Οι αιτίες της ουκρανικής κρίσης

Για όποιον θέλει να μάθει μερικά πράγματα για το πώς βλέπουν οι Ευρωπαίοι τα γεγονότα στην Ουκρανία και γενικά τις σχέσεις ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας, το άρθρο που επισυνάπτω είναι του David Teurtrie και δημοσιεύτηκε Le Monde Diplomatique. Η αναδημοσίευση γίνεται από το TVXS.

Αξίζει να το διαβάσετε.

 

 Monde Diplomatique: Οι αιτίες της ουκρανικής κρίσης

 

Οι ήχοι από μπότες στις πύλες της Ευρώπης προκάλεσαν πανικό στις δυτικές καγκελαρίες. Σε μια προσπάθεια να λάβει εγγυήσεις σχετικά με την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας, η Ρωσία παρουσίασε στους Αμερικανούς δύο σχέδια συνθηκών με στόχο τη μεταρρύθμιση της αρχιτεκτονικής ασφάλειας στην Ευρώπη συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα στρατεύματα στα ουκρανικά σύνορα.

Η Μόσχα απαιτεί το επίσημο πάγωμα της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, την απόσυρση των δυτικών στρατευμάτων από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τον επαναπατρισμό των αμερικανικών πυρηνικών όπλων, που έχουν αναπτυχθεί στην Ευρώπη. Αυτές οι απαιτήσεις, καθώς είναι αδύνατον να ικανοποιηθούν ως έχουν, λαμβάνουν τη μορφή τελεσίγραφου και αποτελούν την απειλή της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης στην Ουκρανία.

Υπάρχουν δύο αντίθετες ερμηνείες. Για ορισμένους, η Μόσχα πλειοδοτεί προκειμένου να επιτύχει παραχωρήσεις από την Ουάσιγκτον και τους Ευρωπαίους. Άλλοι, αντίθετα, πιστεύουν ότι το Κρεμλίνο θέλει να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει την άρνηση ως πρόσχημα προκειμένου  να δικαιολογήσει μια κίνηση στην Ουκρανία. Σε κάθε περίπτωση, τίθεται το ερώτημα σχετικά με τον χρόνο επιλογής εμπλοκής της Μόσχας σε αυτόν τον ανταγωνισμό δυνάμεων. Γιατί να παίξει αυτό το ριψοκίνδυνο παιχνίδι και γιατί τώρα; 

Από το 2014 οι ρωσικές αρχές έχουν αυξήσει σημαντικά την ικανότητα της οικονομίας τους να αντέξει ένα σοβαρό σοκ, ιδιαίτερα για τον τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό τομέα. Το μερίδιο του δολαρίου στα αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας έχει μειωθεί. Μια εθνική κάρτα πληρωμών, η Mir, βρίσκεται πλέον στα πορτοφόλια του 87% του πληθυσμού.

Και αν οι ΗΠΑ πραγματοποιήσουν την απειλή τους να αποσυνδέσουν τη Ρωσία από το δυτικό σύστημα Swift, όπως έκαναν με το Ιράν το 2012 και το 2018, οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές μεταξύ ρωσικών τραπεζών και εταιρειών θα μπορούσαν πλέον να πραγματοποιούνται μέσω ενός τοπικού συστήματος επικοινωνίας. Συνεπώς, η Ρωσία αισθάνεται καλύτερα εξοπλισμένη για να αντιμετωπίσει αυστηρές κυρώσεις σε περίπτωση σύγκρουσης.

Από την άλλη πλευρά, η προηγούμενη κινητοποίηση του ρωσικού στρατού στα ουκρανικά σύνορα την άνοιξη του 2021 οδήγησε στην αναβίωση του ρωσοαμερικανικού διαλόγου για θέματα στρατηγικής και κυβερνοασφάλειας. Και πάλι, το Κρεμλίνο προφανώς θεώρησε ότι η στρατηγική της έντασης ήταν ο μόνος τρόπος για να ακουστεί από τη Δύση και ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση θα ήταν πρόθυμη να κάνει περισσότερες παραχωρήσεις προκειμένου να επικεντρωθεί στην αυξανόμενη αντιπαράθεση με το Πεκίνο.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαίνεται να θέλει να βάλει τέλος σε αυτό που αποκαλεί «δυτικό σχέδιο μετατροπής της Ουκρανίας σε μια εθνικιστική "αντιρωσική" χώρα» (1). Πράγματι, υπολόγιζε στις συμφωνίες του Μινσκ, που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο του 2014, για να αποκτήσει πρόσβαση στην ουκρανική πολιτική μέσω των δημοκρατιών του Ντονμπάς. Συνέβη το αντίθετο: όχι μόνο η εφαρμογή τους έχει παγώσει, αλλά ο πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι, η εκλογή του οποίου τον Απρίλιο του 2019 είχε γεννήσει στο Κρεμλίνο την ελπίδα ανανέωσης των δεσμών με το Κίεβο, ενίσχυσε την πολιτική της ρήξης με τον «ρωσικό κόσμο» που είχε ξεκινήσει ο προκάτοχός του.

Ακόμη χειρότερα, η στρατιωτικο-τεχνική συνεργασία μεταξύ της Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ συνεχίζει να εντείνεται, ενώ η Τουρκία, μέλος και η ίδια του ΝΑΤΟ, έχει παραδώσει μη επανδρωμένα αεροσκάφη μάχης, που κάνουν το Κρεμλίνο να φοβάται ότι το Κίεβο μπορεί να μπει στον πειρασμό μιας στρατιωτικής ανακατάληψης του Ντονμπάς. Επομένως, η Μόσχα καλείται να αναλάβει πρωτοβουλία όσο υπάρχει ακόμη χρόνος. Όμως, ανεξάρτητα από τους συγκυριακούς παράγοντες που αποτελούν την αιτία των σημερινών εντάσεων, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Ρωσία απλώς επαναλαμβάνει τα αιτήματα που προβάλλει από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, χωρίς η Δύση να τα θεωρεί αποδεκτά ή με νομιμοποιητική βάση.

Η παρανόηση χρονολογείται από την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ το 1991. Λογικά, η εξαφάνιση του Συμφώνου της Βαρσοβίας θα έπρεπε να οδηγήσει στη διάλυση του ΝΑΤΟ, το οποίο δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τη «σοβιετική απειλή». Νέες μορφές ολοκλήρωσης θα έπρεπε να κατατεθούν για αυτή την «άλλη Ευρώπη», η οποία φιλοδοξούσε να πλησιάσει τη Δύση. Η στιγμή έμοιαζε κατάλληλη, καθώς οι ρωσικές ελίτ, οι οποίες πιθανότατα ποτέ δεν ήταν τόσο φιλοδυτικές, είχαν αποδεχτεί την διάλυση της αυτοκρατορίας τους αμαχητί (2).

Ωστόσο, οι σχετικές προτάσεις, ιδίως της Γαλλίας, θάφτηκαν υπό την πίεση της Ουάσιγκτον. Μη θέλοντας να στερηθούν τη «νίκη» τους επί της Μόσχας, οι Ηνωμένες Πολιτείες πίεσαν για την ανατολική διεύρυνση των ευρωατλαντικών δομών, κληροδότημα του Ψυχρού Πολέμου, προκειμένου να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στην κεντρική Ευρώπη.

Παραβίαση του διεθνούς δικαίου

Ήδη από το 1997 ξεκινά η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, παρόλο που οι δυτικοί ηγέτες είχαν υποσχεθεί στον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο (3). Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ηγετικές προσωπικότητες εξέφραζαν τη διαφωνία τους. Ο Τζορτζ Κένναν, ο οποίος θεωρείται ο αρχιτέκτονας της πολιτικής ανάσχεσης της ΕΣΣΔ, προέβλεψε τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης, οι οποίες ήταν τόσο λογικές όσο και επιβλαβείς: «Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα ήταν το πιο μοιραίο λάθος στην αμερικανική πολιτική από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Είναι αναμενόμενο ότι η απόφαση αυτή θα αναζωπυρώσει εθνικιστικές, αντιδυτικές και μιλιταριστικές τάσεις στη ρωσική κοινή γνώμη, θα αναζωπυρώσει την ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα στις σχέσεις Ανατολής-Δύσης και θα κατευθύνει τη ρωσική εξωτερική πολιτική προς μια κατεύθυνση που θα είναι αντίθετη με τις επιθυμίες μας» (4).

Το 1999, όταν το ΝΑΤΟ γιόρταζε με τυμπανοκρουσίες την 50ή επέτειό του, πραγματοποίησε την πρώτη του διεύρυνση προς τα ανατολικά (Ουγγαρία, Πολωνία και Τσεχική Δημοκρατία) και ανακοίνωσε ότι η διαδικασία θα συνεχιζόταν μέχρι τα ρωσικά σύνορα. Πάνω απ' όλα, η Ατλαντική Συμμαχία προχώρησε ταυτόχρονα σε πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, μετατρέποντας τον οργανισμό από αμυντικό μπλοκ σε επιθετική συμμαχία, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου.

Ο πόλεμος κατά του Βελιγραδίου διεξήχθη χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ, εμποδίζοντας τη Μόσχα να χρησιμοποιήσει ένα από τα τελευταία εναπομείναντα μέσα εξουσίας της: το δικαίωμα βέτο της στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Οι ρωσικές ελίτ, που είχαν ποντάρει τόσα πολλά στην ενσωμάτωση της χώρας τους με τη Δύση, αισθάνθηκαν προδομένες: η Ρωσία, με πρόεδρο τότε τον Μπόρις Γέλτσιν που είχε εργαστεί για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν αντιμετωπίστηκε ως εταίρος που έπρεπε να ανταμειφθεί για τη συμβολή του στο τέλος του κομμουνιστικού συστήματος, αλλά ως ο μεγάλος χαμένος του Ψυχρού Πολέμου, που έπρεπε να πληρώσει το γεωπολιτικό τίμημα.

Παραδόξως, η ανάληψη της εξουσίας από τον Πούτιν τον επόμενο χρόνο αντιστοιχούσε μάλλον σε μια περίοδο σταθεροποίησης των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης. Ο νέος Ρώσος πρόεδρος πολλαπλασίασε τις πράξεις καλής θέλησης προς την Ουάσιγκτον μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Αποδέχθηκε την προσωρινή εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στην Κεντρική Ασία και διέταξε, ταυτόχρονα, το κλείσιμο των βάσεων που κληρονόμησε από την ΕΣΣΔ στην Κούβα, καθώς και την αποχώρηση των Ρώσων στρατιωτών που βρίσκονταν στο Κόσοβο.

Σε αντάλλαγμα, η Ρωσία ήθελε η Δύση να αποδεχθεί την ιδέα ότι ο μετασοβιετικός χώρος, τον οποίο ορίζει ως το εγγύς εξωτερικό της, εμπίπτει στη σφαίρα ευθύνης της. Αλλά ενώ οι σχέσεις με την Ευρώπη ήταν αρκετά καλές, ιδίως με τη Γαλλία και τη Γερμανία, υπήρχαν αυξανόμενες παρεξηγήσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2003, η επέμβαση στο Ιράκ από τον αμερικανικό στρατό χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ αποτελεί μια ακόμα παραβίαση του διεθνούς δικαίου, την οποία κατήγγειλαν εν χορώ το Παρίσι, το Βερολίνο και η Μόσχα. Η κοινή αυτή αντίθεση των τριών μεγαλύτερων δυνάμεων της ευρωπαϊκής ηπείρου επιβεβαιώνει τους φόβους της Ουάσιγκτον για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την αμερικανική ηγεμονία από μία συνεργασία της Ρωσίας με την Ευρώπη.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να εγκαταστήσουν τμήματα της αντιπυραυλικής τους ασπίδας στην Ανατολική Ευρώπη, κατά παράβαση της συμφωνίας Ρωσίας-ΝΑΤΟ (που υπογράφηκε το 1997), η οποία εγγυήθηκε στη Μόσχα ότι η Δύση δεν θα εγκαθιστούσε νέες μόνιμες στρατιωτικές υποδομές. Εξάλλου, η Ουάσινγκτον αμφισβήτησε τις συμφωνίες πυρηνικού αφοπλισμού: οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσύρθηκαν από τη Συνθήκη για αντιβαλιστικούς πυραύλους (ABM, 1972) τον Δεκέμβριο του 2001.

Είτε επρόκειτο για δικαιολογημένο φόβο είτε για ψευδαισθήσεις καταδίωξης, οι «χρωματιστές επαναστάσεις» στον μετασοβιετικό χώρο έγιναν αντιληπτές στη Μόσχα ως επιχειρήσεις που αποσκοπούσαν στην εγκαθίδρυση φιλοδυτικών καθεστώτων στο κατώφλι της. Όντως, τον Απρίλιο του 2008 η Ουάσιγκτον άσκησε ισχυρές πιέσεις στους Ευρωπαίους συμμάχους της να επικυρώσουν την πρόσκληση της Γεωργίας και της Ουκρανίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ, παρόλο που η συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών ήταν αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πίεζαν για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, η οποία αποτελούσε περαιτέρω παραβίαση του διεθνούς δικαίου, καθώς νομικά πρόκειται για σερβική επαρχία.

Αφού η Δύση άνοιξε το κουτί της Πανδώρας του παρεμβατισμού και της αμφισβήτησης των συνόρων στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η Ρωσία απάντησε με στρατιωτική επέμβαση στη Γεωργία το 2008 και στη συνέχεια με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Με τον τρόπο αυτό, το Κρεμλίνο έστελνε το σήμα πως θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Αλλά αμφισβητώντας την εδαφική ακεραιότητα της Γεωργίας, η Ρωσία παραβίασε με τη σειρά της το διεθνές δίκαιο.

Η ρωσική ενόχληση έφτασε σε σημείο χωρίς επιστροφή με την ουκρανική κρίση. Στα τέλη του 2013, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί υποστήριξαν τις διαδηλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, η εκλογή όμως του οποίου το 2010 είχε αναγνωριστεί ως σύμφωνη με τα δημοκρατικά πρότυπα. Για τη Μόσχα, η Δύση υποστήριξε ένα πραξικόπημα προκειμένου να πετύχει, πάση θυσία, την προσάρτηση της Ουκρανίας στο δυτικό στρατόπεδο.

Έκτοτε, η ρωσική παρέμβαση στην Ουκρανία -η προσάρτηση δηλαδή της Κριμαίας και η ανεπίσημη στρατιωτική υποστήριξη των αυτονομιστών του Ντονμπάς- παρουσιάζονται από το Κρεμλίνο ως νόμιμη απάντηση στη φιλοδυτική κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο. Από την πλευρά τους, οι δυτικές πρωτεύουσες καταγγέλλουν μια άνευ προηγουμένου πρόκληση για τη διεθνή τάξη μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.

Οι συμφωνίες του Μινσκ, που υπογράφηκαν τον Σεπτέμβριο του 2014, έδωσαν τη δυνατότητα στη Γαλλία και τη Γερμανία να πάρουν το πάνω χέρι στην εξεύρεση λύσης μέσω διαπραγματεύσεων για τις εχθροπραξίες στο Ντονμπάς. Χρειάστηκε το ξέσπασμα μιας ένοπλης σύγκρουσης στην ήπειρο προκειμένου Παρίσι και Βερολίνο να εγκαταλείψουν την παθητικότητά τους. Αλλά επτά χρόνια αργότερα, η διαδικασία έχει σταματήσει. Το Κίεβο εξακολουθεί να αρνείται να παραχωρήσει αυτονομία στο Ντονμπάς, όπως προβλέπεται στο κείμενο. Αντιμέτωπο με την έλλειψη αντίδρασης από το Παρίσι και το Βερολίνο, που κατηγορούνται ότι ευθυγραμμίζονται με τις ουκρανικές θέσεις, το Κρεμλίνο επιδιώκει να διαπραγματευτεί απευθείας με τους Αμερικανούς, τους οποίους θεωρεί ως τους πραγματικούς καθοδηγητές του Κιέβου.

Κατά τον ίδιο τρόπο, η Μόσχα εξεπλάγη από το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι αποδέχθηκαν χωρίς αντίδραση όλες τις αμερικανικές πρωτοβουλίες, ακόμη και τις πιο αμφισβητήσιμες. Χαρακτηριστική ήταν η απόσυρση της Ουάσιγκτον από τη συνθήκη για τις Ενδιάμεσες Πυρηνικές Δυνάμεις (INF) τον Φεβρουάριο του 2019, η οποία θα έπρεπε να είχε προκαλέσει την αντίδρασή τους, καθώς αποτελούν δυνητικά τους πρώτους στόχους αυτού του είδους των όπλων. Σύμφωνα με την ερευνήτρια Ιζαμπέλ Φακόν, η Ρωσία «πιστεύει σταθερά, αισθητά ενοχλημένη, ότι οι ευρωπαϊκές χώρες είναι απελπιστικά ανίκανες να αποκτήσουν στρατηγική αυτονομία έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών και ότι αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους μπροστά στην επιδείνωση της στρατηγικής και διεθνούς κατάστασης» (5).

Παρακολουθητές του Ατλαντισμού

Ακόμη πιο εκπληκτικό: όταν Ρώσοι και Αμερικανοί μιλούσαν ξανά για στρατηγικά θέματα, με την πενταετή παράταση της συνθήκης για τη μείωση των πυρηνικών όπλων New Start, που ακολούθησε τη σύνοδο κορυφής Μπάιντεν-Πούτιν τον Ιούνιο του 2021, η Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί να πιέσει για εκτόνωση των σχέσεων με τη Μόσχα, απέρριψε μια πιθανή συνάντηση με τον Ρώσο πρόεδρο. Για την Πολωνία, η οποία τορπίλισε την πρωτοβουλία μαζί με άλλες χώρες, «αυτό θα ενίσχυε το κύρος του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν αντί να τιμωρήσει μια επιθετική πολιτική» (6).

Η άρνηση διαλόγου έρχεται σε αντίθεση με τη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στον άλλο μεγάλο γείτονα της ΕΕ, την Τουρκία: παρά την στρατιωτική της δραστηριότητα (κατοχή της βόρειας Κύπρου και μέρους του συριακού εδάφους, αποστολή στρατευμάτων στο Ιράκ, τη Λιβύη και τον Καύκασο), το αυταρχικό καθεστώς του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είναι εξάλλου σύμμαχος του Κιέβου, δεν υπόκειται σε κυρώσεις. Στην περίπτωση της Ρωσίας, αντίθετα, οι Ευρωπαίοι δεν παρουσίασαν άλλη πολιτική από το να απειλούν τακτικά με νέες κυρώσεις, ανάλογα με τις ενέργειες του Κρεμλίνου.

Όσο για την Ουκρανία, περιορίζονται στο να επαναλαμβάνουν το ΝΑΤΟϊκό δόγμα της ανοικτής πόρτας, παρόλο που οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με επικεφαλής το Παρίσι και το Βερολίνο, έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στο παρελθόν και δεν έχουν, στην πραγματικότητα, καμία πρόθεση να εντάξουν την Ουκρανία στη στρατιωτική τους συμμαχία.

Η κρίση στις σχέσεις Ρωσίας-Δύσης καταδεικνύει ότι η ασφάλεια της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν μπορεί να διασφαλιστεί χωρίς τη Ρωσία, πόσω μάλλον εναντίον της. Αντιθέτως, η Ουάσιγκτον ευνοεί τον αποκλεισμό, καθώς ενισχύει την αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Από την πλευρά τους, οι Δυτικοευρωπαίοι, με τη Γαλλία πρώτη πρώτη, δεν είχαν το όραμα και το πολιτικό θάρρος να μπλοκάρουν τις πιο προκλητικές πρωτοβουλίες της Ουάσιγκτον και να προτείνουν ένα θεσμικό πλαίσιο χωρίς αποκλεισμούς, που θα απέτρεπε την επανεμφάνιση ρηγμάτων στην ήπειρο.

Και γι’ αυτόν τους τον φιλοατλαντισμό η Ουάσιγκτον αντί να τους ανταμείβει, τους αγνοεί. Η ασυντόνιστη απόσυρση από το Αφγανιστάν και η δημιουργία μιας στρατιωτικής συμμαχίας στον Ειρηνικό χωρίς την έγκριση του Παρισιού είναι τα τελευταία επεισόδια μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν τώρα ως θεατές τις διαπραγματεύσεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας για την ασφάλεια της Γηραιάς Ηπείρου, με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Υποσημειώσεις

(1) Βλ.  Vladimir Poutine, «Sur l’unité historique des Russes et des Ukrainiens», από τον ισότοπο της πρεσβείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Γαλλία, 12  Ιουλίου 2021.
(2) Hélène Richard, «Quand la Russie rêvait d’Europe», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος 2018.
(3) Philippe Descamps, «“L’OTAN ne s’étendra pas d’un pouce vers l’est”», «Le Monde diplomatique», Σεπτέμβριος  2018.
(4) George F. Kennan, «A fateful error», «The New York Times», 5 Φεβρουαρίου 1997.
(5) Isabelle Facon,  «La Russie et l’Occident: un éloignement grandissant au cœur d’un ordre international polycentrique», «Regards de l’Observatoire franco-russe», L’Observatoire, Μόσχα, 2019.
(6) Δήλωση του Πολωνού πρωθυπουργού Ματέους Μοραβιέτσκι, συνέντευξη τύπου στις Βρυξέλλες, 25 Ιουνίου 2021.

Βιαστείτε, σύντροφοι!

Συνέντευξη Ευκλείδη Τσακαλώτου στην "Καθημερινή" σήμερα. 

Ο τίτλος που διάλεξε η Καθημερινή για την συνέντευξη, τα λόγια του Τσακαλώτου: «Το πολιτικό σύστημα δεν έχει πείσει τους νέους». Στο πολιτικό σύστημα, κατά τον Τσακαλώτο, προφανώς δεν περιλαμβάνεται ο Σύριζα που στους νέους πήρε 40% ακόμα και στα κάτω του, το 2019.

 

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Ποιο είναι το μεγαλύτερο προσόν, κατά την γνώμη σας, του Αλέξη Τσίπρα;

ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ: Δύο. Έχει μια λαϊκότητα, που είναι χαρισματική. Η κόρη μου, στα 14 της, μου είπε ότι όταν ο Τσίπρας χαιρετάει τον κόσμο είναι σαν το ψάρι μέσα στο νερό, ενώ εσύ σαν το ψάρι μέσα στο μέλι! Και το δεύτερο ο "τακτικισμός", που του επιτρέπει να βλέπει ένα θέμα μέσα από περισσότερες πλευρές, περισσότερες γωνίες.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Και ελάττωμα;

ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ: Δύο. Έχει μια ανασφάλεια που δεν δικαιολογείται. Και σε ένα πράγμα που είναι χειρότερος από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι στην επιλογή συμβούλων. Για να είμαι δίκαιος, αυτό το λέει κι ο ίδιος.

 

Ωραία και φιλικά, ο Τσακαλώτος καρφώνει τον Τσίπρα στα πιο σημαντικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας ηγέτης. Είναι ανασφαλής (γι αυτό θέλει εκλογή από την βάση, άραγε;) και δεν ξέρει να διαλέγει συμβούλους. Στο πιο μεγάλο προσόν ενός ηγέτη, την επιλογή ανθρώπων, είναι χειρότερος και του Μητσοτάκη (ίσως γι αυτό διάλεξε τον Τσακαλώτο). Ακόμη και στα προσόντα του, είναι "λαϊκός" και "τακτικιστής". Μια πρόχειρη σύνοψη των παραπάνω δύο σε ένα βγάζει "λαϊκιστής", αλλά αυτό δεν το είπε ο Ευκλείδης...

Όσο πιο γρήγορα γίνει το συνέδριο, τόσο το καλύτερο για τον ΣύριζαΠΣ.

 

Ο μεγιστάνας κι ο λογιστάκος.

Ο πληθωρισμός στην χώρα μας έτρεξε με 6,6% τον Ιανουάριο του 2022. Η τελευταία φορά που ο πληθωρισμός στην Ελλάδα είχε φτάσει σε αυτά τα επίπεδα ήταν τον Φεβρουάριο του 1997, πριν δεκαπέντε χρόνια ακριβώς. Θυμίζουμε ότι το νόμισμα της Ελλάδας ήταν τότε η δραχμή.

 

Η δημοσιογράφος Μαρίνα Αλεξανδρή συγκέντρωσε τα μέτρα που είχαν ληφθεί τότε από την κυβέρνηση Σημίτη και μας τα θυμίζει.

* Μείωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα,

* Μείωση έμμεσων φόρων,

* Διπλή μείωση των τιμολογίων του ΟΤΕ,

* Μείωση των τιμολογίων της ΔΕΗ και μείωση του ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα. 

* Παράλληλα, και για να μην υπάρξει δημοσιονομικός εκτροχιασμός, έκλεισαν «συμφωνίες κυρίων» για συγκρατημένες εισοδηματικές διεκδικήσεις από τους εργαζόμενους και για μηδενικές αυξήσεις προϊόντων και υπηρεσιών από την πλευρά των επιχειρήσεων.

Κι όλα αυτά με την χώρα να έχει χρέος μόνο (!) 114% του ΑΕΠ και ρυθμούς ανάπτυξης 4,5%. Δεν προερχόμασταν από μια τραγική ύφεση όπως τώρα και ο δείκτης αισιοδοξίας κτυπούσε κόκκινο καθώς η χώρα εισερχόταν στην πρώτη βαθμίδα της Ευρώπης.

Αυτά επί διαχείρισης του "λογιστάκου" Σημίτη.

 

Τώρα, στη θέση του λογιστάκου που τα κατάφερε, έχουμε έναν μεγιστάνα της πολιτικής, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που κατά την opinion poll (δηλαδή κατά την opinion pollution σε τύπο συγκοπτόμενο) έχει αποδοχή από το 49% του ελληνικού λαού και προηγείται του δεύτερου κόμματος κατά 12%. 

Τι θα κάνει ο μεγιστάνας της πολιτικής που ο κόσμος όπου βλέπει κάμερα φωνάζει "Γ...Μητσοτάκη"; Τι θα κάνει ο κυβερνήτης που δεν ντρέπεται να βάζει τους πληρωμένους σφουγκοκωλάριους να τον λένε "λαοπρόβλητο" και "πετυχημένο";

 

Στο μέτωπο της ακρίβειας θα βουλιάξει η κυβέρνηση. Αυτή που μοίρασε δεξιά κι αριστερά κάθε περιθώριο που είχε από την ΕΕ και τώρα θα πρέπει να φτιάξει πρωτογενή πλεονάσματα, έστω και μικρά. Αυτή που πούλησε το κρίσιμο ποσοστό της ΔΕΗ ακριβώς την στιγμή που την είχε ανάγκη ο ελληνικός λαός να τον στηρίξει. Αυτή που έχει υπουργό ανάπτυξης ένα τύπο που λέει ότι τα αγγούρια έχουν φτηνύνει από 2,2 σε 1,4 ευρώ, άρα όλα καλά! Αυτή που στηρίζει ακόμα την ύπαρξή της στο φτηνό χρήμα που εξασφάλισε ο Σύριζα με το μαξιλάρι των 19 (εκ των 37) δις που φρόντισε να βάλει στην άκρη.

Στο μέτωπο της ακρίβειας ο λογιστάκος κράτησε την Ελλάδα όρθια και με τα λογιστικά του την έβαλε στην Ευρωζώνη. Να δούμε αν στο ίδιο μέτωπο θα αντέξει ο μεγιστάνας ή αν θα βουλιάξει με τον πάταγο που τού αξίζει. Παίρνοντας, δυστυχώς, μαζί του κι εμάς και την χώρα,

ΜΕ ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΔΥΟ ΤΡΥΓΟΝΙΑ

Ο σταθμός Λαρίσης όχι μόνο ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ αλλά και ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ

 

Στον χώρο του ΟΣΕ, γίνονται σχέδια για την δημιουργία ενός Μουσείου του Ρεμπέτικου (Ρεμπέτικο Σπίτι). Πολύ ωραία η σκέψη κι ας άργησε. Πρέπει όμως να προσεχτεί και κάτι άλλο.

 

Στον χώρο αυτό στην αρχαιότητα υπήρχε το ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ ένας χώρος ίασης σαν κήπος, ένα είδος αρχαίου νοσοκομείου, μια όαση δροσιάς και ανάπαυσης. Αυτός ο χώρος πρέπει επιτέλους να αναδειχθεί και το Μουσείο του Ρεμπέτικου είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να πιάσουμε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Μαζί με το Ρεμπέτικο να αναδειχθεί και το Αφροδίσιο. Σε περίπτωση ανάπλασης του σταθμού για να γίνει Ρεμπέτικο Σπίτι πρέπει να συνυπολογισθεί το ότι εκεί ήταν το Αφροδίσιο και να φροντίσουμε ώστε να αναδειχθεί σαν αρχαιολογικός χώρος.

 

Φυσικά για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να το μελετήσουν μελετητές αφού τους το υποδείξουν σαν έργο οι δύο δήμοι, στα διοικητικά όρια των οποίων ανήκει ο σταθμός, ο Δήμος Πειραιά και ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας. Για τον δήμος Πειραιά έχουμε ακούσει ότι έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον μια και το είπε ο ίδιος ο Μόραλης. Ελπίζουμε να ακούσουμε το ίδιο και από τον δήμαρχο κ.Χ.Βρεττάκο.

 

Για όσους δεν γνωρίζουν το θέμα ας δουν τα εξής:

Στις γραμμές του τρένου και στο πρανές προς την πλευρά της Δραπετσώνας υπάρχουν ακόμη και σήμερα ενδείξεις της ύπαρξης του Αφροδίσιου. Επίσης έχουν βρεθεί και ανασκαφικά ευρήματα από τον Φουκάρ τον 19ο αιώνα και την αρχαιολογική υπηρεσία πιο πρόσφατα.

Παραθέτω τα ανασκαφικά ευρήματα που μαζί με τις γραπτές μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι στον χώρο αυτό ήταν το Αφροδίσιο.

Οι δύο πλάκες δείχνουν ότι δίπλα από τον χώρο που βρέθηκαν (στην Ηετιώνεια Πύλη) επί Ευβολίδου άρχοντος (αυτό δηλώνει τον χρόνο) έγιναν εργασίες για το Αφροδίσιο. Τις πλάκες βρήκε ο Γάλλος Φουκάρ στα τέλη του 19ου αιώνα κατά την διάρκεια των εργασιών για τον σταθμό Λαρίσης του ΟΣΕ.

 

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΑΙ Κ.Ε. ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΗ

Στη χτεσινή Αυγή δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα. Μιλά για διάφορα. Μεταξύ άλλων μιλά και για το θέμα που απασχολεί τελευταία τον ΣύριζαΠΣ σε σχέση με την δομή του. Οι αποφάσεις θα ληφθούν στο συνέδριο, ο διάλογος όμως έχει ενδιαφέρον. Παρακάτω παραθέτω τις απαντήσεις που έδωσε σε συγκεκριμένες ερωτήσεις για την εκλογή Προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από την βάση. Φυσικά μίλησε για όλα, εγώ όμως αναφέρω τις ερωτ-απαντήσεις που αφορούν αυτό το θέμα της εκλογής από την βάση.

 

ΑΥΓΗ: Θα προτείνετε στο προσεχές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. την εκλογή του προέδρου και της Κ.Ε. από τα μέλη του κόμματος. Ποιος ο στόχος αυτής της πρότασης;

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. δεν είναι απλά ένα κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς στην Ελλάδα. Είναι ένα κόμμα πρότυπο στην Ευρώπη. Είναι το κόμμα που κατάφερε να κερδίσει την προτίμηση του λαού και να κυβερνήσει σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, όταν τα βλέμματα όλης της Ευρώπης και του κόσμου ήταν στραμμένα επάνω μας. Και τι προτάξαμε τότε πέρα από το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη και τερματισμό της λιτότητας; Το αίτημα για δημοκρατία. Υψώσαμε το ηθικό μας ανάστημα λέγοντας ότι δεν μπορεί να καθορίζουν οι συσχετισμοί δύναμης και ισχύος οικονομικής τη ζωή των ανθρώπων και δεν μπορεί η Ευρώπη να προχωρήσει χωρίς δημοκρατία.

Όταν, λοιπόν, ένα από τα βασικά ταυτότητα χαρακτηριστικά μας είναι η δημοκρατία, η δύναμη του λαού, η αδιαμεσολάβητη έκφραση των πολιτών, η συμμετοχή τους στη λήψη ακόμη και των πιο δύσκολων και οριακών αποφάσεων, δεν μπορούμε αυτό να το υποβαθμίζουμε στην εσωτερική μας λειτουργία.

Όραμά μου λοιπόν είναι να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. το πιο δημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη. Να δώσουμε έτσι νέο νόημα στη συμμετοχή και στην ίδια τη σχέση του πολίτη με την πολιτική, τη σχέση του μέλους του κόμματος με το κόμμα. Όχι ως χειροκροτητές και διεκπεραιωτές των αποφάσεων της ηγεσίας, αλλά ως συνδιαμορφωτές των αποφάσεων αυτών.

ΑΥΓΗ: Και αυτό διασφαλίζεται με την εκλογή της ηγεσίας από τη βάση;

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι απόλυτα, αλλά είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα. Πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα, που προβλέπονται στην πρόταση για το νέο καταστατικό. Όπως, για παράδειγμα, η υποχρέωση άμεσης προσφυγής στα μέλη του κόμματος για πολύ κρίσιμες αποφάσεις, όπως η συμμετοχή σε μία κυβέρνηση. Ξέρετε, οι νέες τεχνολογίες μας δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Θα έλεγα ότι μας αναγκάζουν να προσαρμόσουμε και την κομματική λειτουργία στις νέες ευκολίες και συνήθειες της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και προτείνουμε να θεσμοθετήσουμε πια την ψηφιακή λειτουργία. Ένα δραστήριο μέλος μπορεί να ενημερώνεται, να διαβουλεύεται, να ψηφίζει, και να κινητοποιείται ακόμη, από τον χώρο του Διαδικτύου.

ΑΥΓΗ: Υπάρχουν ωστόσο επικριτές αυτής της πρότασης που επισημαίνουν ότι έτσι δημιουργείται ένα “star system” στο κόμμα. Τι απαντάτε;

 

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Σέβομαι την άποψή τους και πιστεύω ότι μπορούμε να διεξαγάγουμε μια πολύ ουσιαστική και γόνιμη συζήτηση στην πορεία του προσυνεδριακού διαλόγου. Ωστόσο θα μου επιτρέψετε να εκφράσω τη διαφωνία μου.

Αν ισχύει ότι είναι ένα πρόβλημα η εκλογή στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος των δημοφιλών συντρόφων μας ή στη Βουλή των δημοφιλών υποψηφίων και όχι των ικανών, η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι η λιγότερη δημοκρατία. Δεν πιστεύω στο προνόμιο των λίγων να επιλέγουν με ορθότερα κριτήρια έναντι των πολλών που δεν ξέρουν. Και αν “δεν ξέρουν”, υποχρέωση όλων εμάς των αριστερών είναι να μάθουν. Καθ’ υπερβολήν θα έλεγα ότι το επιχείρημα αυτό προσομοιάζει με το αντίστοιχο της αριστοκρατίας, που δεν επιθυμούσε το δικαίωμα ψήφου να γίνει καθολικό διότι οι πολλοί δεν ήξεραν να ψηφίσουν ορθά, όπως ήξεραν οι ευγενείς, που είχαν μέχρι τότε το προνόμιο αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, είμαστε εδώ για να ανταλλάξουμε ιδέες και προτάσεις ώστε να διασφαλίσουμε ακόμη περισσότερο ότι η ανοιχτή αυτή διαδικασία θα φέρει και ποιοτικότερα αποτελέσματα στη σύνθεση των οργάνων του κόμματος. Ήδη προτείνεται η ισόποση συμμετοχή των δύο φύλων. Ένα ανώτατο πλαφόν συμμετοχής βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών, ώστε να έχουμε περισσότερες θέσεις για τα λεγόμενα μεσαία στελέχη στα όργανα. Και υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες προτάσεις που δίνουν βάρος στην περιφερειακή συγκρότηση. Όλα θα τα συζητήσουμε ανοιχτά και δημοκρατικά και θα λάβουμε τις αποφάσεις μας.

ΑΥΓΗ: Συμμερίζεστε την άποψη που έχει επίσης διατυπωθεί ότι θα προκύψει ένα έλλειμμα λογοδοσίας των μελών της ηγεσίας του κόμματος, αν η εκλογή γίνει από τα μέλη;

ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι, δεν μου είναι κατανοητό γιατί μια Κεντρική Επιτροπή που εκλέγεται από ένα συνέδριο που συνέρχεται κάθε τέσσερα χρόνια έχει μεγαλύτερη λογοδοσία στα μέλη του κόμματος από μια Κεντρική Επιτροπή που εκλέγεται απευθείας από τη μέλη. Στα μέλη του κόμματος οφείλουμε να λογοδοτούμε, και μάλιστα καθημερινά, όχι στους αντιπροσώπους τους. Εκεί είναι η δύναμή μας, στα μέλη. Και από πού αντλούν δύναμη τα μέλη του κόμματος; Από τους δεσμούς του καθενός και όλων μας με την κοινωνία. Αυτό, και όχι κάποιοι εσωτερικοί υπολογισμοί, κάνει ζωτική την ανάγκη να αναπνεύσει η εσωτερική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, να αγκαλιάσει χωρίς φοβίες και στερεότυπα τα κινήματα και τους ανθρώπους σε κάθε χώρο, να γίνουμε ένα κόμμα με εκείνους και για εκείνους.

Πράγμα που σημαίνει όχι απλώς να ανοίξουμε τις πόρτες μας, όπως λέμε συνήθως, αλλά να μετακομίσουμε όλη τη λειτουργία και τη δράση μας εκεί όπου η κοινωνία δίνει τις μικρές και μεγάλες της μάχες. Όταν λοιπόν κατανοούμε ότι πρέπει να ανοιχτούμε με εμπιστοσύνη στην κοινωνία, δεν είναι λογικό να πρέπει να εμπιστευτούμε για όλα τα σοβαρά ζητήματα, και για την εκλογή της ηγεσίας, τα μέλη του κόμματος;

 

 

ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΝΩΜΗ:

 

Περιττό να πω ότι ασπάζομαι τις απόψεις του Τσίπρα, όχι γιατί έχει ανάγκη την δική μου στήριξη, αλλά γιατί τις θεωρώ τις μακράν πιο σωστές. Η κριτική του μάλιστα ότι η έμμεση εκλογή είναι άποψη αριστοκρατική (ολιγαρχική) με εκφράζει απόλυτα. Εξάλλου έχω γράψει την άποψή μου στο θέμα αυτό.

Η προσωπική μου θέση, πάντως, πηγαίνει κι ένα βήμα παραπέρα που κανείς δεν το θέτει κι έτσι δεν έχει καμιά πιθανότητα να πραγματοποιηθεί, ούτε καν να συζητηθεί.

Αν ήμουν σε θέση να περάσω μιαν άποψη, θα έλεγα ότι η Κεντρική Επιτροπή θα έπρεπε να επιλέγεται εξολοκλήρου με κλήρο μεταξύ των μελών. Κι όποιος κάνει μια θητεία (μονοετή) να μην εκλέγεται ξανά για χρονικό διάστημα πολλών θητειών. Ακόμα κι ο Πρόεδρος θα μπορούσε να επιλέγεται με κλήρωση εφ' όσον παρέμενε στα διεκπεραιωτικά καθήκοντά του. Οποιοδήποτε μέλος του κόμματος θα μπορούσε να εκπροσωπεί το κόμμα για περιορισμένο χρόνο και χωρίς δικαίωμα επανεκλογής.

Να σημειωθεί πως η πρότασή μου αυτή ικανοποιείται εν πολλοίς με την πρόβλεψη για δημοψηφίσματα μεταξύ όλων των μελών για σημαντικά θέματα, αρκεί να γίνεται πολύ συχνά. Θα προτιμούσα μάλιστα να υπάρχει δημοψήφισμα ακόμα και για "ψύλλου πήδημα".

ΠΡΟΣΟΧΗ!

Εκεί που αλλάζουν τα πράγματα είναι στον ΥΠΟΨΗΦΙΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, στον άνθρωπο που το κόμμα προτείνει στην κοινωνία να την κυβερνήσει. Εκεί δεν τίθεται θέμα κλήρωσης βέβαια. Η βάση θα έπρεπε να ψηφίζει τον ΥΠΟΨΗΦΙΟ του κόμματος για την θέση του Πρωθυπουργού.

Αυτή είναι και η αναμφισβήτητη θέση του Τσίπρα στον Σύριζα ΠΣ.

Επίσης για θέσεις που χρειάζονται μονιμότητα και ειδίκευση (λόγω γνώσεων, διασυνδέσεων, ιστορίας κτλ) θα μπορούσε να υπάρχει και γι αυτές καθολική ψηφοφορία από την βάση, με ποσοστώσεις γεωγραφικές, πολιτικές, φύλου κτλ.

Βυθίζεται η εξωτερική μας πολιτική

 

 

 

 

 

Όσο η Ελλάδα κυβερνάται από ανίκανους, ιδού τα τελευταία νέα:

•  Η Αμερική απέσυρε την στήριξή της στον EastMed. Μας θέλει μόνο σαν βάση κατά της Ρωσίας. Η οποία φυσικά έχει κάθε λόγο να μας έχει στην μπούκα και στα οικονομικά (φυσικό αέριο) και γεωπολιτικά.
•  Η Γαλλία μας δουλεύει κανονικά. Μας πουλά αεροπλάνα μόνο και μόνο για να αντισταθμίσει τις απώλειες από την ακύρωση της αυστραλιανής παραγγελίας και μας σέρνει χωρίς κανένα κέρδος σε εμπλοκή στην υποσαχάρια Αφρική.
•  Η Τουρκία κάνει ότι θέλει στο Αιγαίο. Τα πλοία της και τα ντρον και τα αεροπλάνα της πΑυτοί που μας κυβερνούν μπορεί να είναι ντήλερς ή και ανώνυμη εταιρεία, πάντως ηλίθιοι δεν είναι. Ηλίθιος είναι ένας λαός που ψήφισε λαμόγια και επικοινωνιακές φούσκες. Όσο μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες η χώρα θα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια σειρά αποτυχιών στην εξωτερική της πολιτική. Η σοβαρότητα πρέπει να επανέλθει στον τόπο, αν θέλουμε η Ελλάδα να μην μπλέξει σε ταλαιπωρίες που δεν θα τις αντέξει.αραβιάζουν όχι την ΑΟΖ αλλά την κυριαρχία της χώρας, τα έξι μίλια.
•  Η Τουρκία κάνει ό,τι θέλει στην Κύπρο με την απειλή πολέμου και εξευτελίζει την όποια εθνική της κυριαρχία ακυρώνοντας συμβόλαια που έχει υπογράψει η Κύπρος.
•  Το Ισραήλ προσεγγίζει την Τουρκία για το αέριο και τους νέους αγωγούς, το ίδιο θα κάνει αύριο κι η Αίγυπτος,
•  Η Βόρεια Μακεδονία προσβλέπει πλέον στην Τουρκία αφού η Αθήνα κοιμάται και φοβάται να επικυρώσει ψηφισμένες συμφωνίες.
•  Η Αλβανία αμφισβητεί την ΑΟΖ και φέρεται στην Ελλάδα αλαζονικά.
•  Η Ισπανία πουλά στην Τουρκία κι αγνοεί την Ελλάδα,
•  Η ΕΕ (κι η Γερμανία κυρίως) μιλά με την Τουρκία σαν περιφερειακή δύναμη και μας γράφει κανονικά.
•  Η Ρωσία ετοιμάζεται για στρατηγική συμφωνία με την Τουρκία και έχει ξεκαθαρίσει ότι η Ελλάδα δεν την ενδιαφέρει πια.

Ο Ερντογάν, αυτός ο δικτάτορας αλλά τουλάχιστον με κάποιες ικανότητες κυβερνήτης, πήρε και τα σώβρακα του δικού μας ανίκανου τουρίστα των Σαββατοκύριακων. Δεν ήταν δύσκολο να αντιληφθούν διεθνώς ότι ο Μητσοτάκης κάνει εξωτερική πολιτική μόνο όπου έχει απ' ευθείας αγοραπωλησίες με προσωπικές συμφωνίες που η Βουλή και τα αρμόδια όργανα εγκρίνουν εκ των υστέρων κι αφού τα ΜΜΕ θριαμβολογήσουν για τον ωραίο θόρυβο των Ραφάλ.

 

Αυτοί που μας κυβερνούν μπορεί να είναι ντήλερς ή και ανώνυμη εταιρεία, πάντως ηλίθιοι δεν είναι. Ηλίθιος είναι ένας λαός που ψήφισε λαμόγια και επικοινωνιακές φούσκες. Όσο μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες η χώρα θα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μια σειρά αποτυχιών στην εξωτερική της πολιτική. Η σοβαρότητα πρέπει να επανέλθει στον τόπο, αν θέλουμε η Ελλάδα να μην μπλέξει σε ταλαιπωρίες που δεν θα τις αντέξει.

Διαμορφώνεται η νέα αντίθεση Δύσης και Ανατολής

 

Τα δύο δίδυμα των δύο φωτογραφιών (Μπάιντεν-Τζόνσον αριστερά και Πούτιν-Τζιπινγκ δεξιά) κρατούν σήμερα τον κόσμο στα χέρια τους. Μετά την δημιουργία του AUKUS, δηλαδή την συμμαχία ΗΠΑ, Μ.Βρετανίας και Αυστραλίας, φτιάχτηκε και το αντίδοτο, η συμμαχία Κίνας-Ρωσίας με τις συναντήσεις Πούτιν και Σι Τζιπίνγκ. Πρόκειται για δυο συμμαχίες που έχουν τα πάντα σε τεράστια, σε γιγαντιαία νούμερα. Ας τις ονομάσουμε (συμβατικά) η Δυτική συμμαχία (ΗΠΑ, Μ.Βρετανία, Αυστραλία) και η Ανατολική συμμαχία (Κίνα, Ρωσία).  

• Η έκταση της Δυτικής είναι περίπου 17 εκ. τ.χμ. και της Ανατολικής 27 εκ. τ.χμ
• Ο πληθυσμός της Δυτικής είναι 400 εκ. και της Ανατολικής 1.550 εκ.
• Το ΑΕΠ της Δυτικής είναι 25 τρις δολ. και της Ανατολικής 34 τρις δολ.
  

Η Ανατολική υπερτερεί κάπως στα νούμερα μόνο που πρόκειται για αμελητέες διαφορές σε αυτά τα επίπεδα. Η Δυτική φαίνεται να υπερτερεί ακόμα σε τεχνολογία και οπλισμό, αλλά, η Ανατολική ανεβαίνει ταχύτατα κι έτσι αυτό αλλάζει μέρα με την μέρα.

Οι δυο συμμαχίες συγκρούονται σε διάφορα επίπεδα, κυρίως όμως την οικονομία και την τεχνολογία. Τοπικές συγκρούσεις υπάρχουν και μάλιστα σε έξαρση (Ταϊβάν, Ουκρανία) αλλά δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε γενικευμένο πόλεμο καθώς η ολική καταστροφή όλων είναι βέβαιη αν ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος. Προς το παρόν ο κόσμος είναι ακόμη "δυτικός" αφού είναι Αμερικανοκρατούμενος (λόγω δολαρίου κυρίως), όμως κι αυτό μπορεί να αλλάξει από μέρα σε μέρα. Τα σχέδια των ενδεχομένων μελλοντικών συγκρούσεων είναι πολύ εκλεπτυσμένα για να μπορεί, όχι μόνο να τα αντιληφθεί αλλά, ακόμη και να τα κατανοήσει ο μέσος άνθρωπος. Κι ίσως να μην πραγματοποιηθούν ποτέ, πράγμα που είναι και το μόνο λογικό για την ανθρωπότητα. Κανείς δεν ξέρει όμως πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο μέλλον.

Σπίτι του Ρεμπετικου στον Σταθμό Λαρίσης

Στο επίσημο σάιτ της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (άρθρο localit) αναγγέλλεται κι επίσημα η δημιουργία ενός κέντρου πολιτισμού με τίτλο 'ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ" στον παλιό Σταθμό Λαρίσης που ανήκει διοικητικά στον Πειραιά και είναι η είσοδος της Δραπετσώνας.

1.

Για όσους δεν γνωρίζουν, τα όρια ανάμεσα στον Πειραιά και την Δραπετσώνα είναι οι γραμμές του τρένου. Δηλαδή ο σταθμός ολόκληρος ανήκει και στους δυο δήμους, όμως το κτήριο του σταθμού πέφτει, διοικητικά, στην πλευρά του Πειραιά. Όποια αξιοποίηση κι αν γίνει, θα πρέπει να υπολογίσει και τις δύο πλευρές των γραμμών, συνεπώς να υπολογίζει και την Δραπετσώνα. Και βέβαια, για να υπολογίσει κανείς την Δραπετσώνα, θα πρέπει ο δήμαρχός της (Κερατσινίου-Δραπετσώνας) Χρήστος Βρεττάκος να ενδιαφερθεί. Πιστεύω ότι θα το κάνει.

2.

Η υπόθεση δημιουργίας Κέντρου Ρεμπέτικου τραγουδιού προωθήθηκε από τα πρώτα χρόνια που σταμάτησε να λειτουργεί ο σταθμός (πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004). Δέκα χρόνια μετά, το σχέδιο προχώρησε κι έγινε οι πρώτες εργασίες καθαρισμού κτλ επί δημαρχίας Μιχαλολιάκου που βρήκε κονδύλια και ξεκίνησε με συναυλίες ρεμπέτικες να σηματοδοτεί τον χώρο. Ήταν η πρώτη απόπειρα για να γίνει πράξη το Κέντρο Ρεμπέτικου και σε εκείνη την προσπάθεια συμμετείχε και ο Δήμος Κερατσινίου Δραπετσώνας με δήμαρχο τότε τον Λουκά Τζανή.

3.

Η ΤΡΕΝΟΣΕ, όταν πουλήθηκε στους Ιταλούς, σταμάτησε το έργο θεωρώντας ότι εκείνη θα αξιοποιούσε τον σταθμό θέτοντας σε λειτουργία την γραμμή. Από ότι φαίνεται θα πρέπει να απογοητεύτηκε οπότε επέτρεψε και πάλι στον δήμο Πειραιά να προχωρήσει. Ήταν μια ευκαιρία που δεν άφησε ανεκμετάλλευτη ο Μόραλης και προχωρά, όπως δείχνουν και οι δηλώσεις του. 

 

4.

Εκτός από Μουσείο Ρεμπέτικου ή Ρεμπέτικο Σπίτι, η περιοχή του Σταθμού Λαρίσης είναι και ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ. Εκεί ήταν στην αρχαιότητα το Αφροδίσιο για το οποίο υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες αλλά και ανασκαφικά ευρήματα. Η όποια αξιοποίηση του χώρου θα πρέπει να συνυπολογίσει και το Αφροδίσιο σαν στοιχείο της αρχαίας μας κληρονομιάς.

Με κόκκινο ο υπάρχων σταθμός και με κιτρινωπό ο χώρος των γραμμών

5.

Οι γραμμές μπορούν να σκεπαστούν με (αφαιρούμενη) κατασκευή δαπέδου έτσι ώστε να αξιοποιηθεί ολόκληρος ο χώρος μέχρι το απέναντι πρανές (εκεί που βρίσκεται το "Απρόοπτο". Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη επιφάνεια καθώς μπορεί να φτάσει τουλάχιστον ως την Γέφυρα του Αγίου Διονυσίου χωρίς να επηρεάζει την διατηρητέα "χαράδρα" μεταξύ των σπιτιών. Για να γίνει αυτό, πρέπει ο Δήμος Δραπετσώνας (τώρα Κερατσινίου) να σχεδιάσει και να προτείνει στον Δήμο Πειραιά την συνεκμετάλλευση προσφέροντας τον χώρο και δίνοντας την πρέπουσα σημασία στο ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ.

Δημοσκοπήσεις και αληθινή ζωή.

Ένα μεγάλο κανάλι, πανελλήνιας εμβέλειας, παραγγέλνει στην GPO μια δημοσκόπηση. Όλα καλά. Το αποτέλεσμα βγαίνει πως η ΝΔ προηγείται με 10% του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Όλα καλά; Μμμμ .... μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.

Τότε σκέφτεσαι ότι είναι ένα κανάλι που ανοιχτά στηρίζει την κυβέρνηση και κατηγορεί συνεχώς τον Σύριζα ΠΣ.

Επίσης σκέφτεσαι ότι η GPO είναι μια εταιρεία που επί δεκαετίες είχε διευθυντή τον Θεοδωρικάκο, υπουργό του Μητσοτάκη και ιδιοκτήτη τον Καλογρίτσα, κύριο μάρτυρα κατηγορίας της ΝΔ σε ειδικό δικαστήριο. Κι αναρωτιέσαι αν πρέπει να πιστέψεις το αποτέλεσμα. 

Μια δημοσκόπηση ενός κυβερνητικού καναλιού από εταιρεία ενός υπουργού κι ενός συνεργάτη της ΝΔ. Να την πιστέψεις;

 

Δεν υπάρχει πια καμιά εμπιστοσύνη σε αυτά που δημοσιεύουν οι εφημερίδες και τα κανάλια της διαπλοκής. Μπορεί και να έχουν δίκιο, όμως δεν τους πιστεύει κανείς

Φανταστείτε να πουν μια μέρα ότι η διαφορά έγινε 6% και μετά να πουν 3%. Θα είναι τέτοια η κατάρρευση που δεν θα χρειαστούν ούτε εκλογές. Σε τέτοιο σημείο έχουν φτάσει με τις αστρονομικές διαφορές που παρουσιάζουν για να κρατάνε ψηλά το ηθικό των οπαδών της κυβέρνησης. Και με το Κιναλ θα την πατήσουν. Οι αριστεροί πρώην Πασόκοι θα μείνουν στον Σύριζα γιατί κατά βάση είχαν φύγει για ιδεολογικούς λόγους, οι δεξιοί πρώην Πασόκοι, όμως, που είχαν πάει στην ΝΔ επειδή το ΠαΣοΚ έδειχνε αδύναμο, θα δουν τώρα το κίνημα να ανεβαίνει και θα επιστρέψουν. 

 

Ζούμε σε ένα κόσμο όπου η εικονική πραγματικότητα οδηγεί κι επηρεάζει την αληθινή πραγματικότητα. Ως πότε θα το επιτρέπουμε; Ως πότε θα δίνουμε χώρο στους Μητσοτάκηδες και τους Φουρθιώτηδες και τους Μαρινάκηδες να παίζουν με τις ζωές μας;

Μια χώρα όπου διώκονται οι δημοσιογράφοι δεν έχει να ελπίζει σε πολλά.

Σήμερα λήγει η συζήτηση της πρότασης μομφής που κατέθεσε ο ΣυριζαΠΣ. Τα φώτα της δημοσιότητας θα στραφούν στον διάλογο Μητσοτάκη Τσίπρα κυρίως και, δευτερευόντως, στις άλλες ομιλίες. Όπλα του Μητσοτάκη το "συγνώμη", οι ευθύνες του ιδιώτη της Αττικής Οδού κι η Μάνδρα με το Μάτι. Όπλα του Τσίπρα η ανικανότητα του "επιτελικού κράτους", η προσπάθεια να κρυφτούν οι κυβερνητικές ευθύνες και, κυρίως, η ακρίβεια κι η πανδημία. Το αίτημα για εκλογές θα απορριφθεί από τον Μητσοτάκη που ξέρει ότι στις προσεχείς εκλογές, λόγω της απλής αναλογικής, χάνει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο ΣύριζαΠΣ δεν θα πάρει τις εκλογές που ζήτησε, αλλά, θα έχει θέσει το αίτημα, προωθώντας την ιδέα πως είναι έτοιμος και δεν φοβάται πια τις δημοσκοπήσεις. Το ΚινΑλ, το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25 κι η Ελληνική Λύση θα προσπαθήσουν να αποδείξουν, με τον τρόπο του ο καθένας κι από διαφορετικές σκοπιές, ότι κι οι δυο μονομάχοι είναι ίδιοι.

Στο μεταξύ στη χώρα μας θα συνεχίσουν να διώκονται οι δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν σκάνδαλα (Νοβάρτις, Λίστα Φαλτσιανί) και οι πολιτικοί που στέλνουν τις υποθέσεις στη δικαιοσύνη. Όλοι σκευωροί σε ένα σκάνδαλο που η Νοβάρτις το ακριβοπλήρωσε στην Αμερική με την κατηγορία εις βάρος της ότι "δωροδόκησε αξιωματούχους στην Ελλάδα". Στην Αμερική η Νοβάρτις έδωσε λεφτά, στην Ελλάδα θα δικαιούται και αποζημιώσεις για την ηθική βλάβη που υπέστη. Ναι, είναι αλήθεια, είμαστε τόσο ξεφτιλισμένο κράτος!

Φυσικά, ενώ ολόκληρη η Ευρώπη θα βουίζει ότι είμαστε μεταξύ των τριών χειρότερων κρατών σε θέματα ελευθερίας (Ουγγαρία, Πολωνία, Ελλάδα) και μεταξύ των τριών επίσης χειρότερων κρατών σε θέματα νεκρών ανά εκατομμύριο κατοίκων, τα ΜΜΕ θα παρουσιάζουν την Ελλάδα ως όαση ευημερίας. Πρωτιά στην νέα τεχνολογική (ψηφιακή) επανάσταση, πρωτιά στην ανάπτυξη, πρωτιά στην ομορφιά και την μαγκιά. 

Δεν υπάρχει πιο χαζός λαός από τον ελληνικό που τρώει τέτοια ψέματα και μένει μόνο στα τετράστιχα με την γνωστή κατάληξη «γ... Μητσοτάκη». Ο ίδιος λαός που ανέχτηκε έξι χρόνια την χούντα, που καταψήφισε τον Βενιζέλο κι άφησε έναν ηλίθιο βασιλιά για να μας οδηγήσει στην μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας, ο ίδιος λαός που ξεσηκώθηκε για τις ... ταυτότητες και την "Μακεδονία", με τους ιερείς και τους ποιητές του μπροστάρηδες στον πιο αισχρό λαϊκισμό και την απρονοησία.

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε ο νεοέλληνας (που δεν θα γίνει Έλληνας ποτέ!) θα καταφέρει να δει και πέρα από την μύτη του.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.

* Η πρόταση μομφής Τσίπρα στοχεύει στο να καταδείξει την ανικανότητα της κυβέρνησης τώρα που οι αποδείξεις είναι ακόμη εμφανείς, στους δρόμους, στις ΜΕΘ, στα σουπερμάρκετ και παντού. Αλλιώς είναι να θυμίζεις τι έγινε το καλοκαίρι (μόλις λίγους μήνες πριν) κι άλλο να το δείχνεις ζωγραφισμένο στους τίτλους των εφημερίδων, στα δελτία ειδήσεων, σε όποια πέτρα κι αν σηκώσεις.

Η καταιγιστική του ηγετική εμφάνιση, όταν κατέθεσε την πρόταση, δείχνει ότι θα χτυπήσει σαν χταπόδι τον Μητσοτάκη και θα ενισχύσει την τάση μείωσης των ποσοστών του.

 

* Το Κιναλ θα έχει το μειονέκτημα να μην μιλήσει με τον αρχηγό του που δεν είναι βουλευτής. Θα έχει όμως το πλεονέκτημα, αν ενταχθεί πλήρως όπως αναμένεται, στην αντιπολιτευτική αρμάδα, να κερδίσει το μεγαλύτερο μέρος των διαρροών της ΝΔ καθώς θα πρόκειται βασικά για κεντρώους ψηφοφόρους. Η πραγματική (κι όχι απλά δημοσκοπική) άνοδος του Κιναλ, είναι όρος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων.

 

* Στην ουσία, θα έχουμε ένα σκηνικό όπου ο Σύριζα ΠΣ θα μαστιγώνει την ΝΔ και το Κιναλ θα εισπράττει τα κέρδη, έτσι ώστε η ΝΔ να χάσει κάθε ελπίδα επικράτησης στις προσεχείς εκλογές. Ένας Σύριζα ΠΣ στην πρώτη θέση κι ένα Κιναλ με διψήφια ποσοστά μπορούν να δώσουν σταθερή κυβέρνηση τετραετίας με την απλή αναλογική. Είναι η μόνη ελπίδα για να επανέλθει η χώρα σε ρυθμούς φυσιολογικούς μετά το σοκ που προκάλεσε η φθίνουσα πλέον κυβέρνηση των αχρήστων της "Μητσοτάκης ΑΕ".

 

Ο Alpha έβγαλε δημοσκόπηση!

Δεν συνηθίζω να σολιάζω μεμονωμένες δημοσκοπήσεις, δεν μπορώ όμως να μην σχολιάσω την σημερινή δημισκόποπηση του Alpha. Την υπογράφει η παγκοσμίως άγνωστη και "νέα" εταιρεία Abacus και έγινε με 303 τηλεφωνήματα (το λένε οι ίδιοι αυτό!!!) δηλαδή δέχονται εκ προοιμίου ότι είναι παντελώς αναξιόπιστη.

Σημειώνουν τα μέσα της κυβέρνησης (που καταλαβαίνουν ότι το Abacus μπάζει) ότι η εταιρεία είναι λέει παλιά, αλλά δεν έκανε δημοσκοπήσεις για γνωστά κανάλια, τώρα πια κάνει. Είναι μια εταιρεία ερευνών της κοινής γνώμης για την προώθηση προϊόντων. Κι όπως φαίνεται, της ζήτησαν να παρουσιάσει μια έρευνά της ως δημοσκόπηση. Με δείγμα 303 νοικοκυριών και σε μία μέρα (25 Ιανουαρίου) που η Ελλάδα μάζευε τις πληγές της από την κακοκαιρία. Παντελώς αναξιόπιστη αλλά ο Alfha την παρουσίασε ως "μεγάλη δημοσκόπηση".

 

 

Και πάλι όμως, με τα "ευρήματα" αυτά τι παρατηρούμε; Η δημοκρατική παράταξη (Σύριζα ΠΣ και Κιναλ) βγάζει 34,5% έναντι 32% της ΝΔ. Με αναγωγή και με το Μέρα 25 μαζί γίνεται και κυβέρνηση.

 

Δηλαδή με την ολοφάνερα φτιαγμένη δημοσκόπηση (σκεφτείτε ότι ενώ ο Σύριζα παίρνει 17.5%, καλή γνώμη για τον Τσίπρα έχει μόνο το 13% και θετική γνώμη για την στάση του Σύριζα στην πανδημία έχει μόνο το 7%, ναι, πραγματικά δεν τρώγονται οι άνθρωποι!) και πάλι και με αυτό το κατασκεύασμα η ΝΔ τέλος. Και λένε ότι η δημοσκόπηση έγινε πριν το απίστευτο μπάχαλο των τελευταίων ημερών. Δηλαδή τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Απελπισία κι αδιέξοδο μου μυρίζει εκεί στα κυβερνητικά επιτελεία. Φτιάχνουν δημοσκόπηση για να κρατήσουν το ηθικό των όσων τους έχουν απομείνει ψηλά και να σπάσουν τα νεύρα όσων στηρίζουν Σύριζα ΠΣ και ακόμα και μ' αυτήν χάνουν την εξουσία δια παντός.

Φωτιά στα μπατζάκια τους δηλαδή.

Το Επιτελικό Κράτος πάει Αττική οδό.

Από το tweetet. Μερικά είναι πολύ καλά.

La_Kappa @La_Kappa_

Ιρκούτσκ, Νοβοροσίσκ, Αττικός Οδός άμα πέσει χιόνι είναι δύσκολα τα πράγματα

 

Τζονι Μνημονικ @yancp

Έχει αποκλειστεί ο μισός Real FM στην Αττική οδό κι ανεβήκαμε οκτώ θέσεις στην ελευθερία του Τύπου

 

Thomas Mavrofides @blacktom1961

Αν είχατε κηρύξει αργία πριν από 24 ώρες, τίποτε από αυτά δεν θα είχε συμβεί. Αλλά ήσαστε πανέτοιμοι. Σούργελα.

 

Vassia @Vasia9876

Από μήνυμα που διαβάστηκε στο open:

" Ο πατέρας μου είναι νταλικέρης, έχει διασχίσει τις γαλλικές Άλπεις κ τώρα είναι μπλοκαρισμένος στον Ασπρόπυργο".

Επιτελικό κράτος λέμε!!! #χιονια

 

Στη φωτογραφία ο Κουμουτσάκος που απολαμβάνει το χιόνι είναι βουλευτής της ΝΔ στην περιοχή της Αττικής Οδού.

Καθολική η αναγνώριση της κυβερνητικής αποτυχίας στην εξωτερική της πολιτική

Η ΑΟΖ προ Μητσοτάκη. Στην πράξη το μπλε του χάρτη έχει στενέψει επικίνδυνα.

Ο Γιάννης Μαγκριώτης, υπουργός στις κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ (και Υπουργός Εξωτερικών μεταξύ άλλων) σε άρθρο του αναλύει τα δεδομένα της σημερινής εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Από το άρθρο παίρνω την θέση του για τα ακανθώδη ζητήματα επί των οποίων η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχει "επιτυχίες".

Για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ιταλία: «εκτός από την απαράδεκτη παραχώρηση, για πάντα, της δυνατότητας στους Ιταλούς να αλιεύουν στα όρια των έξι μιλίων, όταν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα δώδεκα μίλια, αποδεχτήκαμε, ότι οι Οθωνοί, ένα νησί βορειοδυτικά της Κέρκυρας, δεν έχει πλήρη επήρεια στην διαμόρφωση της ΑΟΖ, για να εισπράξουμε αμέσως το «Μπράβο», του Τσαβούσογλου, και την πρόταση, να εφαρμόσουμε την ίδια αρχή και στο Καστελόριζο.»

Για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο: «Το ίδιο έγινε και στη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, με την Αίγυπτο, δυτικά του 28ου Μεσημβρινού, για να ακυρώσουμε το άκυρο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Στην συμφωνία αυτή υπογράψαμε, ότι ακόμη και η Κρήτη, δεν έχει πλήρη επήρεια, στην διαμόρφωση της ΑΟΖ. Πως θα διαπραγματευτούμε με την Αλβανία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Λιβύη, την οριοθέτηση της ΑΟΖ;»

Για την συνεργασία με Ισραήλ: «Οι συμφωνίες για την ενεργειακή συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο εξαερώθηκαν ουσιαστικά με ένα non parer του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, με το οποίο η Ουάσιγκτον απέσυρε την υποστήριξή της στην κατασκευή του αγωγού μεταφοράς του φυσικού αερίου από το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, μέσω Ιταλίας, στην Κεντρική Ευρώπη.»

Για τις συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ: «Όσο για τις αμυντικές συμφωνίες με την Γαλλία και τις ΗΠΑ, αποδείξαμε τον απόλυτο πανικό μας και την έλλειψη ενιαίας στρατηγικής, αφού η μεν πρώτη στηρίζει, όπως δηλώνουν οι δυο κυβερνήσεις, την «Στρατηγική αυτονομία», της ΕΕ από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η δε δεύτερη, μας μετατρέπει, από σύμμαχο σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ, στην στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας.»

Αυτό που λέει ο Μαγκριώτης είναι άτι δώσαμε πάρα πολλά για να πάρουμε πολύ λίγα, κι αυτό οφείλεται στο ότι δεν έχουμε ψυχραιμία και σταθερή μακροπρόθεσμη πολιτική γραμμή. Δεν είναι καινούργιο αυτό που λέει, είναι όμως ενδεικτικό ότι λέγεται από έναν γνώστη των πραγμάτων και μάλιστα της λογικής του κατεστημένου κι όχι κάποιων ακραίων αντιπολιτευτικών διαθέσεων. Παρόμοια και πολύ πιο σκληρή πολιτική έχει ασκήσει ο Νίκος Κοτζιάς, διατυπώνει ο Γιώργος Κατρούγκαλος και καταγγέλλουν κόμματα της αντιπολίτευσης. Συνολικά η αντιπολίτευση βλέπει την καταστροφική πολιτική της ΝΔ του Μητσοτάκη σε όλα τα εθνικά θέματα, στα οποία θα έπρεπε να προσθέσουμε το κορυφαίο ζήτημα της άθλιας διαχείρισης της συμφωνίας των Πρεσπών. 

Όπως διαπιστώνει και ο κ.Μαγκριώτης και όλοι οι αναλυτές που δεν βρίσκονται στα pay roll της κυβέρνησης, η κυβέρνηση των ντηλς "Μητσοτάκης ΑΕ" εκτός από όσα δεινά επιφέρει στον λαό μας σήμερα, φροντίζει με τον χειρισμό των "εθνικών" μας θεμάτων να επιφυλάξει κι ένα δυσοίωνο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές.

 

Όταν τα χιλιάρικα (ως Ραφάλ) πετούν πάνω από την κεφαλή μας.

Χτες η κυβέρνηση κυκλοφόρησε ένα σποτάκι με το οποίο μας πληροφορεί ότι η Νέα Δημοκρατία αγόρασε τα Ραφάλ και τα δώρισε στον ελληνικό λαό. Πέρα από το απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό επικοινωνιακό ατόπημα, τίθεται το ερώτημα: 

«Τι θα κάνει η κυβέρνηση με τα Ραφάλ τώρα που η Τουρκία θα κάνει γεωτρήσεις και δοκιμές μόλις 6 μίλια έξω από την Κρήτη και μέσα στην δική μας (υποτίθεται) ΑΟΖ που συμφωνήσαμε με την Αίγυπτο; Θα καταρρίψει κανένα τουρκικό αεροπλάνο ή θα βυθίσει κανένα πλοίο;»

Τίποτε δεν θα κάνει. Θα διαμαρτυρηθεί στην ΕΕ, που θα συστήσει ψυχραιμία, θα διαμαρτυρηθεί στις ΗΠΑ, που θα μας πουν ότι δεν τους αφορά το θέμα και θα βάλει τα ΜΜΕ να μας πουν ότι η Ελλάδα "αντιδρά" και "αντιστέκεται". Ίσως μάλιστα παραγγείλει ντρον ή υποβρύχιο ή και αεροπλανοφόρο. Γιατί η Τουρκία έχει και υποβρύχια και αεροπλανοφόρα και ντρον και όλα εκείνα τα οποία λατρεύουν οι πολέμαρχοι των Αθηνών.

 

Όλη αυτή η φιλολογία της "αποτροπής", ότι δηλαδή αν έχουμε βαρύ οπλισμό τους φοβίζουμε και αποτρέπουμε τα χειρότερα, την έχει κάνει σκουπίδι ο Ερντογάν. Κι όταν ακόμα θα φύγει από την εξουσία, θα την έχει αφήσει κληρονομιά στους όποιους διαδόχους του. Όσο η Ελλάδα δεν φροντίζει να λύσει τα θέματά της με την Τουρκία, τόσο θα βγαίνει χαμένη και βυθισμένη σε στρατιωτικά αδιέξοδα. 

 

Προς τι λοιπόν οι εξοπλισμοί και οι υπερπτήσεις των νέων μας Ραφάλ πάνω από την Ακρόπολη; Για εσωτερική κατανάλωση. 

 

Το εξοπλιστικό πρόγραμμα Μητσοτάκη δεν εκπονήθηκε με βάση τις ανάγκες υπεράσπισης της πατρίδας ή εισαγωγής τεχνολογίας ή στήριξης μιας εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Φτιάχτηκε στο πόδι κυρίως για να εξυπηρετήσει την Γαλλία και την Αμερική. Έγινε μια αβάντα στην Γαλλία όταν οι ΗΠΑ στράφηκαν στην συμμαχία με τους Αυστραλούς και χάθηκε η παραγγελία των πυρηνικών υποβρυχίων. Η Ελλάδα πληρώνει με χρήματα των φορολογουμένων της την διατήρηση της ισορροπίας Γαλλίας-ΗΠΑ. Φυσικά ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα, το συνοδεύουν πάντα και οι νόμιμες μίζες (λέγονται και προμήθειες) και, πιθανότατα, κάποιες πιο ενισχυμένες παράνομες από κοντά. Παράλληλα τα αεροπλάνα αποτελούν κατάλληλα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς μακεδονομάχους και τουρκοφάγους που στερήθηκαν τη δόση τους. Είναι η παρηγοριά για όσους πίστεψαν, έστω και για μια στιγμή, ότι οι πατριδοκάπηλοι μπορούν να είναι και πατριώτες. Δεν γίνεται ...

 

Η πτωχευμένη Ελλάδα, που από χώρα με κατά κεφαλή ΑΕΠ άνω του μέσου όρου της Ευρώπης έχει φτάσει στις τελευταίες της θέσεις, θα πληρώσει για μια ακόμη φορά τζάμπα μαγκιές. Θα βλέπει ο Έλληνας τα εκατομμύρια, με την μορφή Ραφάλ, να πετούν πάνω από την Ακρόπολη και θα ονειρεύεται τα νέα '21 για να ξεχάσει την ακρίβεια, την φτώχεια και την μαύρη διαχείριση της πανδημίας από το καθεστώς.