Μια διαδικτυακή φιλική συζήτηση

Ο φίλος Ζαχαρίας Ζούπης, επικεφαλής της "Αναγέννησης" στον δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας, μου έστειλε μιαν επιστολή, απάντηση στην ανάρτησή μου της Τετάρτης 25/7 με τίτλο "Προσοχή στις Ευχές". Από εδώ πηγαίνει κανείς στην ανάρτηση.

Οι ενστάσεις του Ζαχαρία συνοψίζονται στα εξής σημεία της επιστολής του (με πλάγια μπορντό γράμματα):

Αφού θυμίζει πως το πρόγραμμα της Αναγέννησης έγινε και με την δική μου συμμετοχή (ως το 2014 κι οι δυο ήμασταν σύμβουλοι του ίδιου συνδυασμού), γράφει ότι «η Αντιπολίτευση – τουλάχιστον όσον αφορά σε εμένα και την « ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ » - δεν θα ήθελε να κάνει όσα κάνει ο κ. Βρετάκος. Ήθελε άλλα να κάνει και περίμενα να το ξέρεις.»

Συνεχίζει λέγοντας παρακάτω τα εξής για την αντίληψη της δημοτικής αρχής σε σχέση με την Ανάπλαση: «Είναι η απουσία κάθε αναπτυξιακού σχεδίου γα την περιοχή, κάθε συγκροτημένου σχεδίου αναβάθμισης του Περιβάλλοντος; Η αντίληψη σου είναι οι τσάμπα συναυλίες ελέω του Ταμείου που βρήκε εξαντλώντας τα έτοιμα; Για αυτή την Ανάπλαση πάλευες Γιώργο; Για αυτή την Αναπλαση παλεύαμε;»

Καταλήγει με την επισήμανση της επικινδυνότητας του χώρου. Λέει «Επίσης Γιώργο, αν νιώθεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα επικινδυνότητας στην περιοχή, πέστο. Γιατί κοντά δύο χρόνια προσπαθώ να αναδείξω αυτό το θέμα και πολλοί έμειναν άλαλοι ίσως μαγεμένοι από τις συναυλίες που γίνονται ακριβώς δίπλα στον επικίνδυνο χώρο που υπονοείς.»

Του απάντησα τα παρακάτω που δημοσιοποιώ κι εδώ γιατί θεωρώ ότι είναι απόψεις που πρεσβεύω, χρήσιμες στον δημόσιο λόγο.

Ζαχαρία, 
σου απαντάω προσωπικά γιατί πήρα το κείμενό σου με κρυφή κοινοποίηση και δεν ξέρω σε πόσους ή ποιους το έστειλες. Θα ήθελα να κοινοποιήσεις σε όσους πήραν το γράμμα σου, και την απάντησή μου.  Εξ άλλου δεν έχω σοβαρές διαφωνίες. Ούτε εσύ νομίζω.

1.- Όλοι θέλαμε πάντα να φτάσουμε και να φτιάξουμε την παραλία. Το αίτημα ήταν ανάκτηση των ακτών, πρόσβαση στην θάλασσα. Απλά, δεν μπορούσαμε ούτε καν να το φανταστούμε πως κάποτε θα παίρναμε την παραλία από τον ΟΛΠ. Έτσι σχεδιάζαμε αναπλάσεις του εσωτερικού και εισφορές σε γη ώστε να υποχρεωθεί και ο ΟΛΠ να ελευθερώσει και να αξιοποιήσει την παραλία. Τώρα ο δήμος, με τον σημερινό δήμαρχο, την απέκτησε και την αξιοποιεί. Εξ ουρανού και Σύριζα το θαύμα. Ακόμα κι αν διαφωνείς με τον τρόπο που προχωρούν, ωστόσο δεν μπορεί να έχεις άλλο όραμα ούτε εσύ ούτε κανείς μας. Γι αυτό πιστεύω ότι κι εσύ, κι όλοι εμείς οι παλιοί, θα θέλαμε να είχαμε κάνει εμείς αυτά που έγιναν τα τελευταία χρόνια, είτε έγιναν από τύχη, είτε από συγκυρία, είτε από ικανότητα ... από όποιον λόγο θέλεις.

2.- Σίγουρα δεν φτάνουν η αξιοποίηση της παραλίας κι οι συναυλίες. Είναι όμως κι αυτά στοιχεία που κατοχυρώνουν τον χώρο σαν δημοτικό, σαν χώρο του λαού. Χρειάζεται συγκροτημένο σχέδιο αναβάθμισης και ανάπτυξης, όπως λες. Πρέπει να υπάρξει συνέχεια. Όμως το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε. Ας το χειροκροτήσουμε. Ας πούμε ένα μπράβο, δεν χάθηκε ο κόσμος. Γενναιοδωρία κι όχι μεμψιμοιρία.

3.- Πρόβλημα επικινδυνότητας υπάρχει. Πρέπει να αποκλείσουμε την περιοχή και να μην την πλησιάζουμε; Κάποτε εκεί λειτουργούσαν πέντε δεξαμενές αμμωνίας πέντε χιλιάδων τόννων και μία δεκαπέντε. Όμως δούλευαν εκεί καθημερινά πέντε χιλιάδες άνθρωποι και ζούσαν διακόσιες πενήντα χιλιάδες κάτοικοι. Δεν έφυγαν. Το πάλεψαν και κάτι κέρδισαν. Πείσθηκαν, όμως, πως αξίζει να παλέψουν. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα. Ας το δούμε κι έτσι.

Φιλικά, Γιώργος Τσιρίδης

Ελπίζω να μην κούρασα, ειδικά τους μη Κερατσινιώτες-Δραπετσωνίτες αναγνώστες της ιστοσελίδας μου. Ας μου συγχωρεθεί μια κάποια ενασχόλησή μου με τα κοινά του δικού μου τόπου. 

Πόσο πιστός είναι ο Αμβρόσιος;

Τον Θέμη Καίσαρη, σαν όνομα, σαν αρθρογράφο, τον γνωρίζω για τις κριτικές του στα σπορ. Αυτή την φορά επεκτάθηκε. Στο ΣΠΟΡ 24 ήταν το άρθρο αλλά αφορούσε τον Αμβρόσιο. Είχα υπαινιχτεί στο χτεσινό μου άρθρο ότι δεν είναι Θεός αυτό το εκδικητικό εργαλείο καταστροφών που επικαλείται ο Αμβρόσιος. Ο Καίσαρης διαφωνεί τεκμηριωμένα. Βρίσκω το άρθρο του ενδιαφέρον και γι αυτό το αναρτώ κι εγώ εδώ στην δική μου σελίδα. Λέει λοιπόν ο αρθρογράφος στο κείμενο με τίτλο "Κάτω τα χέρια από τον Αμβρόσιο" τα εξής:

Ο Τσίπρας και οι άθεοι συνεργάτες του είναι οι υπαίτιοι της γενικής καταστροφής! Η μεγάλη πυργαγιά ξεκίνησε από έναν κεραυνό στα Γεράνια Όρη! Είναι ένα καθαρό μήνυμα του Ουρανού! Όσο περισσότερο οι Έλληνες απομακρύνονται από το δρόμο του Θεού, τόσο και περισσότερες καταστροφές μας περιμένουν".

Σ' αυτά τα συμπεράσματα κατέληξε ο Αμβρόσιος σε μακροσκελές κείμενό του. Και από χθες έπεσαν να τον φάνε τον άνθρωπο, όπως κάνουν κάθε φορά που ρίχνει κατάρες σε άθεους, ομοφυλόφιλους, μετανάστες και σε όσους τους υποστηρίζουν.

Γιατί; Ποιοι είμαστε εμείς που θα τα βάλουμε με τον Αμβρόσιο και τον κάθε Αμβρόσιο; Τι το κακό έχει κάνει ο άνθρωπος πέρα απ' την απλούστατη κριτική με βάση το λόγο και κυρίως τα έργα του Θεού;

Ο Αμβρόσιος πιστεύει. Και είναι σωστός πιστός. Δεν είναι αλά καρτ. Δεν πιστεύει μόνο σε ο,τι τον συμφέρει, αλλά στο σύνολο των ιερών κειμένων. Δεν ακούει μόνο τα σουξέ, αλλά όλα τα τραγούδια, όλους τους δίσκους, το σύνολο της δισκογραφίας.

Γιατί τα βάζουμε με κάποιον που πιστεύει πως οι θάνατοι από φωτιές είναι θεϊκή τιμωρία; Αποδείξεις προφανώς και δεν έχει, αλλά δικαιούται και να το πιστεύει και να το λέει. Γιατί; Γιατί έχει στοιχεία. Ο Θεός και πνίγει και καίει. Επίσημα, σύμφωνα με τη θρησκεία, όχι σύμφωνα με το τι διαλέγει να πιστεύει ο καθένας από εμάς. Ο όρος βιβλική καταστροφή δεν βγήκε έτσι, επειδή κάποιος το είπε και έπιασε. Βγήκε γιατί στη Βίβλο γίνονται όλα αυτά.

 Όχι από μόνα τους, αλλά απ' το χέρι του Θεού, που δεν σηκώνει και πολλά.  Μετάνιωσε που έφτιαξε τον άνθρωπο και τον έπνιξε με τον κατακλυσμό. Κράτησε μόνο έναν γιατί αυτός του άρεσε για συνεχιστής, για να αρχίσει το έργο απ' την αρχή. Μετά ξανά τα ίδια. Στα Σόδομα και στη Γόμορρα για παράδειγμα ήταν αμαρτωλοί, δεν πήγαινε άλλο. Και για να είναι δίκαιος ο Θεός, πριν τους κάψει έπαιξε και ένα προσωπικό στοίχημα. "Αν βρω έστω δέκα σωστούς, θα τους τη χαρίσω". Έβαλε το line στο under/over 9.5, βγήκε το under ξεκούραστα και τους έκανε στάχτη και μπούρμπερη.

Και πνίγει και καίει, δεν έχει πρόβλημα. Και δεν κάνει διακρίσεις. Πληγές στους Φαράω που ήταν εχθροί, φωτιά και στους δικούς του που δεν ακολουθούσαν τον λόγο του. Ούτε έχει πρόβλημα να σε καίει αιώνια και μετά θάνατον. Αν ήσουν αμαρτωλός, αν δεν σώζεσαι με τίποτα, πας στην κόλαση για πάντα, ενώ οι σωστοί γλεντάνε στον παράδεισο.

Ο Χριστός μπορεί να έδωσε το σύνθημα της αγάπης με το "αγαπάτε αλλήλους", αλλά πολύ πριν απ' αυτόν ο φάδερ είχε άλλο χαρακτήρα. Φωτιά από τον ουρανό, για να μείνει και η άλλη έκφραση, το "φωτιά θα πέσει να σε κάψει". Τιμωρία, καταστροφή, φόβος που φυλάει τα έρημα.

"Όσο απομακρύνεσαι από το δρόμο του Θεού, τόσο περισσότερες καταστροφές θα σε βρουν". Το λέει ο Αμβρόσιος, αλλά μην τα βάζετε με τον αγγελιαφόρο. Δεν το έβγαλε απ' το μυαλό του, η θρησκεία του το λέει. Δεν το είπε ο Χριστός, αλλά το έκανε πράξη ο πατέρας του.

Κάπως έτσι πάει το έργο και με τους ομοφυλόφιλους. Κουβέντα δεν έχει πει γι' αυτούς ο Ιησούς. Αλλά είπαμε, η θρησκεία δεν είναι αλά καρτ. Ή την παίρνεις όλη μαζί ή είσαι αιρετικός. Μαζί με τον Χριστό πάει και ο Μωυσής και οι Δέκα εντολές. Μαζί με τους πρωτόπλαστους και το φίδι πάει και η φωτιά που καίει τους αμαρτωλούς, τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ο αφορισμός των ομοφυλόφιλων, κτλ. Γι 'αυτό κι Αμβρόσιος τους βρίζει ασταμάτητα. Δεν έχει κάτι προσωπικό μαζί τους, απλώς πιστεύει ό,τι λέει γι 'αυτούς η θρησκεία του.

Don't shoot the messenger λοιπόν. Ο Αμβρόσιος μιλάει με στοιχεία και τα στοιχεία δεν είναι αυθαίρετα, ούτε αιρετικά. Ό,τι λέει αναφέρεται στα βιβλία της θρησκείας του. Ο Θεός τιμωρεί και το έχει κάνει για λιγότερα απ' αυτά που έχει κάνει η δική μας κυβέρνηση. Ένα προς ένα τα έγραψε ο Αμβρόσιος αυτά που συμβαίνουν στη χώρα και δεν είναι σύμφωνα με τον λόγο του Θεού. Το Σόδομα και η Γόμορρα καταστράφηκαν για πταίσματα μπροστά στη λίστα των δικών μας αμαρτιών.

Ποιος δικαιούται να του πει πως όλα αυτά δεν είναι πιθανό να επισύρουν την οργή του Θεού; Ποιος δικαιούται να του πει πως όσα λέει δεν είναι χριστιανικά, όταν αυτά ακριβώς του λέει η θρησκεία που πιστεύει; Πού πατάει το δικαίωμα της αντίρρησης όταν αυτή είναι και η επίσημη θρησκεία της χώρας; Πουθενά. Αυτή είναι η επίσημη θρησκεία, αυτά λένε τα βιβλία της στους πιστούς της, όπως αυτά είναι που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο: θεόσταλτες πλημμύρες, φωτιές, λιμοί, καταποντισμοί.

Όποιος διαφωνεί, ας πάψει να τα βάζει με τον Αμβρόσιο. Είναι πιο χρήσιμο να σκεφτεί σε τι πιστεύει και πόσο βολικό για τον ίδιο είναι τελικά το να κρατάει απ' τη θρησκεία του ό,τι τον βολεύει.

Προσοχή στις ευχές.

Μπροστά στα γεγονότα των ημερών, την καταστροφή και τους θανάτους, δεν έχω καμιά όρεξη για σχολιασμό των πολιτικών γεγονότων. Εξ άλλου, έχει καταντήσει τόσο φτηνή η πολιτική μας ζωή, που αναρωτιέμαι αν αξίζει κανείς να ασχολείται με αυτήν. Έλεγαν τον Τσίπρα ακραίο και ονειροβατούντα όταν δήλωνε πως θα τα βάλει με τους ισχυρούς και τώρα τον λένε συμβιβασμένο. Ποιοι; Αλλά κι ο Τσίπρας, αφού είπε και ξέχεσε τους πάντες, όταν ήταν αντιπολίτευση, τώρα λέει πως η αντιπολίτευση πρέπει να σοβαρευτεί. Δηλαδή τι να κάνει; Να παραδεχτεί πως ο Τσίπρας κάνει αυτά που θα έκανε ο Μεϊμαράκης (αν είχε βγει το 2015) αλλά κάπως καλύτερα; Γιατί αυτή είναι η πραγματική γνώμη της όταν διαβάζει κανείς κάτω από τις πρώτες σειρές.

Τα ίδια περίπου γίνονται και στην πόλη μου, τη Δραπετσώνα (μαζί με το Κερατσίνι πια). Η αντιπολίτευση θα ήθελε να κάνει όσα κάνει ο δήμαρχος αλλά -δυστυχώς γι αυτήν- δεν μπόρεσε. Θες γιατί δεν είχε τις κατάλληλες συγκυρίες, που η σημερινή δημοτική αρχή ευτύχησε να έχει, θες γιατί ήταν άτυχη, πάντως, βρέθηκε μπροστά σε ένα φαινόμενο που την ξεπερνά. Ένας άσημος δάσκαλος αποδεικνύεται -από τα έργα του- καλύτερος από γίγαντες της αυτοδιοίκησης. Τι να κάνει τώρα η αντιπολίτευση; Να του πει «μπράβο, συνέχισε»; 

Όσοι ποντάρουν στις φωτιές για να φθείρουν τον Τσίπρα κάνουν λάθος. Η καταστροφή είναι πολύ μεγάλη για να φωτογραφίσει ευθύνες κι ας διαφωνεί ο Αμβρόσιος που ... έχει τον θεό του (δηλαδή τον δικό του προσωπικό και χαιρέκακο θεό). Ακόμα κι οι άθεοι, διαφωνούν με τον Θεό, αλλά, με τον κανονικό Θεό της εκκλησίας κι όχι με τον αμβροσιανό μικρόψυχο θεό της εκδίκησης. Έλεγα ότι δύσκολα θα αποδοθεί στην κυβέρνηση η καταστροφή ακριβώς γιατί είναι πολύ μεγάλη. Όπως δεν αποδόθηκε στον Καραμανλή η καταστροφή του 2007.

Αλλά και στη Δραπετσώνα (και το Κερατσίνι βεβαίως, βεβαίως) ας μην ποντάρει κανείς σε μια καταστροφή. Που δεν είναι απίθανη κι έχει όνομα: ΚΟΣΚΟ, πετρέλαια κτλ. Γιατί θα είναι αναποτελεσματική πολιτικά και θα μας μείνει μόνο η ζημιά. Ας προσέξουν, λοιπόν, όλοι προς τα πού κατευθύνουν τις ευχές και προσευχές τους.    

 

Δημοσιογράφοι αντάξιοι των πολιτικών και των γλωσσολόγων μας!

Θυμάστε εκείνο το «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»; Αυτό μου ήρθε στο νου ακούγοντας τον διάλογο Παπαδάκη (ΑΝΤ1)-Μπαμπινιώτη για την αναγνώριση ή μη της "μακεδονικής" γλώσσας. Όχι πως είναι αλήτης ο Παπαδάκης, αλλά, τι να πεις γι αυτόν όταν δεν διστάζει να γίνεται συνεργός στην διάδοση ενός ψέματος; Είναι, άραγε, τόσο αηδιαστικά υποτακτικός και ενσυνείδητα ανόητος; Δεν νομίζω ... 

Επί του θέματος. Πρώτα το γεγονός:

Λέει ο Μπαμπινιώτης ότι αυτό που υπέγραψε ο ίδιος σαν επικεφαλής μιας αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ το 1977 ήταν για το μακεδονικό αλφάβητο σαν μέρος των κυριλλικών αλφαβήτων κι όχι για την μακεδονική γλώσσα. Ο Κοτζιάς στη συμφωνία του μιλά για μακεδονική γλώσσα του κυριλλικού σλαβικού κλάδου. 

Σημείωση: Αλφάβητο χωρίς γλώσσα δεν υπάρχει (τι γράφεις με αυτό;). Γλώσσα χωρίς αλφάβητο (με ξένο αλφάβητο) γίνεται. Για να υπάρχει μακεδονικό αλφάβητο (όπως και σέρβικο) της σλαβικής-κυριλλικής οικογένειας αλφαβήτων, υπάρχει και μακεδονική γλώσσα (όπως και σέρβικη) της σλαβικής-κυριλλικής οικογένειας γλωσσών.

Και τώρα, το θέαμα: 

Ο Παπαδάκης κι οι βοηθοί του "δημοσιογράφοι" ακούν την παραδοχή του Μπαμπινιώτη που διαβάζει τα σχετικά έγγραφα περί μακεδονικού αλφαβήτου. Όλα έγιναν σε διάσκεψη του ΟΗΕ το 1977 στην Ελλάδα υπό την αιγίδα του Καραμανλή. Διαβάζει ο άνθρωπος το έγγραφο που υπέγραψε. Λέει «περί κυριλικής ομάδας, δηλαδή σερβοκραοτικής και μακεδονικής». Πιο καθαρά δεν γίνεται.

Εδώ πρέπει να του πουν «ΟΚ, καλά κάνατε και το διευκρινίσατε, τι φταίτε εσείς; τι μπορούσατε να κάνετε; Αυτή είναι ιστορία που σας ξεπερνά». Αντί αυτού, όμως, ο δημοσιογράφος του λέει εκστασιασμένος ότι τον ευχαριστεί που ξεκαθάρισε το ότι δεν υπάρχει θέμα μακεδονικής γλώσσας από το 1977 γιατί τότε δεχτήκαμε μακεδονικό αλφάβητο και όχι γλώσσα. Τέλεια!!!

Δεν ξέρω τι θα απογίνει με αυτό το θέμα-πληγή που το έφτιαξαν τα μέσα κι οι πολιτικοί. Δεν ξέρω αν έχει γιατρειά αυτός ο δύσμοιρος νέος ελληνισμός που πάει ολοταχώς για φούντο. Άντε να δούμε πόσο ακόμα θα βαστάει το ένδοξο αρχαίο μας όνομα να μεταφέρει ένα σωρό άχρηστους σύγχρονους χλεχλέδες.

Εκλογές τον Μάη του 2019;

Πίστευα πάντα ότι είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ να γίνουν εκλογές το 2017 ή το 2018 κι επέμενα ότι θα γίνουν το 2019. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω επιχειρήματα που δικαιώθηκαν. Ωστόσο περίμενα πως θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του '19 κι όχι τον Μάϊο όπως φαίνεται πια να είναι το πιθανότερο. Πίστευα πως ο Τσίπρας θα περίμενε να γίνουν πρώτα τις ευρωεκλογές για να δει τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ποσοστά της κάλπης. Στη συνέχεια έλεγα πως θα έφερνε μια τροπολογία κατάργησης του μπόνους των 50 εδρών το καλοκαίρι του '19 πριν πάει σε εκλογές. Κι επίσης πίστευα ότι θα έκανε τις βουλευτικές ταυτόχρονα με τις δημοτικές για να σχεδιάσει ένα διαφορετικό σκηνικό κεντροαριστερής προσέγγισης.

Βλέπω, τώρα, πώς αλλάζουν τα δεδομένα με τις τελευταίες εξελίξεις. Οι εκλογές είναι πλέον πολύ πιθανό να γίνουν τον Μάϊο. Το γεγονός ότι αυτές τις μέρες μεταθέτει (με μια τροπολογία) τις αυτοδιοικητικές εκλογές από Σεπτέμβριο του '19 σε Μάϊο του '19 ενισχύει αυτή την άποψη. Εξ άλλου ο βασικός συλλογισμός παραμένει σε ισχύ. Πάλι μπορεί να φέρει τροπολογία κατάργησης του μπόνους, πάλι θα κάνει τις δημοτικές μαζί με τις βουλευτικές και πάλι θα έχει επιχειρήματα (θέματα οικονομίας, δημοκρατίας, κάθαρσης κτλ.).  Τώρα, μάλιστα, θα έχει και σοβαρούς λόγους για να γίνουν πρόωρα οι εκλογές. Είναι το μακεδονικό και το εκκλησιαστικό όπου υπάρχει η ισχυρή διαφωνία με τον Καμμένο.

Θα ανοίξει, λοιπόν, ο Τσίπρας την συνταγματική αναθεώρηση, με δυο βασικούς άξονες: 

α) την κατάργηση των προκλητικών διατάξεων περί παραγραφής των αδικημάτων των υπουργων και 

β) τον χωρισμό εκκλησίας κράτους

Ταυτόχρονα από Φεβρουάριο-Μάρτιο θα τρέχει και η διαφωνία των ΑΝΕΛ για το αν θα εγκριθεί με 151 ή με 180 η συμφωνία των Πρεσπών. Ο Σύριζα θα πει με 151 κι οι Ανελ θα αποχωρήσουν τερματίζοντας την κυβέρνηση πρόωρα "χωρίς να φταίει ο Τσίπρας". Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα είναι μάλλον προσυνεννοημένο.

Σε μια τέτοια περίπτωση οι εκλογές του Μάη θα γίνουν σε κλίμα εντελώς διαφορετικό από το σημερινό (ή το χτεσινό). Προσέξτε τι θα έχει να αντιτάξει η κυβέρνηση απέναντι στην "κόπωση" των ψηφοφόρων που δηλώνουν αποχή και δίνουν τις διαφορές στις δημοσκοπήσεις υπέρ της ΝΔ.:

1. Θα έχει όλα τα ϑέματα "δημοκρατίας" ψηφισμένα από την Βουλή (συνταγματικό, μακεδονικό, εκκλησιαστικό και κατάργηση του μπόνους) πριν τις εκλογές

2.- Θα έχει (ίσως) το πιθανό δώρο των Ευρωπαίων για τις συντάξεις (μη εφαρμογή από 1/1/19)

3.- Θα έχει θετικούς δείκτες στην οικονομία κι έξοδο από το μνημόνιο (καθαρή ή βρόμικη δεν έχει σημασία, έξοδος νά'ναι)

Επί πλέον ο Τσίπρας, με όλα τα παραπάνω, θα έχει προετοιμάσει ένα πεδίο ευρύτερων συμμαχιών. Θα είναι η κεντροαριστερά (ευρωπαϊκή κυρίως) και το μέτωπο λογικής απέναντι στις φωνές περί θρησκείας και πατρίδας. Θα ξανασχηματιστεί το δίπολο των συντηρητικών από την μια (δεξιές δυνάμεις με την ΝΔ επικεφαλής) και των προοδευτικών από την άλλη (κεντροαριστερά). Κι όλα αυτά εν όψει της πραγματικής μάχης της εκλογής Προέδρου τον Μάη του 2020 όπου μάλλον θα γίνει και η τελική αναμέτρηση των δυο βασικών παρατάξεων.

Περί μακεδονικής γλώσσας

Αναμένοντας την βραδινή συναυλία στον Πολυχώρο Λιπασμάτων Δραπετσώνας (όταν λέμε "πολυχώρος", εδώ, το εννοούμε) θα καταγράψω μερικές σκέψεις που ελπίζω να μην τις διαβάσουν οι γλωσσολόγοι. Καθότι, εγώ, ένας "ερασιτέχνης ιστορικίζων μυθιστοριογράφος" έρχομαι να προβάλλω θεωρίες που δεν τις διατύπωσαν πρώτοι αυτοί. Θα με φάνε!

Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι η νεοελληνική γλώσσα που μιλάμε είναι, κατά βάση, συνέχεια όχι της γνωστής αρχαίας ελληνικής, της αττικής, αλλά ενός άλλου ελληνικού ιδιώματος, μιας άλλης διαλέκτου της ελληνικής γλώσσας, και, συγκεκριμένα, του μακεδονικού κλάδου της. Πιστεύω ότι Μακεδονική Γλώσσα είναι η σημερική νεοελληνική. Κι ο λόγος που αυτό δεν έχει ως τώρα αναγνωριστεί και παγιωθεί από τους ιστορικούς και γλωσσολόγους, είναι η μανία μας (κι ο φόβος μας) να αποδείξουμε ότι προερχόμαστε απο τους αρχαίους. Έτσι λέμε για την νεοελληνική γλώσσα μας ότι προέρχεται από την αρχαία αττική ή την γλώσσα του Ομήρου και έχουμε παραβλέψει το γεγονός ότι η γλώσσα μας είναι η Μακεδονική γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων.

Πού τα στηρίζω όλα αυτά:

Πρώτα δυο λόγια για το πώς αντικαταστάθηκαν οι αρχαίες διάλεκτοι (αττική, δωρική κτλ) από την κοινή ελληνική:

Αρχικά να πω ότι είναι κοινό μυστικό -προκύπτει αβίαστα αν διαβάσεις έστω και μόνο την καινή διαθήκη- πως η νέα ελληνική γλώσσα (μετά και τον "καθαρισμό" της κάτω από την επίδραση της καθαρεύουσας) προέρχεται από την ΚΟΙΝΗ ελληνική που μιλιόταν στην ελληνιστική εποχή σε όλη την ανατολική μεσόγειο. 

Τι έγιναν τα αρχαία ελληνικά;
Στην κυρίως Ελλάδα μιλιούνταν η αττική, οι άλλες ιωνικές και δωρικές διάλεκτοι, οι αιολικές κτλ. Μετά την ερήμωση της κυρίως Ελλάδας από Έλληνες (με τις αυτοκρατορικές πόλιτικές των 5ου και 6ου κυρίως αι μΧ) και την μετατροπή της σε Σκλαβηνία (εισβολή των Σλάνβων και κατάκτηση από τον 6ο ως τον 8ο αι. μΧ), τα ελληνικά εξοβελίστηκαν. Άλλαξαν και τα ονόματα των χωριών, των τοποθεσιών κι εμφανίστηκε μια εικόνα που ο Φαλμεράγιερ την είδε σαν απόδειξη της εξαφάνισης του γένους των Ελλήνων. Όμως Έλληνες υπήρχαν ακόμη, έστω και ως Ρωμιοί πλέον. Ποιοι ήταν αυτοί οι Έλληνες, ποια η καταγωγή τους και ποια η γλώσσα τους;

Πως επανήλθαν τα ελληνικά στην Ελλάδα:

Οι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης επανέκτησαν από τους Σλάβους τις Σλαβηνίες (δηλαδή την σημερινή Ελλάδα) κατά τους 8ο-9ο αιώνες. Τους επέβαλαν τον πολιτισμό τους -χριστιανισμός, ρωμαϊκή συνείδηση- αλλά όχι την γλώσσα. Παρέμειναν οι Αλβανοί να μιλούν αλβανικά (Αρβανίτες), οι Βλάχοι λατινικά (Αρωμανικά) και οι Σλάβοι τα σλάβικα. Φυσικά όσοι Έλληνες είχαν απομείνει, φοβισμένοι, ηττημένοι, λίγοι, έγιναν χριστιανοί κι αυτοί και δέχτηκαν την ρωμαίικη προστασία. Όμως οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης έφεραν και πολλούς εποίκους από τα απέναντι παράλια και την Συρία και Αίγυπτο να κατοικήσουν στην κυρίως Ελλάδα. Εξ άλλου με την αραβική κατάκτηση της Συρίας και της Αιγύπτου υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που έψαχναν ασφαλές μέρος να μείνουν. Αυτοί ήταν όλοι Ρωμαίοι (πρώην Έλληνες και Μακεδόνες) και μιλούσαν ελληνικά. Ποια ελληνικά όμως; την ΚΟΙΝΗ ελληνική της ελληνιστικής εποχής. Έτσι αντικαταστάθηκε και η αρχαία ελληνική γλώσσα (αττική, δωρικές, αιολικές διάλεκτοι) από μια επίσης ελληνική διάλεκτο που την μιλούσε πλέον η πλειοψηφία των Ρωμιών. Αυτής της γλώσσας την συνέχεια μιλάμε κι εμείς.   

Και, τώρα, να πούμε και δυο λόγια γιατί η ΚΟΙΝΗ δεν προέρχεται από την Αττική (όπως γράφει ο Μπαμπινιώτης και λένε οι ιστορικοί κι οι γλωσσολόγοι) αλλά από την Μακεδονική.

Σε όλη την ελληνιστική ανατολή (Συρία, Αίγυπτος, Μικρασία, Μεσοποταμία) δημιουργήθηκαν πόλεις κατά τα ελληνικά πρότυπα (με γυμναστήριο, ναούς, θέατρο κτλ). Στις πόλεις αυτές έμεναν κατά συνοικίες Μακεδόνες, Έλληνες, Εβραίοι και ντόπιοι. Οι Μακεδόνες κι οι Έλληνες ήταν συγγενείς, ομόφυλοι και μιλούσαν την ίδια γλώσσα με μικροδιαφορές ως προς την προφορά, την σύνταξη κτλ. Οι Εβραίοι μάθαιναν κι αυτοί ελληνικά. Το ίδιο κι οι ντόπιοι. Μάθαιναν τα ελληνικά και ιδιαίτερα την γλώσσα που μιλούσαν οι κυρίαρχοι, οι Μακεδόνες. Τα ελληνικά αυτά έγιναν η Κοινή γλώσσα όλων των λαών της ανατολικής μεσογείου.

Ποια ελληνικά όμως μπορούσαν να επικρατήσουν σε ένα περιβάλλον όπου η εξουσία ήταν ολοκληρωτικά των Μακεδόνων (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, Αντιγονίδες, Αντίοχοι κτλ) που, φυσικά, μιλούσαν την γλώσσα τους;

Εξαφανίστηκε η μακεδονική γλώσσα; Και φτιάχτηκε μια άλλη τεχνητή που δεν ήταν ούτε αττική, ούτε μακεδονική, ούτε τίποτε προϋπάρχον, μια νέα εσπεράντο, για να την μάθουν οι άλλοι λαοί ευκολότερα(!!!), όπως λένε με αφέλεια τρομερή οι γλωσσολόγοι-ιστορικοί; 

Ποτέ και πουθενά δεν φτιάχτηκε μια ΝΕΑ ΤΕΧΝΗΤΗ γλώσσα για να την μάθουν οι κατακτημένοι. Επικρατούσε πάντα η γλώσσα των κατακτητών. Γιατί να είναι οι Μακεδόνες η μόνη εξαίρεση; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν είχαν κοντά τους πάντα μια ισχυρή ελληνική κοινότητα που μιλούσε την ίδια γλώσσα με κάποιες διαφορές (διάλεκτοι) που εύκολα μπορούσε να μάθει τα μακεδονικά; Κι όταν αυτή η γλώσσα διέθετε τέτοιο πολιτιστικό πλούτο;

Αυτή, λοιπόν, η Μακεδονική γλώσσα -προφανώς βελτιωμένη από την επίδραση της αττικής μέσω της υπάρχουσας γραμματείας- είναι η Κοινή που επικράτησε στην ανατολική μεσόγειο. Κι αυτή ήρθε με τους Ρωμιούς στην κυρίως Ελλάδα όταν οι Ρωμαίοι την κατέκτησαν από τους Σλάβους. Οι Σλάβοι δεν είχαν δημιουργήσει βασίλειο. Απλά είχαν κατακτήσει τα μέρη που ήταν σχεδόν ανυπεράσπιστα κι είχαν τοπικές μόνο εξουσίες (τσοπάνηδες). Κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους που ανακατέλαβαν την κυρίως Ελλάδα κι ενσωματώθηκαν στο ρωμαίικο κράτος. Ενώ οι Αρβανίτες κι οι Βλάχοι κράτησαν τη γλώσσα τους, οι Σλάβοι συγχωνεύτηκαν με τους εναπομείναντες Έλληνες και τους επελθόντες Ελληνίζοντες. Οι Σλάβοι δεν είχαν ποτέ ισχυρή αίσθηση "εθνικής" ταυτότητας. Γι αυτό τόσο εύκολα έγιναν "Βούλγαροι", υποτασσόμενοι σε μια μειοψηφία εισβολέων Βουλγάρων που ήταν τουρκικό φύλο. Το ίδιο εύκολα εκρωμαΐστηκαν  όσοι έμειναν κάτω από την βυζαντική εξουσία. Οι Σλάβοι της περιοχής της Μακεδονίας εκβουλγαρίστηκαν (από τον 7ο αι- ως τον 13ο αι. μΧ) από τον Σαμουήλ και άλλους Βούλγαρους ηγεμόνες. Πολύ αργότερα, (τον 19ο και 20ο αι.) θέλησαν να εμφανιστούν αυτόνομα με το όνομα Μακεδόνες. Και τους βρήκαμε μπροστά μας.

Περί Μακεδονικής γλώσσας:

Οι "Έλληνες" -δηλαδή οι Νεοέλληνες, που επαναστάτησαν το 1821 κι έφτιαξαν το νεοελληνικό έθνος- ήταν οι Ρωμιοί (Αρχαίοι Έλληνες, Ανατολίτες Έλληνες, Σλάβοι εξελληνισμένοι) που μιλούσαν ελληνικά (την συνέχεια της Κοινής-Μακεδονικής διαλέκτου), οι Αρβανίτες που μιλούσαν αλβανικά και οι Βλάχοι που μιλούσαν λατινικά. Η ρωμαίικη νεοελληνική γλώσσα μας είναι η δημοτική. Αποτελεί την συνέχεια της Κοινής Ελληνικής (το δείχνουν τα δημοτικά τραγούδια, ο Ερωτόκριτος, ο Διγενής κτλ) που είναι κατά βάση η Μακεδονική διάλεκτος.

Ποιοι μιλούν, λοιπόν, τα μακεδονικά; Μα, φυσικά, τα ελληνικά μακεδονικά τα μιλάμε οι νεοέλληνες (μεταξύ των οποίων βρίσκονται και οι εξελληνισμένοι Σλάβοι) και τα σλαβικά μακεδονικά τα μιλούν οι εκβουλγαρισθέντες Σλάβοι που διεκδικούν μια δική τους εθνική ταυτότητα. 

Κι ένα τελευταίο περί ονομάτων:

Αυτήν την ονομασία (Μακεδόνες) βρήκαν εύκαιρη οι εκβουλγαρισθέντες Σλάβοι όταν δεν υπήρχε κανείς να υπερασπιστεί ονόματα. Τότε που οι Βλάχοι πήραν το όνομα της Ρωμανίας για δικό τους και οι Σλάβοι της περιοχής της Αχρίδας πήραν το όνομα της  Μακεδονίας. 

Και τα δυο ονόματα (Μακεδονία και Ρωμανία) ανήκουν στην ιστορική μας κληρονομιά. Αν «η Μακεδονία είναι κι αυτή Ελλάδα», τότε «η Ελλάδα είναι εξ ολοκλήρου Ρωμανία»!!! Η Μακεδονία αποτελεί την ελληνική ιστορία της περιόδου 4ος πΧ-2ος πΧ αι.με την επέκταση του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας. Η Ρωμανία είναι η ελληνική μεσαιωνική ιστορία της περιόδου 7ος-15ος αι. μΧ. Και τα δυο ονόματα είναι μέρη της "ψυχής μας". Όπως και το Ρωμιός κι η Ρωμιοσύνη είναι μέρος της ψυχής των Ιταλών, αλλά, εμείς τους το κλέψαμε και το χρησιμοποιούμε λες κι είμαστε ιδιοκτήτες του. Ο κλέψας του κλέψαντος.

    

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στη Δραπετσώνα!

Παίρνω το κείμενο και την αναγγελία από το μπλογκ του Νίκου Χάνου "Δραπετσίνι" από όπου το έμαθα κι εγώ. Πρόκειται για μια συναυλία στον Πολυχώρο των Λιπασμάτων, στην παραλία της Δραπετσώνας. Όχι τυχαία, όχι μια οποιαδήποτε συναυλία. Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έρχεται να παίξει Μπετόβεν (θα έχει και Μότσαρτ) στη Δραπετσώνα. Αυτή η Τετάρτη μεθαύριο θα είναι μια ξεχωριστή μέρα!

*************************************

Υπό την μουσική διεύθυνση του Ανδρέα Πυλαρινού και σολίστ τον Σπύρο Μουρίκη, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συμμετέχει με έργα του Μότσαρτ και του Μπετόβεν στα «Λιπάσματα 2018», ένα Φεστιβάλ δίπλα στα παλιά φουγάρα στην πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας
Το Κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα σε λα μείζονα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και την Συμφωνία αρ.4 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 60 του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, θα παρουσιάσει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 4 Ιουλίου στο 2ο «Φεστιβάλ στη Θάλασσα».
 
Σε έναν από τους ενδιαφέροντες συναυλιακούς χώρους του Πειραιά, τον «Πολυχώρο Λιπασμάτων» στην πρώην βιομηχανική ζώνη της Δραπετσώνας δίπλα στα παλιά φουγάρα, θα πραγματοποιηθεί το 2ο «Φεστιβάλ στη Θάλασσα» το οποίο διοργανώνει ο δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας με την συμμετοχή και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Σε ένα ενημερωτικό σημείωμα των διοργανωτών διαβάζουμε: «Στις αποσκευές της η Κ.Ο.Α., θα περιέχει την ενορχηστρωτικά λιτή –όσο και εύθυμη- Συμφωνία αρ.4 σε σι ύφεση μείζονα, έργο 60 του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν, σύνθεση λεπτών αποχρώσεων, που διαφοροποιείται από τα γνωστά τρικυμιώδη μπετοβενικά πάθη. Αλλά και τη δημιουργία-κατάθεση βαθιάς συνθετικής ωριμότητας του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, το Κοντσέρτο για κλαρινέτο και ορχήστρα σε λα μείζονα, K. 622, με σολίστ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Σπύρο Μουρίκη».

*****************************************

Τι περισσότερα να πω εγώ; Ευπρόσδεκτοι όλοι σε μια συναυλία που θα λέει για εμάς πολύ περισσότερα από την ίδια την έξοχη μουσική της!

ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Περί Δραπετσώνας και Κερατσινίου και πάλι ο λόγος σήμερα. Αφορμή ένας αγώνας που ξεκινά σ' αυτές τις περιοχές ενάντια στο άρθρο 70 του πολυνομοσχεδίου για το κλείσιμο της τελευταίας αξιολόγησης. Το άρθρο παρατείνει την προθεσμία που έχουν οι βιομηχανίες που βρίσκονται σε περιοχές όπου άλλαξαν οι χρήσεις γης. Από 12 έτη, που ήταν, γίνεται τώρα 20. Οι εγκαταστάσεις της Όιλ Ουάν, της Λαφάρτζ και των ΕλΠε που θα έχαναν την άδεια τους το 2028 τώρα παίρνουν παράταση ως το 2036.

Το άρθρο 70 φωτογραφίζει την περιοχή μας. Δεν έχει να κάνει με την ανάπτυξη γενικώς ή με μεταρρυθμίσεις αλλά με επιχειρηματικά συμφέροντα στη Δραπετσώνα. Δεν γνωρίζω να έγινε πουθενά αλλού, τα τελευταία χρόνια, επένδυση που να εμπίπτει στον νόμο της 12-ετίας, δηλαδή μετά από την επένδυση να άλλαξαν οι χρήσεις γης. Μόνο στην περιοχή των Λιπασμάτων έγινε αυτό. Εξ άλλου η μη ψήφιση της διάταξης από τρεις μόνο βουλευτές φιλοκυβερνητικούς (Κασιμάτη, Καρακώστα, Μεγαλοοικονόμου) κι η υπερψήφισή της από τον Βίτσα και τους βουλευτές της Α' Πειραιά (ώστε να μαζέψει 151 ψήφους υπέρ) δείχνει πως αυτή είναι η γνώμη ΚΑΙ της κυβέρνησης.

Το άρθρο επιβάλει δυσμενέστερους όρους στην περιοχή αλλά δεν αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Η παράταση θα δινόταν εύκολα όταν θα πλησίαζε το 2028 για λόγους "αντικειμενικούς". Επίσης, μια νυχτερινή τροπολογία θα έδινε αυτομάτως μια νέα 12-ετή παράταση ακόμα κι αν αποσυρόταν την άλλη μέρα. Γι αυτό η παράταση που δίνει το άρθρο 70 δεν πρέπει να γίνει αιχμή του δόρατος. Θα είναι αποπροσανατολισμός.

Η προσοχή μας πρέπει να επικεντρωθεί:

α) Στον έλεγχο των αδειών των επιχειρήσεων σε σχέση με τις δράσεις τους (νομιμότητα)

β) Στον εντοπισμό των φορέων ρύπανσης και την επιβολή μέτρων αντιρρύπανσης (προστασία περιβάλλοντος) και

γ)  Στην μετεγκατάσταση των δραστηριοτήτων σε ζώνες βιομηχανικές ή εκτός πόλης και οικιστικού ιστού (με νόμο).

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο χρήζει μελέτης και σοβαρής αντιπρότασης.

1.- Η Λαφάρτζ πρότεινε μόνη της στο παρελθόν την μετατροπή της σε εμπορικό κέντρο (πρόταση Μπλου Σερκλ)

2.- Τα ΕλΠε λειτουργούν ήδη και αλλού.

3.- Η επεξεργασία αποβλήτων των πλοίων προϋπήρχε της Όιλ Ουάν και μπορεί να λειτουργήσει στην Ψυτάλλεια ή αλλού.

Επομένως λύσεις υπάρχουν και πρέπει να προβληθούν. Μια μελέτη του δήμου θα ήταν ένα όπλο στα χέρια όσων θέλουν να αγωνισθούν.

Νεκροφιλία

Μεταξύ των προαπαιτουμένων που ψήφισε η Βουλή, υπήρχε και ένα άρθρο που παρατείνει από 12 σε 20 χρόνια τη δυνατότητα των βιομηχανιών να λειτουργούν με την παλιά τους άδεια σε περιοχές που άλλαξαν χρήσεις γης και η δραστηριότητά τους είναι πλέον απαγορευμένη. Στη Δραπετσώνα αυτό το θέμα αφορά στις επιχειρήσεις OIL ONE, LAFARGE και ΕΛΠΕ. Ήταν ένας νόμος του 2005 που έδινε αυτή την δωδεκαετή προθεσμία. Ο δήμος και οι τοπικοί φορείς επεδίωκαν να αλλάξουν τον νόμο και να μειώσουν την 12-ετία σε 6-ετία. Μετά την αλλαγή χρήσεων γης, που έγινε το 2015, είχαν περιθώριο 12 ετών (ως το 2027) ισχύος της άδειας τους. Οι τοπικοί φορείς ήθελαν να μειωθεί αυτό το χρονικό περιθώριο μέχρι το 2021. Τώρα, όμως, με το πολυνομοσχέδιο των προαπαιτουμένων, το περιθώριο αυτό έγινε 20 χρόνια και η λήξη των αδειών πήγε στο 2035!!!

Αυτή η παράταση είναι μια νέα ταφόπλακα πάνω από το ημιθανές σώμα της Δραπετσώνας. Πρώτα την εξουδετέρωσαν (το 2010), ύστερα την εξόντωσαν (το 2014) και τώρα (εν έτει 2018) ασελγούν ασύστολα σαν νεκρόφιλοι πάνω από το πτώμα της. Κι αν τα προηγούμενα τα έκαναν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία, αυτό το νέο κακό το κάνει ο Σύριζα.

Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος ότι όλο και κάποια ευνοϊκή στις βιομηχανίες κυβέρνηση θα προέκυπτε και θα τους έδινε νέα παράταση, όμως αποδείχτηκε πως ούτε αυτό χρειαζόταν. Η κυβέρνηση -που ως τώρα είχε δείξει έμπρακτα ότι ενδιαφέρεται για την περιοχή μας- με την κίνηση αυτή αναμφισβήτητα "σβήνει" πολλά μίλια από τον δρόμο συμπάθειας που είχε επάξια κερδίσει.

Δεν νομίζω ότι το Ευρωγκρούπ ή το Ουόσιγκτον γκρουπ είχαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για μια τέτοια παράταση. Κάποιο λόμπι συμφερόντων πρέπει να τους το σφύριξε. Αλλιώς, πρόκειται για "εγχώρια" ρύθμιση που βρήκε την ευκαιρία να μπει σε ένα νομοσχέδιο προαπαιτουμένων για να ψηφιστεί στα μουγκά. Θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτό αλλά τα τοπικά ανακλαστικά ενός καλλικρατικού γιγαντιαίου δήμου δεν μπορεί να είναι αστραπιαία.

Δυσκολεύομαι να ανασύρω από τη μνήμη μου επενδύσεις που να έγιναν στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία σε περιοχή που είχε βιομηχανικό χαρακτήρα και άλλαξε όρους δόμησης και χρήσεις γης ακριβώς εκεί όπου αναπτύχθηκε αυτή η επένδυση.

Οι τοπικοί Πειραιώτες βουλευτές δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να αποτρέψουν την ψήφιση του άρθρου. Τα προαπαιτούμενα έπρεπε να ψηφιστούν όλα και γι αυτό τον λόγο ψηφίστηκαν πακέτο. Πριν φτάσουμε εδώ, έπρεπε να είχε υπάρξει πρόνοια.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπάρχει δήμος ανεξάρτητος (ο Δήμος Δραπετσώνας) για να φροντίσει να προλάβει τέτοιες καταστάσεις. Γίνομαι μονότονος αλλά ΓΝΩΡΙΖΩ καλά πως αλλιώς είναι να έχεις ένα οργανισμό προσανατολισμένο στο συγκεκριμένο πρόβλημα κι αλλιώς να έχεις μια σούπα υποθέσεων ενός "μεγάλου" δήμου μέσα στα οποία "παίζει" κι ένα τέτοιο ζήτημα. Όσο είναι καιρός, πρέπει να ανοίξει ο δρόμος της ανεξαρτησίας των δύο δήμων, της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, απ' τον σημερινό υπερτροφικό οργανισμό.

Τελειώνουν οι εκκρεμότητες

Για το "μακεδονικό" έχω γράψει πολλές φορές. Σίγουρα εκνευρίζω κάποιους φίλους που δεν γουστάρουν την πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχείρησαν και πέτυχαν (κι αυτό είναι οριστικό και τελειωμένο) οι γείτονες. Δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι τώρα συζητάμε μια συνθήκη ειρήνης για να λήξει ένας πόλεμος. 

Κι όμως περί αυτού πρόκειται. Ξεκίνησε αυτός ο ιδιόρρυθμος πόλεμος για ένα όνομα τον 19ο αιώνα. Το 1893 ήταν η επίσημη έναρξη με την διακήρυξη των "Μακεδόνων" αλλά από το 1875 ουσιαστικά είχε ξεκινήσει σαν παρακλάδι του πανσλαβισμού. Εντάθηκε με την επανάσταση του Ίλιντεν το 1903 και την "μακεδονομαχία" του 1906-1908. Ρυθμίστηκε το 1912-13 με τους βαλκανικούς πολέμους, φούντωσε το 1943 με το βαλκανικό όραμα των Τίτο-Στάλιν, θάφτηκε στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως το 1991 και αναζωπυρώθηκε με την ανεξαρτησία των γειτόνων. Συνεχίζεται ως τις μέρες μας στα διεθνή fora και πάει να βρει την κατάληξή του επί Τσίπρα και Γκρούεφ.

Γιατί τώρα; Για δυο λόγους: 

Ο ένας λόγος είναι ελληνικός. Η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη σκόνταψε στο εσωτερικό της που περιείχε ακραίους κύκλους. Το ΠαΣοΚ του Αντρέα στηρίχτηκε στον εθνικισμό και δεν μπόρεσε να δώσει λύση. Το ΠαΣοΚ του Σημίτη κι η ΝΔ του Καραμανλή (που μπορούσαν) δεν βρήκαν την ευκαιρία λόγω της αντίπερα όχθης που ήταν πολύ σκληρή εκείνες τις εποχές. 

Ο άλλος λόγος είναι των γειτόνων. Τα εθνικιστικά κόμματα ήταν υπέρ της συνέχισης του πολέμου με Μεγαλέξανδρους και καραγκιοζιλίκια. Μόνο τώρα που ο φιλονατοϊκός αλβανικός παράγοντας παίζει σημαντικό ρόλο, μπορεί να βρεθεί λύση.

Απ' ό,τι φαίνεται, η πίεση από το εξωτερικό είναι πολύ ισχυρή. Ο Τσίπρας θέλει να το παρουσιάσει σαν μια εθνική του επιτυχία. Θέλει να περάσει την εικόνα ότι είναι αποτελεσματικός στο να λύνει προβλήματα που "δεν μπορούν οι άλλοι". Στα θέματα της εξόδου από το μνημόνιο, το μακεδονικό, κάτι ψιλοεκσυγχρονισμούς στο αστικό δίκαιο κτλ. παίρνει τα εύσημα των Ευρωπαίων που βλέπουν την ΝΔ και την οικτίρουν. Δεν ξέρω αν θα του "βγει" εκλογικά ή αν θα "βγει" στον Μητσοτάκη η στάση του, ωστόσο αν υπάρξει λύση όπως διαφαίνεται, αυτή τη φορά θα περάσει κι από την κυβέρνηση κι από την Βουλή. Με την λαβίδα των ΝΑΤΟ και ΕΕ στον λαιμό των γειτόνων, μάλλον θα περάσει κι από εκεί. Και θα έχουμε εμείς μια "ελληνική Μακεδονία" κι οι γείτονες, Σλάβοι κι Αλβανοί, μια "βόρεια Μακεδονία". Με εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις για την ιστορία και τα αλυτρωτικά σε μια διεθνή συμφωνία που δεν θα είναι απλά διμερής (άρα αναιρέσιμη) αλλά θα αφορά και τρίτους (Νατο και ΕΕ). Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Βαλκανική παράνοια!

Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό έδειξαν την φθίνουσα διάθεση των Ελλήνων να αντισταθούν στην λογική. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι μαζεύονται για να πουν ένα απλό "όχι" μη έχοντας να προτείνουν στη θέση του μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Μοιάζει αδικαιολόγητη η κούραση γιατί δεν έχει φθαρεί το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την ιστορία. Με την ιστορία ζούμε ακόμα και την έλλειψη δυναμικού παρόντος την αναπληρώνουμε με φαντασιώσεις.

Ούτε οφείλεται στην απογοήτευση των Μακεδονομάχων. Ειδικά όταν πιστεύουν ότι η σύνθετη ονομασία θα επιφέρει απώλεια κυραρχίας ή εδαφών.

Ούτε έχουν καταλάβει οι πολλοί πως οι ακροδεξιοί που ετοιμάζουν κόμμα κι η αντιπολίτευση που θέλει να κάνει το άλμα προς την εξουσία, τους χρησιμοποιούν.

Όχι, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.Τα συλλαλητήρια όμως χάνουν τον δυναμισμό τους. Οι ομιλητές λιγοστεύουν κι η εκκλησία αποτραβιέται. Την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά των συνόρων την σειρά τους πήραν κι οι διαδηλωτές των Σκοπίων. Οι ... Μακεδόνες! Ωραίοι κι αυτοί ... ένας λαός που ζει στο ψέμα για να ξεχνά την αλήθεια που μοιάζει αποκρουστική. 

Είναι φοβερό, είναι κωμικό, μοιάζει με παιχνίδι των θεών που το έστησαν για να γελάσουν. Αριστοφανική κωμωδία!  Σκεφτείτε:

Κάποιοι Σλάβοι θέλουν να λέγονται Μακεδόνες. Δεδομένου ότι η Μακεδονία είναι ελληνική (και η λέξη ακόμα), θα έπρεπε να τους δεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες. Αυτό θα κάναμε αν δεν είμασταν ανασφαλείς και καθόλου σίγουροι για την ταυτότητά μας. Αλλά δεν είμαστε! Γιατί, αν οι Σλάβοι γίνονται Μακεδόνες, τότε μήπως κι εμείς (τα έλεγε ο πράκτορας ο Φαλμεράγιερ) είμαστε Σλάβοι κι Αλβανοί και "κάθε καρυδιάς καρύδι" και πήραμε το όνομα των Ελλήνων; Οπότε -για σιγουριά- τους πετροβολάμε. Εμείς Έλληνες, εμείς Μακεδόνες, εμείς κανονικοί ... εσείς κλέφτες!

«Δεν είστε Μακεδόνες, είστε τουρκόγυφτοι, ή μάλλον βουλγαρόγυφτοι, παίονες, δαρδάνοι, είστε κάτι άλλο ... να φύγετε, να πάτε αλλού ...»

Κι οι βόρειοι γείτονες είναι έτοιμοι να δώσουν το όνομα της σκέτης Μακεδονίας που κατάφεραν να κατακυρώσουν στον εαυτό τους (130 χώρες τούς αναγνωρίζουν) για να μπουν στο ΝΑΤΟ!!!! Θεέ και κύριε! 

Κι εμείς τους λέμε «Όχι κύριοι, δεν μπαίνετε στο κλαμπ αν δεν ντυθείτε Σλάβοι ή Βαρδάριοι ή κάτι άλλο τέλος πάντων» 

Μας παρακαλάνε αυτοί «Αφήστε μας τουλάχιστον να λεγόμαστε "Βορειομακεδόνες". Αστε μας να δούμε κι εμείς στον ήλιο μοίρα. Βάλτε μας, ω, νότια αδέλφια μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ».

Ποιος Αριστοφάνης και ποια θεία κωμωδία! Βαλκανική παράνοια.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Σήμερα στο Κερατσίνι (δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας) γίνεται μια συγκέντρωση κατοίκων που θα μιλήσουν με τον Δήμαρχο για το μέλλον της πόλης τους. Κάτι ανάμεσα σε απολογισμό και προγραμματισμό, κάτι σαν λαϊκή συνέλευση μοιάζει η συζήτηση αυτή. Είμαι αρκετά μακριά από το Κερατσίνι αυτές τις μέρες και δεν  μπορώ να πάω, όμως θα πω τη γνώμη μου εδώ.

Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι δήμοι κινούνται σε ένα πλαίσιο που καθορίζουν οι νόμοι, δηλαδή η Βουλή. Το πλαίσιο αυτό είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ, όπως ολιγαρχικό είναι και το μοντέλο της διακυβέρνησης της χώρας. Μια Βουλή όπου 300 αποφασίζουν για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών!!! Μια εκτελεστική εξουσία που την ασκούν περίπου 50 υπουργοί για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών. Ένα δικαστικό σύστημα στο οποίο κανείς από τα 6.000.000 των πολιτών δεν έχει πρόσβαση και το οποίο υπηρετείται από ειδικευμένους δημόσιους υπαλλήλους (δικαστές).

ΚΑΝΕΙΣ πολίτης δεν αποφασίζει, ΚΑΝΕΙΣ δεν κυβερνά, ΚΑΝΕΙΣ δεν δικάζει. Τα ίδια συμβαίνουν και στον δήμο. ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν αποφασίζει (μόνο 41 δημοτικοί σύμβουλοι), ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν κυβερνά τον τόπο του (μόνον ολίγοι δημαρχοαντιδήμαρχοι) και φυσικά ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν εκδικάζει διαφορές μεταξύ των κατοίκων (το κάνουν οι ειδικευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι). Αυτοδιοίκηση κατ' εικόνα της κεντρικής εξουσίας!

Στα πλαίσια αυτά, τι μπορεί να βγάλει αυτή η σημερινή συζήτηση (και άλλες παρόμοιες εδώ κι αλλού); Μόνο να πέσουν κάποιες ιδέες από τους δημότες και να περιγράψει η δημοτική αρχή πώς βλέπει το άμεσο μέλλον της πόλης.

Λίγο. Πολύ λίγο. Και δεν διορθώνεται το κακό καθώς έχει να κάνει με το θεσμικό πλαίσιο. Ό,τι άλλο κι αν γίνει, θα είναι απλά συμβουλευτικό κι όχι δεσμευτικό, επομένως και ψιλοπαράνομο. Που θα πει ότι δεν υπάρχει ελπίς! Έστω κι έτσι όμως εγώ θα λέω την γνώμη μου που είναι η παρακάτω:

Κατά τη γνώμη μου, η Δραπετσώνα (και το Κερατσίνι) χρειάζονται τουλάχιστον τα εξής:

Πέρα από την καθημερινότητα (όπου τα πράγματα πάνε καλά) πρέπει ο δήμος να προχωρήσει στα εξής τρία ζητήματα:

1.- Σαν συμπλήρωμα των δύο αναπλάσεων της παραλίας, πρέπει να απαλλοτριωθεί ο χώρος των 100 στρεμμάτων του εργοστασίου λιπασμάτων

2.- Πρέπει να αντιμετωπισθούν τα ζητήματα ρύπανσης-μόλυνσης που χειροτερεύουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων, ρίχνουν τις αξίες γης και υποβαθμίζουν την πόλη 

3.- Πρέπει να αξιοποιηθεί η περιοχή της Ανάπλασης (περίπου 440 στρέμματα σε χέρια ιδιωτών) για την περιβαλλοντική αναβάθμιση και την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής με θέσεις απασχόλησης, ανάπτυξη κτλ.

Φυσικά, υπάρχουν και δύο θεσμικά ζητήματα που πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη:

1.-  Η συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στις κοινές υποθέσεις (αποφασιστικό και εκτελεστικό) με κλήρωση κι όχι με εκλογή. Δηλαδή η λειτουργία της Δημοκρατίας και Ισοκρατίας στην πράξη.

2.- Η ανεξαρτητοποίηση του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας από τον υπερτροφικό σημερινό αυτοδιοικητικό οργανισμό.

Αυτά, σαν συμβολή στον αποψινό διάλογο. Θα επανέλθω εν καιρώ.

AWAY FROM MY LAND

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους που έχουν εκτός ενδιαφέροντος τα συμβαίνοντα στην πόλη μου, τη Δραπετσώνα. Ας μου επιτρέψουν αυτό το σημείωμα.

Ξεκινώ με το μουσικό κομμάτι AWAY FRON MY LAND. Είναι από το "EXIT" της Μόνικας Χριστοδούλου.  Κομμάτι αγαπημένο που λέει πολλά.

Μ' αυτό συνόδευσα την πρώτη μου συμμετοχή στο δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας στις 2 Ιανουαρίου του 2011. Από την προηγούμενη μέρα, την 1η Ιανουαρίου 2011 ο Δήμος Δραπετσώνας (και του Κερατσινίου) είχε καταργηθεί κι εγώ ένιωθα εξόριστος σε ένα ξένο δημοτικό συμβούλιο που αποδείχτηκε πως δεν μπορούσε να προστατεύσει τα κεκτημένα των αγώνων των τελευταίων 35 χρόνων (1975-2010) της πόλης που έπαψε να είναι αυτόνομη. Όχι πως δεν είχε αγωνιστική παρουσία το Κερατσίνι και επιτυχίες σε πολλούς τομείς, όμως στο θέμα της απομάκρυνσης των εργοστασίων και της περιβαλλοντικής αναβάθμισης της περιοχής, η Δραπετσώνα είχε πάρει μεγάλο βαθμό διαχρονικά. Ανεξάρτητα από τον δήμαρχο, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες, το ΣΥΝΟΛΟ του δημοτικού συμβουλίου, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση, με ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΕΣ πάντα διαδικασίες, είχε καταφέρει να κλείσουν τεράστιες μονάδες όπως τα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο, τα Πετρελειοειδή, τα Γυψάδικα και είχε απαλλαγεί από την ρύπανση που προκαλούσαν. Με τις μετεγκαταστάσεις μάλιστα και τα γκρεμίσματα των εγκαταστάσεων, είχε ελευθερώσει χώρους κι είχε κάνει το όραμα της ανάπλασης πειστικό.

Οχτώ χρόνια μετά βλέπουμε μια κατάσταση κατά την οποία τα προβλήματα του περιβάλλοντος και της επικινδυνότητας είναι ΞΑΝΑ παρόντα, ενώ είχαν εξαφανιστεί. Βλέπουμε και θετικά βήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν όνειρο, όπως η ανάκτηση της παραλίας και η απόκτηση χώρων από τον δήμο. Όμως η πραγματικότητα είναι δυσοίωνη καθώς τα τετελεσμένα του 2014 είναι και θα παραμείνουν  παρόντα για πολλά χρόνια. 

Δεν κακίζω την δημοτική αρχή. Απεναντίας, αν έπρεπε να την βαθμολογήσω, θα της έδινα πολύ καλό βαθμό για την εργώδη προσπάθειά της να κατοχυρώσει αυτά που η κυβέρνηση θέλησε να δώσει το 2015-16 και για την εγρήγορσή της να δημιουργήσει τετελεσμένα υπέρ του δήμου με την ταχύτατη αξιοποίηση της παραλίας. Λίγοι θα τα κατάφερναν τόσο καλά!

Το πρόβλημα είναι θεσμικό. Σε ένα τεράστιο δήμο, όπως το Κερατσίνι σήμερα, ούτε συναινέσεις ουσιαστικές επιτυγχάνονται, ούτε επικεντρώνεται το ενδιαφέρον των παρατάξεων σε ένα μόνο θέμα, την ανάπλαση. Γι αυτό η απελευθέρωση της Δραπετσώνας από το Κερατσίνι (και του Κερατσινίου από τον υπερτροφικό δήμο) είναι αναγκαία.

Ο Κλεισθένης ένα (Ι) δεν το συζητά. Ίσως γιατί κανείς δεν το θέτει. Θα έπρεπε ο δήμος ο ίδιος να το θέσει. Μια σχετική πρότασή μου το 2014 απερρίφθη από την προηγούμενη δημοτική αρχή και από το -τότε- εκλεγμένο τοπικό συμβούλιο της δημοτικής ενότητας Δραπετσώνας (!!!) . Θα πρέπει στο άμεσο μέλλον να επανέλθει. Και σε κάποιον Κλεισθένη δύο (ΙΙ) να πραγματοποιηθεί. Ίδωμεν!

ΙΔΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ

Πριν 10 χρόνια, ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο τμήμα Ναυτιλίας. Τότε, το μακρινό 2008, ήταν θέμα επικαιρότητας ο περίφημος Νόμος Πλαίσιο που ήθελε να ρυθμίσει τα της Παιδείας. Εγώ θα ψήφιζα για πρώτη μου φορά σε φοιτητικές εκλογές. Έγραψα για την περιπέτειά μου στο τότε μπλογκ που είχα με τίτλο "Προσωπική σελίδα! Γιώργος Τσιρίδης".

Παραθέτω εκείνη την ανάρτηση (29 Μαΐου 2008)

*****************

Μια φορά θα ψήφιζα κι εγώ ....

...
Στις εκλογές του 1972 σαμποτάραμε τα σχέδια της χούντας
Το 1975 πήγα φαντάρος και πήρα πτυχίο χωρίς να προλάβω "ελεύθερες φοιτητικές εκλογές"
Θα ψήφιζα για πρώτη μου φορά τώρα, ως μεταπτυχιακός, στα 55 μου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Από τη μια η απίστευτα μεγάλη δυσκολία για πάρκινγκ κι από την άλλη τα καπνογόνα και οι φασαρίες το μεσημέρι της Τετάρτης, μου στέρησαν και αυτή την ευκαιρία φέτος.
...
Φυσικά, το θέμα δεν είναι αν θα ψήφιζα ή όχι εγώ στην εκλογή των πρυτανικών αρχών, αλλά τα επεισόδια καθεαυτά και οι συνέπειες αυτών των επεισοδίων. Δεν μου αρέσει που η Παιδεία στην Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση όχι ιδιαίτερα καλή, λυπάμαι που το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν βελτιώνεται και φοβάμαι πως θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια πριν φανεί στον ορίζοντα μια πραγματική βελτίωση στην εκπαίδευση γενικότερα. Νομίζω ότι τα επεισόδια καθόλου δεν βοηθούν σε μια κίνηση προς τα εμπρός. Δεν τα καταδικάζω ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ γιατί δήθεν κάθε μορφής βία είναι καταδικαστέα. Αν έβλεπα ότι θα μπορούσαν κάποια σπασμένα κεφάλια να ξεκουνήσουν την κατάσταση και να ξυπνήσουν κάποια αίματα, θα τα υποστήριζα ακόμα και με τον κίνδυνο να τα υποστώ κι εγώ στο πετσί μου. Όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι απλά θα απαξιώσει τα ελληνικά πανεπιστήμια στα μάτια των ξένων και θα απομακρύνει ανθρώπους -σε κάθε επίπεδο- που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι.
...
Διάβασα στο "Βήμα" την Κυριακή για τη διδασκαλία των μαθηματικών αλλά και για τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων γενικότερα. Μαθαίνουμε τους μαθητές να λύνουν ασκήσεις -έλεγε ο συγγραφέας- και τους προπονούμε έτσι για να μπορούν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα. Όμως τους κρατάμε στο επίπεδο αυτό χωρίς να προχωράμε στο επόμενο βήμα. Είναι σαν τους ποδοσφαιριστές που τους καίμε στη προθέρμανση χωρίς τελικά να τους ρίξουμε στον αγώνα. Δεν εφαρμόζουν τίποτε από όσα μαθαίνουν στην πραγματική ζωή, έτσι ώστε να τους φανούν ελκυστικά. Ένα μαθητής σε μια τηλεόραση έξω από εξεταστικό κέντρο το είπε πολύ καλά. «Μας υποχρεώνουν να διαβάσουμε αντί να μας κάνουν να θέλουμε να διαβάσουμε». Χρειάζεται αλλαγή από το Δημοτικό κυρίως αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες. Και αυτή η αλλαγή όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά αντίθετα απομακρύνεται όταν στα Πανεπιστήμια βασιλεύει ο νόμος των γηπέδων.
...
Καλή η αντίθεση στο Νόμο Πλαίσιο αλλά δεν πρόκειται να καταργηθεί με τον τρόπο αυτό. Αυτό πιστεύω και γι αυτό δεν μου άρεσαν τα επεισόδια. 

***********

Αυτά έγραφα στο τέλος του Μάη του 2008 στο μπλογκ μου, αυτά θα έλεγα και σήμερα αν με ρωτούσαν για τα θέματα παιδείας. Θα πει κανείς: «Σταθερότητα!» Άλλος θα πει: «Στασιμότητα!» 

Εγώ θα σας θυμίσω τον κ. Κούινερ (του Μπέρτολντ Μπρέχτ):

Είπαν στον κ. Κούινερ. «Πέρασαν τόσα χρόνια και δεν αλλάξατε καθόλου!» Κι ο κ. Κούινερ είπε: «Ωχ!»

Η πόλις εάλω

Στις 29 Μαΐου 1453, πεντακόσια χρόνια πριν γεννηθώ (που θα προλάβαινα το κακό), μας πήρε την Πόλη ο πρόγονος του Ερντογάν, ο Μωάμεθ ο Β'. Η Κωνσταντίνου Πόλη ήταν η πρωτεύουσα του νέου ελληνισμού μετά την οριστική κατάπτωση του αρχαίου. Είναι το ένα από τα δυο πόδια στα οποία στηρίχτηκε το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος. Το άλλο είναι η Ακρόπολη.

Για να μην μπερδευόμαστε, ο αρχαίος ελληνισμός κατέπεσε από τους χριστιανούς Ρωμαίους και εκμηδενίστηκε ολοσχερώς σαν πολιτισμός και σύστημα ζωής. Τυπικά, αυτό συνέβη το 146 π.Χ. όταν οι Ρωμαίοι νίκησαν την Αχαϊκή Συμπολιτεία, κατέστρεψαν (ισοπέδωσαν) την Κόρινθο κι έκαναν την Ελλάδα επαρχία της ήδη ρωμαϊκής Μακεδονίας. Ωστόσο μέχρι τον 4ο και τον 5ο αιώνα υπήρχαν ακόμα Έλληνες. Μετά άρχισε η συστηματική και ολοσχερής εξαφάνισή τους από προσώπου γης. Ο Ελληνισμός αντικαταστάθηκε από την Ορθοδοξία η οποία μετάλλαξε (μέσω γλώσσας και DNA) τους Ρωμαίους σε Ρωμιούς και κατά συνέπεια σε Νεοέλληνες.

Στη συνέχεια, ότι έπαθαν οι Έλληνες από τους Ρωμιούς, το έπαθαν οι Ρωμιοί από τους Τούρκους. Ο ρωμαϊσμός αντικαταστάθηκε από τον ραγιαδισμό. Μέσα στις συνθήκες της σκλαβιάς, προέκυψε ο νέος (σύγχρονος) ελληνισμός σαν μια μείξη Ρωμιών, Αρβανιτών και Βλάχων, με ορθόδοξη πίστη και κοινή αντισουλτανική (αντιοθωμανική) συνείδηση. Ρωμιοί, όπως ο Κοραής, Φαναριώτες, όπως ο Υψηλάντης και Βλάχοι, όπως ο Ρήγας, έβαλαν κυρίως τις ιδέες και το χρήμα ενώ οι χριστιανοί Αρβανίτες όπως η Μπουμπουλίνα έβαλαν κυρίως τα όπλα. Το νέο ελληνικό έθνος ξεσηκώθηκε κι απάντησε στην αποφράδα ημέρα της 29ης Μαΐου 1453 με την 25η Μαρτίου 1821.

Σήμερα είναι η μέρα που μπορούμε να αναπολήσουμε παλιές δόξες και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο που έπεσε μαχόμενος στα τείχη της πόλης με 8.000 ηρωικούς υπερασπιστές (εκ των οποίων πολλοί Λατίνοι) την ώρα που στα μοναστήρια στοιβάζονταν εκατοντάδες χιλιάδες μοναχοί που προσπαθούσαν να σώσουν το "έθνος" ή το τομάρι τους.

Μετά την Πόλη, για λίγα ακόμη χρόνια συνέχισε να υπάρχει ελεύθερο ελληνικό κράτος στον Πόντο. Ήταν η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας που έζησε ως τις 15 Αυγούστου του 1461, όταν, μετά από πολιορκία, παραδόθηκε στον Μωάμεθ Β' κι αυτή.