Σήμερα τελειώνει το 5ο κεφάλαιο (στη Μάλτα) και ο Χάρμος φεύγει για Ρώμη και Ισπανία. Όσο βρίσκονται στην Μάλτα περιμένοντας τον ισπανικό στο να του σώσει, ονειρεύονται να κάνουν αρχηγό της Αδελφότητας τον Δον Χουάν.
********************************
Γαλέρα των Ιπποτών της Μάλτας 
Γεννίτσαροι
κεφ. 5γ
.....
«Έχουμε μιλήσει με καπετάνιους κι οπλαρχηγούς» είπα. «Ο Γιοχάνες κι ο Πέτρος Μενάγιας, που κι αυτός είναι Γραικός πατριώτης με ισπανικό αίμα στις φλέβες του, το φροντίζουν.»
«Πρέπει να τα μάθουν αυτά ο Πάπας κι ο Φίλιππος» είπε ο Ροντρίγκες. «Πρέπει να σας στηρίξουν!»
«Θέλουμε τη βοήθειά τους, όπως των Βενετών, ακόμα και των Γάλλων» είπε ο Βαλέρης.
«Οι Βενετοί είναι σκυλιά και θα σας πουλήσουν. Όσο για τους Γάλλους, αυτοί είναι με τους Τούρκους!»
«Χρειαζόμαστε όλη την χριστιανοσύνη» είπα εγώ.
«Μη ξεχνάς, Ματίας ότι η Βενετία κατέχει τα νησιά» του θύμισε ο Βαλέρης. «Είναι πολύ δυνατή και στη θάλασσα. Μακάρι να ήταν στο πλευρό μας.»
«Εντάξει, το αναγνωρίζω. Όμως έχει στάση προδοτική. Πουλάει και τη ψυχή της στο διάβολο για να επιβιώσει.»
«Βρίσκεται στο σύνορο των δύο κόσμων» του θύμισα.
«Αυτή τίναξε στον αέρα την ιερή Συμμαχία!» είπε ο Ροντρίγκες. «Αν είχε μείνει πιστή στον όρκο της μπορεί η χώρα σας να ήταν ελεύθερη. Ο Κάρολος πάλεψε τους Τούρκους με επιμονή, οι Βενετοί όμως υποχώρησαν.»
«Η Πρέβεζα έκρινε τον πόλεμο» είπε ο Βαλέρης.
«Τι νίκη κι αυτή!» είπε ο Ροντρίγκες. «Ελιγμοί έγιναν μόνο κι ελάχιστες μάχες. Ήταν μια χαζή υποχώρηση! Ακούστε αυτό. Μπορεί οι Τούρκοι να νίκησαν, έδειξαν όμως ποιο είναι το αδύνατο σημείο τους.»
Μας κίνησε το ενδιαφέρον με αυτό που είπε.
«Οι Τούρκοι έχουν χρήματα, ξυλεία, πολεμιστές και σκλάβους κι έτσι έχουν μεγάλη δύναμη σε ξηρά και θάλασσα. Όμως στη θάλασσα δεν ξέρουν να μάχονται. Οι αρχηγοί τους είναι ξένοι, όπως ήταν ο Μπαρμπαρόσα και τώρα ο Πιγιάλ. Και τα πληρώματά τους είναι ξένα. Στην ξηρά παρατάσσουν μεγάλους στρατούς κι είναι ανίκητοι, στη θάλασσα όμως δεν είναι το ίδιο. Μπορούν να νικηθούν. Η κατασκευή νέων πλοίων είναι ακριβή υπόθεση και απαιτεί πολύ χρόνο. Οι απώλειες στη θάλασσα δεν αντικαθίστανται και το κενό στην άμυνα μένει ανοιχτό για πολύ καιρό. Γι αυτό η θάλασσα είναι το αδύνατο σημείο τους. Πρέπει κάποιος να το γνωρίζει, να το ρισκάρει και να τους πατήσει εκεί που πονάνε.»
Η ανάλυση του Ροντρίγκες ήταν εξαιρετικά διεισδυτική. Έδειχνε πως το αήττητο των Τούρκων δεν ήταν ανυπέρβλητο εμπόδιο. Οι νίκες τους τούς είχαν κάνει υπερβολικά υπερόπτες και θα τους εξέθεταν σε κίνδυνο.
«Όμως ως τώρα δεν έχουν χάσει στη θάλασσα! Στις μεγάλες ναυμαχίες στην Τζέρμπα και στην Πρέβεζα βγήκαν νικητές» είπε ο Βαλέρης.
«Δεν έχει σημασία αυτό. Στις ναυμαχίες η τύχη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Λίγο να πάει στραβά ο άνεμος, μια κίνηση λάθος να κάνεις και η καταστροφή είναι κοντά. Κάποια στιγμή οι Τούρκοι θα χάσουν στη θάλασσα. Τότε δεν θα έχουν καμιά άμυνα να αντιτάξουν» είπε ο Ροντρίγκες.
«Δηλαδή; Θέλεις να πεις ότι αυτό είναι το αδύνατο σημείο για ολόκληρη την αυτοκρατορία τους;» τον ρώτησα.
«Ναι. Ο στόλος που θα μπορέσει να τους κατατροπώσει στη θάλασσα δεν θα έχει κανένα εμπόδιο. Θα φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη και θα απειλήσει την ίδια την Υψηλή Πύλη! Οι Τούρκοι συνήθισαν να νικούν γι αυτό μόλις δουν ένα στόλο εχθρικό έξω από τα τείχη τους θα τρομάξουν, θα τα χάσουν.»
«Θα τους χαλάσει την εικόνα του αήττητου που έχουν χτίσει» συμπλήρωσα συμφωνώντας.
«Ακριβώς! Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί τότε θα ξεσηκωθούν οι υπόδουλοι λαοί που είναι πολλοί. Αν πιστέψουν ότι ο Τούρκος μπορεί να χάσει, θα γίνουν η θηλιά στον λαιμό του που θα τον πνίξει.»
«Πραγματικά» είπε ο Βαλέρης. «Το βλέπω παντού όπου γύρισα. Έλληνες, Αλβανοί, Βλάχοι, Σέρβοι και Βούλγαροι είναι έτοιμοι και πρόθυμοι να εξεγερθούν. Όλη η χερσόνησος είναι μια μπομπάρδα. Αρκεί να γίνει ένα ρήγμα στο οικοδόμημα των Οθωμανών, να καταρρεύσει ο μύθος του αήττητου Τούρκου.» «Τα ίδια είδα κι εγώ από τους καπεταναίους στο Ιόνιο, στη Κρήτη, στη Δαλματία, παντού» είπε εγώ.
«Ακόμα κι εγώ μπορώ να τους πείθω που αμφιβάλλω ο ίδιος» τόνισε ο Βαλέρης.
«Το θέλουν όλοι. Είναι πρόθυμοι ακόμη και σε παγίδες να πέσουν αρκεί να κυνηγήσουν το όνειρο. Έτσι παρασύρθηκαν απ’ τους Βενετούς και απ’ τον Κάρολο!» είπα.
«Ο Ιάκωβος έφυγε από τη ζωή, όμως άφησε πίσω του κάτι στέρεο και μελετημένο» είπε ο Βαλέρης.
Μέχρι πριν λίγο για την Αδελφότητα, ήμασταν έτοιμοι να της κάνουμε επικήδειο. Τώρα ο Βαλέρης έβλεπε ότι “στέρεο” το οικοδόμημα. Ένιωθα σαν να κάναμε πιρουέτες χορεύοντας ανάμεσα στην επιθυμία και την πραγματικότητα. Εντάξει, είχε γίνει καλή δουλειά. Όλοι περίμεναν το σύνθημα και μια καλή ευκαιρία για να κινηθούν. Η Αδελφότητα όμως είχε πέσει σε μαρασμό. Έλειπαν ο Ηρακλείδης κι ο Διασσωρίνος, αλλά, κι ο Διονύσιος κι ο Μεγαδούκας. Οι απώλειες είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό στη ψυχή μας. Δεν είχαμε κηρύξει το τέλος της προσπάθειας αλλά δεν μιλούσαμε πια γι αυτήν. Ο Ματίας που δεν ήξερε για αυτό το κενό, είχε εντυπωσιαστεί.
«Είστε λοιπόν έτοιμοι!» συμπέρανε. «Εκπλήσσομαι που είστε τόσο καλά οργανωμένοι.»
«Μας λείπουν, σινιόρ Ματίας, οι δυο αντιπερισπασμοί» του είπα. «Αυτοί θα μας έδιναν το δικαίωμα να ορίσουμε εμείς τον χρόνο της εξέγερσης.»
«Δεν λείπουν μόνο αυτά» είπε ο Ροντρίγκες. «Λείπουν και δυο πολύ βασικά στοιχεία.»
Τον ακούγαμε με προσοχή. Η γνώμη του μετρούσε.
«Το πρώτο που σας λείπει είναι ο αρχηγός και, δεύτερο, σας λείπει μια μεγάλη χριστιανική νίκη σε στεριά ή θάλασσα που θα σημάνει την εξέγερση!»
Έμοιαζε έτοιμος να προτείνει κάτι. Είχε μπει πολύ γερά στο δικό μας κλίμα κι ένιωθε ήδη σαν να μιλούσε για μια δική του υπόθεση.
«Η μεγάλη νίκη επί των Οθωμανών» είπε ο Ροντρίγκες, «μπορεί να προέλθει μονάχα από τον Ισπανό βασιλιά. Αυτός αντιπαλεύει τον Σουλεϊμάν εδώ και σαράντα χρόνια.»
«Και πώς θα φτάσουμε σε τέτοια νίκη αν δεν κηρυχτεί πρώτα ένας πόλεμος;»
«Χρειάζεται, λοιπόν, και το φιτίλι που θα βάλει τη φωτιά!» είπε.
«Και ποιο θεωρείτε, Ματίας, ότι θα είναι αυτό το φιτίλι;» ρωτήσαμε πάλι.
«Την φωτιά θα την βάλει ο μόνος που μπορεί να κινήσει τις χριστιανικές δυνάμεις. Είναι αυτός που βρίσκεται στη Ρώμη» είπε ο Ροντρίγκες.
«Ως τώρα μάς υπέδειξες τον Φίλιππο για αντίπαλο των Τούρκων και μάς είπες ότι ο Πάπας θα ανάψει το φιτίλι. Για το όνομα του αρχηγού, όμως, δεν μας είπες τίποτε ακόμη, φίλε μου Ματίας. Έχεις κάτι στο μυαλό σου για να μας προτείνεις;» τον ρώτησε ο Βαλέρης.
«Ο αρχηγός που σας χρειάζεται Γιοχάνες υπάρχει και θα βρίσκεται εδώ μαζί μας, σύντομα. Θα έρθει για βοήθεια των Ιπποτών με τον στόλο του Ντ Όρια.»
Είμασταν πολύ περίεργοι κι ανυπόμονοι να ακούσουμε πού το πήγαινε ο Ισπανός.
«Ο άνθρωπός σας, ο γαλαζοαίματος που χρειάζεστε είναι ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι που ξέρει από Γραικούς. Ονομάζεται Δον Χουάν της Αυστρίας!»
«Λες για τον Δον Χουάν; Μιλάς για τον νεαρό γιο του Καρόλου;» ρώτησα έκπληκτος.
Γνώριζα πολλά για τον Δον Χουάν. Τού ’χαν παραδώσει μαθήματα ο Ιάκωβος Διασσωρίνος κι ο Παλαιολόγος. Η μητέρα που τον είχε αναθρέψει, η Μαργαρίτα Ντυμπουά, ήταν γνωστή και φίλη της Μαργαρίτας Γκριμάλντι. Είχε πολύ καλή σχέση με τον μακαρίτη Διασσωρίνο. Ο νεαρός ήταν μορφωμένος, πολύ γενναίος, πολύ όμορφος και γαλαζοαίματος. Ήταν ετεροθαλής αδελφός του βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππου καθώς και του Φερδινάνδου της Αυστρίας. Ήταν ένας πραγματικός φίλος των Γραικών από την ανατροφή του. Ο Φίλιππος τον προόριζε για κάποιο ρόλο στο μεγάλο βασίλειό του.
«Ο Δον Χουάν, ε;» έκανε εντυπωσιασμένος ο Βαλέρης. «Πώς το σκέφτηκες αυτό;»
«Ο νεαρός είναι φιλόδοξος. Θα ήθελε να γίνει βασιλιάς σε ένα κράτος δικό του και διψάει για νίκες επί των Τούρκων. Αν σας γνωρίσει θα εκτιμήσει πολύ αυτό που κάνετε. Πείτε μου, όμως, πρέπει να είναι Έλληνας για να ενταχτεί στην οργάνωσή σας; Πειράζει που είναι πιστός καθολικός;»
«Κι εγώ πιστός καθολικός είμαι» είπε ο Βαλέρης.
«Η Αδελφότητα δέχεται και μη Γραικούς το γένος» είπα αμέσως εγώ.
Σκεφτόμουν ότι στα γρήγορα και βιαστικά ανασταίναμε μιαν Αδελφότητα που βρισκόταν για πολύ καιρό εν υπνώσει. Έβλεπα ότι υπήρχαν στα μάτια του Ροντρίγκες απορίες. Πώς γινόταν να είναι κανείς σε μια τέτοια μυστική οργάνωση και να ανήκει ταυτόχρονα κάπου αλλού; Έπρεπε να του δώσω κάποιες εξηγήσεις παραπάνω.
«Ακούστε, σινιόρ Ματίας» του είπα. «Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός ελληνικού κράτους. Μπορεί νά ’ναι υποτελές στον Σουλτάνο ή στον Αυτοκράτορα ή τον Ισπανό Βασιλιά, δεν έχει σημασία.»
«Τι κράτος θα είναι αυτό;» ρώτησε ο Ροντρίγκες.
«Λέμε ότι μπορεί να είναι ένα διεθνές προτεκτοράτο, κάτι σαν μια ουδέτερη ζώνη. Ίσως να μην έχει ούτε κι επίσημη θρησκεία. Γι αυτό και όσοι μπαίνουν στην Αδελφότητά μας, καθένας με την ιδιότητά του, βοηθούν αυτό τον σκοπό. Οι πατριαρχικοί βοηθούν από το Πατριαρχείο κι οι παπικοί μέσω της Ρώμης. Οι Βενετοί προσπαθούν να πείσουν τη Βενετία να αποδεχτεί ένα τέτοιο κράτος στα μέρη της. Οι Ισπανοί κοιτούν να πείσουν τον Βασιλιά τους να μας βοηθήσει. Ο καθένας μας συνεισφέρει όπως μπορεί. Δεν έχει λοιπόν σημασία η θρησκεία ή η καταγωγή. Αρκεί αυτός που είναι μέλος να μπορεί και να θέλει να βοηθήσει στον σκοπό μας.»
«Πιστεύεις Χάρμο ότι μπορούν να βοηθήσουν το Σχέδιό σας άνθρωποι σαν εμάς. Εννοώ σαν εμένα ή τον πρίγκιπα Δον Χουάν;» ρώτησε ο Ροντρίγκες.
Μιλούσα σαν να ήμουν ακόμα στο Ιάσιο, το κενό είχε ξεπεραστεί ασυναίσθητα.
«Ασφαλώς μπορείτε! Η στρατηγική μας δεν διαφέρει από αυτήν που εσείς, σινιόρ, μας προτείνατε πριν λίγο» είπα αμέσως. «Θέλουμε να συγκροτηθεί μια σταυροφορία που θα νικήσει τον Τούρκο. Εμείς θα φροντίσουμε να επαναστατήσει όλη η χερσόνησος. Μετά, η διπλωματία θα κάνει τη δική της δουλειά. Εκεί θα χρειαστεί ένας αρχηγός με κύρος, όπως ο Δον Χουάν, που τόσο σοφά μας προτείνατε.»
Ο Βαλέρης έβλεπε μια τέτοια προοπτική σαν ευλογία κι είπε με πολύ σοβαρό ύφος.
«Αρκεί βγούμε ζωντανοί από αυτό το σφαγείο ...»
«Θα πεισθεί ο πρίγκιπας;» ρώτησα εγώ.
«Θα τον πείσετε εσείς» είπε ο Ροντρίγκες. «Θα μιλήσω βέβαια κι εγώ, αλλά από εσάς εξαρτώνται πολλά. Αν του δείξετε τη φλόγα που καίει μέσα σας τότε θα καταλάβει τι συμβαίνει και θα βοηθήσει, είμαι βέβαιος.»
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στη σκηνή μας η Διονυσία. Μας μετέφερε τα τελευταία νέα. Μας χαιρέτισε χαρούμενη.
«Χαρείτε στρατιώτες. Όλοι έξω μιλάνε για τον Ντόρια και την αρμάδα. Θα φτάσει έγκαιρα και θα μας γλιτώσει. Τα πλοία έχουν ήδη ξεκινήσει από τη Σικελία!»
«Θα έρθει ο Ντ’ Όρια, αγαπητή Δόνα Διονίζια» είπε ο Ροντρίγκες «μην ανησυχείς. Ο Βασιλιάς κι ο Πάπας ξέρουν καλά τη σημασία της Μάλτας.»
«Κι ελπίζουμε να έχει στην αρμάδα του κι ένα βαρύ πυροβολικό για τη Γραικία» της είπε ο Βαλέρης.
«Υπάρχουν νέα;» με ρώτησε η Διονυσία.
«Νέα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν νέες ιδέες» της είπα.
Ξαφνικά ο Ροντρίγκες γύρισε προς τον Βαλέρη.
«Γιοχάνες, θέλω να γίνω μέλος της Αδελφότητας. Τι λες; Θα με δεχθείτε;»
Η Διονυσία τον κοίταζε έκπληκτη. Ο Βαλέρης, βέβαια, δεν έδειξε αιφνιδιασμένος προτιμούσε, όμως, να το ξανακούσει. Τον έπιασε από τους ώμους και τον κοίταξε ίσια στα μάτια.
«Ματίας φίλε μου, ξέρεις τι λες ή αστειεύεσαι;»
«Μιλώ σοβαρά, θέλω να γίνω μέλος» είπε ο Ροντρίγκες.
«Τι χρειάζεται να κάνω για να αξιωθώ αυτήν την τιμή;»
«Όπως στα είπε ο Χάρμος. Αρκεί να είσαι μαζί μας και να αγωνιστείς για μιαν ελεύθερη Ελλάδα.»
«Είμαι φίλος των Γραικών, του Βαλέρη, του Χάρμου, του Ιουστίνου. Έχω δώσει μάχες στην Ελλάδα. Η ιδέα μιας ελεύθερης Ελλάδας μου ακούγεται πολύ όμορφα.»
«Νομίζω πως φτάνουν όλα αυτά που αναφέρετε, σινιόρ» του είπα χαμογελώντας
«Είναι απόφαση ζωής αυτό, ιππότη Ροντρίγκες» είπε πάλι ο Βαλέρης. «Το αντιλαμβάνεσαι, έτσι;»
«Να είσαι βέβαιος. Το θέλω όχι γιατί σας χρωστώ που με σώσατε αλλά γιατί ζηλεύω που η ζωή σας έχει ένα νόημα. Θέλω να έχει κι η δική μου.»
«Λείπει το νόημα από τη ζωή ενός κουρσάρου όπως ο Ροντρίγκες;» ρώτησε έκπληκτος ο Βαλέρης.
«Έχω ζήσει απίστευτες περιπέτειες, όμως το νόημα της ύπαρξης κι η γαλήνη της ψυχής βρίσκονται αλλού … νομίζω.»
«Είναι σταυροφορία αυτό που κάνουμε» είπε ο Βαλέρης.
«Κάτι παραπάνω από σταυροφορία! Είναι χρέος προς τους γονείς και τους ένδοξους προγόνους μας» είπε η Διονυσία μπαίνοντας αμέσως στο κλίμα.
«Αναμφίβολα, Δόνα Διονίζια» της είπε ο Ροντρίγκες.
Επικράτησε μια παύση. Σκεφτόμασταν την αναπάντεχη πρόταση του Ροντρίγκες να γίνει μέλος και την προοπτική να γίνει ο Δον Χουάν αρχηγός. Πυρετός ενθουσιασμού άρχισε να μας καταλαμβάνει μέσα στο ιατρείο του Μπίργκου. Ήμασταν πολιορκημένοι, ωστόσο, αυτό δεν εμπόδιζε να ονειρευόμαστε. Μόλις είχαμε γλιτώσει απ’ τον θάνατο, τραυματισμένοι και πληγωμένοι. Είχαμε να ξεπεράσουμε μια πολιορκία από τις πιο σκληρές του αιώνα, όμως, εμείς σκεφτόμασταν το μέλλον. Αυτή η σκηνή μέσα στο στρατιωτικό ιατρείο των Ιπποτών έμοιαζε υπερφίαλη αλλά έδειχνε και κάτι ακόμα. Έδειχνε τις αντοχές και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
«Έμαθες Διονυσία αν έρχεται και ο Δον Χουάν εδώ στη Μάλτα με τον Ντ’ Όρια;» την ρώτησε ο Βαλέρης.
«Δεν άκουσα κάτι τέτοιο» είπε εκείνη.
Γύρισα προς το μέρος της να της εξηγήσω περισσότερα.
«Θυμάσαι τις διηγήσεις μου για τον Δον Χουάν;»
«Είχε δασκάλους τον Διασσωρίνο και τον Παλαιολόγο.»
«Ακριβώς! Θυμάσαι τον ενθουσιασμό τους για τον νέο;»
«Από όσα έχω ακούσει, είναι εξαιρετικός και κάποτε θα γίνει σπουδαίος. Γιατί με ρωτάς;»
«Μάθαμε ότι ο Δον Χουάν θα έρθει εδώ με τον στόλο του Ντ’ Όρια. Θέλει να είναι στη μάχη. Ο νεαρός έχει καρδιά και ψυχή και φιλοδοξίες. Δεν θέλει να χάσει την ευκαιρία να πολεμήσει τους Τούρκους.»
«Καλώς να ορίσει» είπε η Διονυσία που ακόμα δεν είχε καταλάβει τον ενθουσιασμό μας.
«Κι ο αξιότιμος ιππότης Ροντρίγκες μας υπέδειξε να του προτείνουμε να ηγηθεί της Αδελφότητάς μας» της είπα.
«Να γίνει αυτός ο αρχηγός στη θέση του Ηρακλείδη!» συμπλήρωσε ο Βαλέρης.
Είδα στο βλέμμα της την απορία αν υπήρχε ακόμη αυτή η Αδελφότητα. Με κοίταξε ερωτηματικά να δει αν μιλούσαμε σοβαρά και μετά γύρισε απορημένα προς τους άλλους δύο.
«Ναι, δόνα Διονίζια» της είπε ο Βαλέρης. «Αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να μας τύχει.»
«Θα πάρουμε βέβαια την άδεια όλης της Αδελφότητας» πρόλαβα να προσθέσω. «Όμως δεν θα είναι κανείς τρελός να αρνηθεί κάτι τέτοιο.»
«Σκοπεύουμε απλά να του μιλήσουμε για την Γραικία όταν θα έρθει εδώ» είπε ο Βαλέρης.
«Δική σας ήταν αυτή η μεγάλη ιδέα, Ματίας;» ρώτησε η Διονυσία τον Ισπανό.
«Ζήτησα πριν λίγο να γίνω μέλος της Αδελφότητας των Γραικών, Δόνα Δονίζια. Θέλω, λοιπόν, να έχω για αρχηγό μου ένα σπουδαίο Ισπανό. Κάνω άσχημα;» τη ρώτησε χαμογελώντας ο Ισπανός.
Ο Ροντρίγκες ήταν φόβος και τρόμος των μουσουλμάνων. Όταν οι μανάδες ήθελαν να φοβίσουν τα παιδιά τους το δικό του όνομα ανέφεραν. Τώρα, όμως, έκανε σαν μικρό παιδί. Όλοι νιώθαμε κάπως έτσι. Είχαμε υποστεί τρομερές απώλειες τα τελευταία χρόνια. Πάνω που η Αδελφότητα έφθινε κι έσβηνε και χανόταν, νά που με αυτή τη σκέψη συνέχιζε να ζει και να ελπίζει. Η προοπτική να αποκτήσουμε αρχηγό τον Δον Χουάν, τον γιο του Καρόλου, μας έκανε χαρούμενους και ονειροπόλους. Ήμασταν στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Μάλτας, μέσα σε ένα κλοιό εξήντα χιλιάδων μουσουλμάνων. Τριακόσιες περίπου γαλέρες ήταν εδώ στην πιο μεγάλη αποβατική επιχείρηση της εποχής. Δεν ξέραμε αν θα ζούσαμε και αύριο αλλά, παρ’ όλα αυτά, ξαναζεσταίναμε τα όνειρά μας για το μέλλον. Έμοιαζε με τρέλα!
===
********************************
Την Δευτέρα 22/3 η συνέχεια με το κεφάλαιο 6 (Στη Δυτική Μεσόγειο)
Ο Φίλιππος κι ο Σουλεϊμάν 