Τον Ιούνιο του 2012 έπεσε το σύνθημα για "πρώτη φορά αριστερά" και το 2015 τρεις φορές θριάμβευσε η πρώτη φορά αριστερά.
Σήμερα, 9 ή 12 χρόνια μετά, ο προβληματισμός είναι έντονος. Άξιζε τον κόπο να στηριχτούν αυτοί οι άνθρωποι που βάζουν το εγώ πάνω από το κοινό καλό; Άξιζε να εμπιστευτούμε πολιτικά στελέχη εθισμένα στα μεγάλα λόγια που προχωρούν στις πιο μικρές πράξεις εν ονόματι του λαού για τον οποίο αδιαφορούν;
Θα μού πεις... υπήρχε μήπως και τίποτε άλλο; Ναι, υπήρχε και το αγνοήσαμε για την πρώτη φορά αριστερά που αποδείχτηκε μια μεγάλη απάτη.
Όταν στέρεψε ο Τσίπρας, από δικά του λάθη (δεν επιβεβαίωσε -όταν το μπορούσε το '18 και το '19- ότι ήταν κόμμα κατά του μνημονίου, ήθελε μόνο τέσσερις τηλεοπτικές άδειες για τέσσερις καρχαρίες, είπε το περίφημο ή θα τούς τελειώσουμε ή θα μάς τελειώσουν κτλ) και παραιτήθηκε, φάνηκε μια ελπίδα για να ανατραπεί κάποτε η δεξιά. Και βγήκαν τα αριστερόμετρα να κρίνουν αν ο νέος ήταν αρκετά αριστερός ή αν ήταν πολύ γκέι. Τον κυνήγησαν ανηλεώς επί έντεκα (11) μήνες και παρά την επιτυχία του να κρατήσει το κόμμα στην δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, τελικά τον έφαγαν. Στερώντας από τον λαό κάθε προοπτική να απαλλαγεί κάποτε από την δεξιά ΑΕ που κυβερνά.
Πόσο μικροί, πόσο εγωπαθείς, πόσο αδιάφοροι;
Μόνο με την εκκλησία του Χριστού ή του Μωάμεθ συγκρίνεται αυτό το άγχος τους να σώσουν την αριστερή ψυχή τους. Χωρίς βέβαια να ξέρουν ιστορία, χωρίς να καταλαβαίνουν από οικονομία, χωρίς να υποψιάζονται την ψυχολογία του πλήθους. Κάνοντας το ίδιο λάθος με τους θρησκευόμενους, γιατί παράδεισος δεν υπάρχει κι η κόλαση είναι εδώ.
Άσχετοι φωστήρες που τούς εμπιστεύθηκε ένα μεγάλο ποσοστό (πάνω από 30% του εκλογικού σώματος) νομίζοντας ότι ήταν κάποιοι άλλοι.
