χρόνο παραπάνω, 30 χρόνια. 

 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ,

Η ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ,

ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!

 

Μητσοτάκης και Πατούλης από τα Βόρεια Προάστια, έβαλαν κάτω τον χάρτη, μέτρησαν με ένα χάρακα πόσο απέχει από το γεωγραφικό τους, (μα προπαντός από το πνευματικό, πολιτιστικό και χρηματοοικονομικό τους) στάτους το Σχιστό κι η Φυλή και κατέληξαν.

Προωθούν, μάλιστα, τα ΣΔΙΤ, δηλαδή τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ο ιδιωτικός τομέας είναι αυτός που αποφέρει τα κέρδη. Τόσα χρόνια θα μας δεσμεύσει η παρασιτική τάξη πολιτικών και οικονομικών παραγόντων που κυβερνά, να μην βγάλει και κάτι;

Να τους χαιρόμαστε και τους δυο.

Μαύρη Μέρα η 21η Ιανουαρίου για τον Πειραιά

Με την χτεσινή ανάρτησή μου προκάλεσα το δημοτικό συμβούλιο να πάρει μιαν απόφαση, να χαρακτηρίσει Μαύρη Μέρα για τον Πειραιά την 21η Ιανουαρίου. Την ημέρα εκείνη, το 2015, η Όιλ Ουάν πήρε από το υπουργείο άδεια εκμετάλλευσης υγρών αποβλήτων και επεξεργασίας πετρελαιοειδών στην περιοχή όπου βρισκόταν παλιότερα η Mobil και κατόπιν η ΒΡ. Εξέθεσα το ιστορικό των ενεργειών που οδήγησαν σε εκείνη την αποφράδα ημέρα. 

Φυσικά, η ιστορία της Όιλ Ουάν δεν τελειώνει εκεί. Υπήρξαν δυο θετικά και τρία αρνητικά χτυπήματα. Μια σημαντική θετική αλλαγή (κορυφαία στην ιστορία της πόλης) συνέβη κατά το 2016 όταν, με την παραχώρηση του ΟΛΠ στην Κόσκο, η παραλία της Δραπετσώνας που ανήκε στον ΟΛΠ πέρασε στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Ήδη από το 2015 με τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή στις 28/4/15, οι χρήσεις γης απέκλεισαν εκ νέου την μεταποίηση. Με προϋπάρχοντα νόμο του 2005 (Ν. 3325/2005 Α΄ 68) η Όιλ Ουάν είχε διορία 12 χρόνων για μετεγκατάσταση. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες διατάξεις που δυσκολεύουν την μετεγκατάσταση μιας βιομηχανίας, αλλά, έστω και με τις δυσκολίες αυτές υπήρξε ένα περιθώριο 12ετίας. Όλα αυτά ήταν θετικά στοιχεία που όμως δεν συνεχίστηκαν. Αντιθέτως, μετά την παλίρροια υπήρξε η άμπωτις. 

Τα χρόνια που ακολούθησαν η Όιλ Ουάν πήρε και άδεια εμπορίας του καυσίμου που επεξεργάζεται (Υπουργείο Περιβάλλοντος, τέλη Ιουλίου 2017). Αυτό την έκανε ιδιαιτέρως κερδοφόρα επιχείρηση που μαζεύει εδώ στη Δραπετσώνα τα απόβλητα από όλα σχεδόν τα λιμάνια της χώρας. Πήρε επίσης άδεια για να αποθηκεύει πετρέλαιο σε μια ακόμα δεξαμενή (ΥΑ ΔΥδρογ/Ε/Φ.8/177752 του 2017) επομένως να πραγματοποιεί σοβαρά κέρδη. Το 2018 (Ν.4549/18 άρθρο 70) το περιθώριο των 12 χρόνων μετά την αλλαγή χρήσεων γης έγινε 20ετία. Παρουσιάστηκε δήθεν σαν μέτρο υποχρεωτικό κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος του 3ου μνημονίου. Η Όιλ Ουάν πήρε χρονική παράταση. Όλες αυτές οι αμαρτίες έγιναν με υπουργό τον κ.Γ.Σταθάκη του Σύριζα ενώ για το μεσοπρόθεσμο δείχνουν τον Α.Φλαμπουράρη.

Είναι βέβαιο ότι η διοίκηση του ελληνικού κράτους, με όποια μορφή της, ευθύνεται για αυτό που βιώνει η πόλη μας. ΟΛΠ (Γ.Ανωμερίτης) Κυβέρνηση ΝΔ-ΠοΣοΚ του Σαμαρά (υπουργός Μανιάτης, υφυπουργός Παπαγεωργίου) Περιφέρεια (Σγουρός) Αποκεντρωμένη διοίκηση (κυβέρνηση Σαμαρά), κυβέρνηση Σύριζα του Τσίπρα, (Σταθάκης και Φλαμπουράρης(;), υπουργοί) έβαλαν όλοι το λιθαράκι τους για την καταστροφή. Μόνες θετικές παρεμβάσεις αυτά τα χρόνια η πολύ σημαντική τροπολογία Λαφαζάνη το 2015 για την επαναφορά των χρήσεων γης ανάπλασης και η κορυφαία ενέργεια του 2016 της παραχώρησης της λιμενικής ζώνης στον δήμο επί υπουργίας Δρίτσα της κυβέρνησης Σύριζα.

Η πιο καταστροφική στιγμή για την ζημιά που υπέστη η πόλης μας κι ο Πειραιάς ολόκληρος είναι η 21η Ιανουαρίου του 2015. Ό,τι κι αν είχε γίνει ως τότε, η μη υπογραφή της άδειας θα ακύρωνε το όλο εγχείρημα γιατί τέσσερις μέρες μετά άλλαξε η κυβέρνηση κι ο Σύριζα είχε άλλες απόψεις. Ότι αρνητικό είχε γίνει ως τότε θα ακυρωνόταν και τίποτε από όσα αρνητικά έγιναν στο μέλλον δεν θα μπορούσε να έχει γίνει. Δεν θα ενοχλούσε τα θετικά που έγιναν, ούτε την παραχώρηση της λιμενικής ζώνης ούτε τις αλλαγές χρήσεων γης. Γι αυτό η μέρα εκείνη είναι η Μαύρη Μέρα για τον Πειραιά ολόκληρο. Γιατί είναι η μέρα χωρίς την οποία τίποτε δεν θα γινόταν (sine qua non). Γιατί δυσκόλεψε πολύ την πολιτιστική, περιβαλλοντική και οικονομική ανασυγκρότηση της Δραπετσώνας και ολόκληρου του Πειραιά. Γιατί η Ανάπλαση, ένα έργο ζωής για την πόλη, πήγε πίσω και σε μεγάλο μέρος του ακυρώθηκε. 

Ελπίζω το δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας την Πέμπτη 21/1/2021, έξι χρόνια μετά την ημέρα ντροπής, να πάρει την απόφαση που πρέπει και να δώσει ένα ακόμη πάτημα στο λαϊκό κίνημα. Μια ημέρα ακόμη διατύπωσης των αιτημάτων μας, μια ακόμη ημέρα για διάδοση των θέσεών μας, μια ημέρα κινητοποίησης και εγρήγορσης των πολιτών. Μια ημέρα για να μαθαίνουν στα σχολεία την ιστορία της πόλης μας, να δίνουν το παρόν με την αγωνιστική τους παρουσία οι συλλογικοί φορείς της πόλης, να μπορούν οι δημότες να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για αυτό που ζουν χωρίς να φταίνε σε τίποτε. Μόνο και μόνο γιατί είναι παιδιά προσφύγων ή οικονομικών εσωτερικών μεταναστών, γιατί είναι φτωχοί και γιατί δεν έχουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους να κουβαλούν. 

Ανακήρυξη "Μαύρης Μέρας" για τον Πειραιά

Στις 21/1/2015 υπογράφτηκε η αδειοδότηση της Όιλ Ουάν.

Πρέπει να ανακηρυχθεί η 21η Ιανουαρίου σαν η

"μαύρη μέρα" για τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, τον Πειραιά

Στις 21 Ιανουαρίου 2015, τέσσερις μόνο μέρες πριν τις εκλογές του 2015, που προκάλεσαν αλλαγή κυβέρνησης, ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος κ. Ασημάκης Παπαγεωργίου υπέγραψε μια υπουργική απόφαση. Με την απόφαση αυτή έδινε άδεια στην Oil One για «λειτουργία στις εγκαταστάσεις ανάμιξης και συσκευασίας ορυκτελαίων, αποθήκευσης και διακίνησης υγρών καυσίμων, επεξεργασίας υγρών πετρελαιοειδών αποβλήτων».

 

Οι εγκαταστάσεις αυτές ως το 2012 ανήκαν στην εταιρεία BP (στην Μόμπιλ που είχε συγχωνευτεί με την ΒΡ). Για αρκετά χρόνια δεν λειτουργούσαν και έδειχναν εγκαταλελειμμένες. Το 2012 η εταιρεία Oil One, αξιοποιώντας προφανώς πληροφορίες εκ των έσω, αγοράζει τις εγκαταστάσεις αυτές. Ο ΟΛΠ (πρόεδρος ο κ. Γ.Ανωμερίτης) σκόπευε να κάνει έναν διαγωνισμό και όρος του θα ήταν η κατοχή γης στην περιοχή. Πιο φωτογραφία δεν γινόταν.

 

Για να φτάσουμε στην 21η Ιανουαρίου του 2015 προηγήθηκαν κάποιες διαδικασίες εξπρές. Στις 27/11/2012 το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής ενέκρινε την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την ΒΡ, συμπληρώνοντας τον όρο «να ανακληθεί η άδεια λειτουργίας των εγκαταστάσεων της BP, όταν δρομολογηθούν οι διαδικασίες ανάπλασης και ανάπτυξης της περιοχής». Και αυτό γιατί όλα τα σχέδια ανάπλασης μέχρι τότε έλεγαν ότι πρέπει να φύγουν όλες οι βιομηχανικές δραστηριότητες από τη Δραπετσώνα. Υπήρχαν αποφάσεις του Οργανισμού της Αθήνας από το 1997 (10/4/97) που καθόριζαν την περιοχή ως "κέντρο πόλης" και "περιοχή υπό ανάπλαση".

Στις 15/01/2013 ανανεώθηκαν από την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής οι άδειες της BP για την ανάμιξη και συσκευασία ορυκτελαίων και για την αποθήκευση και φόρτωση πετρελαίου. Λίγους μήνες μετά, στις 5/08/2013, εγκρίθηκε η τροποποίηση των περιβαλλοντικών όρων ώστε να συμπεριλαμβάνεται και η επεξεργασία πετρελαιοειδών αποβλήτων. δηλαδή μια λειτουργία που η ΒΡ δεν έκανε. 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι άδειες που είχε ως τότε η BP δεν συμπεριελάμβαναν την επεξεργασία επικινδύνων αποβλήτων τρίτων, αλλά μόνο την επεξεργασία των παραγόμενων από την ΒΡ επικινδύνων αποβλήτων. Ουσιαστικά, η εταιρεία απέκτησε την άδεια να επεκτείνει το εύρος των περιβαλλοντικά οχληρών δραστηριοτήτων που μπορεί να ασκεί στην περιοχή. Κι αυτό έγινε χωρίς να έχει κανένα επενδυτικό σχέδιο. Της έδωσαν μια δυνατότητα για να μπορεί να την πουλήσει! Εν κρυπτώ, βέβαια, γιατί αν μαθευόταν κάτι τέτοιο θα υπήρχαν καταγγελίες και θα ακυρωνόταν. Όλα έγιναν στο σκοτάδι. Στο μεταξύ η ΒΡ είχε γίνει Όιλ Ουάν κι ετοιμαζόταν να κάνει νόμιμα την επεξεργασία πετρελαιοειδών αποβλήτων, αφού, πήρε με τον φωτογραφικό διαγωνισμό την έκταση της ΒΡ από τον ΟΛΠ.

Το μεγάλο εμπόδιο ήταν που η περιοχή αυτή ήταν χαρακτηρισμένη από το 1997 από τον ΟΡΣΑ ως περιοχή «ανάπλασης». Συνεδρίασε όμως εκτάκτως, στην τελευταία του συνεδρίαση ο ΟΡΣΑ πριν τον κλείσουν σαν οργανισμό, την άνοιξη του 2014, κι αναίρεσε την απόφασή του. Μια στημένη διαδικασία που είναι όνειδος στην ιστορία του ΟΡΣΑ. Γιατί ο δήμος που έμαθε για την συνεδρίαση πήγε και κατήγγειλε το γεγονός και κατάφερε να ακυρώσει την συνεδρίαση με φασαρία. Βεβαίως έγινε άλλη συνεδρίαση μέσα στις επόμενες μέρες στην οποία δεν κλήθηκε καν ο δήμος και πάρθηκε η ύπουλη απόφαση.  

 

Με την νέα απόφαση του ΟΡΣΑ ο Υπουργός κ. Γ. Μανιάτης πήρε μια "δική" του απόφαση, προφανώς καθ' υπαγόρευση, που καταγγέλθηκε και ακόμα καταγγέλλεται ως χαριστική, στις 15 Μαρτίου 2014. Με αυτήν αναίρεσε όσα ίσχυαν ως τότε. Με μια βραδινή τροπολογία της ντροπής στη Βουλή, άλλαξε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας, μετατρέποντας την περιοχή της «ανάπλασης» σε περιοχή «μητροπολιτικής παρέμβασης». Με τον τρόπο αυτό επέτρεψε χρήσεις βιομηχανίας, βιοτεχνίας και τριτογενούς τομέα. 

Λίγο αργότερα με το Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής (Ν. 4277/2014, ΦΕΚ Α΄156/1-8-2014) επικυρώθηκε ο χαρακτήρας χώρου Μητροπολιτικής Παρέμβασης όπως και ο χαρακτηρισμός ως «Λιμενοβιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας Κερατσινίου», επιτρέποντας χρήσεις βιομηχανίας και βιοτεχνίας.

Αυτό επέτρεπε στην Oil One να λειτουργεί κανονικά στη Δραπετσώνα. Όμως για να κάνει επεξεργασία πετρελαιοειδών χρειαζόταν άδεια. Οι "μέρες Σαμαρά" τελείωναν οσονούπω καθώς είχαν προκηρυχτεί εκλογές τις οποίες με βεβαιότητα θα έχανε. Και τότε έγινε το μεγάλο ρεσάλτο. Στις 21 Ιανουαρίου 2015, τέσσερις μόλις μέρες πριν τις εκλογές, ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Ασημάκης Παπαγεωργίου υπέγραψε την άδεια της Oil One. Από τότε η περιοχή μας έχει πρόβλημα υποβάθμισης των αξιών γης. υποβάθμισης της ποιότητας ζωής, μυρωδιάς (βενζόλιο) και ρύπων που βλάπτουν την υγεία των κατοίκων. Προστέθηκαν στην συνέχεια κι άλλα τα επόμενα χρόνια, όμως, η ιδρυτική και γενεσιουργός πράξη των προβλημάτων της πόλης ήταν εκείνη η αποφράδα ημέρα.

 

Η ανάπλαση στην οποία προσδοκούσε η πόλη, η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι κι όλος ο Πειραιάς, πήγε δεκαετίες πίσω εξαιτίας κάποιων τυχάρπαστων πολιτικών που βρέθηκαν στα πόστα και καταδίκασαν την πόλη μας. Γι αυτό αξίζει να χαρακτηριστεί η 21η Ιανουαρίου ως η "Μαύρη Μέρα" για την πόλη και να τιμάται δεόντως με διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Φέτος δεν μπορεί να γίνει, αλλά, ας πάρουμε την απόφαση και έχουμε καιρό για αγώνες. Η προσεχής Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021 που συνεδριάζει το δημοτικό συμβούλιο είναι μια καλή μέρα για να ληφθεί μια τέτοια απόφαση.

 

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΟ ΔΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 21/1

Από τον πρόεδρο του ΔΣ ενημερωθήκαμε ότι την Πέμπτη 21/1 θα γίνει συνεδρίαση για τον δημοτικό έλεγχο. 

 

Θυμίζω ότι ήταν αίτημα της παράταξης "Η δική μας Πόλη" από την πρώτη σύγκλιση των συνδυασμών αμέσως μετά τις εκλογές. Δεν ήταν εύκολο να γίνει κατανοητό καθώς υπήρχε η διαδικασία των προ ημερήσιας διάταξης συζητήσεων που κάλυπτε πάντα θέματα επικαιρότητας. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι άλλο, για συνεδρίαση όπου η αντιπολίτευση μπορεί να εισηγείται θέματα. Φυσικά δεν θα λειτουργήσει από την πρώτη στιγμή όπως πρέπει, θα υπάρξουν κερά και αμηχανίες, όμως μπαίνουμε στη διαδικασία κι αυτό είναι θετικό. Επιτέλους ικανοποιείται ένα βασικό μας αίτημα μετά από 1,5 χρόνο αναμονής. 

 

Υπενθυμίζω τα θέματα που έχουμε θέσει εμείς για δημοτικό έλεγχο:

1. Πολεοδομική μελέτη ανάπλασης της περιοχής της (τέως που έγινε νυν) βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας Κερατσινίου.
2. Ανάγκη ανάθεσης ή κατάρτισης μελετών για τα εξής:2α) Αξιοποίηση δυνατοτήτων για περιβαλλοντική, πολεοδομική και οικονομική ανασυγκρότηση της παραλιακής ζώνης του Κερατσινίου από ΕΥΔΑΠ μέχρι το Ικόνιο 2β) Μελέτη δημιουργίας ενιαίου πάρκου Σχιστού 2γ) Μελέτη συγκοινωνιακή-κυκλοφοριακή κέντρου πόλης με προτάσεις για πεζοδρομήσεις, μονοδρομήσεις και απαλλοτριώσεις.
3. Αθλητική πολιτική του δήμου μας σε σχέση με τα δημοτικά γήπεδα και τα δημοτικά γυμναστήρια.
4. Ζητάμε επίσης να συζητηθούν και να απαντηθούν ερωτήματα που αφορούν τις πολυκατοικίες Αγίου Διονυσίου, τη ΝΑΦΘΑ, την ΔΕΗ, τον Κοκκινόβραχο, για τα οποία απλά θέτουμε τους τίτλους.
5. Συμπληρώσαμε στη συνέχεια με νεώτερη επιστολή μας και το θέμα του Αφροδίσιου.

Τραμπ, Τουίτερ, Ζάκερμπεργκ και δημοκρατία

Τραμπισμός με Τραμπ ή και χωρίς αυτόν;

Σε μια εβδομάδα περίπου τελειώνει το επεισόδιο Τραμπ. Δεν ξέρω αν τελειώνει οριστικά ή μόνο η πρώτη του φάση. Αυτό θα εξαρτηθεί από το πολιτικό και δικανικό σύστημα των ΗΠΑ, κατά πόσο θα τον κυνηγήσουν τόσο ώστε να του απαγορεύσουν την επάνοδο στις προσκήνιο. Γιατί αν μπορέσει να είναι υποψήφιος το 2024, νομίζω ότι τότε θα κερδίσει πανηγυρικά την επανεκλογή του για να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του. Τις αιτίες της επιτυχίας του δεν είναι ώρα να τις αναλύσω, εξάλλου όλοι τα έχουν ακούσει αυτά. Πραγματικά ο Τραμπ κι ο τραμπισμός πέτυχαν δύο φορές, το 2016 που κέρδισαν την Χίλαρυ και το 2020, ασχέτως αν έχασαν τις εκλογές, αφού μάζεψαν πολύ περισσότερες ψήφους από εκείνες της νίκης του. 

Πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του τραμπισμού ο αντισυστημικός λόγος του ο οποίος, φυόμενος σε μια ξενοφοβική και θεοκρατούμενη κοινωνία έχει οικτρά αποτελέσματα. Αυτά όλα το 2024 θα έχουν χειροτερέψει. Οι οπαδοί του Τραμπ δεν θα τον απαρνηθούν πεπεισμένοι ότι αδικήθηκε από μια παγκόσμια συνωμοσία, ενώ η τετραετία Μπάιντεν θα έχει προβλήματα. Η Κίνα κι η Ινδία σιγά σιγά παίρνουν την παγκόσμια ηγεμονία από την Αμερική κι αυτό θα προκαλέσει σίγουρα συνέπειες στο εσωτερικό της. Επομένως ο τραμπισμός θα έχει αυξηθεί κι αν ο Τραμπ δεν έχει εξουδετερωθεί από το σύστημα, τότε ο ίδιος θα τον εκφράσει δυναμικά και θα επανέλθει.

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Ένα άλλο ζήτημα, όμως, ανέκυψε αυτές τις μέρες κι είναι από μόνο του πολύ σημαντικό. Το "πραξικόπημα" του Τραμπ στο Καπιτώλιο πολεμήθηκε από το Τουίτερ αρχικά και, στην συνέχεια, από τον Ζάκερμπεργκ, τον άρχοντα του Φέισμπουκ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκλεισαν τον λογαριασμό του πλανητάρχη και του στέρησαν την δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας με τους οπαδούς του. Με ποια εντολή ή με ποια δικαιοδοσία το έκαναν αυτό; Καμιά εντολή δεν πήραν και καμιά δικαιοδοσία δεν είχαν. Απλά ο Ζάκερμπεργκ και το Τουίτερ πριν από αυτόν (Ντόρσεϊ ο ιδιοκτήτης του) έκριναν ότι ο Τραμπ ξεπέρασε το μέτρο. Ποιο μέτρο; Αυτό που ο Ζάκερμπεργκ και το Τουίτερ έθεσαν όταν εκείνοι το νόμισαν σωστό. 

Δεδομένου ότι το Φέισμπουκ και το Τουίτερ κι όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι σε χέρια ιδιωτών, οι κίνδυνοι είναι εμφανείς. Η Γκουγκλ, το Ίντερνετ, τα Μέσα, δουλεύουν χρησιμοποιώντας δημόσιους δορυφόρους και δημόσια αγαθά όπως τον εναέριο χώρο, τις συχνότητες κτλ.  Χωρίς ανταγωνισμό και χωρίς έλεγχο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτός ο δημόσιος χώρος πλέον ιδιωτικοποιείται. Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Ακόμα έχουμε μόλις διακρίνει την αρχή, το ξεκίνημά του. Και οι λύσεις που προβάλλουν είναι ίσως χειρότερες κι από το ίδιο το πρόβλημα. Μια εθνικοποίηση από τις ΗΠΑ θα ήταν ολοκληρωτισμός και μια εθνικοποίηση από παγκόσμιο οργανισμό θα ήταν βήμα άτακτο και ανεξέλεγκτο προς μια παγκόσμια διακυβέρνηση που κανείς δεν επιθυμεί αυτή τη στιγμή. Μπήκαμε σε μια νέα ψηφιακή εποχή και μόλις που αντιλαμβανόμαστε την έκταση των νέων προβλημάτων. Ο Τραμπ, και ο τρόπος που αυτός συμπεριφέρθηκε στους άλλους, όπως κι ο τρόπος που τού συμπεριφέρθηκαν είναι ένα ηχηρό καμπανάκι. Ο εκφασισμός της κοινωνίας, του δημόσιου βίου κινδυνεύει να αντιμετωπιστεί με ακόμη περισσότερο εκφασισμό.

Δημοκρατία

Η ανάγκη για μια δημοκρατική αντεπίθεση είναι πλέον άμεση. Υπάρχουν τα μέσα για την κατίσχυση άμεσων δημοκρατικών θεσμών. Η έκφραση γνώμης από το σύνολο των πολιτών και η εναλλαγή στα κέντρα πολιτικής εξουσίας όλων των πολιτών (με κλήρωση) και η απόδοση δικαιοσύνης από το σύνολο των πολιτών, είναι εφικτές. Μπορεί να φαίνεται ουτοπία όμως είναι η μόνη απάντηση στην δυστοπία προς την οποία οδεύουμε. 

Ας αρχίσουμε τουλάχιστον να το συζητάμε. Κι ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε το παράδειγμα του πατρώου ελληνικού πολιτεύματος σαν πρότυπο για να προβάλλουμε. Ας μάθουμε περισσότερα γι αυτό. Η αντιπροσωπευτική, δυτική δημοκρατία, στην ανθρωπότητα ολόκληρη βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή, ίσως η μόνη της διέξοδος είναι να στραφεί για μια ακόμη φορά στις πηγές της.

Προς κύριο Μπαμπινιώτη

ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΙΠΗΣ παράδειγμα 1:

Λέμε: «Οι γιοί μου έχουν ένα κόκκινο ποδήλατο.»

Ισοδύναμα: «Το κόκκινο ποδήλατο είναι των γιων μου.»

Λέμε: «Οι κόρες μου έχουν ένα κίτρινο ποδήλατο.»

Ισοδύναμα: «Το κίτρινο ποδήλατο είναι των κορών μου (!!!).»

Ποιων "κορών" σου βρε; Υπάρχει "κορών"; 

Τρομάζουμε που βλέπουμε πως η κόρη δεν έχει γενική πληθυντικού.

Διορθώνουμε όπως-όπως χρησιμοποιώντας μιαν άλλη λέξη (το "κορίτσι"):  «... των κοριτσιών μου ήθελα να πω.»

 

ΓΛΩΣΣΑ ΕΛΛΙΠΗΣ παράδειγμα 2:

Λέμε: «Εδώ είναι ο Νίκος, εδώ κι ένα παιδάκι. Αυτό είναι το κάθισμα του Νίκου κι αυτό του παιδακιού (!!!).»

Ποιανού "παιδακιού" βρε;  Τρομάζουμε που δεν έχει το παιδάκι (όπως και όλα τα υποκορίστικά σε -άκι) γενική ενικού και διορθώνουμε όπως όπως: «του ... παιδιού, εννοώ.»

Στην πρώτη περίπτωση η λέξη κόρη δεν είχε γενική πληθυντικού και βάλαμε στη θέση της το κορίτσι (που είναι κάτι άλλο).

Στην δεύτερη περίπτωση το υποκοριστικό "παιδάκι" δεν έχει γενική και πάμε στο αρχικό "παιδί".

Αντί να κοκορευόμαστε για την τρισχιλιετή γλώσσα μας που από όλες είναι καλύτερη, δεν κοιτάμε καλύτερα να φτιάξουμε τα κενά και να συμπληρώσουμε αυτά που της λείπουν; 

Ορίστε κύριε Μπαμπινιώτη μου, κάν' τε κάτι κι εδώ.

Λίγα χρόνια πριν το '21 στην Κέρκυρα

Όπως είχα γράψει χτες, θα δώσω σήμερα ένα κομμάτι του βιβλίου "ΕΡΩΤΑΣ κι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ". Είναι το 3ο κεφάλαιο του βιβλίου (2.240 λέξεις, σελίδες 25-32). Σε αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε δυο νεαρά παιδιά να μεγαλώνουν στην Κέρκυρα σε ένα φιλομαθές περιβάλλον. Τα πρόσωπα της Ναυσικάς και του Οδυσσέα είναι μυθοπλασμένα, γύρω τους όμως ο Αντωνομαρίας Καποδίστριας, η κοντέσα Γονέμη, ο Γιωργάκης Ριζάρης και άλλοι είναι πρόσωπα ιστορικά που έπαιξαν πραγματικούς ρόλους όπως οι φανταστικοί που τους αποδίδονται εδώ. Οι εταιρείες, η Φιλόμουσος, η Φιλική είναι ιστορικές αλήθειες. Ο μύθος θέλει τα δυο παιδιά να μπλέκουν σε έναν αγνό έρωτα μέσα σε αυτό το περιβάλλον που έσφυζε από πατριωτισμό στα Ιόνια νησιά.

 

Γ’: Οι Εταιρείες

Η πιο σπουδαία και φημισμένη κερκυραϊκή οικογένεια ήταν αυτή του κόμη Αντωνομαρία Καποδίστρια. Μέσα σε αυτή την οικογένεια η κοντέσα Διαμαντίνα Γονέμη, σύζυγος του κόμη, είχε αναλάβει τις φιλανθρωπίες. Φρόντιζε έτσι για την ψυχή της αλλά και για την καλή φήμη του ευγενικού τους ονόματος. Μεταξύ των άλλων παιδιών που επωφελήθηκαν από την βοήθειά της ήταν κι η Ναυσικά. Η μοναχοκόρη των Καμπάδων παρουσιάστηκε στην κοντέσα μετά από σχετική εισήγηση του Ζαβογιάννη. Αν κι η ίδια ήταν αρχοντική γενιά, οι Καμπάδες δεν θα καταφρονούσαν ποτέ μια προσφορά της κοντέσας. Δεν ήταν μόνο θέμα χρημάτων η ανάληψη της φροντίδας της κόρης τους. Εξασφάλιζαν ότι θα αποκτούσε γνωριμίες και θα είχε τις καλύτερες συναναστροφές με τον πιο αξιόλογο κύκλο ανθρώπων στο νησί. 

Για την Ναυσικά, η κοντέσα έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Αυτό οφειλόταν εν πολλοίς στο έξυπνο κι όμορφο προσωπάκι της νεαρής. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι την γνώριζε από μωρό. Την είχε συμπαθήσει από όταν ακόμη βρισκόταν στις πάνες. Την γνώρισε μόλις γεννήθηκε. Είχε έρθει στα βαφτίσια. Ύστερα την συναντούσε συχνά. Είχε δει όλα τα στάδια που περνούσε καθώς μεγάλωνε σιγά σιγά. Την είδε να ωριμάζει κι από βρέφος να γίνεται μωρό, ύστερα παιδί και τώρα έφηβη. Όταν την έβλεπε στα χέρια της γκουβερνάντας, η Διαμαντίνα πλησίαζε και την έπαιρνε στα δικά της χέρια. Ήταν τιμή να ασχολείται μαζί της η κοντέσα. Εκείνη όμως έπαιζε με το μωρό παίρνοντας αληθινή χαρά. Την έβλεπε κυρίως σε γιορτές και πανηγύρια. Την συναντούσε και στον Άγιο, κάθε Κυριακή, μαζί με την μητέρα της. Η κοντέσα ζήλευε την Πηνελόπη για την ευτυχία της χωρίς να την φθονεί. 

Η Διαμαντίνα είχε τον καημό ότι τα παιδιά της, όλα αγόρια, δεν παντρεύονταν και δεν της έκαναν εγγόνια. Γι αυτόν τον λόγο αφιέρωνε πολύ χρόνο στα μικρά παιδιά των άλλων ευγενικών οικογενειών, που τα είχε σαν δικά της. Είχε προσλάβει έναν γαλλομαθημένο δάσκαλο μουσικής για μια τάξη που είχε οργανώσει. Ήταν ο Γεωργάκης Ριζάρης, από την οικογένεια Ριζάρη. Οι θείοι κι οι εξάδελφοί του είχαν πλουτίσει στη Ρωσία. Εκείνος σπούδασε στο Μιλάνο και στο Παρίσι και το 1814 εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα. Ήθελε να έρθει σε έναν τόπο ελληνικό μη τουρκοκρατούμενο. Αν κι ερχόταν από την Γαλλία, έφτασε στο νησί όταν οι Γάλλοι έφευγαν από αυτό παραχωρώντας το στην Αγγλία.

Ο κύριος Γεωργάκης παρέδιδε μαθήματα στο σπίτι των Καποδιστρίων στα Μουράγια. Κάθε χρόνο είχε οχτώ έως δέκα μαθητές στην τάξη. Μεταξύ αυτών ήταν ο Οδυσσέας Κάρδης κι η Ναυσικά Καμπά. Ήταν αγαπητός στα παιδιά και πολύ προσιτός. Έδειξε πως ήταν δάσκαλος για πολύ περισσότερα πράγματα από την μουσική. 

Μιλούσε στους μαθητές του για τη ζωή στην Ευρώπη και για τις “ελληνικές” υποθέσεις, όπως τις ονόμαζε. Αφορούσαν κυρίως την πρόοδο των Ρωμιών στο εξωτερικό και την εν γένει πορεία του ρωμαίικου. Μιλούσε περισσότερο με τον Οδυσσέα και τη Ναυσικά. Τούς κρατούσε μετά το μάθημα για να συζητούν για την “εθνική υπόθεση”, όπως ονόμαζε το όραμα της ελεύθερης Ελλάδας. Τους έμαθε πράγματα που πολύ λίγοι γνώριζαν ως τότε. Γνώριζε και τούς μιλούσε για μυήσεις σε μυστικές τεκτονικές εταιρείες. Ήξερε για επαναστατικές κινήσεις και για φιλόμουσες εταιρείες που έκρυβαν μέσα τους πυρήνες επαναστατών. Ήταν ο ίδιος μέλος μιας τέτοιας μυστικής εταιρείας, που είχε ιδρυθεί στο Παρίσι. Την είχε ξεκινήσει το 1809 ο πατριώτης Γρηγόριος Ζαλύκης, για να βοηθά τους Ρωμιούς στο εξωτερικό. Σκοπός της ήταν η διαφώτιση των Ελλήνων κι ο εφοδιασμός τους με όπλα. Τελικός στόχος ήταν η πλήρης ένταξή τους στην προετοιμασία της επανάστασης.

«Σκεφτείτε ότι η οργάνωση στο Παρίσι ονομαζόταν “ελληνόγλωσσο ξενοδοχείο”» είπε χαμογελώντας ο δάσκαλος. «Ήταν ανάσα για τους περαστικούς κι όσους είχαν ανάγκη. Προσέφερε στέγη σε Ρωμιούς που έρχονταν στο Παρίσι.»

«Γιατί ονομαζόταν "ξενοδοχείο";» απόρησε ο Οδυσσέας.

«Αφού συνεδρίαζε σε ξενοδοχεία, πώς αλλιώς να την ονόμαζαν; Την είπαν "ξενοδοχείο" κι αυτήν» είπε ο Γεωργάκης.

«Ήταν καλό που το σκέφτηκαν» είπε ο Οδυσσέας.

«Και πολύ χρήσιμο για μερικούς ανθρώπους» είπε η Ναυσικά. 

«Φυσικά» είπε ο κύριος Γεωργάκης, «συγκέντρωνε τους πιο σπουδαίους ανθρώπους.» 

«Πώς μπορεί κανείς να υλοποιεί μια τέτοια μεγάλη ιδέα;» απόρησε ο Οδυσσέας.

«Θα χρειάζονταν χρήματα» παρατήρησε η Ναυσικά. 

«Όλα ξεκίνησαν από το ενδιαφέρον της Μαντάμ ντε Ζενιέ¹. Χάρη σε αυτήν οργανώθηκαν όλα. Στο φιλολογικό της σαλόνι έγιναν οι πρώτες συναντήσεις.» 

«Θα πρέπει να ήταν πλούσια» συμπέρανε η Ναυσικά. 

«Δεν έβαζε η μαντάμ τα χρήματα, ούτε ο Ζαλύκης.  Αυτοί μόνο τη συνεισφορά τους έδιναν. Ο πρόεδρος, κόμης ντε Γκουφιέ, κι ο ταμίας, μεγαλέμπορος Μόσχος, ήταν οι βασικοί χρηματοδότες. Βοηθούσε κι ο Δημήτριος Κομνηνός, ένας απόγονος των Κομνηνών του Πόντου και πολύ φίλος του Ναπολέοντα. Εδώ που τα λέμε, τα πιο πολλά χρήματα τα έβαζε ο Ναπολέων!» 

«Ο Βοναπάρτης;» ρώτησαν έκπληκτα τα παιδιά. 

«Ναι. Ο Ναπολέων είχε όραμα να ελευθερώσει την Ελλάδα. Την θεωρούσε μητέρα της Ευρώπης, του πολιτισμού της ισονομίας και της ελευθερίας. Το όραμά του, βέβαια, εκφυλίστηκε τελικά στην κατάληψη των νησιών. Άρχισε τα διπλωματικά παιχνίδια με τον Αλή Πασά και ξέχασε την επανάσταση και την εξαγωγή της.» 

«Και ονειρεύτηκε το ελληνόγλωσσο ξενοδοχείο, ε;» 

«Έλληνες το ονειρεύτηκαν κι Έλληνες το έφτιαξαν. Απλώς ο Ναπολέων το ενίσχυσε γιατί πίστευε ότι θα βοηθούσε τα σχέδιά του» είπε ο δάσκαλος. 

«Και τώρα;» ρώτησε ο Οδυσσέας. 

«Χωρίς τον Ναπολέοντα όλα έγιναν δύσκολα. Οι Βουρβόνοι τον κυνήγησαν. Ο Ζαλύκης έφυγε για το Λονδίνο.» 

«Λοιπόν, πρέπει να έζησες μια συναρπαστική ζωή, δάσκαλε» είπε η Ναυσικά. 

«Τίποτε δεν τελείωσε» της είπε εκείνος. «Έχουμε να ζήσουμε κι άλλα πολλά εμπρός μας.» 

«Θα φτιαχτεί κανένα άλλο ελληνόγλωσσο ξενοδοχείο;» αναρωτήθηκε ο Οδυσσέας. «Ίσως στην Ιταλία ...» 

«Μα ... φτιάχτηκαν ήδη δυο Φιλόμουσες Εταιρείες» είπε ο Γεωργάκης. «Μία έφτιαξαν οι Αθηναίοι² με τη βοήθεια των Εγγλέζων. Άλλη μία έφτιαξε μετά ο Καποδίστριας με τους Έλληνες της Βιέννης και με τη βοήθεια των Ρώσων³.» 

«Μα ... είναι φιλόμουσες;» απόρησε η Ναυσικά. 

«Ε, όχι ακριβώς ... Φαίνονται σαν εταιρείες φίλων της μουσικής αλλά στοχεύουν στην επανάσταση. Γι αυτό Άγγλοι και Ρώσοι τις θέλουν, τις στηρίζουν και προσπαθούν να τις ελέγχουν. Πάντως, αυτός είναι κι ο λόγος που δημιουργήθηκε μια νέα οργάνωση, η Φιλική εταιρεία. Αυτή δεν ελέγχεται από κανέναν ξένο κι είναι αμιγώς ελληνική.» 

«Πού τα ξέρεις όλα αυτά;» απόρησε ο Οδυσσέας. 

«Στο ελληνόγλωσσο του Παρισιού, ήταν μέλος κι ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, που είναι φίλος μου και μου γράφει. Νομίζω πως είναι κι από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας.» 

«Νομίζεις; Ή ξέρεις;» 

«Οι εταιρείες είναι μυστικές, έχουν κανόνες μύησης και δεν λένε όλα τα μυστικά τους. Επικεφαλής της Φιλικής Εταιρείας είναι κάποια “Αρχή” που κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι. Αλίμονο αν την γνώριζαν, θα πιανόταν την ίδια στιγμή για κατασκοπία. Ο Μέτερνιχ κυριαρχεί στην Ευρώπη κι ο Σουλτάνος φοβάται και τον ίσκιο του. Δεν είναι να μάθουν κάτι για σένα, αμέσως σε λένε κατάσκοπο.» 

«Και ποιος θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από αυτή την Αρχή;» ρώτησε η Ναυσικά. 

«Άλλος φαντάζεται τους Ρώσους, άλλος τους Άγγλους. Ό,τι θέλει ο καθένας μπορεί να φαντάζεται, αρκεί να παίρνει θάρρος και να γεμίζει με ελπίδες!» 

«Εσύ, ξέρεις ποια είναι η Αρχή;» 

«Όχι βέβαια. Ξέρω μόνο πως ο φίλος μου ο Τσακάλωφ, είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη. Μπορεί ... μάλλον θα πρέπει να είναι μέρος της Αρχής κι αυτός.» 

«Και τι λέει αυτή η Φιλική Εταιρεία;» 

«Βασικά λέει πως οι Έλληνες πρέπει να ελευθερωθούν μόνοι τους. Να μην περιμένουν από κανένα σωτήρα να τους σώσει. Λέει ότι το έθνος έχει τις δυνάμεις να αποτινάξει τον ζυγό και ότι η ώρα έχει φτάσει.» 

«Καλό ακούγεται, δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι εφαρμόσιμο» είπε ο Οδυσσέας. 

«Κάθε φορά που το γένος ξεσηκώθηκε στηριγμένο σε ξένους, αυτός που την πλήρωνε ήταν πάντα ο ραγιάς. Έγινε πολλές φορές αυτό παλιότερα αλλά και πρόσφατα. Πιο παλιά οι Ενετοί κι οι Ισπανοί. Αργότερα οι Ρώσοι, κι οι Γάλλοι ... όλοι τα ίδια έκαναν. Μας ξεσήκωναν κι ύστερα έκαναν εκείνοι δικές τους συμφωνίες με τον Σουλτάνο.» 

«Μα, σ' αυτές τις συμφωνίες δεν έπρεπε να μετρά και το συμφέρον των Ρωμιών;» ρώτησε ο Ναυσικά. 

«Αρχικά αυτό έλεγαν οι υποσχέσεις. Μόλις άρχιζε, όμως, το παζάρι με τους Τούρκους, κανένας δεν έδινε εδάφη του στους Γραικούς. Εμείς είμασταν πάντα οι χαμένοι. Δεν είμαστε ούτε κάν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πώς να επιβάλλει κανείς την άποψή του όταν δεν είναι ούτε καν παρών;» 

«Και μόνοι μας πώς θα τα καταφέρουμε;» 

«Η Φιλική Εταιρεία λέει πως πρέπει να ξεσηκωθούμε μόνοι μας, κι ας ζητήσουμε μετά και τη βοήθεια των ξένων. Αν έχουμε κάνει εμείς την αρχή θα είμαστε με τους νικητές. Θα πρέπει να πολεμάμε τους Τούρκους ως στη λήξη του πολέμου. Τότε η συνθήκη ειρήνης δεν θα μπορέσει να μας αγνοήσει!» 

«Αυτό είναι σωστό» είπε η Ναυσικά.

«Δεν γίνεται, δάσκαλε, να μπούμε κι εμείς τώρα στη Φιλική Εταιρεία;» ζήτησε ο Οδυσσέας.

«Είστε μικροί ακόμα. Επί πλέον ... για την Ναυσικά δεν γίνεται. Στην εταιρεία δεν γράφονται γυναίκες.»

«Διακρίσεις παντού» είπε εκείνη απογοητευμένη. «Αντί για ένα βήμα μπροστά πάνε πάλι στα πατροπαράδοτα.»

«Κάποτε θα αλλάξουν κι αυτά» της είπε παρηγορητικά ο Γεωργάκης. «Ίσως είναι νωρίς ακόμα.»

«Η αλήθεια είναι ότι αυτό μου ακούγεται δυσάρεστο. Αν δεν δεχτούν στις γραμμές τους την Ναυσικά, δεν θέλω ούτε κι εγώ να μπω» είπε ο Οδυσσέας.

«Όχι, δεν θέλω για χάρη μου...» πήγε να πει η Ναυσικά.

«Είμαστε φίλοι ή δεν είμαστε;» της το ξέκοψε με μιας ο Οδυσσέας.

«Πρώτα από όλα είστε ακόμα μικροί κι οι δύο» είπε και ξεκαθάρισε ο δάσκαλος. «Ύστερα, θα πρέπει να σας μυήσει ένα μέλος που να έχει τέτοιο δικαίωμα. Οπότε ... έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να περιμένετε.» 

Η Ναυσικά με ένα βλέμμα της προς τον Οδυσσέα του έδειξε πως την συγκινούσε αυτό που είχε πει. Ήταν μια σαφής εκδήλωση αλληλεγγύης εξαιρετικά ασυνήθιστη κι εύλογη. Όμως ο Οδυσσέας αυτό που έλεγε το εννοούσε. Θα ήθελε να δράσει μέσα από αυτή την Φιλική ή την Φιλόμουση ή μια άλλη εταιρεία. Ήθελε να βοηθήσει να απαλλαγεί το γένος του από τη σκλαβιά. Ωστόσο είχε ξεκαθαρίσει πως ό,τι κι αν ήταν αυτό που θα έκανε, θα το έκανε μαζί της. Ήξερε το θάρρος κι η ευθυκρισία της ζύγιζαν πολύ περισσότερο από πολλούς άνδρες. Σε τίποτε δεν του φαινόταν πως υστερούσε. Ήταν άδικο να την βγάζουν έξω από τα σχέδιά τους και να την στέλνουν στην κουζίνα σαν νοικοκυρά. Όσο δεν την μετρούσαν σαν άνθρωπο, δεν άξιζαν ούτε τον δικό του σεβασμό. Έτσι του ήρθε αυθόρμητα αυτή η άρνηση. 

«Ξέχασέ μας όσο αποκλείουν την Ναυσικά μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκα.» 

«Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τώρα ώρα για μυήσεις» είπε ο δάσκαλος. 

«Στο κάτω-κάτω, εδώ στο νησί υπάρχει η δυνατότητα για μιαν ακόμη οργάνωση. Γιατί να μην φτιάξουμε κι εμείς τη δική μας εταιρεία;» αναρωτήθηκε φωναχτά ο Οδυσσέας. 

«Εσείς; Ποιοι;» απόρησε ο δάσκαλος. 

«Εγώ κι η Ναυσικά» είπε ο Οδυσσέας. 

«Κι όποιος άλλος έχει αληθινά νέες ιδέες» συμπλήρωσε η Ναυσικά. «Όποιος θέλει να κάνει επανάσταση για έναν νέο και καλύτερο κόσμο.» 

Τώρα την κοίταξε με θαυμασμό ο Οδυσσέας. Του άρεσε το θάρρος της. 

«Λοιπόν, τελειώσαμε για σήμερα. Θα συνεχίσουμε μεθαύριο το μάθημα» έκλεισε την συζήτηση ο δάσκαλος. 

Τα δυο παιδιά ένιωθαν μέρα με την ημέρα τον ψυχικό δεσμό τους να δυναμώνει. Ήταν φίλοι και δεν εκτρέπονταν σε τίποτε ανήθικο ή ανεπίτρεπτο. Ο Οδυσσέας ήταν εγγυητής της αυτοσυγκράτησης και της ψυχραιμίας τους. Ωστόσο οι σκέψεις είναι πάντοτε φευγάτες και δεν κλείνονται εύκολα σε κανόνες. Κι αυτές οι σκέψεις δεν άφηναν την παραμικρή αμφιβολία ότι κάθε μέρα ένας έρωτας φούντωνε ανάμεσά τους. Η επιθυμία για το "ανεπίτρεπτο" φούντωνε κι αυτή. Η Ναυσικά ήταν επιρρεπής αλλά ο Οδυσσέας βράχος. 

«Θέλω να κάνουμε παρέα κι έξω από το σπίτι των κόντηδων» της είπε μια φορά. 

«Μα ... πώς; Αφού ξέρεις πως σε εμάς τα κορίτσια τίποτε δεν επιτρέπεται.» 

«Να το σκάσουμε μια φορά.» 

«Έχεις σχέδιο;» 

«Έχω» την διαβεβαίωσε. 

Πραγματικά το έσκασαν. Βρήκαν μιαν ευκαιρία, ξεγέλασαν την κοντέσα και ξεγλίστρησαν. Ο Οδυσσέας είπε πως του είχαν ζητήσει από το σπίτι να μην πάει στους Καποδίστριες εκείνη την ημέρα. Η Ναυσικά έλαβε ένα μήνυμα να πάει εκτάκτως σπίτι της γύρω στο μεσημέρι. Ήταν η ώρα που όλοι ξεκουράζονταν. Συναντήθηκαν κάτω από τα μουράγια, σε κάποια βράχια που τα χτυπούσε η θάλασσα. Ο αέρας τούς έκοβε την ανάσα.

«Χαίρομαι που ήρθες» της είπε.

«Φοβάμαι μη μας πιάσουν. Αν μας δουν και το πουν, δεν θα μας ξαναδεχτούν στο σπίτι τους οι κόντηδες.»

«Αν καταλάβουν τι κάναμε, θα έχουμε συνέπειες, το ξέρω. Όμως, μην ανησυχείς. Δεν θα καταλάβει κανείς τίποτε» την καθησύχασε εκείνος.

«Δεν θα μας καταλάβει κανείς;»

«Κανείς! Μόνο ο άνεμος κι η θάλασσα.»

«Ο άνεμος κι η θάλασσα είναι φίλοι μου.»

«Και δικοί μου.»

Δεν έκαναν τίποτε. Κοιτούσαν μόνο τη θάλασσα κι ένιωθαν τον άνεμο. Μύριζαν το ιώδιο και το αλάτι. Δύσκολα αντάλλαξαν ακόμα και κάποιες λίγες σκόρπιες κουβέντες. Δεν τους άφηνε ο δυνατός αέρας που λυσσομανούσε. Τούς έκλεινε τα αυτιά το φοβερό βουητό των νερών που χτυπούσαν αλύπητα τα βράχια με δύναμη. Κι όμως ακόμη κι αυτή η σιωπή ήταν εύγλωττη. Εκείνη την ημέρα που έκαναν σκασιαρχείο θα έμενε για πάντα τυπωμένη στη μνήμη τους. Ήταν μια ημέρα που η φύση είχε ευλογήσει κι είχε βάλει τη σφραγίδα της στην αγνή και τρυφερή σχέση τους.

«Ξέρεις ... εγώ ...» πήγε να της πει σε κάποια στιγμή.

«Δεν ακούω τι λες» του φώναξε.

«Άσε ... τίποτα! Να προσέχεις μη βραχείς!»

Ήταν όμορφα, νέα, υγιή κι έξυπνα παιδιά. Η φύση τους δεν τους άφηνε σε ησυχία. Το μυαλό τους αναστατωνόταν με τη σκέψη του άλλου φύλου. Οι επιθυμίες γίνονταν κάποιες στιγμές σχεδόν βασανιστικές. Συγκρατούνταν στα όρια της ευπρέπειας λόγω της καλής τους ανατροφής κι επειδή αλληλοεκτιμούνταν πολύ. Σέβονταν ο ένας τον άλλον. Ο έρωτας τούς έτρωγε τα σωθικά αλλά εκδηλωνόταν σαν μια πραγματική και παντοτινή φιλία.

«Θα είμαστε λοιπόν φίλοι για πάντα;» τον είχε ρωτήσει.

«Αυτό δεν θα μπορέσει να το σταματήσει κανείς, ούτε ο θάνατος!» της είχε απαντήσει.

===

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 Η Μαντάμ Ζενιέ ήταν Ελληνοκύπρια και το όνομά της ήταν Ελισάβετ Λουμάκη, σύζυγος του κόμη Ζενιέ κι ως εκ τούτου κόμισσα κι αυτή. Στον πρώτο πυρήνα της οργάνωσης συμμετείχαν ο Πέτρος-Ομηρίδης Σκυλίτσης (μεγαλέμπορος της Μασσαλίας), ο Σακελαρόπουλος, ο Θεόδωρος Πρασακάκης, ο Κλερμόν Τονέρ, ο Δημήτριος Αμιράς κι άλλοι.

2 Η Φιλόμουσος Εταιρεία Αθηνών ιδρύθηκε το 1813 από Αθηναίους προκρίτους (Ιωάννη Μαρμαροτούρη, Πέτρο Ρεβελάκη, Αλέξανδρο Χωματιανό, Ιωάννη Τοτλίκαρο και Γεώργιο Σοφιανό). Μέλος της ήταν ο Γκίλφορντ και Πρόεδρος ο Άνθιμος Γαζής

3 Ο Άνθιμος Γαζής μίλησε στη Βιέννη στον Καποδίστρια για την Εταιρεία των Αθηνών. Εκείνος είδε την αγγλική επιρροή και σκέφτηκε να φτιάξει μια αντίστοιχη στη Βιέννη. Το πέτυχε το 1814 με τη βοήθεια του Τσάρου Αλέξανδρου Α' της Ρωσίας.

===

Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο. θα δημοσιεύσω προσεχώς και μερικά ακόμη, ανάλογα και με τις αντιδράσεις σας.