Λαμπρή, γιορτή της Άνοιξης!

Περί Αναστάσεως σήμερα!

Στο ποίημα του Σεφέρη "Άντρας" (από τον Στρατή Θαλασσινό) περιγράφεται η ανάσταση. Είναι του Λαζάρου βεβαίως αλλά ... ανάσταση είναι κι αυτή!

Γράφει ο Σεφέρης:

"Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη αίθουσα. 

Τη θαύμαζε πολύς λαός.

Παρίστανε την ανάσταση του Λαζάρου.

Δεν θυμάμαι ούτε τον Χριστό ούτε τον Λάζαρο.

Μόνο σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη

σε ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σαν να το μύριζε.

Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του

μ' ένα πελώριο πανί που του κρεμότανε από το κεφάλι.

Αυτός ο κύριος της Αναγέννησης μ' έμαθε να μην περιμένω

πολλά πράγματα από τη δευτέρα παρουσία."

Οι γιορτές της Άνοιξης όμως δεν έχουν σχέση με τη δευτέρα παρουσία. Η ανάσταση που προαναγγέλουν είναι ανάσταση της φύσης. Κι επειδή ανέκαθεν επηρέαζαν έντονα τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου γι αυτό ήταν πάντα φοβερά συναισθηματικές.

Ακριβώς με το τέλος του χειμώνα, μετά το εαρινό ηλιοστάσιο είμαστε στην εποχή που ανθίζουν οι πασχαλιές, που  γεμίζουν τα στήθη με καθαρό ευωδιαστό αέρα, οι καρδιές με πόθους (σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτους!) και τα μυαλλά με όνειρα που ξεφεύγουν από τον ύπνο. 

Άπειροι μύθοι συμπλέκονται με την άνοιξη και τις γιορτές της. Ακόμη και του χριστιανισμού οι ανοιξιάτικοι μύθοι είναι οι καλυτεροι όλων. Αντί για μαγικά και για θαύματα το ανοιξιάτικο μενού των ευαγγελίων είναι γεμάτο με πάθη, προδοσίες, συναισθήματα, και στο βάθος ... μιαν ανάσταση!

Ο ελληνικός τρόπος γιορτασμού του Πάσχα είναι αντάξιος των αρχαίων παραδόσεων τις οποίες εξ άλλου η ορθοδοξία προσάρμοσε στα ιουδαϊκά έθιμα. Ας τον απολαύσουμε χωρίς περικοπές σε όλες του τις εκφάνσεις.

Διπλό νόμισμα και μονομερές κούρεμα

Ξύπνησα πρωί-πρωί κι έπεσα πάνω στο άρθρο του Βόλφγκανγκ Μουνχιάου, αρθρογράφου των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που αναδημοσιεύεται μεταφρασμένο στο TVXS. Τις προάλλες ο Μουνχιάου επιχειρηματολογούσε και πάλι υπέρ μιας συναινετικής εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ με παραμονή της στην Ευρωζώνη.
Πρόκειται για το -φαινομενικά- παράδοξο του διπλού νομίσματος ή της χρεοκοπίας ΕΝΤΌΣ ευρώ. Αντί για μια μονομερή ελληνική κίνηση να κυκλοφορήσει κρατικές επιταγές ισοδύναμες με ευρώ για να αποκτήσει την αναγκαία ρευστότητα χωρίς την συνδρομή της ΕΚΤ, θα μπορούσε αυτή η πολιτική να γίνει συναινετικά. Έτσι θα είχαμε την επιστροφή μας σε μια εθνική νομισματική πολιτική και θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα μονομερές κούρεμα του χρέους. Αν όλα αυτά γίνουν μετά από συμφωνημένες κινήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές (Ελλάδα και Ευρωζώνη) τότε θα μπορούσε να προβλέπεται και η παραμονή μας στην ΕΕ ή το ενδεχόμενο μιας επιστροφής στο Ευρώ αν η Ελλάδα το θελήσει στο μέλλον.

Ο Μουνχιάου έχει την πολυτέλεια να βλέπει τα πράγματα ως τρίτος και να μην κάνει δηλώσεις σκοπιμότητας αλλά σχόλια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος. Και η θέση του αυτή μας επιτρέπει και σε εμάς να δούμε λύσεις που προτείνουν τρίτοι, πέραν των άμεσα εμπλεκόμενων, και οι οποίες μας αφορούν. Παραθέτω τμήμα του άρθρου του που περιέχει την ουσία των όσων λέει:

“Πριν από πέντε χρόνια η διάσωση της Ελλάδας θα ήταν απλή υπόθεση, όχι τώρα πια. Μόνο ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους θα μπορούσε να περιγραφεί ως σωστή αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, τότε όπως και τώρα. Θα κοστίσει βέβαια μερικές εκατοντάδες δις παραπάνω - τόσο θα μας κοστίσει η πολιτική της αναβλητικότητας που υιοθέτησε η κυρία Μέρκελ. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή εξακολουθεί να είναι η καλύτερη στρατηγική.

Παράλληλα, το καλύτερο θα ήταν να εγκαθιδρυθεί ένα «ερμαφρόδιτο» status στην Ελλάδα, ένα είδος «καθαρτηρίου» μεταξύ του «έξω» και του «μέσα» στο κοινό νόμισμα. Επισήμως η Ελλάδα θα ήταν ακόμα μέλος της Ευρωζώνης, αλλά η χώρα θα εξέδιδε ταυτόχρονα ένα παράλληλο νόμισμα. Όχι νέες δραχμές, αλλά ελληνικά ευρώ, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην Ελλάδα.

Η χώρα θα περικυκλωνόταν από ελέγχους κίνησης κεφαλαίων αλλά θα απελευθερωνόταν από το βάρος των χρεών και των τόκων των πιστωτών της. Θα αποφάσιζε ελεύθερα για την οικονομική της πολιτική και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα την βοηθούσαν σε αυτή τη μεταβατική φάση. Με άλλα λόγια: Θα αποδεχτούμε ένα μονομερές κούρεμα του χρέους. Διότι ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Η ΕΚΤ ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας, δεν μπορεί νομικά να άρει εθελουσίως τις αξιώσεις της. Και η Γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αντέξει πολιτικά. Ωστόσο, αν η Ελλάδα κηρύξει μόνη της μια απομείωση του χρέους της, τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι' αυτό.

Όσο λοιπόν για το μέλλον της Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα μόνη της να αποφασίσει τι θα κάνει από εκεί και πέρα. Αν δηλαδή από αυτήν την ερμαφρόδιτη κατάσταση θα επιστρέψει στο Ευρώ, αφήνοντας και πάλι κεφάλαια να κινούνται εντός και εκτός των συνόρων, ή αν θα αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα, με το να μετατρέψει το ελληνικό ευρώ σε δραχμές, εντάσσοντάς πλέον το νέο αυτό νόμισμα κανονικά στις συναλλαγματικές αγορές. Η Τράπεζα της Ελλάδος θα γινόταν έτσι και πάλι μια αληθινή κεντρική τράπεζα και όχι το ελληνικό παράρτημα της ΕΚΤ."

Ο βασικός συλλογισμός του Μουνχιάου ταιριάζει σχεδόν απόλυτα με τον συλλογισμό πολλών "αριστερών" του Σύριζα που θέλουν ένα συναινετικό διαζύγιο. Ταιριάζει επίσης με την δική μου θέση που έχω διαμορφώσει εδώ και αρκετά χρόνια. 
Μη θέλοντας άτακτη χρεοκοπία και μη αντέχοντας ένα βίαιο πέρασμα σε εθνικό νόμισμα που θα μπορούσε να είναι πετυχημένο ή καταστροφικό (αχαρτογράφητη περιοχή ονομάζεται), οι πιο λογικές σκέψεις συνοψίζονται περίπου σε αυτά που παραθέτει στο παραπάνω απόσπασμα ο Μουνχιάου. Ίσως είναι μια καλή λύση που δεν θα πρέπει για μια ακόμη φορά να καθυστερήσει. Ίσως μάλιστα αυτό το ενδεχόμενο να είναι η πραγματική εναλλακτική πρόταση διαπραγμάτευσης τον Μάιο έως Ιούλιο όταν θα κριθούν όλα.

Δυο ερωτήματα που συνοδεύουν (και ίσως εξηγούν) το ταξίδι Τσίπρα στη Ρωσία

Δυο ερωτήματα σήμερα και δυο προσπάθειες να απαντηθούν:

Α.- Τι θα πει "ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΙ λόγοι" και σε ποιους αφορούν; 

Β.- Γιατί ενώ συμφέρει τους Ευρωπαίους να βγούμε από το ευρώ και συμφέρει και σε εμάς να αποκτήσουμε ένα εθνικό νόμισμα, δεν συζητά κανείς το βελούδινο διαζύγιο που πρότεινε ο Λαπαβίτσας και στο οποίο επιμένουν αρκετοί φίλοι και άλλοι τόσοι εχθροί μας; 

Επίκαιρα ερωτήματα μια και ο πρωθυπουργός αναχωρεί για Μόσχα. 

Μακρά συζήτηση γίνεται για το ταξίδι του Τσίπρα στη Ρωσία. Ειδικά στο εξωτερικό και τη Γερμανία αυτή η συζήτηση έχει ανάψει. Δεν διατυπώνονται απλά κάποια σχόλια αλλά εμφανίζονται και πρωτοσέλιδα με υποδείξεις για το τι πρέπει να κάνει στη Μόσχα ο Έλληνας πρωθυπουργός. Άλλα άρθρα που κι αυτά κοσμούν πρώτες σελίδες σε ξακουστά έντυπα της εσπερίας λένε πως αυτό το ταξίδι σημαίνει διάρρηξη δεσμών και ας ετοιμαζόμαστε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Γενικώς λέγονται πολλά και όλα σχεδόν ξεφεύγουν από την ουσία. Δείχνουν όμως πόσο σημαντικό θεωρούν όλοι το γεωπολιτικό παιχνίδι και τη σημασία που έχει η Ελλάδα μέσα σε αυτό.

Να ξαναπούμε τα γνωστά επιχειρήματα που είχε συνοψίσει ωραία ο Υπ.Εξ. Νίκος Κοτζιάς δεν βλάπτει ούτε παίρνει πολύ χρόνο:

Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο βάρους του τριγώνου Ουκρανία, Συρία, Λιβύη που είναι οι τρεις κυριότερες αποσταθεροποιημένες περιοχές που ενδιαφέρουν τη Δύση. Δεν σας αρκεί; Βάλτε ότι βρίσκεται για πολλά χρόνια μέσα σε θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κυρίως) όπου το βέτο της μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα. Ούτε αυτό δεν αρκεί ...; τότε προσθέστε ολίγη από Τουρκία που δείχνει ανεξέλεγκτες για τη Δύση τάσεις, βάλτε λίγη Ρωσία που θέλει να βρει μια ισχυρή θέση στη Μεσόγειο (εδώ και αιώνες τώρα) βάλτε και λίγη Κίνα που δεν έχει "δικό" της ευρωπαϊκό προγεφύρωμα από τον καιρό του Χότζα, που τότε δεν το χρειαζόταν ενώ τώρα καίγεται γι αυτό. Βάλτε αν θέλετε και τα πετρέλαια, βάλτε και το ότι η Ελλάδα είναι η μόνη γραμμή (μαζί με την Κύπρο) που οδηγεί από δυτικά προς το Ισραήλ και μετρήστε τα. Είναι πολλά!

Γι αυτό λοιπόν δεν θα μας "πετάξουν" έξω και δεν θα μας αφήσουν να σκάσουμε από ασφυξία όσο κι αν το θέλει ο Σόιμπλε και όσο κι αν θα το επιθυμούσε πολύ η Μέρκελ. Γι αυτό ο αντικομμουνιστής Τουσκ και ο μαλαγάνας Γιούνκερ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, θα συνεχίσουν να μας αβαντάρουν.     

Από πλευράς τους λοιπόν, μένουμε στο ευρώ, για λόγους ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ έστω και μέχρι νεωτέρας. Από εμάς, από τη δική μας την πλευρά ... τι γίνεται; τι θέλουμε εμείς; Υπάρχουν για μας εκτός από τα οικονομικά (με βάση τα οποία θα έπρεπε να φύγουμε από το Ευρώ έστω κι αν ο κόσμος δεν το έχει ακόμα αποδεχτεί) και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ζητήματα που επιβάλλουν την παραμονή μας στο δυτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο;

Έχει δηλαδή η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ συνιστώσα δυο όψεις ή είναι μονοσήμαντη;

Έτσι όπως είναι εδώ και δυο δεκαετίες τουλάχιστον η Ευρώπη δεν είναι καθόλου ελκυστική. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τις φασιστικές τάσεις των απελεύθερων από τη ρωσική αρκούδα κρατών, από την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008 και του 2010 καταλαβαίνουμε ότι το ευρωπαϊκό όραμα έχει υποστεί ρήγματα μεγάλα. Έλλειψη δημοκρατίας, αυστηρότητα μέχρι αηδίας, γερμανοκρατία απροκάλυπτη και επαπειλούμενη φτωχοποίηση και ανασφάλεια σαν τίμημα της "ανταγωνιστικότητας". Δεν ήταν όμως έτσι και κυρίως δεν θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα! Αξίζει τον κόπο να φύγεις από μια περιοχή όπου αργότερα μπορεί να θέλεις να ξαναγυρίσεις και να είναι αργά; και ... εν πάσει περιπτώσει ... ας φύγεις γιασ να βρεις έναν νέο ελληνισμό που να σε εκφράζει καλύτερα, όχι όμως σε συνθήκες ήττας ... θα έλεγε αυτός που βρίσκει την Ευρώπη έστω και κουτσά στραβά ένα καλό σπίτι για να ζεις.

Δεν αρκεί αυτό; να βάλουμε και το πρόβλημα "Τουρκία"; να βάλουμε μήπως και την πιθανότητα οι τρεις κορυφές του τριγώνου (Ουκρανία, Συρία, Λιβύη) να αποκτήσουν ένα κέντρο βάρους επίσης αποσταθεροποιημένο; Μήπως το Ευρώ είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώνουμε για να ανήκουμε στην Δύση; Είναι κι αυτό μια σκέψη ...

Νομίζω πως στο ερώτημα Α έκανα μια καλή προσπάθεια να απαντήσω:

Οι Γεωπολιτκοί λόγοι έχουν να κάνουν με την γεωγραφική θέση και την ιστορική ένταξη της χώρας μας στο δυτικό σύστημα. Γι αυτό είναι σημαντικοί. Και είναι σύστημα διπλής κατεύθυνσης. Απλά, αυτή τη στιγμή είναι ετεροβαρείς, γιατί αν η Ελλάδα έχει ακόμα το δικαίωμα στην τρέλα, τέτοια πολυτέλεια δεν έχουν ούτε η Αμερική ούτε η (γερμανική) Ευρώπη.

Νομίζω επίσης πως προσπάθησα και για μια ικανοποητική απάντηση στο Β. Όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Γεωπολιτικοί λόγοι είναι σημαντικότεροι από τους οικονομικούς και γι αυτό υπερισχύουν. 

Το ταξίδι του Τσίπρα στη Μόσχα θα ενισχύσει την υποβόσκουσα απειλή της Ελλάδας ότι αν την πιέσουν πολύ μπορεί να κάνει καμιά τρέλα. Σε αυτό βοηθούν άθελά τους τα ξένα ΜΜΕ που υπερτονίζουν αυτή τη διάσταση. Ταυτόχρονα υπάρχει μια ελπίδα, μια υποψία ελπίδας, ότι ίσως ο Τσίπρας φέρει και κάτι χειροπιαστό, κάτι για πιο φτηνή ενέργεια, κάτι για έναν αγωγό, κάτι για το εμπάργκο ... κλπ ... περίπου να επιβεβαιωθούν αυτά που ιχνηλάτησε ο Λαφαζάνης. Σε αυτή τη φάση που περνάμε, και μόνο που γίνεται αυτό το ταξίδι, καλό είναι.

Πρέπει να συζητήσουμε για τη δραχμή; και αν ναι, γιατί;

Εικοσιπέντε δραχμές της Κρητικής Πολιτείας των αρχών του 20ου αιώνα
Προβάρουμε διάφορα νομίσματα ώστε να είμαστε έτοιμοι την κατάλληλη στιγμή

Όλο και πληθαίνουν (στα ευρωπαϊκά μέσα) οι προειδοποιήσεις για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και όλο και περισσότερο συζητιέται (από Ευρωπαίους πολιτικούς) το θέμα του εθνικού νομίσματος ως της καλύτερης λύσης για να γλυτώσει η Ευρώπη από την Ελλάδα και η Ελλάδα από την Ευρώπη. Με αντικατοπτρισμό, οι δηλώσεις αυτού του είδους αναπαράγονται θριαμβευτικά από τα εγχώρια μέσα και τους ντόπιους πολιτικούς της άχαρης αντιπολίτευσης.

Οι συζητήσεις που γίνονται από τα ξένα μέσα και τους ξένους πολιτικούς οφείλονται στην αδυναμία τους να αποδεχτούν ότι πάνω από την οικονομία είναι η πολιτική και τα γεωπολιτικά συμφέροντα ενώ για τις συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα είναι ολοφάνερο ότι οφείλονται σε αντιπολιτευτική τύφλωση και προπαγάνδα.

Στην ουσία οι προβλέψεις για το αν θα φύγουμε ή όχι είναι τζούφιες και άχρηστες αφού η παραμονή μας αποφασίστηκε οριστικά από τις ΗΠΑ και επιβεβαιώθηκε από την Γερμανία. Η πραγματική και μόνη συζήτηση που θα έπρεπε να κάνουμε είναι για το αν συμφέρει ή όχι σε εμάς τους Έλληνες να πάμε σε εθνικό νόμισμα.

Να το θέσω διαφορετικά. Στη συζήτηση για το αν θα βρεθούμε ΕΚΤΟΣ ή αν θα μείνουμε ΕΝΤΟΣ της ευρωζώνης υπάρχουν δυο κύρια ερωτήματα. Το ΑΝ και το ΠΩΣ.

Αν μας πετάξουν έξω, τότε προέχει το ΠΩΣ

Αν αποφασίζουμε εμείς τότε προέχει το ΑΝ

Και τα συζητάμε όλα αυτά ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ τα ερωτήματα αλλά για να μπορέσουμε να τα θέσουμε εμείς όταν και αν κρίνουμε ότι μας συμφέρει.

Ξένα μέσα παρουσιάζουν την πιθανότητα της δραχμής να κρύβεται πίσω από διατυπώσεις της αριστερής κυβέρνησης ότι ανάμεσα στην αθέτηση πληρωμών των Μισθωτών ή του ΔΝΤ, προτιμά να ρίξει το ΔΝΤ. Άρα ... δραχμή, καταλαβαίνουν τα τζιμάνια

Να ξεκαθαρίσουμε πριν από όλα κάτι:

Η επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα (δραχμή) αν γίνει άτακτα, απρογραμμάτιστα, ξαφνικά και θυμωμένα, θα αποτελέσει Αρμαγεδδώνα, δηλαδή μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση αν όχι καταστροφή. Ο λόγος: Θα πάμε σε ένα νόμισμα που είναι βέβαιο πως θα υποτιμηθεί άμεσα, αφού δεν θα το αξιολογούν σαν ακριβό οι ξένοι, ενώ θα χρειαστούμε κάποιο χρόνο μέχρι να το τυπώσουμε και να το μοιράσουμε. Επομένως θα έχουμε μια υποτίμηση προαναγγελθείσα που σημαίνει ότι θα αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις και καμιά επένδυση δεν θα μπορεί να γίνει πουθενά.

Επομένως η ενδεχόμενη επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα θα πρέπει να γίνει (αν γίνει) προγραμματισμένα και με τάξη. Πολλοί έχουν περιγράψει μια τέτοια πορεία (Αλαβάνος με το Σχέδιο Β, Κατσανέβας, Ιγγλέσης, Καζάκης κλπ.) και δεν θα επαναλάβω τα επιχειρήματα και τα σενάριά τους. Είναι όλες πορείες που μπορούν να μας βγάλουν από τις δυσκολίες σε 2-3 χρόνια και να πάμε σε ανάπτυξη με εθνική ανεξαρτησία πλέον.

Αφού τελειώσαμε με αυτό, ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη:

Όλο και περισσότεροι γίνονται αυτοί που θέλουν να συζητήσουμε σαν κοινωνία για το εθνικό νόμισμα. Όχι με φωνές, ολοφυρμούς και αφορισμούς όπως κάνουν μέχρι στιγμής τα μνημονιακά κόμματα και το Ποτάμι (ουσιαστικά μνημονιακό είναι κι αυτό) που προβάλουν την καταστροφή που θα επιφέρει η δραχμή για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη πορεία στην οποία έβαλαν την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Το αίτημα για να συζητήσουμε γίνεται από τους ανθρώπους και τους φορείς που φοβούνται ότι με την πολιτική του ο Σύριζα και ο Βαρουφάκης θα μας κρατήσουν στο ευρώ και έτσι θα χαθεί οριστικά η ευκαιρία για μια ανεξάρτητη πορεία της εθνικής μας οικονομίας.

Είναι ο φόβος ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει εν μέρει από τη δύσκολη θέση και θα καταφέρει να γίνει μια φαινομενικά “φυσιολογική” χώρα, δηλαδή θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές, ίσως να καταφέρει κι όλας να έχει ένα καλό ρυθμό ανάπτυξης, όμως θα παραμείνει ες αεί αποικία χρέους και χώρα εξαρτώμενη από την ΕΕ.

Φαίνεται παράξενο αλλά αυτό είναι η ουσία. Με τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ η αποτυχία του προγράμματος διάσωσης ήταν βέβαιη. Θα συνεχίζαμε σε ένα κατήφορο μείωσης των εισοδημάτων και στασιμοπληθωρισμού που θα έκαναν αναγκαία την επάνοδο στη δραχμή και το εθνικό νόμισμα. Τώρα, όμως, με την διαπραγμάτευση που κάνει ο Σύριζα -και εφ' όσον αυτή καταλήξει επιτυχώς- η Ελλάδα θα μπορεί να προχωρήσει με το ευρώ και να “κρύψει” τις αδυναμίες της οικονομίας. Έτσι θα έχει χαθεί η ευκαιρία να αλλάξει ριζικά η ελληνική οικονομία με ένα δικό της νόμισμα και η ευκαιρία επίσης για μια πραγματικά ανεξάρτητη ελληνική πολιτική. Στην ουσία είναι ο φόβος ότι μια επιτυχία του Σύριζα (των Τσίπρα-Βαρουφάκη) θα αφήσει στα αζήτητα τις προοπτικές που θα έδινε η επιστροφή στην δραχμή.

Γι αυτό χρειάζεται μια δημόσια συζήτηση για το εθνικό νόμισμα. Για να σιγουρευτούμε ότι αυτό που ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ σαν Ελλάδα σκληρά διαπραγματευόμενη είναι και αυτό που πραγματικά μας ΣΥΜΦΕΡΕΙ.

Μήπως κάνουμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε ρότα;

Πότε πρέπει να “χαιρόμαστε”, όταν ηττάται ο Σόιμπλε και καταπίνει τη γλώσσα του; ή όταν περνάει το δικό του και γυρίζουμε “ταπεινωμένοι” αλλά πιο κοντά στην δραχμή; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνονται εύκολα αν κανείς έχει ξεκάθαρες απόψεις σχετικά με το ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον μας. Και για να δοθούν απαντήσεις πρέπει να τεθούν τα ερωτήματα, άρα να γίνει η συζήτηση.

Ποίηση από τον 18ο αιώνα

Για σήμερα, ένα τμήμα από ένα ποίημα σε ρυθμό πολυσύλλαβο από δυο ποιητές του 19ου αιώνα. Το ποίημα ενέπνευσε έπη και ηρωισμούς σε όλο τον 20ο αιώνα και σήμερα, αν και επίκαιρο, έχει χάσει κάτι από τη λάμψη του καθώς ο κόσμος έχει πάψει να ασχολείται με την ποίηση και προτιμά να βλέπει στην τηλεόραση Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και Χάρυ Πότερ.

Παντού όπου η αστική τάξη ήρθε στην εξουσία, κατέστρεψε όλες τις φεουδαρχικές, πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις.

Έσπασε χωρίς οίκτο τους πολυποίκιλους φεουδαρχικούς δεσμούς που συνδέανε τον άνθρωπο με τους φυσικούς ανώτερούς του και δεν άφησε κανέναν άλλο δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη "πληρωμή τοις μετρητοίς".

Έπνιξε στα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού τα ιερά ρίγη του ευλαβικού ρεμβασμού, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής μελαγχολίας.

Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε ανταλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποκτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου.

Με μια λέξη, στη θέση της καλυμμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπη, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση.

Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ' όλα τα ως τότε αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια.

Το γιατρό, τo νομικό, τov παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της.

Η αστική τάξη ξέσχισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις.

Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Γράφτηκε από τον Κ. Μαρξ και τον Φ. Ένγκελς στην περίοδο

από το Δεκέμβρη του 1847 ως το Γενάρη του 1848.

Πρώτη φορά τυπώθηκε το Φλεβάρη/Μάρτη του 1848 στο Λονδίνο.

(Marx-Engels-Werke, τομ. 4, σελ. 459-493)

==========================================

Επειδή όμως για κάθε κείμενο υπάρχουν πολλές αναγνώσεις (αυτά έχει η ποίηση) θα παραθέσω εδώ και μιαν άλλη ανάγνωση, αυτήν που έκανε η Χρυσή Αυγή για τον Σαμαρά που τον θεώρησε τόσο αριστερό θαυμαστή του Μαρξ,, σχεδόν εραστή του κομμουνιστικού μανιφέστου (κυρίως για το θέμα των μεταναστών), που τον στόλισε με την κραυγή "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Αντωνης Σαμαράς!!!" Ναι, συμβαίνουν και αυτά! Ιδού η απόδειξη:

Ας σταματήσει ο κουρνιαχτός!

Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων γράφουν για τον χρόνο που τελειώνει. Ιστοσελίδες και ΜΜΕ και εκπομπές με έγκυρους αναλυτές, αγωνιούν για το αν θα προλάβουμε. Δηλώσεις Ευρωπαίων λένε ότι η Ελλάδα καθυστερεί. Πολιτικοί αρχηγοί και αρχηγίσκοι προσπαθούν να μας εξηγήσουν ότι για όλα φταίει ο ερασιτεχνισμός της νέας κυβέρνησης που δεν ξέρει να κοστολογεί τα μέτρα και δεν μπορεί να τα περιγράψει σαφώς. Λόγια πετιούνται στο γυαλί, μελάνια χύνονται στις σελίδες, κραυγές σαρώνουν τον αέρα αλλά όλα αυτά ει μάτην.

Η επιστολή Τσίπρα στη Μέρκελ και τους Πρωθυπουργούς της συνόδου κορυφής έλεγε σε ελεύθερη μετάφραση:

Θα επιτρέψετε να γίνει το "τεχνικό" λάθος; Αν ναι, ας φωνάξουμε τον Λαπαβίτσα να τα βάλουμε κάτω να δούμε πως αποχωρούμε ήρεμα και καλά από το ευρώ. Αν όχι, σταματήστε επιτέλους αυτόν τον κουρνιαχτό.

Η Μέρκελ, που είχε μετρήσει το γεωπολιτικό κόστος και το είχε συζητήσει με τον Ομπάμα, με την υποδοχή που έκανε στον Τσίπρα μετέδωσε το σήμα: "Να σταματήσει λοιπόν ο κουρνιαχτός"! ... και ... σταμάτησε!

Και τότε ... γιατί κάποιοι συνεχίζουν; Ε, γιατί κανένα τρένο δεν σταματά αμέσως, θέλει τον χρόνο του από την στιγμή που τα φρένα παίρνουν μπρος μέχρι την ακινητοποίηση. Κάποιοι θέλουν να δείξουν ότι η αλλαγή της στάσης τους οφείλεται στο ότι υποχρέωσαν τους άτακτους Έλληνες να συμμορφωθούν! ΟΚ γιατί όχι, ας συμμορφωθούμε. Κι ας δώσετε τα χρήματα στο παραπέντε. Έτσι κι αλλιώς για σας προορίζονται!

Ο Τσίπρας συγκάλεσε τη Βουλή για να ζητήσει συναίνεση στις κόκκινες γραμμές. Όχι βέβαια επί της ουσίας αφού τα μέτρα που θα λάβει, τις μεταρρυθμίσεις και τους νόμους τα περνάει όλα ανεξάρτητα και ερήμην της αντιπολίτευσης. Αν ήθελε πραγματική συναίνεση θα είχε φτιάξει μια ομάδα εργασίας με δικούς του και αντιπολιτευόμενους και θα διαμόρφωνε κοινό κείμενο, με τις δικές του κατευθύνσεις και την προεξοφλημένη αποδοχή των άλλων. Όμως δεν προχώρησε σε κάτι τέτοιο. Πήγε κατ' ευθείαν στη Βουλή και τους είπε: Να οι κόκκινες γραμμές, τοποθετηθείτε!

Βέβαια δεν μπορούσε να υπολογίζει ότι η Ζωή θα του τίναζε το σκηνικό στον αέρα. Τι να γίνει, μέχρι να μάθει η κοπέλα θα χρειαστεί κάποιο χρόνο. Η δουλειά πάντως σε γενικές γραμμές έγινε. Ο Σύριζα φάνηκε και πάλι πατριωτική δύναμη, μέχρι και η Χρυσή Αυγή φάνηκε να το σιγοψιθυρίζει.

Το θέμα είναι ότι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα (όπως τα έκανε ο Σόιμπλε) η διαπραγμάτευση που θα γινόταν τον Μάϊο έγινε πρόωρα από τον Μάρτιο. Όλα τα όπλα μπήκαν στο τραπέζι:

• Η ομάδα που μας θέλει έξω επιβεβαίωσε ότι ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΕΙ ΕΞΩ.
• Το τμήμα της Ελλάδας που μας θέλει έξω, έπαιξε το χαρτί Λαπαβίτσα (ήτοι δεν σας φοβόμαστε).
• Παράλληλα ο Καμένος κι ο Κοτζιάς θύμισαν ότι υπάρχουν Ρωσία και Κίνα που μας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
• Το τμήμα της Ελλάδας που μας θέλει μέσα, έστειλε επιστολή στη Μέρκελ και μήνυμα στον Ομπάμα.

Μετρήθηκαν οι δυνάμεις, μετρήθηκε το κόστος αποχώρησης της Ελλάδας (μεγάλο μεν αλλά αντιμετωπίσιμο), μετρήθηκε το κόστος αλλαγής προσανατολισμού της Ελλάδας (μικρότερο αλλά μη αντιμετωπίσιμο), μετρήθηκε το κόστος επί της ΕΕ και του Ευρώ (αχαρτογράφητο) και βγήκε το συμπέρασμα. Τελικά η Ελλάδα θα μείνει. Κι αφού θα μείνει θα της δώσουμε αυτό που ζητάει, που δεν είναι και πολύ μια και έχει ήδη κάνει τις εκπτώσεις της.

Το Eurogroup θα συζητήσει τις προτάσεις του Brussels Group που θα συζητήσει την έκθεση του Euroworking Group και όλοι μαζί θα κάνουν ό,τι τους έχει ήδη πει η κ. Μέρκελ. Επομένως εμείς που πήραμε ανάσα (λέει η κυβέρνηση) μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με τα σοβαρά θέματα: Κάντε μιαν εξεταστική. Άγονη βέβαια αφού όλα τα αδικήματα έχουν ήδη παραγραφεί. Θα βγάλουμε όμως τα πολιτικά μας συμπεράσματα. Κάτι είναι κι αυτό.

Ψυχραιμία!

Την περίοδο 1947-1952  (εμφύλιος) όπως και την περίοδο 1967-1974 (χούντα) η Ελλάδα ήταν από άκρη σε άκρη ένα στρατόπεδο. Μέσα εκεί βασανίζονταν άνθρωποι και σκοτώνονταν από βρωμερά τέρατα που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "αναμορφωτές" και τους κρατούμενος "αντεθνικά ζώα". Είναι απίστευτος ο πόνος που προκλήθηκε στη Μακρόνησο, στο Παρθένι της Λέρου, στον Αη Στράτη, στη Γυάρο και στα άλλα ξερονήσια και κολαστήρια. 

Ο Σαββόπουλος στη μουσική του για την ταινία του Βούλγαρη έγραψε για τη Μακρόνησο:

"Όποιος πέρασε από εκεί, λέω ... για πάντα έχει σωθεί

όχι που είναι στη ζωή, μα που υπόφερε πολύ!" 

... ναι, γιατί έζησε το μαρτύριο (τον Γολγοθά) που οδηγεί στη σωτηρία 

Στη σημερινή κυβέρνηση βρίσκονται ή την στηρίζουν άνθρωποι που πέρασαν από εκεί. Οι "βασανισθέντες" είναι ίσως οι λιγότεροι, λόγω ηλικίας, όμως και οι υπόλοιποι είναι ομοϊδεάτες εκείνων, αλληλέγγυοι, είναι κατά βάσιν οι χαμένοι όλων των εμφυλίων και οι από κάτω όλων των καταστάσεων. (Όχι όλοι βεβαίως, υπάρχουν και Αριστεροί εκτός της κυβέρνησης της Αριστεράς που εξ άλλου συγκυβερνά με ένα μέρος της δεξιάς). Βρέθηκαν όλοι αυτοί αίφνης προ δύο μηνών στην εξουσία, στη διακυβέρνηση της χώρας και προσπαθούν να μαζέψουν ό,τι μπορούν από τον αρμαγεδδώνα που εόιχε προηγηθεί. Κι έρχονται κάτι τύποι που στήριζαν (και ακόμα ιδεολογικά εξακολουθούν να πιστεύουν και να στηρίζουν) αυτά τα κολαστήρια ψυχών, τα δήθεν ... αναμορφωτήρια των αγωνιστών, κάποιοι ανθρωποφύλακες και κάνουν πλάκα!

Έρχεται ο Άδωνις και λέει αυτά που λέει για μη δημοκρατική κυβέρνηση Σύριζα επειδή δεν φέρνει την παράταση του μνημονίου στη Βουλή (ο εραστής του ά-Βουλου πολιτεύματος), έρχεται ο Πλεύρης που του άρεσε η παρέλαση να λέει πως μόνο επί χούντας και Σύριζα ευχαριστήθηκε εορτασμό 256ης Μαρτίου (!), έρχεται ο Φορτσάκης που λέει ότι ομιλίες στο Πανεπιστήμιο έκαναν μόνο ο Τσίπρας και η χούντα (!) κι από πίσω τους έρχονται ο Σαμαράς, ο Βορίδης και όλα τα εξαπτέρυγα του πατριδοκάπηλου συστήματος εξουσίας που καταπίεσε και πόνεσε και ... μιλούν. 

[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν μιλάω για ολόκληρη τη δεξιά βεβαίως ... τελευταία όμως έχει προκύψει μπροστά και με επιθετικό τρόπο όλη η μαυρίλα που σκεπαζόταν κάτω από το πέπλο μιας δημοκρατικής συντηρητικής παράταξης που τώρα έχει λουφάξει. Με την εξαίρεση του Καμένου που δεν δίστασε, οι Καραμανλήδες, οι Αβραμόπουλοι, οι Στεφανόπουλοι και οι Ράλληδες έχουν εκχωρήσει στα ακραία στοιχεία τύπου Σαμαρά την ηγεσία της δεξιάς παράταξης.]

Πως μπορούν και μιλούν με τέτοιο θράσος οι εραστές της χούντας και κάθε καταπιεστικού πολιτεύματος; Η μόνη τους ιδεολογία ήταν ο αποκλεισμός των Ελλήνων που είχαν φωνή από κάθε δημόσια θέση με τον χαρακτηρισμό τους ως "μη νομιμοφρόνων". Μόνο η σιγή και το σκύψιμο του κεφαλιού έκαναν τους υπηκόους τους "εθνικόφρονες" και άρα δικαιούμενους του κόκαλου που θα τους πέταγαν μετά από το φαγοπότι που είχαν στήσει με τα σχέδια Μάρσαλ, τα θαλασσοδάνεια και τον κρατικό κορβανά.

Λυπάμαι που ο ελληνικός λαός έχει τόσο λίγη μόρφωση και τόσο λίγες γνώσεις γύρω από την ιστορία του. Χάρη σε αυτή την αμορφωσιά του λαού μας όλοι αυτοί οι παραδόπιστοι συκοφάντες εκμεταλλευτές, μπορούν να λαμβάνουν ποσοστά 7% σαν ακροδεξιά μορφώματα (ΕΠΕΝ, ΛΑΟΣ. ΧΡΥΣΑΥΓΗ) και 20-30% όταν τρυπώνουν σε πιο ήπιες μορφές σχημάτων με δημοκρατική νομιμοποίηση (βλέπε: Σαμαράς). Χάρη σε αυτήν την αδυναμία του λαού μας οδηγηθήκαμε στις δυο μεγάλες εθνικές καταστροφές. 

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 1920 ήταν ο ελληνικός λαός που έδιωξε τον Βενιζέλο για να φέρει τον Κωνσταντίνο που προκάλεσε την μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή του ελληνισμού  και 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι ο ελληνικός λαός ήταν που ψήφισε το 2012 κι έδωσε το δικαίωμα στον Σαμαρά (με τη συνδρομή του Βενιζέλου) να επικυρώσουν όσα καταστροφικά έγιναν την διετία 2010-12, να δέσουν την Ελλάδα χειροπόδαρα (με τα δάνεια, το PSI και την υπαγωγή των δανείων στο αγγλικό δίκαιο) και να ολοκληρώσουν την καταστροφή μέχρι το 2015.

Είναι λοιπόν μόνη λύση η άνοδος του πνευματικού μας επιπέδου για να μην πέφτουμε σε τέτοιες εθνικές γκάφες και να μην επιτρέπουμε με την ψήφο μας και τις επιλογές μας σε σύγχρονους Χίτες και Ταγματασφαλίτες να έχουν δημόσιο λόγο;

Ναι, αυτή είναι η μόνη λύση. Μέχρι τότε όμως ας βρούμε τα κατάλληλα αντισώματα για να τους αντέξουμε.

Ψυχραιμία!

ΑΝΟΙΞΗ: Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει

Ο Απρίλης έρχεται. Την Τετάρτη είναι Πρωταπριλιά..
Συνηθίζουν να λένε ψέμματα. Εγώ λέω να πούμε αλήθειες.
Αλήθειες μέσα από ποιήματα.

Ξεκινάω με (ποιον άλλον;) τον Τ.Σ.Έλιοτ
Έρημη Χώρα, κεφάλαιο Α' στίχοι 1 έως 18 (έτσι ξεκινάει το ποίημα)

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός,     γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία,                               ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέσταινε,            σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς,  θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.

Το καλοκαίρι μας ξάφνιασε καθώς ήρθε πάνω από τον Σταρνμπέργκερζε
Με μια μπόρα             Σταματήσαμε στις κολώνες
και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χοφγκάρτεν,
Κι ήπιαμε καφέ, και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα.
"Δεν είμαι διόλου Ρωσίδα, κατάγομαι από τη Λιθουανία, βέρα Γερμανίδα" 

Και ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα,
Του ξαδέλφου μου, με πήρε με το έλκηθρο,
Και τρόμαξα. Και έλεγε, Μαρία,
Μαρία, κρατήσου δυνατά. και πήραμε την κατηφόρα.
Εκεί νιώθεις ελευθερία, στα βουνά.
Διαβάζω σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο.

[ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:Το Σταρνμπέργκερζε είναι λίμνη κοντά στο Μόναχο. Το Χοφγκάρτεν κήπος στο Μόναχο με εξοχικά κέντρα. Ο στίχος 12 με τα πλάγια, στο πρωτότυπο είναι στα Γερμανικά]

Συνεχίζω με Γ.Σεφέρη που μιλά στο ποίημα "ΆΝΟΙΞΗ Μ.Χ." για μια πανώρια κοπελιά που βγήκε την άνοιξη και "φόρεσε χρώματα ανοιχτά" (στίχος 2) και περπάτησε με "στήθος γυμνό ως τις φλέβες" (στίχος 8). Και συνεχίζει ο ποιητής πιο κάτω με τους στίχους 29-36 έτσι:

Και φύγαν σαν αγάλματα
κι αφήσαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων.
Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη

Όμως του φεύγει η οπτασία, του χαμογελά και χάνεται. Κι αυτός που όπως λέει στους στίχους 50-55

Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει απ' την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός.

μας βγάζει όλο το ανοιξιάτικο παράπονό του στο τέλος (στίχοι 63-65)

Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.

Τον Οδυσσέα Ελύτη δεν τον ξέρω παρά ελάχιστα, τον έχω διαβάσει αλλά δεν τον έχω ποτέ μελετήσει, δεν με υποχρέωσε ποτέ να τον ακολουθήσω. Ο Ελύτης για την άνοιξη έχει γράψει άπειρα (φυσικά) και δεν κάθομαι να τα παραθέσω όλα. Μόνο από ένα ποίημα του, την Ελεγεία του Γκρόνικεν (για τη Ρηνανία μιλάει), είναι ένα κομμάτι του που μου αρέσει και περιέχει μέσα και την άνοιξη (ως έαρ)
Το παραθέτω:

Αλλ' εκείνος που σαν γλύπτης ήχων μουσική από μακρινούς           
                                                                αστερισμούς συνθέτει
Νύχτα μέρα αργάζεται. και τι ντο φαιά, τι σολ ιώδη ανεβαίνουν
Στον αέρα. Που κι οι βράχοι πιο ιερείς τέτοιο κλάμα το
                                                                         ευλαβούνται
Και τα δέντρα πιο πουλιά συλλαβές ομορφιάς ανερμήνευτης
Ομολογούνε ότι ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό 
                                                             που οι μάγοι διατείνονται
Αλλά ζωή δεύτερη ανερμάτιστη στον αιώνα

Έαρ έλα. Συνένοχος αφού είσαι. Κοίτα:
Τι βαθύ πράσινο τώρα τους ώμους της καλύπτει
και πως εκείνος την κοιτάζει! Πως ύστερα που επάλεψε να βγει
Μεσ' από τους ανθώνες ένας θάμνος μωβ τους αναρπάζει 
                                              λίγο ψηλότερα από το έδαφος
Καταμεσής Μαΐου αυτά θελήσαν οι θεοί

Το πιο γνωστό βέβαια ποίημα για την άνοιξη είναι το ομώνυμο του Διονύσιου Σολωμού. Θυμίζω ότι ο Σολωμός ήταν Ιταλός ποιητής (Πιέτρο Μεταστάτζιο έμαθα ότι λεγόταν, δεν το ήξερα) μέχρι που αποφάσισε να γίνει ο Δάντης της Ελλάδας. Μια Ελλάδα που είχε σοβαρό γλωσσικό πρόβλημα καθώς ο λαός μιλούσε τη δημοτική σε πολλές ανεπεξέργαστες διαλέκτους (φτωχές όλες σε λέξεις, δομές, διατυπώσεις κλπ.) και οι διανοούμενοι μάθαιναν την αρχαία αττική. Ο Κοραής προσπαθούσε να φτιάξει την καθαρεύουσα αλλά κι αυτή ήταν τεχνητή. Χρειαζόταν κάποιος να υψώσει την δημοτική γλώσσα σε ύψος αντάξιο των τεχνικών γλωσσών, να την κάνει εργαλείο έκφρασης και αυτός βρέθηκε γύρω στο 1821-22 μαζί με την επανάσταση. Ήταν ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Σπυρίδων Τρικούπης τον παρότρυνε να γίνει ο "Δάντης της Ελλάδας" αυτός του είπε "μα ... δεν ξέρω ελληνικά" εννοώντας ότι δεν ήξερε Αρχαία Ελληνικά, τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν όλοι οι εγγράμματοι για να γράφουν. Ο Τρικούπης του είπε το αμίμητο: "Ξέρεις, ελληνικά είναι η γλώσσα που σου έμαθε η μάνα σου όταν σε βύζαινε". Βεβαίως ο άνθρωπος ήτανε και μεγάλο ταλέντο με αποτέλεσμα να φτιάξει αξεπέραστες δημιουργίες και να θεμελιώσει πραγματικά το δικαίωμα της δημοτικής να αποτελέσει την ζωντανή γλώσσα του ελληνικού λαού έστω και με καθυστέρηση εκατόν πενήντα χρόνων. 
Πολλά είπα, ας αφήσουμε τον Διονύσιο Σολωμό να μιλήσει. Δεν θα παραθέσω το ποίημα με τον τίτλο "Ανοιξη" αλλά ένα κομμάτι από τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" όπου μιλάει για την άνοιξη. Αν είναι δύσκολο οι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι να δεχτούν τον θάνατο αυτό γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν γύρω έχει έρθει η άνοιξη. Μόνον έξι στίχους δίνω. Για Σολωμό, αρκετοί είναι.


Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
......................

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»



Βεβαίως ποιήματα για την άνοιξη έχουν γράψει ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη και άλλοι. Εγώ όμως δεν θα παραθέσω όλα αυτά. Σταματάω εδώ. Δεν θέλω να φτιάξω ανθολόγιο "Άνοιξη και Ποιητές".

Αύριο, 25η Μαρτίου, εθνική γιορτή

Την 25η Μαρτίου εορτάζεται η γενέθλια ημέρα του Νεοελληνικού Κράτους. Ασχέτως της ιστορικής αλήθειας περί του πότε ξέσπασε πραγματικά η επανάσταση (στις 20 Μαρτίου ή στις 21 Φεβρουαρίου;) η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική εορτή επί Όθωνος και έκτοτε είναι η βασική μας εθνική επέτειος.

Λόγους θα έχετε ακούσει πολλούς. Από μικρά παιδιά μας βασανίζουν με αυτούς, έχω κι εγώ βασανίσει αρκετούς ως τώρα. Δεν θα επαναλάβω ένα ακόμη τέτοιο εθνεγερτήριο κατεβατό. Θα επιχειρήσω όμως να μας δω με το βλέμμα ενός τρίτου. Αρχικά σκέφτηκα τον Μαρκ Μαζάουερ. Σύγχρονος, διεισδυτικός, έξυπνος ιστορικός, βλέπει πράγματα που άλλοι αγνοούν συστηματικά. Θα τον αφήσω όμως για κάποια άλλη περίσταση, πιο κοντινή στις μέρες μας. Πήγε ο νους μου στον Ρηντ, ξέρετε εκείνον τον Τζον Ρηντ που έγραψε για τις δέκα μέρες (της Οκτωβριανής επανάστασης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Είχε και για τους Έλληνες άποψη, καθόλου καλή μάλιστα. Αλλά μου φάνηκε ρηχός και περισσότερο συναισθηματικός από όσο θα άντεχα. Καταλήγω στον Άρνολντ Τόινμπι.

Είναι ένας Βρετανός που έχει χαρακτηριστεί, όχι άδικα, σαν ένας από τους πιο μεγάλους ιστορικούς παγκοσμίως, ένας σύγχρονος “Θουκυδίδης”. Και πραγματικά, έχει αναλύσει 26 πολιτισμούς και έχει εξετάσει την ιστορία υπό ένα αιρετικό πρίσμα που τον οδήγησε σε εκτυφλωτικά φωτεινά συμπεράσματα. Το 1915 ήρθε ως κατάσκοπος των Άγγλων στα Βαλκάνια, έζησε από κοντά τα γεγονότα του 1920-22, συμμετείχε στις διεθνείς διασκέψεις, παρακολούθησε από κοντά τον ελληνικό εμφύλιο και ήταν ελληνολάτρης όπως δείχνουν και τα έργα του. Πίστευε πως τρεις λαοί έχουν τις πιο μακροχρόνιες μνήμες, οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι Κινέζοι και ανέλυσε θαυμάσια τον νεοελληνικό χαρακτήρα ιδιαίτερα στο έργο του “Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους”. Πέθανε το 1975.

Καταχωρώ εδώ δυο παραγράφους από τις χιλιάδες των σελίδων που ο συγγραφέας έχει γράψει για τον ελληνισμό, αρχαίο, μεσαιωνικό και νεώτερο. Γράφει ο Τόινμπι για τη ν επανάσταση του '21:

Ο Άρνολντ Τόινμπι

“Το 1821 οι Έλληνες -και μαζί με αυτούς οι Αλβανοί και οι Βλάχοι ομόθρησκοί τους- εξεγέρθηκαν σχεδόν σε όλα εκείνα τα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα οποία ήσαν την εποχή εκείνοι πλειοψηφία: δηλαδή, στις ευρωπαϊκές κτήσεις της αυτοκρατορίας, στα βορειοανατολικά μέχρι τη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και στα περισσότερα από τα νησιά του Αιγαίου. Εξαίρεση αποτέλεσε η Ήπειρος, όπου οι Έλληνες και οι ορθόδοξοι Αλβανοί, αν και ήσαν η πλειοψηφία, δεν κατόρθωσαν να εξεγερθούν, επειδή ένας πανίσχυρος οθωμανικός στρατός ήταν ήδη συγκεντρωμένος εκεί για να πολεμήσει τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Στα 1821-22 οι Οσμανλήδες πέτυχαν να ξαναϋποτάξουν τους Έλληνες επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές οθωμανικές επικράτειες μέχρι τα βόρεια της Πελοποννήσου, με εξαίρεση το Τρίκερι και το Μεσολόγγι. Το Τρίκερι έπεσε το 1823 και το Μεσολόγγι το 1826, αλλά το 1822 οι Οσμανλήδες απέτυχαν να ανακαταλάβουν την Πελοπόννησο. Η αιτία αυτής της αποτυχίας ήταν η υπεροχή των Ελλήνων στη θάλασσα απέναντι στο οθωμανικό ναυτικό. Αυτό ανάγκασε τους Οσμανλήδες να περιορίσουν την επίθεσή τους κατά της Πελοποννήσου σε μια δια ξηράς εκστρατεία από τον βορρά. Η βάση των επιχειρήσεων των Οσμανλήδων για την επανυποδούλωση της περιοχής ήταν πολύ απομακρυσμένη, πράγμα που δεν επέτρεψε την καθυπόταξη ολόκληρης της Πελοποννήσου στη διάρκεια μιας μόνο εκστρατευτικής περιόδου.

Η στρατιωτική αποτυχία των Οσμανλήδων το 1822 ήταν πολιτικά σημαντική. Είχε αποτέλεσμα τη διατήρηση της de facto ανεξαρτησίας που είχε κερδηθεί από τους Οθωμανούς Έλληνες μέσα στα όρια της Πελοποννήσου και των Κυκλάδων, και αυτή η στρατιωτική επιτυχία των Ελλήνων επαναστατών εξασφάλισε τη ριζική μεταβολή στη δυτική στάση έναντι των Νεοελλήνων. Οι δυτικοί θιασώτες ενός εξιδανικευμένου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, που μέχρι τότε είχε προκαλέσει τον οίκτο, την περιφρόνηση και την συγκατάβαση για τους Έλληνες ως εκφυλισμένους απογόνους ενδόξων προγόνων, τώρα είδαν στην επανάσταση μια ηρωική πράξη που αποδείκνυε ότι οι Νεοέλληνες ήσαν άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων προγόνων τους. Οι φιλελεύθεροι δυτικοί είδαν επίσης την επανάσταση ως ένα πολιτικό γεγονός οικουμενικής σημασίας. Γι αυτούς η επανάσταση ήταν η πρώτη εξέγερση κατά της μεταναπολεόντειας παλινόρθωσης του “παλαιού καθεστώτος”. Αλλά και οι εκφραστές αυτής της παλινόρθωσης συμμερίζονταν τις γνώμες των φιλελευθέρων. Ο φιλελληνισμός των δυτικών φιλελευθέρων και τα φιλικά αισθήματα των δυτικών κυβερνήσεων υπέρ του Οθωμανού Πατισάχ, μολονότι αντιθετικές ήσαν συμπληρωματικές απόψεις της δυτικής αντίδρασης, και το υπέρ των Ελλήνων αίσθημα, που τώρα είχε φουντώσει στον δυτικό κόσμο και στη Ρωσία, ήταν αρκετά ισχυρό για να κινήσει τις χριστιανικές δυνάμεις, παρ' όλο το ενδιαφέρον των κυβερνήσεών τους για την αρχή της “νομιμότητας”, να σώσουν από τον αφανισμό την επισφαλή ντε φάκτο ανεξαρτησία των Ελλήνων.”

........................

(παραλείπω αρκετές παραγράφους και συνεχίζω)

.........................

“Είναι φανερό ότι για τον Κοραή ο “σύγχρονος δυτικός Διαφωτισμός” και ο “κλασικός Ελληνισμός” ήταν όροι εναλλάξιμοι. Με τον όρο “επανελληνικοποίηση” εννοούσε “εκδυτικοποίηση”. Ο “διαφωτισμός” της Ευρώπης ήταν θαυμαστός στα μάτια του, επειδή τον θεωρούσε ως παράγωγο φως, που εκπορεύεται από μιαν αρχική αρχαιοελληνική πηγή. Ο Κοραής δεν έλαβε υπ' όψη του τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ούτε την Ανατολικορθόδοξη Εκκλησία ή τους Φαναριώτες, και το δικό του σχέδιο, όχι του Ρήγα, για την δομή του μεταοθωμανικού χριστιανικού κράτους αποδείχθηκε πως ήταν “το κύμα του μέλλοντος”. Ωστόσο το σχέδιο του Ρήγα ανεφάρμοστο καθώς ήταν στη σύγχρονη εποχή, είχε κάποια ομοιότητα με την ιστορική δομή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν αυτή στη διάρκεια του αιώνα που τελείωσε το 1180, ενώ το πρόγραμμα του Κοραή, που εν τέλει πραγματώθηκε σε ένα τετελεσμένο γεγονός, δεν είχε κανένα προηγούμενο ούτε στη βυζαντινή ούτε στην αρχαιοελληνική ιστορία.

Ο αρχαιοελληνικός κόσμος υπήρξε, στο πολιτικό επίπεδο, ένας γαλαξίας κυριάρχων ανεξαρτήτων πόλεων-κρατών. Τα κράτη αυτά ποτέ δεν έτυχαν να συνενωθούν εκούσια σε ένα και μοναδικό ελληνικό κράτος. Η πλειοψηφία τους συνενώθηκε τελικά με τη βία από μια μη ελληνική δύναμη, τη Ρώμη. ...............

..........................

Έτσι το ενιαίο ομοιογενές εθνικό κράτος που συγκροτήθηκε από το 1831 ως το 1945 δεν είχε αληθινά προηγούμενα στα προηγούμενα στάδια της ελληνικής ιστορίας. Ούτε είχε καθόλου ρίζες στη νεοελληνική ζωή. Οι γηγενείς θεσμοί του νεοελληνικού λαού ήσαν η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η κοινότητα του χωριού και η οικογένεια. Κανένας από αυτούς τους θεσμούς δεν μπορούσε να αποτελέσει την υποδομή για ένα κράτος δυτικού τύπου, σε οποιαδήποτε από τις παραλλαγές αυτού του υποδείγματος τον 19ο αιώνα, στις οποίες ο Κοραής είχε δώσει την ευλογία του.

..............................

Ο Τόινμπι το 1925

[Ο Τόινμπι στη συνέχεια εξετάζει αναλυτικά τη συμβατότητα των τριών αυτών γηγενών θεσμών με το νέο εθνικό δυτικού τύπου κράτος. Θα αναφέρω εδώ μόνο δυο τρεις προτάσεις αντί των αρκετών παραγράφων τις οποίες αφιερώνει ο Τόινμπι στα ζητήματα αυτά.

...............................

Μια από τις πρώτες πράξεις του νέου ελληνικού εθνικού κράτους ήταν να επιβεβαιώσει την ανεξαρτησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στα όριά του κλπ .................

Ο δεύτερος ιθαγενής νεοελληνικός θεσμός τον οποίο καταπολέμησε το εθνικό κράτος είναι η τοπική αυτονομία και, το συνακόλουθό της, η τοπική ολιγαρχία κλπ. ...............

...................................

Και συνεχίζει με μια παράγραφο που θέλω να παραθέσω:]

"Συνεπώς η εθνική ανεξαρτησία δυτικού τύπου δεν έδωσε στους Έλληνες μια κυβέρνηση από, με και για το λαό. Οι Έλληνες εξακολουθούν να βλέπουν την κυβέρνηση της χώρας τους, όχι ως όργανο για την εκτέλεση της συλλογικής εθνικής τους θέλησης, αλλά ως επιβεβλημένη από τα πάνω εξουσία: το κράτος (=η εξουσία, η επιβολή με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης). Αυτή η σχέση μεταξύ λαού και κυβέρνησης δεν είναι τίποτα το νέο για τους Έλληνες: ένιωθαν αποξενωμένοι από την κυβέρνησή τους ήδη από το τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατράπηκε σε ένα γραφειοκρατικά διοικούμενο συγκεντρωτικό κράτος. Αλλά αυτή η μακρόχρονη εξοικείωση έχει διαπαιδαγωγήσει τους Έλληνες στην τέχνη της αντίστασης. Οι προσπάθειες της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης να επιβάλλει την εξουσία της προσκρούουν στην αλληλεγγύη της ελληνικής οικογένειας. Γιατί η οικογένεια δεν είναι απλώς η βασική ελληνική κοινωνική μονάδα, είναι, επίσης, η βασική μονάδα της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, και αυτό όχι μόνο στη γεωργία και στην οικιακή οικονομία, αλλά και στο εμπόριο και στη βιομηχανία. Επιπλέον, αυτές οι οικογενειακές μονάδες συνδέονται με ένα δίκτυο ατομικών σχέσεων μεταξύ πατρώνων και των πελατών τους."

Παρέθεσα τα παραπάνω αποσπάσματα επ' ευκαιρία της επετείου για να δείξω πως βλέπουν οι ξένοι, οι δυτικοί, την εθνική μας απελευθέρωση και αυτά που κληρονομήσαμε και κουβαλάμε σαν έθνος από εκείνα τα χρόνια. Υπάρχουν πολύ διεισδυτικές αναλύσεις όχι μόνο ξένων αλλά και Ελλήνων. Το βιβλίο |Τα καπάκια" του Κωστή Παπαγιώργη με είχε εντυπωσιάσει, ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν πάντα εύστοχος και αναλυτικός εκτός από διασκεδαστικός, ο Λιαντίνης όποτε αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα ήταν καταλυτικός. 

Δυστυχώς, ακόμη δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και ίσως γι αυτό δυσκολευόμαστε να τον αλλάξουμε. Αν δεν τον αποδεχτούμε δεν θα προχωρήσουμε ούτε βήμα  μπροστά. Όσο νομίζουμε ότι έχουμε Δημοκρατία, τόσο θα βουλιάζουμε στην Ολιγαρχία, όσο νομίζουμε ότι είμαστε Δίκαιοι, τόσο θα σκορπάμε δίπλα μας και θα ανεχόμαστε την Αδικία ... και οι Στέλιοι Ράμφοι θα μπορούν να παίζουν το ρόλο του Σοφού, λέγοντας κοινοτυπίες και μπερδεμένα λόγια. 
Μια ευχή λοιπόν με την ευκαιρία της επετείου: Αυτογνωσία!

Αλέξης-Μέρκελ, μια μεγάλη στιγμή για τον Έλληνα Πρωθυπουργό

Να σημειώσουμε τρία πράγματα από όσα έθεσε ο Τσίπρας στη Μέρκελ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ.

α) Το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις

β) Το θέμα της Ζήμενς

γ) Το γεγονός ότι το σαξες στόρυ Μέρκελ-Σαμαρά ήταν μια μεγάλη αποτυχία

Είπε πολλά, αλλά τα τρία παραπάνω ήταν εξαιρετικά σημαντικά γιατί ήθελαν τσαμπουκά και μαγκιά συνοδευμένη με ευγένεια και διπλωματία.

Μπράβο του! 

Γύρισα στο Σκαί και είδα το ύφος του Γεωργιάδη. Τα έλεγε όλα!

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Από το διαδίκτυο ανέσυρα αυτή την ανάρτηση του Θωμά Σίδερη.

Με τις εκδόσεις Μπατσιούλα συνεργάζομαι. Μεταφέρω την πρόσκληση.

Οι εκδόσεις Μπατσιούλας σας προσκαλούν στην

παρουσίαση του βιβλίου του

Τόνι Breidel – Χατζηδημητρίου

Πόλεμος και Διπλωματία στη Μέση Ανατολή

Η δράση του Λώρενς της Αραβίας

που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα τελετών του

Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός,

Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8

την Τετάρτη 1 Απριλίου και ώρα 18:45

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδας

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι:

Δρ. Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαϊδου, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγήτρια Φιλολογίας

Δημήτριος Μπατσιούλας, Αρχιπλοίαρχος Π.Ν. ε.α., συγγραφέας

Ελένη Κοτίνη-Παναγοπούλου, Καθηγήτρια Φιλολογίας, Δοκιμιογράφος-Κριτικός

Δρ. Στέφανος Β. Roy, Διδάκτωρ Συγκριτικής Εθνολογίας Πανεπιστημίου Γλασκώβης

Συντονίζει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας

Θωμάς Σίδερης

Είσοδος ελεύθερη

Ο Σόιμπλε στην πάντα ... προς το παρόν ... και θα τα ξαναπούμε τον Μάιο!

Μια πρώτη (ίσως και τελευταία) ανάγνωση του αποτελέσματος των χτεσινών διαπραγματεύσεων:

Μέτρον πρώτον: Τρόικα Τέλος!

Από σήμερα το πρωί Τρόικα τέλος και με την επίσημη βούλα των ηγετών. Το γιουρογουόρκινγκ γκρουπ, οι τρεις βαλτοί των Σόιμπλε-Ντάισελμπλουμ που είχαν έρθει εδώ για να μας "ξετινάξουν" πάνε στον αγύριστο. Στην Ελλάδα οι απεσταλμένοι μόνο στοιχεία θα μπορούν να ζητούν και δεν δικαιούνται να κάνουν υποδείξεις σε κανέναν. Το "τρόκια τέλος" βεβαίως είχε ήδη αποφασιστεί με την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου, αλλά την αμφισβήτησε πολύ έντονα και με μεγάλη κακία ο Βόλφγκανγκ και τον σιγοντάρισε με τέτοια συνέπεια ο Γιερούντ. Αυτή η συμφωνία και μάλιστα με την ερμηνεία που της είχε δώσει τότε ο Βαρουφάκης (ίσως εξαλείφοντας κάπως την "δημιουργική ασάφεια" εκείνης της βραδιάς)  πιστοποιήθηκε χτες βράδυ μεγαλοπρεπώς.

Μέτρον δεύτερον: Μνημόνιο Τέλος!

Μνημόνιο της ΝΔ και e-mail Χαρδούβελη τέλος. Κι αυτό είχε ήδη συμφωνηθεί την 20η Φεβρουαρίου αλλά το αμφισβήτησε ανοιχτά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών (και το ολλανδικό εξαπτέρυγό του στο Ευρωγκρούπ). Και τώρα ήρθε η ταφόπλακα των αμφισβητιών. Οι μεταρρυθμίσεις είναι υπόθεση της Ελλάδας. Αρκεί να γίνουν ... και η ελληνική κυβέρνηση λέει πως θέλει να γίνουν και μάλιστα πως είναι η μόνη ικανή να τις κάνει. Γιατί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν θα λέει μεταρρυθμίσεις τις απολύσεις και τις περικοπές και τις νέες φορολογήσεις αλλά τις πραγματικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα και η οικονομία για να γίνει πραγματικά ευρωπαϊκή και ανταγωνιστική.

Μέρος τρίτον: Βαρουφάκης τέλος!

Ο Βαρουφάκης που πέτυχε την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου (δηλαδή: μνημόνιο τέλος / τρόικα τέλος / νέα συμφωνία με ελληνικής έμπνευσης μεταρρυθμίσεις / αξιολόγηση τέλος / γέφυρα ανάσα μέχρι τέλος Μαίου κλπ.) μπήκε τόσο πολύ στο μάτι του Σόιμπλε που έγινε η Ιφιγένεια της επικύρωσής της. Τόσο μεγάλη ήττα όση το χαστούκι εκείνης της βραδιάς δεν πρέπει να έχει ξαναφάει ο Γερμανός και γι αυτό τόση μεγάλη κακία δεν πρέπει να έχει ξαναβγάλει. Θα βλέπουμε όλο και λιγότερο Βαρουφάκη αλλά αυτό λίγη σημασία έχει αφού τον ρόλο του τον έπαιξε επιτυχώς και κέρδισε ό,τι ήταν δυνατόν να κερδηθεί σε αυτή τη φάση. Θα τον χρειαστούμε τον Μάιο και ελπίζω ότι τότε θα τον έχουμε ακόμη. Ας κάτσει μέχρι τότε στην άκρη, μικρό το κακό. Ίσως να βλέπουμε και όλο και λιγότερο Σόιμπλε αν και ο τύπος αυτός είναι πολύ ... Γερμανός για να κάτσει στα αυγά του. Κάπου θα την ξαναχωθεί για να τιμωρήσει την Ελλάδα και τους αριστερούς που -με τις μαγκιές τους- μεταφέρανε το "Σύνταγμα" στη "Φρανκφούρτη". Θα είδατε, φαντάζομαι, τι έγινε χτες στο άντρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Μέρος τέταρτον: Φως στο τούνελ!

Αποδείχτηκε ότι το ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ χαρτί της Ελλάδας (ανεξέλεγκτη εκτός ευρώ) είναι ισχυρότερο του οικονομικού (αλυσιδωτές συνέπειες του Γκρέξιτ). και το χαρτί αυτό που θα παιζόταν κανονικά τον Μάιο, παρουσιάστηκε χτες βράδυ και έδωσε τις συνέπειές του σήμερα το πρωί. Οι "κακοί" Ευρωπαίοι έκαναν ένα βήμα πίσω και οι "καλοί" συμφώνησαν να ηρεμήσουν την Ελλάδα που τα είχε πάρει κανονικά με τον Σόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ και κάτι άλλους της ίδιας νοοτροπίας. Αν το χαρτί αυτό δεν καεί, θα είναι και ο οδηγός για μια νέα συμφωνία τον Μάιο.

Υπάρχουν πολλά που έγιναν και δεν τα ξέρουμε. Θα μάθουμε μερικά προσεχώς και θα καταλάβουμε περισσότερα. Η πρώτη αποτίμηση όμως είναι θετική, κυρίως γιατί επιβεβαίωσε και επικαιροποίησε την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου κι έκοψε τα πόδια των αναθεωρητών (Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ). Μαζί τους στέρησε και από πολλούς εγχώριους παρατηρητές την χαρά να βλέπουν τους Γερμανούς να μας σαρώνουν. Παράπλευρες απώλειες!
Ας μην ξεχνάμε ότι τα πάντα θα παιχτούν τον Μάιο. Μέχρι τότε πήραμε παράταση παίζοντας όλα μας τα χαρτιά. Έπαιξαν όμως κι αυτοί όλα τα δικά τους, κυρίως εξ αιτίας της βιασύνης και του άγχους του Σόιμπλε να ξεμπλέξει γρήγορα μαζί μας. Τώρα όλα είναι πιο καθαρά και φαίνονται καλύτερα πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.