Χτες η Ειρήνη Μουρτζούκου ομολόγησε τους τέσσερις φόνους παιδιών και χαρακτηρίστηκε από πολλά ΜΜΕ "Μήδεια". Ας πούμε με την ευκαιρία και μια αλήθεια για την Μήδεια κι ας πέσει στο γυαλό.
Η Μήδεια έχασε τα παιδιά της στην Κόρινθο από την εκδικητική μανία των Κορινθίων εναντίον της που εξελίχθηκε σε φοβερή καταστροφή, και δολοφονία των παιδιών της. Οι Κορίνθιοι είπαν (μέσω της τραγωδίας του Ευριππίδη) πως εκείνη τα σκότωσε για να εκδικηθεί τον Ιάσονα που την πρόδωσε, όπως όμως μάς πληροφορούν άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, ο Ευριππίδης έγραψε αυτή την ιστορία όχι τόσο για να δυσφημίσει την Μήδεια όσο για να απαλλάξει (να ξεπλύνει) τους Κορίνθιους από το έγκλημα της παιδοκτονίας για την οποία ευθυνόταν η πόλη. Ας δούμε πιο αναλυτικά την ιστορία.
........................
ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Η Μήδεια ήταν κληρονόμος στο βασίλειο που αργότερα ονομάστηκε Κόρινθος. Αρχικά δεν λεγόταν έτσι, ήταν ένα διπλό βασίλειο που το αποτελούσαν η Εφύρα κι η Ασωπία. Οι κάτοικοί του τιμούσαν τον Ήλιο σαν ανώτατο θεό και τηρούσαν μητρογραμμική γραμμή διαδοχής. Ιερή περιοχή ήταν ο βράχος με τον ναό της Αφροδίτης, που αργότερα τον είπαν Ακροκόρινθο.
Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Αιήτης κι ο Σίσυφος ήταν δυο από τα πολλά παιδιά του Ήλιου και ζούσαν σαν ευτυχισμένοι τιτάνες. Μετά την τιτανομαχία όμως όλα άλλαξαν. Ο Ήλιος υποχρεώθηκε να διατρέχει τον ουρανό με το τέθριππο άρμα του για να φωτίζει την γη. Φεύγοντας απ’ το διπλό βασίλειο, άφησε κληρονόμους τους γιους του. Η Εφύρα κι ο βράχος με τον ναό της Αφροδίτης πήγαν στον Αιήτη ενώ η Ασωπία έμεινε στον Σίσυφο. Κι αυτό όμως ανατράπηκε όταν ήρθαν οι Αχαιοί που είχαν άλλα ήθη κι άλλες προτεραιότητες.
Οι θεοί είχαν αποφασίσει την τιμωρία όχι μόνο των τιτάνων αλλά και των παιδιών τους. Κάποια από αυτά τα παιδιά, συνήθως τα πιο ανυπάκουα, μεταμορφώθηκαν σε τέρατα φοβερά που τα φοβήθηκαν και τα μίσησαν οι άνθρωποι. Έγιναν έχιδνα, ύδρα, κέρβερος, κάπροι, σκύλα, φίδια, λέοντες, λύκοι κι άλλα τέρατα που ταλαιπώρησαν λαούς κι έθνη. Εναντίον τους εξαπολύθηκαν από τους θεούς οι ήρωες κι οι ημίθεοι για να τα εξοντώσουν. Έτσι καθάρισαν οι Ολύμπιοι με ένα μεγάλο μέρος της άγριας φύσης που ο πολιτισμός δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει. Όμως υπήρχαν και κάποια παιδιά των τιτάνων που δεν τα εξόντωσαν αλλά τα υπέταξαν και τα χρησιμοποίησαν ως υπηρέτες της ολύμπιας τάξης. Ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Αίολος κι άλλοι τιτάνες, ο Αθάμας, η Νεφέλη κι ο Ιξίων έγιναν μέλη της τάξης των θεών. Ο Αιήτης κι ο Σίσυφος, τα παιδιά του Ήλιου, ανήκαν σε αυτή την κατηγορία
.
ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ
Ο Αιήτης έγινε βασιλιάς στην Κολχίδα κι ο Σίσυφος στην Ηλεία. Η Εφύρα κι η Ασωπία, τα δυο μέρη του διπλού βασιλείου κυβερνήθηκαν από τους κατακτητές Αχαιούς που είχαν από παράδοση πατριαρχικές συνήθειες. Έθνη με επιθετικά ένστικτα, νίκησαν τους αρχαίους λαούς που ζούσαν με πολίτευμα ισοκρατίας ανάμεσα στα δύο φύλα κι επέβαλαν την πατριαρχία. Ο Κόρινθος έγινε ο νέος άρχων της Ασωπίας κι ο Κρέων της Εφύρας.
Οι Αχαιοί, όταν κατέκτησαν το διπλό βασίλειο, δεν κατέλυσαν τελείως τα παλαιά ήθη αλλά συμβιβάστηκαν εν μέρει με αυτά κι άφησαν να συμβασιλεύουν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Η κύρια υποχώρηση των νικητών με τις πατριαρχικές παραδόσεις ήταν ότι αποδέχονταν την μητρογραμμική διαδοχή. Δηλαδή το βασίλειο το κληρονομούσε η κόρη και νέος βασιλιάς γινόταν ο σύζυγός της. Η αποδοχή της μητρογραμμικής διαδοχής, που έγινε σε πολλές πόλεις, σταμάτησε πολέμους κι εξεγέρσεις. Στην Ασωπία συμβασίλευαν ο Κρέων με την κόρη του Σίσυφου Γλαυκή και στην Εφύρα ο Κόρινθος. Ο Κρέων, ως σύζυγος της Γλαυκής, κατά τα παλαιά ήθη ήταν νόμιμος, πράγμα που δεν ίσχυε στην Εφύρα με τον Κόρινθο. Η γυναίκα του Κορίνθου δεν ήταν η κόρη του Αιήτη όπως θα έπρεπε βάσει της μητρογραμμικής διαδοχής, γι αυτό η Μήδεια, ως κόρη του Αιήτη, είχε το δικαίωμα στον θρόνο. Τής το αναγνώρισαν και ο λαός, αλλά, και ο ίδιος ο Κόρινθος.
Πριν πάνε στην Εφύρα, ο Ιάσων, η Μήδεια κι όσοι αργοναύτες ήταν ακόμη μαζί τους, πήγαν στον Ορχομενό κι απέτισαν φόρο τιμής στον βωμό του Μινύα, του γενάρχη των Μινύων καθώς η εκστρατεία ήταν μια επιχείρηση Μινύων, άσχετα αν μετείχαν ήρωες απ’ όλη την Ελλάδα. Στο Λαφύστιο όρος, στον ναό του Διός, απέθεσαν το χρυσόμαλλο δέρας κι έκαναν θυσίες περιμένοντας από τον θεό μιαν ανταπόκριση που δεν ήρθε ποτέ. Ούτε βροντές άκουσαν ούτε αστραπές είδαν στον ουρανό. Έστω κι έτσι, οι αργοναύτες αποχαιρετίστηκαν κηρύσσοντας το τέλος του άθλου που είχαν επιτελέσει και σκορπίστηκαν. Θα γύριζε ο καθένας στην δική του πατρίδα και θα δεχόταν δόξες και τιμές σαν ήρωας με αναγνώριση απ’ όλη η Ελλάδα. Ο Ιάσων κι η Μήδεια πήραν τον δρόμο προς το διπλό Βασίλειο. Δεν ανησυχούσαν για τον τρόπο που θα τούς υποδέχονταν κι η Μήδεια ένιωθε την υπεροχή της να ξεχειλίζει.
Φεύγοντας ο Αιήτης από την Εφύρα είχε αφήσει ως τοποτηρητή του θρόνου του κάποιον Βούνο. Ο Κόρινθος δεν είχε δυσκολευτεί να τον απομακρύνει απ’ τη θέση του και να αναλάβει βασιλιάς. Είχε πάρει την θέση σαν ιερέας επιφορτισμένος με τα τελετουργικά των θεών και, μαζί με την αρμοδιότητα, είχε πάρει και τα τεμένη του (τα βασιλικά κτήματα). Ο Αιήτης πιο παλιά κι ο Βούνος στη συνέχεια, είχαν στη διάθεσή τους τα καλύτερα χωράφια που τα έλεγαν τεμένη. Ήταν βασικό προνόμιο του βασιλιά να του παραχωρεί η πόλη τα καλύτερα κομμάτια γης. Αν όμως ήταν εύκολο στον Κόρινθο να παραμερίσει τον Βούνο, δεν μπορούσε να παρακάμψει το ίδιο εύκολα και την Μήδεια, την ξανθομαλλούσα, εκθαμβωτική, πρασινομάτα κόρη του Αιήτη. Αυτήν την σεβάστηκε και δεν τής πρόβαλε αντιρρήσεις. Όταν ο Ιάσων κι η Μήδεια έφτασαν στην Εφύρα, ο Κόρινθος αποχώρησε. Το μόνο που έμεινε από αυτόν ήταν ότι είχε δώσει το όνομά του στο διπλό βασίλειο που λεγόταν πια Κόρινθος.
Η Μήδεια έγινε αποδεκτή ως διάδοχος στην Εφύρα κι ο σύζυγός της Ιάσων έγινε βασιλιάς. Η υποδοχή των Κορινθίων της Εφύρας μάλιστα ήταν ενθουσιώδης και ζεστή. Ο άθλος της αργοναυτικής εκστρατείας έδινε στο ζευγάρι λάμψη και κύρος κι οι δυο τους βρήκαν τον τόπο της χαράς και της ευτυχίας που ζητούσαν. Έφερναν καλοτυχία στους πολίτες και σιγουριά ότι είχαν τους θεούς με το μέρος τους. Αποφάσισαν να ζήσουν όλη
την υπόλοιπη ζωή τους στο διπλό βασίλειο και να κάνουν πολλά παιδιά. Ο Ιάσων βασιλιάς κι η Μήδεια βασίλισσά του.
Η Μήδεια ίδρυσε στον θεόρατο βράχο του Ακροκορίνθου ένα ιερό της Τριπλής Θεάς, το Ιερό της Ακραίας Βουνίας Ήρας. Την χρειαζόταν την Ήρα για να κάνει αθάνατα τα παιδιά που θα γεννούσε με τον Ιάσονα.
Η Μήδεια είχε ιδιαίτερες ικανότητες με μαγικά φίλτρα και με τους θεραπευτικούς χυμούς και είχε μόνη ασχολία της τα βότανα και τα φάρμακα. Είχε ψάξει κι είχε βρει φυτά σαν τα κολχικά βότανα κι είχε πειραματιστεί με νέα. Μπορούσε εύκολα να θεραπεύει πληγές ή να ανακουφίζει τον πόνο ενώ έφτιαχνε και θανατηφόρα δηλητήρια. Την είχαν για μάγισσα και δεν την ενοχλούσαν, όμως την απέφευγαν. Αυτά που την έκαναν να νιώθει καλά ή άσχημα ήταν μόνο η έγνοιες για τα παιδιά της, για τον Ιάσονα και για τα προβλήματα των Κορινθίων.
Με τον Ιάσονα έκανε δεκατέσσερα παιδιά. Πρώτα γέννησε δύο δίδυμους γιους, τον Θεσσαλό και τον Αλκιμένη και μετά έναν τρίτο, τον Τίσανδρο. Συνολικά γέννησε επτά αγόρια κι επτά κορίτσια. Οι νεότεροι από τα δεκατέσσερα παιδιά της ήταν ο Φέρης κι ο Μέρμερος. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά της που τα μεγάλωνε στο Ιερό της Ήρας κι ήθελε να τούς προσφέρει την αθανασία, πράγμα που το προσπάθησε με κάθε τρόπο. Πειραματιζόταν με τα παιδιά και τα ταλαιπωρούσε κι αυτά. Ο Ιάσων, που την έβλεπε να είναι αγχωμένη, ανησυχούσε.
Ο Ιάσων έβλεπε και τους Κορίνθιους να δυσανασχετούν με όσα έκανε η Μήδεια. Είχε την φήμη της μάγισσας κι αυτό δεν ήταν και τόσο καλό, ενώ, δεν είχε χρειαστεί ως τώρα να κάνει κάτι εμφανές για το κοινό καλό της πόλης ώστε να την συμπαθήσουν. Αντιθέτως την χρέωναν για όποια κακοτυχία κι αν συνέβαινε. Για να το καταλάβουμε πρέπει να ξέρουμε τις πεποιθήσεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής σχετικά με τον ρόλο των βασιλέων.
Η βασική δουλειά ενός βασιλιά και μιας βασίλισσας δεν ήταν να κυβερνούν. Αυτό το έκαναν οι πολίτες με τις συνελεύσεις κι οι γέροντες στην γερουσία. Ούτε δίκαζαν οι βασιλείς υποθέσεις καθημερινές, μόνο σε υποθέσεις φόνων είχαν δικαιοδοσία. Οι συνήθεις μικρότερες υποθέσεις κανονίζονταν από συμβούλια αρχόντων κι οι σοβαρές δίκες διεξάγονταν στα δικαστήρια των πολιτών. Η δουλειά ενός βασιλιά ήταν κυρίως να φροντίζει τα τελετουργικά για να είναι ευχαριστημένοι οι θεοί. Από την προσοχή και τον σεβασμό που έδειχναν οι βασιλείς στις διάφορες τελετές εξασφαλιζόταν η ευημερία της πόλης. Ευθύνονταν για την ευφορία των εδαφών, για τα γεννήματα των ζώων αλλά και για την καλοτυχία των θνητών. Η απουσία της Μήδειας από όλα αυτά έδειχνε ότι αδιαφορούσε για τις υποθέσεις της πολιτείας, οπότε, περνώντας τα χρόνια, οι Κορίνθιοι έπαψαν να την αγαπούν. Αντίθετα, εκτιμούσαν τον Ιάσονα που νοιαζόταν για όλα αυτά. Οι Κορίνθιοι τούς ξεχώριζαν και δεν τούς έβλεπαν πια σαν δυο άτομα ενωμένα, με τον έρωτα, σε ένα.
Δεν άργησε ο καιρός που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ άβολα ανάμεσά τους. Είχαν πολλά χρόνια κοινής ζωής και πολλά παιδιά όμως η ευτυχία έλειπε πια απ’ τη σχέση τους. Η πανέμορφη Μήδεια ήταν στόχος όλων των ανδρών κι ο όμορφος Ιάσων ήταν πόθος των γυναικών. Όμως ο έρωτας κι η επιθυμία να αρέσουν και να είναι ποθητοί είχε πάψει να παίζει ρόλο στη ζωή τους. Η καθημερινότητα τούς είχε εξαντλήσει. Η Μήδεια καταγινόταν με τα παιδιά της στον Ιερό βράχο κι ο Ιάσων είχε να αντιμετωπίσει διαμάχες που μαίνονταν στην πόλη. Ο διαχωρισμός σε δύο βασίλεια προκαλούσε προστριβές που οδηγούσαν ακόμα και σε εμφύλιο πόλεμο. Τότε ήρθε η πρόταση του Κρέοντα. Τα δυο βασίλεια μπορούσαν να γίνουν ένα αν ο Ιάσων παντρευόταν την κόρη του Κρέοντα που ήταν κι η νόμιμη διάδοχος του θρόνου της Ασωπίας. Τού το πρότεινε ο Κρέων. Να παντρευτεί την κόρη του την Αγαύη να γίνει διάδοχός του, να ενωθούν τα δύο βασίλεια και να πάψουν κι οι διαμάχες. Όσο για το γεγονός ότι ήταν παντρεμένος, ας έκανε κι έναν δεύτερο γάμο, έτσι κι αλλιώς ο πρώτος του γάμος ήταν με μια βάρβαρη.
Ο Ιάσων αρνήθηκε για καιρό την πρόταση του Κρέοντα αν και φαινόταν λογική και δίκαιη κι έλυνε τα προβλήματα του διπλού βασιλείου ενώνοντας τα δυο κομμάτια του σε ένα. Δεν μπορούσε, όμως, να παραβεί τους όρκους του στην αγαπημένη του γυναίκα που την αγαπούσε, την εκτιμούσε, τής χρωστούσε την ζωή του κι είχε μαζί της δεκατέσσερα παιδιά.
Όσο ο Ιάσων κι η Μήδεια δεν μιλούσαν για αυτό το θέμα, η σχέση τους παρέμενε καλή, αν και πεσμένη σε σχέση με την αρχική φωτιά. Όταν όμως μίλησαν για την πρόταση του Κρέοντα τότε η σπίθα της αμφιβολίας άναψε. Ο Ιάσων, με λιγότερη αυτοπεποίθηση πάντα, άρχισε να σκέφτεται ότι, ίσως, τής ήταν βάρος. Η Μήδεια, βέβαιη για τον εαυτό της, θύμωσε. Ήταν πάντα θυμωμένη μαζί του χωρίς να ξέρει το γιατί, τώρα όμως, που την έβαζε σε μια ζυγαριά με ένα βασίλειο από την άλλη, έγινε έξαλλη κι όταν το συζήτησαν ξανά, μάλωσαν. Η Μήδεια δεν ανεχόταν να την συγκρίνει ο Ιάσων με ένα "γύναιο", την κόρη της Γλαύκης.
Κουβέντα στην κουβέντα, μάλωσαν για τα καλά κι ο Ιάσων την άφησε κι έφυγε για την Ασωπία. Αγνόησε την γυναίκα που αγαπούσε, αγνόησε και τα δεκατέσσερα παιδιά του, που λάτρευε, και μίλησε με τον Κρέοντα. Δέχτηκε την πρότασή του για την ενοποίηση των δύο βασιλείων ώστε η Κόρινθος να ειρηνεύσει και να γίνει ένα μεγάλο άστυ. Αυτό είχαν ανάγκη ο δήμος κι οι κάτοικοι του διπλού βασιλείου και δεν ήταν σωστό να αφήσει ο Ιάσων αυτή την ευκαιρία να χαθεί. Η Μήδεια δεν σκεφτόταν με την λογική παρά με την καρδιά κι αυτό την οδηγούσε σε λάθη. Δεν έπρεπε να τον ζηλεύει ή να τον φοβάται, έπρεπε να βλέπει το κέρδος από την ένωση των δύο βασιλείων αν εκείνος έπαιρνε και την Αύγη, την διάδοχο του θρόνου του Κρέοντα, γυναίκα του.
Η Μήδεια κατέφυγε στον Ακροκόρινθο για να συζητήσει για όλα αυτά με τον εαυτό της και με την Ήρα. Δεν μπορούσε ούτε καν να διανοηθεί ότι ο αγαπημένος της, για τον οποίο είχε αρνηθεί την Κολχίδα, θα την απατούσε με την κόρη της Αγαύης και του Κρέοντα. Γι αυτόν είχε προδώσει πρώτα τον πατέρα της, είχε θάψει μετά τον αδελφό της κι είχε προσδώσει στο τέλος την μητέρα της. Πώς μπορούσε ο Ιάσων να ξεχνά ή να αγνοεί όλα αυτά; Πώς μπορούσε να βάζει το συμφέρον των Κορινθίων πάνω από την δική τους σχέση και πάνω από την οικογένειά τους;
Η Μήδεια δεν ήταν δειλή ούτε αναποφάσιστη. Όταν χρειάστηκε να αποφασίσει είχε αποποιηθεί τα πάντα για να ακολουθήσει το όνειρο του Ιάσονα και την εκστρατεία των αργοναυτών, δεν θα δίσταζε να πάρει τώρα νέες δύσκολες αποφάσεις αν χρειαζόταν, ούτε θα δίσταζε να αγνοήσει μια πόλη σαν την Κόρινθο αν εκείνος την έβαζε σε δεύτερη μοίρα.
Ο Ιάσων δεν είχε αμφιβολίες για τις πράξεις του. Πάντα ήταν λίγο αφελής και πάντα ένιωθε αθώος. Δεν καταλάβαινε ότι η σχέση του με την αγαπημένη του γυναίκα υπονομευόταν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Και πώς να γινόταν αλλιώς όταν εκείνος μιλούσε με τον Κρέοντα κι η Μήδεια μιλούσε με την Ήρα. Χειρότερους συμβούλους δεν θα μπορούσαν να βρουν αναζητώντας λύση. Ήταν οι πιο ακατάλληλοι συμβουλάτορες για την περίπτωσή τους καθώς είχαν δικά τους συμφέροντα να υπηρετήσουν. Ο Κρέων ήθελε τον Ιάσονα γαμπρό του κι ονειρευόταν να διώξει την Μήδεια από την Κόρινθο γιατί την φοβόταν σαν μάγισσα, επομένως ήταν φυσικό να υποδαυλίζει τον χωρισμό για να πετύχει τον σκοπό του. Η Ήρα ήταν κακός σύμβουλος έτσι κι αλλιώς και θα υποδαύλιζε τον χωρισμό. Ο καβγάς Ιάσονα και Μήδειας, ενισχυμένος από κακές συμβουλές, άναψε κι έφτασε στα άκρα κι αποφάσισαν να χωρίσουν.
Ο Κρέων παρότρυνε τον Ιάσονα να παντρευτεί την Αύγη και να αφήσει την Μήδεια σε αυτόν. Οι συμβουλές της θεάς στα αυτιά της Μήδειας ήταν για εκδίκηση. Τίποτε δεν θα άφηνε ζωντανό από την γενιά του Κρέοντα.
Η συνέχεια ήταν δραματική και αιματηρή. Η Μήδεια έκανε πως δέχεται τον γάμο του Ιάσονα και της Αύγης γιατί αντιλαμβανόταν δήθεν πόσο σπουδαίος θα ήταν για την ίδια την Κόρινθο και για το μέλλον της. Έστειλε για βασιλικό δώρο στη νύφη ένα φόρεμα που το έραψε η ίδια και που το φρόντισε να είναι πανέμορφο. Παράλληλα βέβαια, φρόντισε να ποτίσει το φόρεμα με ειδικούς, μυστικούς χυμούς που γνώριζε εκείνη με αποτέλεσμα το φόρεμα να γίνει ένα δολοφονικό όπλο. Εξωτερικά το δώρο της Μήδειας έδειχνε εξαίσιο κι αντάξιο μιας πριγκίπισσας που θα παντρευόταν έναν θρυλικό κι όμορφο βασιλιά.
Η Αύγη το φόρεσε για να δείξει λαμπερή κι ισάξια του Ιάσονα. Μόλις το φόρεμα κάλυψε το νεανικό και τρυφερό της σώμα, το ρούχο αυτο-αναφλέχθηκε αμέσως. Οι φλόγες του πέρασαν μες στις φλέβες της κι έκαψαν την μικρή κοπέλα, την νύφη που θα ένωνε τα δύο βασίλεια. Δεν σταμάτησε εκεί, όμως, η καταστροφή καθώς μετά απ’ το νεανικό κορμί η αχόρταγη φωτιά επεκτάθηκε. Οι φλόγες τύλιξαν τις κουρτίνες, τα πατώματα, τα χαλιά και τα έπιπλα. Μια ξαφνική, αναπάντεχη πυρκαγιά έκαψε το παλάτι και μέσα του κάηκαν ο Κρέων κι η Γλαύκη. Ένα μεγάλο δράμα εκτυλίχθηκε στο παλάτι της Ασωπίας καθώς όλη η οικογένεια του Κρέοντα χάθηκε στις φλόγες.
Έξαλλοι οι Κορίνθιοι απέδωσαν στην μαγεία της Μήδειας το κακό κι επιτέθηκαν στα παιδιά της για εκδίκηση. Ο Φέρης κι ο Μέρμερος ήταν τα πρώτα που σκοτώθηκαν από τον μαινόμενο όχλο. Τα άλλα παιδιά της Μήδειας και του Ιάσονα κρύφτηκαν στον ναό της Ήρας σαν ικέτες. Οι κόρες έγιναν ιέρειες κι οι γιοί εξοντώθηκαν ή εξορίστηκαν. Ένας γοερός θρήνος σκέπασε ολόκληρη την πόλη. Το αίμα των ευπατριδών έρρευσε άφθονο. Η βασιλική οικογένεια της Ασωπίας του Κρέοντα χάθηκε και τα παιδιά των βασιλέων της Εφύρας, Ιάσονα και Μήδειας, σκοτώθηκαν ή κυνηγήθηκαν. Τα εγκλήματα ήταν τόσο τρομακτικά κι αιματηρά που τα σιχάθηκαν ακόμα κι οι θεοί.
Οι Κορίνθιοι βουτηγμένοι στην ντροπή και δεν δέχτηκαν ποτέ ότι η εκδίκησή τους ήταν μια θηριωδία που ξεπέρασε τα όρια. Είπαν ότι η Μήδεια σκότωσε τα παιδιά της, κι ας ήξεραν πως ήταν ψέμα. Είπαν ότι ήταν μάγισσα, βάρβαρη και παιδοκτόνος για να κρύψουν όσο μπορούσαν το όνειδος ολόκληρης της πόλης. Απαγόρεψαν σε όλους να διηγούνται αυτή την ιστορία. Ο Ιάσων περιέπεσε σε κατάσταση θλίψης, αποσύρθηκε απ’ τα κοινά και πέρασε τη ζωή του στο περιθώριο. Το τέλος του ήταν τραγικό. Καθισμένος στην σκιά της Αργώς, που ήταν αφιερωμένη στο ναό του Ποσειδώνα, δέχτηκε στο κεφάλι του τον Κριό της πλώρης. Το ξύλο της Δωδώνης είχε σαπίσει κι έπεσε πάνω με τόση δύναμη που τον άφησε επί τόπου. Το πανέμορφο παλικάρι, ο πάντα αθώος Ιάσων, βρήκε το τέλος του από την Αργώ.
Η Μήδεια άκουσε τις κατηγορίες με πλήρη αδιαφορία χωρίς να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Δεν είπε για την θεϊκή ελληνική καταγωγή της, δεν αρνήθηκε ότι δολοφόνησε την Αύγη ούτε καν αντέδρασε όταν είπαν -εντελώς άδικα- πως σκότωσε η ίδια τα παιδιά της. Έφυγε απ’ την Κόρινθο με το άρμα του βασιλιά των Αθηνών Αιγέα που τής το έστειλε η Ήρα. Παντρεύτηκε τον Αιγέα κι έκανε μαζί του έναν γιο, τον Μήδο. Ούτε στην Αθήνα τής άρεσε η ζωή της κι η θνητότητα πια την καταπίεζε. Μάλωσε με τον Αιγέα εξ αιτίας του Θησέα που την έβλεπε με μισό μάτι μετά απ’ όσα είχαν συμβεί στην Κόρινθο κι έφυγε με τον νεαρό γιο της Μήδο για να επιστρέψει στην πατρίδα της, την Κολχίδα. Εκεί ξαναβρήκε τον Αιήτη που, γέρος πια, την περίμενε. Η Μήδεια ξανάγινε βασίλισσα της Αίας. Ο Μήδος, όταν μεγάλωσε, έγινε βασιλιάς της γειτονικής χώρας, που την είπαν Μηδία από το όνομά του. Έτσι τελείωσε κι η ιστορία της θνητής πανέμορφης κόρης και μάγισσας Μήδειας.
..........................
Ας μην λέμε Μήδεια την Ειρήνη Μουρτζούκου λοιπόν. Γιατί η Μήδεια δεν σκότωσε τα παιδιά της αλλά εκδικήθηκε τον Κρέοντα και την γενιά του. Κι αν τής φόρτωσαν το έγκλημα αργότερα, αυτό δεν μάς κάνει εμάς να ξεχνάμε την αληθινή ιστορία.
